Παναγιώτης Ήφαιστος, www.ifestosedu.gr  --  info@ifestosedu.gr

Χαλαρά και Επίκαιρα 2012 (κλικ εδώ για μετάβαση στα περιεχόμενα)

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα 2013 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2011 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2010 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2009 κλικ εδώ

Για μετάβαση της αντίστοιχης σελίδας για το 2008  κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2007 κλικ εδώ,

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2005-6 κλικ εδώ.

Όποτε κρίνεται σκόπιμο και χρήσιμο και όποτε αυτό είναι πρακτικά εφικτό, θα καταγράφονται "πρόχειρες" γνώμες που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί. Δεν πρόκειται για κανονική ανάλυση αλλά για περίπου "εν θερμώ" κατάθεση σκέψεων οι οποίες ενδέχεται αργότερα να τύχουν επεξεργασίας και να ενταχθούν σε μεγαλύτερο κείμενο.  Οι μικρές καθημερινές "επιφυλλίδες" ή σύντομα σχόλια που ακολουθούν θα παρατίθενται χρονολογικά. Στην κορυφή της σελίδας θα παρατίθεται το τελευταίο και θα ακολουθούν τα υπόλοιπα χρονολογικά. Επειδή τα κείμενα που ακολουθούν δεν θα τυγχάνουν επιμελούς επεξεργασίας και διορθώσεων ίσως υπάρχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Εξάλλου, είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται για αμιγή ακαδημαϊκή ανάλυση και γι' αυτό ενδέχεται σε μερικές περιπτώσεις να μην πληρούν πάντοτε κριτήρια αξιολογικής ελευθερίας. Όπως και για τις υπόλοιπες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου, μπορείτε να αποστείλετε σχόλια στην διεύθυνση: Σχόλια για τα κείμενά σας (κλικ). Τέλος, σημειώνω ότι τα κείμενα που ακολουθούν γράφονται αυθόρμητα, ταχύρρυθμα και συνήθως δεν διορθώνονται φραστικά και ορθογραφικά.

 

Περιεχόμενα

29.12.2012. Προεδρικές στην Κύπρο και οι συμπληγάδες του πολιτικού ανορθολογισμού των Ελλήνων

22.12.2012. Η ιλαροτραγική είδηση της χρονιάς και η ιλαροτραγική "μας" απάντηση.

22.12.2012. Γιατί Γιώργο Λιλλήκα για πρόεδρο

16.12.2012. Υπάρχουν ακόμη Ανανικοί ...

23.10.2012. Απάντηση της Παμμακεδονικής Ένωσης στην κ Κουλούρη

20.10.2012. Εις μνήμη Νεοκλή Σαρρή, ο ρόλος του πολιτικού στοχαστή

14.10.2012. Φθινοπωρινά φρούτα της θάλασσας

10.10.2012. Προς κυρία Μέρκελ: Η Ελλάδα είναι ο στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης

29.9.2012. Αειφόρος ανάπτυξη και τροχιά ραγδαίας υπανάπτυξης της Ελλάδας

5.9.2012. Εκποίηση νήσων, νησίδων και βραχονησίδων και άλλων ιερών και οσίων

25.8.2012. Η φοροδιαφυγή, ο καφετζής της Ύδρας και τα κύρια αίτια της κρίσης

24.8.2012. Κρίση και η ΕΕ, ανάρτηση αναλύσεων

28 Ιουλίου 2012. αλιευτικές ικανότητες που θα χρησιμεύσουν όταν η κρίση επιδεινωθεί ...

3.7.2012. Ελύτης (1958): Τι φταίει για την κακοδαιμονία της ελληνικής ζωής;

2.7.2012. Φιλόσοφοι, πολιτικοί φιλόσοφοι και αυθεντίες
21.6.2012 Κίνηση μέσα σε ναρκοπέδιο
20.6.2012. Ο Αντώνης Σαμαράς πρωθυπουργός ...
18.6.2012. Μίκης Θεοδωράκης: Ο Ελληνικός λαός ασφυκτιά

18.6.2012. Το αποτέλεσμα των εκλογών και οι παρεμβάσεις: "Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία"
2.6.2012. Κρίσεις και παρεμβάσεις

6.5.2012. Εκλογική επανάσταση 2012. Επόμενη μέρα: Μια δυναμική πολιτική επιβίωσης

26.4.2012 Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»

5.4.2012. Το γερμανικό ζήτημα και τα οντολογικά θεμέλια της ΕΕ

14.3.2012. Γκρίκα ομιλία: Kalos Irtate - Grecia Salentina 1/4, 2/4, 3/4, 4/4

13.3.2012. Η Εθνική Ανεξαρτησία και ο Μίκης. Μπράβο Μίκη μας ...

12.2.2012.  Τα μνημόσυνα των Γρηγόρη Αυξεντίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη

11.3.2012. «Οι μίμοι, γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά».

6.3.2012. Σκέψεις για τις καταιγιστικές εξελίξεις στην ΕΕ που κατανοούν και οι δεκαεξάχρονοι

22.2.2012 Ιδιωτεία και μνημονιακοί - αντί-μνημονιακοί

12.12.2012. Αυτοκτονία η «διεθνής διάσκεψη»

12.12.2012. Δεν υπάρχει άλλη Πόλη.

9.2.2012 ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΟΥ

6.2.2012. Ο μοιραίος Μπαν Κι Μουν, ο ρόλος του ΟΗΕ και τα αυτοκτονικά σύνδρομα των κυπρίων

6.2.2012. Ολίγιστοι διεθνολογικά σκεπτόμενοι «φιλόσοφοι» και οι φιλοσοφικά σκεπτόμενοι διεθνολόγοι

19.1.2012. πτώχευση και ή εκποίηση των πάντων

3.1.2012. Χρειάζεται στρατηγική για το φυσικό αέριο

1.1.2012. Καλό Νέο Χρόνο με τον Ξυλούρη και Παπαδιαμάντη

2.1.2012. Την σπάθα σήκωσε και πάλι

---------------------------------- 

29.12.2012. Προεδρικές στην Κύπρο και οι συμπληγάδες του πολιτικού ανορθολογισμού των Ελλήνων

 

Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112CySympligades.htm

 

Συμπληγάδες διζωνικής παράκρουσης και πολιτικού ανορθολογισμού:

Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο

 

Περιεχόμενα (κλικ στον τίτλο για μετάβαση): 1. Εκτροχιασμός του δημόσιου και επιστημονικού λόγου και η ανάγκη για πολιτικό ορθολογισμό. 2. Μόνος άξονας η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία και ελευθερία. Tο σχέδιο Αναν. 3. Ιστορίες, ιστοριούλες, ανέκδοτα, δίκη προθέσεων και το πολιτικό θέατρο του παραλόγου, το σχέδιο Άτσεσον και ο Γιώργος Λιλλήκας. 4. Το σχέδιο Άτσεσον. Μερικές στρατηγικές πτυχές. 5. «Ιστορία», γνώση, γνώμη, ηθικοπρακτικές προεκτάσεις και μια πολιτική εκτίμηση-θέση για τις κυπριακές προεδρικές εκλογές.

 

----------------------------

22.12.2012. Η ιλαροτραγική είδηση της χρονιάς και η ιλαροτραγική "μας" απάντηση.

 

Συνήθως τέλος Δεκεμβρίου κάνω εδώ κάποιο σχόλιο για το κλείσιμο του έτους. Η κατάσταση της χώρας όμως δεν χρειάζεται να τη περιγράψει κανείς. Κραυγάζει. Παραθέτω λοιπόν μια αναμενόμενη στάση του τούρκου ηγέτη και την ιλαροτραγική απάντησή "μας" για ένα θέμα το οποίο ο υποφαινόμενος είναι σχεδόν ο μόνος που διαμαρτύρεται εδώ και μήνες.

 

Ερντογάν: Κακώς αναβάθμισε η S&P τη χώρα που πουλάει τα νησιά της
*Ειδικότερα, ο τούρκος πρωθυπουργός ερωτηθείς σε τηλεοπτική συνέντευξη για τις βαθμολογήσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, που πρόσφατα αναβάθμισαν το ελληνικό χρέος ενώ επιμένουν στην χαμηλή βαθμολόγηση της Τουρκίας είπε: «Δεν είναι δυνατόν να συμφιλιωθώ με τους οίκους αυτούς. Είναι πλήρως πολιτικοποιημένοι. Η Ελλάδα έχει βουλιάξει και ανεβάζουν την βαθμολογία της κατά έξι μονάδες, ενώ της Τουρκίας με το σταγονόμετρο... Αυξάνουν κατά έξι βαθμίδες την βαθμολογία μίας χώρας που πουλάει τα νησιά της». 

 

Και ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας απαντά. «Δεν πωλείται κανένα ελληνικό νησί» «Χαιρέκακες δηλώσεις, που αναπαράγουν ψευδή στερεότυπα και ανακριβή στοιχεία, δεν ταιριάζουν σε ηγέτες και μάλιστα γειτόνων, που λένε ότι επιθυμούν την οικοδόμηση σχέσεων φιλίας και εμπιστοσύνης».

 

Κλείνοντας το 2012 και εισερχόμενοι στο 2013 η μια ιλαροτραγωδία διαδέχεται την άλλη. Τα σχόλια περιττεύουν. Για όποιον δεν ξέρει, βέβαια, ότι τα νησιά εκποιούνται ας δει την ανάλυση «Εκποίηση, νησίδων, βραχονησίδων και άλλων ιερών κα οσίων» στη παραπλήσια διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm.

 

------------------------

22.12.2012. Γιατί Γιώργο Λιλλήκα για πρόεδρο

Γιατί Γ. Λιλλήκα για Πρόεδρο της ΚΔ

Δημοσιευμένο στον Φιλελεύθερο 22/12/2012 http://www.philenews.com/digital/ (απόψεις και άρθρα)

 

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

 

Οι επερχόμενες Προεδρικές εκλογές είναι κομβικές. Θα κρίνουν κατά πόσο οι κύπριοι θα χαράξουν νέα πορεία χειραφέτησης και επανατοποθέτησης του κυπριακού στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας ή κατά πόσο τελεσίδικα θα αρχίσουν να κατηφορίζουν προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό. Δες τε τον Λίβανο, δες τε την Συρία και δες τε τον δόλιο και ύπουλο ρόλο της Τουρκίας. Αυτά και χειρότερα θα πάθουν οι Κύπριοι αν εμπιστευτούμε τις παρατάξεις οι οποίες παρά τα φρικτά τους λάθη ζητούν να ηγηθούν ξανά του κράτους. Υπήρξαν φανατικοί υποστηρικτές ή υποκριτικοί συνοδοιπόροι του φασιστικού, ανελεύθερου, ρατσιστικού, αντιδημοκρατικού και ιμπεριαλιστικού σχεδίου Αναν. Σήμερα, εν τούτοις, δεν έχουν καν το θάρρος να πουν ένα ανοικτό και μεγάλο συγνώμη.

Σώφρων και ασφαλές είναι να μην εμπιστευτούμε τις απαρχαιωμένες και αναχρονιστικές παρατάξεις της κομματοκρατίας της περιόδου 1960 μέχρι σήμερα. Τόσα είναι τα λάθη τους που σωρευμένα είναι πιο ψηλά από το Έβερεστ. Απαρχαιωμένες και αναχρονιστικές ιδεολογίες, σπαρακτικά κραυγαλέα ανικανότητα να καταλάβουν στοιχειωδώς τον κόσμο και την σημασία της εθνικής ανεξαρτησίας, πρόταξη των κομματικών και προσωπικών διαφορών τους πάνω από την εθνική επιβίωση και ανικανότητα να αντιληφτούν τον πραγματικό χαρακτήρα των διεθνών θεσμών.

Γι’ αυτό, δεν είναι να απορεί κανείς για το γεγονός ότι μετά το 1960 μας οδήγησαν σε διαδοχικές διχόνοιες, εμφυλίους, τυφλότητα, πραξικοπήματα, αδιέξοδες συμφωνίες με τον εισβολέα, απάθεια αντί ενεργής αντίστασης και ακατανόητα μπερδεμένα λόγια όταν πριν δύο δεκαετίες κάποιοι έγκαιρα μιλούσαν για στρατηγική διεξόδου (αίτηση ένταξης στην ΕΕ και αμυντική σύζευξη με την Ελλάδα). Διολισθαίνοντας από την μια υποχώρηση στην άλλη και από το ένα λάθος στο άλλο μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού με το σχέδιο Αναν το οποίο απέκρουσαν με το ιστορικό ΟΧΙ του 2004 οι ίδιοι οι πολίτες. Τώρα, οι αδιόρθωτοι, θέλουν να μας επιστρέψουν στο μέλλον της ίδιας ή παρόμοιας διζωνικής παράκρουσης. Αν οι κύπριοι πάσχουν από συλλογικά σύνδρομα αυτοκτονίας θα ψηφίσουν ξανά τους δράστες της συμφοράς μας. Αν το κάνουν, μάλλον θα είναι η τελευταία φορά που ψηφίζουν και θα πάθουν ότι τους αξίζει.

Ο θεσμός της Προεδρίας, δηλαδή της άμεσης δημοκρατίας στην εκλογή του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα, προσφέρει τώρα την ευκαιρία για μια πιο ασφαλή πορεία. Ο θεσμός της Προεδρίας αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα κατά των πολιτικά ναυαγισμένων κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών. Βασικά, στην σημερινή ιστορική συγκυρία, οι προεδρικές εκλογές θα προκρίνουν αν η Κύπρος θα ζήσει ή θα πεθάνει. Γιατί η επί τέσσερεις δεκαετίες θανατηφόρα υποχωρητικότητα και η στήριξη του θανατηφόρου σχεδίου το 2004 δεν είναι τυχαία. Οφείλεται στην προσκόλληση των δύο μεγάλων κυπριακών κομμάτων σε αναχρονιστικά και απαρχαιωμένα ιδεολογικά δόγματα και ακατάλληλες για ανεξάρτητο κράτος εξαρτησιακές αντιλήψεις τους.

Το ιδεολογικό σάπισμά τους προκαλούσε αλληθωρισμό προς ξένους δεσπότες που ζητούσαν την καταστολή της ανεξαρτησίας μας και που έφερνε άσκοπη και αχρείαστη διχόνοια στην κυπριακή κοινωνία. Από το 1960 μέχρι σήμερα, σε άλλα κράτη μια τέτοια αλληλουχία θανατηφόρων λαθών η αποδοχή το 2004 να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, θα είχαν ακουστεί φωνές περί εσχάτης προδοσίας. Σε κάθε περίπτωση, παραμένει γεγονός ότι επί δεκαετίες και αδιαλείπτως μετά το 1977 συζητούσαν την κατάργηση της Ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα απλά μέλη των κομμάτων, οι απλοί δηλαδή Κύπριοι, δεν φταίνε γι’ αυτό. Φταίνε όσοι και όποιοι δράστες κομματάρχες τους παρέσυραν στον κατήφορο. Τώρα τους προσφέρεται η ευκαιρία χειραφέτησης, πολιτικής απελευθέρωσης και μιας νέας σωτήριας πορείας.

Η εκλογή μη κομματικού Προέδρου της ΚΔ, επιπλέον, θα δώσει την ευκαιρία στην πολιτικά ναυαγισμένη κομματοκρατία να αυτοδιαλυθεί και να ανασυγκροτηθεί, για να ανασυσταθεί έτσι η πολιτική μας ζωή. Οι προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου, λοιπόν είναι «δύο σε ένα»: Προσφέρουν, αφενός την ευκαιρία η κοινωνία να εκλέξει πανηγυρικά μη κομματικό πρόσωπο με θέσεις εθνικής σωτηρίας και αφετέρου την προοπτική ανασυγκρότησης και ανασύστασης της κυπριακής πολιτικής ζωής. Ταυτόχρονα, θα ανακοπεί ο κατήφορος προς το θανατηφόρο τέλμα, την απώλεια της ανεξαρτησίας μας, το βίαιο πάντρεμά μας με τον νέο-Οθωμανισμό, την ακύρωση της δημοκρατίας, την αποδοχή ενός ρατσιστικού (διζωνικού) καθεστώτος και την αρπαγή του πλούτου μας. Στις εκλογές του Φεβρουαρίου 2013 η κυπριακή κοινωνία θα δείξει, ουσιαστικά, κατά πόσο είναι βιώσιμη συλλογική οντότητα και κατά πόσο διαθέτει συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Τώρα, επειδή ένας είναι ο μη κομματικός υποψήφιος ερχόμαστε στον Γιώργο Λιλλήκα. Ο ανανεωμένος πολιτικός του λόγος και οι ρητές προγραμματικές του θέσεις κατά της θανατηφόρας διζωνικής παράκρουσης διανοίγουν ελπίδες τόσο μιας πιο ελπιδοφόρας προεδρίας όσο και μιας ευκαιρίας, όπως είπαμε, να ανασυγκροτηθεί η πολιτική μας ζωή. Ο ανεξάρτητος υποψήφιος δεν φαίνεται μόνο να αφήνει πίσω τον απαρχαιωμένο ιδεολογικοπολιτικό λόγο αλλά και να παραμερίζει την διζωνική παράκρουση που μαθηματικά οδηγεί σε πλήρη και τελεσίδικη τουρκοποίηση.

Ο ανανεωμένος λόγος συμβολίζεται και από την σωστή αντίληψη της ελληνικότητας ως οικουμενικής πολιτικής παράδοσης και από την κατανόηση της στρατηγικής σημασίας της Ελλάδας για την επιβίωση των κυπρίων. Την Ευρώπη, επίσης, την βλέπει με σωστούς πολιτικούς φακούς και χωρίς συμπλέγματα ή σύνδρομα υποτέλειας. Επιπλέον, χωρίς εθνικιστικές παρακρούσεις όσων σήμερα αμετανόητοι στεγάζονται σε συγκεκριμένο κόμμα, χωρίς αναχρονιστικά διεθνιστικά σύνδρομα όσων σταλινικών κυβερνούν το έτερο μεγάλο κόμμα και χωρίς νεοκυπριακά παραληρήματα, ο ανεξάρτητος υποψήφιος χαράσσει μια ψύχραιμη και ισορροπημένη πορεία.  

Οι κύπριοι έχουν την μεγάλη ευκαιρία να αποκολληθούν από τις λάσπες λαθών και πολιτικών εγκλημάτων πέντε δεκαετιών και να εξαποστείλουν τους αμετανόητους δράστες της συμφοράς της Κύπρου στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Νέες και ανασυγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις που θα πυροδοτήσει η αλλαγή, θα στηρίξουν τον νέο πρόεδρο στην νέα και δύσκολη πορεία σωτηρίας. Μια τέτοια πορεία υποχρεωτικά είναι τροχοδρομημένη πάνω στις αρχές της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Οποιαδήποτε άλλη «λύση» καλύτερα ποτέ να μην έλθει ή ας αργήσει όσο χρειαστεί. Θέλουμε και επιδιώκουμε βιώσιμη λύση αλλά δεν βιαζόμαστε να αυτοκτονήσουμε!! Με παρρησία και σαφήνεια, ο ανεξάρτητος υποψήφιος, δηλώνει προγραμματικά δεσμευμένος με θέσεις συμβατές με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα.

Τέλος, ακούω κάποιες αμφιβολίες για το κατά πόσο ο ανεξάρτητος υποψήφιος θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του. Πρώτον, προτιμότερος αυτός που δεν στηρίζεται στο σάπιο, απαρχαιωμένο και ένοχο κομματικό παρελθόν. Δεύτερον, προτιμότερος αυτός που κατέρχεται ως υποψήφιος με ρητές και σαφείς προγραμματικές δεσμεύσεις που δημιουργούν προοπτικές αποκόλλησης από τις επάρατες διαπραγματευτικές δεσμεύσεις του παρελθόντος. Τρίτον, προτιμότερος ένας ανεξάρτητος υποψήφιος ο οποίος αν εκλεγεί θα δώσει την ευκαιρία στην πολιτική μας ζωή να ανασυγκροτηθεί και να ανανεωθεί.

 

----------------------

16.12.2012. Υπάρχουν ακόμη Ανανικοί ...

Σημείωση. Το κείμενο αυτό το έστειλα στα σχόλια του εν λόγω άρθρου όπου λέει ότι "ο αρχισυντάκτης το εγκρίνει". Το αναζήτησα αλλά δεν το βρήκα αναρτημένο. Το έστειλα σε φίλους και τελικά αναρτήθηκε σε πολλά σημεία στο διαδίκτυο.

Γιάννη Πρετεντέρη

Αγαπητέ Γιάννη, με όλο τον σεβασμό, δεν κουράστηκες με τις περιπαικτικές ασυναρτησίες, τα άτοπα και ανείπωτα που γράφεις, την αυτοπαγίδευσή σου σε δικαιολογίες αντί σε ένα μεγάλο και δεοντολογικά τίμιο mea culpa για όσα κατά καιρούς έγραψες, καθώς επίσης και για το πασιφανές γιγαντιαίο έλλειμμα ευαισθησίας για τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα του εθνοκράτους που σε σιτίζει (και η επιβίωση του Κυπριακού ελληνισμού είναι μεγάλο και ιστορικό ζωτικό συμφέρον). Η κατοχή θέσης μεγάλης επικοινωνιακής εμβέλειας από άτομα που γράφουν και μιλούν περιπαικτικά όπως εσύ συμβολίζει τα αίτια της καταστροφής της Ελλάδας μιας και αποτελεί πηγή πολιτικού ανορθολογισμού. Οι λόγοι δεν ενδιαφέρουν καθότι δεν κάνουμε δίκη προθέσεων. Για την ιστορία, να θυμίσω μόνο ότι, όταν στην Ελευθεροτυπία έγραφα για Εθνικό Συμφέρον στον σύγχρονο κόσμο, κ.α., εσύ στα περιπαικτικά σχόλια στο Βήμα έγραφες-«απαντούσες» για την «Μαριορή» ή κάτι παρόμοια (τα έχω όλα αυτά σε κάσες και θα επανέλθω καθότι το scripta manent ισχύει). Σε κάποιο άλλο σχόλιο πιο σοβαροφανές (για τα Ίμια) έγραφες, θυμάμαι, πως όσοι από εμάς μιλούσαμε για «αποτρεπτική στρατηγική» είμαστε περίπου σε άλλο κόσμο καθότι στον πλανήτη Γη «οι πόλεμοι στην σύγχρονη εποχή … τελείωσαν». Για τον Τάσσο, επειδή αποτελεί είδος αντιδεοντολογικής επικοινωνιακής εξουσίας να μιλάς με τέτοια εμπαθή πολιτική και στοχαστική εξαλλοσύνη, παρακαλώ να ευαρεστηθείς να διαβάσεις τη σύντομη έκθεση εμπειρογνωμόνων για το φασιστικό, παράνομο και εγκληματικό σχέδιο Αναν:http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm. Αυτό βέβαια εάν σε ενδιαφέρει να μιλάς με επιχειρήματα και όχι σαπουνόφουσκες. Εάν ήμουν εγώ εκδότης του έγκριτου Βήματος θα με ενδιέφερε αν όχι θα το απαιτούσα από τους αρθρογράφους. Βέβαια, μπορείς να μην διαβάσεις την έκθεση και να συνεχίσεις να λες πράγματα που συνιστούν σκέτη αερολογία και που αδικούν βαθύτατα τον Έλληνα-Κύπριο πολιτικό Τάσσο Παπαδόπουλο ο οποίος ναι μεν ήταν … «πολιτικός» (με την νεοελληνική έννοια του όρου) αλλά εξιλεώθηκε με το ΟΧΙ κατά του φασισμού και της υποδούλωσης. Μάλλον το εξιλεωτικό ΟΧΙ ενοχλεί και όχι ο Τάσσος. Γιατί μέχρι στιγμής η Κύπρος παραμένει ελεύθερη-ανεξάρτητη. Τέλος, για την «υπερδύναμη» που υπονόησε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, πάλι μιλάς ως κυριολεκτικά άσχετος. Εκτός από τον ρητορικό χαρακτήρα του λεχθέντος του αείμνηστου Προέδρου της ΚΔ, κατιτί το οποίο με ελαφρά πηδηματάκια παρακάμπτεις δίνοντας μια στρεβλή ερμηνεία, είναι και το γεγονός ότι στο νέο διεθνές περιβάλλον για καλά οργανωμένα κράτη με συγκροτημένους πολιτικούς ηγέτες προσκολλημένους στα εθνικά συμφέροντα οι δυνατότητες είναι πολύ μεγάλες (αυτό το αναπτύσσει εδώ και δεκαετίες ένας από τους σημαντικότερους κλάδους της στρατηγικής ανάλυσης). Απόδειξη η ΑΟΖ και η σύγκριση Κυπριακής Δημοκρατίας με την Ελληνική Δημοκρατία. Τώρα συνέχισε να μιλάς περιπαικτικά αν αυτό σε ικανοποιεί. Η ιστορία διδάσκει ότι τέτοιες στάσεις είναι αναπόφευκτες για χώρες που κατηφορίζουν προς το τέλμα. Συμβολίζουν μεγάλη παρακμή και σηματοδοτούν κάποια επερχόμενη μεγάλη καταστροφή (πολύ μεγαλύτερη της σημερινής). 

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

 

Το κείμενο του δημοσιογράφου, Γιάννη Πρετεντέρη, που προκάλεσε την απάντηση του Καθηγητή, Παναγιώτη Ήφαιστου, δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ και φέρει τίτλο "Εθνικό Κεφάλαιο".

Το άρθρο έχει ως εξής:

Με μεγάλο ενδιαφέρον πληροφορήθηκα από τον Πρωθυπουργό ότι «ο ελληνισμός χρειάζεται ηγέτες σαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο» και ότι «ο Τάσσος Παπαδόπουλος φωτίζει τα βήματά μας».

Ελα Παναγία μου, αναρωτήθηκα. Πού θυμήθηκε μέρες που είναι τον Τάσσο;

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έλυσε την απορία μου στη συνέχεια.

Τον θυμήθηκε, λέει, επειδή ο κύπριος πολιτικός είναι «σύμβολο του ελληνισμού, του οποίου το όνομα έγινε εθνικό κεφάλαιο».

Ομολογώ ότι η αποκάλυψη με εντυπωσίασε. Σύμβολο του ελληνισμού ο Τάσσος; Τι ακριβώς συμβολίζει;

Κι επειδή αρνούμαι να δεχτώ ότι κοτζάμ Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μπορεί να συμβολίζει τις κυπριακές οφσόρ που ξέπλεναν τα μαύρα του Μιλόσεβιτς και της ρωσικής Μαφίας, υποθέτω ότι ο άνθρωπος πρέπει να «κεφαλαιοποιήθηκε» εθνικά λόγω Σχεδίου Ανάν, στου οποίου την απόρριψη πρωτοστάτησε.

Σωστό. Αλλά τι θα συνέβαινε σήμερα στην Κύπρο αν το Σχέδιο Ανάν δεν είχε απορριφθεί πριν από οκτώ χρόνια;

Μεταξύ άλλων:Θα είχαν ήδη αποχωρήσει 37.000 τούρκοι στρατιώτες από τους 40.000 που κατέχουν σήμερα τη Βόρεια Κύπρο. Αλλοι 3.000 θα παρέμεναν περιορισμένοι στους στρατώνες τους για μια μικρή μεταβατική περίοδο. Μετά, τούρκοι στρατιώτες γιοκ.

Θα είχε σταματήσει, ήδη από το 2005, ο εποικισμός της Βόρειας Κύπρου από τούρκους εποίκους, ο οποίος συνεχίζεται αρειμανίως και ανεμπόδιστα.

Θα είχε προ πολλού ολοκληρωθεί η επιστροφή εδαφών υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, μεταξύ των οποίων η Αμμόχωστος, η Καρπασία και η Μόρφου.

Στις περιοχές αυτές θα είχε επίσης ολοκληρωθεί η επιστροφή των ελληνοκυπρίων κατοίκων τους, ενώ Ελληνοκύπριοι θα είχαν επιστρέψει σταδιακά και στις περιοχές υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση - οι άνω των 65 χωρίς περιορισμούς.

Οι ελληνοκύπριοι πρόσφυγες θα είχαν ήδη ανακτήσει μέρος της ιδιοκτησίας τους ή θα είχαν ασκήσει δικαίωμα αποζημίωσης για την ιδιοκτησία που δεν θα μπορούσαν να ανακτήσουν. Οι περισσότερες τέτοιες υποθέσεις θα είχαν ήδη διευθετηθεί από τα ειδικά δικαστήρια.

Αυτά θα είχαν συμβεί αν είχε εγκριθεί το Σχέδιο Ανάν.

Ο καθένας μπορεί να τα αξιολογήσει όπως νομίζει. Οπως μπορεί να αξιολογήσει και τη διορατικότητα εκείνων που τα απέρριψαν.

εμένα πάντως δεν μου φαίνονται για πέταμα. Αλλά προφανώς το δικό μου φτωχό μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει «τους ηγέτες που μας χρειάζονται».

Οσο για το άλλο καλαμπούρι του Πρωθυπουργού ότι ο Τάσσος δήθεν έβαλε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ξέρω ένα καλύτερο που διηγούνταν ο Γλαύκος Κληρίδης.

« - Τι είπε ο Τάσσος, όταν έμαθε ότι διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση;

- Οτι τώρα πλέον έμειναν μόνο δύο υπερδυνάμεις στον κόσμο: οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κύπρος!..».

 

 

-------------------------------

23.10.2012. Απάντηση Παμμακεδονικής Ένωσης στην κ Κουλούρη

 

Πολύ ενδιαφέρον, το ανάρτησα σήμερα στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/60HistoryBookscontoversy.htm

 

--------------------

20.10.2012. Εις Μνήμη Νεοκλή Σαρρή, ο ρόλος του πολιτικού στοχαστή

 

Σύλλογος Κωνσταντινοπολιτών, τιμώντας τη μνήμη του Νεοκλή Σαρρή:

«Ο Νεοκλής Σαρρής ως πνευματική και αγωνιστική μορφή του Ελληνισμού», 20.10.2012

Νεοκλής Σαρρής και ο ρόλος του πολιτικού στοχαστή

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Σκοπός δεν είναι να περιγράψουμε πλήρως την επιστημονική και δημόσια παρουσία του Νεοκλή Σαρρή. Αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει σε μερικά λεπτά. Σκοπός είναι να δούμε που στεκόταν ο Νεοκλής Σαρρής ως επιστήμονας και ως δημόσιο πρόσωπο. Βέβαια, οι γενικεύσεις για την πολιτική σκέψη, τον ρόλο του πολιτικού στοχαστή και η προσπάθεια συσχετισμού των πορισμάτων με ένα επιστήμονα όπως ο Σαρρής ο οποίος είχε μια τόσο ιδιόμορφη διαδρομή, είναι σε κάθε περίπτωση ένα δύσκολο εγχείρημα.

Ο Σαρρής ήταν σπάνιο είδος χαλκένδερου και εξαιρετικά ανθεκτικού πολιτικού στοχαστή. Η διαδρομή του εξάλλου ήταν ζωντανή βιωματική ιστορία η οποία επειδή συνδυαζόταν με επιστημονική κατάρτιση κατόρθωνε μοναδικά αληθινές περιγραφές και ερμηνείες. Στην διαδρομή ενός πολιτικού στοχαστή κανείς δεν πρέπει να υποτιμά τις βιωματικές του εμπειρίες ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε ιστορικές καμπές και σε μεγάλα ιστορικοπολιτικά φαινόμενα. Δεν πρέπει να υποτιμάται το πόσο εμπλουτίζεται η επιστημονική γνώση όταν με αντικειμενικό τρόπο συνδυαστεί με την ζωντανές και αληθινές βιωματικές παραστάσεις. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι κύριος σκοπός της πολιτικής επιστήμης που αφορά το κράτος και την διεθνή πολιτική είναι να φωτιστεί η αλήθεια και η πραγματικότητα.

Στα αυτιά μου συχνά ηχούν τα λόγια ενός στοχαστή της εμβέλειας του Παναγιώτη Κονδύλη ο οποίος αφού κολύμπησε των ωκεανό της πολιτικής σκέψης από την μια άκρη στην άλλη δήλωσε ότι «γι’ αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν συνταγές και μεθοδολογικές οδηγίες ανεξάρτητες από την ατομική ποιότητα, δηλαδή την παιδεία, την εναισθητική ικανότητα και το πλούτο των συνειρμών του κάθε ερευνητή». Και συμπληρώνει ότι, «μέτρο της επιτυχίας είναι το αποτέλεσμα το οποίο μετριέται με την απάντηση στο ερώτημα πόσα και πόσο σημαντικά εμπειρικά φαινόμενα και πόση ζωντανή ιστορία κατάφερα να κάμω με αυτό τον τρόπο κατανοητή;».

Η πολιτική ζωή και ιδιαίτερα η διεθνής πολιτική ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτη και ποτέ δεν θα είναι. Πάντοτε ήταν και πάντοτε θα είναι εναλλακτικές άλλοτε συγκλίνουσες και άλλοτε συγκρουόμενες αξιώσεις και απαιτήσεις για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα και όχι κάπως αλλιώς.

Εξ αντικειμένου κανείς για να παρέμβει ουσιαστικά και ρηξικέλευθα μέσα στην βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων θαυμαστή ζούγκλα της πολιτικής σκέψης, απαιτείται να είναι χαλκένδερος και σκληροτράχηλος. Αν δεν είναι ανθεκτικός ένας στοχαστής συχνά περιορίζεται σε καθωσπρέπει εξυπηρετικές συμβατικές σαπουνόφουσκες.

Είναι στην φύση των πραγμάτων όταν οι άνθρωποι παλεύουν για διαφορετικές πολιτικές επιλογές όποιος μιλά αντικειμενικά, αξιολογικά ελεύθερα, περιεκτικά και ουσιαστικά, να πυροβολείται από πολλές πλευρές. Είναι διαχρονικά επιβεβαιωμένο ότι η αγέλη των πυροβολητών είναι μεγάλη, συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένοι και παρασιτικά καλοβολεμένοι πανέτοιμοι για ευέλικτες εκδουλεύσεις στον εκάστοτε πολιτικό ή διεθνικό περίγυρο. Ημιμάθεια, τεμπελιά, νοσηρότητα, ιδεολογικός φανατισμός, ιδεολογική προκατάληψη και σύνδρομα ιδιοτέλειας και ιδιωτείας βράζουν όλα μαζί μέσα στο μεγάλο κοχλάζον καζάνι του πολιτικού στοχασμού. Εκεί μέσα σε αυτό το μεγάλο αλισβερίσι του πνεύματος η μοίρα κάποιων είναι να αντιστέκονται στην συμβατική σοφία και να μιλούν ορθολογιστικά.

Δική μου εκτίμηση για τον Σαρρή είναι ότι αφιέρωσε μια ζωή για να αντισταθεί σε αυτά τα γνωστά φαινόμενα, για να υπηρετήσει την γνώση και για να αναλύσει δημόσια την αλήθεια όσο πικρή και δυσάρεστη και αν ήταν για λίγους ή πολλούς.

Ενίοτε με πολεμικό τρόπο είναι αλήθεια. Όμως, υπάρχουν δύο ειδών πολεμικές σκέψεις, στάσεις και θέσεις. Εκείνες οι οποίες φιλότιμα αν όχι πηγαία όπως ο Σαρρής επιχειρεί να μιλήσει αληθινά και να πει αλήθειες και ο αντίποδάς της, ένα άλλο είδος από το οποίο απορρέουν ψεύδη, πλαστικές θέσεις, φτηνή προπαγάνδα και πολιτικός ανορθολογισμός.

Η αλήθεια ποτέ δεν βλάπτει και το καίριο ερώτημα είναι ποια είναι η πολιτικοστοχαστική φορά κίνησης που την υπηρετεί και ποια την ροκανίζει, την υπονομεύει και την ανατρέπει. Για να υπάρξουν προϋποθέσεις σταθερότητας με την Τουρκία, για παράδειγμα, πρέπει να ξέρουμε μέσα και έξω την αλήθεια για την κοινωνία αυτή, την διαδρομή της, τα προτερήματά της και τα ελαττώματά της και τους κινδύνους και τις ευκαιρίες.

Εδώ στην Ελλάδα μερικοί κινούνται με φάρο την αλήθεια και κάποιοι άλλοι για μυστήριους λόγους κινούνται μέσα σε υπόγειους λαβύρινθους που αποπροσανατολίζουν και προκαλούν αστάθεια. Ευχαριστούμε τον Νεοκλή Σαρρή ο οποίος στους τομείς γνώσης που υπηρετούσε έλεγε πάντα την αλήθεια. Το έργο του είναι παρακαταθήκη.

Πόσο ουδέτερος, αντικειμενικός και αξιολογικά ελεύθερος πρέπει ή μπορεί να είναι ένας πολιτικός στοχαστής; Ποια είναι τα όρια, οι περιορισμοί, τα δεοντολογικά ολισθήματα και η ευτελής ή αντίστροφα μεγαλοπρεπής στάση και συμπεριφορά.

Αναμφίβολα, όπως κάθε άτομο και ο πολιτικός στοχαστής, επειδή ως οντότητα χαρακτηρίζεται από ανθρωπολογική ετερότητα και από αναπόδραστη ιδία αντίληψη των πραγμάτων, όταν για συνειδησιακούς και δεοντολογικούς λόγους επιχειρεί να υπηρετήσει την αλήθεια, δηλαδή την αντικειμενική περιγραφή και ερμηνεία, αυτό που κάνει βασικά είναι να επιδίδεται σε ένα άθλημα αντίστασης στην ατομική και εθνική υποκειμενικότητά του. Λίγοι το επιτυγχάνουν και όταν αυτό συμβαίνει δεν κρύβεται.

Παρά το γεγονός ότι κανείς –για να θυμηθούμε και πάλι τον Παναγιώτη Κονδύλη και την βασανιστική επιμονή του για αξιολογική ελευθερία– δεν μπορεί να πηδήξει πάνω από τον ίσκιο του, απαιτείται εν τούτοις να είναι άγρυπνος για την υποκείμενη πραγματικότητα. Να είναι άγρυπνος για την ανάγκη περιγραφικής αντικειμενικότητας που λαμβάνει υπόψη τα λεπτά αλλά ουσιαστικά σύνορα μεταξύ της πραγματικής ζωής και του επιπέδου όπου γίνεται ανάλυση εννοιών και ιδεών. Να μπορεί πρωτίστως να αναλύει και να συνεκτιμά το γεγονός πως η προϊστορία όλων των καταστάσεων διέπεται από ηθικοκανονιστική φόρτιση σύμφωνα με την διαδρομή του φορέα και την συγκρότηση της τυπικής λογικής του.

Οι υψηλές επιδόσεις αυτού του αθλήματος περιγραφικής αντικειμενικότητας ούτως ώστε να μην στρεβλώνει κανείς την ανάλυσή του με προκαταλήψεις απαιτεί αρκετό σθένος υπέρβασης του υποκειμενισμού κάθε αναλυτή. Απαιτεί επίσης υψηλές δεξιότητες ευελιξίας μεταξύ περιγραφής και ερμηνειών που αφορούν στις σχέσεις των εκατέρωθεν κανονιστικά φορτισμένων φορέων. Αυτές οι δεξιότητες δεν αναγνωρίζονται με συμβατικό τρόπο.

Ο Σαρρής, για παράδειγμα, εκτιμώ ότι κατανοούσε και διέκρινε το γεγονός ότι μιλώντας με τους τούρκους η μιλώντας για τους τούρκους θα πρέπει να λαμβάνει πλήρως υπόψη την προϊστορία τους και την διαμόρφωσή τους. Μερικές φορές που βρέθηκα μαζί του με τούρκους συναδέλφους ήταν σαφές ότι γι’ αυτό τον λόγο αφενός μιλούσε μαζί τους ισότιμα και αφετέρου ότι μπορούσε να συνεννοηθεί σε ορθολογιστική βάση.

Η ανάλυση και η προσέγγιση ενός αντιπάλου δεν σημαίνει αγκαλιές και φιλιά, χοροπηδήματα όπως οι πίθηκοι ή άσκοπη εχθρότητα. Πρέπει να τον ξέρεις, να μιλάς ισότιμα, να σέβεσαι τα συμφέροντά του που είναι συμβατά με την διεθνή νομιμότητα και να τον αντικρούεις αποφασιστικά και ανένδοτα όταν παρανομεί και θίγει τα ζωτικά σου συμφέροντα.

Στην Ελλάδα, επειδή εδώ και καιρό υπάρχει απόφαση κατευνασμού και όχι αποτροπής της τουρκικής απειλής ουκ ολίγοι μιλούν με αστείους υποκειμενισμούς και με αναλύσεις τύπου σαπουνόφουσκας ή με προπαγάνδα που προδίδει τις θέσεις ποικίλων υποβολέων.

Ο Σαρρής λοιπόν είχε πλήρη γνώση και επίγνωση των ηθικοκανονιστικών δομών των Τούρκων και μιλούσε για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ισόρροπα, δίκαια και αποτρεπτικά. Αυτό σε μερικούς δεν αρέσει.

Αυτών λεχθέντων, να δούμε τώρα πιο συγκεκριμένα πώς επηρεάζεται ο πολιτικός στοχαστής ως μέλος μιας εθνοκρατικής συλλογικότητας. Μπορεί να είναι αντικειμενικός; Ποια είναι τα όρια της εθνικής ταύτισης; Ποιες οι δεοντολογικές προϋποθέσεις περιγραφικής αντικειμενικότητας που υπερβαίνει την ατομική και εθνική ιδιοτέλεια; Μέχρι που μπορεί να σπρώξει την σκέψη και πως μπορεί να διατυπώσει τα επιχειρήματά του για να μην καταστεί προπαγανδιστής;

Για να απαντήσουμε απαιτείται να λάβουμε υπόψη ότι οι κοινωνικές οντότητες και οι άνθρωποι ως μέλη τους ανυψώνονται όταν αποκτήσουν ισχύ και υποβαθμίζονται όταν χάσουν την ισχύ τους. Για τις μη ηγεμονικές κοινωνίες η ουσία δεν είναι μόνο η απόκτηση εθνικής ανεξαρτησίας αλλά και η δυνατότητά τους να παραμείνουν ανεξάρτητες, δηλαδή ελεύθερες. Διαθέτοντας την οικεία πολιτεία μπορούν να οργανωθούν, να διαπραγματεύονται με τους τρίτους και να υπερασπίζονται την ελευθερία τους. Όριο ουρανός για τέτοιες στάσεις των μελών των φιλειρηνικών κοινωνιών.

Υπάρχουν επιπλέον έσχατες λογικές που δεοντολογικά δεσμεύουν τον ακέραιο πολιτικό στοχαστή. Είναι το γεγονός της ατομικής και κοινωνικής ύπαρξης. Είναι επίσης η ανθρωπολογική ετερότητά τους και τα υπέρτατα αγαθά των ανθρώπων, δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτοδιάθεσης πού επιτρέπει τον αγώνα κατάκτησης της πολιτικής ελευθερίας.

Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο: Η δυνατότητα του αναλυτή να κατανοεί την διάσταση του τραγικού στην διεθνή πολιτική και η ικανότητά του να κάνει ορθολογιστικές επιλογές. Χρειάζεται πολύ κουράγιο και αντικειμενικότητα να κατανοήσει κανείς τον τραγικό χαρακτήρα όταν διαφορετικές κοινωνικές οντότητες συγκρούονται για το ίδιο πράγμα και με μορφικά την ίδια τυπική λογική.

Ο Νεοκλής Σαρρής ήταν στοχαστής εκπληκτικά ψύχραιμος και σε βαθμό που του επέτρεπε να βλέπει τέτοιες ειδοποιούς διαφορές και αποχρώσεις.

Εν τέλει, όταν σωστά στέκεσαι για την δική σου πατρίδα δεν στρέφεσαι αναίτια κατά των άλλων. Αγαπάς αν όχι ποθείς την πολιτική ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία και σέβεσαι τις αντίστοιχες αξιώσεις των άλλων εθνών. Υποδειγματική είναι η στάση και τα λεγόμενα του γίγαντα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, του Ρήγα Βελεστινλή. Διλήμματα δεν είχε για ότι έλεγε περί δημοκρατίας, ελευθερίας και άλλα έθνη και δεν σχοινοβατούσε ή μιλούσε αλλοπρόσαλλα και συμβατικά. Ούτε βέβαια δίσταζε τι στάση έπρεπε να τηρήσει όταν άλλα έθνη απειλούσαν αυτό που ανήκει στο δικό του έθνος.

Κάθε άτομο μέσα στις φλέβες του οποίου ρέει αίμα και όχι θολωμένο νερό, ο οποίος δηλαδή δεν είναι ανθρωπολογικά μηδενισμένος ατομιστής και φιλοτομαριστής, οι υπαρξιακές του ταυτίσεις σημαίνουν ταυτόχρονα και διατήρηση, συντήρηση και καλλιέργεια υπαρξιακών δεσμών με το πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον που τον γέννησε, τον έθρεψε και τον διαμόρφωσε.

Ο φυσιολογικός μέσος άνθρωπος σε όλο τον πλανήτη, επιπλέον, λογικό και αναμενόμενο είναι να προσκολλάται στις έσχατες λογικές και στα κοσμοθεωρητικά θέσφατα όπως συγκροτήθηκαν και διαμορφώθηκαν στην διαδρομή του δικού του έθνους. Υπερασπίζεται αυτό που του ανήκει αν χρειαστεί επιδεικνύοντας αυτοθυσία.

Παλεύει ανένδοτα για την ευημερία και την ασφάλεια της δικής του πολιτείας, υπερασπίζεται τις ιστορικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της δικής του κοινωνίας και την εσωτερική πολιτική της αυτοδιάθεση, και συνηγορεί με κάθε τι που συγκροτεί και συγκρατεί δημοκρατικά την εθνοκρατική ζωή. Αναμένει επιπλέον να κάνουν το ίδιο όλοι οι άλλοι για την δική τους πατρίδα. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος ορθολογιστικών στάσεων στην διεθνή πολιτική.

Είναι αυτά μεμπτά και εμπόδια στην αντικειμενικότητα ενός πολιτικού στοχαστή; Το αντίθετο. Είναι προϋπόθεση αντικειμενικότητας. Άνθρωπος που δεν αγαπά την πατρίδα του δεν αγαπά καμιά άλλη, και το αντίστροφο. Είναι δηλαδή πολιτικά ελλειμματικός και τρέφεται από σύνδρομα ιδιωτείας και καταχρηστικής ιδιοτέλειας. Είναι εξ ορισμού περιφερόμενος αλήτης με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Εξ αντικειμένου ρέπει προς φιλοτομαρισμό, ιδιωτεία, εγωπάθεια, ηδονιστικά σύνδρομα και φιλαυτία.

