: 1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή. 2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών 3. Νήσος Φλέβες: Όαση στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής.

4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή

   Η αναγγελθείσα εκποίηση των νήσων και νησίδων των Ελληνικών θαλασσών με μεταμφίεση δήθεν την «αξιοποίησή τους» είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης πολιτικοπνευματικής κρίσης. Συμβολίζει μια απελπιστικά διαστρεμμένη και λανθασμένη αντίληψη ως προς το τι είναι οικονομική ανάπτυξη και περιφρονεί πάγιες παραδοχές για το πώς συνδέονται τα δημόσια αγαθά με τους πολίτες, την ευημερία τους, το περιβάλλον τους, την αξιοπρέπειά τους, τις κοσμοθεωρίες τους, τη δημοκρατία τους και την πολιτική τους ελευθερία. Είναι επίσης απελπιστικά ανορθολογική όσον αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης της συντρέχουσας χρηματοοικονομικής κρίσης.

   Είναι μια στάση αξιοθρήνητα κοντόφθαλμη και μικροπρεπής: Τη στιγμή που το (ίδιο) πολιτικό προσωπικό λόγω λαθών, παραλείψεων και σπαρακτικής διαπραγματευτικής ανικανότητας προκαλεί απώλεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ θα σωθούμε, περίπου μας λένε, εάν με την εσπευσμένη και εξευτελιστική εκποίηση των ιερών μας τοπίων επενδυθούν μερικά εκατομμύρια ευρώ από τούρκους ή γερμανούς χρηματιστές και κερδοσκόπους.

   Με μια λέξη: η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας είναι πράξη που ενσαρκώνει παραδοχές ιδιωτείας και υποδηλώνει μια άκρως επικίνδυνη πολιτική ανικανότητα. Η θάλασσά μας και οι απείρου φυσικού κάλλους και πάμπλουτης χλωρίδας νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες δεν προσφέρονται για ξεπούλημα στους ιδιώτες. Είναι αθάνατα συλλογικά αγαθά και μια απόφαση εκποίησής τους είναι βέβηλη, παράλογη και ανορθολογική.

   Τα ιερά αυτά θαλάσσια τοπία συνδέουν πνευματικά, ψυχικά και υλικά τους σημερινούς ζωντανούς Έλληνες με τους νεκρούς τους και με τις μελλοντικές γενιές τους. Το ξεπούλημά τους θα είναι ένα ανθρωπολογικό, οικολογικό και περιβαλλοντολογικό έγκλημα. Όπως και με πολλά άλλα δημόσια αγαθά της Ελληνικής επικράτειας, οι θάλασσές μας, τα νησιά της και οι πανταχόθεν διάσπαρτοι νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες συνδέονται με τον τρόπο ζωής μας και με το ιστορικό μας γίγνεσθαι.

   Συνδέονται με μακραίωνες εθνικές μνήμες, με αγώνες ελευθερίας, με τη γεωπολιτισμική μας υπόσταση, με την ασφάλειά μας, με τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους, με τη μακραίωνη λαϊκή εξύμνηση των μοναδικών αθάνατων φυσικών τοπίων και του πολιτισμικού τους παρελθόντος και με τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας. Επί χιλιετίες κανένας δεν καταπάτησε αυτά τα ιερά τοπία, αυτά τα θαύματα της φύσης. Τώρα απλώνονται βέβηλα χέρια.

   Αντί ρηξικέλευθων αποφάσεων αντιμετώπισης της κερδοσκοπικής επίθεσης των τελευταίων ετών –και να θυμίσω ότι πλήττει και άλλα κράτη τα οποία την αντιμετωπίζουν διαφορετικά– και αντί εμπνευσμένων ηγετικών στάσεων που συσπειρώνουν τους πολίτες και διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή, η επίπλαστη σημερινή διακυβέρνηση μετατρέπεται σε επικίνδυνο εντολοδόχο πολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών και αδιαφανών ξένων συμφερόντων. Γίνονται έρμαιο, επιπλέον, των καταστροφικών ηγεμονικών στρατηγικών των πολιτικά αδιόρθωτων ισχυρών κρατών της Ευρώπης.

   Χωρίς πολιτικούς σκοπούς, χωρίς όραμα, χωρίς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους, χωρίς ορθολογιστικό σχέδιο αντιστροφής της ύφεσης και οικονομικής ανάπτυξης και τρομοκρατημένα από την επερχόμενη θύελλα λόγω απανωτών λαθών τους, τα μέλη της σημερινής επίπλαστης διακυβέρνησης κατάντησαν να θέλουν να ξεπουλήσουν ό,τι ιερότερο διαθέτουμε.

   Εξανέμισαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε μερικούς μήνες και θα «σώσουν την Ελλάδα», μας λένε, με τα ψίχουλα του ξεπουλήματος των ιερών μας τοπίων. Χάθηκε κάθε μέτρο, κάθε λογική, κάθε ορθολογισμός. Αν στο όνομα μιας τέτοιας ψευδεπίγραφης και φτηνής δικαιολογίας περί οικονομικής ανάπτυξης ξεπουληθούν τα δημόσια αγαθά μας θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη πως η πλήρης εκμηδένισή μας κοντεύει.

   Αντί οι νησίδες μας να είναι διασφαλισμένες επτασφράγιστα κατά της ιδιωτείας και η πολιτεία να βεβαιώνει ότι υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στους Έλληνες πολίτες, η παρούσα διακυβέρνηση μεθοδεύει την αρπαγή τους και την παντοτινή εκποίησή τους. Το κοινωνικό κόστος θα είναι γιγαντιαίο ενώ σε κάθε περίπτωση το οικονομικό όφελος μηδαμινό.

   Η μιζέρια των δικαιολογιών περί «οικονομικής ανάπτυξης» είναι κυριολεκτικά αξιοθρήνητη. Είναι θλιβερό να ακούει κανείς αστείες θέσεις που επιχειρούν να εκλογικεύσουν το ξεπούλημα των αθάνατων αγαθών που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας! Το άκουσμα της είδησης ότι μεθοδεύεται η εκποίηση των επί χιλιετίες ανέγγιχτων νήσων και βραχονησίδων συμβολίζει την εκμηδένιση κάθε ποιοτικής αξίωσης και κάθε προσχήματος αξιοπρέπειας. Η ποιότητα εκμηδενίζεται στο όνομα της ποσότητας και σαρώνονται τα ιερά και τα όσια.

    

2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών

   Είναι ένα πράγμα οι ξένες επενδύσεις στον αλληλοεξαρτώμενο κόσμο που ρυθμίζονται τόσο διακυβερνητικά όσο και με κανονιστικές αποφάσεις ενός ανεξάρτητου κράτους που τις επιζητεί και άλλο το ξεπούλημα, η εκποίηση και ο ξένος πολιτικοοικονομικός έλεγχος.

   Είναι χαρακτηριστικά τα λεγόμενα μερικών ξένων ανθρωποειδών. «Ανθρωποειδή» όχι λόγω εθνικής τους καταγωγής αλλά γιατί ως άτομα έτσι συμπεριφέρονται. Χαιρέκακα και περιφρονητικά πριν λίγους μήνες μας καλούσαν να πουλήσουμε τα νησιά μας για να πληρώσουμε τα επενδυτικά λάθη των τραπεζών τους και τη συντριβή μας από τον αθέμιτο ανταγωνισμό της τερατώδους κατασκευής που ονομάζεται ΟΝΕ!! Τέτοια χαιρέκακα όντα ή οποιοσδήποτε άλλος όμοιός τους, εάν διαθέτουν μερικά λιγότερο ή περισσότερο βρώμικα εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσαν να «καβαλικέψουν», για παράδειγμα, τη νήσο Φλέβα απέναντι από τη Βουλιαγμένη και να εμποδίσουν από την απόλαυσή της πολλά εκατομμύρια κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής (βλ. πιο κάτω). Θα μπορούσαν να εξαγοράσουν με ψίχουλα κάποια άλλη νήσο ή βραχονησίδα των θαλασσών μας και να ιδιωτεύουν εσαεί ασχημονώντας.

   Να εκδιώκουν στη συνέχεια με ιδιωτική αστυνομία τα παιδιά και τα εγγόνια μας, όταν θα θέλουν να απολαύσουν τα φυσικά αγαθά μας και μαζί με άλλους εισβολείς που θα ελέγχουν την εκποιημένη πλέον οικονομία μας, να επηρεάζουν τις πολιτικές μας αποφάσεις. Έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι νεοφιλελεύθεροι και μεταμοντέρνοι την οικονομική ανάπτυξη και τις ξένες επενδύσεις;

   Για όσους διδαχθήκαμε ή διδάξαμε το ζήτημα των «ξένων επενδύσεων» τα επιχειρήματα που ακούμε για την εσπευσμένη εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων αγαθών προκαλούν θλίψη και οργή. Τέτοιες ξεπεσμένες και αναξιοπρεπείς δικαιολογίες ακούονταν μόνο από τους ανατριχιαστικούς δικτάτορες των «κρατών-μπανανία» της Λατινικής Αμερικής, όταν ξεπουλούσαν την πατρίδα τους τις δεκαετίες του 1940 και 1950.

