25Epikaira2005-6

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ (έναρξη 16/4/2005 –χρονολογική παράθεση)

Κλείνοντας το 2006 θα σχολιάσω διαφήμιση υπηρεσιών κινητών τηλεφώνων που με εντυπωσίασε. Γράφει, μεταξύ άλλων: "Η υπηρεσία σας βρίσκει ταίρι με 5 απλές ερωτήσεις. Με βάση τις πληροφορίες που μας δίνετε σας βρίσκουμε το άλλο σας μισό. Η συνέχεια εξαρτάται από εσάς". Σε άλλο σημείο: "Οδηγός φλερτ: Λάβετε τώρα στο κινητό σας συνταγές για έξυπνο φλερτ και να είστε βέβαιοι ότι η επιτυχία είναι ένα βήμα πιο κοντά.".

Γνωριμίες στα τυφλά, λοιπόν, και αδιαφοροποίητες μηχανικές οδηγίες για το πως φλερτάρει και ερωτεύεται ο άνθρωπος. Μηχανισμός, ισοπέδωση, αλλοτρίωση, εξομοίωση και μηχανοκρατία Πάει περίπατο η βαθιά και απέραντη ετερότητα της ανθρώπινης Ύπαρξης. Από αμνημονεύτων χρόνων η ανθρώπινη σχέση, και ιδιαίτερα η ερωτική, αποτελούσε αδιάπτωτο άθλημα αναμέτρησης με τις συχνά αόρατες δυνάμεις της ανθρώπινης ετερότητας. Αποτελούσε πρόκληση αναζήτησης συμβατότητας και αρμονίας μεταξύ δύο (και μερικές φορές περισσότερων) απροσμέτρητα διαφορετικών και διακριτών ανθρωπίνων οντοτήτων που εμπεριείχε κινδύνους αλλά και ευκαιρίες δημιουργίας και σφυρηλάτησης γνήσιας σχέσης. Σχέσης ανόμοιας, μοναδικής και ανεπανάληπτης. Σχέσης προικισμένης με ανθρώπινη εμπειρία και νόημα, ριζωμένης και οροθετημένης γνήσια, δηλαδή αληθινής.

Ποτέ ήταν και ποτέ δεν θα είναι ευθύγραμμη και απλή η ανθρώπινη σχέση, ιδιαίτερα η ερωτική. Όμως, ενώ κάθε σχέση εμπεριέχει πάντοτε τον κίνδυνο λάθους, λανθασμένων αποφάσεων και αποτυχίας, η επερχόμενη μηχανοκρατία ισοπεδώνει, εξαθλιώνει και δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις ασυμμετρίας, ανισορροπίας και προσωπικής ηθικής χρεοκοπίας που εγκλωβίζει μέχρι τον θάνατο.

Αυτή η μηχανοκρατία που σερβίρεται ως δήθεν μοντερνισμός και ως δήθεν πρόοδος στην πραγματικότητα οδηγεί στην εκμηδένιση της ανθρώπινης ετερότητας. Είναι η διαφορά μεταξύ της οντολογικής νοηματοδότησης του ανθρώπου και των σχέσεών του και της μηδενιστικής δήθεν μοντερνιστικής νοηματοδότησής τους..

Ο θάνατος του Γιάννη Διακογιάννη στερεί τον ελληνικό δημόσιο χώρο από ένα πραγματικά εκλεκτό πολίτη. Είναι πάντως εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες τον εξύμνησαν για το ήθος του, την τιμιότητά του και την δεοντολογία του ως δημοσιογράφος. Γνώριζα τον Γιάννη αρκετά καλά. Γι' αυτό αισθάνθηκα περίεργα να ακούω όλα αυτά τα εγκώμια. Αισθάνθηκα ότι κάπου οι ενοχές πολλών πολιτικών ηγετών αυθόρμητα μετατράπηκαν σε εγκώμια για έναν που πολλοί σίγουρα ζήλευαν. Ζήλευαν γιατί ο δρόμος που αυτοί επέλεξαν μπορεί να τους προίκισε με συμβατική δόξα και πλούτη αλλά όχι με την ήρεμη δύναμη που απέπνεε ένας άνθρωπος του ηθικού διαμετρήματος του Γιάννη Διακογιάννη. Σπανίζει πλέον αυτό το είδος ανθρώπου στην Ελλάδα, μου είπε τηλεφωνικά κοινός μας φίλος.

Τον Γιάννη τον γνώρισα όταν ήμουν τακτικός συνεργάτης στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Όταν του είπα ότι θα διέκοπτα την συνεργασία μου θορυβημένος προσπάθησε να με αποτρέψει. Του έδειξα την επιστολή που θα έστελλα στον διευθυντή του συμφώνησε ότι δεν υπήρχε περιθώριο. Ο Γιάννης ήξερε από αρχές. Τελευταία φορά τον συνάντησα στους Δελφούς σε συνέδριου του Ινστιτούτου Δελφών. Τα είπαμε ξανά εκτενώς.. Ήταν ο ίδιος ακριβώς όπως τον πρωτογνώρισα. Σίγουρος για τον εαυτό του, σίγουρος για τις θέσεις του, σίγουρος για τα προβλήματα αυτού του τόπου. Συζητήσαμε εκτενώς για τις γνωστές "χρηματοδοτήσεις Σόρος", τα "σοράκια" που διασπείρονται στους κρατικούς θεσμούς, στα ΜΜΕ και στην εκπαίδευση και για το γεγονός ότι αυτό πλέον μετατρέπεται σε ένα τεράστιο δίκτυο που ανεπίγνωστα ή εν γνώσει των δραστών αφαιμάσσει συνειδησιακά την ελληνική κοινωνία. Οφείλω να πω ότι όπως και πολλοί άλλοι ήταν απαισιόδοξος. Θα πάθουμε ζημιές φίλε, μου είπε θλιμμένος. Ως φόρο τιμής στον εκλιπόντα Γιάννη, παραθέτω πιο κάτω το κείμενο της παρέμβασής του στους Δελφούς. Αυτό γιατί με πληροφόρησε ότι γράφοντάς την τον επηρέασαν οι αναλύσεις μου στην παρούσα ιστοσελίδα για τους ΜΚΟ, τις παράνομες χρηματοδοτήσεις και τα δεοντολογικά ζητήματα που αυτό το ζήτημα θέτει.

Καλά θα κάνουν να το διαβάσουν ο στρατός που τον εξύμνησε, επιτρέψτε μου να πω, ενίοτε με υπερβολική υποκρισία.

“O OHE και ο ρόλος των μη Κυβερνητικών Οργανώσεων(Μ.Κ.Ο.)»

Μία μεγάλη γυναίκα του Ελληνισμού, η Αλίκη Γιωτοπούλου – Μαραγκοπούλου, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου και Πρόεδρος (σήμερα) της ελληνικής Μ.Κ.Ο. «Ιδρυμα για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» σημειώνει ότι αποτελεί σπουδαία υπόθεση για τον ειρηνευτικό ρόλο του ΟΗΕ η βοήθεια που μπορούν να παράσχουν οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, εφόσον – τονίζει – δεν χρηματοδοτούνται από κυβερνήσεις, το κράτος και παρεμφερείς οργανισμούς.

Θα πρόσθετα - για να δώσω έμφαση σε όσα παρατηρεί η αγωνίστρια καθηγήτρια – ότι οι Μ.Κ.Ο. για να είναι αποτελεσματικές για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη αλλά και σύννομες με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ δεν θα πρέπει να χρηματοδοτούνται ούτε από μυστικές υπηρεσίες, ούτε από πρεσβείες, ούτε από πολεμικές βιομηχανίες.

Και θα συμπλήρωνα ότι αυτές οι Μ.Κ.Ο. δεν πρέπει να χρηματοδοτούνται – όπως θα εξηγήσω στην συνέχεια – γενικά και αόριστα από τον ΟΗΕ με προγράμματα, όπως στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο, που δεν είναι γνωστά και ελεγχόμενα από την Ολομέλεια του Οργανισμού και δεν είναι διάφανη η δράση τους.

Βεβαίως, η κυρία Μαραγκοπούλου, η οποία έχει το μεγάλο πλεονέκτημα η Οργάνωσή της να χρηματοδοτείται από οικογενειακούς οικονομικούς πόρους και να στηρίζεται σ’ αυτούς για όλα τα μεγάλα και σπουδαία προγράμματα που προωθεί, παρατηρεί ακόμη ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί μία Μ.Κ.Ο. να δέχεται επιχορηγήσεις υπουργείων, π.χ. για φιλανθρωπικούς λόγους.

Θυμάμαι – το αναφέρω ως θετικό παράδειγμα – ότι η Μ.Κ.Ο. «Δωδεκανησιακός Σύλλογος για τα αυτοάνοσα νοσήματα αρθρίτιδας και λύκου – ΘΑΛΕΙΑ» εκτός από τους δικούς της πόρους δέχθηκε χρηματοδότηση από το ελληνικό υπουργείο Υγείας για να προχωρήσει σε προγράμματα πρόνοιας, ενημέρωσης και υποστήριξης ασθενών σε μικρά νησιά της Δωδεκανήσου, π.χ. στο Καστελόριζο».

Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά της υπόθεσης των Μ.Κ.Ο. Υπάρχει και η άλλη πλευρά, η σκοτεινή. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο είναι επιτρεπτή – για τον ΟΗΕ και τον ειρηνευτικό ρόλο του – η δράση Μ.Κ.Ο., που γίνονται το όχημα διαφόρων κέντρων εξουσίας για να συντελεσθούν πολιτικές αλλαγές, παρεμβάσεις και επεμβάσεις σε εμπόλεμες ζώνες ή για να αλλάξουν ακόμη και ο χάρτης και τα σύνορα χωρών!

Θυμάμαι τον Απρίλιο του 1999, στο βομβαρδιζόμενο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, κατά την διάρκεια συνέντευξης που μου παραχώρησε για «ΤΑ ΝΕΑ» τον υπουργό Εξωτερικών Γιοβάνοβιτς. Τον άκουσα να καταθέτει τα εξής εντυπωσιακά στοιχεία: «Εχει έρθει – μου είπε - απεσταλμένος από την Ελλάδα που χειρίζεται προγράμματα Μ.Κ.Ο.. Σκορπά αφειδώς χρήματα σε οργανώσεις κατά του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Χρηματοδοτεί παράλληλα εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εξαγοράζει δημοσιογράφους που προπαγανδίζουν δήθεν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ουσιαστικά προωθούν την περαιτέρω διάλυση της Γιουγκοσλαβίας».

Ένα χρόνο αργότερα, στην τραγική Παλαιστίνη, εκεί όπου ο ισραηλινός στρατός κατοχής είχε ρημάξει πόλεις σαν την Τζενίν, η βουλευτής και πάλαι ποτέ συνεργάτης του Γιάσερ Αραφάτ, η Ασράουι μου είχε πει: «Εχουν δραστηριοποιηθεί Μ.Κ.Ο. στα κατεχόμενα που προωθούν δήθεν τη φιλία των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων. Στην ουσία με βάση οικονομικά προγράμματα για τα οποία κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό βάθος τους, προγράμματα που δήθεν καταπολεμούν την τρομοκρατία, αυτές οι Μ.Κ.Ο. ενισχύουν λογικές περαιτέρω απομόνωσης του λαού μου σε γκέτο που όλο και περισσότερο πνίγουν οι παράνομοι νέοι οικισμοί των Ισραηλινών».

Το φθινόπωρο του 2001 βρέθηκα στο θέατρο των πολεμικών εξελίξεων στο Πακιστάν και στο ξεχασμένο από το Θεό Αφγανιστάν. Πολλοί Αφγανοί μου μίλησαν για την αφανή χρηματοδότηση μέσω Μ.Κ.Ο. «φυλάρχων» μουτζαχεντίν, οι οποίοι είχαν διαλύσει τη χώρα κυρίως στη δεκαετία του ’90, πολεμώντας οι μεν τους δε για το μοίρασμα της εξουσίας. Προσωπικά, είδα έναν από αυτούς - από τους πλέον ανελέητους σφαγείς – να φιγουράρει μήνες αργότερα ως μεγάλος ήρωας και πατριώτης σε δυτική τηλεόραση, σε ρεπορτάζ που είχε χρηματοδοτηθεί από Μ.Κ.Ο. Και το …αστείο στην υπόθεση: Όταν στις αρχές Γενάρη του 2002 ρώτησα τον Πρόεδρο του Αφγανιστάν Καρζάι «πότε υπολογίζει να αποχωρήσουν τα ξένα στρατεύματα κατοχής από τη χώρα του», εκείνος που μου απάντησε: «Υπολογίζω αυτό θα συμβεί σε έξι μήνες από σήμερα. Με τη ξένη οικονομική βοήθεια αλλά και την ευεργετική δράση – έτσι μου είπε – των Μ.Κ.Ο. το Αφγανιστάν γρήγορα θα γίνει μία δημοκρατική και αναπτυσσόμενη(οικονομικά) χώρα».

Την άνοιξη του 2003 βρέθηκα – και πάλι ως απεσταλμένος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» - στη βομβαρδιζόμενη Βαγδάτη. Θυμάμαι ελάχιστες Μ.Κ.Ο. – στη διάρκεια των βομβαρδισμών - να είναι εκεί και να επιχειρούν να βοηθήσουν τον άμαχο πληθυσμό. Θυμάμαι ήρθαν οι «Γιατροί του Κόσμου» και μία μικρή ελληνική οργάνωση «Γιατροί Καρδιάς» που πρόσφερε πραγματικά πολύ σπουδαίο έργο βοηθώντας τραυματισμένα παιδιά». Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Απριλίου, όταν τα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα κατοχής εισέβαλαν και κατέβαλαν την Βαγδάτη, θυμάμαι ότι μαζί με τους «ενσωματωμένους», τους embedded – όπως έγιναν γνωστοί - δημοσιογράφους που έφεραν μαζί τους, βοήθησαν και ορισμένες Μ.Κ.Ο. για να έλθουν στην πόλη και να αναλάβουν – σε συνεργασία με τον ΟΗΕ – έναν ρόλο «για την ανοικοδόμηση της δημοκρατίας», όπως έλεγαν.

Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι ασφαλώς πολλά γύρω από τον ρόλο ορισμένων Μ.Κ.Ο. που δραστηριοποιούνται σ’ αυτές τις υπό ξένη κατοχή χώρες. Γιατί κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει σοβαρά για δημοκρατία σε περιοχές όπου στρατεύματα κατοχής συνεχίζουν να σκοτώνουν και να δολοφονούν αγωνιστές της ελευθερίας, πατριώτες οι οποίοι δεν μπορούν να ανεχθούν το αμερικανικό και βρετανικό άρμα μάχης να περνάει έξω από το σπίτι τους ή ακόμη και να εισβάλει σ’ αυτό.

Ερωτήματα ασφαλώς υπάρχουν και για μία σειρά από άλλα ζητήματα που φέρουν την σφραγίδα Μ.Κ.Ο. οι οποίες συνεργάζονται με τον ΟΗΕ. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πόσο …αντικαπιταλιστικό – όπως διακηρύσσει – είναι το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ». Αληθεύει ότι η Σύνοδος του Πόρτο Αλέγκρε χρηματοδοτήθηκε από τους διοργανωτές της μόνον κατά το ποσοστό 6,4% του συνολικού πακέτου εξόδων της που ανήλθαν σε 39 εκ. δολάρια; Αληθεύει ότι το υπόλοιπο 93,6% καλύφθηκε από δωρεές (296.000 δολάρια από το Ίδρυμα Φόρντ, 356.000 δολάρια από το Ίδρυμα Ροκφέλερ, περίπου 2,5 εκατ. δολάρια από καθολικές και προτεσταντικές Μ.Κ.Ο., 8 εκατ. δολάρια από την κυβέρνηση Λούλα της Βραζιλίας, 6,5 εκ. δολάρια από την Πολιτεία του Ρίο Γκράντε Ντο Σουλ, που ελέγχεται από πολύ συντηρητικούς κύκλους, 8 εκ. δολάρια από τις βραζιλιάνικες ΔΕΚΟ Electrobras, Petrobras και Banco do Brazil., κλπ., κλπ.);

Κι ενώ τα ερωτήματα για ορισμένες Μ.Κ.Ο. πολλαπλασιάζονται υπάρχουν και κάποιες εξώφθαλμες περιπτώσεις. Σαν τέτοια αναφέρω την περίπτωση δράσης Μ.Κ.Ο. κατά της θέλησης ενός λαού, κυρίαρχης χώρας –μέλους του ΟΗΕ – ήταν ό, τι συνέβη στη μαρτυρική και από το 74 κατεχόμενη (στο 40% του εδάφους) από τουρκικά στρατεύματα κατοχής μαρτυρική Κύπρο.

Η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας έφερε στο φως στοιχεία για τη δράση της νορβηγικής M.K.O. “PRIO”, η οποία παλαιότερα είχε δραστηριοποιηθεί για «την ειρήνευση – έτσι το έλεγε – Παλαιστινίων και Ισραηλινών και την συμφωνία του Οσλο», αλλά και για την δράση της UNOPS του ΟΗΕ, η οποία προχώρησε στην εφαρμογή πολλών προγραμμάτων (στην Αθήνα και στη Λευκωσία) διαφήμισης και εξειδίκευσης των σχεδίων Ανάν. Τα προγράμματα – πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ – περιέλαβαν μεταξύ πολλών άλλων και την έκδοση 15 βιβλίων υπέρ – κανενός κατά - του σχεδίου Ανάν! Στην Κύπρο, πριν από ένα χρόνο- το ίδιο δεν έγινε στην Αθήνα - δημοσιοποιήθηκαν και ονόματα (πολιτικών, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών) που χρηματοδοτήθηκαν από τέτοια προγράμματα. Αλλά στο τέλος, η κυπριακή κυβέρνηση – έτσι ανακοίνωσε – μη αντέχοντας «για εθνικούς λόγους» το βάρος τέτοιων αποκαλύψεων για χρηματοδοτήσεις από αμερικανικές και βρετανικές πηγές δεν θέλησε να προχωρήσει την έρευνα. Αλλωστε – όπως σημείωνε και ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος σε συνεργάτες του – «παρά την τεράστια διαφήμιση του σχεδίου Ανάν στην Αθήνα και στη Λευκωσία, τόσον ο λαός της Ελλάδας, όπως καταγράφηκε σε δημοσκόπηση, όσο και ο λαός της Κύπρου όπως περίτρανα αποδείχθηκε στο δημοψήφισμα, τάχθηκαν κατά του σχεδίου και της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με στόχο την δημιουργία ενός αγγλοαμερικανικού προτεκτοράτου στην άκρη της Μεσογείου».

Για το ίδιο θέμα πολιτικός – κυβερνητικό στέλεχος σήμερα –μου αποκάλυπτε πριν από διόμισι χρόνια, όταν ακόμη η Ν.Δ. δεν είχε κερδίσει τις εκλογές του 2004: «Μην νομίζεις ότι μόνον Αμερικανοί και Βρετανοί δραστηριοποιήθηκαν στην Αθήνα και στη Λευκωσία για τη διαφήμιση του σχεδίου Ανάν. Το Ιδρυμα Φρήντριχ - Εμπερτ του γερμανικού σοσιαλδημοκατικού κόμματος έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ξεδίπλωσε αρκετά προγράμματα. Ένα από αυτά ήταν η χρηματοδότηση μίας ομάδας ελληνοτουρκικής φιλίας 15 Ελλήνων και Τούρκων δημοσιογράφων, η οποία ταξίδεψε σε πολλές πόλεις για να εξηγήσει τα θετικά του σχεδίου. Δυστυχώς – έτσι ακριβώς ήταν η διατύπωσή του – κανένας δημοσιογράφος, από αυτούς που επελέγησαν δεν είχε άποψη κατά του σχεδίου Ανάν. Επελέγησαν όλοι με κριτήριο να είναι θετικοί για το σχέδιο!».

Τα παραπάνω παραδείγματα δεν σκιάζουν ασφαλώς το θετικό ρόλο χιλιάδων Μ.Κ.Ο. σε όλο τον κόσμο που προσφέρουν σε χώρες, σε ομάδες ανθρώπων, σε μεμονωμένα άτομα, στη βάση των αρχών του καταστατικού χάρτη του Ο.Η.Ε.

Ωστόσο, σ’ ένα τόσο πλούσιο σε θεματολογία και προσωπικότητες της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας συνέδριο, ως δημοσιογράφος που για 25 χρόνια έχω πραγματοποιήσει αποστολές σε περισσότερες από 90 χώρες, πολλές φορές σε εμπόλεμες περιοχές και σε κράτη με δικτατορίες και εμφυλίους πολέμους, νομίζω ότι αποτελεί καθήκον να σας καταθέσω αυτή τη μαρτυρία μου.

Γιατί ασφαλώς θα συμφωνείτε μαζί μου ότι δεν μπορείς να εμπιστευθείς μία Μ.Κ.Ο., πολύ περισσότερο να την πιστεύεις ότι παλεύει π.χ. για τον εκδημοκρατισμό μίας χώρας εάν χρηματοδοτείται μέσω διαύλων ξένων πρεσβειών –χωρών που διατηρούν στρατεύματα κατοχής σε αρκετά σημεία του πλανήτη μας.

Για παράδειγμα σ’ ένα τέτοιο μεγάλο συνέδριο, σαν αυτό που αποτελεί μία «Παγκόσμια Συνάντηση για το ρόλο του ΟΗΕ στον 21^ο αιώνα» και το οποίο διοργανώνει το Πολιτιστικό Κέντρο των Δελφών τουλάχιστον θα πρέπει να εγείρονται ερωτήματα.

Μπορεί – για παράδειγμα - να θεωρεί ο ΟΗΕ ως θετική τη δράση της Οργάνωσης Ελσίνκι της Μόσχας, μέλους της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ελσίνκι; Μπορεί να αποδέχεται ότι «προωθεί – όπως διακηρύσσει – τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας» εάν χρηματοδοτείται, όπως καταγγέλλουν δημοσιογράφοι και κόμματα στη Μόσχα, από πηγές της εκεί βρετανικής πρεσβείας και μυστικά βρετανικά κονδύλια;

Τα παραδείγματα ασφαλώς είναι πολλά. Και δεν έχει νόημα να σας παραθέσω κι άλλα, όταν μάλιστα ζούμε σ΄ έναν κόσμου όπου η παγκοσμιοποίηση είναι οδοστρωτήρας αξιών και αρχών, σ’ έναν κόσμο όπου τα Μ.Μ.Ε. «πρέπει» να είναι υποταγμένα στη θέληση των πολεμικών βιομηχανιών και μίας κάστας ανθρώπων που κυβερνάει σήμερα τη μοναδική υπερδύναμη.

Σας ευχαριστώ που είχατε την καλοσύνη όλοι σας – και οι άξιοι διοργανωτές - να με ανεχθείτε στην κατάθεση ενός προβληματισμού που αφορά στο μέλλον του ΟΗΕ και των Μ.Κ.Ο.. Πρωτίστως, γιατί μου επιτρέψατε να σας μεταφέρω την αγωνία ενός δημοσιογράφου για το μέλλον της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αδελφότητας των λαών.

(idiakoyannis@yahoo.com – 6944246811 – 14 Κοδριγκτώνος 112 57 Αθήνα)

Η διαθήκη μου

Επιθυμώ να ταφώ με τρόπο απλό, όπως έζησα. Δεν θέλω επικήδειους. Μονάχα λίγα λουλούδια θα «ζήταγα» από τους συμμαθητές του Δημοτικού, πού μαζί μεγαλώσαμε τρείς-τρείς στα θρανία.

Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτε σε κανέναν. Οι αγώνες μου - πού έδωσα μαζί με άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες – φοιτητικοί, πολιτικοί συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και δημοσιογραφικοί αποτελούν μία παρακαταθήκη. Αυτή όμως υπάρχει και στα τρία βιβλία μου – και το τέταρτο το υπό ..έκδοση- πού δεν έτυχαν πάντως [ με ευθύνη μου ] μιάς σωστής επιμέλειας.

Όσο για το βιβλίο του πατέρα θα ήθελα από τις πωλήσεις να περισσέψουν κάποια χρήματα για να προβληθεί ο αντιαποικιοκρατικός, αντιιμπεριαλιστικός , λαϊκός, πατριωτικός και σοσιαλιστικός αγώνας του ΕΜΠΑ [Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης ] στα Δωδεκάνησα.

Θάθελα πολύ οι συγγενείς , οι φίλοι και οι σύντροφοι που τόσο με αγάπησαν και τους αγάπησα να αγαπούν από εδώ και πέρα ακόμη περισσότερο τη μητέρα μου και τόν αδελφό μου, αλλά και τις δύο κυρίες πού βοηθούν το πατρικό σπίτι , την κυρία Κική και την Ευγενία.

Θα επιθυμούσα ,τέλος , το πιάνο μου να δοθεί στο Δημοτικό Ωδείο της Σύμης. Κάποια βιβλία που θα επέλεγε ο αδελφός μου θα ήθελα να πήγαιναν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας και το Πανεπιστήμιο Πατρών. Και για το αρχείο , τα υπόλοιπα βιβλία , τη «μουσική βιβλιοθήκη» , τα όμορφα λιγοστά λουλούδια μου να αποφασίσει ο αδελφός μου Δημήτρης , συμβουλευόμενος τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους για το πού θα μπορούσε – όσα δεν θα κρατούσε – να προσφέρει.

Ταξίδεψα, αγάπησα , με αγάπησαν , πάλεψα, συγκρούσθηκα. Ή μουν τυχερός’

[χειρόγραφα, υπογραφή Γιάννης Ε Διακογιάννης / 24, 3, 2006 πριν τη 1^η χημιοθεραπεία

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο πού δίδεται σε ορισμένους φίλους και συγγενείς δεν θα ήθελα να γίνει γνωστό πρίν επέλθει ο θάνατος /[συνέχεια χειρόγραφα, αντίγραφο έχουν Π.Δημητρόπουλος Ντόρα Νταιλιάνα [ δημοσιογράφοι – Βουλή ]

[επίσης στο άνω άκρο δεξιό υπάρχει χειρόγραφα . Στην συμμαθήτριά μου Άννα [δυσανάγνωστα τα 2 πρωτα, ..ριτη ]

John Mearsheimer, Η τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2006). Μετάφραση: Κ. Κολιόπουλος. Εισαγωγικό σημείωμα: Κ. Αρβανιτόπουλος. Επιστημονική επιμέλεια: Π. Ήφαιστος-Ηλ. Κουσκουβέλης. Επιστημονικό ευρετήριο: Π. Ήφαιστος. Αρ. σελ. 802.

