Παναγιώτης Ήφαιστος, www.ifestosedu.gr  --  info@ifestosedu.gr

 

Χαλαρά και Επίκαιρα 2011 (κλικ εδώ για μετάβαση στα περιεχόμενα)

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2013 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2012 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2010 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2009 κλικ εδώ

Για μετάβαση της αντίστοιχης σελίδας για το 2008  κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2007 κλικ εδώ,

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2005-6 κλικ εδώ.

Όποτε κρίνεται σκόπιμο και χρήσιμο και όποτε αυτό είναι πρακτικά εφικτό, θα καταγράφονται "πρόχειρες" γνώμες που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί. Δεν πρόκειται για κανονική ανάλυση αλλά για περίπου "εν θερμώ" κατάθεση σκέψεων οι οποίες ενδέχεται αργότερα να τύχουν επεξεργασίας και να ενταχθούν σε μεγαλύτερο κείμενο.  Οι μικρές καθημερινές "επιφυλλίδες" ή σύντομα σχόλια που ακολουθούν θα παρατίθενται χρονολογικά. Στην κορυφή της σελίδας θα παρατίθεται το τελευταίο και θα ακολουθούν τα υπόλοιπα χρονολογικά. Επειδή τα κείμενα που ακολουθούν δεν θα τυγχάνουν επιμελούς επεξεργασίας και διορθώσεων ίσως υπάρχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Εξάλλου, είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται για αμιγή ακαδημαϊκή ανάλυση και γι' αυτό ενδέχεται σε μερικές περιπτώσεις να μην πληρούν πάντοτε κριτήρια αξιολογικής ελευθερίας. Όπως και για τις υπόλοιπες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου, μπορείτε να αποστείλετε σχόλια στην διεύθυνση: Σχόλια για τα κείμενά σας (κλικ). Τέλος, σημειώνω ότι τα κείμενα που ακολουθούν γράφονται αυθόρμητα, ταχύρρυθμα και συνήθως δεν διορθώνονται φραστικά και ορθογραφικά.

Περιεχόμενα 2011 (για μετάβαση κλικ προς και από τον τίτλο)

24.12.2011. Δράκοντας, Άγιος Γεώργιος και οι πατημασιές του Αλόγου

22,12.2011. Η απεικόνιση του αιώνα

20. 12.2011. Δεν μου λες κυρία Ελλάδα ....

19. 12.2011. Νεοτουρκικό + νεοθωμανικό = περιφερειακό τερατούργημα

12.12.2011. Το Γερμανικό Ζήτημα και η "Κοσμοθεωρία της ΕΕ"

1.12.2011. Τεχνοκράτης + γραφειοκράτης απεφάνθη

30.11.2011. Θουκυδίδης, οι Μήλιοι και οι φλούδες ελπίδες

29.11.2011. Θουκυδίδης και Πολιτεία: Το πολυτιμότερο αγαθό των ανθρώπων.

25.11.2011. Εμείς και το Βυζάντιο: Στήβεν Ράσιμαν.

19.11.2011. Νεοκλής Σαρρής: Η αποχώρηση ενός μεγάλου Ανθρώπου

18.11.2011. Μπροστά στην πραγματικότητα γονατίζουν όλες οι επίπλαστες θεωρίες (και οι κίβδηλες κοσμοθεωρίες)

15.11.2011. Η ΟΝΕ ως μια θεσμική φούσκα που κάθεται πάνω σε μια μηδενική υπερεθνική ανθρωπολογία

23.10.2011. Παρέμβαση: Ποιος θα σηκώσει τη σημαία;

16.9.2011. Ο "ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΣΤΗΣ"

15.9.2011. "Τέρμα πια οι πόλεμοι και ζήτω τα ζεϊπέκικα, οι κουμπαριές, οι δια-κοινωνικές σχέσεις κάθε είδους και οι πολίτες του κόσμου".

13.9.2011. Η ΟΝΕ, οι γειτόνισσές μου και ο Ομπάμα

8.9.2011. Ένα ενδιάμεσο σχόλιο για την επερχόμενη ευθύγραμμη, απροκάλυπτη και απροσχημάτιστη πολιτικοποίηση της ελληνικής πανεπιστημιακής ζωής.

29.8.2011. Καβάφης ο υπέρτατος και αιώνιος

16.8.2011. Ο Σόρος και τα ορφανά παιδιά του

12.8.2011. Ο γυάλινος κόσμος της "παγκοσμιοποίησης", των πολιτικών, πνευματικών, οικονομικών και χρηματιστηριακών φούσκων και οι συνέπειες της οικονομικίστικης-κοσμοπολίτικης αφέλειας.

9.8.2011. Κατακόρυφη πτώση των Χρηματιστηρίων και της Ουτοπίας

6.8.2011. Η προαναγγελθείσα κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

24.7.2011. ΕΕ: Τεχνοκρατική ή εθνοκρατο- κεντρική δομή;

22.7.2011. Αποδόμηση των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων: Η χαριστική βολή κατά του παραπαίοντος νεοελληνικού κράτους

20.7.2011. Οι διανοούμενοι μπορεί και να σκοτώνουν

18.7.2011. Ξυλούρης, Βάρναλης, Θάνου: Ο Πόνοι της Παναγιάς /Σφακιανάκης "Αετός"

10.7.2011. Σαπουνόφουσκες Χάμπερμανς

29.6.2011. Καλά νέα και ανανέωση 8.7.2011

29.6.2001. Υπερεθνική Ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα

28.6.2011. Τήρηση των υποσχέσεων και ανθρώπινη ζωή

19.6.2011. Με όχημα την κοσμοθεωρία μας

10.6.2011. Ο φίλος από την Ισπανία και η θαλασσοπορία των ανθρώπων

9.6.2011. Τυχαίο; Όχι βέβαια, τίποτα δεν είναι τυχαίο ...

4.6.2011. Καβάφης, η Ελλάδα και ο κόσμος

27.5.2011. Η νεοοθωμανική ισλαμική δικτύωση: ισλαμοφασιστικά σχολεία και για μεγάλους

18.5.2011. Τα αίτια της κρίσης του νεοελληνικού κράτους (συνέντευξη στο TVXs.gr)

15.5.2011. Μάλλον πλάκα θα είναι ... ή ο ξετσίπωτος μεταμοντερνισμός κυριεύει την Ευρώπη

14.5.2011. Τα αίτια της ελληνικής κρίσης

27.4.2011. Και το οχλοκρατικό επιστημονικά μεταμφιεσμένο τσούρμο συνεχίζει.

17. 4. 2011. Τα χονδρά λάθη χονδρά πληρώνονται και χοντρά θα συνεχίσουν να πληρώνονται.

17.4.2011. Οι αμερικανικές υπηρεσίες εκπαιδεύουν τους ... πάντες

12.4.2011. Νέα Ανάρτηση: ►Ομιλία 11.4.11, Ίδρυμα Τάσσος Παπαδόπουλος, αγώνας 1955-59

11.4.2011. Ο άνθρωπος και η ΟΝΕ

25.3.2011. Μνημόνιο και πραξικοπηματική εξουσία

21.3.2011. Λιβύη: Ο βομβαρδισμός της … «διεθνούς κοινότητας»

17.3.2011. Διεθνής κοινότητα και διεθνείς θεσμοί, Καντάφι και οι σφαγιασθέντες

12.3.2011. Αναζητώντας προσωπικότητα

11.3.2011. "Εχθρολαγνεία" και οι μεγάλη ζήτησή της.

24.2.2011. Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες, μια νέα πολιτικοστοχαστική πρόκληση

15.2.2011. Μια κάσα τίτλους τιμής

13.2.2011. Άμα φύγει ο τύραννος …

7.2.2011. 24 λέξεις εξηγούν όσο και ένα εκατομμύριο λέξεις

29.1.2011. Descriptive not prescriptive - academic and political realities

21.1.2011. Ηλίας Ηλιού. Ένας χαλκέντερος ριψοκίνδυνος στοχαστής που τον έλεγαν ...

19.1.2011. Οι δήθεν Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί

4.1.2011. Ο κόσμος χάνεται και η ... μεταεθνική εποχή

1.1.2011. 2011: Αρχή με Ξυλούρη και Νότη

------------------------------------------------------

24.12.2011. Δράκοντας, Άγιος Γεώργιος και οι πατημασιές του αλόγου.

 

http://www.youtube.com/watch?v=ozNC7BomgYU

 

Κωμόπολη Λάπηθος: Τίποτα δεν της έλειπε μέχρι που εισέβαλαν βαρβαρικές ορδές το 1974. Ένας επίγειος ιδεατός τόπος με ανθρώπους, φύση, πολιτισμό και ζωντανό τοπικό πολιτικό βίο. Όπως και όλα τα υπόλοιπα μέρη των κατεχομένων οι εισβολείς κατάφεραν να τα κατακτήσουν μετά από δύο σχεδόν μήνες σκληρών μαχών. Κατάφεραν να προχωρήσουν μόνο μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μέχρι τη Λευκωσία, την Αμμόχωστο και τη Μόρφου. Και τους στοίχισε πολύ ακριβά η κατάκτηση. Πόντο-πόντο υποχωρούσαν οι ημέτερες σκόρπιες και ασυντόνιστες δυνάμεις που η εισβολή τους βρήκε εν μέσω ... εμφυλίου πολέμου. Δέκα χρόνια μετά, το 1984, υπηρετώντας στην Πρεσβεία των Βρυξελλών ισραηλινός διπλωμάτης που συνάντησα σε δεξίωση με ρώτησε: «Το ξέρεις ότι όλοι οι μεγάλοι στρατοί μελετούν ακόμη τον πόλεμο αυτό. Προσπαθούν να καταλάβουν τι στο διάβολο έγινε. Πως συντρίψατε έναν συντεταγμένο στρατό του ΝΑΤΟ που διέθετε αεροπλάνα, πλοία, τανκς, όλα τα σύγχρονα όπλα, πληροφορίες και προδότες από τη μεριά σας. Και εσείς διαθέτατε μόνο ντουφέκια και πέτρες». Του απάντησα: «Πρέπει να γνωρίζεις ελληνικά για να μπορείς να διαβάσεις Ευαγόρα Παλληκαρίδη, αν θέλεις να καταλάβεις τι έγινε». «Τα στατιστικά σας δεν μετράνε». Στους κάμπους, τις βουνοκορφές και στα λαγκάδια της Λαπήθου, πάντως, οι βαρβαρικές ορδές "τα χρειάστηκαν" για πολλές εβδομάδες. Ελληνοκυπριακές και Κρητικοελληνικές ειδικές δυνάμεις επιτέλεσαν το καθήκον τους υπερασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη, τα ιερά και τα όσια. Οι ειδικές δυνάμεις μεγαλούργησαν. Όμως, δεν είχαμε αρκετούς πεζικάριους για να ανακαταλάβουν και κρατήσουν τα σημεία απ' όπου διώχνονταν οι εισβολείς. 

 

Κωμόπολη Λάπηθος: Το πιο μαγευτικό τοπίο του πλανήτη, συνάμα και πανάρχαιος πολιτισμός. Με μια ήπια και κατηφορίζουσα καταπράσινη βουνοπλαγιά με ελικοειδείς δρόμους που αρχίζουν από το βουνό και καταλήγουν στην θάλασσα. Ενώνει το πανύψηλο βουνό, τον Πενταδάκτυλο, με τα παράκτια της Μεσογείου. Σε όλο το μήκος, πλάτος και ύψος μέχρι τους πρόποδες του βουνού ο τόπος ήταν γεμάτος λεμονιές. Συνάμα και όλα τα άλλα εσπεριδοειδή αλλά και αναρίθμητα άλλα φρουτόδεντρα που φυτεύονται ή φυτρώνουν μόνα τους στις χαράδρες, στα λαγκάδια και περιφερειακά στα χωράφια των εσπεριδοειδών.  Δεν πουλούσαν φρούτα στην Λάπηθο. Όλοι έκοβαν από όλους και οι ταξιδιώτες πολύ συχνά κατέβαιναν και μπροστά στους ιδιοκτήτες γέμιζαν τσάντες ολόκληρες χωρίς κανείς να τους ενοχλήσει.

Αυτή είναι, ή μάλλον αυτή ήταν, η Λάπηθος, μέχρι που εισέβαλαν οι Βάρβαροι. Ναι Βάρβαροι, καθότι μόνο Βάρβαροι θα έπρατταν αυτά που έπραξαν. Η Λάπηθος, ήταν Βασίλειο Αρχαίο, υμνημένο και φημισμένο (το ίδρυσαν Λάκωνες, ο Πράξανδρος από την Θεράπνη της Λακωνίας). Στις πάνω ενορίες που κοσμούσαν τους πρόποδες του Πενταδάκτυλου, οι περισσότερες οικογένειες ονομάζονταν «Βολιώτες». Οι περισσότεροι ήταν απόγονοι αγωνιστή από τον Βόλο που έμεινε εκεί όταν ήλθε με τον Κανάρη κατά την διάρκεια της Εθνικής Επανάστασης. Ήλθε, έμεινε, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε πολλά παιδιά, έγινε ο άρχοντας της Λαπήθου των πάνω ενοριών. Η παράδοση και η Λαπηθιώτικη αφήγηση λένε ότι οι Οθωμανοί κατακτητές μετά από πολλές συγκρούσεις, ανακωχές, συμφωνίες "οριοθέτησης των περιοχών αρμοδιότητας" και σταθερότητας που εδραζόταν στην ... ισορροπία (τοπικών) δυνάμεων, τελικά συμβιβάστηκαν μέχρι που έφυγαν. Έκανε, λένε επίσης οι εξιστορήσεις, και πολλούς πολέμους με τους κατακτητές των κάτω μαχαλάδων. Σύμφωνα με αυτά που άκουα, οι παππούδες και προπάπποι ήταν αμφίπλευρα από αυτή τη Βολιότικη αντί-δεσποτική ρίζα. Η μια πλευρά σίγουρα.  

Στην ιστοσελίδα του Δήμου Λαπήθου, http://www.lapithos.org.cy/ κανείς βρίσκει πολλές πληροφορίες για αυτή τη μοναδικά και ανεπανάληπτα πανέμορφη και τώρα κατακτημένη ελληνική γη. Ο υπογράφων έτυχε να ταξιδέψει σε όλο τον πλανήτη. Όπου βρέθηκα στις πέντε ηπείρους το ίδιο μονολογούσα: «Υπάρχει Ιθάκη και είναι μόνο μια, σε ένα νησί της Ανατολικής Μεσογείου, την Κύπρο, στους πρόποδες του Πενταδακτύλου, Βόρεια και παραθαλάσσια».

 

Δράκοντας: Η "Ιθάκη" όμως είχε και μια γωνιά ξεχωριστή, μοναδική και ανεπανάληπτη, τον Δράκοντα: Στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου.  Στην ενορία της Αγίας Αναστασίας, ένας χωματόδρομος που κατηφόριζε, έστριβε δεξιά, περνούσε τρεις πατριαρχικές οικίες και έφθανε στην τέταρτη, του παππού μου (που κληρονόμησε ο Πατέρας μου και που το έταξε σε εμένα αν φοιτούσα σε πανεπιστήμιο και αποφοιτούσα). Πενήντα μέτρα πιο κάτω το αδιέξοδο, μια μικρή πλατειούλα και η Βρύση του Δράκοντα, ακριβώς όπως φαίνεται στην φωτογραφία. Φωτογραφία που βρήκα πολύ πρόσφατα, πριν μερικές μέρες, όταν επισκέφτηκα την Κύπρο. Τραβήχτηκε από συγγένισσά μου, τη Δέσπω, που ταξίδεψε μέχρι εκεί, πριν συντελεστεί ακόμη μια βαρβαρότητα: Πριν μερικά χρόνια έκλεισαν την ιερή αυτή Βρύση με τσιμέντο, οι ελεεινοί και βάρβαροι. Θέλησαν φαίνεται να αποθαρρύνουν τους νόμιμους κάτοχους των σπιτιών για να μην ξαναέλθουν στους ιερούς τους τόπους που αυτοί λαθραία, παράνομα και κατακτητικά κατέχουν.

           Στον Δράκοντα ζούσαν δέκα το πολύ οικογένειες, συμπεριλαμβανομένων και των δύο παππούδων μου. Στην απώτερη γωνιά εκατό μέτρα από την Βρύση το τελευταίο σπίτι, πανάρχαιο, πέτρινο με μεγάλες αντικριστές πόρτες (η οικία, όπως προανέφερα, του παππού μου). Ένα μόνο σπίτι υπήρχε πιο πέρα, υψηλότερα στην κορυφή του λόφου πάνω από τη Βρύση. Μια βουνίσια οικογένεια.

Δράκοντας: Τοπίο μαγευτικό, ειρηνικό. Απουσία αστικών θορύβων, μόνο κελαηδήματα, νερά που κατηφόριζαν δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες. Μόνο κανένα γαϊδούρι κυπραίικο που γκάριζε ακουγόταν εκεί και εδώ. Άνθρωποι, πουλιά, ζώα. Πέρδικες που συχνά καθόντουσαν πενήντα μέτρα πιο ψηλά στο πλάτωμα του κατακόρυφου βράχου πάνω από τη Βρύση. Πετούσαν κλεφτάτα για να πιουν νερό. Όποιος ξέρει από πέρδικες, με δυνατό φτερούγισμα κινούνται. Συνήθως οριζόντια ή ημικυκλικά. Αυτές μου φαίνεται κατάφερναν και κατακόρυφες ή απότομες ημικυκλικές ποτιστικές καθόδους. 

Δράκοντας: Ένας χωματόδρομος που οδηγεί σε αδιέξοδο από το οποίο μονοπάτια οδηγούν μέσα σε μια ονειρική φύση. Ένας ψηλός βράχος και ένα κεφαλόβρυσο. Πυκνή βλάστηση φυτών όλων των ειδών. Τρεχούμενα νερά. Μεγάλα κυπαρίσσια αμφίπλευρα στα μονοπάτια. Στο κατηφορικό ρυάκι πανύψηλες καρυδιές και πλευρικά πανύψηλες λεμονιές. Μια πανύψηλη καρυδιά λίγα μέτρα από τη Βρύση. Τα φρουτόδεντρα κάθε είδους πανταχόθεν.

Περίπου πεντακόσια μέτρα πιο πέρα μια γιγαντιαία χαράδρα, συνάμα και φαράγγι. Δυτικά, προς τις ενορίες της Αγίας Αναστασίας και της Αγίας Παρασκευής, ένα ακόμη φαράγγι. Ο Δράκοντας, βασικά, βρισκόταν μεταξύ δύο χαραδρών. Η χαράδρα του Κοσκινά βρισκόταν Ανατολικά αλλά δεν φαινόταν από την περικυκλωμένη από ψηλά δέντρα Βρύση του Δράκοντα. Ο Κοσκινάς ξεκινούσε από το βουνό, διέσχιζε την βουνοπλαγιά μεταξύ Δράκοντα και του ξωκλησιού του Άγιου Γιώργη και έφθανε στην Θάλασσα. Ο Κοσκινάς είχε και μια μεγάλη σπηλιά όπου μικροί, τον χειμώνα, ανάβαμε φωτιές. Τι δεν φύτεψα μέσα σε αυτό το Φαράγγι: Από κλήματα μέχρι καρυδιές, μουσμουλιές και δεκάδες άλλα είδη. Έτσι για να εμπλουτίσω την φύση, απαντούσα όταν με ερωτούσαν. Στο πλάτωμα μεταξύ Βρύσης και Φαραγγιού ο πατέρας μου φύτεψε δύο περίπου στρέμματα καρυδιές, την μακρόστενη "αμερικάνικη ποικιλία". Αν δεν τις έκοψαν πρέπει σήμερα να είναι πανύψηλα δέντρα.

Στην απέναντι πλευρά του Κοσκινά, περίπου ένα χιλιόμετρο πιο ψηλά, βρισκόταν το γραφικό εκκλησάκι του Άγιου Γιώργη που μόλις ανέφερα. Ήταν και νεκροταφείο. Έφθανες μέχρι εκεί περνώντας από ένα ελικοειδές μονοπάτι, σε πολλά σημεία στενό και απόκρημνο. Για όσους πέθαναν πριν φύγω, θυμάμαι την εικόνα: Μια νηοπομπή ανθρώπων. Συνήθως Πολλών εκατοντάδων ανθρώπων, να συνοδεύουν "τους τέσσερεις" που κουβαλούσαν τον νεκρό στο φέρετρο.

Προς τα πίσω, προς την πλευρά του πανύψηλου Πενταδάκτυλου, γύρω στα πεντακόσια μέτρα, βρίσκεται ο «κρημνός». Από πολύ μακριά εντυπωσίαζε. Ένα ερειπωμένο σπίτι παλιάς αγγλικής κοπής με κεραμίδια. Ερείπιο, γιατί μετά την αποικιοκρατία έφυγε ο Βρετανός ιδιοκτήτης.

Η ανθρωπολογία των «Δρακοντητών», καμιά πενηνταριά, εντυπωσίαζε. «Προσωπικότητες» αισθητικά και πνευματικά προσαρμοσμένες στο προικισμένο τοπίο τους. Ο καθείς εξ αυτών, απέραντη ανθρώπινη ετερότητα, γεμάτη ουσίες και νοήματα. Του ύψους, του βάθους, του πλάτους ή και αντίστροφα. Μερικοί ήρεμοι, άλλοι άγριοι. Είχαμε και "φιλόσοφους" του καλύτερου είδους και των πιο υψηλών βαθμίδων, δηλαδή «λαϊκούς αμπελοφιλόσοφους». Όλοι μαζί, ο αντίποδας του ανθρωπολογικού μηδενισμού των συγχρόνων αστικών συνάξεων.   

Δράκοντας: Για την κωμόπολη Λάπηθος ευρύτερα, καλύτερα να μη μιλήσω. Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Για τη γωνιά της, τον Δράκοντα, όμως, που ήταν ο πρώτος και ανεξίτηλος κόσμος μου, θα μπορούσα να πω μερικά ακόμη λόγια, μιας και ήταν η πρώτη και ισχυρότερη κοσμοεικόνα των νηπιακών και παιδικών μου χρόνων. Νήπιο, κοιτούσα γύρω με παιδική δίψα και όλο περιέργεια. Τόσα πολλά να δεις. Ένας ολόκληρος και ζωντανός τόπος γεμάτος ανθρώπους, δέντρα, πουλιά, ζώα, κοτόπουλα να γυροφέρνουν, νερά να τρέχουν, πέρδικες να κακαρίζουν μονότονα και γαϊδούρια να κατεβαίνουν το βουνό φορτωμένα ξύλα. Αντίλαλοι φωνών, γέλια αλλά και καυγάδες.

Ήταν και τα γυναικόπαιδα που κουβαλούσαν το νερό που έβγαινε από την βρύση του βράχου. Μιλάμε για αυτή την ωραία εικόνα των κοριτσιών με τη στάμνα στον ώμο. Ξεχνιέται; Νομίζω ποτέ.

Και να φανταστείτε ότι επισκέφτηκα τον Δράκοντα για πρώτη φορά σαν … ξένος. Βέβαια, μόλις τριών ή τεσσάρων ετών. Πατέρας και μητέρα (Θεοφάνης και Ελένη) ήταν αμφότεροι γόνοι «Δρακοντητών». Πλην όταν ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν μετακόμισαν στην κάτω ενορία του Αγίου Λουκά. Οι παππούδες με κέρδισαν. Στον Δράκοντα ήμουν σχεδόν κάθε μέρα.

Λίγο μετά, παιδάκι, έζησα εκεί για τέσσερα χρόνια με τη γιαγιά Αθηνά όταν οι γονείς μου ξενιτεύτηκαν. Όταν επέστρεψα στον Άγιο Λουκά με την επιστροφή του Πατέρα μου, περιττό να πω ότι, μετά το σχολειό, ούτε μια μέρα δεν πέρασε που να μην διασχίσω τα λαγκάδια, για να καταφθάσω στον Δράκοντα. Μόλις έφθανα επαναλαμβανόταν σταθερά ή ίδια συνήθεια: Βάζαμε ολόκληρο το κεφάλι μέσα στην Βρύση, δροσιζόμασταν και ξεδιψούσαμε.

Ανηφορίζοντας, πάντα με την σφενδόνη στην τσέπη, άμα πετύχαινα καμιά τσίχλα σταματούσα και την έψηνα σε σιγανή μικρή φωτιά. Τα φίδια που συναντούσα καμιά φορά συνήθιζα να τα αιχμαλωτίζω (από την ουρά τα κουνούσα και τα κοίμιζα). Τα απελευθέρωνα πιο πάνω. Κάποια στιγμή πίστεψα πως με γνώριζαν και πως εξοικειώθηκαν μαζί μου. Συνήθως κρατούσα και κανένα χαμαιλέοντα στον ώμο από τις δεκάδες που συναντούσα σε κάθε διαδρομή. Δύο τουλάχιστον φορές επενέβηκα για να χωρίσω μια θανάσιμη μάχη φιδιού και χαμαιλέοντα. 

Για τον καθένα, οι παραστάσεις και τα βιώματα ενός τέτοιου ιερού μέρους εισχωρούν βαθειά και τον αγγίζουν υπαρξιακά. Αυτή η μαγευτική εικόνα της ηρεμίας μέσα σε μια πάμπλουτη φύση σε συνοδεύει για πάντα. Αν δεν την έχεις την αναπολείς. Δεν σταματάς ποτέ να την αναζητάς. Δεν είναι μια απλή εικόνα. Είναι μια κοσμοεικόνα που θεμελιώνει την ετερότητά σου. Συγκροτεί μια ήρεμη κοσμοαντίληψη. Αδύνατο να την κατανοήσουν τα ισοπεδωμένα και ανθρωπολογικά μηδενισμένα όντα κάποιων αστικών κέντρων που χωρίς να φταίνε σε τίποτα βιώνουν το μηδέν, σκέπτονται μηδενικά και που ανήκουν στο πουθενά.

Η Λάπηθος πάντως και ο δικός μου κόσμος του Δράκοντα είναι μια κοσμοεικόνα του ιερού: Άνθρωποι, φύση, θρησκεία, μύθοι, θρύλοι και βιώματα γεμάτα νόημα.

 

Ο Άγιος Γεώργιος ήταν πανταχού παρών. Με τη γιαγιά Αθηνά περπατούσαμε μέχρι την Βρύση. Μαζί με πολλά άλλα που μου εξιστορούσε στοργικά και εμφαντικά (φώναζε αυτή η γιαγιά δεν μιλούσε, και αντιλαλούσε η φωνή στους βράχους) ήταν και ιστορίες για το πώς ο Άγιος που έδωσε το όνομα σε εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες, σκότωσε τον Δράκοντα.

Εκεί επί τόπου που περπατούσαμε, όχι πουθενά αλλού! Ακριβώς στη Βρύση του Δράκοντα της Λαπήθου. Η γιαγιά το περιέγραφε με τα πιο ζωντανά χρώματα σαν και να ήταν εκεί μάρτυρας της νίκης του Αγίου. Και μην νομίσετε ότι η γιαγιά Αθηνά δεν είχε ... απτές αποδείξεις, και μάλιστα ... αποτυπωμένες.

Δέκα μόλις μέτρα από τη Βρύση βρίσκεται ένα πέτρωμα γυαλιστερό σαν βότσαλο της θάλασσας. Γύρω στα είκοσι μέτρα από τη Βρύση (στην φωτογραφία δεν φαίνεται γιατί η Δέσπω μάλλον εκεί στεκόταν όταν φωτογράφιζε). Πάνω στη σκληρή γυαλιστερή πέτρα είχε αληθινές πατημασιές αλόγου. Τώρα, πως γίνεται αυτό!; Μήπως τις λάξεψε κανένας επιδέξιος και θεοσεβούμενος γλύπτης; Και όμως: Η υπόθεση πως οι πατημασιές ήταν ιερές ήταν τόσο εύλογες: Φαίνονταν τόσο αληθινές που δεν μπορούσαν να είχαν γίνει από χέρι ανθρώπου. Αφού το έλεγε η Γιαγιά, εξάλλου, που να τολμήσω εγώ να τις αμφισβητήσω. Πίστευε και μη ερεύνα!

 Αυτό τουλάχιστον πιστεύαμε σαν παιδιά, όταν μας το έλεγαν: Τις πατημασιές τις έκανε το λυγερόκορμο άλογο του Άγιου Γεώργιου. Η πίστη στο θείο και τον σεβασμό στο θείο σε τέτοια χωριά γεμάτα Ανθρώπους φορείς νοημάτων, μνήμης και πίστης, πάντως, δεν αφήνεται στην τύχη: Η γιαγιά Αθηνά το πρώτο πράγμα που μου έμαθε ήταν πως ήταν ανίερο και ασεβές να δρασκελώ πάνω από τις «ιερές πατημασιές» του αλόγου του Άγιου Γιώργη. Νήπιο, μου έμαθε ότι περνώντας από εκεί θα πρέπει να πατώ μέσα σε κάθε μια από αυτές χωρίς ποτέ να τις δρασκελώ. Αυτό έκαναν και όλα τα παιδιά του Δράκοντα, απ' ότι ξέρω. Για να πούμε όλη την αλήθεια, τελικά για εμάς τότε ήταν και αφορμή και για ένα παιχνίδι. Έφηβος πριν φύγω, χαμογελώντας, συνέχισα να το κάνω. Θέλεις είναι πίστη, θέλεις είναι παράδοση, θέλεις είναι για να τιμήσω τη γιαγιά Αθηνά και τις παραδόσεις των προγόνων μου, πάντα πατούσα πάνω στις πατημασιές του αλόγου όπως περνούσα. Και θα το κάνω αν ξαναπεράσω. Μάλλον, όμως, στην επόμενη ζωή. Γιατί αντίθετα με άλλους, εγώ δεν θέλησα να πάω να δω τους κατακτητές μέσα στα δικά μου κτήματα και στα κτισμένα από τους προγόνους μου σπίτια.

Δεν αποκλείω εξάλλου και το χειρότερο που ίσως προκαλέσει καρδιακή προσβολή: Η βαρβαρότητα των κατακτητών να μην σταμάτησε στο τσιμέντωμα της Βρύσης. Δεν αποκλείω, να έχουν βεβηλώσει και τις πατημασιές του ιερού και μυθικού αλόγου.

 

1. Αλκίνοος Ιωαννίδης - Του Άη Γιωρκού: http://www.youtube.com/watch?v=fUd0iB5I9pI, http://www.youtube.com/watch?v=TawhQ6ytmts&feature=related

======================================

 

Υστερόγραφο: Όταν πλέον ολοκλήρωσα το πιο πάνω και το ανάρτησα πήρα και το εξής άρθρο του Λάζαρου Μαύρου, το οποίο παραθέτω αυτούσιο. Σημειώνω μόνο ότι η οικογένεια Προεστού είχε το σπίτι της στις παρυφές του Δράκοντα. Εκεί που η Δυτική χαράδρα άρχιζε να κατηφορίζει από τις παρυφές του Πενταδακτύλου προς την Θάλασσα. Η χαράδρα που χώριζε την Αγία Αναστασία από την γειτονιά του Δράκοντα. Όπως ερχόταν ο δρόμος με κατεύθυνση ανατολική, έστριβε αριστερά, και εκεί στην γωνιά ήταν οι Προεστοί. Ο δρόμος συνέχιζε ίσα προς τον κρημνό και στην επόμενη αριστερή στροφή κατηφόριζε ο χωματόδρομος που οδηγούσε στον Δράκοντα. Στην κατηφόρα δεξιά το σπίτι της οικογένειας Χάλκου, ίσα μπροστά ο μεγάλος κήπος και το σπίτι της γιαγιάς Αθηνάς που κληρονομήθηκε από την θεία Ανδρούλα. Αν και πολλές δεκαετίες πέρασαν μπορούμε να σχεδιάσουμε επί χάρτου κάθε στροφή, κάθε γωνιά, κάθε πέτρα και είδος δέντρου που φύτρωνε. Πολλά δέντρα, εξάλλου, τα μπολιάσαμε εμείς.

 

24 Δεκεμβρίου 2011, Ειρήσθω Η Κυρά τής Λαπήθου

 

Ε Ν Α ΘΑΥΜΑ έσωσε το 1974 δώδεκα εγκλωβισθέντες στρατιώτες στην καταληφθείσα από τον Αττίλα Λάπηθο. Το θαύμα ονομαζόταν Ευφροσύνη Προεστού, 71 χρονών τότε, πραγματική σωτήρας τών αγνοουμένων επί ένα μήνα νεαρών πολεμιστών Πανίκου Παραλιμνίτη, Κώστα Καστελλανή, Γιώργου Χριστοφή, Στέλιου Θεοδούλου, Κούλλη Κυριάκου, Νίκου Παπαναστασίου, Παύλου Νικολάου, Ανδρέα Γρηγορίου και Νίκου Νικολάου τού 286ΜΤΠ και τών Πολύκαρπου Πέτρου, Αντώνη Φιλίππου και Γιώργου Παπανικολάου του 256ΤΠ. Στη μάχη-μακελειό που εξαπέλυσε την Τρίτη 6 Αυγ. 1974, για την κατάληψη Καραβά και Λαπήθου, η 28η Μεραρχία τού Αττίλα, δυνάμεως 8.000 ανδρών, έναντι δύο ισχνών λόχων του 256ΤΠ κι ενός του 286ΜΤΠ συνολικής δυνάμεως 165 ανδρών, που μαζί τους βρέθηκαν την τελευταία στιγμή και 31 ναρκοθέτες του 70ΤΜΧ, οι συνολικές απώλειες τής ΕΦ ήσαν 86 ηρωικοί νεκροί και αγνοούμενοι, που κυκλώθηκαν, εγκλωβίστηκαν κι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές. Θεόσταλτη η Ευφροσύνη, απέκρυψε και τροφοδοτούσε επί ένα μήνα τους δώδεκα.
Ώς τις 4 Σεπτ. 1974, που τους εντόπισε ο Αττίλας. Δύο κατάφεραν να διαφύγουν. Οι υπόλοιποι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τούς έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, γλύτωσαν όμως την τελευταία στιγμή, όταν οι Τούρκοι βεβαιώθηκαν πως είχε ειδοποιηθεί ο Ερυθρός Σταυρός.
Φ Ρ Ι Κ Τ Α , ανήκουστα μαρτύρια υπέστη άκαμπτη μέχρι τέλους και η γριά Ευφροσύνη. Τα καθέκαστα συμπεριέλαβε το 1979 στο βιβλίο του «Δίσεχτα Χρόνια» ο Πέτρος Στυλιανού, το 1999 ο Πάνος Ι. Μυρτιώτης στο βιβλίο του «256 Τάγμα Πεζικού - Χρονικό» και το 2010 ο Δημήτρης Ηρ. Ταλιαδώρος στο βιβλίο του «286 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού - Πολεμικό Ημερολόγιο 1974». Υπήρξαν και πλήθος αναφορές στα μέσα ενημέρωσης για την Ευφροσύνη Προεστού, που επάξια πήρε τον τίτλο ευγνωμοσύνης Κυρά τής Λαπήθου. Απεβίωσε στα 90 της το 1993. Η προτομή της στήθηκε κοντά στο κατοχικό οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας το 2002.

Τ Ω Ρ Α ΕΝΑ βιβλίο εκδόθηκε αποκλειστικά για την αείμνηστη Ευφροσύνη και πώς τα δώδεκα «παιδιά της» δεν έμειναν για πάντα στον φρικτό κατάλογο τών άλλων 86 αγνοουμένων συμπολεμιστών τους της μάχης Καραβά - Λαπήθου. Με τη δημοσιογραφική ακρίβεια και τη λογοτεχνική αφήγηση τού πληθυντικού τής τουρκικής φρίκης εκείνου τού Αυγούστου και Σεπτεμβρίου που υπέστησαν οι 12 διασωθέντες και η γενναιότατη σωτήρας τους: «Η Κυρά τής Λαπήθου» (466 σελίδων), έργο του ικανού δημοσιογράφου Γιάννη Νικολάου. Την Τρίτη, που έγινε η παρουσίασή του στο πολιτιστικό ίδρυμα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η αίθουσα τελετών ήταν μικρή για να χωρέσει τον κόσμο που έσπευσε να την παρακολουθήσει.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

------------------------------

22.12.2011. Η απεικόνιση του αιώνα

Για όποιον γνωρίζει το "Γερμανικό πρόβλημα" και την σημασία του για την διεθνή πολιτική -εγώ το ανάλυα πάντοτε σταθερά σε κάποιο κεφάλαιο των δέκα περίπου βιβλίων μου των δύο τελευταίων δεκαετιών για την ευρωπαϊκή πολιτική- γνωρίζει ότι το 1992 το γερμανικό άνοιξε δεν έκλεισε. 

Με αυτή την έννοια η επεξεργασμένη απεικόνιση εκτιμώ ότι αποδίδει σωστά την υποβάθμιση της Γαλλίας και την σταθερή πλην επισφαλή άνοδο της Γερμανίας στην ιεραρχία της Ευρωπαϊκής ισχύος. Αυτό είναι κοσμογονία με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική. Η θέση του Χέλμουτ Σμιτ πρόσφατα νομίζω ότι είναι ενδεικτική.

Το ζήτημα κατά την εκτίμησή μου δεν είναι πλέον η ΕΕ που σκοπό έχει να κρατάει την Γερμανία δεμένη στη Ευρώπη (κατά πολλούς δύσπιστους Γάλλους αυτό σήμαινε ότι "δένουν ένα γίγαντα με κλωστές") αλλά το κατά πόσο η Γερμανία θα μπορέσει να εκπληρώσει τον σκοπό α) του ελέγχου της Ευρώπης και β) της παράλληλης ανόδου της στην ιεραρχία της διεθνούς ισχύος.

Θλίψη προκαλεί πάντως το γεγονός ότι ενώ όλες αυτές οι κοσμογονικές ανακατατάξεις των δύο τελευταίων δεκαετιών αντί να αποτελέσουν αφορμή για την Ελλάδα να ξεφύγει από την μιζέρια, να ελιχθεί στα περιθώρια των σχέσεων των μεγάλων δυνάμεων και να κατακτήσει τον ρόλο που της αξίζει, οδηγήθηκε από ανάξιους και διεθνικούς μεταπράτες στην έσχατη κατάντια και σε παράλυση.

-----------------------------

20.12.2011. Δεν μου λες κυρία Ελλάδα ....

Σάββας Παύλου - http://savvaspavlou.wordpress.com/2011/10/29/%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/

Γυρίζαμε με το συνεργείο της ΕΡΤ ένα ντοκιμαντέρ για τις φωτογραφίες που τράβηξε ο Σεφέρης από την Κύπρο, όταν ταξίδεψε στο νησί τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50. Στο αρχείο του σώθηκαν τρεις, περίπου, εκατοντάδες φωτογραφίες, πολύτιμες ψηφίδες της κυπριακής πραγματικότητας της τότε εποχής αλλά και πολύτιμες για την κατανόηση της ματιάς του Σεφέρη, πως κοίταξε τον κόσμο της Κύπρου. Σε πολλές φωτογραφίες του υπάρχουν παιδιά, πολλά παιδιά της Κύπρου, δεν ξέρω αν ήταν αυτό ένα είδος αναπλήρωσης της ατεκνίας του Σεφέρη συνδεδεμένη με τις μνήμες της παιδικής του ηλικίας στη Μικρασία –στην Κύπρο «βρήκα έθιμα που μόνο από παιδί είχα γνωρίσει» έγραψε στο ημερολόγιό του το Νοέμβριο του 1953.

Σε μια φωτογραφία του από το ορεινό χωριό Άλωνα: τρία παιδάκια, δύο κορίτσια και ένα αγόρι, μπροστά από το σύνθημα στον τοίχο «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες». Οι Άγγλοι, προσπαθώντας να υπονομεύσουν τις ενωτικές διεκδικήσεις των Κυπρίων, τόνιζαν συνεχώς ότι η Ένωση με την Ελλάδα σήμαινε εγκατάλειψη της ευημερίας που πρόσφερε η βρετανική αυτοκρατορία και συνταύτιση με τη φτώχεια και την πείνα της Ελλάδας. Οι Κύπριοι πεισματάρηδες και άξιοι απαντούσαν: …και ας τρώγωμεν πέτρες.
Ο Ανδρέας Πάντζης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, φιλέρευνος και επίμονος, έδρασε ως κινηματογραφικός ντετέκτιβ. Τριγύρισε όλη την Άλωνα με τη φωτογραφία αυτή ρωτώντας τους κατοίκους για τα παιδιά που απεικόνιζε. Έτσι ανακάλυψε τα τρία πρόσωπα της σεφερικής φωτογραφίας και τα έβαλε μπροστά στον ίδιο τοίχο για την καινούρια απεικόνιση. Η αντίστιξη ανάμεσα στις δυο εικόνες είναι πολύ έντονη και πικρή. Τα τρία παιδιά, που τράβηξε ο Σεφέρης το 1954, βρίσκονται τώρα, στη φωτογραφία του 2004, στην ίδια θέση και με την ίδια σειρά, όμως μεσήλικες, σχεδόν εξηντάρηδες. Στο πρόσωπό τους, στη νέα απεικόνιση, είναι αποτυπωμένος ο μισός ακριβώς αιώνας που μεσολαβούσε από τότε που τα φωτογράφησε ο Σεφέρης μα και πενήντα χρόνια κυπριακής ιστορίας από τα πιο ηρωικά και τα πιο τραγικά χρόνια.
Ξαναστήσαμε το ίδιο σκηνικό στο χωριό Πελέντρι. Ήταν μια φωτογραφία με δέκα παιδιά μπροστά από ένα δέντρο, δίπλα την εκκλησία του Σταυρού, πέντε κορίτσια και πέντε αγόρια, στη μέση τους η Μαρώ. Ο εμμανής Πάντζης τα βρήκε όλα εκτός από μια απώλεια, ένα παιδάκι της τότε φωτογραφίας είχε πεθάνει πρόσφατα. Πριν προχωρήσει στο νέο στήσιμο της προ πεντηκονταετίας φωτογραφίας, στην αυλή ενός διπλανού σπιτιού, οργανώθηκε το συνεργείο της ΕΡΤ για σύντομη συνέντευξη με τα κορίτσια της παλιάς φωτογραφίας, ώριμες τώρα κοντά στα εξήντα. Ρωτούσα εγώ κάτι σχετικό με τη φωτογράφηση τους, πως έγινε, αν θυμούνται τον Σεφέρη κ.λπ.. Δεν μου λες κυρία Νίκη, είπα στην πρώτη, δεν μου λες κυρία Ελλάδα, απευθύνθηκα στη δεύτερη και ένιωσα ένα παράξενο συναίσθημα. Ήξερα ότι στο νησί ο κυπριακός αλυτρωτισμός έδινε τακτικά το όνομα Ελλάδα στα κορίτσια του καθώς και άλλα συμβολικά ονόματα όπως Κρήτη, Θράκη, Θεσσαλία. Μάλιστα στην Έκτη Γυμνασίου, ώρες της εφηβείας όταν Ελλάδα σήμαινε Ιδέα και Ιστορία, είδαμε πρόσκληση γάμου στην εφημερίδα με την υποψήφια νύμφη να ονομάζεται Ελλάδα και η παρέα της τάξης αναλογιζόταν και ρωτούσαμε πονηρά για το αίτημα της ένωσης, για τις ώρες του πάθους, με τους αναστεναγμούς και τις κοφτές ανάσες, και πως πλεκόταν αυτό το όνομα.
Πάντως πρώτη φορά απευθυνόμουν σε κάποια, πρόσωπο με πρόσωπο, και να λέω: -«Δεν μου λες κυρία Ελλάδα». Ως Κύπριος και ως αλύτρωτος ένιωθα πάντα την ανάγκη να τα συζητήσω με την Ελλάδα, να τη βρω και να τα πούμε. Όλες η μεγάλες ιδέες έπαιρναν πάντα γυναικείες μορφές, «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό», «Η Δόξα στην ολόμαυρη ράχη των Ψαρών», «Η Ελλάδα που αναγεννάται με τον Κοραή και τον Ρήγα βοηθούς», και οι Κύπριοι, όπως και οι άλλοι αλύτρωτοι, προσωποποιούσαν την Ελλάδα με τη μορφή της μάνας. Όμως εγώ ζητούσα μιαν άλλη Ελλάδα, σαν παλιά ηλικιωμένη δασκάλα την ήθελα, μητρική ναι αλλά και με λόγιες καταβολές, που θα τα συζητούσαμε όλα, θα τις έσερνα τόσα, για την απονιά και για τα λάθη της, για τα λόγια της τα ψεύτικα και μεγάλα, τι έγινε, και πως φτάσαμε ως εδώ.
Συνεχίσαμε τη συζήτηση μπροστά στην κάμερα.
-Πως σας έδωσαν το όνομα Ελλάδα;
-Έχει τρεις στο χωριό μας, μα τώρα με τις εγγονές μας προστέθηκαν άλλες εφτά και φτάσαμε τις δέκα.
-Εμείς αγαπούσαμε πάντα την Ελλάδα, μπήκε μαχητική στη συζήτηση η διπλανή της. Εγώ ρωτούσα τη μάνα μου γιατί δεν είχε χρυσαφικά δικά της όπως άλλες γυναίκες. Τα δώσαμε στον έρανο, μου απαντούσε, για την Ελλάδα, το 1940, μόλις ξεκίνησε ο πόλεμος στην Αλβανία, μέχρι και το δακτυλίδι του γάμου της.
Ο Σεφέρης τράβηξε μερικές φωτογραφίες από το Πελέντρι, σε μια άλλη τα ίδια σχεδόν παιδιά μπροστά από την εκκλησία του Σταυρού στο Πελέντρι, στη μέση ο παπάς. Στο ημερολόγιο του, στις 25 Σεπτεμβρίου 1954, ο ποιητής έγραψε: «Από κάτω Αμίαντο στο Πελέντρι. Παιδάκια: Ένωση – Ένωση – Ένωση. Εκκλησιά του Σταυρού. Η Ανάληψη στο τέμπλο –Δωρητής Λουζινιάν.» Ήξερε ο Σεφέρης ότι ένα από αυτά τα παιδάκια που φωτογράφησε, και προηγουμένως τον υποδέχτηκε ζητωκραυγάζοντας για την Ένωση, λεγόταν Ελλάδα;
Το συνεργείο μάζευε σύρματα και συσκευές, μετά τις συνεντεύξεις θα μεταφερόμαστε στο χώρο της εκκλησίας. Πήγα κοντά τους και λίγο ταραγμένος ανέφερα τα συναισθήματά μου για την συνάντηση με τη γυναίκα αυτού του ορεινού χωριού που τη λένε Ελλάδα, ίσως προστάδιο για τη συνάντηση με την Ελλάδα που αναζητώ τόσο καιρό να τα συζητήσω μαζί της, έχω πολλά να της σύρω είπα έντονα στο συνεργείο. Ο νεαρός ηχολήπτης της ΕΡΤ, το εξέλαβε και ως ανταγωνιστικό για την κατάληξη της Κύπρου, η γνωστή διαμάχη Κυπρίων με Ελλαδίτες.
-Και γω ψάχνω να τη βρώ ρε φίλε για να της τα ψάλλω, ξέρεις πόσα χαστούκια φάγαμε εμείς απ’ αυτή;
Τότε έφτασε ελκυστικό ένα κορίτσι κοντά στα είκοσι, η εγγονή της Ελλάδας, μας την παρουσίασε γεμάτη περηφάνεια «είναι στο Πανεπιστήμιο, πάει για δασκάλα», μα εμείς σημειώναμε: τανύσφυρος και εϋπλόκαμος, καλλιπάρειος, φιλομειδής και καλλίπυγος. Σαγήνη βασανιστική.

Πως σε λένε;
-Ελλάδα.
Ο ηχολήπτης είχε διπλωθεί στα δυο από το θάμβος, κάθισε στο περιβάζι και κοιτούσε άφωνος.
Θεέ μου! όλα αυτά τα χρόνια της ατονίας και της παραίτησης να ήταν ένα διάλειμμα μόνο. Το παιγνίδι να ξεκινά πάλι.

 

---------------------------------

19. 12.2011. Νεοτουρκικό + νεοθωμανικό = περιφερειακό τερατούργημα

Σημ. Π. Ήφ. Παραθέτω το εξαιρετικό άρθρο του σ. Ουζούνογλου σε τουρκική εφημερίδα. Συγκρατείστε τον τίτλο του μου γιατί επέρχεται ανανέωση των κειμένων μου στρατηγικής με νένα δημοσίευση και της θέσης που θα εξεταστεί οτι δηλαδή η αποτρεπτική στρατηγική θα πρέπει να τύχει αναθεώρησης.

18 Δεκεμβρίου 2011

Αρθρο της Zaman: Η επιστροφή των Ρωμιών στην Κωνσταντινούπολη και οι Αλήθειες

 

Καθ. Δρ. Νικόλαος Ουζούνογλου
(απόφοιτος Πολυτεχνείου Κωνσταντινουπόλεως 1973 και Καθηγητής Πολυτεχνείου Αθηνών)
 

Το τουρκικό κείμενο εδώ

Την τελευταία περίοδο σε τουρκικές αλλά και σε ελληνικές εφημερίδες συναντώνται συχνά τίτλοι του είδους ‘οι Ρωμιοί της Κωνσταντινουπόλεως επιστρέφουν πίσω λόγω της οικονομικής κρίσης’. Αυτού του είδους οι ‘‘ειδήσεις’’ δεν διαφέρουν και πολύ από τις εσκεμμένες δηλώσεις πολιτικών της Τουρκίας, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, που θέλοντας να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη για τον βίαιο ξεριζωμό και εκπατρισμό των Ρωμιών προσπαθούσαν να παρουσιάσουν ως αίτιο της φυγής αυτών τα οικονομικά προβλήματα που βίωνε η τότε Τουρκία.
 

Πρόκειται για ‘‘ειδήσεις’’ που εσκεμμένα η ασυναίσθητά προκαλούν την εντύπωση ότι οι Ρωμιοί της Κωνσταντινουπόλεως είναι μια καιροσκόπος πληθυσμιακή ομάδα που άγεται και φέρεται από στενά συμφεροντολογικούς υπολογισμούς και η οποία διακατέχεται από μια νοοτροπία που βλέπει ως πατρίδα της τον τόπο που κερδίζει οικονομικά. Είναι δε αξιοσημείωτο και χρήζει συζητήσεως το ότι κάτι τέτοιες ‘‘ειδήσεις’’ εμφανίζονται ιδίως σε έντυπα που στο παρελθόν είχαν συμβάλει καίρια στην προπαγάνδα στιγματισμού των Ρωμιών ως ‘εσωτερικού εχθρού’.

 

Μια ερώτηση που συχνά κάνουν στους Ρωμιούς, πολλοί σημερινοί νέοι της Τουρκίας, είναι ‘γιατί φύγατε;’ Σαφώς, την κάνουν επειδή δεν γνωρίζουν τα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί στο παρελθόν και έχουν ως εξής:
 

1. Η δια μυστικών κυβερνητικών αποφάσεων επιστράτευση σε κάτεργα όλου του μειονοτικού αντρικού πληθυσμού, ηλικιών μεταξύ 18-45, ως στρατιωτών-εργατών στην κατασκευή δρόμων και οχυρωματικών έργων σε πολύ σκληρές συνθήκες το 1941-42.

2. Ο οικονομικός αφανισμός των μειονοτικών δια της επιβολής ενός ειδικού βαρύτατου κεφαλικού φόρου γνωστού ως Βαρλίκ Βεργκισί 1942-44. Η με απόφαση του ηγέτη μονοκομματικού κράτους επιβολή των φόρων αυτών και η καταδίκη όσων αδυνατούσαν να καταθέσουν τα ποσά αυτά σε κάτεργα, στο Askale. Με συνοπτικές, μάλιστα, διαδικασίες και εντός ολίγων ημερών. Σε περίπτωση που ο ‘υπόχρεος’ δεν είχε να δώσει τα απαιτούμενα ποσά, τα υπάρχοντά του δημοπρατούνταν και αν το προκύπτων χρήμα δεν ήταν του ύψους του απαιτούμενου ποσού αποστέλλονταν, εν μέσω βαρυχειμωνιάς, στα κάτεργα αυτά. Ακόμη και αν συνέβαινε να ήταν εβδομήντα ετών.

3. Η οργάνωση του Πογκρόμ, την νύκτα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου του 1955 εναντίον των Ρωμιών και άλλων μειονοτικών, με την οργανωμένη κινητοποίηση εκατό χιλιάδων ατόμων σε μορφή ταγμάτων εργασίας , που είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική καταστροφή των τόπων λατρείας, κοιμητηρίων, σχολείων, μαγαζιών και σπιτιών της μειονότητας και ακόμη να δολοφονηθούν και να τραυματιστούν δεκάδες Ρωμιοί πολίτες της χώρας.

4. Η συγκρότηση το 1962, ειδικής επιτροπής για θέματα μειονοτικών και δημιουργία μηχανισμών προς ακύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των μελών της μειονότητας. Άρνηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων της κοινότητας των Ρωμιών με προγραμματισμένο μποϋκοτάζ σε επιχειρήσεις τους και περιορισμούς στην λειτουργία των σχολίων τους. Και όλα αυτά με τον καθημερινό στιγματισμό τους ως ‘ξένων πρακτόρων’.

5. Η απέλαση 12.500 Ρωμιών της Κωνσταντινουπόλεως που είχαν εξαιρεθεί από την ανταλλαγή πληθυσμών και θεωρούνταν ‘ετμαπλί-εγκατεστημένοι’ με τις συμφωνίες της Λωζάννης και μπλοκάρισμα των περιουσιών τους δια νομικών ραδιουργιών και δημιουργία ατμόσφαιρας πανικού ως αποτέλεσμα των πρακτικών αυτών, το 1964.

6. Η κατάληψη τεσσάρων ιστορικών εκκλησιών στην συνοικία Γαλατά και των υπαγόμενων σε αυτά ακινήτων εκ μέρους μιας οικογένειας και η παρότρυνση των αρχών για την καταφανή αυτή αδικία.

7. Το 1974 η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας για τον σφετερισμό από το κράτος μεγάλης έκτασης ακινήτων των Ρωμαίϊκων ευαγών και κοινωφελών ιδρυμάτων με την δικαιολογία ότι οι μειονοτικοί είναι πολίτες της χώρας αλλά και ξένοι.

Και το σημαντικότερο: η αίσθηση του ότι ποτέ δεν επρόκειτο να βρει κάποιος το δίκιο του, εφ’όσον ήταν αναγεγραμμένη στην ταυτότητά του η ένδειξη ‘Ρωμιός Ορθόδοξος’. Μια αίσθηση που ρίζωσε στους Ρωμιούς την πεποίθηση ότι ήταν αδύνατη η περαιτέρω διαμονή στην χώρα υπ’αυτές τις συνθήκες.

Ο βίαιος αυτός ξεριζωμός του Ρωμαίϊκου πληθυσμού και οι συνθήκες καταπίεσης που βίωσε συνετέλεσαν στο να σχηματιστεί μέσα του ένα σύνδρομο ‘ριξίματος μαύρης πέτρας στο παρελθόν’. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό σύνδρομο όπου ο πάσχων προσπαθεί να ‘διαγράψει’ το παρελθόν του και εγκαταλείπεται στο να ζει ένα αδιάκοπο πένθος.

Μελετώντας τα αρχεία της Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής Κλινικής των Αθηνών μπορεί κάποιος να κάνει κάποιες σχετικές διαπιστώσεις: μετά το 1964 το ποσοστό προβλημάτων στις ξεριζωμένες από την πατρίδα τους Ρωμιές γυναίκες άνω των σαράντα ετών αγγίζει το 40%. Η απέλαση και εκπατρισμός των Ρωμιών που είχαν αναγνωριστεί ως ‘εταμπλί’ βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης και οι οποίοι έχασαν όλη την περιουσία τους ‘εν μια νυκτί’ είχε ως συνέπεια να υπάρξουν πάνω από πενήντα κρούσματα αυτοκτονιών. Την εκτίμηση ποιά αίσθηση προκαλούν στα θύματα του εν λόγω διωγμού οι ‘‘ειδήσεις’’ όπως αυτές που αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου την αφήνω στους αξιότιμους αναγνώστες.

Τα ιστορικά τεκταινόμενα της μετά την Λωζάννη περιόδου και τα σχετιζόμενα με αυτήν προβλήματα που αντιμετώπισε η μειονότητα των Ρωμιών έχουν μελετηθεί λεπτομερώς, την τελευταία ιδίως δεκαετία, με βάση τις διεθνείς πηγές αλλά και με εργασίες Τούρκων μελετητών. Είναι πλέον διαπιστωμένο πως η σε βαθμό εξαφανισμού μείωση του Ρωμαίϊκου πληθυσμού της Πόλης οφείλεται στις διάφορες εξοντωτικές πολιτικές που έχουν εφαρμόσει οι εκάστοτε κυβερνήσεις του Τουρκικού κράτους.

Οι μελέτες που βασίζονται σε αξιόπιστα στοιχεία καταλήγουν όλες, από κοινού, στο συμπέρασμα του ότι τα μέτρα αυτά που λήφθηκαν εναντίον της μειονότητας αποτελούσαν σοβαρότατη καταπάτηση του συντάγματος της χώρας (1924-1960) αλλά και της Συνθήκης της Λωζάννης που αποτελεί τον θεμέλιο λίθου του σύγχρονου Τουρκικού κράτους. Είναι προφανές ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε εναντίον των μειονοτήτων στην Τουρκία ήταν αναμφίβολα η παραβίαση και η καταπάτηση των διεθνώς αναγνωρισμένων συνθηκών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αρχών των Ηνωμένων Εθνών –ιδρυτικό μέλος του οποίου υπήρξε η Τουρκία- και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που έχει υιοθετήσει η Τουρκία από το 1950.

Στην περίπτωση μιας επιφανειακής ‘ανάγνωσης’ των όσων διενεργήθηκαν εναντίον της μειονότητας των Ρωμιών τα γεγονότα αυτά θα μπορούσαν να συνδεθούν σαν συνέπειες των τότε σχέσεων της Τουρκίας με την Ελλάδα αλλά και με τον διεθνή περίγυρο. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι τα όσα εφαρμόστηκαν εναντίον των Ρωμιών δεν είχαν καμιά σχέση με τις σχέσεις αυτές. Απλά, ήταν εφαρμογή ενός προαποφασισμένου σχεδίου του οποίου η εφαρμογή χρονιζόταν με τις εκάστοτε συγκιρίες. Είναι γεγονός ότι πολλές από αυτές τις καταπιεστικές πρακτικές εφαρμόστηκαν σε περιόδους όπου οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις ήταν άριστες.

Ο εξαναγκασμός σε εκπατρισμό 15.000 Ρωμιών ετμαπλί έγινε το 1932 με την απαγόρευση δεκάδων επαγγελμάτων σε έλληνες υπηκόους όταν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν άριστες ενώ κατά την αποστολή σε κάτεργα των νέων των μειονοτήτων 1941-42 και η θέσπιση του κεφαλικού φόρου το 1942-44 δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα μεταξύ των δύο χωρών.

Τα τελευταία πέντε χρόνια ανώτατα κυβερνητικά στελέχη της Τουρκίας έχουν παραδεχτεί ότι εφαρμόστηκαν διωγμοί κατά των μειονοτήτων , χαρακτηρίζοντας τις πρακτικές αυτές ως ‘φασιστικές’ (βλ. την ομιλία του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Μάιο του 2009, στην περιοχή Ντούζτζε και του υπουργού Εγκεμέν Μπαγίς στις 15 Δεκεμβρίου του 2010 στην εκδήλωση για το ‘Πρόγραμμα του Αιώνα’).