   Τα προαναφερθέντα ιδιοτελή και δεδηλωμένα εχθρικά ξένα ανθρωποειδή ή κάποιοι άλλοι ποιο οργανωμένοι ιδιωτικοί ή κρατικοί δρώντες –ήδη τα σχόλια στα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων θυμίζουν καλοστημένο στρατηγικό σχεδιασμό στο πλαίσιο της αναθεωρητικής τουρκικής στρατηγικής– θα μπορούσαν να καταθέσουν κάποια εκατομμύρια αμφιλεγόμενης προέλευσης, να αποκτήσουν το παντοτινό νομικό δικαίωμα να βιάζουν τη φύση μας, να ηδονίζονται και να ασχημονούν ως κατακτητές και να ρυπαίνουν το περιβάλλον.

   Ακόμη, θα μπορούσαν να αποκτήσουν δεσποτική εξουσία επί των, ελέω τρόικας, εξαθλιωμένων ντόπιων «ιθαγενών», και να τους εξευτελίζουν για πάντα ως υπανάπτυκτους είλωτες εμπαίζοντάς τους ότι εξαγοράστηκαν με καθρεφτάκια και κίβδηλα χρυσαφικά που ανέμιζαν άπληστοι κερδοσκόποι.

   Οι νησίδες και βραχονησίδες είναι τα τελευταία ανέγγιχτα εθνικά φυσικά τοπία. Όχι «δημόσια τοπία» με την έννοια της περίφραξής τους και του αποκλεισμού των πολιτών να τα απολαμβάνουν –όπως για παράδειγμα της απαγόρευσης της αλιείας όπως υποστηρίζουν κάποιοι μπερδεμένοι και «ξενέρωτοι» ακτιβιστές οι οποίοι τώρα αναμενόμενα σιωπούν ηχηρά– αλλά με την έννοια της διαφύλαξής τους για καθημερινή πρόσβασή τους και ανά πάσα στιγμή θεμιτή απόλαυσή τους από την ελληνική κοινωνία και τους φιλοξενούμενούς της.

   Η «φιλοξενία», ακριβώς, είναι το συνώνυμο του «τουρισμού» και αντίληψη που αρμόζει σε μια νοικοκυρεμένη πατροπαράδοτη κοινωνία η οποία θέλει να ωφελείται παραγωγικά χωρίς να βλάπτει το περιβάλλον της, χωρίς να χάνει την ανεξαρτησία της και χωρίς να βλάπτει τα πολιτισμικά κεκτημένα της και τις παραδόσεις της. Ποιος είπε ότι χρειαζόμαστε μαζικό και ανεξέλεγκτο τουρισμό και ότι αυτός είναι οικονομικά αποδοτικός; Το αντίθετο ισχύει και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική αλλά μια αντικειμενική εκτίμηση των πραγμάτων. Ποιότητα versus ποσότητα και όλοι πλέον συμφωνούν πως η πρώτη είναι πιο παραγωγική και πιο προσοδοφόρα.

   Η σωστή αναπτυξιακή αντίληψη είναι λοιπόν αυτή που θεωρεί τους «τουρίστες» φιλοξενούμενους και φίλους και όχι μαζικούς εισβολείς που μαζί με τα σκουπίδια τους θα αφήνουν και κάποια φράγκα που θα μας πετούν περιφρονητικά στα μούτρα αξιώνοντας ταυτόχρονα να είναι απρόκλητοι δεσπότες και βιαστές της φύσης μας, του πολιτισμού μας και της αξιοπρέπειάς μας. Η ιδιωτεία και οι μεταμοντέρνες χρηστικές και ηδονιστικές παραδοχές οικονομικής ανάπτυξης συμβολίζουν πνευματική αποσύνθεση και κοινωνικοπολιτικη αποσάθρωση.

   Η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας στο όνομα μιας δήθεν αξιοποίησης αποτελεί είδος συμπεριφοράς που ισοδυναμεί με λογικές του «αρχαιότερου επαγγέλματος». Κάποιοι ακριβώς άκριτα φαίνεται να θεωρούν την οικονομική ανάπτυξη και την ισότιμη συμμετοχή στη διεθνή οικονομία ως ισοδύναμο οικονομικής εκπόρνευσης των ιερών, των οσίων, του πολιτισμού και των επί χιλιετίες απείραχτων φυσικών τοπίων.

    

3. Νήσος Φλέβα: Όαση φυσικής ομορφιάς στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής

Θα αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη νήσο Φλέβα. Τα ίδια ισχύουν για όλες τις νήσους, νησίδες και βραχονησίδες αλλά και όποιο άλλο υλικό ή πνευματικό αγαθό επιχειρείται να εκποιηθεί.

Η νήσος Φλέβα είναι μια όαση φυσικής ομορφιάς μέσα στην αυλή της Αττικής, δηλαδή της πιο πυκνοκατοικημένης περιοχής της Ελλάδας. Σήμερα είναι βάση του ναυτικού μας. Πολλοί στο παρελθόν μιλήσαμε για μια πραγματική εναλλακτική αξιοποίησή της –και εναλλακτική βέβαια λύση για τις ασκήσεις του ναυτικού μας– προς όφελος του κοινωνικού σώματος υπό το πρίσμα μιας φιλικής για τον άνθρωπο αντίληψης για το περιβάλλον και συντελεστική για την οικονομική ανάπτυξη σχέση του πολίτη με τα φυσικά αγαθά του.

Η νήσος Φλέβα, βασικά, είναι το μεγαλύτερο θαλάσσιο συνάμα και χερσαίο φυσικό τοπίο από την Κόρινθο μέχρι το Σούνιο (είναι γνωστή η περιπέτεια της νήσου Πάτροκλος). Η χλωρίδα και πανίδα, για να μην μιλήσω για τον υποθαλάσσιο πλούτο των Φλεβών, είναι μοναδική αν όχι ανεπανάληπτη. Το βάθος σε πολλά σημεία των βράχων είναι ξαφνικά μέχρι και 50 μέτρα, νότια βρίσκονται πάμπλουτα βαθειά νερά του ανοικτού πελάγους και οι ψαράδες συνηθίζουν να λένε ότι μόνο ο Θεός γνωρίζει τι ψάρια κρύβει ο ποικιλόμορφος βυθός των Φλεβών. Η παράδοση και οι γεωλόγοι, εξάλλου, υποστηρίζουν ότι η νήσος Φλέβα ήταν ενωμένη με τη Βουλιαγμένη μέχρι που έγινε ένας μεγάλος σεισμός πριν από χιλιάδες χρόνια. Τοπικός παράγοντας υπερβάλλοντας πρόσφατα μίλησε για σύνδεση των Φλεβών με τη Βουλιαγμένη με γέφυρα-πεζόδρομο.

Η ιδέα πολλών, γενικότερα, ήταν η νήσος Φλέβα να γίνει ένα ελεγχόμενο δημόσιο τοπίο με μονοπάτια και φυσικά καταφύγια για περιπάτους, ξεκούραση όσων θέλουν μια εύκολη διέξοδο από το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ελλάδας. Όχι βιασμό της φύσης με ξενοδοχεία αλλά ένα παντελώς απείρακτο φυσικό τοπίο δοσμένο στους εκατομμύρια κατοίκους που διαμένουν στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Εξ αντικειμένου, αυτή θα ήταν μια κοινωνικοοικονομικά και πολιτισμικά ωφέλιμη αξιοποίηση και όχι μια άκριτη εκποίηση του φυσικού τοπίου σε ιδιώτες.

Ερωτάται: Αξίζουν περισσότερο μερικά εκατομμύρια και ο οικολογικός βιασμός ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου της Αττικής από τη δυνατότητα παντοτινής απόλαυσής του από τους έλληνες πολίτες ή τους φιλοξενούμενούς τους;

Η Φλέβα είναι και ένας κυριολεκτικά ανεξάντλητος αλιευτικός παράδεισος από τους σημαντικότερους της Ελλάδας. Παρά τις σχετικές απηρχαιωμένες απαγορεύσεις, επειδή όπως είπαμε είναι βάση του ναυτικού, εκατοντάδες βάρκες και μικρά σκάφη κάθε είδους πλεούμενα σχεδόν καθημερινά αγκυροβολούν και απολαμβάνουν το πιο μαγευτικό τοπίο από το οικολογικά πιο πλούσιο νησί του Σαρωνικού.

Μιλάμε για πατροπαράδοτες ιερές παραστάσεις Ελλήνων που αντιστέκονται στον βάρβαρο μεταμοντέρνο τρόπο ζωής. Οικογενειακές εξορμήσεις, νεαρά ζευγάρια με φουσκωτά, ερασιτέχνες αλιείς που ψαρεύουν από τα σκάφη τους και ασφαλώς επαγγελματίες αλιείς που τροφοδοτούν με αλιεύματα όλη την περιοχή. Τα κάθε είδους «χόρτα του βράχου», εξάλλου, ομορφαίνουν με ακόμη πιο βαθύ πράσινο στα ενδότερα του νησιού.