Είναι ελαττώματα που γεμίζουν τα ελλείμματα της ανθρωπολογικής του υπόστασης. Εύκολα οδηγούν στην «προδοσία» σε όλες της τις βαθμίδες και αποχρώσεις, οι οποίες είναι πολλές και συχνά δυσδιάκριτες. Μεταξύ Εφιάλτη που είναι στον ένα πόλο της πολιτικής ζωής και Ευαγόρα Παλληκαρίδη που είναι στον άλλο πόλο, οι ενδιάμεσες κυμάνεις του εκκρεμούς των ανθρωπίνων στάσεων είναι βασικά άπειρες. Η φιλοπατρία είναι προϋπόθεση φοράς κίνησης προς τον πόλο όπου υψώνεται ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Κάτι τέτοιο στην διεθνή πολιτική είναι προϋπόθεση ορθολογισμού, αντί-ηγεμονικών στάσεων και διεθνούς σταθερότητας.

Ο Νεοκλής Σαρρής ήταν φορέας οικογενειακών παραδόσεων των Ελληνικών κοινοτήτων της μεγάλης Ελλάδας της Ανατολής. Ήταν επίσης γνώστης της ανθρωποκεντρικής ελληνικής ορθόδοξης παράδοσης. Είχε πρωτογενή γνώση, επίγνωση και βιώματα της ελληνικότητας και της διαδρομής της. Τον γέννησε μια ελληνική γη που κατακτήθηκε και δεν ανακτήθηκε. Με σπάνιο τρόπο ήταν γέννημα και θρέμμα αυτής της ελληνικότητας την ύστερη διαδρομή της οποίας βίωσε με συγκλονιστικό τρόπο. Ιστορική γνώση, κοινωνιολογική σκέψη και πολιτική σκέψη εν γένει ολοκληρώνονταν αρμονικά.

Βίωσε Οθωμανικές και νεοτουρκικές στάσεις και συμπεριφορές και τις ζύμωσε με την ελληνικότητά του χωρίς η τελευταία να αλλοιωθεί η θιγεί. Βίωσε την βαναυσότητα του νεοτουρκικού κράτους και, δυστυχώς, και του νεοελληνικού κράτους, το οποίο με πικρία και θλίψη σταδιακά ανακάλυψε ότι μόνο κατ’ όνομα είναι ανεξάρτητο.

Παρά τις αναμενόμενες δολοφονίες χαρακτήρα κατά του προσώπου του, η αλήθεια είναι ότι έβλεπε τα πάντα ψύχραιμα και λογικά. Τα βίωνε ανθρώπινα, ζωντανά και με εντυπωσιακή υπαρξιακή ένταση που του επέτρεπε εν τούτοις να διατηρεί τον πολιτικό του ορθολογισμό άθικτο. Μερικές φορές ξάφνιαζε για το πώς από την γαλήνια ψυχραιμία ξαφνικά ξεσπούσε με ελεγχόμενο τρόπο δίνοντας χρώμα, ουσία, νόημα και ευστοχία στα επιχειρήματά του.

Όντας μια πανίσχυρη κράση ανθρώπου και μια γόνιμα εκρηκτική προσωπικότητα προικισμένη με αυτό το σπάνιο προτέρημα που ονομάζεται χιούμορ, κανείς συχνά απορούσε: Πως να είναι τόσο ήπιος και ισορροπημένος σε αυτά που λέει και πως μπορούσε όταν αναπόφευκτα ως άνθρωπος προικισμένος με ψυχόρμητα εκρήγνυται να καταφέρνει να είναι τόσο δίκαιος, να είναι τόσο αντικειμενικός και να έχει τόσο χιούμορ και ευστοχία στα επιχειρήματά του.

Ασφαλώς, σε μια κοινωνία που στο τέλος όλοι ανακαλύπτουμε ότι είναι βαθύτατα ροκανισμένη, ασφυκτικά ξενοκρατούμενη, ιππευμένη από κάκιστους καβαλάρηδες και της οποίας μερικά μέλη εν τέλει με τον ένα ή άλλο τρόπο προσχωρούν στην άλλη πλευρά, λογικότατο και φυσιολογικό αν όχι πρέπον είναι να θίγονταν πολλοί από τον οξυδερκή και διεισδυτικά εύστοχο Νεοκλή Σαρρή.

Πάντοτε θα μας συνοδεύει η ζωντανή σκέψη του Νεοκλή Σαρρή, η πάμπλουτη προσωπικότητά του και ο πολιτικός του ορθολογισμός.

 

 

--------------

14.10.2012. Φθινοπωρινά φρούτα της θάλασσας

14.10.2012. Φτάσαμε Φθινόπωρο αλλά λόγω κρίσεως και ... τρόικας αμελήσαμε το φωτογραφικό υλικό. Παρατίθενται μερικά "φρούτα του ιερού Σαρωνικού" πριν πουληθούν και βρωμίσουν οι προαιώνιες βραχονησίδες του, ιερά τοπία φυσικής κληρονομιάς και φυσικών τοπίων. Ανίεροι σύγχρονοι ηγετίσκοι τα ξεπουλούν και οι κατάκοιτοι πολίτες δεν έχουν σθένος να αντιδράσουν: Σήμερα, για παράδειγμα, ήμουν στην εικονιζόμενη νήσο Φλέβα  (Εκποίηση νήσων, βραχονησίδων και ιερών και οσίων http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm). Εκατοντάδες σκάφη, σκαφάκια, ψαράδικα και βαρκούλες. Ψαράδες, ζευγαράκια, οικογένειες, παρέες και κάθε είδους Έλληνας που αγαπά την πατρίδα του, τα φυσικά του τοπία και την φυσική του κληρονομιά. Σύντομα -αν υλοποιηθούν τα σχέδια του φαλακρού υπουργού που ασμένως και πιεστικά λέει υπό την επήρεια της τρόικα πως δήθεν θα σωθούμε αν πουλήσουμε τα νησάκια μας και τους βράχους μας -, αυτοί και χιλιάδες άλλοι κάτοικοι του λεκανοπεδίου Αττικής όπου ζουν 5 εκατομμύρια κάτοικοι δεν θα έχουν διέξοδο παρά μόνο στα αντι-αισθητικά μεταμοντέρνα "μαγαζιά" της μαζικής υποκουλτούρας.

Εδώ είναι η "καθημερινότητα" ενός που αγαπά τα φυσικά τοπία της Ελλάδας. Ούτε ένα ψάρι περισσότερο από αυτό που χρειάζεται. Άσε που συχνά τα οκταπόδια τα ταίζουμε με την οικογένεια και τα παρακολουθούμε να μεγαλώνουν και να αυξάνονται. Όταν δε περισσεύουν ψωμιά και άλλες λιχουδιές ψαριών τις ρίχνουμε εκεί που ξέρουμε ότι υπάρχουν πανέτοιμα αφρόψαρα.

 

 

 

"Φρούτα της θάλασσας"

 

 

 

 

 

 

 

 

Στα κολπάκια των λιγοστών νησίδων, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, μελέτησα εκατοντάδες βιβλία και έγραψα πολλά από τα βιβλία μου. Εδώ βλέπουμε τρία κείμενα από τα πολλά που κουβαλώ στο ψαράδικό μου. Κονδύλης, Bull, Waltz.

 

Στα τοπία αυτά, τα οποία κανείς δεν άγγιξε επί χιλιετίες πολύ πιθανό θα έχουμε σκυλάδικα, καζίνα και ιδιωτικά αγκυροβόλια ιδιωτών. Ιδιωτεία σε όλο το "μεγαλείο" της. Η Ελλάδα, δηλαδή, στο προ-τελευταιο σκαλοπάτι

 

 

 

 

 

 

 

Οι κόκκινοι σκάροι και οι καφέ σκάροι. Και τα λοιπά "φρούτα της θάλασσας"

 

 

 

 

\

 

 

 

Οκτωβριανά "αφρόψαρα γάλακτος" (14.12.2012).

 

 

 

----------------------------------------------

10.10.2012. Προς κυρία Μέρκελ: Η Ελλάδα είναι ο στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης

Προς Καγκελάριο Μέρκελ:

Η Ελλάδα είναι ο στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης!

 Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr  info@ifestosedu.gr 

 Αγαπητή κα Μέρκελ,

 Τη στιγμή που επισκέπτεστε την Ελλάδα και σε μια Αθήνα η οποία δικαιολογημένα συγκλονίζεται από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, σκέφτηκα να απευθυνθώ δημόσια στην εκλεγμένη καγκελάριο του επανενωμένου Γερμανικού κράτους.

            Τυγχάνει να ανήκω σε εκείνη την ολιγομελή ομάδα ακαδημαϊκών που επί μακρόν αναλύουν τα ευρωστρατηγικά ζητήματα συμπεριλαμβανομένης της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Συντομογραφικά, θα γίνει αναφορά σε μερικές στρατηγικές πτυχές των συλλογικών στρατηγικών συμφερόντων του εθνοκρατοκεντρικού εγχειρήματος της ΕΕ.

            Κυρίως, θα υπογραμμίσω μια αλάνθαστη στρατηγική θέση που αφορά τη σημερινή διεθνή συγκυρία και κυρίως το κοχλάζων διεθνές υποσύστημα της περιφέρειάς μας: Με δεδομένες τις διαμορφούμενες μεταψυχροπολεμικές τάσεις στο περιφερειακό και παγκόσμιο στρατηγικό πεδίο, εάν η Ελλάδα υποδουλωθεί οικονομικά, εξαθλιωθεί κοινωνικά και ταπεινωθεί από γειτονικά αναθεωρητικά κράτη θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της δημιουργίας νέων αντί-γερμανικών συσπειρώσεων, αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και στρατηγικής υποβάθμισης της Ευρώπης στο σύνολό της.

Η ιστορία είναι ανελέητη και δεν αναγνωρίζει λάθη, παρά μόνο τα καταγράφει περιγράφοντας τα αίτια. Η Ευρώπη έχει μέλλον μόνο αν επιτέλους ανοίξει τα κλειστά στρατηγικά της μάτια και αν αντιληφτεί πως τάχιστα θα πρέπει να καταστήσει την Ελλάδα πανίσχυρη και στρατηγικό της πυλώνα στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο.

Η Ισπανία, η Ιταλία και άλλα καθόλα σεβαστά κράτη-μέλη της ΕΕ που αντιμετωπίζουν τώρα αντίστοιχα προβλήματα είναι σημαντικά, αλλά στρατηγικά όχι τόσο όσο η Ελλάδα. Αυτό ισχύει για λόγους γεωπολιτικούς-γεωοικονομικούς και ενεργειακούς, για λόγους πολιτισμικούς και για λόγους που αφορούν την επερχόμενη αναπόδραστη παρατεταμένη αστάθεια στη Μεσόγειο και στη Μέση και Άπω Ανατολή.

Σε αυτή την κεντρική γεωπολιτική περιοχή οι μόνες ισχυρές και εν δυνάμει σταθερές χώρες είναι το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα. Αν Ελλάδα και Κύπρος πέσουν κατάκοιτες, εξάλλου, και με δεδομένη την κινούμενη άμμο από τον Καύκασο μέχρι το Μαρόκο, η μόνη δυνατότητα να επιβιώσει το Ισραήλ είναι αποκλειστικά με τη δύναμη των όπλων του και υπερατλαντικών ή άλλων εκτός Ευρώπης συμμαχιών, οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.

Μπροστά σε αυτό το γιγαντιαίο στρατηγικό γεγονός η Ευρώπη κλείνει τα μάτια και μυωπικά και αυτοκαταστροφικά για την ΕΕ πλήττει θανάσιμα τόσο την Ελλάδα όσο και την Κύπρο.

 Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι σε δεκάδες βιβλία και άρθρα αφιερωμένα στα ευρωστρατηγικά ζητήματα απέφυγα τον συνήθη όρο «Γερμανικό πρόβλημα». Τα σχετικά κεφάλαια τιτλοφορούνται «Γερμανικό ζήτημα» και όχι «Γερμανικό πρόβλημα».

Δεν ισχύει κατ’ ανάγκη, εκτιμώ, η θέση ότι μια ισχυρή Γερμανία σημαίνει αναγκαστικά μια αλυσοδεμένη Ευρώπη. Δύο φορές μετά τον Βίσμαρκ η Γερμανία λειτούργησε ανώριμα προκαλώντας την καταστροφή της ίδιας και της Ευρώπης. Επανενώθηκε υπό όρους πριν δύο δεκαετίες και τα άγρυπνα στρατηγικά μάτια των υπόλοιπων δυνάμεων παρακολουθούν κάθε κίνησή σας. Μην το ξεχνάτε!!

Επειδή το γνωρίζουν και στρατηγικά νήπια δεν χρειάζεται να τονίσω πως οι Γερμανοί για να λειτουργήσουν ορθολογιστικά δεν έχουν παρά να θυμηθούν τη «χρυσή τριακονταετία» της διπλωματίας του Βίσμαρκ.

Κυρίως, να θυμηθούν ότι ένα πράγμα είναι ένα ισχυρό κράτος να ασκεί ηγετικό ρόλο και άλλο να συμπεριφέρεται ηγεμονικά. Δυσδιάκριτα όντως σύνορα πάνω στα οποία σκόνταψαν ουκ ολίγα ισχυρά κράτη. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε να κτίζουν άσκοπες αντιθέσεις και έχθρες και να επεκτείνονται πέραν των δυνάμεών τους, κατιτί που πλήρωναν ακριβά όταν στο τέλος τα αντί-ηγεμονικά αντανακλαστικά των άλλων κρατών τους εξισορροπούσαν και τους συρρίκνωναν.

Ο Καγκελάριος Βίσμαρκ σοφά έλεγε: «Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ οι εφιάλτες των αντί-Γερμανικών συσπειρώσεων». Η αλάνθαστη στρατηγική του κρίση τον οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι για να μπορεί η Γερμανία να αποτελεί ενωμένη και ισχυρή δύναμη απαιτείται να είναι διπλωματικά ευέλικτη και στρατηγικά σώφρων.

Την ίδια φράση επανέλαβαν προγενέστεροί σας γερμανοί ηγέτες οι οποίοι μετά το 1989 κατάφεραν να πλοηγήσουν το γερμανικό υπερωκεάνιο διαμέσου των συμπληγάδων που έστησαν η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Διόλου τυχαία οι πρώην Γερμανοί καγκελάριοι καθημερινά εκφράζονται πολύ επικριτικά για τους νέο-ηγεμονικούς παιδισμούς της σημερινής Γερμανίας, κυρίως εις βάρος της Ελλάδας. Η μυωπία της σημερινής γερμανικής διπλωματίας απέναντι στην Ελλάδα είναι πρόδρομος μεγάλων δεινών.

Επειδή δεν μεταφράστηκε στα Γερμανικά, μπορώ να αναφερθώ σε ένα σημαντικό για εμένα επιστημονικό μου έργο, το «Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία». Εκεί τεκμηριώθηκε και καταδείχθηκε επιστημονικά ότι τα δύο άλλα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη κατατρύχονται σήμερα από διλήμματα ασφαλείας. Δεν τα βλέπετε; Δεν τα αισθάνεστε; Δεν κατανοείτε πόσο επικίνδυνα είναι;

Οι στρατηγικές πλάκες κάτω από το τρίγωνο Παρίσι-Λονδίνο-Βερολίνο είναι ετοιμόρροπες και τρίζουν επικίνδυνα μετά τις σπασμωδικές και αδέξιες διπλωματικές και οικονομικές κινήσεις των σημερινών ηγετών των τριών ισχυρών δυνάμεων της ΕΕ.

Παραδόξως εν τούτοις, το στρατηγικό μέλλον της Ευρώπης δεν κρίνεται από τι θα πείτε στη Βόννη ή στο Λονδίνο για τις μεταξύ σας σχέσεις. Κρίνεται από το πώς θα συγκλίνετε όσον αφορά την αναβάθμιση της Ελλάδας και Κύπρου. Μπορείτε να σκεφτείτε και να λειτουργήσετε ορθολογιστικά ή μήπως τα πολλά χρόνια εξάρτησης από τις ΗΠΑ, όπως πολλοί ισχυρίζονται, έχουν πια εκμηδενίσει κάθε άξια λόγου στρατηγική σκέψη στην Ευρώπη;! 

Ένα είναι σίγουρο: Η πολιτική της Γερμανίας και των εξαρτημένων απίστευτα κοντόφθαλμων και πολιτικά ανεύθυνων τεχνοκρατών της ΕΕ εις βάρος της Ελλάδας καταμαρτυρεί μια επικίνδυνα ανώριμη στρατηγική συμπεριφορά. Μεγάλες διπλωματικές μορφές της Γερμανίας όπως ο Σμιτ και ο Κολ δυσανασχετούν δημόσια, ακόμα και ο Βίσμαρκ θα δυσφορεί από τον τάφο του.   

 Συνοψίζω λοιπόν λέγοντας ότι απαιτείται κατεπειγόντως να εκτιμηθούν σωστά οι στρατηγικές εξελίξεις στη Νότια Ευρώπη και στη Μέση και Άπω Ανατολή. Καλή στρατηγική μπορεί να οικοδομηθεί μόνο αν αυτές οι εκτιμήσεις είναι ορθές και μόνο αν προβληθούν σωστά στο μέλλον. Μόνο θα γίνει πασίδηλη η στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου τις επερχόμενες δεκαετίες.

Πρώτον, η Ανατολική Μεσόγειος και η Άπω και η Μέση Ανατολή κάθονται πάνω σε μια απείρως ρευστή ανθρωπολογική-κοινωνική, πολιτική και ενεργειακή κινούμενη άμμο. Είναι απρόβλεπτο και αστάθμητο το πώς και σε ποια έκταση θα ανασυγκροτηθούν κράτη,  θα κατατμηθούν κράτη, θα κατακυριευτούν από εξτρεμιστικές θρησκευτικές ή άλλες ομάδες και το πώς ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός –εκ των οποίων ο πιο επικίνδυνος είναι αυτός του Αχμέτ Νταβούτογλου– θα επεκταθούν αποσταθεροποιώντας την περιφέρειά μας και ενδεχομένως την Ευρώπη και την Ευρασία.

Επειδή σίγουρα θα σκεφτείτε ότι είμαι προκατειλημμένος ως Έλληνας, σας παροτρύνω να διαβάσετε όχι μόνο το εγχειρίδιο της σημερινής τουρκικής διπλωματίας, το Στρατηγικό βάθος του συνάδελφού μου και νυν τούρκου υπουργού εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, αλλά το ακόμη πιο ενδιαφέρον βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά πρόσφατα. Μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά και ενδεχομένως και στα γερμανικά.

Εκεί θα ανακαλύψετε τα ακρότατα όρια του επαναστατικού ισλαμικού φονταμενταλισμού αλλά και την αγωνία του για το πόσο ασταθές και τρωτό είναι το νεοτουρκικό κράτος το οποίο λανθασμένα μερικοί δυτικοί αναλυτές θεωρούν ισχυρό και κραταιό.

Δεύτερον, περιττό να τονίσω τον στρατηγικό ρόλο της ενέργειας για την ευημερία και την ισχύ κρατών και συμμαχιών. Περιττό επίσης να τονίσω τις συγκλονιστικές ανακατατάξεις του ενεργειακού χάρτη της περιοχής μας και τη σημασία για την Ευρώπη των γιγαντιαίων αποθεμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου. Υπογραμμίζω περαιτέρω μόνο το πασίδηλο γεγονός ότι στην περιφέρειά μας τα μόνα σταθερά και πολιτικά-στρατηγικά αξιόπιστα κράτη για τη Δύση και την Ευρώπη τις επόμενες δεκαετίες μπορούν να είναι μόνο το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα.

Μόνο αν αυτά τα τρία κράτη γίνουν πυλώνες σταθερότητας μπορεί η Δύση και κυρίως η Ευρώπη να ελπίζει ότι δεν θα φύγει το ενεργειακό και γεωπολιτικό έδαφος κάτω από τα πόδια της.

Τρίτον, αυτών λεχθέντων, η στρατηγική θέση της Ελλάδας μαζί με αυτήν της Κύπρου είναι οι σημαντικότερες. Πλέον και εν πολλοίς, η ασφάλεια του κατά τα άλλα πανίσχυρου Ισραήλ μακροχρόνια εξαρτάται και από αυτό. Δεν θα υπεισέλθω σε γνωστά ιστορικά γεγονότα που στη μεταψυχροπολεμική εποχή καθίστανται ολοένα και πιο επίκαιρα: Η κοινωνία του σημερινού χώρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν πάντα όχι μόνο το ανάχωμα κατά της επέλασης προς Δυσμάς των Ανατολικών Δεσποτειών αλλά και φορέας ενός μακραίωνου ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού ο οποίος τελικά τις επηρέαζε (εννοώ τις Ανατολικές δεσποτείες, εκ των οποίων προεξάρχουσα σήμερα είναι η νέο-οθωμανίζουσα Τουρκική «Δημοκρατία»).

Υπογραμμίζω μόνο ότι Ελλάδα εξ αντικειμένου ιστορικά είναι μια υπερδύναμη πολιτικού πολιτισμού και πολιτισμού εν γένει, περιέχει μια συνεκτική ανθρωποκεντρική κοινωνία, είναι υψηλότατης επιστημονικής στάθμης και παρά τα εφήμερα προβλήματα είναι επίσης εν δυνάμει οικονομικά ισχυρή, διαθέτει τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του πλανήτη και ασφαλώς βρίσκεται στο γεωπολιτικό σταυροδρόμι της ιστορίας.

Διαθέτει επίσης πανίσχυρες Ένοπλες Δυνάμεις οι οποίες, παρά την κρίση που εσείς μας επιβάλετε με τον αθέμιτο ανταγωνισμό της καταστροφικής ΟΝΕ, μπορούν να αποτελέσουν ψύχραιμη δύναμη σταθερότητας και εγγύησης των οικονομικών και εν γένει στρατηγικών συμφερόντων της Ευρώπης στην περιοχή, όπως εξ αντικειμένου διαμορφώνονται και όπως εξ αντικειμένου θα εξελιχθούν.

Τέταρτον, αντί κοντόφθαλμων προσεγγίσεων που ολοφάνερα αποσκοπούν στο πλιάτσικο του δημόσιου ελληνικού πλούτου το συμφέρον της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης είναι να αναγνωρίσει την αλήθεια: Τα προβλήματα της Ελλάδας και της υπόλοιπης νότιας Ευρώπης –μέχρι στιγμής γιατί η Γαλλία έπεται– οφείλονται 100% στις φρικτά λανθασμένες αποφάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Συναφώς, δεν χρειάζεται να σας υπενθυμίσω ότι η ΟΝΕ είχε αρχικά επιβληθεί επί της Γερμανίας, επειδή η Γαλλία νόμιζε ότι με το να ελέγχει νομισματικά τη Γερμανία θα συνέχιζε να ελέγχει το Γερμανικό κατ’ αυτούς «πρόβλημα». Θέλω μόνο να σας υπογραμμίσω ότι το κοντόφθαλμο ή μυωπικό πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου της Ελλάδας και η εκποίηση των φυσικών της τοπίων θα αποτελέσει μια «μεγάλη τρύπα στο νερό».

Ηγετίσκοι σπιθαμιαίου αναστήματος εδώ στην Ελλάδα τρομοκρατήθηκαν σε τέτοιο βαθμό –από εσάς– που σπεύδουν να εγκληματήσουν κατά της μοναδικής φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας που αποτελεί και οικουμενικό κληροδότημα. Σπεύδουν να ξεπουλήσουν και να παραδώσουν στα νύχια της άκριτης δόμησης νήσους, νησάκια και βραχονησίδες που αποτελούν ιερά μνημεία της ιστορίας, της φύσης και του πολιτισμού.

Μπορείτε κάλλιστα να ζητήσετε να επισκεφτείτε τη νήσο Φλέβα στο κατώφλι μιας υπέρ-κατοικημένης Αττικής όπου διαβιούν πέντε εκατομμύρια αστικά εγκλωβισμένοι κάτοικοι. Εκεί θα δείτε τα φυλάκια που έφτιαξαν οι Ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Θα δείτε όμως και μια χλωρίδα και πανίδα που αποτελεί κληρονομιά της ανθρωπότητας. Θα δείτε χιλιάδες γλάρους, άλλα πουλιά και φώκιες να ντύνουν το τοπίο με την ομορφιά τους.

Αυτά τα ιερά φυσικά και πολιτισμικά τοπία κάποιος εξ αντικειμένου βάρβαρος γερμανός πολιτευτής δήλωσε σαρκαστικά πως πρέπει να πωληθούν και να εκποιηθούν στην ιδιωτεία. Και οι θλιβεροί ηγετίσκοι εδώ σπεύδουν να υπακούσουν καταστρέφοντας τα λίγα φυσικά τοπία που έμειναν στη Μεσόγειο.

Έτσι καταντήσατε την Ελλάδα με τις λανθασμένες αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή, όπως ξέρουμε πολλοί έπονται. Κανέναν δεν συμφέρει μια τέτοια Ευρώπη.

Τέλος, αλλά όχι το τελευταίο, έφθασε εκτιμώ η ώρα η Γερμανία να γίνει μια ώριμη και υπεύθυνη δύναμη. Κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής δυστυχώς δεν καταμαρτυρείται. Μπορείτε να αρχίσετε από την Ελλάδα εκτός και εάν η Γερμανία επιθυμεί να μείνει για πάντα στρατηγικά ανώριμη. Με όλο τον προσήκοντα σεβασμό σας λέω, αφήστε τις συνήθεις διπλωματικές ασάφειες που υποκρύπτουν κοντόφθαλμη ιδιοτέλεια:

Η εξάντληση, εκποίηση και υποταγή της Ελλάδας που αποτελεί τον στρατηγικό πυλώνα της Ευρώπης θα αποδειχθεί για εσάς η μεγαλύτερη καταστροφή του 21ου αιώνα. Παραμερίστε τους έντρομους, περιδεείς και πολιτικά ναυαγισμένους έλληνες «πολιτικούς ηγέτες» και πέστε στους Έλληνες πως θα εξετάσετε το ενδεχόμενο να διαγράψετε τα καταχρηστικά χρέη, τα βάρη λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού και τις συνέπειες των λαθών των θεσμικών, οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων της ΕΕ μετά το 1992. Ότι επίσης αποκηρύσσετε όλες τις ανόητες γερμανικές φωνές.

Ο εξορθολογισμός του Ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας ήταν πάντοτε πόθος της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών αυτής της χώρας. Το φαυλοκρατικό κομματικοπολιτικό σύστημα με το οποίο συνομιλείτε, μεταξύ πολλών άλλων, ευθύνεται για το έλλειμμα προνοητικότητας. Κυρίως, για το γεγονός ότι αντί να εξορθολογήσει το  κράτος, την  οικονομία και τους θεσμούς έριξε την Ελλάδα στον άνισο ανταγωνισμό της ΟΝΕ. Και εσείς ως Γερμανία και ως ΕΕ το δεχθήκατε διθυραμβικά. Μην ξεχνάτε ότι έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα! Γιατί ξεχνάτε αυτές αντικειμενικές αλήθειες που αποτελούν και τα κύρια αίτια της κρίσης;   

 Η εξάντληση της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων κρατών με σπασμωδικές κινήσεις θα είναι μπούμερανκ. Σκεφτείτε ως κράτος πολιτικά και στρατηγικά σε μακροχρόνια βάση. Ενισχύστε την Ελλάδα και την Κύπρο και κάνετέ το σε ισότιμη βάση. Με το αζημίωτο.

Σχεδιάστε τον στρατηγικό χάρτη του μέλλοντος και σκεφτείτε ότι ναι μεν πρέπει να διατηρηθούν ισόρροπες και συμμαχικές σχέσεις με τις ΗΠΑ αλλά ότι, επίσης, οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία είναι εξίσου κρίσιμες για τις μελλοντικές ισορροπίες του πλανήτη. Για να συμβεί αυτό βέβαια, απαιτείται να παραμεριστεί η τεχνοκρατία, να θεμελιωθεί η ΕΕ σύμφωνα με την εθνοκρατική της φύση και να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού τις αντί-ηγεμονικές ιδιότητες που απέκτησε μετά το 1966. Η ισοτιμία και η ισότητα μεταξύ των κρατών και η απαλλαγή από υπερεθνικές παρακρούσεις είναι μια ακόμη προϋπόθεση διαφύλαξης των ερεισμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και λήψης ορθολογιστικών αποφάσεων στρατηγικού χαρακτήρα.

Συναφώς με τα πιο πάνω, επίσης, θυμηθείτε ότι κανείς στη Δύση δεν θα σας αφήσει να αναπτύξετε ανεξάρτητες και αυτοτελείς στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία και σκεφτείτε ότι αυτό μπορείτε να το κάνετε μόνο μέσα από την Ευρώπη. Στρατηγική κίνηση η οποία και πάλι για πολιτισμικούς, θρησκευτικούς και γεωπολιτικούς λόγους που συμπαρασύρουν και τα Βαλκάνια, αν όχι και την Κεντρική Ευρώπη, μπορεί να έχει ένα από τα κύρια στηρίγματά της την Ελλάδα.   

 

Τα παραπάνω και πολλά άλλα που παραλήφθηκαν υποδηλώνουν ότι επιτάσσεται μια άμεση στροφή 180 μοιρών. Δηλαδή, μια άλλη πολιτική και οικονομική στάση απέναντι στην Ελλάδα που ευκολότατα θα ανορθώσει το Ελληνικό κράτος το οποίο σήμερα παραπαίει και θα το καταστήσει αυτό που επιτάσσει η ιστορία και τα στρατηγικά δεδομένα της σημερινής συγκυρίας: Τον στρατηγικό πυλώνα της Ευρώπης και εγγύηση ισορροπίας, σταθερότητας και ειρήνης στην ασταθή περιφέρεια στην οποία ανήκει.

 Μια τελευταία λέξη για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Προσωπικά τον γνώρισα στο παρελθόν και εκτιμούσα ότι ήταν ένας καλοπροαίρετος και καλόπιστος ηγέτης. Τώρα οι ευθύνες τον έχουν στριμώξει επικίνδυνα. Πολλές συμπληγάδες: Εντός του κόμματός του, εντός του υπόλοιπου σάπιου και ναυαγισμένου κομματικού συστήματος και εντός του πελατειακού οικονομικού συστήματος ή ό,τι απέμεινε από αυτό. Προσθέτω τις συμπληγάδες των διεθνικών κερδοσκόπων, των διεθνικών απατεώνων και άλλων πολιτικών και οικονομικών θηρίων που διαφεύγουν κρατικούς και διακυβερνητικούς ελέγχους. Χωρίς να γνωρίζω αν ακόμη διακρίνεται από θάρρος, φρόνημα και πολιτικό ορθολογισμό σίγουρα χρειάζεται τη βοήθειά σας, αν υπό το προαναφερθέν πρίσμα σκοπός είναι να καταστεί η Ελλάδα στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης.

 Αγαπητή κ Μέρκελ, εάν πεισθείτε από τα στρατηγικά επιχειρήματα που προηγήθηκαν, ο νυν πρωθυπουργός απαιτείται να στηριχθεί όχι με παροτρύνσεις για να πάρει θανατηφόρες αποφάσεις που οδηγούν σε περισσότερη ύφεση αλλά με ενθάρρυνση μιας νέας ρηξικέλευθης πορείας στην οποία θα τυγχάνει της αμέριστης συμπαράστασης της Γερμανίας.

Χωρίς να αποποιούνται οι έλληνες τα θεμιτά χρέη είναι κατεπείγον να παραμεριστούν, αν όχι να διαγραφούν, άμεσα τα άνομα και καταχρηστικά χρέη του Ελληνικού κράτους και αυτά που προέκυψαν από κερδοσκοπία λόγω ελλειμμάτων της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Τότε μόνο θα μπορέσει η Ελλάδα να υιοθετήσει αναπτυξιακές πολιτικές που θα την καταστήσουν τον αναγκαίο και μη εξαιρετέο νότιο στρατηγικό συντελεστή της Ευρώπης.

Αναμφίβολα τέτοιες ρηξικέλευθες στρατηγικές αποφάσεις υπό τις περιστάσεις και με την κεκτημένη ταχύτητα των τριών τελευταίων χρόνων δεν είναι εύκολες. Κάνουν τη διαφορά, όμως, μεταξύ ηγετικών αποφάσεων υψηλού κύρους και υψηλού ορθολογισμού και αποφάσεων που υποβαθμίζουν την Ευρώπη στο πλανητικό στρατηγικό πεδίο.

 7.10.2012

Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112MerkelGrStrategy.htm

 

-----------------------------------

29.9.2012. Αειφόρος ανάπτυξη και τροχιά ραγδαίας υπανάπτυξης της Ελλάδας

 

Αειφόρος ανάπτυξη και τροχιά ραγδαίας υπανάπτυξης της Ελλάδας

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

 

Περιεχόμενα: 1. Ανάπτυξη ή θανατηφόρα τροχιά υπανάπτυξης; 2. Αειφόρος ανάπτυξη, περιβάλλον, ανάπτυξη και οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής. 3. Ο κατήφορος της μαζικής υποκουλτούρας, το ζήτημα της ανάπτυξης και τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά μιας κοινωνίας

 

1.     Ανάπτυξη ή θανατηφόρα τροχιά υπανάπτυξης;

 

Η Ελλάδα υποβαθμίζεται, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται, η φυσική κληρονομιά εκποιείται και η πολιτιστική κληρονομιά ροκανίζεται. Μπροστά στα μάτια μας και εν μέσω γενικής απάθειας προωθείται μια αναπτυξιακά διαστρεμμένη απόφαση. Συμβολίζει την εκμηδένιση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος και την επαπειλούμενη επερχόμενη εκμηδένιση του νεοελληνικού κράτους.

Απειλείται, μεταξύ άλλων, η κατάληψη και περιβαλλοντολογική καταστροφή νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που αποτελούν φυσική και πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων. Λαμβάνοντας υπόψη διεθνείς συμβάσεις και τις αποφάσεις της ΕΕ για την αειφόρο ανάπτυξη, μια τέτοια απόφαση μπορεί ενδεχομένως να υιοθετηθεί από το λικνιζόμενο πολιτικό προσωπικό και να δημιουργήσει «νομικά» και κυρίως μη αντιστρέψιμα περιβαλλοντολογικά τετελεσμένα, πλην κατά βάση είναι άνομη, καταχρηστική και πολιτικά ανήθικη.

Καταστέλλει τις φυσικές ομορφιές και επιφέρει ανεπίστροφο πλήγμα κατά των φυσικών τοπίων του οικοσυστήματός μας τα οποία δεν έχουν μέχρι στιγμής πληγεί από αδηφάγες και άπληστες αυθαιρεσίες. Σε προγενέστερη παρέμβασή μας (http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm) εξηγήσαμε γιατί η «αξιοποίηση» με «ενοικίαση» για διάρκεια … μόνο 50 ή 100 χρόνων (έτσι μεταμφιέζεται το ξεπούλημα) νήσων, νησίδων και βραχονησίδων βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Είναι μια περιβαλλοντολογικά αξιοθρήνητη και από οικονομικής άποψης άσκοπη απόφαση.

Εδώ θα υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί, επίσης, μια απόφαση που παρακάμπτει επιδεικτικά την έννοια της αειφόρου ανάπτυξης. Έννοια η οποία αποτελεί μια ευρύτατα εμπεδωμένη οικουμενική παραδοχή. Εδώ και δεκαετίες θεωρείται οικουμενικό κεκτημένο στον ΟΗΕ, στις διεθνείς συνδιασκέψεις για το περιβάλλον, στους διεθνείς θεσμούς, στο διεθνές δίκαιο, στην ΕΕ και στην εσωτερική δικαιοταξία πολλών κρατών.

Σκανδαλωδώς παρακάμπτονται κεκτημένα του περιβαλλοντολογικού προβληματισμού για τη σχέση οικοσυστήματος, των πλουτοπαραγωγικών πόρων και οικονομικής ανάπτυξης. Υποθηκεύεται το δικαίωμα των μελλοντικών γενεών, επιπλέον, να απολαύσουν τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της πατρίδας τους. Αγαθά τα οποία θεωρούνται αναγκαία προϋπόθεση μιας ισόρροπης αειφόρου οικονομικής προόδου και μιας ευημερίας που δεν οδηγεί στην ανθρωπολογική εκμηδένιση. 

Η δήθεν «αξιοποίηση» των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων, που μέχρι στιγμής γλίτωσαν από τα νύχια όσων επί δεκαετίες αυθαιρετούν και καταπατούν, συμβολίζει πολιτική υποκρισία, ανομία, επερχόμενες αρνητικές οικονομικές αποδόσεις, οικολογικό πλήγμα, αισθητικό πλήγμα, υποβάθμιση της νεοελληνικής κοινωνίας στις διεθνείς ιεραρχίες και περιφρόνηση του γεγονότος ότι το πλέγμα νήσων, νησίδων και βραχονησίδων σχετίζεται με την εθνική μας ασφάλεια και τους υποθαλάσσιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.

Κοντολογίς, σημαίνει ανεπανόρθωτη περιβαλλοντολογική βλάβη κατά φυσικών τοπίων που έμειναν ανέγγιχτα επί χιλιετίες, επέλαση της ιδιωτείας, κατάληψη και αισθητικό βιασμό φυσικών τοποθεσιών που δεν είναι μόνο απείρου κάλλους αλλά και αναγκαία προϋπόθεση μιας ανθρωπολογικά, οικονομικά και οικολογικά ισόρροπης ανάπτυξης και ευημερίας.

 Ο κάθε ενδιαφερόμενος και ιδιαίτερα όποιος φέρει το βάρος της ευθύνης στη διαμόρφωση των αποφάσεων, είναι υποχρεωμένος να ενημερωθεί έγκυρα και αξιόπιστα για την κρατούσα σήμερα αντίληψη της σχέσης περιβάλλοντος και ανάπτυξης, την πολιτική της ΕΕ για το θέμα αυτό όπως αποτυπώνεται σε πάμπολλα κείμενα, τις αποφάσεις διεθνών διασκέψεων για το περιβάλλον και την οικουμενική πλέον αξίωση της πλειονότητας των ανθρώπων για ενσωμάτωση σε κάθε αναπτυξιακή απόφαση των κοινωνικών, πολιτισμικών και περιβαλλοντικών κριτηρίων και παραγόντων.

 

Ακόμη και η νήσος Φλέβα απέναντι από την Βουλιαγμένη, για παράδειγμα, τόπος απείρου κάλλους και μοναδικής χλωρίδας και πανίδας –όπου επιπλέον κάθε άνοιξη δεκάδες χιλιάδες πετούμενα γεννούν, επωάζουν και εκκολάπτουν τα θαύματα της φύσης– και έκτασης φυσικού τοπίου 1500 στρεμμάτων στην αυλή 5 εκατομμυρίων αστικοποιημένων πολιτών, χρησιμοποιείται ως «αναπτυξιακό δόλωμα», για να εκμαυλιστούν οι πολίτες συνειδησιακά. 

Περίπου λένε στους έλληνες πολίτες: «Δεν πειράζει που θα διώξουμε τους γλάρους που επωάζουν. Δεν πειράζει που θα εκμηδενίσουμε μια από τις πλουσιότερες χλωρίδες και πανίδες της Μεσογείου. Δεν πειράζει που θα ρυπανθεί μια από τις πλουσιότερες υποθαλάσσιες περιοχές του Σαρωνικού. Αυτό που χρειάζεστε είλωτες έλληνες ιθαγενείς, είναι καζίνα να ξενυχτάτε, σκυλάδικα να αποχαυνώνεστε και κορδωμένους ξένους «αστέρες» του Σινεμά που θα καταλάβουν τις παραλίες και τα υψώματα τα οποία θα περιφρουρεί ιδιωτική αστυνομία. Αυτόν τον χυδαίο μεταμοντέρνο τόπο εσείς, ιθαγενείς, θα τον βλέπετε από μακριά ή θα είστε θυρωροί και ιδιωτικοί αστυνομικοί της βαρβαρότητας». Αυτή είναι η αειφόρος «ανάπτυξη» στην εποχή της τρόικας;   

Την ίδια στιγμή που το ίδιο πολιτικό προσωπικό το οποίο με χονδροειδή «λάθη» ή παραλείψεις εξανεμίζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια, ασυνάρτητοι μεταπράτες ψεύτικων ονείρων οχλαγωγούν κραυγάζοντας χυδαία συνθήματα περί δήθεν οικονομικής ανάπτυξης που δήθεν θα φέρει η «αξιοποίηση» με μια κατά τα άλλα άνομη, καταχρηστική και οικολογικά καταστροφική εκποίηση της φυσικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Ένα αχρείαστο, άσκοπο και αξιοθρήνητο ξεπούλημα που υποθηκεύει πανέμορφες  τοποθεσίες στη μαζική υποκουλτούρα. Η ιδέα για μια ισόρροπη και αειφόρο οικονομική ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την ανθρώπινη οντότητα, σαρώνεται κάτω από το χαλί εν μέσω απειλών, αβεβαιότητας και κίβδηλων υποσχέσεων. Αφήνουμε την πατρίδα μας να βεβηλωθεί ανεπίστροφα.

 

2.                         Αειφόρος ανάπτυξη, περιβάλλον, ανάπτυξη και οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής.

 

Η κρατούσα άποψη διεθνώς είναι ότι βιώσιμη ανάπτυξη μπορεί να σημαίνει μόνο αειφόρο ανάπτυξη:

α) διαφύλαξη ενός κρίσιμου φυσικού κεφαλαίου,

β) διασφάλιση αναπλήρωσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων που χρησιμοποιούνται για αναπτυξιακούς λόγους,

γ) διασφάλιση της βιοποικιλότητας και

δ) κανονιστικές ρυθμίσεις που διασφαλίζουν ότι η ευημερία μελλοντικά είναι ευθέως ανάλογη φιλικών με το περιβάλλον οικονομικών δραστηριοτήτων που διαφυλάττουν τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά. 

Χωρίς ασφαλώς να εξαντλήσουμε αυτή τη μεγάλη υπόθεση θα εστιάσουμε την προσοχή στο οικονομικό σκέλος και τη σχέση του με τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά.

Παρά το γεγονός ότι επίκεινται αποφάσεις μεγάλης περιβαλλοντολογικής σημασίας, παρατηρείται ένας ανερμήνευτος εφησυχασμός στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, των μέσων ενημέρωσης, των οργανώσεων στο πεδίο της περιβαλλοντολογικής προστασίας και των επιστημονικά αρμόδιων. Εφησυχασμός ο οποίος θα οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου και ανεπίστροφη καταπάτηση εκείνων των κομματιών του ελληνικού θαλάσσιου οικοσυστήματος που μέχρι σήμερα έτυχε να μείνει άθικτο.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές έχω μπροστά μου ογκώδεις συλλογικούς τόμους για την «αειφόρο ανάπτυξη» γραμμένους από εκλεκτούς επιστήμονες. Για λόγους οικονομίας χώρου και για να καταδείξω το γεγονός ότι εδώ δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό αλλά λέμε μόνο το αυτονόητο, καταγράφω ενδεικτικούς τίτλους επιστημονικών παρεμβάσεων:

·        «Δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών στον πολιτισμό και το περιβάλλον: Μια τελευταία ανάγνωση της διεθνούς πρακτικής και της νομολογίας».

·        «Το δικαίωμα σ’ ένα υγιές και αρμονικό περιβάλλον ως συλλογικό ανθρώπινο δικαίωμα». 

·        «Η αειφορική ανάπτυξη στο πλαίσιο προστασίας και διαχείρισης της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».

·        «Προστασία της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς, διεθνής και ευρωπαϊκή διάσταση».

·        «Η οικονομική διάσταση στην προστασία της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».

·        «Η αειφορία ως παράδειγμα προστασίας και διαχείρισης του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος».

·        «Ο ρόλος του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στην τήρηση και εφαρμογή του Κοινοτικού δικαίου για το περιβάλλον».

·        «Οργανωμένα συμφέροντα και ομάδες πίεσης στην Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική περιβάλλοντος».

·        «Λειτουργική σχέση Ανθρώπου και Φύσης».

·        «Ο ρόλος των ΜΜΕ στην παραγωγή κοινωνικής προβληματικής και της πολιτικής για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτισμικής κληρονομιάς».

·        «Αειφορία και ανάπτυξη των θαλασσών και των ωκεανών». «Η επίτευξη της αειφόρου ανάπτυξης μέσα από τον χωροταξικό σχεδιασμό».

Συντομογραφικά συνοψίζουμε την ουσία αυτού του ζητήματος. Ήδη από τον 18ο αιώνα αλλά πολύ περισσότερο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα έγινε ευρέως αποδεκτό ότι η άκριτη ανάπτυξη εις βάρος του περιβάλλοντος σημαίνει υποβάθμιση του οικοσυστήματος και υποβάθμιση του ανθρώπου. Η μαζικοπαραγωγή και η μαζικοκατανάλωση δεν σημαίνει αυτόματα και πάντοτε πρόοδο, ιδιαίτερα όταν ανταγωνίζεται ευθέως το περιβάλλον και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ζωής. Μεταξύ άλλων, τους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής τους, την πολιτισμική τους κληρονομιά, τις κοινωνικές σχέσεις, την άκριτη αστικοποίηση, τις οικογενειακές σχέσεις, την ερωτική συμπεριφορά και τη δημοκρατία.

Ένας «πλαστικός» και μηχανοποιημένος τρόπος ζωής προκαλεί ανθρωπολογική υποβάθμιση κάθε είδους και σίγουρα διαφθορά της διατροφικής αλυσίδας.

 

Αειφόρος ανάπτυξη σημαίνει:

α) Διασφάλιση πόρων για το μέλλον με χρήση τους που είναι μικρότερη από την ανανέωσή τους,

β) μέριμνα ούτως ώστε να διαφυλαχθεί η χλωρίδα και πανίδα και

γ) μέριμνα ούτως ώστε να μην θίγεται η εν γένει φυσική και πολιτισμική κληρονομιά, της οποίας το δικαίωμα απόλαυσης των αγαθών ανήκει σε όλους.

«Αειφόρος ή συντηρούμενη ανάπτυξη (Sustainable Development)», επιπλέον, «είναι εκείνο το είδος της ανάπτυξης που αντιμετωπίζει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να αποστερεί από τις επόμενες γενιές τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ανάγκες» (Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών).

Κάποια πράγματα είναι τόσο αντικειμενικά και τόσο πασίδηλα ορθά, ούτως ώστε με λογικούς όρους δεν τίθεται καν ζήτημα αμφισβήτησής τους. Η ηθικολογία ή αντίστροφα η «αναπτυξιακή ρητορική» περιττεύει. Έτσι, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι οι αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας, όπως και κάθε άλλης χώρας η οποία (ευτυχώς για τους κατοίκους της) δεν διαθέτει βαριά και ρυπογόνο βιομηχανία, σχετίζεται με δύο βασικά αλληλένδετους παράγοντες:

Πρώτον, τη φιλική με το περιβάλλον και με τους υπάρχοντες πόρους τεχνολογία αιχμής που επιτυγχάνει οικονομική ανταγωνιστικότητα εκεί όπου η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (υπηρεσίες, ναυτιλία, τουρισμό υψηλής στάθμης –όχι μαζικό και όχι ενθαρρυντικό της χυδαίας υποκουλτούρας–, κατασκευαστικός τομέας, εκπαίδευση, γεωργία υψηλών προδιαγραφών βιολογικού προσανατολισμού, συμμετρικές ξένες επενδύσεις σε αυτούς και άλλους τομείς κ.τ.λ.  