Η ουσία του θέματος σχετίζεται με την ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του ΔΙΚΑΙΟΥ αλλά και με την ενίσχυση της Δημοκρατίας και της ειλικρινούς της εφαρμογής στην Τουρκία. Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο που να μπορεί να υποστηρίξει πως δεν έχει προβεί σε καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο παρελθόν. Το σημαντικό είναι να αποδεχτεί το Κράτος την πραγματικότητα και να κάνει ότι μπορεί για να επανορθώσει. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω αλλά το να αποδοθούν τα δίκαια των παιδιών και απογόνων των θυμάτων αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αιτήματα του παρόντος. Είναι ανάγκη να αποκατασταθούν, κατά το δυνατόν, οι συνθήκες εκείνες που επικρατούσαν πριν βιωθούν όλες αυτές οι καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ρωμαίϊκης κοινότητας. Το σχέδιο επανόρθωσης θα’πρεπε να αρχίσει με την αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων των Ρωμιών της Πολύς και της Ίμβρου -Τενέδου και την άρση όλων των εμποδίων που έχουν επιβληθεί εναντίον τους.

Η δημοσίευση της με ημερομηνία 14 Μαϊου 2010 εγκυκλίου του πρωθυπουργού Ρ. Τ. Ερντογάν αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Επίσης, είναι ανάγκη να επιλυθούν και τα προβλήματα των Ρωμιών που το 95% του πληθυσμού τους ζει εκτός Κωνσταντινουπόλεως και Τουρκίας, με σημαντικότερα αυτά της επιστροφής της υπηκοότητάς τους, της διευκόλυνσης εγγραφής στα σχολεία των παιδιών όσων θέλουν να επιστρέψουν και της εξασφάλισης δυνατοτήτων και εγγυήσεων σε ζητήματα εύρεσης εργασίας, μαζί με όλα όσα συνεπάγεται η επανόρθωση των ζημιών που υπέστησαν όταν εξαναγκάστηκαν να αποκοπούν από την Κωνσταντινούπολη.

Ένα από τα σημαντικότερα σημεία που πρέπει να προσεχτεί στην προετοιμασία του νέου συντάγματος της Τουρκίας είναι η ανάγκη της επούλωσης των αδικιών που έχουν λάβει χώρα ως αποτέλεσμα της καταστρατήγησης των νόμων του κράτους από τον ίδιο το κράτος. Η λήψη των κατάλληλων νομικών διευθετήσεων που θα παρέχουν εγγυήσεις προς αποφυγή παρόμοιων καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο μέλλον είναι ένα καίριας σημασίας βήμα για το καλό όλων των πολιτών της Τουρκίας.

 

----------------------------------

12.12.2011. Το Γερμανικό Ζήτημα και η "Κοσμοθεωρία της ΕΕ"

Στα πολλά μηνύματα που παίρνω που μου ζητούν να σχολιάσω τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ για τα δημοσιονομικά η απάντησή μου μπορεί να είναι λιτή.

    Πρώτον, τι να γράψω όταν ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει κανείς σε εκατοντάδες σελίδες δημοσιευμένων σελίδων διάσπαρτων σε κεφάλαια, τομείς κεφαλαίων και περιπτωσιολογικές μελέτες για να διαβάσει περί το "Γερμανικό ζήτημα" ή κατ' άλλους το "Γερμανικό πρόβλημα". Να τα επαναλάβω εδώ δεν είναι πρόσφορο.

    Δεύτερον, όσον με αφορά η συνόψιση που έκανα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, έκτο κεφάλαιο, είναι νομίζω η αφετηρία του προβληματισμού για το τι επέρχεται.

    Τρίτον, συναφές είναι επίσης και η εισήγησή μου με τίτλο, "Αναζητώντας μια Ευρωπαϊκή Κοσμοθεωρία", σε παραπλήσια σελίδα.

-------------------------------------

1.12.2011. Τεχνοκράτης + γραφειοκράτης απεφάνθη

 

Εκεί καταντήσαμε στην Ευρώπη. Η κατάργηση κάθε δημοκρατικού προσχήματος, έστω και εκατό-έμμεσης (αντιπροσώπευσης) και η συνεπαγόμενη αναπόδραστη αποτελμάτωση δεν οδηγεί σε κοινωνικοπολιτικές διεργασίες αλλά σε αφ' υψηλού αποφάνσεις τεχνοκρατών πως για "θυσίες εκ μέρους κάποιων μελών της Ευρωζώνης". Και μου λέτε ότι το Focus έχει άδικο και πρέπει να δικαστεί. Και στον φίλο πρώην φοιτητή από την Αμερική που με ερώτησε μέσω κοινού μας γνωστού γιατί τον τελευταίο καιρό γράφω κάπως επιθετικά γύρω από αυτό το ζήτημα η απάντηση είναι ότι οι κακές θεωρίες είναι πιο δολοφονικές από πολέμους. Εκατομμύρια άνθρωποι αυτή την στιγμή δυστυχούν επειδή σε ένα περιβάλλουν, το ευρωπαϊκό, του οποίου η πολιτειακή πολιτική ανθρωπολογία είναι θεμελιακά διαφοροποιημένη, αντί πολιτικού-δημοκρατικού εξορθολογισμού έχουμε κυριαρχία τεχνοκρατών που συμπεριφέρονται ολοένα και πιο διατακτικά. Παράθεση μιας παραγράφου ενός μόνο υπηρέτη της καλής επιστήμης, του Hedley Bull (1982) αρκεί: «Δεν υπάρχει υπερεθνική κοινότητα στην Δυτική Ευρώπη. Υπάρχει μια ομάδα κρατών (επιπλέον, εάν υπήρχε μια υπερεθνική εξουσία στη Δυτική Ευρώπη θα ήταν πηγή αδυναμίας και όχι ισχύος ως προς την αμυντική πολιτική. Αυτό που είναι πηγή ισχύος στην Ευρώπη είναι το έθνος-κράτος – δηλαδή η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία – και η ικανότητά τους να εμπνεύσουν πίστη και νομιμοφροσύνη στα θέματα του πολέμου). Υπάρχει ένα κονσέρτο κρατών, των οποίων η βάση είναι μια περιοχή ως προς την οποία πιστεύεται πως υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ των μεγαλυτέρων δυνάμεων. Η ιστορία των Ευρωπαίων είναι μια ιστορία εγγενούς-ενδημικής σύγκρουσης. Εάν πρόσφατα απέκτησαν τη συνήθεια της συνεργασίας (σημείωση: στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης), αυτό έγινε υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ και υπό την απειλή εξ ανατολών. Ακόμη και η απλή σκέψη ότι τα ευρωπαϊκά κράτη συνιστούν μια “κοινότητα ασφαλείας” ή μια “περιοχή ειρήνης” είναι ευσεβής πόθος, εάν αυτό σημαίνει ότι πόλεμος μεταξύ τους δεν θα υπάρξει ξανά, και όχι ότι δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια και ότι είναι εκτός λογικής εάν υπάρξει ξανά».

   

Τον λόγο σήμερα όμως έχουν οι τεχνοκράτες. Την τελευταία καθωσπρέπει επιστημονική τοποθέτησή μου τη έκανα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών. Τώρα στα επερχόμενα κείμενα θα μιλήσω πιο ... "λαϊκά". Έφθασε εκείνη η στιγμή που επειδή δεν πάει άλλο οι επιστημονικοί μονόλογοι και μάλιστα οι επαναλαμβανόμενοι δεν έχουν νόημα. Όχι γιατί ο διανοούμενος μπορεί να αλλάξει κάτι (ούτε ή άλλως επιστημονικά ουδέτερα θα μιλούμε έτσι κι αλλιώς και πάντοτε). Μόνο για λόγους καταγραφής. Για λόγους γούστου όπως έγραψε εύστοχα ο Κονδύλης στην ακροτελεύτια παράγραφο του φοβερού εκείνου κειμένου του που ακούει στον τίτλο Ισχύς και απόφαση.

 

quote

Όλι Ρεν: "Μεγαλύτερος βαθμός ενοποίησης ή διάλυση της Ε.Ε

 

Την εκτίμηση ότι η ευρωζώνη είτε θα μετατραπεί σε μια πιο στενή οικονομική ένωση ή σταδιακά θα διαλυθεί, έκανε ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Όλι Ρεν, μιλώντας την Τετάρτη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

«Η οικονομική και νομισματική ένωση ή θα πρέπει να προχωρήσει προς την ολοκλήρωσή της μέσω μιας πολύ βαθύτερης ενοποίησης ή θα πρέπει να αποδεχτούμε τη σταδιακή διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που λειτουργεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Παράλληλα, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρόμπεϊ δήλωσε χθες ότι η κρίση χρέους που πλήττει την ευρωζώνη έχει καταστεί πλέον συστημική και γι' αυτό απαιτούνται και ανάλογες λύσεις.

«Το πρόβλημα έχει γίνει συστημικό. Παρακολουθούμε μια κρίση εμπιστοσύνης σε πλήρη ανάπτυξη», ανέφερε, μιλώντας σε συνέδριο πρέσβεων της ΕΕ. «Πολλοί ίσως να κατηγορήσουν τις αγορές ότι παραλογίζονται. Αλλά η κρίση είναι γεγονός και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.»

Ο Ρόμπεϊ επισήμανε ότι οι ηγέτες της ευρωζώνης έχουν πάρει ρηξικέλευθες αποφάσεις τους τελευταίους 18 μήνες, αν και παραδέχτηκε ότι οι έως τώρα προσπάθειές τους δεν ήταν επαρκείς.

«Σήμερα αγγίζουμε τον πυρήνα του προβλήματος. Η κρίση είναι συστημική και χρειάζεται συστημικές απαντήσεις. Χρειάζεται να κάνουμε γενναία βήματα προς μια πραγματική οικονομική ένωση, ανάλογη της οικονομικής ένωσης», είπε.

Όμως, σύμφωνα με τον Ρόμπεϊ, η απόφαση αυτή απαιτεί θυσίες εκ μέρους κάποιων μελών της ευρωζώνης. «Ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει αλλαγή ή όχι της Συνθήκης της ΕΕ, και τα δύο προϋποθέτουν ότι (οι χώρες) θα θυσιάσουν κυριαρχικά τους δικαιώματα, ως τίμημα για μια αξιόπιστη οικονομική και νομισματική ένωση», τόνισε.

unquote

 

---------------------------------

30.11.2011. Θουκυδίδης, οι Μήλιοι και οι φλούδες ελπίδες

 

Για κάποιο ερευνητικό-συγγραφικό λόγο τελευταία ξανά-διαβάζω πολύ Θουκυδίδη. Τον ανεπανάληπτο αυτό πολιτικό στοχαστή και σίγουρα τον μοναδικό ιστορικό και οπωσδήποτε τον ακριβέστερο και οξυδερκέστερο φιλόσοφο. Φιλόσοφο με την σωστή Κονδύλεια έννοια της περιγραφής της ανθρώπινης κατάστασης. Τα ανελέητα αληθή πορίσματα του Θουκυδίδη "απροειδοποίητα" κυριολεκτικά καρφώνονται μέσα στην ανάλυση όπως ρέει. Σίγουρα αποτελούν φιλοσοφική κατάθεση σπάνιων προδιαγραφών (σίγουρα αδύνατο να γίνει κατανοητή από όσους το μυαλό φιλοσοφικά στρέβλωσε ανίατα και από όσους μικροπλατωνάκια όντας θέλουν να κατασκευάσουν ανθρώπους συμβατούς με τις ψυχασθένειές τους. Η ιδεολογικών προδιαγραφών μοντερνιστική δήθεν φιλοσοφική παράδοση είναι γεμάτη με τέτοιες αδιέξοδες φλυαρίες με τις οποίες ακόμη και σοβαροί άνθρωποι χάνουν τον χρόνος τους.

    Αυτά τα δικά μου υπονοούμενα, όπως ο γνωρίζων θα καταλάβει, αφορά προσπάθεια να καταλάβω τι λένε ... οι φιλόσοφοι. Τελικά δεν είναι δύσκολο: Λίγη προσοχή και πολύ Κονδύλη -αυτό τον εξίσου ανελέητο στοχαστή της αληθείας στην ιστορία των ιδεών- θέλει κανείς για να κατανοήσει δύο πράγματα: Ότι οι περισσότεροι αποκαλούμενοι φιλόσοφοι κινούνται στα σύννεφα όπου δεν υπάρχουν άνθρωποι και ότι οι μοντερνιστές φιλόσοφοι στο υπερπέραν όπου ζουν υπάρχουν μόνο ... μηχανικά εξωγήινα όντα, απόγονοι του Μαρκήσιου de Sade. Οι τελευταίοι εξοβελίστηκαν στο υπερπέραν με κάποιο μυστήριο τρόπο (με εξίσου μυστήριο τρόπο μερικά ξεπεσμένα μεταμοντέρνα υλιστικά υποπροϊόντα της χαμηλότερης βαθμίδας επανήλθαν στον πλανήτη Γη, κυρίως εδώ στα Βαλκάνια, και σε ιδιαίτερα μεγάλους αριθμούς στο Αττικό πεδίο). Αυτό όμως ας το αφήσουμε καθότι θα αποτελέσει ιδιαίτερα σκληρής παρέμβασής μου, ιδιαίτερα σε αναφορά με κάποιο προς το παρόν ακατονόμαστο "μεγαλοφιλόσοφο", τελείως μπερδεμένο. Γιατί το φιλοσοφικό μπέρδεμα δεν είναι απλή υπόθεση. Ιδιαίτερα όταν περιπλεγμένος στα τρία επίπεδα ανάλυσης (άνθρωπος, κράτος, διεθνής πολιτική), κάθε αφιλότιμος φιλόσοφος ή μη βλέπει υποτιμητικά τους διεθνολόγους της Θουκυδίδειας παράδοσης (τους μόνους δηλαδή πραγματικούς φιλόσοφους που στις ανθρώπινα θεμελιωμένες θεωρήσεις τους βλέπου ανθρώπους και όχι ζόμπι και τους μόνους που βλέπουν τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις των εθνών όπως είναι και όχι όπως η κάθε υποκειμενική ασθενής ψυχή θέλει να τους "κατασκευάσει"). Αφετέρου, οι μπερδεμένοι φιλόσοφοι είναι τόσο μπερδεμένοι, ιδιαίτερα ένας μεγαλοσχήμων, που φαντάστηκαν τους νεο-Οθωμανούς νεο-Ισλαμιστές ως Υψηλή Αρχή της  περιφερειακής μας πολιτικής στην οποία οι δύσκολα επιβιώνοντες Έλληνες "θα πρέπει" να ενταχθούν για να υποταχθούν και να σωθούν στην Ισλαμική Κοσμοθεωρία. Ο ίδιος ότι γυαλίζει το θεοποιεί. Ακόμη και υπαλλήλους τραπεζών που επειδή φοράνε γυαλιά ακριβά και μιλούν ... ήπια, όταν μας απομυζούν το αίμα, στο όνομα ... της παγκοσμιοποίησης είναι, εξ ορισμού, θεόσταλτοι πολιτικοί θεοί. Εύτακτοι, ευπρεπείς και καθωσπρέπει. Είναι το ηγετικό μέλλον των απροσάρμοστων, τεμπέληδων, σαθρών και αγόμενων και φερόμενων φαυλοκρατικά Ελλήνων, αποφαίνεται συχνά ο Μέγας. Τώρα πως κολλάνε νεο-Οθωμανοί, Γκόλτεν Σακς, ακριβά ρούχα, εντολοδόχοι τραπεζικοί βρυκόλακες, Σόρος, ένας ύπουλος μεταμοντερνισμός που υφέρπει ... αντί-εθνομηδενιστικά, και τα λοιπά στρεβλά, ανάποδα και περίεργα, μόνο στο μυαλό Μεγαλοφιλοσόφων θα μπορούσαν να συγκολληθούν. 

    Αυτά ως εισαγωγή και μάλλον πολλά είπα χωρίς να τα εξηγήσω επαρκώς, και θα επανέλθω. Αμέσως μετά παραθέτω την παράγραφο του Θουκυδίδη καθότι τον τελευταίο καιρό ακούω οξυδερκείς και λογικούς ανθρώπους να ελπίζουν σε κάτι: Να ελπίζουν ότι οι ερασιτεχνισμοί μας των δύο τελευταίων δεκαετιών ιδιαίτερης δε έντασης των δύο τελευταίων ετών θα τύχουν θεραπεύσουν τα κακώς κείμενα με κάποιο μαγικό τρόπο. Ότι επίσης αυτό το τερατώδες νομισματικό σύστημα που ακούει στο όνομα ΟΝΕ και που κτίστηκε πάνω σε μηδενική πολιτική ανθρωπολογία θα ... αναθαρρέψει, θα σηκώσει την σημαία του ορθολογισμού και οι τεχνοκράτες και γραφειοκράτες θα κατορθώσουν τα ακατόρθωτα.

    Ας δούμε λοιπόν τι λέει ο Θουκυδίδης για τους αιθεροβάμονες:

 

Μετάφραση Βενιζέλου: "Η έλπις είναι, τωόντι, παραμυθία εις ώραν κινδύνου, και οσάκις κανείς, στηριζόμενος εις αυτήν, διακινδυνεύει μόνον ό,τι έχει ως περίσσευμα, τότε φέρει μεν αυτή βλάβην, όχι όμως και πλήρη καταστροφήν. Αλλ' οσάκις η άκρατος φύσις της ελπίδος παρασύρει κανένα εις το ν' αναρρίψη τον περί των όλων κύβον, τότε μόνον αντιλαμβάνεται ούτος την αληθή φύσιν της, όταν η καταστροφή έχη ήδη επέλθει, και τίποτε δεν έχει πλέον απομείνει δια να προφυλαχθή εναντίον της, όταν ο παθών έλαβε πείραν αυτής. Μη θελήσετε να πάθετε τούτο σεις, οι οποίοι είσθε ασθενείς και των οποίων η ύπαρξις εξαρτάται από μίαν ροπήν της πλάστιγγος. Και μη κάμετε όπως οι πολλοί, οι οποίοι, ενώ ημπορούν ακόμη να σωθούν δι ανθρωπίνων μέσων, μόλις περιέλθουν εις αμηχανίαν και εγκαταλειφθούν από τας φανεράς ελπίδας, καταφεύγουν εις χιμαιρικάς τοιαύτας, την μαντικήν και τους χρησμούς, και άλλα παρόμοια, όσα, διεγείροντα ελπίδας, οδηγούν εις τον όλεθρον."

 

 

--------------------------------

29.11.2011. Θουκυδίδης και Πολιτεία: Το πολυτιμότερο αγαθό των ανθρώπων.

Προς γνώση, παραδειγματισμό και ενδυνάμωση της ατομικής και συλλογικής σύνεσης που δυναμώνει και διαφυλάττει την εθνοκρατική υπόσταση, ο αιώνιος Θουκυδίδης μας προσφέρει την εξής περιγραφή των γεγονότων της Κέρκυρας: Βιβλίο Γ82-85, μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου:

    "Εις τοιαύτας υπερβολάς ωμότητος έφθασεν ο εμφύλιος σπαραγμός, ο οποίος εθεωρήθη ακόμη ωμότερος της πραγματικότητος, λόγω του ότι υπήρξεν ο πρώτος. Διότι βραδύτερον τουλάχιστον, όλος σχεδόν ο Ελληνικός κόσμος συνεταράχθη, καθόσον ο ανταγωνισμός των αρχηγών των δημοκρατικών και των ολιγαρχικών, εις τας διαφόρους πόλεις, αποτέλεσμα είχεν οι μεν πρώτοι να επικαλούνται την βοήθειαν των Αθηναίων, οι δε δεύτεροι των Λακεδαιμονίων. Και εν καιρώ μεν ειρήνης ούτε πρόφασιν είχαν ούτε διάθεσιν να επικαλούνται την επέμβασίν των. Τώρα όμως που αι δύο αυταί πόλεις ευρίσκοντο εις πόλεμον, και οι δημοκρατικοί και οι ολιγαρχικοί των άλλων πόλεων επεδίωκαν βιαίας πολιτικάς μεταβολάς, εύρισκαν ευκόλως την ευκαιρίαν να εξασφαλίζουν συγχρόνως την βοήθειαν των συμμάχων, δια να κατατροπώσουν τους αντιπάλους των, και με το ίδιον μέσον ενισχυθούν οι ίδιοι. Ένεκα τωόντι εμφυλίων σπαραγμών, ενέσκηψαν εις τας πόλεις πολλαί και μεγάλαι συμφοραί, αι οποίαι παρουσιάζονται και θα εξακολουθήσουν να παρουσιάζωνται πάντοτε, εφόσον η ανθρωπίνη φύσις μένει η ιδία, φέρουν όμως βαρύτερον ή ελαφρότερον χαρακτήρα και διαφέρουν κατά την μορφήν, αναλόγως της μεταβολής των παρουσιαζομένων εκάστοτε περιστάσεων. Διότι εν καιρώ μεν ειρήνης και ευημερίας και αι πόλεις και οι ιδιώται διαπνέονται από ευγενέστερα αισθήματα, καθόσον δεν περιπίπτουν υπό την πίεσιν αναποτρέπτων αναγκών. Αλλ' ο πόλεμος, αφαιρών ολίγον κατ' ολίγον από τους ανθρώπους την καθημερινήν ευημερίαν, γίνεται διδάσκαλος βίαιος και τείνει ν' αφομοιώση τας διαθέσεις των πολλών προς την παρούσαν αυτών κατάστασιν. Αι πόλεις λοιπόν ήρχισαν μαστιζόμεναι από στάσεις, και όσαι τυχόν περιέπιπταν εις αυτάς βραδύτερον, επειδή εμάνθαναν τα αλλαχού γινόμενα, εφιλοτιμούντο να υπερβάλουν εις εξεύρεσιν νέων επινοήσεων, δια της πολυμηχάνου υπουλότητος των επιθέσεών των και του πρωτοφανούς των εκδικήσεών των. Και κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα. Τωόντι η μεν παράλογος τόλμη εθεωρήθη ως ανδρεία, ετοίμη εις θυσίαν χάριν των πολιτικών ομοφρόνων, η προνοητική διστακτικότης ως εύσχημος δειλία, η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρίας, η δια κάθε τι σύνεσις ως θραδυκινησία. Η τυφλή παραφορά εκρίθη ως ανδρική αρετή, ενώ η χάριν ασφαλείας περαιτέρω σκέψις ως εύσχημος πρόφασις υπεκφυγής. Ο τα πάντα επικρίνων και τους πάντας κακολογών εθεωρείτο άξιος εμπιστοσύνης εις κάθε περίστασιν, ενώ ο αντιτιθέμενος προς αυτόν, ύποπτος. Ο στήνων επιτυχή παγίδα εθεωρείτο άνθρωπος ευφυής, αλλά πολύ περισσότερον ικανός, ο οσφραινόμενος εγκαίρως αυτήν. Ενώ εκείνος που εφρόντιζε να μην ευρεθή εις την ανάγκην να κάμη ούτε το εν, ούτε το άλλο, εθεωρείτο διαλυτής του κόμματος και πανικόβλητος απέναντι των αντιπάλων. Με μίαν λέξιν, ο προτρέχων άλλου εις την διάπραξιν κακού εκρίνετο άξιος επαίνων, καθώς και ο παρακινών άλλον εις διάπραξιν κακού, το οποίον εκείνος δεν είχε διανοηθή. Και ο ίδιος άλλωστε ο συγγενικός ακόμη δεσμός εθεωρήθη ολιγώτερον στενός του μεταξύ πολιτικών ομοφρόνων δεσμού, διότι οι τελευταίοι ήσαν προθυμότεροι εις το να τολμήσουν κάθε τι χωρίς δισταγμόν. Καθόσον οι φατριαστικοί σύνδεσμοι δεν συνιστώντο χάριν αμοιβαίας βοηθείας, επί τη βάσει των κειμένων νόμων, αλλά χάριν ιδιοτελών σκοπών, αντιθέτων προς τους καθεστώτας νόμους. Και η προς αλλήλους εμπιστοσύνη ενισχύετο όχι τόσον δια των προς τους θεούς όρκων, όσον δια της από κοινού διαπράξεως εγκλημάτων. Οσάκις οι αντίπαλοι διετύπωναν ευλόγους προτάσεις, εκείνοι προς τους οποίους εγίνοντο αι προτάσεις, εάν ήσαν ισχυρότεροι, δεν τας απεδέχοντο με αίσθημα ειλικρινούς εμπιστοσύνης, αλλά λαμβάνοντες συγχρόνως τ' αναγκαία εξασφαλιστικά μέτρα. Επροτίμων πολύ περισσότερον ν' αντεκδικηθούν δια κακόν, το οποίον έπαθαν, παρά να προλάβουν το κακόν. Και οσάκις υπό την πίεσιν των περιστάσεων αντηλλάσσοντο τυχόν όρκοι προς ενίσχυσιν συνδιαλλαγής, οι όρκοι ίσχυαν μόνον προσωρινώς, εφόσον αμφότεροι οι ορκισθέντες δεν είχαν που αλλού να στηριχθούν. Αλλ' εκείνος, ο οποίος, δοθείσης ευκαιρίας, πρώτος ανέκτα το θάρρος του, εάν έβλεπε τον αντίπαλον απροφύλακτον, εξεδικείτο με μεγαλυτέραν ευχαρίστησιν, λόγω του ότι εξηπάτα την προς τον όρκον εμπιστοσύνην του αντιπάλου του, παρά εάν εξεδικείτο παλληκαρίσια. Διότι υπελόγιζεν ότι εκτός του πλεονεκτήματος της ασφαλείας, εκέρδιζε και το βραβείον της επιτηδειότητος αφού επεκράτησε δι' απάτης. Οι περισσότεροι τωόντι άνθρωποι προτιμούν να είναι αχρείοι και να ονομάζωνται επιτήδειοι, παρά να είναι χρηστοί και να λέγωνται ευήθεις, και δια το τελευταίον τούτο μεν εντρέπονται, ενώ δια το πρώτον υπερηφανεύονται. Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποίαν γεννά η πλεονεξία και η φιλαρχία, και το φατριαστικόν πνεύμα, το οποίον εκτρέφουν τα δύο αυτά πάθη, εις όσους περιπέσουν άπαξ εις φατριαστικάς έριδας. Διότι οι αρχηγοί των φατριών εις τας διαφόρους πόλεις, προβάλλοντες εκατέρωθεν εύηχα συνθήματα, οι δημοκρατικοί την πολιτικήν ενώπιον του νόμου ισότητα του πλήθους, οι ολιγαρχικοί την σώφρονα αριστοκρατίαν, λόγω μεν υπηρέτουν τα κοινά, πράγματι όμως καθίστων αυτά βραβείον του προσωπικού των ανταγωνισμού. Αγωνιζόμενοι, εξ άλλου, να υποσκελίσουν αλλήλους με κάθε μέσον, ετόλμησαν τα τερατωδέστερα πράγματα. Αλλά και ταύτα ακόμη υπερέβαιναν αι εκδικήσεις των, τας οποίας αι δύο μερίδες ώθουν όχι απλώς μέχρι των ορίων, τα οποία θα επέβαλλε το δίκαιον και το κοινόν συμφέρον, αλλά μέχρι του σημείου, το οποίον ανταπεκρίνετο εκάστοτε εις την ικανοποίησιν της φατρίας των. Και ήσαν έτοιμοι να κορέσουν τον πόθον της αμέσου εκδικήσεως, είτε δι' αδίκων καταδικών, είτε επιβαλλόμενοι δια της βίας. Και ενώ καμμία από τας δύο μερίδας δεν ενεπνέετο από αισθήματα ευσεβείας, εκείνοι που κατώρθωναν να συγκαλύψουν απεχθείς πράξεις υπό ωραίους λόγους επηνούντο πολύ περισσότερον. Οι πολίται, εξ άλλου, όσοι δεν ανήκαν εις καμμίαν από τας δύο μερίδας, έπιπταν θύματα και των δύο, είτε διότι ηρνούντο ν' αγωνισθούν παρά το πλευρόν των, είτε διότι τους εφθόνουν δια την ακίνδυνον και ήσυχον ζωήν που εζούσαν.

83. Τοιουτοτρόπως, ένεκα των εμφυλίων σπαραγμών, όλαι αι μορφαί της μοχθηρίας ενεφανίσθησαν εις τον Ελληνικόν κόσμον. Η αγαθότης, η οποία συνδέεται στενώς με την ευγένειαν του χαρακτήρος, κατεγελάτο τόσον, ώστε εξηφανίσθη, ενώ επεκράτησεν ο πλήρης δυσπιστίας αμοιβαίος ανταγωνισμός, καθόσον δεν υπήρχε τίποτε που να ημπορή να οδηγήση εις συνδιαλλαγήν, ούτε υποσχέσεις πανηγυρικαί, ούτε όρκοι φοβεροί. Έκαστος, εφόσον ήτο ισχυρότερος, σκεπτόμενος πόσον απελπιστικώς αναξιόχρεοι ήσαν αι διδόμεναι εγγυήσεις, ελάμβανε τ' αναγκαία δια την ασφάλειάν του μέτρα, χωρίς να ημπορή να στηριχθή εις άλλους. Και οι έχοντες ασθενεστέραν την αντίληψιν επεκράτουν ως επί το πλείστον. Διότι, φοβούμενοι, ως εκ της ιδικής των ανεπαρκείας και της ευφυΐας των αντιπάλων των, μήπως όχι μόνον ηττηθούν κατά την συζήτησιν, αλλά και ένεκα της ευστροφίας του πνεύματος των τελευταίων πέσουν πρώτοι θύματα των μηχανορραφιών των, έφθαναν τολμηρώς μέχρις εγκλήματος. Ενώ εκείνοι, επειδή ένεκα καταφρονήσεως των αντιπάλων των ενόμιζαν ότι ημπορούν εγκαίρως ν' αντιληφθούν τους σκοπούς των, και ότι δεν υπάρχει ανάγκη να επιδιώξουν δια της δυνάμεως ό,τι ηδύνατο να επιτευχθή δια της ευφυΐας, κατελαμβάνοντο απροφύλακτοι και εφονεύοντο ως επί το πλείστον.

84. Εις την Κέρκυραν, λοιπόν, διεπράχθησαν το πρώτον αι περισσότεραι από τας ανομίας αυτάς και ιδίως εκδικήσεις παντός είδους, τας οποίας άνθρωποι, υποβληθέντες εις εξουσίαν τυραννικήν μάλλον παρά σώφρονα, ημπορούσαν να διαπράξουν εναντίον των αρχόντων των, που τους παρείχαν ήδη την ευκαιρίαν της αντεκδικήσεως, ή άδικα μέτρα, εις τα οποία ημπορούσαν να προσφύγουν άνθρωποι, θέλοντες ν' απαλλαγούν από την συνήθη πενίαν των και εμπαθώς εποφθαλμιώντες τα ξένα προ πάντων αγαθά, ή άλλα ανομήματα, διαπραττόμενα τυχόν κατά τρόπον σκληρόν και ανηλεή εναντίον ανθρώπων της ιδίας τάξεως υπό ανθρώπων, οι οποίοι παρεσύροντο όχι από πλεονεξίαν, αλλά προ πάντων από την ακολασίαν του πάθους. Εις το σημείον που έφθασαν τα πράγματα, η ζωή της πόλεως συνεταράχθη βαθύτατα και η ανθρωπίνη φύσις, η οποία και υπό το κράτος ακόμη των νόμων ρέπει συνήθως προς την αδικίαν, τεθείσα ήδη υπεράνω των νόμων, ησθάνετο χαράν, αποδεικνύουσα ότι τα πάθη της ήσαν ασυγκράτητα και ότι ήσαν ισχυρότερα από τους νόμους και εχθρά πάσης υπεροχής. Διότι, άλλως, εάν ο φθόνος δεν ήσκει ολεθρίαν επιρροήν, κανείς δεν ήθελε προτιμήσει την εκδίκησιν αντί της ευσεβείας και την πλεονεξίαν αντί, της δικαιοσύνης. Οι άνθρωποι, εν τούτοις, προκειμένου να εκδικηθούν άλλους, διαπράττουν το σφάλμα να καταργούν προηγουμένως τας αρχάς του φυσικού δικαίου, αι οποίαι ισχύουν εις τοιαύτας περιστάσεις και επί των οποίων καθείς στηρίζει την ελπίδα της προσωπικής του σωτηρίας, εν περιπτώσει αποτυχίας. Και κατ' αυτόν τον τρόπον, στερούνται οι ίδιοι της προστασίας των αρχών αυτών εις περίπτωσιν, κατά την οποίαν, εάν περιήρχοντο ποτέ εις κίνδυνον, θα ελάμβαναν την ανάγκην των.

85. Τοιαύτα υπήρξαν τ' αποτελέσματα της πρώτης εκρήξεως των φατριαστικών παθών εις την Κέρκυραν. Μετά την αναχώρησιν του υπό τον Ευρυμέδοντα Αθηναϊκού στόλου, οι φυγάδες ολιγαρχικοί, από τους οποίους πεντακόσιοι περίπου είχαν διασωθή, κατέβαλαν μερικά φρούρια επί της απέναντι στερεάς, έγιναν κύριοι του εδάφους, το οποίον ανήκεν εκεί εις την Κέρκυραν, και χρησιμοποιούντες τούτο ως ορμητήριον, ελήστευαν τους επί της νήσου και επέφεραν εις αυτούς μεγάλην βλάβην, εις τρόπον ώστε επηκολούθησε μεγάλη πείνα εις την πόλιν. Έπεμψαν ωσαύτως πρέσβεις εις την Λακεδαίμονα και την Κόρινθον, δια να ζητήσουν να τους βοηθήσουν, όπως επιστρέψουν εις τα ίδια. Αλλ' επειδή η αποστολή των απέτυχεν, ετοιμάσαντες βραδύτερον μεταγωγικά και στρατολογήσαντες μισθοφόρους, διεπεραιώθησαν εις την νήσον, το όλον εξακόσιοι περίπου, και αφού έκαυσαν τα πλοία, δια να μη τους μείνη καμμία άλλη ελπίς εκτός της νίκης, ανέβησαν εις το όρος Ιστώνην, και οικοδομήσαντες εκεί οχύρωμα, έγιναν κύριοι της υπαίθρου χώρας και επροξένησαν μεγάλας ζημίας εις τους κατοίκους της πόλεως".

Πηγή: Περίπλους

 

Υστερόγραφο.

Το παραθέτω όχι μόνο καθότι όπως γνωρίζουμε πλείστοι διεθνίζοντες, κοσμοπολιτίζοντες και παγκοσμιόπληκτοι έλληνες επί μακρόν θεωρούσαν το εθνοκράτος τους αναλώσιμο στον βωμό της παγκοσμιότητας των ψευδαισθήσεών τους, της αφέλειάς τους και της ελαφρότητάς τους, αλλά και επειδή λογίδρια, στάσεις και συμπεριφορές μοιάζουν εκπληκτικά με αυτές που περιγράφονται στο Γ83 ανωτέρω 

-----------------------------------------------

25.11.2011. Εμείς και το Βυζάντιο: Στήβεν Ράσιμαν.

Στην σελίδα Βυζαντινή Οικουμένη - http://www.ifestosedu.gr/107byzantium.htm ανάρτησα σήμερα μια ωραία συνέντευξη του Στήβεν Ράνσιμαν. "Νομίζω ότι αυτοί οι Ελληνες είναι πολύ άδικοι με τους βυζαντινούς τους προγόνους", λέει μεταξύ άλλων. Αν και μεγάλος Βυζαντινολόγος, μάλλον δεν ήξερε πολλούς Έλληνες. Γιατί όσοι Έλληνες δεν ανήκουν στις κατηγορίες των μεταπρατών της ξένης εξάρτησης και των ανθρωπολογικά εκμηδενισμένων μεταμοντέρνων, τον μακραίωνα πολιτικό πολιτισμό της ελληνικότητας τον κουβαλούν μέσα στο βιοκύτταρό τους. Αξίζει να διαβαστεί αυτή η συνέντευξη       

------------------------------------

19.11.2011. Νεοκλής Σαρρής: Η αποχώρηση ενός μεγάλου Ανθρώπου

 

Σημείωση 24.11.2011. Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα σε 5 μόνο λεπτά το πρωί της αποβίωσης του Νεοκλή Σαρρή. Είναι ένα κείμενο καρδιάς και ψυχής για ένα από τους σημαντικότερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ στην ζωή μου. Μια λεβέντικη ψυχή, ένας τίμιος άνθρωπος, ένας απέραντα ευρυμαθής στοχαστής και μια καρτερική διαδρομή που του σμίλευσε και το εκλέπτυνε την ψυχή και την καρδιά. Τον έκανε επίσης πολύ ευαίσθητο. Το κείμενο το έστειλα σε μερικές διευθύνσεις και είναι καταπληκτικός το πόσο γρήγορα κυκλοφόρησε για να καταχωρηθεί σε μερικές ώρες σε πάνω από 10000 ιστοσελίδες. Τα χιλιάδες σχόλια "απλών ανθρώπων" είναι επίσης χαρακτηριστικά. Προσωπικά δέχτηκα εκατοντάδες μηνύματα συνηγορίας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι πάρα πολλοί μου έστειλαν μηνύματα για να μου πουν ότι γνώρισαν τον Νεοκλή και ότι ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα είναι αυτό ακριβώς περιέγραψα σε μερικά λεπτά. Θλίβομαι όπως κάθε ευαίσθητος άνθρωπος για την αποχώρησή του από τα εγκόσμια και αισθάνομαι ότι η περιγραφή μου είναι αληθής κα αυτή που άξιζε σε ένα πολύ αληθινό και γνήσιο άνθρωπο.

Σημείωση 25.11.2011: Μιλούσα με ένα συνάδελφο. Μιλούσαμε για τον Νεοκλή που έφυγε. Και μου διηγήθηκε σκηνή απείρου κάλλους που δείχνει πόσο έξαλλοι, άθλιοι και υποχθόνιοι όσοι κατ' επάγγελμα δολοφονούν τον χαρακτήρα ανθρώπων όπως ο Νεοκλής Σαρρής. Γνωστός και μη εξαιρετέος μεταμοντέρνος μιλούσε ενώπιον πολλών πριν μερικούς μήνες. Κάποιος ανέφερε το όνομα του Νεοκλή Σαρρή. Και αυτός μειδιώντας Σαρδόνια αντέταξε: "Μα αυτός δεν πέθανε ακόμη". Άξιος ο μισθός τέτοιων υπανθρώπων. Η στάση τους και οι συμπεριφορές τους μας υποδηλώνουν τις χειρότερες εκδοχές της ανθρώπινης φύσης στην θηριωδέστερη εκδοχή της. Την Βαρβαρική. Κανείς ας κοιτάξει δύο παλαιότερες καταχωρήσεις. Στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/25Epikaira2005-6.htm την καταχώρηση στις 15.3.2006 και στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/44Kondylis.htm την καταχώρηση 1. "Εχθροί και Φίλοι" - Η έσχατη Πραγματικότητα, ιδιαίτερα τις τελευταίες γραμμές. Πολλά περισσότερα στην ιδεοτυπική τυπολογία του πολιτικού στοχασμού που ετοιμάζω εδώ και πολλές δεκαετίες. Προσθέτω ότι, αν και ο Νεοκλής συχνά εκνευριζόταν με όλους αυτούς, τελικά τους λυπόταν απέραντα. Και όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά το ξέρουμε. Όντας Έλληνας της Ανατολής, τέλος, είχε πλήρη γνώση και επίγνωση των ελαττωμάτων των ελλήνων στην μακραίωνη διαδρομή τους. 

Νεοκλής Σαρρής

Η αποβίωση ενός μεγάλου ανθρώπου

Τον Νεοκλή θα τον θρηνήσει η οικογένειά του και θα λείψει στο αμούστακο παιδί του. Θα λείψει και σε όσους από εμάς έτυχε να τον γνωρίσουμε από κοντά και νοιώσαμε την ανθρωπολογική του βαθύτητα, τη δύναμη του πνεύματός του και τον τίμιο και ακέραιο χαρακτήρα του. Θα λείψει όμως και από όσους τον γνώρισαν σαν πανεπιστημιακό δάσκαλο, σαν πνευματική μορφή και σαν μοναδικά εμβριθή γνώστη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής σε δύσκολα πεδία όπου η γνώση σπανίζει και οι γνώμες κυριαρχούν. Όλοι όσοι τον γνωρίσαμε θα θυμόμαστε αυτό που συνολικά ήταν: Μια μεγάλη ανθρώπινη μορφή και ένα σπανίζων είδος προικισμένου φορέα της μακραίωνης ελληνικότητας.

Δύο λόγια  μόνο θα πω όπως τον γνώρισα ως ακαδημαϊκό, ως άνθρωπο και ως φίλο. Συναντηθήκαμε πριν δύο περίπου δεκαετίες, όταν εντάχθηκα στο Πάντειον Πανεπιστήμιο όπου και αυτός δίδασκε. Ακαριαία με εντυπωσίασε η ευθύτητά του, η ειλικρίνειά του, η καλοσύνη του και η βαθιά πρωτογενής και βιωματική συνάμα και ακαδημαϊκή γνώση της Τουρκίας. Επίσης ο μετριοπαθής του χαρακτήρας και η μετριοφροσύνη του. Συνδυασμός προτερημάτων που δεν συναντάς εύκολα. Περισσότερο με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ακόμη και γι’ αυτούς που του επιτίθονταν ανελέητα και άδικα δεν ένοιωθε μίσος. Λίγη πίκρα μόνο, συμπάθεια για την κατάντια τους και ετοιμότητα να συζητήσει μαζί με όλους και για όλα.

Πιο καλά, αν όχι πολύ καλά, τον γνώρισα όταν έκανε την επιμέλεια του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας το οποίο εγώ μεν πρότεινα να κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα, πλην τη μετάφρασή του ο Νεοκλής επιθυμούσε διακαώς. Πέραν της γνωστής θέσης «να γνωρίσουμε τον αντίπαλό μας» οι λόγοι είναι βαθύτεροι. Πρωτίστως ήθελε οι συμπατριώτες του να ακούσουν από έναν κορυφαίο τούρκο ηγέτη και ακαδημαϊκό αναλυτή τα ίδια πράγματα που ο ίδιος επί δεκαετίες τους έλεγε, όταν ανάλυε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. 

Ο Νεοκλής Σαρρής εδώ και πολλές δεκαετίες πρόσφερε στους νεοέλληνες κάτι ανεκτίμητο: Μια βαθιά, μοναδικά εξειδικευμένη και απίστευτα ακριβής γνώση της διαδρομής, της συγκρότησης, του χαρακτήρα, της φυσιογνωμίας και του τρόπου σκέψης των Τούρκων. Λαό που όχι μόνο δεν μισούσε αλλά και που ένοιωθε πως, αν και βαθύτατα Έλληνας, ο ίδιος υπήρξε γέννημα θρέμμα της ταραχώδους, αντιφατικής και τραγικής πορείας του νεοτουρκικού κράτους. Μαζί τους μεγάλωσε, βίωσε την τουρκική κοινωνία και τις αντιθέσεις της και μελέτησε επιστημονικά τη συγκρότησή της και την εξέλιξή της. Τελικά, όπως οι  περισσότεροι Έλληνες της Ανατολής ξεριζώθηκε και βρέθηκε στο νεοελληνικό κράτος. Είχε την πνευματική και ηθική δύναμη, εν τούτοις, να μην βλέπει εχθρικά τον τουρκικό λαό. Παρέμεινε φίλος με όσους τούρκους γνώριζε και επικοινωνούσε συχνά μαζί τους. Ο Σαρρής ουσιαστικά βίωσε απέραντα την αντιφατική συγκρότηση του νεοτουρκικού κράτους, την επικινδυνότητά του, την ποικιλόμορφη ανθρωπολογική σύνθεση της κοινωνίας του και τις τραγικές αντιθέσεις της αλλά και τις συγγένειες μαζί μας. Αναμφίβολα, ο Νεοκλής Σαρρής όσο κανείς άλλος ήταν σπάνιος γνώστης της διαφοροποιημένης ανθρωπολογικής δομής του λαού του νεοτουρκικού κράτους και των ιδιομορφιών της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τα δύο τελευταία χρόνια και κυρίως στη φάση της επιμέλειας του Στρατηγικού Βάθους είχαμε πολύωρες συζητήσεις, οπότε και τον κατάλαβα βαθύτερα και πλατύτερα. Ο Νεοκλής Σαρρής, συνθέτοντας με μοναδικό και απαράμιλλο τρόπο βιωματική γνώση και ακαδημαϊκή γνώση, πολλές φορές μου εξιστορούσε τη διαδρομή των προπάππων του, της οικογένειάς του, των φίλων του στη Μικρά Ασία μέχρι και τον ξεριζωμό τους. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του πρότεινα να του πάρω συνέντευξη για να γράψω την προσωπική και πολιτική βιογραφία του. Θα άξιζε τον κόπο γιατί ο Νεοκλής Σαρρής, πνευματικά, βιωματικά και γνωστικά, κυριολεκτικά ενσάρκωνε τη νεότερη ιστορία των νεοελλήνων.

Ο Νεοκλής μιλούσε πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια, σωστά και με ακρίβεια που τσάκιζε κόκκαλα. Έλαχε να βρεθώ μαζί του με τούρκους φίλους του και συναδέλφους του. Με άφησε άφωνο ο σεβασμός των Τούρκων για τον Σαρρή. Τον θεωρούσαν τον καλύτερο τουρκολόγο. Αυτό όμως ήταν και το πρόβλημα στην προσωπική και ακαδημαϊκή παρουσία του στο νεοελληνικό κράτος. Τα εγχώρια καθωσπρέπει τρωκτικά, τα ίδια που τελικά κατέστρεψαν το νεοελληνικό κράτος, τον κτυπούσαν ασταμάτητα και ανελέητα. Μιλούμε για τα γνωστά σε όλους μας τρωκτικά στα ποικίλα πεδία της πολιτικής, της επικοινωνίας και της δήθεν επιστήμης που δεν ήθελαν μια τέτοια φωνή να ακούγεται. Το εγχώριο ξενοκρατικό σύστημα που υιοθετούσε μια καταστροφική κατευναστική στάση απέναντι στην Άγκυρα, δεν ήθελε να ακούγεται η φωνή του Σαρρή. Ανθρώπους όπως τον Σαρρή η συμβατική σοφία επιχειρεί πάντοτε να τους κλείσει το στόμα. Είναι όμως σαν να προσπαθεί  κανείς να δέσει έναν γίγαντα με κλωστές. Δεν κατάφεραν να τον καταδικάσουν σε σιωπή. Μόνο δολοφονούσαν τον χαρακτήρα του νυχθημερόν και είναι αλήθεια μερικές φορές τον εκνεύριζαν. Ο Νεοκλής παρέμεινε πάντα ο ίδιος: Ένας εγγενώς ήπιος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη για όλους, ταυτόχρονα δυνατός, αδέκαστος και ακλόνητος, κύρια έγνοια του οποίου ήταν να διατυπώνει απερίφραστα εδραία και αληθή επιχειρήματα και να μην αδικεί κανέναν.

Μεγάλες ανθρώπινες μορφές όπως ο Νεοκλής Σαρρής, όταν αποχωρούν από τον γήινο κόσμο, συνεχίζουν να είναι μαζί μας με το πνεύμα τους, την πανίσχυρη προσωπικότητά τους και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους. Η επιβλητική παρουσία του Νεοκλή Σαρρή ήταν πάντα ζωντανή και δυνατή και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Ο Νεοκλης Σαρρής θα είναι πάντα μαζί μας. Καλό ταξίδι Νεοκλή.

 

Παναγιώτης Ήφαιστος 19.11.2011

 

-----------------------------------------------------------

18.11.2011. Μπροστά στην πραγματικότητα γονατίζουν όλες οι επίπλαστες θεωρίες (και οι κίβδηλες κοσμοθεωρίες)

 

Δεν είναι του παρόντος να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι τους τελευταίους αιώνες άφησαν την κοσμοθεωρία του πολιτικού πολιτισμού της δημοκρατίας (για την διαχρονική ανοδική αναφέρομαι) και άφησαν να εισρέει μέσα στην ζωή τους ιδεολογήματα  και θεωρήματα. Εν μέρει το έκανα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών και θα επανέλθω. Λέω μόνο ότι τα τελευταία χρόνια αναδύθηκαν στην επιφάνεια τα πάντα. Τα βλέπει και η … νοικοκυρά γειτόνισσά  μου (που τις αποδίδω  μεγαλύτερη και καλύτερη ανθρωπολογική υπόσταση από κάποιους πρωθυπουργούς πού ψάχνουν για … παγκόσμια κυβέρνηση να διακυβερνήσει την … παγκοσμιοποίηση). Και επειδή αναδύθηκαν στην επιφάνεια δεν χρειαζόμαστε εξεζητημένες έρευνες και αρχεία για να αποφασίσουμε  ορθολογιστικά να πετάξουμε κάποιες θεωρίες στα σκουπίδια  και να κρατήσουμε κάποιες κοσμοθεωρίες και θεωρίες σε πρώτη γραμμή. Τα γεγονότα των δύο τελευταίων ετών καθιστούν αναγκαίο, μεταξύ άλλων,

        α) να πάνε για ανακύκλωση τα 99% των βιβλίων (φιλελεύθερης και μαρξιστικής) πολιτικής θεωρίας (και πνευματικά σκουπίδια στιλ Χάμπερμανς και άλλων δεύτερης και τρίτης τάξης φτωχών "κριτικών" συγγενών των "μεγάλων ιδεολογιών" του παρελθόντος.

        β) να σταματήσουν κάποιοι να δηλητηριάζουν φοιτητές, αναγνώστες και την κοινωνία με ασύστολες γνώμες,

        γ) να ανασυρθεί η καταχωνιασμένη ελληνικότητα το νήμα της οποίας κόπηκε με την παρακμή της Βασιλεύουσας Πόλης,

        δ) να δοθεί διπλή σύνταξη και να αποσυρθούν από τον δημόσιο και τον δήθεν «επιστημονικό» λόγο όσοι επιστημονικά  μεταμφιεσμένοι διασύρουν τις έννοιες επιστήμη  και θεωρία με το να εκφράζουν γνώμες, ιδεολογήματα και κυρίως προπαγάνδες όσων τους πληρώνουν και

        ε) να καταργηθούν τα τμήματα πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων και να διοχετευτούν στην ίδρυση ενός μεγάλου Πανεπιστημιακού Τμήματος με όνομα «Ελληνικότητα» (ως ο άξονας του διαχρονικού πολιτικού πολιτισμού που διαμόρφωσε και διαμορφώνει τον κόσμο - καμιά σχέση με το αχθοφόρο νεοελληνικό κράτος) στο οποίο, Τμήμα, θα εισάγονται οι άριστοι των νέων Ελλήνων (καμιά 50ριά το πολύ) οι οποίοι θα μελετούν με πάγια και στερεωμένα επιστημονικά κριτήρια την διαδρομή των επιστημών, και κυρίως της πολιτικής σκέψης, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα για να αποκρυσταλλώνει κοινωνικοπρακτικά και ανθρωπολογικά συναφείς θεωρίες. Διδάσκοντες βέβαια θα πρέπει να είναι μόνο όσοι κατέχουν την πραγματεία αυτή αξιολογικά ελεύθερα και περιγραφικά σωστά.

          Πιο κάτω παραθέτω είδηση από τις χιλιάδες που έρχονται καθημερινά και που δείχνουν τον επίπλαστο χαρακτήρα των μεταμοντέρνων εποικοδομημάτων στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ποιος είπε ότι υπάρχει σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης (δηλαδή κατ’ αλήθειαν τρόπος ζωής) πέραν του εθνοκράτους. Αυτό προϋποθέτει πολιτική ανθρωπολογία και αυτή είναι μόνο εθνοκρατική.  Οτιδήποτε άλλο είναι παραμύθια που τα πληρώσαμε πολύ ακριβά και πολλά έπονται επειδή κτίστηκαν πύργοι στην άμμο. Ομολογώ πάντως ότι αποτελεί μέγα και ανεξιχνίαστο ανθρωπολογικό ερώτημα το γιατί οι άνθρωποι στην ιστορική διαδρομή τους έχουν αυτή την τάση να κτίζουν πύργους στην άμμο.

          Τώρα και συναφώς, γιατί οι έλληνες θα υποφέρουν πολύ ακόμη: Επειδή οι απερχόμενοι  πολιτικοί ιθύνοντες (φοβάμαι και οι επερχόμενοι) δεν είχαν δομές ανάλυσης και εκτίμησης για να αντιτάξουν μια σειρά επιχειρημάτων που θα καταδείκνυαν ότι οι γελοιότητες περί ελληνικών ευθυνών απορρίπτονται. Το πρόβλημα είναι ότι Α, Β, Γ … Ω επιχειρήματα δεν στοιχειοθετήθηκαν και δεν αντιτάχθηκαν στον Τιτανικό που … βυθιζόταν, όπως βλακωδώς διακηρυττόταν. Το πρόβλημα επίσης είναι ότι δεν λειτουργήσαμε με κλασικούς και αναπόδραστους όρους: α) εθνοκρατικής επιβίωσης, β) εθνικού συμφέροντος, γ) επειδή τα διακρατικά συμφέροντα είναι αναπόδραστα ανταγωνιστικά διαπραγμάτευσης με ανταγωνιστικούς όρους, δ) με σχέδιο αντιμετώπισης των εκβιασμών που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής κτλ.

          Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Λογικά λοιπόν μιλάει ο Φιλανδός. Εμείς λειτουργήσαμε παράλογα. Από παράκρουση πάσχαμε, εξ ου και οι ύμνοι για την ένταξη στον λάκκο των λεόντων της ΟΝΕ χωρίς τις προϋποθέσεις επιβίωσης λόγω χαμηλής ανταγωνιστικότητας σε όλους τους τομείς.   

 

«Τριχοτόμηση της Ε.Ε. προωθείται από τις χώρες με ΑΑΑ : Οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης οι οποίες διαθέτουν σήμερα την καλύτερη πιστοληπτική αξιολόγηση θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερο λόγο στη λήψη αποφάσεων σε αυτή, υποστήριξαν χθες μέλη της κυβέρνησης της Φινλανδίας.  Ο Φινλανδός πρωθυπουργός Γίρκι Κατάινεν είπε στο εγχώριο δίκτυο MTV3 ότι τον βρίσκει σύμφωνο η ιδέα την οποία πρότεινε ο υπουργός Ευρωπαϊκών Θεμάτων και Διεθνούς Εμπορίου Αλεξάντερ Στουμπ. «Συμφωνώ, διότι οι χώρες εκείνες που αξιολογούνται στην βαθμίδα AAA έχουν διαχειριστεί καλά τα δημοσιονομικά τους», δήλωσε ο Κατάινεν. Ο Στουμπ περιέγραψε την ιδέα σε μια ομιλία του στο Κολέγιο της Ευρώπης στην Μπριζ του Βελγίου και σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα Financial Times. «Μια χώρα η οποία δεν είναι αξιολογημένη στην βαθμίδα AAA δεν είναι και η καλύτερη για να σου δίνει συμβουλές για τα δημοσιονομικά σου. . . Βλέπω την φυγόκεντρο δύναμη μιας Ευρώπης του σκληρού πυρήνα», είπε ο Στουμπ στην εφημερίδα. Ο Στουμπ πρόσθεσε ότι οι έξι χώρες-μέλη της ευρωζώνης οι οποίες τοποθετούνται από τους οίκους αξιολόγησης στη βαθμίδα AAA θα μπορούσαν να σχηματίσουν έναν «πυρήνα» της 17μελούς νομισματικής ένωσης, προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι η δημιουργία μιας χωριστής προεδρίας της ευρωζώνης θα μπορούσε να «διευρύνει το χάσμα» ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ. Ο Κατάινεν είπε ότι η διατήρηση μιας καλής αξιολόγησης του αξιόχρεου της Φινλανδίας βοηθά τη χώρα του καθώς «όσο υψηλότερη είναι η αξιολόγηση τόσο λιγότερο πρέπει να χρησιμοποιούμε τα χρήματα των φορολογούμενων για τα κόστη εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους». http://www.dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=8900:trichotomisi-eu-promoted-by-countries-with-aaa

 

 

------------------------

15.11.2011. Η ΟΝΕ ως μια θεσμική φούσκα που κάθεται πάνω σε μια μηδενική υπερεθνική ανθρωπολογία

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Ifestos
Sent: Tuesday, November 15, 2011 5:20 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα και τα σύνδρομα αυτοκτονίας

 

Η ΟΝΕ ως μια θεσμική φούσκα που κάθεται πάνω σε μια μηδενική υπερεθνική ανθρωπολογία

 

Η ΕΕ αποτελεί ένα μετά-νεοτερικό (όχι μετά-μοντέρνο) επίτευγμα των ευρωπαϊκών εθνών. Εις πείσμα των μονοσήμαντων οικονομικίστικων ιδεολογημάτων που αφετηριακά προωθούσαν μια ανθρωπολογική εξίσωση και εξομοίωση που θα «μετατόπιζε πίστη και νομιμοφροσύνη στους υπερεθνικούς θεσμούς στην βάση οφελιμιστικών κριτηρίων και παραγόντων» τα εθνοκράτη δυνάμωσαν. Οι κοινωνίες ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν φορά κίνησης προς περισσότερη δημορατία. Πεισματικά καθήλωσαν τους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες στον ρόλο εντολοδόχου και όχι εντολέα.

Είναι λογικό να επισημανθεί πως παρά τις φλυαρίες στοχαστών δεύτερης και τρίτης τάξης περί «πατριωτισμού του Συντάγματος» μια υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία δεν μπορούσε να υπάρξει, δεν υπήρξε και ποτέ δεν θα υπάρξει. Το έθνος, έλεγε ο Ντε Γκολ, στο τέλος επισκιάζει όλες τις επίπλαστες κατασκευές.

Στον ένα δίσκο της πλάστιγγας συνέχισε όπως πάντοτε να εισρέει εθνομηδενιστική λογική (εξ ορισμού αντί-δημοκρατική και ανελεύθερη). Στον άλλο δίσκο οι εντολείς κοινωνίες αρνούνταν τις εξομοιωτικές και εξισωτικές αξιώσεις. Δύσκολη βέβαια η θαλασσοπορία πλην η λογική κυριαρχούσε: Οι αξιώσεις να κρατηθεί η ΕΕ εθνοκρατοκεντρική σύμφωνα με την φύση της επικρατούσαν.

Το πολιτικό πραξικόπημα της ΟΝΕ που (απέλπιδα) γαλλικό σκοπό είχε να ελέγξει την Γερμανικη κεντρική τράπεζα, όμως, άλλαξε την διαλεκτική σχέση των εύθραστων ισορροπιών μεταξύ εθνοκρατοκεντρερικών δομών και ανεξέλεγκτων τεχνοκρατικών δομών: Ένα γιγαντιαίο υπερεθνικό διανεμητικό σύστημα διοικούμενο από τεχνοκράτες και το οποίο εν τούτοις επηρέαζε τα μακροοικονομικά μεγέθη των εθνοκρτών, επικάθησε πάνω σε ένα κενό αέρος. Μια θεσμική φούσκα τοποθετήθηκε πάνω σε μια μηδενική υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία.

Αντιθέσεις και αντιφάσεις σωρεύονταν επί δύο δεκαετίες. Κάθε λογικά σκεπτόμενο άτομο γνώριζε ότι ήταν ζήτημα χρόνου να ανατραπούν οι εύθραυστες ισορροπίες. Μέσα σε αυτό το κίβδηλο εποικοδόμημα-επίφαση εισέρευσαν ακόμη περισσότεροι τεχνοκράτες, εξωπολιτικοί διεθνικοί δρώντες, θηρία του διεθνικού παρασκηνίου παντελώς κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτα, πρωτοκαθεδρία στον δημόσιο λόγο απέκτησαν ποικιλόχρωμα διεθνικά εκτρώματα όπως ο Σόρος και διεθνικά τέρατα όπως η Γκόλτεν Σάκς. Η ανθρωπολογία στο εσωτερικό της ανεξέλεγκτης τεχοκρατίας ήταν εξωπολιτική, τερατώδης και κινούνταν ευέλικτα. Η εθνοκρατική κυριαρχία και ο εθνοκρατοκεντρικός ορθολογισμός ροκανίστηκαν, τα ηγεμονικά κράτη αναπόδραστα και αναμενόμενα επέδραμαν. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες η διεθνής και ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση, εξάλλου, ήταν, είναι και αναπόδραστα θα συνεχίσει να είναι ελλειματική.