Το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο, το μόνο που προστατεύει το περιβάλλον, το μόνο που είναι οικονομικά παραγωγικό γιατί εν δυνάμει ωφελεί εκατομμύρια ανθρώπους και το μόνο που προσφέρει ένα ωραίο τεράστιο θαλάσσιο και συνάμα νησιωτικό τοπίο στους πολίτες που ζουν στην περιοχή της Αθήνας είναι η προσφορά των Φλεβών στα εκατομμύρια κατοίκους του Αττικού λεκανοπεδίου. Για να απολαμβάνουν οι κάτοικοι της Αττικής ένα τέτοιο πανέμορφο τοπίο ως ένα δημόσιο αγαθό, ελεύθερα και για πάντα. Αντίθετα, ιδιωτική κατοχή της αποτελεί βεβήλωση, οικονομική διαστροφή, οικολογικό έγκλημα και πολιτισμική ασέβεια.

Η προσφορά των Φλεβών στους πολίτες συνεπάγεται λίγο κόστος και μεγάλο όφελος: Αρκούν λίγα μονοπάτια, μερικά καταφύγια και λιμενική επιτήρηση για να μην παραβιάζεται ο Κανονισμός Λιμένα από τους ερασιτέχνες και επαγγελματίες αλιείς. Αλιεία η οποία εξάλλου ως πατροπαράδοτο πολιτισμικό αγαθό μπορεί και πρέπει να είναι ελεύθερη εφόσον τηρούνται οι λιμενικές διατάξεις.

Αντί αυτού, λοιπόν, η βαρβαρότητα θέλει να εισβάλει. Να βιαστεί η φύση από την ξένη και ντόπια ιδιωτεία. Να δοθεί το σημαντικότερο, ωραιότερο και μοναδικό στο είδος του θαλάσσιο και χερσαίο φυσικό τοπίο για ιδιοτελή εκμετάλλευση. Να βιαστεί το περιβάλλον με τσιμεντένιες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, περιφραγμένες ιδιωτικές κατοικίες πλουσίων και ιδιωτικά αγκυροβόλια. Να στερηθούν έτσι αυτό το θαύμα της φύσης τα εκατομμύρια κατοίκων στο κατώφλι της μεγαλύτερης ελληνικής πόλης. Πως είναι δυνατόν, αλήθεια, να μπαίνουν τόσο διαστρεμμένες ιδέες μέσα στα μυαλά των ανθρώπων;

Κυριολεκτώντας λέμε ότι η περίπτωση των Φλεβών υποδηλώνει πως η διάσωση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων από την ιδιωτεία θα είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης του κατά πόσο μπορεί να επιβιώσει ο σύγχρονος Έλληνας. Αν δεν αντισταθεί, σημαίνει ότι το πνευματικό και πολιτικό ανοσοποιητικό του σύστημα είναι πλέον νεκρό.

        4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

Η υπόθεση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων είναι η ισχυρότερη μέχρι στιγμής απόδειξη ότι το επίπλαστα νομιμοποιημένο πολυκομματικό πολιτικό προσωπικό που ασκεί διακυβέρνηση γίνεται πλέον άκρως επικίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον και για την πολιτειακή μας νομιμότητα. Νομιμότητα η οποία θα είναι έωλη, εάν απολέσει την κοινωνική νομιμοποίηση.

Συστηματικά πλέον και επικαλούμενο αυτόν τον πολυκομματικό επίπλαστο πλειοψηφικό ακταρμά, οι ελέω κρίσης, εκβιαστικών διλημμάτων και μετεκλογικών μαγειρεμάτων κατέχοντες την εξουσία, επιχειρούν να εξουδετερώσουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα των Ελλήνων να αποφασίζουν αυτόνομα στο εσωτερικό και τη δυνατότητά τους να αξιώνουν ισοτιμία και συμμετρία στις σχέσεις τους με τα τρίτα κράτη, τους ξένους ιδιώτες και τους ισχυρότερους συντελεστές του διεθνούς συστήματος.

Αυτά ισοδυναμούν με κατεδάφιση κάθε έννοιας πολιτικού πολιτισμού του σύγχρονου διεθνούς συστήματος και του διεθνούς δικαίου το οποίο επιτάσσει εθνική ανεξαρτησία, διακρατική ισοτιμία, πολιτική αυτοδιάθεση και εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Ισοδυναμούν επίσης με κατεδάφιση του ημέτερου οικουμενικού κλασικού πολιτειακού πολιτισμού που θεωρεί την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την πολιτική ελευθερία ως έσχατες λογικές και υπέρτατους σκοπούς της πολιτειακής συγκρότησης.

Οι ασκούντες την εφήμερη αυτή διακυβέρνηση μετατρέπουν έτσι τους εαυτούς τους σε χαλί όσων μπορούν και θέλουν να αρπάξουν τον φυσικό μας πλούτο και τα δημόσια αγαθά, να ελέγξουν καταχρηστικά την οικονομία μας, να βιάσουν το περιβάλλον και να πλουτίσουν καταχρηστικά εις βάρος των ελληνικών ιστορικών μνημείων της φύσης. Μνημείων τα οποία δεν ανήκουν μόνο στους νεοέλληνες αλλά τα οποία είναι επίσης, κατά κάποιο τρόπο, και οικουμενικό αγαθό.

Είναι πλέον φανερό ότι συνειδητά ή ανεπίγνωστα οι ασκούντες την διακυβέρνηση οδηγούν την έννοια «ξενοκρατία» ίσαμε τις λογικές απολήξεις της. Ανίκανοι να σχεδιάσουν μια ορθολογιστική οικονομική πολιτική και να διαπραγματευτούν ορθολογιστικά με τα άλλα κράτη και τους διεθνείς θεσμούς, επιδίδονται εργολαβικά στην αφαίμαξη των πολιτών και στην μετατροπή τους σε είλωτες ξένων συμφερόντων.

Αφού έτσι λειτουργώντας συνειδητά ή ανεπίγνωστα εκμηδενίσουν το φρόνημα και τις ηθικές αντιστάσεις των πολιτών, είναι πλέον φανερό ότι δεν έχουν αναστολή να εκποιήσουν οτιδήποτε κληροδοτήσαμε από τους προγόνους μας και το οποίο έχουμε χρέος να αποδώσουμε στους απογόνους μας. Το πιο χαρακτηριστικό και ακραίο σήμερα είναι ακριβώς η πρόθεση εκποίησης των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων. Λογικά πολλά και χειρότερα έπονται.

Επί τάπητος τίθεται ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα: Το κατά πόσο επιτάσσεται πλέον παρέμβαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης για να διαφυλαχθούν τα πιο ζωτικά δημόσια συμφέροντα. Πέραν των υπόλοιπων αυτονόητων πολιτικών αντιδράσεων των μελών της Ελληνικής κοινωνίας, μήπως μια παρέμβαση των Ανώτατων ανεξάρτητων πολιτειακών θεσμών της Ελληνικής Δικαιοσύνης οι οποίοι αποτελούν τους θεματοφύλακες του δημοσίου συμφέροντος είναι κάτι περισσότερο από επείγουσα και απαραίτητη!

Ποιος είπε ότι μια τόσο επίπλαστη διακυβέρνηση που επικαλείται μια κίβδηλη έκτακτη ανάγκη θα μπορούσε να δημιουργεί ιστορικά τετελεσμένα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος της Ελληνικής πολιτείας. Μιας και το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ομολογούμενη από τους ίδιους αποσύνθεση, δεν υπάρχει κάποιος μονιμότερος πολιτειακός θεσμός να ελέγξει αποφάσεις που βλάπτουν βαθύτατα το δημόσιο συμφέρον; Κάποια πράγματα, εν τούτοις, είναι μονιμότερα των εφήμερων κυβερνητικών μηχανισμών και οι Ανώτατοι θεσμοί της Ελληνικής Δικαιοσύνης πρέπει λογικά να παρέμβουν.

Συναφές ζήτημα το οποίο ενδέχεται να δικαιολογεί εισαγγελική παρέμβαση, επίσης, είναι η παρατεταμένη επί τρία χρόνια παράλειψη του πολιτικού προσωπικού που βρέθηκε στην εξουσία να διαπραγματευτεί με τρόπο που διαφυλάττει τα εθνικά ζωτικά συμφέροντα και τα θέσφατα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Πλέον, δεν πρόκειται περί παράληψης ή λανθασμένης πολιτικής εκτίμησης. Πρόκειται για θανατηφόρα αμέλεια ή και για σκόπιμες πράξεις. Για τόσο εξόφθαλμες περιπτώσεις η δικαιοσύνη πρέπει να έχει λόγο. Ένα κείμενό μας που θεμελιώνει στοιχειωδώς μια τέτοια εξόφθαλμη αμέλεια δημοσιοποιήθηκε ήδη ευρύτατα και είναι αναρτημένο στη διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm («Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ και το ύστερο ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου»). Εάν η Δικαιοσύνη το ζητήσει, είμαι έτοιμος να αιτιολογήσω ως επιστημονικά αρμόδιος για τις βαρύτατες διαπραγματευτικές αμέλειες των τριών τελευταίων ετών που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ζημιές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, ούτως ώστε μια τέτοια μαρτυρία να συνεκτιμηθεί μαζί με άλλα κριτήρια και παράγοντες.