Δεύτερον,  διαφύλαξη ως κόρη οφθαλμού των φυσικών πόρων, δηλαδή την ακεραιότητα όσων φυσικών τοπίων και πολιτισμικών αγαθών έμειναν άθικτα από την άκριτη αστικοποίηση, την άναρχη ανάπτυξη και την αυθαίρετη και χωρίς πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό δόμηση σε πλείστες περιοχές.

Βασικά, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι εξ αντικειμένου και αποφεύγοντας κάθε βαρβαρισμό, πιθηκισμό και υπανάπτυκτων νοοτροπιών (για παράδειγμα, τη βάρβαρη εκποίηση μερικών πανέμορφων παραλιών της Τουρκίας και την συνεπαγόμενη οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε), η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε οικονομικό θάνατο, εάν δεν κατανοήσει ότι το αειφόρο οικονομικό πλεονέκτημά της είναι εκείνα τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της που έτυχε να μην πληγούν τις τελευταίες δεκαετίες.

Κανένας «φιλοξενούμενός μας επισκέπτης» –έτσι θεωρεί όσους επισκέπτονται την Ελλάδα μια σωστή αναπτυξιακή πολιτική αυτού που συμβατικά ονομάζεται «τουρισμός»– δεν θα έλθει μελλοντικά στην Ελλάδα αν δεν έχουν μείνει ανέπαφα τα φυσικά τοπία που ακόμη δεν έχουν κατακλυστεί από μαζική υποκουλτούρα και αν δεν έχει διαφυλαχθεί ακέραια η πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων.

 

Δεν αντιλέγουμε ότι τα πιο πάνω δεν είναι άσχετα με το πώς βλέπουμε την πατρίδα μας και με το πόσο αγαπούμε το συλλογικό Είναι μας: Μεταξύ άλλων, πώς και πόσο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την αξιοπρέπειά μας και τον τρόπο ζωής μας στη μεταμοντέρνα βαρβαρότητα. Πώς και πόσες ξενοκρατικές λογικές θα εισρεύσουν στην επικράτειά μας. Πώς και πόσο ταυτιζόμαστε με την ιδιοσυστασία της κοινωνίας στην οποία ανήκουμε. Πως και πόσο σεβόμαστε την πολιτισμική μας κληρονομιά και το φυσικό περιβάλλον του τόπου μας. Πόσο θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι ή εάν αντίθετα έχουν ήδη κυριαρχήσει αξιοθρήνητα σύνδρομα ξενοκρατίας και υποτέλειας.

Για να συνδέσουμε αυτά τα ζητήματα με την ζώσα καθημερινότητα: ποιος από τους δύο δίσκους της πλάστιγγας βαραίνει όταν από τη μία πλευρά είναι το οικοσύστημα και ο πολιτισμός που κληρονομήσαμε και από την άλλη πλευρά αχρείαστα μωροφιλόδοξα σύνδρομα και συμπλέγματα. Αρχοντοχωριάτικα ντυσίματα, περιττά αυτοκίνητα «πολυτελείας» και κωμικοτραγικές επιδειξιομανείς συμπεριφορές κάθε είδους που υποβαστάζουν ελλειμματικές προσωπικότητες και ασθενείς ψυχές.

Εν κατακλείδι, πόσο αγαπάμε και σεβόμαστε την πατρίδα μας ή αντίστροφα πόσο θεωρούμε τους εαυτούς μας παροδικούς αχθοφόρους, άπληστους επιβήτορες των φυσικών και πολιτισμικών αγαθών και εφήμερους μεταπράτες ξεπουλήματός τους.

Καμιά αντίρρηση δεν μπορεί να υπάρξει ότι αμφίπλευρες επιλογές στα πιο πάνω «διλήμματα» προσδιορίζουν τις ποιοτικές βαθμίδες μιας οποιασδήποτε κοινωνίας: Ποια κοσμοθεωρητικά θέσφατα υποβόσκουν στα κοινωνικοπολιτικά της θεμέλια; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες της πολιτικής της ανθρωπολογίας και του κοινωνικοπολιτικού της συστήματος; Τι κυρίαρχα πολιτισμικά πρότυπα προσδιορίζουν την αισθητική των πολιτών; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής τους; Ποιες πολιτικές προσεγγίσεις υιοθετούνται εάν σκοπός είναι υψηλές ποιοτικές βαθμίδες ζωής;

Πολύ σωστά και πολλοί επισημαίνουν ότι αειφόρος ανάπτυξη, πολιτισμός και πολιτική είναι άρρηκτα αλληλένδετα. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρόσθετα ότι το πολιτισμικό και πολιτικό παράδειγμα που επιλέγεται είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης των ποιοτικών μας βαθμίδων και των πιθανοτήτων εθνοκρατικής επιβίωσης.

Επειδή επιπλέον παρά τις εξελίξεις στο πεδίο αυτό στους διεθνείς θεσμούς, όπως και για πολλά άλλα ζητήματα απουσιάζει κάποια παγκόσμια εξουσία για να υποδείξει και εφαρμόσει περιβαλλοντολογικά υγιείς αποφάσεις, αρμόδιο και υπεύθυνο για ότι συμβαίνει και ότι αποφασίζεται είναι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα κάθε κράτους. Ότι και να λέγεται και να πράττεται αλλού, σημασία έχει ότι θα πάθουμε αυτό που μας αξίζει ανάλογα και αντίστοιχα με τις αποφάσεις που υιοθετούνται και εφαρμόζονται τώρα.

 

3.     Ο κατήφορος της μαζικής υποκουλτούρας, το ζήτημα της ανάπτυξης και τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά μιας κοινωνίας

 

Ο κατήφορος της αλόγιστης μαζικοπαραγωγής και των αχρείαστων  μαζικοκαταναλωτικών συνδρόμων, η περιφρόνηση για την ποιότητα του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος και η συνεπαγόμενη έλευση της αντιαισθητικής μαζικής υποκουλτούρας που όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα συνοδεύεται από πτώχευση των Ελλήνων πολιτών και ξενοκρατικές δομές, οδηγεί σε μια ολοένα μεγαλύτερη υποβάθμιση της Ελληνικής κοινωνίας και του τρόπου ζωής των Ελλήνων πολιτών.

            Είναι πλέον οικουμενικά κεκτημένη παραδοχή ότι η ποιότητα της ανθρώπινης ζωής και η διασφάλιση της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς τίθεται με ίσους όρους με την οικονομική ανάπτυξη. Καθιστά την όποια συμβατική ανθρώπινη ευημερία επισφαλή και η επαπειλούμενη περιβαλλοντολογικά επιβαρυντική οικονομική ανάπτυξη πλήττει τις μελλοντικές γενιές. Η ζωή σε ένα υγιές και αρμονικό περιβάλλον είναι παγίως πολιτικό δικαίωμα όλων των πολιτών ενώ τα «οφέλη» μιας οικολογικά επιβαρυντικής ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να είναι και αυτά αχρείαστα, εφήμερα και στο τέλος βλαπτικά για όλους.

Αν και η συζήτηση εξελίσσεται και οι διεθνείς συμβάσεις διαρκώς διαμορφώνονται προς την κατεύθυνση διαφύλαξης όποιων φυσικών και πολιτισμικών αγαθών δεν έχουν ακόμη πληγεί, είναι ευδιάκριτο ότι υπάρχει ήδη μια αξιοπρόσεκτη διεθνής και ενδοκρατική κανονιστική τάξη που ευνοεί τη διαφύλαξη της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς.

Το ζήτημα της σχέσης οικονομικής ανάπτυξης και βιωσιμότητας της ανάπτυξης αυτής με τρόπο που επιτρέπει την πρόοδο και ταυτόχρονα διαφυλάττει τους διαθέσιμους φυσικούς πόρους και την ακεραιότητα όσων φυσικών και πολιτισμικών αγαθών δεν πλήγηκαν, είναι πλέον εν πολλοίς ηθικά κατοχυρωμένο. Υπό την αίρεση της επισήμανσης που προηγήθηκε ότι εν πολλοίς το βάρος της ευθύνης φέρει κάθε κοινωνικοπολιτικό σύστημα, αξίζει να σημειωθεί ότι η κανονιστική αντιμετώπιση της προστασίας του περιβάλλοντος κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος.

Αναμφίβολα, τόσο διακρατικά όσο και εντός των κρατών το ζήτημα της σχέσης «περιβάλλον-ανάπτυξη» ήταν και θα συνεχίσει να είναι πολιτικό και το εκκρεμές των συζητήσεων θα αναζητεί μια σωστή πολιτική φιλοσοφία πάνω στην οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις. Παραμένει εν τούτοις γεγονός ότι κοινωνίες που πλήττονται από υπανάπτυξη ή κοινωνίες, όπως η ελληνική όπου οι ηγέτες της την οδήγησαν στον κατήφορο της ύφεσης, τείνουν να παραβλέπουν περιβαλλοντολογικά κριτήρια και παράγοντες που θεωρούνται πλέον, ηθικοκανονιστικά μιλώντας, θέσφατα. 

Πολιτικά, πολιτισμικά και αισθητικά κριτήρια συμπλέκονται με φόβους και αβεβαιότητες με αποτέλεσμα να ευνοούνται αποφάσεις που υποβαθμίζουν τον τρόπο ζωής και που πλήττουν τις μελλοντικές γενιές. Αν και αναμφίβολα όπως με όλα τα ζητήματα η υπόθεση της αειφόρου ανάπτυξης ενδέχεται να θέτει αμφίπλευρα διλήμματα και προβλήματα, κάποια πράγματα αποτελούν, εν τούτοις, σταθερές κάθε αξιοπρεπούς και φυσιολογικής στάσης ζωής. 

Πάνω στο εκκρεμές των θεωρήσεων στον ένα πόλο υπάρχει μια τεχνόσφαιρα μέσα στην οποία οι καθήμενοι «απολαμβάνουν» μια ολοένα και πιο αποχαυνομένη μηχανική ζωή. Δεν νοιάζονται αν τρέφονται με πλαστικές τροφές. Ηδονίζονται από τις Σειρήνες της μαζικής υποκουλτούρας και τα μεταμοντέρνα θέλγητρά της. Στον άλλο πόλο του ίδιου εκκρεμούς προσκολλώνται όσοι θέλουν μεν ανάπτυξη αλλά περιβαλλοντολογικά ευαίσθητη και με ποιοτικά κριτήρια ζωής που διασφαλίζουν ισορροπία μεταξύ ποιότητας και ποσότητας.

Παραμένει το γεγονός ότι η μεταμοντέρνα μαζική υποκουλτούρα, τα σύνδρομα νεοπλουτισμού σε πνευματικά υπανάπτυχτες κοινωνίες και ο μωροφιλόδοξος καταναλωτικός πιθηκισμός λιγότερο αναπτυγμένων και εξαρτημένων κοινωνιών οδηγεί σε ιλαροτραγικές αν όχι κωμικές συμπεριφορές. Η επιδειξιομανία, η ματαιοδοξία, ο μηδενισμός και ο αρχοντοχωριατισμός ρίχνει ουκ λίγους στα χαμηλότερα ανθρωπολογικά σκαλοπάτια.

Επειδή ακριβώς αυτά πολλά άλλα ζητήματα είναι εξόχως «Πολιτικά» με την βαθύτερη και πλατύτερη έννοια του όρου, κατοπτρίζουν, εν τέλει, εναλλακτικές επιλογές πολιτικής φιλοσοφίας για τον άνθρωπο, το κράτος και τον κόσμο. Μηδενιστές, μωροφιλόδοξοι και ματαιόδοξοι αρχοντοχωριάτες καραγκιόζηδες με μηδενικές ποιοτικές αξιώσεις και καμιά σκέψη για τις μελλοντικές γενιές; Μηδενική ευαισθησία για το γεγονός ότι η κατάληψη όσων φυσικών τοπίων δεν καταστράφηκαν δεν αναπληρώνεται και δεν επανορθώνεται;

Καμιά αντίρρηση ότι ελέω δημοκρατίας υπάρχει ατομική ελευθερία αποχαύνωσης ή ακόμη και ατομικής διαστροφής, εάν ένας «ιδιώτης» το επιλέγει για την ατομική του ζωή. Το ίδιο και για να αναπτύσσει αυτοκτονικά σύνδρομα ή να υποβαθμίζει με κάθε δυνατό μεταμοντέρνο τρόπο τον εθελούσια μίζερο, συμπλεγματικό και μπερδεμένο επίγειο βίο του. Τι φταίει όμως το περιβάλλον; Τι φταίνε οι αιώνιας αξίας ισορροπίες του οικοσυστήματος;

Επειδή ακριβώς το οικοσύστημα δεν πρέπει να πλήττεται λόγω ατομικών ιδιοτροπιών ή εφήμερων οικονομικών κρίσεων, καμία απόφαση δεν πρέπει να είναι βιαστική και άκριτη. Επιβάλλεται, τουλάχιστον, να γίνει σεβαστό το πνεύμα και το γράμμα των διεθνών και κοινοτικών συμβάσεων καθώς και το μέχρι σήμερα δικαιακό κεκτημένο στην εσωτερική δικαιοταξία. 

Μια περιστασιακή πλειοψηφία βουλευτών το 2012, για παράδειγμα, αν βεβηλώσουν με καζίνα και υψηλά ξενοδοχεία τη νήσο Φλέβα, όπως ήδη αναφέραμε φυσικό τοπίο έκτασης 1.500 στρεμμάτων μέσα στην αυλή πολλών εκατομμυρίων αστικοποιημένων πολιτών χωρίς άλλη αντίστοιχη διέξοδο, εγκληματούν πολιτικά και αναπτυξιακά. Εγκληματούν επίσης πολιτισμικά και βλάπτουν ανεπανόρθωτα τις μελλοντικές γενιές.

Τα οποιαδήποτε ψίχουλα της εκποίησης καταστρέφουν τη χλωρίδα και πανίδα εκδιώκουν δεκάδες χιλιάδες πτηνά που γεννούν και επωάζουν και στερούν τη δυνατότητα στους πολίτες να απολαύσουν τη φύση καθημερινά και απρόσκοπτα. Δεν είναι κάτι τέτοιο αναγκαίο για την  εργασιακή τους απόδοση, για την ευημερία τους, για την απόλαυση ποιοτικών προϊόντων της φύσης, για τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής και για την απόλαυση των παραδοσιακών πολιτισμικών αγαθών; Είναι όλα αυτά αναλώσιμα στον βωμό μαζικοπαραγωγικά παραγόμενων πλαστικών απομιμήσεων και προτιμήσεων;

 

Εν τέλει, το προαναφερθέν εκκρεμές κάθε Πολιτείας έχει στη μια πλευρά ανθρωπολογικά εκμηδενισμένους πρωταθλητές τις ιδιωτείας και στην άλλη πλευρά πολιτειακά πολίτες που επιδίδονται στο άθλημα ενός ενάρετου πολιτικού βίου.

Στον ένα πόλο βρίσκουμε έσχατους ατομικιστές, φιλοτομαριστές, ηδονιστές, μηδενιστές, άπληστους διακατεχόμενους από εγωπάθεια και ωμές ορμές, ασύδοτους, πανέτοιμους για κατάχρηση εις βάρος της Πολιτείας και ελάχιστα ή καθόλου ευαίσθητους για το φυσικό τοπίο, την πολιτισμική κληρονομιά και τα βαθύτερα μακροχρόνια συμφέροντα της πολιτικής κοινότητας στην οποία ανήκουν. 

Στον άλλο πόλο είναι πολίτες με την ενάρετη και κλασική έννοια του όρου, οι οποίοι θεωρούν τη δική τους ευημερία και επιτυχία συνάρτηση της πολιτισμικής και φυσικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της Πολιτείας στην οποία ανήκουν. Είναι γι’ αυτό φυσιολογικά ευαίσθητοι και θετικοί με τις οικουμενικές κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Μεταξύ αυτών των κατακτήσεων οικουμενικού χαρακτήρα είναι και η αειφόρος ανάπτυξη. 

 

Ο Περικλής, πάντως, εδώ και δύο χιλιετίες προσδιόρισε τις πιο πάνω προϋποθέσεις του πολιτειακού βίου με ακρίβεια: Ιδιωτεία versus πολιτειακή συνείδηση και αίσθημα του συλλογικού συμφέροντος.

Μια τέτοια κλασική αντίληψη σίγουρα δεν είναι αποδεκτή από την επέλαση του μηδενισμού. Λογικό είναι κάθε γνήσιο πνευματικό τεκνό του Μαρκήσιου de Sade να ισχυρίζεται ότι η ιδιωτεία πρέπει να υπερισχύει των καλώς νοούμενων πολιτειακών συμφερόντων. Πνεύμα και πολιτισμός δεν υπάρχει, θα ισχυριζόταν ο de Sade και οι οπαδοί του: Υπάρχει μόνο ηδονισμός, ιδιωτεία που τον εκπληρώνει, φιλοτομαρισμός, εγωπάθεια και άπληστη απόλαυση των άνομων οφελών της ισχύος όποιος περιστασιακά την κατέχει.

Όσο και αν μέσα στην κρεπάλη της κρίσης και των εκφοβισμών κυριαρχούν τέτοιες μηδενιστικές τάσεις, παραμένει γεγονός ότι η Ελλάδα του 2012 θα επιβιώσει αν καταδειχθεί ότι παρά την κρίση υπάρχουν εν τούτοις ακόμη αντιστάσεις κατά της εκποίησης του δημόσιου πλούτου και των φυσικών και πολιτισμικών αγαθών που κληροδοτήσαμε. Όσων τουλάχιστον έμειναν ακόμη άθικτα.

26.9.2012

 

-------------------------------------

5.9.2012. Εκποίηση νησίδων, βραχονησίδων και άλλων ιερών και οσίων

Εκποίηση νησίδων, βραχονησίδων και άλλων ιερών και οσίων

Αναρτημένο και στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Περιεχόμενα: 1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή. 2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών 3. Νήσος Φλέβες: Όαση στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής. 4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή

   Η αναγγελθείσα εκποίηση των νήσων και νησίδων των Ελληνικών θαλασσών με μεταμφίεση δήθεν την «αξιοποίησή τους» είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης πολιτικοπνευματικής κρίσης. Συμβολίζει μια απελπιστικά διαστρεμμένη και λανθασμένη αντίληψη ως προς το τι είναι οικονομική ανάπτυξη και περιφρονεί πάγιες παραδοχές για το πώς συνδέονται τα δημόσια αγαθά με τους πολίτες, την ευημερία τους, το περιβάλλον τους, την αξιοπρέπειά τους, τις κοσμοθεωρίες τους, τη δημοκρατία τους και την πολιτική τους ελευθερία. Είναι επίσης απελπιστικά ανορθολογική όσον αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης της συντρέχουσας χρηματοοικονομικής κρίσης.

   Είναι μια στάση αξιοθρήνητα κοντόφθαλμη και μικροπρεπής: Τη στιγμή που το (ίδιο) πολιτικό προσωπικό λόγω λαθών, παραλείψεων και σπαρακτικής διαπραγματευτικής ανικανότητας προκαλεί απώλεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ θα σωθούμε, περίπου μας λένε, εάν με την εσπευσμένη και εξευτελιστική εκποίηση των ιερών μας τοπίων επενδυθούν μερικά εκατομμύρια ευρώ από τούρκους ή γερμανούς χρηματιστές και κερδοσκόπους.

   Με μια λέξη: η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας είναι πράξη που ενσαρκώνει παραδοχές ιδιωτείας και υποδηλώνει μια άκρως επικίνδυνη πολιτική ανικανότητα. Η θάλασσά μας και οι απείρου φυσικού κάλλους και πάμπλουτης χλωρίδας νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες δεν προσφέρονται για ξεπούλημα στους ιδιώτες. Είναι αθάνατα συλλογικά αγαθά και μια απόφαση εκποίησής τους είναι βέβηλη, παράλογη και ανορθολογική.

   Τα ιερά αυτά θαλάσσια τοπία συνδέουν πνευματικά, ψυχικά και υλικά τους σημερινούς ζωντανούς Έλληνες με τους νεκρούς τους και με τις μελλοντικές γενιές τους. Το ξεπούλημά τους θα είναι ένα ανθρωπολογικό, οικολογικό και περιβαλλοντολογικό έγκλημα. Όπως και με πολλά άλλα δημόσια αγαθά της Ελληνικής επικράτειας, οι θάλασσές μας, τα νησιά της και οι πανταχόθεν διάσπαρτοι νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες συνδέονται με τον τρόπο ζωής μας και με το ιστορικό μας γίγνεσθαι.

   Συνδέονται με μακραίωνες εθνικές μνήμες, με αγώνες ελευθερίας, με τη γεωπολιτισμική μας υπόσταση, με την ασφάλειά μας, με τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους, με τη μακραίωνη λαϊκή εξύμνηση των μοναδικών αθάνατων φυσικών τοπίων και του πολιτισμικού τους παρελθόντος και με τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας. Επί χιλιετίες κανένας δεν καταπάτησε αυτά τα ιερά τοπία, αυτά τα θαύματα της φύσης. Τώρα απλώνονται βέβηλα χέρια.

   Αντί ρηξικέλευθων αποφάσεων αντιμετώπισης της κερδοσκοπικής επίθεσης των τελευταίων ετών –και να θυμίσω ότι πλήττει και άλλα κράτη τα οποία την αντιμετωπίζουν διαφορετικά– και αντί εμπνευσμένων ηγετικών στάσεων που συσπειρώνουν τους πολίτες και διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή, η επίπλαστη σημερινή διακυβέρνηση μετατρέπεται σε επικίνδυνο εντολοδόχο πολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών και αδιαφανών ξένων συμφερόντων. Γίνονται έρμαιο, επιπλέον, των καταστροφικών ηγεμονικών στρατηγικών των πολιτικά αδιόρθωτων ισχυρών κρατών της Ευρώπης.

   Χωρίς πολιτικούς σκοπούς, χωρίς όραμα, χωρίς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους, χωρίς ορθολογιστικό σχέδιο αντιστροφής της ύφεσης και οικονομικής ανάπτυξης και τρομοκρατημένα από την επερχόμενη θύελλα λόγω απανωτών λαθών τους, τα μέλη της σημερινής επίπλαστης διακυβέρνησης κατάντησαν να θέλουν να ξεπουλήσουν ό,τι ιερότερο διαθέτουμε.

   Εξανέμισαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε μερικούς μήνες και θα «σώσουν την Ελλάδα», μας λένε, με τα ψίχουλα του ξεπουλήματος των ιερών μας τοπίων. Χάθηκε κάθε μέτρο, κάθε λογική, κάθε ορθολογισμός. Αν στο όνομα μιας τέτοιας ψευδεπίγραφης και φτηνής δικαιολογίας περί οικονομικής ανάπτυξης ξεπουληθούν τα δημόσια αγαθά μας θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη πως η πλήρης εκμηδένισή μας κοντεύει.

   Αντί οι νησίδες μας να είναι διασφαλισμένες επτασφράγιστα κατά της ιδιωτείας και η πολιτεία να βεβαιώνει ότι υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στους Έλληνες πολίτες, η παρούσα διακυβέρνηση μεθοδεύει την αρπαγή τους και την παντοτινή εκποίησή τους. Το κοινωνικό κόστος θα είναι γιγαντιαίο ενώ σε κάθε περίπτωση το οικονομικό όφελος μηδαμινό.

   Η μιζέρια των δικαιολογιών περί «οικονομικής ανάπτυξης» είναι κυριολεκτικά αξιοθρήνητη. Είναι θλιβερό να ακούει κανείς αστείες θέσεις που επιχειρούν να εκλογικεύσουν το ξεπούλημα των αθάνατων αγαθών που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας! Το άκουσμα της είδησης ότι μεθοδεύεται η εκποίηση των επί χιλιετίες ανέγγιχτων νήσων και βραχονησίδων συμβολίζει την εκμηδένιση κάθε ποιοτικής αξίωσης και κάθε προσχήματος αξιοπρέπειας. Η ποιότητα εκμηδενίζεται στο όνομα της ποσότητας και σαρώνονται τα ιερά και τα όσια.

    

2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών

   Είναι ένα πράγμα οι ξένες επενδύσεις στον αλληλοεξαρτώμενο κόσμο που ρυθμίζονται τόσο διακυβερνητικά όσο και με κανονιστικές αποφάσεις ενός ανεξάρτητου κράτους που τις επιζητεί και άλλο το ξεπούλημα, η εκποίηση και ο ξένος πολιτικοοικονομικός έλεγχος.

   Είναι χαρακτηριστικά τα λεγόμενα μερικών ξένων ανθρωποειδών. «Ανθρωποειδή» όχι λόγω εθνικής τους καταγωγής αλλά γιατί ως άτομα έτσι συμπεριφέρονται. Χαιρέκακα και περιφρονητικά πριν λίγους μήνες μας καλούσαν να πουλήσουμε τα νησιά μας για να πληρώσουμε τα επενδυτικά λάθη των τραπεζών τους και τη συντριβή μας από τον αθέμιτο ανταγωνισμό της τερατώδους κατασκευής που ονομάζεται ΟΝΕ!! Τέτοια χαιρέκακα όντα ή οποιοσδήποτε άλλος όμοιός τους, εάν διαθέτουν μερικά λιγότερο ή περισσότερο βρώμικα εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσαν να «καβαλικέψουν», για παράδειγμα, τη νήσο Φλέβα απέναντι από τη Βουλιαγμένη και να εμποδίσουν από την απόλαυσή της πολλά εκατομμύρια κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής (βλ. πιο κάτω). Θα μπορούσαν να εξαγοράσουν με ψίχουλα κάποια άλλη νήσο ή βραχονησίδα των θαλασσών μας και να ιδιωτεύουν εσαεί ασχημονώντας.

   Να εκδιώκουν στη συνέχεια με ιδιωτική αστυνομία τα παιδιά και τα εγγόνια μας, όταν θα θέλουν να απολαύσουν τα φυσικά αγαθά μας και μαζί με άλλους εισβολείς που θα ελέγχουν την εκποιημένη πλέον οικονομία μας, να επηρεάζουν τις πολιτικές μας αποφάσεις. Έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι νεοφιλελεύθεροι και μεταμοντέρνοι την οικονομική ανάπτυξη και τις ξένες επενδύσεις;

   Για όσους διδαχθήκαμε ή διδάξαμε το ζήτημα των «ξένων επενδύσεων» τα επιχειρήματα που ακούμε για την εσπευσμένη εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων αγαθών προκαλούν θλίψη και οργή. Τέτοιες ξεπεσμένες και αναξιοπρεπείς δικαιολογίες ακούονταν μόνο από τους ανατριχιαστικούς δικτάτορες των «κρατών-μπανανία» της Λατινικής Αμερικής, όταν ξεπουλούσαν την πατρίδα τους τις δεκαετίες του 1940 και 1950.

   Τα προαναφερθέντα ιδιοτελή και δεδηλωμένα εχθρικά ξένα ανθρωποειδή ή κάποιοι άλλοι ποιο οργανωμένοι ιδιωτικοί ή κρατικοί δρώντες –ήδη τα σχόλια στα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων θυμίζουν καλοστημένο στρατηγικό σχεδιασμό στο πλαίσιο της αναθεωρητικής τουρκικής στρατηγικής– θα μπορούσαν να καταθέσουν κάποια εκατομμύρια αμφιλεγόμενης προέλευσης, να αποκτήσουν το παντοτινό νομικό δικαίωμα να βιάζουν τη φύση μας, να ηδονίζονται και να ασχημονούν ως κατακτητές και να ρυπαίνουν το περιβάλλον.

   Ακόμη, θα μπορούσαν να αποκτήσουν δεσποτική εξουσία επί των, ελέω τρόικας, εξαθλιωμένων ντόπιων «ιθαγενών», και να τους εξευτελίζουν για πάντα ως υπανάπτυκτους είλωτες εμπαίζοντάς τους ότι εξαγοράστηκαν με καθρεφτάκια και κίβδηλα χρυσαφικά που ανέμιζαν άπληστοι κερδοσκόποι.

   Οι νησίδες και βραχονησίδες είναι τα τελευταία ανέγγιχτα εθνικά φυσικά τοπία. Όχι «δημόσια τοπία» με την έννοια της περίφραξής τους και του αποκλεισμού των πολιτών να τα απολαμβάνουν –όπως για παράδειγμα της απαγόρευσης της αλιείας όπως υποστηρίζουν κάποιοι μπερδεμένοι και «ξενέρωτοι» ακτιβιστές οι οποίοι τώρα αναμενόμενα σιωπούν ηχηρά– αλλά με την έννοια της διαφύλαξής τους για καθημερινή πρόσβασή τους και ανά πάσα στιγμή θεμιτή απόλαυσή τους από την ελληνική κοινωνία και τους φιλοξενούμενούς της.

   Η «φιλοξενία», ακριβώς, είναι το συνώνυμο του «τουρισμού» και αντίληψη που αρμόζει σε μια νοικοκυρεμένη πατροπαράδοτη κοινωνία η οποία θέλει να ωφελείται παραγωγικά χωρίς να βλάπτει το περιβάλλον της, χωρίς να χάνει την ανεξαρτησία της και χωρίς να βλάπτει τα πολιτισμικά κεκτημένα της και τις παραδόσεις της. Ποιος είπε ότι χρειαζόμαστε μαζικό και ανεξέλεγκτο τουρισμό και ότι αυτός είναι οικονομικά αποδοτικός; Το αντίθετο ισχύει και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική αλλά μια αντικειμενική εκτίμηση των πραγμάτων. Ποιότητα versus ποσότητα και όλοι πλέον συμφωνούν πως η πρώτη είναι πιο παραγωγική και πιο προσοδοφόρα.

   Η σωστή αναπτυξιακή αντίληψη είναι λοιπόν αυτή που θεωρεί τους «τουρίστες» φιλοξενούμενους και φίλους και όχι μαζικούς εισβολείς που μαζί με τα σκουπίδια τους θα αφήνουν και κάποια φράγκα που θα μας πετούν περιφρονητικά στα μούτρα αξιώνοντας ταυτόχρονα να είναι απρόκλητοι δεσπότες και βιαστές της φύσης μας, του πολιτισμού μας και της αξιοπρέπειάς μας. Η ιδιωτεία και οι μεταμοντέρνες χρηστικές και ηδονιστικές παραδοχές οικονομικής ανάπτυξης συμβολίζουν πνευματική αποσύνθεση και κοινωνικοπολιτικη αποσάθρωση.

   Η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας στο όνομα μιας δήθεν αξιοποίησης αποτελεί είδος συμπεριφοράς που ισοδυναμεί με λογικές του «αρχαιότερου επαγγέλματος». Κάποιοι ακριβώς άκριτα φαίνεται να θεωρούν την οικονομική ανάπτυξη και την ισότιμη συμμετοχή στη διεθνή οικονομία ως ισοδύναμο οικονομικής εκπόρνευσης των ιερών, των οσίων, του πολιτισμού και των επί χιλιετίες απείραχτων φυσικών τοπίων.

    

3. Νήσος Φλέβα: Όαση φυσικής ομορφιάς στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής

   Θα αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη νήσο Φλέβα. Τα ίδια ισχύουν για όλες τις νήσους, νησίδες και βραχονησίδες αλλά και όποιο άλλο υλικό ή πνευματικό αγαθό επιχειρείται να εκποιηθεί.

   Η νήσος Φλέβα είναι μια όαση φυσικής ομορφιάς μέσα στην αυλή της Αττικής, δηλαδή της πιο πυκνοκατοικημένης περιοχής της Ελλάδας. Σήμερα είναι βάση του ναυτικού μας. Πολλοί στο παρελθόν μιλήσαμε για μια πραγματική εναλλακτική αξιοποίησή της –και εναλλακτική βέβαια λύση για τις ασκήσεις του ναυτικού μας– προς όφελος του κοινωνικού σώματος υπό το πρίσμα μιας φιλικής για τον άνθρωπο αντίληψης για το περιβάλλον και συντελεστική για την οικονομική ανάπτυξη σχέση του πολίτη με τα φυσικά αγαθά του.

   Η νήσος Φλέβα, βασικά, είναι το μεγαλύτερο θαλάσσιο συνάμα και χερσαίο φυσικό τοπίο από την Κόρινθο μέχρι το Σούνιο (είναι γνωστή η περιπέτεια της νήσου Πάτροκλος). Η χλωρίδα και πανίδα, για να μην μιλήσω για τον υποθαλάσσιο πλούτο των Φλεβών, είναι μοναδική αν όχι ανεπανάληπτη. Το βάθος σε πολλά σημεία των βράχων είναι ξαφνικά μέχρι και 50 μέτρα, νότια βρίσκονται πάμπλουτα βαθειά νερά του ανοικτού πελάγους και οι ψαράδες συνηθίζουν να λένε ότι μόνο ο Θεός γνωρίζει τι ψάρια κρύβει ο ποικιλόμορφος βυθός των Φλεβών. Η παράδοση και οι γεωλόγοι, εξάλλου, υποστηρίζουν ότι η νήσος Φλέβα ήταν ενωμένη με τη Βουλιαγμένη μέχρι που έγινε ένας μεγάλος σεισμός πριν από χιλιάδες χρόνια. Τοπικός παράγοντας υπερβάλλοντας πρόσφατα μίλησε για σύνδεση των Φλεβών με τη Βουλιαγμένη με γέφυρα-πεζόδρομο.

   Η ιδέα πολλών, γενικότερα, ήταν η νήσος Φλέβα να γίνει ένα ελεγχόμενο δημόσιο τοπίο με μονοπάτια και φυσικά καταφύγια για περιπάτους, ξεκούραση όσων θέλουν μια εύκολη διέξοδο από το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ελλάδας. Όχι βιασμό της φύσης με ξενοδοχεία αλλά ένα παντελώς απείρακτο φυσικό τοπίο δοσμένο στους εκατομμύρια κατοίκους που διαμένουν στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Εξ αντικειμένου, αυτή θα ήταν μια κοινωνικοοικονομικά και πολιτισμικά ωφέλιμη αξιοποίηση και όχι μια άκριτη εκποίηση του φυσικού τοπίου σε ιδιώτες.

   Ερωτάται: Αξίζουν περισσότερο μερικά εκατομμύρια και ο οικολογικός βιασμός ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου της Αττικής από τη δυνατότητα παντοτινής απόλαυσής του από τους έλληνες πολίτες ή τους φιλοξενούμενούς τους;

   Η Φλέβα είναι και ένας κυριολεκτικά ανεξάντλητος αλιευτικός παράδεισος από τους σημαντικότερους της Ελλάδας. Παρά τις σχετικές απηρχαιωμένες απαγορεύσεις, επειδή όπως είπαμε είναι βάση του ναυτικού, εκατοντάδες βάρκες και μικρά σκάφη κάθε είδους πλεούμενα σχεδόν καθημερινά αγκυροβολούν και απολαμβάνουν το πιο μαγευτικό τοπίο από το οικολογικά πιο πλούσιο νησί του Σαρωνικού.

   Μιλάμε για πατροπαράδοτες ιερές παραστάσεις Ελλήνων που αντιστέκονται στον βάρβαρο μεταμοντέρνο τρόπο ζωής. Οικογενειακές εξορμήσεις, νεαρά ζευγάρια με φουσκωτά, ερασιτέχνες αλιείς που ψαρεύουν από τα σκάφη τους και ασφαλώς επαγγελματίες αλιείς που τροφοδοτούν με αλιεύματα όλη την περιοχή. Τα κάθε είδους «χόρτα του βράχου», εξάλλου, ομορφαίνουν με ακόμη πιο βαθύ πράσινο στα ενδότερα του νησιού.

   Το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο, το μόνο που προστατεύει το περιβάλλον, το μόνο που είναι οικονομικά παραγωγικό γιατί εν δυνάμει ωφελεί εκατομμύρια ανθρώπους και το μόνο που προσφέρει ένα ωραίο τεράστιο θαλάσσιο και συνάμα νησιωτικό τοπίο στους πολίτες που ζουν στην περιοχή της Αθήνας είναι η προσφορά των Φλεβών στα εκατομμύρια κατοίκους του Αττικού λεκανοπεδίου. Για να απολαμβάνουν οι κάτοικοι της Αττικής ένα τέτοιο πανέμορφο τοπίο ως ένα δημόσιο αγαθό, ελεύθερα και για πάντα. Αντίθετα, ιδιωτική κατοχή της αποτελεί βεβήλωση, οικονομική διαστροφή, οικολογικό έγκλημα και πολιτισμική ασέβεια.

   Η προσφορά των Φλεβών στους πολίτες συνεπάγεται λίγο κόστος και μεγάλο όφελος: Αρκούν λίγα μονοπάτια, μερικά καταφύγια και λιμενική επιτήρηση για να μην παραβιάζεται ο Κανονισμός Λιμένα από τους ερασιτέχνες και επαγγελματίες αλιείς. Αλιεία η οποία εξάλλου ως πατροπαράδοτο πολιτισμικό αγαθό μπορεί και πρέπει να είναι ελεύθερη εφόσον τηρούνται οι λιμενικές διατάξεις.

   Αντί αυτού, λοιπόν, η βαρβαρότητα θέλει να εισβάλει. Να βιαστεί η φύση από την ξένη και ντόπια ιδιωτεία. Να δοθεί το σημαντικότερο, ωραιότερο και μοναδικό στο είδος του θαλάσσιο και χερσαίο φυσικό τοπίο για ιδιοτελή εκμετάλλευση. Να βιαστεί το περιβάλλον με τσιμεντένιες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, περιφραγμένες ιδιωτικές κατοικίες πλουσίων και ιδιωτικά αγκυροβόλια. Να στερηθούν έτσι αυτό το θαύμα της φύσης τα εκατομμύρια κατοίκων στο κατώφλι της μεγαλύτερης ελληνικής πόλης. Πως είναι δυνατόν, αλήθεια, να μπαίνουν τόσο διαστρεμμένες ιδέες μέσα στα μυαλά των ανθρώπων;

   Κυριολεκτώντας λέμε ότι η περίπτωση των Φλεβών υποδηλώνει πως η διάσωση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων από την ιδιωτεία θα είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης του κατά πόσο μπορεί να επιβιώσει ο σύγχρονος Έλληνας. Αν δεν αντισταθεί, σημαίνει ότι το πνευματικό και πολιτικό ανοσοποιητικό του σύστημα είναι πλέον νεκρό.

    

4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

Η υπόθεση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων είναι η ισχυρότερη μέχρι στιγμής απόδειξη ότι το επίπλαστα νομιμοποιημένο πολυκομματικό πολιτικό προσωπικό που ασκεί διακυβέρνηση γίνεται πλέον άκρως επικίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον και για την πολιτειακή μας νομιμότητα. Νομιμότητα η οποία θα είναι έωλη, εάν απολέσει την κοινωνική νομιμοποίηση.

Συστηματικά πλέον και επικαλούμενο αυτόν τον πολυκομματικό επίπλαστο πλειοψηφικό ακταρμά, οι ελέω κρίσης, εκβιαστικών διλημμάτων και μετεκλογικών μαγειρεμάτων κατέχοντες την εξουσία, επιχειρούν να εξουδετερώσουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα των Ελλήνων να αποφασίζουν αυτόνομα στο εσωτερικό και τη δυνατότητά τους να αξιώνουν ισοτιμία και συμμετρία στις σχέσεις τους με τα τρίτα κράτη, τους ξένους ιδιώτες και τους ισχυρότερους συντελεστές του διεθνούς συστήματος.

Αυτά ισοδυναμούν με κατεδάφιση κάθε έννοιας πολιτικού πολιτισμού του σύγχρονου διεθνούς συστήματος και του διεθνούς δικαίου το οποίο επιτάσσει εθνική ανεξαρτησία, διακρατική ισοτιμία, πολιτική αυτοδιάθεση και εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Ισοδυναμούν επίσης με κατεδάφιση του ημέτερου οικουμενικού κλασικού πολιτειακού πολιτισμού που θεωρεί την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την πολιτική ελευθερία ως έσχατες λογικές και υπέρτατους σκοπούς της πολιτειακής συγκρότησης.

Οι ασκούντες την εφήμερη αυτή διακυβέρνηση μετατρέπουν έτσι τους εαυτούς τους σε χαλί όσων μπορούν και θέλουν να αρπάξουν τον φυσικό μας πλούτο και τα δημόσια αγαθά, να ελέγξουν καταχρηστικά την οικονομία μας, να βιάσουν το περιβάλλον και να πλουτίσουν καταχρηστικά εις βάρος των ελληνικών ιστορικών μνημείων της φύσης. Μνημείων τα οποία δεν ανήκουν μόνο στους νεοέλληνες αλλά τα οποία είναι επίσης, κατά κάποιο τρόπο, και οικουμενικό αγαθό.

Είναι πλέον φανερό ότι συνειδητά ή ανεπίγνωστα οι ασκούντες την διακυβέρνηση οδηγούν την έννοια «ξενοκρατία» ίσαμε τις λογικές απολήξεις της. Ανίκανοι να σχεδιάσουν μια ορθολογιστική οικονομική πολιτική και να διαπραγματευτούν ορθολογιστικά με τα άλλα κράτη και τους διεθνείς θεσμούς, επιδίδονται εργολαβικά στην αφαίμαξη των πολιτών και στην μετατροπή τους σε είλωτες ξένων συμφερόντων.

Αφού έτσι λειτουργώντας συνειδητά ή ανεπίγνωστα εκμηδενίσουν το φρόνημα και τις ηθικές αντιστάσεις των πολιτών, είναι πλέον φανερό ότι δεν έχουν αναστολή να εκποιήσουν οτιδήποτε κληροδοτήσαμε από τους προγόνους μας και το οποίο έχουμε χρέος να αποδώσουμε στους απογόνους μας. Το πιο χαρακτηριστικό και ακραίο σήμερα είναι ακριβώς η πρόθεση εκποίησης των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων. Λογικά πολλά και χειρότερα έπονται.

Επί τάπητος τίθεται ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα: Το κατά πόσο επιτάσσεται πλέον παρέμβαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης για να διαφυλαχθούν τα πιο ζωτικά δημόσια συμφέροντα. Πέραν των υπόλοιπων αυτονόητων πολιτικών αντιδράσεων των μελών της Ελληνικής κοινωνίας, μήπως μια παρέμβαση των Ανώτατων ανεξάρτητων πολιτειακών θεσμών της Ελληνικής Δικαιοσύνης οι οποίοι αποτελούν τους θεματοφύλακες του δημοσίου συμφέροντος είναι κάτι περισσότερο από επείγουσα και απαραίτητη!

Ποιος είπε ότι μια τόσο επίπλαστη διακυβέρνηση που επικαλείται μια κίβδηλη έκτακτη ανάγκη θα μπορούσε να δημιουργεί ιστορικά τετελεσμένα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος της Ελληνικής πολιτείας. Μιας και το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ομολογούμενη από τους ίδιους αποσύνθεση, δεν υπάρχει κάποιος μονιμότερος πολιτειακός θεσμός να ελέγξει αποφάσεις που βλάπτουν βαθύτατα το δημόσιο συμφέρον; Κάποια πράγματα, εν τούτοις, είναι μονιμότερα των εφήμερων κυβερνητικών μηχανισμών και οι Ανώτατοι θεσμοί της Ελληνικής Δικαιοσύνης πρέπει λογικά να παρέμβουν.

Συναφές ζήτημα το οποίο ενδέχεται να δικαιολογεί εισαγγελική παρέμβαση, επίσης, είναι η παρατεταμένη επί τρία χρόνια παράλειψη του πολιτικού προσωπικού που βρέθηκε στην εξουσία να διαπραγματευτεί με τρόπο που διαφυλάττει τα εθνικά ζωτικά συμφέροντα και τα θέσφατα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Πλέον, δεν πρόκειται περί παράληψης ή λανθασμένης πολιτικής εκτίμησης. Πρόκειται για θανατηφόρα αμέλεια ή και για σκόπιμες πράξεις. Για τόσο εξόφθαλμες περιπτώσεις η δικαιοσύνη πρέπει να έχει λόγο. Ένα κείμενό μας που θεμελιώνει στοιχειωδώς μια τέτοια εξόφθαλμη αμέλεια δημοσιοποιήθηκε ήδη ευρύτατα και είναι αναρτημένο στη διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm («Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ και το ύστερο ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου»). Εάν η Δικαιοσύνη το ζητήσει, είμαι έτοιμος να αιτιολογήσω ως επιστημονικά αρμόδιος για τις βαρύτατες διαπραγματευτικές αμέλειες των τριών τελευταίων ετών που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ζημιές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, ούτως ώστε μια τέτοια μαρτυρία να συνεκτιμηθεί μαζί με άλλα κριτήρια και παράγοντες.

Εν τέλει, γιατί να φυλακίζεται κάποιος όταν προκαλεί θάνατο εξ αμελείας τη στιγμή που μια διακυβέρνηση εξ αμελείας ή για άλλους λόγους προκαλεί θανάτωση της πολιτείας! Έλλειμμα προβλεπτικότητας, κραυγαλέα άγνοια της ευρωπαϊκής πολιτικής ή ανερμήνευτη αμέλεια να προσεχθούν εξόφθαλμες αλήθειες, παραλείψεις, χοντρά και ασυγχώρητα λάθη εξωτερικής πολιτικής, διστακτικότητα υιοθέτησης πάγιων συμπεριφορών στήριξης των εθνικών συμφερόντων, αποφάσεις-φούσκες, θεσμικές ρυθμίσεις-φούσκες, άκριτη υποταγή σε τεχνοκρατικές λογικές, αμέλεια να προσεχθούν και να τύχουν εκμετάλλευσης οι εσωτερικές και διακρατικές κυμάνσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής και πλήθος άλλων κριτηρίων και παραγόντων που υποδηλώνουν στην καλύτερη περίπτωση βαριά αμέλεια που προκάλεσε τροχιά διολίσθησης προς το τέλμα.