Κυκλοφόρησε το μοναδικής επιστημονικής εγκυρότητας διεθνολογικό αριστούργημα του John Mearsheimer σε μετάφραση Κ. Κολιόπουλου, λέκτορα διεθνών σχέσεων στο Πάντειον Πανεπιστήμιο. Την επιστημονική επιμέλεια υπογράφουν ο υποφαινόμενος και ο Ηλίας Κουσκουβέλης, καθηγητής και πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ο συνάδελφος διεθνολόγος Κ. Αρβανιτόπουλος έγραψε το εισαγωγικό σημείωμα της ελληνικής έκδοσης. Το επιστημονικό ευρετήριο ετοιμάστηκε επίσης από τον υπογράφοντα. Το βιβλίο αυτό

πρέπει να διαβαστεί από όσους ενδιαφέρονται για την εξωτερική πολιτική. Λογικά, στην Ελλάδα, θα πρέπει να προκαλέσει αναθεώρηση της πολιτικής σκέψης περί τα διεθνή των δέκα τελευταίων χρόνων. Το βιβλίο κυριολεκτικά τινάζει στον αέρα όλα τα ψεύτικα και παραπλανητικά θεωρήματα, ιδεολογήματα και φαντασιώσεις τσαρλατάνων-διεθνολόγων. Μετά την ανάγνωσή του, είτε κάποιος θα μιλήσει με όρους πραγματικούς και αλήθειας είτε θα νεφελοβατεί και θα ψεύδεται. Μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι το "απόλυτο βιβλίο" διεθνών σχέσεων, στον βαθμό που αποτυπώνει με ακρίβεια και αξιοπιστία την διεθνή πραγματικότητα των Νέων Χρόνων που προβάλει στην μεταψυχροπολεμική εποχή και στον 21ο αιώνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, για παράδειγμα, ο Samuel Huntington σε σχόλιό του έγραψε ότι το βιβλίο του Mearsheimer βρίσκεται στην ίδια κλάση και σε μερικά σημεία ξεπερνά τα έργα των περίφημων διεθνολόγων Hans Morgenthau και Kenneth Waltz. Ο βαθμός και έκταση τεκμηρίωσης των επιχειρημάτων του Mearsheimer είναι πρωτοφανής και η προσέγγισή του αυστηρά περιγραφική. Δηλαδή, δεν εκφράζει αξιολογικές κρίσεις οποιουδήποτε είδους αλλά μόνο αναλύει, ερμηνεύει και συμπεραίνει για τις τάσεις, τις συμπεριφορές και τα αίτια πολέμου. Καλύπτει όλη την σύγχρονη εποχή με έμφαση στην σύγχρονη μέχρι και τις μέρες μας. Με το να παραμένει αυστηρά περιγραφικός, ο συγγραφέας αφήνει τους αναγνώστες να διαμορφώσουν την δική τους γνώμη. Μεταξύ πολλών άλλων, συμπεραίνει ότι το διεθνές σύστημα στροβιλίζεται στην δίνη των αιτιών πολέμου. Η διεθνής πολιτική εμφανίζεται ως μια διαρκής διαπάλη των ισχυρών κρατών για μερίδιο της παγκόσμιας ισχύος. Σ’ ένα ατερμάτιστο φαύλο κύκλο πολεμούν όποτε το κρίνουν αναγκαίο για να κατανέμουν την ισχύ, συμμαχούν για να παρεμποδίσουν άλλες δυνάμεις να καταστούν περιφερειακοί ηγεμόνες, συνωμοτούν, μεταφέρουν βάρη σε μικρότερους συμμάχους και εφαρμόζουν ύπουλες στρατηγικές κατατριβής τρίτων. Ολοκληρώνοντας την μελέτη του βιβλίου ο αναγνώστης προβληματίζεται βαθύτατα για την πορεία, τα συμφέροντα και την στρατηγική της δικής του χώρας. Σημειώνεται ότι ο συγγραφέας αναλύει πλήθος ζητημάτων που αφορούν ζωτικά καίριες υποθέσεις πάνω στις οποίες εδράζεται η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας τα τελευταία δέκα χρόνια, όπως ο ρόλος της οικονομικής αλληλεξάρτησης στην αντιμετώπιση των διενέξεων, την σχέση δημοκρατίας και επιθετικότητας και τις τάσεις επί ζητημάτων ασφαλείας στην Ευρώπη και στην ευρύτερη περιφέρεια.

Συγγράφοντας κείμενο για το περίφημο Ίδρυμα και τους ηγέτες του ξαναδιαβάζω βιβλιαράκι του 1994 δύο επιφανών αναλυτών της συμβατικής ελληνικής πραγματικότητας. Προς το παρόν δεν το σχολιάζω περαιτέρω. Οι χειρόγραφες επισημάνσεις δεν είναι δικές μου αλλά λαμπρού διεθνολόγου που προφανώς κατάπληκτος σημείωνε στα περιθώρια ενώ το διάβαζε το 1974. Τις προσυπογράφω και θα τις πολλαπλασιάσω στο κείμενο που γράφω στο οποίο θα ισχύσει η ρήση ότι "η επιστημονική εκδίκηση σερβίρεται κρύα". Προσθέτω ότι εφεξής θα αφαιρέσω όλες τις παραπομπές και θα το δίνω στους πρωτοετείς φοιτητές μου για να το βαθμολογούν. Ίσως και στο δίνω και στην γειτόνισσα που επαγγέλλεται τον τιμημένο τίτλο της νοικοκυράς και επειδή ξέρω ότι βλέπει τα διεθνή γεγονότα στην τηλεόραση ίσως μπορεί και αυτή να βαθμολογήσει προφητείες που στην Ελλάδα σημαίνουν αμείβονται με τίτλους, κοινωνικοπολιτικά αξιώματα και συμβατικές αναγνωρίσεις που δημιουργούν μια παρακμιακή πνευματική ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αυτοαναφορικούς μονολόγους που κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης και σε πολλά πλέον βιβλία ...

Δεύτερον, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στην διεύθυνση (http://www.ifestos.edu.gr/23.htm 1. Ακαδημαϊκή ανεξαρτησία: προνόμιο επιστημονικής προόδου ή προνόμιο ακαδημαϊκής αυθαιρεσίας;) όπου εξετάζω δικά μας εσωτερικά ζητήματα που αφορούν τον τρόπο που χρησιμοποιείται η ακαδημαϊκή κρίση για διορισμούς και εξελίξεις σε αναφορά με το τεράστιο προνόμιό μας της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Στην συνέχεια σας καλώ όλους να ερωτήσετε τους εαυτούς σας εάν και πόσο αυτά που σχοινοβατώντας γράφω σχετίζονται με εμπειρίες σε κρίσεις πρώτου διορισμού ή εξέλιξης. Διερωτηθείτε, για παράδειγμα, πόσα μαθήματα υπάρχουν σε ελληνικά πανεπιστημιακά τμήματα όχι επειδή εδράζονται σε στέρεες επιστημονικές βάσεις αλλά επειδή εξυπηρετούν "ιστορικές καταστάσεις". Διερωτηθείτε επίσης πόσα και ποια επιστημονικά έργα μπορούν να χαρακτηριστούν επάξια ως γνήσια πρωτογενή και πρωτότυπα και πόσα και ποια είναι κακόγουστα-ημιμαθή αναμασήματα της ξένης βιβλιογραφίας, ενίοτε μάλιστα της πιο παρακμιακής. Κτλ κτλ. Ποιος και πως θα αλλάξει αυτά τα πράγματα όταν πλέον επενδυμένα συμφέροντα σε καριέρες, πολιτικές αναρριχήσεις και πολιτικές κατακτήσεις δημιουργούν αδιέξοδα! Σε αναφορά με όλα αυτά ποιος είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση ...? Μήπως πλέον την στιγμή που δείχνουν το πραγματικό βουνό προβλημάτων είναι η εξαίρεση και στιγματίζονται ως αιρετικοί (ή και ακραίοι, παρακαλώ ...) ενώ ο κανόνας είναι πλέον αυτοί που προσποιούνται ότι δεν υπάρχει αυτό το βουνό και πως υπάρχει μόνο μια ευκολόβατη πεδιάδα το πέρασμα της ο οποίας εκπληρώνεται με κατάργηση των ... "αιώνιων φοιτητών".

Βεβαίως, στα σημειώματα που παραπέμπω εδώ αναφέρομαι στον δικό μου χώρο των "κοινωνικών επιστημών" ο οποίος όπως υποστηρίζω ότι πάσχει πλέον ανίατα από το μικρόβιο της ιδεολογικοποίησης και της πολιτικοποίησης που αναιρεί τον επιστημονικό χαρακτήρα των αναλύσεων (ζήτημα που ανέλυσα στο http://www.ifestos.edu.gr/7.htm "Η επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ... ιδ. Κεφ. 1) βλ. Επίσης Μνήμη Καθηγητή Γ. Κ. Τενεκίδη, Οι βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του διεθνούς συστήματος και ο Γιώργος Τενεκίδης (δοκίμιο σε συλλογικό τόμο που εκδόθηκε στις εκδόσεις Σάκκουλα με τίτλο "Η διεθνής κοινότητα σε κίνηση" επ. Στ. Περάκης και που θα αναρτηθεί σύντομα στην ιστοσελίδα μου. Λίγο πολύ, όμως, απ΄ότι ακούω ισχύουν τα ίδια και σε άλλους τομείς ... Όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής παιδείας ακολουθεί την άρνηση του ελληνικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος να προσαρμοστεί στον σύγχρονο κόσμο με αποφάσεις που προκαλούν ριζοσπαστικές και ριζικές αλλαγές. Για το τι είναι εκσυγχρονισμός βεβαίως φαίνεται να υπάρχει ριζική διαφωνία. Κυρίως υπάρχει χάσμα μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας που εδώ και ενάμιση αιώνα ζει και προοδεύει ανεξαρτήτως ελλαδικού κράτους (ή καλύτερα παρά το ελληνικό κράτος)και του (επί)κυρίαρχου σώματος του πολιτικού και "πνευματικού" κόσμου ο οποίος διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα θεωρεί την ελληνική Πολιτεία αναλώσιμη. Πρόσφατα παραδείγματα είναι η εισβολή από "σοράκια" κριτικών κονστρουκτιβιστών στην ελληνική παιδεία (βλ. http://www.ifestos.edu.gr/47.htm )και η ύστερη εκδήλωση της παρακμής των ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων όπως καταγεγραμμένα πλέον ενσαρκώθηκε στις θέσεις και απόψεις περί το σχέδιο Αναν (για τις οποίες θέσεις θα γράφω ειδική μονογραφία χρησιμοποιώντας τις ως περιπτωσιολογικό πλαίσιο)

Σε άλλη σελίδα του παρόντος δικτυακού τόπου (http://www.ifestos.edu.gr/26.htm) αναρτήθηκαν περισσότερες πληροφορίες για το μεγάλο ζήτημα ηθικής τάξης όσον αφορά τις παράνομες και καταχρηστικές χρηματοδοτήσεις υποστηρικτών του σχεδίου Αναν. Στις πληροφορίες αυτές συμπεριλαμβάνονται δηλώσεις του Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου, δημοσιεύματα εφημερίδων και ανακοινωθέν της αμερικανικής πρεσβείας στην Λευκωσία. Αναμφίβολα, και επειδή τίποτα δεν μένει κρυφό, ολοένα και περισσότερες πληροφορίες θα γίνονται γνωστές. Όσες δημοσιοποιούνται και εφόσον κρίνονται αξιόπιστες ή χρήσιμες για την συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη, θα αναρτώνται στην παρούσα ιστοσελίδα. Όπως έγραψα σε άλλη περίπτωση, αυτό το ζήτημα αποτελεί μοναδική περίπτωση ανάλυσης όλων σχεδόν των πτυχών του σύγχρονου διεθνούς συστήματος συμπεριλαμβανομένων των διεθνών θεσμών, του ρόλου της ισχύος, την στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων κτλ. Διαβάζοντας το νέο υλικό είναι χρήσιμο να επισημάνω και να τονίσω το φαινόμενο της προπετούς στάσης και των υποκριτικών δηλώσεων αξιωματούχων κάποιων μεγάλων δυνάμεων που υποτιμούν την νοημοσύνη μας με το να παραβλέπουν τις αναρίθμητες πλέον αποδείξεις όσον αφορά την παράνομη και καταχρηστική επέμβαση στα εσωτερικά άλλων κρατών. Στο ίδιο πλαίσιο, αναφορικά με τις αντιδράσεις ελλήνων ιθαγενών που ενέδωσαν στο δέλεαρ της εξυπηρέτησης των ξένων συμφερόντων που ήθελαν μια ολόκληρη ελεύθερη κοινωνία (την κυπριακή) να υποδουλώνεται, είναι χρήσιμο να επισημανθεί ότι ο δείκτης της αξιοπιστίας και του πολιτικού πολιτισμού μιας πολιτικής κοινωνίας είναι ευθέως ανάλογος με την ευαισθησία που υπάρχει στον χώρο των πολιτικών και πνευματικών ελίτ. Όσοι "ιθαγενείς" έσφαλλαν (συνειδητά ή ασυνείδητα είναι αδιάφορο) με το να δράσουν εις βάρος ζωτικών συμφερόντων της κοινωνίας στην οποία τους έλαχε να ανήκουν (μάλιστα ενεργώντας εις βάρος του υπέρτατου συμφέροντος της συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας τους) η ειλικρινής μεταμέλειά τους και η δημόσια παραδοχή σφάλματος θα πρέπει να εκτιμάται ως θαρραλέα στάση. Είναι όμως αισθητικά αηδιαστικό και ασυγχώρητο κάποιοι να μετατρέπονται σε υπηρέτες διεθνοφασιστικών συμφερόντων και στην συνέχεια με προπέτεια να ζητούν και τα ρέστα....

Η συζήτηση αυτού του ζητήματος όσο και πολλών άλλων, είναι πλέον δυσχερής. Απλώνεται πλέον ένα μεγάλο πέπλο άγνοιας πάνω από την ελληνική κοινωνία. Ιδεολογήματα και θεωρήματα επικρατούν στον δημόσιο διάλογο λόγω ενός ολοένα μεγαλύτερου ελέγχου των επικοινωνιακών και μαθησιακών θεσμών και δικτύων από φορείς ανορθόδοξων και ανορθολογικών ιδεών οι οποίες, όπως συνέβηκε στην χαρακτηριστική περίπτωση του σχεδίου Αναν, εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα και ανελεύθερες ιδέες. Αυτά τα ιδεολογήματα και θεωρήματα είναι συνήθως χαρακτηριστικό ασθενών και παρακμασμένων κοινωνιών που τα ελίτ των οποίων σκέφτονται και λειτουργούν διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα. Δηλαδή, παραδοχές οι οποίες ως εκ της φύσεως των παραδοχών πάνω στις οποίες εδράζονται, εξ ορισμού στρέφονται κατά της κυριαρχίας της κοινωνίας τους και υπέρ είτε κάποιας νεφελώδους, α-απολιτικής και εν πολλοίς αφελούς ή ανόητης παγκοσμιότητας είτε υπέρ κάποιων διεθνιστικών σχεδίων -σχέδια τα οποία όπως επαληθεύει η ιστορική εμπειρία είναι πάντοτε!!! ηγεμονικής έμπνευσης και συμφερόντων- ελέγχου και καταστολής της συλλογικής ελευθερίας λιγότερο ισχυρών κοινωνιών. [Τέτοια κράτη είναι τα κράτη μειωμένης κυριαρχίας-ανεξαρτησίας] Σ' αυτές τις περιπτώσεις οι εξωτερικές υποθέσεις μιας κοινωνίας οδηγούνται σε μονόδρομο: Ένας οχλοκρατικού χαρακτήρα δημόσιος και πνευματικός δημόσιος δήθεν διάλογος δημιουργεί ποταμούς πολιτικής ασυναρτησίας που εισρέουν στην κοινωνία υπονομεύοντας τον ορθολογισμό των πολιτών της κοινωνίας-στόχου. Οι έξωθεν υποκινούμενες (ή οι ένδοθεν καλλιεργούμενες) ψευδείς και αναληθείς προπαγανδιστικές εκλογικεύσεις αναπόδραστα και αναπόφευκτα προκαλούν ζημιές το μέγεθος των οποίων εξαρτάται από την περίπτωση στην οποία αναφερόμαστε, την εκάστοτε ιστορική συγκυρία και τις εκάστοτε διεθνείς συνθήκες. Οι ζημιές αυτές είναι ανεπίστροφες εκ του γεγονότος ότι στις διεθνείς σχέσεις μετρούν τα τετελεσμένα. Σ' αυτή την περίπτωση κάθε εγχείρημα και κάθε εθνικός σκοπός ματαιώνεται ή εξυπηρετείται ελλειμματικά. Η ιστορία διδάσκει ότι το δικαστήριο της ιστορίας είναι τα τετελεσμένα και αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει στον ορατό ορίζοντα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος που ήταν άριστος γνώστης του Θουκυδίδη κάτι ήξερε από ιστορία και διακρατικές σχέσεις για να δηλώσει ότι στην διεθνή πολιτική "κάθε εγχείρημα που δεν στέφεται με επιτυχία είναι λάθος" (παρατίθεται στο Edward Carr, Η εικοσαετής κρίση, Αθήνα, Εκδόσεις Ποιότητα σελ. 105). Όταν ποταμοί ανορθολογισμού εισρέουν στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα ενός κράτους οι αποφάσεις είναι λανθασμένες, τα αποτελέσματα ζημιογόνα και η πολιτική κυριαρχία-εθνική ανεξαρτησία συνεχώς συρρικνώνεται. Λόγω οχλοκρατίας ο ανορθολογισμός σε πρώτη φάση είναι δυσδιάκριτος αλλά σε δεύτερο και τρίτο στάδιο προκαλεί συρρίκνωση, κυριαρχικές απώλειες, μειωμένη αξιοπρέπεια και οπωσδήποτε ασθενή εθνική ανεξαρτησία. Σίγουρα κάποιοι στο μέλλον ανακαλύπτουν την αλήθεια εξετάζοντας τις ιστορικές πηγές. Καμιά σημασία δεν έχει αυτό, όμως, για την κοινωνία που έπαθε τις ζημιές και η ελληνική ιστορία του πρόσφατου παρελθόντος είναι γεμάτη με οδυνηρά παραδείγματα. ...

Ίσως είναι χρήσιμο να γίνουν δύο ακόμη επισημάνσεις:

Πρώτον, η επιμέλεια του συγκλονιστικού βιβλίου του sJohn Mearsheimer Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων που εκδόθηκε στα ελληνικά (Εκδόσεις Ποιότητα, επιμέλεια Κουσκουβέλης Ηλίας-Παναγιώτης Ήφαιστος, Πρόλογος Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος) έκανε τον γράφοντα να προσέξει περισσότερο τα συμπεράσματα του διακεκριμένου συναδέλφου διεθνολόγου και την ακλόνητη θεμελίωση πάνω στην οποία στηρίζονται αυτά τα συμπεράσματα. Κυρίως ότι ισχύει αυτό που στις τελευταίες μου μονογραφίες ονόμασα "θουκυδίδειο αδιέξοδο", δηλαδή τα αδιέξοδα που προκαλούν τα αίτια πολέμου και κυρίως οι συμπληγάδες που στήνουν οι ηγεμονικές συγκρούσεις στην αέναη διαπάλη για μερίδιο της παγκόσμιας ισχύος, για επιρροή, για στρατηγική εποπτεία, για οικονομική επέκταση και για ασφάλεια κατά δυνητικών απειλών που κατά τους ηγέτες τους βλάπτουν τα συμφέροντά τους. Η επιβίωση στον σύγχρονο κόσμο, και κυρίως η αξιοπρεπής επιβίωση, δεν είναι εύκολη. Απαιτείται μεγάλη προσοχή και σφυρηλάτηση όλων των δεικτών ισχύος ενός φιλειρηνικού και λιγότερο ισχυρού κράτους. Κυρίως, απαιτείται διαρκής επεξεργασία εξεζητημένων διπλωματικών επιλογών που στηρίζουν τις έσχατες συλλογικές παραδοχές κάθε διαμορφωμένης και συγκροτημένης κυρίαρχης κοινωνίας. Κανένα κράτος δεν μπορεί να αποφύγει τις μεγάλες ζημιές όταν κυριαρχείται από συνειδητούς ή ασυνείδητους πεμπτοφαλαγγίτες ξένων συμφερόντων (συνειδητούς ή αφελείς είναι πολιτικά και αδιάφορο) που υπονομεύουν την κυριαρχία με το να προκαλούν ποταμούς πολιτικού ανορθολογισμού.

Δεύτερον, εν τέλει τα συμφέροντα που διακυβεύονται στην διεθνή πολιτική είναι τεράστια και τα απρόσεκτα κράτη που επιδεικνύουν αμέλεια όσον αφορά την ασφάλειά τους, αναπόδραστα τιμωρούνται. Όσοι είναι ελεύθεροι, παρατήρησε με αξιοθαύμαστη ακρίβεια ο Θουκυδίδης πριν πολλούς αιώνες, το χρωστούν στην δύναμή τους. Ως ακαδημαϊκός αποφεύγω επιμελώς κάθε συνομωσιολογική ή αξιολογικά φορτισμένη ερμηνεία. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι χρήσιμο να επισημανθεί το γεγονός πως -ιδιαίτερα μετά τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν την πτώση της ΕΣΣΔ για τον ρόλο των μυστικών ενεργειών και τα όσα ήλθαν στο φως για το πως οι ΗΠΑ μεθόδευσαν να προσφέρουν την Κύπρο στην Τουρκία υπό την μορφή του σχεδίου Αναν (η υπόθεση Fried όσο και αν την αρνούνται κάποιοι είναι ένα μεγάλο περιπτωσιολογικό πλαίσιο αναφοράς)- ότι είναι ένα πράγμα οι θεωρίες περί διεθνούς συνομωσίας και άλλο η ανάπτυξη εξεζητημένων μεθόδων στήριξης της ισχύος με πνευματικά κυρίως εργαλεία. Οι μέθοδοι αυτοί πρέπει να συνεκτιμώνται επαρκώς τόσο στο επίπεδο της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων όσο και στο επίπεδο της πολιτικής πράξης. Τα ισχυρά κράτη εκμεταλλευόμενα την τεχνολογία και την αλληλεξάρτηση μετέτρεψαν πλέον την στρατηγική μαλακής ισχύος (βλ. http://www.ifestos.edu.gr/47.htm) σε σημαντικό μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα κατά ασθενών και ευκολόπιστων κοινωνιών. Πολλοί πολίτες, της Ελλάδας και άλλων κρατών, όταν διαβάζουν πάμπολλες πλέον επιφυλλίδες, ιδιαίτερα σε κυριακάτικα φύλλα, καλά θα κάνουν να μελετήσουν την στρατηγική μαλακής ισχύος των ΗΠΑ. Οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ και άλλων μεγάλων δυνάμεων, βεβαίως, την δουλειά τους κάνουν, στο πλαίσιο το οποιο τόσο καλά περιέγραψε ο John Mearsheimer στο προαναφερθέν βιβλίο του. Οι ιθαγενείς μας τι κάνουν? ... Για πενταροδεκάρες, μωροφιλοδοξίες και ψευτοαξιώματα χάνουν την ψυχή τους; Ας προσέξουν όσοι, οι περισσότεροι νομίζω, δεν σκέφτηκαν τις ζημιογόνες συνέπειες για τον εαυτό τους και για την χώρα τους. Στο μυαλό μου και στην ψυχή μου, πάντως, έχω κυρίως νεοεισερχόμενα στελέχη στον στίβο της ακαδημαϊκής μελέτης διεθνών σχέσεων που σέρνονται στο βούρκο της προπαγάνδας σε "ευαγή ιδρύματα" προτάσεων πολιτικής.

Σ΄ απάντηση πολλών μηνυμάτων για το γεγονός ότι οι παρεμβάσεις στην σελίδα αυτή αραίωσαν το καλοκαίρι, αιτιολογώ: 1. Η ηλεκτρονική επίθεση είναι αλήθεια ότι έστω και προσωρινά αποσταθεροποίησε σοβαρά τα ηλεκτρονικά μου συστήματα και την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία. Αυτό όμως διορθώνεται για μια ακόμη πιο ισχυρή και αποτελεσματική δομή. 2. Υπάρχει και συνεχίζει να υπάρχει τεράστιος φόρτος πνευματικής εργασίας: αγγλικά και ελληνικά βιβλία που προετοιμάζονται εντατικά, άρθρα και δοκίμια που ποτέ δεν τελειώνουν, ταξίδια στο εξωτερικό και τέλος αλλά όχι το τελευταίο οι σειρήνες των θαλασσών του Σαρωνικού (για το τελευταίο βλ. μερικά αποτελέσματα στην σελίδα http://www.ifestos.edu.gr/24.htm).

Τον περασμένο Ιούνιο έγινε παρέμβαση σχετικά με τον υπό εκκόλαψη Αλιευτικό νόμο που μεταξύ άλλων πρόβλεπε την απαγόρευση του πατροπαράδοτου παραγαδιού. Η παρέμβασή μου έγινε τόσο με την ιδιότητα του ερασιτέχνη αλιέα όσο και με την ακαδημαϊκή ιδιότητα που μελετά την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πιο κάτω παραθέτω την απάντηση της Εκτελεστικής επιτροπής και την δική μου ανταπάντηση.

Γενική Διεύθυνση Αλιείας και Ναυτιλιακών Υποθέσεων

Σας ευχαριστώ για την επιστολή σας –που φέρει ημ. 7.7.2006 και έφθασε σ’ εμένα ταχυδρομικά στις 29.8.2006– και την ενημέρωσή σας. Σημειώνω με ευχαρίστηση την πληροφορία ότι τα παραγάδια βυθού θα επιτρέπονται. Όπως όλοι οι ερασιτέχνες ψαράδες της Ευρώπης, επίσης, είμαι σίγουρος ότι οι έλληνες ερασιτέχνες ψαράδες συμφωνούν για απαγόρευση χρήσης παραγαδιών επιφανείας τόσο από τους ερασιτέχνες όσο και από τους επαγγελματίες (πλην των εξαιρέσεων που αναφέρατε). Ίσως είναι χρήσιμο και σκόπιμο να προσθέσω τα εξής:

Χαίρομαι που κατανοήσατε ορθά το περιεχόμενο της επιστολής μου και κυρίως ότι, αναμφίβολα εκφράζοντας την άποψη της συντριπτικής πλειονότητας των ελλήνων ερασιτεχνών ψαράδων, κύρια μέριμνα όλων μας είναι η προστασία των έμβιων θαλάσσιων πόρων και του φυσικού περιβάλλοντος γενικότερα. Εάν έχετε την ευκαιρία να ενημερωθείτε για το περιεχόμενο της ύλης των ευρείας κυκλοφορίας περιοδικών των ελλήνων ερασιτεχνών ψαράδων –όπως το Fish, Θάλασσα, Βυθός, Ψαρεύω, Ψάρεμα, Υποβρύχιος Κόσμος– θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για έντυπα οι συντάκτες των οποίων με σοβαρότητα και υπευθυνότητα καλλιεργούν την οικολογική ευαισθησία όσο κανείς άλλος.

Συναφώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Διεύθυνσής σας που αναφέρετε στην επιστολή σας για διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους φορείς, θα είχατε επίσης διαπιστώσει ότι σε πολλά από αυτά τα έντυπα όσο και στις ανακοινώσεις πολλών επίσημων φορέων ερασιτεχνικής αλιείας, εκφράστηκαν σφοδρά παράπονα για το έλλειμμα επαρκούς συμμετοχής στην διαδικασία λήψης της συγκεκριμένης απόφασης. Αναφορικά με το τελευταίο σημείο, θα σας παρακαλούσα να κατανοήσετε ότι η επιστολή μου γράφτηκε τόσο με την ιδιότητα του ερασιτέχνη αλιέα όσο και με την ιδιότητα του ακαδημαϊκού που μελετά συγκεκριμένες περιπτώσεις που σχετίζονται με την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, νομίζω ότι όσοι μίλησαν ή έγραψαν για αυθαιρεσία και αυταρχικότητα δεν ενοχοποιούν προθέσεις και δεν προσωποποιούν μια πολυδαίδαλη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Αυτό που εννοούμε είναι ότι, η λήψη αποφάσεων –ανεξαρτήτως των φιλότιμων προσπαθειών των εμπλεκομένων υπηρεσιών και της ύπαρξης μιας πραγματικά θαυμαστής και σύνθετης διαδικασίας διακρατικής και διεθνικής διαπραγμάτευσης–, δυστυχώς συχνά θίγει θεμιτά και νομιμοποιημένα τοπικά συμφέροντα και ευαισθησίες. Πιο συγκεκριμένα, θα πρόσθετα, συντομογραφικά, ότι οι έλεγχοι και εξισορροπήσεις (checks and balances) που αναπτύσσονται στο εθνικό-κρατικό επίπεδο και που σφυρηλατούν, σταθεροποιούν και νομιμοποιούν αποφάσεις για τον κοινό τρόπο ζωής των μελών κάθε δημοκρατικής κοινωνίας, είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να εκπληρωθούν επαρκώς στο πολυδαίδαλο διακρατικό και διεθνικό επίπεδο που καλύπτει η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ανεξαρτήτως λοιπόν της ύπαρξης των μηχανισμών διαβούλευσης που περιγράφετε και των καλών σας προθέσεων που ποτέ δεν αμφισβητήθηκαν, οι ερασιτέχνες ψαράδες της Ελλάδας που αριθμούν εκατοντάδες χιλιάδες, παραπονέθηκαν ότι η άποψή τους –ενδεχομένως η πλέον περιβαλλοντολογικά ευαίσθητη στην Ελλάδα– δεν έτυχε επαρκούς προσοχής. Εκφράζοντας τις ανησυχίες μας διατυπώνουμε ταυτόχρονα και την ελπίδα ότι μελλοντικά θα λαμβάνετε περισσότερο υπόψη η άποψή τους. Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό να τονίσω ότι πολλοί θεωρούμαι ότι υπεύθυνοι γι’ αυτό το έλλειμμα είναι λιγότερο οι υπερεθνικοί θεσμοί και περισσότερο οι εθνικοί αντιπρόσωποι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Όπως έχουν τα πράγματα, η έμμεση δημοκρατία στην Ευρώπη προκύπτει λιγότερο λόγω παραλείψεων των υπερεθνικών θεσμών και περισσότερο λόγω αμέλειας των εθνικών κυβερνήσεων να προσέρχονται στις κοινοτικές διαπραγματεύσεις με μια επαρκώς διαμορφωμένη θέση που θα ενσαρκώνει μια κοινή θέση που έτυχε επαρκών ελέγχων και εξισορροπήσεων στο εθνικό επίπεδο.