Η μια και μόνη κοσμοθεωρία στα θεμέλια του Κοινοτικού οικοδομήματος που το κρατούσε όρθιο, η εμπεδωμένη δηλαδή αντί-ηγεμονική παραδοχή που εξαρχής διάχεε το εθνοκρατοκεντρικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αποδυναμώθηκε. Τώρα εκμηδενίστηκε. Οι τρόικες, οι Γκόλτεν Σάκς, οι Σόρος και άλλα γεράκια των παρασκηνίων διακυβερνούν και οι πολιτικοί ιθύνοντες των μελών καθίστανται θλιβεροί υπάλληλοί τους. Χρειάζεστε τρόικα. Είπε κάποιος αδιάντροπα στους δεινοπαθούντες έλληνες. Εσχάτως, νέο-ηγεμόνες, τεχνοκράτες, γραφειοκράτες, διεθνικοί δρώντες και εκτροχιασμένοι εθνικοί πολιτικοί νόμισαν πως μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν πλιάτσικο αενάως εις βάρος των πολιτών. Σφάλλουν. Ο επίπλαστος καθωσπεπισμός και η συμβατική σοφία θα εκλείψουν. Είναι θέμα χρόνου. Το ζήτημα είναι οι ζημιές που θα πάθουμε.

Δεν είναι μόνο οι ευρωπαίοι που το 1991-2 όταν υιοθέτησαν την ΟΝΕ έκαναν την πρώτη αυτοκτονική κίνηση. Ήταν και η Ελλάδα μια δεκαετία μετά. Τους προειδοποιούσαμε σε βιβλία και άρθρα (http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419). Η καθωσπρέπει γραφειοκρατικοδίαιτη διανόηση και οι πολιτικά ανυποψίαστοι πολιτικοί δράστες οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτοχειριασμό: Χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος. Την στιγμή που δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις να αντεπεξέλθουμε στον ανελέητο ανταγωνισμό ενός ανθρωπολογικά, πολιτικά και θεσμικά ελλειμματικού εγχειρήματος, κυριολεκτικά ριχθήκαμε στον λάκκο των λεόντων. Αντιφατικά καλέσαμε τους υπεύθυνους της καταστροφής για να μας «σώσουν». Μια ακόμη αντίφαση προστίθεται στην σωρό πολλών άλλων. Τα μικτά επιφωνήματα απόγνωσης, θαυμασμού για τους ουρανοκατέβατους σωτήρες και οι κραυγές ευσεβών πόθων και απελπισίας των ιθυνόντων, δείχνουν ίσως την αγωνία τους για τις ευθύνες που κάποια στιγμή σίγουρα θα τους ζητηθούν.

Η κατακρήμνιση της ΕΕ συνεχίζεται με πρώτο μεγάλο θύμα την Ελλάδα. Έπονται όλοι οι  άλλοι. Θα  κατακρημνιστούν και τα όποια επιτεύγματα του εθνοκρατοκεντρικού εγχειρήματος. Δεν είναι τόσο η πτώχευση (μεγάλο κακό βέβαια).

Όσον αφορά την Ελλάδα, είναι επίσης και η αναίτια δέσμευσή μας να πληρώνουμε επί δεκαετίες τα επενδυτικά λάθη των ευρωπαϊκών τραπεζών. Το γεγονός ότι με τις ύστερες συμφωνίες θέτουμε τον δημόσιο πλούτο των ελλήνων υπό την αίρεση ξένων. Και ο εξευτελισμός μας ως κράτος και ως κοινωνία από τους αδιόρθωτους απόγονους των ηγεμονίσκων και των φεουδαρχών. Ευθύνες δεν μπορεί παρά να αναζητηθούν. Η ζημιά όμως είναι ήδη πολύ μεγάλη.    

       

Υστερόγραφο. Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από ακαδημαϊκές αναλύσεις σε δέκα περίπου βιβλία και πολλά άλλα κείμενα. Στο τελευταίο (http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm, ιδιαίτερα κεφάλαιο 6), υποδηλώθηκε πως η αναντιστοιχία υπερεθνικών κατεξουσιαστικών θεσμών και υποκείμενης ανθρωπολογίας οδηγεί σε μια αναπόφευκτη πτώση. Μόνη διέξοδος ήταν και συνεχίζει να είναι ο εξορθολογισμός του εθνοκρατοκεντρικού ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, η αφαίρεση και της παραμικρής ανεξάρτητης εξουσίας από τους εντολοδόσους υπερεθνικούς θεσμούς, η ενίσχυση των διακυβερνητικών θεσμών και η δημιουργία νέων αμιγώς διακρατικών δομών, η κατάργηση της αστείας υπόθεσης που ονομάζεται ευρωκοινοβούλιο, η δημιουργία Συνέλευσης των εθνικών κοινοβουλίων και ασφαλώς ενίσχυση μιας φοράς κίνησης προς περισσότερη δημοκρατία στο εσωτερικό ενός έκαστου εθνοκράτους μέλους της ΕΕ. Ίσως είναι αργά. Γιατί μάλλον επανερχόμαστε στις πολιτικές προϋποθέσεις της δεκαετίας του 1930.

 

Πιο κάτω παραθέτω, αντιπροσωπευτικά αληθή δημοσιεύματα. Είναι ενδεικτικά της πολιτικής παράκρούσης και του ανορθολογισμού που εισρέει στα πολιτικά μας συστήματα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι ακαδημαϊκοί που αλόγιστα χειροκροτούσαν αυτή την παράκρουση είναι καιρός να επανέλθουν στα πεδίο της αξιολογικά ελεύθερης επιστήμης.

 

 

Τη σχέση που έχουν με την Goldman Sachs ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, ο Ιταλός εντολοδόχος πρωθυπουργός Μάριο Μόντι και ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος αναδεικνύει με σημερινό άρθρο της η γαλλική εφημερίδα «Le Monde».

Και οι τρεις, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ανήκουν στο δίκτυο της ευρωπαϊκής «κυβέρνησης Sachs». Ειδικότερα αναφέρει ότι, η αμερικανική τράπεζα έχει εξυφάνει ένα μοναδικό δίκτυο επιρροής χάρις στους υπόγειους αλλά και δημόσιους δεσμούς της.

Η εφημερίδα αποδίδει την πρώτη θέση στον Μάριο Ντράγκι, αντιπρόεδρο της Goldman Sachs την περίοδο 2002-2005. Έγινε συνέταιρος σο ευρωπαϊκό δίκτυό της, υπεύθυνος δημόσιων «επιχειρήσεων και κρατών». Μέρος των καθηκόντων του ήταν να πουλήσει swap με τα οποία θα αποκρύπτονταν μέρος του βασικού δημόσιου χρέους και θα καμουφλάριζε τους ελληνικούς λογαριασμούς.

Στη συνέχεια, ο Μάριο Μόντι αναλαμβάνει τη θέση του διεθνούς συμβούλου από το 2005 και ακολουθεί ο Έλληνας πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο 1994-2002, και ο οποίος, σύμφωνα πάντα με τη «Le Monde», συμμετείχε στα όσα διαπράχθησαν σχετικά με το «μαγείρεμα» των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων.

Ακόμη γίνεται αναφορά και στο όνομα του Πέτρου Χριστοδούλου, πρώην χρηματιστής της Goldman Sachs, ως διαχειριστή του ελληνικού χρέους.

Άλλα δύο ονόματα φιγουράρουν στη λίστα της εφημερίδας, σύμφωνα με την οποία, συνέβαλαν στην εκπαραθύρωση του ευρώ. Πρόκειται για τους Ότμαρ Ίσινγκ, πρώην πρόεδρο της γερμανικής Bundesbank κι ο Τζιμ Ο Νιλ, ο εφευρέτης του συστήματος BRICS, για τις αναπτυσσόμενες αγορές (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική).

Επίσης, ο πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs, ο Ιρλανδός Πίτερ Σάδερλαντ, ο οποίος παρέμεινε ένας εκ των βασικών διοικητών της, διαδραμάτισε ρόλο-κλειδί, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, στην υπόθεση διάσωσης της Ιρλανδίας.

Τέλος, ο Πολ Ντέιτον, ο οποίος πέρασε 22 χρόνια στην Goldman Sachs, είναι ο γενικός διευθυντής του Οργανισμού Διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012.

Ωστόσο, συνεχίζει η εφημερίδα, σε αντίθεση με όσα προφανή, το δίκτυο επιρροής που βρισκόταν σε ισχυρή θέση πριν ή στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, φαίνεται πως έχει χάσει την αποτελεσματικότητά της. Στην ουσία, οι παλιές σχέσεις συνενοχής που διατηρούσαν οι πρώην έμπειροι κεντρικοί τραπεζίτες για να κινούν τα νήματα, εμφανίζονται λιγότερο χρήσιμες απέναντι σε πολιτικές προσωπικότητες που φαίνονται αδύναμες μπροστά στην μικρή δημοφιλία των επαγγελματιών οικονομολόγων, οι οποίοι επικρίνονται για την κρίση.

Εκεί που η Goldman Sachs κινούσε τα νήματα, μια σειρά από γεγονότα, όπως η κατάσταση στην Ελλάδα, η κερδοφορία ενάντια στο ευρώ, το σκάνδαλο Abacus , την έστησαν με την πλάτη απέναντι στους πολίτες.

Τα ευρωπαϊκά αφεντικά, όπως τους χαρακτηρίζει, τα βρήκαν «σκούρα» απέναντι στην απαίτηση για διαφάνεια των δημόσιων οικονομικών. Οι Ευρωπαίοι πελάτες της Goldman Sachs έγιναν πιο απαιτητικοί και διεκδικούν πλέον, και όχι μόνον, το σεβασμό στην ελάχιστη ηθική.

Κι αυτό είναι που πληγώνει την Goldman Sachs, συνεχίζει το δημοσίευμα, καθώς η τράπεζα αναδείκνυε πάντα τα στελέχη της, χωρίς ποτέ να αφήνει τις «μάσκες» να πέφτουν. «Γι αυτό άλλωστε οι άρχοντές της κρύβουν κάθε σχέση μαζί της, στις περιπτώσεις που αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις (αυτή είναι η περίπτωση του Μάριο Μόντι, στον οποίο το 2010 ανατέθηκε από τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο η εκπόνηση μελέτης για την Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά)».

Ο Μάριο Ντράγκι βεβαιώνει ότι, παρά το γεγονός πως ανέλαβε από το 2002, δεν έχει καμία σχέση με το «μαγείρεμα» των ελληνικών δημοσιονομικών, που είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα από την ίδια την Goldman Sachs. «Παραιτήθηκε μάλιστα, το 2005, ένα χρόνο πριν η τράπεζα πουλήσει ένα τμήμα των swap στην Εθνική Τράπεζα, την πρώτη εμπορική τράπεζα της χώρας μας, στην οποία ο Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και σήμερα επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ, εργαζόταν ως στέλεχος και στη συνέχεια ως γενικός διευθυντής Θησαυροφυλακίου, Παγκόσμιων Αγορών και Ιδιωτικής Τραπεζικής.

The European project is now sustained by coup

By Daniel HannanPoliticsLast updated: November 14th, 2011

Even the outward forms of democracy are being shed

What we have witnessed is a coup d’état: bloodless and genteel, but a coup d’état none the less. In Athens and in Rome, elected prime ministers have been toppled in favour of Eurocrats – respectively a former Vice-President of the European Central Bank and a former European Commissioner. Both countries now have what are called ‘national governments’, though they have been put together for the sole purpose of implementing policies that would be rejected in a general election.

Italy and Greece are satrapies of Brussels, just as surely as Bosnia or Kosovo. In its Balkan protectorates, the EU overtly favours technocracy as the antidote to ‘populism’ (ie, democracy). Left to themselves, the locals have a tendency to vote for parties that want ethnographic frontiers. The EU's solution is to rule through a series of appointed governors – diplomats (and the odd retired politician) in Bosnia, generals in Kosovo.

Now, like many previous empires, the EU is applying lessons learned through colonial administration to its metropolitan core. Politicians who lean too closely to what their voters want are removed. I don’t mean, of course, that the EU sent in agents provocateurs on a secret mission to destabilise the Italian and Greek regimes. Nor am I suggesting that Brussels was the sole factor in their downfall. Like Margaret Thatcher in 1990, Silvio Berlusconi and George Papandreou already faced strong domestic opposition; in all three cases, the EU simply gave the final shove.

If this sounds like fanciful, read Fraser Nelson in the current Spectator. Fraser reveals the meetings between bankers and federalist leaders who identified the Italian premier as an obstacle to holding the euro together, and quotes oficials boasting that ‘we’re on our way to moving out Berlusconi’. If this is a conspiracy, it’s what HG Wells called an ‘open conspiracy’.

The putsch is the logical culmination of the European scheme – though many Euro-idealists remain blind to that logic. The EU has always been an anti-democratic project. Lacking popular support, rejected in referendum after referendum, it depends on a tight-knit group of functionaries in the Commission and in the member states. Now, in a crisis, the democratic appurtenances and fripperies are discarded. Technocrats in Brussels deal directly with technocrats in Rome and Athens. The people are cut out altogether.

What’s terrifying is that these ‘technocrats’ caused the disaster in the first place. They decided that the survival of the euro mattered more than the prosperity of its constituent members; they presided over the rise in spending and debt; they deliberately overlooked the debt criteria when the euro was launched so as to admit Italy and Greece. Indeed the new Greek prime minister, Lucas Papademos, was running his country’s central bank at the time.

In appointing these two Euro-apparatchiks, our masters are signalling in the clearest possible way that nothing will change. Closer integration matters more to them than freedom, more than prosperity, more than the rule of law, more than representative government itself.

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

P Παρακαλώ σκεφτείτε το περιβάλλον - είναι απαραίτητο να τυπωθεί αυτό το μήνυμα;

----------------------------

23.10.2011. Παρέμβαση: Ποιος θα σηκώσει τη σημαία;

(Πρόσθετο σχόλιο στην επιφυλλίδα που ακολουθεί, «Η κρίση και οι στρατηγικές προτεραιότητες», στο Έθνος της Κυριακής 23/10/2011, σ. 26)

 

Παναγιώτης Ήφαιστος*

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αναπόδραστα, η κρίση ενέχει μεγάλο κόστος για τους Έλληνες και το ερώτημα πλέον είναι: Πώς θα ελαχιστοποιήσουμε το κόστος της επερχόμενης χρεοκοπίας; Πολλές επιπτώσεις της χρεοκοπίας, όπως για παράδειγμα, ο περιορισμός της κατανάλωσης των εισαγόμενων προϊόντων μόνο σε όσα μπορούμε να πληρώσουμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε. Αν θα χρεοκοπήσουμε πριν την αναπόδραστη  κατεδάφιση της ΟΝΕ ή μετά, είναι μια εξίσου σημαντική διάσταση. Είναι ένα πράγμα εάν χρεοκοπήσουμε πριν την κατεδάφιση της ΟΝΕ, οπότε άσκοπά και άδικα γινόμαστε εξιλαστήριο θύμα, και άλλο πράγμα εάν το οικονομικό μας πρόβλημα ενταχθεί σε ένα ευρύτερο διεθνές πλαίσιο αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η επιφυλλίδα που ακολουθεί αναφέρεται σε στρατηγικούς προσανατολισμούς και κινήσεις που θα μας προσφέρουν δυνατότητες πιο ελεύθερων αποφάσεων παραμένοντας στην ΟΝΕ. Όπως τονίζεται, όσο είμαστε «συστημικός κίνδυνος» υπάρχουν περιθώρια να ελέγξουμε την πορεία μας και να προγραμματίσουμε την ανασυγκρότησή μας πιο ορθολογιστικά. Διαφορετικά υποδουλώνουμε τη χώρα μας εσαεί. Ενδέχεται επίσης μια άκρως επαχθής και ανεξέλεγκτη χρεωκοπία να συνοδευτεί με μεγάλες εσωτερικές συγκρούσεις μέχρι και εμφύλιο πόλεμο ή και κατακερματισμό του νεοελληνικού κράτους. Σ’ ένα σύντομο κείμενο όπως αυτό που ακολουθεί η ανάλυση αφορά δύσκολους μεν εφικτούς δε στρατηγικούς προσανατολισμούς και όχι ζητήματα καθημερινής πολιτικής και διπλωματικής διαχείρισης. Συναφώς, το ζητούμενο είναι: Ποιος είναι εκείνος που θα συμμαζέψει ένα κράτος το οποίο κάθε μέρα που περνά διχάζεται, γίνεται πνευματικά σκορποχώρι, ακυρώνεται η εθνική ανεξαρτησία και υποθηκεύονται τα συμφέροντα των μελλοντικών γενιών! Ποιος θα σηκώσει τη σημαία!

 

Η Κρίση και οι στρατηγικές προτεραιότητες

[Ποιος θα σηκώσει τη σημαία;]

Έθνος της Κυριακής 23/10/2011, σ. 26

 

Παναγιώτης Ήφαιστος*

 

Η κρίση της ΕΕ είναι βαθειά. Ιεραρχικά προεξάρχει η διασφάλιση των μειζόνων ελληνικών συμφερόντων και η διαχείριση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης με τρόπο που να μην προκληθούν ακόμη μεγαλύτερες ζημιές μελλοντικά αβάστακτες.

            Σπασμωδικά και απελπισμένα, τεχνοκράτες και γραφειοκράτες που τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, νομίζουν πως θα διασώσουν τα συμφέροντα των πελατών τους με το να μεθοδεύουν τον αργό θάνατο της Ελλάδας. Θα μπορέσουν, έτσι νομίζουν, να πετάξουν στον Καιάδα μόνο την Ελλάδα. Θα πάψει να αποτελεί, έτσι νομίζουν, «συστημικό κίνδυνο». Αδιόρθωτοι και κοντόφθαλμοι, επεξεργάζονται στα παρασκήνια νέους πύργους στην άμμο. Ένα είναι σίγουρο: Η τελική αποσύνθεση της θεσμικοπολιτικής παράκρουσης που ακούει στο όνομα ΟΝΕ είναι σχεδόν βεβαία. Συνεπακόλουθα το μέλλον της ίδιας της ΕΕ απρόβλεπτο.   

            Προεξάρχει να μην γίνει η Ελλάδα εξιλαστήριο θύμα μιας κατά τα άλλα ευρύτερης κρίσης. Να μην γίνουν περαιτέρω δεσμεύσεις που θα υποθηκεύσουν τα μείζονα συμφέροντα των μελλοντικών γενιών και που θα οδηγήσουν, ενδεχομένως, σε κατακερματισμό του νεοελληνικού κράτους.

Παρά το γεγονός ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ ήταν γιγαντιαίο ιστορικό σφάλμα, βραχυχρόνια μια μόνο ορθολογιστική στάση αρμόζει στις περιστάσεις: Παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και συγκρότηση μιας αιτιολογημένα διεκδικητικής αντεπίθεσης. Η στοιχειοθέτηση τεκμηριωμένων επιχειρημάτων είναι σχετικά «εύκολη» και η αντίστασή μας να καταστούμε άσκοπα εξιλαστήριο θύμα νομιμοποιημένη.

Όσο είμαστε «συστημικός κίνδυνος» μας υπολογίζουν, μετά η δύναμή μας θα εκμηδενιστεί. Επείγει, ως κύριο θύμα, να σηκώσουμε με θάρρος και αυτοπεποίθηση τη σημαία του πολιτικοθεσμικού εξορθολογισμού στην Ευρώπη και διεθνώς. Πηγές κακών είναι η καταστροφικά δομημένη ΟΝΕ, το έλλειμμα ευρωπαϊκής και διεθνούς διακυβέρνησης και η εγκληματική ασυδοσία των ανεξέλεγκτων διεθνικών χρηματοοικονομικών δρώντων. Οι οικονομικοί μας δείκτες συγκρινόμενοι με τα υπόλοιπα κράτη δεν δικαιολογούσαν εκτροχιασμό σε φαύλο κύκλο χρέους, ύφεσης, μεγαλύτερου χρέους, καθήλωσης της ανάπτυξης και στο τέλος αναπόδραστης πτώχευσης. Την κύρια ευθύνη τη φέρουν τα διεθνικά γεράκια και η ανευθυνότητα των κυβερνητών των ηγεμονικών κρατών. Απαιτούμε, επιπλέον, όπως ορθολογιστικά υποστήριξε ο Στρος Καν, διαγραφή μεγάλου μέρους ή και όλου του χρέους.

            Στο διπλωματικοστρατηγικό πεδίο, τέλος, απαιτείται να κατανοηθεί ότι με ιστορικούς όρους η συντρέχουσα κρίση είναι εφήμερη. Συντελούνται οι μεγαλύτερες γεωπολιτικές και στρατηγικές ανακατατάξεις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αν ήμασταν ισχυροί, θα είχαμε δώσει τέλος στα ιστορικά μας προβλήματα και θα είχαμε πρωτοστατήσει στη συγκρότηση μιας πιο σταθερής περιφέρειας.

Ακόμη και υπό τις παρούσες δυσμενείς συνθήκες και με όσα μέσα διαθέτουμε, εν τούτοις, μπορούμε να διατηρήσουμε μια εθνική αποτρεπτική στρατηγική. Άμεσοι σκοποί προς εκπλήρωση, πρώτον, η αποτροπή κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας την άμυνα της οποίας αλλόκοτα φαίνεται πως διασφαλίζουν άλλα κράτη, δεύτερον, κατοχύρωση των υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων στη ζώνη που αρχίζει από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο. Δηλαδή οριοθέτηση της ΑΟΖ με τρόπους και προσεγγίσεις συμβατούς με το διεθνές δίκαιο. Πώς θα αντιδρούσε η Τουρκία; Θα εκτιθόταν ολοένα και περισσότερο όπως απελπισμένα και σπασμωδικά πράττει τώρα στην Κύπρο.

*Καθηγητής διεθνών σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών www.ifestosedu.gr, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

 

Επίμετρο

Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στις εξής τρεις επιφυλλίδες που αφορούσαν την ένταξή μας στην ΟΝΕ. Οι επιφυλλίδες αυτές αντλούσαν από σχετικά βιβλία. Παραπέμπονται για να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι δεν έχουμε άλλα περιθώρια λανθασμένων εκτιμήσεων για την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική. Τον Φεβρ. 2002 γράφτηκε: … «εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης. Δηλαδή απαιτείται να εκτιμηθεί η θέση της χώρας υπό συνθήκες μεγάλου οικονομικού ανταγωνισμού και δημοκρατικού ελλείμματος». …

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ο μπαμπούλας της ΟΝΕ

Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ, 30 Ιουνίου 1999, http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Το «όραμα» της ΟΝΕ

Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ, 09 Φεβρουαρίου 2000, http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ευρώ και μεγάλες ιδέες

Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ, 22 Ιανουαρίου 2002, http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4216687

 

 

------------------------------------------

 

16.9.2011. Ο "ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΣΤΗΣ"

 

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, σε άρθρα και βιβλία, απεγνωσμένα, πάλευα με το άγριο θηρίο της συμβατικής σοφίας που κυριολεκτικά μας κατέστρεψε. Στο πεδίο της αποτρεπτικής στρατηγικής μαζί με μερικούς άλλους δεχτήκαμε ανελέητες δολοφονίες χαρακτήρα μέσα από εκατοντάδες επιθέσεις στα μαζικά μέσα παραπληροφόρησης. Στο πεδίο της ΕΕ λόγω ειδικότητας ήμουν σχεδόν μόνος (εννοώ τον ακαδημαϊκό χώρο). Απέναντι: Όσοι είχαν συμφέρον να εκλογικεύουν γνώμες και δοξασίες μεταμφιέζοντάς τες ακαδημαϊκα. Απελπισμένοι για το γεγονός ότι κάποιος ταραξίας με προγενέστερη έξωθεν επιστημονική καλή μαρτυρία τους χαλούσε την κερδοφόρα σούπα, αρχικά δειλά και δοκιμαστικά στην συνέχεια μαζικά και δηλητηριωδώς, άρχισαν να πέφτουν βροχή επιτιμητικά σχόλια, μεταξύ άλλων ο κατά αυτούς δυσμενής χαρακτηρισμός του "ευρωσκεπτιστή" (κάθε άλλο, καθότι οι επιστημονικές επιφυλάξεις για την υπόσταση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι πολύ πιο αξιοσέβαστες απ' ότι στην ημετέρα δύσμοιρη και εξαρτημένη χώρα). Ανοησίες, σίγουρα, καθότι όπως σε κάθε άλλο επιστημονικό τομέα η τεκμηριωμένη αλήθεια μετράει και όχι οι αξιολογικές κρίσεις, γνώμες και δοξασίες. Τέτοια κείμενα όπως τα πιο κάτω, βέβαια, αντλούσαν από ογκώδεις μονογραφίες, πολλές από τις οποίες βρίσκονται κοντά ή πέραν της δέκατης έκδοσης και σήμερα λόγω περιεχομένου σε αυξημένη ζήτηση. Scripta manent, όπως έγραψα για άλλο θέμα σε διπλανή στήλη. Παραθέτω λοιπόν τρία από τα κείμενα που έγραψα το 1999, 2000 και 2002 σε επιφυλλίδες.

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ο μπαμπούλας της ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 30 Ιουνίου 1999

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306

Οι ιεραρχήσεις των προτεραιοτήτων μας επηρεάζονται, ενδεχομένως, από μερικές εξόφθαλμα λανθασμένες εκτιμήσεις. Για έξι τουλάχιστον λόγους, η υπόθεση της ΟΝΕ είναι παραφουσκωμένη και μυθοποιημένη.

Πρώτον, ο χαρακτήρας της διαδικασίας ολοκλήρωσης κρίθηκε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση. Οι αποφάσεις του 1991-92 ­ τις οποίες μερικοί αφελώς ερμήνευσαν ως προαγγελία της εγγύησης των συνόρων μας ­ δεν οφείλονταν σε στρατηγικές συγκλίσεις ή στην ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού πολιτικού και κοινωνικού χώρου. Αντίθετα, ήταν σπασμωδικές και βιαστικές κινήσεις λόγω «γερμανικού προβλήματος». Ουσιαστικά,συνδέοντας το θέμα αυτό με τη γερμανική επανένωση, το Παρίσι «εκβίασε» τη Βόννη και πέτυχε την υιοθέτηση της ΟΝΕ. Ο σκοπός ήταν απλός: ο έλεγχος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Δεύτερον, εκτός του ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια κοινωνικοπολιτικά σταθερή και βιώσιμη οικονομική και νομισματική ένωση, οι στόχοι της Γαλλίας δυνατό να έχουν ήδη ακυρωθεί λόγω αντίθετων εξελίξεων από τις προσδοκώμενες, δηλαδή λόγω της οικονομικής υπεροχής της Γερμανίας ανεξαρτήτως ΟΝΕ. Δυνητικά,αυτό αυξάνει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις στην Ε.Ε.

Τρίτον, ως συνέπεια σωρείας σπασμωδικών και ασπόνδυλων αποφάσεων ­ωφελιμιστικού και χρησιμοθηρικού χαρακτήρα ­ τα μέλη της Ε.Ε. εισήλθαν σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου για «σύγκλιση» χωρίς πολιτικό προορισμό, χωρίς κοινωνικό όραμα, χωρίς επαρκή οικονομική αλληλεγγύη και χωρίς την αναγκαία και μη εξαιρετέα διπλωματική και αμυντική ταυτότητα. Έκτοτε, το σύστημα τείνει προς κατακερματισμό, πολυδιάσπαση και εγκατάλειψη των αφετηριακών σκοπών, ενώ επανεμφανίζονται ηγεμονικές συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τον περασμένο Ιανουάριο ο Ζακ Ντελόρ μίλησε ακόμη και για κίνδυνο διάλυσης της Ε.Ε.

Τέταρτον, η στρατηγική ανικανότητα της Ευρώπης αποκτά μόνιμο χαρακτήρα, τα διλήμματα ασφαλείας και οι γεωπολιτικές διαιρέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης επανέρχονται στο προσκήνιο και πολλοί Αγγλοαμερικανοί μιλούν ανοικτά για κατάργηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υιοθέτηση μιας χαλαρής«Ατλαντικής Ένωσης» υπό υψηλή αμερικανική εποπτεία. Η πορεία της Ευρώπης, εξάλλου, επηρεάστηκε καθοριστικά λόγω της μεγάλης στρατηγικής στροφής της Γαλλίας το 1993-5. Η Συμφωνία του Βερολίνου το 1996 και η ουσιαστική αποδοχή από το Παρίσι του ατλαντικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής άμυνας, σε συνδυασμό με αναβαθμισμένες πολιτικές και θεσμικές σχέσεις της χώρας αυτής με το ΝΑΤΟ (και τελεσίδικη αποδοχή της Γαλλίας ως αδιαμφισβήτητου μέλους της «νόμιμης»πυρηνικής ομάδας), είναι εξελίξεις που επιβεβαίωσαν την αδυναμία των Ευρωπαίων να περάσουν από την ενοποίηση στα καταναλωτικά θέματα, στους τομείς της υψηλής πολιτικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης.

Πέμπτον, μόνο αιθεροβάμονες αμφισβητούν το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει από καιρό απομακρυνθεί από τις αφετηριακές λογικές του κοινοτισμού και από τις ιστορικές επιδιώξεις για μη-ηγεμονική υπερεθνική ολοκλήρωση. Οι κυρίαρχες τάσεις είναι όχι προς πολιτική ένωση αλλά προς κατακερματισμό, νεο-ηγεμονικές συμπεριφορές, ιεραρχήσεις στη βάση κριτηρίων ισχύος και υποβάθμιση της συμμετοχής ή και «πρόστιμα» - τιμωρία ­ αντί αλληλεγγύης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν ­ των λιγότερο ισχυρών μελών.

Έκτον, για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. ­ την οποία κανείς νοήμων δεν αμφισβητεί ­ αναπτύσσεται πλέον με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει σε κάθε άλλο διακρατικό σύστημα: σκληρός ανταγωνισμός. Όπως δείχνουν εξάλλου οι επιλογές τριών άλλων κρατών της Ε.Ε., η άμεση συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν είναι αυτοσκοπός. Τα συμφέροντά μας δεν εξυπηρετούνται αν αυτό σημαίνει: 1) οικονομική και πολιτική καθυπόταξή μας, εάν και όταν θα ενταχθούμε στην ΟΝΕ, 2) εκδίωξη ­ αντί αλληλεγγύης ­ από τον «σκληρό πυρήνα», αν αποτύχουμε π.χ. κατά 1% στον πληθωρισμό (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Πρόντι), 3) χαλάρωση όσον αφορά την τουρκική απειλή και αποδυνάμωση στην περιφέρειά μας.

Αναμφίβολα πολλοί θα υποστήριζαν μέτρα που θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στον διεθνή χώρο. Δεν μας τιμά, όμως, εάν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ, για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει να κάνουμε. Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε σκοπούς, μέσα, προτεραιότητες και ιεραρχήσεις; Είναι, τουλάχιστον, δυνατό να σταματήσει η πολιτική τρομοκρατία πως αν χάσουμε το τρένο της ΟΝΕ θα ριχτούμε, δήθεν, στον λάκκο των λεόντων;

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

 ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Το «όραμα» της ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 09 Φεβρουαρίου 2000

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419

Η επικείμενη ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ είναι θετική εξέλιξη, εάν εκτιμάται πως ενισχύει τη θέση, τον ρόλο και τις δυνατότητες της Ελλάδας στην Ευρώπη και διεθνώς. Η ΟΝΕ συναρτάται, κατά κύριο λόγο, με τη σχέση οφέλους -ζημίας στην οικονομία, τις συνέπειες στη διπλωματία μας και τις επιπτώσεις στην εθνική ασφάλεια και τη διεθνή θέση της Ελλάδας.

Η ιεράρχηση του θέματος αυτού στην κλίμακα των εθνικών προτεραιοτήτων εξαρτάται από τις απαντήσεις που δίνονται σ' έναν αριθμό κρισίμων ερωτημάτων,που αφορούν τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα: είναι η ένταξη στην ΟΝΕ στρατηγική ή τακτική επιλογή; Είναι μείζον εθνικό ζήτημα ή δευτερευούσης σημασίας ζήτημα; Είναι μέσον ή σκοπός; Πώς σχετίζεται με άλλα ζητήματα και ιδιαίτερα την εθνική ασφάλεια; Είναι «εθνικό όραμα»; κ.λπ.

Ορθές εκτιμήσεις απαιτούν κατανόηση του ρόλου της ΟΝΕ στη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συμφέρει την Ελλάδα η ένταξη στην ΟΝΕ, είναι εντούτοις χρήσιμο να ληφθεί υπόψη πως η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής σηματοδότησε τη δρομολόγηση επιλογών που αλλάζουν τη μορφή και τον χαρακτήρα της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: υπερίσχυση των διακυβερνητικών οργάνων, κατακερματισμό σε πολλές κατηγορίες συμμετοχής, μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα, σχεδόν πλήρη επικράτηση της Ατλαντικής Συμμαχίας στο στρατηγικό επίπεδο, εγωιστικές στάσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και βήματα προς διεύρυνση εις βάρος της εμβάθυνσης.

Αυτές οι εξελίξεις αλλάζουν σταδιακά τον χαρακτήρα της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με τρόπο που προσεγγίζει τον χαρακτήρα του υπόλοιπου άναρχου διεθνούς συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, η αρχή της αυτοβοήθειας υπερισχύει, ενώ υποβαθμίζεται η αλληλεγγύη και ο κοινοτισμός. Οι εξισορροπητικές ενέργειες, εξάλλου, είναι ολοένα και πιο συχνές και οι ανεξέλεγκτες στρατηγικές αντιπαραθέσεις δεν μπορούν πλέον να αποκλειστούν.

Ασφαλώς θα μπορούσε να υπογραμμιστεί πως έστω και αν η Ευρώπη μετασχηματίζεται προς αυτή την κατεύθυνση, η Ελλάδα, ούτως ή άλλως, έχει συμφέρον να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα τhς οικονομίας της. Εκτός του ότι δεν μας τιμά αν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει, αυτή η θέση, αναμφίβολα λογική, επιβάλλεται να σταθμιστεί σε αναφορά με ορισμένους άλλους παράγοντες και κριτήρια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν όχι αλλαγή πορείας, αλλά, ενδεχομένως, επανεκτίμηση των προσδοκιών, αντιλήψεων και ιεραρχήσεων.

Πρωτίστως, η στερνή και ενίοτε αδιαφανής αλληλεξάρτηση, στο πλαίσιο μιας Ευρώπης δομημένης στη βάση κριτηρίων ισχύος, θα περιορίζει το εύρος ελιγμών και κυρίαρχων αποφάσεων σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι συμβαίνει στο υπόλοιπο διεθνές σύστημα. Η αλληλεξάρτηση, όταν δεν πληρούνται ορισμένες πολιτικές προϋποθέσεις, είναι ουσιαστικά εξάρτηση που βλάπτει τον λιγότερο ισχυρό. Ο τελευταίος, ενώ είναι «κλειδωμένος» σε μια αρένα οικονομικού ανταγωνισμού, δεν προστατεύεται επαρκώς είτε με τη δική του κυριαρχία (που έχει ήδη «εθελούσια» εκχωρήσει) είτε από μια άλλη υπερεθνική ρυθμιστική εξουσία, που θα έπρεπε να συνοδεύει επιλογές αυτής της εμβέλειας. Εάν δεν δημιουργηθούν γνήσιοι δημοκρατικοί υπερεθνικοί θεσμοί, εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης. Δηλαδή απαιτείται να εκτιμηθεί η θέση της χώρας υπό συνθήκες μεγάλου οικονομικού ανταγωνισμού και δημοκρατικού ελλείμματος.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται σε τροχιά μετασχηματισμού, που ακυρώνει το αφετηριακό όραμα της πολιτικής ένωσης. Κυρίως, πέραν πολλών άλλων πιθανών προβλημάτων και σε αντίθεση με αυτό που ισχύει στο εσωτερικό κάθε δημοκρατικού και ευνομούμενου κράτους, η ΟΝΕ, αλλά και άλλες παράλληλες εξελίξεις στην Ευρώπη, ευνοούν τον ανεξέλεγκτο οικονομικό και πολιτικό ανταγωνισμό, χωρίς να διασφαλίζεται ο εξισορροπητικός ρυθμιστικός ρόλος μιας δημοκρατικά εκλεγμένης ευρωπαϊκής εξουσίας.

Είναι προφανές πως η μετά ΟΝΕ εποχή δεν θα είναι ανθόσπαρτη. Η προσήλωση στο εθνικό συμφέρον και η απαλλαγή από αυταπάτες και ευσεβείς πόθους είναι προϋπόθεση τόσο της εκμετάλλευσης των ευκαιριών όσο και της αντιμετώπισης των προκλήσεων και των κινδύνων.

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών. Έδρα Jean Monnet, Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση.

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ευρώ και μεγάλες ιδέες

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4216687

Στόχος η οικονομική σταθερότητα με τη συμμετοχή στην ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2002

Σύμφωνα με τις διακηρύξεις όλων σχεδόν των πολιτικών ηγετών της Ευρώπης, η συμμετοχή στην ΟΝΕ έχει ως κύριους σκοπούς το ισχυρό κράτος, την οικονομική -νομισματική σταθερότητα, τη βελτίωση της οικονομικής και θεσμικής ανταγωνιστικότητας των κρατών - μελών, την ενίσχυση των εθνικών εξωτερικών πολιτικών απέναντι σε αντιπάλους και την εμπέδωση της καθεστωτικής σταθερότητας. Όντως, πρόκειται για μια ορθολογική και ρεαλιστική οριοθέτηση των σκοπών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Πιο συγκεκριμένα, υπό συνθήκες διακρατικής ισοτιμίας και στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας επωφελούς, εμποροοικονομικής συνεργασίας, τα κυρίαρχα έθνη - κράτη της Ε.Ε. δημιούργησαν κοινούς θεσμούς και άλλες ρυθμίσεις που εξυπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα. Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει σοβαρά το γεγονός πως η εμπορική, νομισματική και θεσμική συνεργασία των τελευταίων δεκαετιών συμβάλλει στη διακρατική σταθερότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου ή πως ενισχύει τα έθνη - κράτη που συμμετέχουν! Όμως, είναι άλλο πράγμα η διακρατική σταθερότητα απόρροια των κοινών επιτευγμάτων στους ωφελιμιστικούς τομείς και άλλο πράγμα η κοινωνικοπολιτική ένωση των λαών, η εξομοίωση των ηθικοκανονιστικών τους δομών και η ανατροπή των κεκτημένων του εθνικού - κρατικού γίγνεσθαι. Όποιος πολιτικός ηγέτης ή στοχαστής δεν κατανοεί αυτή τη διαφορά, κινείται σε ολισθηρό έδαφος: Τα ωφελιμιστικά συμφέροντα, όταν δεν συνοδεύονται από ισχυρές ηθικοκανονιστικές παραδοχές και όταν δεν θεμελιώνονται σε ισχυρούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις εύκολα μπορούν να γίνουν «θρύψαλα».

Έτσι, καλά θα κάνουμε να γνωρίζουμε πως το ευρώ δεν συνιστά ηθικοκανονιστική κοσμογονία, αλλά μόνο χρηστική αναγκαιότητα και ωφελιμιστικό επιστέγασμα μιας μακρόχρονης εμπορικοοικονομικής συνεργασίας που οικοδομήθηκε προσεκτικά και που επιβιώνει λόγω ισορροπίας μεταξύ υπερεθνικών ρυθμίσεων και εθνικών συμφερόντων. Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν της ωφελιμιστικής - λειτουργικής σημασίας του, το ευρώ δεν προκρίνει την Πολιτική Ένωση ή ακόμη μια Οικονομική Ένωση που θα συνοδεύεται από πανευρωπαϊκή αλληλεγγύη, πανευρωπαϊκή λαϊκή κυριαρχία και πανευρωπαϊκούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις. Κοντολογίς, το ευρώ δεν μετατρέπει αυτόματα τα «εθνικά πολιτικά ζώα» σε «ευρωπαϊκά πολιτικά ζώα»: Τα έθνη - κράτη, η κυριαρχία τους, τα σύμβολά τους,οι εθνικές ταυτότητες και οι εθνικές ηθικοκανονιστικές δομές συνεχίζουν να είναι όσο ποτέ άλλοτε τα βασικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Σε όσους λόγω ευρώ βιάστηκαν να προκρίνουν κοσμογονικούς ιδεολογικούς μετασχηματισμούς, αντιτάσσεται η ρήση: «Μακαρίζουμε την αθωότητά σας, αλλά δεν ζηλεύουμε την άγνοια και την επιπολαιότητά σας».

Το ευρώ δεν είναι μαγικό ραβδί επαναστατικών μετασχηματισμών των ταυτοτήτων,των συνειδήσεων και των εν γένει κοσμοθεωρητικών κεκτημένων των κοινωνιών των μελών της Ε.Ε. Τέτοιοι εξομοιωτικοί συλλογισμοί είναι απόρροια παρωχημένων φιλελεύθερων οικονομιστικών δοξασιών, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι, σε σύγκριση με την επαναστατική κοσμοθεωρητική δύναμη της «κομμουνιστικής ιδέας», η οποία συνάρπασε δισεκατομμύρια ανθρώπους, ενοποίησε οικονομικά και πολιτειακά δεκάδες έθνη, οικοδόμησε την πανίσχυρη σοβιετική αυτοκρατορία και εξώθησε εκατομμύρια ανθρώπους να επιδείξουν αυτοθυσία στο όνομα της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, η ωφελιμιστικού χαρακτήρα «ευρωπαϊκή ιδέα» περί «ελευθέρας κυκλοφορίας προσώπων, αγαθών, κεφαλαίου και υπηρεσιών» αποτελεί «ιδεολογική παιδική χαρά».

Συνήθως, «θρύψαλα» έχουμε όταν σε μικρά μυαλά μπουν μεγάλες ιδέες για επαναστατική ανατροπή των κοινωνικών και πολιτισμικών κεκτημένων των λαών. Η διασφάλιση των επιτευγμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τρεις παράγοντες: Πρώτο, δεν θα λάβουν χώρα απρόβλεπτες στρατηγικές ανατροπές. Δεύτερο, οι εθνικές στρατηγικές των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων δεν θα δημιουργήσουν απρόοπτα. Τρίτο, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, θα αναπτύσσεται υπό συνθήκες ισοτιμίας μεταξύ των κρατών - μελών και θα στηρίζει τους εθνικούς πολιτισμούς.

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

 

--------------------------------

15.9.2011. "Τέρμα πια οι πόλεμοι και ζήτω τα ζεϊπέκικα, οι κουμπαριές, οι δια-κοινωνικές σχέσεις κάθε είδους και οι πολίτες του κόσμου".

 

Ο τίτλος συνοψίζει σκεπτικό χάραξης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τις δύο τελευταίες δεκαετίες (επεξεργάζομαι, όπως είπαμε, κάποια πράγματα σε περιπτωσιολογικό πλαίσιο). Χωρίς σχόλια παραθέτω σημερινή είδηση:

 

"Η συνομιλία Νετανιάχου-Παπανδρέου πραγματοποιήθηκε, σύμφωνα με την ίδια πηγή, στη διάρκεια μακράς συνόδου του υπουργικού συμβουλίου του Ισραήλ την οποία συγκάλεσε εκτάκτως ο πρωθυπουργός υπό το φως των τουρκικών στρατιωτικών κινήσεων στη Μεσόγειο και των απειλών της Άγκυρας για τις πλατφόρμες πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Ο κ. Παπανδρέου, στη διάρκεια της τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον κ. Νετανιάχου, πρόσθεσε και τις δικές του πληροφορίες για τις καταγραφόμενες κινήσεις του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο και ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος καθώς το τελευταίο 48ωρο παρατηρήθηκε αιφνίδια αύξηση των υπερπτήσεων τουρκικών μαχητικών πάνω από το Καστελόριζο.

Η Αθήνα φοβάται τουρκική επίθεση κατά του Καστελόριζου, ο πληθυσμός του οποίου δεν υπερβαίνει τους 1.000 κατοίκους και προσπάθεια πρόκλησης πλήγματος ή και κατάληψης του νησιού, σύμφωνα με τις ίδιες ισραηλινές πηγές, οι οποίες σημειώνουν ακόμα ότι το Ισραήλ υποπτεύεται ότι οι τουρκικές επιθέσεις στο ελληνικό νησί θα είναι το σήμα για την τουρκική στρατιωτική επίθεση εναντίον της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, πλατφόρμες που βρίσκονται στην περιοχή της Μεσογείου μεταξύ του Ισραήλ και η Κύπρος.
".

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_5652.html#more

 

Υστερόγραφο. Τελικά δεν αντέχω στον πειρασμό για να πω δύο λόγια. Μέσα από εκατοντάδες κείμενα ο υποφαινόμενος και εκλεκτοί συνάδελφοί μου αναπτύξαμε υπό καθαρά επιστημονικό πλαίσιο το ζήτημα της προεκταθείσης αποτροπής στην Κύπρο. Μιλήσαμε επίσης για το Ισραήλ ως πρότυπο κρατικής στρατηγικής εθνικής ασφάλειας. Δίνω ... ένα εκατομμύριο δολάρια σε όποιον βρει από ποιο ευαγές ίδρυμα παράχθηκαν ίσως και εκατοντάδες σπουδαιοφανείς αναλύσεις κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, κατά της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και τα λοιπά, τα οποία αφόπλισαν την Ελλάδα πνευματικά, στρατηγικά και διπλωματικά. [Όποιος βρει την απάντηση και θέλει το εκατομμύριο θα πρέπει να απευθυνθεί στον ... Ερτογάν οι οποίος κατέχει την περιουσία μου που αποτελεί πολλαπλάσιο του στοιχήματος. Θα μπορούσα να τον στείλω επίσης και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καθότι αν εφαρμοζόταν το διεθνές δίκαιο θα έπρεπε η Τουρκία όχι μόνο να μου τα επιστρέψει αλλά να πληρώσει και την χρήση των τελευταίων δεκαετιών]

------------------------------------

13.9.2011. Η ΟΝΕ, οι γειτόνισσές μου και ο Ομπάμα

 

Διαβάζοντας για ακόμη μια φορά το αριστούργημα του Edward H. Carr, Η εικοσαετής κρίση 1919-1939 (Εκδόσεις Ποιότητα) το οποίο θεμελίωσε μια κάποια επιστημονικότητα στην μελέτη του συγχρόνου διεθνούς συστήματος, (ξανά)-σκέφτηκα ότι κάποιος ταλαντούχος νέος πολιτικός επιστήμονας της διεθνούς πολιτικής θα μπορούσε να γράφει το Η εβδομηνταετής κρίση 1939-2009. Χρυσοφόρα περιπτωσιολογική μελέτη θα ήταν η ΕΕ και η ΟΝΕ. Δεν έχω πολλά να πω εδώ καθότι μετά από 9 βιβλία και συνολικά χιλιάδες δημοσιευμένων αναλύσεων για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θεωρώ σπατάλη να ασχολούμαι σχολιογραφικά με την ΕΕ. Τα συμπύκνωσα όλα, εξάλλου, στο κεφάλαιο 6 του Κοσμοθεωρία των Εθνών, Αν είναι να πω συντομογραφικά κάτι ουσιαστικό, πλέον, μετά δηλαδή από όλες αυτές τις μαρτυρίες που έχουμε καθημερινά, είναι ότι οι αναλυτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και οι γραφειοκράτες-τεχνοκράτες (αμφότερες οι ομάδες είναι οι δύο όψεις του ίδιου θλιβερού νομίσματος θλιβερού της σύγχρονης Ευρώπης) δεν ήξεραν αυτό που ξέρουν οι γειτόνισσές μου. Καλές νοικοκυρές, προικισμένες με κοινό νου, λογική και ορθολογισμό. Ότι δηλαδή είναι ένα πράγμα διαφορετικές οικογένειες να ζουν σε διαφορετικά σπίτια και να συνεργάζονται, να συναγελάζονται και να συνδιαλέγονται και άλλο να τις στριμώξεις σε ένα μόνο διαμέρισμα βιάζοντας την φύση, την ανθρώπινη ετερότητα, την λογική, τον πολιτισμό και τις οικονομικές λειτουργίες στην ζωή των ανθρώπων. Βέβαια το προτεινόμενο βιβλίο δεν είναι Η πεντηκονταετής κρίση 1959-2009 καθότι δεν πρέπει να εμπερικλείει μόνο την ΕΕ. Η ΕΕ μαζί με την διαλυθείσα από την κοινή λογική Σοβιετική Ένωση, είναι τα ύστερα παραδείγματα του διεθνιστικού εξομοιωτικού και εξισωτικού παραλογισμού του 20ου αιώνα. Αυτή η διαστροφή, πανάρχαια μεν, πλην ακόμα ζωντανή που πρεσβεύει ότι: οι ανθρώπινες ετερότητες μπορούν να τσουβαλιάζονται ανεξαρτήτως ανθρωπολογικής ετερότητας. Πολλές οι αποχρώσεις, οι εκδοχές και οι αμφιταλαντευόμενες παραδοχές, οι οποίες αν και διαφορετικού ιδεολογικού περιεχομένου, θα έλεγε ο Κονδύλης, είναι εν τούτοις μορφικά πανομοιότυπες: διεθνιστικός φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, κοσμοπολιτισμός, "ευρωπαϊσμός", "παγκοσμιότητα", "δημόσια ευρωπαϊκή σφαίρα", νεο-Οθωμανισμός ...

 

Διαβάστε λοιπόν πιο κάτω τι λέει ο Ομπάμα:  «Είναι δύσκολο να υπάρξει συντονισμός όταν έχεις τόσες πολλές χώρες, με διαφορετικές πολιτικές και διαφορετικές οικονομικές πραγματικότητες, που προσπαθούν να συμφωνήσουν σε μια κοινή πορεία. Κι έτσι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε, νομίζω, αδυναμίες στην παγκόσμια οικονομία όσο αυτό το ζήτημα δεν επιλύεται», ... ένα «πιο αποτελεσματικό σύνολο συντονισμένων δημοσιονομικών πολιτικών». Όπως είπε, «εάν οι αγορές είχαν εμπιστοσύνη στο ότι... οι χώρες εντός της Ευρώπης προτίθενται να υποστηρίξουν τους εταίρους τους στην ευρωζώνη, και ότι οι χώρες αυτές προτίθενται να κάνουν βήματα για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του χρέους και της ανάπτυξης και να αυξήσουν την παραγωγικότητα, τότε θα φαινόταν μια μακροπρόθεσμη λύση στο πρόβλημα» ...

 

Για το τελευταίο μόνο μια λέξη: Όπως τελειώνει το βιβλίο μου Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων όπου εξέτασα τα διλήμματα ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης παρά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, πρόβλημα έχουμε όχι όταν συνεργάζονται οι μεγάλες δυνάμεις αλλά όταν συγκρούονται. Παραθέτω το τελευταίο συναφές εδάφιο όπου και η αφοριστική πλην ανελέητα επαληθευμένη άποψη του Βίσμαρκ (παραθέτω και τις συναφείς υποσημειώσεις):

quote

Για να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Stanley Hoffmann όπως παρατέθηκαν στην αρχή του παρόντος κεφαλαίου,

 «η εσωτερική λογική και ο τρόπος εξέλιξης κάθε διεθνούς συστήματος βρίσκεται στην διαφορά των εσωτερικών του συντελεστών, στις γεωϊστορικές συνθήκες που το χαρακτηρίζουν και τις εξωτερικές επιδιώξεις των μονάδων που το συνθέτουν. Κάθε σύστημα χαρακτηριζόμενο από κατατεμαχισμό [σημείωση: δηλαδή οργανωμένο σε ανεξάρτητες, ετερογενείς, ανομοιογενείς και κυρίαρχες μονάδες], τείνει, με την δυναμική που αναπτύσσει η ενυπάρχουσα ανισότητα να αναπαραγάγει την διαφορά»[1].

 Χωρίς κοινούς αναπτυξιακούς ρυθμούς στο πλαίσιο μιας ενιαίας θεσμικής, κοινωνικής και πολιτικής λογικής, το σύστημα δεν μπορεί παρά να εξελιχθεί προς αυτή την κατεύθυνση, γεγονός που υποβοηθείται από την τάση επανόδου σε ηγεμονικές μορφές διακρατικών σχέσεων, καθώς και επανόδου σε σύστημα που λειτουργεί στο σύστημα της αρχής της «αρχής της αυτοβοήθειας» («self-help system»)[2]. Αυτά τα φαινόμενα δημιουργούν τάσεις αντίστροφες και αντίρροπες από αυτές που ανέπτυξε η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης τις πέντε τελευταίες δεκαετίες[3], η οποία, όπως τονίστηκε, δεν ήταν αυτοσκοπός, αποσκοπούσε, κατά κύριο λόγο, αποσκοπούσε στην εξάλειψη των αιτίων πολέμου μεταξύ των κρατών μελών. Η αναστροφή αυτών των αντίρροπων τάσεων είναι, ενδεχομένως, συνάρτηση της δυνατότητας να κυριαρχήσουν ξανά τα πολιτικά κριτήρια τα οποία επιτρέπουν να λαμβάνονται υπόψη τα πολιτικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου χώρου. Η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι ένα πολιτικό φαινόμενο το οποίο δεν δύναται να αντιμετωπίζεται είτε συναισθηματικά είτε υπό το πρίσμα γραφειοκρατικής και τεχνοκρατικής λογικής. Η τάση κατακερματισμού μεταξύ ισχυρών κρατών και λιγότερο ισχυρών κρατών τα οποία εάν δεν δύνανται να τρέξουν στην ίδια ταχύτητα με τα υπόλοιπα υποβαθμίζονται είναι ίσως ανώδυνο ενόσω θα περιορίζεται στις σχέσεις μεταξύ μικρών και μεγάλων κρατών. Το πρόβλημα θα ανακύψει όταν τα ίδια διλήμματα ανακύψουν μεταξύ των μεγάλων κρατών. Γι’ αυτό, η τελευταία λέξη στο παρόν κείμενο ανήκει στον Βίσμαρκ. Όταν ένας Ρώσος διπλωμάτης χρησιμοποίησε την λέξη «χριστιανοσύνη» ο Βίσμαρκ τον ρώτησε: «Τι εννοείς με την λέξη χριστιανοσύνη;». Ο διπλωμάτης απάντησε: «Ορισμένες Μεγάλες Δυνάμεις». Ο Βίσμαρκ απάντησε: «Και τι συμβαίνει αν δεν συμφωνούν μεταξύ τους;»[4].

[1] Hoffmann Stanley, «Obstinate or Obsolete? The Fate of the Nation - State and the Case of Western Europe», Daedalus, vol. 95, no 3, Summer 1966,  σελ. 864.

[2] Ο Kenneth Waltz (Theory of International Politics), αναλύοντας το θέμα της αλληλεξάρτησης και ολοκλήρωσης υπό το πρίσμα διαφορετικών δομικών σχέσεων μεταξύ των μονάδων, γράφει: «Όσο περισσότερο ένα κράτος εξειδικεύεται τόσο περισσότερο εξαρτάται από άλλους στις προμήθειες υλικών αγαθών τα οποία δεν παράγει. (…) Η παγκόσμια ευημερία θα αυξηθεί εάν αναπτπυσσεται ολοένα και περισσότερο ο καταμερισμός εργασίας. Αυτό, όμως θα οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερη αλληλεξάρτηση. (…) «Στο εσωτερικό των κρατών αυτός ο καταμερισμός είναι το μέσο εκτίμησης του κατά πόσο το σύστημα αναπτύσσεται προς την κατεύθυνση ύπαρξης κοινωνίας». (…) «Στο εσωτερικό των κρατών η επιταγή είναι: καταμερισμός εργασίας». (…) [Συνεχίζει  υποστηρίζοντας πως μεγαλύτερος διεθνής καταμερισμός εργασίας και μεγαλύτερη αλληλεξάρτηση θα αύξανε την ευημερία]. Όμως, «στην διεθνή πολιτική [όπου το σύστημα είναι άναρχο] η επιταγή είναι: «να είσαι προσεκτικός και να φροντίζεις για τον εαυτό σου». (…) «Αυτό που κάποιος θα ήθελε να κάνει υπό συνθήκες απουσίας δομικών περιορισμών είναι διαφορετικό από πού κάποιος ενθαρρύνεται να κάνει όταν υπάρχουν. Τα κράτη δεν είναι πρόθυμα να θέτουν τον εαυτό τους υπό καθεστώς μεγάλης εξάρτησης. Σ’ ένα σύστημα όπου ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας, οι θεωρήσεις υπό το πρίσμα του προβλήματος ασφαλείας υποτάσσουν τα οικονομικά κέρδη στο πολιτικό συμφέρον» (σελ. 106 και107). Για το ίδιο θέμα βλ. Gilpin R., The Richness of Political Realism, στο  Keohane R. (ed.), Neorealists and its Critics (Columbia Univ. Press, NY, 1986), σελ. 304-5. Ακριβώς το επιχείρημα στις σελίδες που προηγήθηκαν, είναι πως η απομάκρυνση από τον «κοινοτισμό» (ίσως αναπόφευκτη μετά τον ψυχρό πόλεμο) μετασχηματίζει ένα αλληλεξαρτούμενο σύστημα σε σύστημα όπου θα ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Ενώ η στρατηγική σταθεροποίηση που πρόσφεραν οι ΗΠΑ κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου διατηρούσε σε ισορροπία τις ευρωπαϊκές διακρατικές σχέσεις σε ισορροπία, στην μεταψυχροπολεμική εποχή η ισορροπία διαιωνίζεται στο πλαίσιο διαφόρων εύθραυστων και ευμετάβλητων συμφωνιών στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας. Είναι εύλογο να υπάρχουν πολλά ερωτηματικά τόσο για την μακροβιότητα ενός τέτοιου συστήματος όσο και για την συμβατότητά του με το κοινοτικό σύστημα υπό συνθήκες απουσίας ενός «εξωτερικού ομοσπονδιοποιητή» («external federador»). Οι εσωτερικές και εξωτερικές δομές (Γερμανικό και διπολισμος) εντός των οποίων λειτουργεί η οικονομική αλληλεξάρτηση στην Δυτική Ευρώπη μετασχηματίστηκαν ριζικά μετά τις αλλαγές του 1989-90.

[3] Υπενθυμίζονται μερικές: 1) Εάν δεν τηρηθούν τα κριτήρια σύγκλισης το κράτος υποβαθμίζεται σε υποδεέστερες βαθμίδες συμμετοχής (δηλαδή τιμωρείται). 2) Το σύστημα προωθείται προς τα εμπρός στα θέματα υψηλής πολιτικής χωρίς να συνεκτιμούνται οι απόψεις όλων των μελών. 3) Δημιουργία πολλαπλών επιπέδων συμμετοχής, ενεργειών και διαβουλεύσεων από τις οποίες απουσιάζει επαρκής πολιτικός έλεγχος. 4) Διασύνδεση των θεμάτων υψηλής πολιτικής με τα καταναλωτικά και εμπορικά θέματα.

[4] Βλ. Martin Wight, Διεθνής Θεωρία, Τα Τρία Ρεύματα Σκέψης (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 1998), σελ. 41

Unquote

Ως γνωστό, μετά το Κονσέρτο Δυνάμεων είχαμε δύο παγκόσμιους πολέμους, την κατάρρευση της Κοινωνίας των Εθνών, το πάγωμα του ΟΗΕ επί μισό αιώνα και όλα αυτά λόγω διαφωνιών των μεγάλων δυνάμεων. ....  

 

Τώρα, οι σχετικές απόχεις του Ομπάμα στις οποίες προαναφέρθηκα.

 

Ομπαμα: "Διστακτικοί οι ευρωπαίοι στο θέμα της κρίσης "

http://www.dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=6588:hesitant-europeans-on-the-issue-of-crisis

«Η Ελλάδα είναι προφανώς το μεγαλύτερο άμεσο πρόβλημα. Οι Ευρωπαίοι κάνουν κάποια βήματα για να επιβραδύνουν την κρίση, αλλά όχι για να άρουν την κρίση», δήλωσε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, αναφερόμενος στην κρίση χρέους στην ευρωζώνη.