Κοντολογίς, διακυβεύονται τα βαθύτερα συμφέροντα της πολιτείας και η υπόσταση της πολιτειακής νομιμότητας που αποτελεί τον άξονα της κρατικής μας ζωής. Το ολοφάνερα επί έτη υποδουλωμένο στους ξένους πολιτικό προσωπικό μετατρέπει τους κρατικούς θεσμούς σε όργανα εσπευσμένης ανθρωπολογικής, πολιτικής, οικονομικής και ιστορικής εκμηδένισης των Ελλήνων. Τα όποια αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης ακυρώνονται ολοκληρωτικά. Είναι ή δεν είναι υπέρτατο και έσχατο αγαθό η εθνική ανεξαρτησία;

Είναι ένα πράγμα η πολιτειακή νομιμότητα την οποία πρέπει όλοι να σεβόμαστε και άλλο η κοινωνική νομιμοποίησή της που τίθεται σε κίνδυνο από αντί-κοινωνικές επιλογές όπως η πιο πάνω και από την παρατεταμένη πολιτική ασυνέπεια. Από τις υποσχέσεις που δεν τηρούνται, από τα ψεύδη, τις αμέλειες, τις παραλείψεις και ίσως άλλες στάσεις που είναι άγνωστες και που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα εισαγγελικών αρχών του κοινού ποινικού δικαίου.

Το κωμικοτραγικά συγκροτημένο και πολιτικά εξευτελισμένο στην συνείδηση των πολιτών πολιτικό προσωπικό εδώ και τρία χρόνια ασκεί εξουσία με εκβιαστικά διλήμματα που εκτοξεύουν οι ίδιοι και ξένοι άσπονδοι φίλοι. Υπόσχεται πολλά προεκλογικά που δεν εκπληρώνει μετεκλογικά και αφού καθίσει στην εξουσία επιστρατεύει τους κρατικούς θεσμούς για αποφάσεις που εξ αντικειμένου οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και στην καταρράκωση της πολιτειακής νομιμότητας.

Η πολιτειακή νομιμότητα πλήττεται από αυτούς που θεσμικά είναι εντεταλμένοι θεματοφύλακές τους. Ό,τι είναι (επίπλαστα) νόμιμο δεν είναι και ηθικό και βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Ό,τι είναι επίπλαστα νόμιμο είναι επίσης καταχρηστικό και από άποψη κοινωνικοπολιτικής νομιμοποίησης μονίμως ελλειμματικό. Εν τέλει, συγκρίνοντας τους νόμους μιας ελλειμματικής διακυβέρνησης που βρίσκεται υπό τις διαταγές ξένων και η οποία αντί να αντιστρέψει την πορεία προς την καταστροφή εκποιεί τα δημόσια αγαθά, σε τι διαφέρουν οι νόμοι της χούντας που βίασαν την πολιτειακή μας νομιμότητα δημιουργώντας καταστροφικά τετελεσμένα.

Η πολιτειακή νομιμότητα ροκανίζεται και με πολλούς άλλους τρόπους. Σαρώνονται οι μακρόχρονα εμπεδωμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης όλων των αποχρώσεων. Εκμηδενίζονται οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας, ακυρώνεται κάθε αξίωση διαφάνειας των κυβερνητικών αποφάσεων και απουσιάζει μια αναγκαία και μη εξαιρετέα δημόσια συζήτηση μέσα στη δημόσια σφαίρα.

Επιπλέον, περιφρονούνται επιδεικτικά οι μακρόχρονα διατυμπανισμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης κάθε είδους: φιλελεύθερη δικαιοσύνη, κοινωνικός φιλελευθερισμός με οτιδήποτε αυτό σημαίνει στα σύγχρονα δυτικά κράτη, μαρξιστικές παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης, απολιθωμένες πλέον φράσεις, όπως η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ή τα «περήφανα γηρατειά», διακηρύξεις όπως «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και οτιδήποτε άλλο συναφές ή παραπλήσιο συγκρότησε στοιχειωδώς την κοινωνική συνοχή του νεοελληνικού κράτους. «Ξεχάστηκαν» όλα για να δικαιολογηθεί η καταπίεση της κοινωνίας και το ξεπούλημα της πατρίδας στη μεταμοντέρνα ιδιωτεία.

Εάν δεν είναι ήδη αργά, ίσως ήλθε η ώρα των πολιτειακών θεσμών που διαφυλάττουν την πολιτειακή νομιμότητα και την εθνική ανεξαρτησία κατά αποφάσεων που βρίσκονται εκτός κοινωνικοπολιτικού ελέγχου.

　---------------------------------

25.8.2012. Η φοροδιαφυγή, ο καφετζής της Ύδρας και τα κύρια αίτια της κρίσης

From: Ifestos [mailto:info@ifestosedu.gr]
Sent: Saturday, August 25, 2012 9:56 PM
To: 'Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum'
Subject: Η φοροδιαφυγή, ο καφετζής της Ύδρας και τα κύρια αίτια της κρίσης

 Η φοροδιαφυγή, ο καφετζής της Ύδρας και τα κύρια αίτια της κρίσης

 Δική μου ταπεινή εκτίμηση είναι ότι η συζήτηση για τη φοροδιαφυγή αφορά το κεντρικό ζήτημα κάθε πολιτείας. Το πρωταρχικό ερώτημα είναι: Κυριαρχεί η έννοια του πολίτη και της πολιτειακής πίστης και νομιμοφροσύνης; Ή μήπως αντίθετα κυριαρχούν στάσεις και νοοτροπίες ιδιωτείας και απαξίωσης της φιλοπατρίας και των ενάρετων φιλοπάτριδων παραδοχών;  Όπως και για άλλα προβλήματα του νεοελληνικού κράτους τα αίτια της παρούσης κρίσης είναι βαθειά, κυρίως πνευματικά και δεν αφορούν μόνο τη φοροδιαφυγή. Η φοροδιαφυγή του «καφετζή της Ύδρας» αλλά όπως φαίνεται και πολλών άλλων είναι το σύμπτωμα όχι το αίτιο. Αν και το ζήτημα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μερικές γραμμές, μπορούμε να αναφερθούμε σε δύο κύριες παθογένειες:

Πρώτον, απουσιάζει μια «κρατική κουλτούρα» ανάλογη και αντίστοιχη με αυτή των δυτικών κρατών. Απουσιάζει επίσης κάποιος πολιτειακός πατριωτισμός ανάλογος και αντίστοιχος με αυτόν της κλασικής εποχής τον οποίο τόσο καλά ανέδειξε ο Σωκράτης. Σε κάθε περίπτωση, η κρατική κουλτούρα των περισσότερων πολιτών των συγχρόνων κρατών θεωρεί ότι κάποια πράγματα είναι αυτονόητα και ελάχιστη προϋπόθεση συλλογικού βίου. Μεταξύ άλλων:

α) Η πίστη και νομιμοφροσύνη των πολιτών στο εθνοκράτος στο οποίο ανήκουν. Η ετοιμότητά τους για αυτοθυσία είναι δεδομένη.

β) Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών εμπιστεύεται τους θεσμούς και αναμένουν ότι οι νόμοι θα τηρούνται.

γ) Τα πολιτικά ελίτ δεν εξαιρούνται των  νομικών κυρώσεων, όταν παραβαίνουν τον νόμο.

δ) Κυριαρχεί η προσδοκία πως οι πόροι που θα δοθούν στο κράτος θα χρησιμοποιηθούν βέλτιστα.

ε) Θεωρείται βέβαιο ότι αν διαπιστωθεί διαφθορά θα ελεγχθεί χωρίς διακρίσεις και

στ) Θεωρείται δεδομένο ότι οι κυβερνώντες θα διαθέσουν τους δημόσιους πόρους που εισπράττουν με φόρους για το γενικό καλό συμπεριλαμβανομένης της εθνικής ασφάλειας.

Ας σταθούμε στο «στ)»: Πόσοι έλληνες πιστεύουν σήμερα ότι ισχύει; Πόσοι πολίτες εμπιστεύονται την εξουσία, όταν οι ίδιοι περίπου δράστες ξανακάθισαν στον θώκο. Όταν, για παράδειγμα, ο επί πολλά έτη υπουργός άμυνας είναι φυλακή (την ίδια στιγμή στο πεδίο της εθνικής ασφάλειας δεν ασκούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Το αποτέλεσμα είναι η απώλεια γιγαντιαίων πλουτοπαραγωγικών πόρων!!

Να το πούμε διαφορετικά: Αυτά που είχαμε τα λεηλάτησαν οι κέρβεροι της εξουσίας του ξενοκρατούμενου νεοελληνικού κράτους, αυτά που μας έμειναν ακούμε ότι θα τα εκποιήσουν στο όνομα της έκτακτης ανάγκης και αυτά που διαθέτουμε όπως ο υποθαλάσσιος πλούτος στερούμαστε επαρκούς ισχύος για να τα διασφαλίσουμε.  

 Δεύτερον, σε κάθε βιώσιμη πολιτεία η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών και όσων εκλέγονται σε θέσεις εξουσίας πιστεύουν βαθύτατα στην εθνική ανεξαρτησία. Δηλαδή, ασυμβίβαστα και αταλάντευτα είναι φιλοπάτριδες.

Η εθνική ανεξαρτησία, υπενθυμίζω, είναι κοινό θέσφατο και υψηλή κοσμοθεωρητική αρχή των πολιτών όλων των κυρίαρχων κρατών. Εδώ, στο δικό μας νεοελληνικό κράτος, αυτή η υψηλή παραδοχή της κλασικής πολιτικής παράδοση που αποτελεί ότι καλύτερο κληροδοτήθηκε στον σύγχρονο κόσμο από τον κλασικό πολιτικό πολιτισμό –στην κλασική εποχή ονομαζόταν «ιδεώδες της ανεξαρτησίας»– ενοχοποιείται από τα αριστεροδεξιά εξαπτέρυγα της ξένης εξάρτησης, από τους φιλοσοφικά παραπαίοντες «διανοούμενους» της … παγκοσμιοποίησης και από αναρριχητές κάθε είδους του κομματικοπαραταξιακού κατεστημένου που ενίοτε κινούνται μεταξύ πανεπιστημίων και κομματικών εδράνων. Μήπως υπερβάλλουμε; Δυστυχώς όχι!

Η φιλοπατρία και η προσκόλληση στο υπέρτατο εθνικό συμφέρον της εθνικής ανεξαρτησίας συχνά εξυβρίζεται με χυδαίους και ανοίκειους όρους, ως δήθεν «εθνικισμός». Από την μια πλευρά πολλοί καθισμένοι πάνω σε βουνά αυταπάτης και ψευδαισθήσεων περιμένουν την παγκόσμια αταξική κοινωνία και από την άλλη πλευρά ένα εξίσου υψηλό βουνό «παγκοσμιοποιημένης ασυναρτησίας» ενοχοποιεί την κρατική κυριαρχία, την υπέρτατη δηλαδή αρχή διεθνούς οργάνωσης. Ενδιαμέσως κυκλοφορούν πολλά πνευματικά μπερδεμένα ιδεολογικά ορφανά κάθε είδους και κάθε απόχρωσης.

«Δεν υπάρχει κρατική κυριαρχία» και εθνικό συμφέρον», δήλωναν και έγραφαν αρχές της δεκαετίας του 1990 πρόσωπα τα οποία στην συνέχεια βρέθηκαν στους πιο υψηλούς θώκους εξουσίας. «Το εθνικό συμφέρον» είναι ελληνική ιδιοτροπία», έγραφε μια επιστημονικά μεταμφιεσμένη γνώμη. Αυτή την αυτιστική άποψη ακριβώς διατυπώνουν πληθώρα επιστημονικά μεταμφιεσμένων και εισηγμένων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων. Ξεγράφουν, οι αφιλότιμοι, τον άξονα της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής και στερούν από τους Έλληνες τον τρόπο συμμετοχής στην διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική. Ξεχνούν, οι αμαθείς και ιδεολογικά προκατειλημμένοι, ότι μετά την συνθήκη της Βεστφαλίας – και πιο επίσημα μετά τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ η κρατική κυριαρχία επικυρώθηκε ως ο άξονας της διεθνούς πολιτικής, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών.  

Συνοψίζω: Όταν η προσκόλληση των πολιτών στην εθνική ανεξαρτησία, στο εθνικό συμφέρον και στην κρατική κυριαρχία είναι ελλειμματική και όταν ο πολιτειακός πατριωτισμός διώκεται, η διολίσθηση ενός κράτους στο τέλμα είναι αναπόδραστη. Κυριαρχούν στρεβλά και αυτιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα που φέρνουν την καταστροφή. Η πολιτεία γίνεται έρμαιο, κυριαρχούν τσαρλατάνοι και βδελυροί «ιδιώτες» και τα συμφέροντα των πολιτών και της κοινωνίας εξανεμίζονται. Η πληρωμή φόρων λογικά πλέον θεωρείται από την πλειονότητα περιττή, η ιδιωτεία προτέρημα και η αναλγησία λεβεντιά. Ακόμη και οι ενάρετοι πολίτες εκτιμούν ότι αν δώσουν πόρους στο κράτος είναι άσκοπη πράξη, ίσως και … αντικοινωνική (στον βαθμό που η διασπάθισή τους είναι βεβαία).

 Τώρα, ο «καφετζής της Ύδρας» που μπήκε στο στόχαστρο πανελλήνια (ειδικά στα δακρύβρεκτα δελτία των οχτώ κάθε βράδυ!!) το λογικό είναι να πληρώνει φόρους. Αν δεν είναι νομιμόφρων πρέπει να εφαρμόζεται ό,τι προβλέπει ο νόμος. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Εντούτοις, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη,  ότι ο «καφετζής της Ύδρας» και ο κάθε άλλος «καφετζής» είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.  θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι μάλλον πολύ γνωστοί φοροφυγάδες του ύστερου κρατικού συστήματος τρωκτικών, νέων τζακιών και άλλων αεριτζήδων που λεηλάτησαν την πατρίδα μας, φυγάδευσαν στο εξωτερικό μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ (μερικοί λένε πάνω από 100 δισεκατομμύρια). Το μείζον είναι να ελεγχθούν αυτά τα τρωκτικά.

 Αν δεν κατανοήσουμε και αν δεν θεραπεύσουμε τα βασικά και κύρια αίτια της κρίσης, τα οποία είναι πρωτίστως πνευματικά, ο ιστορικός μας θάνατος κοντεύει.

Υστερόγραφο:

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές καταφθάνουν δεκάδες μηνύματα: οδηγούνται στην εκποίηση (διάβαζε δήθεν «αξιοποίηση») χιλιάδες βράχοι, βραχονησίδες και νησάκια. Τα ιερά αυτά πάρκα με τη θεσπέσια χλωρίδα και πανίδα που επέζησαν χιλιετίες ως άφθαρτα μνημεία της φύσης κάποιοι σπεύδουν να τα εκποιήσουν στο όνομα της έκτακτης οικονομικής ανάγκης. Να εισβάλει η μεταμοντέρνα βαρβαρότητα μέσα στους πιο ιερούς χώρους της ελληνικής διαχρονίας. Αν κάτι τέτοιο συμβεί θα είναι μια τόσο μεγάλη καταστροφή όσο και οι μεγαλύτερες καταστροφές της πρόσφατης ιστορίας μας. Η αντίστασή μας, υποθέτω, θα είναι καθολική. Η ιδιωτεία –πολύ πιθανό ξενόφερτη και εχθρική στο περιβάλλον– δεν θα πρέπει να αφεθεί να αλώσει τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Μήπως κοντεύει η ώρα για επανάσταση, με ρώτησε οργισμένος γείτονάς μου. Λατρεύει κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου. Συνηθίζει να εκδράμει πάνω σε μια βραχονησίδα του Σαρωνικού, να μαζεύει κάππαρη και άλλα «χόρτα του βράχου», να ψαρεύει από τον βράχο με τα παιδιά του, να απολαμβάνει κολυμπώντας τα δροσερά πεντακάθαρα νερά, Σε κάποιο άλλο «βράχο» που έχει λίγα χόρτα και λίγο χώμα φύτεψε βότανα (σπαθόχορτο). Εκεί πάνω σε αυτά τα επί χιλιετίες άθικτα χώματα θα εισβάλει, λένε, μαζικά η βαρβαρότητα. Αυτή βέβαια είναι μια αντίληψη της ζωής. Ακριβώς απέναντί της στέκεται ο γραφειοκράτης και ο μεταμοντέρνος νεοφιλελεύθερος που υποστηρίζει πως στην εποχή της … παγκοσμιοποίησης επιβάλλεται η μαζικοποίηση της παραγωγής, της κατανάλωσης, του τουρισμού, το ροκάνισμα προαιώνιων αντιλήψεων για την σχέση φύσης και ανθρώπου και η υπονόμευση των πατροπαράδοτων ηθικών στάσεων ζωής. Και τα λοιπά.  

 

-----------------------------

24.8.2012. Κρίση και η ΕΕ, ανάρτηση αναλύσεων

 

Στις σελίδες http://www.ifestosedu.gr/111SEUstrategicIssues.htm και http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm αναρτήθηκαν με σχόλια δύο αναλύσεις για την διαπραγματευτική στάση της Ελλάδας απέναντι στην ΕΕ και για τα στρατηγικά προβλήματα και διλήμματα της Ευρώπης που αφορούν την συντρέχουσα κρίση. Δημοσιεύτηκαν πριν λίγους μήνες στο πλαίσιο διαδοχικών υπερκομματικών παρεμβάσεων πλην ιδιαίτερα αυτά τα δύο κείμενα περιέχουν στοιχεία διαχρονικού χαρακτήρα. Είναι επίσης άκρως επίκαιρες ενόψει επερχόμενων ανακατατάξεων στην ΕΕ και στην Ευρώπη ευρύτερα.

------------------------------------

28 Ιουλίου 2012. αλιευτικές ικανότητες που θα χρησιμεύσουν όταν η κρίση επιδεινωθεί ...

 

 

Δεν θα μιλήσουμε για την κρίση σήμερα. Μπορούμε όμως να μιλήσουμε για αλιευτικές δραστηριότητες οι οποίες θα φανούν πολύ χρήσιμες αν η κρίση ενταθεί τον φθινόπωρο, όπως εξάλλου πολλοί προβλέπουν.

 

 Δεν ήλθαν ακόμη τα περαστικά κοπάδια και έτσι τα "μεγάλα" θα περιμένουν κανένα μήνα ακόμη. Όσο για συρτή βυθού για καμιά σφυρίδα ακόμη δεν δοκιμάσαμε γιατί έχουμε δυσκολίες να αλιεύσουμε ή να αγοράσουμε ζωντανά δολώματα. Τώρα, υπάρχει κάτι ακόμη.
 

Επειδή το τερπνόν πρέπει να συνδυάζεται μετά του ωφελίμου ο Ιούλιος και Αύγουστος θεωρείται μήνας ψαροτούφεκου. Όχι μόνο ψάρια αλλά και άθληση. Ακόμη, πρέπει να πούμε ότι ο ιερός Σαρωνικός φέτος έβγαλε πολλά πετρόψαρα πρώτης τάξης.
 

Το χαβιάρι το θεωρώ μακρινό φτωχό συγγενή των εντοσθίων του σκάρου ...
 

Τα πετρόψαρα πάντως θεωρούνται πιο εύγεστα και πιο θρεπτικά από τα μεγάλα ψάρια.

Παραθέτω ενδεικτικά τρεις μόνο φωτογραφίες για το τι πιάνουμε κάθε μέρα αυτό τον μήνα. Γύρω στα δύο κιλά ... μόνο: α) τήρηση των ορίων του νόμου, β) αυτοσυγκράτηση για λόγους οικολογίας και γ) πάγια πρακτική μας είναι να αλιεύουμε όσα χρειαζόμαστε για το φτωχικό μας τραπέζι και τίποτα περισσότερο ....
 

Όσο για την πριγκίπισσα των ψαριών, το μελανούρι, το ευμεγέθες της τρίτης φωτογραφίας είναι το πρώτο από πολλά που έρχονται. Ελέω Υψηλής Τέχνης πατροπαράδοτων καταβολών και μοναδικής αποτελεσματικότητας

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------

3.7.2012. Ελύτης (1958): Τι φταίει για την κακοδαιμονία της ελληνικής ζωής;*

 

Χθες και στις 6.2.2012, έκανα σχόλια για φιλόσοφους αλλά και πολλούς άλλους που πυροβολούν τους Έλληνες με όρους συλλογικής ευθύνης. Εδώ παραθέτω μια συνέντευξη ενός μεγάλου Ποιητή ο οποίος ως μεγάλος ποιητής είναι και πολύ μεγάλος πολιτικός φιλόσοφος.

Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;
Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!

Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…
Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της. Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.
 

Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς – ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μᾶς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.
Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!
 

Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ ‘‘ξένου παράγοντος’’; Τοῦ ἑκάστοτε… ‘‘προστάτου’’ μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;
Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν «παρεκκλίσεων» τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς «παράδοσης». Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν «προσαρμοστική πολιτική» καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, «τό τιμιώτατόν του»! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνῆ σκηνή!
 

Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿ τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;
Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!
Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!
Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!
Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.
 

Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; «Αν κατεβάλλετο προσπάθεια», πρός ποιά κατεύθυνση;
Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε – ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.
Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό «ταμπού» τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.

* Συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958
 

--------------------------

2.7.2012. Φιλόσοφοι, πολιτικοί φιλόσοφοι και αυθεντίες

 

Γράφει ο ΧΓ http://www.anixneuseis.gr/?p=43652#comment-114108: «η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι ανίατα υπανάπτυκτη, καθηλωμένη στον πολιτικό πρωτογονισμό της κομματοκρατίας, με συμπεριφορές και νοοτροπία εθελόδουλης αγέλης ραγιάδων». Αυτή την αντίληψη περί συλλογικής ενοχοποίησης είναι ακριβώς που υιοθέτησαν μερικοί την δεκαετία του 1930 στέλνοντας εκατομμύρια στους φούρνους.
Αυτή δεν είναι επιστήμη αλλά κατάχρηση επιστημονικής ιδιότητας για να μιλάμε ως εισαγγελείς επικαλούμενοι αυτή την ιδιότητα ως τεκμήριο, δήθεν, εγκυρότητας. Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι μέσα στα πολλά άλματα ο ΧΓ ρίχνει και μερικά πράγματα που κάθε λογικός άνθρωπος θα συμφωνούσε ότι αποτελούν πρόβλημα, ο συγγραφέας όφειλε να ξέρει ότι τα αίτια μιας κοινωνικοπολιτικής κρίσης δεν κρύβονται στην ψυχή των ανθρώπων αλλά είναι πάντοτε Πολιτικά.
Και κάτι άλλο: «Φιλόσοφοι» δεν υπάρχουν παρά μόνο Πολιτικοί Φιλόσοφοι. Εκτός και αν μιλάμε για θεολογία ή πολιτική θεολογία. Για τα πολιτικά αίτια να μιλήσει διαφορετικά τα λεγόμενά του αποτελούν ύβρη και χρήση της ιδιότητας του φιλοσόφου για να εκτονώσει τα αισθήματά του.
Ας αφήσω όμως τον Κονδύλη να μιλήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια: «οι φιλόσοφοι κατά κανόνα αντιλαμβάνονται με κάποια καθυστέρηση τις ατμοσφαιρικές αλλαγές και τους καινούργιους προβληματισμούς, όμως από τη στιγμή που θα παρέμβουν σε μια ήδη τρέχουσα συζήτηση επικαλούνται το υψηλό τους λειτούργημα, προβάλλοντας την αξίωση να εντάξουν το συζητούμενο αντικείμενο στις δικές τους τάχα ανώτερες νοητικές κατηγορίες και να έχουν αυτοί την τελευταία λέξη. Όπως και να έχει, η συμμετοχή τους σε συζητήσεις αρχικά μη φιλοσοφικές μαρτυρεί ότι τούτες εδώ έχουν νευραλγική σημασία – έστω και αν, ή προ παντός αν, ένα βασικό κίνητρο τούτης της συμμετοχής τους είναι η πολύ ανθρώπινη αλλά στην εποχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης σχεδόν ακατανίκητη επιθυμία να έχει κανείς ενεργή παρουσία στο μεγάλο αλισβερίσι του πνεύματος». Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, από την μοντέρνα στην μεταμοντέρνα εποχή και από την φιλελεύθερη στην μαζική δημοκρατία (Εκδ. Θεμέλιο, Αθηνα 1991) σ. 51

Τέλος, αυτό για τον … διεθνολόγο που δεν δικαιούται να είναι υπουργός παιδείας ή τον δημοσιογράφο που … δεν δικαιούται να είναι υπουργός άμυνας, αφήνει κάθε αντικειμενικό αναγνώστη άφωνο; Ποιος δηλαδή δικαιούται να είναι πολιτικός; Κάποια φιλοσοφική αυθεντία.
Ο Πλάτωνας, όπως γνωρίζουμε είχε τέτοιες μεγαλομανείς ιδέες. Εκτός του ότι ακόμη είπε τέτοια απογειωμένα (για τους φιλοσόφους που είναι αυθεντίες και που πρέπει να γίνουν Βασιλείς) δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι «ένας ήταν ο Πλάτωνας και γεννήθηκε μόνο μια φορά». Το ότι εκατομμύρια πλατωνάκια πιθηκίζουν πλατωνικά είναι το μεγαλύτερο ίσως ζήτημα της ιστορίας που σχετίζεται με τις περισσότερες γενοκτονίες της ιστορίας. Επιπλέον, καλό είναι να υπενθυμίσω τα παθήματα του Πλάτωνα όταν αναμίχθηκε με την πολιτική ….
Τέλος, αυτά με τον Μάνο μου θυμίζουν λίγο … Παπαδήμο. Παραθέτω αυτούσια δύο θέσεις του:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_26/11/2011_1296870  «H εμφάνιση του κ. Λουκά Παπαδήμου, το παρουσιαστικό του, γέννησε θετικές ψυχολογικές αντιδράσεις. «Tο πρόσωπο είναι σπαθί» έλεγε ο λαός μας, όταν ακόμα μιλούσε τα ελληνικά των μανάδων μας (και όχι της τηλεόρασης ή του πασοκικού σχολείου). Eίδαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο ήρεμο, ευπρεπή, απροσποίητο, δίχως το άγχος να κερδίσει τις εντυπώσεις. Oλοκάθαρο βλέμμα, «αέρας» απλότητας, σοβαρότητας, σύνεσης. Kαι ο λόγος του λιτός, καίριος, σαφής. H παρουσία του Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία της κυβέρνησης γέννησε εμπιστοσύνη, επομένως και ελπίδα. … Kαι οι δύο αρχηγοί, ήταν περισσότερο από φανερό, έτρεμαν τη σύγκριση. Στο πρόσωπο του Παπαδήμου οι πολίτες θα ψηλαφούσαν το μέτρο για να πιστοποιήσουν: ποιος είναι ηγέτης και ποιος κνώδαλο, ποιον μπορούν να εμπιστεύονται και ποιον πρέπει να αποφεύγουν σαν θλιβερή ή κωμική ολιγότητα. Aν άφηναν τον Παπαδήμο να σχηματίσει κυβέρνηση με δικούς του επιτελείς (έστω μεταβατική), ύστερα από κάποιους μήνες το πολιτικό σκηνικό ίσως να ήταν εντελώς άλλο από το σημερινό: τα ώς τώρα κόμματα να είχαν θαφτεί, οριστικά και αμετάκλητα, στο «χρονοντούλαπο της Iστορίας. … O κ. Παπαδήμος πιστεύει στη δυναμική της ποιότητας. Oτι έναν ηγέτη πρόδηλα επαρκή και με θυσιαστική ανιδιοτέλεια ο λαός θα τον λατρέψει. Oτι μπροστά σε αυτή τη δυναμική που έχει από μόνη της η ποιότητα, … Aυτή η διαφορετικότητα θα τον επιβάλει. Oταν λήξει η θητεία του, θα είναι αδιανόητη η απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία. Eστω και χωρίς να φτιάξει κόμμα, το όνομά του θα το γράφουν οι πολίτες σε ένα χαρτί και θα το ρίχνουν στην κάλπη.».

Αντί συγνώμης
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_05/02/2012_426118  «H εμφανισιακή σοβαρότητα του κ. Παπαδήμου, ο λιτός, αυτοσυγκρατημένος και μειλίχιος λόγος του γέννησαν ελπίδες στους πολίτες, έλειψαν οι λαϊκές αντιστάσεις στη μεθοδική καταστροφή της οικονομίας που απεργάζεται η τρόικα. … ια το PSI και το καινούργιο Mνημόνιο. Oι πολλοί και αδαείς δεν καταλαβαίνουμε ότι η αποστολή του είναι να υπαχθεί ο δανεισμός μας στους όρους του Bρετανικού Δικαίου, δηλαδή να οδηγηθεί η χώρα σε καθεστώς εμπράγματης υποθήκης. Kαι βέβαια ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κυβερνητικός συρφετός της «λίστας του αίσχους» τολμούν να μας πουν ότι με τέτοιες προϋποθέσεις ο «σωτήριος» δανεισμός είναι παγιωμένη και τελεσίδικη καταστροφή, τραγωδία που ίσως δεν συγκρίνεται με αυτήν της επίσημης πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή. O κ. Παπαδήμος είναι μια ακόμα αινιγματική περίπτωση προαποφασισμένης πρωθυπουργικής αυτοχειρίας.»

Μεταφράζω: Λέμε ότι θέλουμε όσο αντιφατικά μας βολεύει και προχωρούμε ακάθεκτοι.


 

------------------

21.6.2012 Κίνηση μέσα σε ναρκοπέδιο
 

Όσον αφορά τα διαμειφθέντα το 2012, τις διπλές εκλογές και τα αποτελέσματα, δύο ίσως χρειάζεται να γίνουν ορισμένες πρόσθετες επισημάνσεις στο χθεσινό και προχθεσινό σχόλιο.
    Η πραγματική αφετηρία της συμφοράς είναι το 1999-2000 όταν αποφασίστηκε να εισέλθουμε πρόωρα και απροετοίμαστοι σε ένα ανταγωνιστικό πεδίο, την ΟΝΕ. Θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου έκτοτε μέχρι και τις εκλογές του 2009 να είχαμε πάρει μέτρα για να γίνει η οικονομία ανταγωνιστική, να βελτιωθεί η επίδοση των κρατικών θεσμών και να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στους κρίσιμους κρατικούς τομείς. Πριν μια δεκαετία τα μέτρα που θα έπρεπε να ληφθούν θα μπορούσαν να είναι μόνο το ένα δέκατο των σημερινών
    Μετά τις εκλογές του 2009 η χώρα άρχισε ένα αχρείαστο κατήφορο και επί δύο χρόνια βασικά ήμασταν αμέτοχοι θεατές του Γεωργίου Παπανδρέου όταν κινούμενος απρόβλεπτα και αστάθμητα διέπραττε το ένα λάθος μετά το άλλο.
    Πριν την υπογραφή του Β μνημονίου φθάσαμε σε μια καμπή και δοκιμαστήκαμε. Ο Αντώνης Σαμαράς, υποστήριξα, θα μπορούσε να αδράξει την ιστορική ευκαιρία να αναδείξει πνευματικούς προσανατολισμούς, να αναδείξει ένα ευρωπαϊκό προφίλ και ένα αξιόπιστο μεταρρυθμιστικό ευρωπαϊκό λόγο. Να συνομιλήσει και να διαπραγματευτεί ισότιμα με τους συνεταίρους μας στην ΕΕ. Να συσπειρώσει την ελληνική κοινωνία γύρω από εθνικά συμφέροντα και στρατηγικές εκπλήρωσής τους και να στηρίξει το φρόνημα των πολιτών.
    Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό και δεν αφορά μόνο τον κύριο Αντώνη Σαμαρά. Είναι βαθύτατα πολιτικό και τέθηκε σε μια κομβική ιστορική στιγμή. Αφήνω τον καθένα να κρίνει τι τελικά έπραξε και πως λειτούργησε ο Αντώνης Σαμαράς. Επειδή γράφεται ιστορία, εξάλλου, θα κριθεί.
    Όσον με αφορά θεωρώ ότι, μετά την υπογραφή του Β μνημονίου από τον Αντώνη Σαμαρά, επιβεβαιώνεται η εκτίμησή μου που υποστήριξα έντονα και δημόσια ότι η χώρα θα είχε εξυπηρετηθεί καλύτερα αν οι αντί-μνημονιακές δυνάμεις αποποιούνταν τις εξουσιαστικές καρέκλες και αν μια μεταβατική κυβέρνηση εκπλήρωνε τους άμεσους διαπραγματευτικούς σκοπούς αφήνοντας περιθώρια ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος.
    Η αναπόφευκτη κίνηση της Ελλάδας –μιας χώρας που εξ αντικειμένου βρίσκεται σε καθεστώς πτώχευσης– μέσα σε ναρκοπέδια, μας επιφυλάσσει πολλούς κινδύνους. Τα εκατομμύρια άνεργοι, οι επιχειρήσεις που κλείνουν, η ματωμένη κοινωνική συνοχή και οι κίνδυνοι εθνικής ασφάλειας συνθέτουν ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον.
    Από την άλλη πλευρά, η πλειονότητα των πολιτών που ψήφισαν τους τρεις που σήμερα πλέον συγκυβερνούν –δεν μιλάμε για τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων– και αυτοί αντι αντί-μνημονιακά τοποθετήθηκαν, γιατί οι ηγέτες αυτών των τριών παρατάξεων έστω και «μασημένα» μιλούσαν για «επαναδιαπραγμάτευση». Γι' αυτό ήταν ανίερο τα παπαγαλάκια και ο προπαγανδιστικός λόγος να τους εντάξει σε μια "μνημονιακή" δομή που πλειοψήφησε. Εκτός και αν η κοινωνία είνα ψόφια, που δεν είναι, αυτά είναι τρομερές πολιτικές αυθαιρεσίες οι οποίες στο τέλος πληρώνονται. Η πολιτική έστω και σε χώρες τόσο δοκιμασμένες όπως η δική μας δεν μπορεί να είναι τόσο ανορθολογική.

    Αυτό δημιουργεί ένα φοβερό παράδοξο. Από την πρώτη στιγμή μετά τις εκλογές η συμβατική ατμόσφαιρα διαιωνίζεται. Καμιά ανανέωση, καμιά τιμωρία των ενόχων, καμιά αποχώρηση των δραστών της συμφοράς. Οι ίδιοι "γιατροί" που αποδείχθηκαν τσαρλατάνοι της οικονομίας, τα ίδια τηλεοπτικά πάνελ που υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών και τα οποία πρωταγωνίστησαν στην πρωτοφανή πολιτική τρομοκρατία των τελευταίων μηνών, οι ίδιες αποτυχημένες φιγούρες της συμφοράς και ο ίδιος πολιτικά κενός δημόσιος λόγος. Κάποιοι γνωστοί μου που είναι εκεί απλά αν με είχαν ερωτήσει θα τους είχα συμβουλεύσει να κάνουν κάτι καλύτερο και πιο ενδιαφέρον, αντί να συμπράξουν στην αναπαραγωγή του παλαιού, του τετριμμένου και του προγραμματικά αποτυχημένου.
    Προγραμματικά αποτυχημένου για τρις λόγους. Πρώτον, γιατί η οικονομία έφτασε πολύ χαμηλά για να αντιστραφεί ο κατήφορος. Δεύτερον, γιατί οι διαπραγματεύσεις με τους συνεταίρους στην ΕΕ είναι εξαιρετικά δύσκολες (και εάν τα ίδια άτομα δεν έχουν επιτύχει στο παρελθόν γιατί θα επιτύχουν τώρα;). Τρίτον, γιατί η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο σημείο λίγο πριν έκρηξη ενώ αυτοί που παρελαύνουν μονοπωλώντας την συζήτηση μέσα στην δημόσια σφαίρα φαίνεται να μην το ξέρουν ή να μην τους νοιάζει.
    Εμείς λοιπόν θα επικεντρωθούμε στις στοχαστικές παρεμβάσεις στις οποίες αναφερθήκαμε προχθές. Τις προετοιμάζουμε από καιρό και υπό τις περιστάσεις αποκτούν μεγάλη προτεραιότητα. Είναι εξάλλου συναφείς με τους πνευματικούς και στρατηγικούς προσανατολισμούς μιας οποιασδήποτε χώρας.

 

Τέλος, αν και απαισιόδοξος είναι αυτονόητο ότι εύχομαι επιτυχία στα μέλη της νέας κυβέρνησης. "Επιτυχία" για τους περισσότερους Έλληνες σημαίνει απαλλαγή από τα δεσμά του μνημονίου, διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και σιδερένια άμυνα και ασφάλεια που θα επιτρέψει επιτυχή αποτροπή και άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο.
 

-----------------

20.6.2012. Ο Αντώνης Σαμαράς πρωθυπουργός

Προχθές μετά τις εκλογές σημειώσαμε στο τέλος του σχολίου το εξής: «Εμείς πάντως κάναμε το στοχαστικό μας καθήκον και επανερχόμαστε στα συνήθη ακαδημαϊκά και συγγραφικά. Προετοιμάζονται πολλές μονογραφίες εδώ και πολλά χρόνια που τους τελευταίους μήνες παραμελήθηκαν. Να μην ξεχνάμε ότι μπήκε και καλοκαίρι και κάποιες αποδείξεις επιτυχιών θα αναρτώνται στην νέα σελίδα ψαρέματος. Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, και να χαίρονται την εξουσία «τους». Καλόπιστα θα έλεγα και «καλή επιτυχία», αν υπήρχε έστω και ένα μόνο δείγμα γραφής πως σκοπός των συγκυβερνήσεων δεν είναι η εφαρμογή του παράνομου, ανελεύθερου και αντί-δημοκρατικού μνημονίου».

Χρήζει να διευκρινιστεί για όσους δεν είναι σαφές -είχα ένα δύο τέτοια μηνύματα- ότι παρεμβάσεις δεν κάνω παρά μόνο αν είναι υπερκομματικές και μόνο αν αφορούν ζητήματα δημοκρατίας και ελευθερίας. Ακόμη και αυτές οι παρεμβάσεις, επιπλέον, είναι περιγραφικού χαρακτήρα και ακαδημαϊκές ελεύθερες.

Χρήζει επίσης να γίνει και μια διευκρίνιση επί προσωπικού. Τυγχάνει να γνωρίζω τον Αντώνη Σαμαρά. Τον θεωρώ γνήσιο άνθρωπο, γνήσιο πατριώτη με την καλύτερη έννοια του όρου και γνήσιο δημοκράτη. Σε σημείωμά μου πριν την υπογραφή του Β μνημονίου όταν έκανε στροφή 180ο, προσπάθησα να τον πείσω ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος από τις εκλογές. Στην συέχεια να συσπειρώσει την κοινωνία, να διαπραγματευτεί με την ΕΕ με σωστούς όρους και προϋποθέσεις και να αναπτύξει ένα ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό λόγο. Για λόγους που δεν γνωρίζω εκτιμώ ότι τελικά διέπραξε μεγάλο πολιτικό και προσωπικό σφάλμα. Το μνημόνιο καταργεί την δημοκρατία και την ελευθερία. Δεν του άξιζε να βάλει την υπογραφή του. Μετά από μήνες και κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα είπε ότι θα κάνει αυτό που δεν έκανε τότε. Το προσωπικό σημείωμα δεν το δημοσιοποίησα, για ευνόητους λόγους. Κανείς όμως παίρνει μια ιδέα εάν διαβάσει το «Διάγγελμα του Δεκαεξάχρονου» (http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm). Ακολούθησαν 5 παρεμβάσεις που δημοσιοποιήθηκαν ευρέως σε δεκάδες χιλιάδες ιστοτόπους. Υποστήριζα, μεταξύ άλλων, ότι πρέπει να δοθεί χρόνος στον παλαιοκομματισμό να ανασυνταχθεί και να ανασυγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Στους αντί-μνημονιακούς έλεγα ότι δεν πρέπει να ζητήσουν εξουσιαστικές καρέκλες αλλά να συγκροτήσουν μια εντολοδόχο μεταβατική διακυβέρνηση για τις διαπραγματεύσεις με τους συνεταίρους στην ΕΕ, την δημοσιονομική διαχείριση και την διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Ο λόγος που αυτό δεν έγινε, είναι, εκτιμώ, επειδή οι εξουσιαστικές καρέκλες είναι πολύ ελκυστικές και για πολλούς. Έστω και αν είναι ηλεκτροφόρες, εν τούτοις τους ελκύουν. Επίσης, οι συζητήσεις έδειξαν ότι η πολιτική ζωή είναι ακόμη εγκλωβισμένη σε παρωχημένα ιδεολογήματα («κεντροδεξιά» και «κεντροαριστερά», κτλ).

Πολλά έπονται. Τα «χαιρετίσματα την εξουσία» έχουν την έννοια της επί μήνες ασκητικής ακαδημαϊκής ενασχόλησης για να ολοκληρώσω κείμενα που από καιρό ετοιμάζω. Σε μερικούς μήνες θα επανέλθω με πολύ σημαντικές, για εμένα, δημοσιεύσεις στο πεδίο του πολιτικού στοχασμού. Επί θεμελιακών και στρατηγικών ζητημάτων. Θα είναι χρήσιμα, ελπίζω, μετά την επερχόμενη κρίση. Διότι δυστυχώς η μεγάλη κρίση είναι μπροστά.

 

Τώρα, μια τελευταία λέξη. Επειδή ακριβώς έτυχε να γνωρίσω τον Αντώνη Σαμαρά, εύχομαι να μην διολισθήσει σε αυτό με το οποίο μερικοί φαίνεται να φλερτάρουν. Την επιβολή των όρων του μνημονίου με την δημιουργία κάποιου είδους κοινβουλευτικής δικτατορίας. Γιατί όλοι γνωρίζουμε πως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ψήφισαν εναντίον του μνημονίου και πως πολλοί που ψήφισαν τα τρία κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν, το έκαναν επειδή, και αυτά, ανάδειξαν ένα αντί-μνημονιακό λόγο. Δεν υπάρχουν κοινωνικά περιθώρια για κάτι άλλο και σύντομα όλοι θα το καταλάβουν. 

------------------------

18.6.2012. Μίκης Θεοδωράκης: Ο Ελληνικός λαός ασφυκτιά

Όταν μιλά ο ΜΘ για την Εθνική Ανεξαρτησία τον παραθέτουμε με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Ο Ελληνικός λαός έχει προ πολλού εισέλθει σε ένα στάδιο ασφυξίας, που γιγαντώθηκε μετά το πέρας των εκλογών και που κάθε μέρα θα αυξάνει σε σημείο όπου οι αντιδράσεις του θα γίνονται δραματικές και ανεξέλεγκτες. Οι τρεις χιλιάδες αυτοκτονίες-διαμαρτυρίες θα υπερδιπλασιαστούν και σύντομα θα έλθει η ώρα που θα σκοτώνει ο ένας τον άλλο…

Η βασική αιτία γι’ αυτήν την τραγική εξέλιξη οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στις επιθυμίες και τη θέληση του ελληνικού λαού αφ’ ενός και τους κομματικούς του εκπροσώπους αφ’ ετέρου. Αυτή η αναντιστοιχία οφείλεται σε πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ο παραμορφωτικός εκλογικός νόμος που προσφέρει την κυβερνητική εξουσία σε κόμματα μειοψηφίας καταδικασμένα από την ψήφο του λαού. Άλλος επίσης βασικός λόγος είναι το ότι ο κοινωνικός προοδευτικός χώρος έχει εξουδετερωθεί λόγω του αλληλοσπαραγμού των ηγεσιών των κομμάτων της Αριστεράς. Και βεβαίως η αδυναμία δημιουργίας ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου που να αντιστοιχεί και να εκφράζει την καθαρή εντολή του λαού για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά των Μνημονίων, της Τρόικα, του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών. Με άλλα λόγια την εντολή του λαού για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, την εγκατάλειψη της πολιτικής της λιτότητας. Την απόσβεση των όρων που παραχωρούν στους δανειστές τη δήμευση του δημόσιου πλούτου. Την απαλλαγή από την απαγόρευση να συναλλασσόμεθα ελεύθερα με όλες τις χώρες του κόσμου. Τέλος τη διαχείριση του δημόσιου χρέους στα πλαίσια του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του ελληνικού δικαίου.

Σε γενικές γραμμές απέδειξε ότι επιθυμεί να απαλλαγεί οριστικά από τις παραπάνω δεσμεύσεις και άλλες πολλές προσβλητικές και επαχθείς. Εν τούτοις όπως είπα, το υπάρχον πολιτικό Σύστημα θα αλλοιώσει για άλλη μια φορά τη θέληση του Λαού. Η Κυβέρνηση που θα προκύψει με τις ευλογίες των ξένων τοποτηρητών, θα είναι συνέχεια των δύο προηγουμένων, που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι ξένοι και οι Έλληνες υποστηρικτές τους σπέρνουν ανέμους που θα γεννήσουν θύελλες. Γι’ αυτό ας είναι βέβαιοι. Ο ρόλος τον ξένων (Κυβερνήσεις, Τράπεζες, Τύπος) υπήρξε ολέθριος. Πλήγωσε βαθειά την εθνική μας συνείδηση, την τιμή, την περηφάνεια και το φιλότιμο ενός λαού που στην ιστορική του διαδρομή ακόμα και πρόσφατα απέδειξε ότι όταν οδηγηθεί πέρα από τα όριά του προτιμά να γίνει ολοκαύτωμα καίγοντας μαζί με τον εαυτό του και τους εχθρούς του.

Επειδή κανείς Έλληνας δεν θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο, οφείλουμε να βρούμε μόνοι μας εμείς οι ανεξάρτητοι πολίτες τις λύσεις που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το ασφυκτικό αδιέξοδο.

Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι οι Έλληνες οφείλουν να ανακαλύψουν τρόπους οργάνωσης και εκπροσώπησης που να βασίζονται ολοσχερώς πάνω στη θέλησή τους. Να αναδείξουν νέους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους που να τους εκφράζουν και να τους αντιπροσωπεύουν ολοκληρωτικά. Πολλές από τις κομματικές τους επιλογές στις τελευταίες εκλογές δείχνουν σημάδια ανεξέλεγκτης σύγχυσης και οργής. Γι’ αυτό θα πρέπει να βοηθήσουμε τον Λαό να ξαναβρεί την ψυχραιμία και την καθαρή σκέψη που θα τον καταστήσουν δύναμη ιστορική. Οφείλουμε να τον πείσουμε πως οι δικές μας προτάσεις του προσφέρουν τις λύσεις που επιθυμεί.

Είπαμε λοιπόν ότι η πρώτη λύση είναι να γυρίσει την πλάτη σε ένα φαύλο και τυφλό πολιτικό-κομματικό σύστημα που τον οδηγεί εδώ και δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο.

Η επόμενη πρότασή μας είναι να υιοθετήσει μια νέα αντίληψη για τη θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο, ιδιαίτερα τώρα που το διεθνές οικονομικο-πολιτικό σύστημα τρώει τις σάρκες του. Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε την παραμικρή ευθύνη και σχέση με ένα κόσμο που σφαδάζει μέσα στις αντιθέσεις του. Τίποτα δεν μας συνδέει μαζί τους. Ούτε η ιστορία μας ούτε ο πολιτισμός μας, τα ήθη και τα έθιμά μας, ο χαρακτήρας και τα συμφέροντά μας.