Συναφώς, είναι νομίζω πλέον ευρέως αποδεκτό ότι ενόσω η διαδικασία ολοκλήρωσης βαθαίνει και διευρύνεται αναπόδραστα αυξάνεται το δημοκρατικό έλλειμμα, θίγονται θεμιτά επί μέρους συμφέροντα και υπονομεύεται ο ορθολογισμός των διαδικασιών λήψεως αποφάσεων διανεμητικού χαρακτήρα. Αυτό, επαναλαμβάνεται και τονίζεται, είναι πασίδηλο πλέον γεγονός για το οποίο οι μεμονωμένοι πολίτες και ομάδες έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να κρίνουν και αν χρειάζεται να επικρίνουν. Το γεγονός ότι κάποιο σχέδιο νόμου δημοσιοποιείται στα αρμόδια όργανα της Κοινότητας με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι σίγουρα τίθεται υπόψη όλων των ενδιαφερομένων σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Ούτε κάποια απόμακρη διεθνής ή ευρωπαϊκή συνομοσπονδία αλιείας εκφράζει επαρκώς τις απόψεις των τοπικών κοινωνιών και του τρόπου ζωής της. Αν και αυτό αφορά ένα το ευρύτερο ζήτημα που απασχολεί ιδεολογίες, ιδεολογήματα, θεωρίες και θεωρήματα περί παγκόσμιας διεθνιστικής ή κοσμοπολίτικής ολοκλήρωσης, θα πρόσθετα ότι, εάν ήταν εύκολο και εφικτό θα είχαμε από καιρό καταλήξει στην Πολιτική Ένωση της Ευρώπης και ενδεχομένως σ’ ένα Παγκόσμιο Κράτος.

Θα τελειώσω εκφράζοντας την άποψη ότι σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται και το στοίχημα δημοκρατίας, ορθολογισμού και αποτελεσματικότητας της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Να κατορθώσει να ολοκληρώσει τις απόψεις όλων για το κοινό συμφέρον χωρίς να θίγονται θεμιτά τοπικά συμφέροντα που στο εθνικό επίπεδο θεωρούνται σχεδόν αυτονόητα από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Σε κάθε περίπτωση, είμαι ο τελευταίος που θα διατύπωνα την θέση πως η εκπλήρωση αυτών των στόχων είναι εύκολη (και γι’ αυτό είμαι ο τελευταίος που θα ενοχοποιούσε προθέσεις ή που θα προσωποποιούσε τα προβλήματα λειτουργίας των κοινοτικών θεσμών). Σε τελευταία ανάλυση, τις τελευταίες δεκαετίες η Κοινότητα διαρκώς αντιμετωπίζει προβλήματα εκ του γεγονότος πως η διεύρυνση-εμβάθυνση των υπερεθνικών θεσμών δεν συνοδεύτηκε με την ανάδειξη ενός ευδιάκριτου πανευρωπαϊκού κοινωνικού περιβάλλοντος που θα προκαλούσε την ανάδυση ενός νομιμοποιημένου πανευρωπαϊκού δημόσιου χώρου (που θα σήμαινε όχι μόνο κανονιστικές ρυθμίσεις αλλά και νομιμοποιητικά κοινωνικοπολιτικά κριτήρια και παράγοντες). Αυτός ο πανευρωπαϊκός δημόσιος αυτός χώρος –αν και αναμφίβολα υπάρχει στο επίπεδο των υπερεθνικών ρυθμίσεων στους καταναλωτικών κυρίως τομείς με την μορφή συμπεφωνημένων κανονιστικών ρυθμίσεων–, πόρρω απέχει από το να ενσαρκώνει μια πανευρωπαϊκή κοινή αντίληψη για ένα νομιμοποιημένο πανευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Ο λόγος για τον οποίο αντιδράσαμε είναι, ακριβώς, επειδή η επίμαχη υπόθεση ήταν χαρακτηριστική των προβλημάτων που δημιουργούνται στις εθνικές-κρατικές κοινωνίες εκ του γεγονότος ότι η διεύρυνση και εμβάθυνση των κανονιστικών ρυθμίσεων δεν λαμβάνει επαρκώς υπόψη τον εθνικό-τρόπο ζωής. Τα αίτια είναι πολλά και δεν θα επεκταθώ εδώ. Η αναζήτηση των αιτίων αποτελεί αντικείμενο συστηματικής μελέτης τόσο δικής μου όσο και χιλιάδων συναδέλφων μου σε όλη την Ευρώπη και θα επανέλθω με άλλο εκτενέστερο κείμενό μου.

Το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του Ισραήλ, ο πόλεμος στο Λίβανο

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αναλύει και ερμηνεύει τα γεγονότα

Η επιβίωση, η εθνική αξιοπρέπεια και η ευημερία είναι συνάρτηση της συνολικής ισχύος μιας κοινωνίας.
Όσοι δεν προσέχουν παθαίνουν αυτά που τους αξίζουν. Αυτή είναι μια αμείλικτη ιστορική αλήθεια, που θα μετρήσει και για εμάς, αν επανέλθουμε στο σχέδιο Ανάν ή κάτι παραπλήσιό του.

Ο Ιρανός Πρόεδρος Αχμαντινεζάντ. Ο Σύρος Πρόεδρος Άσαντ.

Ο νέος πόλεμος του Ισραήλ στο Λίβανο κατά της οργάνωσης Χεζμπολάχ είναι το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος, που διαπράττει η χώρα αυτή από της ιδρύσεώς της, υποστηρίζει ο Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση.

Με αφορμή το νέο πόλεμο του Ισραήλ, ο Κύπριος καθηγητής αναλύει και εξηγεί για ποιους λόγους το Ισραήλ υπερεξαπλώνεται επικίνδυνα, ποιος είναι ο ρόλος της Συρίας και του Ιράν, οι ηγεμονικές τάσεις της Τεχεράνης και τι σημαίνει η νέα μεσανατολική κρίση για την Κύπρο και το Κυπριακό. Οι Ισραηλινοί, επισημαίνει ο Π. Ήφαιστος, επέλεξαν τη δημιουργία ενός κράτους-φρουρίου και δι' αυτού δημιούργησαν τις συνθήκες μιας αέναης σύγκρουσης με τους Άραβες γείτονές τους. Οι επιλογές τους είναι λανθασμένες και απομακρύνουν τις προοπτικές λύσης. Ο Π. Ήφαιστος εξηγεί:
Ερ.: Γιατί το Ισραήλ εξαπέλυσε διμέτωπο πόλεμο κατά της Χαμάς και της Χεζμπολάχ; Ποιοι είναι οι βαθύτεροι, πραγματικοί λόγοι;
Απ.: Ο πρώτος και βαθύτερος λόγος είναι η τραγικότητα αυτής της διένεξης. Δύο κοινωνίες διεκδικούν την ίδια πατρίδα, αιτιολογώντας την αξίωσή τους σε ιστορικά γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Από τη μια πλευρά, οι Ισραηλινοί, στις διώξεις του παρελθόντος και από την άλλη πλευρά, οι Παλαιστίνιοι, στο γεγονός ότι στο όνομα εγκλημάτων που δεν διέπραξαν οι ίδιοι κάποιοι τους άρπαξαν τις πατρογονικές εστίες.
Σ' όλες τις περιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις, αλλά ιδιαίτερα σ' αυτές που είναι τραγικού χαρακτήρα, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται.
Δεύτερον, κάτι το οποίο δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε εκτενώς, η συμφωνία του Όσλο, που κάποιοι στην Ελλάδα την είχαν χαιρετίσει ως κοσμογονία, ήταν μια κάκιστη συμφωνία, που αναμενόμενα έφερε την αιματοχυσία των τελευταίων ετών. Εμείς μάλιστα το είχαμε προβλέψει με μαθηματική ακρίβεια (βλ. επιφυλλίδα μας στην «Ελευθεροτυπία», 29.11.1993) προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι δεν αποτελεί, όπως οι γνωστοί κύκλοι του αθηναϊκού κατευνασμού ισχυρίστηκαν τότε, παράδειγμα προς μίμηση για την Κύπρο.
Τρίτον, για όποιον έχει διαβάσει το πρόσφατο εξαιρετικό και κριτικό βιβλίο της Εβραίας διανοουμένης Jacqueline Rose, «Το ζήτημα του Σιωνισμού», (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2006), αντιλαμβάνεται ότι οι Ισραηλινοί σιωνιστές, μετά από πολλές συζητήσεις, που άρχισαν πολύ πριν από τη δεκαετία του 1940, κατέληξαν στη δημιουργία ενός κράτους-φρουρίου. Το ζήτημα εδώ δεν είναι να κατηγορηθούν για την εθνική τους στρατηγική αλλά να επισημανθεί ότι, επειδή επέλεξαν αυτόν τον τρόπο για επιβίωσή τους, δημιούργησαν τις συνθήκες μιας υπαρξιακής, αν όχι αέναης διένεξης με ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο και με άλλους λαούς της περιοχής. Η αντίθετη άποψη εντός του σιωνιστικού κινήματος, σημειώνεται, είναι ότι έπρεπε εξαρχής να είχε επιδιωχθεί μια βιώσιμη φόρμουλα μη συγκρουσιακής συμβίωσης με τους Άραβες. Το κατά πόσο, με δεδομένο τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς για πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων, ήταν εφικτό, είναι ένα ερώτημα που δεν επιδέχεται απλουστευτικές απαντήσεις.

Ερ.: Πού αποδίδετε την εκκωφαντική απάθεια και απραξία των αραβικών κρατών έναντι του σφαγιασμού του Λιβάνου;
Απ.: Πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ καθεστώτων και κοινωνιών. Αυτό που κατάφεραν οι Αμερικανοί και οι εβραίοι με τις συμφωνίες του Κάμπ Ντέιβιντ ήταν να διασπάσουν το αραβικό κεφάλαιο (κράτη του Κόλπου) από τον αραβικό πληθυσμό (βασικά Αίγυπτος). Έκτοτε, οι Άραβες δεν είχαν τη δυνατότητα να είναι οι κύριοι παίχτες ενός στρατηγικού παιχνιδιού, που τους αφορά ζωτικά. Έτσι πρέπει να ερμηνεύσουμε τη στάση των υπόλοιπων αραβικών κρατών, δηλαδή, ως δομική αδυναμία που τους εξευτελίζει και μειώνει.
Οι λανθασμένες κατευναστικές αποφάσεις δημιουργούν δομική αδυναμία, αναπόδραστα οδηγούν σε πόλεμο που, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο ακόμη και την εθνική επιβίωση των απρόσεκτων κρατών. Αυτό είναι κάτι που έπρεπε επίσης να είχαμε σκεφτεί, ότι κάποιοι ανεγκέφαλοι δέχθηκαν να καταργήσουν την κυπριακή κυριαρχία, να μας καταστείλουν πολιτικά και να μας θέσουν υπό την αίρεση των «εγγυητικών» εξουσιών της Τουρκίας. Γιατί οι άλλοι να λυπηθούν μια κοινωνία, όταν τα μέλη της δέχονται να σκλαβωθούν; Ευτυχώς, βεβαίως, στις 24 Απριλίου 2004 τα ένστικτα της κυπριακής κοινωνίας λειτούργησαν όπως έπρεπε. Μεγάλο μέρος της πολιτικής μας ηγεσίας, όμως, φαίνεται να μην κατανοεί τι έγινε και από τι γλιτώσαμε. Έτσι δέχονται να ξανασυζητούν για «εγγυήσεις» και «πολιτικές ισότητες», που αναιρούν την εξωτερική μας κυριαρχία και καταργούν τη δημοκρατία, εξαιρώντας ταυτόχρονα τους Κυπρίους από την κοινοτική έννομη τάξη.

Ερ.: Πώς ερμηνεύετε την αποτυχία της Ε.Ε. να παίξει καθοριστικό ρόλο στη Μεσανατολική κρίση;
Απ.: Απολύτως αναμενόμενη. Θα έλεγα ακόμη ότι είναι συνέχεια τάσεων της δεκαετίας του 1970 και 1980, που επιβεβαιώνονται ολοένα και περισσότερο. Πρέπει να κατανοήσουμε -και σ' αυτήν τη θέση στηριζόταν η δική μου υποστήριξη στο παρελθόν της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ ως μέσο προώθησης λύσης του κυπριακού- ότι η ΕΕ, αν και εδραία νομική κατασκευή, δεν είναι συλλογικός πολιτικός δρων. Εκτός του ότι είναι πολιτικά κατακερματισμένος, λειτουργεί στο πλαίσιο στρατηγικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ.
Παρενθετικά, μιας και αναφέρθηκα στην Κύπρο, η ισχύς των νομικών ρυθμίσεων στην ΕΕ επέτρεπε να επιμένουμε ανένδοτα στην εφαρμογή τους ως βάση λύσης. Αυτό ήταν το μεγάλο μας διπλωματικό όπλο. Δυστυχώς, μυωπικά και πολιτικά εγκληματικά, οι δύο κυβερνήσεις στην Κύπρο και την Ελλάδα, στις αρχές τις δεκαετίας, μας βύθισαν στα αδιέξοδα του σχεδίου Ανάν, που μείωσαν τις πιθανότητες για βιώσιμη λύση και επανένωση της Κύπρου. Ελπίζω όχι για πάντα. Η μόνη δυνατότητα επανένωσης είναι η εμμονή στις αρχές. Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένο το πολιτικό βάρος που δημιούργησε το σχέδιο Ανάν, αν δεν το επιτύχουμε, οι ελπίδες επανένωσης και ταυτόχρονα βιώσιμης λύσης εκμηδενίζονται. Το επόμενο είναι να σκεφτούμε άλλες λύσεις.

«Ευρύτερη Μέση Ανατολή» και «δημιουργικό χάος»

Ερ.: Πόσο βάσιμη είναι η άποψη ότι ΗΠΑ-Βρετανία, διά του Ισραήλ, επιδιώκουν να ξανασχεδιάσουν το χάρτη της Μέσης Ανατολής, διά του «δημιουργικού χάους»; Να εννοήσουμε ότι άρχισε η βίαιη υλοποίηση του αμερικανικού σχεδίου για τη δημιουργία της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής; Πόσο εφικτός είναι αυτός ο στόχος, λαμβάνοντας υπόψη τις ενεργειακές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες της περιοχής και των λαών της;
Απ.: Τα ερωτήματά σας εισέρχονται στον πυρήνα των αιτιών πολέμου που είναι, κατά κύριο λόγο, οι ηγεμονικοί ανταγωνισμοί. Όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και αλλού δεν πρόκειται να υπάρξει σταθερή ειρήνη, αν δεν τερματιστούν οι ηγεμονικοί ανταγωνισμοί. Επειδή εξ αντικειμένου είμαστε απαισιόδοξοι ότι αυτό θα συμβεί, τουλάχιστον όσον αφορά το ορατό μέλλον, η επιβίωση, η εθνική αξιοπρέπεια και η ευημερία είναι συνάρτηση της συνολικής ισχύος μιας κοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι ένα κράτος -και αυτό ακριβώς κάνουν όλες σχεδόν οι ισραηλινές κυβερνήσεις μετά την ίδρυση του εβραϊκού κράτους-, θα πρέπει να εμπλέκεται σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς με τον τρόπο που το κάνει το Ισραήλ. Μακροχρόνια είναι προς το συμφέρον των εβραίων αφενός να μειωθούν οι ηγεμονικές παρεμβάσεις και αφετέρου να βρεθεί σημείο βιώσιμης ισορροπίας ειρηνικών σχέσεων με τα εκατοντάδες εκατομμύρια Αράβων, που τους περιβάλλουν.
Εκτιμώ πως η τελευταία εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο είναι το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος από την ίδρυση του κράτους αυτού.
Πρώτον, σχεδόν αποκλείει κάθε βιώσιμη λύση στο ορατό μέλλον.
Δεύτερον, επιδιώκει λεπτές συνοριακές στρατιωτικές ισορροπίες, που αποκλείεται να αποδειχθούν ασφαλείς.
Τρίτον, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, που εξαπολύει θύελλες που δεν μπορούν να ελεγχθούν.
Τέταρτον, υπερεξαπλώνεται στρατηγικά σε βαθμό που, ίσως, αποδειχθεί μοιραίος ακόμη και για την επιβίωσή του.
Πέμπτον, και κυριότερο, ενώ μέχρι σήμερα το Ισραήλ διατηρούσε τα προσχήματα όσον αφορά την ανεξαρτησία των στρατηγικών του επιλογών, είναι φανερό ότι πλέον εμπλέκεται στο γόρδιο δεσμό των ύστερων ανόητων στρατηγικών σχεδίων των δυτικών δυνάμεων, που απλουστευτικά και μυωπικά παραβλέπουν τις ιστορικές διαμορφώσεις, επιχειρώντας δημιουργία προτεκτοράτων -έτσι πρέπει να κατανοήσουμε και το φασιστικό-εγκληματικό σχέδιο Ανάν- που θα ελέγχουν, όπως βλακωδώς πιστεύουν, για πάντα. Στο σημείο αυτό, ακριβώς, καλά θα κάνουμε να θυμηθούμε τα λόγια Αμερικανού στρατηγού, που προειδοποίησε ότι οι ΗΠΑ στο Ιράκ βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου. Αντί, λοιπόν, να απαγκιστρωθούν αξιοπρεπώς, υπερεξαπλώνονται ολοένα και περισσότερο, οδηγώντας τους εαυτούς τους σε αδιέξοδο, στο οποίο θα βρεθεί και το ίδιο το Ισραήλ.
Πρέπει, νομίζω, μιας και αυτό αφορά ζωτικά την Κύπρο, να τονίσουμε ότι αυτά τα ηγεμονικά σχέδια, που μυωπικά παραβλέπουν τις ζωντανές και διαμορφωμένες κοινωνίες στην περιοχή μας, αφενός είναι ατελέσφορα και αφετέρου είναι λάθος να θεωρούνται αήττητα. Όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, το ζήτημα είναι πόσο ευκολόπιστοι θα βρεθούν που θα προκαλέσουν ζημιές στις κοινωνίες τους και πόσα δεινά θα φέρει το νέο πλιάτσικο πλουτοπαραγωγικών πόρων. Όσοι δεν προσέχουν παθαίνουν αυτά που τους αξίζουν. Αυτή είναι μια αμείλικτη ιστορική αλήθεια, που θα μετρήσει και για εμάς, αν επανέλθουμε στο σχέδιο Ανάν ή κάτι παραπλήσιό του, το οποίο θα μας αφήνει έρμαιο της τουρκικής πολιτικής βούλησης.

Ερ.: Γιατί το Ισραήλ ισοπεδώνει το Λίβανο, αφού στόχος του, λέγει, είναι οι «τρομοκράτες» της Χαμάς και της Χεζμπολάχ; Ακόμα και αν το Ισραήλ νικήσει και απωθήσει τους αντάρτες μακράν των συνόρων του, πώς θα επιτύχει την ειρήνη με τους εχθρούς του;
Απ: Η σημερινή στρατηγική του Ισραήλ είναι απολύτως αδιέξοδη. Απλώς τα σύνορα της σύγκρουσης θα μετατεθούν πιο πάνω, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκατοντάδες χιλιάδες Άραβες ζουν στο εσωτερικό του ίδιου του ισραηλινού κράτους. Επιτρέψτε μου να εκφράσω την τολμηρή εκτίμηση, ότι πρόκειται για απίστευτα λανθασμένες επιλογές, που θα διευρύνουν και βαθύνουν τα προβλήματα, και που ενδεχομένως υποκινούνται από ρηχές εσωτερικές σκοπιμότητες. Οι σπασμωδικές στρατιωτικές ενέργειες κάποια στιγμή θα κατασταλάξουν. Όμως, η επίλυση της αραβοϊσραηλινής διένεξης θα απομακρυνθεί ως ενδεχόμενο. Μέχρι σήμερα οι μικροί και μεγάλοι πόλεμοι του Ισραήλ ήταν πολύ πιο στοχευμένοι. Σήμερα φαίνεται ότι κινούνται προς το άγνωστο.
Ερ.: Η Χεζμπολάχ, πέραν των στρατιωτικών ικανοτήτων που επέδειξε στο πεδίο της μάχης, φαίνεται να ενισχύεται ακόμα περισσότερο στο πολιτικό πεδίο. Ο σεΐχης Νασράλα θα είναι ο επόμενος συνομιλητής του Ισραήλ;
Απ.: Συμφωνώ απόλυτα. Ανεξαρτήτως εφήμερων κερδών των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ και στο Λίβανο, μια μακρόχρονη συνέπεια είναι ότι δυναμώνουν τάσεις εντός του Αραβικού κόσμου, που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα αναδεικνύονταν. Περιπλέκονται, επίσης, οι σχέσεις μεταξύ των Αραβικών κρατών και μεταξύ Αράβων και Περσίας, καθώς και όλων μαζί με τους Δυτικούς. Άλλες μεγάλες δυνάμεις μόλις τώρα και με αφορμή αυτά τα γεγονότα αρχίζουν να ξαναμπαίνουν στο στρατηγικό παιχνίδι της Μέσης Ανατολής. Όσον αφορά το Λίβανο, ας μην ξεχνάμε την ευκολία με την οποία οι Αμερικανοί πίστεψαν ότι, εκδιώκοντας τη Συρία, θα ήλεγχαν την κατάσταση για πάντοτε. Οι πληγωμένοι γίγαντες είναι συνήθως πολύ επικίνδυνοι και όταν καταρρέουν προκαλούν μύριες ανθρώπινες καταστροφές.

Ερ.: Ποιο ρόλο έπαιξαν στην προλείανση του πολέμου η Συρία και το Ιράν; Ενδέχεται να έχουμε γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή;
Απ.: Τα τελευταία δέκα χρόνια η Συρία έχει πολύ αποδυναμωθεί στρατιωτικά για να μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Το Ιράν, όμως, σίγουρα ενισχύεται σημαντικά. Θα τολμούσα να πω ότι, ανέλπιστα γι' αυτό, αυτές οι εξελίξεις και τα αδιέξοδα στα οποία εισέρχονται το Ισραήλ και οι Δυτικοί το αναβαθμίζουν στρατηγικά. Ο κίνδυνος επέκτασης των συρράξεων, βεβαίως, δεν πρέπει ποτέ να αποκλείεται. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την δυναμική που αναπτύσσεται στο εσωτερικό των αραβικών κοινωνιών και το γεγονός ότι πέραν ορισμένου σημείου δυνατό να υπάρξουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αυτό που είναι πολύ ανησυχητικό είναι η προαναφερθείσα στρατηγική υπερεξάπλωση που παγιδεύει ισχυρά κράτη σε πορεία, που είναι ταυτόχρονα χωρίς επιστροφή και αδιέξοδη.
Ερ.: Οι ΗΠΑ (και το Ισραήλ) είναι δυνατό να επιτρέψουν στην Τεχεράνη να αποκτήσει πυρηνικά και εξ αυτού να αναδειχθεί σε περιφερειακό ηγεμόνα;
Απ.: Υπό τις συνθήκες όλοι σχοινοβατούν σε τεντωμένο σχοινί και η Τεχεράνη, που σίγουρα θέλει να γίνει πυρηνική δύναμη, επιχειρεί να ενισχύσει τη θέση της. Όσο πιο ισχυρή θέση θα κατέχει τόσο περισσότερο θα μειώνονται οι δυνατότητες των αντιπάλων της να της επιτεθούν, εάν και όταν φτάσει στο σημείο να αποκτήσει και αναπτύξει επιχειρησιακά τα θρυλούμενα πυρηνικά όπλα. Στο ερώτημα κατά πόσο το Ιράν μετατρέπεται σε περιφερειακό ηγεμόνα, η απάντηση είναι ότι αυτό δεν θα είναι εύκολο και μάλλον η ιρανική ηγεσία θα είναι προσεκτική. Οι κινήσεις τους τα τελευταία χρόνια έδειξαν ότι οι Πέρσες ξέρουν να σχοινοβατούν διπλωματικά, αν και δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός ότι έβαλαν τον πήχη πολύ υψηλά και ότι παίζουν με τη φωτιά. Σε κάθε περίπτωση, έστω και αν δεν μετατραπούν σε ηγεμονική χώρα, οι εξελίξεις ενδυναμώνουν τη θέση και το ρόλο του Ιράν. Η εξέλιξη αυτού του ρόλου είναι τόσο αβέβαιη όσο και όλες οι υπόλοιπες μεσανατολικές υποθέσεις.
Η Κύπρος έπρεπε να είχε από καιρό καταλάβει ότι ζει σε μια πολύ επικίνδυνη και ρευστή περιοχή. Αυτό έπρεπε από καιρό να μας είχε κάνει πολύ πιο προσεκτικούς και πολύ λιγότερο ευκολόπιστους.

Ερ.: Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι δυνατόν να επηρεάσουν και το Κυπριακό και πώς; Τι μπορεί να πράξει, προληπτικά και άλλως πως, η Λευκωσία;
Απ.: Ασφαλώς και το επηρεάζουν, επειδή δημιουργούν αστάθεια, περαιτέρω πολιτική αδυναμία της Ευρώπης, αναβάθμιση των επιλογών της Άγκυρας και έλλειμμα προβλεπτικότητας στο στρατηγικό calculus των κρατών που εμπλέκονται. Ελπίζω αυτήν τη φορά, όμως, να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας «σερβίρει στο πιάτο στην Τουρκία», ως έδεσμα στρατηγικών συναλλαγών (αναφέρομαι, ασφαλώς, στη γνωστή δήλωση Ντάνιελ Φριντ, που κατά τύχη δημοσιοποιήθηκε). Αυτήν τη φορά, αν επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, θα είναι το οριστικό πολιτικό μας τέλος.

Υπάρχει ένα "κοινωφελές ίδρυμα" που είναι επίσης "μη κομματικό" (δηλαδή όλως περιέργως τα έχει καλά με όλες τις εκάστοτε κυβερνήσεις οι οποίες όλως περιέργως το χρηματοδοτούν ως και να ήταν δημόσιος θεσμός), "μη κερδοσκοπικό" (δηλαδή, όσοι αναμιγνύονται με τις υποθέσεις τους έχουν μόνο παράπλευρα οφέλη, τουτέστιν, αμοιβές από παρασιτικά ερευνητικά προγράμματα και τα σχετικά ταξιδάκια, χαρακτηριστικά παραδείγματα των οποίων είναι οι «μελέτες» για την νέα ταυτότητα των κυπρίων αν γινόταν αποδεκτό το φασιστικό σχέδιο Αναν και οι ιδέες για το πως θα διασωθούν ... τα μοναστήρια στο Κόσσοβο του οποίου η απόσχιση προδικάστηκε … μελετητικά) και "μη κρατικό" (αν και εξαρτώμενο από το κράτος όπως και από υπερκρατικούς αγαθοεργούς κερδοσκόπους στιλ Σόρος). Ακούστε λοιπόν τι γράφει ο εξ Αμερικής ορμώμενος ηγήτορας αυτού του "κοινωφελούς" ιδρύματος: "Παραπιμπτόντως, σημαντικά στελέχη και μέλη του ΔΣ του ιδρύματος αρθρογράφησαν "υπέρ" και "κατά" της αποδοχής του Σχεδίου Αναν".

Επισημαίνονται τα εξής: Πρώτον, ποια και πόσα είναι αυτά τα "υψηλόβαθμα" στελέχη που αρθρογράφησαν "κατά" του σχεδίου Αναν; Ας κατονομασθούν λοιπόν αυτά τα στελέχη για να μάθουμε ποιοι δεν υποστήριξαν τον φασισμό που απέπνεε το ρυποσχέδιο των Χάναϊ-Ντε Σότο. [Ειλικρινά εύχομαι να υπάρχουν πολλά «υψηλόβαθμα στελέχη». Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω να μην εννοεί τον ένα (και σοφό) συνάδελφο που σοφά κατάλαβε το κόστος του λάθους και ο οποίος έγραψε επιφυλλίδα στην Καθημερινή προσπαθώντας να βγάλει την ουρά του απέξω. Τι έγραψε ο «σοφός»: ότι σε «συνέδριο» που συμμετείχε αμερικανός αξιωματούχος «τα ζητούσε όλα». Ζητούσε δηλαδή παντοτινή σκλαβιά των κυπρίων και όχι καθεστώς που θα ήταν φασιστικό μόνο μερικές δεκαετίες όπως ζητούσαν οι έλληνες «μετριοπαθείς»]. Δεύτερον, πόσα και ποιος επιδότησε τις θέσεις υπέρ του σχεδίου Αναν; Τρίτον, μετά το 2000 μ.Χ., πόσα "συνέδρια", "συζητήσεις", "brain storming", κρυφές συνάξεις σε εξωτικά νησιά κτλ, έγιναν, ποιοι τα χρηματοδότησαν, με πόσα δολάρια ή ευρώ και ποιοι ακριβώς συμμετείχαν; (και σε ποιοι αν και απολύτως ειδικοί δεν προσκλήθηκαν). Τέταρτον, με την συνωμοτική έκθεση της International Crisis Group τι σχέση υπάρχει; Πέμπτον, με την διεθνοπολιτική ανωμαλία που ονομάζεται Σόρος και τα ιδρύματά του τι σχέση είχε ή έχει το "κοινωφελές ίδρυμα"; κτλ κτλ.