Εν τέλει, γιατί να φυλακίζεται κάποιος όταν προκαλεί θάνατο εξ αμελείας τη στιγμή που μια διακυβέρνηση εξ αμελείας ή για άλλους λόγους προκαλεί θανάτωση της πολιτείας! Έλλειμμα προβλεπτικότητας, κραυγαλέα άγνοια της ευρωπαϊκής πολιτικής ή ανερμήνευτη αμέλεια να προσεχθούν εξόφθαλμες αλήθειες, παραλείψεις, χοντρά και ασυγχώρητα λάθη εξωτερικής πολιτικής, διστακτικότητα υιοθέτησης πάγιων συμπεριφορών στήριξης των εθνικών συμφερόντων, αποφάσεις-φούσκες, θεσμικές ρυθμίσεις-φούσκες, άκριτη υποταγή σε τεχνοκρατικές λογικές, αμέλεια να προσεχθούν και να τύχουν εκμετάλλευσης οι εσωτερικές και διακρατικές κυμάνσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής και πλήθος άλλων κριτηρίων και παραγόντων που υποδηλώνουν στην καλύτερη περίπτωση βαριά αμέλεια που προκάλεσε τροχιά διολίσθησης προς το τέλμα.

Κοντολογίς, διακυβεύονται τα βαθύτερα συμφέροντα της πολιτείας και η υπόσταση της πολιτειακής νομιμότητας που αποτελεί τον άξονα της κρατικής μας ζωής. Το ολοφάνερα επί έτη υποδουλωμένο στους ξένους πολιτικό προσωπικό μετατρέπει τους κρατικούς θεσμούς σε όργανα εσπευσμένης ανθρωπολογικής, πολιτικής, οικονομικής και ιστορικής εκμηδένισης των Ελλήνων. Τα όποια αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης ακυρώνονται ολοκληρωτικά. Είναι ή δεν είναι υπέρτατο και έσχατο αγαθό η εθνική ανεξαρτησία;

Είναι ένα πράγμα η πολιτειακή νομιμότητα την οποία πρέπει όλοι να σεβόμαστε και άλλο η κοινωνική νομιμοποίησή της που τίθεται σε κίνδυνο από αντί-κοινωνικές επιλογές όπως η πιο πάνω και από την παρατεταμένη πολιτική ασυνέπεια. Από τις υποσχέσεις που δεν τηρούνται, από τα ψεύδη, τις αμέλειες, τις παραλείψεις και ίσως άλλες στάσεις που είναι άγνωστες και που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα εισαγγελικών αρχών του κοινού ποινικού δικαίου.

Το κωμικοτραγικά συγκροτημένο και πολιτικά εξευτελισμένο στην συνείδηση των πολιτών πολιτικό προσωπικό εδώ και τρία χρόνια ασκεί εξουσία με εκβιαστικά διλήμματα που εκτοξεύουν οι ίδιοι και ξένοι άσπονδοι φίλοι. Υπόσχεται πολλά προεκλογικά που δεν εκπληρώνει μετεκλογικά και αφού καθίσει στην εξουσία επιστρατεύει τους κρατικούς θεσμούς για αποφάσεις που εξ αντικειμένου οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και στην καταρράκωση της πολιτειακής νομιμότητας.

Η πολιτειακή νομιμότητα πλήττεται από αυτούς που θεσμικά είναι εντεταλμένοι θεματοφύλακές τους. Ό,τι είναι (επίπλαστα) νόμιμο δεν είναι και ηθικό και βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Ό,τι είναι επίπλαστα νόμιμο είναι επίσης καταχρηστικό και από άποψη κοινωνικοπολιτικής νομιμοποίησης μονίμως ελλειμματικό. Εν τέλει, συγκρίνοντας τους νόμους μιας ελλειμματικής διακυβέρνησης που βρίσκεται υπό τις διαταγές ξένων και η οποία αντί να αντιστρέψει την πορεία προς την καταστροφή εκποιεί τα δημόσια αγαθά, σε τι διαφέρουν οι νόμοι της χούντας που βίασαν την πολιτειακή μας νομιμότητα δημιουργώντας καταστροφικά τετελεσμένα.

Η πολιτειακή νομιμότητα ροκανίζεται και με πολλούς άλλους τρόπους. Σαρώνονται οι μακρόχρονα εμπεδωμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης όλων των αποχρώσεων. Εκμηδενίζονται οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας, ακυρώνεται κάθε αξίωση διαφάνειας των κυβερνητικών αποφάσεων και απουσιάζει μια αναγκαία και μη εξαιρετέα δημόσια συζήτηση μέσα στη δημόσια σφαίρα.

Επιπλέον, περιφρονούνται επιδεικτικά οι μακρόχρονα διατυμπανισμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης κάθε είδους: φιλελεύθερη δικαιοσύνη, κοινωνικός φιλελευθερισμός με οτιδήποτε αυτό σημαίνει στα σύγχρονα δυτικά κράτη, μαρξιστικές παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης, απολιθωμένες πλέον φράσεις, όπως η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ή τα «περήφανα γηρατειά», διακηρύξεις όπως «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και οτιδήποτε άλλο συναφές ή παραπλήσιο συγκρότησε στοιχειωδώς την κοινωνική συνοχή του νεοελληνικού κράτους. «Ξεχάστηκαν» όλα για να δικαιολογηθεί η καταπίεση της κοινωνίας και το ξεπούλημα της πατρίδας στη μεταμοντέρνα ιδιωτεία.

Εάν δεν είναι ήδη αργά, ίσως ήλθε η ώρα των πολιτειακών θεσμών που διαφυλάττουν την πολιτειακή νομιμότητα και την εθνική ανεξαρτησία κατά αποφάσεων που βρίσκονται εκτός κοινωνικοπολιτικού ελέγχου.

　5.9.2012

Αειφόρος ανάπτυξη και τροχιά ραγδαίας υπανάπτυξης της Ελλάδας

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

: 1. Ανάπτυξη ή θανατηφόρα τροχιά υπανάπτυξης; 2. Αειφόρος ανάπτυξη, περιβάλλον, ανάπτυξη και οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής. 3. Ο κατήφορος της μαζικής υποκουλτούρας, το ζήτημα της ανάπτυξης και τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά μιας κοινωνίας

1. Ανάπτυξη ή θανατηφόρα τροχιά υπανάπτυξης;

    

   Η Ελλάδα υποβαθμίζεται, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται, η φυσική κληρονομιά εκποιείται και η πολιτιστική κληρονομιά ροκανίζεται. Μπροστά στα μάτια μας και εν μέσω γενικής απάθειας προωθείται μια αναπτυξιακά διαστρεμμένη απόφαση. Συμβολίζει την εκμηδένιση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος και την επαπειλούμενη επερχόμενη εκμηδένιση του νεοελληνικού κράτους.

   Απειλείται, μεταξύ άλλων, η κατάληψη και περιβαλλοντολογική καταστροφή νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που αποτελούν φυσική και πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων. Λαμβάνοντας υπόψη διεθνείς συμβάσεις και τις αποφάσεις της ΕΕ για την αειφόρο ανάπτυξη, μια τέτοια απόφαση μπορεί ενδεχομένως να υιοθετηθεί από το λικνιζόμενο πολιτικό προσωπικό και να δημιουργήσει «νομικά» και κυρίως μη αντιστρέψιμα περιβαλλοντολογικά τετελεσμένα, πλην κατά βάση είναι άνομη, καταχρηστική και πολιτικά ανήθικη.

   Καταστέλλει τις φυσικές ομορφιές και επιφέρει ανεπίστροφο πλήγμα κατά των φυσικών τοπίων του οικοσυστήματός μας τα οποία δεν έχουν μέχρι στιγμής πληγεί από αδηφάγες και άπληστες αυθαιρεσίες. Σε προγενέστερη παρέμβασή μας (http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm) εξηγήσαμε γιατί η «αξιοποίηση» με «ενοικίαση» για διάρκεια … μόνο 50 ή 100 χρόνων (έτσι μεταμφιέζεται το ξεπούλημα) νήσων, νησίδων και βραχονησίδων βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Είναι μια περιβαλλοντολογικά αξιοθρήνητη και από οικονομικής άποψης άσκοπη απόφαση.

   Εδώ θα υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί, επίσης, μια απόφαση που παρακάμπτει επιδεικτικά την έννοια της αειφόρου ανάπτυξης. Έννοια η οποία αποτελεί μια ευρύτατα εμπεδωμένη οικουμενική παραδοχή. Εδώ και δεκαετίες θεωρείται οικουμενικό κεκτημένο στον ΟΗΕ, στις διεθνείς συνδιασκέψεις για το περιβάλλον, στους διεθνείς θεσμούς, στο διεθνές δίκαιο, στην ΕΕ και στην εσωτερική δικαιοταξία πολλών κρατών.