Μονάχα ο ωμός ρεαλισμός μάς επιβάλλει να βρισκόμαστε υποχρεωτικά στον χώρο της Ευρωζώνης, μιας και όσα κακά μας έχει κάνει έως τώρα είναι λιγότερα από όσα μπορεί να μας κάνει στο μέλλον. Κι αυτά κυρίως μέσα από τις οικονομικές μας σχέσεις και εξαρτήσεις.

Επομένως λέμε προς το παρόν ΝΑΙ στην Ευρώπη αλλά μόνο ως προς το πολιτικό σκέλος των όρων της ένταξής μας στην Ε.Ε.

Ως προ το οικονομικό, η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί σε Κράτη και Αγορές εκτός της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Είναι ελεύθερη να το κάνει χωρίς να έρθει σε νομικής φύσεως αντίθεση μαζί τους.

Διατηρούμε τις πολιτικές, διπλωματικές, πολιτιστικές και άλλες σχέσεις μαζί τους. Μένουμε στο Ευρώ, ενώ ταυτόχρονα στηρίζουμε καθ’ ολοκληρίαν την οικονομική μας ανάπτυξη σε συμφωνίες, συμβόλαια και κοινοπραξίες με διεθνείς κρατικούς και ιδιωτικούς οργανισμούς, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.

Αυτή η διπολική κατεύθυνση θα μας απαλλάξει από τους θανάσιμους εναγκαλισμούς εταίρων που έχουν μεταβληθεί σε στυγνούς καταπιεστές-εκμεταλλευτές με δεσποτικές συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα και τις παραδόσεις μας.

Έχουμε στη διάθεσή μας ένα σπουδαίο όπλο. Είναι ο εθνικός μας πλούτος, που επιβουλεύονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κάνουν δικό τους οι σημερινοί δήθεν σύμμαχοι, προστάτες και φίλοι μας. Ένας πλούτος ανεκμετάλλευτος στο μεγαλύτερό του μέρος. Αναφέρομαι στην ελληνική γη και στις ελληνικές θάλασσες. Στην ευφυΐα και εργατικότητα του λαού μας. Στα πολύτιμα ορυκτά, υπόγεια και υποθαλάσσια. Στην μεθοδική εκμετάλλευση του φυσικού κάλλους της χώρας και των πηγών πράσινης ενέργειας.

Απαλλαγμένη από τόκους και χρεολύσια και με μια διακυβέρνηση στην οποία θα επικρατήσει η ικανότητα, το ήθος, η ηθική και η ολόπλευρη αφοσίωση στο κοινό καλό όλων των εκπροσώπων όλων των βαθμίδων της εξουσίας, η χώρα μας είναι ικανή να ικανοποιήσει πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων της. Να πετάξει από πάνω της κάθε είδους ξένες εξαρτήσεις και ελεύθερη ξανά και ανεξάρτητη να οδηγηθεί στηριγμένη στον δικό της πλούτο και στις δικές της ικανότητες στο δρόμο της κοινωνικής και εθνικής ανάπτυξης, ηθικής ανάτασης και πνευματικής και πολιτιστικής αναγέννησης.

Όσο για την ασφάλεια της χώρας (αν και μπορεί να φανεί αντιφατικό) πιστεύω ότι η αγάπη και προσήλωση του Λαού μας προς την Ειρήνη είναι η καλλίτερη μέθοδος να οργανώσουμε την άμυνά μας με τέτοιο τρόπο ώστε ο πόλεμος να φαντάζει αυτό που είναι πραγματικά: το απόλυτο κακό για όλους. Φίλους, εχθρούς και άσπονδους φίλους.

Αθήνα, 18.6.2012

Μίκης Θεοδωράκης
 

---------------------------

18.6.2012. Το αποτέλεσμα των εκλογών και οι παρεμβάσεις. "Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία".

Διαβάζοντας τις αναλύσεις μου των τελευταίων μηνών στις παραπλήσιες σελίδες εύκολα κατανοεί κανείς ότι δεν υιοθετούσα κάποια κομματική θέση. Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς υποδείκνυα το γεγονός που και οι ίδιοι οι παλαιοκομματικοί δράστες της συμφοράς ομολογούσαν δημόσια, ότι δηλαδή σάπισαν και ότι χρειαζόταν να πυροδοτηθεί μια ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού μας συστήματος. Ταυτόχρονα, βέβαια, υπήρχε και το αντικειμενικό γεγονός ότι οι ιθύνοντες των δύο κομμάτων υπέγραψαν την ακύρωση της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας χωρίς καν να έχουν διαπραγματευτεί κατιτί με τους κυριολεκτικά θηριώδεις και ανεξέλεγκτους υπερεθνικούς τεχνοκράτες. Η ανάλυσή μου στην παραπλήσια στήλη ►Ελλάδα, εκλογές 2012 - "19-27.5.2012. Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ και το ύστερο ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου" επεκτάθηκε επαρκώς για να εξηγήσει εμμέσως πλην σαφώς τι δεν έκαναν τα ανήμπορα μέλη του πολιτικού προσωπικού. Βασικό στοιχείο της ανάλυσής μου ήταν ότι αν αναλάβουν ξανά την εξουσία για να μπορέσουν να επιβάλουν τα μέτρα του μνημονίου θα επιβληθεί μια κοινοβουλευτική δικτατορία. Στηλίτευσα επίσης την κινδυνολογία που έφθανε τα όρια της πολιτικής τρομοκρατίας και που την τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου έφθασε τα όρια του παροξυσμού. Συμμετείχαν ενορχηστρωμένα και μέσα ενημέρωσης στα ηγεμονικά κράτη. Τα δικά μας μέσα, βέβαια, ήταν, ως συνήθως, θλιβεροί αναμεταδότες.
Χθες το βράδυ μετά την σταθεροποίηση των αποτελεσμάτων βλέποντας τις κομματικές συμπεριφορές ομολογώ ότι δεν πίστευα στα μάτια μου. Πως είναι δυνατό, εκατέρωθεν, να «γιορτάζουν»! Οι εκλογικεύσεις, τα πισωγυρίσματα και η απώλεια μνήμης έφθασαν άγγιξαν τα όρια της πολιτικής ατιμίας. Αυτοί που έλεγαν ότι θα «επαναδιαπραγματευτούν» το μνημόνιο το ξέχασαν ακαριαία. Αυτοί που έλεγαν «δεν θα συγκυβερνήσω με τον ένα ή τον άλλο χωρίς τον ένα ή τον άλλο» το ξέχασαν ακαριαία και δήλωσαν πανέτοιμοι να κάτσουν στις καρέκλες «για να μην αφήσουν την Ελλάδα ακυβέρνητη». Σε συγχορδία με πλήθος μιμιεψιλοπαπαγαλάκια παρατηρήθηκε επίσης ότι εκδήλωσαν μια θηριώδη επιθετικότητα που κάλλιστα αποτελεί την αφετηρία μιας φασιστικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Οι παλαιοκομματικοί, λοιπόν: Α) Ξέχασαν ότι κινδυνολογώντας ασύστολα επί μήνες τρομοκρατούσαν τον κόσμο με κάθε μέσο. Β) Οικειοποιήθηκαν αμέσως όσους τρομοκρατημένους και μη τρομοκρατημένους τους ψήφισαν βαφτίζοντάς τους ως δήθεν μνημονιακούς οι οποίοι τώρα … συγκροτούν δήθεν μια (μνημονιακή) πλειοψηφία στην κοινωνία. Γ) Ακριβώς, ξεχνώντας τις δικές τους «επαναδιαπραγματευτικές» διακηρύξεις κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα και την τρομοκρατία κατά των ψηφοφόρων, καθώς επίσης και το γεγονός ότι όσοι ψήφισαν τα τρία κόμματα δεν ήταν μνημονιακοί (μάλλον ούτε ένας δεν ήταν μνημονιακός) επικαλέσθηκαν την … δημοκρατία, την … πλειοψηφία κτλ ως δικαιολόγηση των επερχομένων. Δηλαδή την επί δεκαετίες ανελέητη καταδυνάστευση της χώρας από τους τοκογλύφους και την άσκηση εκ μέρους τους του ρόλου του εγχώριου ξενοκρατικού μεταπράτη. Δ) Πολύ χαρακτηριστικά κάποιοι ύψωναν την φωνή τους κατά όσων τολμούσαν αν «αντιμιλήσουν» κατά αυτών των άτιμων «επιχειρημάτων». Το άπληστο θηρίο εξέρχεται από την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής και ετοιμάζεται να εκτελέσει τον ρόλο που τόσοι και τόσοι διαδραμάτισαν στην ιστορία: Του δυνάστη. Αυτά τα ανθρωπάκια, βέβαια, θα πάρουν ψίχουλα και σκέφτονται (χωρίς τον ξενοδόχο) να καταδυναστεύσουν μια ολόκληρη κοινωνία για λογαριασμό ξένων.

Είναι κυριολεκτικά αποκρουστικά, εμετικά και αηδιαστικά όλα αυτά. Δείχνουν ότι επέρχεται όχι μόνο φτώχια αλλά και δεσποτισμός. Επιτάχυνση επίσης της διολίσθησης στον κατήφορο και η αναπόδραστη κοινωνική έκρηξη.

Πόσοι όμως από αυτούς που θα κάτσουν στις καρέκλες θέλουν να γίνουν δικτατορίσκοι! Πόσοι το καλοσκέφτηκαν και πόσους απλά τους παίρνει ο χείμαρρος των άπληστων εξουσιαστών. Πόσοι από αυτούς είναι φυσιολογικοί άνθρωποι πλην οι περιστάσεις τους επανέφεραν στο πεδίο της προ-πολιτικής δεσποτείας και θηριωδίας. Πόσοι από αυτούς θεωρούν ότι το να υπηρετήσουν μέχρι το τέλος την κατεδάφιση της Ελλάδας είναι κάτι που θα ήθελαν να κάνουν;

Σύντομα θα ακούσουμε πολλά ακατανίκητα. Κάποια ψίχουλα για παράδειγμα «αναπτυξιακά» θα βαπτιστούν επαναδιαπραγμάτευση. Και η δικτατορική εφαρμογή του ανελεύθερου, αντί-δημοκρατικού και ολέθριου μνημονίου θα προχωρήσει με την επίκληση της … δημοκρατίας. Για τους αντί-μνημονιακούς που ψήφισαν τους συγκυβερνήτες, βέβαια, ισχύει το ρηθέν «απομακρυνθείς από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

Εμείς πάντως κάναμε το στοχαστικό μας καθήκον και επανερχόμαστε στα συνήθη ακαδημαϊκά και συγγραφικά. Προετοιμάζονται πολλές δεκαετίες εδώ και πολλά χρόνια που τους τελευταίους μήνες παραμελήθηκαν. Να μην ξεχνάμε ότι μπήκε και καλοκαίρι και κάποιες αποδείξεις επιτυχιών θα αναρτώνται στην νέα σελίδα ψαρέματος.

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, και να χαίρονται την εξουσία «τους». Καλόπιστα θα έλεγα και «καλή επιτυχία», αν υπήρχε έστω και ένα μόνο δείγμα γραφής πως σκοπός των συγκυβερνήσεων δεν είναι η εφαρμογή του παράνομου, ανελεύθερου και αντί-δημοκρατικού μνημονίου.

 

-------------------------

2.6.2012. Κρίσεις και παρεμβάσεις

Τις τελευταίες εβδομάδες εντάθηκαν οι παρεμβάσεις που αφορούν την συντρέχουσα κρίση και τις απανωτές εκλογές. Οι σύνδεσμοι είναι οι εξής:

►Εκλογές 2012: Ειρηνική Επανάσταση; http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm

►Κρίση ONE: Το Διάγγελμα ενός Δεκαεξάχρονου   http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm

►Γερμανικό ζήτημα και ΕΕ http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm

 

---------------------------------

6.5.2012. Εκλογική επανάσταση 2012. Επόμενη μέρα: Μια δυναμική πολιτική επιβίωσης
Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε ότι το ένστικτο επιβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας είναι πανίσχυρο: Καταδίκασε τους δράστες της συμφοράς μας και διάνοιξε προοπτικές μιας μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης.
Το ερώτημα τώρα είναι κατά πόσο τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού του αντί-μνημονιακού μετώπου –αλλά και όσων είναι εγκλωβισμένα μέσα στις παλαιοκομματικές δομές– θα φανούν αντάξια των προσδοκιών των πολιτών.
Απαιτείται μια σωτήρια μεταβατική διακυβέρνηση. Τα προβλήματα που άφησε πίσω η λαίλαπα του σάπιου παλαιοκομματικού πελατειακού κράτους είναι πολλά. Γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση, περισυλλογή, συγκρότηση κοινών σκοπών όσον αφορά τα κεντρικά ζητήματα και στρατηγική εκπλήρωσής τους.

Τα χαρακτηριστικά μιας μεταβατικής διακυβέρνησης, εξ αντικειμένου, απαιτείται να είναι τα εξής:
1. Τα αντί-μνημονιακά ρεύματα που πλειοψήφησαν θα πρέπει να απεκδυθούν τις εξουσιαστικές καρέκλες. Σκοπός είναι η σωτηρία της χώρας και όχι η συμβατική εξουσία.
2. Η “εντολοδόχος αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση” θα πρέπει να είναι πολιτικά πανίσχυρη. Οι σκοποί που καλείται να εκπληρώσει –όπως ήδη υποστηρίξαμε (http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm - «Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»–, εξ αντικειμένου είναι οι εξής:
a. Διαχείριση των πρωτογενών ελλειμμάτων
b. Διαχείριση των διαπραγματεύσεων με την Ευρώπη
c. Διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής
d. Συντακτική Συνέλευση για αναθεώρηση του Συντάγματος.
3. Η μεταβατική διακυβέρνηση απαιτείται να είναι πολιτικά πανίσχυρη, με την έννοια ότι δεν θα είναι τεχνοκρατική όπως η τελευταία. Διακεκριμένες πολιτικές προσωπικότητες υπάρχουν πολλές εδώ και στο εξωτερικό. Η δημοκρατία διασφαλίζεται εάν τα στελέχη αυτής της διακυβέρνησης θα λειτουργήσουν ως εντολοδόχοι των αντί-μνημονιακών ρευμάτων.
4. Τα στελέχη της μεταβατικής διακυβέρνησης, επίσης, θα πρέπει να είναι καλοί διαπραγματευτές και να μπορούν να μιλούν ισότιμα και όχι δουλικά με τους ξένους συνομιλητές τους.
5. Βασικό στοιχείο των διαπραγματεύσεων με τρίτους και ιδιαίτερα την Ευρώπη δεν πρέπει να είναι μόνο η αναθεώρηση ή κατάργηση του μνημονίου και των επαχθών και καταχρηστικών χρεών αλλά και η ριζική μεταρρύθμιση της ΕΕ. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν και διαθέτουμε αναλυτές με επαρκείς δεξιότητες για να συγκροτήσουν τα επιχειρήματα.
6. Οι καταστροφές που επέφερε το απερχόμενο παλαιοκομματικό σύστημα είναι μεγάλες. Γι’ αυτό καμιά βιαστική κίνηση δεν πρέπει να γίνει. Θα πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να προσερχόμαστε στις συνομιλίες με τους ξένους με συγκροτημένες θέσεις. Η επιτυχία απαιτεί την στήριξη των μελών της Ελληνικής κοινωνίας.
7. Στελέχη των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων τα οποία αν και αντι-μνημονιακά είχαν ενδεχομένως εγκλωβιστεί, μπορούν να συμβάλουν σε μια σωτήρια μετάβαση αλλά και στην ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος.
8. Η χώρα δεν κινδυνεύει εάν παραμείνουμε ενωμένοι, εάν έχουμε ρεαλιστικούς σκοπούς και εάν εφαρμόσουμε μια επιδέξια στρατηγική εκπλήρωσής της.
9. Το μήνυμα των πολιτών δεν ήταν μόνο αντί-μνημονιακό. Ήταν επίσης και μια απόρριψη της πολιτικής τρομοκρατίας και μια συλλογική δήλωση ότι είμαστε έτοιμοι να υποστούμε ακόμη και περισσότερες θυσίες εάν οι ασκούντες την διακυβέρνηση υπερασπίζονται την δημοκρατία μας, την εθνική μας ανεξαρτησία, τις περιουσίες των πολιτών, τις επιχειρήσεις τους και την δημόσια τάξη. Για την επίτευξη των οικονομικών σκοπών και για την διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής είναι αυτονόητο ότι απαιτείται να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες (οι οποίες ήδη άντλησαν γιγαντιαίους σπάνιους δημόσιους πόρους).
10. Η ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού είναι βεβαία. Βασικά, το παλιό θα πρέπει να καταλυθεί. Όσα στελέχη είναι πολιτικά αδιάφθορα μπορούν να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση του πολιτικού μας συστήματος με νέους σχηματισμούς και νέα ρεύματα που θα έχουν ως κοινό άξονα την δημοκρατία, την πολιτική ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Το νέο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αποτυπωθεί με νέες εκλογές σε λίγους μήνες.
 

------------------------------

26.4.2012 Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»

http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm

Θέματα που αναλύονται:

1. Ο πολιτικός θάνατος του δικομματισμού και η διαχείριση της μετάβασης

2. Η εντολοδόχος αντι-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση εθνικής σωτηρίας / Συντακτική Συνέλευση.

3. Οι ναυαγοί του παρωχημένου παλαιοκομματισμού κινδυνολογούν ανεύθυνα. 3. Ασφαλής σωτήρια μετάβαση – ριζική πολιτική ανασυγκρότηση

4. Οι ναυαγοί του παρωχημένου παλαιοκομματισμού κινδυνολογούν ανεύθυνα

5. Οι Έλληνες δεν θέλουν δώρα μόνο διαγραφή των επαχθών και καταχρηστικών βαρών

6. Η ψήφος της 6ης Μαίου ως μέσο απελευθέρωσης και νέας αφετηρίας

7. «Πρακτικά» ζητήματα. Δημόσιες δαπάνες, κοινωνική συνοχή/δικαιοσύνη, ιδιοκτησία νοικοκυριών και σταθερή μετάβαση

8. Συμπεράσματα

-------------------------

5.4.2012. Το γερμανικό ζήτημα και τα οντολογικά θεμέλια της ΕΕ

 

Ομιλία σε συνέδριο με την ελληνική Βουλή. http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm και youtube video: http://www.youtube.com/watch?v=XNsjbMS-seI&feature=uploademail  
 

Για την ομιλία αυτή θα πω και τα εξής. Σωστά υποστηρίχθηκε ότι το διαδίκτυο καθίσταται πλέον μέσο άμεσης δημοκρατίας και ανατροπής της κατεξουσιαστικής δεσποτείας των μέσων ενημέρωσης που σε όλα τα κράτη συνδέονται με τις έμμεσες αντιπροσωπεύσεις και γίνονται μέσα αναίρεσης κάθε δημοκρατικής αξίωσης. Σε μερικές μέρες η ομιλία αυτή αναρτήθηκε σε χιλιάδες σημεία στο διαδίκτυο.

 

-----------------------------------------

14.3.2012. Γκρίκα ομιλία: Kalos Irtate - Grecia Salentina 1/4, 2/4, 3/4, 4/4

Για όσους θέλουν να δουν εμπράγματα τον μακραίωνο χαρακτήρα των ανθρωπολογικών συγκροτήσεων και συγκρατήσεων καλά κάνουν να δουν τα τέσσερα βίντεο των "ελλήνων" της Ιταλίας. Από άποψη πολιτικής θεωρίας και των ερωτημάτων για το τι είναι το "έθνος", είναι παραστατικά και συγκλονιστικά. http://www.youtube.com/watch?v=VUSlzl7oz6E

-----------------------

13.3.2012. Η Εθνική Ανεξαρτησία και ο Μίκης. Μπράβο Μίκη μας ...

 

Sent: Tuesday, March 13, 2012 5:25 PM

Subject: ΑΡΘΡΟ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

 

 ΑΡΘΡΟ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

  

ΠΕΡΙ «ΤΡΑΜΠΟΥΚΩΝ», «ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΩΝ» ΚΑΙ 25^ης ΜΑΡΤΙΟΥ

  

            Είδα και άκουσα στο βραδινό δελτίο της ΝΕΤ τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο κ. Καψή να προσπαθεί να εξομοιώσει τους τραμπούκους του παρακράτους της Δεξιάς που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη με τα σημερινά θύματα της αντεθνικής, αντικοινωνικής και αντιλαϊκής πολιτικής της ξένης Τρόικα και της ντόπιας Κυβέρνησης που προσπαθούν να διαδηλώσουν την αγανάκτησή τους.

            Ώστε οι κύριοι Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, Νταλάρας και Παπουτσής είναι οι σημερινοί Μπελογιάννης, Σαράφης, Λαμπράκης και Πέτρουλας και όλο αυτό το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, οι δεκάδες χιλιάδες που έχασαν τις δουλειές τους κι άλλοι τόσοι που θα είναι από δω και στο εξής αναγκασμένοι να ζουν με 200 ως 500 Ευρώ το μήνα, οι νέοι επιστήμονες που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, οι καταστηματάρχες και οι υπάλληλοι των κλεισμένων μαγαζιών και οι ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι των 4.500 επιχειρήσεων που έβαλαν λουκέτο, όλοι αυτοί που η πολιτική σας, κ. Καψή, τους οδήγησε στο τελευταίο σκαλί του πόνου, της απελπισίας, της απόγνωσης και της οργής είναι οι σημερινοί τραμπούκοι ενός αόρατου παρακράτους, απλώς αντί να κρατούν μαχαίρια, πιστόλια και σιδηρολοστούς χρησιμοποιούν τα … θανατηφόρα γιαούρτια για να εξοντώσουν τους σύγχρονους εθνικούς ήρωες Πρωθυπουργούς, Υπουργούς και διακεκριμένους οπαδούς μιας ουσιαστικά και τυπικά παράνομης κυβερνητικής εξουσίας που έχει καταντήσει προ πολλού άβουλο όργανο-μαριονέτα στα χέρια των κυρίων Μέρκελ, Σόιμπλε, Τόμσεν και Ράιχεμπαχ.

            Μας είπατε, κ. Καψή, ότι ο κ. Νταλάρας συμβολίζει σήμερα τη Δημοκρατία κι έτσι καταλάβαμε το κρυφό νόημα αυτών των περίφημων συναυλιών που τόσο υπερβολικά προβάλλονται από τα ΜΜΕ που ελέγχετε, στις οποίες ένας προβεβλημένος και αγαπητός από το πλατύ κοινό τραγουδιστής προσπαθεί να αναδειχθεί σε θύμα στο βωμό της Δημοκρατίας που απειλείται από όλους εμάς τους «απ’ έξω», που με τόση αφέλεια προσπαθείτε να μας κάνετε με το ζόρι «παρακρατικούς». Ξεχνώντας ότι πριν λίγες μέρες εσείς οι … «δημοκράτες» δεν διστάσατε να εκσφενδονίσετε όχι αυγουλάκια και γιαούρτια αλλά βόμβες δακρυγόνων με στόχο τα κεφάλια μας και να μας ψεκάσετε με χημικά που αποδεδειγμένα ιατρικά καταστρέφουν ένα από τα πιο ζωτικά όργανα του ανθρώπου, τους βρόγχους. Στα κεφάλια διαδηλωτών που δεν έκαναν τίποτα άλλο πέραν του να φωνάζουν συνθήματα.

            Θα έπρεπε να σας είχαμε κάνει (σε όλη την Κυβέρνηση) μήνυση για απόπειρα δολοφονίας, όμως προσωπικά δεν καταδέχομαι να έχω καμμιά σχέση μαζί σας, ούτε του κατηγόρου. Και ξέρετε γιατί; Γιατί εγώ έμαθα να πιστεύω και να υπερασπίζομαι ακόμα και με τη ζωή μου την Εθνική μας Ανεξαρτησία, που εσείς την πουλήσατε στους ξένους για μια χούφτα αργύρια.

            Αλήθεια, με τι πρόσωπα θα πάτε να τιμήσετε τους ήρωες του ‘ 21 που θυσιάστηκαν για την Εθνική μας Ανεξαρτησία, όταν έχετε παραδώσει -γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία μας- αυτή την Ανεξαρτησία στους ξένους, βάζοντας οικειοθελώς τον ελληνικό λαό κάτω από τον ζυγό των ανελέητων ξένων τοκογλύφων; ΟΧΙ !  Η 25^η Μαρτίου δεν ανήκει σε σας! Δεν έχετε το δικαίωμα να μολύνετε με την παρουσία σας τη μνήμη όλων αυτών που θυσιάστηκαν για την Τιμή της Πατρίδας που εσείς ποδοπατήσατε. Η 25^η Μαρτίου ανήκει στον Ελληνικό Λαό. Σε κείνους που ακόμα και σήμερα αγωνίζονται για την Ανεξαρτησία της Χώρας, τα δικαιώματα των εργαζομένων και την πίστη στις ανεξάντλητες δυνάμεις του Λαού μας,. Του Ελληνικού Λαού που είναι ο μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, φτάνει να μπορέσει να απαλλαγεί από τις δαγκάνες των νέο-Ναζί της Ευρώπης, οι οποίοι με τη συνεργασία ανθρώπων μειωμένης εθνικής ευθύνης τον έχουν δέσει σήμερα χειροπόδαρα προσπαθώντας να τον αχρηστεύσουν.

Αλλά αυτό δεν θα το πετύχουν!

 

            Αθήνα,  13.3.2012

 

 

            Μίκης Θεοδωράκης

 

ΝΒ Η υπογράμμιση δική μου. Τα υπογραμμισμένα συγκροτούν το κοσμοθεωρητικό υπόβαθρο κάθε βιώσιμου εθνοκράτους

 

---------------------------

12.2.2012.  Τα μνημόσυνα των Γρηγόρη Αυξεντίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη

 

Αυτές τις μέρες είναι τα μνημόσυνα των Γρηγόρη Αυξεντίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των συγχρόνων ελλήνων που ίσως δεν υπάρχει πια και γι’ αυτό χανόμαστε. Της φιλοπατρίας και της αυτοθυσίας. Ο πρώτος είναι ο τελευταίος Έλληνας της ιστορίας που είπε «μολών λαβέ». Ο δεύτερος σε ηλικία 16-17 χρόνων έγραψε ποιήματα για την ελευθερία, την Ελλάδα και τον έρωτα που θεωρούνται ανεπανάληπτα και μοναδικά. Αν δεν τον απαγχόνιζαν οι Βρετανοί μου είπε πρόσφατα φίλος, ο Καβάφης ίσως να έμπαινε από την πρώτη στην δεύτερη θέση.

 

Γράφω το παρόν όχι για να τους τιμήσω αλλά για να υπενθυμίσω ιλαροτραγική τηλεφωνική συζήτηση που είχα χθες με συνάδελφο. Μου είπε ο συνάδελφος: "Βρέθηκα σε ελληνικό πανεπιστημιακό Τμήμα της κατηγορίας των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, δηλαδή, περιεχομένου ιστορίας, διεθνών σχέσεων, ευρωπαϊκών σπουδών και άλλων ανάλογων και αντίστοιχων ή παραπλήσιων. Τυχαία ρώτησα το γεμάτο από τελειόφοιτους φοιτητές αμφιθέατρο, ποια είναι η γνώμη τους για τον Γρηγόρη Αυξεντίου.  Έμεινα άφωνος, συνέχισε ο συνάδελφος: Κανείς δεν ήξερε παρά το ότι επέμενα. Τους ρώτησα για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Τίποτα πάλι. Τους ρώτησα αν κάποιος ήξερε που ζούσαν. Τίποτα πάλι. Διέκοψα το μάθημα για να πάρω λίγο αέρα. Δεν επέστρεψα και ζήτησα από κάποιον άλλο να συνεχίσει το μάθημα. Και η Κυρία που άλλαξε τον νόμο για να αναμορφώσει τα πανεπιστήμια που είναι; Πήγε να αναπτύξει άλλα υπουργεία; Και οι εθνομηδενιστές σύμβουλοι υπουργείων που ενώ όπως φαίνεται δεν χρειάζεται να σκοτώσουν την ιστορική μας μνήμη γιατί είναι ήδη σκοτωμένη επέμεναν εν τούτοις να την εξοντώσουν, που είναι τώρα; Σε ποιο κόμμα γυροφέρνουν; Μετά ανακουφίστηκα, μου είπε ο συνάδελφος. Σκέφτηκα τα χειρότερα. Για φαντάσου τι θα γινόταν αν έκραζε κάποιος: Ήταν κάτι τρομοκράτες στην Κύπρο. Να σου υπενθυμίσω, τέλειωσε ο συνάδελφος, ότι ακόμη και κάποιοι φορείς επιστημονικών τίτλων αυτό λένε. Δεν το λένε μόνο οι Βρετανοί αποικιοκράτες".

Του απάντησα ότι όπως λέει και η διαφήμιση τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι τυχαίο γιατί η Ελλάδα εκμηδενίστηκε. Και πολλά επέρχονται. Για να είμαι ακριβής. Δεν το είπα επειδή δεν υπάρχουν φιλοπάτριδες, μορφωμένοι και καλλιεργημένοι έλληνες στην Ελλάδα. Το είπα επειδή έτσι που το φαύλο κομματικοκρατικό σύστημα τους έδεσε χειροπόδαρα, λίγες είναι οι επιλογές. Στάχτες με πολλές ζημιές και κάτι νέο ή διαιώνιση μιας ξενοκρατικής εξουσίας συγκυβέρνησης που θα εφαρμόζει την δεσποτεία και υποδούλωση του εφαρμοστικού νόμου της τρόικας και που θα εκποιεί, εκμηδενίζει και εγκαταλείπει τα πάντα.

 

-------------------------------------

 

11.3.2012. «Οι μίμοι, γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά». 

Το τελευταίο μου μονογραφικό εγχείρημα ήταν μια συγκλονιστική ερευνητική εμπειρία ως προς ένα τουλάχιστον ζήτημα. Επειδή ολοκλήρωσα μια συνολική άποψη γτια τον μεταμοντερνισμό. Το φαινόμενο του μεταμοντερνισμού το μελετώ εδώ και πολλές δεκαετίες και για το κυριότερο ρεύμα τους, τους κριτικούς αποδομηστές, έχω αφιερώσει και πολλά κεφάλαια σε πολλά βιβλία. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η μελέτη του ανεπανάληπτου και μοναδικού έργου του Παναγιώτη Κονδύλη, Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, με βοήθησε να συγκροτήσω μια τελική και νομίζω σωστή άποψη. Θα σταθώ μόνο στην Ελλάδα υπογραμμίζοντας ότι τα προβλήματα των τελευταίων χρόνων μπορούν κάλλιστα να ερμηνευτούν αν εκτιμηθεί σωστά το γεγονός ότι η μακραίωνη πολιτική παράδοση της ελληνικότητας της οποίας αν και θλιβεροί αχθοφόροι είμαστε, εν τούτοις οι φορείς-αχθοφόροι, ροκανίστηκε από ισχυρές εισροές μεταμοντερνισμού. Ένα κράτος δεν επιβιώνει αν ο μεταμοντερνισμός το κατακυριεύσει. Εδώ, η συμφορά συντελέστηκε στα πανεπιστήμια. Δεκάδες ή και εκατοντάδες φορείς τίτλων που έμαθαν κάποια πράγματα στην Εσπερία επιστρέφοντας το μόνο που μπόρεσαν να αρθρώσουν είναι ένας φτηνός και μεταπρατικός εθνομηδενισμός, στοχαστικά τουλάχιστον φτωχός συγγενής του κριτικού αποδομηστικού κινήματος της Εσπερίας. Που καιρός να βρει κανείς να μελετήσει εδώ στην Ελλάδα της ραστώνης που δεν είναι μόνο καλοκαιρινή αλλά και χειμερινή και ανοιξιάτικη. Εύκολο να καλοπερνούν κάποιοι οπλοφόροι-τιτλοφόροι, να παρασιτίζουν αδιάφορα και τεμπέλικα εις βάρος του έλληνα φορολογούμενου, να αναμασούν ημιμαθώς και μεταπρατικά θεωρήματα και ιδεολογήματα και να εκτονώνουν πατροκτονικά, πατριδοκτονικά και εθνοκτονικά σύνδρομα και άλλες διαστροφές. Κοιτάζοντας σήμερα τον όχλο ενός κόμματος τρωκτικών να χειροκροτεί θυμήθηκα τα λόγια του Κονδύλη.

 

Ο Κονδύλης, σημειώνει για την Ελλάδα κάτι που κανείς θα το συναντήσει σε οποιοδήποτε δυτικό πνευματικό χώρο, πλην εδώ σε ιδιαίτερη πυκνότητα και ένταση. Προκλήθηκε λόγω μιας χαοτικής ανάμιξης "των πνευματικών προϊόντων που έρχονταν σε όλο και μεγαλύτερες μάζες από έξω. … Αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του μαζικοδημοκρατικού τρόπου σκέψης, καθώς και οι ηδονιστικές αξίες του αυθορμητισμού και της αυτοπραγμάτωσης όπως τις διακήρυξε η πολιτισμική επανάσταση στην Ελλάδα, συμφύρθηκαν με τις παμπάλαιες και πασίγνωστες εγχώριες έξεις της πνευματικής νωθρότητας, του εξυπνακιδισμού και της ημιμάθειας. Η σύμφυρση αυτή επομένως ήταν η φυσική βολική είσοδος του μεταμοντερνισμού σ’ ένα τόπο όπου το αστικό εργασιακό ήθος ήταν ουσιαστικά άγνωστο όχι μόνο στον τομέα της υλικής παραγωγής αλλά και στον τομέα του πνεύματος, όπου δεν διαμορφώθηκαν επιστημονικές παραδόσεις με συνοχή και με μακρόβιους φορείς όπου οι μίμοι και οι γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά  στους κύκλους των διανοουμένων στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όπως και να ’χει, η τέτοια είσοδος του μεταμοντερνισμού στις ελληνικές συνθήκες αποτελεί την ολοκλήρωση και εν μέρει την κορύφωση της κρίσης όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής. Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυρση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλειστικά ως σύμφυρση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών, ή εν πάση περιπτώσει εξελληνισμένων, ιδεολογημάτων καταλήξει συν τοις άλλοις σε συρρίκνωση ή εργαλειοποίηση της γλώσσας τέτοια, ώστε να μην μπορεί πια να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προϊόν που –ακριβώς χάρη στην μοναδική δυναμική μιας πολυστρώματης και παμπάλαιας γλώσσας– έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα: ποίηση … Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει τον κύκλο της. Ασφαλώς, τα τραγικά και κωμικά της επεισόδια δεν τέλειωσαν ακόμη, όμως χάνεται η ενότητα της προβληματικής της και ο ειδοποιός της χαρακτήρας. Η Ελλάδα εντάσσεται σε πολύ χαμηλή θέση στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας. Ο δικός της μεταμοντερνισμός συνίσταται στο ότι αποτελεί μια στενή και παράμερη λωρίδα στο ευρύ φάσμα του μεταμοντερνισμού των άλλων», Η παρακμή του Αστικού Πολτισμού, σ. 46-7.

 

Όπως για όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα που ανέλυσε αυτή η γιγαντιαία στοχαστική μορφή δύο δεκαετίες μετά επαληθεύεαι με μαθηματική ακρίβεια. Το βλέπει κανείς καθημερινά παρακολουθώντας τηλεόραση, ακούοντας τηλεοπτικές συζητήσεις, διαβάζοντας ακαδημαϊκές αναλύσεις και βλέποντας τα κομματικά τρωκτικά να χειροκροτούν νέους "ηγέτες" που προσδοκούν πως θα διαιωνίσουν τον ρόλο τους στο πελατειακό κράτος που επιμελώς συγκρότησαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αν κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών του θα μπορούσε και να γελά με το θέατρο του παραλόγου που καθημερινά παίζεται.

 

-----------------

6.3.2012. Σκέψεις για τις καταιγιστικές εξελίξεις στην ΕΕ που κατανοούν και δεκαεξάχρονοι

 

Ο κύριος κοινωνικοπολιτικός ρόλος μιας κεντρικής τράπεζας είναι, μεταξύ άλλων, σε συνεργασία με τους φορείς εξουσίας και διακυβέρνησης, να αποφασίζει για τα επιτόκια, τις δανειοδοτήσεις, τις πολιτικές που αφορούν τον πληθωρισμό, τις επενδύσεις, και πολλά άλλα. Με τις αποφάσεις της επηρεάζει σημαντικά ζητήματα ενός εθνοκράτους όπως η κοινωνική ανάπτυξη, η κοινωνική δικαιοσύνη και οι ξένες επενδύσεις. Επιπλέον -δυστυχώς, καθότι αυτό αναιρεί την Πολιτική-, λόγω του τεχνοκρατικού χαρακτήρα των διεθνών χρηματοοικονομικών υποθέσεων, ο ρόλος μιας Κεντρικής Τράπεζας συναρτάται με τις εκάστοτε διεθνείς χρηματοοικονομικές συγκυρίες και τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις, ιδιαίτερα στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής οικονομίας και της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης. Όπως γίνεται φανερό, αυτά και τα συμπαρομαρτούντα ζητήματα συναρτώνται ζωτικά με κοσμοθεωρητικά  πρότυπα και με τις κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένες ηθικές επιταγές μιας ανθρωπολογικά συγκροτημένης κοινωνικής οντότητας. Θα αποτελούσε κοινωνική-οικονομική σχιζοφρένεια αν οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν λειτουργούσαν σύμφωνα με αυτά τα πρότυπα και αυτές τις ηθικές επιταγές, καθότι αφορούν την κοινωνική δικαιοσύνη η οποία δεν μπορεί να είναι χωρίς κοινωνική αναφορά. Εκτός και αν μιλούμε για κατάλυση της Πολιτικής και κυριαρχία της ιδιωτείας και της εξωπολιτικής βαρβαρότητας, τα κοσμοθεωρητικά πρότυπα και οι ηθικές επιταγές προσδιορίζουν το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης κάθε χώρας, ή Αριστοτελικότερα, τον κατ’ αλήθειαν συλλογικό τρόπο ζωής μιας Πολιτείας. Μια τέτοια περιγραφή του Κοινωνικού και του Πολιτικού γεγονότος είναι αντικειμενική: Ανεξαρτήτως αξιολογικών προτιμήσεων κάθε ατόμου και διαφορών μεταξύ κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου κάθε Πολιτείας, υπάρχει μορφική ομοιότητα όσων ιστορικοπολιτικών γεγονότων είναι ενταγμένα σε αυτό που ονομάζεται πολιτικός πολιτισμός. Οι ανθρώπινες δηλαδή καταστάσεις και ενεργήματα που συντελούνται μετά την εποχή της βαρβαρότητας και το πέρασμα του νοερού συνόρου που έφερε τους ανθρώπους στην εποχή της πολιτικής συγκρότησης, του ομαδικού κατ' αλήθειαν βίου, σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας και της μεταξύ των μελών της συγκρότησης ηθικών προτύπων που διέπουν τον κοινό τρόπο ζωής. Στην διαδρομή αυτή τίποτα και ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτο και ποτέ δεν θα είναι. Εξ ου και η μεγαλοφυής Καβάφεια σύλληψη του ταξιδιού προς μια ενδεχομένως ανύπαρκτη Ιθάκη. Ανά πάσα στιγμή, όμως, υπάρχει μέτρο στάθμισης των πραγμάτων κάθε Πολιτείας και όλων συνολικά: Είναι το κατά πόσο υπάρχει κοινός βίος ενταγμένος στην λογική του πολιτισμού όπως μόλις ορίστηκε και το κατά πόσο η φορά κίνησης των πραγμάτων οδηγεί προς ολοένα μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία εντός της Πολιτείας κάθε κοινωνικής οντότητας. Ενόσω αυτό κατακτάται τόσο περισσότερο οι αξιώσεις ισχύος που συγκροτούν τον κοινό βίο είναι συμβατές με την εκάστοτε κοινή αλήθεια (που και αυτή όπως είπαμε είναι συναρτημένη με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας).

    Για το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα, τώρα, δεν μιλάμε εδώ καθότι το έχουμε αναλύσει σε άλλη περίπτωση. Εδώ λέμε μόνο πως εκτός και αν υπάρξει κάποια κοσμοσυστημική μετεξέλιξη των δια-Πολιτειακών σχέσεων που συγκροτεί κατιτί παρόμοιο και ανάλογο με την Βυζαντινή Οικουμένη -μέσα στην οποία για μακρές περιόδους δημιουργούνταν συνθήκες μιας συντριπτικά υπερισχύουσας ανθρωποκεντρικής πνευματικής ατμόσφαιρας που συγκροτούσε μια πολιτική, πνευματική, μεταφυσική και δια-Πολιτειακή ισορροπία και αρμονία- οι διακρατικές σχέσεις δεν μπορεί παρά να είναι αποκλειστικά υλιστικές. Διαπροσωπικά φαινόμενα σίγουρα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν και συχνά έχουν διανεμητικές συνέπειες πλην δεν είναι πολιτικά άξια λόγου: Τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης συγκροτούνται στην βάση της κυρίαρχης πολιτικής ανθρωπολογίαςε κάθε κράτους. Και ενώ αυτό ίσχυε πάντα για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα κάθε κοινωνίας (ακόμη και των μη ανεξάρτητων ή και υπόδουλων) μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 τα πράγματα άλλαξαν δραστικά. Έχουμε όχι μόνο ένα πρωτόγνωρο εσωτερικά διαφοροποιημένο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα που άποψη ενδοκρατικού και διακρατικού πολιτικού πολιτισμού βρίσκεται στην πρό-κλασική εποχή αλλά επιπλέον είναι και αυστηρά εδαφικά διαχωρισμένο. Οι συνέπειες είναι βαθύτατων προεκτάσεων. Συντομογραφικά, γιατί αυτό αναλύεται αλλού, η συνέπεια είναι ότι η σιδερένια περιφρουρημένη κρατική κυριαρχία οδηγεί σε συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης και συναρτημένες πολιτικές ανθρωπολογίες οι οποίες βαθαίνουν ολοένα και περισσότερο την ετερότητα κάθε Πολιτείας και κατ' επέκταση καθιστώντας την διακρατική διαφοροποίηση ολοένα εντονότερη. Αυτό περιπλέκεται ακόμη περισσότερο λόγω άνισης ανάπτυξης, ύπαρξης πλανητικών πλέον δυνάμεων που καλούνται να συμπεριφερθούν "ισότιμα" με απείρως μικρότερα κράτη, ανελέητη σύγκρουση αυτών των υπερδυνάμεων, διεθνικά φαινόμενα τα οποία εξ αντικειμένου είναι εξωπολιτικά και γι' αυτό εξ αντικειμένου προ-πολιτικά και βάρβαρα που θρέφουν την ιδιωτεία και ασφαλώς άπειρα αίτια πολέμου μεταξύ όλων των κρατών που προκάλεσαν οι δύο μεγαλύτερες συμφορές της ανθρώπινης ιστορίας, αφενός η αποικιοκρατία και αφετέρου η ουτοπία και τελικά ιδιοτελές σοβιετικό σχέδιο εξίσωσης και εξομοίωσης του πλανήτη που διαδέχθηκε και τελικά συμπορεύθηκε με τον αστικοφιλελεύθερο διεθνισμό. 

    Τώρα, γιατί τα λέμε όλα αυτά και πως τα συναρτούμε με τον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζα; Είναι γιατί μετά τις θύελλες και τους ανέμους που προκάλεσαν οι δύο τελευταίοι Παγκόσμιοι Πόλεμοι στην Ευρώπη επιχειρήθηκε να δημιουργήσουν μια νέα ευρωπαϊκή πολιτική δομή. Δεν θα αναλύσω την διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, έχει γίνει αλλού και σε χιλιάδες δημοσιευμένες σελίδες. Λέω μόνο ότι από καιρό, την δεκαετία του 1960, έγινε αντιληπτό και επιστημονικά θεμελιώθηκε το γεγονός ότι δημιουργήθηκε το "ευρωπαϊκό παράδοξο": Η συνύπαρξη εντός της δομής της ΕΕ ολοένα ισχυρότερων εθνοκρατών ολοένα βαθύτερης ανθρωπολογικής ετερότητας με ένα ωφελιμιστικό σύστημα ανταλλαγών που συνοδεύεται από εντολοδόχους υπερεθνικούς θεσμούς και πλήθος κοινών νομικοπολιτικών ρυθμίσεων που συγκροτούν την ευρωπαϊκή διακρατική νομιμότητα. Τίποτα το διεθνιστικό ή κοσμοπολίτικο δεν προέκυψε, ενώ παράλληλα το φαινόμενο ζούσε και ζει τις αντιθέσεις μιας στρατηγικής εξάρτησης και ενδο-ευρωπαϊκών διλημμάτων ασφαλείας που υποβόσκουν στα θεμέλια των σχέσεων των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων (Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, ιδ. κεφ. 5 και 6). Ταυτόχρονα, λόγω καταστροφικής ιδεολογικής υπονόμευσης του κοινοτικού φαινομένου το μετά-νεοτερικό ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν εξορθολογίστηκε σύμφωνα με την διαφοροποιημένη πολιτική ανθρωπολογία, δεν προχώρησε δηλαδή στην συγκρότηση μιας αυστηρά εθνοκρατοκεντρικής ευρωπαϊκής δομής - βλ. Κοσμοθεωρία των Εθνών, κεφ. 6-  αφήνοντας κατά μέρος τις αφετηριακές λειτουργιστικές ασυναρτησίες που ... πρόβλεψαν ότι τα ωφελιμιστικά συμφέροντα θα δημιουργούσαν μια υπερεθνική αποκλειστικά οικονομική ανθρωπολογία. Χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα, έγραψε για την αντίληψη αυτή υπό ένα ευρύτερο πρίσμα ο μεγαλοφυής και ακέραιος μεγάλος στοχαστής μας, Παναγιώτης Κονδύλης.

        Το 1990 συνδυασμένα φαινόμενα [στρατηγικές ανακατατάξεις, ωρίμανση της ωφελιμιστικής λειτουργικής ολοκλήρωσης, Γερμανική επανένωση που επανατοποθετούσε σε νέα βάση τα ενδο-ευρωπαϊκά διλήμματα ασφαλείας και ανάγκη προσεκτικών "από κοινού" (όχι "κοινές" γιατί δεν υπήρχαν οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις) νομισματικών και οικονομικών πολιτικών] δημιούργησαν ένα μεταίχμιο όπου αντί ορθολογιστικών αποφάσεων οι πολιτικοί-τεχνοκράτες-γραφειοκράτες ερήμην των κοινωνιών και χέρι-χέρι με εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες έβαλαν μια ατομική βόμβα στα θεμέλια της ΕΕ. Την ΟΝΕ. Μια δηλαδή κοινή νομισματική πολιτική που ονόμασαν και οικονομική της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας με νέα υπερφίαλη και ιδεολογικοπαρμένη ονομασία (Ευρωπαϊκή "Ένωση"). Αφορά αφενός της μακροοικονομικές ισορροπίες και τις συναρτημένες κοινωνικές ισορροπίας, καθώς και τους ενδο-Κοινοτικούς όρους εμπορίου και την ανταγωνιστικότητα και αφετέρου τις ισορροπίες στην διεθνή πολιτική οικονομία και των ευρωατλαντικών σχέσεων.