Θα επανέλθουμε εκτενώς. Τελειώνω σημειώνοντας ότι "κοινωφελές" σημαίνει ένα ίδρυμα ωφελεί την κοινωνία. Αν και αυτό είναι ζήτημα εκτίμησης και βαθμού προσήλωσης στην ελευθερία και στην δημοκρατία, τα στελέχη εκείνα που υποστήριξαν το φασιστοειδές σχέδιο Αναν πως ωφέλησαν την κοινωνία; Δική μου λοιπόν εκτίμηση είναι ότι καλή σχέση με την κοινωνία εμείς έχουμε και όχι εσείς. Εσείς, τάσσεστε συστηματικά κατά της κοινωνίας κυρίως με το σχέδιο Αναν αλλά, εκτιμώ βάσιμα, και με πολλές λανθασμένες αναλύσεις για τα Βαλκάνια και τα ελληνοτουρκικά που βλάπτουν όλες τις κοινωνίες. Εσείς με τις διεθνοπολιτικές εξωακαδημαϊκές σας σχέσεις εξ ορισμού, εκτιμώ, είστε εναντίον όλων των κοινωνιών. Τι ψυχή θα παραδώσετε? Το σκεφτήκατε τουλάχιστον αυτό; ....

Ομολογώ, πάντως, ότι αισθάνομαι δικαιωμένος όταν βλέπω τους ένοχους να προσπαθούν αγωνιωδώς να δικαιολογηθούν ψάχνοντας για κάποιους που μπορεί να είπαν καμιά μικρό-επιφύλαξη για το σχέδιο Αναν. Σε τελευταία ανάλυση, αποτελεί δικαίωση όσων υπήρξαν θύματα αυτών που όλως περιέργως επί ενάμιση δεκαετία υπήρξαν αντι-κοινωνικά συνεπείς: Αυτών που τάχθηκαν κατά της αίτησης ένταξης στην ΕΕ, κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, κατά μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής και υπέρ του σχεδίου Αναν.

Αντί άλλου σχολίου αποτυπώνω πιο κάτω το κείμενο επιφυλλίδας μου στην Ελευθεροτυπία. Αυτό και μερικά άλλα άρθρα τότε έγιναν αιτία ανοίκειων επιθέσεων σε πάρα πολλά άρθρα στον ημερήσιο και κυριακάτικο τύπο. Ο λόγος είναι απλός: Κράχτες και ανόητοι τότε έστηναν τα σενάρια της συρρίκνωσης των σκοπών και μέσων της εθνικής στρατηγικής. Γι' αυτό περίπου υποστήριζαν ότι ο πόλεμος έχει εξαλειφτεί στις διεθνείς σχέσεις, απόδειξη ότι επιλύεται το μεσανατολικό και ότι όσοι λεν το αντίθετο είναι περίπου ... πολεμοκάπηλοι. Στο κείμενο της 29ης 11 1993 κανείς διαβάζει και την εξής εκτίμηση:

Τον τελευταίο καιρό συστηματικά και σε πολλά έντυπα -μερικά στο ΒΗΜΑ–δημοσιεύονται κείμενα, των οποίων οι συγγραφείς ισχυρίζονται, μεταξύ άλλων, ότι υπάρχουν στην Αθήνα οργανωμένες ομάδες που διαθέτουν(sic) «ακαδημαϊκούς, διανοούμενους, εταιρείες δημοσκοπήσεων και χρήματα», και οι οποίες, ομάδες, κατορθώνουν να ποδογετούν την ελληνική πολιτική ηγεσία και την ελληνική κοινή γνώμη. Ο σκοπός αυτών των δημοσιευμάτων δεν είναι προφανής. Αποκορύφωμα αυτών των αναλύσεων είναι σίγουρα το κείμενο του συντάκτη σας Α. Παπαχελά στο έγκριτο ΒΗΜΑ, 2.7.2006, σ. 14. Ανάλογη και χαρακτηριστική ήταν επίσης η επιφυλλίδα του κ Πρετεντέρη στο ΒΗΜΑ 11.6.2006. Καταρχάς, θα ήθελα να τονίσω το αυτονόητο, ότι δηλαδή τέτοιες ισοπεδωτικές και εξ αντικειμένου αθεμελίωτες γενικεύσεις που ουσιαστικά δολοφονούν τον χαρακτήρα οποιουδήποτε διαφωνεί με τους συντάκτες ή τους ομοϊδεάτες τους, είναι μια ανεπίτρεπτη μέθοδος που δεν συνάδει μ’ ένα πολιτισμένο δημόσιο διάλογο. Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε, κύριε διευθυντά, ότι η δυνατότητα μόνιμης πρόσβασης στα μέσα ενημέρωσης –τα οποία στις δημοκρατίες είναι δημόσιο αγαθό και όχι προνομιακό μέσο προληπτικής δολοφονίας χαρακτήρων ή λογοκρισίας– δεν μπορεί να μετατρέπεται σε εργαλείο εξουδετέρωσης ορθολογιστικών και ορθότερων απόψεων χωρίς τις οποίες η πολιτική συζήτηση είναι ελλειμματική. Ο κ Παπαχελάς θα μπορούσε να απαντήσει στα επιχειρήματα που ακολουθούν για να του ανταπαντήσω. Συνολικά, όπως θα υποστηρίξω πιο κάτω, πέραν των αβάσιμων ισχυρισμών για το «κυπριακό λόμπι» εκτιμώ ότι προσβάλλει την ελληνική κοινωνία, τους αγωνιστές της ελευθερίας, την ιστορική αλήθεια και τον κοινό νου. Ευελπιστώ ότι ο κ Παπαχελάς καλόπιστα θα παραδεχθεί το αβάσιμο πολλών ισχυρισμών, κάτι το οποίο αν κάνει νομίζω ότι θα εκτιμηθεί από πολλούς. Ακολουθούν σύντομα σχόλια και θα επανέλθω αν χρειαστεί.

Πρώτον, η θεώρηση του κ Παπαχελά για τον αγώνα της ΕΟΚΑ είναι συμβατική και λανθασμένη. Υπεραπλουστευτικά γράφει ότι το κυπριακό λόμπι την δεκαετία του 1950 «δημιούργησε συνθήκες μαζικής υποστήριξης του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Ελλάδα». Έτσι, ενοχοποιεί ευθέως την ελλαδική κοινωνία για την υποστήριξη του αγώνα ελευθερίας εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων κατά των φασιστών αποικιοκρατών την περίοδο 1955-59. Ήταν δηλαδή λάθος η αξίωση ελευθερίας και δημοκρατίας; Διέπραξαν λάθος οι απανταχού έλληνες που τον υποστήριξαν; Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των κυπρίων ήταν ένας ηθικά αμάχητος αγώνας ελευθερίας. Αποτελεί προσβολή για την ελλαδική κοινωνία και τους απανταχού έλληνες ο ισχυρισμός πως η εκ μέρους τους υποστήριξη αυτού του αγώνα ήταν «λάθος» οφειλόμενο σε κάποιο λόμπι κυπρίων (που σε κάθε περίπτωση και αυτοί έλληνες ήσαν και έλληνες είναι) που τους μετέτρεψε σε … υπέρ ελευθερίας πιόνια.

Δεύτερον, ο κ Παπαχελάς δεν εκτιμά ορθά την αδυναμία της Ελλάδας, τον ρόλο της εξάρτησης και το γεγονός ότι για τα μεγάλα λάθη ευθύνεται κυρίως η Αθήνα. Αντ’ αυτού ενοχοποιεί ένα φανταστικό κυπριακό λόμπι που συνδέει με την σημερινή εποχή. Χαρακτηριστική περίπτωση μεγάλων λαθών ή παραλείψεων είναι, για παράδειγμα η εκ μέρους των Αθηνών αποδοχή της τριμερούς το 1955 γεγονός που όπως αναφέρει ο ίδιος ο Μακμίλλαν άφησε κατάπληκτους τους Άγγλους. Η παντελής διπλωματική αδυναμία της μητρόπολης να θερίσει τους καρπούς του ηρωικού αγώνα ελευθερίας όταν η κυπριακή πολιτική ηγεσία ήταν εξόριστη, εξάλλου, οδήγησε στην συμφωνία της Ζυρίχης. Αν και στρατηγικός δρων στην σχέση Αθήνας-Λευκωσίας, η Αθήνα ούτε πέτυχε καλύτερη συμφωνία ούτε αρνήθηκε να την υπογράψει. Η Ζυρίχη, εξ αντικειμένου, ήταν καταστροφική. Ενσαρκώνει την πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή της βρετανικής στρατηγικής «διαίρει και βασίλευε» και την πιο έξυπνη μεταποικιακή ρύθμιση που διαιωνίζει νεοποικιακά ερείσματα όπως οι στρατιωτικές βάσεις και οι βρετανικές ενέργειες κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλων κρατών της περιοχής. Αντί λοιπόν να επικριθεί η εν γένει ελλαδική αδυναμία οικοδόμησης ορθολογιστικών και αποτελεσματικών διπλωματικών επιλογών, ο συντάκτης σας επικρίνει τον Μακάριο ως ανακόλουθο γιατί μετά από μια συνομιλία στο πόδι με τον Καραμανλή άλλαξε άποψη την επομένη.

Τρίτον, ο συντάκτης σας με άλματα συλλογισμών και ανακριβών επιχειρημάτων κόβει, ράβει και χαρακτηρίζει. Για παράδειγμα, ευθύγραμμα και ισοπεδωτικά ταυτίζει τους Παπαδόπουλο και Γεωρκάτζη (δύο εξ αντικειμένου διαφορετικές ιστορικές προσωπικότητες, εκτός και αν η ταύτιση είναι εξ …αγχιστείας, μιας και ο δεύτερος παντρεύτηκε την σύζυγο του πρώτου όταν δολοφονήθηκε). Ακόμη, επικρίνει δριμύτατα τον νεαρό τότε Τάσσο Παπαδόπουλο (συνοδεύοντας τις κρίσεις με χαρακτηρισμούς όπως «συνωμοτικός» και «κρυψίνους» με συνειρμούς στις σημερινές πολιτικές συνθήκες) γιατί επέδειξε ευθυκρισία και ορθολογισμό με την τοποθέτησή του κατά της Ζυρίχης. Γιατί όμως «κρυψίνους» ή «συνωμοτικός» μιας και η αυτή η τιμητική για τον Τάσσο δεν είναι μυστική αλλά πασίγνωστη!

Τέταρτον, ο συντάκτης σας ή δεν γνωρίζει την κυπριακή πραγματικότητα ή για κάποιο λόγο την παρουσιάζει στρεβλά. Άλλο η ιστορική ανεκδοτολογία και άλλο η διυποκειμενική ιστορική αλήθεια. Ο συντάκτης λοιπόν φαίνεται να μην έχει επίγνωση του γεγονότος ότι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ δεν ήταν τυχάρπαστοι ή αλήτες. Όταν στην συνέχεια μερικοί από αυτούς έγιναν πολιτικοί ηγέτες μπορεί να διέπραξαν ανθρώπινα λάθη αλλά δεν μπορεί κάποιος να γενικεύει αβάσιμα και να μειώνει άδικα τους συντρόφους των Αυξεντίου, Μάτση, Παλληκαρίδη και άλλων που θυσιάστηκαν τραγουδώντας ύμνους υπέρ της ελευθερίας και της Ελλάδας. Ας μην το ξεχνάμε αυτοί είναι και η τελευταία εκδοχή ελλήνων ηρώων της ελευθερίας (Ο «Τάσσος» είναι ένας εξ αυτών και γι’ αυτό ίσως μπόρεσε να πει το μεγάλο «ΟΧΙ»). Για παράδειγμα, αποτελεί διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας η ισοπεδωτική ταύτιση των επιφυλάξεων πολλών κυπρίων για την ελληνική διπλωματία λόγω αδυναμίας των Αθηνών (διαμάχες 1960-66 και δικτατορία 1967-74) με κάποια φανταστική μεγάλη «πολιτική κάστα» κυπρίων ηγετών που δήθεν προτιμούσαν ανεξάρτητο κυπριακό κράτος αντί ένωσης. Είναι ένα πράγμα οι προαναφερθείσες δικαιολογημένες επιφυλάξεις λόγω προβλημάτων της Ελλάδας και άλλο η ολιγομελής ομάδα των «νεοκυπρίων» τα μέλη της οποίας υποστήριζαν δημιουργία «κυπριακής συνείδησης» και πολιτισμική-πολιτική αποστασιοποίηση από την Ελλάδα. Για λόγους ιστορικής αληθείας, είναι αναγκαίο να μάθουν όσοι από τους αναγνώστες σας δεν το γνωρίζουν, αφενός, ότι παρά τις προσπάθειες δεκαετιών των βρετανών να καλλιεργήσουν «κυπριακή συνείδηση» η ομάδα αυτή παρέμεινε ολιγομελής και ασήμαντη (30-40 άτομα), και αφετέρου, ότι οι πιο κραυγαλέοι «νεοκύπριοι» είναι ελλαδίτες που όλως περιέργως συχνά σπεύδουν ασμένως να στηρίξουν με φανατισμό τις ξένες προσπάθειες συνειδησιακής αποδυνάμωσης των κυπρίων (αν υπάρχει αμφιβολία δεν έχετε παρά να μου προσφέρετε 1-2 σελίδες στο έγκριτο έντυπό σας για να θεμελιώσω αυτό τον ισχυρισμό με πλήθος παραπομπών και παραθεμάτων).

Πέμπτον, ο συντάκτης σας δεν ακριβολογεί όσον αφορά το σχέδιο Άτσεσον. Είναι κοινώς γνωστό σε κάθε πληροφορημένο και καλόπιστο παρατηρητή, ότι η άρνηση του Μακαρίου έσωσε τους έλληνες από διχοτόμηση και στρατηγική κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία την δεκαετία του 1960 (το ότι αυτό συντελέστηκε αργότερα λόγω λαθών των στρατοκρατών της Αθήνας, δεν αποτελεί επιχείρημα υπέρ της διάπραξής του ενωρίτερα). Και πάλιν, όσον αφορά αυτά τα ζητήματα για τα οποία είναι προς το δημόσιο συμφέρον να καταγραφεί η ιστορική αλήθεια, δεν έχετε παρά να προσφέρετε χώρο στην έγκριτη εφημερίδα σας σε πιο ειδικούς από τον κ Παπαχελά για να καταγράψουν τα πραγματικά γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση, ο συντάκτης σας δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υπογράφει το γνωστό λανθασμένο δόγμα των «χαμένων ευκαιριών» που αυτοαναφορικά αναμασούν κάποιοι συνταξιούχοι διπλωμάτες και μερικοί πανεπιστημιακοί: Κάθε φορά που λόγω αδυναμίας δεν μπορούσαμε να επιτύχουμε κάποιο επιδιωκόμενο ορθό και ορθολογιστικό σκοπό, επειδή λόγω αδυναμίας ή λαθών διολισθαίναμε σε χειρότερη θέση βάφτιζαν την απόρριψη του χείριστου ως «χαμένη ευκαιρία». Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα όταν υποστήριξαν την ακαταμάχητη θέση πως το σχέδιο Αναν ήταν … «χαμένη ευκαιρία». Δηλαδή, μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, την καταλληλότερη και ευνοϊκότερη ιστορική στιγμή για βιώσιμη και συμφέρουσα για όλους τους εμπλεκόμενους λύση, αντί να διεκδικήσουμε βιώσιμη λύση με την εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, κάποιοι ασμένως συνηγόρησαν υπέρ μιας ύπουλης και θανατηφόρας πρότασης που καταργούσε την Κυπριακή Δημοκρατία, κατέστελλε παντοτινά την κυπριακή λαϊκή κυριαρχία, κατέστελλε παντοτινά τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των κυπρίων, θεσμοθετούσε τα εγκλήματα πολέμου, διατηρούσε νεοαποικιακές βάσεις, παραβίαζε συλλήβδην τον νομικό και πολιτικό πολιτισμό της ΕΕ, διαιώνιζε αποικιακού χαρακτήρα εγγυήσεις και έσπερνε θεριά μελλοντικών συγκρούσεων Ελλάδας-Τουρκίας. Το αν κάποιοι πίστεψαν ότι αυτό ήταν … «χαμένη ευκαιρία» δεν είναι αργά για mea culpa. Δεν κατανοούμε, πάντως, γιατί επικρίνουν τον «Τάσσο» αντί να τον θαυμάζουν γιατί έσωσε όλους τους εμπλεκόμενους –ακόμη και την Τουρκία– από ένα γεωπολιτικό γόρδιο δεσμό που θα παγίδευε όλους τις επόμενες δεκαετίες. Δεν κατανοούμε επίσης τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά: Ένας από τους σημαντικότερους έλληνες επιχειρηματίες κυπριακής καταγωγής έκανε πανίσχυρο το γνωστό «ίδρυμα» του οποίου ο κ Παπαχελάς είναι μέλος, με το να δώσει άφθονους πόρους και κτίρια για να κράζουν τα μέλη του πανελληνίως και διεθνώς υπέρ του σχεδίου Αναν. Αντίθετα, την επιστημονικά ακλόνητη έκθεση εμπειρογνωμόνων για μια «ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού» κανείς δεν την ενίσχυσε. Την γράψαμε με προσωπικές προσφορές μικρών ποσών των μελών της διαφανούς «Πανελλήνιας Επιτροπής για μια ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού».

Έκτον, η επίθεση κατά του Ανδρέα Παπανδρέου εκ μέρους του συντάκτη σας, για ακόμη ένα λόγο τον εκθέτει ανεπανόρθωτα. Όχι γιατί ο ΑΠ δεν έκανε λάθη. Έκανε πολλά λάθη. Όμως, είναι επιεικώς απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο επί μακρόν πολιτικός ηγέτης (και για πολλούς πολύ μεγάλος ηγέτης), παρουσιάζεται ως περίπου πολιτικός τυχοδιώκτης που βρήκε το κυπριακό ως ευκαιρία «για να ταυτιστεί ρητορικά» και να «αποτινάξει την ρετσινιά του αμερικανόφιλου». Έλεος … Πως τέλος πάντων θεμελιώνεται αυτή η βαρύτατη κατηγορία; Τι λέει γι’ αυτό η παράταξή του; Τι λέει γι’ αυτό ο αρχηγός της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης; Κυριολεκτικά, ο αναγνώστης μένει άφωνος όταν διαβάζει ότι ο ΑΠ ήταν ένας εύπλαστος και αδύναμος ηγέτης τον οποίο το αόρατο και πανίσχυρο κυπριακό λόμπι –σημειώνω: φανταστικό λόμπι το οποίο ο συντάκτης σας με άλματα συλλογισμών συνδέει με σημερινές «επιθέσεις» κατά του κ Μητσοτάκη και άλλα πολιτικά πρόσωπα που κάνουν «φερέλπιδες πολιτικές καριέρες», τα οποία ο κ Πρετεντέρης στο προαναφερθέν άρθρο του κατονόμασε ως την «Ντόρα»– τον κατανάγκασε να πει στην Βουλή mea culpa. Πολλοί θα συμφωνήσουν αν ισχυριστώ ότι η κατά τα άλλα συμπαθής νέα υπουργός εξωτερικών, δεν χρειάζεται εχθρούς όταν έχει τέτοιους συμμάχους στα μέσα ενημέρωσης.

Έβδομον, τα τελευταία δύο χρόνια έρχονται στην δημοσιότητα ολοένα και περισσότερα τεκμηριωμένα στοιχεία που θεμελιώνουν απαράδεκτες αδιαφανείς χρηματοδοτήσεις που προέρχονται, μεταξύ άλλων, από «υπηρεσίες» των ΗΠΑ, από μυστήριους ΜΚΟ και από διεθνικούς δρώντες όπως ο κερδοσκόπος Σόρος. Για το θέμα έκαναν συγκλονιστικές και θεμελιωμένες αποκαλύψεις πολλά έντυπα (Έθνος, Πρώτο Θέμα, Παρόν, Άρδην και όλες σχεδόν οι κυπριακές εφημερίδες). Στην Κύπρο έγιναν και επίσημες δηλώσεις που τις χαρακτήρισαν παράνομες. Αν και όλως περιέργως πολλά άλλα έντυπα «καταδίκασαν αυτό το μέγα θέμα σε σιωπή», είναι αναπόφευκτο αργά ή γρήγορα να πάρει τις πολιτικές (και ίσως νομικές) διαστάσεις που αρμόζει σ’ ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα. Αντί λοιπόν ένας έγκριτος δημοσιογράφος, γνωστός για τα ρεπορτάζ του και τις υπερατλαντικές πληροφορίες που συχνά διαθέτει, να μας πληροφορήσει γι’ αυτό το μέγα ζήτημα, όλως περιέργως ισχυρίζεται αβάσιμα ότι αδίκως οι υποστηρικτές του σχεδίου Αναν «μπήκαν στο στόχαστρο με διάφορα υπονοούμενα». Ασφαλώς κανείς δεν ενοχοποιεί όσους δεν γνώριζαν ή παρασύρθηκαν υποστηρίζοντας το σχέδιο Αναν. Όμως, όσοι πήραν άνομα, καταχρηστικά και ενδεχομένως παράνομα λεφτά, να μην υπάρχει αμφιβολία ότι θα ελέγχονται στο διηνεκές.

Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, ο συντάκτης σας στην ακροτελεύτια παράγραφο κουβαλάει νερό στον μύλο της πιο επικίνδυνης πολιτικής τάσης που τους τελευταίους μήνες εκκολάπτεται στην Αθήνα. Την θέση δηλαδή για αποστασιοποίηση Ελλάδας-Κύπρου γιατί δήθεν «υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα» και γιατί δήθεν ήλθε η ώρα «να χειραφετηθεί η Λευκωσία». Όσοι γνωρίζουν τι συμβαίνει στην αθηναϊκή διπλωματική και πολιτική Ιερουσαλήμ ξέρουν ποια ολιγάριθμα άτομα αναμασούν και ποιο γνωστό «ίδρυμα» αναπαράγει εργολαβικά τέτοιες θέσεις. Κάθε σοβαρός και υπεύθυνα σκεπτόμενος πολίτης ελπίζει η πολιτική ηγεσία να μην παγιδευτεί σε τόσο θεμελιακά λανθασμένες και επικίνδυνες απόψεις. Μια πολιτικά υπεύθυνη και ορθολογιστική θέση είναι η εξής: 1) Είναι προς το συμφέρον όλων των εμπλεκομένων και κυρίως της Αθήνας και της Λευκωσίας να διασφαλιστεί η στενή συνεργασία Κύπρου-Ελλάδας ως κόρη οφθαλμού. 2. Η Ελλάδα δεσμεύεται με την Κύπρο νομικά, ηθικά και πολιτικά. Είναι πολιτικά ανεύθυνο να λέγεται οτιδήποτε αντίθετο. Η Ελλάδα είναι ποικιλότροπα δεσμευμένη να στηρίξει την Κύπρο στον αγώνα επιβίωσης. 3. Στον αγώνα αυτό η Αθήνα έχει το «στρατηγικό πρόσταγμα» μιας και θα έχει και το πρώτο λόγο αν ω μη γένοιτο φθάναμε στα πρόθυρα μεγάλης στρατιωτικής κρίσης. Όμως, αυτό το «πρόσταγμα» δεν σημαίνει δικαίωμα της Αθήνας να διατάξει την Λευκωσία να αυτοκτονήσει η Κύπρος όπως έγινε με το σχέδιο Αναν». Υπάρχουν όρια επίσης εάν η Αθήνα υιοθετεί όχι μια ορθολογιστική στρατηγική αλλά μια άκρατη κατευναστική στρατηγική που αναπόδραστα οδηγεί είτε σε πόλεμο είτε σε στρατηγική υποχώρηση άνευ πολέμου. Κάθε καλός διεθνολόγος γνωρίζει ότι η πολιτική κατευνασμού αναθεωρητικών απειλών οδηγεί πάντοτε! σε τέτοιες καταστροφές. Κάθε οξύνους πολιτικός, επίσης, αντιλαμβάνεται ότι η επόμενη στρατηγική υποχώρηση ή ο επόμενος πόλεμος, εάν παρά τις ευχές μας περί του αντιθέτου λάβει χώρα, μάλλον δεν θα είναι στην Κύπρο αλλά ανατολικά στο Αιγαίο και/ή Βόρεια, στην Θράκη.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία και θα μπορούσα αν χρειαστεί να επανέλθω.

Με εκτίμηση

Μελετώντας μερικές ακόμη από τις χθεσινές κυριακάτικες εφημερίδες θυμήθηκα ξανά το κείμενο του Δημήτρη Τσάτσου που περιέγραψε με γλαφυρότητα μια ολοφάνερη πραγματικότητα: "ενώ ακόμη και η ζούγκλα υπόκειται σε κάποιους κανόνες ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα τους στερείται:] «Ο διάλογος καθορίζεται από τους οπλοφορούντες. Με τους οπλοφορούντες συμφωνείς ή εκτελείσαι. Χυδαιογραφούντες και χυδαιοπραγούντες αλλά και έμμεσα όσοι τους στηρίζουν (…) γενικεύουν τον διάλογο καθιστώντας έτσι πολλούς τμήμα μιας διαδικασίας που θυμίζει και μυρίζει χοιροστάσιο» (Το ΒΗΜΑ, 5.11.1995). Προσθέτω σ' αυτά ότι φαίνεται πως συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο: "Μπήκαν πολλές μεγάλες ιδέες μέσα σε μικρά μυαλά". Μια από αυτές τις ιδέες είναι ότι "μπορεί οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να ζητά από μια μεγάλη ελληνική κοινωνία όπως η κυπριακή να αυτοκτονήσει και να επιβιώσει". Το ζήτημα αυτή την στιγμή είναι το εξής: Αφού στο παρελθόν παρασύρθηκαν σε τέτοιες ανοησίες αρχηγοί μεγάλων κομμάτων έχει ο τωρινός πρωθυπουργός θωρακιστεί στοχαστικά και πολιτικά για να μην παγιδευτει;. Έχει η υπόλοιπη εν εξουσία πολιτική ηγεσία φροντίσει να μην επηρεάζεται από τις σειρήνες της αφέλειας και της επιπολαιότητας; Αν όχι τότε καλά θα ακούσουμε ξανά εκείνο το ωραίο αλλά θλιβερό τραγούδι για κάποια βάρκα στην οποία επιβιβάστηκαν ανώριμοι έφηβοι (το Χριστινιώ ....) και που τελικά κατέληξε στον πάτο. Τα γράφω αυτά την στιγμή που όλα δείχνουν ότι το επόμενο μέτωπο είναι η Θράκη ... Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι οι άλλοι αλλά ο εχθρός που όπως φαίνεται οι έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων κρύβουν μέσα τους ... ("περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα , παρά των εχθρών τα σχέδια" "Περικλής Θουκυδίδου Α144). Χθές πήρα φίλο από τα παλιά που σήμερα είναι υψηλόβαθμο πολιτικό πόστο. Τον ρώτησα τι συμβαίνει κατά την γνώμη του. Μου συνέστησε ψυχραιμία. Μπόρα είναι και θα περάσει, μου είπε. Πρόσθεσε: "θυμάσαι το ξύλο που φάγαμε από την αστυνομία το 1973 στην Ομήρου;". "Θυμάσαι την λογοκρισία στις εφημερίδες και τον Πατακό;" "Θυμάσαι την σιωπηρή πλειοψηφία της Ιωαννιδικής εποχής;" "Μπόρα είναι θα περάσει". Οφείλω να πω ότι διαφωνώ με την αισιοδοξία του παλιού μου φίλου. Η κάθε εποχή έχει "τα χειρότερά της" και κάποιος θα πρέπει να τα βλέπει με τον φακό της εποχής, των δυνατοτήτων και των προοπτικών. Σίγουρα, βεβαίως, ο φασισμός των ελεγχόμενων γνωμών δεν θα περάσει...