   Σκανδαλωδώς παρακάμπτονται κεκτημένα του περιβαλλοντολογικού προβληματισμού για τη σχέση οικοσυστήματος, των πλουτοπαραγωγικών πόρων και οικονομικής ανάπτυξης. Υποθηκεύεται το δικαίωμα των μελλοντικών γενεών, επιπλέον, να απολαύσουν τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της πατρίδας τους. Αγαθά τα οποία θεωρούνται αναγκαία προϋπόθεση μιας ισόρροπης αειφόρου οικονομικής προόδου και μιας ευημερίας που δεν οδηγεί στην ανθρωπολογική εκμηδένιση.

   Η δήθεν «αξιοποίηση» των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων, που μέχρι στιγμής γλίτωσαν από τα νύχια όσων επί δεκαετίες αυθαιρετούν και καταπατούν, συμβολίζει πολιτική υποκρισία, ανομία, επερχόμενες αρνητικές οικονομικές αποδόσεις, οικολογικό πλήγμα, αισθητικό πλήγμα, υποβάθμιση της νεοελληνικής κοινωνίας στις διεθνείς ιεραρχίες και περιφρόνηση του γεγονότος ότι το πλέγμα νήσων, νησίδων και βραχονησίδων σχετίζεται με την εθνική μας ασφάλεια και τους υποθαλάσσιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.

   Κοντολογίς, σημαίνει ανεπανόρθωτη περιβαλλοντολογική βλάβη κατά φυσικών τοπίων που έμειναν ανέγγιχτα επί χιλιετίες, επέλαση της ιδιωτείας, κατάληψη και αισθητικό βιασμό φυσικών τοποθεσιών που δεν είναι μόνο απείρου κάλλους αλλά και αναγκαία προϋπόθεση μιας ανθρωπολογικά, οικονομικά και οικολογικά ισόρροπης ανάπτυξης και ευημερίας.

   Ο κάθε ενδιαφερόμενος και ιδιαίτερα όποιος φέρει το βάρος της ευθύνης στη διαμόρφωση των αποφάσεων, είναι υποχρεωμένος να ενημερωθεί έγκυρα και αξιόπιστα για την κρατούσα σήμερα αντίληψη της σχέσης περιβάλλοντος και ανάπτυξης, την πολιτική της ΕΕ για το θέμα αυτό όπως αποτυπώνεται σε πάμπολλα κείμενα, τις αποφάσεις διεθνών διασκέψεων για το περιβάλλον και την οικουμενική πλέον αξίωση της πλειονότητας των ανθρώπων για ενσωμάτωση σε κάθε αναπτυξιακή απόφαση των κοινωνικών, πολιτισμικών και περιβαλλοντικών κριτηρίων και παραγόντων.

   Ακόμη και η νήσος Φλέβα απέναντι από την Βουλιαγμένη, για παράδειγμα, τόπος απείρου κάλλους και μοναδικής χλωρίδας και πανίδας –όπου επιπλέον κάθε άνοιξη δεκάδες χιλιάδες πετούμενα γεννούν, επωάζουν και εκκολάπτουν τα θαύματα της φύσης– και έκτασης φυσικού τοπίου 1500 στρεμμάτων στην αυλή 5 εκατομμυρίων αστικοποιημένων πολιτών, χρησιμοποιείται ως «αναπτυξιακό δόλωμα», για να εκμαυλιστούν οι πολίτες συνειδησιακά.

   Περίπου λένε στους έλληνες πολίτες: «Δεν πειράζει που θα διώξουμε τους γλάρους που επωάζουν. Δεν πειράζει που θα εκμηδενίσουμε μια από τις πλουσιότερες χλωρίδες και πανίδες της Μεσογείου. Δεν πειράζει που θα ρυπανθεί μια από τις πλουσιότερες υποθαλάσσιες περιοχές του Σαρωνικού. Αυτό που χρειάζεστε είλωτες έλληνες ιθαγενείς, είναι καζίνα να ξενυχτάτε, σκυλάδικα να αποχαυνώνεστε και κορδωμένους ξένους «αστέρες» του Σινεμά που θα καταλάβουν τις παραλίες και τα υψώματα τα οποία θα περιφρουρεί ιδιωτική αστυνομία. Αυτόν τον χυδαίο μεταμοντέρνο τόπο εσείς, ιθαγενείς, θα τον βλέπετε από μακριά ή θα είστε θυρωροί και ιδιωτικοί αστυνομικοί της βαρβαρότητας». Αυτή είναι η αειφόρος «ανάπτυξη» στην εποχή της τρόικας;

   Την ίδια στιγμή που το ίδιο πολιτικό προσωπικό το οποίο με χονδροειδή «λάθη» ή παραλείψεις εξανεμίζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια, ασυνάρτητοι μεταπράτες ψεύτικων ονείρων οχλαγωγούν κραυγάζοντας χυδαία συνθήματα περί δήθεν οικονομικής ανάπτυξης που δήθεν θα φέρει η «αξιοποίηση» με μια κατά τα άλλα άνομη, καταχρηστική και οικολογικά καταστροφική εκποίηση της φυσικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

   Ένα αχρείαστο, άσκοπο και αξιοθρήνητο ξεπούλημα που υποθηκεύει πανέμορφες τοποθεσίες στη μαζική υποκουλτούρα. Η ιδέα για μια ισόρροπη και αειφόρο οικονομική ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την ανθρώπινη οντότητα, σαρώνεται κάτω από το χαλί εν μέσω απειλών, αβεβαιότητας και κίβδηλων υποσχέσεων. Αφήνουμε την πατρίδα μας να βεβηλωθεί ανεπίστροφα.

2. Αειφόρος ανάπτυξη, περιβάλλον, ανάπτυξη και οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής.

 

Η κρατούσα άποψη διεθνώς είναι ότι βιώσιμη ανάπτυξη μπορεί να σημαίνει μόνο αειφόρο ανάπτυξη:

α) διαφύλαξη ενός κρίσιμου φυσικού κεφαλαίου,

β) διασφάλιση αναπλήρωσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων που χρησιμοποιούνται για αναπτυξιακούς λόγους,

γ) διασφάλιση της βιοποικιλότητας και

δ) κανονιστικές ρυθμίσεις που διασφαλίζουν ότι η ευημερία μελλοντικά είναι ευθέως ανάλογη φιλικών με το περιβάλλον οικονομικών δραστηριοτήτων που διαφυλάττουν τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά.

Χωρίς ασφαλώς να εξαντλήσουμε αυτή τη μεγάλη υπόθεση θα εστιάσουμε την προσοχή στο οικονομικό σκέλος και τη σχέση του με τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά.

Παρά το γεγονός ότι επίκεινται αποφάσεις μεγάλης περιβαλλοντολογικής σημασίας, παρατηρείται ένας ανερμήνευτος εφησυχασμός στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, των μέσων ενημέρωσης, των οργανώσεων στο πεδίο της περιβαλλοντολογικής προστασίας και των επιστημονικά αρμόδιων. Εφησυχασμός ο οποίος θα οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου και ανεπίστροφη καταπάτηση εκείνων των κομματιών του ελληνικού θαλάσσιου οικοσυστήματος που μέχρι σήμερα έτυχε να μείνει άθικτο.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές έχω μπροστά μου ογκώδεις συλλογικούς τόμους για την «αειφόρο ανάπτυξη» γραμμένους από εκλεκτούς επιστήμονες. Για λόγους οικονομίας χώρου και για να καταδείξω το γεγονός ότι εδώ δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό αλλά λέμε μόνο το αυτονόητο, καταγράφω ενδεικτικούς τίτλους επιστημονικών παρεμβάσεων:

• «Δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών στον πολιτισμό και το περιβάλλον: Μια τελευταία ανάγνωση της διεθνούς πρακτικής και της νομολογίας».
• «Το δικαίωμα σ’ ένα υγιές και αρμονικό περιβάλλον ως συλλογικό ανθρώπινο δικαίωμα».
• «Η αειφορική ανάπτυξη στο πλαίσιο προστασίας και διαχείρισης της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».
• «Προστασία της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς, διεθνής και ευρωπαϊκή διάσταση».
• «Η οικονομική διάσταση στην προστασία της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».
• «Η αειφορία ως παράδειγμα προστασίας και διαχείρισης του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος».
• «Ο ρόλος του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στην τήρηση και εφαρμογή του Κοινοτικού δικαίου για το περιβάλλον».
• «Οργανωμένα συμφέροντα και ομάδες πίεσης στην Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική περιβάλλοντος».
• «Λειτουργική σχέση Ανθρώπου και Φύσης».
• «Ο ρόλος των ΜΜΕ στην παραγωγή κοινωνικής προβληματικής και της πολιτικής για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτισμικής κληρονομιάς».
• «Αειφορία και ανάπτυξη των θαλασσών και των ωκεανών». «Η επίτευξη της αειφόρου ανάπτυξης μέσα από τον χωροταξικό σχεδιασμό».