Μιλώντας σε ισπανόφωνους δημοσιογράφους στο Λευκό Οίκο εκτίμησε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τι θα συμβεί με την Ισπανία και την Ιταλία εάν οι αγορές συνεχίσουν να ασκούν πιέσεις σε αυτές τις πολύ μεγάλες χώρες. Υπογράμμισε ακόμη τους κινδύνους για τη διεθνή οικονομία από την κρίση χρέους στην ευρωζώνη. Όπως υποστήριξε, η παγκόσμια οικονομία θα παραμείνει αδύναμη μέχρι να επιλυθεί η κρίση χρέους στην ευρωζώνη. «Είναι δύσκολο να υπάρξει συντονισμός όταν έχεις τόσες πολλές χώρες, με διαφορετικές πολιτικές και διαφορετικές οικονομικές πραγματικότητες, που προσπαθούν να συμφωνήσουν σε μια κοινή πορεία. Κι έτσι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε, νομίζω, αδυναμίες στην παγκόσμια οικονομία όσο αυτό το ζήτημα δεν επιλύεται», ανέφερε χαρακτηριστικά. Τόνισε παράλληλα ότι η κρίση έχει «τεράστιες συνέπειες για την Αμερική, ολόκληρο το ημισφαίριο, όχι μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες», ανέφερε χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να προσθέσουν στο ενιαίο νόμισμα ένα «πιο αποτελεσματικό σύνολο συντονισμένων δημοσιονομικών πολιτικών». Όπως είπε, «εάν οι αγορές είχαν εμπιστοσύνη στο ότι... οι χώρες εντός της Ευρώπης προτίθενται να υποστηρίξουν τους εταίρους τους στην ευρωζώνη, και ότι οι χώρες αυτές προτίθενται να κάνουν βήματα για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του χρέους και της ανάπτυξης και να αυξήσουν την παραγωγικότητα, τότε θα φαινόταν μια μακροπρόθεσμη λύση στο πρόβλημα». Επισήμανε, τέλος, ότι οι ΗΠΑ συνεργάζονται με ευρωπαϊκά κράτη για να καταρτιστούν τα πακέτα των μεταρρυθμίσεων για τις πιο ευάλωτες οικονομίες, ωστόσο υπογράμμισε ότι είναι οι μεγάλες χώρες της ΕΕ που θα πρέπει να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν την κρίση.

---------------------------

8.9.2011. Ένα ενδιάμεσο σχόλιο για την επερχόμενη ευθύγραμμη, απροκάλυπτη και απροσχημάτιστη πολιτικοποίηση της ελληνικής πανεπιστημιακής ζωής.

Στην σελίδα που ανοίχτηκε πρόσφατα για τον νόμο για τα ΑΕΙ έγραψα το εξής.

Μετά τα δύο μεγάλα κείμενά μου που κυκλοφόρησαν εκτενώς και συζητήθηκαν αρκούντως δεν επανήλθα. Θα επανέρχομαι σε εύθετο χρόνο και όσο θα προχωρεί η συζήτηση επί ενός ζητήματος ως προς το οποίο βρισκόμαστε στην αφετηρία. Εδώ σήμερα κάνω μερικά σύντομα και εμβόλιμα σχόλια.

 

 Πρώτον, με όσα πανεπιστήμια έχω επαφές, γνωριμίες και δυνατότητα να γνωρίζω σε γενικές γραμμές τι συμβαίνει "κάτω από το τραπέζι", υπάρχει έντονη συζήτηση για το πιο κόμμα ή πια κόμματα θα ελέγξουν τα «Συμβούλια» (τόσο των "8" πανεπιστημιακών με κομματικούς "προσκείμενους" όσο και των "6" μη πανεπιστημιακών που θα οριστούν από τους 8 πανεπιστημιακούς του Συμβουλίου). Τουτέστιν, οι παρεμβάσεις που στο παρελθόν γίνονταν διαμέσου φοιτητικών παρατάξεων και «προσκείμενων» πανεπιστημιακών τώρα ενδέχεται να γίνουν άτυπος πλην αναπόδραστος κανόνας της πανεπιστημιακής ζωής. Σημαντικά επί αυτού είναι αυτά που έγραψα στις ενότητες 6 και 7 του δεύτερου σχολίου μου που είναι αναρτημένα εδώ πιο κάτω.

 

 Δεύτερον, το εξυπνότερο, ακριβέστερο κείμενο γράφτηκε από υψηλόβαθμη προσωπικότητα στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσωπικός φίλος από καιρό, πρόσωπο που γνωρίζω και που εκτιμώ για την ακεραιότητά του, το φρόνημά του και τον πολιτικό του ορθολογισμό και ορθοφροσύνη, καθώς επίσης και για τον επαγγελματισμό του με ότι καταπιαστεί. Γράφοντας για τον νόμο και στηρίζοντάς τον έγραψε, μεταξύ άλλων, χαρακτηριστικά:

«Η διαπλοκή φοιτητοπατέρων και πανεπιστημιακών κόβεται, τουλάχιστον στην σημερινή θεσμοθετημένη μορφή. Η φάμπρικα που μετέτρεπε εικοσάχρονους σε λαμόγια και παλαιοκομματικές λινάτσες, κόβεται. Τώρα ανοίγει ο δρόμος για την ουσιαστική ανάκτηση των Πανεπιστημίων, για την επιστροφή τους στην Ελληνοκεντρική Παιδεία, ως θεματοφύλακες της ιδιοπροσωπίας μας, και στην σύγχρονη επιστημονική έρευνα. Η ευγενής άμιλλα έχει ξανά κάποιες ελπίδες, όταν ο Αρχηγός της μεγάλης Κεντροδεξιάς θα αναλάβει τα ηνία της Πατρίδας. Ο Αντώνης Σαμαράς επέβαλε στην κυβέρνηση του Μνημονίου το γκρέμισμα αυτών των δύο ξόανων κι η Πατρίδα θα τον ευγνωμονεί εσαεί. Την επανελλήνιση της Παιδείας, το αληθινό μεγάλο ζητούμενο για την δημιουργία ελεύθερων Ελλήνων, θα την κάνει πλέον ο ίδιος ως Πρωθυπουργός. Γιατί μην ξεγελιέστε για το τι ανθρώπους θέλει να βγάζει η παιδεία της Αννούλας. Φυσικά, τα φερέφωνα της διαπλοκής και της κυβέρνησης του Μνημονίου θα προσπαθήσουν να εμφανίσουν την καθοριστική παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά, ως δείγμα ευρύτερης συναίνεσης στην αποτυχημένη οικονομική και κοινωνική πολιτική της ιδεοληπτικής παρέας που κυβερνά. Κύριοι, άμα αργήσει, φάτε…»

Αφού διευκρινίσω ότι διαφωνώ μαζί του για την πολύ χαμηλή υπόληψη που τρέφει για τους έλληνες πανεπιστημιακούς στο κείμενό του –απλά δεν γνωρίζει ότι η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων ακαδημαϊκών μπορεί, όπως παντού συμβαίνει, να μην είναι ιδιοφυίες, είναι όμως αφοσιωμένοι ακαδημαϊκοί οι οποίοι καμιά σχέση δεν έχουν με καταληψίες, ψευτο-άσυλα και πολιτικές διαπλοκές, ούτε είναι επίσης η πλειονότητα συγγραφείς ψευτοβιβλίων ιστορίας– έδωσε με ακρίβεια και καταπληκτικό πολιτικό αισθητήριο τον πολιτικό σφυγμό των πραγμάτων:

1ον, αν και ο ίδιος, υπερβολικά εκτιμώ αισιόδοξος, υποστηρίζει ότι η παράταξή του θα ελέγξει τα πανεπιστήμια, όντας προσγειωμένος γράφει ταυτόχρονα ότι "η ευγενής άμιλλα έχει ξανά κάποιες ελπίδες". Εγώ θα έλεγα όχι "κάποιες" αλλά πολύ λίγες ελπίδες, γιατί χωρίς ακαδημαϊκή ανεξαρτησία εισερχόμαστε σε φαύλο κύκλο κομματικοπαραταξιακών αντιπαραθέσεων μπροστά στον οποίο οι αντίστοιχες παρελθούσες αντιπαραθέσεις θα ωχριούν. Ανεξάρτητα του κατά πόσο αποτελεί προσωπική μου προτίμηση ή όχι, εξ αντικειμένου, η αναγκαία και μη εξαιρετέα περιρρέουσα πολιτική ορθοφροσύνη που θα εξορθολογίσει τα ελληνικά πανεπιστήμια για να καταστήσει κρατικοεθνικά όπως στην Εσπερία, απλά δεν επαρκεί. Το κρατικοεθνικό έλλειμμα στο νεοελληνικό κράτος είναι πολύ μεγάλο. Η πρόσφατη χρηματοοικονομική κρίση απλά το έφερε στην επιφάνεια. Πολλοί εξάλλου θα τραβούν από τα πόδια τα πανεπιστήμια για να τα "διεθνικοποιήσουν", δηλαδή να τα εξαερώσουν και να τα εντάξουν στον διαστρεμμένο χλοερό τόπο των κοσμοπολίτικων φαντασιώσεών τους. Χάος θα έχουμε αν οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί δεν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και αν δεν λειτουργήσουν ακαδημαϊκά. Αν δεν επιτευχτεί αυτό σε όλα ας γίνει τουλάχιστον σε μερικά, για να ξεχωρίζουν.

2ον, ο συντάκτης του προαναφερθέντος άρθρου, επίσης, είναι ορθολογιστής καθότι καλά κατάλαβε ότι ο νόμος που και ο ίδιος υποστηρίζει έθεσε το πλαίσιο για μετατροπή των πανεπιστημίων σε πεδίο ανελέητης κομματικοπαραταξιακής πάλης. Αυτονόητα, ως πολιτικό πρόσωπο, δηλώνει με ειλικρίνεια (και μπράβο του γι' αυτό, καθότι η υπουλότητα και η ανειλικρίνεια είναι ασυγχώρητη) ότι ο δικός του πολιτικός σκοπός είναι να ελεγχθούν τα πανεπιστήμια από την δική του παράταξη. Αν κανείς διαβάσει αυτά που γράφω ότι ισχύουν στην Δύση στις ενότητες 6, 7 και 8 του προηγούμενου σημειώματός μου, αντιλαμβάνεται ότι ο αρθρογράφος είναι ενήμερος για τα ισχύοντα στην Δύση. Με ειλικρίνεια, έτσι, δηλώνει ότι σκοπός του και όσων από την παράταξή του πιστεύουν το ίδιο, είναι να ελεγχθούν τα πανεπιστήμια από φορείς απόψεων που στηρίζουν το ελληνικό εθνοκράτος και όχι από φορείς που το αντιπαλεύονται.

 Ενδιαφέροντα όλα αυτά!!, πλην εμείς επιμένουμε ακαδημαϊκά. Εάν και όταν τα πράγματα πολιτικοποιηθούν πλήρως, πανεπιστημιακοί όπως ο υποφαινόμενος και σίγουρα πολλοί άλλοι, υποχρεωτικά θα βγάλουμε το ακαδημαϊκό καπέλο και θα μιλήσουμε πιο πολιτικά για το μέλλον των πανεπιστημίων της Ελλάδας. Αν δηλαδή είναι να πολιτικοποιηθούν τουλάχιστον να «πολιτικοποιηθούν» ορθολογιστικά και σε αρμονία με την διεθνή πρακτική. Η μάχη θα είναι σκληρή, εκτιμώ, αλλά εγώ δεν είμαι σίγουρος τι θα επικρατήσει μετά από πολλές μάχες. Δική μου προαναγγελθείσα αρχή, πάντως, και υποθέτω και πολλών άλλων, είναι ότι η επιστήμη στην Ελλάδα και στην "οικουμένη" εξυπηρετούνται καλύτερα αν τα πανεπιστήμια διακρίνονται για τρία πράγματα:

1ον αυστηρή προσκόλληση στην επιστήμη,

2ον άτεγκτη ακαδημαϊκή αυτοθέσμιση, αυτοδιοίκηση και διαρκή δεοντολογική θεμελίωση και

3ον σύνθεση των «Συμβουλίων» από ακαδημαϊκούς και όχι "ακαδημαϊκοπολιτικούς".

Έτσι μόνο θα έχουμε πραγματικό επιστημονικό άσυλο και όχι άσυλο καταληψιών. Έτσι, επίσης, θα έχουμε σωστή και ορθολογιστική διασύνδεση με την ελληνική κοινωνία και με τα επιστημονικά δρώμενα με το εξωτερικό. Έτσι μόνο, επιπλέον, δεν θα έχουμε παραβίαση των επιστημονικών κρίσεων από τυχόν εγκάθετους. Εγκάθετους που μπορεί να είναι εγχώριοι, εξωτικοί ή και οι διεθνικοί περιφερόμενοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι "αλήτες" (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου και συμπεριλαμβάνει κρατικοεθνικούς υπαλλήλους υπηρεσιών, διεθνικούς χρηματιστές, κατασκόπους και "οργανικούς διανοούμενους" "δημόσιους" και μη).

 

Τρίτον, για να μην υπάρχει παρανόηση ότι στο πεδίο των πανεπιστημίων θα παλέψουν μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στο διαδίκτυο για να διαπιστώσει ότι ξένα κράτη και διεθνικοί δρώντες από καιρό παρακολουθούν και παρεμβαίνουν επιχειρώντας να επηρεάσουν την δρομολόγηση πανεπιστημιακών δομών που εξυπηρετούν ξένα και διεθνικά συμφέροντα. Υποθέτω συμπεριλαμβανομένου του Σόρος και των τσιρακιών του, και γιατί όχι του Γκιουλέν, οι οποίοι όπως ακούεται καιροφυλακτούν [σχετικά με τέτοιες τάσεις βλ. έγγραφα του Wikileaks http://bit.ly/o7p03X, http://thepressproject.gr/headline.php?id=5814.».]

 Άκρως ενδιαφέροντα όλα αυτά, λοιπόν. Βασικά η ουσία, και σε αναφορά με το προηγούμενο σημείο, δείχνει σε τι είδους "πολιτική" τροχιά μπήκαμε. Όσοι δεν το κατάλαβαν καλά θα κάνουν να αφυπνιστούν.

 Προσωπικά, υπερασπιζόμενος την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία στα δύο εκτενή σημειώματά μου πριν την ψήφιση του νόμου, δεν είχα αμφιβολία προς τα πού κινούμαστε αλλά θεώρησα ως ύψιστο ζήτημα αρχής να τοποθετηθώ δημόσια. Επειδή εξάλλου οι θέσεις μας είναι διαφανείς, έχουμε γνώση των γιγαντιαίων προβλημάτων των ελληνικών πανεπιστημίων (και όσον αφορά τον κλάδο μου και ξένων πανεπιστημίων) και πολλοί γνωρίζουν τα κείμενά μου και τις εκατοντάδες παρεμβάσεις μου στο εσωτερικό της ελληνικής ακαδημαϊκής ζωής πολλά από τα οποία είναι αναρτημένα σε άλλες σελίδες. Πολλοί ξέρουν, επίσης, για το γεγονός ότι πάντοτε ήμασταν από τους πλέον άτεγκτους πανεπιστημιακούς στις κριτικές μας, όσον αφορά τα ελλείμματα αυτοσυγκρότησης και δεοντολογικής θεμελίωσης. Πριν, τώρα και μελλοντικά, λοιπόν, η στήριξη της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας στην μόνη!!! χώρα όπου αληθινά!!! ισχύει -θεσμικά τουλάχιστον, αλλά και στο μυαλό πολλών πανεπιστημιακών-, είναι μια πολύ συνειδητή θέση αρκούντως τεκμηριωμένη.

 Για όσους βέβαια ταύτισαν τις αντιρρήσεις για τον νόμο με τους καταληψίες, τις παραβιάσεις του ασύλου κτλ. εκφράζουμε την αηδία μας. Δεν μας εκπλήττει τίποτα, βέβαια, καθότι διατρέχοντας την ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα γνωρίζουμε ότι η αλητεία (με την αρχαιοελληνική όπως είπαμε έννοια του όρου) ήταν σύνηθες φαινόμενο σε όλες τις ανθρώπινες συνομαδώσεις. Οι απόψεις μας για το άσυλο είναι περισσότερο από γνωστές. Από καιρό διακηρύξαμε ότι μόνο για τα επιστημονικά ζητήματα ισχύει και τίποτα άλλο.

 ----------------------------------

29.8.2011. Καβάφης ο υπέρτατος και αιώνιος

Συναφές και το 10.6.2011. Ο φίλος από την Ισπανία και η θαλασσοπορία των ανθρώπων

 

http://www.youtube.com/watch?v=FhRSFbrS6Q0

 

Η Ιθάκη, το ταξίδι, ο νους,

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ιθάκη (ανάγνωση)

(διαβάζει: Ευθυμίου Κυριάκος, Κ.Π. Καβάφη, Ποιήματα (1896-1933), In Autumn Leaves Ltd 2005)

Ιθάκη (ανάγνωση)

(διαβάζει: Μοσχίδης Γιώργος, Ο Γιώργος Μοσχίδης διαβάζει Κωνσταντίνο Καβάφη, Κώστα Καρυωτάκη, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κώστα Χατζόπουλο, Λόγου Χάριν: Αρχείο Ηχογραφήσεων Λόγου 2007)

Ιθάκη (ανάγνωση)

(διαβάζει: Σαββίδης Γ. Π., K.Π. Kαβάφη, Ποιήματα, I, (1896-1918), Διόνυσος)

Ιθάκη (ανάγνωση)

(διαβάζει: Σουλιώτης Μίμης, Ανέκδοτη ηχογράφηση, Αθήνα 2002)

 

---------------------------------------------------

16.8.2011. Ο Σόρος και τα ορφανά παιδιά του

Σε παραπλήσιες σελίδες, ιδ. αυτές που αφορούν τις ΜΚΟ, την «παγκοσμιοποίηση» και τους διεθνικούς δρώντες, κανείς βρίσκει πολλές αναφορές στον περιβόητο Σόρος. Αποτελεί ενσάρκωση της έννοιας «διεθνική ανωμαλία» με την έννοια της άπιαστης πολιτικής, χρηματοοικονομικής και διπλωματικής διακίνησής του στα περιθώρια των κρατών και της καταχρηστικής κερδοσκοπίας ή άλλων δράσεων που δεν τυγχάνουν ή τυγχάνουν ελάχιστων κοινωνικών και πολιτικών ελέγχων. Αυτή την πολιτική ανωμαλία, σημειώνω, την εκθειάζουν όλα τα ιδεολογήματα της λεγόμενης "παγκοσμιοποίησης". Αν θεωρήσουμε ότι αποκορύφωση του πολιτικού πολιτισμού, της δημοκρατίας και της πολιτικής ελευθερίας σημαίνει η ευθύγραμμη και άμεση σχέση εντολέων πολιτών και εντολοδόχων κατόχων της εξουσίας το φαινόμενο Σόρος και άλλες ανωμαλίες του διεθνικού κόσμου ενσαρκώνει τον αντίποδα. Δηλαδή την πολιτική βαρβαρότητα όταν άτομα που βρίσκονται εκτός κοινωνικών και πολιτικών ελέγχων ασκούν διανεμητική εξουσία. Τώρα, διαβάζουμε σήμερα το εξής: «"Εχει γίνει τέτοια κακοδιαχείριση του ελληνικού προβλήματος που ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσει επί του παρόντος (η χώρα) θα ήταν μία ειρηνική έξοδος" της Ελλάδας τόσο από την ΕΕ όσο και από την ευρωζώνη, είπε ο Σόρος σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στο γερμανικό περιοδικό Spiegel.». Αν μη τι άλλο από περιέργεια αναμένω να δω τι θα αναμασήσουν τώρα τα ανά την Ευρώπη ορφανά που εμμέσως ή άμεσα χρηματοδοτεί ο κάθε Σόρος.

    Βέβαια, ο οποιοσδήποτε Σόρος είναι και ... φιλάνθρωπος. Πολλά ακόμη ορφανά περιμένουν στην γωνιά εκθειάζοντάς τον και αδημονώντας να "αναλύσουν" ότι τους υποβάλει για να γλύψουν κάποιο κόκκαλο ... φιλανθρωπίας. Και ο καθείς λέει και γράφει ότι του πουν, ότι συμφέρει όποιους του πουν να γράφει, ότι του κατεβάσει το κεφάλι του, ότι είναι της μόδας και αμειπτικό και ότι είναι του συρμού και αναρριχητικά βοηθητικό. Και τούμπαλιν. Έτσι, για να μην ξεχνούμε τους λόγους που βυθίζουν την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο σε βαθύτατη κρίση. Πολιτικός πολιτισμός είναι φορά κίνησης προς την δημοκρατία και αντίστροφη αυτής της φοράς κίνηση οδηγεί στην βαρβαρότητα του κάθε εξωπολιτικού Σόρος.

Υστερόγραφο: Για να μην ξεχνιόμαστε ο Σόρος έχει και ... Πανεπιστήμια.

-------------------------------------

12.8.2011. Ο γυάλινος κόσμος της "παγκοσμιοποίησης", των πολιτικών, πνευματικών, οικονομικών και χρηματιστηριακών φούσκων και οι συνέπειες της οικονομικίστικης-κοσμοπολίτικης αφέλειας.

Παραθέτω αμέσως μετά σύνδεσμο της πολύ σοβαρής έρευνας του Charles Ferguson με τίτλο «Inside Job». Δένει με πολλά σχόλια που έγραψα τις τελευταίες εβδομάδες στην παρούσα σελίδα. Αφορά τον ανορθολογικό γυάλινο κόσμο που κτίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες και που αποτυπώνει τις ψευδαισθήσεις που έκτισαν οι λανθασμένες αναλύσεις του ανθρώπου, των κρατών, της πολιτικής και του κόσμου. Ο θρυμματισμός του προκαλεί αναρίθμητες κακουχίες σε αναρίθμητους ανθρώπους. Όλα δείχνουν ότι πολλά έπονται και αλίμονο για όποιους βρεθούν απροετοίμαστοι μέσα στην δίνη του κυκλώνα.

«Inside Job»

 http://antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1/videos/3022-inside-job-%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B521.html

--------------------

9.8.2011. Κατακόρυφη πτώση των χρηματιστηρίων και της Ουτοπίας.

 

Μια πλανητική οικονομική κρίση υπό τις σημερινές περιστάσεις αλληλεξάρτησης που συνοδεύεται από απουσία διεθνούς διακυβέρνησης θα μπορούσε χωρίς υπερβολή να προκαλέσει εκατόμβες όσες και ένας πυρηνικός πόλεμος. Πολύ απλά, τα δισεκατομμύρια αστικοποιημένων και εγκλωβισμένων πολιτών της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης δεν θα έχουν την δυνατότητα τροφής, νερού, ρεύματος και άλλων αναγκαίων για την αυτοσυντήρησή τους. Ο κοινωνικός ιστός υπό αυτές τις περιστάσεις καταρρέει και επανερχόμαστε στην προ-πολιτισμένη εποχή, πριν δηλαδή την ύπαρξη πολιτειών στο πλαίσιο των οποίων προσφέρεται η δυνατότητα τάξης και δικαιοσύνης συμβατής με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνίας και όπου αναπτύσσεται ο κοινωνικοπολιτικός και οικονομικός βίος. Η πολιτεία, εξάλλου, είναι το μέσο συναλλαγών μεταξύ των διακριτών και διαφορετικών κοινωνιών.

          Ουτοπία, ηλιθιότητα ή όπως αλλιώς θέλετε πες τε το, έκανε δισεκατομμύρια ανθρώπους να πιστέψουν στο παρελθόν ότι ο πλανήτης μπορεί να ενοποιηθεί και να καταργηθούν τα εθνοκράτη. Ιλαροτραγικά, αστείους στοχαστές που κραύγαζαν τέτοιες ασυναρτησίες συντηρούσαν και συνεχίζουν να συντηρούν οι κοινωνίες στα παρασιτικά πανεπιστήμια του πλανήτη Γη. Δύο είναι τα κύρια ρεύματα. Το πρώτον, αυτό όπου οι διεθνιστές βλέπουν την δυνατότητα πλανητικής ενοποίησης στην βάση μιας κεντρικής ιδέας και ενός σχεδίου (τους τελευταίους αιώνες: μαρξιστές, ναζιστές, φιλελεύθεροι). Δεύτερον, αφελείς  κοσμοπολίτες που παραβλέποντας ότι πολιτισμένος πολιτικός βίος σημαίνει κοινωνικοπολιτικό σύστημα και ότι όλες αυτές οι ασυναρτησίες περί παγκοσμιοποίησης ή άλλα συναφή είναι επικίνδυνα πράγματα γιατί αντιστρέφουν τον πολιτισμό και μας επαναφέρουν στην βαρβαρότητα. Όταν σε κάποιο βιβλίο μου έγραψα ότι πας μη πολιτικά ενταγμένος είναι βάρβαρος (και αναφερόμουν στους χρηματοοικονομικούς δρώντες όπως ο Σόρος ή οι «οίκοι αξιολόγησης») κάποιος επαγγελματίας δολοφόνος χαρακτήρων μου εκτόξευσε μερικές ύπουλες ύβρεις. Μιλώντας πριν δέκα περίπου χρόνια, επίσης, με φίλο διακεκριμένο οικονομολόγο συνάδελφο, του είπα ότι απαιτείται να γίνει «παγκόσμιος οργανισμός Χρηματοοικονομικών ροών» αντίστοιχος του «Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου». Αναφέρθηκα μάλιστα στην σχετική κορυφαία ανάλυση του Robert Gilpin στο Παγκόσμια πολιτική οικονομία το οποίο και αυτός δίδασκε στο πανεπιστήμιο. Εθισμένος και αυτός στο ναρκωτικό του ιδιόμορφου οικονομικισμού μου αντέταξε ότι αυτά είναι περιοριστικά του ανταγωνισμού που παράγει πλούτο με βάση το κέρδος και την ελευθερία επιδίωξής του.

          Ο Πρόεδρος Ομπάμα, λοιπόν, χθες στο βράδυ και μετά την βουτιά στο κενό των χρηματιστηρίων, προσπαθώντας να αντιστρέψει το κλίμα, έστησε κατηγορητήριο κατά των … Οίκων Αξιολόγησης. Μα έλεος. Τώρα θυμήθηκε αυτός και άλλοι ανευθυνοϋπεύθυνοι ότι κάθονται πάνω σε ένα βουνό δισεκατομμυρίων σελίδων υψιτενών αναλύσεων που υμνούσαν την αλληλεξάρτηση ως κατάσταση αμέριμνης διεθνούς διακυβέρνησης όπου στον πυρήνα της θα βρίσκεται ένας αυτόματος πιλότος! Και αυτή την στιγμή που μιλάμε, δεκάδες χιλιάδες «κριτικοί κονστρουκτιβιστές» κάθε είδους διάγουν ένα καλοπληρωμένο παρασιτικό βίο στα πλανητικά πανεπιστήμια (τις τελευταίες δεκαετίες είναι ο νέος στοχαστικός ακταρμάς που ολοκληρώνει σε ένα τερατώδες μίγμα μαρξιστές, νεοφιλελεύθερους, φασιστές, ηγεμονιστές, αφελείς, ημιμαθείς, αμαθείς και παρασιτικά ευέλικτους και προσαρμοσμένους).

          Τις τελευταίες μέρες, πάντως, αισθάνθηκα ότι είχα ανάγκη δυναμωτικής πνευματικής τροφής και ξαναδιάβασα το εμβληματικό έργο του Edward H. Carr, Η Εικοσαετής κρίση, Εισαγωγή στην μελέτη των διεθνών Σχέσεων (Εκδόσεις Ποιότητα). Ο Κάρρ, αναλύοντας την ουτοπική σκέψη του μεσοπολέμου και τον πολιτικό παραλογισμό που προκλήθηκε, ερμηνεύει πλήρως και τα αίτια των σημερινών γεγονότων. Διαβάζοντας μάλιστα παραπομπές σε ηγέτες και διανοούμενους της εποχής, διερωτάσαι σε πιο πλανήτη ζούσαν. Το ίδιο κανείς θα πρέπει να κάνει και σήμερα, αν βέβαια έχει καθαρό μυαλό που δεν έχει διαφθαρεί στοχαστικά από κάποια ασυνάρτητη ανάλυση της διεθνιστικής και κοσμοπολίτικης μόδας.

          Μετά τον Κάρρ, θέλησα να φρεσκάρω στο μυαλό μου τι πιθανότατα συμβαίνει όταν στην διεθνή πολιτική λαμβάνουν χώραν μεγάλες ανακατανομές πόρων και ισχύος. Αναπόδραστα πήγα στην άφθαρτη επιστημονική αφρόκρεμα του Kenneth Waltz, Θεωρία Διεθνούς Πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα), όπου τίμια και αξιολογικά ελεύθερα περιγράφει τις πιθανότερες συμπεριφορές των δρώντων όταν αντιμετωπίζουν ζητήματα αυτοσυντήρησης. Για να προσγειωθώ τελείως στην πραγματικότητα, πήγα και στον Robert Gilpin, Πόλεμος και αλλαγή στην Διεθνή πολιτική (Εκδόσεις Ποιότητα).  

        Αυτός ο στοχαστής (κάτι περίπου η άλλη όψη του νομίσματος που φέρει τον Θουκυδίδη) γράφει, μεταξύ άλλων: σελ. 351  «Ο τερματισμός ενός ηγεμονικού πολέμου είναι η απαρχή ενός ακόμη κύκλου μεγέθυνσης-ανάπτυξης, επέκτασης και τελικής παρακμής. Ο νόμος της άνισης ανάπτυξης συνεχίζει να ανακατανέμει την ισχύ υπονομεύοντας έτσι το status quo που εγκαθιδρύθηκε από τον τελευταίο ηγεμονικό αγώνα. Η ανισορροπία αντικαθιστά την ισορροπία και ο κόσμος κινείται προς ένα νέο γύρο ηγεμονικής σύγκρουσης. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι έτσι, μέχρις ότου οι άνθρωποι είτε καταστραφούν είτε μάθουν να αναπτύσσουν ένα αποτελεσματικό μηχανισμό ειρηνικής αλλαγής».

Το πότε θα μάθουν; Μόνο αν εξαλειφτεί η ουτοπική σκέψη, η ίδια δηλαδή θανατηφόρα αιτία που μέχρι τώρα στην ιστορία σπρώχνει τους ανθρώπους στον παραλογισμό και στην σύγκρουση. Το ιλαροτραγικό βέβαια είναι ότι πάντοτε αυτό συμβαίνει στο όνομα της … ειρήνης και της πηγαία καλοπροαίρετης ανθρώπινης φύσης. Ανθρώπινη φύσης, όμως, η οποία όπως μας εξήγησε εδώ και ο αιώνες ο μεγάλος μας Φιλόσοφος, όταν είναι μέσα στο εθνοκράτος-πολιτεία είναι πολιτικό ζώο αλλά όταν είναι εκτός είναι εξωπολιτικό ζώον δηλαδή βάρβαρος ή καλύτερα σκέτο ζώο (και για να μην αδικούμε τα ζώα, μάλλον θηριωδέστερος και από τα πλέον θηριώδη και πεινασμένα κτήνη της ζούγκλας).

Ας ψάξει λοιπόν να βρει τους τελευταίους ο Πρόεδρος Ομπάμα και οι ομότεχνοί του και πολλά προβλήματά μας θα τερματιστούν. Βέβαια, είναι και αυτοί οι καθωσπρέπει κορδωμένοι και παρασιτικά ζώντες στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια του πλανήτη. Πολλοί από αυτούς, με τον χρόνο, και αφού προκαλέσουν και άλλες ζημιές θα καταστούν παρωχημένοι. Οι περισσότεροι, βέβαια, είναι γνωστό ιστορικά ότι προσαρμόζονται στις αξιώσεις ισχύος του εκάστοτε κυρίαρχου. Γι' αυτούς ισχύουν αυτά που λέει ο Καβάφης σε ένα από τα αθάνατα ποιήματά του για τους τυχοδιώχτες υπηρέτες όλων των εξουσιών.  

 

-------------------------------------------------

6.8.2011. Η προαναγγελθείσα κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

 

Ο υπογράφων έχει χιλιάδες σελίδες δημοσιευμένων κειμένων για την αφετηρία του φαινομένου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την διαδρομή της, την διαμόρφωσή της, την οικονομικοπολιτική συγκρότηση, τα ελλείμματα, τα τρισδιάστατα στρατηγικά προβλήματα, την μηδενική ανθρωπολογική βάση πάνω στην οποία κάθονται δεκάδες χιλιάδες γραφειοκράτες-τεχνοκράτες μερικοί εξ αυτών απέραντης πολιτικής προπέτειας, το δημοκρατικό έλλειμμα και άλλα καίρια πολιτικοστρατηγικά ζητήματα. Στο τελευταίο μου κείμενο, Η Κοσμοθεωρία των Εθνών, συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου, σε είκοσι περίπου σελίδες, αποκρυστάλλωσα μια προσωπική διαδρομή μελέτης της Ευρώπης περίπου τριών δεκαετιών. Όπως και για τα υπόλοιπα κομμάτια αυτού του βιβλίου το οποίο αν και κυκλοφόρησε ακόμη δεν παρουσίασα δημόσια, το κεφάλαιο είκοσι μόλις σελίδων για την Ευρώπη αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Αυτό καθότι αποκρυστάλλωνα τόσο τα αίτια του βέβαιου πλέον εκτροχιασμού του εγχειρήματος όσο και το τι κεκτημένα χάνονται. Διακρατικά (μετά-νεοτερικά, όπως τα περιγράφω) κεκτημένα τα οποία εντάσσονται σε μια πορεία συγκρότησής τους λιγότερο λόγω λειτουργικών θεσμών και περισσότερο λόγω ιστορικών περιστάσεων που επέβαλλαν «περιφερερισμό» αλλά και μια πιο βαθιά εθνοκρατοκεντρική συγκρότηση εθνικά ολοένα και πιο ώριμων κοινωνιών. Το εθνικά εδώ όσοι είναι εξοικειωμένοι με τα κείμενά μου, γνωρίζουν ότι το αντιδιαστέλλω με το κρατικοεθνικιστικό του μοντερνισμού και το ταυτίζω με την διαχρονική συγκρότηση του πολιτικού πολιτισμού και της ανθρωπολογικής βάσης μιας κοινωνικής οντότητας. Μερικώς, τουλάχιστον, συναρτώ αυτή την πορεία και με την πολιτική τυπολογία του Γιώργου Κοντογιώργη ο οποίος συναρτά ζητήματα δημοκρατικής συγκρότησης με οικονομικά κριτήρια και με ζητήματα που αφορούν όχι το καθεστώς ενός κράτους αλλά την ωρίμανση μιας κοινωνίας στα πεδία διαφορετικών δημοκρατικών βαθμίδων.

          Συνεχίζουμε, σιωπηρά αλλά συστηματικά, να παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα στην Ευρώπη. Συνάγουμε λοιπόν ότι όπως προβλέψαμε εδώ και πολλές δεκαετίες, επειδή η άμαξα μπήκε μπροστά από το άλογο (κυρίως με την ΟΝΕ αλλά και προγενέστερα με άλλους ανορθολογισμούς), οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις αυξάνονται σε τέτοιο βαθμό που είναι ζήτημα χρόνου η αποσύνθεση. Η Γερμανία ήδη συγκρότησε τον δικό της χώρο περίπου εκατό εκατομμυρίων κοινής αγοράς γερμανόφωνων συν την «Μεσαία Ευρώπη» πολλών χωρών που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί της. Για την Βρετανία ότι και να προκύψει είναι βολικό φτάνει να υπάρχει ελεύθερη ζώνη εμπορικών συναλλαγών που θα είναι συνδεδεμένη με τον Ατλαντικό Χώρο. Για την Γαλλία τα πράγματα θα είναι απρόσμενα και απρόβλεπτα, όπως και για κράτη όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Για άφρονα κράτη όπως η Ελλάδα που στο όνομα της «ισχυρής Ελλάδας» αυτό-ρίχθηκαν στον λάκκο των λεόντων, τα πράγματα είναι μαύρα, ιδιαίτερα υπό το πρίσμα της στερεοποίησης της εξουσίας των Ερτογάν / Νταβούτογλου το πραγματικό πρόσωπο των οποίων σύντομα θα γνωρίσουμε. Μαύρα είναι τα πράγματα για την Ελλάδα, επίσης γιατί πέραν της υπερχρέωσής της και η Κύπρος πήρε τον κατήφορο. Έτσι, η κοροϊδία «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» που λεγόταν ως αντικατάστατο πολιτικής, τελειώνει και αυτό.

          Το πώς θα συγκροτηθεί η Ευρώπη μετά το σοκ και δέος που έρχεται κανείς δεν ξέρει και κανείς σοβαρός αναλυτής δεν μπορεί να το παίξει προφήτης. Σίγουρα όμως, τα μεγάλα ηγεμονικά κράτη της Ευρώπης πίσω από τις ρητορείες που καταβρόχθιζαν οι αφελείς, έχουν και εναλλακτικές στρατηγικές. Δεν είναι δυνατό να προβλεφτεί, επίσης, αν μιλάμε μόνο για την ΟΝΕ (δύσκολο μεν αλλά στην λογική των πραγμάτων) ή και για το σύνολο της ευρωπαϊκής νομικής και πολιτικής τάξης. Σίγουρο είναι ότι τα πράγματα φτάνουν σε σημείο τήξεως και αυτή την στιγμή δεν είναι σίγουρο τι θα ρευστοποιηθεί και αναπλαστεί ή εξαφανιστεί.

          Η Ελλάδα δεν έχει εναλλακτική στρατηγική γιατί πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η κοινωνία, όπως στις χειρότερες στιγμές της ιστορίας των ελλήνων. Το τι θα προκύψει και πως θα προκύψει είναι και εδώ δύσκολο να προβλεφτεί.

          Προς το παρόν και ενώ υπνώττει η αντιπολίτευση, μια φαίνεται να είναι η μεγάλη προτεραιότητα της παρούσης κυβέρνησης: Να αποδομήσει τα Ανώτατα Ιδρύματα αδιαφορώντας για μια άκαιρη και όπως προσεγγίζεται άσκοπη αναταραχή.   

 

Γράφουμε αυτή την εκτίμηση αρχές Αυγούστου, λοιπόν,  παρακολουθούμε και αναμένουμε. Δεν πρόκειται για τολμηρή πρόβλεψη αλλά για καταγραφή ισχυρών τάσεων που εκκολάφθηκαν σχεδόν δύο δεκαετίες πριν και που δυνάμωσαν τα δύο κυρίως τελευταία χρόνια δημιουργώντας μια πολιτικοοικονομικά εύθραυστη και ασταθή δομή. Τις εβδομάδες και μήνες που έρχονται διαφαίνεται πως πολλά νήματα ενώνονται σε σημείο τήξεως ή και εκρήξεως.   

 

-------------------------------------------------

24.7.2011. ΕΕ: Τεχνοκρατική ή εθνοκρατο- κεντρική δομή;

Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63245273

 

H Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ προχθές θύμισε τεχνοκρατική σύναξη ανθρώπων που δεν βλέπουν αυτό που βλέπει "ο απλός πολίτης με την τρύπια τσέπη".

H Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ προχθές θύμισε τεχνοκρατική σύναξη ανθρώπων που δεν βλέπουν αυτό που βλέπει "ο απλός πολίτης με την τρύπια τσέπη". Οτι δηλαδή η ευημερία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και η επιβίωση της ΕΕ, απαιτούν αποφάσεις που ανασυγκροτούν θεμελιωδώς και αναπροσανατολίζουν την ΕΕ.

Μίλησαν για "οικονομική διακυβέρνηση", "μακροοικονομικές ισορροπίες", "ανταγωνιστικότητα" και τα λοιπά, πλην τίποτα για την ουσία. Πώς δηλαδή αυτά προσαρμόζονται και εφαρμόζονται στην κοινωνικά διαφοροποιημένη ΕΕ. "Πώς συγκροτούμε τα κράτη, την Ευρώπη και τον κόσμο;" θα ερωτούσε σαρδόνια ο Παναγιώτης Κονδύλης; Αναμφίβολα δεν υπάρχουν χρυσές απαντήσεις που αφορούν τη διασφάλιση οικονομικής ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας και κοινωνικών ισορροπιών.

Τι συγκροτεί και συγκρατεί; Η προσδοκία υλικών κερδών, η οικονομική αλληλεξάρτηση, οι κοινοί θεσμοί και ποια είναι η κινητήριος δύναμη της προόδου; Η δυναμική προγραμματικά αταξικών κοινωνικοπολιτικών δομών ή η κοινωνικοοικονομική ανισότητα και το αόρατο χέρι των κερδοσκοπικών αποφάσεων; Ποιος μεριμνά για όσους συνθλίβονται στις συμπληγάδες των προσαρμογών της "ανταγωνιστικότητας" και πώς οικονομική αποτελεσματικότητα, οικονομική ανταγωνιστικότητα, αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη ισορροπούν;

Συγκροτεί και συγκρατεί πολιτικά και θεσμικά η συγκόλληση ωφελιμιστών και ατομιστών ή αντίστροφα μια ζωντανή ολοκληρωμένη εθνική ανθρωπολογία που αξιώνει ρόλο εντολέα; Αφήνοντας κατά μέρος τον ανέφικτο σκοπό πολιτικής κα ανθρωπολογικής ενοποίησης του πλανήτη, στο επίπεδο κάθε βιώσιμου εθνοκράτους, αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα, αν και όχι πάντοτε ανεπίστροφα, είναι σταθερά ηθικοκανονιστικά απαντημένα.

Στο επίπεδο της ΕΕ, τώρα, θα παραμένουν ανοικτά όσο δεν κατανοείται ότι δεν έχουμε μια ευρωπαϊκή κοινωνία, αλλά πολλές ιστορικά διαμορφωμένες εθνικές κοινωνίες, τις οποίες η διαδικασία ολοκλήρωσης όχι μόνο δεν έσβησε, αλλά παραδόξως ενδυνάμωσε. Η υπερεθνική ανθρωπολογία ήταν και συνεχίζει να είναι μηδενική. Μετά από πολλές δεκαετίες συγκολλητικών διεθνιστικών ωφελιμιστικών πειραμάτων οι άνθρωποι αντιστάθηκαν στη δημιουργία ανθρωπολογικών αχταρμάδων. Εξ αντικειμένου η ΕΕ είναι θεμελιωδώς προικισμένη με διακριτά εθνοκράτη που εδράζονται πάνω σε διακριτά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, των οποίων η κοινωνικοπολιτική νομιμοποίηση συναρτάται με τις εθνικές κοσμοθεωρίες ενός έκαστου μέλους. Και αυτό είναι ο πλούτος και η δύναμη της Ευρώπης.

Η ανασυγκρότηση και ο αναπροσανατολισμός της ΕΕ, λοιπόν, επιτάσσονται από τις ίδιες τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ. Πολιτικός ορθολογισμός μπορεί να σημαίνει α) βάθεμα της δημοκρατικής συγκρότησης στο εθνοκρατικό επίπεδο, β) δημοκρατική συγκρότηση στο διακυβερνητικό επίπεδο της ΕΕ με ομόφωνες ή συναινετικές αποφάσεις, που έτσι και μόνο μπορεί να είναι στέρεες και βιώσιμες, και γ) απόλυτος διακυβερνητικός έλεγχος επί των εντολοδόχων τεχνοκρατικών υπερεθνικών θεσμών.

Προικισμένα με μια εξορθολογισμένη εθνοκρατοκεντρική πολιτικοθεσμική δομή, όριο ο ουρανός στο πεδίο των κοινών εθνικών συμφερόντων των μελών της ΕΕ. Φαίνεται όμως ότι σπανίζουν η βαθιά πολιτική σκέψη και η καθαρή κοσμοθεωρητική θέαση, που αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις αποφάσεων πρωταρχικής σημασίας.

 

------------------------------------

22.7.2011. Αποδόμηση των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων: Η χαριστική βολή κατά του παραπαίοντος νεοελληνικού κράτους

Βλ. παρέμβαση Νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ 2011 - http://www.ifestosedu.gr/109Nomos%20AEI.htm

-------------------------------------

20.7.2011. Οι διανοούμενοι μπορεί και να σκοτώνουν

 

Πήρα πολλά μηνύματα για να σχολιάσω περισσότερο τον Χάμπερμανς που παράθεσα πριν μια εβδομάδα και κυρίως την θέση ότι "οι διανοούμενοι μπορούν και να σκοτώνουν. Παραθέτω εδάφιο από την σελίδα 95 και την σχετική σημείωση τέλους του βιβλίου μου Κοσμοθεωρία των Εθνών.

　

Η εντός κεφαλαίου παράγραφος στην σελίδα 90:

 

"Η διυποκειμενικά καταμαρτυρούμενη ιστορική αλήθεια είναι ότι η δημιουργία στενόχωρων νομικοτεχνικών δομών μέσα στις οποίες στριμώχνεται η ανθρώπινη ετερότητα, λογικότατα συνοδεύεται από εκστρατείες αποδόμησης, αποδυνάμωσης ή και προσπάθειες εκμηδένισης των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων για να χωρέσουν τα «άτομα» στις ιδεολογικά επινοημένες θεσμικές κατασκευές. Το αυτοκτονικό δηλητήριο –όχι ακόμη σε επαρκή δόση, ούτως ώστε να επιφέρει τον θάνατο– το προσφέρουν στις δυτικές κοινωνίες τα συγκαιρινά μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, την παραγωγή του οποίου παραδόξως πληρώνουν οι ίδιες με το να δεσμεύουν σπάνιους πόρους στα εξωπολιτικά πανεπιστημιακά ιδεολογικά εκπαιδευτήρια στους τομείς των «κοινωνικών επιστημών». Οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών δεν έχουν κατανοήσει ακόμη, όπως φαίνεται, ότι αποτελέσματα εξίσου καταστροφικά όπως αυτά που προκαλούν οι βόμβες μπορούν να προκαλέσουν και οι στρατευμένοι εξωπολιτικοί διανοούμενοι". 63

 

Και η αντίστοιχη σημείωση 63 τέλους στην σελίδα 360

 

63. Οι διανοούμενοι μπορεί και να «σκοτώνουν» Το ερώτημα που θέτουμε εδώ είναι ηθικοπρακτικό και δεοντολογικό. Ποιος είναι ο ρόλος του επιστήμο­να, ποια είναι τα όριά του και πότε καθίσταται επικίνδυνος για τον ενδοκρατικό και διακρατικό βίο; Το ερώτημα αυτό επιδέχεται πολλές και εκτεταμένες απα­ντήσεις. Σε άλλα σημεία απαντάται εν μέρει. Εδώ προσθέτω τα εξής.

Πρώτον, σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη της δεοντολογίας της επιστήμης κανείς δεν έχει το ηθικό έρεισμα να αμφισβητήσει την ανθρώπινη οντολογία. Εντούτοις, όλα τα διεθνιστικά ιδεολογήματα, που τους τελευταίους δύο αιώ­νες καλλιέργησαν τις διεθνιστικοϋλιστικές παραδοχές αυτό ακριβώς έκαναν. Εκεί όπου υπήρχαν έθνη κοινωνικοοντολογικά θεμελιωμένα επιχειρούσαν να προκαλέσουν εξομοίωσή τους και εξίσωσή τους. Ασφαλώς, θα μπορούσε να τεθεί το εξής ερώτημα: Δεν έχει δικαίωμα κάποιος στο πλαίσιο της αρχής της ελεύθερης έκφρασης και του ελεύθερου επιστημονικού στοχασμού να υποστη­ρίξει ότι οι κοινωνίες που βρίσκονται από το κέντρο της Ευρώπης μέχρι την Κίνα μπορούν να εξισωθούν και να εξομοιωθούν αταξικά; Η απάντηση είναι: Σίγουρα έχει το δικαίωμα. Όμως, αρκετές δεκάδες εκατομμυρίων νεκρών, που έγιναν πειραματόζωα στην Ανατολική Ευρώπη, είχαν το δικαίωμα να ζήσουν. Η ίδια επισήμανση ισχύει, για παράδειγμα, όσον αφορά τις θεοκρατικές επι­στημονικές παραδοχές, τις ναζιστικές και τις «ανθρωπιστικές» μετά τον Ψυχρό πόλεμο. Μπορεί, όπως είπαμε, η συμβατική σοφία να είναι ισχυρή, καθώς τα συμφέροντα που στηρίζει είναι ισχυρά (είναι τα ηγεμονικά συμφέροντα), αλ­λά η απλή λογική οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο διανοούμενος απαιτείται να πληροί επιστημονικούς κώδικες που αφορούν την ανθρώπινη ετερότητα και τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις μιας κοινωνικής οντότητας. Όσους εκτρέ­πονται δεν τους δίνεις κώνειο, αλλά μπορείς να τερματίσεις τους σπάνιους κοινωνικούς πόρους που θρέφουν τον παρασιτισμό τους.

Δεύτερον, οι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι διανοούμενοι τους τελευταί­ους αιώνες δεν περιορίζονται στην έκφραση λιγότερο ή περισσότερο «αθώ­ων» γνωμών ή και φαντασιόπληκτων θέσεων. Προχωρούν πέραν αυτού και επιστρατεύονται στις ενδοκρατικές και διακρατικές διαμάχες. Πρόκειται για θανατηφόρα πολιτική επιδημία. Βασικά, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων οι πλεί­στοι αυτό πράττουν εργολαβικά. Όμως, κάτι τέτοιο δεν νομιμοποιούνται να το κάνουν, μιας και οχυρωμένοι στον ακαδημαϊκό χώρο είναι εξωπολιτικοί δρώντες. Η εισβολή τους στα πολιτικά δρώμενα τη στιγμή που εξ αντικειμένου στερούνται κοινωνικοπολιτικής νομιμοποίησης είναι πολιτική ανωμαλία, που υπονομεύει τις ορθολογιστικές πολιτικές σχέσεις. Αυτή η ανωμαλία, όπως εί­παμε, εντείνεται από τους αναρίθμητους πλέον διεθνικούς δρώντες και από την εν γένει στρατηγική των ηγεμονικών κρατών, όταν χρησιμοποιούν τους «κοι­νωνικούς επιστήμονες» ως εργαλεία «μαλακής ισχύος» (βλ. πιο πάνω εντός σημειώσεων).

Τρίτον, οι διανοούμενοι μπορούν ακόμη να προκαλούν νεκρούς και για μία σειρά άλλων λόγων, για παράδειγμα, στην περίπτωση που δεν βλέπουν τα αίτια πολέμου και τις πραγματικές προϋποθέσεις μιας ανισορροπίας ισχύος σε μία εύθραυστη και τεταμένη περιφερειακή ισορροπία. Νομίζοντας καλόπιστα ή λειτουργώντας ύπουλα και στρατευμένα σαν να μην υπήρχαν αίτια πολέμου, τυχόν επιρροή τους μπορεί να προκαλέσει εκατόμβες. Το ίδιο ισχύει, όταν δι­εθνολόγοι δεν κατανοούν, για παράδειγμα, τον αμφίπλευρο ρόλο της ισχύος όσον αφορά τη σταθερότητα ή αντίστροφα την αστάθεια, καθώς επίσης τη δια­φορά μεταξύ αμυνόμενου φιλειρηνικού κράτους και επιθετικού κράτους. Εάν οι τελευταίες περιπτώσεις δεν αφορούν ύπουλες επιστρατεύσεις ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων, ο ρόλος του επιστήμονα συναρτάται από τις ποιοτικές του βαθμίδες. Θα έλεγα ότι ένας αγράμματος διεθνολόγος που ασκεί επιρροή είναι πιο επικίνδυνος για μία χώρα από έναν πύραυλο, που στρέφεται εναντίον της και εκρήγνυται στο κέντρο της πρωτεύουσάς της. Κλείνω τη σχοινοβασία επί ενός εξαιρετικά ευαίσθητου ζητήματος λέγοντας το εξής: Το σύνορο μεταξύ ελεύθερου στοχασμού και επικινδυνότητας των ιδεών είναι ζήτημα δεοντολο­γίας της επιστήμης, που είτε θα ορίζεται και θα γίνεται σεβαστή από την ίδια την επιστημονική κοινότητα είτε υπάρχει χάος και ακαταστασία.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης, για παράδειγμα, διεξήγαγε έναν τιτάνιο αγώνα με τον ίδιο τον εαυτό του, με σκοπό να κατορθώσει να επιτύχει αξιολογικά ελεύθερες και συνάμα περιεκτικές αναλύσεις. Μία παράλληλη δεοντολογία της επιστήμης είναι αυτή που εισηγούμαστε εδώ, δηλαδή, ο επιστημονικός πολιτικός στοχασμός να οριοθετείται και να πειθαρχείται επιστημολογικά από το κριτήριο της ελευθερίας και από τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, που ορί­ζουν την υποκείμενη ανθρώπινη ατομική ή συλλογική ετερότητα στην οποία κατά περίπτωση αναφέρεται. Η παραβίαση της ανθρώπινης οντολογίας, όπως είπαμε, με οποιονδήποτε τρόπο και αν εκδηλώνεται είναι εγκληματική. Μία πολεμικού χαρακτήρα ανάλυση απαιτείται να θεωρείται αυτό που πραγματι­κά είναι, δηλαδή εξωπολιτική προπαγάνδα του χείριστου είδους, γιατί άτιμα, ύπουλα και ανέντιμα προκαλεί διανεμητικά αποτελέσματα χωρίς να υπόκειται σε κοινωνικούς και πολιτικούς ελέγχους.

Μία τέτοια εισροή στην κοινωνικοπολιτική ζωή είναι, βασικά, προπολι­τικού χαρακτήρα και εξωθεί προς βαρβαρισμό, γιατί αναιρεί την πολιτική. Αναιρεί τη δημοκρατία και τις προϋποθέσεις ατομικής, κοινωνικής και πο­λιτικής ελευθερίας με το να παρεμβάλλει απρόκλητους, αστάθμητους και ανεξέλεγκτους δρώντες μεταξύ των μελών της κοινωνίας και της εξουσίας. Η δημοκρατία ήδη ορίστηκε ως η κοντινότερη και αμεσότερη δυνατή σχέση μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας, η οποία κωλύεται τόσο περισσότερο όσο πιο πολλές ανεξάρτητες και αστάθμητες μεταβλητές διαμεσολαβούν ή και εμπο­δίζουν τον ρόλο των μελών της κοινωνίας ως εντολέων της εξουσίας.

Τέλος, όσον αφορά την έννοια «κανονιστικές θέσεις» θα θέλαμε να το­νίσουμε ότι απαιτείται να υπάρχει διάκριση μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών πραγμάτων: Πρώτον, των αυθαίρετων εξωπολιτικών και μεταφυσικά προσ­

Τέλος, όσον αφορά την έννοια «κανονιστικές θέσεις» θα θέλαμε να το­νίσουμε ότι απαιτείται να υπάρχει διάκριση μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών πραγμάτων: Πρώτον, των αυθαίρετων εξωπολιτικών και μεταφυσικά προσ­διορισμένων «ορθολογιστικών» κριτηρίων οργάνωσης του πολιτικού βίου (ιδεολογικοναζιστικά, ιδεολογικοκομουνιστικά, ιδεολογικοφιλελεύθερα, ιδεολογικοθρησκευτικά, κ.τ.λ., τα οποία είναι όλα μορφικά πανομοιότυπα). Δεύτερον, της περιγραφής και ερμηνείας, η οποία οδηγείται σε συμπεράσμα­τα (όχι κανονιστικές θέσεις αλλά διαπιστώσεις) για τη φύση των πραγμάτων, τα κοινωνικοοντολογικά δεδομένα, τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και την οντολογικού περιεχομένου ανθρώπινη ελευθερία. Το δεύτερο δεν είναι αξιολογικού χαρακτήρα παρά το γεγονός πως αφενός ενέχει κανονιστικές προεκτάσεις, αφετέρου οι αποδέκτες διάφορων ερμηνειών αυτών των προε­κτάσεων ενδέχεται να κινηθούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Το κύριο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Τι είναι αυτό που καθιστά πιο κατανοητή την ανθρώπινη ζωή στις ποικίλες της εκδηλώσεις και τι είναι αυτό που προκα­λεί εισροές πολιτικού ορθολογισμού. Δηλαδή, ορθολογισμού που δεν υπερί­πταται Επουράνια αλλά που αφορά στην ανθρώπινη ετερότητα (πνευματική και αισθητή) και στον τρόπο που αυτή σχετίζεται με τα πολιτικά δρώμενα. Λέγοντας αυτά τονίζουμε ότι αντίθετα με πολλούς άλλους δεν είμαστε ανυ­ποψίαστοι για τους κινδύνους αλμάτων και σφαλμάτων στη συνύφανση των πνευματικών-αισθητών και του οντολογικού και αξιολογικού.

ΕθνικήΚοσμοθεωρία. indd 391

 

------------------------------------------------------

18.7.2011. Ξυλούρης/Βάρναλης/Θάνου: Οι πόνοι της Παναγιάς / Σφακιανάκης: "Πατρίδα μου".

Μου στείλανε και παραθέτω δείγματα καλλιτεχνικής αποτύπωσης της νεοελληνικής αλλά και διαχρονικής ελληνικής ετερότητας.

 

http://www.youtube.com/watch?v=7hk9BC2JmOY&feature=player_embedded

http://greekodyssey.typepad.com/my_greek_odyssey/

 

ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Και ο Νότης: http://www.youtube.com/watch?v=_1T2AzA-QJc&feature=related

 

 

------------------------------------------------------

10.7.2011. Σαπουνόφουσκες Χάμπερμανς

Υπάρχουν δύο - τρία ονόματα στην αφασική πολιτική σκέψη για τα οποία ισχύει το εξής: Είναι εκπληκτικό πόσοι πολλοί τελικά ασχολούνται με σαπουνόφουσκες. Για του λόγου το αληθές διαβάστε το εξής του περιώνυμου Χάμπερμανς:  "Στη συγκυρία της σημερινής κρίσης τίθεται το ερώτημα γιατί πρέπει να εμμένουμε στη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στοχεύοντας μάλιστα σε μια πιο ολοκληρωμένη πολιτική ενοποίηση. Το αρχικό κίνητρο, η αποτροπή δηλαδή ενός πολέμου στην Ευρώπη, έχει ήδη ξεθωριάσει. Παρ’ όλα αυτά, υπό ένα καντιανό πρίσμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να γίνει αντιληπτή ως ένα βήμα στην πορεία για τη δημιουργία μιας συντεταγμένης παγκόσμιας πολιτικής κοινότητας. Από αυτή την οπτική μπορεί να προκύψει μια νέα πειστική αφήγηση".

    Πρόσφατα, ο φίλος μου ο φίλος και συνάδελφος Χρήστος, σε σύναξη επιστημονική την αλήθεια είπε όταν μίλησε για κάποιον Χάμπερμανς που διαθέτει καμιά χιλιάδα αφελείς παπαγάλους που αναμασούν αυτοαναφορικά ανοησίες και που γεμίζουν τις προθήκες των βιβλιοπωλείων και που ακόμη πιο αφελείς ή παντελώς πολιτικά ανυποψίαστοι διαβάζουν ως χάνοι (Σημείωση: χάνος είναι το πιο χαζό ψάρι που καταφέρνει να κτυπήσει με ψαροτούφεκο ακόμη και η δωδεκάχρονη κόρη μου). Δεν πάει καλά η Ευρώπη όταν τόσο αποτυχημένοι συγγραφείς μιλούν με αυτή την απύθμενη στοχαστική προπέτεια για τα πολιτικά δρώμενα. Για όποιον ενδιαφέρεται, βέβαια, ας διαβάσει την σαρωτική κριτική του Κονδύλη στον κάθε Χάμπερμανς και τον κάθε Φουκώ για να ασχοληθεί με πιο σοβαρά πράγματα.