Κάποιος "ιστορικός του μέλλοντος" που θα μελετήσει τις δύο τελευταίες κυριακάτικες εφημερίδες της Ελλάδας δεν θα πιστεύει ότι ο ανθρώπινος παραλογισμός μπορεί να φθάσει σ' αυτά τα ύψη. Μια εμφανέστατα ενορχηστρωμένη αντικυπριακή εκστρατεία θυμίζει όλες τις "φασιστικές προθερμάνσεις" πριν από κάποιες διώξεις. Σύντομα ίσως δούμε ζηλωτές με "αντικυπριακούς αγκυλωτούς σταυρούς" για να περιφέρονται στις ελληνικές πόλεις για να αναγράφουν κόκκινους σταυρούς στα σπίτια της κυπριακής κοινότητας που αποτελείται σήμερα από πολλές δεκάδες χιλιάδες καταξιωμένων ανθρώπων. Δράστες είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι. Αυτό το καλοκαίρι θα τους "περιποιηθώ" ερευνητικά μιας και έχω μερικές κάσες κειμένων στα οποία θα ανατρέξω, θα καταγράψω, ταξινομήσω και αναλύσω πολλά πράγματα. Προς το παρόν σημειώνω ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο κατώφλι του 21αι. σίγουρα προσφέρεται ως μια από τις σημαντικότερες περιπτωσιολογικές μελέτες για τις παραδοξότητες των συγχρόνων κρατών. Μεταξύ άλλων: 1) Η Ελλάδα είναι μια παραδοσιακή κοινωνιοκεντρική πολιτεία αλλά ταυτόχρονα κατακερματισμένη στις "ελλήνων τις κοινότητες" που βρίσκονται διασκορπισμένες στο αθηναϊκό κράτος, στην Κύπρο κα στην διασπορά. Οι πιο σφριγηλές και συνειδητοποιημένες είναι οι δύο τελευταίες "κοινότητες". 2) Τα "πνευματικά ελίτ" είναι στην συντριπτική τους πλειονότητα διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα, δηλαδή εξ ορισμού η πίστη και η νομιμοφροσύνη τους στην κυρίαρχη ελληνική πολιτεία είναι από μηδενική μέχρι απελπιστικά αδύναμη (όσοι δεν το κατάλαβαν αυτό σημαίνει να είσαι κοσμοπολίτης και διεθνιστής, κάτι βεβαίως που δεν είναι "προνόμιο" της αριστεράς αλλά και όλων των άλλων ιδεολογικών παρατάξεων που προσκολλώνται σε ξένα εξομοιωτικά ιδεολογήματα - το θέμα αυτό το έχω αναλύσει στο http://www.ifestos.edu.gr/7.htm - http://www.piotita-publishers.gr/Panagiotis_Ifestos6.htm). 3) Τα πολιτικά ελίτ ξεπέρασαν την εποχή του Πιπινέλη ή πιο παλιές εποχές όταν στην Αθήνα τα κόμματα δεν αναρτούσαν ελληνικές σημαίες αλλά σημαίες των "προστάτιδων δυνάμεων". Έτσι, φαίνεται πολλοί δεν πιστεύουν στην ελληνική ανεξαρτησία και πάσχουν από το σύνδρομο διαχείρισης της αδυναμίας μας που οι εν τούτοις οι ίδιοι και τα προαναφερθέντα "πνευματικά ελίτ" καλλιεργούν. Αυτά και άλλα πολλά για τα οποία θα επανέλθουμε τεκμηριωμένα, φαίνεται ότι οδηγούν στο εξής δόγμα: "φταίνε οι κύπριοι" που δεν μας αφήνουν να τα εισέλθουμε σ' ένα γαλήνιο ελληνοτουρκικό λιμάνι αιώνιας ελληνοτουρκικής φιλίας. Στην Αθήνα, μάλιστα, μαθαίνουμε ότι κυριαρχεί ένα κυπριακό λόμπυ με ισχυρά ερείσματα στα μέσα ενημέρωσης στον βαθμό που καταπνίγονται άλλες φωνές "σωφροσύνης" και "ηπιότητας". Έλεος ...

Εκτενείς συζητήσεις και διαμάχες ξεκίνησε η - μάλλον όχι και τόσο αυθόρμητη - αρθρογραφία του πρώην προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου. Κάποιες παρεμβάσεις έκανε και ο υποφαινόμενος (1.6.2006.«Οι πέραν της υφαλοκρηπίδας διαφορές θα καταγραφούν στη διεθνή πολιτική σκακιέρα», 27.5.2006 Ελληνική Στρατηγική, http://www.ifestos.edu.gr/46.htm). Όμως, παρατηρώντας τις διαμάχες που ακολούθησαν τόσο το ατύχημα στο Αιγαίο όσο και τα άρθρα Στεφανόπουλου, κανείς θλίβεται για το επίπεδο των συζητήσεων. Κυρίως, θλίβεται για το επίπεδο της καλοπληρωμένης ακαδημαϊκής κοινότητας. Νομικούς διεθνολόγους να αναλύουν το ζήτημα των 12 μιλίων ωσάν και εάν η διεθνής νομιμότητα εντάσσεται σ' ένα διεθνοπολιτικό κενό, διεθνολογούντες να θεωρούν ότι οι ερμηνείες για τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους που απορρέουν από αυτή την διεθνή νομιμότητα είναι ζήτημα για το οποίο μπορούμε να εκφράζουμε πολιτικά ύπουλες γνώμες ("δεν είναι ελληνική θάλασσα το Αιγαίο") και πρώην πρέσβεις στον ΟΗΕ να λένε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα δικαιώματα για να βρούμε την ησυχία μας με την Τουρκία. Πολλές πολιτικές παρεμβάσεις, εξάλλου, είναι και ο δείχτης της διαφθοράς του δημόσιου διαλόγου από απελπιστικά χαμηλού επιπέδου γνώμες ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες. Συγκρατώ κυρίως δηλώσεις όπως: "θέλετε να επεκτείνουμε στα 12 μίλια και να προκαλέσουμε πόλεμο!". Ακόμη, σπασμωδικές δηλώσεις υπέρ της άμεσης επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια από εκείνους οι οποίοι ευθύνονται για την "καταδίκη" αυτού του μεγάλου ζητήματος στην σιωπή επί μια ακόμη δεκαετία. Ωσάν και να μπορεί να ακολουθηθεί μια εθνική αποτρεπτική στρατηγική άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο πλαίσιο ολοφάνερων κατευναστικών νοοτροπιών και αντιλήψεων. Τέλος αλλά όχι το τελευταίο διαβάζοντας κείμενα σε κυριακάτικά φύλλα είναι πλέον σαφές ότι η "ελληνική" άμυνα κατά της Τουρκίας αρχίζει με επίθεση κατά της ... Κύπρου από το κύκλωμα των γνωστών κονδυλοφόρων του κατευνασμού και του εξόχως ελληνικού κυρίαρχου νεοφιλελευθεροαναρχικοδεξιοαριστεροφασιστοκοπροοδευτικού ιδεολογήματος.. Θυμίζει την ρήση "ποτέ μην συζητάς με φορείς ηλίθιων επιχειρημάτων γιατί είναι αήττητοι" όταν διάβασα στο Βήμα της περασμένης Κυριακής (θα επανέλθω) ότι η Κύπρος έπρεπε, δήθεν, να μην επιμείνει στην τήρηση των υποχρεώσεων της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ γιατί αυτό προκαλεί πιέσεις της Ελλάδας στο Αιγαίο ... Έλεος.... Εύλογα διερωτάται κανείς κατά πόσον είναι πιο σοβαρό να ασχολείται κανείς με την επιχείρηση των γραφρειοκρατών των Βρυξελλών να καταργήσουν το ψάρεμα με παραγάδι (βλ. 3.6.2006 Αλιευτική νομοθεσία και ΕΕ) παρά με την ελληνική εξωτερική πολιτική. Το επερχόμενο θα συνιστούσα περισσότερο επισκέψεις στην σελίδα http://www.ifestos.edu.gr/24.htm - Ψάρεμα - Φύση) παρά στην παρούσα σελίδα. Με την αξιοπρέπειά μας συνεχώς να συρρικνώνεται και τα διπλωματικά μας ερείσματα να εκμηδενίζονται τίθεται το εύλοογο ερώτημα: Θα επιβιώσουμε; Αν κανείς εννοεί την ακεραιότητα του συγχρόνου ελληνικού κράτους δεν είμαι σίγουρος. Αν κανείς εννοεί την ελληνική κοινωνία, νομίζω δεν τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Η ελληνική κοινωνία απέδειξε πως η επιβίωσή της δεν εξαρτάται από το κράτος. Επιβίωσε 400 χρόνια τουρκοκρατίας και 185 χρόνια εξαρτημένου ελληνικού κράτους μετά το 1821. Δεν θα επιβιώσει λόγω κάποιων ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων υπονομεύσεων και λόγω πολιτικών ηγεσιών που ποτέ δεν κατανόησαν το τι σημαίνει εθνική ανεξαρτησία; Πάντως, αυτό το καλοκαίρι με το notebook εν πλω και μοιράζοντας τον χρόνο μεταξύ ψαρέματος και γραψίματος μάλλον ολοκληρώνονται τέσσερις τουλάχιστον μονογραφίες, μια εξ αυτών περί εθνικής στρατηγικής που θα ανανεώνει την ανάλυση του 1992 (Πλατιάς/Ήφαιστος, Αποτρεπτική Στρατηγική). Θα γραφτούν και κάποια άλλα κείμενα-εκπλήξεις.

(Κοινοποίηση Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, Ελλάδα και άλλους ενδιαφερόμενους)

Θέμα: Νομοθεσία για τους ερασιτέχνες ψαράδες των Μεσογειακών χωρών.

Επί τρις σχεδόν δεκαετίες μελετώ, γράφω και διδάσκω για την διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι παρά τα τεράστια επιτεύγματα στους τομείς της οικονομικής συνεργασίας και των νομικών κατακτήσεων που κατοχυρώνουν θεμελιώδη δικαιώματα, είναι γεγονός ότι το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αντιμετωπίζει πλέον πολλά και σημαντικά προβλήματα. Το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα είναι ο ανορθολογισμός πολλών αποφάσεων που λαμβάνονται ερήμην των ενδιαφερομένων κοινωνικών ομάδων. Όπως έγινε σαφές και από την περιπέτεια του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν ανέχονται το ολοένα και μεγαλύτερο δημοκρατικό έλλειμμα που οφείλεται στην έμμεση άσκηση λαϊκής κυριαρχίας λόγω ελλείμματος κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και εξισορροπήσεων επί ζητημάτων που ενέχουν βαθύτατες διανεμητικές συνέπειες.

Αυτή την δυσαρέσκεια και απογοήτευση δεν φαίνεται να κατανοούν όλοι οι αξιωματούχοι των υπερεθνικών θεσμών. Είναι όντως θλιβερό όταν ευφυείς ανώτατοι αξιωματούχοι των υπερεθνικών θεσμών συντείνουν στην επικράτηση γραφειοκρατικών λογικών που θίγουν τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα και τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής ολόκληρων κοινωνιών και τοπικών κοινοτήτων. Δεν θα επεκταθώ εδώ για να εξηγήσω τα αίτια της αδράνειας των εθνικών πολιτικών ηγεσιών μπροστά στις ολοένα και περισσότερες αποφάσεις που θίγουν τα συμφέροντα και τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής των δικών τους κοινωνιών. Θα γνωρίζετε ενδεχομένως, ότι πολλοί από εμάς έχουμε μελετήσει αυτό το φαινόμενο και συμπεραίνουμε ότι η αδράνεια των εθνικών αντιπροσώπων σχετίζεται, μεταξύ άλλων, με θεσμικές ανεπάρκειες, με ανικανότητα μερικών αντιπροσώπων να συνεισφέρουν ορθά και ορθολογιστικά στις διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις και με την τάση οι εθνικές κυβερνήσεις όταν πρόκειται για δύσκολες αποφάσεις να κρύβονται πίσω από κάποιο «μεγάλο αδελφό των Βρυξελλών». Τέτοια φαινόμενα, όμως, αδιαμφισβήτητα οπισθοδρομούν την δημοκρατία και εντείνουν την δυσαρέσκεια των πολιτών κατά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Μιλώντας με εκατοντάδες ενδιαφερόμενους στην Ελλάδα, επιθυμώ να σας μεταφέρω ένα κλίμα βαθύτατης απογοήτευσης για την εξουσιαστική αυθαιρεσία που εκπορεύεται στις Βρυξέλλες και που καμιά μεγάλη ή μικρή θεωρία ολοκλήρωσης δεν μπορεί να ερμηνεύσει. Αφορά την ερασιτεχνική αλιεία, τομέα των δικών σας αρμοδιοτήτων και τις αποφάσεις που δρομολογήθηκαν ερήμην των κοινωνιών της Μεσογείου. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η απόφαση που δρομολογείται για την απαγόρευση του παραγαδιού. Λόγω του νησιώτικου χαρακτήρα πολλών περιοχών της Ελλάδας και των τοπικών παραδόσεων η πατροπαράδοτη αλιεία με παραγάδι είναι για πάρα πολλούς έλληνες κομμάτι της ιστορίας τους, των παραδόσεών τους και της εν γένει σχέσης τους με την θάλασσα.

Είναι περιττό να τονίσω, ότι όποιος ζει κοντά στην θάλασσα και όποιος είναι φυσιολάτρης, γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι καμιά απολύτως σχέση δεν μπορεί να έχει η ερασιτεχνική αλιεία που τηρεί τους νόμους με την συρρίκνωση των αλιευμάτων. Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, και όλοι το γνωρίζουμε πολύ καλά, οφείλεται στις καταχρήσεις της επαγγελματικής αλιείας, στην θαλάσσια ρύπανση και στις περιβαλλοντολογικές συνέπειες των κλιματολογικών αλλαγών. Πως εμείς όλοι γνωρίζουμε αυτά τα πασιφανή και πασίδηλα γεγονότα και οι υπεύθυνοι των Κοινοτικών υπηρεσιών που προωθούν νέα νομοθεσία για την ερασιτεχνική αλιεία δεν τα γνωρίζουν; Ποιος ή τι τους υποκινεί, τέλος πάντων, να παρεμβαίνουν στην ζωή των τοπικών κοινωνιών με τέτοια επιπολαιότητα.

Έχοντας λοιπόν μελετήσει το σκεπτικό της επιτροπής αλιείας και τα θεμελιωμένα επιχειρήματα της ομοσπονδίας ερασιτεχνών αλιέων, θα ήθελα να τονίσω μόνο ότι αυτό το ζήτημα που αγγίζει τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων!! αντιμετωπίζεται από τις υπηρεσίες σας με επιπολαιότητα, αυθαιρεσία και αδιαφορία όσον αφορά τις συνέπειες για την εικόνα της ΕΕ στην Ελλάδα. Επιπλέον, ο χειρισμός του θέματος, η νοοτροπία «αποφασίζω και διατάζω» και οι αναίτιες δυναστικές κανονιστικές διατάξεις, εντείνουν τους φόβους πολλών πως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αντί να «ενώνει ανθρώπους» συσπειρώνει ομάδες ατόμων τα οποία δεν υπόκεινται σε επαρκείς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και τα οποία με τις αποφάσεις τους και την συμπεριφορά τους αυξάνουν το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Νομίζω, κύριε Επίτροπε, ότι είναι σκόπιμο να επιληφθείτε εσείς ο ίδιος και να αποτρέψετε μια άσκοπη και εξαιρετικά άδικη, άστοχη και ανορθολογική απόφαση.

ΤΑ ΝΕΑ , 01/06/2006 , Σελ.: N08
Κωδικός άρθρου: A18551N081
ID: 520763 http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18551&m=N08&aa=1

Παναγιώτης Ήφαιστος καθηγητής Διεθνών - Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

«Οι πέραν της υφαλοκρηπίδας διαφορές θα καταγραφούν στη διεθνή πολιτική σκακιέρα»

Στις πτυχές που αφορούν τη διεθνή πολιτική και τον τρόπο που επηρεάζει τη λειτουργία των διεθνών θεσμών και τις διμερείς σχέσεις στέκεται από την πλευρά του ο καθηγητής Διεθνών - Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Παναγιώτης Ήφαιστος. Όπως λέει: «Στον πυρήνα όλων των προβλημάτων, που επηρεάζει βαθύτατα τους όρους προσφυγής - αν όχι και την ετυμηγορία - στη Χάγη βρίσκεται το ζήτημα των 12 μιλίων (ή 10 ή κάτι άλλο που θα αποφασίζαμε). Λόγω ανισορροπίας ισχύος και κατευναστικών στάσεων δεν μπορέσαμε να ασκήσουμε τα δικαιώματα που μας προσφέρει το διεθνές δίκαιο. Τα δέκα τελευταία χρόνια αυτό το καίριο ζήτημα "καταδικάστηκε σε σιωπή". Τώρα πληρώνουμε τις συνέπειες». Εκτιμά μάλιστα ότι η Τουρκία μάλλον δεν θα δεχθεί προσφυγή. «Αν όμως αρχίσουμε να συζητούμε πριν ασκήσουμε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων και αν τελικά δεν συμφωνήσουμε για συνυποσχετικό, οι πέραν της υφαλοκρηπίδας "διαφορές" θα καταγραφούν στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής αλλάζοντας το σημερινό νομικοπολιτικό πλαίσιο».

Ακολουθεί συζήτηση στο Κέρδος με τον εκλεκτό συνάδελφο Μιχάλη Τσινισιζέλη του πανεπιστημίου Αθηνών. Πρέπει να σημειώσω ότι το 1992 δημοσίευσα μαζί με τον συνάδελφο Αθανάσιο Πλατιά βιβλίο με τίτλο Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική. Έγιναν επίσης πολλές παρεμβάσεις με μικρότερα κείμενα, δοκίμια, άρθρα και εισηγήσεις για την στρατηγική ενός σύγχρονου κράτους στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον. Μετά από μια μάλλον μακρά περίοδο κατά την διάρκεια της οποίας ευτυχώς για εμένα οι παρεμβάσεις μου με μικρότερα κείμενα ήταν σπάνιες, θα πρέπει να επανέλθω σύντομα με μικρότερα κείμενα και μονογραφία για την αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας. Ο χρόνος που διέρρευσε ήταν ο καιρός των φασιστοειδών αποκλεισμών, των ζεϊμπέκικων, των χορών της κοιλιάς, των ειδυλλίων Τούρκων και ελλήνων ακαδημαϊκών σε καλοπληρωμένες επιστημονικά μεταμφιεσμένες κοινωνικοπολιτικές συνάξεις, των χορών της κοιλιάς και της εν γένει αντικατάστασης της διπλωματίας από αισθητικές και κοινωνικές σχέσεις. Μερικοί, σε κάποια διεθνολογικά υπανάπτυκτη Μεσογειακή χώρα, μέσα από τέτοιες συναναστροφές και τις αναπόφευκτες συνάφειες που δημιουργούν ίσως να κατόρθωσαν να γίνουν και πανεπιστημιακοί. Όπως θα έπρεπε να αναμένει κάποιος, αυτό το θέατρο του παραλόγου κάποια στιγμή τελείωσε. Το 2004 η Κύπρος την γλίτωσε στο παρά πέντε από τον φασισμό του σχεδίου Αναν που στήθηκε από τους νεοιμπεριαλιστές και τους (κατά τα άλλα καθωσπρέπει, "ήπιους", "ψύχραιμους", "ευγενικούς" και "χαμογελαστούς") ντόπιους ανθρώπους τους. Αν και προσωρινά η Κύπρος γλίτωσε από τα νύχια του φασισμού, η Ελλάδα όμως δεν θα γλιτώσει εύκολα. Τα λάθη είναι τόσο χοντροειδή και η κυριαρχία της αφέλειας ή της ανοησίας τόσο βαθιά, που δυστυχώς μόνο μεγάλες ζημιές μπορούν να συμβούν. Στο εξωτερικό γελούν σαρδόνια με την αφέλειά μας γιατί έχει γίνει ευρέως αποδεκτή η ανιστόρητη θέση πως οι "δημοκρατίες δεν πολεμούν" -βλ. ανάλυσή μου στο http://www.ifestos.edu.gr/31.htm- και πως "το πρόβλημα από ελληνοτουρκικό θα γίνει ευρωτουρκικό". Συναφώς, θυμίζω τι είπαν οι Αθηναίοι στους Μήλιους: "ενώ μακαρίζουμε την αθωότητά σας δεν ζηλεύουμε την αφροσύνη σας" (Θουκυδίδης V105)]. Εξάλλου, μετά την αποτυχία επίλυσης του κυπριακού λόγω φοβερών λαθών της περιόδου 2001-2004 -βλ. http://www.ifestos.edu.gr/42.htm- διέρρευσαν 2 χρόνια. Αυτή η μεγάλη αποτυχία, ήταν η κορωνίδα δέκα χρόνων γεμάτων λαθών που σωρεύουν αδιέξοδα σ' όλα τα μέτωπα. Η μακάβρια συναίνεση επιβολής σιωπής όσον αφορά το βάθος και το πλάτος της αποτυχίας της στρατηγικής μας, δεν περισώζει τους ντόπιους δράστες επειδή το ποτήρι των προβλημάτων συνεχώς ξεχυλίζει. Στο επίπεδο του λεγόμενου "πνευματικού κόσμου", εξάλλου και των μέσων ενημέρωσης, η παρακμή είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Την κατάσταση αυτή ενσαρκώνεται, όπως είναι φυσικό, στα πανεπιστήμια. Σ' όλο το μέτωπο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, εξάλλου, "σόροι", "σοράκια" και "κοράκια" -βλ. http://www.ifestos.edu.gr/46.htm- κυριαρχούν στα μέσα και ίσως βρίσκονται πολύ κοντά στην ανώτατη πολιτική, διπλωματική και πολιτική ηγεσία. Πρέπει λοιπόν να κλέψω λίγο χρόνο από τις μη ακαδημαϊκές ενασχολήσεις μου -βλ. http://www.ifestos.edu.gr/24.htm - για να γράψω πάλι κάποια κείμενα για ένα θέμα που κατά τα άλλα -στην βάση της θεώρησης "ο καθένας παθαίνει ότι του αξίζει"- είχα αποφασίσει να μην με απασχολήσει περισσότερο. Εκ προοιμίου, γνωρίζω τον πόλεμο λάσπης, "δολοφονιών χαρακτήρα", παραπληροφόρησης και ύβρεων. Είμαι προετοιμασμένος γι' αυτό. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια λόγια, οι ίδιοι αποκλεισμοί, οι ίδιες μέθοδοι όταν πρωτοστατούσα για την υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, για την ενίσχυση της αποτρεπτικής μας αξιοπιστίας κατά της τουρκικής απειλής, την απόρριψη του φασιστικού σχεδίου Αναν και την σύνταξη μαζί με άλλους συναδέλφους από την Ευρώπη της έκθεσης για την ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού. Στην Ελλάδα ζούμε ... Π.¨Ηφ.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ

Σημείωση: Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε χθες, 22.5.2006 και είναι υπό δημοσίευση σε κυριακάτικη εφημερίδα. Σήμερα, 23.6.2006, είχαμε το "ατύχημα" στο Αιγαίο όπου ένας έλληνας πιλότος της πολεμικής μας αεροπορίας έχασε την ζωή του. Αυτή την στιγμή εγείρονται πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων. Προς το παρόν επαναλαμβάνω την εκτίμηση του κειμένου που ακολουθεί ότι "η αξιοπιστία της εθνικής μας στρατηγικής κυριολεκτικά βουλιάζει".

Το συμφέρον των ελλήνων, των τούρκων και όλων των λαών της περιοχής είναι να συνυπάρξουν ειρηνικά στην βάση της διεθνούς νομιμότητας: Διεθνής νομιμότητα σημαίνει ότι, εάν και όταν υπάρχουν «διαφορές», οι εμπλεκόμενοι αποδέχονται την ειρηνική επίλυση των διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο που είναι και το μόνο αρμόδιο να ερμηνεύσει τις Συνθήκες. Αυτά είναι και τα αντικειμενικά κριτήρια που προσδιορίζουν την διαφορά μεταξύ φιλειρηνικού και μη φιλειρηνικού κράτους. Εξάλλου, επειδή το διεθνές σύστημα είναι ατελές, όταν η άλλη πλευρά δεν αποδέχεται την διεθνή νομιμότητα, η άλλη αναπτύσσει αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική που διασφαλίζει την ισορροπία δυνάμεων και αποτρέπει τόσο τον πόλεμο όσο και την εκπλήρωση των αναθεωρητικών αξιώσεων χωρίς πόλεμο. Εδώ και τρις δεκαετίες, η Ελλάδα, η φιλειρηνική δηλαδή πλευρά της λεγόμενης ελληνοτουρκικής διένεξης, λίγο-πολύ αυτό κάνει. Όμως, σταδιακά αλλά σταθερά, η αξιοπιστία της εθνικής μας στρατηγικής κυριολεκτικά βουλιάζει:

1^ον), Έγιναν λάθος εκτιμήσεις όσον αφορά την πορεία της Ευρώπης η οποία ούτε σε πολιτική ένωση εξελίσσεται ούτε αυτόνομη άμυνα αποκτά. 2^ον), Έγιναν λάθος εκτιμήσεις όσον αφορά την εξέλιξη του διεθνούς συστήματος: Αντί «ανθόσπαρτου» διεθνούς συστήματος που πρόβλεπαν οι αμερικανοτραφείς αναλυτές επώνυμου ιδρύματος, πορευόμαστε από το κακό στο χειρότερο. 3^ον) Εφησυχάσαμε επειδή πολλοί πίστεψαν πως οι δημοκρατίες δήθεν δεν πολεμούν και πως η άνευ όρων και προϋποθέσεων κατευναστική στάση μας απέναντι στην Άγκυρα θα απέδιδε. Αποτέλεσμα: Παρ’ ολίγο να χάσουν την ελευθερία τους για πάντα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Κύπρο, ενώ δεν διαπραγματευτήκαμε ορθολογιστικά τους όρους της πορείας της Τουρκίας προς την Ευρώπη. 4^ον) Αφήνουμε τους στρατοκράτες της Άγκυρας να επαναλάβουν τα κυπριακά κατορθώματά τους, δηλαδή να μετατρέπουν την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σε στρατηγική μειονότητά τους. Ακόμη χειρότερα, ύστερες πολιτικά ανεύθυνες κομματικές επιλογές κουβαλούν νερό στον μύλο της Άγκυρας.

Το πρόβλημα νομίζω είναι ότι πολλοί συγχέουν την πολυπολιτισμική κοινωνία με το πολυπολιτισμικό κράτος. Σ’ αυτό ίσως οφείλεται και η απίστευτη υποστήριξη ή αδράνεια απέναντι στο σχέδιο Αναν πολλών καλόπιστων πολιτικών και διανοουμένων. Τώρα το ίδιο επαναλαμβάνεται στην Θράκη. Όμως, κανένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει αν κατακερματιστεί εσωτερικά στην βάση της εσωτερικής του πολυμορφίας. Κάθε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση σημαίνει πορεία προς διάσπαση. Τέτοιες ανοησίες θα εξέλιπαν αν όλοι κατανοήσουν ότι είναι ένα πράγμα ο σεβασμός των αρχών και των συμβάσεων του πολιτικού μας πολιτισμού όπως οι Συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλο πράγμα η δημοκρατική επιταγή «η πλειονότητα κυβερνά και η μειονότητα διασφαλίζεται». Στο κατώφλι του 21^ου αιώνα κανένας έλληνες δεν έχει πρόβλημα με τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων. Τα περί αντιθέτου είτε είναι αφέλειες είτε μεταμφίεση αναθεωρητικών αξιώσεων. Το ροκάνισμα των κοσμοθεωριών μας και του ανθρωπολογικών μας βάσεων, εξάλλου, υπονομεύει τον κοινωνικοπολιτικό μας ορθολογισμό, την πολιτειακή συνοχή και τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού κατά του ηγεμονισμού υποβαθμίζοντάς μας στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Και κάτι άλλο: Λάθη και παραλείψεις παρελθουσών δεκαετιών –μια εξήγηση είναι ότι οφείλονταν στην αδυναμία και στην εξάρτηση που σήμερα επανέρχεται–, δεν δικαιολογούν τωρινές δικές μας (κομματικές) ενέργειες που μετατρέπουν τους μειονοτικούς σε στρατηγική μειονότητα της Άγκυρας. Κάτι τέτοιο θα βλάψει όλους: Τους μειονοτικούς, τον υπόλοιπο ελληνικό λαό και τον τουρκικό λαό. Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει …

[1] Καθηγητής διεθνών σχέσεων-στρατηγικών σπουδών, Πάντειον Παν/μιο, www.ifestos.edu.gr

Η κρίση περί τα πυρηνικά στο Ιράν δεν αναδεικνύει μόνο τα μεγάλα προβλήματα διεθνών σχέσεων της εποχής μας. Αναδεικνύει επίσης και την επιπολαιότητα πολλών ακαδημαϊκών οι οποίο ακάθεκτοι συνεχίζουν να υπογράφουν κάθε γνώμη που εκφράζουν (επί παντός επιστητού) με τον ακαδημαϊκό τους τίτλο. "Εμείς οι καθηγητές…", είχα υποσηρίξει πριν μερικά χρόνια, δεν πρέπει να υπογράφουμε με τον ακαδημαϊκό τίτλο ζητήματα που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της ειδικότητας για την οποία φέρουμε τον ακαδημαϊκό τίτλο (βλ. http://www.ifestos.edu.gr/8.htm. Τα ΝΕΑ, 13.12.2000). Όσον με αφορά, σπανίως πλέον παρεμβαίνω και μόνο όταν αφορά την ακαδημαϊκή μου ειδικότητα. Για την κρίση στο Ιράν γύρω από τα πυρηνικά βλ. τις πρόσφατες επιφυλλίδες μου στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/40.htm.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι επιστολή σε δίκτυο ακαδημαϊκών της διασποράς για ζητήματα ακαδημαϊκής φύσης που αναλύονται σε άλλες σελίδες για τις οποίες υπάρχουν και σύνδεσμοι.