Συντομογραφικά συνοψίζουμε την ουσία αυτού του ζητήματος. Ήδη από τον 18ο αιώνα αλλά πολύ περισσότερο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα έγινε ευρέως αποδεκτό ότι η άκριτη ανάπτυξη εις βάρος του περιβάλλοντος σημαίνει υποβάθμιση του οικοσυστήματος και υποβάθμιση του ανθρώπου. Η μαζικοπαραγωγή και η μαζικοκατανάλωση δεν σημαίνει αυτόματα και πάντοτε πρόοδο, ιδιαίτερα όταν ανταγωνίζεται ευθέως το περιβάλλον και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ζωής. Μεταξύ άλλων, τους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής τους, την πολιτισμική τους κληρονομιά, τις κοινωνικές σχέσεις, την άκριτη αστικοποίηση, τις οικογενειακές σχέσεις, την ερωτική συμπεριφορά και τη δημοκρατία.

Ένας «πλαστικός» και μηχανοποιημένος τρόπος ζωής προκαλεί ανθρωπολογική υποβάθμιση κάθε είδους και σίγουρα διαφθορά της διατροφικής αλυσίδας.

Αειφόρος ανάπτυξη σημαίνει:

α) Διασφάλιση πόρων για το μέλλον με χρήση τους που είναι μικρότερη από την ανανέωσή τους,

β) μέριμνα ούτως ώστε να διαφυλαχθεί η χλωρίδα και πανίδα και

γ) μέριμνα ούτως ώστε να μην θίγεται η εν γένει φυσική και πολιτισμική κληρονομιά, της οποίας το δικαίωμα απόλαυσης των αγαθών ανήκει σε όλους.

«Αειφόρος ή συντηρούμενη ανάπτυξη (Sustainable Development)», επιπλέον, «είναι εκείνο το είδος της ανάπτυξης που αντιμετωπίζει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να αποστερεί από τις επόμενες γενιές τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ανάγκες» (Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών).

Κάποια πράγματα είναι τόσο αντικειμενικά και τόσο πασίδηλα ορθά, ούτως ώστε με λογικούς όρους δεν τίθεται καν ζήτημα αμφισβήτησής τους. Η ηθικολογία ή αντίστροφα η «αναπτυξιακή ρητορική» περιττεύει. Έτσι, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι οι αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας, όπως και κάθε άλλης χώρας η οποία (ευτυχώς για τους κατοίκους της) δεν διαθέτει βαριά και ρυπογόνο βιομηχανία, σχετίζεται με δύο βασικά αλληλένδετους παράγοντες:

Πρώτον, τη φιλική με το περιβάλλον και με τους υπάρχοντες πόρους τεχνολογία αιχμής που επιτυγχάνει οικονομική ανταγωνιστικότητα εκεί όπου η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (υπηρεσίες, ναυτιλία, τουρισμό υψηλής στάθμης –όχι μαζικό και όχι ενθαρρυντικό της χυδαίας υποκουλτούρας–, κατασκευαστικός τομέας, εκπαίδευση, γεωργία υψηλών προδιαγραφών βιολογικού προσανατολισμού, συμμετρικές ξένες επενδύσεις σε αυτούς και άλλους τομείς κ.τ.λ.

Δεύτερον, διαφύλαξη ως κόρη οφθαλμού των φυσικών πόρων, δηλαδή την ακεραιότητα όσων φυσικών τοπίων και πολιτισμικών αγαθών έμειναν άθικτα από την άκριτη αστικοποίηση, την άναρχη ανάπτυξη και την αυθαίρετη και χωρίς πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό δόμηση σε πλείστες περιοχές.

Βασικά, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι εξ αντικειμένου και αποφεύγοντας κάθε βαρβαρισμό, πιθηκισμό και υπανάπτυκτων νοοτροπιών (για παράδειγμα, τη βάρβαρη εκποίηση μερικών πανέμορφων παραλιών της Τουρκίας και την συνεπαγόμενη οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε), η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε οικονομικό θάνατο, εάν δεν κατανοήσει ότι το αειφόρο οικονομικό πλεονέκτημά της είναι εκείνα τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της που έτυχε να μην πληγούν τις τελευταίες δεκαετίες.

Κανένας «φιλοξενούμενός μας επισκέπτης» –έτσι θεωρεί όσους επισκέπτονται την Ελλάδα μια σωστή αναπτυξιακή πολιτική αυτού που συμβατικά ονομάζεται «τουρισμός»– δεν θα έλθει μελλοντικά στην Ελλάδα αν δεν έχουν μείνει ανέπαφα τα φυσικά τοπία που ακόμη δεν έχουν κατακλυστεί από μαζική υποκουλτούρα και αν δεν έχει διαφυλαχθεί ακέραια η πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων.

Δεν αντιλέγουμε ότι τα πιο πάνω δεν είναι άσχετα με το πώς βλέπουμε την πατρίδα μας και με το πόσο αγαπούμε το συλλογικό Είναι μας: Μεταξύ άλλων, πώς και πόσο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την αξιοπρέπειά μας και τον τρόπο ζωής μας στη μεταμοντέρνα βαρβαρότητα. Πώς και πόσες ξενοκρατικές λογικές θα εισρεύσουν στην επικράτειά μας. Πώς και πόσο ταυτιζόμαστε με την ιδιοσυστασία της κοινωνίας στην οποία ανήκουμε. Πως και πόσο σεβόμαστε την πολιτισμική μας κληρονομιά και το φυσικό περιβάλλον του τόπου μας. Πόσο θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι ή εάν αντίθετα έχουν ήδη κυριαρχήσει αξιοθρήνητα σύνδρομα ξενοκρατίας και υποτέλειας.

Για να συνδέσουμε αυτά τα ζητήματα με την ζώσα καθημερινότητα: ποιος από τους δύο δίσκους της πλάστιγγας βαραίνει όταν από τη μία πλευρά είναι το οικοσύστημα και ο πολιτισμός που κληρονομήσαμε και από την άλλη πλευρά αχρείαστα μωροφιλόδοξα σύνδρομα και συμπλέγματα. Αρχοντοχωριάτικα ντυσίματα, περιττά αυτοκίνητα «πολυτελείας» και κωμικοτραγικές επιδειξιομανείς συμπεριφορές κάθε είδους που υποβαστάζουν ελλειμματικές προσωπικότητες και ασθενείς ψυχές.

Εν κατακλείδι, πόσο αγαπάμε και σεβόμαστε την πατρίδα μας ή αντίστροφα πόσο θεωρούμε τους εαυτούς μας παροδικούς αχθοφόρους, άπληστους επιβήτορες των φυσικών και πολιτισμικών αγαθών και εφήμερους μεταπράτες ξεπουλήματός τους.

Καμιά αντίρρηση δεν μπορεί να υπάρξει ότι αμφίπλευρες επιλογές στα πιο πάνω «διλήμματα» προσδιορίζουν τις ποιοτικές βαθμίδες μιας οποιασδήποτε κοινωνίας: Ποια κοσμοθεωρητικά θέσφατα υποβόσκουν στα κοινωνικοπολιτικά της θεμέλια; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες της πολιτικής της ανθρωπολογίας και του κοινωνικοπολιτικού της συστήματος; Τι κυρίαρχα πολιτισμικά πρότυπα προσδιορίζουν την αισθητική των πολιτών; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής τους; Ποιες πολιτικές προσεγγίσεις υιοθετούνται εάν σκοπός είναι υψηλές ποιοτικές βαθμίδες ζωής;

Πολύ σωστά και πολλοί επισημαίνουν ότι αειφόρος ανάπτυξη, πολιτισμός και πολιτική είναι άρρηκτα αλληλένδετα. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρόσθετα ότι το πολιτισμικό και πολιτικό παράδειγμα που επιλέγεται είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης των ποιοτικών μας βαθμίδων και των πιθανοτήτων εθνοκρατικής επιβίωσης.

Επειδή επιπλέον παρά τις εξελίξεις στο πεδίο αυτό στους διεθνείς θεσμούς, όπως και για πολλά άλλα ζητήματα απουσιάζει κάποια παγκόσμια εξουσία για να υποδείξει και εφαρμόσει περιβαλλοντολογικά υγιείς αποφάσεις, αρμόδιο και υπεύθυνο για ότι συμβαίνει και ότι αποφασίζεται είναι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα κάθε κράτους. Ότι και να λέγεται και να πράττεται αλλού, σημασία έχει ότι θα πάθουμε αυτό που μας αξίζει ανάλογα και αντίστοιχα με τις αποφάσεις που υιοθετούνται και εφαρμόζονται τώρα.