    Τώρα, όταν ο στοχασμός διολισθαίνει σε αυτό τον βαθμό της ασυναρτησίας, πολλά είναι τα θύματα. Στο Κοσμοθεωρία των Εθνών μετά από πολύ σκέψη σε αναφορά με την ιστορική εμπειρία, θεώρησα ότι η ασυνάρτητη και ιδεαλιστική σκέψη (η συνώνυμη σκέψη, δηλαδή, του φασισμού) επικρατήσουν, δεν είναι ότι σίγουρα έχουμε εκατόμβες. Είναι επίσης και το γεγονός ότι ο Α ή Χ διανοούμενος είναι ηθικός αυτουργός των φόνων.

    Η συμβατική σοφία των "μικρών πλατώνων" που μέσα στο μικρό μυαλό τους βάζουν μεγάλες Πλατωνικές ιδέες, είναι αναμφίβολα πολύ διαδεδομένη, και οφείλεται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη φύση ενίοτε εκδηλώνεται αυτοκαταστροφικά και δολοφονικά, δηλαδή ιδεαλιστικά. Ο κάθε μικρός άνθρωπος θέλει να γίνει κατασκευαστής άλλου είδους ανθρώπων από αυτό που είναι συμβατό με την ιστορική οντολογία του καθενός.

    Τώρα, δική  μου εκτίμηση: Αν έστω και ένας σοβαρός πολιτικός ηγέτες και οι κοινωνίες ακούσουν τις σαπουνόφουσκες Χάμπερμανς, απλά θα έχουμε όχι μόνο τις συντρέχουσες συμφορές αλλά και πόλεμο.

 

Υστερόγραφο.

1. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ανανιστές του επώνυμου φασιστικού σχεδίου Αναν επιστράτευσαν τον ... Χάμπερμανς για να υποστηρίξου ότι η αναίρεση κάθε δημοκρατίας και ελευθερίας και η καθυπόταξη στους ξένους ηγεμόνες δεν θα παρουσίαζε προβλήματα αν εφαρμοζόταν ο "πατριωτισμός του συντάγματος" του ... Χάμπερμανς. Όπως θα έλεγε ο Κονδύλης, ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς το κηρύττουν οι αφελείς (ή οι πράκτορές τους).

2. Όποιος διαβάσει το βιβλίο μου Αμερικανική εξωτερική πολιτική 1776-1917, από την ιδεαλιστική αθωότητα στο "Πεπρωμένο του Έθνους" (εκτός κυκλοφορίας, το ξαναγράφω τώρα ανανεωμένο, εμπλουτισμένο και καλύπτοντας και την μεταπολεμική περίοδο), δεν θα έχει αμφιβολία για τον δολοφονικό χαρακτήρα κάθε ιδεαλιστικής σκέψης.

3. Βέβαια, οι παραγωγοί σαπουνόφουσκων δεν είναι μόνο Γερμανοί. Στους αγλλοσάξονες για παράδειγμα υπάρχουν και αερολογούντες όπως κάποιος Γουέντ στον οποίο στο παρελθόν πολλά αφιέρωσα και μελλοντικά ακόμη περισσότερα  

--------------------------------------

29.6.2011. Καλά νέα και ανανέωση 6.7.2011.

 

Η υπερεθνική δημόσια σφαίρα της Ευρώπης μάλλον πάει φούντο. Αναμενόμενα. Αυτά τα εξήγησα και στην τελευταία μου μονογραφία (όπου προσπάθησα να αναλύσω τρόπου εξορθολογισμού της κεκτημένης μετά-νεοτερικής διακρατικής δομής που κτίστηκε τις πέντε τελευταίες δεκαετίες) Οι φωτογραφίες του Φόκους που ανέβασα πριν λίγο, το καταμαρτυρούν  παραστατικά.

    Τα καλά νέα είναι άλλα. Ότι στον Ιερό Σαρωνικό φέτος τα ψάρια φέτος αφθονούν. Χαρακτηριστική ημερήσια κατάσταση σύμφωνα με τις καταμαρτυρούσες φωτογραφίες που ακολουθούν. Και να φανταστεί κανείς ότι αγκυροβολημένος υπήνεμα σήμερα διέτρεξα δύο βιβλία και στο θηριάκι toshiba ολοκλήρωσα ένα δύσκολο δοκίμιο.

    Η σχέση καταδύσεις - δουλειά εκεί που αράζω κατά την διάρκεια του χρόνου που αφήνει η υπόλοιπη επαγγελματική και προσωπική καθημερινότητα,  είναι 1 με 4. Λογικό, τερπνό και ωφέλιμο, γιατί σε ένα υπήνεμο θαλασσινό περιβάλλον και με πολλά ψάρια οι επιδόσεις όλων των ειδών βελτιώνονται.

    Το ερώτημα που σκεφτόμουνα πάντως βλέποντας κάτι περαστικά τονάκια να πηδούσαν στον αφρό μαζί και κάτι γλάροι να τσιρίζουν πάνω από αυτούς, είναι το εξής: Μπορεί ένας ανθρωπολογικά εκμηδενισμένος εθνομηδενιστής να αισθανθεί άνετα στους ιερούς αυτούς τόπους, του οποίου οι σύγχρονοι κάτοικοι αποδεδειγμένα, ξανά και ξανά, αποδεικνύονται οι χειρότεροι αχθοφόροι των παραδόσεων, των πνευματικών κατακτήσεων και του πολιτικού πολιτισμού με διαδρομή και επιτεύγματα τριών τελευταίων χιλιάδων χρόνων. Βέβαια, κάνω μια αναγκαία και μη εξαιρετέα διευκρίνιση, διόλου αναγκαία για όσους διάβασαν έστω και ένα κείμενό μου για το ζήτημα αυτό: Το ζήτημα που θέτω δεν είναι οι έλληνες εθνομηδενιστές. Είναι κάθε εθνομηδενιστής κάθε έθνους, κάθε τόπου και κάθε εποχής. Η κάθε κοινωνία ανάλογα με τις ιστορικές και γεωγραφικές περιστάσεις και σε κάθε εποχή, είχε και έχει μια πατρίδα. Η φιλοπατρία λοιπόν είναι ο άξονας του πολιτισμού, της πολιτειακής οργάνωσης και κατ' επέκταση -με βαθύτατες πολιτικοφιλοσοφικές και πολιτικοδιπλωματικές συνέπειες- της διεθνούς οργάνωσης. Αποτελεί διαστροφή και μέγα πολιτικό πρόβλημα γιγαντιαίων και καταστροφικών προεκτάσεων το έλλειμμα φιλοπατρίας. Αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, αλλά ευρύτερο, ιδιαίτερα μετά τον 16ο αιώνα. Και αν δεν υπάρξει απάντηση και λύση σε αυτό το διαχρονικό οικουμενικό ερώτημα, ναι μεν ο κόσμος παρά την ασυναρτησία των εκάστοτε παγκοσμιόπληκτων θα παραμείνει εθνοκρατοκεντρικός, πλην ο καθείς που θέλει να επιβιώσει καλύτερα είναι να διαβάσει Καβάφη και το μεγαλούργημά του, για να κατανοήσει τα επερχόμενα συμβάντα προς μια πορεία προς (μια μάλλον ανύπαρκτη) Ιθάκη.

  

Τώρα, στο θέμα μας. Στις πολλές ερωτήσεις για το είδος των ψαριών που εμφαίνονται, οι γνωρίζοντες τα είδη του γένους των ψαριών ξέρουν ότι είναι σκάροι, σαργοί και "γιγαντιαίες" πελαγίσιες πέρκες, καθώς επίσης και άλλα πετρόψαρα. Οι λούτσοι στην φωτογραφία είναι με συρτή πριν δέκα μέρες περίπου. Ομολογώ κάτι: Ο ένας λούτσος ο οποίος στην ζυγαριά κατέγραψε το εκπληκτικό βάρος των 978 γρ. είναι ο μεγαλύτερος που πέτυχα ποτέ. Ένα κοπάδι φαίνεται περαστικό που μας χαιρέτησε και επανήλθε στο Αιγαίο. Γιατί επίπονες προσπάθειες τις επόμενες μέρες δεν απέδοσαν.

    Τα πετρόψαρα, σημειώνω, είναι μοναδικό είδος. Μικρότερο μέγεθος αλλά άνευ τιμής και διαφορετικά από τα αντίστοιχα ίδια είδη όταν ψαρεύονται με άλλους τρόπους και στα ανοικτά. Τώρα, για τους σκάρους και το "χαβιάρι" τους δεν περιμένω ενθουσιασμό από όσους δεν ξέρουν κατιτί για αυτό το μοναδικό είδος θαλάσσιου θησαυρού. Ακόμη και ο Όμηρος, μου έλεγε πρόσφατα φίλος φιλόλογος, μιλούσε για το χορταράκι στα έντερά του σκάρου, μπροστά στο οποίο, η αλήθεια να λέγεται, το χαβιάρι είναι μακρινός φτωχός συγγενής. Τηρώντας μακραίωνες συνήθειες θυμάμαι μικρός, τον πατέρα μου και την παρέα του. Στο ψαροχώρι του κατεκτημένου Βαβυλά Βασιλείας δίπλα στην αρχαία πόλη του Βασιλείου της Λάμπουσας. Τόποι όπου άνθισαν ελληνικές Πόλεις φημισμένες και δοξασμένες και όπου τις "αρχαίες παλιόπετρες" τις έβλεπες εκεί κοντά στα παραδοσιακά τραπεζάκια δίπλα στους βράχους. Μερικούς σκάρους στα κάρβουνα και κρασοκατανύξεις. Η παρέα, στο τραπεζάκι δίπλα στο κύμα, μαζί και άφθονο ντόπιο λευκό, μέχρι το πρωί.   

    Κατά τα άλλα, ενόψει μνημονίου και επερχόμενης αναπόδραστης σπανιότητας πολλών ειδών, μου προτάθηκε να κάνω μαθήματα ψαρέματος ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η σοδιά της 6.7.2011 σημειώνω ότι αυτές είναι καθημερινές επιδόσεις αλλά .... δεν το λέω καθότι δύσκολα πιστευτό. Τώρα, βέβαια, πρέπει να πούμε και την αλήθεια: Πιάνουμε ότι χρειαζόμαστε. Ούτε ένα περισσότερο. Μάλιστα, όπως από το πρωί γίνεται καταγραφή των προτιμήσεων του καθενός (είδος, μέγεθος και αριθμό)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------------

29.6.2001. Υπερεθνική Ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα

 

Όποιος γνωρίζει τους Χάμπερμανς, Γουέντ, Άσλευ, Σόρενσεν και μερικούς άλλους, να τους καλέσει επειγόντως να "κατασκευάσουν" την νέα Υπερεθνική Δημόσια Σφαίρα των φαντασιώσεών τους. Κάποιοι νεοέλληνες ημιμαθείς και μίζεροι να τους κρατούν το λυχνάρι στα υπόγεια κατασκευαστικά εργαστήριά τους.

 

--------------------------------------------------

28.6.2011. Τήρηση των υποσχέσεων και ανθρώπινη ζωή

Χθες μια για εμένα ακαδημαϊκή και επιστημονική  ιεροτελεστία. Ένας από τους πραγματικά σημαντικότερους διεθνολόγους, ο John Mearsheimer, αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειον Πανεπιστήμιο. Μαθητής του έτερου πολύ μεγάλου Kenneth Waltz και επάξιος διάδοχος μεγάλων διεθνολογικών πνευμάτων όπως ο Θουκυδίδης, οι Carr, Morgenthau, Aron et al. Σε μια συγκλονιστική συνομιλία του συνόψισε την θεωρία του για την επερχόμενη διαμάχη των μεγάλων δυνάμεων τον 21ο αιώνα και τον δεσπόζοντα ρόλο της θουκυδίδειας παράδοσης των διεθνών σχέσεων τις επερχόμενης δεκαετίας. Περιγραφικός και γρανιτένια αξιολογικά ελεύθερος: Το σπανιότερο ίσως είδος πολιτικού στοχαστή μετά τον Παναγιώτη Κονδύλη και τον Μακιαβέλλι. Ακλόνητος και αλύγιστος στις θεωρήσεις του καθότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ενός πολιτικού επιστήμονα είναι η εσωτερική συνέπεια και συμβατότητα των θεωρήσεών του και η απουσία αντιφάσεων και αντιθέσεων. Για να μιλήσεις για το σημαντικότερο ζήτημα της ιστορίας, για τον πόλεμο, το χρειάζεσαι αυτό το προσόν Διαφορετικά είσαι επικίνδυνος και πολλοί είναι επικίνδυνοι γιατί αυτό κάνουν Τύποι όπως ο Κονδύλης και ο Μέαρσχάιμερ, βέβαια, τσακίζει τα κόκκαλα ασθενών ψυχών που μοιρολογούν μαρασμένα γύρω από ασυνάρτητα πλην της μόδας μυαλά του τύπου Χάμπερμανς και Γουέντ. Τα ιδεολογικά κολλημένα μυαλά είναι προγραμματικά αναιρεμένα και ακυρωμένα. Είτε δεν έχουν μάτια και αυτιά να δουν και να ακούσουν, είτε πάσχουν από εγγενή ημιμάθεια που τους επιβάλλει η ιδεολογική μονομέρειά τους είτε είναι εμπαθείς (συνήθως οι πονηρούληδες το κρύβουν και χαμογελούν με καθωσπρέπει) και τυφλωμένοι. Μόλις έχω το βίντεο της ομιλίας του εκλεκτού και διακεκριμένου αμερικανού συναδέλφου θα το αναρτήσω. Ότι πει ο σημαντικός αυτός επιστήμονας, πάντως, είναι μουσική γνώσης και ότι γράψει είναι γόνιμη τροφή για μη ιδεολογικά κολλημένους και μη ιδεαλιστικά παθιασμένους.

 

Υστερόγραφο. Ένα μεγαλύτερο πρόβλημα στις διεθνείς σχέσεις, είπε στην ομιλία του ο Μέαρχάιμερ, είναι η αβεβαιότητα όσον αφορά την τήρηση των υποσχέσεων. Αυτό συνέχισε, προεκτείνεται και στις διαπροσωπικές σχέσεις, και ανέφερε τους γάμους στις ΗΠΑ που αποτυγχάνουν στην πλειονότητα και κατά 50% έχουμε διαζύγιο. Δίνεται μια υπόσχεση, σμίγουν δύο άνθρωποι και μετά από χρόνια οι κώδικες τιμής συμβίωσης και συνύπαρξης παραβιάζονται. Για αντικειμενικούς λόγους, ενδεχομένως, της έωλης ανθρώπινης οντότητας για την οποία έγραφα στις 19 του τρέχοντος μήνα στην παρούσα σελίδα. Στο διάλειμμα είπα στον Μέαρσχάμερ: Θα μπορούσες να προσθέσεις τις συμφωνίες και υποσχέσεις στο εσωτερικό της ακαδημαϊκής ζωής. Με κοίταξε ξαφνιασμένος και μετά κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά. Τρις δεκαετίες πείρα, πάντως, δείχνει ότι είναι χαρακτηριστικό, πως όποιοι τις αθετούν είναι συνήθως ιδεαλιστές ή κρυπτο-ιδεαλιστές. Η πιο επικίνδυνη έωλη ύπαρξη.

 

---------------------------------------------

19.6.2011. Με όχημα την κοσμοθεωρία μας

Κρίση, αίτια, θεραπεία

με όχημα την κοσμοθεωρία μας

Έθνος της Κυριακής 19.6.2011 σ. 26  - www.ethnos.gr

Π. Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr 

 Τα αίτια κρίσεων όπως η συντρέχουσα ελληνική διακρίνονται σε πρωταρχικά και δευτερεύοντα. Εδώ θα αναφερθούμε στα πρωταρχικά. Ένα έθνος που λικνίζεται για να ισορροπήσει ή, εάν πέσει, να μπορέσει να ορθοποδήσει και να διασωθεί, απαιτείται να θεραπεύσει την πρωταρχική παθογένεια: Να αναβιώσει τις ουσίες και τα νοήματα που συγκροτούν και συγκρατούν το εθνοκράτος.

          Χωρίς μια τέτοια κοσμοθεωρητική ανασύνταξη διέξοδος δεν υπάρχει. «Πνευματικά και πολιτικά ερείσματα υπάρχουν». Βρίσκονται μέσα στον διαχρονικό στοιχειακό υπαρξιακό πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι τα πολιτικά και πολιτισμικά ερείσματα της μακραίωνης ελληνικότητας. Είναι ο εαυτός μας που πρέπει να ξαναβρούμε. Χωρίς άντληση από αυτή τη δεξαμενή πνευματικού και πολιτικού αίματος οι Έλληνες είναι πολιτικά νεκροί. Χρειάζονται όμως εγερτήριες και διεγερτικές κινητήριες ηγετικές δυνάμεις.

Επί μακρόν τις τελευταίες δεκαετίες η γνήσια και μακραίωνη ελληνικότητα βάλλεται ποικιλοτρόπως, πανταχόθεν και ανελέητα: Στο ένα άκρο του εκκρεμούς βρίσκονται οι γραφικές γελοιότητες περί «Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών» και στο άλλο άκρο συνωστίζονται τα μέλη ενός μορφικά πανομοιότυπου γυάλινου κόσμου διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ιδεολογικών κατασκευών. Είναι οι ευτελείς προπαγάνδες περί δήθεν επικείμενης έλευσης του ενός ή του άλλου ενωμένου πλανήτη και της μιας ή της άλλης παγκοσμιότητας. Θεωρούν τα εθνοκράτη (όλως περιέργως όχι όμως και τα ηγεμονικά) περιττά και αναλώσιμα. Όπως έγραψε ο Κονδύλης, «συχνά, όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς».

Τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες καταβρόχθισαν βουνά ψεύτικων και κίβδηλων ιδεολογημάτων και άφθονη προπαγάνδα. Είναι η στιγμή να τα αποβάλουν. Να αποταχθεί ό,τι υπονομεύει την ιστορικά εδραία ενστικτώδη ταύτιση των Ελλήνων με την ανεξάρτητη Πολιτεία τους και με τη Δημοκρατία ως την προαπαιτούμενη συνθήκη της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Για τους Έλληνες Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία πάντοτε ήταν το δίπτυχο της Ελευθερίας. Να κατεδαφιστούν τα τείχη που κρατούν έξω από τη νεοελληνική κοινωνικοπολιτική σφαίρα τα διαχρονικά πολιτικά και πνευματικά ερείσματα των Ελλήνων. Τα τείχη αυτά οριοθετούν νομικοθεσμικά στενόχωρες, πνευματικά στερημένες και δημοκρατικά ελλειμματικές κατεξουσιαστικές δομές. Όταν ο Έλληνας φυλακίζεται, μέσα σε τέτοιες δομές, ασφυκτιά ή εκρήγνυται.

Η ιδιόμορφη λανθάνουσα ξενοκρατία των δύο τελευταίων δεκαετιών, η οποία καλλιεργήθηκε από πλήθος κραχτών επίπλαστων μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, ήταν το προοίμιο της ακόμη πιο δυσβάστακτης σημερινής δεσποτείας των αλλεπάλληλων αδιέξοδων «μνημονίων» τα οποία μας επιβάλλονται χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση. Η «αγανάκτηση» αυτών των ημερών κατά των διεθνικών τοκογλύφων και κατά των ηγετών μας είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Λανθασμένες ήταν και οι εκτιμήσεις για τη φυσιογνωμία και τις λειτουργίες της ΕΕ που ακύρωσαν κάθε αξίωση ορθολογιστικής συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οικονομικά και θεσμικά απροετοίμαστοι, εκτεθήκαμε σε ένα ανελέητο χρηματοοικονομικό ανταγωνισμό χωρίς ελπίδα.

Στις επικείμενες σκληρές διαπραγματεύσεις, υπάρχει ελπίδα μόνο εάν θρυμματιστεί ο γυάλινος κόσμος των ιδεολογημάτων και εάν εμφορούμενοι από τις κοσμοθεωρίες μας εισέλθουμε στο διεθνές και ευρωπαϊκό εθνοκρατοκεντρικό πεδίο με κριτήριο το εθνικό συμφέρον έχοντας κατά νου ότι τα προβλήματα δεν είναι μόνο δικά μας. Τότε μόνο μπορούμε να συνομιλούμε όρθιοι, ισότιμα, ορθολογιστικά και ωφέλιμα για τη χώρα μας.

 Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

P Παρακαλώ σκεφτείτε το περιβάλλον - είναι απαραίτητο να τυπωθεί αυτό το μήνυμα;

 

--------------------------------------------

10.6.2011. Ο φίλος από την Ισπανία και η θαλασσοπορία των ανθρώπων

Συνεχίζω να γράφω την ιδεοτυπική κατασκευή των φορέων της πολιτικής σκέψης. Σχεδόν ιδεατός φορέας στον ένα πόλο του εκκρεμούς είναι τύπος φορέα που γνώρισα πριν δεκάδες χρόνια και που αποτελεί άξονα των αναρίθμητων εμπειρικών μου σμιλεύσεων της ακαδημαϊκής μου διαχρονίας. Επικοινώνησα λοιπόν με τον ισπανό και εμπνεύστηκα. Μου είπε, ο αφιλότιμος, ο λόγος για τον οποίο είναι ιδεαλιστής είναι επειδή απαιτείται να αναδιαμορφωθούν οι άνθρωποι και να αποσταλούν στον "ιδεατό τόπο" των ανθρωπολογικά εκμηδενισμένων φαντασιώσεών του. Κανείς δεν έχει παρά να ανατρέξει καμιά δεκαετία πριν και σχεδόν κάθε χρόνο σε αυτές τις σελίδες -αφότου περίπου άρχισαν- για να διαπιστώσει ότι δεν ψέγω τον Πλάτωνα αλλά τους πολλούς μικρούς πλάτωνες. Είναι τα ορφανά των ιδεολογιών του μοντερνισμού που κορυφώθηκαν με τους εκατέρωθεν ιδεαλισμούς του Ψυχρού Πολέμου. Τα αρφανά αυτά συνεχίζουν να παραβλέπουν το γεγονός ότι οι άνθρωποι σαν οντότητες και συλλογικές υπάρξεις προικισμένες μια εκάστη με βαθύτατη ανθρωπολογική ετερότητα, δεν προσφέρονται για κατασκευές που παρεισφρέουν στο μυαλό του κάθε ιδιώτη φαντασιόπληκτου.

    Η Ιθάκη σου δεν υπάρχει, είπα στον Ισπανό, με τον οποίο συνεννοούμαι άλλοτε Γαλλικά και άλλοτε Αγγλικά. Και επειδή οι Χάμπερμανς και Γουέντ που καβαλάς για να καλλιεργήσεις τις ιδεαλιστικές διαστροφές σου κινούνται στα σύννεφα, του είπα, θα πρέπει να πας να διαβάσεις Αριστοτέλη, και αν θέλεις να σφίξεις ακόμη περισσότερο, μιας και διαβάζεις γερμανικά, να μελετήσεις Κονδύλη. Εκεί είτε θα στρεβλώσεις τελείως είτε θα αντιληφτείς πως οι εσχατολογίες σου είναι είτε δικές σου ψυχικές ασθένειες είτε απόγνωση και μηδενισμός μπροστά στην ανικανότητά σου να συμβιβαστείς με το αναπόδραστο ενδεχόμενο του θανάτου.  Οι άνθρωποι (και όχι τα "στάσιμα τέρατα" όπως εσύ, του τόνισα, γελώντας, μιας και έχω το θάρρος του και αυτός το δικό μου), κινούνται αέναα εν μέσω τρικυμίας, Κυκλώπων, Σειρήνων και Λαιστρυγόνων. Έωλα όντα και υπό συνεχή διαμόρφωση είναι οι άνθρωποι. Άθλημα είναι επίσης ο ενάρετος βίος και όχι σταθερά των διαστροφών σου. Έωλα όλα, φθαρτά και κινούμενα και το κύριο ροκάνισμά τους οφείλεται σε ιδεαλιστικές διαστροφές όπως στις δικές σου και των ομοίων σου, του τόνισα. Αυτό καταμαρτυρείται ιστορικά. Και εσύ Ιβηρικέ παλιόφιλε, ολοκλήρωσα, αφού εδώ και μερικές δεκαετίες μπήκες μέσα στον κατ' επίφαση σήμερα λεγόμενο "Ακαδημαϊκό Χώρο", φρόντισε όχι να επιδίδεσαι σε κοινωνικοπολιιτκά ανεξέλεγκτο θηριώδες άθλημα ιδιοτέλειας και ιδεολογικών αλμάτων. Φρόντισε ταπεινά να ανέβεις έστω και ένα τουλάχιστον μικρό, έστω, σκαλί, στων ιδεών την Πόλη. 

 

Μετά που τελείωσε το τηλεφώνημα έγραψα μερικές γραμμές για το άθλημα του ανθρώπου όταν θαλασσοπορεί προς την Ιθάκη ...

Έωλα,  κινούμενα, φθαρτά και ρευστά όλα, λοιπόν. Έγραψα. Είναι κάτι που επιβεβαιώνεται καθημερινά σε όλες τις εποχές, όλους τους τόπους και σε όλες τις περιστάσεις. Για κάποιους μάταια, πεζά, κουραστικά και μηδενισμένα. Για άλλους, οι έωλες ιδιότητες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι σπουδαίες, ενδιαφέρουσες και ένα επίγειο άθλημα. 

Διαρκές άθλημα προς την τελειότητα από την οποία απέχει ανά πάσα στιγμή αναπόδραστα θα απέχει πολλά δισεκατομμύρια έτη φωτός. Μια επιδίωξη μιας ανέφικτης και ανύπαρκτης ιδεατής πολιτείας και μια περιπετειώδης ατερμάτιστη Οδύσσεια προς μια Ιθάκη που και αυτή δεν υπάρχει. Μέγα ζήτημα βεβαίως και το κεντρικό της λεγόμενης φιλοσοφίας, την οποία οι άνθρωποι ποτέ δεν ρωτούν για να αποφασίσουν για την  καθημερινότητά τους. Το ζήτημα είναι να μην σκοτώνεις για αυτή την Ιθάκη. Και όλοι οι ιδεαλιστές όλων των εποχών, όπως είπαμε, σκότωναν, είτε στο τέλος όταν τους κατελάμβανε ο οίστρος της ιδεολογίας τους είτε ως ηθικοί αυτουργοί, ως δηλαδή παρασιτικά εργαλεία μέσα στα προπαγανδιστικά ιδεαλιστικά καταγώγια.

Συχνά, το αδύναμο, φθαρτό και τρωτό ον εκτρέπεται και διολισθαίνει προς τα Σόδομα και στα Γόμορρα. Σόδομα και Γόμορρα υπάρχουν πολλών ειδών. Ένα σημαντικό τέτοιο τέλμα, για τον δράστη, είναι να μην σέβεται και να μην τηρεί προσωπικές και επαγγελματικέ συνεννοήσεις που αποτελούν τους κώδικες μεταξύ τίμιων ανθρώπων. Στο λεγόμενο ακαδημαϊκό επίπεδο των ανώτατων εκπαιδευτηρίων του πλανήτη που απολαμβάνουν ανεξαρτησία (όσα απολαμβάνουν γιατί σε πολλά κράτη είναι έμμεσα ή άμεσα στρατευμένα και στρατιωτικά οργανωμένα), βέβαια, τέτοια αθέτηση είναι η απόλυτη και έσχατη ατιμία. Και για τον Ισπανό φίλο μου ο οποίος κατ' ιδίαν μου ομολόγησε πολλές τέτοιες ατιμίες και παρασπονδίες -εκτός από τις συχνές και επί πολλές δεκαετίες συνομιλίες μου του πήρα τουλάχιστον και δέκα ... συνεντεύξεις, που γέμισαν γύρω στις τετρακόσιες σελίδες και άλλες τόσες 

 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ιστορίας –και οπωσδήποτε των Νέων Χρόνων– είναι δήθεν ανεξάρτητοι επιστήμονες οι οποίοι είτε συνειδητά ή ασυνείδητα στρατεύονταν στις αξιώσεις ισχύος είτε ως μικρά μυαλά έβαζαν μεγάλες ιδέες στο μυαλό τους για το πώς μέσα στο απομονωμένο υπόγειο εργαστήριο τους θα κατασκευάσουν τον ιδεατό τόπο των φαντασιώσεών τους μέσα στον οποίο θα στριμώξουν τον απέραντο άνθρωπο. Και οι διανοούμενοι είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για εκατόμβες, υποστήριξα ήδη αλλά εκτενέστερα στο τελευταίο βιβλίο μου. Αυτά όλα είναι εκτροπές μιας δύσκολης πορείας των ανθρώπων. Γιατί το ταξίδι του ανθρώπου σαν άτομο και σαν συλλογικότητα είναι γεμάτο πισωγυρίσματα και ανατροπές, προόδους και οπισθοδρομήσεις, τρικυμίες και νηνεμίες, αβεβαιότητες και κίβδηλες βεβαιότητες, … Οι ιδεατοί τόποι ποτέ δεν θα υπάρξουν και όσοι βιάζουν την πορεία προς τα εκεί διαπράττουν εγκλήματα. Καταμαρτυρούμενα!!! Έγραφε ο Μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής μας:

 

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

 

Ακίνητος και άφθαρτος ο δημιουργός κινούμενοι και φθαρτοί οι άνθρωποι, μας λέει εξάλλου ο Αριστοτέλης. Και το βιολογικό τους τέλος είναι μια βεβαιότητα, όχι κάτι το υποθετικό και πιθανολογούμενο, τονίζει ο Κονδύλης. Λίγοι «ιδεαλιστές» σκέφτονται τέτοιες αλήθειες, όμως, γιατί ο μηδενισμός τους κατακυριεύει. Από καταχρηστικές αξιώσεις ισχύος διακατέχονται και έτσι λειτουργούν.   

Ο Κονδύλης –και αυτό πολλοί δεν του το συγχωρούν-, αποδεικνύεται ανελέητα περιγραφικά ορθός και σωστός: Έωλη αφήνει να εννοηθεί ότι είναι η ανθρώπινη οντολογία. Αν και αυτό αποτελεί μια διυποκειμενικά γνωστή πραγματικότητα που βλέπουμε καθημερινά, οι ιδεολόγοι την αμφισβητούν. Ποιος όμως ιστορικά και συγκαιρινά δεν βλέπει την τραγική καθημερινότητα:

·       Έωλη, τρωτή και ευάλωτη η ανθρώπινη υγεία (διαφορετικά δεν θα χάναμε τόσους φίλτατους και αγαπητούς κάθε μέρα)

·       Έωλη, τρωτή και ευάλωτη η σχέση γονέων και τέκνων (διαφορετικά δεν θα είχαμε τόσους πολλούς, ακόμη και μορφωμένους, οι οποίοι, επειδή μισούν τον φαντασιακά ή αληθινά καταπιεστικό πατέρα, μισούν  όλους τους άλλους, την πατρίδα τους και τον εαυτό τους)

·       Έωλη, τρωτή και ευάλωτη η σχέση των ανθρώπων με την γη που τους γέννησε (διαφορετικά δεν θα είχε προδότες, δοσίλογους, μεταπράτες και … τσιτζιφιόγκους)

·       Έωλοι, τρωτοί και ευάλωτοι οι κορδωμένοι δήθεν επιστήμονες (οι οποίοι μπροστά στην απεραντοσύνη της απροσμέτρητα σύνθετης σχέσης ανθρώπου, κράτους και κόσμου είναι καταδικασμένοι να κυμαίνονται μεταξύ αμάθειας και ημιμάθειας)

·       Έωλοι, τρωτοί και ευάλωτοι πάρα πολλοί που βλέπουμε στον δρόμο (γιατί κυμαίνονται μεταξύ εγγενούς σχιζοφρένειας και τρέλας που προκαλεί η αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν την αλλοπρόσαλλη καθημερινότητα)

·       Έωλη, τρωτή και ευάλωτη η σχέση ανδρών και γυναικών που προορισμένοι να αναπαράγει φθαρτά και ατελή όντα κυμαίνεται πάνω στο μεγάλο εκκρεμές που συμπεριλαμβάνει αγάπη, πάθος, μίσος, απιστία, διαζύγια, καθημερινές συγκρούσεις, αβεβαιότητα, απολαύσεις και κενά απολαύσεων.

·       Έωλη, τρωτή και καταστροφική η σχέση ανθρώπου περιβάλλοντος που εγκλωβίζεται μεταξύ άπληστης ευημερίας και ισορροπίας στην φύση.

·       Έωλες, τρωτές και ρευστές οι σχέσεις φιλίας και έχθρας στη ατελεύτητη καθημερινή ανθρώπινη πραγματικότητα.

·       Έωλες, ρευστές και αστάθμητες οι αισθητικές σχέσεις.

·       Έωλες, ρευστές και απέραντα αστάθμητες οι στάσεις που επηρεάζονται από ιδιοτελή συμφέροντα

·       Έωλη στο σύνολό της η ανθρώπινη ετερότητα ..

·       Και τα λοιπά …

 

Σε αυτή την απέραντη ατέλεια που ο πολιτισμένος άνθρωπος κανονικά αναζητά τον μέσο όρο στο εσωτερικό του πολιτειακού βίου παρεμβαίνουν και οι … ιδεολογίες … Τι είναι αυτή η μάστιγα της σύγχρονης ιστορίας; Είναι μεγάλες κοσμοπλαστικές ιδέες όλων των αποχρώσεων και όλων των εκδοχών. Εξίσου ποικιλόχρωμοι και αναρίθμητοι είναι οι φορείς τους, ατομικοί, συλλογικοί, κρατικοί, και πάει λέγοντας.  Μεγάλες ιδέες που μπαίνουν σε μικρά μυαλά και εκστομίζονται ως ύβρεις κατά της πάγιας –συχνά υποσυνείδητης– αξίωσης κάθε ατομικής ή συλλογικής ύπαρξης να απολαύσει την ανθρωπολογική ετερότητά της. Οι ιδεολόγοι, ανεξάρτητα ποιας εκδοχής, ποιας απόχρωσης ή ποιας βαθμίδας εκλέπτυνσης, θέλουν μια άλλη ετερότητα για τους Άλλους. Και οι εκατόμβες, όπως καταμαρτυρείται ιστορικά, έπονται.  

 

 

 

--------------------------------------------------

 

9.6.2011. Τυχαίο; Όχι βέβαια, τίποτα δεν είναι τυχαίο ...

 

Τυχαίο, διόλου τυχαίο, λέει η γνωστή πετυχημένη διαφήμιση. Διόλου τυχαίο να επιβεβαιώνονται καθημερινά γνωστές ρήσεις. Για παράδειγμα:

«Θηριώδης είναι η ανθρώπινη φύση εκτός Πολιτισμένου πολιτικού βίου».

«Τα πάντα είναι αξιώσεις ισχύος που σχετίζονται με τον οιονεί έωλο χαρακτήρα της οντότητας αυτοσυντήρησης και την αυτοσυντήρησή της», υπονόησε ο Μέγας Κονδύλης, υπονοώντας ακόμη ότι όταν κανείς φθάσει στο τέλμα του μεταμοντέρνου ηδονισμού είναι βασικά, είτε το κατανοεί είτε όχι, Μαρκήσιος ντε Σάντ.

«Ουδείς πλέον αχάριστος του ευεργετηθέντος» (ειδικά του μεταμοντερνιστή ηδονιστή και ανθρωπολογικά εκμηδενισμένου)

          «Μετά τον Εφιάλτη και τον Ιούδα η τρίτη μεγαλύτερη προδοσία διαπράχθηκε από … ακαδημαϊκό» (το έγραψε ακαδημαϊκός του … 19ου αιώνα και μου το υπενθύμισε συνάδελφος σε αναφορά με συγκεκριμένα γεγονότα).

 

Ο ανεπανάληπτος Μακιαβέλι, όμως, και ο Hobbes, περιγράφουν ανελέητα τα ενδότερα του μεταμοντέρνο περιβάλλοντος: «Θέση του Hobbes με επίκαιρη σημασία: «Στη φύση του ανθρώπου εντοπίζονται τρεις βασικές αιτίες φιλονικίας.  Πρώτον, ο ανταγωνισμός· δεύτερον, η έλλειψη αυτοπεποίθησης· τρίτον, η δόξα. Το πρώτο, κάνει τους ανθρώπους να εισβάλουν για το κέρδος· το δεύτερο, για ασφάλεια· και το τρίτο, για την φήμη.  Στην πρώτη περίπτωση χρησιμοποιούν βία για να γίνουν κύριοι άλλων ανθρώπων, των γυναικών, των παιδιών και των περιουσιών αυτών· στη δεύτερη, για να προστατευθούν· στην τρίτη, για μικρολεπτομέρειες, όπως για μία λέξη, για ένα χαμόγελο, για μια διαφορετική άποψη και για οποιαδήποτε σημάδι υποτίμησής είτε άμεσα των ίδιων είτε έμμεσα των συγγενών, των φίλων, των εθνών, των επαγγελμάτων ή των ονομάτων τους. Από αυτό είναι φανερό, ότι κατά την περίοδο που οι άνθρωποι ζουν χωρίς μία κοινή εξουσία η οποία θα τους κρατούσε σε φόβο, βρίσκονται στην κατάσταση εκείνη που ονομάζεται πόλεμος· και πρόκειται για έναν πόλεμο όπου όλοι στρέφονται εναντίον όλων». Μια ενδιαφέρουσα και επίκαιρη εκτίμηση του Μακιαβέλι στηριγμένη σε διαχρονικές και διυποκειμενικές εκτιμήσεις: «Για τους ανθρώπους μπορεί κανείς να πει γενικά τα εξής: είναι αχάριστοι, ευμετάβλητοι, υποκριτές, αποφεύγουν τους κινδύνους, είναι άπληστοι για κέρδος και για όσο έχεις επιτυχίες είναι όλοι δικοί σου· θα σου προσφέρουν το αίμα τους, τις περιουσίες τους, τα παιδιά τους, όπως είπα προηγουμένως, όταν ο κίνδυνος είναι μακριά· όταν όμως πλησιάσει στρέφονται εναντίον σου... [αργότερα συνεχίζει] Ο σοφός ηγεμόνας δε θα πρέπει να είναι ευκολόπιστος...  Αν οι άνθρωποι ήταν πραγματικά καλοί ο κανόνας αυτός δε θα ίσχυε, επειδή όμως είναι κακοί και δε θα σου μείνουν πιστοί, ούτε και εσύ δεσμεύεσαι να τους δείξεις εμπιστοσύνη»

 

Ο Μακιαβέλι περιέγραψε με ακρίβεια τις συνέπειες των ουτοπικών θεωρήσεων. Όπως το έθεσε: «Καθώς πρόθεσή μου είναι να γράψω κάτι το οποίο θα είναι χρήσιμο σε αυτόν που θα το κατανοήσει, μου φαίνεται ορθότερο να αναζητήσω την πραγματική αλήθεια ενός ζητήματος παρά μια φανταστική άποψη του θέματος αυτού· διότι πολλοί οραματίστηκαν δημοκρατίες και ηγεμονίες, τις οποίες όμως στην πράξη κανείς δεν γνώρισε ούτε είδε, διότι ο τρόπος που ζει κανείς απέχει τόσο πολύ από τον τρόπο που θα έπρεπε να ζει, ώστε εκείνος ο οποίος αγνοεί εκείνο που γίνεται και δίνει έμφαση σε εκείνο που θα έπρεπε να γίνεται επιφέρει γρηγορότερα την καταστροφή του παρά τη σωτηρία του». (Το εδάφιο είναι από τον Ηγεμόνα προέρχεται από τη μετάφραση που παρατίθεται στον Wight, Διεθνής Θεωρία 1998, σ. 22.)

 

--------------------------------

4.6.2011. Καβάφης, η Ελλάδα και ο κόσμος

 

Ο Καβάφης, πολλοί θα συμφωνήσουν, είναι μια ανεπανάληπτη προσωπικότητα στο πεδίο του πολιτικού στοχασμού. Σύλλαβε τον έωλο χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης και περιγράφοντας μια ανύπαρκτη Ιθάκη (χλοερός τόπος ο οποίος εν τούτοις για τους ιδεολόγους μιας φτηνής εκδοχής ακραίου και υστερικού πλατωνισμού είναι υπαρκτή σε ποικίλες εκδοχές και αποχρώσεις που παράγει ο συγκεχυμένος ή και διεστραμμένος εγκέφαλός των εσχατολογικών ψευδαισθήσεών τους). Εκφράζοντας μια ακόμη διάσταση της μεγαλειώδους και συνάμα αναπόδραστα αντιφατικής ελληνικής πολιτικής σκέψης ο Αλεξανδρινός στοχαστής με άφθαστο ποιητικό λόγο περιγράφει την ζωή ως άθλημα και το ως σημαντικότερο ζήτημα τον ορθό προσανατολισμό. Τώρα, εδώ, παραθέτω δύο ακόμη συγκλονιστικές ποιητικές αναπαραστάσεις των κύριων αιτίων της νεοελληνικής παρακμής. Βέβαια, αυτές τις ελληνικές παθολογίες τις συναντούμε και σε παλαιότερες φάσεις της ταραχώδους ελληνικής διαδρομής. Σήμερα όμως τα αίτια που περιγράφει η ποιητική πολιτική στου σκέψη του μεγάλου Αλεξανδρινού στοχαστή, δηλαδή οι καιροσκόποι εγκάθετοι της ξενοκρατίας της εκάστοτε ιστορικής συγκυρίας και οι εφιάλτες που καιροφυλακτούν να δράσουν, είναι σε τέτοια έξαρση που μάλλον ελκύουν την χαριστική βολή. Χαριστική βολή κατά του νεοέλληνα. Γιατί η πολυδιάστατη ελληνικότητα ούτε νεοελληνική είναι ούτε κτήμα κάποιου άλλου. Είναι πολύτιμο οικουμενικό πνευματικό κεκτημένο που "κουβαλεί μες την ψυχή του" όποιος προνοητικά την ασπάζεται και την καθιστά βίωμά του. 

 

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 μ.Χ.

 

 Ότι τα πράγματα δεν βγαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία

δεν μεν’ η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ’ όλο  που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,

ίσως , καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

 

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι αναμορφωταί αυτοί.

(Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν  κανείς).

Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,

κ’ ευθύς στον’ νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτηση να εκτελεστούν άνευ αναβολής.

 

Έχουνε και μια κλίση στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη

η κατοχή σας είναι επισφαλής:

οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τις Αποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι από την άλληνα την συναφή,

κι από την τρίτην τούτην: ως συνέπεια φυσική

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει:

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

 

Κι όσο στον έλεγχο τους προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

 

Κι όταν με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

Κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαίαν μισθοδοσία,

να δούμε  τι απομένει πιά, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική. –

 

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός,

Να μη βιαζόμεθα είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

                      

 

Θερμοπύλες

 

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 

-------------------------------------------

27.5.2011. Η νεοοθωμανική ισλαμική δικτύωση: ισλαμοφασιστικά σχολεία και για μεγάλους

 

Ενδιαφέρον το ρεπορτάζ του BBC.

 

What is Islam’s Gulen movement?

Posted on May 25, 2011 source: BBC News World

Turkey’s Gulen movement, which promotes service to the common good, may have grown into the world’s biggest Muslim network. Is it the modern face of Islam, or are there more sinister undercurrents?

Founder Fethullah Gulen: His motives have been questioned in the past

From Kenya to Kazakhstan, a new Islamic network is attracting millions of followers – and billions of dollars.

Inspired by a little-known Turkish imam, the Gulen movement is linked to more than 1,000 schools in 130 countries as well as think tanks, newspapers, TV and radio stations, universities – and even a bank.

This massive network is unlike anything else. It has no formal structure, no visible organisation and no official membership.

Its supporters say they simply work together, in a loosely affiliated alliance inspired by the message of charismatic preacher Fethullah Gulen, who promotes a tolerant Islam which emphasises altruism, hard work and education.

Turkish businessmen are attracted by what they see as his international outlook and pragmatic approach to issues like using credit.

In Turkey today, it is thought to have up to 10 million supporters. A recent study suggests many give between 5%-20% of their income to groups affiliated with the movement.

Supporters help fund its schools

Critics claim its aim is to gain power, to spread socially conservative Islamic attitudes on issues like marriage and alcohol around the globe, and to suppress any opposition.

In the past year, three of its most prominent critics have been jailed in Turkey, sparking claims that it has become a sinister controlling force in its native land.

Mr Gulen’s critics point to a video which surfaced in 1999, in which he seemed to tell his followers that they should deliberately attempt to infiltrate mainstream structures:

“You must move within the arteries of the system, without anyone noticing your existence, until you reach all the power centres. You must wait until such time as you have got all the state power, until you have brought to your side all the power of the constitutional institution in Turkey.”

The following year, Mr Gulen faced charges of trying to undermine Turkey’s secular state.

He left for the United States, claiming the recording had been tampered with. He was later cleared in absentia of all charges.

Today, aged 70, Mr Gulen lives a reclusive life on a country estate in Pennsylvania.

He has urged his followers to build schools instead of mosques, and encourages interaction with people of other faiths through dialogue societies, including one in the UK.

Social mobility

The movement’s schools usually boast hi-tech facilities, and many students are on scholarships funded by Gulen-inspired businessmen.

Fatma Disli likes the balance between faith and career

Although the schools are secular, teachers are expected to act as role models. Smoking, drinking and divorce are frowned upon.

Fatma Disli first came across the movement – which she prefers to call “Hizmet” (“service” in Turkish) – at a school it founded to help students pass university admissions tests.

“The people I met through Hizmet were really hard-working, virtuous people who were practising their religion, but at the same time had important jobs. I realised that it’s possible to be religious and to have a career.”

Gulen supporters argue that the movement has also played a part in the growth of Turkey’s economy by bolstering exports.

Serdarj Yesilyurt, from Turkey’s Federation of Businessmen and Industrialists, says 95% of his members are Gulen supporters.

“Mr Gulen put forward some international values which helped to bring down mental barriers about doing trade abroad, and helped people to think big.”

The combination of philanthropy and business has been powerful, he says, with Gulen-inspired schools supporting and smoothing the way for Turkish businessmen in emerging markets like Africa and Central Asia.

Press freedom threat

However, a media group run by Gulen supporters, which includes newspapers, TV and radio stations and a news agency, has been criticised for being too close to the Islamic-rooted governing party.

There are claims that supporters of the movement dominate parts of the police and the judiciary.

Fellow journalists protest against the treatment of Nedim Sener and Ahmet Sik

Last year, a police chief who wrote a book on this subject was jailed. Earlier this year, two Turkish investigative journalists, Ahmet Sik and Nedim Sener, were arrested after investigating similar claims.

As Sik was arrested, he shouted: “Whoever touches them burns!” All three men are still in jail.

They were arrested in connection with an alleged plot by right-wing extremists, hardline secularists and army generals to overthrow the state.

It’s illogical to think that Gulen followers would be involved [in arresting critics]”

Cemal Usak

Press freedom campaigner Ferai Tinch says most journalists in Turkey believe that they too will suffer if they criticise the movement.

“The imprisonment of journalists is the tip of the iceberg. Nobody dares to write directly against the Gulen movement,” he says.

The movement insists it had nothing to do with the arrests.

“It’s illogical to think that Gulen followers would be involved [in arresting critics],” says Cemal Usak, of the Gulen-linked Journalists and Writers Foundation.

“That would do the biggest harm to the movement. They must be out of their minds to think such a thing.”

The only point that both supporters and critics seem to agree on is that it wields huge power in Turkey – and that its global expansion shows no sign of slowing.

Edward Stourton reported on the Gulen movement in Islam Inc on BBC Radio 4 on Tuesday May 24, repeated on Sunday 29 May at 1700 BST. Or listen via the BBC iPlayer.

 

 

--------------------------------------------

18.5.2011. Τα αίτια της κρίσης του νεοελληνικού κράτους (συνέντευξη στο TVXs.gr)

Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Παναγιώτης Ήφαιστος

http://tvxs.gr/news

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του καθηγητή Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Παναγιώτη Ήφαιστου.

Τα αίτια της προαναγγελθείσης κρίσης είναι γνωστά και αλληλένδετα

Θα θιγούν συντομογραφικά τρία ζητήματα. Τι συγκροτεί και συγκρατεί ένα κράτος, τι σημασία έχει η ημετέρα πολιτική παράδοση και τι σημαίνει το γεγονός ότι ήμαστε αχθοφόροι της και όχι φορείς της.

Για να παραφράσω τον Παναγιώτη Κονδύλη, το τι συγκροτεί και συγκρατεί ένα κράτος σε κατάσταση εύτακτη και εύρυθμη είναι γνωστό. Είναι η εσωτερική ανθρωπολογική συνοχή. Οι συνήθως φλύαροι και αερολογούντες πολιτικοί επιστήμονες ποτέ δεν συμφώνησαν ως προς το τι σημαίνει ανθρωπολογική συνοχή. Το εκκρεμές των παραδοχών ταλαντώνεται προς τα δύο άκρα όπου στην μια πλευρά βρίσκεται μια γενοκτονική ρατσιστικά νοούμενη ανθρωπολογική συνοχή και στην άλλη πλευρά η αφελής πεποίθηση πως ο ένας ή άλλος «καλός θεσμός» και «καλός νόμος» δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας ανθρωπολογικά αδιάφορης διακυβέρνησης. Αμφότερα τα άκρα και όλοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί ενδύονται εσχατολογικά δόγματα, πλην αν και το περιεχόμενο διαφέρει μορφικά τα δόγματα αυτά είναι πανομοιότυπα. Περιττεύει να υπενθυμίσω πως αυτή είναι η μοντερνιστική θεώρηση των τελευταίων αιώνων που αν και κυρίαρχη λόγω ηγεμονικών αξιώσεων και αποικιοκρατίας είχε ως αποτέλεσμα τεράστια νεκροταφεία που γέμισαν με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς που εκτείνονται από αυτά των αυτοχθόνων της Βορείου Αμερικής μέχρι και τα ναζιστικά κρεματόρια και τα Σοβιετικά Γκούλακ.

Η ημετέρα μακραίωνη παράδοση πολιτικής σκέψης είναι άλλη και καλά σμιλευμένη. Είναι αυτή του διαχρονικού ελληνικού έθνους που θεωρεί το Πολιτικό γεγονός άθλημα δημοκρατικού κατ’ αλήθειαν βίου που αναζητεί τον συλλογικό τρόπο ζωής που είναι συμβατός με την ανά πάσα στιγμή ανθρωπολογική εξέλιξή μας. Δημοκρατικός βίος νοούμενος ως ευθεία και άμεση σχέση εντολέα πολίτη με την εντολοδόχο εξουσία. Καμιά σχέση δεν έχει η ημετέρα παράδοση με επινοήματα, ιδεολογήματα περί έμμεσης αντιπροσώπευσης (έμμεση «δημοκρατία» την λένε οι φιλελεύθεροι όλων των αποχρώσεων) ή τις "επιφάσεις" και "εποικοδομήματα" της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Στην ημετέρα μακραίωνη παράδοση η ανθρωπολογική συνοχή νοείται όχι ρατσιστικά αλλά ως πολιτικός πολιτισμός της δημοκρατίας που αναζητά διαρκώς την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία και που διαθέτει τόσο κοσμοθεωρητικές παραδοχές πάνω στις οποίες κτίζεται η ηθικά επικυρωμένη διακυβέρνηση. Ανθρωπολογία πολιτική, πολιτισμική, οικονομική, κτλ, και όχι ρατσιστική. Αντίληψη του κοινωνικού και πολιτικού γεγονότος με βάθος πολλές χιλιετίες. Διαβάστε Ρήγα Βελεστινλή, και θα καταλάβετε.

Η κοσμοθεωρία μας αντλεί μέσα από τις μακραίωνες παραδόσεις του δημοκρατικού πολιτικού μας πολιτισμού. Είναι εκεί και στέκεται ολόρθη. Υπήρχε βαθιά μέσα στον χρόνο, είναι άφθαρτη και συνεχίζει να υπάρχει και πάντα θα υπάρχει για όποιον θέλει να γίνει φορέας της. Πλην μερικά μόνο χρόνια μετά την εθνική ανεξαρτησία μας, την δεκαετία του 1820, την κατέστειλε η ξενοκρατία και η συμπαρομαρτούσα ξένη πολιτική εξάρτηση, κατάσταση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ποτέ δεν υπήρξαμε, βασικά, ανεξάρτητοι τους δύο τελευταίους αιώνες. Κάποιες αναλαμπές εθνικής ανεξαρτησίας έσβηναν γρήγορα. Αναπόδραστο ήταν έτσι να κινούμαστε από την μια καταστροφή στην άλλη. Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα, αντί να παλεύουμε για μια ηθικά επικυρωμένη διακυβέρνηση συμβατή με το ιστορικό διαχρονικό δημοκρατικό μας υπόβαθρο, αγόμαστε και φερόμαστε. Αντί η κοσμοθεωρητική παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας να αποτελεί το λάβαρο της ελευθερίας μας, πολλοί άλλες σημαίες κρατούσαν.

Ανυπεράσπιστα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας παραμυθιάζονταν, άγονταν και φέρονταν και συχνά σκοτώνονταν στο όνομα της μιας ή άλλης ξενόφερτης ιδεολογίας που θα ένωνε δήθεν τον πλανήτη ή θα δημιουργούσε ένα δήθεν ανθόσπαρτο βίο αβλαβούς ηγεμονικής διακυβέρνησης.

Αφού δεν ασκούσαμε πολιτική αυτοδιάθεση παρά μόνο αγόμασταν και φερόμασταν από την ξένη εξάρτηση μέσω κάποιων ντόπιων τοποτηρητών της ξένης εξάρτησης που δημιούργησαν ένα αυτοτροφοδοτούμενο φαυλοκρατικό μεταπρατικό πολιτικοπαραταξιακό σύστημα, αναμενόμενο ήταν πάντοτε οι αποφάσεις μας να ήταν λάθος.

Βλέπαμε τις μεγάλες δυνάμεις ως πάτρωνες και τους εαυτούς μας δούλους, το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα ως προσωρινό ενόψει της μιας ή άλλης ενοποίησης και κατά συνέπεια την εθνική μας ανεξαρτησία αναλώσιμη και τους εαυτούς μας ως κακούς, ψυχρούς και ανάποδους ακόμη και όταν μας απειλούσαν και μας άρπαζαν αυτά που μας έδωσε (ή καλύτερα άφησε) η ιστορία και τα τετελεσμένα που συγκροτούν την διεθνή νομιμότητα. Πάντοτε αυτό ίσχυε, αλλά ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες μια στρατιά διανοουμένων βάλθηκαν να πείσουν τους έλληνες πως δεν πρέπει να υπάρχουν, είτε γιατί αποτελούν κατά λάθος ιστορικό γέννημα είτε επειδή ο δολλαροπαραγεμισμένος εγκέφαλός τους έβλεπε την αγαθοεργή αμερικανική ηγεμονία ως ιστορική νομοτέλεια αν όχι και το τέλος της ιστορίας.

Φυσικό ήταν τέλος να δούμε και την Ευρώπη λάθος. Αντί να δούμε την ΕΕ ως μια μοναδική ευκαιρία θεμελίωσης της εθνικής μας κυριαρχίας γραφειοκρατικοδίαιτοι έμμισθοι της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας έπεισαν πολλούς στην Ελλάδα πως το τέλος της ιστορίας προέκυψε, στην Δυτική Ευρώπη. Σωστή μεν η ένταξη αν θα αποτελούσε ευκαιρία όπως όλοι κάνουν στην Ευρώπη να ανταγωνιστούμε με ίσους όρους, να καταστήσουμε την οικονομία και τους θεσμούς ανταγωνιστικούς, να ενισχυθούμε διπλωματικά, να συγκροτήσουμε μια σιδερένια αποτρεπτική στρατηγική κατά κάθε περιφερειακής απειλής και να ενισχύσουμε την συμβατότητα των θεσμών διακυβέρνησης με την ελληνική ανθρωπολογική ετερότητά μας. Για να μην επεκταθώ περισσότερο, φυσικό ήταν αφού οι πληρωμένοι διανοούμενοι έλεγαν λάθος πράγματα να κατανοούμε στρεβλά τον κόσμο και την Ευρώπη. Αφού στρεβλά βλέπαμε στρεβλά διαπραγματευόμασταν. Τελευταίο οικτρό παράδειγμα η διαπραγμάτευση του παράνομου και ξενοκρατικού «μνημονίου». Αντί να εκμαιεύσουμε λύσεις για τις οποίες περισσότερο από εμάς είχαν ανάγκη τα μεγάλα κράτη φορέσαμε ζυγό στο όνομα, όπως λέχθηκε, του … ευρώ και της … επερχόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Εξαρχής δεν γνωρίζαμε, για παράδειγμα, όπως είναι πλέον σαφές, ότι η ΟΝΕ ήταν μια στρατηγική συμφωνία Γερμανίας – Γαλλίας το 1991-92 όταν η δεύτερη επέβαλε στην πρώτη ένα μηχανισμό με τον οποίο σκόπευε (ή μάλλον ήλπιζε) να ελέγξει την γερμανική νομισματική πολιτική και να συγκρατήσει την γερμανική οικονομική κυριαρχία. Για τα υπόλοιπα κράτη που δεν διάθεταν προϋποθέσεις ανταγωνισμού λάκκος των λεόντων ήταν η ΟΝΕ και μόνο πάσχοντες από σύνδρομα αυτοχειριασμού θα μπορούσαν να αποφασίσουν να εισέλθουν πριν η χώρα καταστεί οικονομικά, θεσμικά και τεχνολογικά ανταγωνιστική. Εκατό κρητικές οικογένειες, έγραψα πριν δέκα χρόνια, θα χρειάζονται ένα καλοκαίρι για να γεμίσουν ένα καράβι καρπούζια που θα στοιχίζει όσο και μερικά αυτοκίνητα πολυτελείας που παράγονται σε μερικές ώρες. Η συντριβή μας ήταν μαθηματικά αναπόδραστη και η επιπολαιότητα των δραστών πολιτικών που μας έσπρωξαν στο βάραθρο αναπόδραστη.

Το ότι η ΝΔ προσπάθησε να συμπεριφερθεί ως «τραβεστί ΠΑΣΟΚ» κατά την διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης Καραμανλή απέκλειε κάθε αλλαγή προς την κατεύθυνση πιο ορθολογιστικών αποφάσεων.

Εν τέλει, όλα μαζί τα προαναφερθέντα συνέτειναν για την κατασπάραξή μας. Γυμνοί πνευματικά, διαλυμένοι θεσμικά από το φαυλοκρατικό σύστημα και οικονομικά έκθετοι στον ανελέητο ανταγωνισμό, λογικό ήταν να οδηγηθούμε στην συντριβή. Λογικό επίσης οι δράστες πολιτικοί μας περιδεείς να συνεργαστούν για την συντριβή μας με το μοιραίο «μνημόνιο» που τα μεγάλα κράτη διασώζει (αν τα διασώσει) και όχι εμάς. Έτσι, αντί να ενοχοποιηθεί ο άκρατος και δολοφονικός ανταγωνισμός που προκάλεσε η απόφαση για την ΟΝΕ, το μεγαλύτερο ίσως λάθος των ευρωπαίων μετά το 1945, ενοχοποιήσαμε τους εαυτούς μας.

Ας διακρίνουμε, στο σημείο αυτό, την πολιτική συμμορία του «μαζί τα φάγαμε» από τον έλληνα πολίτη που εργάζεται, παράγει και ελπίζει για ένα καλύτερο μέλλον. Το ότι τον έλληνα πολίτη τον εκμαύλισε και τον σκανδάλισε η ξενοκρατική διακυβέρνηση δεν υπάρχει αμφιβολία. Ακόμη, το ότι συχνά εξωθείται στην παρανομία από το δυναστικό, έωλο και ατελές κράτος, είναι επίσης μια αιτία της ασυμβατότητας μεταξύ ελλήνων και νεοελληνικής διακυβέρνησης.

Τα αίτια της κρίσης είναι λοιπόν φανερά όπως και η θεραπεία. Ο κόσμος και η Ευρώπη είναι εθνοκρατοκεντρικά. Αυτό προϋποθέτει ισχυρό ελληνικό εθνοκράτος αρχίζοντας από την πανίσχυρη και ιστορικά δουλεμένη κοσμοθεωρία μας και την δημοκρατική μας πολιτική παράδοση.