    Στις περιπτωσιολογικές μελέτες που ο υποφαινόμενος έκανε αλλά όπως γνωρίζει κάθε καλός οικονομολόγος, αυτές οι σπασμωδικές αποφάσεις αποτύπωναν ημίμετρα που αποσκοπούσαν στον κατευνασμό μιας Γαλλικής ανησυχίας για τον ρόλο της Γερμανικής Κεντρικής τράπεζας. Έτσι θα ήλεγχαν, νόμιζαν, τις γερμανικές οικονομικές πολιτικές. Αυτό μπορούμε να το πούμε με διαφορετικά και πιο περιεκτικά λόγια: Μεγάλα στρατηγικά ζητήματα επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστούν με λειτουργιστικά μέτρα, οικονομικίστικες αντιλήψεις και θεσμικές ανοησίες που εξώθησαν στην κυριαρχία παντελώς πολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών και γραφειοκρατών. Θανατηφόρα γελοία πράγματα, βέβαια. Η γερμανική οικονομική ισχύς υπερίσχυσε και έχουμε τα προβλήματα και τις ανισορροπίες που βλέπουμε σήμερα και που επικίνδυνοι τεχνοκράτες-γραφειοκράτες νόμισαν ότι θα αντιμετωπίσουν φορτώνοντας όλα τα προβλήματα στην Ελλάδα. Αυτές οι γιγαντιαία ανορθολογικές αποφάσεις, επιπλέον, ευνοήθηκαν από κάτι που οι Έλληνες υποψιαζόμασταν αλλά "ανακαλύψαμε" οδυνηρά: Την απουσία πολιτικού προσωπικού που θα μπορούσε να συσπειρώσει την ελληνική πολιτική ανθρωπολογία και που θα εκστράτευε στην ΕΕ με ευρωπαϊκό πολιτικό λόγο που μια ικανή πολιτική ηγεσία θα μπορούσε να προκαλέσει ευρωπαϊκή "επανάσταση". Εξορθολογισμό δηλαδή της εθνοκρατοκεντρικής ευρωπαϊκής δομής και επανεξέταση του "γερμανικού ζητήματος" με τρόπο που θα δρομολογούσε μια βιώσιμη ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική δομή. Αντί αυτού τοποθετήθηκαν στην εξουσία οι τεχνοκράτες που μας οδήγησαν στην καταστροφή με την απροετοίμαστη ένταξη στην ΟΝΕ και το σύνολο του σπιθαμιαίου πολιτικού αναστήματος πολιτικού προσωπικού επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου κινδυνολογία και πολιτική τρομοκρατία που επανέλαβε τον παλιά καλό τους ρόλο: Το δέσιμο των Ελλήνων με εμβάθυνση της ξένης εξάρτησης όπως αποτυπώνεται στον "εφαρμοστικό νόμο". Ταυτόχρονα, ένα ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα φωτίστηκε άπλετα: Εκατοντάδες έλληνες πανεπιστημιακοί των τμημάτων πολιτικής επιστήμης, διεθνών σπουδών και ευρωπαϊκών σπουδών αποδείχθηκαν επιστημονικά ανύπαρκτοι. Μια φορά στην ζωή ενός επιστήμονα ίσως τύχει να δημιουργείται ανάγκη να παρέμβουν στις συζητήσεις της δημόσιας σφαίρας για να θρέψουν τον πολιτικό ανορθολογισμό. Για να μην γίνω πολύ σκληρός και να στεναχωρήσω πολλούς φίλους μου σταματώ εδώ. Μπορώ όμως να πω ότι αν κάποτε καταλαγιάσει η κρίση και ορθοποδήσουμε να μην εκπλαγούμε εάν ορθολογιστές πολίτες ή μια ορθολογιστική πολιτική ηγεσία κλείσει την στρόφιγγα των σπάνιων πόρων που θρέφουν ένα ολοφάνερο επιστημονικό παρασιτισμό και μια ιδεολογικοπολιτική παράκρουση άνευ προηγουμένου.  

    Για να επανέλθουμε στο ουσιαστικό ζήτημα, λόγω μεγέθους της Γερμανικής οικονομίας και της εξωστρεφούς εμπορικής της δραστηριότητας, οι αποφάσεις της κεντρικής γερμανικής τράπεζας επηρέαζαν όλη την υπόλοιπη Ευρώπη θέτοντας σε κίνδυνο τις αφετηριακές στρατηγικές ισορροπίες μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας: Μια Γερμανία της Ευρώπης ενταγμένη στο σύνολο των ευρωπαϊκών και  Ατλαντικών θεσμών και πολιτικοστρατηγικά υπό πλήρη έλεγχο. Ο έλεγχος αυτός ήταν κατανεμημένος με διάφορους τρόπους που δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ. Επιφύλασσε, πάντως, ένα πρωταγωνιστικό γαλλικό ρόλο, και αυτή την σημασία ενείχε, βασικά, η συμφωνία του 1963. Οι γερμανοί ηγέτες πριν το 1991, όμως, μπορούσαν να κρύβονταν πίσω από τη ανεξαρτησία της κεντρικής τους τράπεζας. Η ανεξαρτησία της Budesbank, όμως, δεν ήταν πολιτικά αθώα όπως δεν ήταν αθώα  και η οικονομική της γιγάντωση που ανέτρεπε τις αφετηριακές γαλλογερμανικές ισορροπίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Οι γερμανοί τραπεζίτες που διαχειρίζονταν την πανίσχυρη γερμανική οικονομία δεν είναι αλτρουιστές και δεν σκέφτονταν "ευρωπαϊστικά" ή άλλως πως. Τέτοιες ιδεολογικοπολιτικές ασυναρτησίες που παραβλέπουν την ανάγκη συμβατότητας πολιτικών εποικοδομημάτων και υποκείμενης πολιτικής ανθρωπολογίας μπορούν να υπάρξουν μόνο μέσα στα σπιθαμιαία μυαλά κάποιων διανοουμένων που ζουν παρασιτικά πολυτελώς και παραμιλώντας. Οι αποφάσεις των γερμανικών οικονομικών ελίτ, λογικότατα, διέπονταν από τις γερμανικές αξίες, τα γερμανικά κοσμοθεωρητικά πρότυπα και τις συναρτημένες με αυτά κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένες γερμανικές ηθικές επιταγές. Ιδιαίτερα για την Γαλλία, ο έλεγχος της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας, ήταν μια στρατηγική αξίωση ήδη από την δεκαετία του 1970. Συντηρήθηκε με διάφορους τρόπους ελέγχου της Γερμανίας πλην υπέβοσκε και τέθηκε επιτακτικά αρχές της δεκαετίας του 1990 υπό τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες που προαναφέρθηκαν.

Οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ήλπιζαν ότι ελέγχοντας το γερμανικό νομισματικό σύστημα θα ήλεγχαν την γερμανική οικονομία που κυριολεκτικά κάλπαζε εκτός ανταγωνισμού. Ο χαρούμενος ουτοπικός χορός που έθρεφε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για την μεταψυχροπολεμική εποχή ευνόησε ανορθολογικές πολιτικές αποφάσεις. Εν μέρει τουλάχιστον, όπως και για την Ιαπωνία, η γερμανική οικονομική υπεροχή οφειλόταν στο γεγονός ότι με δεδομένη την στρατηγική τους θέση και τις στρατηγικές τους ανάγκες οι δαπάνες τους για άμυνα και ασφάλεια ήταν συγκριτικά ελάχιστες. Οι σπάνιοι πόροι διοχετεύονταν για σκοπούς ανάπτυξης που την καθιστούσαν ολοένα και πιο ανταγωνιστική.  Όπως κανείς μπορεί να διαβάσει σε πολλά βιβλία μου στα κεφάλαια των εμπειρικών μελετών που αφορούν τα διλήμματα ασφαλείας μεταξύ των μελών της ΕΕ (κυρίως, όσον με αφορά στο Διπλωματία και στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων και στο Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας, ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση), ο έλεγχος της Budesbank  όσον φορά το πάγιο αίτημα των Γάλλων και άλλων κρατών-μελών που αφορούσε τον ρόλο της Γερμανίας και ιδιαίτερα της οικονομίας της αντιμετωπίστηκε το 1991-3 με πολιτικά σπασμωδικό τρόπο και υπό υψηλή αμερικανική επιτήρηση που επιβεβαίωσε τη στρατηγική εξάρτηση στις ΗΠΑ στην μεταψυχροπολεμική εποχή.

 

Κοντολογίς, επιθυμία των εταίρων της Γερμανίας ήταν να καθιερώσουν μηχανισμούς που θα ήλεγχαν τις αποφάσεις της κεντρικής γερμανικής τράπεζας οι οποίες κοσμοθεωρητικά / ηθικά ευνοούσαν την πολιτική ανθρωπολογία της Γερμανίας. Ένας κεντρικός νομισματικός έλεγχος, πίστευαν, θα το επιτύγχανε. Και αυτό ανεξάρτητα της ανταγωνιστικότητας της Γερμανικής οικονομίας που θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί μόνο αν παράλληλα με την νομισματική ενοποίηση προωθούνταν και η οικονομική ολοκλήρωση. Πλην, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε λόγω της διαφοροποιημένης ευρωπαϊκής εθνοκρατοκεντρικής ανθρωπολογίας αυτό ήταν ανέφικτο και γι' αυτό απαιτούνταν πολύ πιο υπεύθυνες και ψύχραιμες αποφάσεις. Πρωτίστως απαιτείτο να λειτουργήσουν όλοι με το γεγονός ότι το μέλλον της Ευρώπης έγκειται όχι σε εξωπραγματικούς ιδεολογικούς παραλογισμούς περί μιας υπερεθνικής δημόσιας σφαίρας αλλά στα πραγματικά ανθρωπολογικά δεδομένα που απαιτούσαν εξορθολογισμό της ήδη υπάρχουσας ευρωπαϊκής διακρατικής δημόσιας σφαίρας. Αυτό συνεπαγόμενα απαιτεί εκκένωση από κάθε ιδεολογική ή κοσμοπολίτική παράκρουση, ενδυνάμωση της δημοκρατίας ενδοκρατικά, ενδυνάμωση της δημοκρατίας εθνοκρατοκεντρικά με το να καταστούν οι διακυβερνητικοί οι εντολείς συναινετικών-ομόφωνων διακυβερνητικών αποφάσεων και των πρωτοβουλιών και με το να καταστούν οι υπερεθνικοί θεσμοί αυστηρά εντολοδόχοι των διακβυερνητικών θεσμών. Από ένα τέτοιο ορθολογισμό έπονται πολλά άλλα που θα έθεταν ως προτεραιότητα την διαφύλαξη των κεκτημένων με αποφάσεις που θα ήταν αυστηρά συμβατές με τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του Κοινοτικού εγχειρήματος. Επιπλέον, η λογική απόληξη μιας τέτοιας πορείας δεν μπορούσε να είναι μια πολιτική ένωση (το 1992 οι Βρετανοί ορθώς αντέδρασαν ειρωνικά στην εμμονή να ονομαστεί πρόωρα η Κοινότητα Ευρωπαϊκή "Ένωση" ενώ έξυπνα δεν συμμετείχαν στην νομισματική παράκρουση που άκουε στο όνομα Οικονομική και Νομισματική Ένωση).

Μονολεκτικά, λέω κάτι που ξαναέγραψα, ότι δηλαδή το εμβληματικό βιβλίο του Edward H. Carr, Η Εικοσαετής κρίση (εκδόσεις Ποιότητα) του 1939 μπορούσε να ξαναγραφτεί το 1992 στο πλαίσιο μιας άλλης περιπτωσιολογικής μελέτης, αυτή την φορά σε συνάρτηση με τις αποφάσεις του 1992. Οι πολιτικές δηλώσεις και εκατομμύρια κείμενα γραφειοκρατικοδίαιτων διανοουμένων κατασπατάλησαν γιγαντιαίους σπάνιους πόρους για να κράζουν το κύκνειο ιδεολογικό άσμα του μοντερνισμού. Την κατασκευαστική ιδεολογική παράκρουση που φανταζόταν πως οι θεσμοί και οι οικονομικές συναλλαγές, μπορούν να κατασκευάσουν υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία που «θα αντικαταστήσει εν μέρει ή εν όλω τα προϋπάρχοντα έθνη κράτη και που θα μετατοπίσει εξουσίες, προσδοκίες, πίστη και νομιμοφροσύνη στο υπερεθνικό επίπεδο». Και ο μεν κορυφαίος αναλυτής (Haas) που τα έλεγε αυτά έκανε τίμιες παραδοχές επιστημονικού λάθους το 1966 και το 1970, πλην δεκάδες χιλιάδες κράχτες ιδεολογικοπολιτικών συνθημάτων που δεν είχαν το δικό του επιστημονικό ανάστημα και το δικό του επιστημονικό ήθος συνέχισαν να κατακλύζουν τον «ευρωπαϊκό πολιτικό στοχασμό» και τις περιοχές όπου δρούσαν πιο πονηρά πλήθος νεοφιλελεύθερων αναλυτών οι οποίοι όμως ανοικτά προς τα μέσα της δεκαετίας του 1990 πρότειναν την κατάργηση της ΕΕ και την δημιουργία μιας "Ατλαντικής Ένωσης" στα μέτρεα και σταθμά των πάγιων αγγλοσαξονικών προτύπων (αυτά αναλύονται εκτενώς στην μονογραφία Θεωρία διεθνούς και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης). Ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς, το κηρύττουν οι αφελείς, έγραψε ορθά αλλά και ειρωνικά ο Κονδύλης, για να συμπληρώσει δεικτικά πως "οι Αμερικανοί όταν χαράσσουν την στρατηγικής τους βαθιά στον 21ο αιώνα δεν ερωτούν τον Χάμπερμανς ή τον Ρωλς". Εδώ, η ουσία έγκειται στο γεγονός ότι οι αφελείς μιλούν ουτοπικά και εξωπραγματικά ενώ οι αγγλοσάξονες συνάδελφοι πονηρά, στρατευμένα και προωθώντας μια πάγια αξίωση για μια αγγλοσαξονική και αμερικανική τάξη ευρωατλαντικής αλληλεξάρτησης. Παρενθετικά λέμε και το εξής: Αυτά τα εκατομμύρια σελίδων αυτοναναφορικών προφητειών και απίστευτης έκτασης αλληλοαναφορών μεταξύ ομοϊδεατών που μιλούσαν ασυνάρτητα με προ-πολιτικό τρόπο, είναι που συγκροτεί το σύστημα «υψηλής» επιστήμης, «περιοδικών αξιολογητών», «συμμετοχών σε [κοινωνικοπολιτικά] συνέδρια» και άναρχης, γραφειοκρατικής, κρατικής και διεθνικής στράτευσης που αναιρεί κάθε αξίωση επιστημονικότητας. Μέσα στον ωκεανό αυτό, βέβαια, επιβίωναν και κάποιοι ανθεκτικοί Μοϊκανοί. Λογικότατα, ελάχιστοι Μοϊκανοί δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον χείμαρρο πολιτικού και «επιστημονικού» παραλογισμού που ενίοτε έφθανε μέχρι τα όρια της θανατηφόρας παράκρουσης. Το μεγαλύτερο θύμα μέχρι στιγμής μιας τέτοιας παράκρουσης, πάντως, είναι καταμαρτυρούμενα οι Έλληνες πολίτες.       

 

Ο σκοπός για ένα κεντρικό νομισματικό έλεγχο της Γερμανίας, βέβαια, σχετιζόταν άμεσα και με άλλες πτυχές του «Γερμανικού ζητήματος» (αν διαβάσει κανείς τι έλεγε τότε ο Μιτεράν και τι συμβαίνει τώρα μεταξύ Μέρκελ – Σαρκοζί θα καταλάβει το μέγα Θουκυδίδειο / Ξενοφώντειο ζήτημα της εξαπάτησης στις διακρατικές σχέσεις και την μηδαμινότητα των αισθητικών σχέσεων, φιλιών, υποσχέσεων κτλ). Μεταξύ άλλων, μετά τον εκβιασμό της Γερμανίας το 1989-1992 στο θέμα της επανένωσης (που συμπεριελάμβανε και κινήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα στο επίπεδο Γαλλίας-Βρετανίας και Γαλλίας/Βρετανίας Ρωσίας), βασικά επιβλήθηκε κατά της Γερμανίας η ΟΝΕ. Όποιος είναι εραστής των καλών αναλύσεων και όποιος θέλει να σκέφτεται στρατηγικά και να μην αφήνει τον κάθε φορέα τίτλου να τον αποβλακώνει, μπορεί να διαβάσει το σχετικό άρθρο του Kenneth Waltz το 1993 αλλά και τις συνήθεις χιλιάδες επιθέσεις εναντίον του. Ο μέγας αυτός διεθνολόγος, στοχαστικά αδιατάραχτος περιέγραψε τις επερχόμενες ανακατατάξεις ισχύος, συμφερόντων και ρόλων. Πάντως, εν μέσω μεγάλης κρίσης στην Ευρώπη η εφήμερη στρατηγική σταθεροποίηση επιτεύχθηκε με «αμερικανικό δάκτυλο» (και πάλι, βλ. περιπτωσιολογικές μελέτες ό.π.). Σήμερα δεν είμαστε παρά μόνο στην αφετηρία εξελίξεων που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 λογικά έπρεπε να διαμορφώσουν ένα νέο στρατηγικό περιβάλλον, πλην, εν μέσω ουτοπίας και πολιτικοεπιστημονικής παράκρουσης υιοθετήθηκαν άλλες επιλογές οι συνέπειες των οποίων μόλις τώρα άρχισαν να εκδηλώνονται. Η ζωή βέβαια συνεχίζεται και ένας Θουκυδίδειος αναλυτής ποτέ δεν εκπλήσσεται όταν τα πράγματα εξελίσσονται σύμφωνα με την φύση των ανθρώπων, την φύση των κρατοκεντρικών διεθνών σχέσεων και τον θανατηφόρο χαρακτήρα της ουτοπικής σκέψης. Με την ίδια Θουκυδίδεια λογική, επίσης, τίποτα προσωπικό δεν υπάρχει όταν πατώντας πάνω σε στέρεα οντολογικά κριτήρια κανείς επισημαίνει τον παράλογο και ανορθολογικό χαρακτήρα κατά τα άλλα κλασικών προδιαγραφών ουτοπικών προδιαγραφών αναλύσεων, στάσεων και συμπεριφορών. Αλίμονο όταν καταντούμε οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι θανατηφόρες ουτοπικές στάσεις αποτρέψουν τη ορθολογιστική σκέψη.

 

Εν τέλει, όπως υποστηρίξαμε με έμφαση στην τελευταία μας δημοσίευση, εξόφθαλμα σωστές εκτιμήσεις θα μπορούσαν να διασφαλίσουν μια ορθολογιστική διακρατική δομή στην Ευρώπη:

i) τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα της ΕΕ,

ii) τον μηδενικό χαρακτήρα της υπερεθνικής πολιτικής ανθρωπολογίας,

iii) τον εξ ορισμού εντολοδόχο χαρακτήρα των υπερεθνικών θεσμών,

iv) την ως εκ τούτου αναγκαιότητα να έχουν μηδενικές ανεξάρτητες (των κρατών) εξουσίες,

v) την ανάγκη τα κράτη-εντολείς να ενισχύσουν την δική τους διακυβερνητική δομή με ορθολογιστικά εθνοκρατοκεντρικά κριτήρια (που πρωτίστως σημαίνει κατανόηση της κοσμοθεωρητικής/ηθικής διαφοροποίησης μεταξύ των εθνοκρατών),

vi) την ανάγκη «να μην προσπαθεί η ΕΕ να τρέξει πριν μπορεί να περπατήσει» (και δεν μιλώ βέβαια για υπερεθνικότητες κτλ, αλλά για μηχανισμούς βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων όπως η ΟΝΕ) και την ανάγκη,

vii) την ανάγκη δημοκρατικού εξορθολογισμού στο επίπεδο των εθνοκρατών με φορά κίνησης την άμεση δημοκρατία που στις μέρες μας λόγω τεχνολογίας είναι πολύ εφικτή και viii) την διαφύλαξη ως κόρη οφθαλμού την κυριότερης κοσμοθεωρητικής παραδοχής της ΕΕ, δηλαδή της ισοτιμίας των μελών και τον θεμελιώδη αντί-ηγεμονικό χαρακτήρα του εγχειρήματος.  

Ως προς τα δύο τελευταία, ισοτιμία στο διακρατικό σύστημα, οτιδήποτε και αν σημαίνει, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, αυτό ισοδυναμεί με ομοφωνία στις αποφάσεις (το πρόβλημα της ΕΕ δεν ήταν να μην τρέχει γρήγορα αλλά το ότι ενίοτε έτρεξε γρήγορα χωρίς σκέψη διαφύλαξης των κεκτημένων). Η ομοφωνία διαφυλάττει τον αντί-ηγεμονικό χαρακτήρα του εγχειρήματος.  

 

Συντομογραφικά και για να μην επαναλαμβάνουμε κείμενα χιλιάδων δημοσιευμένων σελίδων, η ΟΝΕ ήταν μια απέλπιδα και στο κατασκευασμένη στο πόδι προσπάθεια να ελεγχθούν οι Γερμανοί. Η γερμανική οικονομία ήταν εκτός ανταγωνισμού πλην με την ΟΝΕ οι υπόλοιποι βρέθηκαν μαζί της μέσα σε ένα ανταγωνιστικό λάκκο των λεόντων. Ήδη από το 1996 Ντε Λορ και άλλοι ομολογούσαν ότι η ΟΝΕ επιδείνωσε την κατάσταση επειδή αυτό που μετράει εν τέλει δεν είναι οι θεσμικές και νομικές ρυθμίσεις αλλά η οικονομική δύναμη και η στερεότητα των στρατηγικών δομών. Ακολούθησαν το ένα μετά το άλλο τα πυροσβεστικού χαρακτήρα μέτρα των συμφώνων σταθερότητας και άλλες απέλπιδες προσπάθειες να «δεθεί ο γερμανικός γίγαντας με τις κλωστές» (φράση γάλλου πολιτικού που αντιτίθετο στην ΟΝΕ ως ανορθολογική οικονομική και πολιτικοστρατηγική απόφαση).

Τα θεσμικά, πολιτικά ελλείμματα της ΟΝΕ και οι στρατηγικές αντιφάσεις απλά προσδιόριζαν μια προαναγγελθείσα μεγάλη κρίση που θα έθετε την ΕΕ σε κίνδυνο. Οι νομισματικές συμπληγάδες που άλεθαν την ΕΕ είχαν ήδη διαμορφωθεί προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 και η αδράνεια, τα σπασμωδικά μέτρα και οι αντιφατικές διορθωτικές αποφάσεις υπογράμμιζαν τόσο το πολιτικό έλλειμμα της ΕΕ όσο και τα προβλήματα του διακρατικά συγκροτημένου κοινοτικού κεκτημένου (ο όρος «διακρατικά», εδώ, ενέχει βαθύτατες θεωρητικές και πολιτικές προεκτάσεις που παραγνωρίστηκαν και που συνεχίζουν να παραγνωρίζονται επειδή οι καθήμενοι στις θεσμικές καρέκλες δεν βλέπουν ότι η υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία είναι κυριολεκτικά μηδενική και βαθύτατα εθνοκρατική. Γεγονός το οποίο, ασφαλώς, προσδιορίζει τα επίπεδα, τον καταμερισμό και τις ιεραρχήσεις της διανεμητικής δικαιοσύνης. Μέχρι στιγμής αυτά τα λάθη αποδεικνύονται θανατηφόρα για την Ελλάδα, αύριο και για άλλους).

Στερημένοι σωστής επιστημονικής συμβουλής η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία (των δύο πρωτεργατών, δηλαδή του τότε πρωθυπουργού και του νυν πρωθυπουργού ως (τότε) κεντρικού τραπεζίτη) είχε ως αποτέλεσμα μια βιαστική και απροετοίμαστη ένταξη στην ΟΝΕ, την είσοδο δηλαδή της Ελλάδας στις συμπληγάδες όπου και βρίσκεται σήμερα συνθλιμμένη.

Από άποψη πολιτικής θεωρίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (είναι αυτό που κάποτε εγώ χρησιμοποιώντας λανθασμένη συμβατική ορολογία ονόμαζα «πολιτική φιλοσοφία της ΕΕ και του διεθνούς συστήματος») οι μαρτυρίες των τριών τελευταίων χρόνων είναι συγκλονιστικές. Κυρίως για το γεγονός ότι η κοινωνικοπολιτική συγκρότηση στο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα αλλά και στο «ακραίο» από άποψη αλληλεξάρτησης και κοινής θεσμικής οργάνωσης σύστημα της ΕΕ, καταμαρτυρεί τον διακριτό χαρακτήρα της πολιτικής ανθρωπολογίας των εθνοκρατών μελών του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.

Καταμαρτυρεί την βαθύτατη ετερότητα των εθνοκρατών στα πεδία της ηθικής και κοσμοθεωρητικής διαμόρφωσης και το πόσο επίκαιρη είναι η κρατοκεντρική θεώρηση του Θουκυδίδη που προειδοποιεί για τα προβλήματα, τα διλήμματα και τις προοπτικές σταθερότητας μιας κρατοκεντρικής δομής. Όσον με αφορά αυτά τα αποκρυστάλλωσα στο 6^ο κεφάλαιο του Κοσμοθεωρία των Εθνών, στο κεφάλαιο 6. Υπό ένα ευρύτερο πλαίσιο που αφορά την λεγόμενη θεωρία διεθνών σχέσεων, βέβαια, στην κορυφή και Νο 1 παραμένει αδιατάραχτα η ανάλυση του Kenneth Waltz, ιδιαίτερα στο Θεωρία διεθνούς πολιτικής.

Στα Δυτικά πανεπιστήμια, η κυρίαρχη συμβατική πολιτική σκέψη βρίσκεται ακόμη στην προ-πολιτική εποχή του 15ου-17ου  αιώνα όταν στην Ευρώπη υπήρχαν δουλοπάροικοι τους οποίους τα ελίτ προσπαθούσαν να διαμορφώσουν ανθρωπολογικά σύμφωνα με κάποια εξωπολιτικά δόγματα και τους συμπαρομαρτούντες σε ένα έκαστο δόγμα θεσμούς. Και στην Ελλάδα, όμως, καταμαρτυρείται κάτι το ιλαροτραγικό και κωμικό είναι πλέον πασίδηλο. Ήδη το ανέφερα αλλά θέλω να το τονίσω: Οι γιγαντιαίοι σπάνιοι πόροι που επενδύθηκαν σε τμήματα πολιτικής επιστήμης, διεθνών σπουδών και ευρωπαϊκών σπουδών αποδίδουν αντίστροφα των προσδοκιών. Δεν εγέρθηκε ένα ισχυρό σώμα επιστημόνων που θα μπορούσε να παράγει κοινωνικοπρακτικά χρήσιμη γνώση που όχι μόνο θα ωφελούσε την δημόσια πολιτική σφαίρα της Ελλάδας αλλά επιπλέον θα συνεισέφερε με ορθολογιστικές και επιστημονικά βάσιμες αναλύσεις στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Η συμβατική σοφία παραμένει προσκολλημένη σε κραυγαλέα λανθασμένες μοντερνιστικές αναλύσεις κατάλληλες μόνο για δουλοπάροικους και με θλιβερό τρόπο η επιστημονική αξιοσύνη δεν αναζητείται στην βασιμότητα των επιστημονικών θεμελιώσεων αλλά στο αυγάτισμα ξεπερασμένων δευτερογενών πηγών που γεμίζουν παραπομπές. Αυτή την λογική θέλησε να καθιερώσει ο παράφρων νόμος των ΑΕΙ της περασμένης καλοκαιρινής ραστώνης που προπετώς αξιώνει να "διεθνοποιήσει" τα ελληνικά πανεπιστήμια. Το ευρωπαϊκό παρασιτικό σύστημα γραφειοκρατικοδίαιτων ομοϊδεατών, εξάλλου, αναπαράγει και συντηρεί τον εαυτό του ενίοτε -ιδεοτυπικά μιλώντας, καθότι πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις- πίσω από κορδωμένες και καλοπληρωμένες διακηρύξεις «επιστημονικής ελευθερίας» που μπορούν μόνο να μεταμφιέσουν την αμάθεια, την ημιμάθεια, το τεμπελιό, την ιδεολογικοπολιτική στράτευση και την ψυχική ικανοποίηση που ανά τους αιώνες πρόσφερε λόγω ευέλικτης παρασιτικής προσκόλλησης στην πολιτική θεολογία κάθε είδους.   

Η βοή των επερχομένων γεγονότων είναι ηχηρή. Πλην μετά το μνημόνιο η Ελλάδα έχασε κάθε περιθώριο ελιγμού. Θα βρεθεί στην μέγγενη εξελίξεων που όχι μόνο δεν μπορεί να ελέγξει αλλά και που δεν θα μπορέσει να αντιδράσει επειδή φυλακίστηκε εθελούσια και αναίτια. Γνώμες κυριαρχούν, επιπλέον, και όχι η γνώση.  

 

Υστερόγραφο. Παραθέτω εδώ ένα από τα χιλιάδες κείμενα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο όπου και εμφαίνονται κάποια σχόλιά μου όπως το διάβαζα. Ήταν η αφορμή να γράψω σήμερα το πιο πάνω σχόλιο. Ο σχολιασμός αυτού του ειδησεογραφικού κειμένου είναι τυχαίος και συμπτωματικός. Χιλιάδες τέτοιες πληροφορίες εισρέουν στον υπολογιστή μας καθημερινά, ενώ οι πρωτογενείς στάσεις και συμπεριφορές ατόμων, κρατών και θεσμών επαληθεύουν ή διαψεύδουν όλες τις θεωρίες. Το ότι πολλοί σφυρίζουν αδιάφορα, ήδη τονίστηκε, είναι και το πρόβλημα. (η έμφαση και τα σχόλια με κόκκινο στο κείμενο που ακολουθεί είναι δική μου)

 

Η Bundesbank μόλις ανακάλυψε ότι έχουμε νομισματική ένωση!

Τρίτη, 06 Μάρτιος 2012 00:42

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πρόσφατες εξελίξεις στην κρίση της Ευρωζώνης είναι η έκπληξη που εξέφρασε το γερμανικό οικονομικό κατεστημένο στην ιδέα ότι η Ευρωζώνη είναι όντως νομισματική ένωση. Για δες! Προφανώς κανείς μέχρι σήμερα δεν τους το είχε πει…

Η ιστορία πίσω απ’ όλα αυτά είναι μεγάλη αλλά πρέπει να ειπωθεί. Στην αρχή είχαμε μια μάλλον τεχνική συζήτηση σχετικά με τις ανισορροπίες στο κεντρικό σύστημα πληρωμών της Ευρωζώνης που είναι γνωστό σαν Target 2 [Στην υπερεθνικά ανθρωπολογικά μηδενική ΕΕ μοντερνιστές τεχνοκράτες της εκατοέμμεσης αντιπροσώπευσης έπαιρναν και συνεχίζουν να παίρνουν αποφάσεις που δεν αφορούν ανθρώπους αλλά μηχανές]. Η Γερμανία έχει συσσωρεύσει απαιτήσεις που σήμερα ξεπερνούν τα 500 δις ευρώ έναντι του Ευρωσυστήματος – του δικτύου που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις διάφορες εθνικές κεντρικές τράπεζες. Και τώρα η Bundesbank έχει αρχίσει να ανησυχεί για τον κίνδυνο αντισυμβαλλομένου σε περίπτωση ξαφνικής κατάρρευσης του ευρώ [Η αυτοσυντήρηση αφορά και τους ηγεμόνες όταν το πλεόνασμα τους τεθεί σε κίνδυνο].

Την ανακάλυψη της σημασίας του συστήματος Target 2 την έκανε ο Χανς Βέρνερ Σιν, πρόεδρος του γερμανικού Οικονομικού Ινστιτούτου Ifo που συνυπέγραψε τη σχετική μελέτη με το συνάδελφό του Τίμο Βολμερσχόιζερ. Οι δύο οικονομολόγοι βρήκαν ότι το ισοζύγιο του συστήματος Target 2 αντανακλά τις ανισορροπίες των ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών από την έναρξη της κρίσης της Ευρωζώνης. Πριν το 2007 προφανώς δεν υπήρχε πρόβλημα γιατί τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών χρηματοδοτούνταν από τις εμπορικές τράπεζες [Σίγουρα έτσι είναι. Το προαναγγελθέν έλλειμμα των ισοζυγίων πληρωμών των λιγότερο ισχυρών ενείχε προαναγγελθείσες συνέπειες οι οποίες όταν προέκυψαν ενοχοποιήθηκαν τα γουρούνια των νοτίων μελών της θαυμαστής μοντερνιστικής δημόσιας σφαίρας – τα γνωστά τεμπέλικα pigs του νότου το εισόδημα των οποίων λεηλατείται αυτή την στιγμή]. Από τη στιγμή που αυτό σταμάτησε, το ρόλο τους ανέλαβαν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες. Οι ελληνικές, οι πορτογαλικές και οι ισπανικές τράπεζες μπορούν κάλλιστα να  χρηματοδοτούνται δίχως όρια από την κεντρική τους τράπεζα. Έτσι για παράδειγμα όταν μια ελληνική εταιρία αγοράζει ένα γερμανικό προϊόν, η αλυσίδα των συναλλαγών ξεκινά από την ελληνική τράπεζα του αγοραστή περνά μέσα από την κεντρική τράπεζα της Ελλάδας που δημιουργεί το χρήμα για αυτή τη συναλλαγή και το στέλνει στην Bundesbank που καταγράφει τη συναλλαγή ως δική της απαίτηση έναντι του ευρωσυστήματος.

Η Bundesbank αρχικά δεν έδινε σημασία στο ισοζύγιο του συστήματος Target 2 θεωρώντας  το ζήτημα στατιστικής [Οι μακροοικονομικές ισορροπίες στο εσωτερικό και διακρατικά είναι υπόθεση στατιστικών εκτιμήσεων και όχι ζητημάτων βαθύτατων διανεμητικών συνεπειών]. Το επιχείρημα ήταν: ναι, οι υποχρεώσεις καταγράφονται στο λογαριασμό της Bundesbank αλλά το ρίσκο αντισυμβαλλόμενου μοιράζεται ανάμεσα σε όλα τα κράτη μέλη του ευρώ σύμφωνα με το μερίδιό τους στο Ευρωσύστημα [Αυτόματο αόρατο οικονομικό χέρι ανθρωπολογικά και ηθικά αδιάφορο]. Αλλά την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της Γιενς Βάιντμαν δήλωσε ότι οι ανισορροπίες του συστήματος Target 2 είναι σημαντικές και ότι ενέχουν έναν απαράδεκτο κίνδυνο. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι η Bundesbank προσχώρησε στο ενιαίο μέτωπο των Γερμανών ακαδημαϊκών οικονομολόγων [Βέβαια: Λογικό και αναμενόμενο].

Οι δύο Γερμανοί καθηγητές αξίζουν ευσήμων που μας εξήγησαν λεπτομερώς τους μηχανισμούς με τους οποίους λειτουργεί μια νομισματική ένωση σε περίπτωση κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος. Έχουν επίσης δίκιο να επισημαίνουν ότι σε περίπτωση ξαφνικής κατάρρευσης του ευρώ, η Γερμανία θα έχανε μεγάλο μέρος των απαιτήσεων της – που φτάνουν περίπου στο 20% του ΑΕΠ της [Το ερώτημα είναι πόσα κέρδισε μέσα από το ανισοζύγιο και πόσα έχασαν οι άλλοι. Ακόμη και σε βάρβαρες καταστάσεις το πλιάτσικο τελειώνει και επιστρέφουμε στις λογικές του ηθικά και κοσμοθεωρητικά κατακερματισμένου διακρατικού συστήματος όπου: «ο ισχυρός αφού  κρατήσει το περίσσευμα επιβάλλει ως προς τα υπόλοιπα ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί, προσαρμόζεται ή και εξαφανίζεται». Έτσι: «Τον Χάμπερμανς τον πίστεψαν οι ιθαγενείς και στην συνέχεια έγιναν είλωτες, τον Χάμπερμας τον δεν τον πίστεψαν οι ηγεμόνες και σχεδίασαν το πλιάτσικο και στο τέλος του δρόμου η ανισορροπία προκάλεσε τις συνήθεις ζημιές σε όλους»- ευχαριστώ τον Κονδύλη για την παράφραση: «όσα οφελούν τους ιδιοτελείς τα κηρύττουν οι αφελείς», ιδιαίτερα μέσα στα πανεπιστήμια των ιθαγενών].

Παρά ταύτα είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί οι πάντες παριστάνουν τους έκπληκτους με το γεγονός ότι οι σημερινές ανισορροπίες των ισοζυγίων τρεχουσών πληρωμών μπορούν να χρηματοδοτούνται για απεριόριστο χρονικό διάστημα σε μια νομισματική ένωση [Εξαπάτηση, υποκρισία, ψέμα σε ένα ηθικά διαφοροποιημένο διεθνές σύστημα. Πανάρχαια ιστορία … Και δυστυχώς δεν έχουμε μαγικά ραβδιά για να κάνουμε θαύματα αλλά μόνο τον Θουκυδίδη για να λειτουργούμε αν μπορούμε ορθολογιστικά και λογικά]. Δεν είναι αυτό ένα βασικό χαρακτηριστικό της νομισματικής ένωσης που τη διαφοροποιεί από ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών; Όσο οι τράπεζες έχουν πρόσβαση στην κεντρική τράπεζα και μπορούν να παρέχουν τα ζητούμενα ενέχυρα, οι χώρες μπορούν κάλλιστα να έχουν εξωτερικά ελλείμματα για απροσδιόριστη χρονική περίοδο.

Η ύπαρξη απεριόριστης χρηματοδότησης δεν σημαίνει ότι οι ανισορροπίες δεν έχουν σημασία [Κάποιοι έλεγαν πως δεν είχε σημασία και κάποιοι άλλοι σφύριζαν αδιάφοροι]. Αντιθέτως, έχουν άκρως αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις, όπως άλλωστε μας δείχνει και η κρίση. Το ουσιαστικό είναι ότι σε μια νομισματική ένωση οι ανισορροπίες δεν διορθώνονται αυτομάτως. Αν θες να κάνεις προσαρμογή, πρέπει να την κάνεις εσύ ο ίδιος [Όλα τα προγενέστερα σχόλια ισχύουν και εδώ].

Υποθέτουμε ότι η καλύτερη πολιτική για να λύσουμε αυτά τα θέματα είναι να επιτεθούμε στη ρίζα του προβλήματος – τις ίδιες τις ανισορροπίες. Μια από τις κυριότερες αιτίες του προβλήματος είναι βεβαίως τα επίμονα γερμανικά πλεονάσματα. Κατά συνέπεια το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί εύκολα με πολιτικές που θα ενθάρρυναν τη Γερμανία να αυξήσει τις εισαγωγές της σε σχέση με τις εξαγωγές της [Ακόμη και αν όλοι οι υπόλοιπο γονυπετείς τους παρακαλούν δεν θα το κάνουν ή τουλάχιστον δεν θα το κάνουν σε αναγκαίο βαθμό γιατί δεν τους συμφέρει. Τέτοιες αλήθειες όμως δεν τις κατανοούν πολλοί: α) όσοι λόγω ιδεολογικών παρωπίδων δεν κατανοούν την κοσμοθεωρητική και ηθική διαφοροποίηση του κόσμου σε διακριτά εθνοκρατικά συστήματα που διαθέτουν ένα έκαστο ιδιαίτερη και ιδιόμορφη πολιτική ανθρωπολογία. Β) όσοι σκεπτόμενοι προπολιτικά και στοχαστικά βρισκόμενοι στην εποχή των δουλοπαροίκων πιστεύουν ότι υπάρχουν ανώτερα ορθολογιστικά κριτήρια τα οποία κάποιοι ανώτεροι θεσμοκράτες θα επιβάλλουν διαμορφώνοντας οικονομικές υπερεθνικές ανθρωπολογίες και γ) όσοι δεν κατανοούν τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος που στην ΕΕ επαληθεύεται όσο πουθενά αλλού. Ακόμη, υπάρχουν στο ευρωπαϊκό επίπεδο και αναρίθμητοι που θηριωδώς θέλουν να κατέχουν επιστημονικούς τίτλους για να αναμασούν παρασιτικά διάφορα θεωρήματα και ιδεολογήματα, πάντοτε στο όνομα της … επιστημονικής ελευθερίας]. Χρειαζόμαστε πολιτικές πανευρωπαϊκής στήριξης στο τραπεζικό σύστημα και μέτρα που θα μας διασφαλίσουν ενάντια στα ασύμμετρα σοκ. Πρέπει ακόμη να εναρμονίσουμε πολλές πλευρές της ευρωπαϊκής διαρθρωτικής μας πολιτικής ώστε να διασφαλιστεί ότι οι ανισορροπίες δεν θα γίνουν μόνιμες. [Έλεος. Που είναι τα μαγικά ραβδιά. Θέλω και εγώ ένα για να κερδίσω το τζόκερ]

Αλλά η Γερμανία δεν θέλει τίποτα από όλα αυτά [Τώρα μάλιστα. Καταλάβαμε! O ευρωπαϊκός δημόσιος χώρος είναι γεμάτος αλτρουισμό που κηρύττουν οι ιδιοτελείς και αφελείς και ιθαγενή φερέφωνά τους]. Αντιθέτως η Bundesbank θέλει να λύσει το πρόβλημα μόνο από την πλευρά της χρηματοδότησης. Την περασμένη εβδομάδα ο Γιενς Βάιντμαν πρότεινε την τιτλοποίηση των απαιτήσεων της Γερμανίας στο Target 2. Ας το σκεφτούμε μισό λεπτό. Ο Βάιντμαν ζητά πρόσβαση στην ελληνική και ισπανική περιουσία και άλλα στοιχεία ενεργητικού ως το ύψος των 500 δις ευρώ για την περίπτωση που καταρρεύσει η Ευρωζώνη. Θα μπορούσε κάλλιστα να προτείνει να στείλουμε τη Λουφτβάφε να λύσει την κρίση του ευρώ! Η πρόταση του είναι απίστευτα ακραία. [Αυτό είναι σωστό και εξηγεί πολλά όσα κάποιοι «έξαλλοι» εξηγούσαν για το μνημόνιο]

Αλλά μας λέει και κάτι άλλο: ζητώντας διασφαλίσεις απέναντι στην κατάρρευση του ευρώ, η Bundesbank μας λέει ότι δεν θεωρεί πια την κατάρρευση του ευρώ ως γεγονός μηδενικών πιθανοτήτων. Αν ζητά όμως διασφαλίσεις η Bundesbank, θα πρέπει να ζητήσουν κι όλοι οι  άλλοι. Η συζήτηση για το Target 2 είναι σημαντική επειδή μας πάει στη ρίζα του προβλήματος. Αλλά το οικονομικό κατεστημένο της Γερμανίας είναι ειλικρινές. Αυτό που οι άνθρωποι αυτοί πραγματικά μας λένε είναι ότι δεν θέλουν πια τη νομισματική ένωση. Θέλουν ένα πιο χαλαρό καθεστώς ενιαίου νομίσματος. [Πολύτιμα αυτά τα ειλικρινή τεχνοκρατικά συμπεράσματα. Δείχνουν την απόσταση μεταξύ παράκρουσης και πολιτικού ορθολογισμού με την κλασική έννοια του όρου, τον ρόλο κάποιων «φιλοσόφων» που εκθείαζαν τους τεχνοκράτες ως καθωσπρέπει διακυβέρνηση, την απόσταση μεταξύ επιστημονικής σκέψης και παρασιτικής ιδεολογικοπολιτικής παράκρουσης που κυριαρχεί στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και τις τάσεις που αναπτύσσονται. Για όποιον έχει στοιχειώδης μη ιδεολογικοπολιτικές παραστάσεις της διεθνούς πολιτικής γνωρίζει ότι θα υπάρξει μεγάλη ανακατανομή συμφερόντων, μια νέα σταθεροποίηση σε ένα άλλο σημείο ισορροπίας ισχύος και συμφερόντων και επιβίωση των ισχυρών συνάμα και εκμηδένιση των αδυνάμων. Σημαίνει επίσης πως στην νέα δομή ένα νέο ρεύμα αφελών θα πρέπει να υπάρξει για να αρχίσει να στηρίζει τους ιδιοτελείς (αυτός ήταν ο ρόλος του πολιτικού στοχασμού στην ιστορία, ιδιαίτερα από τον 16 αιώνα μέχρι σήμερα]. Δίκαιο τελικά έχει ο Κονδύλης όταν γράφει ότι όλα αυτά κανείς αξίζει να τα αναλύει τελικά από γούστο. Ο φαύλος κύκλος που αναλύει στο Ισχύς και Απόφαση και ιδιαίτερα οι καταληκτικές επισημάνσεις, επαληθεύονται ξανά και ξανά. Ιδίως μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους όπου θα συνεχίζουν να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πάλη αξιώσεων ισχύος και μεταμφιεσμένων θηριωδών στάσεων.  Συνιστώνται για μελέτη τέσσερα κείμενα: Θουκυδίδης, Πελοποννησιακός Πόλεμος, Κονδύλης, Ισχύς και Απόφαση (συν το Από τον 20 στον 21 αιώνα), Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων και όποιος μπορεί και το αντέχει ψυχικά, το ανελέητα αληθινό Θεωρία διεθνούς πολιτικής του Kenneth Waltz.]