Το τελευταίο καιρό συζητούνται ζητήματα που αφορούν την οργάνωση και την αποστολή των πανεπιστημίων, τα μέσα που πρέπει να διαθέτουν, τις δυσλειτουργίες τους, τους διαδικαστικούς ή ακαδημαϊκούς Γόρδιους Δεσμούς και την σχέση με τους πολιτειακούς δεσμούς. Αυτές οι συζητήσεις, δεν λαμβάνουν πάντοτε υπόψη την διαφορά μεταξύ θετικών επιστημών και κοινωνικών επιστημών. Πιο κάτω παραθέτω περιεχόμενα με συνδέσμους προσφάτων αναλύσεων που ίσως φωτίσουν αυτές τις διαφορές. Αφορά όλους τους ακαδημαϊκούς αλλά περισσότερο τους κοινωνικούς επιστήμονες και τους φορολογούμενους πολίτες. Αρχίζω παρατηρώντας ότι πριν ένα περίπου χρόνο αποκαλύφτηκε ότι στην τεράστια προπαγανδιστική προσπάθεια επιβολής του ανελεύθερου σχεδίου Αναν δυστυχώς συμμετείχαν και έλληνες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αντί ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος και η Ευρώπη περιπλέχθηκαν χωρίς προοπτική διεξόδου. Αν και η έκθεση εμπειρογνωμόνων για μια ευρωπαϊκή λύση που συντάχθηκε από ακαδημαϊκούς εκτός της πανεπιστημιακής διαδικασίας γίνεται ολοένα και περισσότερο αποδεκτή ως βάση λύσης του κυπριακού, η ζημιά που προκλήθηκε ήταν πολύ μεγάλη για να αντιμετωπιστεί εύκολα. Σταδιακά φωτίζονται γεγονότα που βεβαιώνουν ότι πολλά πράγματα δεν είναι τυχαία ή μοιραία και κυρίως ότι εμπλέκεται πλήθος κοινωνικών επιστημόνων. Κυρίως, ξετυλίγεται το κουβάρι του Γόρδιου Δεσμού της ξένης εξάρτησης που τις τελευταίες δεκαετίες επηρεάζει δραστικά την ελληνική εθνική ανεξαρτησία. Στο καθαρά επιστημονικό επίπεδο ενδιαφέρει κυρίως η θέση, ο ρόλος και η αποστολή των κοινωνικών επιστημών. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην επέλαση της ελάχιστα επιστημονικών προδιαγραφών μεταμοντέρνων κριτικών κονστρουκτιβιστικών αναλύσεων. Η αθόρυβη αλλά δραστική επιρροή τους στα εκπαιδευτικά συστήματα της Ελλάδας και άλλων κρατών της περιφέρειάς μας δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ακόμη πιο σημαντικό, τόσο στο θέμα αυτό όσο και ευρύτερα στην ανάλυση των διεθνών σχέσεων εμπλέκονται πλέον πλήθος εξωπολιτικών διεθνικών δρώντων. Για παράδειγμα, αυτό που περιγράφω ως «σύστημα Σόρος» για να συνοψίσω ένα μίγμα ετερογενών φαινομένων που συναντώνται σε ελάχιστα διαφανείς διεθνικές ομαδοποιήσεις, ακυρώνει την έννοια «πολιτική» με οποιονδήποτε τρόπο και αν νοηματοδοτηθεί. Τα σημειώματα που παραπέμπουν οι σύνδεσμοι που ακολουθούν αναφέρονται σε ένα μεγάλο αριθμό θεμάτων. Τρις πτυχές του προβλήματος τονίζονται όλως ιδιαιτέρως: Πρώτον, η έμμεση πλην δραστική περιστολή της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας από αναρμόδιους διεθνικούς εξωπολιτικούς δρώντες που είναι συχνά ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι. Δεύτερον, το ροκάνισμα της έννοιας «πολιτική» όπως είναι κλασικά και οικουμενικά νοηματοδοτημένη, φαινόμενο που προκαλεί ποταμούς ανορθολογικών εισροών στην ενδοκρατική και διακρατική ζωή. Τρίτον, τα συναφή ζητήματα ακαδημαϊκής δεοντολογίας και ο τρόπος που επηρεάζεται η αποστολή των ακαδημαϊκών. Ιδιαίτερα όσον αφορά τις διαφορές μεταξύ κοινωνικών και θετικών επιστημών, υποστηρίζεται ότι οι κοινωνικές επιστήμες βρίσκονται από καιρό σε ένα επικίνδυνο κατήφορο που δεν έχει να κάνει τόσο με την πανεπιστημιακή δομή όσο με τον τρόπο που εμείς οι ακαδημαϊκοί τις αντιλαμβανόμαστε. Οι κοινωνικές σπουδές και πολύ περισσότερο οι διεθνείς σπουδές εύκολα διολισθαίνουν στην προπαγάνδα, στην έκφραση γνωμών απύθμενης υποκειμενικότητας και στην πολιτική θεολογία που αντιβαίνει στην κοινωνικοπολιτική οντολογία. Εξάλλου, οι έννοιες «επιστημονική αναγνώριση», «διεθνής αναγνώριση» «επιστημονικότητα» κτλ είναι εξαιρετικά ρευστές και αμφιλεγόμενες έννοιες. Ένα πλέον τεράστιο πλήθος που αλληλοπαραπέμπεται αυτοαναφορικά και κατά το πλείστον ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένο, κινείται διεθνικά, αμφισβητεί την ανθρώπινη οντολογία και συνειδητά ή ασυνείδητα υπηρετεί το ολισθηρό πεδίο της προπαγάνδας στις συμπληγάδες των ηγεμονικών συγκρούσεων. Ήδη, εδώ και πολύ καιρό, οι ΗΠΑ έχουν εκμεταλλευτεί το γεγονός και διάφορες τάσεις των διεθνών σπουδών έχουν ενσωματωθεί στην στρατηγική «μαλακής ισχύος», κάτι που αποτελεί πλέον δημόσια διακηρυγμένη εθνική στρατηγική της ατλαντικής δύναμης. Οι κοινωνικές επιστήμες, ας μη ξεχνάμε, αναλύουν την ενδοκρατική και διακρατική ζωή. Όμως, η πορεία του κόσμου μετά την αποτυχία των μεγάλων κοσμοθεωριών δεν είναι ευθύγραμμη: η ανάδειξη του έθνους-κράτους ως του κύριου θεσμού, τα αίτια πολέμου που ελάχιστοι κατανοούν και τα οποία υπονομεύουν τους διεθνούς θεσμούς και η παγκοσμιοποίηση, καθώς επίσης και η αλληλεξάρτηση, είναι μερικοί μόνο παράγοντες που δημιουργούν ένα για πολλούς δυσερμήνευτο Γόρδιο Δεσμό. Τα λείψανα των διεθνισμών που καταποντίστηκαν, εξάλλου, άφησαν κατάλοιπα που ενσαρκώνονται σε πολλούς τρικυμισμένους εγκέφαλους, κυρίως ακαδημαϊκούς. Το αποτέλεσμα είναι από την μια πλευρά οι κοινωνίες να αγωνίζονται για ανεξαρτησία και κυριαρχία και από την άλλη πλευρά πλήθος κοινωνικών επιστημόνων που μεταμφιέζουν ακαδημαϊκά μεταφυσικά προσδιορισμένες έννοιες, να τις αναμιγνύουν με γνώμες, θεωρήματα, ιδεολογήματα και πεζές προπαγανδιστικές σκοπιμότητες κάποιου «συστήματος Σόρος», το οποίο είναι δύσκολο ή αδύνατο να ελεγχθεί κοινωνικά και να ενταχθεί πολιτικά. Το αποτέλεσμα είναι ποταμοί ανορθολογισμού να εισρέουν στην ενδοκρατική και διακρατική ζωή. Το σχέδιο Αναν αποτελεί ίσως την καλύτερη περιπτωσιολογική μελέτη της μεταπολεμικής περιόδου για την ακριβή επαλήθευση αυτών των ανωμαλιών και κυρίως του καταποντισμού των κοινωνικών επιστημόνων της Ελλάδας αλλά και ευρύτερα της Ευρώπης. Τέλος, ένα ακόμη ζήτημα που θίγεται εκτενώς είναι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο τα προαναφερθέντα προβλήματα των κοινωνικών επιστημών επηρεάζουν τα ισχυρά και τα λιγότερο ισχυρά κράτη. Από την μια πλευρά βρίσκονται τα αδύναμα κράτη στα οποία ρέει άφθονος και συχνά ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένος ανορθολογισμός και από την άλλη ισχυρά και συνήθως ισχυρά κράτη που διαθέτουν ισχυρές κοινωνίες την ασφάλεια και το κοινωνικοπολιτικό σύστημα των οποίων κανένα θεώρημα ή ιδεολόγημα κοινωνικών επιστημών δεν θα μπορούσε να επηρεάσει. Το ζήτημα είναι ο επιστημονικός εξορθολογισμός των κοινωνικών επιστημών οι οποίες αν δεν επανέλθουν στις αφετηριακές παραδειγματικές τους βάσεις και αν δεν προσαρμοστούν στην κοινωνικοπολιτική οντολογία θα σπαταλούν σπάνιους δημόσιους πόρους και την φαιά ουσία αναρίθμητων λαμπρών μυαλών χωρίς όμως να έχουν την παραμικρή συνάφεια με το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλουν που υποτίθεται ότι περιγράφουν και ερμηνεύουν. Ελπίζω οι σκέψεις μου να συνεισφέρουν στον διάλογό μας. Ακολουθούν περιεχόμενα-σύνδεσμοι μερικών αναλύσεων στις οποίες προαναφέρθηκα.

Οι κυριότεροι σύνδεσμοι στους οποίους αναφέρθηκα είναι οι πιο κάτω:

Φίλος επισκέπτης της σελίδας αγανακτισμένος με το ωραίο λεξιλόγιο του πολιτικού μας κόσμου αυτές τις μέρες που σχεδόν συλλήβδην αυτοονομάζονται καραγκιόζηδες και τσογλάνια μου έστειλε μήνυμα που το παραθέτω όπως είναι: "δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτά για τα οποία διαπληκτίζονται είναι μάλλον δευτερεύοντα. Διαφορές υπάρχουν για τα οικονομικά ζητήματα και την διανομή του πλούτου αλλά μπορούν να χρησιμοποιούν πιο πολιτισμένες φράσεις. Τους όρους αυτούς πρέπει να τους χρησιμοποιήσουν μόνο σε αναφορά με όσους κατά καιρούς, παλαιόθεν, σήμερα και στο μέλλον ξεπουλούν τον τόπο τους στους ξένους, για όσους συνεργάστηκαν με κατακτητές, για όσους υπηρέτησαν την χούντα, για όσους υποστήριξαν το σχέδιο Αναν και για όσους δίνουν τα πάντα στους ξένους χωρίς να ζητούν οτιδήποτε". Αν μου επιτρέπετε να προσαρμόσω τις απόψεις του στην δική μου επιστήμη, εννοεί όσους δεν δείχνουν πίστη και αφοσίωση στην πατρίδα (την κάθε πατρίδα όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά αυτή που ο κάθε άνθρωπος του πλανήτη ανήκει), δεν επιδεικνύει αυτοθυσία όταν κινδυνεύσει και δεν σέβεται τους θεσμούς της. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε η εθνική ανεξαρτησία -δηλαδή η εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία που προβλέπει το διεθνές δίκαιο- θεωρείται αναλώσιμη. Αλλού υποστήριξα ότι η Πολιτεία κάθε κυρίαρχης κοινωνίας είναι αφενός ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας που την διασφαλίζει κατά εξωγενών κατεξουσιαστικών αξιώσεων και αφετέρου ο ιερός εκείνος χώρος στο εσωτερικό του οποίου, υπό συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, δηλαδή εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας, διεξάγει τον συλλογικό κατ' αλήθειαν βίο.

1. Η ανάγκη οι ακαδημαϊκοί να μετρούν αντίστροφα τον χρόνο που τους μένει.

2. Παπαθεμελής, Καμένος, Πλατιάς, Χαρβαλιάς, Δούντας, Στοφορόπουλος, Κανέλλη, Ήφαιστος, Πεπονής, Καψής, Καρατζαφέρης et al, όλοι μαζί χέρι-χέρι σέρνουν την Ελλάδα σε δύο και τρις πολέμους (κατά Κουλουμπή λεγόμενα)

3. «Πολεμοχαρείς» διεθνολόγοι και επικριτές τους που αερολογούν, αντιφάσκουν και κυρίως ξεχνούν τι είπαν.

4. Αποτρεπτική στρατηγική και οι αντίπαλοί της

6. Anything goes ή πυρ ομαδόν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων ελεύθερων σκοπευτών.

7. Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα και η ποντικοπαγίδα του σχεδίου Αναν.

1. Η ανάγκη οι ακαδημαϊκοί να μετρούν αντίστροφα τον χρόνο που τους μένει.

Στην Καθημερινή της 15.4.2006 ο Στέλιος Παπαθεμελής, ανεξάρτητος βουλευτής Θεσαλλονίκης σχολίασε άρθρο του Θ. Κουλουμπή περί "εφικτού" και "επιθυμητού". Σε εκτενέστατη απάντηση ο Θοδωρής Κουλουμπής –Καθημερινή 7.5.2006– δυστυχώς επαναλαμβάνει τον εαυτό του όπως τον γνωρίσαμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Μερικά πολύ σύντομα σχόλια και μια καλόπιστη κριτική.

Ερωτώ γιατί στην Ελλάδα οι ακαδημαϊκοί, ενώ αυτό έπρεπε να είναι το πρώτιστο μέλημά τους (και ταυτόχρονα καθήκον τους) δεν σκέφτονται την υστεροφημία τους; Για ευνόητους λόγους, όσο προχωρά ο χρόνος –που για κάθε άνθρωπο μετρά αντίστροφα αν και αυτό δεν το κατανοεί κάποιος στην νεότητά του– ένας ακαδημαϊκός λογικά αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται χίλιες ζωές για να κάνει την στοχαστική δουλειά που θα τον εκπλήρωνε πνευματικά. Γιατί λοιπόν, ένας συνταξιούχος να φάσκει και να αντιφάσκει αντί, όπως όλοι οι ακαδημαϊκοί με πρώτους τους αρχαιότερους θα πρέπει να κάνουμε, μετά από μια μακρά πορεία να χρησιμοποιεί όσο χρόνο μένει για να αναλογιστεί τυχόν λάθη, να συμπληρώσει κενά και να ολοκληρώσει τέλος πάντων όσο μπορεί ένα πνευματικό οικοδόμημα που θα τον θυμούνται όλοι θετικά; Γιατί να μην σκεφτεί ώριμα και ψύχραιμα και να αναλογιστεί τι έπρεπε να κάνει και δεν έκανε (για να δείξει στους νεότερους τον δρόμο), τι έκανε που δεν έπρεπε να κάνει (για να βοηθήσει τους νεότερους να μην κάνουν τα ίδια λάθη), τι έγραψε που δεν έπρεπε να γράψει (για να διασώσει την υστεροφημία του) και ποιους αδίκησε ενώ δεν έπρεπε να αδικήσει (για να τον θυμούνται όλοι ως ένα άνθρωπο που μπορεί να κάνει λάθη αλλά είναι καλόπιστος και εκ των υστέρων τα αποδέχεται). Αυτά δεν αποτελούν, εξάλλου, μια σημαντική δεοντολογική υποχρέωση κάθε ακαδημαϊκού; Γράφοντας τις γραμμές αυτές, βεβαίως, γνωρίζω ότι κάποια πράγματα απαιτούν γενναιότητα, «λεβεντιά», τόλμη και ευθυκρισία που μπορεί να μην έχουν όλοι. Επειδή scripta manent, κανείς δεν πρέπει να έχει αμφιβολία -και εγώ ποτέ δεν το βγάζω από το μυαλό μου όταν γράφω ακόμη και μια λέξη στα βιβλία μου αλλά και σε μικρότερα μη ακαδημαϊκά κείμενα– ότι αργά ή γρήγορα κάποιοι θα ενσκήψουν πάνω στις αναλύσεις ενός ακαδημαϊκού και είτε θα αναδείξουν την προσφορά του είτε θα τον κατατάξουν πιο χαμηλά εκεί που της αξίζει. Όπως εξάλλου έχω ήδη γράψει αλλού, ο υποφαινόμενος, πέραν της τελευταίας μονογραφίας και πρόσφατου δοκιμίου σε συλλογικό τόμο, ήδη συγγράφει πιο εξειδικευμένα κείμενα για την διαδρομή των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα που θα καταγράψει την πραγματικότητα στην βάση επαληθεύσιμων συλλογισμών. Για ένα τουλάχιστον λόγο, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο οι διεθνείς σπουδές εξελίσσονται με τρόπο που μελλοντικά τα περισσότερα στελέχη θα ενδιαφέρονται για να αναλύσουν αντικειμενικά και ακαδημαϊκά την πορεία των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα ή κατά πόσο αντίστροφα θα ενδιαφέρονται περισσότερο για «κοσμικά» οφέλη και λιγότερο για πνευματική καταξίωση. Σε κάθε περίπτωση, όπως υποστήριξα ήδη, αποτελεί ένδειξη ότι ένας ακαδημαϊκός χώρος είναι υγιής εάν και όταν γίνονται επιστημονικές παραδοχές λάθους (οι οποίες σε καλές επιστημονικές κοινότητες δεν αποτελούν ντροπή αλλά στάση που γίνεται σεβαστή και που θεωρείται αναγκαία για την επιστημονική πρόοδο). Η επιστημονική πρόοδος εξάλλου, επιτυγχάνεται όχι μέσα από πολιτικούς αφορισμούς όπως αυτούς που συνήθως περιέχουν οι επιφυλλίδες του κ Κουλουμπή αλλά μέσα από συζήτηση, κριτική για τυχόν επιστημονικά και λογικά λάθη και επισημάνσεις για ελλείμματα που τυχόν υπάρχουν σε μια –συνήθως οποιαδήποτε– ανάλυση.

2. Παπαθεμελής, Καμένος, Πλατιάς, Χαρβαλιάς, Δούντας, Στοφορόπουλος, Κανέλλη, Πεπονής, Καψής, Καρατζαφέρης et al όλοι μαζί χέρι-χέρι σέρνουν την Ελλάδα στον Πόλεμο (κατά Κουλουμπή λεγόμενα)

Ένα σημείο πάντως που αφήνει πραγματικά κατάπληκτο όποιο αναγνώστη γνωρίζει τα πραγματικά και επαληθεύσιμα γεγονότα στην θαυμαστή ζούγκλα των ελλήνων διεθνολόγων είναι το σημείο όπου ο Θ.Κ. γράφει πως "συμφωνεί ανεπιφύλακτα (με τον κ Παπαθεμελή) και ότι δεν πρέπει να διαχωρίζουμε τους έλληνες σε υπερπατριώτες, μειοδότες, αδιάλλακτους, κατευναστικούς, απορριπτικούς, πράκτορες".

Κατά πρώτον, αν και ο κ Κουλουμπής εμμέσως πλην σαφώς υπονοεί ότι ο κ Παπαθεμελής αυτό κάνει, ξαναδιαβάζοντας την επιφυλλίδα του τελευταίου κάτι τέτοιο δεν συνάγεται. Κατά δεύτερον, διερωτώμαι κατά πόσον ο κ Κουλουμπής είναι πρόθυμος όπως εγώ ήδη έχω προτείνει να γίνει μια ευρείας κλίμακας έρευνας τα έξοδα της οποίας θα καλύψει το πανταχόθεν χρηματοδοτούμενο ινστιτούτο του, για να διαπιστωθεί, μεταξύ άλλων, ποιος έγραψε στο παρελθόν τέτοιους χαρακτηρισμούς. Γιατί αν στο παρελθόν υπήρξαν δράστες χαρακτηρισμών ο κ Κουλουμπής είναι ο πρωταθλητής (κάτι για το οποίο μάλιστα ήδη του έγινε αυστηρή κριτική) που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη. Τον πληροφορώ λοιπόν ότι σύντομα –και του Ύψιστου επιτρέποντος– θα δει τεκμηριωμένα και γραπτά πόσες φορές, όσες τουλάχιστον ανακάλυψα στον λαβύρινθο των επιφυλλίδων του και μερικών άλλων κειμένων, χαρακτήρισε τον υπογράφοντα, μεταξύ άλλων, ως "ακραίο", "απορριπτικό", «αχιλλέα», "κλαουζεβιτζιανό", κτλ. Μάλιστα, για να μην υπάρχει περιθώριο μη ένταξής μου σε τέτοιες φανταστικές κατηγορίες που με κάθε κριτήριο αποτελούν «δολοφονία του επιστημονικού μου χαρακτήρα», εμφάνιζε τόσο τον υποφαινόμενο όσο και συναδέλφους όπως ο κ Πλατιάς σε ισοπεδωτικές-αυθαίρετες ομαδοποιήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών, όπου παντελώς αβάσιμα και αυθαίρετα ισχυριζόταν ότι θέτουν την Ελλάδα σε άμεσο κίνδυνο πολεμικών συρράξεων. Έτσι ακαδημαϊκοί όπως ο υποφαινόμενος και ο κ Πλατιάς, αν και διαθέτουν πλήθος αγγλικών και ελληνικών δημοσιεύσεων στις οποίες καταγράφονται επακριβώς οι αξιολογικά ελεύθερες περιγραφικές θεωρήσεις τους για το διεθνές σύστημα –θα έλεγα επίσης ότι αυτές οι ιδιότητες της ανάλυσής μου χαρακτηρίζουν και σχεδόν όλες τις δικές μου επιφυλλίδες ή και άλλα μη ακαδημαϊκά κείμενά μου– ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι ανήκουμε σε κάποια μυστηριώδη επίπεδη ομάδα περίπου αναχρονιστικών και περίπου «πολεμοχαρών» αναλυτών και πολιτικών που αρέσκονται στην μονομερή δράση και που οδηγούν την χώρα τους στην απομόνωση, αν όχι πίσω στον Μεσαίωνα. Στην μυστηριώδη αυτή ομάδα –που ασφαλώς εμφιλοχωρεί μόνο στην φαντασία του κ Κουλουμπή–, της οποίας η εκστόμιση σε γραπτά κείμενα δεν τιμά την νοημοσύνη του δημιουργού της, βρίσκεις, εκτός από τους Ήφαιστο, Πλατιά και Γιαλλουρίδη, μεταξύ άλλων, τους … Παπαθεμελή, Γιώργο Χαρβαλιά, Λιάνα Κανέλλη, Χρ. Λαζαρίδη, Παναγιώτη Καμμένο, Γιάννη Καψή, Γιώργο Καρατζαφέρη, Δούντα, Στοφορόπουλο, Πάνο Παναγιωτόπουλο, Σάκη Πεπονή et al. Έτσι λοιπόν, οι «καλοί» είναι υπέρ της πολυμερούς διπλωματίας, της κατανόησης του «άλλου», της δυτικόστροφης διπλωματίας κτλ, ενώ οι «κακοί» στους οπαδούς των πολεμικών περιπετειών που … θα εμπλέξουν την Ελλάδα σε ταυτόχρονο πόλεμο!! με δύο ή και περισσότερους!!! (έμφαση δική μου) γείτονές τους.

3. «Πολεμοχαρείς» διεθνολόγοι και επικριτές τους που αερολογούν, αντιφάσκουν και κυρίως ξεχνούν τι λένε.

Δεν είναι του παρόντος επειδή θα επανέλθω δριμύτερος, εκτενέστερος και αναλυτικός. Πρέπει να το κάνω, αν μη τι άλλο γιατί είναι άδικο για όσους μελλοντικά θα θελήσουν να μάθουν τι ακριβώς συνέβηκε την δεκαετία του 1990 και 2000 να μην μπορέσουν να πληροφορηθούν εύκολα τα αίτια του εκτροχιασμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αφού λοιπόν το 2004 εκατοντάδες χιλιάδες κύπριοι ξέφυγαν προσωρινά τον κίνδυνο να υποδουλωθούν παντοτινά λόγω του ανελεύθερου σχεδίου Αναν που ο κ «Κουλουμπής και η παρέα του» (εύστοχη φράση πρωτοβάθμιου συναδέλφου διεθνολόγου που αναφέρεται σε επιστημονικά προβληματικές ομαδοποιήσεις των διεθνολόγων στην Ελλάδα) υποστήριξαν μετά μανίας, βλέπουμε την ελληνική διπλωματία να κινείται προς βράχια και κρημνούς και τους ίδιους δράστες που την οδήγησαν σ’ αυτή την περιπέτεια να μονολογούν στις ίδιες επιφυλλίδες αμέριμνα, ανενόχλητα και στοχαστικά ανεξέλεγκτα.

Χωρίς εδώ να μπαίνω σε λεπτομέρειες επισημαίνω αυτό που είναι διϋποκειμενικά πασίδηλο: Διαψεύστηκαν παταγωδώς όσον αφορά την πορεία της Ευρώπης (βλ. τις συγκρούσεις μεταξύ του υπογράφοντος και μερικών άλλων στον Οικονομικό Ταχυδρόμο), διαψεύστηκαν παταγωδώς όσον αφορά την πορεία του διεθνούς συστήματος (βλ. το βιβλιαράκι Κουλουμπής/Βερέμης του 1974 γύρω από το οποίο έγιναν ομηρικές μάχες στις επιφυλλίδες του «Βήματος» και της «Ελευθεροτυπίας»), διαψεύστηκαν παταγωδώς όσον αφορά την πορεία των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και διαψεύστηκαν παταγωδώς όσον αφορά την πορεία του κυπριακού (τα δύο τελευταία ζητήματα είναι τα προνομιακά πεδία δράσης του «κ. Κουλουμπή και της παρέας του» και οι παραπομπές θα απαιτούσαν εκατοντάδες σελίδες). Παρά λοιπόν την μεγάλη ζημιά που προκάλεσαν στην ελληνική εξωτερική πολιτική οι λανθασμένες αναλύσεις τους, επανέρχονται ως να μην συμβαίνει τίποτα. Ελέω επιφυλλίδων και με την αυταπάτη, φαίνεται, ότι ποτέ δεν θα ελεγχθούν επιστημονικά, χωρίς δισταγμό επανέρχονται στον χώρο του «επιστημονικού εγκλήματος». Συντομογραφικά, θα θίξω τρία τουλάχιστον ζητήματα που θα δείξουν ότι ο Θ.Κ. είναι βαθύτατα άδικος, αλλοπρόσαλλος, αντιφατικός και ότι υποτιμά την νοημοσύνη μας όπως αδικεί και την δική του.

Πρώτον, δεν βοηθούν τον Θ.Κ. τα σημερινά μισόλογα («lip service») για την αποτρεπτική στρατηγική που όψιμα την θυμήθηκε, ιδιαίτερα όταν μιλά σε στρατιωτικοόυς. Θα μπορούσα να αναφερθώ –και όπως είπα θα επανέλθω αναλυτικός– σε πλήθος πολιτικών (και ασφαλώς διόλου επιστημονικών) θέσεών του γραμμένες ως «προτάσεις πολιτικής» στις οποίες γίνεται φανερό ότι η μεγάλη ενόχλησή του για τις αναλύσεις μας οφείλεται στο γεγονός ότι ο επιστημονικός μας –αναπόδραστα διεθνών προδιαγραφών μιας και προσαρμόστηκαν διεθνώς καταξιωμένες θεωρήσεις– ήταν πολιτικά πειστικός και θανατηφόρος για μια εκκολαπτόμενη τότε κατευναστική προσέγγιση που εξυπηρετούσε κάποιους κύκλους της Ουάσιγκτον αλλά που οδηγούσε την Ελλάδα στους κρημνούς και στα βράχια (το σχέδιο Αναν είναι το πρώτο μεγάλο δείγμα τι σημαίνει αυτό).