Αυτά είναι και η περιουσία που κουβαλούμε μαζί μας όταν συμμετέχουμε στην Ευρώπη και στο υπόλοιπο διεθνές σύστημα και αυτά είναι που μας θωρακίζουν κατά των ξένων αρπακτικών, συνάμα σμιλεύουν και την δημοκρατική μας παράδοση. Ποτέ δεν θα βγούμε από την κρίση όταν κυριαρχεί η ηγεμονικοδιεθνιστική συμβατική σοφία που καλλιεργεί την άποψη πως οι έλληνες είναι περιττοί και αναλώσιμοι.

Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρξει μια κοσμοθεωρητική, ηθική και δημοκρατική-πολιτική επανάσταση.

Συνιστώ για μελέτη:

• Γιώργος Κοντογιώργης, Έθνος (Εκδόσεις Εναλλακτικές)
• Β. Κοροβίνη, Νεοελληνική φαυλοκρατία (Εκδόσεις Αρμός)
• Π. Ήφαιστος, Κοσμοθεωρία των Εθνών (Εκδόσεις Ποιότητα), όπου και αναπτύσσω και πολλά από τα πιο πάνω.

Π. Ήφαιστος
www.ifestosedu.gr
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

 

-----------------------------

15.5.2011. Μάλλον πλάκα θα είναι ... ή ο ξετσίπωτος μεταμοντερνισμός κυριεύει την Ευρώπη

 

Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για πλάκα αλλά πήρα μήνυμα που για όποιον έχει μελετήσει τον μεταμοντερνισμό δεν εκπλήσσει ... Κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει το Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού του Παναγιώτη Κονδύλη ή το 5ο κεφάλαιο του δικού μου Κοσμοθεωρία των Εθνών όπου αναλύω τις ανθρωπολογικές προεκτάσεις των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων ...

Quote

Προς: Undisclosed-Recipient@yahoo.com
Ημερομηνία: Κυριακή, 15 Μάιος 2011, 12:57

Τέρμα οι μάνες λέει η παγκόσμια Διακυβέρνηση

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

«Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υποδεικνύει την απόφαση 12267, δια της οποίας μεταξύ άλλων συνιστάται να καταπολεμηθεί ως σεξιστική στερεοτυπία (!) η χρήση του όρου «μητέρα» . Συνιστάται λοιπόν η παράκαμψη της χρήσεως της εννοίας αυτής, ως ανασταλτική της «ισότητας των φύλων». Έτσι αξιολογείται ο ρόλος της μητέρας ως παθητική λειτουργία.

Ιδιαιτέρως «προοδευμένη» επ᾿ αυτού προκύπτει η Ελβετία. Συμφώνως προς νέα οδηγία περί της υπηρεσιακώς ενδεικνυομένης γλώσσας, εμπίπτει η χρήση των εννοιών «πατέρας» και «μητέρα» εις την κατηγορία των καλουμένων «εννοιών διακρίσεων»· συνεπώς τα παιδιά δεν θα μπορούν επισήμως να έχουν πατέρα και μητέρα αλλά «γονεϊκά μέρη» ή «α' καὶ β' γονεϊκό» ως γονείς. «Ἡ οδηγία είναι υποχρεωτική προκειμένου περί υπηρεσιακών δημοσιευμάτων και εγγράφων», εξήγησε ἡ Isabel Kamber, υποδιευθύντρια του Γερμανικού τομέα της Κεντρικής Γλωσσικής Υπηρεσίας της ομοσπονδιακής καγκελαρίας της Ελβετίας.

Σχόλιο:
Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ψήφισε δηλαδή υπέρ μιας έκθεσης που στόχο έχει να υποχρεώσει όλα τα κράτη μέλη να αναγνωρίσουν ως έγκυρα τα «πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης» που προέρχονται από κράτη μέλη της ΕΕ που επιτρέπει GAY γάμους, (ή και πολυγαμικούς –πχ. Ολλανδία) αφού οι γονείς δεν θα είναι πια «πατέρας» και «μητέρα».
Τοιουτοτρόπως ευθυγραμμίζονται οι πολιτικοί ιθύνοντες της Βέρνης προς τη γραμμή της κατ᾿ εφαρμογή της ισότητας των φύλων υποβολής αποφάσεως 12267 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ἡ συγκεκριμένη υποβολή θα είναι και ευνοϊκή προς τη διεκδίκηση γονεϊκότητας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια· οπότε κάποιο παιδι με «κοινωνικούς γονείς» δύο λεσβίες γυναίκες, δεν θα έχει πια (όπως τώρα) μία μητέρα και μία θετή μητέρα αλλά δύο «γονεϊκὰ μέρη»: γονεϊκὸ μέρος 1 και γονεϊκὸ μέρος 2.

Θα είναι όμως αναγκαίο και συνεπές προς την ως άνω γραμμή να αλλάξει και ο παππούς εις προγονέα 1, και η γιαγιά σε προγονέα 2 - ή, ακόμη καλλίτερα, σε προγονεϊκὸ μέρος 1.1, προγονεϊκὸ μέρος 1.2 καθώς και προγονεϊκὸ μέρος 2.1 και προγονεϊκὸ μέρος 2.2 …
Θα διερωτάστε ελλόγως, τι είδους σκληρά φάρμακα παίρνουν εκεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο; Κι όμως είναι αλήθεια. Η παγκόσμια διακυβέρνηση αν δεν αποτραπεί θα δημιουργήσει κοινωνίες και άτομα που ούτε η πιο εφιαλτική φαντασία του ανθρώπου δεν έχει συλλάβει.

http://save-zack-id65.blogspot.com/2010/11/blog-post_24.html

unquote

 

------------------------------------

14.5.2011. Τα αίτια της ελληνικής κρίσης

 

Μου ζητήθηκε επιφυλλίδα για τα αίτια της κρίσης. Παραθέτω το κείμενο που έστειλα:

Τα αίτια της προαναγγελθείσης κρίσης είναι γνωστά και αλληλένδετα

 Θα θιγούν συντομογραφικά τρία ζητήματα. Τι συγκροτεί και συγκρατεί ένα κράτος, τι σημασία έχει η ημετέρα πολιτική παράδοση και τι σημαίνει το γεγονός ότι ήμαστε αχθοφόροι της και όχι φορείς της.

Για να παραφράσω τον Παναγιώτη Κονδύλη, το τι συγκροτεί και συγκρατεί ένα κράτος σε κατάσταση εύτακτη και εύρυθμη είναι γνωστό. Είναι η εσωτερική ανθρωπολογική συνοχή. Οι συνήθως φλύαροι και αερολογούντες πολιτικοί επιστήμονες ποτέ δεν συμφώνησαν ως προς το τι σημαίνει ανθρωπολογική συνοχή. Το εκκρεμές των παραδοχών ταλαντώνεται προς τα δύο άκρα όπου στην μια πλευρά βρίσκεται μια γενοκτονική ρατσιστικά νοούμενη ανθρωπολογική συνοχή και στην άλλη πλευρά η αφελής πεποίθηση πως ο ένας ή άλλος «καλός θεσμός» και «καλός νόμος» δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας ανθρωπολογικά αδιάφορης διακυβέρνησης. Αμφότερα τα άκρα και όλοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί  ενδύονται εσχατολογικά δόγματα, πλην αν και το περιεχόμενο διαφέρει μορφικά τα δόγματα αυτά είναι πανομοιότυπα. Περιττεύει να υπενθυμίσω πως αυτή είναι η μοντερνιστική θεώρηση των τελευταίων αιώνων που αν και κυρίαρχη λόγω ηγεμονικών αξιώσεων και αποικιοκρατίας είχε ως αποτέλεσμα τεράστια νεκροταφεία που γέμισαν με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς που εκτείνονται από αυτά των αυτοχθόνων της Βορείου Αμερικής, των ναζιστικών κρεματορίων και των σοβιετικών Γκούλακ.

          Η ημετέρα μακραίωνη παράδοση πολιτικής σκέψης μπορούσε να είναι άλλη. Αυτή του διαχρονικού ελληνικού έθνους που θεωρεί τον πολιτικό βίο άθλημα δημοκρατικού κατ’ αλήθειαν βίου που αναζητεί τον συλλογικό τρόπο ζωής που είναι συμβατός με την ανά πάσα στιγμή ανθρωπολογική εξέλιξή μας. Δημοκρατικός βίος νοούμενος ως ευθεία και άμεση σχέση εντολέα πολίτη με την εντολοδόχο εξουσία. Καμιά σχέση δεν έχει η ημετέρα παράδοση με επινοήματα, ιδεολογήματα περί έμμεσης αντιπροσώπευσης (έμμεση «δημοκρατία» την λένε οι φιλελεύθεροι όλων των αποχρώσεων) ή επιφάσεις και εποικοδομήματα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ανθρωπολογική συνοχή νοούμενη όχι ρατσιστικά αλλά ως πολιτικός πολιτισμός της δημοκρατίας που αναζητά διαρκώς την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία και που διαθέτει τόσο  κοσμοθεωρητικές παραδοχές πάνω στις οποίες κτίζεται η ηθικά επικυρωμένη διακυβέρνηση. Ανθρωπολογία μεν πολιτική, πολιτισμική, οικονομική, κτλ,  και όχι ρατσιστική. Δουλεμένη ζηλευτά, πάντως, μακραίωνα. Διαβάστε Ρήγα Βελεστινλή, και θα καταλάβετε.

          Οι κοσμοθεωρία μας που αντλεί μέσα από τις μακραίωνες παραδόσεις του δημοκρατικού πολιτικού μας πολιτισμού υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Πλην μερικά μόνο χρόνια μετά την εθνική ανεξαρτησία μας την κατέστειλε μέχρι και σήμερα η ξενοκρατία και η συμπαρομαρτούσα ξένη πολιτική εξάρτηση. Ποτέ δεν υπήρξαμε, βασικά, ανεξάρτητοι τους δύο τελευταίους αιώνες. Κάποιες αναλαμπές εθνικής ανεξαρτησίας έσβηναν γρήγορα. Αναπόδραστο ήταν έτσι να κινούμαστε από την μια καταστροφή στην άλλη. Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα, αντί να παλεύουμε για μια ηθικά επικυρωμένη διακυβέρνηση συμβατή με το ιστορικό διαχρονικό δημοκρατικό μας υπόβαθρο, αγόμαστε και φερόμαστε. Αντί η κοσμοθεωρητική παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας να αποτελεί το λάβαρο της ελευθερίας μας, πολλοί άλλες σημαίες κρατούσαν.

Ανυπεράσπιστα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας παραμυθιάζονταν, άγονταν και φέρονταν και συχνά σκοτώνονταν στο όνομα της μιας ή άλλης ξενόφερτης ιδεολογίας που θα ένωνε δήθεν τον πλανήτη ή θα δημιουργούσε ένα δήθεν ανθόσπαρτο βίο αβλαβούς ηγεμονικής διακυβέρνησης.

          Αφού δεν ασκούσαμε πολιτική αυτοδιάθεση παρά μόνο αγόμασταν και φερόμασταν από την ξένη εξάρτηση μέσω κάποιων ντόπιων τοποτηρητών της ξένης εξάρτησης που δημιούργησαν ένα αυτοτροφοδοτούμενο φαυλοκρατικό μεταπρατικό πολιτικοπαραταξιακό σύστημα, αναμενόμενο ήταν πάντοτε οι αποφάσεις μας να ήταν λάθος.

Βλέπαμε τις μεγάλες δυνάμεις ως πάτρωνες και τους εαυτούς μας δούλους, το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα ως προσωρινό ενόψει της  μιας ή άλλης ενοποίησης και κατά συνέπεια την εθνική μας ανεξαρτησία αναλώσιμη και τους εαυτούς μας ως κακούς, ψυχρούς και ανάποδους ακόμη και όταν μας απειλούσαν και μας άρπαζαν αυτά που μας έδωσε (ή καλύτερα άφησε) η ιστορία και τα τετελεσμένα που συγκροτούν την διεθνή νομιμότητα. Πάντοτε αυτό ίσχυε, αλλά ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες μια στρατιά διανοουμένων βάλθηκαν να πείσουν τους έλληνες πως δεν πρέπει να υπάρχουν, είτε γιατί αποτελούν κατά λάθος ιστορικό γέννημα είτε επειδή ο δολλαροπαραγεμισμένος εγκέφαλός τους έβλεπε την αγαθοεργή αμερικανική ηγεμονία ως ιστορική νομοτέλεια αν όχι και το τέλος της ιστορίας.

          Φυσικό ήταν τέλος να δούμε και την Ευρώπη λάθος. Αντί να δούμε την ΕΕ ως μια μοναδική ευκαιρία θεμελίωσης της εθνικής μας κυριαρχίας γραφειοκρατικοδίαιτοι έμμισθοι της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας έπεισαν πολλούς στην Ελλάδα πως το τέλος της ιστορίας προέκυψε, στην Δυτική Ευρώπη. Σωστή μεν η ένταξη αν θα αποτελούσε ευκαιρία όπως όλοι κάνουν στην Ευρώπη να ανταγωνιστούμε με ίσους όρους, να καταστήσουμε την οικονομία και τους θεσμούς ανταγωνιστικούς, να ενισχυθούμε διπλωματικά, να συγκροτήσουμε μια σιδερένια αποτρεπτική στρατηγική κατά κάθε περιφερειακής απειλής και να ενισχύσουμε την συμβατότητα των θεσμών διακυβέρνησης με την ελληνική ανθρωπολογική ετερότητά μας. Για να μην επεκταθώ περισσότερο, φυσικό ήταν αφού οι πληρωμένοι διανοούμενοι έλεγαν λάθος πράγματα να κατανοούμε στρεβλά τον κόσμο και την Ευρώπη. Αφού στρεβλά βλέπαμε στρεβλά διαπραγματευόμασταν. Τελευταίο οικτρό παράδειγμα η διαπραγμάτευση του παράνομου και ξενοκρατικού «μνημονίου». Αντί να εκμαιεύσουμε λύσεις για τις οποίες περισσότερο από εμάς είχαν ανάγκη τα μεγάλα κράτη φορέσαμε ζυγό στο όνομα, όπως λέχθηκε, του … ευρώ και της … επερχόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Εξαρχής δεν γνωρίζαμε, για παράδειγμα, όπως είναι πλέον σαφές, ότι η ΟΝΕ ήταν μια στρατηγική συμφωνία Γερμανίας – Γαλλίας το 1991-92 όταν η δεύτερη επέβαλε στην πρώτη ένα μηχανισμό με τον οποίο σκόπευε (ή μάλλον ήλπιζε) να ελέγξει την γερμανική νομισματική πολιτική και να συγκρατήσει την γερμανική οικονομική κυριαρχία. Για τα υπόλοιπα κράτη που δεν διάθεταν προϋποθέσεις ανταγωνισμού λάκκος των λεόντων ήταν η ΟΝΕ και μόνο πάσχοντες από σύνδρομα αυτοχειριασμού θα μπορούσαν να αποφασίσουν να εισέλθουν πριν η χώρα καταστεί οικονομικά, θεσμικά και τεχνολογικά ανταγωνιστική. Εκατό κρητικές οικογένειες, έγραψα πριν δέκα χρόνια, θα χρειάζονται ένα καλοκαίρι για να γεμίσουν ένα  καράβι καρπούζια που θα στοιχίζει όσο και μερικά αυτοκίνητα πολυτελείας που παράγονται σε μερικές ώρες. Η συντριβή μας ήταν μαθηματικά αναπόδραστη και η επιπολαιότητα των δραστών πολιτικών που μας έσπρωξαν στο βάραθρο αναπόδραστη.

Το ότι η ΝΔ προσπάθησε να συμπεριφερθεί ως «τραβεστί ΠΑΣΟΚ» κατά την διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης Καραμανλή απέκλειε κάθε αλλαγή προς την κατεύθυνση πιο ορθολογιστικών αποφάσεων.

Εν τέλει, όλα μαζί τα προαναφερθέντα συνέτειναν για την κατασπάραξή μας. Γυμνοί πνευματικά, διαλυμένοι θεσμικά από το φαυλοκρατικό σύστημα και οικονομικά έκθετοι στον ανελέητο ανταγωνισμό, λογικό ήταν να  οδηγηθούμε στην συντριβή. Λογικό επίσης οι δράστες πολιτικοί μας περιδεείς να συνεργαστούν για την συντριβή μας με το μοιραίο «μνημόνιο» που τα μεγάλα κράτη διασώζει (αν τα διασώσει) και όχι εμάς. Έτσι, αντί να ενοχοποιηθεί ο άκρατος και δολοφονικός ανταγωνισμός που προκάλεσε η απόφαση για την ΟΝΕ, το μεγαλύτερο ίσως λάθος των ευρωπαίων μετά το 1945, ενοχοποιήσαμε τους εαυτούς μας.

Ας διακρίνουμε, στο σημείο αυτό, την πολιτική συμμορία του «μαζί τα φάγαμε» από τον έλληνα πολίτη που εργάζεται, παράγει και ελπίζει για ένα καλύτερο μέλλον. Το ότι τον έλληνα πολίτη τον εκμαύλισε και τον σκανδάλισε η ξενοκρατική διακυβέρνηση δεν υπάρχει αμφιβολία. Ακόμη, το ότι συχνά εξωθείται στην παρανομία από το δυναστικό, έωλο και ατελές κράτος, είναι επίσης μια αιτία της ασυμβατότητας μεταξύ ελλήνων και νεοελληνικής διακυβέρνησης.  

 

Τα αίτια της κρίσης είναι λοιπόν φανερά όπως και η θεραπεία. Ο κόσμος και η Ευρώπη είναι εθνοκρατοκεντρικά. Αυτό προϋποθέτει ισχυρό ελληνικό εθνοκράτος αρχίζοντας από την πανίσχυρη και ιστορικά δουλεμένη κοσμοθεωρία μας και την δημοκρατική μας πολιτική παράδοση.

Αυτά είναι και η περιουσία  που κουβαλούμε μαζί μας όταν συμμετέχουμε στην Ευρώπη και στο υπόλοιπο διεθνές σύστημα και αυτά είναι που μας θωρακίζουν κατά των ξένων αρπακτικών, συνάμα σμιλεύουν και την δημοκρατική μας παράδοση. Ποτέ δεν θα βγούμε από την κρίση όταν κυριαρχεί η ηγεμονικοδιεθνιστική συμβατική σοφία που καλλιεργεί την άποψη πως οι έλληνες είναι περιττοί και αναλώσιμοι.

Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρξει μια κοσμοθεωρητική, ηθική και δημοκρατική-πολιτική επανάσταση.

 Συνιστώ για μελέτη:  

Γιώργος Κοντογιώργης, Έθνος (Εκδόσεις Εναλλακτικές)

Β. Κοροβίνη, Νεοελληνική φαυλοκρατία (Εκδόσεις Αρμός)

Π. Ήφαιστος, Κοσμοθεωρία των Εθνών (Εκδόσεις Ποιότητα), όπου και αναπτύσσω και πολλά από τα πιο πάνω.

---------------------------

27.4.2011. Και το οχλοκρατικό επιστημονικά μεταμφιεσμένο τσούρμο συνεχίζει.

Στις 17 τρέχοντος έγραφα εδώ για «… ένα όχλο επιστημονικά και πολιτικά αναρμόδιων εισβολέων στο πολιτικό σύστημα …». Γεγονός που δείχνει ότι οι επικείμενες καταστροφές είναι αναπόδραστες είναι ότι οι κέρβεροι της ξένης εξάρτησης και της ξενοκρατίας που κάθονται πάνω στο σβέρκο του νεοελληνικού κράτους συνεχίζουν να μιλούν θαρραλέα και δημόσια. Αντί να κρυφτούν μέσα στα υπόγειά τους την στιγμή που το νεοελληνικό κράτος διολισθαίνει στο βούρκο αυτοί μιλούν ως και να μην συμβαίνει τίποτα ως και να μην είναι δράστες. Σε ένα ευρύ φάσμα πεδίων η Ελλάδα αντί να ευρίσκεται σε δεσπόζουσα θέση για να καταλάβει την θέση και τον ρόλο που της αρμόζει στην περιφέρειά της, ηττήθηκε παντοιοτρόπως. Ισορροπία στο Αιγαίο, Μακεδονικός αναθεωρητισμός, απειλές στην Θράκη, κυπριακό και ευρωπαϊκή διέξοδος, σωστή εκμετάλλευση της συμμετοχής στην ΕΕ, άσκηση των δικαιωμάτων που προσφέρει η διεθνής νομιμότητα, μεταναστευτικό, σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις, ενεργειακό ζήτημα κτλ. Αποκορύφωμα όπως έγραψα στις 17 τρέχοντος είναι να ρίξουν την απροετοίμαστη Ελλάδα στον λάκκο των λεόντων του ανταγωνισμού της ΟΝΕ. Σε όλα κάποιοι εκστόμιζαν λόγια συρρίκνωσης αν όχι εκμηδένισης και κάποιο ευρύ τραβεστί συνονθύλευμα του πολιτικού φάσματος έπιανε τα λόγια και διέφθειρε τις πολιτικές αποφάσεις.

Σε όλες τις ιστορικές στιγμές και σε όλες τις χώρες, όταν η καταστροφή έλθει, οι δράστες συνήθως έχουν κάποια βρώμικη γωνίτσα όπου καλοκάθονται για να εγερθούν και να εισβάλουν ξανά στα πράγματα. Τους βλέπει κανείς μετά από κάθε κατοχή, κάθε χούντα, κάθε ξενοκρατία, κάθε είδους καταστροφή. Διαφορετικές ατομικότητες πάντοτε όμως μορφικά πανομοιότυποι. Ξεδιάντροποι, ξετσίπωτοι, χαμαιλέοντες, άριστοι στην παραλλαγή, δεξιοτέχνες στις εκλογικεύσεις, άνετοι στην απώλεια μνήμης, προσαρμοστικοί σε κάθε κατάσταση. Άλλοι ηλίθιοι, άλλοι χρήσιμοι ηλίθιοι, άλλοι συνειδητοί χρήσιμοι ηλίθιοι, άλλοι δειλοί χρήσιμοι ηλίθιοι, άλλοι εγγενώς εφιάλτες, άλλοι εγγενώς διπλοπρόσωποι και δοσίλογοι και άλλοι εύπλαστοι και επίπλαστοι πλην ως φελλοί πάντα στην επιφάνεια. Αυτά είναι απρόσωπα φαινόμενα όλων των φάσεων της ιστορίας, όλων των εποχών όλων των κοινωνιών, κυρίως των παρηκμασμένων και ηττημένων. Τα μελετώ ιδεοτυπικά, όπως είπαμε, εδώ και δεκαετίες, κυρίως ως προς τον ρόλο της πολιτική σκέψης και των φορέων της. Πολλές οι διακλαδώσεις των δημοσιεύσεων που ετοιμάζονται, λίγος ο χρόνος που διαθέτουμε. Συνεχίζουμε και κάνουμε ότι μπορούμε.

------------------------------------

17. 4. 2011. Τα χονδρά λάθη χονδρά πληρώνονται και χοντρά θα συνεχίσουν να πληρώνονται.

 

Σήμερα διάβασα μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στο σημερινή «Βήμα» (17.4.2011). Δεν την παραθέτω γιατί κανείς την βρίσκει εύκολα στο διαδίκτυο. Είναι αναρτημένη και στην διεύθυνση http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/04/blog-post_1008.html#more.

Πρώτον, δείχνει ότι η πολιτική ηγεσία δεν κατάλαβε τις θεμελιωδώς λανθασμένες στρατηγικές επιλογές των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Συναφώς, δεύτερον, δεν κατάλαβε ότι η άκαιρη, απροετοίμαστη και ιδεολογικά υποκινούμενη ένταξη στην ΟΝΕ αποτέλεσε βασικά απόφαση πολιτικού και οικονομικού αυτοχειριασμού του νεοελληνικού κράτους. Συναφώς, επίσης, δεν κατάλαβε ότι σύρθηκε σε αυτή την παγίδα από ένα όχλο επιστημονικά και πολιτικά αναρμόδιων εισβολέων στο πολιτικό σύστημα που έθρεψαν τον πολιτικό ανορθολογισμό άνευ ορίων

Τρίτον, η πολιτική ηγεσία δεν κατάλαβε ότι στην βάση όλων των προβλημάτων βρίσκεται η μεθοδικά υποκινούμενη αποδυνάμωση των κοσμοθεωριών και των εν γένει όποιων πνευματικών ερεισμάτων της ελληνικής κοινωνίας που έθρεψαν τον κατευνασμό της Τουρκίας, που έθρεψαν τον ενδοτικό κατευνασμό αντί τα διαπραγματευτικά ερείσματα απέναντι στους συνεταίρους μας σε όλο το φάσμα, που έθρεψαν όσους ορέγονται τον ελληνισμό της Κύπρου και που έθρεψαν την αναξιοπιστία του νεοελληνικού κράτους στην περιφέρειά της. Δεν κατάλαβε επίσης πως δεν είναι μόνο ότι εισέβαλε μέσα στον δημόσιο χώρο ένα οχλοκρατικό μίγμα διεθνικών δρώντων, μισθοφόρων και ανεύθυνων φορέων ιδεολογημάτων αλλά και το ότι η ίδια η πολιτική ηγεσία τους ενθάρρυνε και του έκανε παρακοιμώμενους ροκανίζοντας έτσι το πολιτειακό σύστημα.

Τέταρτον, η πολιτική ηγεσία δεν κατάλαβε ότι όντας υπεύθυνη για τον πιο πάνω κατήγορο και πολλά άλλα συναφή και γνωστά, οδηγεί την πολιτεία στην κατάλυση: Κατάλυση όχι μόνο των προβληματικών κρατικών δομών αλλά και του όποιου κοινωνικού ιστού και της όποιας πολιτειακής ανθρωπολογίας προέκυψε μετά από δύο αιώνες περιπετειώδους ανεξάρτητου εθνικού βίου και μετά την μεγάλη καταστροφή του 1922.

Τέλος αλλά όχι το τελευταίο, τις δύο τελευταίες δεκαετίες είχαμε όχι πολιτική αλλά πολιτική μόδα. Αυτή η πολιτική μόδα είναι ένα μίγμα από τραβεστί πολιτικές στάσεις. Όσοι ήθελαν να ασκήσουν εξουσία σε αυτό που ονομάζουμε ελληνικό πολιτικό σύστημα προγραμματικά αποφάσιζαν, σε ποικίλες βαθμίδες –το φάσμα των οποίων ακριβώς προσδιορίζει και τα τραβεστί πολιτικά χρώματα– στερούνται και συνεχίζουν να στερούνται κοσμοθεωριών, εθνικού φρονήματος, πίστης και νομιμοφροσύνης στο εθνικό συμφέρον και ασυμβίβαστης προσκόλλησης στην ελληνική κρατική κυριαρχία και σε οτιδήποτε άλλο συμβατό με την διεθνή νομιμότητα συνθέτει το ελληνικό έθνος. Το ελληνικό έθνος ως έννοια, ως κεκτημένος πολιτικός πολιτισμός, ως επιστήμη,, ως οικουμενική πνευματική κατάκτηση, ως επανάσταση ελευθερίας και ως αξίωση ανεξαρτησίας, εξάλλου, αφέθηκε έρμαιο σε καθωσπρέπει τραβεστί αντιλήψεις φορέων επικοινωνιακής εξουσίας που ασελγούν πνευματικά πάνω στα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Και επειδή αυτό συνεχίζεται ακατάπαυστα, το παράνομο, καταχρηστικό και επαχθές «μνημόνιο» που καταστρέφει την Ελλάδα λειτουργεί σε ένα συντελεστικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.    

 

Παραθέτω εδώ αποσπάσματα από βιβλίο μου. Περισσότερα κομμάτια, δικά μου σχόλια και σχόλια άλλων στην σελίδα http://www.ifestosedu.gr/104ONEpolitikostratigika.htm που άρχισα με αφορμή την  κρίση της ΟΝΕ πέρυσι.

 

Από το βιβλίο Π. Ήφαιστος, Κοσμοθεωρητική Ετερότητα και Αξιώσεις Πολιτικής Κυριαρχίας, Ευρωπαϊκή Άμυνα, Ασφάλεια και Πολιτική Ενοποίηση (Εκδόσεις Ποιότητα, 2001).

Σελ. 349-351.

«….. Πόσο το κεκτημένο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει μετριάσει ή εξαλείψει την διεθνή αναρχία στον ευρωπαϊκό χώρο; Έχει οριστικά και ανεπίστροφα εξαλειφτεί το πρόβλημα της άνισης ανάπτυξης και των διλημμάτων ασφαλείας από τον ευρωπαϊκό χώρο; Στο ίδιο πλαίσιο, η ΟΝΕ σηματοδοτεί προσπάθειες προς τη κατεύθυνση εξάλειψης ή επανεμφάνισης του προβλήματος της άνισης ανάπτυξης; Αν το έθνος-κράτος παραμένει η κυρίαρχη συλλογική οντότητα των διακρατικών σχέσεων της Ευρώπης τι σημασία έχει αυτό για την λειτουργικότητα ή ακόμη και την βιωσιμότητα του μοντέλου της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και της οικονομικής αλληλεξάρτησης; Ιστορικά, είναι θεμελιωμένο πως υπερεθνικές ή υπερκρατικές^[30] διοικητικές κατασκευές μεγάλης εσωτερικής κοσμοθεωρητικής ετερότητας είναι ευάλωτες στις δομικές και ενδογενείς οικονομικές και ιδεολογικές αναταράξεις και ανακατανομές (βλ. Waltz 2000, σ. 14-5). Οι ανακατανομές δυνατό να σχετίζονται τόσο με ζητήματα αναδιανεμητικής δικαιοσύνης όσο και γενικότερα άνισης ανάπτυξης που τρέφουν ή αναβιώνουν τις διαφορές λόγω κοσμοθεωρητικής ετερότητας.

Καίρια ζητήματα υψηλής πολιτικής όπως το «γερμανικό ζήτημα», η άμυνα, η ασφάλεια και η διπλωματία θα τα διατρέξουμε στη συνέχεια. Εμβόλιμα, πάντως, θα μπορούσαμε να συνδέσουμε τους συλλογισμούς του Hedley Bull με την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση (ΟΝΕ) η οποία αν και ωφελιμιστικών παραδοχών συνιστά εν τούτοις ζήτημα υψηλής πολιτικής με την κλασική έννοια του όρου^[31]. Ποιο μπροστά, ήδη διερωτηθήκαμε κατά πόσο η ΟΝΕ σηματοδοτεί προσπάθειες προς τη κατεύθυνση εξάλειψης ή επανεμφάνισης του προβλήματος της άνισης ανάπτυξης. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι απλή, ευθύγραμμη και παραπέμπει σε θεμελιώσεις που αποτελούν κοινό τόπο στη θεωρία διεθνών σχέσεων (βλ. κεφ. 15 πιο πάνω). Εάν η λειτουργία της ΟΝΕ αναπτύσσεται στο πλαίσιο επιλογών ισόρροπης οικονομικής, πολιτικής και θεσμικής ανάπτυξης σ’ ολόκληρη την εδαφική περιοχή που καλύπτει η ΕΕ στη βάση φιλοσοφικών κριτηρίων και οικονομικών επιλογών αντίστοιχων με αυτά του κράτους (δηλαδή, αδιακρίτως εθνικών-κρατικών «το γενικό συμφέρον προηγείται του συμφέροντος του μέρους»), τότε, έστω και αργά και σταδιακά το πρόβλημα της άνισης ανάπτυξης θα αντιμετωπίζεται (αυτό, εξάλλου, συνιστά και την αφετηριακή φιλοσοφία του «κοινοτισμού» που οδηγεί στην ολοκλήρωση^[32]). Αν αντίθετα η ΟΝΕ, δεν συνοδεύεται από Πολιτική Ένωση, νομοθετικές εξουσίες ανάλογες της εμβέλειας του εγχειρήματος και κοσμοθεωρητικές παραδοχές με προεκτάσεις στις κοινωνίες των κρατών-μελών (και όχι μόνο μεταξύ των ελίτ) το εγχείρημα της εξουδετέρωσης των άμεσων κοινωνικών ελέγχων και εξισορροπήσεων τρέφει την άνιση ανάπτυξη και τα διλήμματα ασφαλείας. Αυτό θα είναι πολύ έντονου χαρακτήρα αν οι συνθήκες «πανευρωπαϊκού οικονομικού ανταγωνισμού» άνευ άμεσων κοινωνικών ελέγχων που δημιουργεί η ΟΝΕ δεν συνοδεύονται από τα ψίχουλα παρηγοριάς που προσφέρουν τα ταμεία σύγκλισης. Η διαφωνία ως προς αυτή τη θέση μπορεί να αφορά μόνο θεμελιώδεις πτυχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Είναι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ένα σύστημα το οποίο με μέσο τον πανευρωπαϊκό κοινοτισμό και την πανευρωπαϊκή αλληλεγγύη επιλύει το πρόβλημα της άνισης ανάπτυξης και προωθεί την δημιουργία μια πανευρωπαϊκής κοινωνίας που θα αντικαταστήσει ή θα συνυπάρχει με τα έθνη-κράτη; Ή, αντίστροφα, μήπως η αφετηριακή ολοκλήρωση οδήγησε σ’ ένα σύστημα βαθύτατης οικονομικής ολοκλήρωσης (το ανώτατο στάδιο της οποίας συμβολίζει η ΟΝΕ) στο οποίο θα ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας; Αν ισχύει το δεύτερο, τότε όχι μόνο τα αίτια πολέμου της άνισης ανάπτυξης δεν αντιμετωπίζονται αλλά επιπλέον εντείνονται επειδή οικοδομούν κοινωνικές αντιθέσεις στα θεμέλια της οικονομικής αλληλεξάρτησης που θα μπορούσαν, κάτω από συγκεκριμένες ενδο-ευρωπαϊκές και-ή εξω-ευρωπαϊκές περιστάσεις να την αντιστρέψουν από συνεργατική αλληλεξάρτηση σε συγκρουσιακή διαδικασία «ξεπλέγματος» και νέων ανακατανομών.

Οι συλλογισμοί που προηγήθηκαν θα μπορούσαν να συνοδευτούν με ζητήματα θέσης, ρόλου, ιεραρχίας και αξιώσεων ισχύος ή διευρύνσεως της ισχύος στο ευρωπαϊκό και ευρωατλαντικό διακρατικό σύστημα^[33]. Ποια είναι όμως, η θέση ενός εκάστου έθνους-κράτους και της Ευρώπης συνολικότερα στον γεωπολιτικό ευρωατλαντικό σχηματισμό; ….»

 

Σελ. 389-92

«… Η Γαλλία, σε αδυναμία ή δυσκολία να εξισορροπήσει την Γερμανία υιοθετεί τακτική λιγότερο ισχυρού κράτους με προώθηση θεσμικών και οικονομικών δεσμεύσεων με στόχο να αυξήσει τις δυνατότητές της να επηρεάσει την κατανομή συμφερόντων στην διαδικασία ολοκλήρωσης (για την θεωρητική θεμελίωση αυτής της θέσης βλ. Grieco, ό.π., ιδ. σ. 34). Με διαφορετικά λόγια, η ΟΝΕ, μια μεγάλη πολιτική που δρομολόγησε τις ευρωπαϊκές οικονομίες σε μια άνευ προηγουμένου σύζευξη, ήταν προϊόν βεβιασμένων ενεργειών υπό το κράτος σπασμωδικών εξισορροπητικών διαδικασιών και φόβου για μακρόχρονες ανακατανομές ισχύος των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης. Ευλόγως, βεβαίως, κάποιος θα μπορούσε να επισημάνει πως τέτοιες τακτικές ήταν σύνηθες φαινόμενο στις απαρχές της διαδικασίας Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στην φάση αυτή, όμως, τουλάχιστον διακηρυκτικά, ετίθετο ως στόχος ο μελλοντικός τερματισμός των τακτικών εξισορροπήσεων και όχι η παγίωσή τους ως εγγενούς χαρακτηριστικού της Κοινότητας. Η ΟΝΕ, αποτελεί αφ’ εαυτού πολιτική μεγάλης εμβέλειας και κάλλιστα εντάσσεται στους τομείς της υψηλής πολιτικής. Όμως, επειδή υιοθετήθηκε στο πλαίσιο των πιο πάνω βεβιασμένων και σπασμωδικών εξισορροπητικών κινήσεων δεν εντάχθηκε στο πλαίσιο ενός σταθερού, σφαιρικού και συμπεφωνημένου συλλογικού σχεδίου πολιτικής ανάπτυξης της διαδικασίας ολοκλήρωσης. Το καταμαρτυρούν όλες οι μετέπειτα αποφάσεις που συνιστούν περισσότερο μέτρα τεχνοκρατικής εφαρμογής της ΟΝΕ παρά ένταξή της σε μια προσπάθεια πανευρωπαϊκών κοινωνικών συγκλίσεων μεγάλης εμβέλειας. Σε κάθε περίπτωση, η ουσία είναι ότι, λήφθηκαν αποφάσεις μεγάλης πολιτικής και θεσμικής εμβέλειας χωρίς να προϋπάρξουν οι αναγκαίες πολιτικές ή κοινωνικές συγκλίσεις ή να δρομολογηθούν συμπεφωνημένες μακρόχρονες διαδικασίες που θα επιτύγχαναν κάτι τέτοιο[54].

Ακόμη πιο σημαντικό, τα κίνητρα και τα κριτήρια των Γάλλων ηγετών που ανέλαβαν την πρωτοβουλία για κάτι τέτοιο δεν ήταν η ολοκλήρωση αλλά η άσκηση ελέγχου λόγου φόβου δυσμενών ανακατανομών ισχύος που προέκυπταν από την «ξαφνική» επανένωση της Γερμανίας^[55]. Ενώ

… Το βαθύτερο νόημα του «συμβιβασμού του Λουξεμβούργου», είναι πως ακόμη και η άνωθεν προδιαγεγραμμένη εταιρική ολοκλήρωση θα εισέρχεται σε ολοένα μεγαλύτερα αδιέξοδα και θα βυθίζεται σε ολοένα μεγαλύτερα προβλήματα σύγκλισης και συνοχής αν δεν συνοδεύεται από επαρκή αλληλεγγύη και κοινωνικές συγκλίσεις. Όταν, όπως διαπιστώσαμε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπό την πίεση στρατηγικών διλημμάτων λήφθηκαν αποφάσεις για την Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), ελάχιστα λήφθηκε υπ’ όψιν αυτή η παράμετρος, γεγονός που ανάγκασε ακόμη και τον Ζακ Ντελόρ να μιλήσει τον Ιανουάριο 1999 για τον κίνδυνο διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης^[57].

Τα συμπεράσματα αυτά θα μπορούσαν να διερευνηθούν και σε αναφορά με την συζήτηση για τον κοινωνιοκεντρικό ή εταιρικό χαρακτήρα του Κοινοτικού μοντέλου. Στο σημείο αυτό, ίσως θα πρέπει υπενθυμίσουμε ορισμένες πτυχές που αφορούν την εξέλιξη των θεωριών ολοκλήρωσης …»

.. Στην προκειμένη περίπτωση, μετά τις αρχικές προσχωρήσεις στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που αφετηριακά συχνά μεταμφιέζονταν με ρομαντικές προσδοκίες^[58], διαδοχικές αποφάσεις διανεμητικού χαρακτήρα ανακατανέμουν συμφέροντα στο πλαίσιο μιας ελάχιστα ρομαντικής πολυεπίπεδης και δυναμικής διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο του συστήματος «ευρωπαϊκής διακυβέρνησης» που εξετάσαμε στο κεφάλαιο 19 πιο πάνω. Μια συναφής διάσταση, εξάλλου, είναι το γεγονός πως, όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης υπαινίσσεται στο εδάφιο που παράθεσα μόλις, όσο η προσχώρηση μετατρέπεται σε υπαρξιακή προσχώρηση δυνατό να προκαλέσει υπαρξιακή ένταση. Τουτέστιν: Η μακρόχρονη σταθερότητα του συστήματος εξαρτώνται από το κατά πόσον περαιτέρω ενοποιητικά βήματα (όπως η ΟΝΕ και η άμυνα-ασφάλεια, δηλαδή επιλογές μεγάλων διανεμητικών συνεπειών^[59]), συνοδεύονται από την ανάδειξη ενιαίας ευρωπαϊκής κοσμοθεωρίας που παράγει νομιμοποιητικές κοσμοεικόνες^[60], από επιλογές που αντιμετωπίζουν την άνιση ανάπτυξη^[61], από την διασφάλιση συνθηκών ισότιμης θεσμικής συμμετοχής^[62] και από την παντελή απουσία οποιασδήποτε βαθμίδας ηγεμονικών ιεραρχήσεων (επειδή τέτοιες ιεραρχήσεις βρίσκονται σε θεμελιώδη αντίθεση με την κοινοτική λογική). Το τελευταίο σημείο δεν προσυπογράφει κάποια ρομαντική ή ιδεαλιστική λογική για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση^[63]. Αντίθετα, εδράζεται στην ιστορική διαπίστωση που βρίσκεται στον πυρήνα των συμπερασμάτων της παρούσης ανάλυσης πως το διεθνές σύστημα αποτελείται από συλλογικές οντότητες των οποίων οι ηθικοκανονιστικές δομές συνιστούν, ουσιαστικά, συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης. Τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, ανεξαρτήτως βαθμίδας ή επιπέδου, εντάσσονται σε δύο κατηγορίες:

Από τη μια πλευρά, βρίσκονται τα «κοινοτικά» συστήματα δικαιοσύνης, δηλαδή αυτά που εντάσσονται στην λογική ύπαρξης μιας «πολιτικής κοινότητας» κοινής κοσμοθεωρίας, κοινών συμφερόντων και αλληλεγγύης που εξαλείφει την άνιση ανάπτυξη και απορρίπτει την αρχή της αυτοβοήθειας. Σ’ αυτή την πλευρά, ουσιαστικά, λίγο-πολύ, βρίσκονται όλα τα βιώσιμα εθνικά-κρατικά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης που λίγο-πολύ, επίσης, διακρίνονται από το γεγονός πως στο παρελθόν απέκτησαν επαρκή, για την νομιμοποίηση των κανονιστικών δομών, εσωτερική κοσμοθεωρητική ενότητα. Από την άλλη πλευρά, βρίσκονται ηγεμονικά, δικτατορικά, ή λίγο-πολύ αυταρχικά-καταναγκαστικά διανεμητικά κανονιστικά συστήματα που κατά κανόνα είναι εσωτερικά κοσμοθεωρητικά κατακερματισμένα. Όπως συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση, ο αυταρχισμός κατέστη αναγκαίος επειδή όταν επικρατεί κοσμοθεωρητικός κατακερματισμός δεν υπάρχει άλλος τρόπος εξουδετέρωσης των αξιώσεων διακριτής κυριαρχίας και διακριτών συστημάτων διανεμητικής δικαιοσύνης^[64]. Η ιστορία δείχνει, πως αργά ή γρήγορα τα κοσμοθεωρητικά κατακερματισμένα και γι’ αυτό αυταρχικά κανονιστικά συστήματα καταρρέουν εις τα εξ ων συνετέθησαν. ...»

-----------------------------------------------

17.4.2011. Οι αμερικανικές υπηρεσίες εκπαιδεύουν τους ... πάντες

Η σωστή ερμηνεία του χαρακτήρα της διεθνούς πολιτικής και των λειτουργιών της είναι προϋπόθεση για να σκέφτεται και να λειτουργεί κανείς λογικά και ορθολογιστικά. Τέσσερεις επισημάνσεις.

    Πρώτον, ελάχιστα μπορούν να κατανοηθούν για την διεθνή πολιτική αν δεν αντιληφτούμε ότι η μαλακή ισχύς αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μέσα στρατηγικής των κρατών. Πολλά από τα δεινά της Ελλάδας οφείλονται στο γεγονός ότι ιδρύματα και ΜΚΟ οργανισμοί έκαναν την χώρα ένα αχανές ΜΚΟ και τον χώρο των κρατικών λειτουργών χάνι τους.

    Δεύτερον, η θεωρητική ερμηνεία όπως και για πολλά άλλα είναι στον Κονδύλη: Παναγιώτης Κονδύλης: «Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης Ισχύς και απόφαση 1991, σ. 213). Κανείς επίσης θα πρέπει να διαβάσει ένα από τα σημαντικότερα κείμενα διεθνών σχέσεων του John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, για να κατανοήσει άπλετα τις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων για έλεγχο της κατανομής ισχύος και τον έλεγχο του παγκόσμιου πλούτου.

    Τρίτον, είναι θλιβερό να υπάρχουν ακόμη χιλιάδες εθελοτυφλούντες που κραυγάζουν για "επέμβαση της διεθνούς κοινότητας" και νέα εποχή για το διεθνές δίκαιο σε περιπτώσεις όπως την Λιβύη ή αλλού.

    Τέταρτον, όπως υποστήριξα πρόσφατα σε συνέδριο, είναι θλιβερό να αφήνει μια κοινωνία την χώρα της να γίνεται έρμαιο των πολιτικών σκυλιών του διεθνούς και διεθνικού παρασκηνίου. Για τη Ελλάδα πάντως που κάτι τέτοιο έκαναν ίσως να είναι πλέον αργά για να αλλάξουν πορεία. 

 

Αμερικανικές ΜΚΟ: εκπαιδεύοντας τους αντιφρονούντες σε Μ. Ανατολή - Β. Αφρική

 

Της ΕΡΣΗΣ ΒΑΤΟΥ
Οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν με δισεκατομμύρια δολάρια τη στρατιωτική μηχανή δεσποτικών αραβικών καθεστώτων και αντιτρομοκρατικές δράσεις, ταυτόχρονα όμως, δημοσιεύουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», εκπαίδευαν και χρηματοδοτούσαν οργανώσεις βάσης -ουσιαστικά αντιφρονούντων- στο πλαίσιο προγραμμάτων εκδημοκρατισμού.

Από διπλωματική αλληλογραφία που διέρρευσε μέσω WikiLeaks, αλλά και από συνεντεύξεις που έκαναν οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, αποκαλύπτεται ότι το Κίνημα Νεολαίας της Αιγύπτου 6η Απριλίου, το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Μπαχρέιν, αλλά και ακτιβιστές, όπως ο ηγέτης της νεολαίας στην Υεμένη Εντσάρ Καντχί εκπαιδεύτηκαν και πήραν χρηματοδότηση από θεσμούς όπως το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και το Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο -διατηρούν χαλαρούς θεσμούς με το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, αντίστοιχα- και από το Φρίντομ Χάους, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που χρηματοδοτείται κυρίως από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Τα δύο πρώτα ινστιτούτα χρηματοδοτούνται μέσω της Εθνικής Δωρεάς για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) που συστήθηκε το 1983 για να προωθήσει δράσεις υπέρ του εκδημοκρατισμού αναπτυσσόμενων χωρών. Λαμβάνει ετησίως από το Κογκρέσο 100 εκατ. δολάρια.

Οι υπό εκκόλαψη επαναστάτες εκπαιδεύτηκαν στον τόπο τους αλλά και στις ΗΠΑ. Πολλοί π.χ. παρακολούθησαν σεμινάριο τεχνολογίας και νέων μέσων για την προώθηση της δημοκρατίας, που έγινε το 2008 στη Νέα Υόρκη, με χορηγούς μεταξύ άλλων την Google, το Facebook, το MTV, τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

«Εκτιμήσαμε τη βοήθειά τους... αλλά ξέρουμε ότι ταυτόχρονα εκπαίδευαν τις υπηρεσίες κρατικής ασφάλειας που μας τρομοκρατούσαν και μας φυλάκιζαν», λέει ο Μπάσεμ Φάτχι του κινήματος της 6ης Απριλίου. Ενίοτε πάντως, όσα μέλη τέτοιων μη κυβερνητικών οργανώσεων αντιφρονούντων συναινούσαν στην εκπαίδευσή τους από Αμερικανούς, γίνονταν μαύρα πρόβατα για τους ομοϊδεάτες τους. Τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας (2009) δείχνει ότι ο εκ των ηγετών της εξέγερσης του Ιανουαρίου, Αχμέντ Μάχερ, και άλλοι κατηγορήθηκαν από πολλά μέλη της 6ης Απριλίου για «προδοσία» εξαιτίας της σχέσης τους με το Φρίντομ Χάους, που το περιέγραφαν ως «σιωνιστική οργάνωση». http://www.enet.gr/

17 Απριλίου 2011, Σερβικό μάθημα στην Αίγυπτο

Κάποια από τα μέλη της αιγυπτιακής εξέγερσης είχαν εκπαιδευθεί από την OTPOR

Tης Δαφνης Mατζιαρακη
Τι έμαθε η Αίγυπτος από τη Σερβία; Κάποια από τα μέλη του κινήματος της 6ης Απριλίου, που ηγήθηκε της αιγυπτιακής επανάστασης, είχαν εκπαιδευτεί από τα μέλη της OΤPOR, της σερβικής οργάνωσης που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση του καθεστώτος Μιλόσεβιτς το 2000.

«Η επανάσταση στην Αίγυπτο ίσως φάνηκε αυθόρμητη. Ηταν σαν όλος ο κόσμος να βγήκε στον δρόμο. Οι πετυχημένες επαναστάσεις, ωστόσο, έχουν πίσω τους μήνες ή και χρόνια προετοιμασίας», λέει ο Srdja Popovic, ιδρυτικό μέλος της OTPOR. Στις αρχές του 2008, οι εργάτες του κρατικού εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας της αιγυπτιακής πόλης Ελ Μαχάλα ελ Κούμπρα ανακοίνωσαν ότι θα απεργήσουν την πρώτη Κυριακή του Απριλίου, διαμαρτυρόμενοι για τους χαμηλούς μισθούς και τις υψηλές τιμές των τροφίμων. Οι εργαζόμενοι κέντρισαν το ενδιαφέρον μιας ομάδας νεαρών bloggers, η οποία μέσω Facebook ξεκίνησε να οργανώνει διαδηλώσεις και απεργίες σε όλη την Αίγυπτο σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της Ελ Μαχάλα. Eτσι δημιουργήθηκε το κίνημα της 6ης Απριλίου.

Οι δυσκολίεςΑυτό που ωστόσο κύλησε τόσο ομαλά μέσω Διαδικτύου, αποδείχθηκε να είναι πολύ δυσκολότερο στην πράξη. Οι πρωτοφανείς για τη χώρα διαμαρτυρίες της 6ης Απριλίου δεν πέτυχαν τον σκοπό τους. Οι διαδηλωτές συνεπλάκησαν με την αστυνομία, η οποία όμως μπήκε τελικά στο εργοστάσιο και σταμάτησε την απεργία. Οι διαμαρτυρόμενοι έκαψαν κτίρια ενώ η αστυνομία εξαπέλυσε πυρά προς τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα δύο άτομα να χάσουν τη ζωή τους. Το συμπέρασμα εκείνης της ημέρας για το κίνημα της 6ης Απριλίου ήταν ότι μπορεί το Facebook να είναι ένα εκπληκτικό μέσο οργάνωσης και συσπείρωσης του κόσμου, αλλά δεν είναι αρκετό ώστε ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί κατά του δικτατορικού καθεστώς να κερδίσει τον αγώνα. Το καλοκαίρι του 2009, ο εικοσάχρονος Αιγύπτιος blogger Μοχάμεντ Αντέλ, εμπνευστής του κινήματος της 6ης Απριλίου μαζί με 4 ακόμα μέλη, επισκέφτηκε την οργάνωση OTPOR στη Σερβία.

Η ίδια συνταγήΗ οργάνωση OTPOR με σύμβολο τη λευκή γροθιά που θυμίζει τριαντάφυλλο, έχει εκπαιδεύσει ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο που μάχονται ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα. Οι ειρηνικές μέθοδοι της OTPOR λειτουργούν ως όπλα: από την «επανάσταση των ρόδων» στη Γεωργία, στην «επανάσταση της τουλίπας» στο Κιργιζιστάν, στον Λίβανο (2006), τις Μαλδίβες (2008) και πρόσφατα στην επανάσταση σε Τυνησία και Αίγυπτο. Από τον Γκάντι μέχρι τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τον Μαντέλα μέχρι την OTPOR, η συνταγή είναι η ίδια, λεει ο Srdja Popovic, ιδρυτικό μέλος της OTPOR: «Η ενότητα και η πειθαρχία στην ειρήνη βρίσκονται στο επίκεντρο του σχεδιασμού του μη βίαιου αγώνα, το ίδιο και ο εντοπισμός συγκεκριμένων θεσμών προς ανατροπή. Η ισχυρή ομαδική ταυτότητα, η επένδυση στις ικανότητες και τις γνώσεις συγκεκριμένων προσώπων, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη της έντονης αλληλεγγύης στα μέλη του εκάστοτε κινήματος σε περίπτωση που κάποιος συλληφθεί ή απολυθεί από την εργασία του, και φυσικά η ειρηνική προσέγγιση των αρχών είναι τα βασικά συστατικά για μια επιτυχημένη λαϊκή επανάσταση. Τα ίδια φυσικά ισχύουν για την ελεγχόμενη μετάβαση της εξουσίας».

Η OTPOR ξεκίνησε να λειτουργεί τον Οκτώβριο του 1998 με 11 μέλη ηλικίας 20 - 25 ετών στο Grinnet Caffe στο Βελιγράδι. Σύντομα πάνω από 70.000 άτομα εγγράφηκαν στην οργάνωση. Η «δήλωση για το μέλλον της Σερβίας» υιοθετήθηκε στο τέλος του 1998 από ομάδες 6 διαφορετικών πανεπιστήμιων της χώρας ενώ το πρώτο συνέδριο της οργάνωσης πραγματοποιήθηκε στο Βελιγράδι στα τέλη του 1999. Τα πρακτικά του συνεδρίου υπογράμμιζαν τα κύρια σημεία του σερβικού ειρηνικού, μη βίαιου, δημοκρατικού αγώνα: ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, δημοκρατία, ανεξάρτητα πανεπιστήμια και μέσα ενημέρωσης, ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα συγκέντρωσης.http://news.kathimerini.gr

------------------------------------------------

12.4.2011. Νέα Ανάρτηση: ►Ομιλία 11.4.11, Ίδρυμα Τάσσος Παπαδόπουλος, αγώνας 1955-59

 

-------------------------------------------

11.4.2011. Ο άνθρωπος και η ΟΝΕ

Σημ. Π. Ήφ. Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό ρεπορτάζ για τον δημόσιο χώρο της ΟΝΕ. Απλά ο άνθρωπος χάνει κάθε δυνατότητα δημοκρατικού ελέγχου και εξορθολογισμού των αποφάσεων, ο ορθολογισμός χάνεται μέσα στον λαβύρινθο των γραφειοκρατών και των παντελώς κοινωνικά ανεξέλεγκτων διεθνικών δρώντων, οι πολιτικοί καταντούν κάτι χειρότερο από κακούς γραφειοκράτες με κύρια αποστολή να αναγγέλλουν τα κακά μαντάτα στους άμοιρους πολίτες και οι μελλοντολόγοι του ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου κρύβονται αντί να ζητήσουν συγνώμη. Από το 1992 μέχρι το 2002 πάντως όταν ο υποφαινόμενος σε άρθρα και βιβλία έγραφε ότι η ΟΝΕ αποτελούσε αν αχρείαστο και επικίνδυνο άλμα στο κενό που έθετε σε κίνδυνο τα κεκτημένα της ευρωπαϊκής συνεργασίας οι ευρωδίαιτοι και κρατικοδίαιτοι με εξύβριζαν ως … αντιευρωπαίο. Πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς άκουσα, βέβαια, όταν έγραψα ότι εάν η Ελλάδα χωρίς να είναι οικονομικά, θεσμικά και κοινωνικά ανταγωνιστική εισέλθει στην ΟΝΕ είναι σαν να εισέρχεται στον λάκκο των λεόντων. Άξιος ο μισθός τους. Μια μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ ανθρωπολογίας και εθνικών / υπερεθνικών θεσμών πλανάται πάνω από την Ευρώπη ακυρώνοντας κάθε αξίωση δημοκρατίας και θρέφοντας ένα εκρηκτικό και κοινωνικό και πολιτικό μίγμα. Οι μελλοντολόγοι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολογικοπολιτικοί εκλογικευτές, οι γραφειοκράτες και οι διεθνικές διαστροφές φαίνεται να έχουν το πάνω χέρι. Όπως περίπου σε δεσποτικές και δικτατορικές εποχές.

 

Τσακώνονται για την Ελλάδα στην Ευρώπη

07:27 - Δευ 11/04/2011, tvxsteam

http://www.tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7-0

Διαμάχη μεταξύ των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης και του προέδρου της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ έχει ξεσπάσει γύρω από την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Spiegel. Ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τις ΟΙκονομικές υποθέσεις Ολι Ρεν από την πλευρά του αποκλείει την αναδιάρθρωση ενώ ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ απευθύνει αυστηρή προειδοποίηση στην Ελλάδα για τον έλεγχο των δαπανών της. Την ίδια ώρα, ο Observer προβλέπει δραματική επιδείνωση στην κατάσταση των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης από την αύξηση των επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αύριο επισκέπτεται την Ελλάδα ο Πρόεδρος της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπέι, ενώ μέσα στην εβδομάδα αναμένεται στην Αθήνα και ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ.

Οι σκέψεις για μια αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας μεγαλώνουν όλο και περισσότερο, όπως παραδέχονται επισήμως μέχρι τώρα οι υπεύθυνοι για την Ευρωζώνη. Το θέμα έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πλαίσια τηλεδιάσκεψης το προηγούμενο Σάββατο. Συμμετείχαν οι υπουργοί Οικονομικών των σημαντικότερων χωρών της Ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Γαλλίδα ομόλογός του Κριστίν Λαγκάρντ, ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για τα δημοσιονομικά Όλι Ρεν, καθώς και ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Στις συνομιλίες ορισμένοι υπουργοί Οικονομικών εξέφρασαν αμφιβολίες για το εαν η Ελλάδα, παρά τα αυστηρά προγράμματα εξυγίανσης, μελλοντικά θα μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της και να προμηθευτεί ξανά χρήματα την άνοιξη του επόμενου χρόνου από τις χρηματαγορές.

Ορισμένοι υπουργοί Οικονομικών έθεσαν το ερώτημα, αν λαμβανομένης υπόψη της κατάστασης θα ήταν σκόπιμο να προβεί σε αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ «μπλοκάρισε» κατηγορηματικά την προσπάθεια με την παρατήρηση ότι δεν είναι προετοιμασμένος να το συζητήσει.

Ο κ.Τρισέ φοβάται ότι το γεγονός θα πλήξει την εμπιστοσύνη σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και ότι οι τράπεζες που έχουν στην κατοχή τους ελληνικά κρατικά ομόλογα θα μπορούσαν να καταλήξουν σε ανισορροπίες. Ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε θεωρεί την υπερβολική και ελάχιστα πιστευτή την διακριτικότητα των κεντρικών τραπεζιτών έναντι των αγορών κεφαλαίων.

Ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τα δημοσιονομικά Όλι Ρεν ανακοίνωσε την προηγούμενη βδομάδα στην συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας δεν θα επιτρεπόταν να μιλά κανείς δημοσίως και ότι θα έπρεπε κανείς κάποτε να την διευκολύνει.

Γερμανία: Πρώην υπουργός Οικονομικών υπολογίζει σε αναδιάρθρωση

Με το ζήτημα της ελληνικής αναδιάρθρωσης ασχολείται και η γερμανική εφημερίδα Die Welt, η οποία δημοσιεύει άρθρο με τίτλο «Ο (πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας) Steinbrück υπολογίζει σε αναδιάρθρωση».

Κατά την άποψη του πρώην Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Peter Steinbrück -γράφει η Welt- η Ελλάδα και οι πιστωτές της κινδυνεύουν με αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Λόγω των αυξημένων χρεών της, η χώρα δε θα είναι σε θέση να χρηματοδοτεί πλέον τα επιτόκιά της, όπως εκτίμησε ο Γερμανός πολιτικός του SPD στο Γερμανοϊσπανικό Forum του Βερολίνου. «Δεν υπάρχει δρόμος ώστε να παρακαμφθεί η αναδιάρθρωση» σημείωσε ο κ. Steinbrück.