 

------------------------------

22.2.2012 Ιδιωτεία και μνημονιακοί - αντί-μνημονιακοί

 

Γίνονται πολλές συζητήσεις τελευταία και η Ελλάδα φαινομενικά χωρίστηκε μεταξύ μνημονιακών και αντί-μνημονιακών. Κουραστικές αυτές οι συζητήσεις γιατί η κρίση χώρισε τα "άγρια" από τα "ήμερα". Τα "ήμερα" είναι όσοι λόγω γνώσης και συνειδητής στάσης νοιάζονται για την Πολιτεία τους και βλέπουν το δικό τους συμφέρον σε συνάρτηση με το κοινό συμφέρον. Τα "άγρια" είναι όσοι ενσαρκώνουν την πανάρχαια έννοια της "ιδιωτείας". Τώρα, κουραστικό είναι να κάθεται κανείς να συζητεί πανάρχαιες έννοιες διαχρονικά επαληθευμένες. Όποιος είναι σοβαρός και όχι καραγκιόζης παιδικής χαράς εάν διαβάσει τα συμφωνηθέντα θα συμφωνήσει ότι η Ελλάδα απώλεσε την εθνική της ανεξαρτησία. Ότι επίσης υποθηκεύτηκε το μέλλον της. Οι δράστες είναι πολλοί και γνωστοί, και όχι μόνο αυτοί που έκλεψαν και λεηλάτησαν την χώρα. Είναι και αυτοί που αν και "καλά παιδιά" την κρίσιμη στιγμή αποδείχθηκαν δειλοί, ανίκανοι να λειτουργήσουν ως φορείς του δημόσιου συμφέροντος, ανίκανοι να συγκροτήσουν επιχειρήματα και σχέδια δράσης για να υπερασπιστούν την εθνική ανεξαρτησία και πολύ ικανοί στα πισωγυρίσματα και στην προπετή επιθετική συμπεριφορά κατά όσων την υπερασπίζονται. Δεν εκπλήττει πάντως ότι οι τελευταίοι όπως κάθε νεοφώτιστος είναι τελικά και οι ποιο επιθετικοί. Ομολογώ πάντως το πόσοι πολλοί τελευταία λειτουργούν και σκέπτονται με όρους ιδιωτείας και όχι με όρους συμφέροντος της Πόλεως. Μια ματιά στον Θουκυδίδη και πάλιν φωτίζει την ιεραρχία των διλημμάτων και το λαθεμένο ή ορθό χαρακτήρα των αποφάσεων: "… Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι η πόλις, η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον αποτυγχάνη. Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της, ενώ είναι, πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή. Αφού λοιπόν η μεν πόλις είναι ικανή να βαστά τας ατυχίας των ιδιωτών, αλλ' εις έκαστος από αυτούς ανίκανος να βαστά τας ιδικάς της, οφείλομεν όλοι να την υποστηρίξωμεν και όχι να συμπεριφερώμεθα όπως σεις τώρα, οι οποίοι, τρομαγμένοι από τας ιδιαιτέρας σας δυστυχίας, παραμελείτε το έργον της σωτηρίας της πόλεως». Περικλής, Θουκυδίδου Ιστορία Β60,61 μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου (διατηρείται η ορθογραφία του αρχικού κειμένου)

 

12.12.2012. Αυτοκτονία η «διεθνής διάσκεψη»

 

http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/463377

 | 12/02/2012 | Του Σάββα Ιακωβίδη

O καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος εξηγεί γιατί αποτελεί κίνδυνο

Υποστηρίζει ότι μας κρέμασε στο χείλος του κρημνού και κρατιόμαστε από μια λεπτή κλωστή. Θα είναι η αρχή του τέλους της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, είναι ωμά και ρεαλιστικά ξεκάθαρος: Η πορεία προς τη «Διεθνή Διάσκεψη» μάς θέτει σε μιαν αναπόδραστα αυτοκτονική τροχιά, επειδή η ηγεσία μας και δη τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν συναίσθηση πώς λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις. Και υπογραμμίζει:«Κανείς να μην έχει αμφιβολία ότι από τη στιγμή που ο Κύπριος Πρόεδρος δεν απέρριψε μια ''Διεθνή Διάσκεψη'', αν δεν οριοθετηθεί αυστηρά, με βάση τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, όλοι οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι ήδη άρχισαν να επεξεργάζονται το πώς θα διανεμηθεί η ''κυπριακή πίτα''». Σε συνέντευξή του στη «Σ», λέγει: 

Χειρότερα από το 1922

-Γιατί πιστεύετε ότι η Κύπρος σήμερα κινδυνεύει;

Το συγκλονιστικό φιλμ της Μαρίας Ηλιού που μετέδωσε πρόσφατα η ΕΡΤ για την καταστροφή της Σμύρνης, θυμίζει πολύ την Κύπρο, και προειδοποιεί: «Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη, κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει, όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν τη γνωρίζουν, όταν πια, για κείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχει απομείνει τίποτε για να το προφυλάξει απ’ αυτήν. Αυτό σεις, αδύναμοι και που η τύχη σας κρίνεται από μια μονάχα κλίση της ζυγαριάς, μην θελήστε να το πάθετε ούτε να μοιάσετε τους πολλούς που, ενώ μπορούν ακόμη να σωθούν με ανθρώπινα μέσα, όταν τους βρουν οι συφορές και τους εγκαταλείψουν οι βέβαιες ελπίδες, καταφεύγουν στις αβέβαιες, τη μαντική και τους χρησμούς και όσα άλλα τέτοια, με τις ελπίδες που δίνουν, φέρνουν στην καταστροφή» (Θουκυδίδης, V103).

Όταν οι αιμοβόροι ανατολίτες με επικεφαλής τον Κεμάλ είχαν ήδη περικυκλώσει τη Σμύρνη -την «άπιστη πόλη», όπως την έλεγαν οι μουσουλμάνοι επειδή εκεί ήταν… μειονότητα- ο κόσμος ήταν ανυποψίαστος και με πολλές ελπίδες. Φήμες, ψιθύριζαν πολλοί. Χόρευαν, τραγουδούσαν και περιπατούσαν αμέριμνα. Λίγες μέρες μετά οι Τούρκοι τούς έσφαξαν, τους πέταξαν στη θάλασσα, βίασαν και σκλάβωσαν όσες γυναίκες επιβίωσαν και τους άνδρες αλυσοδεμένους τούς εξαφάνισαν στην Ανατολή.

Οι επιβιώσαντες της σφαγής διασκορπίστηκαν στις πέντε ηπείρους όπου μέχρι και σήμερα αναπολούν τον χαμένο παράδεισό τους. Συγκριτικά, σήμερα για την Κύπρο -ακόμη μια «άπιστη χώρα», σύμφωνα με την ισλαμική πίστη, αν οι νεοοθωμανοί επιβληθούν επί της Κυπριακής Δημοκρατίας- τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα απ’ ό,τι το 1922: Ο νεοϊσλαμικός φανατισμός που θρέφει τον νεο-οθωμανισμό των Ερντογάν και Νταβούτογλου είναι πολιτικά πολύ πιο συγκροτημένος και πολύ πιο επιθετικός. Όποιος έχει αμφιβολία ας διαβάσει το κατά τα άλλα καταπληκτικό βιβλίο του Νταβούτογλου, «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες».

Οι απερίσκεπτοι ΑΚΕΛ - ΔΗΣΥ μουρμουρίζουν περί διζωνικής…

-Γιατί εκτιμάτε ότι μια διεθνής διάσκεψη για το Κυπριακό είναι καταστροφική;

Δυστυχώς, λόγω νοοτροπιών και χειρισμών των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων η καταστροφή της Κύπρου λογικά είναι πλέον σχεδόν βεβαία. Η «διεθνής διάσκεψη» μάς κρέμασε στο χείλος του κρημνού και κρατιόμαστε από μια λεπτή κλωστή. Αν κοπεί, αν δηλαδή δεχθούμε να συρθούμε σε μια τέτοια πορεία θανάτου, αναπόδραστα έπονται απώλειες ζωών, στέρηση ελευθερίας, αρπαγή περιουσιών και για ακόμη μια φορά κατάκτηση ιερών και εστιών. Το 1974 θα ωχριά μπροστά στο «2012 της Διεθνούς Διασκέψεως». Όταν η συμφορά θα έλθει, κανείς από τους παλαιοκομμουνιστές κυβερνητικούς εκπροσώπους, από τους κράχτες των «μη κυβερνητικών οργανώσεων» ή από τα ενωτικά παλληκάρια του 1974, που εμφανίζονται τώρα να έχουν ευέλικτα αλλαξοπιστήσει για να γίνουν ανθρωπολογικά εκμηδενισμένοι κοσμοπολίτες, δεν θα λογοδοτήσει. Τα ανατολίτικα ασκέρια, πανέτοιμα από καιρό, θα πατήσουν πάνω στα πτώματα των Κυπρίων, θα βιάσουν τις γυναίκες, θα αρπάξουν τον υποθαλάσσιο πλούτο και θα ελέγξουν το σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη, όπως έγραψε ο Νταβούτογλου στο βιβλίο του. Χωρίς να ελέγχει απόλυτα την Κύπρο, μας πληροφορεί επισήμως ο νυν Υπουργός Εξωτερικών και μέντορας των νεο-οθωμανών, η Τουρκία δεν μπορεί να ανέβει τα ποθητά σκαλιά της ηγεμονικής ισχύος. Όσον αφορά στους τρίτους, τον τωρινό αμέριμνο Κύπριο πολίτη, όταν η συμφορά επέλθει, οι «τρίτοι» θα τον βοηθήσουν όσο βοήθησαν και τους Σμυρνιούς.

 

Ενώ όλα αυτά δρομολογούνται με τη Διεθνή Διάσκεψη και εν μέρει στήνουν το μαντρί μέσα στο οποίο θα μας εξολοθρεύσουν, η πολιτικά απερίσκεπτη ηγεσία των δύο μεγάλων κομμάτων μουρμουρίζει κουβέντες θανάτου περί «διζωνικής-δικοινοτικής», αποδέχεται εποίκους και αποδέχεται εγγυήσεις του χθεσινού και μελλοντικού σφαγέα. Οι φρούδες ελπίδες που φέρνουν την καταστροφή είναι πολλές και τα συνοδευτικά ιδεολογήματα αναρίθμητα. Αναφέρω μερικά: «Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν» (ενώ εκ της φύσεώς του το διακρατικό σύστημα διαχωρίζει τους λαούς σε ομάδες διαφορετικών συμφερόντων, συχνά θανάσιμα εχθρικών). «Τα αίτια των διεθνών προβλημάτων είναι ταξικά» (ενώ ποτέ δεν ίσχυσε αυτό: Τα διεθνή προβλήματα έχουν ως κύρια αίτια τη σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ κρατών, την άνιση ανάπτυξη και τον ηγεμονισμό). «Η διεθνής κοινότητα και οι διεθνείς θεσμοί βρίσκουν δίκαιες και ειρηνικές λύσεις» (ενώ δεν υπάρχει διεθνής κοινότητα αλλά διακρατικό σύστημα και οι διεθνείς θεσμοί εγγενώς και εκ της φύσεώς τους έχουν αρμοδιότητα, και αυτή κολοβή και εξαρτημένη από τις ηγεμονικές δυνάμεις, τη διεθνή τάξη).

Είμαστε αναλώσιμοι

-Πώς αξιολογείτε τον ρόλο των διεθνών θεσμών και οργανισμών;

Σήμερα θα σταθώ για λίγο στους διεθνείς θεσμούς και στον χαρακτήρα της διεθνούς πολιτικής μέσα στην οποία εντάσσονται. Η λαίλαπα της «Διεθνούς Διάσκεψης» πρωτίστως σχετίζεται με το δικό μας γνωστικό έλλειμμα όσον αφορά στους διεθνείς θεσμούς. Φρούδες ελπίδες ως προς τη δικαιοδοσία τους, τις αρμοδιότητές τους και τις δυνατότητές τους είναι αναπόδραστα καταστροφικές. Βασικά, αν δεχθούμε να εγκαταλείψουμε το κράτος μας για να φτιάξουμε κρατίδιο εποπτευόμενο από τους νεο-οθωμανούς και τους Βρετανούς αποικιοκράτες, θα είμαστε οι πρώτοι που εθελούσια αυτοχειριάστηκαν με αυτό τον τρόπο. Η πορεία προς τη «Διεθνή Διάσκεψη» μάς θέτει, ακριβώς, σε μιαν αναπόδραστα αυτοκτονική τροχιά. Με όρους στοιχειώδους γνώσης τού τι συμβαίνει στη διεθνή πολιτική, τα δικά μας μηνύματα ότι η κρατική μας κυριαρχία και ο λαός μας είναι αναλώσιμα αγαθά στον συμβιβαστικό βωμό της «διεθνούς κοινότητας», οι άλλοι λειτουργούν με τους όρους της δικής μας εγκληματικής αφέλειας. Αυτό πλέον παίρνει επίσημη μορφή με τη «Διεθνή Διάσκεψη» -και ο αδύναμος σε μια διένεξη αν δεχτεί μια τέτοια «Διάσκεψη», σε αγχόνη πάει-, είναι η αρχή του τέλους της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας. Ποιοι θα είναι οι νέοι κάτοχοι και επικυρίαρχοι; Θα είναι οι άμεσα ή έμμεσα συγκυβερνήτες ή εγγυητές Νταβούτογλου και Ερντογάν, οι Βρετανοί και όποιο άλλο ηγεμονικό αρπακτικό κατορθώσει να αρπάξει κάποιο κομμάτι του κατακρεουργημένου σώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Η «κυπριακή πίτα…»

Κανείς να μην έχει αμφιβολία ότι από τη στιγμή που ο Κύπριος Πρόεδρος δεν απέρριψε μια «Διεθνή Διάσκεψη», αν δεν οριοθετηθεί αυστηρά -και προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο δεν υπάρχουν- με βάση τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, όλοι οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι ήδη άρχισαν να επεξεργάζονται το πώς θα διανεμηθεί η «κυπριακή πίτα». Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αυτήν τη στιγμή συζητούν για το πώς θα εκδιωχθούν οι Κύπριοι (σίγουρα κάποιοι θα μείνουν και θα αλλαξοπιστήσουν, ήδη κάποια μηνύματα στον ορίζοντα το δείχνουν) και για το πώς θα διανεμηθεί ο υποθαλάσσιος ενεργειακός πλούτος. Για το ποιοι και πώς, επίσης, θα προσποριστούν τη γεωπολιτική σημασία της Κύπρου. Κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Αν οι ζηλωτές της διζωνικότητας έχουν ήδη δώσει το μήνυμα ότι δρομολογείται η εγκατάλειψη της κυριαρχίας της ΚΔ στον βωμό πολιτειακών πειραματισμών, λογικά όσοι μέχρι τώρα διαπραγματεύονταν με εμάς για συνεργασία στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, θα έχουν ήδη αρχίσει μυστικές διαπραγματεύσεις με τον επερχόμενο επικυρίαρχο, την Τουρκία. Μέχρι αυτήν τη στιγμή, κ.κ. Χριστόφια και Αναστασιάδη, είστε ηγέτες κομμάτων κυρίαρχου κράτους. Όπως πάτε, όμως, τους μεν Κύπριους θα τους εξανεμίσετε, εσείς δε θα σμικρύνετε πολιτικά μέχρι ανυπαρξίας. Τα πραγματικά αίτια τής πολύ πιθανής πλέον επερχόμενης συμφοράς, είναι τα ίδια τα μυαλά μας. Πρωτίστως δεν είναι κατανοητό ότι στη διεθνή πολιτική η ελευθερία των ανθρώπων είναι η κρατική τους κυριαρχία και η δυνατότητά τους να ζουν χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς. 

Νομιμότητα, διεθνής - ευρωπαϊκή

-Ποια είναι η γραμμή άμυνας και αντίστασής μας;

Τα κράτη λειτουργούν αυστηρά με όρους υλιστικού συμφέροντος και τίποτα άλλο. Ως εκ της φύσεως του δόγματος της κυριαρχίας, εξ ορισμού το διεθνές σύστημα είναι άναρχο: Όλα τα κράτη, υπογράφοντας τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, αποδέχονται τις υψηλές αρχές και παραδοχές της διακρατικής ισοτιμίας, της μη επέμβασης και της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας. Πλην για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου καταμαρτυρείται καθημερινά ότι είναι υπόθεση των ίδιων των κρατών και συναρτάται με την ισχύ τους, τις συμμαχίες τους και την ισορροπία δυνάμεων. Η ΚΔ είναι απόλυτα νομιμοποιημένη να προτάσσει τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Να καλεί, επίσης, τον ΟΗΕ ανένδοτα, επίσης, να εφαρμόσει προγενέστερες αποφάσεις που θεωρούν την εισβολή και τα αποτελέσματά της παράνομα. Καμιά λύση, παραμόνο η βιώσιμη. Καμιά διαπραγμάτευση, παραμόνο σύμφωνα με τη διεθνή νομιμότητα. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει, όσο και αν χρειαστεί να περιμένουμε. Δεν βιαζόμαστε να αυτοκτονήσουμε και ποτέ δεν θα αποτελέσει διέξοδο η χειροτέρευση της μετά το 1974 κατάστασης. Και αυτό αναπόδραστα θα συμβεί αν η Κύπρος οδηγηθεί σε μια «Διεθνή Διάσκεψη», που είναι προγραμματικά αχρείαστη.

 

---------------------------------------------------------

12.12.2012. Δεν υπάρχει άλλη Πόλη.

 

Αφιερωμένο σε όλους τους βολευτές (επί τέσσερεις δεκαετίες) που απόψε υποκύπτοντας στην κινδυνολογία και την πολιτική τρομοκρατία θα ψηφίσουν την εκποίηση της χώρας. Μόλις ολοκλήρωσα την μελέτη του υπό ψήφιση "εφαρμοστικού νόμου". Στην διεύθυνση http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf και συμπεριλαμβάνει σημαντικές επισημάνσεις και υπογραμμίσεις των Επικαίρων ...

 

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

 

Καβάφης

 

--------------------------

9.2.2012 ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΟΥ

9.2.2012 ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΟΥ

Τι θα έκανε με την τρόικα και την Μέρκελ αν ήταν ηγέτης

 Για την αντιγραφή Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

 Η συζήτηση χθες με τον δεκαεξάχρονο υιό οικογενειακού φίλου ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που είχα ποτέ. Αφού του ανάλυσα αυτά που δεν είχε καταλάβει όσον αφορά την συντρέχουσα κρίση, αυθόρμητα αλλά με ζηλευτή ηγετική ωριμότητα «δήλωσε» τι θα έκανε με την Τρόικα, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τους «Άλλους». «Αν ήμουν ηγέτης του πρώτου κόμματος», είπε εμφατικά, «θα διακήρυττα δημόσια: Ως εδώ και μη παρέκει: Περάσαμε τις κόκκινες γραμμές. Πλέον, θίγονται η ελευθερία, η δημοκρατία, η επιβίωση της Πολιτείας, τα ιερά και τα όσια». «Μετά, ως επίδοξος αντιπρόσωπος των Ελλήνων και όχι ως υπάλληλος κάποιων γυρολόγων τεχνοκρατών», συνέχισε, «θα έκανα ένα ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ που θα αφορούσε τόσο τα κοσμοθεωρητικά και πνευματικά μας θέσφατα όσο και τα άμεσα και πιο πρακτικά υλικά ζητήματα. Να τους πείσω πως αν θέλω να κυβερνήσω είναι επειδή θέλω και μπορώ να παλέψω για την εθνική ανεξαρτησία, την ελευθερία, την δημοκρατία και τα εθνικά συμφέροντα των Ελλήνων. Ότι επίσης όλοι μαζί έχουμε συμφέρον να παλέψουμε για να διασφαλιστεί η εσωτερική ευταξία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η εθνική μας ασφάλεια». Καλύτερα όμως να παραθέσω λεπτομερέστερα όσα σημαντικά και εντυπωσιακά μου είπε ο δεκαεξάχρονος. Εντός εισαγωγικών τα θέτω. Όπως περίπου τα άκουσα.

 «Υπό τις περιστάσεις, το γενικό σκεπτικό του διαγγέλματός μου ως επίδοξου ηγέτη είναι το εξής:

ΠΡΩΤΟΝ, η Ιθάκη κάθε εθνοκράτους είναι η Εθνική Ανεξαρτησία. Καιρός είναι να αποσυρθούν όσοι θεωρούσαν τα ιδεολογήματά τους, τους διεθνισμούς τους, τους κοσμοπολιτισμούς τους, τις παγκοσμιοποιήσεις τους και τις κενές αριστεροπροοδευτικοακροδεξιές ασυναρτησίες τους υπέρτερα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Πατρίδα και μόνο πατρίδα, και τίποτα άλλο, λένε πλέον όλοι οι Έλληνες, και αυτό θα πω και εγώ στο διάγγελμά μου. Οι κοσμοθεωρίες μας, ο πνευματικός μας πλούτος και ο μακραίωνος πολιτικός πολιτισμός της δημοκρατίας και της ελευθερίας είναι η δύναμή μας. Άξονας των Ελλήνων είναι εθνική τους ανεξαρτησία, η δημοκρατία τους και το εθνικό τους συμφέρον. Το διάγγελμά μου θα σηκώσει αυτή την σημαία της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινής, για όλα τα έθνη, κοσμοθεωρίας της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, θα υποσχεθώ ότι πλέον θα έχουμε μια εθνική διακυβέρνηση και όχι διεθνιστικές ή κοσμοπολίτικες ιλαροτραγικές παλινωδίες. Όσα πω θα έχουν αποδέκτες τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Όσον αφορά το εξωτερικό, θα κάνω σαφές πως δεν θα επιτρέψω να γίνονται οι Έλληνες έρμαιο θηριωδών συμπεριφορών και υποτιμητικών σχολίων. Κυρίως κανείς δεν θα ξαναμιλήσει διατακτικά όπως πρόσφατα ο Σαρκοζί, η Μέρκελ και κάποιοι εντολοδόχοι τους γραφειοκράτες. Να προσέξουν πως μιλούν! Και όποιος μας τρίζει τα δόντια θα του τα τρίζουμε και εμείς. Όσο αφορά το εσωτερικό, θα υποσχεθώ πως δεν θα επιτρέψω στις ύαινες, στα κοράκια, στους κερδοσκόπους και στους απατεώνες να καταληστεύσουν τους χειμαζόμενους έλληνες πολίτες. Ενότητα, λοιπόν, ευταξία και αλληλεγγύη. Τι σημαίνουν όλα αυτά πιο πρακτικά;

 ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ σημαίνουν περίπου τα εξής:

α) Με αποφασιστικότητα θα πω σε όλους τους ομότεχνούς μου στην Ευρώπη να είναι προσεκτικοί. Να προσέχουν πολύ όταν φέρνουν την Ελλάδα στα χείλη τους όπως εγώ προσέχω όταν φέρνω στα χείλη μου την δική τους πατρίδα. Όχι απειλές, εκβιασμούς, υποκρισίες, ψεύδη.

β) Θα τους υπενθυμίσω ότι δεν μπορούν να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ ή την ΕΕ και θα τους ζητήσω να μην επαναλάβουν τέτοιους γελοίους και απειλητικούς υπαινιγμούς. Θα τους υπενθυμίσω γιατί κάναμε τι ΕΕ και τι σημαίνει για όλους: Είναι μια αντί-ηγεμονική εθνοκρατοκεντρική «Ευρώπη των Πατρίδων» και όχι μια Ευρώπη των αδηφάγων ηγεμονικών αξιώσεών τους. Αν φύγουμε από το ευρώ ή την ΕΕ θα γίνει επειδή εμείς το αποφασίσαμε και όχι επειδή μας διέταξε κάποιος άλλος. Θα φύγουμε από την ΕΕ μόνο αν πειστούμε ότι δεν είναι αυτό που συμφωνήσαμε αλλά, δυστυχώς, αυτό το αίσχος που σήμερα καταμαρτυρείται. Αν έτσι έχουν τα πράγματα η ΕΕ ούτως ή άλλως δεν θα επιβιώσει. Τους υβριστές των πατρίδων τους εκφράζουν τα εξώφυλλα του περιοδικού Focus. Εμάς μας εκφράζει μια «Ευρώπη των Πατρίδων» όπου κυριαρχεί μεταξύ των κρατών ισοτιμία, (διακρατική) δημοκρατία και αλληλεγγύη. Σωστή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ή τίποτα. Τελεία και παύλα. Είμαι σίγουρος ότι τελικά αυτό θα πουν οι περισσότεροι στην Ευρώπη.

γ) Στο διάγγελμα θα τους πληροφορήσω πως αν δεν συμφωνήσουμε σε κάποια πράγματα όπως η διαγραφή πολλών άδικων χρεών και ο λογικός διακανονισμός κάποιων άλλων σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, θα κηρύξουμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εντός της ΕΕ και χωρίς να παραβιάζουμε κάποιο νόμο ή κάποιο πολιτικό θέσφατο. Θα πάρουμε και κάποιες αποφάσεις εσωτερικού νομοθετικού χαρακτήρα που αφορούν τα χρέη. Ξέρουν αυτοί!! Γι’ αυτό βιάζονται για νέα μνημόνια. Ταυτόχρονα, θα τους αποδείξουμε ότι μπορεί μεν ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υπουργοί του να τα έκαναν θάλασσα –και αυτό πάνω στην αγωνία τους όπως έλεγαν «να σώσουν το ευρώ» αντί τους Έλληνες–, πλην πολλοί άλλοι φταίνε: i) Αυτοί οι οποίοι με εκβιασμούς επέβαλαν στην Ελλάδα λανθασμένες αποφάσεις, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν, για να μας οδηγήσουν από το ένα λάθος μετά το άλλο. ii) Λόγω θεσμικών και πολιτικών ελλειμμάτων της ίδιας της ΟΝΕ και της ΕΕ. iii) Λόγω ελλειμμάτων της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. iv) Λόγω κερδοσκόπων που η ΕΕ και οι διεθνείς θεσμοί δεν φρόντισαν να ελέγξουν. v) Λόγω κυριαρχίας των ευρωτεχνοκρατών των οποίων η προπέτεια και η αυτονόμηση είναι ντροπή για τον πολιτικό πολιτισμό όλων. Και πολλά άλλα επιχειρήματα που θα ζητήσω από τους άριστους έλληνες επιστήμονες να στοιχειοθετήσουν, αντί να αναλώνονται στα μπλοκ.

δ) Θα πούμε κατάμουτρα κατά όποιου ασχημονεί, επιπλέον, πως δεν θα πληρώσουμε τα σπασμένα των λανθασμένων επενδύσεων των τραπεζών τους σε ελληνικά ομόλογα ή τα οικονομικά εγκλήματα των δικών τους κερδοσκόπων. Μπορεί ο Σόρος ή ο κάθε άλλος Σόρος να είναι και φίλος του Γιώργου Παπανδρέου αλλά είναι πρωτίστως δικός τους άνθρωπος. Λογικές οικονομικές υποχρεώσεις μας, βέβαια, θα τις πληρώσουμε, όταν μπορούμε, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αλλά και σύμφωνα με το δικό μας δίκαιο. Και θα φροντίσουμε για αυτό.

ε)  Όσον αφορά το Γερμανικό κράτος, θα ανακοινώσω ότι θα απαιτήσω άμεσα και με κάθε μέσο τις πολεμικές αποζημιώσεις.

στ) Θα σταλεί, επιπλέον, σαφές μήνυμα για την εθνική μας ασφάλεια, κυρίως προς τους Ανατολικούς μας γείτονες. Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα συντρίψουν όποιον τολμήσει να εκμεταλλευτεί τις συγκυριακές δυσκολίες των Ελλήνων. 

 ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ κατεπειγόντως και για να προλάβουμε την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, θα δεσμευτώ δημόσια, μεταξύ άλλων και για τα εξής:

α) Θα διαβεβαιώσω τα εκατομμύρια των ανέργων πως θα έχουν τα στοιχειώδη της επιβίωσής τους (κάτι το οποίο, αντίθετα με αυτό που λένε οι «τρομοκράτες της χρεοκοπίας» είναι πολύ εφικτό με τις δικές μας δυνάμεις). Οτιδήποτε φέρνει υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης θα αποφασιστεί άμεσα. Πολλά μπορούν να γίνουν και θα τα αποφασίσουμε όλοι μαζί.

β) Δεν θα επιτρέψω σε κανένα κερδοσκόπο, γεράκι τραπεζών ή απατεώνα να λεηλατήσει τα ελληνικά νοικοκυριά. Δεν θα επιτρέψω σε κανένα να πάρει τα σπίτια και τις επιχειρήσεις των εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών που με δάνεια και πολλούς κόπους απέκτησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίθετα θα τα διασφαλίσω και θα τα εγγυηθώ. Αυτά είναι και η βάση της κοινωνικής συνοχής μας, της ανάπτυξής μας και της ευημερίας μας.

γ) Κανείς δεν θα εκμεταλλευτεί την κρίση για να πλουτίσει καταχρηστικά. Όσοι έβγαλαν τα λεφτά έξω κερδοσκοπικά, δεν θα εκμεταλλευτούν τους υπολοίπους. Θα βρούμε τρόπους. Αν τα φέρουν πίσω θα είναι για επένδυση. Διαφορετικά ας ψάξουν να βρουν άλλη πατρίδα. 

δ) Σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν θα επιτραπεί να καταλυθούν οι βασικές λειτουργίες του κράτους. Δεν θα υπάρξει ελληνικός εμφύλιος αλλά το αντίθετο: Συσπείρωση θέλουμε και αυτό μας αξίζει.

ε) Θα καλέσω τους Έλληνες να οργανωθούν δημοκρατικά σε όλα τα επίπεδα. Να αυτοδιοικούνται τοπικά, να ζητούν να είναι εντολοδόχοι των κυβερνητών. Να προσανατολιστούμε όλοι με φορά κίνησης την άμεση δημοκρατία. 

 Τα πιο πάνω και πολλά άλλα μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή άμεσα. Θα αποφασιστούν και θα εφαρμοστούν με επιτυχία αν η πλειονότητα των Ελλήνων πειστούν πως η ηγεσία τα εννοεί και πως τα εννοεί αξιόπιστα. Θα ακολουθήσουν αν πειστούν ότι υπό την διακυβέρνησή μου θα έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ των ελλήνων πολιτών και ότι η δημοκρατία και η Εθνική Ανεξαρτησία θα διαφυλαχθούν. Το ηγετικό μου ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ θα λέει περίπου τα εξής:

 Για λόγους έκτακτης ανάγκης που όλοι γνωρίζουμε, ζητώ από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προκηρύξει άμεσα εκλογές. Ως αρχηγός μιας μεγάλης παράταξης ζητώ από τα μέλη των κυβερνήσεων των εταίρων μας στην ΕΕ και από τα στελέχη των ευρωπαϊκών θεσμών να σταματήσουν να επιτίθενται κατά της Ελλάδας ως και να ευθύνεται, δήθεν, για την διεθνή και ευρωπαϊκή κρίση ή για τα πασίδηλα γιγαντιαία ελλείμματα της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και στην ΕΕ. Ταυτόχρονα θα διεκδικήσει την διαγραφή εκείνων των χρεών που είναι επαχθή και που προκλήθηκαν λόγω λαθών της ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Τους νομικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους θα τους εξηγήσουμε λεπτομερώς στις επαφές μας με τους εταίρους μας. Παράλληλα θα γίνει και η αναγκαία εσωτερική νομοθετική ρύθμιση όπου αυτό απαιτείται και σύμφωνα με την διεθνή και ελληνική νομιμότητα. Καλώ τους Έλληνες να επιδείξουν αλληλεγγύη. Όλοι μαζί οι Έλληνες, δεν θα επιτρέψουμε πλέον να μας υβρίζουν και να μας απειλούν. Δεν θα δεχθούμε πλέον να γινόμαστε έρμαια αυτονομημένων ξένων τεχνοκρατών. Η ΕΕ θα πρέπει να εξορθολογιστεί αλλάζοντας εκ βάθρων και σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση. Αυτό σημαίνει ισοτιμία, δημοκρατία μεταξύ των κρατών και αυστηρή οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων των εντολοδόχων υπερεθνικών θεσμών σύμφωνα με τις ομόφωνες πλέον αποφάσεις των διακυβερνητικών οργάνων. Υπό τις περιστάσεις, είμαι βέβαιος ότι τα περισσότερα κράτη θα συμφωνήσουν ότι, πολιτικά μιλώντας, ισχύει ο «συμβιβασμός του Λουξεμβούργου» του 1966: Οι αποφάσεις στην ΕΕ πρέπει να παίρνονται δημοκρατικά, δηλαδή συναινετικά  και με ομοφωνία. Η συμπεριφορά των γραφειοκρατών και μερικών πολιτικών προσώπων ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών προσβάλλει τον πολιτικό πολιτισμό όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και όλων των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Όπως εύστοχα δήλωσε και ο πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας, στην σύγχρονη Ευρώπη «περιθώρια για διακρατικούς τσαμπουκάδες δεν υπάρχουν». Όσον αφορά την πολιτική διακυβέρνηση στο εσωτερικό της Ελλάδας, καλώ όλους να συνδράμουν ούτως ώστε να μην επιτραπεί σε κανένα να λεηλατήσει την ζωή των ελλήνων πολιτών, να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλειά τους, να αρπάξει τις περιουσίες τους, να διαλύσει τα νοικοκυριά τους και να θέσει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή της Πολιτείας μας. Όλοι μαζί να διαφυλάξουμε την εσωτερική τάξη και την ενότητά μας. Να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας και να διαχειριστούμε με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια την  κρίση. Οι ΕΔ αν χρειαστεί θα συντρίψουν όποιον τολμήσει να εκμεταλλευτεί την κρίση εις βάρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Περάσαμε δυσκολότερες στιγμές και όπως και σε άλλες δύσκολες ιστορικές στιγμές δείξαμε όλοι μαζί ενωμένοι για το κοινό συμφέρον μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση. Να διαφυλάξουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία, την δημοκρατία μας και την ελευθερία μας. Ζητώ εκλογές και εντολή διακυβέρνησης για να εκπληρώσω αυτούς τους σκοπούς».

 Υστερόγραφο του Π. Ήφ.: Ο δεκαεξάχρονος που μου είπε τα πιο πάνω είναι πολύ μελετηρός. Όπως πρέπει να είναι οι νέοι μας. Όπως μου είπε με νόημα, υπέρτερος όλων των στοχαστών είναι ο Θουκυδίδης. Ιδιαίτερα το αθάνατο εδάφιο «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί κα προσαρμόζεται». Γι’ αυτό, μου είπε με νόημα, η Ελλάδα πρέπει να σταθεί όρθια και να γίνει ισχυρή. Μου θύμισε και τον Σωκράτη, την φιλοπατρία του, την νομιμοφροσύνη του και την αυτοθυσία του. Μπράβο νεαρέ, του είπα, αν επιβιώσουμε και αυτή την κρίση, με νέους όπως εσένα θα έχουμε λαμπρό μέλλον. Τον παρακάλεσα να μπει στον κόπο να κάνει και κανένα μάθημα στα πανεπιστήμια μήπως και μερικοί συνάδελφοί μου καταλάβουν τι είναι δεοντολογία της επιστήμης, τι είναι τα θέσφατα της πολιτικής σκέψης και ποια είναι η κοινωνικοπρακτική χρησιμότητά της. Τι δηλαδή είναι Επιστήμη και τι παρασιτισμός και προπαγάνδα.

 Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

 

-----------------------------------

6.2.2012. Ο μοιραίος Μπαν Κι Μουν, ο ρόλος του ΟΗΕ και τα αυτοκτονικά σύνδρομα των κυπρίων

(Ο Φιλελεύθερος, 6.2.2012)

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

 

Είναι απίστευτη η ανευθυνότητα και η επιπολαιότητα με την οποία μερικοί κύπριοι με πρωτοφανή για τα διεθνή χρονικά τρόπο αφήνουν την τύχη τους στα χέρια ευμετάβλητων γραφειοκρατών του ΟΗΕ. Εξαρτημένοι «διεθνείς ιδιώτες» οι οποίοι παίρνουν πρωτοβουλίες όχι πάντοτε συμβατές με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και οι οποίοι όταν υποβάλλουν προτάσεις ή παίρνουν πρωτοβουλίες εξυπηρετούν ηγεμονικά κράτη εις βάρος λιγότερο ισχυρών κρατών των οποίων οι ηγέτες πολιτικοπνευματικά παραπαίουν.

          Κατά νου έχουμε τόσο το έγκλημα της επιδιαιτησίας επί εποχής του σχεδίου Αναν όσο και το συγκαιρινό σύρσιμο της Κύπρου στο Green Tree. Η προπέτεια του κ Μουν φαίνεται ότι ξεπερνά αυτή του Αναν. Αφού εμείς δεχθήκαμε χωρίς ουσιαστικούς όρους να πάμε σε συνομιλίες, ο Μουν μιλά διαρκώς για σύγκλιση Διεθνούς Διάσκεψης για το Κυπριακό. «Διάσκεψη» που πρέπει να την φανταστείτε ως συμπληγάδες πέτρες ή ως μύλο μέσα στον οποίο θα αλεστεί ο λιγότερο ισχυρός, δηλαδή, η κρατική κυριαρχίας της ΚΔ και η ελευθερία των κυπρίων.

          Για του λόγου το αληθές, ορίστε στα χέρια ποιου οι κύπριοι αφήνουν την τύχη τους: Ο Μπαν Κι Μουν επισκεπτόμενος την Κωνσταντινούπολη στις 22.5.2010 αξιολόγησε την πολιτική των Ερτογάν και Νταβούτογλου ως «δημιουργική διπλωματία, ενεργετική και με αρχές!». Ακόμη πιο σημαντικό, ο Μουν, αφού εξήρε τις ηγετικές ικανότητες του Ερτογάν, είπε ότι θαυμάζει, άκουσον-άκουσον, τις προσπάθειές του για δημιουργία μίας σταθερής γειτονιάς, μιας περιοχής κοινής ευημερίας στη Μεσόγειο!!.

Ακόμη, ο Μουν στη ίδια ομιλία του το 2010, απευθυνόμενος στους γενοκτόνους τούρκους ηγέτες που καθημερινά σφάζουν τους καταπιεσμένους κούρδους, είπε για τα εσωτερικά θέματα της Τουρκίας: «η δύναμη της όποιας κοινωνίας, τελικά, μετριέται στην ανοχή, την ισότητα, τις εγγυήσεις για ελεύθερη έκφραση και πολιτιστική ποικιλομορφία, ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Ο δρόμος που διαλέξατε, μπορεί να μην είναι πάντοτε εύκολος, είναι όμως ο σωστός. Δεν τον βαδίζετε μόνοι σας». Χέρι-χέρι λοιπόν ο Μουν βαδίζει στην περιοχή μας ως υπηρέτης των φασιστικών σκοπών της Τουρκίας.

Το ρεσιτάλ όμως ήταν όταν υιοθετώντας τα νέο-Οθωμανικά «οράματα» ο Μουν πρόσθεσε το αμίμητο: «Αφήστε να ασπαστούμε το όραμα του ΥΠΕΞ της Τουρκίας (Νταβούτογλου)». Και εμείς τον αφήνουμε. Τον αφήνουμε να εφαρμόσει τα δόγματα του Νταβούτογλου που περιγράφονται ρητά στο Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες (Εκδ. Ποιότητα 2011) και στο Στρατηγικό Βάθος (Εκδ. Ποιότητα 2010). Δεν γνωρίζω αν ο αμίμητος γγ Μουν τα διάβασε αλλά οι ηγέτες μας έπρεπε να τα διαβάσουν και να μην μας αφήνουν έρμαιο ενός γραφειοκράτη που για λόγους που αυτός ξέρει θέλει να τα εφαρμόσει. 

 

Το κυριότερο πρόβλημα με την Κύπρο τις τελευταίες δεκαετίες είναι η άγνοια του ρόλου, της φυσιογνωμίας και της αποστολής των διεθνών θεσμών. Ενώ ως θύμα και λιγότερο ισχυρό κράτος πρέπει να στεκόμαστε στον Καταστατικό Χάρτη και στις Υψηλές Αρχές του Κεφαλαίου Ι, άρθρο 2 παρα. 7, αναίτια φοβισμένοι και αμέτοχοι αφήνουμε τον εκάστοτε γγ να οργιάζει εις βάρος μας και για λογαριασμό άλλων. Ο ΟΗΕ όμως είναι και δικός μας οργανισμός και οι υπάλληλοί του είναι και δικοί μας εντολοδόχοι. Έχουμε μαζί μας πολλά ψηφίσματα του ΟΗΕ και κυρίως του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1974 και του 1983 όπου η ουσία είναι πως θεωρεί τα τετελεσμένα της βίας παράνομα. Και κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να εφαρμοστούν σωστά και σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα. Ουσιαστικά, εάν δεν το κάνουμε κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά και όλοι μας θεωρούν αναλώσιμους.

          Αυτά τα δεδομένα μας νομιμοποιεί απόλυτα να εξαποστέλλουμε τον οποιονδήποτε Αναν ή Μουν σπίτι του –και τίποτα δεν μπορεί να προκύψει εις βάρος μας παρά μόνο στην φαντασία όσων πάσχουν από φοβικά σύνδρομα–, συνάμα ζητώντας του, ή καλύτερα διατάζοντάς τον!!, για να πάρουν  και κανένα μήνυμα οι παρακοιμώμενοι των «υπηρεσιών» τον ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, να μας συναντά μόνο όταν οι σκέψεις που μας εκθέτει είναι συμβατές με τον Χάρτη.         

Όχι διεθνείς διασκέψεις, λοιπόν, αλλά προτάσεις συμβατές με τον Καταστατικό Χάρτη, με την ευρωπαϊκή νομιμότητα, με τις διεθνείς συμβάσεις και την διεθνή νομιμότητα ευρύτερα. Δεν λειτουργούμε έτσι, για ένα απλό λόγο: Οι ηγέτες μας δεν γνωρίζουν αυτό που ξέρουν οι πρωτοετείς του πανεπιστημίου μου, ότι για παράδειγμα οι διεθνείς θεσμοί υπηρετούν τα κράτη σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη και αν δεν το κάνουν δεν έχουν ρόλο να διαδραματίσουν (και αυτό είναι συχνά πιθανό όταν διαφωνούν οι μεγάλες δυνάμεις που έχουν βέτο). Όταν δεν γνωρίζουμε τόσο απλά και γνωστά πράγματα αναπόδραστα γινόμαστε έρμαιο των ηγεμονικών παρασκηνίων.

Το διεθνές σύστημα είναι άναρχο (απουσιάζει κυβέρνηση των κυβερνήσεων που να γνωρίζει κατιτί πέραν της διεθνούς τάξης όπως ορίζουν οι Συνθήκες). Όλα τα κράτη υπογράφοντας τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ αποδέχονται τις υψηλές αρχές και παραδοχές της διακρατικής ισοτιμίας, της μη επέμβασης και της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας. Βιώσιμες διακρατικές και ενδοκρατικές σχέσεις εκτός αυτού του πλαισίου δεν υπάρχουν, όλοι το ξέρουν και είμαστε νομιμοποιημένοι, προς το συμφέρον όλων των κυπρίων, να το κάνουμε σημαία μας.

          Ο ιστορικός του μέλλοντος αναζητώντας ποιο κράτος έκανε τις πλέον λανθασμένες εκτιμήσεις για την διεθνή πολιτική και για τον χαρακτήρα των διεθνών θεσμών δεν θα δυσκολευτεί να βρει την απάντηση. Είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Από το 1974 μέχρι το 2012, οπότε και θα πάθει, όπως όλα δείχνουν, αυτό που αξίζει να παθαίνει ένα οποιοδήποτε κράτος διαπράττει ένα τόσο μεγάλο έγκλημα κατά του εαυτού του επί 38 συναπτά χρόνια.

Αν ο τελικός γύρος της κούρσας θανάτου που άρχισε στο Green Tree συνεχιστεί και φθάσει στο τέρμα ο ιστορικός βίος της ΚΔ τελειώνει. Οι έλληνες αργά ή γρήγορα θα λυγίσουν, θα υποκύψουν, θα υποδουλωθούν, θα εξισλαμιστούν ή θα εξανεμιστούν στην πλανητική χοάνη της ελληνικής διασποράς όπου ζουν εκατοντάδες χιλιάδες διωγμένοι έλληνες. Αυτά συνέβησαν επί προεδρίας Χριστόφια, θα γράψει η ιστορία, ενός προσώπου που σπούδασε στην σταλινική ΕΣΣΔ. Και μετά την πτώση αυτής της επίπλαστης υπερδύναμης αυτός και οι ομοϊδεάτες του, συνέχισαν να πιστεύουν ότι ένα κράτος μπορεί να συγκροτηθεί ως ανθρωπολογικός ακταρμάς υπό υψηλή νέο-Οθωμανική εποπτεία.