Όντως, έχοντας καταξιωθεί στο δύσκολο πεδίο των στρατηγικών σπουδών στην διεθνή βιβλιογραφία, περίπου ανυποψίαστοι θεωρούσαμε αυτονόητο να πούμε και στην Ελλάδα τα ίδια που λέμε και έξω και που είναι πασίδηλα, εύλογα και αυτονόητα. Μεταξύ άλλων, ότι η ειρήνη είναι συνάρτηση αξιόπιστων αποτροπών των απειλών, ότι η ισορροπία δυνάμεων είναι προϋπόθεση ειρήνης και παραγωγικών διακρατικών διαπραγματεύσεων, ότι οι διπλωματικές πρωτοβουλίες όπως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ είναι αναγκαίες και μη εξαιρετέες επιλογές και ότι η ισχυρή διπλωματική παρουσία σε μια ρευστή μεταβατική φάση των διεθνών σχέσεων είναι για ένα κράτος προϋπόθεση κατάκτησης θέσης και ρόλου που διασφαλίζει την διεθνή νομιμότητα και τα σύνορά σου. Νομίσαμε δηλαδή ότι αυτά που θα γράφαμε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μπορούμε να τα γράφουμε και στην ελληνική γλώσσα χωρίς να γινόμαστε στόχος χαρακτηρισμών άσχετων με το περιεχόμενο των αναλύσεών μας. Που να γνωρίζουμε, νέοι και ανυποψίαστοι, ότι η Ελλάδα είναι εξαρτημένο κράτος και ανεπίδεκτη τέτοιων θέσεων που είναι αυτονόητες σε κάθε άλλο κράτος, ακόμη και σε κράτη αδύναμα που εν τούτοις αγωνίζονται με κάθε μέσο που διαθέτουν για να στηρίξουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Μια τέτοια θεώρηση του διεθνούς συστήματος, εξάλλου, δεν είναι μόνο αυτονόητο ότι θα πρέπει να γίνεται αλλά επιπλέον είναι προϋπόθεση επιστημονικού και πολιτικού ορθολογισμού.

Όμως, φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι αλλού: Κάποιοι έκριναν, φαίνεται, και οι εξελίξεις το απέδειξαν, πως η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει αποτρεπτική στρατηγική. Έπρεπε αν και περιφερειακός γίγαντας να μετατραπεί σε περιφερειακό νάνο παθητικό θεατή των εξελίξεων. Έπρεπε να μείνει αδύναμη και στοχαστικά απονευρωμένη. Να συρθεί στην φωλιά του λύκου ή αυτού που μερικοί αντιδραστικοί κύκλοι του αμερικανικού κατεστημένου ονομάζουν «ελληνοτουρκικό χώρο». Είναι οι ίδιοι που μόλις πρόσφατα με τους ιθαγενείς συνεταίρους τους επιχείρησαν να μετατρέψουν την Κύπρο σε πλωτό αεροδρόμιο-βάσεων άνομων και καταχρηστικών συμφερόντων. Κάτι ακόμη πιο σημαντικό: Αυτό το διεθνές κακούργημα έπρεπε να συντελεστεί χωρίς αντάλλαγμα και με παντοτινή υποδούλωση των κυπρίων όπως με μαθηματική ακρίβεια προνοούσε το μακάβριο σχέδιο Αναν.

Τα υποψήφια θύματα λοιπόν έπρεπε, για λόγους που μάλλον όλοι γνωρίζουμε πλέον, να αποκλειστούν από αναλύσεις και θεωρήσεις οι οποίες για άλλα δυτικά κράτη θεωρούνται αυτονόητες και αναγκαίες. Επειδή αυτό το θέμα το έχω καλύψει αλλού δεν θα επανέλθω. Η μέθοδος όμως είναι γνωστή, ονομάζεται «μαλακή ισχύς» και είναι στις μέρες μας ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της αμερικανικής στρατηγικής στις «ασθενείς και παραπαίουσες κοινωνίες» που θεωρούν αναλώσιμες στο βωμό άνομων και καταχρηστικών ηγεμονικών ανταγωνισμών. Οι διεθνολόγοι, όπως οι ίδιοι οι αμερικανοί λένε απροκάλυπτα, είναι ένα από τα κύρια εργαλεία τους. Το κατά πόσο οι διεθνολόγοι διαδραματίζουν αυτό τον ρόλο συνειδητά ή ασυνείδητα είναι επιστημονικά αδιάφορο.

Δεν μπορεί λοιπόν να είναι τυχαίο ότι η ίδια ανάλυσή μου που βρίσκεται στα αμερικανικά πανεπιστήμια και ενδεχομένως στο αμερικανικό Πεντάγωνο να θεωρείται εκεί βάσιμη και στη Ελλάδα να βομβαρδίζεται με χαρακτηρισμούς επιεικώς απαράδεκτους στις διαπροσωπικές και πολύ περισσότερο ακαδημαϊκές σχέσεις. Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως προθέσεων αυτές οι επιθέσεις εξυπηρετούσαν πολιτικούς σκοπούς που εκπλήρωναν εξωγενή συμφέροντα. Έπρεπε οι έλληνες να μην διαβάζουν αυτά που διαβάζει κάθε άλλος πολίτης στην Ευρώπη και στην Αμερική, ότι δηλαδή το διεθνές σύστημα κινείται προς αστάθεια, ότι οι διεθνείς θεσμοί θα είναι εξ ορισμού εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος, ότι η Ευρώπη είναι εξ αντικειμένου ένας στρατηγικός νάνος, ότι τα δημοκρατικά κράτη (και πολύ περισσότερο η Τουρκία αλλά και οι ίδιες οι ΗΠΑ) διεξάγουν πολέμους, ότι ανεξαρτήτως άλλων παραγόντων έπρεπε να μην εφησυχάσουμε όσον αφορά την τουρκική απειλή, ότι για να υπάρξει βιώσιμη λύση του κυπριακού χρειαζόταν συνδυασμός διπλωματικών πρωτοβουλιών με μια εύρωστη και αξιόπιστη αποτρεπτική!!! στρατηγική, ότι στην περιφέρειάς μας έπρεπε να αναπτύξουμε διπλωματικές πρωτοβουλίες για να μπορούμε να έχουμε διπλωματικά ερείσματα και δυνατότητα πελατειακών σχέσεων με τα ισχυρότερα κράτη, κτλ.

Γιατί έπρεπε οι έλληνες να μην γνωρίζουν αυτά τα αυτονόητα και πασίδηλα; Αν και το υποψιάζομαι, δεν γνωρίζω ποια είναι η σκοπιμότητα και τι κρύβεται σε σκοτεινούς διαδρόμους «συστημάτων Σόρος» όπου ένας ακαδημαϊκός ποτέ δεν πρέπει να κυκλοφορεί. Σίγουρα όμως εκτιμώ ότι το να χαρακτηρίζονται οι αξιολογικά ελεύθεροι αναλυτές της στρατηγικής «ακραίοι» και οι διεθνολογούντες ως «μετριοπαθείς» ενέχει πολιτικές συνέπειες. Στερούν την κοινωνία βάσιμων και ορθολογιστικών επιστημονικών αναλύσεων με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται το πολιτικό της σύστημα. Πέραν αυτού, ο φορολογούμενος που πληρώνει για τις διεθνείς σπουδές ακαδημαϊκού επιπέδου δεν έχει πολλές επιλογές: Το συμβαίνει στο εσωτερικό τους ακαδημαϊκό άσυλο είναι δική τους υπόθεση και κανείς, βασικά, δεν μπορεί να τους ελέγξει. Για τον ένα ή άλλο λόγο, πάντως, με την ευκαιρία του σχεδίου Αναν βεβαιωθήκαμε για το γεγονός ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Η πνευματική μας ζωή διασύρθηκε, η κοινωνία αποπροσανατολίστηκε και ο πολιτικός κόσμος παρουσίασε θλιβερή εικόνα αφού αιφνιδιάστηκε, σύρθηκε πίσω από εξωγενείς εκβιασμούς και ενέδιδε σε απειλές με τρόπο που δεν τιμούν κανένα. Έπρεπε οι απλοί πολίτες να πουν μόνοι τους το ΌΧΙ της επιβίωσής τους ενάντια στις ξένες επιβουλές, αντί να τους καθοδηγήσει η πολιτική του ηγεσία και ο καλοπληρωμένος «πνευματικός κόσμος» των πανεπιστημίων.

5. Η «δολοφονία» του Carl von Clausewitz στην Ελλάδα

Δεύτερον, πολλά που γράφτηκαν ή ειπώθηκαν στην Ελλάδα από φορείς ακαδημαϊκών τίτλων δεν έχουν προηγούμενο στον δυτικό κόσμο. Η κοινωνία και κυρίως ο πολιτικός κόσμος κυριολεκτικά δηλητηριάζεται με όρους και έννοιες που είτε είναι ανύπαρκτοι είτε διαστρεβλώνονται σε βαθμό απελπιστικό. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, πλέον, είναι ότι κανένας επιστημονικός έλεγχος δεν μπορεί να υπάρξει. Anything goes, οτιδήποτε μπορεί να λέγεται φτάνει να εκπληρώνονται οι προπαγανδιστικοί σκοποί συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών. Ένας αδέκαστος πολιτικός επιστήμονας του μέλλοντας, για παράδειγμα, διαβάζοντας τις αναφορές του κ Κουλουμπή για τον Κλάουζεβιτσς θα διερωτάται κατά πόσο υπήρχαν ή δεν υπήρχαν πανεπιστήμια, διεθνολόγοι και στοιχειωδώς μορφωμένοι δημοσιογράφοι που φιλοξενούν επιφυλλίδες. Αφού ο κ Κουλουμπής έκανε την γνωστή επαγγελματική διαδρομή στις ΗΠΑ, θα σκέφτεται ο διεθνολόγος του μέλλοντος, μετανάστευσε σε μια πνευματική έρημο που λεγόταν Ελλάδα. Τι άλλο να σκεφτεί, για παράδειγμα, όταν χωρίς κανένα έλεγχο ο κ Κουλουμπής και νεότεροι μιμητές του για τον διορισμό των οποίων φέρει ευθύνη αντιστρέφουν όρους, έννοιες και περιεχόμενα που στις διεθνείς σχέσεις αποτελούν στοιχειώδη γνώση. Γιατί, για παράδειγμα, είναι κατηγορία συνυφασμένη με αρνητικά μάλιστα πρόσημα το «κλαουζεβιτζιανός»;

Ένα από τα πιο παραπεμπόμενα κομμάτια των αγγλικών μου βιβλίων, είναι το κεφάλαιο 12 της σχετικής μονογραφίας για την στρατηγική στην εποχή των πυρηνικών όπλων, όπου αναλύω την σχέση πολεμικών σκοπών και χρήσης πολεμικής βίας. Ο Κλάουζεβιτζ, για κάθε στοιχειωδώς!!! μορφωμένο διεθνολόγο είναι εκείνος ο στοχαστής που δάμασε το φαινόμενο υποτάσσοντάς το στην εποχή του πολιτισμού. Προσάρμοσε το φαινόμενο του πολέμου στις κατακτήσεις πολιτικού πολιτισμού και των κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένων σκοπών με το να υποστηρίξει, μεταξύ άλλων, ότι δεν είναι αυτόνομο φαινόμενο αλλά «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». Αυτό έχει συνέπειες για την ενδοκρατική ζωή (πρωτοκαθεδρία της πολιτικής στην οποία οι στρατιωτικοί υπακούουν) και μετριασμός των διακρατικών πολέμων και των συνεπειών τους. Αυτοί που τον επικαλούνται, ακριβώς, το κάνουν για να προχωρήσουν σε αναλύσεις πολιτικής φιλοσοφίας των διεθνών σχέσεων, που αντικρούουν την άποψη ότι η «πολιτική είναι συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα». Υποστηρίζουν, όπως έκανε και ο υποφαινόμενος σε αναφορά με τα μέσα μαζικής καταστροφής, ότι το φαινόμενο της άσκησης βίας στις διεθνείς σχέσεις όσο υπάρχει θα πρέπει να υποτάσσεται αυστηρά στην λογική των πολιτικών σκοπών.

Το ίδιο υποστηρίζει και ο John Rawls στο Δίκαιο των Λαών, για να τονίσει ότι γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο θα πρέπει να προχωρήσουμε σε αναζήτηση κριτηρίων πολιτικής ηθικής διεθνούς πολιτικής συμβατών με τον πολιτικό μας πολιτισμό (το ίδιο κάνει και ο υποφαινόμενος με εντατικούς ρυθμούς τις δύο τελευταίες δεκαετίες σε όλες τις μονογραφίες και σε όλα τα άλλα κείμενά του). Στην βάση των κλαουζιβιτσιανών θεωρήσεων, εξάλλου, πολλοί συνδέουν την ανάλυσή τους κατά των εγκλημάτων πολέμου και με προόδους που αφορούν την εφαρμογή των προνοιών του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών. Μάλιστα, τις τελευταίες δεκαετίες –και αυτά είναι και τα δικά μου συμπεράσματα στην προαναφερθείσα μονογραφία αλλά και σε ελληνικά κείμενα–, μια σειρά αναλυτών καταφεύγουν στην πολιτική φιλοσοφία διεθνών σχέσεων του Κλάουζεβιτζ για να αναδείξουν τον παραλογισμό της ακραίας πολεμικής βίας και κυρίως της χρήσης μαζικών όπλων. Δεν θα βρεθεί σοβαρός αναλυτής, βασικά, που να μην γνωρίζει ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό η μη πρώτη χρήση πυρηνικών όπλων μέχρι σήμερα οφείλεται στην μεγάλη επιρροή των ιδεών του Κλάουζεβιτς που αναλύθηκε σε δεκάδες χιλιάδες!! άρθρα, βιβλία.

Ειλικρινά, μια μόνο λογική ερμηνεία μπορώ να δώσω: Ο κ Κουλουμπής μέσα στην αγωνία του να κατατάξει τον υποφαινόμενο στην συνομοταξία αυτών που η κοινή γνώμη έπρεπε να θεωρεί επικίνδυνο και πολεμοχαρή, περιέπεσε σε ασυγχώρητα λάθη για τα οποία οφείλει να ζητήσει συγνώμη. Υποθέτω ότι στην αγωνία του μέσα πρόσεξε σε κάποιο βιβλιοπωλείο ότι υπάρχει κάποιο βιβλίο που μάλλον ποτέ δεν διάβασε –και σίγουρα αν το ξεφύλλισε δεν το διάβασε προσεκτικά– με τίτλο «Περί Πολέμου». Εισάγεται λοιπόν μια νέα εξόχως ελληνική επιστημονική μέθοδος αλυσιδωτών αλμάτων συλλογισμών:

1) Το βιβλίο του Κλάουζεβιτζ έχει τίτλο «πόλεμος».

2) Άρα μάλλον ο Κλάουζεβιτζ θα υποστηρίζει τον πόλεμο.

4) Ο Ήφαιστος, επομένως, μπορεί να χαρακτηριστεί πολεμοχαρής ή κάτι παραπλήσιο.

5) Έτσι, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε κλαουζεβιτζιανό και άρα επικίνδυνο που θα σύρει την Ελλάδα σε σύρραξη, όχι !! μάλιστα με ένα γείτονα αλλά και με δύο !! ή περισσότερους!! ταυτόχρονα …

Έλεος… Όποιος είναι ανυπόμονος ας περιμένει λίγο ακόμη, θα παραθέσω αυτές και πολλές άλλες «ακαδημαϊκές λιχουδιές» για να διακρίνουμε εμείς και οι μελλοντικοί, ποιοι τέλος πάντων την δεκαετία του 1990 και 2000 είναι ήμεροι και ποιοι άγριοι. Αν μη τι άλλο το οφείλω στα νεότερα στελέχη ή όσα από αυτά δεν θα ήθελαν να συρθούν το τέλμα των προπαγανδιστικών προτάσεων πολιτικής και των προεκτάσεών τους. Πρέπει να τονίσω, πάντως, ότι ο Θ.Κ. ευθύνεται στοχαστικά για το γεγονός ότι νεότερα στελέχη των διεθνών σχέσεων διολίσθησαν σε τέτοια άλματα συλλογισμών που δεν τους τιμούν. Παρέσυρε επίσης στο τέλμα των εκλογικεύσεων και της αγραμματοσύνης όσους τον μιμήθηκαν γράφοντας ότι η επιστημονικά συνεπής, αξιολογικά ελεύθερη και αυστηρά περιγραφική θουκυδίδεια παράδοση –κρατοκεντρική σεβόμενη την ανθρώπινη κοινωνικοπολιτική οντολογία και τους διεθνούς θεσμούς κυριαρχίας– που εξετάζει τα αίτια πολέμου ως παρεμβαλλόμενες μεταβλητές μεταξύ διεθνούς δικαίου και διεθνούς σταθερότητας, είναι, δήθεν, ακραία.

6. Anything goes ή πυρ ομαδόν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων ελεύθερων σκοπευτών.

Τρίτον καλά θα κάναμε, μιας και φαίνεται ότι ο καθένας λέει ότι θέλει πλέον στην Ελλάδα χωρίς να ελέγχεται, να καταθέσουμε πραγματολογικά επαληθεύομενα γεγονότα για τον βίο και την πολιτεία των θηρίων της ελληνικής ακαδημαϊκής ζούγκλας. Να δούμε, προς το παρόν συντομογραφικά και προκαταρτικά, τους λόγους για τους οποίους ο υπογράφων και μερικοί άλλοι συνάδελφοι καταταχθήκαμε στην δολοφονική ομαδοποίηση ατόμων ευθύνονται για το εξώθηση της Ελλάδας σε πόλεμο όχι με ένα πόλεμο αλλά σε πολλούς ταυτόχρονα γείτονες!!. Λοιπόν: Όχι επειδή είμαι έλληνας αλλά εξ αντικειμένου επειδή είμαι αναλυτής που εξετάζει το διεθνές σύστημα αυστηρά περιγραφικά αναζητώντας τις προϋποθέσεις σταθερότητας, ειρήνης και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, οι προεκτάσεις των βάσιμων και σήμερα αποδεδειγμένα αλάνθαστων επιστημονικών αναλύσεων για το διεθνές σύστημα, την Ευρώπη, τα Βαλκάνια και την Τουρκία, αναπόφευκτα προεκτείνονταν στις εξής «πολεμοχαρείς» θέσεις, τις οποίες κάθε καλόπιστος μπορεί να κρίνει αντικειμενικά:

1) Για δύο περίπου δεκαετίες, λοιπόν, υποστηρίξαμε ότι η Κύπρος θα μπορούσε να δοκιμάσει να λύσει το πρόβλημα αν υποβάλει αίτησης ένταξης στην ΕΕ για να ανοίξει ο δρόμος για μια ευρωπαϊκή λύση σύμφωνη με το συμφέρον όλων των εμπλεκομένων (Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου, Ευρώπης) [Σύμφωνα με τις «επιστημονικές» αντιλήψεις κάποιων αυτό με καθιστούσε αντιευρωπαίο κτλ και γι’ αυτό το ινστιτούτο προτάσεων πολιτικής του κ Κουλουμπή, μεταξύ πολλών άλλων φιλοευρωπαϊκών δράσεων, κυκλοφόρησε και βιβλίο κατά της υποβολής αίτησης ένταξης για να προστατέψει, υποθέτω, την Ευρώπη]

2) Υποστηρίξαμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος θα μπορούσαν να αναπτύξουν μια αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική που θα προεκταθεί στην Κύπρο για να εξορθολογίσει στρατηγικά το ήδη υφιστάμενο casus belli. Ο σκοπός ήταν αφενός να διαφυλάξει την διεθνή νομιμότητα και αφετέρου να καταστήσει εφικτή την πορεία της Κύπρου προς την Ευρώπη απαλλαγμένη στρατιωτικών και διπλωματικών εκβιασμών, γεγονός που θα διευκόλυνε την βιώσιμη λύση του κυπριακού από θέσης πλέον ισορροπίας [Το ότι αυτά επιβεβαιώθηκαν είναι το ένα σκέλος. Το άλλο είναι ότι όλως περιέργως ο Θ.Κ. και πολλοί ιδρυματικοί του συνάδελφοι καταπολέμησαν με χαρακτηριστική μανία αυτές τις ορθολογιστικές θέσεις. Το περίεργο ότι ο Θ.Κ. είναι γι’ αυτές και μερικές άλλες θέσεις που με έβαλε στο στόχαστρο τέτοιων βαρύτατων χαρακτηρισμών. Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι σήμερα ο κ Κουλουμπής αμέριμνος πετάει κάποιες φράσεις στις επιφυλλίδες του για «ανάγκη αποτρεπτικών δυνάμεων» ενώ χάνοντας την μνήμη του συμφωνεί ... πως δεν πρέπει να χαρακτηρίζουμε ο ένας τον άλλο]

3) Ακόμη πιο σημαντικό, υποστηρίξαμε πριν δεκαπέντε χρόνια, και εξ αντικειμένου σπάνια ακαδημαϊκοί επιβεβαιώνονται με τέτοια μαθηματική ακρίβεια, τα εξής:

α) ότι επειδή η ΕΕ δεν είναι νομικός δρων αλλά νομικός (και αυτή η εκτίμηση με καθιστούσε, σύμφωνα με την περιρρέουσα συμβατική αντίληψη «αντιευρωπαίο»),

β) ότι αναπόδραστα θα δεχθεί την Κυπριακή Δημοκρατία ανεξαρτήτως λύσης (γι’ αυτό οι άσπονδοι δυτικοί σύμμαχοι και οι ντόπιοι ιθαγενείς άνθρωποί τους αγωνίστηκαν να υπερψηφιστεί το αντιευρωπαϊκό σχέδιο πριν την ένταξη της ΚΔ στην ΕΕ),

γ) ότι η «ένταξη ανεξαρτήτως λύσης» θα ευρωποιήσει διπλωματικά το κυπριακό (γι’ αυτό οι ηρακλειδείς της Ευρώπης έπρεπε να προστατέψουν την Ευρώπη από το «κυπριακό αγκάθι») και

δ) ότι έτσι θα αξιοποιηθούν δυνατότητες μιας ευρύτερης στρατηγικής-διπλωματικής διαπραγμάτευσης, που υποβοηθείτο λόγω των τουρκικών ευρωπαϊκών φιλοδοξιών (αυτό όμως δεν διευκόλυνε τα αγγλοσαξονικά σχέδια για αποδυνάμωση της Ευρώπης με υιοθέτηση μιας πορείας ένταξης μιας Τουρκίας που παραμένει αναθεωρητική, επιθετική και προκλητική)

ε) ότι αυτό συμφέρει κάθε νόμιμο συμφέρον της Τουρκίας γιατί θα προσφέρει στην Άγκυρα εύκολη διέξοδο από το γόρδιο δεσμό του κυπριακού που ο επεκτατισμός της δημιούργησε το 1974 (αυτό όμως δεν διευκόλυνε την μετατροπή της Κύπρου σε πλωτό αεροδρόμιο, απόδειξη ότι «το σχέδιό τους» πρόβλεπε όχι αποστρατικοποίηση αλλά μονομερή αφοπλισμό και παντοτινή παρουσία τριών ξένων στρατών πάνω στο νησί)

στ) ότι η ένταξη θα δημιουργήσει «διπλωματικά τετελεσμένα» που θα εξισορροπήσουν διπλωματικά τα στρατιωτικά τετελεσμένα διευκολύνοντας έτσι την έντιμη διέξοδο όλων προς την κατεύθυνση μιας βιώσιμης λύσης με γνώμονα την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα (αυτό όμως δεν διευκόλυνε τους εκείνους τους δυτικούς κύκλους που σχεδίαζαν την μετατροπή σε πεδίο μάχης της περιοχής που απλώνεται από το Ιράν μέχρι την Αφρική και που ήθελαν την Κύπρο ως κύριο εφαλτήριό τους),

ε) και ότι έτσι μια πιθανή βιώσιμη λύση του κυπριακού θα απαγκιστρώσει από την Κύπρο την Ελλάδα και την Τουρκία καθιστώντας την γέφυρα ειρήνης αντί σημείο τριβής και συγκρούσεων (αυτό όμως δεν βόλευε τους μακρόχρονους φαίνεται στρατηγικούς σχεδιασμούς που θέλουν στην περιοχή όχι κράτη προικισμένα με εθνική ανεξαρτησία και ικανότητα ισόρροπων διαπραγματεύσεων αλλά συμμαχίες με τοπικά αναθεωρητικά κράτη όπως η Τουρκία που θα περιβάλλεται από κρατίδια περιορισμένης ή ανύπαρκτης κυριαρχίας).

Εν κατακλείδι, με αξιολογικά ελεύθερες επιστημονικές αναλύσεις περιγράφαμε το διεθνές σύστημα και τις προεκτάσεις για την ελληνική εξωτερική πολιτική αλλά αυτό πρόσκρουσε στο υψηλό και απρόσωπο τείχος της ξένης εξάρτησης.

7. Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα και η «επιστημονική ποντικοπαγίδα» του σχεδίου Αναν.

Η υπερβολική αυτοπεποίθησή συνήθως βλάπτει. Ιδιαίτερα στον ακαδημαϊκό χώρο που δεοντολογικά μιλώντας απαιτείται να είναι αποστειρωμένος από εξωεπιστημονικά κριτήρια –αυτό, βασικά, είναι και το κύριο νόημα του ακαδημαϊκού ασύλου–, αναπόφευκτα οδηγεί σε υπερφίαλες στάσεις και επιστημονικά σφάλματα. Κοινωνικοπολιτική ισχύς, θεσμική ισχύς, συνάφειες με διεθνείς θεσμούς και άλλες αλληλεξαρτήσεις, εξάλλου, αναπόδραστα εισρέουν αποσταθεροποιητικά στον επιστημονικό στοχασμό. Αυτό μάλλον έγινε στην περίπτωση του σχεδίου Αναν, γεγονός που προσφέρεται για εξαιρετικά αξιόπιστες εκτιμήσεις για τις πολιτικοποιημένες στάσεις της πλειονότητας του ακαδημαϊκού κόσμου και τις εξαιρετικά χαμηλές ποιοτικές επιδόσεις του. Κάποια στιγμή, βεβαίως, αν πετύχαινε το μακάβριο σχέδιο Αναν ενδέχεται όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις η επιστημονική ανεπάρκεια να συσκοτιζόταν από την περιρρέουσα πολιτική θέση περί «επιτυχίας και ορθότητας λόγω αποτελέσματος» (και του συμπληρωματικού «αλίμονο στους ηττημένους»). Τους χάλασε τα σχέδια, όμως, η Κυπριακή κοινωνία, η οποία φαίνεται να είναι βιώσιμη. Αρνήθηκε να εγκαταλείψει την κυριαρχία-ελευθερία της. Το τετελεσμένο λοιπόν ήταν η νίκη –προσωρινή ίσως– της δημοκρατίας και της ελευθερίας και η δυνατότητα για μια ακόμη ευκαιρία διευθετήσεων συμβατών με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Οι δράστες που παράβλεψαν ή παρέκαμψαν την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, όμως, ατυχώς γι’ αυτούς, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα με αβάστακτα επιστημονικά λάθη που ελέω scripta manent εδώ είμαστε για να ελεγχθούν με ψυχραιμία, καλοπιστία, ηπιότητα αλλά και αμείλικτα όσον αφορά την αναγκαιότητα επιστημονικού ορθολογισμού. Σε κάθε περίπτωση, όσοι διέπραξαν σοβαρά επιστημονικά σφάλματα και δεν το παραδέχθηκαν στην συνέχεια, με ακαδημαϊκούς όρους, αποστερούν έτσι στον εαυτό τους το νομιμοποιημένο δικαίωμα να λέγονται επιστήμονες, πολύ περισσότερο μάλιστα, το δικαίωμά τους να αυτοχρίζονται αυθαίρετα ήπιοι και μετριοπαθείς επιστήμονες τι στιγμή που ταυτιστηκαν με την ακραία μορφή διεθνοφασισμού που ενσάρκωνε το σχέδιο Αναν. Ακόμη, το ολίσθημα αυτό είναι κοινωνικά επιζήμιο, για όσους τουλάχιστον επικαλούμενοι επιστημονικούς τίτλους έντυναν το σχέδιο αυτό με κίβδηλη επιστημονική αξιοπιστία.