Η καγκελάριος Μέρκελ υπόσχεται εδώ και μήνες ότι οι ιδιώτες επενδυτές θα κληθούν να πληρώσουν -όμως, το νωρίτερο, μετά τα μέσα του 2013. Εντός της κιτρινόμαυρης ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ωστόσο, διευρύνεται η εκτίμηση ότι η Ελλάδα δε θα καταφέρει να αντέξει μέχρι τότε. Τα τωρινά σχέδια προβλέπουν ότι η χώρα θα μπορέσει να τοποθετήσει και πάλι ομόλογά της στην κεφαλαιαγορά.

«Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο», ακούγεται παρά ταύτα εδώ και κάποιες μέρες και από κύκλους του γερμανκού κυβερνητικού συνασπισμού. «Η Ελλάδα δε θα μπορέσει σε καμία περίπτωση να αντέξει έως το 2013, όταν θα τεθεί σε λειτουργία ο διαρκής μηχανισμός ΕΤΧΣ».

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Έλληνα οικονομικού συμβούλου της κυβέρνησης, Λουκά Παπαδήμου, το ελληνικό έλλειμμα για το 2010 ίσως είναι μεγαλύτερο απ’ ότι υπολογιζόταν και θα μπορούσε να ξεπεράσει το ποσοστό του 10%... Ο κ. Παπαδήμος θεωρεί ότι, λόγω της μεγάλης τρύπας στον προϋπολογισμό, «θα είναι απαραίτητα και επιπλέον μέτρα λιτότητας γι’ αυτή τη χρονιά».

Ο κ. Steinbrück θεωρεί ότι το πρόβλημα δεν είναι το ευρώ, αλλά η έλλειψη σε δομές αποφάσεων. Κι από τη Γερμανία λείπει το πολιτικό θάρρος να βλέπει κανείς τα γεγονότα κατά πρόσωπο, δηλώνει ο ολοένα και δημοφιλέστερος Γερμανός πολιτικός, ο οποίος θεωρείται από κάποιους στο SPD ως μελλοντικός υποψήφιος για το χρίσμα του Γερμανού Καγκελαρίου.

Αποκλείει αναδιάρθρωση χρέους ο Oλι Ρεν

H Eλλάδα θα επιλύσει το πρόβλημα χρέους χωρίς αναδιάρθρωση εκτιμά ο ευρωπαίος Επίτροπος Ολι Ρεν. «Συνεχίζουμε να αποκλείουμε το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Υπάρχει ένα πειστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της ελληνικής κυβέρνησης το οποίο και υλοποιείται», δήλωσε ο κ. Ρεν.

«Για την Ελλάδα λέω ότι υπάρχει ένα σχέδιο το οποίο έχει εγκριθεί από τη διεθνή κοινότητα και τα όργανα της ΕΕ. Αυτό το σχέδιο υλοποιούμε τώρα», δήλωσε από την πλευρά του ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, απαντώντας σε ερωτήσεις για τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Αυστηρή προειδοποίηση Γιούνκερ προς Ελλάδα

Την ίδια ώρα, αυστηρή προειδοποίηση προς την Ελλάδα να ελέγξει τις δαπάνες της απηύθυνε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. «Υπενθυμίσαμε στις ελληνικές αρχές ότι είναι σημαντικό να εμμείνουν στους στόχους για το δημοσιονομικό έλλειμμα τα επόμενα χρόνια», δήλωσε ο κ. Γιούνκερ μετά την άτυπη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ στην πόλη Godollo της Ουγγαρίας.

Εν τω μεταξύ, αξιωματούχος που πρόσκειται στην τρόικα δήλωσε την Πέμπτη στο Reuters ότι τo δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας για το 2010 θα αναθεωρηθεί πάνω από το 10% του ΑΕΠ, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να λάβει επιπλέον διορθωτικά μέτρα. Ο στόχος της κυβέρνησης ήταν για έλλειμμα 9,4% του ΑΕΠ, ενώ η τρόικα το εκτιμούσε στο 9,6%.

«Το έλλειμμα δεν θα είναι πολύ υψηλότερο του αναμενόμενου», δήλωσε αξιωματούχος της ΕΕ, προσθέτοντας ότι κάποιες χώρες της Ένωσης ανησυχούν για την ικανότητα της κυβέρνησης να ενισχύσει τα φορολογικά έσοδα και να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά της. «Αλλά θα δείξει ότι η Ελλάδα δεν έχει περιθώριο για λάθη», πρόσθεσε.

Στουρνάρας: κλειδί οι μεταρρυθμίσεις και όχι η αναδιάρθρωση

Η δημόσια συζήτηση έχει εκτραπεί, περιστρεφόμενη στο θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, ενώ θα έπρεπε να επικεντρώνεται στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις του δημόσιου τομέα, ο οποίος με τη διογκωμένη και στρεβλή λειτουργία του αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία της «βαριάς ασθένειας» του χρέους, δηλώνει ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενικός Διευθυντής του ΙΟΒΕ Γιάννης Στουρνάρας, σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο.

«Έχουμε περιπέσει», τονίζει, «σε μια ακατάσχετη κινδυνολογία περί αναδιάρθρωσης-κουρέματος, το ποσοστό του οποίου «ορίζουν», κάθε φορά ανάλογα με τους υπολογισμούς τους, οι κάτοχοι CDS και οι «σορτάκηδες», ενώ μια τέτοια εξέλιξη και ασύμφορη είναι, δεδομένου ότι θα αφαίμαζε τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία και μονομερώς δεν μπορούμε να την υιοθετήσουμε, καθότι αποφασίζει συνολικά η ευρωζώνη και οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί ως τώρα είναι γνωστές». «Το γεγονός μάλιστα ότι το ελληνικό χρέος έγινε υπόθεση της ευρωζώνης αποτελεί ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας και εδραιώθηκε μετά την προσφυγή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας».

Ως μόνη πιθανή μορφή «βελούδινης» αναδιάρθρωσης, θεωρεί ο ΓΔ του ΙΟΒΕ, μια προσυνεννοημένη επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του χρέους, όπως αυτή που αποφασίστηκε στις 11 Μαρτίου για το ελληνικό δάνειο των 110 δις ευρώ, που η αποπληρωμή του μετατέθηκε στα δέκα χρόνια αντί των πέντε και το επιτόκιο δανεισμού μειώθηκε από το 5% στο 4%.

Αντί όμως, υπογραμμίζει, να εστιάσουμε τη συζήτησή μας στην άρση των εμποδίων που καθιστούν τον δημόσιο τομέα τροχοπέδη της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, αναλωνόμαστε στα περί αναδιάρθρωσης, υιοθετώντας το «μότο», που κατ'εξοχήν ανήκει στις αγορές, ότι «οι αριθμοί δεν βγαίνουν».

Observer: Δραματική η αύξηση επιτοκίων της ΕΚΤ για τις υπερχρεωμένες χώρες

Δραματικές συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία μπορεί να έχει απόφαση της ΕΚΤ για αύξηση των επιτοκίων επισημαίνει σήμερα ο Observer που επικαλείται αποκλειστικά ανάλυση της εταιρείας Fathom.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην εν λόγω μελέτη η αύξηση των επιτοκίων σε συνδυασμό με την αυστηρότερη δημοσιονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα μπορούσε να ωθήσει τις χώρες αυτές σε χρεοκοπία: Εάν η ΕΚΤ εξακολουθήσει να σφίγγει την πολιτική της, το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο. Η χρεοκοπία είναι λίγο πολύ αναπόφευκτη δηλώνει ο επικεφαλής της Fathom, Danny Gabay, προσθέτοντας – ειδικότερα όσον αφορά τη χώρα μας- ότι η Ελλάδα είναι σαφέστατα σε ένα μη βιώσιμο μονοπάτι.

Αγωγή κατά της γερμανικής βοήθειας στην Πορτογαλία

Εν τω μέταξύ, όπως αναφέρει το γερμανικό περιοδικό Spiegel, η δανειακή βοήθεια προς την πληττόμενη Πορτογαλία εξελίσσεται σε υπόθεση για το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Με το μέσο της προσωρινής διαταγής ο οικονομολόγος από το Βερολίνο Markus Kerber θα επιδιώξει την απαγόρευση από τους συνταγματικούς δικαστές προς την κυβέρνηση στο να συμφωνήσει η τελευταία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη βοήθεια προς την Πορτογαλία.

Σε περίπτωση που το δικαστήριο δεν καταλήξει σε απόφαση, τότε υφίσταται κίνδυνος «ότι μετά τη χρήση του ‘μηχανισμού σταθεροποίησης του ευρώ’ από την Δημοκρατία της Ιρλανδίας και το αίτημα της Πορτογαλικής Δημοκρατίας μετά από λίγο θα πρέπει να υπολογίζει κανείς σε ανάλογα αιτήματα από την πλευρά της ισπανικής, της βελγικής ή ακόμη και την ιταλικής κυβέρνησης», αναφέρεται στο δικόγραφο των 37 σελίδων του Kerber.

Ο Kerber πέρσι μαζί με περίπου 50 υποστηρικτές υπέβαλε συνταγματική αγωγή κατά της ασπίδας διάσωσης του ευρώ. Φοβάται ότι η δίκη στην Καρλσρούη θα γίνει περιττή, αν η μία χώρα μετά την άλλη προσφεύγουν κάτω από την ασπίδα διάσωσης. «Για ποιο λόγο να αποφασίσει το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, εφόσον ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων θα έχει ήδη ξοδευτεί;», πρόσθεσε ο Kerber.

 

----------------------------

 

---------------------------------------------------

25.3.2011. Μνημόνιο και πραξικοπηματική εξουσία

 

Σημείωση. Ο κ. Γεώργιος Κασιμάτης είναι Συνταγματολόγος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1981 μέχρι το 1988 ήταν στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου (διευθυντής του Νομικού γραφείου του τότε πρωθυπουργού.  Εκτός των άλλων ήταν και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων, επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και Πρόεδρος από το 1992 μέχρι το 1997.

Προσωπικά τον γνώρισα επί μακρόν ως μέλος του διεθνοόυς πάνελ εμπειρογνωμόνων. Εκτίμησα την επιστημοσύνη του, την εμπειρογνωμοσύνη του και την σοβαρότητά του. Τώρα, αυτά που λέει εδώ είναι βαρύνοντα. Γιατί ως ανήκων στην "γενιά του Πολυτεχνείου" που προτίμησε να μην εισέλθει στο διαφθορείο του πολιτικοπαραταξιακού περίγυρου, διαπιστώνω δύο πράγματα: Πρώτον, ότι όπως εξηγεί ο πρωτεύων νομικός  μας αυτή η γενιά μας έστησε μια χειρότερη δικτατορία. Μια πατερναλιστική και κυρίως εξωγενή. Γιατί την ενδογενή δικτατορία την αντέχεις και την αντιστέκεσαι  μέχρι να πέσει. Η εξωγενής όμως προκαλεί μεγάλες ζημιές και θέτει την συλλογική ελευθερία της κοινωνίας υπό την αίρεση ξένων. Συνήθως ακολουθούν  και μεγάλες εθνικές ζημιές, όπως έγινε με την χούντα το 1974 αλλά και σε άλλες εποχές ξένης εξάρτησης. Δεύτερον, η γενιά του Πολυτεχνείου σταδιακά δεν διολίσθησε μόνο η ίδια στο τέλμα. Η πνευματική, ηθική, κοσμοθεωρητική και πολιτική παρακμή προκάλεσε ανθρωπολογική εκμηδένιση πολλών στρωμάτων των παρόντων και επερχόμενων γενιών. Ο μεταμοντερνισμός, η εκμηδενιστική αυτή ανθρωπολογία, κυριαρχεί πλέον σε ορισμένα στρώματα των νέων γενιών ροκανίζοντας την εθνική ύπαρξη. Μηδενισμός, ηδονισμός, φιλοτομαρισμός, χρησιμοθηρία, απουσία νοήματος κτλ. Και αδιαφορία για την πατρίδα ή και μίσος κατά της πατρίδας που φθάνει μέχρι εχθρολαγνεία.   

 

Ο καθηγητής κ. Γεώργιος Ι. Κασιμάτης δηλωνει για το «μνημόνιο»:  Είναι «Πραξικοπηματική Εξουσία»: Να σας πω δε για την «τρόικα», ακριβώς επειδή οι συμβάσεις αυτές είναι αντίθετες και οι όροι όλοι αντίθετοι με την «Διεθνή Νομιμότητα» και με το Σύνταγμά μας, η εξουσία που ασκείται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ως προς τις υποχρεώσεις των δανειακών συμβάσεων και του «μνημονίου», είναι: «Εξουσία εκτός Συντάγματος».  Είναι δηλαδή «Πραξικοπηματική Εξουσία».  Αυτό σημαίνει ότι και η τρόικα, αυτή τη στιγμή, δεν είναι νόμιμη, και η παρουσία της ακόμη είναι παράνομη !

 

-----------------------------------------------

21.3.2011. Λιβύη: Ο βομβαρδισμός της … «διεθνούς κοινότητας»

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών,

Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr

Αν και μακάβρια τα γεγονότα της Λιβύης αποτελούν εν τούτοις «ευκαιρία» για να αποκρυσταλλωθούν ακριβείς εκτιμήσεις για το διεθνές σύστημα. Ο καθείς μπορεί να επιβεβαιώσει καθημερινά κατά την διάρκεια μιας κρίσεως όπως αυτή της Λιβύης τα αυτονόητα που συχνά λένε οι διεθνολόγοι της Θουκυδίδειας παράδοσης πλην πολλοί άνθρωποι νεφελοβατούν και τα λησμονούν τάχιστα αφήνοντας την πατρίδα τους να γίνει έρμαιο των θηρίων της διεθνούς πολιτικής:

1. Παρά την αφελή και επικίνδυνα ασυνάρτητη παραφιλολογία της μεταψυχροπολεμικής εποχής για τον επερχόμενο παγκοσμιοποιημένο ανθόσπαρτο ενοποιημένο πλανήτη, το διεθνές σύστημα παραμένει εθνοκρατοκεντρικό. Η ειρήνη είναι συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων και της αποτροπής των απειλών. Σε ζητήματα που αφορούν τον πόλεμο και τις ανακατανομές συμφερόντων, επιπλέον, οι διεθνείς θεσμοί είναι είτε αδρανείς είτε εξαρτημένες μεταβλητές της εκάστοτε δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης.
2. Στο διεθνές σύστημα λόγω κατακερματισμένης εθνοκρατικής δομής και των εξ αυτής της πραγματικότητας εγγενώς ανταγωνιστικών εθνικών συμφερόντων, είναι ανέφικτο να υπάρξει μια νομιμοποιημένη πολιτική εξουσία λήψης αποφάσεων επί ζητημάτων ενδοκρατικής ή διακρατικής δικαιοσύνης και κατανομής συμφερόντων. Αυτή η νομοτέλεια προσδιορίζει και την συμπεριφορά των κυβερνήσεων.
3. Η απουσία διεθνούς εξουσίας και διεθνών κριτηρίων διανεμητικής δικαιοσύνης σημαίνει ότι στις διακρατικές σχέσεις κυριαρχούν τα διπλά κριτήρια, η υποκρισία, η εξαπάτηση και η κατάχρηση εξουσίας.
4. Βλάπτονται τα συμφέροντα όποιου δεν κατανοεί ότι οι διεθνείς θεσμοί δεν είναι θεσμοί διεθνούς δικαιοσύνης αλλά θεσμοί διεθνούς τάξης και ότι όταν τα συμφέροντα συγκρούονται και η τάξη αυτή διαταράσσεται για τους εμπλεκόμενους ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, αν τα κράτη δεν μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους, αργά ή γρήγορα θα έχουν την τύχη του κάθε Καντάφι τον οποίο σήμερα βομβαρδίζουν όσοι προχθές τον εναγκαλίζονταν με πάθος.
5. Ο πόλεμος και τα τετελεσμένα λειτουργούν διανεμητικά βλάπτοντας όποιον δεν στηρίζει τα συμφέροντά του με επαρκή ισχύ. Μόνο γραφικοί δακρύβρεκτοι ιεραπόστολοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τον ρόλο του πολέμου στο ιστορικό γίγνεσθαι, μας υπενθύμισε ο Λένιν σε αναφορά με όσους δεν κατανοούν τον ρόλο του πολέμου και τον «κινητήριων ιδιοτήτων του». Αν για παράδειγμα οι Επαναστάτες της Αμερικανικής Επανάστασης αποτύγχαναν θα ήταν σήμερα γνωστοί ως κάποιοι γκάγκστερ του 18ου αιώνα. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν κατέρρεε θα ήταν σήμερα για τον μισό πληθυσμό της γης ο ηθικός ηγεμονικός άξονας. Όσο ο Καντάφι ενοχλούσε ήταν τρομοκράτης, όσο ο Καντάφι έκανε συμβόλαια εξόρυξης ενέργειας ήταν φίλος, όταν τα συμφέροντα άλλαξαν ο Καντάφι έγινε ένας εγκληματικός εχθρός και το ίδιο ισχύει για κάθε ένα όπως θα δούμε να εξελίσσονται τα πράγματα στην ευρύτερη περιφέρειάς μας. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος διάβασε πως η ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία ήταν λάθος ειρωνικά είπε πως «κάθε εγχείρημα που δεν στέφεται με επιτυχία είναι λάθος».
6. Όσο υπάρχουν πολλά κράτη, όσο δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία (δηλαδή για πάντα) και όσο αίτια πολέμου όπως η άνιση ανάπτυξη και οι ηγεμονικές στάσεις διαιωνίζονται, θα ισχύει η Θουκυδίδεια νομοτέλεια: Σε ένα τέτοιο σύστημα «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν ισχύει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Ακόμη, ότι: «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους».
7. Για όσους βιάστηκαν να μιλήσουν για «διεθνή κοινότητα» που συγκροτεί νομιμοποιημένες αρμοδιότητες διεθνών διανεμητικών προεκτάσεων ας παρακολουθήσουν προσεκτικά τις κυμάνσεις των εμπλεκομένων που επιτίθενται κατά της Λιβύης στο όνομα ενός κατά τα άλλα αμφίσημου και επεισοδιακού ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Θα προσέξουν ότι οι συμπεριφορές προσδιορίζονται όχι από κάποιο υψηλό παγκόσμιο σκοπό αλλά από ιδιοτελή δικά τους συμφέροντα, από τις επιθυμίες τους να διαδραματίσουν τον ένα ή άλλο ρόλο στην διεθνή πολιτική και από τους φόβους τους και τα διλήμματα ασφαλείας στην περίπτωση που άλλα κράτη πρωτοστατήσουν αυξάνοντάς έτσι την δύναμή τους.
8. Τα κράτη λειτουργούν ορθολογιστικά, δηλαδή είναι ευαίσθητα στην πλάστιγγα όπου στον ένα δίσκο είναι το όφελος και στο άλλο οι ζημιές εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών. Η επίθεση κατά της Λιβύης εκτελέστηκε όταν τους δόθηκε ευκαιρία λόγω πρωτίστως εσωτερικής αστάθειας και δευτερευόντως λόγω ατολμίας άλλων δυνάμεων. Στις στάσεις και συμπεριφορές τους, επίσης, υποδηλώνεται πως ενώ για τη Λιβύη που βομβαρδίζεται οι προεκτάσεις είναι βαθύτατες, οι αποφάσεις των κυβερνήσεων που ασκούν βία επηρεάζονται από ιδιοτελή προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα. Στην Γαλλία, και λόγω πολιτικού αναστήματος των ηγετών, σωστά αναφέρθηκαν και τα υποβόσκοντα Ναπολεόντια σύνδρομα ιστορικά ασήμαντων ηγετίσκων.
9. Όταν ένας κράτος χάσει την συνοχή και την δύναμή του γίνεται βορά των άγριων θηρίων και η τύχη του εξαρτάται από τις ιδιοτελείς και καταχρηστικές στάσεις και συμπεριφορές τρίτων. Τα λάθη του βέβαια συντελούν σε αυτό, πλην τα πράγματα ανεξαρτήτως αξιολογικών κρίσεων για τα καθεστώτα των ισλαμικών ή άλλων κρατών, τα πράγματα στην διεθνή πολιτική ποτέ δεν είναι πάντα ευθύγραμμα: Κρίσεις όπως της Λιβύης, χθες (ή αύριο) της Αιγύπτου, προχθές του Ιράκ, μεθαύριο της Συρίας ή της Σαουδικής Αραβίας, και τα λοιπά, έχουν ιστορική ουρά. Η ιστορία καταμαρτυρεί αναρίθμητα διαίρει και βασίλευε, γιγαντιαίες καταχρηστικές ανακατανομές πόρων για τις οποίες ευθύνονται όσοι τώρα υπόκεινται τους βομβαρδισμούς και αναρίθμητες εναλλαγές «εχθρών» και «φίλων» ανάλογα και αντίστοιχα με τις ανάγκες αυτοσυντήρησης και διεύρυνσης της ισχύος.
10. Κύριο νόμισμα των διεθνών σχέσεων, μας λέει ο μέγας Kenneth Waltz (http://www.ifestosedu.gr/54waltzduo.htm), είναι η ισχύς και κύριος σκοπός των κρατών η κατοχύρωση της ασφάλειάς τους, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ως του υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου συμφέροντος. Υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου καθότι οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου είναι πιο σοφές απ’ ότι οι καταχρηστικές ερμηνείες των ηγεμονικών κρατών και όσων διανοουμένων τα υπηρετούν. Υπευθυνότητα και ορθολογισμός, ακριβώς, απαιτεί προσεκτική και φειδωλή χρήση των όρων βαρβαρότητα, πολιτισμός και πολιτική. Πολιτική ως πολιτισμός νοείται μόνο Αριστοτελικά στο πλαίσιο του πολιτειακού βίου όπου συγκροτείται κοινωνική ένωση και Πολιτικό γεγονός που παράγει κριτήρια δικαιοσύνης συμβατά με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας. Και στον Καταστατικό Χάρτη αυτό καταγράφηκε ρητά και σαφώς πως απαγορεύεται κάθε ενέργεια ή δράση που παρεμβαίνει στην εσωτερική δικαιοταξία (Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2 παρά. 7).

Επειδή εδώ στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες πολλά λέχθηκαν για το τέλος της κυριαρχίας, για τους μη κυβερνητικούς δρώντες, για την «διεθνή κοινότητα» και για τα εθνικά συμφέροντα, απαιτείται να γραφτούν μερικά λόγια για τον «σκοπό» μιας διεθνούς επέμβασης.

Η διαφορά μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού είναι η διαφορά μεταξύ πολιτικά προσδιορισμένων σκοπών και σκοπών που προσδιορίζονται εκτός πολιτικής. Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει νομιμοποιημένος πολιτικός σκοπός πέραν αυτών των ελάχιστων που τα ίδια κράτη συμφωνούν υπογράφοντας διάφορες συμβάσεις όπως οι Συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα πολέμου. Οι υποχρεώσεις αυτές μπορούν μόνο να αποτελέσουν αντικείμενο νομικής διαδικασίας για όσους υπέγραψαν τις συμβάσεις και όχι στρατιωτικής όπως πολλοί πίστεψαν στην μεταψυχροπολεμική εποχή ξεχνώντας τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, την εθνική ιδιοτέλεια, την αναπόδραστη κατάχρηση μιας υπερισχύουσας θέσης και το γεγονός ότι στον ΟΗΕ δεν συγκροτήθηκαν σταθεροί κανόνες έκτακτης ανάγκης καθολικής εφαρμογής.

Όπως ξεκάθαρα διαγράφεται ακόμη μια φορά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης δεσμευτικής ερμηνείας των «δικαιωμάτων» και ελέγχου των πάντοτε αδηφάγων διαθέσεων των ηγεμονικών δυνάμεων σε περίπτωση καταχρηστικής άσκησης βίας εκ μέρους τους. Έτσι, στους διεθνείς θεσμούς όπου κυριαρχούν τα ηγεμονικά κράτη, ισχύει το ρηθέν «οι ελέφαντες είτε παλεύουν είτε κάνουν έρωτα υποφέρει το γρασίδι». Εδώ, δηλαδή, το γρασίδι είναι η λιβυκή κοινωνία που δεν συμμετείχε στις εναλλαγές εναγκαλισμών του Καντάφι με όλους τους άλλους.

Επειδή αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας είναι εκπληκτικά πλην δυσδιάκριτα για μερικούς κατ’ επάγγελμα προπαγανδιστές, συντομογραφικά παρατηρούμε ότι μια απόφαση στην οποία δεν συμμετείχαν όλοι για αποκλεισμό πτήσεων πάνω από την Λιβύη, εξελίχθηκε τάχιστα στην καλύτερη περίπτωση σε κωμικοτραγωδία και στην χειρότερη σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων χρόνων. Ρώσοι και Κινέζοι, εκτιμώ, μάλλον σκόπιμα, στο πλαίσιο της γνωστής στρατηγικής «κατατριβής του αντίπαλου», αφήνουν τους δυτικούς να βυθιστούν στην άβυσσο των μεσανατολικών εξεγέρσεων και να εμπλακούν στις επερχόμενες ατέρμονες αντιπαλότητες όλων εναντίον όλων. Κανένα δεν πρέπει να ξενίζει πάντως, ο κυκεώνας που ακολούθησε το αμφιλεγόμενο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πριν καταλήξουν όπως έγινε και στο Ιράκ πριν λίγα χρόνια σε κάποιο διακανονισμό του ηγεμονικού πλιάτσικου των πλουτοπαραγωγικών πόρων, η πολυφωνία είναι εντυπωσιακή. Ακόμη και ο θολός σκοπός της επίμαχης απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας και η σπασμωδική συναίνεση κάποιων περιδεών κρατών της Μέσης Ανατολής, μεταλλάσσονται διαρκώς.

Ο πονηρός τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, εξάλλου, ο οποίος από καιρό στο βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες πρόβλεψε την κυριαρχία της ισλαμικής κοσμοθεωρίας στα Μεσανατολικά κράτη όπου «οι κρατικές δομές δεν είναι συμβατές με τις υποκείμενες μουσουλμανικές κοινωνίες», αφού αρχικά υιοθέτησε την πετυχημένη συνταγή του «επιτήδειου ουδέτερου», στην συνέχεια ελίσσεται, παζαρεύει και επιχειρεί να παρουσιαστεί ξανά ως ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων.

Η Ευρώπη όπως και το ΝΑΤΟ διαιρέθηκαν ξανά σε πρόθυμους, απρόθυμους και ουδέτερους. Ενώ κρινόταν η τύχη μιας χώρας και ενός λαού θόλωσαν τα σύνορα μεταξύ σκοπών, άσκησης βίας, ρόλου περιφερειακών οργανισμών και ρόλου των κρατών που εμπλέκονταν.Η ιδιοτέλεια εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο και οι δράσεις θηριωδών κρατικών και ιδιωτικών φορέων θόλωσαν, εξίσου γρήγορα, τα σύνορα μεταξύ μιας γιγαντιαίας δράσης που αλλάζει την εσωτερική πολιτειακή δομή και μιας περιορισμένης δράσης που θα μπορούσε σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ να αφορά μόνο τις πτήσεις πάνω από την Λιβύη. Η τύχη ενός κράτους κρίνεται από ρευστούς και αμφίσημους σκοπούς, στάσεις και συμπεριφορές που αφορούν πρωτίστως τον ηγεμονικό ανταγωνισμό και κυρίως το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν ήταν καθαρό ποιος ασκεί μαζική αεροπορική βία, ποιος είχε «νόμιμο» δικαίωμα να ασκήσει μια τέτοια μεγάλης έκτασης βία, ποιος παρανομούσε κατάφωρα, ποιος ελέγχει την κλιμάκωση της βίας και κυρίως τι παζάρια γίνονται στα παρασκήνια εις βάρος της άτυχης λιβυκής κοινωνίας. Η διγλωσσία και υποκρισία, εξίσου αναμενόμενα, βυσσοδομεί. Το αίμα μιας ακόμη κοινωνίας ρέει στους λαβύρινθους του θολού βασιλείου της «διεθνούς νομιμότητας» το νόημα της οποίας ροκανίζεται όποτε και όταν υπάρχει ανισορροπία δυνάμεων και όποτε μια κοινωνία δεν κατορθώνει να διασφαλίσει την εσωτερική συνοχή και τάξη.

Για ακόμη μια φορά, ο πόλεμος στην Λιβύη ξεδιπλώνει την θηριώδη ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που εκδηλώνεται όταν δεν ελέγχεται πολιτικά. Κάθε φορά που η ανθρώπινη φύση διαφεύγει τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους στο εσωτερικό μιας πολιτείας, κάθε φορά που η κρυμμένη μέσα στα πανεπιστήμια διανοουμενίστικη θηριωδία μεταμφιέζει ηγεμονικά συμφέροντα με κοσμοπλαστικές ασυναρτησίες και κάθε φορά που η διακρατική θηριωδία δεν ελέγχεται με ισορροπία δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι να εξαπολύονται θηρία ανήμερα μπροστά στα οποία τα θεριά της ζούγκλας είναι μικρογραφία.

Το εθνοκράτος είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτει μια κοινωνία. Απαιτείται να είναι πάντοτε κοσμοθεωρητικά, ηθικά, πνευματικά και στρατιωτικά αταλάντευτα σιδερόφρακτο, ιδιαίτερα απέναντι σε αυτούς που το απειλούν. Έθνος, δημοκρατία και ελευθερία είναι οι κοσμοθεωρίες κάθε λογικού και ορθολογιστή πολίτη κάθε κράτους. Για τους έλληνες αυτή είναι η μακραίωνη παράδοσή τους.

Αναρτημένο στο

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_7816.html#more

και http://www.ifestosedu.gr/103Xalara2011.htm

Υστερόγραφο

Ανάλυση για το ζήτημα της επέμβασης υπάρχει στα εξής δοκίμια:

►Πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και των διεθνών θεσμών. http://www.ifestosedu.gr/12PolitikesOpseis.htm

►Συλλογική Ασφάλεια, Διεθνές Δίκαιο και θανατηφόρες αιτιολογήσεις.

►Μέσα μαζικής Καταστροφής

►Διεθνής διακυβέρνηση, διεθνές σύστημα και ο ΟΗΕ http://www.ifestosedu.gr/35IRGovernance.htm

►Κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου, διεθνής διακυβέρνηση και συλλογική ασφάλεια http://www.ifestosedu.gr/67CollectiveSecurity.htm

Για το βαθύτερο σκεπτικό της τουρκικής στρατηγικής στην Μέση Ανατολή:

►Α.　 Νταβούτογλου:　 Στρατηγικό βάθος http://www.ifestosedu.gr/109%20Νταβούτογλου%20Στρατηγικό%20βάθος.htm

►Α. Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες http://www.ifestosedu.gr/109ΝταβούτογλουΚοσμοθεωρίες.htm

►Α. Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος, πολιτική http://www.ifestosedu.gr/109ΣτρατηγικόβάθοςΠολιτική.htm

　------------------------------------------------

17.3.2011. Διεθνής κοινότητα και διεθνείς θεσμοί, Καντάφι και οι σφαγιασθέντες

Είναι γνωστό ότι στα βιβλία  μου αναφέρομαι στους διεθνείς θεσμούς και στο διεθνές δίκαιο ως κατακτήσεις πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων που ενσαρκώνουν τα οντολογικά κεκτημένα και που θεωρούν την εθνική ανεξαρτησία ως την μεγαλύτερη κατάκτηση. Ασθενείς ψυχές, όμως, όπως αυτές που πάσχουν από γενικευμένη εχθρολαγνεία, βέβαια, όταν ακούσουν εθνική ανεξαρτησία, εθνικό συμφέρον και όλα τις συμπαρομαρτούσες αρχές και αξίες που στηρίζουν την ελευθερία μιας κοινωνίας, παθαίνουν αλλεργία. Άλλοι μιλούν για διεθνή κοινότητα αφήνοντας να εννοηθεί ότι είναι μια υψηλή κοσμοπολίτικη και διεθνιστική αρχή που κείται υπεράνω της εθνικής ανεξαρτησίας. Άλλοτε αερολογούν, άλλοτε στηρίζουν τις ηγεμονικές επεμβάσεις και άλλοτε ασχημονούν ακατάσχετα επιστημονικά με κάθε άλλο τρόπο. Δεν είναι του παρόντος και ίσως είναι αδύνατο να θεμελιωθούν τα αίτια της κρίσης στην Μέση Ανατολή, για παράδειγμα πρόσφατα στην Λιβύη. Ούτε βέβαια είναι δικός μου ρόλος να διαδραματίσω τον ρόλο του εισαγγελέα για "τα κακά και τα καλά παιδιά" της σύγκρουσης. Λέω μόνο ότι ο καθείς μιλά σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί πάντως δεν θα ζουν για να ζητήσουν ευθύνες από την "διεθνή κοινότητα" για την θανάτωσή τους ούτε και να εξετάσουν κατά πόσο οι διεθνείς θεσμοί είναι εν πολλοίς -και οπωσδήποτε όσον αφορά μεγάλα διεθνή προβλήματα με γεωπολιτικές προεκτάσεις- εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος όπως διδάσκει κάθε εχέφρων διεθνολόγος. Παραθέτω και μια "είδηση": 

 

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Ουρές διανοουμένων στη σκηνή του συνταγματάρχη

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=258988

Αμερικανική εταιρεία πλήρωνε καθηγητές και ακαδημαϊκούς για να φιλοτεχνήσουν το προφίλ του Καντάφι

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Η στροφή του Καντάφι -μετά την εισβολή στο Ιράκ- με την αποκήρυξη της τρομοκρατίας και των προγραμμάτων παραγωγής όπλων μαζικής καταστροφής και με τη συμμαχία με τη Δύση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, δεν ήταν επαρκής για να αλλάξει την εικόνα του λίβυου ηγέτη ως στυγνού δικτάτορα.

Γι' αυτό, λίγο μετά την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με τη Λιβύη τον Μάιο του 2006, αμερικανική εταιρεία συμβούλων χρησιμοποίησε επί πληρωμή έγκριτους ακαδημαϊκούς και διανοούμενους για να αποκαταστήσει την εικόνα του Μουαμάρ Καντάφι, σύμφωνα με αποκαλυπτική έρευνα του περιοδικού «Mother Jones».

Από τις αρχές του 2007 άρχισαν να δημοσιεύονται στα μεγαλύτερα αμερικανικά έντυπα σειρά άρθρων τα οποία εμφάνιζαν τον Μουαμάρ Καντάφι ως έναν ήπιο ηγέτη και ιδίως έναν διανοητή που πρόθυμα μοιραζόταν με δυτικούς διανοούμενους στη σκηνή του στην έρημο. Σύμφωνα, ωστόσο, με έγγραφα που αποκαλύπτει το περιοδικό, δεν επρόκειτο για μια ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων μεταξύ "διανοουμένων" αλλά για καμπάνια δημοσίων σχέσεων που είχε αναλάβει η εταιρεία συμβούλων Monitor Group, με έδρα τη Βοστόνη και στενότατες σχέσεις με τη Σχολή Οικονομικών του Χάρβαρντ. Τα έγγραφα αποκαλύπτουν πως η εταιρεία είχε συνάψει συμβόλαιο αξίας 3 εκατ. δολαρίων με τον Καντάφι.

Σε εσωτερικό έγγραφο της εταιρείας τονιζόταν: «Η Λιβύη πάσχει από έλλειψη δημόσιων σχέσεων και κατάλληλων επαφών με ένα πλατύ φάσμα από ηγέτες στον τομέα των ιδεών και σύγχρονους διανοητές. Το πρόγραμμα στοχεύει να αποκαταστήσει αυτή την ισορροπία προς όφελος της Λιβύης». Κι έτσι η Monitor προσκαλούσε επί πληρωμή στη Λιβύη διανοούμενους, στην πλειονότητά τους συντηρητικούς και άρα υπεράνω κάθε υποψίας εύνοιας προς τον συνταγματάρχη, οι οποίοι με την επιστροφή τους έγραφαν θετικά άρθρα σε έγκριτα ΜΜΕ.

Ενας από τους πρώτους ήταν ο καθηγητής του Χάρβαρντ Τζόζεφ Νάι, που ανέπτυξε την έννοια της «soft power» (της πειθούς χωρίς άσκηση βίας), ο οποίος, παραλείποντας να πει ότι πληρώθηκε ως σύμβουλος της Monitor, περιέγραψε την επίσκεψή του στον Καντάφι στο «New Republic» γράφοντας: «Το γεγονός ότι αφιέρωσε τόσο χρόνο για να συζητήσει περί ιδεών, περιλαμβανομένης εκείνης της soft power με έναν επισκέπτη καθηγητή, είναι σαφώς δείγμα ότι αναζητά μια νέα στρατηγική».

Τον Νάι ακολούθησαν δεκάδες, αποκαλύπτει το «MotherJones», όπως ο νεοσυντηρητικός Ρίτσαρντ Περλ (που έπειτα ενημέρωσε τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι για το ταξίδι του), ο διάσημος Φράνσις Φουκουγιάμα του «τέλους της ιστορίας», ο συντηρητικός ακαδημαϊκός Μπέρναρντ Λιούις (που ενημέρωσε την αμερικανική πρεσβεία στο Ισραήλ για το ταξίδι του). Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Πρίνστον Αντριου Μόραβτσικ, που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι προσκλήθηκε μεν από τη Monitor, αλλά δεν πληρώθηκε για να γράψει στο «Νιούσγουικ» "Ιστορική ειρωνεία: έπειτα από τρεις δεκαετίες απομόνωσης, η Λιβύη μπορεί να αναδύεται ως η καλύτερη ελπίδα της Δύσης στην ταραγμένη Μέση Ανατολή".

Ο βρετανός Αντονι Γκίντες που αρνήθηκε να απαντήσει αν πληρώθηκε από τη Monitor, αλλά μετά τα δύο ταξίδια που τον έστειλε η εταιρεία στη Λιβύη, έγραφε στην «Γκάρντιαν»: «Για χώρα με μόνο ένα κόμμα, η Λιβύη δεν είναι τόσο καταπιεστική και ο Καντάφι μοιάζει αυθεντικά δημοφιλής. Η πραγματική πρόοδος θα μπορούσε να έρθει μόνο όταν φύγει ο Καντάφι; Εγώ πιστεύω το αντίθετο. Αν είναι ειλικρινής ότι θέλει αλλαγές, και πιστεύω ότι είναι, θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο στην αποτροπή συρράξεων που αλλιώς θα μπορούσαν να προκληθούν από τον εκσυγχρονισμό».

Το συμβόλαιο της Monitor έληξε το 2008, αλλά το έργο της πέτυχε. Ο τύπος συνέχιζε να γράφει για τον «άλλο» Καντάφι.

 

Υστερόγραφο. Να τους χαίρονται τους διανοούμενούς τους τα πάρακακαδημαϊκά ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια των οποίων οι θαμώνες ακόμη και άναρθρη κραυγή να βγάλουν θα την αναπαράγουν χιλιάδες εδώ στην Ελλάδα. Λυπάμαι πάντως για τον Μόραβτζικ καθότι αν και καλός επιστήμονας δεν αντέχει στους πειρασμούς μερικές φορές να λέει ασυναρτησίες και παρασυρμένος από την μόδα να συμμετάσχει σε τέτοιες αναξιοπρεπείς δράσεις.

 

-----------------------------------------------------------------------

11.3.2011. "Εχθρολαγνεία" και οι μεγάλη ζήτησή της.

Για να τιμήσουμε το κείμενο αυτό που αν και το έγραψα σε μισή περίπου ώρα είχε τεράστια δημοφιλία - αναρτήθηκε σε χιλιάδες ιστοτόπους- το παραθέτω και εγώ εδώ (είναι και στην σελίδα Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες όπου παραθέτω και άλλα κείμενα).

 

Εχθρολαγνεία, ο «Άλλος» και εμείς

Με αφορμή το νέο βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου: Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες

«Το Παρόν» www.paron.gr 6.3.2011. σελ. 23.

Παναγιώτης Ήφαιστος,

Kαθηγητής  Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς, www.ifestosedu.gr

 

Ολοκληρώνοντας το διάβασμα του νέου και ίσως πιο σημαντικού βιβλίου  του Αχμέτ Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες (Εκδόσεις Ποιότητα, Μάρτιος 2011), διερωτήθηκα γιατί κάποιοι αντί ανορθολογικής εχθρολαγνείας δεν προσπαθούν ορθολογιστικά να καταλάβουν τον «Άλλο». Δεν περιγράφει μόνο την θεοκεντρική Ισλαμική Κοσμοθεωρία. Την συγκρίνει και την υπερθέτει στην Δυτική Κοσμοθεωρία. Είναι μια γνήσια ανάλυση των νοηματικών θεμελίων του ύστερου νέο-Οθωμανισμού. Αν λοιπόν κανείς θέλει να ξέρει τον «Άλλο» ας διαβάσει το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε συνδυαστικά με το Στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας (Εκδόσεις Ποιότητα, Ιούνιος 2010). Θα μάθει τον «Άλλο» σχεδόν απόλυτα. Πριν αγαπήσουμε, πριν παντρευτούμε ή και πριν υποταχθούμε στον φαντασιακά θεοποιημένο «Άλλο», καλό είναι να τον ξέρουμε.

Η τουρκολαγνεία των δύο τελευταίων δεκαετιών δεν  έχει λογική πολιτική βάση και οι προεκτάσεις για τα συμφέροντά μας, την ελευθερία μας και την ευημερία μας είναι βαθύτατες. Θα βλάψει και την ίδια την τουρκική κοινωνία αν οι συγκαιρινοί ισλαμιστές νεότουρκοι πάρουν λανθασμένα ελληνικά μηνύματα. Θα υποτιμήσουν την ελληνική κοινωνία και θα νομίσουν πως μπορούν ανέξοδα να βλάψουν τα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας και άλλων κρατών. Και θα είναι μεγάλο λάθος, ενδεχομένως και η καταστροφή τους.

Δεν αποκλείω τα σύνδρομα εχθρολαγνείας μεμονωμένων ατόμων, σε συνδυασμό με την συντρέχουσα οικονομική και πολιτική κρίση, να τρέφουν μια κάποια κοινωνική τάση. Σύνδρομα εχθρολαγνείας, όμως, σε ατομικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να οφείλονται σε προσωπικά τραύματα. Μπορεί επίσης να οφείλονται σε στοχαστικά ελλείμματα ή και σε μια συνήθη ψυχική αδυναμία. Ως γνωστό, οι ασθενείς ψυχές στην ιστορία πάντα ήταν ευάλωτες. Και μηδίζουν. Γενικότερα, η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι η προσχώρηση στην λογική του εχθρού ενίοτε οφείλεται σε αδυναμίες κάθε άλλου είδους. Ενδέχεται να κρύβουν παιδικές πληγές και καταπιέσεις. Ψυχικές αδυναμίες κάνουν μια αξιοθρήνητη ύπαρξη, επιπλέον, να επιχειρεί ως φελλός να επιπλεύσει. Αντισταθμίζοντας τις αδυναμίες του μπορεί να γίνει θρασύς, επιθετικός και αυτιστικός. Γιατί αυτισμός είναι και η εχθρολαγνεία. Και στο πολιτικό πεδίο, ιδιαίτερα το διεθνές και διεθνικό, πολλοί είναι που παραμονεύουν να εκμεταλλευτούν ψυχικές αδυναμίες και αυτιστικά σύνδρομα.

 

Μια αδύναμη ψυχή, πάντως, αν αποκτήσει πολιτική και επικοινωνιακή ισχύ μπορεί να γίνει επικίνδυνη για τις ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις. Είναι πηγή πολιτικού ανορθολογισμού. Το κοινωνικοπολιτικό σώμα, όμως, σε τίποτα δεν φταίει αν κάποιος ή κάποιοι δεν πιστεύουν στην δική τους ύπαρξη. Σε τίποτα δεν φταίνε οι πολλοί αν ο ένας ή ο άλλος τρέφει ενδεχομένως κάποια ψυχοτικομαζοχιστικά σύνδρομα και εάν για κάποιους ενδόμυχους, μυστήριους και ανεξιχνίαστους λόγους κρυμμένους μέσα στην άβυσσο της ατομικής ανθρώπινης ετερότητας κανείς είναι παθιασμένος με τον εχθρό του. Τι φταίνε όλοι οι υπόλοιποι που δεν θέλουν καταστολή της ετερότητάς τους, δηλαδή της ελευθερίας τους! Τι φταίνε αυτοί που θέλουν να έχουν τα αγαθά τους, τους πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους, την ακεραιότητα της κυριαρχικής επικράτειάς τους και μια ελεύθερη πατρίδα για το μέλλον των παιδιών τους.

Σωστό είναι να τονίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε πως αφετηρία κάθε σοβαρής συζήτησης είναι πως για κάθε κοινωνική οντότητα, εξ αντικειμένου, ελευθερία σημαίνει Εθνική Ανεξαρτησία. Η Εθνική Ανεξαρτησία είναι η Υψηλή κοσμοθεωρητική παραδοχή για την οποία τα μέλη των κοινωνικών οντοτήτων που τους αξίζει να είναι ελεύθερα τρέφουν πίστη και νομιμοφροσύνη. Την στηρίζουν ασυμβίβαστα και αδιατάραχτα και αν χρειαστεί πεθαίνουν για αυτή. Ή μήπως υπάρχει αντίρρηση γι’ αυτό! Μήπως δηλαδή υπήρξε ποτέ στην ιστορία ή μήπως θα υπάρξει στο μέλλον στιγμή που η ελευθερία μιας κοινωνικής οντότητας δεν θα είναι συνάρτηση της ικανότητας και της ετοιμότητας των μελών να αντικρούσουν όσους την επιβουλεύονται!

 

Πολλοί συνάδελφοί μου θα συμφωνήσουν πως η ψυχιατρική ως κοινωνική «επιστήμη» (που δήθεν «αναγάγει» τις φροϋδικές αρχές στο κοινωνικό επίπεδο) μάλλον τσαρλατανιά είναι. Έρχεται μια στιγμή, όμως, μετά από την οποία μια κοινωνία διολισθαίνει στο τέλμα. Είναι εκείνη η νοερή στιγμή όταν πλέον η εχθρολαγνεία δεν είναι ατομικό σύνδρομο αλλά και κοινωνικό φαινόμενο. Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι μια εχθρολαγνεία όταν μολύνει πολλά μέλη μιας κοινωνικής οντότητας αυτό οφείλεται σε μαζικό αίσθημα αδυναμίας, κοινωνικοπολιτική παρακμή, πνευματική παρακμή, ηθική παρακμή και καλλιεργημένο φόβο. Ότι επίσης τέτοια φαινόμενα είναι εφήμερα και επικίνδυνα ακόμη και για τον αντίπαλο που θα υποτιμήσει το πώς αντιδρούν τα μέλη μιας κοινωνικής οντότητας όταν στο πεδίο των ζωτικών εθνικών συμφερόντων κόκκινες γραμμές παραβιάζονται.

Αυτό που λέω, βασικά, είναι ότι η εχθρολαγνεία όταν κατακυριεύει πολλά μέλη μιας κοινωνίας δεν  μπορεί να είναι ψυχιατρικό φαινόμενο αλλά μόνο πολιτικό. Μόνο πολιτικά μπορεί να είναι τα αίτια. Οφείλεται στην πνευματική, επιστημονική και ηθική παρακμή που κάνει πολλούς πολίτες να αισθάνονται αδύναμοι, ανυπεράσπιστοι και φοβισμένοι και να αναζητούν έτσι διέξοδο στον κατευνασμό. Αυτά όμως είναι επίπλαστα, εφήμερα και επικίνδυνα. Είναι κατηφόρισμα στο τέλμα για όλους.

Μια υγιής κοινωνία απέναντι σε κράτη που επιβουλεύονται τα συμφέροντά της ούτε λαγνεία τρέφει ούτε και έχθρα. Αμφότερες οι αντιλήψεις στις διεθνείς σχέσεις είναι ερασιτεχνικές. Ορθολογισμός σημαίνει να έχεις γνώση του απειλούντος, να καλλιεργείς τον ορθολογισμό του με αποτρεπτικές στάσεις και να του κάνεις σαφές ότι επιζητούμενο είναι ειρήνη και σταθερότητα. Κόκκινη γραμμή για κάτι τέτοιο, όμως, είναι ο απόλυτος σεβασμός της διεθνούς νομιμότητας. Ήδη, αποδείχθηκε ότι το «βιβλιογραφικό φαινόμενο Νταβούτογλου» είναι πολλαπλά ωφέλιμο. Ίσως μάλιστα βοηθήσει και την Τουρκία να μην κάνει λάθος: Εάν υποτιμήσει τις αντιδράσεις των μελών της ελληνικής κοινωνίας και δοκιμάσει να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες μας για να κάνει πλιάτσικο θα πάθει μεγάλες ζημιές.  

Στην  στρατηγική ανάλυση η ακριβής, πρωτογενής και αυθεντική γνώση των άλλων κρατών είναι προϋπόθεση ειρήνης και σταθερότητας. Στην προκείμενη περίπτωση των βιβλίων του Αχμέτ Νταβούτογλου, πέραν της περιγραφής της ισλαμικής κοσμοθεωρίας, η εκδίπλωση των τουρκικών θέσεων και των βαθύτερων σκέψεων της ισλαμικής ηγεσίας των νεοτούρκων συντείνει στον διακρατικό ορθολογισμό:

Πρώτον, όσοι θέλουν να γνωρίσουν τον «Άλλο» τους λύνει το πρόβλημα. Θα τον μάθουν όχι μέσα από ερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές ή ανεκδοτολογικές ιστοριογραφικές αφηγήσεις ιδεολογικά προκατειλημμένες αλλά πρωτογενώς, αυθεντικά και με πολιτικά συναφή τρόπο.

Δεύτερον, η σκέψη ενός κατά τα άλλα αυθεντικού συγγραφέα αναιρεί ψεύδη, αμάθεια, παραπληροφόρηση και τον συνήθη επιστημονικοφανή χαβαλέ. Έτσι μόνο θα κατανοήσουμε τον «Άλλο»: Με όρους αληθείας και απαλλαγμένοι από προπαγάνδες, φαντασίες και παιδικά σύνδρομα εχθρολαγνείας.

Στο βιβλίο Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες κανείς θα δει ότι ο Νταβούτογλου μπορεί να κάνει, κατά την εκτίμησή μου, μερικά επιστημονικά άλματα και σφάλματα –που υποθέτω θα ελεγχθούν από τους ακριβοπληρωμένους «πολιτικούς επιστήμονές» μας τους θεολόγους και τους φιλόσοφους– αλλά η πνευματική και κοσμοθεωρητική συγκρότησή του δεν αμφισβητείται: Είναι ρητά θεοκεντρική και αντί-δυτική. Αυτό το γεγονός θα πρέπει να το ξέρουμε καλά γιατί στην συνέχεια αποτέλεσε το όχημα της ύστερης εκδοχής του νέο-Οθωμανισμού.

Ξεκαθαρίζω ότι όταν μιλώ για θεοκεντρισμό δεν το λέω ως κατηγορία. Αυτό που ενδιαφέρει ένα αναλυτή της στρατηγικής είναι η ακριβής δομή σκέψης των ηγετών και της συμπεριφοράς των άλλων κρατών. Η σωστή, ακριβής και πρωτογενής γνώση είναι προϋπόθεση ορθολογιστικών διακρατικών σχέσεων. Η σωστή και ορθολογιστική γνώση του «Άλλου», επιπλέον, αποτελεί προϋπόθεση ορθολογιστικής εθνικής στρατηγικής. Για να είμαι τελείως σαφής, παρά τις επιστημονικές και ασφαλώς πολιτικές μου διαφωνίες με τον Νταβούτογλου, έμαθα πολλά από το Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες. Παίρνω πλέον πολύ πιο σοβαρά υπόψη την θεοκεντρική ισλαμική κοσμοθεωρία όπως με σαφήνεια την περιγράφει ο Νταβούτογλου στο Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες.

Αν μη τι άλλο, γιατί αποτελεί εδώ και μια δεκαετία!! την πνευματικοπολιτική δομή των ισλαμιστών νεότουρκων. Κάποια ιδρύματα προπαγάνδιζαν πως είναι διαφορετική ενώ τώρα ξέρουμε την αλήθεια. Τέλος, ας πω με σαφήνεια ότι με εντυπωσίασε ο θεοκεντρισμός όπως τον αποτυπώνει ο Νταβούτογλου. Ούτως ή άλλως, σεβόμαστε την πίστη και τα δόγματα όλων των ανθρώπων και όλων των θρησκειών. Ερμηνευτικά, επιπλέον, σημαίνει πολλά: Περιγράφει και ερμηνεύει τις πνευματικές και κοσμοθεωρητικές ρίζες του νέο-Οθωμανισμού, ερμηνεύει πολλά από όσα συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην Μέση Ανατολή, δείχνει τους κινδύνους που διατρέχει η ίδια η Τουρκία και φωτίζει την πίστη 1,5 δισεκατομμυρίων μουσουλμάνων.  

Αναρτημένο και στην σελίδα http://www.ifestosedu.gr/109ΝταβούτογλουΚοσμοθεωρίες.htm

& http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_542.html#more

 

---------------------------------------------------------------

12.3.2011. Αναζητώντας προσωπικότητα

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Ifestos
Sent: Saturday, March 12, 2011 2:41 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: FW: Προσωπικότητα και νέο ξεκίνημα

 

Προσωπικότητα και νέο ξεκίνημα

 

Ένα Ντε Γκολ χρειάζεται η Ελλάδα. Δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος στην χώρα ο οποίος να μην συμφωνεί ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε. Για να διατηρηθεί η ηθικοκανονιστική τάξη και κυρίως τα δημοκρατικά κεκτημένα των συγχρόνων ελλήνων απαιτείται μια εύτακτη μετάβαση. Να παραγραφούν τα άπειρα ατοπήματα των χρεωκοπημένων πολιτικών και οι ίδιοι συλλήβδην και ομόφωνα να καλέσουν υψηλού κύρους έλληνα πολιτικό άνδρα. Για να επιτελέσει το τιτάνιο μιας ριζικής συνταγματικής αλλαγής ανάλογης και αντίστοιχης της ιδρύσεως της 5ης  Γαλλικής Δημοκρατίας, η οποία, στην συνέχεια θα επικυρωθεί από την έλληνες πολίτης με δημοψήφισμα.

Μεταβατικά, επίσης, θα πρέπει να διασφαλιστούμε ότι δεν γίνεται ούτε ένα βήμα προς την  κατεύθυνση υποχωρήσεων στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και ότι λαμβάνονται όλα τα αναγκαία μέτρα αποφυγής συνολικής και καθολικής χρεωκοπίας.

Τέλος τίποτα θετικό δεν θα υπάρξει στον ιστορικό μας ορίζοντα αν δεν κάθε πρόσωπο που φιλοδοξεί να εισέλθει στο πολικό πεδίο δεν είναι ευθυγραμμισμένο με το πνευματικό υπόβαθρο των ελλήνων. Αυτό σημαίνει κυριαρχία των κοσμοθεωριών των Ελλήνων που συνοψίζονται με τις λέξεις δημοκρατία, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Καμιά ταλάντωση, καμιά αμφίπλευρη τραβεστί ψευτο-διανοουμενίστικη ιδεολογική σχοινοβασία και καμιά παράκρουση ενός δήθεν επικείμενου ενοποιημένου πλανήτη .

Τέρμα δηλαδή στα ποικιλόχρωμα τραβεστί ιδεολογήματα που καλλιεργούν πλέον εκατοντάδες ορφανά παράσιτα της εποχής των ιδεολογιών. Της εποχής της εσχατολογικής κοσμοϊστορικής απάτης όταν οι υπερδυνάμεις μεταμφίεζαν τον ηγεμονισμό τους με ψευτο-κοσμοϊστορικά εσχατολογικά ιδεολογικά σχήματα. Η ιδεολογία ως έννοια είναι ούτε ή άλλως αντιδημοκρατικός όρος: προτάσσει τις κατασκευαστικές παράνοιες του καθενός (ιδεολογικά δόγματα τα λένε) ως δήθεν τις ποιο κατάλληλες για την πολιτική συγκρότηση των κοινωνικών οντοτήτων. Οι κοινωνικές οντότητες, όμως, είναι όλες διαφορετικές και στην καθεμιά αξίζει το δικό της πολιτειακό σχήμα. Δυνατότητες πλανητικής πολιτειακής συγκρότησης ποτέ δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν. Μόνο οι ψευτοκατασκευές των εσχατολογικών δογμάτων το έλεγαν και δυστυχώς πολλοί παρασύρθηκαν. Και είναι αξιοθρήνητο αν κανείς κολυμπά μέσα σε αυτό τον ωκεανό ψεύτικων οικουμενικίστικων ιδεολογημάτων. 

Πολιτική σύμφωνα με την ημέτερη πνευματική παράδοση σημαίνει δημοκρατία και ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Ο κόσμος των ελλήνων δεν είναι τραβεστί πνευματικά. Είναι όμως όσοι τον καβαλίκεψαν και ποτέ δεν σταμάτησαν να αναμασούν παρωχημένα ιδεολογήματα που αντιβαίνουν  στην ελληνική εθνική ανεξαρτησία.

Κοσμοθεωρία θέλουμε όχι ιδεολογίες, ιδεολογήματα  και θεωρήματα. Και η κοσμοθεωρία έχει ονοματεπώνυμο. Είναι η ελληνικότητα, ο πολιτισμός μας, οι εθνικές μας κοσμοθεωρίες, η πολιτική μας παράδοση και η γνήσια εθνική αντίληψη της διαχρονικής μας πορείας: «Άμα φύγει ο τύραννος», έγραφε ο Ρήγας Βελεστινλής, «ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλ­λα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο». Όπως γράψαμε πρόσφατα, λόγια ακριβή, λιτά και αληθινά. Αποτυπώνουν τα ώριμα και κτισμένα έθνη της Ανατολής. Ανθρωπολογίες σμιλευμένες στην διαχρονία του κόσμου που αρχίζει από τα Αρχαία χρόνια, διατρέχει τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά έθνη του Καβάφη και κορυφώνεται στην μέγα πολιτικό, πνευματικό και ανθρωπολογικό επίτευγμα της Βυζαντινής Οικουμένης. Αυτή είναι η ημετέρα ανθρωποκεντρική εθνική παράδοση της ελληνικότητας αλλά και η παράδοση κάθε κοινωνίας ιστορικά προικισμένης με εθνική κοσμοθεωρία, τουτέστιν, πολιτικό πολιτισμό, ένστικτα δημοκρατίας και πόθο ελευθερίας. 