1. Ο κατήφορος της μαζικής υποκουλτούρας, το ζήτημα της ανάπτυξης και τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά μιας κοινωνίας

Ο κατήφορος της αλόγιστης μαζικοπαραγωγής και των αχρείαστων μαζικοκαταναλωτικών συνδρόμων, η περιφρόνηση για την ποιότητα του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος και η συνεπαγόμενη έλευση της αντιαισθητικής μαζικής υποκουλτούρας που όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα συνοδεύεται από πτώχευση των Ελλήνων πολιτών και ξενοκρατικές δομές, οδηγεί σε μια ολοένα μεγαλύτερη υποβάθμιση της Ελληνικής κοινωνίας και του τρόπου ζωής των Ελλήνων πολιτών.

Είναι πλέον οικουμενικά κεκτημένη παραδοχή ότι η ποιότητα της ανθρώπινης ζωής και η διασφάλιση της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς τίθεται με ίσους όρους με την οικονομική ανάπτυξη. Καθιστά την όποια συμβατική ανθρώπινη ευημερία επισφαλή και η επαπειλούμενη περιβαλλοντολογικά επιβαρυντική οικονομική ανάπτυξη πλήττει τις μελλοντικές γενιές. Η ζωή σε ένα υγιές και αρμονικό περιβάλλον είναι παγίως πολιτικό δικαίωμα όλων των πολιτών ενώ τα «οφέλη» μιας οικολογικά επιβαρυντικής ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να είναι και αυτά αχρείαστα, εφήμερα και στο τέλος βλαπτικά για όλους.

Αν και η συζήτηση εξελίσσεται και οι διεθνείς συμβάσεις διαρκώς διαμορφώνονται προς την κατεύθυνση διαφύλαξης όποιων φυσικών και πολιτισμικών αγαθών δεν έχουν ακόμη πληγεί, είναι ευδιάκριτο ότι υπάρχει ήδη μια αξιοπρόσεκτη διεθνής και ενδοκρατική κανονιστική τάξη που ευνοεί τη διαφύλαξη της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς.

Το ζήτημα της σχέσης οικονομικής ανάπτυξης και βιωσιμότητας της ανάπτυξης αυτής με τρόπο που επιτρέπει την πρόοδο και ταυτόχρονα διαφυλάττει τους διαθέσιμους φυσικούς πόρους και την ακεραιότητα όσων φυσικών και πολιτισμικών αγαθών δεν πλήγηκαν, είναι πλέον εν πολλοίς ηθικά κατοχυρωμένο. Υπό την αίρεση της επισήμανσης που προηγήθηκε ότι εν πολλοίς το βάρος της ευθύνης φέρει κάθε κοινωνικοπολιτικό σύστημα, αξίζει να σημειωθεί ότι η κανονιστική αντιμετώπιση της προστασίας του περιβάλλοντος κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος.

Αναμφίβολα, τόσο διακρατικά όσο και εντός των κρατών το ζήτημα της σχέσης «περιβάλλον-ανάπτυξη» ήταν και θα συνεχίσει να είναι πολιτικό και το εκκρεμές των συζητήσεων θα αναζητεί μια σωστή πολιτική φιλοσοφία πάνω στην οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις. Παραμένει εν τούτοις γεγονός ότι κοινωνίες που πλήττονται από υπανάπτυξη ή κοινωνίες, όπως η ελληνική όπου οι ηγέτες της την οδήγησαν στον κατήφορο της ύφεσης, τείνουν να παραβλέπουν περιβαλλοντολογικά κριτήρια και παράγοντες που θεωρούνται πλέον, ηθικοκανονιστικά μιλώντας, θέσφατα.

Πολιτικά, πολιτισμικά και αισθητικά κριτήρια συμπλέκονται με φόβους και αβεβαιότητες με αποτέλεσμα να ευνοούνται αποφάσεις που υποβαθμίζουν τον τρόπο ζωής και που πλήττουν τις μελλοντικές γενιές. Αν και αναμφίβολα όπως με όλα τα ζητήματα η υπόθεση της αειφόρου ανάπτυξης ενδέχεται να θέτει αμφίπλευρα διλήμματα και προβλήματα, κάποια πράγματα αποτελούν, εν τούτοις, σταθερές κάθε αξιοπρεπούς και φυσιολογικής στάσης ζωής.

Πάνω στο εκκρεμές των θεωρήσεων στον ένα πόλο υπάρχει μια τεχνόσφαιρα μέσα στην οποία οι καθήμενοι «απολαμβάνουν» μια ολοένα και πιο αποχαυνομένη μηχανική ζωή. Δεν νοιάζονται αν τρέφονται με πλαστικές τροφές. Ηδονίζονται από τις Σειρήνες της μαζικής υποκουλτούρας και τα μεταμοντέρνα θέλγητρά της. Στον άλλο πόλο του ίδιου εκκρεμούς προσκολλώνται όσοι θέλουν μεν ανάπτυξη αλλά περιβαλλοντολογικά ευαίσθητη και με ποιοτικά κριτήρια ζωής που διασφαλίζουν ισορροπία μεταξύ ποιότητας και ποσότητας.

Παραμένει το γεγονός ότι η μεταμοντέρνα μαζική υποκουλτούρα, τα σύνδρομα νεοπλουτισμού σε πνευματικά υπανάπτυχτες κοινωνίες και ο μωροφιλόδοξος καταναλωτικός πιθηκισμός λιγότερο αναπτυγμένων και εξαρτημένων κοινωνιών οδηγεί σε ιλαροτραγικές αν όχι κωμικές συμπεριφορές. Η επιδειξιομανία, η ματαιοδοξία, ο μηδενισμός και ο αρχοντοχωριατισμός ρίχνει ουκ λίγους στα χαμηλότερα ανθρωπολογικά σκαλοπάτια.

Επειδή ακριβώς αυτά πολλά άλλα ζητήματα είναι εξόχως «Πολιτικά» με την βαθύτερη και πλατύτερη έννοια του όρου, κατοπτρίζουν, εν τέλει, εναλλακτικές επιλογές πολιτικής φιλοσοφίας για τον άνθρωπο, το κράτος και τον κόσμο. Μηδενιστές, μωροφιλόδοξοι και ματαιόδοξοι αρχοντοχωριάτες καραγκιόζηδες με μηδενικές ποιοτικές αξιώσεις και καμιά σκέψη για τις μελλοντικές γενιές; Μηδενική ευαισθησία για το γεγονός ότι η κατάληψη όσων φυσικών τοπίων δεν καταστράφηκαν δεν αναπληρώνεται και δεν επανορθώνεται;

Καμιά αντίρρηση ότι ελέω δημοκρατίας υπάρχει ατομική ελευθερία αποχαύνωσης ή ακόμη και ατομικής διαστροφής, εάν ένας «ιδιώτης» το επιλέγει για την ατομική του ζωή. Το ίδιο και για να αναπτύσσει αυτοκτονικά σύνδρομα ή να υποβαθμίζει με κάθε δυνατό μεταμοντέρνο τρόπο τον εθελούσια μίζερο, συμπλεγματικό και μπερδεμένο επίγειο βίο του. Τι φταίει όμως το περιβάλλον; Τι φταίνε οι αιώνιας αξίας ισορροπίες του οικοσυστήματος;

Επειδή ακριβώς το οικοσύστημα δεν πρέπει να πλήττεται λόγω ατομικών ιδιοτροπιών ή εφήμερων οικονομικών κρίσεων, καμία απόφαση δεν πρέπει να είναι βιαστική και άκριτη. Επιβάλλεται, τουλάχιστον, να γίνει σεβαστό το πνεύμα και το γράμμα των διεθνών και κοινοτικών συμβάσεων καθώς και το μέχρι σήμερα δικαιακό κεκτημένο στην εσωτερική δικαιοταξία.

Μια περιστασιακή πλειοψηφία βουλευτών το 2012, για παράδειγμα, αν βεβηλώσουν με καζίνα και υψηλά ξενοδοχεία τη νήσο Φλέβα, όπως ήδη αναφέραμε φυσικό τοπίο έκτασης 1.500 στρεμμάτων μέσα στην αυλή πολλών εκατομμυρίων αστικοποιημένων πολιτών χωρίς άλλη αντίστοιχη διέξοδο, εγκληματούν πολιτικά και αναπτυξιακά. Εγκληματούν επίσης πολιτισμικά και βλάπτουν ανεπανόρθωτα τις μελλοντικές γενιές.

Τα οποιαδήποτε ψίχουλα της εκποίησης καταστρέφουν τη χλωρίδα και πανίδα εκδιώκουν δεκάδες χιλιάδες πτηνά που γεννούν και επωάζουν και στερούν τη δυνατότητα στους πολίτες να απολαύσουν τη φύση καθημερινά και απρόσκοπτα. Δεν είναι κάτι τέτοιο αναγκαίο για την εργασιακή τους απόδοση, για την ευημερία τους, για την απόλαυση ποιοτικών προϊόντων της φύσης, για τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής και για την απόλαυση των παραδοσιακών πολιτισμικών αγαθών; Είναι όλα αυτά αναλώσιμα στον βωμό μαζικοπαραγωγικά παραγόμενων πλαστικών απομιμήσεων και προτιμήσεων;

Εν τέλει, το προαναφερθέν εκκρεμές κάθε Πολιτείας έχει στη μια πλευρά ανθρωπολογικά εκμηδενισμένους πρωταθλητές τις ιδιωτείας και στην άλλη πλευρά πολιτειακά πολίτες που επιδίδονται στο άθλημα ενός ενάρετου πολιτικού βίου.