Δεχθήκαμε να αρχίσουμε να συνομιλούμε για το πώς θα προσαρμοστούμε στα τετελεσμένα της βίας και όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η φαρσοκωμωδία του Green Tree μας εξωθεί στην τελική θανατηφόρα ευθεία που ονομάζεται διεθνής διάσκεψη. Στην τελική ευθεία δεν θα χρειαστεί να τρέξουμε καθότι πλήθος πραιτοριανοί του ηγεμονικού παρασκηνίου πανέτοιμοι από καιρό θα μας πλευροκοπήσουν, θα μας σπρώξουν και στην ανάγκη θα μας σύρουν μέχρι το νήμα του θανατηφόρου τέρματος. Είναι καιρός λοιπόν να σηκώσουμε την σημαία της νομιμότητας, της πολιτικής λογικής, του συμφέροντός μας και του συμφέροντος της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή. Τα στελέχη και τα μέλη του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ κατά κύριο λόγο, εκτιμώ, έχουν υποχρέωση να ευθυγραμμίσουν τους ηγέτες τους σε ένα λογικό πολιτικό προσανατολισμό

*Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr 

 

----------------------------------

6.2.2012. Ολίγιστοι διεθνολογικά σκεπτόμενοι «φιλόσοφοι» και οι φιλοσοφικά σκεπτόμενοι διεθνολόγοι

 

Όταν ένας ακαδημαϊκός χρησιμοποιεί τον τίτλο του, δεοντολογικά μιλώντας, είναι δεσμευμένος να μην εκτοξεύει επιστημονικά μεταμφιεσμένες γνώμες. Αν θέλει να πολιτικολογεί βγάζει το ακαδημαϊκό καπέλο και αναζητά επικύρωση των θέσεών του μέσα στον Δήμο της πολιτικής. Τι αντιλαμβανόταν πριν ο ΧΓ (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_05/02/2012_426118) και τι αντιλαμβάνεται τώρα; Από γυαλιστερός καθωσπρέπει σωτήρας μας πρότυπο νοικοκύρη ηγέτη αντάξιου μοντερνιστών τεχνοκρατών της Εσπερίας, ο κ Παπαδήμος έγινε τώρα υποχείριο των αδίστακτων δανειστών, μια «αινιγματική περίπτωση προαποφασισμένης πρωθυπουργικής αυτοχειρίας». Δεν γνώριζε;;; ο ΧΓ ποιοι ευθύνονται για το αναίτιο ρίξιμό μας μέσα στον λάκκο των λεόντων της νομισματικής «ένωσης»; Δεν γνώριζε ότι ο κ Παπαδήμος ήταν πρωταίτιος; Αν δεν γνώριζε γιατί μιλά με τόση ευκολία επί ζητημάτων που απαιτούν εξειδικευμένη γνώση! Ουκ ολίγοι στο παρελθόν τιμήσαμε τον ΧΓ για την παρουσία του στο πεδίο της πολιτικής σκέψης (και ιδιαίτερα της κλασικής και Βυζαντινής πραγματείας). Όμως, μέχρι εκεί. Οι πολλές ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες γνώμες βλάπτουν. Παλινδρομήσεις, αντιφάσεις και πισωγυρίσματά επί ζητημάτων που αφορούν ζωτικά τον πολιτειακό μας βίο δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο επ’ άπειρον ανεξέλεγκτων επιστημονικά μεταμφιεσμένων γνωμών. Μερικές γνώμες αφήνουν άφωνο και τον πιο καλόπιστο: Μια για τον αυτοκρατορικό Νταβούτογλου, μια για τον καθωσπρέπει Παπαδήμο, μια για τον «Αντωνάκη» και δεν ξέρω ποιον επιγραμματικά και αφοριστικά θα προσθέσει στην λίστα των ολίγιστων. Μιας και με το πυροβόλο μιας επιφυλλίδας ο επιφυλλιδογράφος μπορεί να πυροβολεί αδιάκριτα, νομιμοποιούμαστε να πούμε: Στην δική του φάση αντί επιφυλλίδων καλά θα έκανε να ξανασκεφτεί κάποια πράγματα ίσως και να πει κατιτί σπουδαίο. Το μεγάλο του έλλειμμα όπως και πολλών άλλων είναι η επιστήμη της διεθνούς πολιτικής. Στο πεδίο αυτό δεν χωρούν γνώμες. Γνώμες ίσον θάνατος. Πριν εκφράσει περισπούδαστες απόψεις ή πριν ειρωνευτεί άλλους, μια προσεκτική μελέτη καλών κειμένων δεν βλάπτει. Πρωτίστως, συνδυαστικά, πυκνά και άμεσα καλά θα κάνει να μελετήσει (ή ξαναμελετήσει προσεκτικά) Θουκυδίδη. Επίσης, δύο ακόμη κείμενα του Kenneth Waltz, α) το «Άνθρωπος, Κράτος, Πόλεμος» και β) το «Θεωρία διεθνούς πολιτικής». Του είναι απολύτως απαραίτητα για να μιλά συνδυαστικά για τον άνθρωπο, το κράτος και την διεθνή πολιτική. Επειδή αναμφίβολα βρίσκεται σε κατάσταση ύψιστης στοχαστικής ωριμότητας που καθιστά εφικτή άμεση απορρόφηση και κατανόηση σημαντικών πραγμάτων, τέτοια κορυφαία κείμενα θα τον ωφελήσουν με το να τον κάνουν πιο ταπεινό, πιο μετριοπαθή και πιο προσεκτικό. Στο πεδίο της πολιτικής θεωρίας της διεθνούς πολιτικής έπαρση δεν ενδείκνυται. Εξάλλου, αν  μελετήσει ώριμα κείμενα και ξανασκεφτεί κάποια πράγματα ίσως γίνουν κατανοητά και τα εξής:

α) Φιλόσοφοι είναι οι άνθρωποι στην  καθημερινότητά τους και όχι όσοι φέρουν τίτλους ή συμμετέχουν στο μεγάλο φιλοσοφικό αλισβερίσι. Αυθεντικές και κρυστάλλινες φιλοσοφικές περιγραφές, εξάλλου, μας έδωσε ο Θουκυδίδης. Τις αποτυπώνουν χωρίς περιττά λόγια και «φιλοσοφικές» φλυαρίες, επιπλέον, ακλόνητα περιγραφικά κείμενα όπως του Kenneth Waltz που κανείς καλά κάνει να καταλάβει πριν επικρίνει διεθνολόγους της Θουκυδίδειας Παράδοσης. Εν τέλει, δεν έχουμε κάποια πραγματική επιστήμη που έχει τίτλο «φιλοσοφία» αλλά μόνο «πολιτική θεωρία». Και αν κανείς θέλει να προσθέσει σε αυτό την «πολιτική θεωρία της διεθνούς πολιτικής», τα προαναφερθέντα κείμενα είναι κάτι παραπάνω από βασικό ανάγνωσμα. Να τα διαβάσει, βέβαια, αν κανείς θέλει ειλικρινά να κατανοήσει –και αν αντέχει κάτι τέτοιο ψυχικά–, το ζήτημα της ηθικής και την θέση του πνεύματος στην διεθνή πολιτική. Και αν κανείς και πάλι το αντέχει ψυχικά, ας διαβάσει τον ακλόνητο Κονδύλη όπου αναλύει εξονυχιστικά την επιστράτευση πολλών στο φιλοσοφικό αλισβερίσι των αξιώσεων ισχύος των τελευταίων αιώνων. Ιδίως το «Ηδονή, ισχύς και ουτοπία» και το «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός» τόμος ΙΙ όπου περιγράφει την ευτελή εξωπολιτική επιστράτευσή αναρίθμητων στις αξιώσεις ισχύος κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων. Σίγουρα, κάποιοι κλασικοί –γνωστοί και ως «φιλόσοφοι»– παρατήρησαν και περιέγραψαν την πολιτική ζωή των ανθρώπων και την τυπολογία των συμπεριφορών όταν προσαρμόζει την ανθρώπινη πνευματική και αισθητή ετερότητα μέσα στον πολιτειακό βίο. Κάποιοι άλλοι όμως δεν στάθηκαν μόνο σε αυτό. Απογειώθηκαν σε ιδεατούς τόπους κουβαλώντας μαζί τους στα σύννεφα εκατομμύρια «πολιτικούς στοχαστές», τους αιώνες που ακολούθησαν. Ξέρεις λοιπόν Θουκυδίδη: γνωρίζεις πλήρως τα «φιλοσοφικά» αξιώματα, και ιδιαίτερα την διαλεκτική σχέση μεταξύ ανθρώπινης φύσης και Πολιτικής, καθώς και τις ανελέητες υλιστικές προϋποθέσεις κάθε διακρατικού συστήματος. Και στην πολιτική  θεωρία τόσο του κράτους όσο και της διεθνούς πολιτικής αυτά αρκούν. Η θεοκρατική και θεοκεντρική θεολογία, βέβαια, είναι μια άλλη υπόθεση, πλην η σύνδεσή της με την Πολιτική δεν είναι ούτε απλό πράγμα, ούτε εύκολο εγχείρημα, ούτε κατιτί το οποίο προσφέρεται ως «άθλημα» πολιτικής θεολογίας. Καταμαρτυρούμενα όταν αυτό συμβαίνει έχουμε εκατόμβες.  

β) Ποιες είναι οι προϋποθέσεις «συγκρότησης και συγκράτησης των κρατών και του κόσμου», αναρωτήθηκε ευφυώς ο Παναγιώτης Κονδύλης. Γραμμικές απαντήσεις δεν υπάρχουν όπως συχνά υποθέτει ο ΧΓ, αλλά και πολλοί άλλοι. Κανείς για να μην κάνει άλματα εκπλήσσοντάς μας, απαιτείται να κατανοήσει την διαφορά μεταξύ ενός διακρατικού συστήματος τα μέλη του οποίου συναλλάσσονται υλιστικά –υπάρχουν και πνευματικές σχέσεις, συνήθως διεθνικές και ατομικές πλην αυτές δεν είναι πολιτικά άξιες λόγου– και ενός πολιτειακού συστήματος στο εσωτερικό του οποίου η ολοκλήρωση των ανθρώπινων ετεροτήτων σε μια ενιαία πολιτική δομή σχετίζεται τόσο με τα υλικά όσο και με τα αισθητά. Όταν τα δύο αναμιγνύονται, το πιο σύνηθες και μοιραίο σφάλμα, κανείς δεν βλέπει τις στοιχειώδεις αναγκαίες και μη εξαιρετέες προϋποθέσεις ενός πνευματικά και αισθητά θεμελιωμένου εθνοκράτους. Και όταν δεν το βλέπει λογικό είναι να περιπλανιέται αναζητώντας καθωσπρέπει γυαλιστερούς «τεχνοκράτες που αποπνέουν σοβαρότητα» τους οποίους την μια λιβανίζει με επιπολαιότητα και την άλλη μιλά για αυτούς επιτιμητικά. Για να το θέσω διαφορετικά: Πως μπορεί κανείς να παλινδρομεί με τόσο ευκολία μεταξύ της πνευματικά μεστής Αθήνας ή της πνευματικά υπέρτατης  Βυζαντινής Οικουμένης στους καθωσπρέπει τεχνοκράτες των μοντερνιστικών καθεστώτων. Τους ζηλεύουμε μήπως; Θέλουμε και εμείς ένα καθωσπρέπει μοντερνιστική τεχνοκράτη-ηγέτη; Δεν κατανοούμε πως δεν ζούμε στην εποχή των δουλοπαροίκων που αυτή η νοοτροπία κυριαρχούσε; Δεν κατανοούμε πως τα κύρια αίτια της συντρέχουσας κρίσης είναι το έλλειμμα δημοκρατίας και η απουσία πολιτικής ανθρωπολογίας κάτω από τα πόδια αυτών των τεχνοκρατών; Όποιος δεν τα κατάλαβε αυτά δεν μπορεί να αντιληφτεί πως η συντρέχουσα κρίση είναι πρόκληση για επάνοδο της Πολιτικής και όχι για επάνοδο γυαλιστερών μοντερνιστών τεχνοκρατών. Άμα δεν είναι αυτά κατανοητά ή όταν παθιαζόμαστε και συσκοτίζεται η λογική, λογικό είναι να θυμόμαστε τις αυτοκρατορίες, να τις συγχέουμε με τον Νταβούτογλου ή να νομίζουμε πως όποιος φοράει ματογυάλια και είναι καλοκτενισμένος (η «εμφανισιακή σοβαρότητα») είναι κατάλληλος και για να μας κυβερνήσει.

Αυτά μπορώ να τα πω και διαφορετικά: Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε πολλούς διεθνολογικά ολίγιστους «φιλοσόφους» και λίγους φιλοσοφικά σκεπτόμενους –δηλαδή μη πλατωνικά και μη ιδεολογικά σκεπτόμενους– διεθνολόγους. Και επειδή οι τελευταίοι είναι σε έλλειμμα, όποιος πάρει μια πέννα νομίζει πως μπορεί να ρίχνει βροχή της γνώμες. Το εκκρεμές κινείται άγρια και όποιον πάρει ο Χάρος. Αυτό είναι και το μέγα πρόβλημά μας: έχουμε πολιτική επικύρωση μέσα στα τηλεοπτικά πάνελ και στις επιφυλλίδες όπου ανεξέλεγκτα εκφράζονται γνώμες. Δεν έχουμε Πολιτική μέσα σε κάποιο δημοκρατικό Δήμο όπου ο κάθε πικραμένος θα δοκιμάζει την πολιτική του τύχη. Μια λοιπόν ο Παπαδήμος αρέσει γιατί είναι καλοντυμένος και μια άλλη φορά, έτσι αναιτιολόγητα, κλαψουρίζουμε για αινιγματικές περιπτώσεις ««προαποφασισμένης πρωθυπουργικής αυτοχειρίας». Τώρα λοιπόν θυμηθήκαμε, ότι «η εμφανισιακή σοβαρότητα του κ. Παπαδήμου, ο λιτός, αυτοσυγκρατημένος και μειλίχιος λόγος του» που γέννησαν ελπίδες είχε ως «αποστολή να υπαχθεί ο δανεισμός μας σε επαχθέστερους όρους, «δηλαδή, να οδηγηθεί η χώρα σε καθεστώς εμπράγματης υποθήκης». Έλεος. Τι παλινδρομήσεις και με τι ευκολία!

Άκρη θα βρούμε όταν αντί βιτριολικών επιθέσεων ή αναιτιολόγητων άτακτων οπισθοδρομήσεων σύμφωνα με τα γούστα του καθενός καταλάβουμε τα αίτια της παρακμής του νεοελληνικού κράτους. Ένα εξ αυτών είναι και το γεγονός ότι στρατιές αυτόκλητων φιλοσοφούντων στα τηλεοπτικά πάνελ μαζικής επικοινωνίας και στις επιφυλλίδες δείχνουν να μην κατανοούν την σημασία του εθνοκράτους για την Πολιτική συγκρότηση των ανθρώπων και για την συγκράτηση των κρατών. Ούτε κατανοούν και την σημασία του ίδιου πράγματος για την σταθερότητα του διεθνούς συστήματος όταν τα εθνοκράτη πλέον μέσα στον τρικυμισμένο εθνοκρατοκεντρικό ωκεανό.  Για να συγκρατηθεί ένα εθνοκράτος που διαθέτει πολιτική ανθρωπολογία –και το νεοελληνικό διαθέτει μια τέτοια ανθρωπολογία παρά τις ύβρεις που εκτοξεύονται εναντίον των ελλήνων πολιτών– και για να πλέει ασφαλές μέσα στον εθνοκρατοκεντρικό ωκεανό, χρειαζόμαστε όχι τηλεοπτικά πάνελ ή επιφυλλίδες αλλά επάνοδο της Πολιτικής. Όσο για τα πανεπιστήμια που θα καλλιεργούσαν την πολιτική σκέψη, αυτή είναι μια από καιρό χαμένη υπόθεση. Η ιδεολογική δίνη κατάπιε τα πάντα. Μόνη διέξοδος η Πολιτική, η άμεση δημοκρατία, ο δημοκρατικός Δήμος, εκεί όπου βρίσκονται οι Άνθρωποι.

 

 Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr         

-----------------------------------

19.1.2012. πτώχευση και ή εκποίηση των πάντων

From: Ifestos [mailto:info@ifestosedu.gr]
Sent: Thursday, January 19, 2012 9:14 AM
To: 'HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG'
Subject: πτώχευση και ή εκποίηση των πάντων

 

 

Η Ελλάδα είχε το ιδανικό σύστημα Ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας που πρόσφερε την δυνατότητα, σύμφωνα με τις μακραίωνες παραδόσεις μας –που είναι και οικουμενικές– να επιτυγχάνει ολοένα καλύτερη επιστημονική-ακαδημαϊκή αυτοσυγκρότηση, ακαδημαϊκή-επιστημονική αυτορρύθμιση και δεοντολογική θεμελίωση των δημόσιων ελληνικών πανεπιστημίων. Τα προβλήματα είναι αλήθεια στοιβάχτηκαν. Αίτια που όλοι γνωρίζουμε, οι κομματικές παρεμβάσεις, οι ιδεολογικοπολιτικές διαβρώσεις, το κατάπτυστο δήθεν «άσυλο» αναρχικών εισβολών και η τυραννία των κομμάτων διαμέσου των «φοιτητικών» παρατάξεων. Αυτά οδήγησαν σε χαλάρωση των επιστημονικών, ακαδημαϊκών και δεοντολογικών ελέγχων που υπονόμευσαν την αγωνία όσων –των περισσοτέρων– ήθελαν να υπηρετήσουν το λειτούργημά τους ασκητικά  και αφοσιωμένα. Αρκούσαν δύο-τρεις τροπολογίες που αφορούσαν το «άσυλο», τον ρόλο των φοιτητών και την εκλογή των εκλεκτορικών σωμάτων με κάλπη που θα επόπτευε δικαστικός λειτουργός ή επιτροπή πανεπιστημιακών. Ασφαλώς, μαζί με μια τέτοια ενίσχυση της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας θα απαιτούνταν λιγότεροι φοιτητές, καλύτερες υποδομές και γενικά περισσότερα μέσα (που θα μπορούσαμε να έχουμε με εξοικονόμηση, εξορθολογισμό και κοινοτικές χρηματοδοτήσεις)

Αντί να γίνουν τόσο απλά πράγματα που θα αποτελούσαν εν τούτοις ποιοτικό άλμα, το διακομματικό σύστημα που μας ροκάνιζε ψήφισε επαναστατικές μεθόδους που εκθεμελιώνουν την δημόσια εκπαίδευση.  Το ιδεολόγημα της «διεθνοποίησης των πανεπιστημίων» –από τους ίδιους που τώρα «διεθνοποιούν» την πολιτεία μας προσφέροντάς την στα γεράκια του διεθνικού παρασκηνίου μέσα στο πιάτο– τελικά κυριάρχησε στην Βουλή αφού έγιναν «τηλεφωνήματα» και τραβεστί διακομματικές συνεννοήσεις που … άλλαξαν σε μερικά λεπτά τις θέσεις  τις οποίες επί μήνες διατύπωναν δημόσια οι περισσότεροι. Και αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη των αιτίων της καταστροφής της ελληνικής πολιτείας.

Ας μην επεκτείνομαι όμως μιας και οι εκτενείς παρεμβάσεις πριν λίγους μήνες είναι αναρτημένες (http://www.ifestosedu.gr/109Nomos%20AEI.htm). Εκεί θίγεται και το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης.  Δεν επεκτείνομαι. Λέω μόνο ότι η ιδιωτεία ως νοοτροπία ήδη φουντώνει. Πολύ σωστή η παρατήρηση για τις χιλιάδες πανεπιστήμια εκ των οποίων μόνο 30 (εγώ λέω λιγότερα) αξίζουν. Προσθέτω την στράτευσή τους στις στρατηγικές των κρατών και σε διεθνικούς δρώντες, φαινόμενα που εξευτελίζουν κάθε έννοια μόρφωσης και εκπαίδευσης. Θα έλεγα ότι ο δρόμος που ακολουθούμε αφήνει περιθώρια μόνο για πιθηκισμό «ξένων προτύπων», ούτε καν ιδιωτικοποίηση ή εθνικοποίηση.  Η Ελλάδα κατηφορίζει σε όλα τα μέτωπα …. Ας δούμε την ουσία λοιπόν και ας σταματήσουμε να φλυαρούμε για ιδιωτικοποιήσεις ενός κράτους και μιας κοινωνίας που ροκανίστηκε και τώρα γρονθοκοπείται. Αν κάτι έπρεπε να κάνουμε θα έπρεπε να ήταν η διαφύλαξη της ανεξαρτησίας των δημόσιων ανώτατων ιδρυμάτων. Θα μας χρειαστούν μετά την αναπόδραστη πλέον πτώχευση και ή εκποίηση των πάντων. Το πρόβλημα, φοβάμαι, είναι, ενδεχομένως, ότι τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκαν τόσο ισχυρά σύνδρομα πατριδοκτονίας που ίσως ανεπίγνωστα πολλοί αυτό θέλουν. Φαίνεται πως όχι μόνο δεν θα έχουμε ανεξάρτητη πατρίδα αλλά ούτε και ανεξάρτητη πνευματική δραστηριότητα.   

 

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

--------------------------------

3.1.2012. Χρειάζεται στρατηγική για το φυσικό αέριο

http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/451699

| 30/12/2011 | ΤΗΣ ΜΙΚΑΕΛΛΑΣ ΛΟΪΖΟΥ

Το Ισραήλ είτε είναι εχθρός είτε σύμμαχος δεν είναι εύκολες οι σχέσεις μαζί του, σημειώνει ο καθηγητής.

Η Τουρκία επηρεάζεται από τα νέα δεδομένα, εξηγεί ο Παναγιώτης Ήφαιστος
Η στρατηγική διαχείριση τόσο μεγάλων ανακατατάξεων πρέπει να ξεφύγει τελείως από πεζές και αναχρονιστικές λογικές που αντιβαίνουν στο έσχατο συμφέρον επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, τονίζει.
Ερωτηθείς τι σημαίνει για μια χώρα να εντάσσεται στον ενεργειακό χάρτη, ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς Παναγιώτης Ήφαιστος, συνόψισε σε λίγες μόλις λέξεις την πραγματικότητα: «Σημαίνει ότι αλλάζουν τα πάντα». Σε συνέντευξή του στη «Σ», τόνισε, ωστόσο, ότι αυτό ισχύει υπό την αίρεση ότι θα γίνουν σωστοί χειρισμοί, εφόσον, δηλαδή, η Κύπρος χαράξει και εφαρμόσει μια σωστή στρατηγική.

Χωρίς φοβικά σύνδρομα
Η συσσώρευση ξένων συμφερόντων στην κυπριακή θάλασσα, πώς θα επηρεάσει την στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο;
Ήδη την επηρέασε. Μετά τους λεονταρισμούς και τις πολλές τρύπες στο νερό είναι υποχρεωμένη να ξανασκεφτεί τη στρατηγική της στην Κύπρο. Να σκεφτεί ότι ίσως τη συμφέρει η σταθερότητα που θα προκύψει αν δεχθεί να αποχωρήσει, κάτι που θα έχει θετικά αποτελέσματα στις σχέσεις και με την Ελλάδα. Εάν εμμένει στο αντίθετο και στον νέο-Οθωμανικό αναθεωρητισμό που ρητά και ξεκάθαρα διατυπώνεται από τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτοβλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», κανένα λόγο δεν έχουμε να αποδεχθούμε μια τέτοια λογική.

Πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο πως αυτό δεν θα περάσει όσος χρόνος και αν χρειαστεί να περιμένουμε.
Εμείς, πάντως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εκμεταλλευτούμε θετικά για όλους τους Κύπριους (Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους) τυχόν μεγάλα εσωτερικά προβλήματα των στρατοκρατών και των νέο-Οθωμανών που τώρα συγκυβερνούν. Η Τουρκία είναι ένα πολύ ασταθές και ευάλωτο κράτος. Η επιβίωσή της δεν είναι δεδομένη. Δεν το καταλάβαμε και γι’ αυτό λειτουργούμε με φοβικά σύνδρομα. Αυτό είναι ανάγκη να τελειώσει και οι ενεργειακοί πόροι που μας ενισχύουν θα πρέπει να αποτελέσουν αφορμή μιας νέας στρατηγικής επιβίωσης, επιδίωξης βιώσιμης λύσης, ασφάλειας και ευημερίας.

Δίκοπο μαχαίρι
Πώς η εισαγωγή ενός νέου παίχτη στην περιοχή μπορεί να διαταράξει τους σχεδιασμούς της Άγκυρας να μετατραπεί σε σημαντικό ενεργειακό παράγοντα; Πώς αλλάζουν τα ισοζύγια στην περιοχή της Μεσογείου με την μελλοντική αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων από πλευράς Κυπριακής Δημοκρατίας;
Η επιβεβαίωση του γεγονότος ότι η Ανατολική Μεσόγειος είναι μια μεγάλη ενεργειακή δεξαμενή αλλάζει όλους τους συσχετισμούς και αφήνει στην ΚΔ μεγάλα περιθώρια να ελιχθεί επιτυχώς. Είναι όμως δίκοπο μαχαίρι. Λάθος χειρισμοί μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα καθότι οι άλλοι θα μας δουν ως λεία. Θα ήθελα να τονίσω μερικά κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με τη στρατηγική των άλλων δυνάμεων και τις δικές μας στάσεις.

Η στρατηγική όλων των μεγάλων δυνάμεων χαράσσεται ξανά και μάλιστα με τρόπο θετικό για την ΚΔ. Για να συνεχίσει να ισχύει αυτό, όμως, θα πρέπει να διατηρηθεί η κρατική κυριαρχία της ΚΔ. Αν βλακωδώς τη δώσουμε ή αν αποδεχθούμε ερμαφρόδιτες μεταβατικές καταστάσεις που τη ροκανίζουν και αναβαθμίζουν την Τουρκία, όλοι θα μας εγκαταλείψουν και θα αρχίσουν να διαπραγματεύονται τα πάντα με τον νέο επικυρίαρχο, δηλαδή την Τουρκία και τη Βρετανία. Γι’ αυτό την κρατική κυριαρχία και τα μάτια μας.

Δυστυχώς κάποιες δηλώσεις είναι ανησυχητικές. Τα στελέχη και οι οπαδοί του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ έχουν μεγάλη ευθύνη και μεγάλο συμφέρον να ευθυγραμμίσουν τους ηγέτες τους. Στο ίδιο πλαίσιο, να ειπωθεί διαπασών στον εκάστοτε Πρόεδρο ότι δεν έχει δικαίωμα να εκποιήσει την Κυπριακή κρατική κυριαρχία ή εμμέσως ή άμεσα να καταργήσει το κράτος. Οι λεγόμενες «συνομιλίες» είναι εκτρωματικές από τότε που άρχισαν. Καιρός να σταματήσουν και να πούμε ότι δεχόμαστε να ξανασυζητήσουμε μόνο στη βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Να καταγγελθεί πολιτικά επίσης ο πρώην ΓΓ Κόφι Ανάν για το γεγονός ότι παρανόμησε με το να υποβάλει προτάσεις που αντιβαίνουν στη διεθνή νομιμότητα και να ειπωθεί διά πασών ότι δεν δεχόμαστε προτάσεις που αντιβαίνουν σε αυτή τη διεθνή νομιμότητα. Εμείς θα πρέπει να δώσουμε προτάσεις για τερματισμό της κατοχής και εξεύρεση τρόπων κοινής ζωής με τους Τουρκοκύπριους σε ένα απολύτως ανεξάρτητο, κυρίαρχο και ευημερών κυπριακό κράτος.

Συνεκμετάλλευση με το Ισραήλ
Μια πιθανή συμφωνία συνεκμετάλλευσης με το Ισραήλ ποια καλοδεχούμενα δεδομένα και ποιους κινδύνους θα δημιουργήσει; Η συνεκμετάλλευση φυσικού πλούτου με το Ισραήλ θα επιφέρει αναπόφευκτα και άλλης μορφής συζεύξεις;
Πρέπει να καταλάβουμε κάποια πράγματα που αφορούν αυτόν τον γείτονα που ως προς πολλά ζητήματα είναι είδος υπερδύναμης. Το Ισραήλ είτε είναι εχθρός είτε σύμμαχος δεν είναι εύκολες οι σχέσεις μαζί του. Σίγουρα, υπάρχει μια μεγάλη οικονομική και ενεργειακή αλληλεξάρτηση που πρέπει να διαχειριστούμε υπεύθυνα και εξεζητημένα στο πλαίσιο μιας μακρόχρονης προοπτικής και συνεκτιμώντας όλο το σύνθετο και ρευστό πλέγμα περιφερειακών αντιθέσεων. Μια καλή εθνική στρατηγική θα μπορούσε να διαχειριστεί πολλά ζητήματα ταυτόχρονα για να συνεισφέρει και στην περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Κι εμείς παραδοσιακά έχουμε πολλές σχέσεις.

Γιατί να αφήνουμε τους νέο-Οθωμανούς της Άγκυρας να αλωνίζουν;
Η σύγκλιση συμφερόντων με το Ισραήλ δεν πρέπει να υποτιμηθεί, καθότι είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος των ενεργειακών πόρων. Και πάλιν, η στρατηγική διαχείριση τόσο μεγάλων ανακατατάξεων πρέπει να ξεφύγει τελείως από πεζές και αναχρονιστικές λογικές που αντιβαίνουν στο έσχατο συμφέρον επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν ζούμε στον Ψυχρό Πόλεμο και η Κύπρος είναι ένα ανεξάρτητο κράτος. Έτσι πρέπει να παραμείνει χωρίς να μας φοβίζει οτιδήποτε. Οι Τουρκοκύπριοι όταν καταλάβουν το συμφέρον τους, μπορούν να συμμετέχουν στην ΚΔ χωρίς περιορισμούς. Αν δεν το θέλουν, δεν είμαστε σαδομαζοχιστές για να παντρευτούμε τους έποικους και τη νέο-Οθωμανική Τουρκία. Όποτε θέλουν, οι πόρτες είναι ανοικτές και μπορούν να εισέλθουν. Βασικά αυτό ισχύει από το 1974 αλλά τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία γι' αυτούς.

Ενδέχεται η εγκύστωση της Κύπρου σε μια συμφωνία με το Ισραήλ να θέσει σε κίνδυνο τις διμερείς της σχέσεις με τις χώρες του αραβικού κόσμου;
Η διπλωματία ενός κράτους αν κινείται ορθολογιστικά δεν θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα ενός κράτους. Γιατί να τα θέσουν σε κίνδυνο; Επειδή θα συνεργαστούμε οικονομικά με το Ισραήλ; Μα και αυτοί συνεργάζονται. Ευελιξία χρειάζεται, ορθολογιστικές και προσεκτικές κινήσεις και στρατηγικός σχεδιασμός.

 

 

------------------------------------

2.1.2012. Συγγραφικές δραστηριότητες και επιστημολογικά ζητήματα: "Την σπάθα σήκωσε και πάλι"

Στιγμές κομβικές και οι έλληνες στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Εννοώ όλους. Αυτούς που βυθίζονται ή δεινοπαθούν λόγω οικονομικής κρίσης, αυτούς που πλουτίζουν λόγω κρίσης, αυτούς που όντας ευτελείς υπάρξεις περιφέρονται αλήτικα με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Απλά οι άπληστοι και πλιατσικολόγοι δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και αν διασφαλίσουν την διατροφή του σαρκίου τους σε κάποια άλλη χώρα και αυτοί χαμένοι θα είναι.

Μερικά λόγια στην αφετηρία του 2011, όσο μπορώ πιο ρεαλιστικά και αληθινά. Αφορούν και το γεγονός ότι δεκάδες μικρά και μεγάλα κείμενα που ετοιμάζονται εδώ και καιρό, απαιτούν να μπουν σε μια ιεραρχία με προτεραιότητες και χρονικές αναδιατάξεις σύμφωνα με νέες σκέψεις και νέους ερεθισμούς μιας χώρας, μιας Ευρώπης και ενός κόσμου που καλπάζει. Όχι βέβαια προς κατευθύνσεις άγνωστες. Γι’ αυτό και θα πρέπει να προσκολληθούμε σε αυτά που πάντα λέγαμε: Τον ρόλο του πολιτικού στοχασμού, τα ιδεοτυπικά χαρακτηριστικά των φορέων της πολιτικής σκέψης και τα επιστημολογικά διλήμματα της πολιτικής θεωρίας της διεθνούς πολιτικής, τις προϋποθέσεις σταθερότητας του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, τα μέσα μαζικής καταστροφής, η αποτρεπτική στρατηγική κρατών όπως η Ελλάδα και η Κύπρο, η πορεία της γειτονικής Τουρκίας, τα διδάγματα των εμπειριών της ευρωπαϊκής κρίσης των τελευταίων ετών κτλ. Ακόμη, είναι ποικίλες τυπολογίες που γράφονται εδώ και καιρό και που αφορούν τον άνθρωπο μέσα από εμπειρίες και φιλοσοφικό στοχασμό.

 Αν πλέον κάτι είναι σίγουρο, είναι πως το νεοελληνικό κράτος όπως πολλοί από καιρό προβλέψαμε μάλλον έφθασε στο τέλος της πορείας που χάραξε η Επανάσταση του 1821. Το τι έπεται είναι προς το παρόν άγνωστο. Σχεδόν σίγουρα χάνεται η Κύπρος, μεγάλο μέρος του Αιγαίου και πολλά διακυβεύονται στην Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Οι αισιόδοξοι βέβαια μου λένε ότι θα αποφύγουμε τα χειρότερα. Στην δική μου επιστήμη, όμως, υπάρχουν υποθέσεις, ζητήματα που κινούνται αμφίπλευρα και νομοτέλειες. Ο Θουκυδίδης είναι πάντα επίκαιρος και πάντα σωστός: Η νομοτέλεια έγκειται στο γεγονός ότι σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα γεμάτο αίτια πολέμου «ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται», και, «η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν, όταν πια, για κείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχει απομείνει τίποτε για να το προφυλάξει απ’ αυτήν. … πολλοί ενώ μπορούν ακόμη να σωθούν με ανθρώπινα μέσα, όταν τους βρουν οι συφορές και τους εγκαταλείψουν οι βέβαιες ελπίδες, καταφεύγουν στις αβέβαιες, τη μαντική και τους χρησμούς και όσα άλλα τέτοια, με τις ελπίδες που δίνουν, φέρνουν την καταστροφή».

 Ένα μεγάλο πλήθος δραστών ευθύνονται για το ροκάνισμα της ελληνικής εθνικής ανεξαρτησίας και για την υπονόμευση του πολιτικού ορθολογισμού του νεολληνικού κράτους. Είναι όλοι αυτοί που για τους δικούς του λόγους ο κάθε ένας έσπρωχνε την Ελλάδα στην αδυναμία, συχνά απερίφραστα και ανενδοίαστα ευνοώντας τους εχθρούς της. Κυριολεκτικά δεν ωφελεί να αναφερθεί κανείς επώνυμα στις τσαρλατανιές και στις αλήτικες –με την αρχαιοελληνική έννοια του όρους– συμπεριφορές. Από καιρό έχω σταματήσει να το κάνω. Ούτως ή άλλως δεν αξίζει να χαραμιστεί μελάνι. Μόνο τυπολογικά θα το κάνω, όπως εξάλλου από καιρό άρχισα να δουλεύω και μόνο για τον δικό μου χώρο. Την πολιτική σκέψη και μόνο όταν τα κείμενα θα είναι τόσο ώριμα που να μπορούν να πιάσουν τόπο πέραν εφήμερων συζητήσεων. Εμπειρίες πολλών δεκαετιών με έχουν βοηθήσει, νομίζω, να καταλάβω αρκετά περί ενός σημαντικού πράγματος: ότι στην διαχρονία υπάρχουν δυνάμεις προωθητικές του πολιτικού πολιτισμού και δυνάμεις θηριώδεις και οπισθοδρομικές που σπρώχνουν το άρμα των ανθρώπων προς τα πίσω, προς το τέλμα των Σοδόμων και των Γομόρρων και της βαρβαρότητας. Κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων, ένα μεγάλο πρόβλημα που σπρώχνει προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο λεγόμενος πολιτικός στοχασμός.

 Δημοκρατία, ετερότητα, απόλαυση της ανθρωπολογικής ετερότητας και ανεξαρτησία του έθνους τους είναι που θέλουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αν και μέγα ιστορικό και ανερμήνευτο μυστήριο, όμως, υπάρχουν και οι Εφιάλτες. Και οι Εφιάλτες πάντα θα διαβούν, μας πληροφορεί ο μεγάλος μας ποιητής. Και σε όλους μας συχνά συμβαίνει ανεπίγνωστα να ανοίγουμε πόρτες σε αυτό το διάβα. Εφιάλτες εισέρχονται και σπρώχνουν προς τα πίσω, προς την βαρβαρότητα. Αν σκεφτούμε λίγο τις αφετηρίες και την διαδρομή των ανθρώπων, κάποια στιγμή δρασκέλισαν το νοερό σύνορο μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτικού πολιτισμού (όχι όλοι την ίδια ιστορική φάση και όχι όλοι με προθυμία). Έκτοτε, σκοπός της Πολιτικής, ως κατάστασης ουσιωδώς διαφορετικής από την βαρβαρότητα, είναι η ένταξη και συμμόρφωση της ανθρώπινης ετερότητας στις επιταγές ενός πολιτισμένου κατ’ αλήθειαν συλλογικού βίου.

Η επιτυχία δεν είναι ποτέ δεδομένη και ο κατ’ αλήθειαν πολιτικός βίος ένα αέναο άθλημα. Υπάρχουν ανοδικές και καθοδικές φορές κίνησης και όσο και να κορυφωθεί ο ανθρώπινος πολιτικός πολιτισμός κάποιοι θα παραμένουν πολιτειακά μεταμφιεσμένα ανθρωποειδή θηρία ή κατά τον Αριστοτέλη «ζώα» και όχι «πολιτικά ζώα». Περιφέρονται αλήτικα δεν αγαπούν καμιά πατρίδα, διαπράττουν την μια απιστία μετά την άλλη, εκμεταλλεύονται φιλοτομαριστικά όποιον τους πληρώνει καλύτερα, είναι ρευστών και εύπλαστων συνειδήσεων, είναι δειλοί και συμβιβασμένοι, δίγλωσσοι, δικτατορικοί με τους πιο κάτω υποτακτικοί με τους πιο πάνω, και μολυσμένοι με την μεγαλύτερη ασθένεια όλων των εποχών: Το ολικό ή μερικό έλλειμμα φιλοπατρίας. Αυτό το έλλειμμα είναι το μεγαλύτερο αίτιο πολιτικού ανορθολογισμού από καταβολής κόσμου.

Όπως πολύ σωστά μας έμαθε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, όμως, στα ανθρώπινα πράγματα τίποτα δεν είναι οριστικό και αμετάβλητο,  όλα είναι μια πορεία όπου τα συναντάς όλα και όπου τα παθαίνεις όλα. Αενάως. Και ο άνθρωπος, εκ του γεγονότος ότι έχει επίγνωση αυτής της κατάστασης πραγμάτων, είναι ίσως το ατελέστερο ζώο, ιδιαίτερα εκτός πολιτικής. Η διαχρονία δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αμφιβολίες. Καταμαρτυρεί ότι οι άνθρωποι είναι ατελή όντα και ότι πέραν του γεγονότος ότι είναι εύπλαστοι και ευμετάβλητοι και τα εγχειρήματά τους εφήμερα και πεπερασμένα, φοβούνται κάτι που δεν είναι μια υπόθεση αλλά μια βεβαιότητα: Την αποχώρηση από τα επίγεια. Ακόμη πιο παράδοξο, όταν δεν φοβούνται γιατί πίστεψαν πως όλα είναι επίγειο και τίποτα δεν υπάρχει «μετά», τείνουν να γίνουν κυνικοί, ηδονιστές και φιλοτομαριστές. «Τους δίνει πολύ Θεό γίνονται θεοκράτες, τους δίνεις πολύ δημοκρατία δηλητηριάζουν τον Σωκράτη και τους αφήνεις μόνους τους και γίνονται θηρία ανήμερα», μου είπε κάποτε ένας ο μεγάλος στοχαστής που έφυγε πριν μια δεκαετία.

Μέσα στην πολιτεία πνεύμα και αισθητά σμίγουν και ολοκληρώνονται. Άπιαστος σκοπός της Πολιτικής: ο ενάρετος πολίτης. Όσοι βρίσκονται στον αντίποδα του ενάρετου πολίτη βυσσοδομούν ακατάπαυστα. Όσο και να κρυφτούν, να υποκριθούν, να ξεγελάσουν δίγλωσσα και να φάνε και να πιουν «παράνομα», στο τέλος ξεγυμνώνονται. Σίγουρα, συχνά το πρόβλημα είναι και ψυχικό. Αλλά τίθεται ένα εύλογο ερώτημα: Πόσο μεγάλο ψυχιατρείο θα χρειαστεί για να χωρέσουν όλοι οι απάτριδες και όλοι οι Εφιάλτες του πλανήτη; Και πως θα τους αντιλαμβανόμαστε όταν περνούν δίπλα μας; Οι εμπειρίες και η πείρα, βεβαίως, διδάσκουν ότι συχνά αντιμετωπίζουμε το εξής δίλημμα: Τι κάνεις με τους καλά μεταμφιεσμένους ψυχασθενείς; Θλίβεσαι για αυτούς και τους λυπάσαι. Είναι ανθρώπινο. Αξίζει όμως να αναμετρηθείς μαζί τους; Απάντηση δεν υπάρχει αλλά κανείς πρέπει να είναι πανέτοιμος για κάτι τέτοιο! Δυστυχώς έτσι είναι: Όσο και να προσπαθείς να αποφύγεις τους τρελούς, τους μίζερους, τους ηλίθιους και τους ανώμαλους για να μην χάνεις τον πολύτιμο χρόνο της ζωής σου τελικά δεν την γλιτώνεις. Άμα δεις πίσω ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου το σπατάλησες με αχρείαστες αναμετρήσεις, με ανθρώπους που δεν άξιζαν την προσοχή σου και με ατομιστές που αφού τους ευεργετήσεις περιμένουν να στραφείς για να καρφώσουν κανένα στιλέτο στην πλάτη. Και ερωτάς ξανά και ξανά: Τι πρέπει να κάνεις; Και αν είσαι ορθολογιστής πάντα απαντάς το ίδιο: Οι αναμετρήσεις είναι αναπόδραστες και αυτό που μετράει είναι να είσαι πάντα έτοιμος γι' αυτές. Βοηθά ... αν ξέρεις και στρατηγική.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που βρίσκουν τρόπους να κινούνται εκτός πολιτικής. Επιστρατεύονται σε ηγεμονισμούς, επαναστατισμούς και αδιαφανή συμβεβηκότα υπόγειων διαδρομών. Αν η απάτριδες δεν σταματήσουν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ενδοκρατική και διακρατική ζωή οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ανεβοκατεβαίνουν άλλοτε ανοδικά και άλλοτε κατηφορικά. Και μάλλον όπως ήδη υπαινιχθήκαμε αυτό είναι αναπόδραστο.

Χωρίς σταθερό και ασφαλές εθνοκράτος ο πόλεμος και η καταστροφή πάντοτε θα παραμονεύει. Και δύο τύποι εθνοκράτους δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο ένα: Αυτό που διαθέτει σταθερό εθνικό πολιτισμό οπότε κινείται με φορά κίνησης προς την δημοκρατία και στην διεθνή σκηνή στέκεται αντί-ηγεμονικά. Μόνο μια ισχυρή ανθρωπολογία μπορεί να αγαπά την ελευθερία και να είναι αντί-ηγεμονική. Σε αντίθετη περίπτωση τα μέλη των κοινωνιών παραπαίουν, αμφιταλαντεύονται, προδίδουν τους εαυτούς τους και ενίοτε αυτοκτονούν συλλογικά. Ενδοκρατικά, η πολιτειακή ανθρωπολογία σμιλεύεται κοινωνικοπολιτικά, συγκροτούνται θεσμοί συμβατοί με αυτή, επιζητείται εσωτερική αυτοδιάθεση-εθνική ανεξαρτησία και η κάθε μια ανθρώπινη ετερότητα διεξάγει τον συλλογικό κατ’ αλήθειαν βίο. Αισθητά, πνευματικά και μεταφυσικά κριτήρια και παράγοντες εντάσσονται σε μια πορεία δυναμικής σύμμιξης και μέθεξης που συγκροτεί τους ανθρώπους πολιτικά και πνευματικά θεμελιώνοντας έτσι ένα οντολογικά εδραίο και πολιτισμένο Πολιτικό γεγονός. Δεν είναι τυχαίο που στο τελευταίο μου βιβλίο, το Κοσμοθεωρία των Εθνών, συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου, επέλεξα τον Καβάφη ως άξονα των συλλογισμών μου. Η μεγάλη σοφία του μεγάλου σοφού αποτύπωσε αληθινά και αλάνθαστα την μεγάλη αλήθεια:

o   Ιθάκη δεν υπάρχει και ο άνθρωπος σαν ατομικότητα και σαν συλλογικότητα θα πορεύεται εν μέσω τρικυμισμένων θαλασσών, θυμωμένων Ποσειδώνων, Σειρήνων, κυκλώπων και πολλών άλλων ατελειών του επίγειου ανθρώπινου βίου.

o   Οι εσχατολογίες στις οποίες επιδίδονται οι ιδεολογίες και τα μεταμφιεσμένα ηγεμονικά ιδεολογήματα που πολλοί κηρύττουν, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της διαχρονίας και αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερο αίτιο πολέμου. Εκεί που οι άνθρωποι σταθεροποιούν ένα συγκροτημένο κοινωνικό γεγονός πολλοί πείθονται ότι επέρχονται παγκόσμιοι παράδεισοι στο όνομα του οποίου θεωρούν την οικεία πατρίδα αναλώσιμη. Η ύστερη εποχή καταμαρτυρεί ένα μεγάλο τέτοιο πλήθος: Μαρξιστικοί, φιλελεύθεροι, φασιστικοί, θεοκράτες, παγκοσμιοποιημένες παιδικές χαρές, ισλαμομαρξιστικές νέο-Οθωμανικές δομές και πάει λέγοντας. Προδίδουν έτσι το έθνος τους. Το προδίδουν συνειδητά ή ανεπίγνωστα, ποιητική αδεία ή ωμά και κυνικά, επ’ αμοιβή ή χωρίς, βάρβαρα και ατομικά ή μετά πολλών και ασχημονώντας.

o   Αυτή είναι η θαλασσοπορία. Στο νου μας θα πρέπει να έχουμε, εν τούτοις, την Ιθάκη: Ο προσανατολισμός να είναι σωστός, η φορά ανοδική, οι αντιστάσεις στην βαρβαρότητα άγρυπνες και η προσήλωση στην κοσμοθεωρία που ενσαρκώνει η Ιθάκη μας (η πατρίδα μας) αταλάντευτη. Αυτά είναι εν τέλει ο πυρήνας του πολιτικού πολιτισμού και το αντίστροφό τους η βαρβαρότητα.

 Τώρα, το ζήτημα που έθεσα πιο πάνω. Αν έτσι έχουν τα πράγματα και αν η πατρίδα είναι η αρχή και το τέλος τι κάνουν όλοι αυτοί όπως εγώ που προσπαθούν να το πουν με χίλια λόγια αντί με μια λέξη. Και τι κάνουν όλοι αυτοί οι «φιλόσοφοι», οι ιδεολόγοι και οι ενθουσιώδεις ιεραπόστολοι της «παγκοσμιοποίησης». Μεγάλο επιστημολογικό ζήτημα. Γιατί χωρίς αυτή την θεμελιώδη παραδοχή τι να γράψεις και τι να πεις. Μιας μάλιστα που υπάρχει και ο Θουκυδίδης που τα είπε όλα και μάλιστα Υποδειγματικά. Αυτά τα πνευματικά βάσανα είναι που κρατούν πίσω κάποια κείμενα που σχεδόν είναι έτοιμα να δημοσιευτούν.  

 ----------------------------------------

1.1.2012. Καλό Νέο Χρόνο με τον Ξυλούρη

Τηρώντας την παράδοση της όχι πάντα τόσο χαλαρής σελίδας αρχίζουμε με τρία τραγούδια που έρχονται μέσα από την βαθειά και μακραίωνα σμιλευμένη ημέτερη παράδοση. Συμβολισμοί αυτοκριτικής, κάλεσμα για περισυλλογή και ανασύνταξη και ετοιμότητα αντίστασης.

Νίκος Ξυλούρης, Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί, http://www.youtube.com/watch?v=Ri4PDOF_KxM&feature=related

Νίκος Ξυλούρης, Την σπάθα σήκωσε και πάλι, http://www.youtube.com/watch?v=xcz0NYotIYg

 

Νίκος Ξυλούρης, Πότε θα κάνει ξαστεριά, http://www.youtube.com/watch?v=nzSjGLAVQpY&feature=related

 

Τις ημύνθη περί Πάτρης;

 

"Το εκύρηξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Εις οιωνός άριστος! ..Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλή του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης; Ημύνθυσαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαίπωρου ωρφανισμένου γένους; Άμυνα περί πάτρης δεν είναι οι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και οι κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητας θωρηκτά. Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας. Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδας. Μόνο ο λαός λέγει. Κάθε πέρσυ και καλλίτερα. Ας ευχηθώμεν το εργχόμενον έτος να μη είναι χειρότερον από το έτος φεύγον."

 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Εφημερίς Ακρόπολις, Ι Ιαν. 1896