Μόνο υψηλή και άφθαρτη προσωπικότητα απαλλαγμένη από βαρίδια και τις αβαρίες του ιδεολογικού παρελθόντος θα μπορούσε να ανασυντάξει την Πολιτεία μας για να μπορέσουμε να αρχίσουμε ένα νέο πολιτικό ξεκίνημα. Και αν δεν υπάρχει ή αν υπάρχει και δεν την βλέπουμε θα πάθουμε ότι μας αξίζει: Θα συνεχίσουμε τον καταστροφικό τραβεστί ιδεολογικό δρόμο των τελευταίων δεκαετιών μέχρι τον πλήρη και ολοκληρωτικό εκμηδενισμό του νεοελληνικού κράτους. Περιθώρια για αυταπάτες δεν υπάρχουν

 

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών σπουδών

Πανεπιστήμιο Πειραιώς

 

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

P Παρακαλώ σκεφτείτε το περιβάλλον - είναι απαραίτητο να τυπωθεί αυτό το μήνυμα;

 

--------------------------------------------

24.2.2011. Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες, μια νέα πολιτικοστοχαστική πρόκληση

Όπως είναι γνωστό είμαι ο "δράστης" που πρότεινε την δημοσίευση των βιβλίων του Νταβούτογλου πριν δύο περίπου χρόνια. Σκοπός όπως ήδη έγραψα ήταν ο ορθολογισμός στην διπλωματία και η αλήθεια. Την τελευταία ενάμιση δεκαετία ο ελληνικός δημόσιος διάλογος και ο δήθεν "επιστημονικός" εκτροχιάστηκε. Η εικόνα είναι ένας Ερτογάν αγγελικά πλασμένος και καθισμένος πάνω σε άσπρο άλογο "εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας" και "εκδημοκρατισμού της". Πάνω στο κόκκινο χαλί της λεωφόρου όπου κινούταν κάποιες "αναλύσεις" έσπρωξαν την παραμυθιασμένη ελληνική πολιτική "ηγεσία" να χορεύει ζεϊμπέκικα, να κουμπαρεύει και να εκτίθεται παντοιοτρόπως και εξευτελιστικά. Ματαίως εμείς κάναμε "στρατηγικές αναλύσεις". Αυτές μπορούσαν να διαβαστούν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, όχι όμως στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα ακούστηκε η ύβρις ότι ο Κονδύλης είναι και ... μαχαιροβγάλτης. Τώρα, πιο σοβαρά, τα δύο αυτά βιβλία του πνευματικού μέντορα των ισλαμιστών νεότουρκων δίνουν μια πλήρη και ακριβή εικόνα του κοσμοθεωρητικού / πνευματικού υποστρώματος και των στρατηγικών εποικοδομημάτων του νεο-Οθωμανισμού. Στο Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες, επίσης, εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να βρω μια πιο περιεκτική μελέτη για τον μεγάλο και απέραντο κόσμο του Ισλάμ. Η σύγκριση που κάνει με την Δυτική κοσμοθεωρία είναι εξίσου εμβριθής και πολιτική συναφής. Βέβαια, οι επιστημονικοί έλεγχοι, είπαμε, είναι κάτι άλλο και επέρχονται. Για τις πολιτικές προεκτάσεις: Είναι βαθύτατες. Αναρτήσεις άρχισαν στο Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες - http://www.ifestosedu.gr/109ΝταβούτογλουΚοσμοθεωρίες.htm

 

---------------------------------------------------

15.2.2011. Μια κάσα τίτλους τιμής

Ιατρός εξαίρετος φίλος από τα ωραία φοιτητικά χρόνια, μου λέει. Ρε αφιλότιμε έχεις και μικρά παιδιά και βουτάς τόσο βαθειά και χειμωνιάτικα. Έχεις μόνο 10% μόνο να ζήσεις κάθε φορά που παραβιάζεις τις αντοχές σου. Τέτοιο καιρό αντί να πιεις κανένα τσάι βουτάς δέκα  μέτρα χωρίς στολή; Αυτό σκεφτόμουνα σήμερα καθότι πακετάρω, για μετακόμιση. Μια δυστυχή φάση που βρίσκεις ότι από καιρό έχασες και χάνεις πολλά για πολλά χρόνια. Τι βρήκα; Δύο κάσες κείμενα δολοφονίες του χαρακτήρα μου της δεκαετίας του 1990. Ήταν τότε όταν όντως αθώος δεν καταλάβαινα γιατί κάποιοι υπερατλαντικά ορμώμενοι θεωρούσαν … πολεμοκάπηλο να αναλύω έννοιες όπως «αποτρεπτική στρατηγική». Ναι τέτοια μου έγραφαν κάποιοι κατεργάρηδες. Σε αυτή την εξαρτημένη χώρα που την «βιάζουν» πνευματικά εξ ονόματος τρίτων κάποια φερέφωνα που κατάφεραν να ελέγξουν περιοδικά, επιφυλλίδες και ιδρύματα (και μήπως πια και πανεπιστήμια;) κάποιοι με «προτίμησαν» γιατί ερχόμενος στην Ελλάδα έγραφα τις ίδιες στρατηγικές αναλύσεις που έκανα στην Εσπερία. Εδώ όμως απαγορεύονται. Γιατί κάποιος να αμύνεται σε μια χώρα έρμαιο των σκυλιών, ξένων και εγχώριων. Και τώρα τα βρίσκω όλα μέσα σε κάσες. Όπως έγραψε ο Δ. Τσάτσος, [ενώ ακόμη και η ζούγκλα υπόκειται σε κάποιους κανόνες ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα τους στερείται:] «Ο διάλογος καθορίζεται από τους οπλοφορούντες. Με τους οπλοφορούντες συμφωνείς ή εκτελείσαι. Χυδαιογραφούντες και χυδαιοπραγούντες αλλά και έμμεσα όσοι τους στηρίζουν (…) γενικεύουν τον διάλογο καθιστώντας έτσι πολλούς τμήμα μιας διαδικασίας που θυμίζει και μυρίζει χοιροστάσιο» (Το ΒΗΜΑ, 5.11.1995).

 

Λέω λοιπόν αφού βρήκα τις «υβριστικές κάσες» να σταματήσω τις καταδύσεις στα βαθιά, να ψαρεύω το πολύ μέχρι τα πέντε μέτρα, να κάνω και πολύ συρτή αφρού και μέχρι το καλοκαίρι το πολύ να τους … παραλάβω. Γιατί τους τρομοκράτες πρέπει να τους τρομοκρατείς και τους δολοφόνους του χαρακτήρα σου να τους περιποιείσαι δεόντως. Τώρα, καμιά σχέση τα παρόντα σχόλια με τη επιστολή που έστειλα σε κάποιο άγνωστό μου, κάποιο κύριο Κασιμάτη, στην Καθημερινή. Αν κατάλαβα καλά ο Κύριος άγνωστός μου αναμασούσε κάτι φράσεις από χθεσινή επιφυλλίδα μου. Και ευγενικά και πολιτισμένα του υπενθύμισα κάποια πράγματα. Την δημοσιοποιώ γιατί και αυτός δημόσια με ανέφερε.

 

Τέλος, για τους αγγλομαθείς συνιστώ να προσέξουν όλως ιδιαιτέρως το http://onlinejournal.com/artman/publish/article_308.shtml.

Άξιος ο μισθός τους.

 

From: Ifestos [mailto:info@ifestosedu.gr]
Sent: Tuesday, February 15, 2011 3:00 PM
To: 'kassimatis@kathimerini.gr'
Subject: http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm

 

Στέφανο Κασιμάτη

Καθημερινή

 

Αγαπητέ κ Κασιμάτη, Καλημέρα σας.

 

Για το σχόλιό σας στην σημερινή Καθημερινή δεν γνωρίζω που κλείνει η αμφίσημη επισήμανση περί «αξιοθαύμαστης απλοϊκότητας». Θεωρώ όμως ότι σίγουρα είναι απλουστευτικά τα περί εθνικιστών και νέο-εθνικιστών που συχνά φιλοξενεί η έγκριτη εφημερίδα σας και θα χαρώ πολύ κάποιος από εσάς το επισημάνει. Η επίμαχη παράγραφος που παραθέσατε είναι αρκούντως αναπτυγμένη στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, Συγκρότηση των κρατών, της Ευρώπης και του Κόσμου (Εκδόσεις Ποιότητα 2009). Ιδ. κεφ. 4. Βλ. http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm . Εκεί θα δείτε και την διάκριση μεταξύ υλιστικού μοντερνισμού και νεοτερικότητας, καθώς επίσης και μετά-νεοτερικότητας. Τώρα, η αποικιοκρατία, η καταλήστευση του πλανήτη,  οι ηγεμονομαχίες, οι γενοκτονίες, οι εθνοκαθάρσεις κτλ, ας απολογηθούν οι δράστες και όχι τα θύματα. Ας απολογηθούν επίσης όσοι ενδεχομένως έχουν διάφορες σχέσεις με τις υπηρεσίες των ηγεμονικών κρατών. Για την διαδρομή του μοντερνισμού μετά το 1648 μπορείτε επίσης να βρείτε πολλά κεφάλαια στο Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Εκδόσεις Ποιότητα 2003). (http://www.piotita.gr/Panagiotis_Ifestos6.htm)

 

Για τον τρόπο που οι σημερινές ηγεμονικές δυνάμεις επιστρατεύουν διανοούμενους ανά τον κόσμο υπάρχουν εκατοντάδες κείμενα άψογα τεκμηριωμένα καθώς  και ομολογίες αξιωματούχων ηγεμονικών κρατών ή αρχειακό υλικό.  Βλ. για παράδειγμα ένα εξαιρετικά τεκμηριωμένο έργο του Christopher Simpson, Science of Coercion: Communication Research and Psychological Warfare, 1945-1960 Publisher: Oxford University Press, USA; 1ST edition 1996.

 

Πολλά είναι επίσης για τον ενδιαφερόμενο για σοβαρή συζήτηση τα κείμενα που περιγράφουν τις υπόγειες διαδρομές. ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει εύκολα σε ένα σύντομο και εξαιρετικά περιεκτικό ηλεκτρονικό κείμενο http://onlinejournal.com/artman/publish/article_308.shtml (The new Gladio in action? By Jonathan Mowat) το οποίο περιέχει και πλήθος βιβλιογραφίας για το επίμαχο ζήτημα της μαλακής ισχύος. Θα μπορούσαμε επίσης να μιλήσουμε για τις χρηματοδοτήσεις του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν (για τεκμηριωμένη άποψη περί του «φασιστοειδούς» βλ. http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm).

 

Εγώ ασφαλώς απλός κα ασκητικός ακαδημαϊκός είμαι. Ότι γράφω στηρίζεται στην έρευνα και στο συγγραφικό μου έργο το οποίο επειδή είναι δημόσιο κρίνεται από τους ομότεχνούς μου. Πλην, κατά κοινή ομολογία, αυτό το έργο δεν δολοφονείται εύκολα. Θα σας το πουν «εχθροί» και «φίλοι». Δίκη προθέσεων, εξάλλου, ποτέ δεν κάνω ενώ άλλοι αυτό κάνουν εργολαβικά. Σε κάθε περίπτωση στο προαναφερθέν δοκίμιο του Mowat θα βρείτε άφθονες αναφορές και στον αξιοθαύμαστο κύριο Σόρος, ενώ με καταχώρηση «Soros» στο Google εύκολα κανείς μπορεί να δει ποιους ανά τον κόσμο χρηματοδοτεί αυτός ο αξιοθαύμαστος εξωπολιτικός διεθνικός κύριος. Όσον με αφορά, άξιος ο μισθός τους.

 

Ελπίζω να βρείτε τις πιο πάνω παραπομπές ενδιαφέρουσες.

 

Με εκτίμηση

 

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

 

---------------------------------------------------------------------------------

13.2.2011. Άμα φύγει ο τύραννος …

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικής, www.ifestosedu.gr, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

«Έθνος της Κυριακής», 13.2.2010 – http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=15426&subid=2&pubid=54424951

 

Κάποιοι βλέπουν φαντάσματα: Εθνικιστές και … νεοεθνικιστές. Που είναι; Εμείς παντού βλέπουμε μόνο Έλληνες και τους εκφράζει ο Ρήγας Βελεστινλής: «Άμα φύγει ο τύραννος, ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλ­λα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο».

Λόγια γνήσια Ελληνικά. Τα δικά μας. Καθαρή και ψύχραιμη θέαση της ζωής, του κόσμου και των άλλων Εθνών. Κοσμοθεωρία Έθνους ανθρωπολογικά κτισμένου και εγγενώς, οικουμενικά προσανατολισμένου. Λόγια λιτά, αληθινά, πολιτικά μεστά, πολιτισμένα και άφθαρτα. Υμνούν την Δημοκρατία και την Ελευθερία, την δικιά μας και των άλλων Εθνών. Πνεύμα ανυψωμένο, σμιλευμένο μακραίωνα, γιγαντωμένο μέσα στην Βυζαντινή Οικουμένη, ριζωμένο στην διαχρονική ελληνικότητα. Την αιώνια και οικουμενική ελληνικότητα. Παρακαταθήκη του μέλλοντος, για όλα τα Έθνη. Αυτή κουβαλούν οι έλληνες: Ρήγας Βελεστινλής, τελεία και παύλα.

«Σόροι, εξυπηρετικά σοράκια και δεσποτικά κοράκια» των σκοτεινών διεθνικών παρασκηνίων, και τα υπερατλαντικά αφεντικά αυτών που κραυγάζουν, είναι οι εθνικιστές.  Όταν η δική μας Βυζαντινή Οικουμένη έπεσε, το 1453 μ.Χ., αυτοί είναι που έφεραν δεσποτισμούς, κρατικοεθνικισμούς, σοβινισμούς, αποικιοκρατίες, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, διεθνισμούς, φασισμούς και ηγεμονομαχίες. Δικά τους όλα αυτά, όχι δικά μας. Να τα χαίρονται, αυτοί και τα φερέφωνά τους.

Τώρα βέβαια μας προέκυψε και ο εθνομηδενισμός, το νέο ιδεολόγημα: Κάποιοι εκεί στην Εσπερία θέλουν, λένε, ένα πλανήτη ανθρωπολογικά ισοπεδωμένο, «εύτακτο» και «εύρυθμο». Πλανητικό «συνωστισμό» μηδενιστών χωρίς μνήμη, χωρίς σκέψη και χωρίς ταυτότητα. Πλανητικό τερατούργημα ιδιωτείας, φιλαυτίας, ωφελιμοκρατίας, χρησιμοθηρίας, ηδονισμού, διάλυσης της οικογένειας, καταπολέμησης της πίστης, εξύμνησης της διαστροφής, κοντολογίς μεταμοντέρνας ανθρωπολογικής αποσύνθεσης. Επιστροφή στο μέλλον των ανθρωπολογικών Σοδόμων και Γομόρρων του Μαρκήσιου de Sade. Κατά Θόδωρο Ζιάκα, ο «ολοκληρωμένος μηδενισμός». Πλανητικά ανέφικτα όλα αυτά, βέβαια. Πλην, άμα ένα έθνος ξεγελαστεί και γευτεί τέτοια δηλητήρια, εκμηδενίζεται. Ωφελούνται ηγεμόνες και αρπακτικοί γείτονες.

Άμα πάνω στο σβέρκο ενός Έθνους κάτσουν εθνομηδενιστές και προπαγανδιστές, οι ζημιές έρχονται. Το Αιγαίο μας; Η Κύπρος μας; Η Θράκη μας; Η Μακεδονία μας; Η Ήπειρός μας; Οι ενεργειακοί μας πόροι, δηλαδή το μέλλον των παιδιών μας; Όμως, τα ιερά νησιά μας, όμως, δεν είναι «μεταμοντέρνα»: Δεν είναι βράχοι άγνωστης ταυτότητας και άγνωστης εθνικότητας. Κάποιοι, πάντως, φαίνεται σαν να θέλουν να καταποντιστεί το Καστελλόριζο. Όχι να στέκεται εκεί ολόρθο, δικό μας, με χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Τέτοιες θέσεις, αναμφίβολα, υπηρετούν υπερατλαντικούς αφέντες και αρπακτικούς γείτονες.

Οι έλληνες είναι εγγενώς ειρηνόφιλοι και φιλοπάτριδες. Προτερήματα βαθειά ριζωμένα στην παράδοση του Έθνους μας. Φιλοπατρία ίσον πίστη και νομιμοφροσύνη στο Έθνος, προσήλωση στα εθνικά σύμβολα, τις παραδόσεις, τον εθνικό πολιτισμό, την γλώσσα, την δημοκρατία και την ελευθερία. Φιλοπατρία σημαίνει αυτοθυσία, αν χρειαστεί, για την υπεράσπιση ιερών, οσίων, βωμών και εστιών. Εδώ είμαστε, εδώ ανήκουμε, εδώ θα το παλέψουμε και εδώ θα πεθάνουμε. Εθνομηδενιστές και κατ’ επάγγελμα καθωσπρέπει προπαγανδιστές, συνέλθετε.

 

----------------------------------------

7.2.2011. 24 λέξεις εξηγούν όσο και ένα εκατομμύριο λέξεις

Διαβάστε προσεκτικά το απόσπασμα της Τουρκικής προοδευτικής περιστεράς του ισλαμοθεοκρατικού καθεστώτος πάνω στο οποίο μετά το 2002 οι έλληνες στήριξαν την "εξωτερική τους πολιτική". Μα αυτοί είναι τελικά οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες όσων ελλήνων επιβίωσαν των σφαγών του περασμένου αιώνα: Οι Τούρκοι θέλουν να τους εκμηδενίσουν, οι πολιτικοί "ηγέτες" τους κατευνάζουν και στρατιές από πνευματικά γιουσουφάκια στρώνουν το χαλί ροκανίζοντας τις κοσμοθεωρίες των ελλήνων και γελοιοποιώντας ή εξυβρίζοντας "επιστημονικά" κάθε ιδέα εξορθολογισμού του ελληνικού κράτους και κάθε ορθολογική σκέψη εθνικής στρατηγικής.

«Μας λένε, Τουρκία βγες έξω, φύγε.

Και ποιοι είστε εσείς για να λέτε

Τουρκία βγες έξω, φύγε. Έχουμε

μάρτυρες και βετεράνους εκεί.

Έχουμε στρατηγικά συμφέροντα...»

Ταγίπ Ερντογάν 3.2.2011

-----------------------------------------------------

29.1.2011. Descriptive not prescriptive - academic and political realities

 

Σημ. Πιο κάτω αναρτώ παρέμβασή μου που αφορά την οντολογία της επιστήμης μας, τον ρόλο των πανεπιστημίων, τον ρόλο των διανοουμένων, την στρατηγική μαλακής ισχύος και συζήτηση που είχα πριν μερικά χρόνια με αμερικανό συνάδελφο. Δεν συμπεριλαμβάνω για λόγους χώρου το αρχικό μήνυμα. Βασικά, προτάθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης και άλλοι να συνεισφέρουν στην δημιουργία «δεξαμενών σκέψης». Το επιχείρημά μου είναι ότι τόσο αυτά όσο και τα πανεπιστημιακά τμήματα σχετίζονται με την δυνατότητα να λειτουργούν ακαδημαϊκά μέσα σε μια δεδομένη διεθνοπολιτική και εθνική περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα και μέσα από πρακτικές που γίνονται ολοένα και πιο «άγριες». Οι λόγοι είναι πολλοί και ασφαλώς δεν τους εξαντλώ εδώ. Ασυμβίβαστα, ανυποχώρητα και ανένδοτα ανήκω σε εκείνη την ακαδημαϊκή σχολή που λέει ότι δεν αξίζει να έχουμε ακαδημαϊκή ανεξαρτησία αν δεν συνοδεύεται από επιστημονικούς ελέγχους, ακαδημαϊκούς ελέγχους, δεοντολογικούς ελέγχους και κυρίως αυτοκριτική ευρέως φάσματος για την οντολογία της επιστήμης μας, την αποστολή μας και την φύση του ακαδημαϊκού λειτουργήματος. Τόσο ως άτομα, όσο και ως συλλογικότητες και ως επιστημονικές κοινότητες. Στο εσωτερικό του ασύλου αυτό πρέπει να γίνεται γιατί αυτό προσδιορίζει τον ανηφορικό ή κατηφορικό χαρακτήρα της ακαδημαϊκής ζωής για την οποία αφενός οι κοινωνίες μας προσφέρουν γιγαντιαίους σπάνιους πόρους και αφετέρου μας προσφέρουν ακαδημαϊκή ανεξαρτησία. Ακαδημαϊκή ανεξαρτησία, ακριβώς, που προϋποθέτει τα πιο πάνω. Βέβαια, είναι γνωστό ότι στο εξωτερικό πολλά ιδρύματα είναι εύτακτα και ενίοτε στρατιωτικά συντεταγμένα. Ενίοτε και τηλέφωνα ή ηλεκτρονική αλληλογραφία παρακολουθούν, μου είπαν πολλοί στο παρελθόν. Όσο δε αφορά την επιστημονική ελευθερία αυτή είναι … οριοθετημένη. Αν δεν ακολουθείς την εκάστοτε συμβατική σοφία που τυγχάνει να υπηρετεί και την εφήμερη πολιτική ορθότητα, τότε καταστέλλεσαι ποικιλοτρόπως, μου είπαν συχνά δεκάδες ή και εκατοντάδες. Δεν δημοσιεύεις, δεν εξελίσσεσαι και δεν επιβιώνεις. Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς τον στρατευμένο χαρακτήρα της πολιτικής σκέψης κατά την διάρκεια των Νέων Χρόνων, εν τούτοις, αυτό δεν εκπλήττει. Η κριτική, αυτοκριτική και επιστημονική συγκρότηση στο δικό μου γνωστικό πεδίο, πάντως, είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Κάτι περισσότερο από προϋπόθεση που ορίζεται από το πνεύμα και το γράμμα του νόμου και που επιτάσσουν οι ακαδημαϊκές παραδόσεις. Αυτό γιατί μεταξύ επιστήμης και προπαγάνδας παρεμβάλλεται η ιδεολογία και τα συμφέροντα της εφήμερης πολιτικής πραγματικότητας. Τα σύνορα είναι συχνά δυσδιάκριτα και συχνά ρευστά και απροσδιόριστα. Έτσι, η ατομική ιδιοτέλεια μπορεί να αναπτυχθεί και να γιγαντωθεί μεταμφιέζοντας προπαγάνδες ως επιστήμη. Η ανάγκη για ελέγχους, επίσης, υπογραμμίζεται από ένα αριθμό αντικειμενικών κριτηρίων. α) Η «εξωτερική πολιτική» είναι απομακρυσμένη από τους ακαδημαϊκούς ελέγχους β) Οι στρατηγικές επιλογές είναι βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων για τα συμφέροντα, την ανεξαρτησία και την ελευθερία των κοινωνιών. γ) Λογικότατα και όπως είναι πολύ γνωστό οι «διαμορφωτές γνώμης» περί τα διπλωματικά βρίσκονται στην κορυφή των προτεραιοτήτων της στρατηγικής μαλακής ισχύος των κρατών. γ) Επειδή εύκολα κανείς μπορεί να διαφύγει τους επιστημονικούς, ακαδημαϊκούς και δεοντολογικούς ελέγχους και να καταστεί «unguided missile» ή συνειδητός ή ανεπίγνωστος υπηρέτης των πιο σκληρών μηχανισμών του διεθνούς και διεθνικού παρασκηνίου που ανελέητα αναμετριέται για συμφέροντα και έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων, οι εμπλεκόμενοι λογικότητα αλλάζουν φίλους και εχθρούς όπως αλλάζουν τα πουκάμισά τους. Και επιφέρουν ανακατανομές συμφερόντων και ελευθερίας [Ποιανού είναι ρε παιδιά το πετρέλαιο νότια του Καστελορίζου και γιατί ρε φίλοι να μην γίνει η Κύπρος «μεταεθνικό» πειραματόζωο αν είναι να εξυπηρετηθεί ο Νέος Μέγας και Θεάρεστος επαναστατικός σκοπός του Νταβούτογλου]. Αν και παραμένω σταθερός στην ασκητική θεωρητική-πραγματολογική θεμελίωση ακόμη και γύρω μου χαλάσει ο κόσμος, πείθομαι ολοένα και περισσότερο, εν τούτοις, ότι κάποια στιγμή αυτό εξαντλείται. Εξαντλείται όταν πάνω και κάτω από την ακαδημαϊκή ζωή απλωθεί βαρύ και σκοτεινό ένα μεγάλο πέπλο  που καθιστά αδύνατη, πλέον, την αναγκαία και μη εξαιρετέα επιστημονική ελευθερία. «Ακόμη και αν πεις ας χαλάσει ο κόσμος γύρω μου εγώ δεν θα στρατευτώ και θα παραμείνω ακαδημαϊκός» το «σύστημα» σου προκαλεί κατατριβή και χρονοβόρες ταλαιπωρίες. Το θέμα που έθεσα στην παρέμβαση που έκανα και που παραθέτω πιο κάτω αφορά ακριβώς την οντολογία της επιστήμης, τον ρόλο της, αυτά που την διαβρώνουν και αυτά που λογικά και αντικειμενικά πρέπει να γίνονται. Είναι γνωστό ότι συγγράφω ευρύτερο κείμενο για τον πολιτικό στοχασμό στην διαχρονία που τελικά στην πορεία της έρευνας, της συγγραφής, των νέων εμπειριών, της στοχαστικής αποκρυστάλλωσης που επιτυγχάνεται και των αναστοχασμών, η συγγραφή διακλαδώνεται σε κύρια και σε μερικά ακόμη πιο εξειδικευμένα κείμενα. Πιο κάτω (αγγλικό κείμενο), λοιπόν, θίγω ένα συγκεκριμένα πλην μεγάλης σημασίας ζήτημα: Μπορεί ένας ακαδημαϊκός να είναι αξιολογικά ελεύθερος και αντικειμενικός σε μια μικρή ή μεγάλη χώρα; Τι ισχύει, εν τέλει, σε ένα πεδίο που διατίθενται πολλοί πόροι, που έχει διανεμητικές προεκτάσεις και για το οποίο υπάρχουν τόσο προσδοκίες όσο και πνεύμα και γράμμα του νόμου για την μεγιστοποίηση της κοινωνικής και επιστημονικής χρησιμότητας της ακαδημαϊκής ζωής; Ποια είναι η οντολογία μας και πως εξελίσσεται; Πόσο επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα; Σωστά πίστεψε τελικά ο Κονδύλης πως όποιος γράφει ακαδημαϊκά και επιστημονικά δεν έχει θέση στον … ακαδημαϊκό χώρο; Παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ελλάδα. Γιατί ο Κονδύλης, πίστευε πως είναι γεμάτος στρατευμένους, τεμπέληδες, αναρριχητές, εθισμένους στον μεταμφιεσμένο παρασιτισμό, κτλ. Δεν αμφισβητούσε την κοινωνική χρησιμότητά τους. Αντίθετα, διέκρινε μεταξύ αξιολογικά ελεύθερης και περιγραφικής ανάλυσης που είναι γνώση γενικού φάσματος και για όλους και αξιολογικών θέσεων που στρατεύονται και επιστρατεύονται στις αξιώσεις ισχύος. Για την τελευταία, όμως, φαίνεται ότι παρά την ακλόνητη επιστημονική ουδετερότητά του, δεν άντεχε και στηλίτευε ειρωνικά και δηκτικά την ανεγκεφαλιά των «ορφανών» ποικίλων ιδεολογικών δογμάτων που περιφέρονται βλάπτοντας την πατρίδα τους:

«Ο συνδυασμός των πάντων με τα πάντα, ο οποίος όπως θα δούμε σ’ αυτό το βιβλίο αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του μαζικοδημοκρατικού τρόπου σκέψης, καθώς και οι ηδονιστικές αξίες του αυθορμητισμού και της αυτοπραγμάτωσης όπως τις διακήρυξε η πολιτισμική επανάσταση στην Ελλάδα, συμφύρθηκαν με τις παμπάλαιες και πασίγνωστες εγχώριες έξεις της πνευματικής νωθρότητας, του εξυπνακιδισμού και της ημιμάθειας. Η σύμφυρση αυτή επομένως ήταν η φυσική βολική είσοδος του μεταμοντερνισμού σ’ ένα τόπο όπου το αστικό εργασιακό ήθος ήταν ουσιαστικά άγνωστο όχι μόνο στον τομέα της υλικής παραγωγής αλλά και στον τομέα του πνεύματος, όπου δεν διαμορφώθηκαν επιστημονικές παραδόσεις με συνοχή και με μακρόβιους φορείς όπου οι μίμοι και οι γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά  στους κύκλους των διανοουμένων στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όπως και να ’χει, η τέτοια είσοδος του μεταμοντερνισμού στις ελληνικές συνθήκες αποτελεί την ολοκλήρωση και εν μέρει την κορύφωση της κρίσης όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής. Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυρση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλειστικά ως σύμφυρση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών, ή εν πάση περιπτώσει εξελληνισμένων, ιδεολογημάτων καταλήξει συν τοις άλλοις σε συρρίκνωση ή εργαλειοποίηση της γλώσσας τέτοια, ώστε να μην μπορεί πια να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προϊόν που –ακριβώς χάρη στην μοναδική δυναμική μιας πολυστρώματης και παμπάλαιας γλώσσας– έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα: ποίηση. Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει τον κύκλο της. Ασφαλώς, τα τραγικά και κωμικά της επεισόδια δεν τέλειωσαν ακόμη, όμως χάνεται η ενότητα της προβληματικής της και ο ειδοποιός της χαρακτήρας. Η Ελλάδα εντάσσεται σε πολύ χαμηλή θέση στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας. Ο δικός της μεταμοντερνισμός συνίσταται στο ότι αποτελεί μια στενή και παράμερη λωρίδα στο ευρύ φάσμα του μεταμοντερνισμού των άλλων". Κονδύλης, Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού (Θεμέλιο, Αθήνα 1991), σ. 46-7». Και αλλού:

«(για όσους από τον τα αριστερά παραληρήματα πέρασαν ευθέως στον νεοφιλελευθερισμό καταλήγοντας έτσι, αντί να καταγγέλλουν τον ιμπεριαλισμό να κεραυνοβολούν «κάθε εθνικισμό» και ενστερνιζόμενοι τον οικουμενισμό μέσω της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων») «Δεν αναρωτιούνται ούτε ποιος θα τα ερμηνεύσει δεσμευτικά κάθε φορά τι σημαίνουν αυτά τα «δικαιώματα» στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ούτε αν και πόσο δικαιολογείται ο «εθνικισμός» όποτε ένας μικρός θέλει να αντισταθεί στις αδηφάγες διαθέσεις ενός μεγάλου. Με τον τρόπο αυτό, ενώ ηθικολογούν αδιάκοπα, στην πραγματικότητα συμπαρατάσσονται με το δίκαιο του ισχυρότερου. Αλλά αν ο ηττημένος αποδεχόμενος όψιμα την ιδεολογία του νικητή γίνεται συχνά ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της, δεν είναι βέβαια ο πρωταρχικός εμπνευστής και θεμελιωτής της. Η «αριστερά» έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού, δεν αντλεί πλέον από ό,τι ζωντανότερο είχε η μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση των φιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά τρέφεται από μια κοινωνική θεωρία που εν μέρει αντικατοπτρίζει και εν μέρει συγκαλύπτει εξιδανικευτικά τις πραγματικές σχέσεις ισχύος μέσα στην δυτική μαζική δημοκρατία». (έμφαση δική μου) (Από τον 20 στον 21 αιώνα).

 

Αν έστω και λίγο τα προαναφερθέντα για την θέση του πολιτικού στοχασμού στην σύγχρονη πολιτική, γιατί, διερωτάται κανείς, στα λιγότερο ισχυρά κράτη, να διαθέτουν πόρους για τέτοιους θεσμούς αν δεν θα είναι αμιγώς ακαδημαϊκοί και αν δεν μπορεί να ελεγχθεί η διάβρωσή τους; Γιατί εναλλακτικά, να μην διαθέτει τους ίδιους πόρους για να έχει δικούς του θεσμούς μέσα στους οποίους κρατικοί λειτουργοί θα μεριμνούν εντεταλμένα για τα συμφέροντα του κράτους και την ελευθερία της κοινωνίας [αυτό πρέπει να πω ισχύει στα οργανωμένα και εθνικά ανεξάρτητα κράτη]. Γιατί να περιοριστούν οι πόροι για να δημιουργηθεί ένα μόνο τμήμα «πολιτικής επιστήμης και πολιτικής επιστήμης του διεθνούς συστήματος» όπου θα φοιτούν το πολύ 20-30 επιλεγμένοι νέο και που θα υπηρετεί την επιστήμη διασφαλισμένα ασκητικά, αξιολογικά ελεύθερα και μακριά από την περιρρέουσα ιδεολογικοπολιτική διαμάχη, τις διακρατικές διαμάχες και τους παρασιτισμούς. Θα μου πείτε μα αυτό δεν κάνουν τα πανεπιστήμια σήμερα; Θα απαντήσω: Ναι αυτό πιστεύει η κοινωνία που δεσμεύει τους πόρους για κάτι τέτοιο! Και θα ερωτήσω: Αυτό γίνεται τελικά;;; Πάει μακριά η απάντηση και δεν μόνο ακαδημαϊκή αλλά και πολιτική. Π.Ήφ.

ΝΒ. Μετακομίζω αυτές τις μέρες. Και όταν μετακομίζεις χάνεις πολλά αλλά και βρίσκεις πολλά, μερικά παραχωμένα σε κάτι κιβώτια που από καιρό έψαχνες απελπισμένα. Και βρίσκω άρθρα, επιφυλλίδες, παραπολιτικά και άλλες δολοφονίες του επιστημονικού μου χαρακτήρα, του δικού μου και άλλων. Κάσες ολόκληρες που από καιρό περιμένουν αξιολόγηση και σερβίρισμα «κρύα επιστημονική κριτική». Στην επιστήμη, αυτή –η «κρύα επιστημονική κριτική»– αποτελεί αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση ορθολογισμού. Είναι επίσης χρέος, δικαίωμα και υποχρέωση. Χρόνος μόνο χρειάζεται. Ελπίζω να τον βρω και να τον έχω (τον χρόνο). Ξεφυλλίζοντας αποκόμματα και άρθρα υπολόγισα ότι τα τελευταία χρόνια μπόρεσα να διαθέσω 10% του χρόνου μου στην επιστήμη και να σπαταλώ 90% του χρόνου μου στην αντιμετώπιση απίστευτων βολών κάποιων συνειδητών ή ανεπίγνωστων hitmen. Και κάποιοι θυμούνται ότι διόλου τυχαία ένας από τους μεγαλύτερους αν όχι μεγαλύτερος σύγχρονους στοχαστές, ο Κονδύλης, αηδιασμένος έγραψε:

Υ.Γ. Από τους πολλούς ονειδισμούς που μου απευθύνει ο …. («στρατηγός Κονδύλης ο νεότερος», «θεωρητικός των πολεμοκαπήλων», «καθηγητής») σίγουρα δεν αξίζω τον χειρότερο ίσως απ' όλους: δεν είμαι καθηγητής. Ο κ. Παναγιώτης Κονδύλης είναι συγγραφέας. Βήμα, 30.11.1997

 

Ακολουθεί η προαναφερθείσα παρέμβασή μου

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Ifestos
Sent: Saturday, January 29, 2011 1:59 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: army of “academic hitmen” and Theodorakis

 

Ifestos Panayiotis:

One need to think twice as regards the role of Theodorakis, the academicians and the “think tanks”. The cause of our problems maybe something else: The deficit of national independence. That is political issue, not an academic problem. Diagnosis of causes need to precede good remedies. Our problem is not the lack of good analysis. Our problem is the lack of national independence. We had plenty of analysis in the 1990s but evaporated and Greece was driven to shrinkage and eventually bankruptcy. The following “story” may explain some things: Few years ago I had an interesting conversation with an American colleague. We had a dinner together at Athens Hilton following a conference organized there. He is a most prominent and most brilliant scholar in international relations. They are about 15 scholars altogether worldwide (http://www.ifestosedu.gr/61bibliografia%20students.htm). I just note, here, what is commonly known about the wonderful jungle of political science and political science of international relations: The remaining so called academics living in hegemonic states: a) most of them serve “soft power” strategies of the their state, including Turkey today (publicly declared by FM Axmet Davutoglou) and b) in  secondary establishments destined mostly for foreigners some teach tasteless introductory stories not good even for children and or submit deconstructionist ideas to them (ethnomidenistes). Those living in weak-dependencies that is, weak states targeted by hegemonic strategies, have only one choice: To serve the strategies of the hegemonic states, e.g. the orgy on interventions of the post-cold war era, the violation of rule of law in the Aegean, the imposition of a fascist protectorate in Cyprus that would serve imperialism etc. Lets return to my American colleague (note he is descriptive not prescriptive!!, himself, in fact, opposes his country’s hegemonic overextension in Irak and elsewhere). My colleague informed me that he has my books on strategy in the bibliographical list he suggests to  his students. I looked at him and put him a simple question: «In these books I analyze standard concepts on strategy, geopolitics, theoretical relevance of Thucydides and Clausewitz, etc. Why I went on, almost innocently, Americans are eligible to read this analysis (so far know, Chinese, Russians, British et al) but not the Greeks. Why here, in my own country, the same analysis, or even a softened one, is attacked vehemently by an army of “academic hitmen” murdering my academic positions by characterizing me with various epithets or even insulting me!».

He looked at me really surprised and indeed “squashed me”:

«Reading your books I thought you are clever. Obviously you are not or you are pitifully uninformed. Uninformed as to what happens outside the circle of our wonderful theoretical concepts. If you are living in the United States you would had been a scholar like me or, alternatively, as most do, a “soldier” of the Pendagon. This is not what they do 99% of the so called academics in USA? There is a triangle, dear friend: 1. Approximately 3000 “institutes related to the American government”, 2. The Pentagon establishment of as we call it there “The Company”, and 3. The Universities. The so called academics work and live luxuriously by consciously or unconsciously  “serving” our strategic interests within this triangle. IR theory is done my Carr, Morgenthau, Gilpin, Waltz et al, not by them. Sometime we expedite them abroad. Now: Living in a weak state like Greece you must either be a critical constructivist* consciously or unconsciously serving the hegemonic claims of states like mine or be recruited in an “institute” financed by us or a transnational actor such as Soros who is also occasionally cooperating with our services. The one or the other way, living and working in Greece, Servia or Albania you are bound consciously or unconsciously to be so commissioned as to analyze and “instruct” your people the following: It is nationalistic to develop a deterrence strategy or even to claim that you have national interests. National interest do have only the hegemonic states:  Weak states should not have national interests and that is how your people should learn to think. Either you propagate this or you shut up. Didn’t you read Edward H. Carr or Kenneth Waltz? Understand it dear colleague: I am descriptive not prescriptive: Independent states, especially the hegemonic and their allies, should have a preemptive aggressive strategy. Non-independent states or states which are targeted with the purpose to diminish their national independence ,should be so driven as not to have a deterrence or any other defensive strategy. They must be flexible and adaptable to our hegemonic interests. To be a scholar in Greece or in any other dependency is an illusion!!. This state of affairs changes only if Greece politically speaking becomes an independent state. Nor nominally. In reality independent. If you insist to behave scholarly in Greece you are condemned to me “murdered” by our academic or media hitmen consciously or unconsciously commissioned by our government worldwide in the context of our soft power strategy. Wake up!! I repeat I am descriptive not prescriptive: Didn’t you read about soft power strategy**. It is 90% of the strategic planning of hegemonic states. I regret when I see people like you not being conscious that the problem is political, not academic. After all you have Thucydides that provides a global and formidably true explanation and interpretation!! Why not everybody reads it here in Athens!!. Wake up dear friend».

 

Some few words following the smashing truths of my American colleague: In the 1990s many of us wrote tenths of standard essays or books regarding Greek Affairs in international affairs. I bypass all and refer only to Panayiotis Kondylis, who is maybe the top thinker of modern times. Though living in Germany, before his death, his books were translated in Greek (http://www.ifestosedu.gr/44Kondylis.htm and http://www.ifestosedu.gr/44%20Kondylis%20collection%20of%20elektronic%20texts.htm). Definitely, comparatively and scientifically speaking, his political thinking is by far much more advanced compared to any scholar in western states. Also take Axmet Davutoglou’s  Strategic Depth: In terms of IR analysis if compared to the description and interpretation of Kondylis, objectively speaking, Strategic depth is a kindergarten. Still, Kondylis when his analysis became known widely in mid 1990s, he was by all means “murdered intellectually”. He was attacked by a ferocious army of academics and or mediamen who readily attack everyone who dares to speak about rule of law, deterrence strategy, exercise of sovereign rights etc (“Turkey yes has the right, Greece not”, read Sunday newspapers tomorrow, most probably you shall discover tenths of comments or articles).

Personally it happens I am convinced none or very few are fully conscious of what is at stake or what their role really is. Worldwide, within universities, within think-tanks or in media, at issue are not the personal intentions but the political state of affairs and the “role” of political analysis as structured in contemporary international politics. People are often performing their role instrumentally, are trapped professionally and their welfare depends upon compromises, their  wellbeing and that of their families depends from their role and many other act fully unconscious because simply they lack political thinking.  Some other may turn against their country in order to revenge … their father or teacher (so far, insisted a specialist in psychiatry in conversation lately). In life, moreover, most persons cannot act as heroes. Shifts of positions and alliances  is the rule not the exception: Where are all these millions of communists thinkers? Answer: Mostly analyzing in line with American driven  postmodernism.

I could “predict” the following: If the United States change position about AOZ and energy resources in the Mediterranean basin most intellectuals in our area (even some Turks or some related to Turks but under the new circumstances bound to be geared to turn against Turkey) shall forget what is currently written and enthusiastically support Greek positions (So far I do not know whether such a change is about to come , but this is irrelevant. If stronger states shift positions and given the pitiful state of our affairs, we may have … others supporting our interests because it is … in their interests). Many in intellectual kindergartens are moreover ignorant or indifferent as to what happens beyond the topic they serve as analyze. We all know that political and social sciences is not a science proper. It is at least 1000 pieces analyzing separately and irrespective of the global picture. Political analysts, after all, are humans and have the idiosyncrasies of all other human groups. What matters is to understand reality, that is, the causes and deficiencies in social life and international politics, and most importantly, of national independence deep inside our politics and our spiritual circumstances. Last but not least, what is really an utterly pitiful and regrettable state of affairs in a weak states is if and when the taxpayers do pay for intellectuals who not only are not scholarly gifted but in addition are consciously or unconsciously serving hegemonic claims and occasionally the country’s enemies.   

 

Conclusion: At issue is not whether Theodorakis or another good patriot commits money for “think tanks” or even university departments. As in any other weak state structured politically to be depended, these tanks would either be “emptied preemptively”, or “killed” by “hitmen” or alternatively be filled by hidden “reserves” readily and well trained in propaganda. The problem of weak states is national independence. And national independence is a political issue not an academic issue. Academicians should, at least, stay scholars. Hoping that I am wrong, I have to be honest and say my opinion: In countries like Greece you cannot be an genuine scholar. I know that by so speaking, some are unhappy and some other smile diabolically. I do not envy the latter!!!, if … any. 

Good “theory” of life tells this: If politically a state is geared in support of national independence most intellectuals shall serve this purpose. And irrespective in which country we live struggling for national independence is universally moral. This is so because it is compatible to the ontological premises and because it is validated by the High principles of international law (non intervention, interstate parity, internal and external sovereignty). I did not say “rules” of international law. I wrote “principles” of international law that are governed by another condition: self-help. This is another story and I better stop it here.  

 

Notes

* : «“More powerful states may be in position to alter the conceptions that the weaker actors have of their own self interests, especially when economic and military power has delegitimated ideological convictions in weaker or defeated societies. The United States, for instance, pressed for a particular vision of the international society should be ordered after World War II and renewed and reinvigorated this project after the en of the Cold War. The goal was not simply to promote a particular set of objectives, but to alter how other societies conceived of their own goals. The emphasis on what Nye has called soft power engages both realist concerns about relative capabilities and constructivism’s focus on beliefs and identity”. [Katzenstein/Keohane/Krasner , International Organization, vol. 52. 4 1998 p. 673]

 

** The interested about “soft-power” could read the short but extremely informative essay of Jonathan Mowat: http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm. It is important to follow the bibliographical links of this essay.

 

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

Professor, International Relations – Strategic Studies.

University of Piraeus

www.ifestosedu.gr - nfo@ifestosedu.gr

 

--------------------------------------------

21.1.2011. Ηλίας Ηλιού. Ένας χαλκέντερος ριψοκίνδυνος στοχαστής που τον έλεγαν ...

 

βλ. http://kondylis.files.wordpress.com/2010/07/kondylis_iliou1.pdf

 

------------------------------------------------------------------

19.1.2011. Οι δήθεν Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί

Το ζήτημα των δήθεν μη κυβερνητικών οργανισμών που δρουν διεθνικά, εξωπολιτικά και φθοροποιά για την δημοκρατία, τον ορθολογισμό και την ενδοκρατική ζωή των ανθρώπων είναι το μέγα ζήτημα της εποχής μας. Ο συνάδελφος Μάριος Ευρυβιάδης είναι ένας σπάνιος ειδήμων αυτού του φαινομένου και γράφει με ακρίβεια, αληθινά και στην βάση τίμιων εκτιμήσεων βαθύτατων προεκτάσεων. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ίσως φαινόμενο της εποχής μας το οποίο λόγο πλανητικοποίησης των οικονομικών κυρίως φαινομένων και των επικοινωνιών (όχι παγκοσμιοποίησης καθότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει, θα απαιτούσε παγκόσμια κοινωνία και κατ' επέκταση παγκόσμια εξουσία) θέτει ζητήματα διανεμητικής δικαιοσύνης. Ανάρτησα δύο πρόσφατα άρθρα του στην διεύθυνση Πλεκτάνη Αναν- Οι απαράδεκτες χρηματοδοτήσεις. Κανείς τα βρίσκει και στις διευθύνσεις http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_4696.html?sms_ss=yahoomail και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_6988.html  

---------------------------------------

4.1.2011. Ο κόσμος χάνεται και η ... μεταεθνική εποχή

 

Σημ. Λες τόσο φόρτο υποχρεώσεων: μην μιλάς πολύ. Αλλά μιας και δεν αντέχω να μην πω την άποψή μου όταν παραβιάζεται η κοινή λογική. Παραθέτω επίκαιρη παρέμβασή μου σε φόρουμ συζητήσεων ακαδημαϊκών. Το ίδιο έγινε και προχθές όταν έχασα μισή ώρα για να κάνω παρέμβαση για τον ρόλο της Εκκλησίας στην παρούσα κρίση αλλά και γενικότερα.

    Νομίζω το 2011 θα πρέπει να παίρνουμε δύναμη με τον Ξυλούρη και τους συνδέσμους που παρέθεσα προχθές: ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ. -ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΝΙΚΟΣ http://www.youtube.com/watch?v=Ri4PDOF_KxM&feature=related και Νίκος Ξυλούρης-Πότε θα κάνει Ξαστεριά http://www.youtube.com/watch?v=slWRbC8txK0&feature=related.

    Τώρα, για αυτούς τους ελληνόφωνους γυρολόγους και αλήτες (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) που διαβολικά και με κακεντρέχεια τρίβουν τα χέρια επειδή η Ελλάδα δεινοπαθεί, ας τους το κάνουμε σαφές: Κανείς δεν ζηλεύει την κατάντια τους. Μισούν τους εαυτούς τους και η κακεντρέχειά τους είναι αντανάκλαση αυτού του γεγονότος. Ιστορικά επαληθεύεται ότι η μοίρα τους μιας και ηδονιστικά αυτό επέλεξαν να κάνουν, είναι να μισούν τον εαυτό τους, να προσχωρούν στον εκάστοτε εχθρό, να ισχύει για αυτούς "ότι γεμίζει μου γεμίζει το στομάχι το αγαπώ", ότι είναι δικό μου το μισώ και μέσα σε κάθε μόριό μου κρύβεται ένας "οικουμενικός Εφιάλτης".

    Εμείς εδώ θα κρατιόμαστε γερά από ότι μας ανήκει, πνευματικό και κυριαρχικό. Όπως όλοι οι πρόγονοι με υπομονή απολαμβάνουμε αυτό που μας ανήκει, θα το υπερασπιζόμαστε και θα υποφέρουμε ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Ούτε μια στιγμή δεν θέλουμε να ζήσουμε αν θα τους μοιάσουμε.

    Αυτά και πολλά άλλα που μπορεί να ειπωθούν δεν είναι λόγια "ηρωικά". Είναι λόγια απλά και ψύχραιμα που ακούγονται εδώ και αιώνες μέσα σε κάθε κοινωνία η οποία αξίζει να διαιωνίζεται. Και από κάθε άνθρωπο που απολαμβάνει αυτό που είναι, αυτό που έχει και αυτό που αγαπά, δηλαδή την πατρίδα και την οικογένεια (και τον υπόλοιπο κόσμο, κατ' επέκταση, φτάνει, όπως είπε και ο Ρήγας Φεραίος, να μην μας απειλεί, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα τον πολεμήσουμε με ότι μέσο έχουμε). 

 

Υστερόγραφο.

Στην σελίδα http://www.ifestosedu.gr/109ΣτρατηγικόβάθοςΠολιτική.htm μια νέα ανάρτηση σήμερα συνέντευξης του Νταβούτογλου. Ενδιαφέρον: Ο Νταβούτογλου αντλεί από το κλασικό πολιτικό και πολιτισμικό κεκτημένο με άνεση και αυτοπεποίθηση. Οικουμενικοί είναι λέει. Καμιά αντίρρηση; Ναι πολλές στην Ελλάδα, όμως. Είναι οι εθνομηδενιστές οι οποίοι όταν ακούνε κλασικός πολιτισμός, Θουκυδίδης, Πλάτωνας και ελληνικότητα παθαίνουν αλλεργία.

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Ifestos
Sent: Monday, January 03, 2011 11:47 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητέ Δημήτρη,

 

 Αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητέ Δημήτρη,

 

Δεν παρακολούθησα την συζήτηση περί Μεταξά και ούτε ενδιαφέρει, νομίζω. Σε ένα τέτοιο φόρουμ θα μπορούσαν να γίνουν παρεμβάσεις επί της ουσίας πολύ σημαντικών ζητημάτων που αφορούν την επιβίωση του εθνοκράτους μας. Για παράδειγμα, μεταξύ άλλων:

Α) τι θα μπορούσε να σημαίνει αν υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις της σημερινής δικής μας υπόθεσης προσφεύγαμε σε κάποιο διεθνές διαιτητικό όργανο και ποια θα ήταν η αξίωσή μας.

Β) Ποια πολιτικά ή και νομικά επιχειρήματα θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε για να αξιώσουμε επανεξέταση των προβλημάτων από όσους για δικούς τους στρατηγικούς λόγους (http://www.ifestosedu.gr/104ONEpolitikostratigika.htm) έβαλαν το άλογο μπροστά από την άμαξα θέτοντας σε κίνδυνο το κοινοτικό σύστημα - http://www.ifestosedu.gr/85EurWorldGovernance.htm (για το ότι άκριτα και απροετοίμαστα πετάχτηκαν οι έλληνες μέσα στον λάκκο των λεόντων, βεβαίως, είναι δική μας υπόθεση). Γιατί θα έπρεπε να είχαμε δει το αντιαισθητικό εξώφυλλο του Φόκους με την Αφροδίτη για να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η ΕΕ (http://www.ifestosedu.gr/11EUkosmotheoria.htm)

Γ) Τι θα σήμαινε για τη  Ελλάδα και την περιφέρειά μας η κατάλυση της ΟΝΕ (όπως φαίνεται πλέον ότι είναι αναπόδραστο ενδεχόμενο) ή η και της ΕΕ (πιθανότατο ενδεχόμενο).

Δ) Ποιες είναι η συνέπειες της σχεδόν απόλυτης αδυναμίας μας μπροστά σε πλήθος αναθεωρητικών αξιώσεων στην περιοχή μας και μιας πιθανής ανάδειξης της νέο-Οθωμανικής Τουρκίας σε πανίσχυρο διεθνή παράγοντα (http://www.ifestosedu.gr/109%20Νταβούτογλου%20Στρατηγικό%20βάθος.htm).

E) Με ποια πολιτικά και νομικά επιχειρήματα θα μπορούσαμε να αξιώσουμε τα «δανεικά» της καταλήστευσής μας κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

ΣΤ) Ποιοι αλήτικοι (με την αρχαιοελληνική έννοια) διεθνικοί χρηματοοικονομικοί δρώντες φέρουν ευθύνες και πως μπορούμε να εγείρουμε αξιώσεις και να ζητήσουμε ευθύνες. Ποια ιδρύματα «πολιτικής» δρουν στην Ελλάδα, στελεχώνουν στους χώρους των κρατικών λειτουργών και χρηματοδοτούνται από τέτοιους διεθνικούς δρώντες;

Ζ) Δεδομένου ότι τα προβλήματα στη ΕΕ δεν τελειώνουν σύντομα και ότι μπορεί ακόμη και να μην επιβιώσει στην παρούσα μορφή της, πως μπορούμε να αναπτύξουμε εμπορικές, χρηματικές, επενδυτικές, δανειοδοτικές κτλ σχέσεις με τον απέραντο κόσμο των υπόλοιπων κρατών οι πληθυσμοί των οποίων είναι περίπου έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι. 

 

Τώρα, λυπάμαι αλλά πρέπει να είμαι απόλυτος και μάλλον δυσάρεστος επί ενός συγκεκριμένου ζητήματος με το οποίο τυγχάνει να έχω ασχοληθεί επί δεκαετίες: Μέρος των σημερινών προβλημάτων μας είναι αφενός η αναίρεση της θεμελιώδους αρχής «scripta manent» και αφετέρου, οι λανθασμένες γενικεύσεις που αφορούν μεγάλα ζητήματα της εθνικής στρατηγικής.

Αποτελεί μεγάλο λάθος αν κανείς υποστηρίξει ότι την περίοδο 2000-2004 η τότε κυβέρνηση «πέτυχε να βάλει την Κύπρο στην ΕΕ».

Το μόνο που «πέτυχε» ήταν να θάψει μια μεγάλη υπόθεση η οποία ενδέχεται να οδηγούσε σε ειρηνική επίλυση του κυπριακού και σταθεροποίηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων επί μακρόν: Μαζί με τον λόρδο Χάνευ συν-έγραψαν και συνέπραξαν στο μποϋκοτάζ της ειρήνης που προκάλεσε το σχέδιο Αναν. Μια πραγματική ευκαιρία που γεννήθηκε μετά από μεγάλο πολιτικοστοχαστικό αγώνα,  οι τότε πολιτικοί τον χαράμισαν. Δεν συμπεριλαμβάνω μόνο την κυβέρνηση αλλά και πολλούς άλλους, καθώς και τις εκατοντάδες φορείς επιστημονικών τίτλων που έβαλαν το όνομά τους κάτω από λίστες υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν χωρίς έκτοτε να έχουν δώσει –ως όφειλαν- εξηγήσεις για αυτή την στάση τους (και παρά το γεγονός ότι ομάδα εμπειρογνωμόνων από όλο τον κόσμο θεμελίωσαν ένα ακλόνητο επιστημονικό κείμενο για το πόση επιπολαιότητα επέδειξαν όταν έσπευσαν να το στηρίξουν - http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm).

Για να μην μιλήσω για το ποιοι και πόσοι καταπολεμούσαν την εθνική αποτρεπτική στρατηγική που συμπεριελάμβανε την υποβολή αίτησης και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ (http://www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm).

Το μόνο που «πέτυχαν», λοιπόν, οι τότε κυρίαρχοι πολιτικοί δρώντες, (την περίοδο 2001-4) ήταν να πέσουν στην παγίδα του Λόρδου Χάνευ συν-συγγράφοντας το φασιστικό σχέδιο Αναν που δολοφόνησε τις προοπτικές ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού και σταθεροποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Αν και συγγράφω εκτενές κείμενο για το θέμα αυτό ο ενδιαφερόμενος ο οποίος ενδιαφέρεται για επιχειρηματολογία μπορεί να ανατρέξει στις εξής δημοσιεύσεις ►Causes of war and the European Option of Cyprus (essay), ►Ομιλία: Η ΕΕ και η πρόκληση της κυπριακής ένταξης, ►Κύπρος-ΕΕ: διαδρομή, σκοποί αποτελέσματα, ►Ομιλία εις μνήμη Γιάννου Κρανιδιώτη 2005, ►In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη 2010, ►Ελληνική Εθνική Στρατηγική: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου, ►στρατηγική-χειραφετημένη ανάλυση ►Προκλήσεις στο Αιγαίο, αποτρεπτική στρατηγική, ►Διεθνής πολιτική, Ελλάδα-διπλωματία ►Constitutional Convention for Cyprus - Κύπρος: Συντακτική Συνέλευση [όλα δοκίμια αναρτημένα στην ενότητα Ελληνική ιστορία, διπλωματία, πολιτική, στρατηγική – www.ifestosedu.gr)

 

Με γενικεύσεις εκτός τόπου, χρόνου, χώρου και ενάντια στην αλήθεια δεν πάμε μπροστά. Σωστή αυτοκριτική χρειαζόμαστε και το λιβάνισμα των ενόχων δεν ωφελεί. Σε αντίθετη περίπτωση θα καταλυθούμε ολοκληρωτικά. Ούτε υπάρχει πλέον περιθώριο για σκεπτόμενους ανθρώπους να συντάσσονται με ευκολία στην παλαιολιθική κομματική διαμάχη που φαίνεται να παραληρεί, όταν για παράδειγμα ακούονται πρωτοφανή συνθήματα του είδους «θα αλλάξουμε την Ελλάδα και τους έλληνες». Τα λένε αυτοί οι ίδιοι οι οποίοι καθισμένοι επί δεκαετίες στο σβέρκο των ελλήνων χρεοκόπησαν το κράτος σε όλο το φάσμα: Πνευματικά, πολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά και τώρα κυριαρχικά (μιας και αυτή την στιγμή συνομιλούμε για την παράκαμψη της διεθνούς νομιμότητας στο Αιγαίο και στην Κύπρο). Γιατί να μας αλλάξουν και προς τι; Για να μας προετοιμάσουν να εναχθούμε στην … μεταεθνική εποχή των φαντασιώσεών τους;

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών

Πανεπιστήμιο Πειραιώς

www.ifestosedu.gr 

 

-----------------------------------------------------

1.1.2011. 2011: Αρχή με Ξυλούρη και Νότη

Πρώτη μέρα του χρόνου και διέγραψα ένα εκτενές κείμενο για εφιάλτες, εξαρτήσεις, κράτη, έθνη και εθνοκράτη, στρατηγικά βάθη, στρατηγικά κενά, γυρολόγους γιουσουφάκια και άλλα πολλά. Συνήθη όλα αυτά στην θαλασσοπορία των εθνών, από αρχαιοτάτων χρόνων. Μέρα που είναι, όμως, επέλεξα να το αφήσω και να προτείνω στους επισκέπτες μερικούς συνδέσμους. Τον άφθαστο Ξυλούρη και μερικά άλλα που ακούω άνευ διακοπής όποτε μπω στο αυτοκίνητο. Τα τρία επιλεγμένα του Νότη Σφακιανάκη που μου έστειλε πρόσφατα φίλος, έχουν πολύ νόημα και ο καθείς το διαπιστώνει. Μια επιλεκτική λίστα αυτών και μερικών άλλων, κυρίως ποιημάτων του Καβάφη, μελοποιημένων και απαγγελμένων είναι πάντοτε στην πρώτη γραμμή των προτιμήσεων. Τώρα, έχω και επιλεγμένα του Στέλιου Καζαντζίδη. Αυτή την παχιά κυματώδη φωνή της Μικρασίας με τζουνάμια ουσιών και νοημάτων. Αυτά ακούμε από Μικρά Ασία μεριά εμείς, όχι σειρήνες που κατευνάζουν ενοχές και θρέφουν εφιαλτικές εκλογικεύσεις αναίρεσης της εθνικής ανεξαρτησίας και απώλειας και νέων κομματιών του ελληνισμού. Εν τέλει: Ο καθείς ότι κουβαλάει μες την ψυχή του, όπως λέει και ο Καβάφης. Και η θαλασσοπορία συνεχίζεται. ... Καλό νέο χρόνο.   

 

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ. -ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΝΙΚΟΣ

http://www.youtube.com/watch?v=Ri4PDOF_KxM

 

Νίκος Ξυλούρης-Πότε θα κάνει Ξαστεριά

http://www.youtube.com/watch?v=slWRbC8txK0&feature=related

 

Νίκος Ξυλούρης: O Thourios (Ο Θούριος του Ρήγα Φεραίου)- War March

http://www.youtube.com/watch?v=o5z108veNAg&feature=related

 

Νότης Σφακιανάκης δέντρο

http://www.youtube.com/watch?v=3TSLm_G3z48

 

Νότης Σφακιανάκης - Ήταν τρελός

http://www.youtube.com/watch?v=y-e67gaBP7s

 

Νότης Σφακιανάκης - Ο αετός

http://www.youtube.com/watch?v=_1T2AzA-QJc