Στον ένα πόλο βρίσκουμε έσχατους ατομικιστές, φιλοτομαριστές, ηδονιστές, μηδενιστές, άπληστους διακατεχόμενους από εγωπάθεια και ωμές ορμές, ασύδοτους, πανέτοιμους για κατάχρηση εις βάρος της Πολιτείας και ελάχιστα ή καθόλου ευαίσθητους για το φυσικό τοπίο, την πολιτισμική κληρονομιά και τα βαθύτερα μακροχρόνια συμφέροντα της πολιτικής κοινότητας στην οποία ανήκουν.

Στον άλλο πόλο είναι πολίτες με την ενάρετη και κλασική έννοια του όρου, οι οποίοι θεωρούν τη δική τους ευημερία και επιτυχία συνάρτηση της πολιτισμικής και φυσικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της Πολιτείας στην οποία ανήκουν. Είναι γι’ αυτό φυσιολογικά ευαίσθητοι και θετικοί με τις οικουμενικές κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Μεταξύ αυτών των κατακτήσεων οικουμενικού χαρακτήρα είναι και η αειφόρος ανάπτυξη.

Ο Περικλής, πάντως, εδώ και δύο χιλιετίες προσδιόρισε τις πιο πάνω προϋποθέσεις του πολιτειακού βίου με ακρίβεια: Ιδιωτεία versus πολιτειακή συνείδηση και αίσθημα του συλλογικού συμφέροντος.

Μια τέτοια κλασική αντίληψη σίγουρα δεν είναι αποδεκτή από την επέλαση του μηδενισμού. Λογικό είναι κάθε γνήσιο πνευματικό τεκνό του Μαρκήσιου de Sade να ισχυρίζεται ότι η ιδιωτεία πρέπει να υπερισχύει των καλώς νοούμενων πολιτειακών συμφερόντων. Πνεύμα και πολιτισμός δεν υπάρχει, θα ισχυριζόταν ο de Sade και οι οπαδοί του: Υπάρχει μόνο ηδονισμός, ιδιωτεία που τον εκπληρώνει, φιλοτομαρισμός, εγωπάθεια και άπληστη απόλαυση των άνομων οφελών της ισχύος όποιος περιστασιακά την κατέχει.

Όσο και αν μέσα στην κρεπάλη της κρίσης και των εκφοβισμών κυριαρχούν τέτοιες μηδενιστικές τάσεις, παραμένει γεγονός ότι η Ελλάδα του 2012 θα επιβιώσει αν καταδειχθεί ότι παρά την κρίση υπάρχουν εν τούτοις ακόμη αντιστάσεις κατά της εκποίησης του δημόσιου πλούτου και των φυσικών και πολιτισμικών αγαθών που κληροδοτήσαμε. Όσων τουλάχιστον έμειναν ακόμη άθικτα.

26.9.2012

-------------------

Ροή γεγονότων για την εκποίηση της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς της Ελλάδας

 

22.12.2012. Ο Ερτογάν και ο Έλληνας Υπέξ

 

Ερντογάν: Κακώς αναβάθμισε η S&P τη χώρα που πουλάει τα νησιά της
*Ειδικότερα, ο τούρκος πρωθυπουργός ερωτηθείς σε τηλεοπτική συνέντευξη για τις βαθμολογήσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, που πρόσφατα αναβάθμισαν το ελληνικό χρέος ενώ επιμένουν στην χαμηλή βαθμολόγηση της Τουρκίας είπε: «Δεν είναι δυνατόν να συμφιλιωθώ με τους οίκους αυτούς. Είναι πλήρως πολιτικοποιημένοι. Η Ελλάδα έχει βουλιάξει και ανεβάζουν την βαθμολογία της κατά έξι μονάδες, ενώ της Τουρκίας με το σταγονόμετρο... Αυξάνουν κατά έξι βαθμίδες την βαθμολογία μίας χώρας που πουλάει τα νησιά της». 

 

Και ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας απαντά. «Δεν πωλείται κανένα ελληνικό νησί» «Χαιρέκακες δηλώσεις, που αναπαράγουν ψευδή στερεότυπα και ανακριβή στοιχεία, δεν ταιριάζουν σε ηγέτες και μάλιστα γειτόνων, που λένε ότι επιθυμούν την οικοδόμηση σχέσεων φιλίας και εμπιστοσύνης».

 

Ουδέν περαιτέρω σχόλιο χρήζει για αυτή την ιλαροτραγωδία.

--------------------

8.2.2013 Κίνδυνος κατάσχεσης νησιών μας

http://dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=24310:%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%82

Ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κρίτων Αρσένης θέτει με επείγουσα γραπτή ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον κίνδυνο κατάσχεσης από κράτη και ιδιώτες δανειστές των ελληνικών νησιών και βραχονησίδων που θα περιληφθούν στη λίστα ενοικίασης με στόχο την κατασκευή τουριστικών κατοικιών

Διαβάστε το πλήρες κείμενο της ερώτησης

Νησιά και βραχονησίδες προς εμπορική αξιοποίηση δήλωσε ότι έχουν εντοπιστεί ο εκτελεστικός διευθυντής του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), Ανδρέας Ταπραντζής, στο πρακτορείο ειδήσεων Bloomberg.

Επισήμανε επιπλέον ότι αυτό θα γίνει με τη μορφή μακροχρόνιας ενοικίασης των νησιών από 30 έως 50 χρόνια με το ισχύον δίκαιο όπως τόνισε να μην επιτρέπει στο Ταμείο την ολοκληρωτική πώληση των νησιών. Το δημοσίευμα του πρακτορείου έκανε λόγο για σχετική λίστα 40 ακατοίκητων νησιών και βραχονησίδων. Ο διευθυντής του Ταμείου επιβεβαίωσε την ύπαρξη της λίστας προσθέτοντας ότι ο στόχος είναι να κατασκευαστούν σε αυτά ολοκληρωμένες τουριστικές κατοικίες και άλλες τουριστικές δραστηριότητες.

Η δήλωση αυτή έρχεται σε συνέχεια των δημόσιων παραινέσεων από πλευράς του τότε εκπροσώπου της στην τρόικα Σερβάζ Ντερούζ, τις οποίες είχα θέσει με τη P-001864/2011 ερώτησή μου υπόψη της Επιτροπής. Συγκεκριμένα μετά από συνομιλίες του με τους «πιο σημαντικούς ανθρώπους της Ελλάδας που βρίσκονται εκτός πολιτικής» όπως ο ίδιος είχε τονίσει στις δημόσιες δηλώσεις του, ο κ. Ντερούζ υποστήριξε δημόσια την καθολική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και την πώληση παραλιών για την ανάπτυξη της τουριστικής κατοικίας.

Δεδομένου

α) ότι μέσω της εμπορικής τους αξιοποίησης, τα συγκεκριμένα νησιά και βραχονησίδες θα παύσουν να αποτελούν τμήμα της δημόσιας περιουσίας (domaine public) και θα γίνουν κομμάτι της ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου και

β) ότι το ελληνικό δημόσιο στο πλαίσιο ομολογιακών και δανειακών συμβάσεων, δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τις ρήτρες προνομίων και ασυλιών που απολαμβάνει στο ελληνικό δίκαιο σχετικά με διεκδικήσεις επί της ιδιωτικής του περιουσίας, ερωτάται η Επιτροπή:

Η εμπορική αξιοποίηση των νησιών με μακροχρόνια ενοικίαση για κατασκευή τουριστικών κατοικιών και άλλων τουριστικών δραστηριοτήτων, εκθέτει τα νησιά αυτά στον κίνδυνο κατάσχεσης από δανειστές της Ελλάδας είτε κράτη είτε ιδιώτες σε περίπτωση που ανακύψουν οικονομικές διαφορές με το ελληνικό δημόσιο;

Με αφορμή την κατάθεση της ερώτησης προς την Επιτροπή ο Κρίτων Αρσένης δήλωσε τα εξής:

«Ο εκπρόσωπος της τρόικας κ. Ντερούζ είχε με θράσος δηλώσει ότι μετά από συνομιλίες που είχε με τους «πιο σημαντικούς ανθρώπους της Ελλάδας που βρίσκονται εκτός πολιτικής» ή λύση στα οικονομικά μας προβλήματα είναι η καθολική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιούσιας και η ανάπτυξη της τουριστικής κατοικίας. Ο διευθυντής του ΤΑΙΠΕΔ εφαρμόζει και τα δύο κατά γράμμα βγάζοντας στο σφυρί νησιά και βραχονησίδες. Το χειρότερο όμως είναι ότι με τον τρόπο αυτό καθιστούν δυνατή την κατάσχεση των νησιών και των βραχονησίδων μας από κράτη και ιδιώτες δανειστές».