Το σχέδιο Αναν, υπενθυμίζω, παραβίαζε συλλήβδην όλες τις θεμελιώδεις και υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου, ήταν ένα συνταγματικό τέρας, παραβίαζε συλλήβδην την ευρωπαϊκή έννομη τάξη, καταστρατηγούσε τις συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παραβίαζε τις συμβάσεις για τα εγκλήματα πολέμου και ασφαλώς εξυπηρετούσε τα διεθνοφασιστικά συμφέροντα των ηγεμονικών αξιώσεων για μετατροπή της ΚΔ σ’ ένα στερημένο κοινωνικοπολιτικού συστήματος πλωτό αεροδρόμιο-εφαλτήριο πολεμικών δράσεων. Δεν γνώριζαν μήπως; Τότε γιατί συνεχίζουν να φέρουν ακαδημαϊκή τήβεννο όταν αυτά τα γνωρίζουν ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές πανεπιστημίου. Επειδή έχουμε κάποια πείρα του παρελθόντος, το «δεν γνώριζα» δεν αποτελεί νομιμοποιημένη δικαιολογία και σίγουρα δεν αποτελεί «στιγμιαίο επιστημονικό έγκλημα» να μην γνωρίζεις θεμελιώδεις πτυχές της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, ιδιαίτερα όταν διαπράχθηκε κατ’ εξακολούθηση, επί σειρά ετών και παρά τις δικές μας ψύχραιμες εκκλήσεις να ευθυγραμμιστούν με πασίδηλες ορθολογιστικές επιστημονικές τοποθετήσεις.

Για να αναφερθώ σε ένα μόνο σημείο, όταν η κυπριακή κοινωνία λέγοντας ΟΧΙ στις 24 Απριλίου 2004 διέσωσε την ελευθερία, την δημοκρατία, τις αρχές του διεθνούς δικαίου, την τιμή της Ευρώπης, την τιμή του ΟΗΕ και –προσωρινά τουλάχιστον– την ειρήνη στο τρίγωνο Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος, ο υποφαινόμενος «πολεμοχαρής» πάλι έδρασε: Μαζί με μερικούς έλληνες και ξένους συναδέλφους υπό την σκεπή μιας πανελλαδικής επιτροπής αποτελούμενη απ’ όλους τους κοινωνικούς χώρους, χωρίς χρηματοδοτήσεις κάποιου «συστήματος Σόρος», χρησιμοποιώντας και πάλιν τα αξιολογικά ελεύθερα εργαλεία βάσιμων επιστημονικών θεωρήσεων, και αφοσιωμένοι σε οικουμενικής αξίας επιστημονικούς κώδικες και δεοντολογίες μαζέψαμε τα θρύψαλα της ματωμένης επιστημονικής αξιοπρέπειας των ελλήνων ακαδημαϊκών. Περιεσώθηκε η τιμή των ακαδημαϊκών που θρυμμάτισαν οι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες «προτάσεις πολιτικής» που κατά καιρούς φορούν προβιές προβάτων για να εξυπηρετήσουν σκοπούς που δεν κατανοώ (και ούτε με ενδιαφέρει να κατανοήσω επειδή επιστημονικά μου είναι αδιάφορο – αυτό είναι πολιτικό ζήτημα και όποιος ενδιαφέρεται ας φροντίσει να το κατανοήσει). Στο πλαίσιο της «Επιτροπής για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού» το «Διεθνές Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού» σύνταξε μια σφαιρική και περιεκτική έκθεση (συνεπή σε κάθε περίπτωση με προγενέστερες επιστημονικές θέσεις που με τον ένα ή άλλο τρόπο διατυπώνουμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες) που επιτέλους βρίσκεται στην αιχμή των συζητήσεων για μια βιώσιμη λύση του κυπριακού και σταθερές σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας.

Η έκθεση αυτή καταγράφοντας την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα που επί δεκαετίες υποδεικνύαμε –σ’ αντίθεση με κάποια πράγματι ακραία και εξτρεμιστικά στοιχεία που υποστηρίζουν την παραβίασή τους– ως βάση ειρηνικής επίλυσης των διενέξεων, δείχνει τον δρόμο ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων της περιοχής. Υπήρξε όμως μια αργοπορία που ίσως αποδειχθεί μοιραία, επειδή αυτή την νομιμότητα έπρεπε ήδη από το 2000-2001 να την είχε υποστηρίξει η ακαδημαϊκή κοινότητα και οι αρμόδιοι δημόσιοι θεσμοί. Και πάλιν, όμως: Πώς να το φέρουν εις πέρας την αποστολή τους ο δημόσιοι θεσμοί όταν πλημμυρίζουν από άτομα διεθνικών ΜΚΟ που επιδίδονται σε ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες προτάσεις πολιτικής που χαλκεύονται σε εξωπολιτικές διεθνικές συνάξεις; Πώς να γίνει αυτό από τους ακαδημαϊκούς όταν στα διαλείμματα των ενδοπανεπιστημιακών διενέξεων εμπλέκονται σε διεθνικές δράσεις, χρηματοδοτήσεις και «συστήματα Σόρος»; Σίγουρα το σύστημα «προτάσεων πολιτικής» –όχι άσχετο με το «σύστημα Σόρος» που περιγράφω αλλού– που αν και ακριβοπληρωμένο από τον φορολογούμενο αντικαθιστά την επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων με προτάσεις πολιτικής, μπορεί πλέον να αντιμετωπιστεί. Αυτό γιατί πιάστηκε, όπως ήδη ανέφερα, στην ποντικοπαγίδα που λέγεται «σχέδιο Αναν». Για όποιον καλόπιστο ενδιαφέρεται, φανερώθηκε η αλήθεια για τις θέσεις, απόψεις, θεωρήσεις, παραδοχές και πολιτικά και επιστημονικά ηθικά αναστήματα. Όσο περνά ο χρόνος, πάντως, 1) πολλά φαινόμενα ερμηνεύονται καλύτερα, 2) πολλά που δεν τα γνωρίζουμε σήμερα σίγουρα θα τα μάθουμε σύντομα, 3) η κοινωνία που είναι ο άμεσα ενδιαφερόμενος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει στο πεδίο της διπλωματίας και 4) ο πολιτικός κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί ολοένα και περισσότερο ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες «προτάσεις πολιτικής».

«Εμείς», όμως, ούτε μνησίκακοι είμαστε ούτε χαιρέκακοι. Λυπόμαστε αφάνταστα για τον επιστημονικό κατήφορο κάποιων συναδέλφων που αν μη τι άλλο μας στερεί την χαρά μιας ψύχραιμης, ορθολογιστικής και επιχειρηματολογικά βάσιμης επιστημονικής συζήτησης. Λυπούμαστε όλως ιδιαιτέρως για το γεγονός ότι πολλά νεοεισερχόμενα στελέχη των κοινωνικών επιστημών παγιδεύονται σ’ αυτό τον κατήφορο. Θα συνεχίσουμε τον δρόμο της ηπιότητας, των αξιολογικά ελεύθερων θεωρήσεων και των επιστημονικά βάσιμων επιχειρημάτων χωρίς να πτοούμαστε επειδή κάποιοι επιχειρούν να μας χαρακτηρίσουν αυτά που βλέπουν όταν κοιτάζουν τον καθρέφτη τους. Αν και το τείχος της εξάρτησης ορθώνεται ψηλά δημιουργώντας εφήμερα προβλήματα, είναι επιστημονικά αδιάφορο.

Πάντως, χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας, θα έλεγα ότι ποτέ δεν είναι αργά. Ο Θ.Κ. θα διασώσει την υστεροφημία του αν κάνει 180% στροφή και αν πει ένα μεγάλο mea culpa για στάσεις, θέσεις και εξωακαδημαϊκούς χαρακτηρισμούς που με πάγιους όρους ακαδημαϊκής και επιστημονικής δεοντολογίας είναι επιεικώς απαράδεκτοι. Όπως του έχω πει και δημόσια πριν μερικά χρόνια, εδώ και τρις περίπου δεκαετίες, αντί να δώσει συνέχεια σε κάποια εισαγωγικά κείμενα που συνέγραψε με αμερικανό συνάδελφο και τα οποία στην συνέχεια αναπαράγαγε στα ελληνικά με ποικίλες εκδοχές, θα μπορούσε να είχε εισέλθει στον δύσκολο αλλά ακαδημαϊκά πρέποντα δρόμο της θεωρίας. Το γνωρίζει πολύ καλά ότι οι «προτάσεις πολιτικής» δεν μπορεί να είναι επιστημονικού χαρακτήρα και ότι ροκανίζουν την επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων όταν το βάρος δίνεται σ’ αυτές αντί στο βάσιμο κεκτημένο των διεθνών σχέσεων. Θα πρόσθετα ότι για ένα ακαδημαϊκό των διεθνών σχέσεων εξ αντικειμένου οι «προτάσεις πολιτικής» είναι δηλητήριο κατά της επιστημονικής του ανάπτυξης και ότι οι αρχαιότεροι πρέπει να αποθαρρύνουν νεοεισερχόμενα στελέχη του ακαδημαϊκού χώρου από το να επιδίδονται σ’ αυτές. Όπως είναι εξάλλου πασίδηλο πλέον, είναι φανερό ότι οι προτάσεις πολιτικής ευθύνονται για τον ανεπίστροφο ίσως κατήφορο των πολυδάπανων διεθνών σπουδών στην Ελλάδα. Όμως, έχω την εντύπωση πως κανείς πλέον δεν νοιάζεται για το εάν νεότερα στελέχη θεωρούν το πανεπιστήμιο εφαλτήριο προτάσεων πολιτικής και όχι χώρο αφοσιωμένης και ασκητικής καλλιέργειας της επιστήμης. Αν μη τι άλλο, εκτιμώ επίσης ότι ο εκτροχιασμός των διεθνών σπουδών προς την κατεύθυνση των προτάσεων πολιτικής ευθύνεται για το γεγονός ότι οι πολυδάπανες διεθνείς σπουδές στην Ελλάδα αντί να διαπρέψουν στην επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων εξωθήθηκαν στην σύγκρουση, στον διχασμό, στην ανάλωση πολύτιμου χρόνου σε άσκοπες διαμάχες και κυρίως την δημιουργία μιας νέας σχολής ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων αναλύσεων που αντί επιστήμης υπηρετούν «προτάσεων πολιτικής». Ακόμη χειρότερα, την σκυτάλη τέτοιων παρασιτικών δραστηριοτήτων αναπόφευκτα θα πάρουν νεοεισερχόμενα στελέχη τα οποία αντί να βασανιστούν όπως έχουν χρέος να κάνουν με τα δύσκολα και ουσιαστικά ζητήματα της θεωρίας, θα βολεύονται με κάποια αναμασήματα ξενόγλωσσων θεωρημάτων δέκατης ή και εικοστής κατηγορίας (όταν βεβαίως θα βρίσκουν καιρό από εξωπανεπιστημιακές θέσεις και πολιτικού χαρακτήρα συναντήσεις με εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες).

Έχω υποστηρίξει επανειλημμένα ότι η επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων είναι μια πονεμένη ιστορία. Ενώ υπάρχει το μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της αξιολογικά ελεύθερης και περιγραφικής κρατοκεντρικής θουκυδίδειας παράδοσης [κρατοκεντρικής όχι με την έννοια, κατ' ανάγκη, υποκειμενικών προτιμήσεων για το "έθνος-κράτος" αλλά με την έννοια της άρνησης να επιδίδεται κάποιος σε μεταφυσικά αθλήματα πολιτικής θεολογίας που αντιβαίνουν στην ανθρώπινη οντολογία] ένα μεγάλο πλήθος διεθνολογούντων, των οποίων το φάσμα εκτείνεται από τους πρωθυπουργούς μιας χώρας μέχρι τις ...γιαγιάδες, περιπίπτει σε λογικά και επιστημονικά σφάλματα. Αυτό οφείλεται σε μια δυσερμήνευτη με ορθολογιστικούς όρους άρνηση αυτού που οι ίδιοι οι άνθρωποι αγωνίστηκαν να φτιάξουν. Πιο συγκεκριμένα, στην διαπάλη μεταξύ δυναστικών κατεξουσιαστικών καθεστώτων και των διακριτών κοινωνιών που ήθελαν και θέλουν ελευθερία-εθνική ανεξαρτησία, γεννήθηκε το έθνος-κράτος ως θεσμός συλλογικής ελευθερίας και οι διεθνείς θεσμοί-διεθνές δίκαιο ως μέσα (αναποτελεσματικά όντως, λόγω αιτιών πολέμου για τους οποίους υπάρχει εύρωστο ερμηνευτικό πλαίσιο που κάποιοι δεν γνωρίζουν και ονομάζεται "θεωρία του πολιτικού ρεαλισμού"). Η αναπόδραστη πολυπολιτισμικότητα των κυρίαρχων κοινωνιών που προέκυψαν αναμενόμενα οδήγησε και σε αναζήτηση κανονιστικών προσεγγίσεων που συμβιβάζουν το γεγονός της πολιτισμικής ανομοιογένειας των κοινωνιών με την ανάγκη δημοκρατίας [Η πλειονότητα αποφασίζει) και ταυτόχρονα δίνεται αγώνας να διασφαλιστούν οι μειονότητες χωρίς συμβιβασμούς και ανορθολογισμούς όσον αφορά την δημοκρατία). Αυτό με τον ένα ή άλλο τρόπο συμπυκνώνεται με τους όρους διεθνής νομιμότητα και κράτος δικαίου (πολλοί επιμένουν να ταυτίζουν τους δύο αυτούς όρους αλλά εγώ επιμένω να τους διακρίνω, με τον πρώτο αναφερόμενος στις διεθνείς κανονιστικές ρυθμίσεις και με το δεύτερο στις ενδοκρατικές συμπεριλαμβανομένων αυτών που συμφωνήθηκαν να εφαρμόζονται από κοινού όπως η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων].

Τώρα, ερωτώ: Πως συμβιβάζεται αυτό το οντολογικά θεμελιωμένο σύστημα με εξομοιωτικούς διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς και ηγεμονισμούς που εξ ορισμού αμφισβητούν την κοινωνικοπολιτική οντολογία; Η δική μου απάντηση, είναι διττή: Πρώτον, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Δεύτερον, αίτια πολέμου. Για το τελευταίο, με απλά ελληνικά, αφελείς διεθνιστές, κοσμοπολίτες και φιλοηγεμονικοί διανοούμενοι (αυτές οι τρις κατηγορίες είναι τα τελευταία χρόνια η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων διανοουμένων - βλ http://www.ifestos.edu.gr/46.htm, .http://www.ifestos.edu.gr/26.htm, http://www.ifestos.edu.gr/27.htm) με τον ένα ή άλλο τρόπο γίνονται υποχείρια των δραστών αιτιών πολέμου. Σ' αυτές τις τρις κατηγορίες συμπεριλαμβάνονται και πλήθος καλόπιστων διανοουμένων ή απλών ανθρώπων που η ενδόμυχη τάση να ερμηνεύσουν το διεθνές περιβάλλον είναι συγκεχυμένη επειδή ακριβώς αμέλησαν ή τυχαία δεν μπόρεσαν να πάρουν κάποιο καλό διεθνολογικό βιβλίο να διαβάσουν (βλ. http://www.ifestos.edu.gr/4.htm κλικ μετά "Στοχαστές μεγάλου διαμετρήματος"). Για δεύτερη φορά (βλ σχόλιο στον Κόσμο του Επενδυτή (Σάββατο15 – Κυριακή 16 Απριλίου 2006) του Κωστή Παπαγιώργη) νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω την επιφυλλίδα του Κωστή Παπαγιώργη στον σημερινό (6-7.5.2006) Κόσμο του Επενδυτή. Μου φαίνεται ότι σχολιάζει καλόπιστα, και γι' αυτό ίσως αξίζει τον κόπο να κάνω και εγώ καλόπιστη κριτική. Αυτό βασικά που θέλω να πώ σύντομα, είναι ότι απαιτείται να έχουμε, ιδιαίτερα όσοι διεκδικούν να είναι στοχαστές και οξυδερκείς αναλυτές, αναλυτική μνήμη. Σ' αντίθετη περίπτωση, αερολογούμε. Για παράδειγμα, διαβάζω: "Η μανία των ΗΠΑ για πολέμους δεν αμφισβητείται. Η ευρωπαϊκή αδράνεια, που θυμίζει εξωιστορική στάση, δεν αιφνιδιάζει κανένα,...". Πιο κάτω για τους ηγεμονικούς πολέμους:: "στην πραγματικότητα έχουμε δεδομένα χωρίς ερμηνευτικό πλαίσιο αναφοράς". Δύο μόνο σημεία:

1) Αν θέλει κανείς να σχολιάζει τα του ελληνικού μας πολιτικού οίκου καλά θα κάνει να είναι μελετημένος. Διαφορετικά καταντά όπως μερικούς δημοσιογράφους που λένε ότι τους έλθει στο κεφάλι ή ότι τους είπαν κάποιοι ότι πρέπει να πούνε. Δεν μπορεί για παράδειγμα ο κ Παπαγιώργης να αφήνει αιχμές για το θεμελιωμένο ρεπορτάζ του Άρδην περίεργα μιλώντας για περιχαρακώσεις και ταυτόχρονα να μην έχει διαβάσει το βιβλίο των Κουλουμπή/Βερέμη του 1994 που περίπου περιέγραφαν ένα ανθόσπαρτο διεθνή βίο. Αλλά και τα δικά μου και άλλων όπως του Θανάση Πλατιά πριν μια περίπου δεκαετία θα πρέπει να διαβάσει για να μιλά έγκυρα. Σ' αυτά τα κείμενά μας, αξιολογικά ελεύθερα και αυστηρά διεθνολογικά προβλέφτηκε περίπου με μαθηματική ακρίβεια την εξέλιξη της μεταπολεμικής εποχής. Τότε, ακριβώς, οι δράστες που σήμερα, μερικοί τουλάχιστον, συνεργάζονται με τον κερδοσκόπο Σόρος και άλλες διεθνοπολιτικές ανωμαλίες (γνωστός για τις ρευστές και ελάχιστα διαφανείς διασυνδέσεις του και τις μεγαλομανείς προπολιτικές δηλώσεις του ότι "έχει εξωτερική πολιτική και ότι θα γίνει η συνείδηση του πλανήτη") μας έντυναν με τους ίδιους ανόητους χαρακτηρισμούς περί "περιχαρακώσεων", "εθνικισμών" και άλλων άθλιων ονομασιών που ισοδυναμούσαν με δολοφονία του επιστημονικού μας χαρακτήρα (και που με κανένα τρόπο δεν κατόπτριζε την εξεζητημένη, επιστημονικά βάσιμη και αξιολογικά ελεύθερη θεώρηση που τότε και τώρα κάνουμε για το διεθνές σύστημα). Λίγο πολύ, εξάλλου, το ίδιο γίνεται και σήμερα για άλλα ζητήματα. Το αποτέλεσμα είναι υπό το πρίσμα μιας εδραίας πλέον δυνατότητας αυτοαναφορικού προπαγανδισμού διεθνολογικά ανορθολογικών θέσεων η ελληνική διπλωματία εκτροχιάστηκε στα βράχια. Στηρίζεται σε λάθος εκτιμήσεις σε όλα τα ζητήματα: Την εξέλιξη του διεθνούς συστήματος, την εξέλιξη της αμερικανικής στρατηγικής, την εξέλιξη της ευρωπαϊκής άμυνας και την εξέλιξη της τουρκικής πολιτικής. Στο κυπριακό, όπου λόγω δικών μας αναλύσεων πήγαν κάπως καλύτερα τα πράγματα με την ένταξη στην ΕΕ, οι ίδιοι δράστες φρόντισαν να στηρίξουν το ανελεύθερο σχέδιο Αναν για να εκτροχιαστούμε και πάλιν. Αυτά ... (βλ. inter alia http://www.ifestos.edu.gr/20.htm, http://www.ifestos.edu.gr/32.htm, http://www.ifestos.edu.gr/6.htm).

2) "Η ευρωπαϊκή αδράνεια αιφνιδιάζει". Μα θα πρέπει να αιφνιδιάζει; Κανείς δεν μπορεί και πάλιν να ξεχάσει τις ανοησίες για ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση για την αντίκρουση των οποίων αναίτια(;;) έχουμε υποστεί τεράστιο κόστος. Μνήμη αγαπητέ κ Παπαγιώργη. Μνήμη αναλυτική και θα λύσετε όλες σας τις απορίες. Θα καταλάβετε επίσης ότι σ' αυτό τον τόπο όσα περισσότερα λάθη κάνει κάποιος τόσες περισσότερες "χορηγίες" παίρνει για να ρυπαίνει ακόμη περισσότερο το περιβάλλον με ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες ανόητες "προτάσεις πολιτικής". Ακόμη, όσα περισσότερο συναναστρέφεται κάποιος με κερδοσκόπους, νυν και πρώην αξιωματούχους "υπηρεσιών" ή και αυτονομημένους αξιωματούχους, τόσο περισσότερο προωθείται σε "επιτροπές", "συμβούλια διπλωματίας" και άλλα πόστα διανεμητικού χαρακτήρα. Επειδή μάλιστα συστήματα Σόρος και οι ακαδημαϊκοί διαφεύγουν των ελέγχων της λαϊκής κυριαρχίας υπονομεύεται έτσι η δημοκρατία. Ο πολιτικός ανορθολογισμός, επίσης, θεσμοθετείται, διαχέεται στο πολίτευμα και καθίσταται καθεστώς. Όλα αυτά είναι τόσο γνωστά που πρέπει πλέον να θεωρούνται διϋποκειμενικά αληθή. Καλά θα κάνουν όσοι θέλουν να σκέφτονται και να γράφουν αληθώς και ορθολογιστικά να ανοίξουν τα μάτια τους. Το περιοδικό Άρδην έγραψε πολλά στο τεύχος 58 Μαρτίου-Απριλίου 2006 αλλά πολλοί έσπευσαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη εκτοξεύοντας μύδρους περί περιχαρακώσεων. Ο Νίκος Σταύρου χθες στο Βήμα (5.5.2006) έγραψε μια από τις καλύτερες διεθνοπολιτικές επιφυλλίδες των τελευταίων ετών περιγράφοντας το ίδιο πράγμα σε 500 λέξεις. Τα ίδια λέω και εγώ σε άλλες σελίδες. Το ερώτημα: Γιατί τόση εθελοτυφλία; Τι εξυπηρετεί τέλος πάντων η συστηματική άρνηση της αλήθειας; Σίγουρα, η σιωπηρή πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας - που ατύχησε ποτέ μετά την ανεξαρτησία να μην έχει προικιστεί με μια κρίσιμη μάζα εύρωστης διανόησης και ελλήνων πολιτικών που να στηρίζουν επαξίως την εθνική ανεξαρτησία -, κάποια στιγμή "θα εγερθεί". Η εμπειρία όμως διδάσκει ότι, δυστυχώς, οι κοινωνίες "εγείρονται" ή "ξυπνούν" μόνο όταν δεν αντέχουν άλλο τις ζημιές. Και όταν αυτό έρχεται κανείς δεν ψάχνει ποιος φταίει ή ποιος ακαδημαϊκός έκανε ανορθολογικά ή αντίστροφα ορθολογιστικά σχόλια σε κάποιες επιφυλλίδες ή βιβλιαράκια "προτάσεων πολιτικής". Γι αυτό, υποστήριξα πρόσφατα,. θα πρέπει να λειτουργούμε ορθολογιστικά σε ενεστώτα χρόνο.

Σε άλλη σελίδα http://www.ifestos.edu.gr/40.htm αναπαράγω την αγγλική εκδοχή της Συνθήκης Μη Διασποράς των πυρηνικών όπλων και επιφυλλίδες που δημοσιεύονται ή βρίσκονται υπό δημοσίευση σχετικά με το πυρηνικό πρόβλημα και την κρίση για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Αν και έχω από καιρό αποφασίσει να μη συμμετέχω σε αυτό που λέγεται δημόσιος διάλογος στις εφημερίδες, η έκτακτη αυτή παρέμβαση κρίνεται σκόπιμη επειδή κυριολεκτικά αφήνει άφωνο κάθε στοιχειωδώς μορφωμένο άτομο η φτώχια πληροφοριών και αναλύσεων μετά την όξυνση για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και την απειλή πρώτης χρήσης πυρηνικών όπλων εκ μέρους των ΗΠΑ. Αυτή η θλιβερή κατάσταση οφείλεται, εν πολλοίς, στην παταγώδη αποτυχία της ανάπτυξης της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Αυτή η αποτυχία έχει πολλά αίτια που αναλύονται σε δημοσιεύσεις μου μερικές από τις οποίες είναι αναρτημένες στον παρόντα δικτυακό τόπο (βλ. για παράδειγμα http://www.ifestos.edu.gr/18.htm και http://www.ifestos.edu.gr/46.htm). Αντί οι έλληνες ακαδημαϊκοί να ενδιατρίψουν στα μεγάλα ζητήματα των διεθνών σχέσεων, να επιτύχουν σημαντικές επιστημονικές δημοσίευσης και να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι για έγκυρη δημόσια παρέμβαση, αναλώνονται σε παρασιτικές δραστηριότητες κριτικού κονστρουκτιβιστικού χαρακτήρα στο πλαίσιο ενορχηστρωμένων "συστήματα Σόρος βλ http://www.ifestos.edu.gr/46.htm) διεθνικά δίκτυα. Όλως περιέργως, όλοι μαζί συνομαδώνονται όταν είναι να υποστηριχτούν ανελεύθερες ιδέες που εξυπηρετούν διεθνοφασιστικά συμφέροντα όπως χαρακτηριστικά έγινε στην περίπτωση του σχεδίου Αναν. Όλως περιέργως, επίσης, το σύστημα (παρά;)πληροφόρησης στην Ελλάδα είναι πανέτοιμο αφενός να προσφέρει βήμα σε αεικίνητους διεθνολογούτες τσαρλατάνους που ντυμένοι προοδευτικές προβιές στηρίζουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες αξιώσεις και αφετέρου να καταδικάσει σε σιωπή όποιον έχει κάτι να πει στον στίβο των έγκυρων και αξιόπιστων αναλύσεων. Όσον με αφορά, το ζήτημα των πυρηνικών όπλων, του πυρηνικού δόγματος και της διασποράς τους το έχω σχεδόν εξαντλήσει στην αγγλική μου μονογραφία Nuclear Strategy and European Security Dilemmas (England: Gower Publishers - http://www.amazon.co.uk/exec/obidos/search-handle-url/index=books-uk&field-author=Ifestos%2C%20Panayiotis/026-4702892-8879662). Επίσης έθιξα τα ίδια ζητήματα σε διάφορες ελληνικές μονογραφίες και κυρίως στο κεφάλαιο 34 Ο πόλεμος και τα αίτιά του ((http://www.piotita-publishers.gr/main.htm). Οι σύντομες επιφυλλίδες που δημοσίευονται ή θα δημοσιευτούν σκοπό έχουν να αναλύσουν μερικές καίριες πτυχές αυτού του μεγάλου ζητήματος.

Οι πάρα πολλοί τακτικοί επισκέπτες αυτής της σελίδας διερωτήθηκαν γιατί αυτές τις μέρες αραίωσαν τα σχόλιά μου. Εκτός από ... σφυρίδες και πολλά άλλα κείμενα που "παλεύω", υπάρχει και η υπόθεση Σόρος. Είναι μια πόρτα που άνοιξε και μένει πολύς δρόμος να διανυθεί. Οι ετερόκλητοι, ενδεχομένως ανυποψίαστοι ή λιγότερο ανυποψίαστοι αλλά ποικίλων βαθμίδων συνεργαζόμενοι με το "σύστημα Σόρος" και δράστες των ανορθολογισμών των τελευταίων ετών ότι είναι πλέον πιασμένοι στην ποντικοπαγίδα που λέγεται "υπόθεση Σόρος". Τίποτα δεν τους σώζει παρά μόνο δημόσια παραδοχή λάθους. Κυρίως των επιστημονικών λαθών για τα οποία και κυρίως ενδιαφέρουν τον υποφαινόμενο. Δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες φορολογούμενοι αναγνώστες και φοιτητές δικαιούνται καλύτερων αναλύσεων όταν φορείς ακαδημαϊκών τηβέννων μιλούν και γράφουν. Είναι επίσης και το γεγονός πως οι διεθνείς σπουδές εκτρέπονται σε τέτοιο βαθμό που διολισθαίνουν στο τέλμα των ανελεύθερων εκλογικεύσεων. Το ανώτατο στάδιο αυτών των εκλογικεύσεων ενσαρκώθηκε σε αυτό που γράφτηκε ή ειπώθηκε από πάρα πολλούς όσον αφορά το σχέδιο. Για την "υπόθεση του σχεδίου Αναν" θα ασχολούμαστε μια ζωή (ή όση μας έμεινε) μιας και αποτελεί μια από τις καλύτερες περιπτωσιολογικές μελέτες των συγχρόνων διεθνών σχέσεων - βλ. σημ. 4 http://www.ifestos.edu.gr/27.htm). Με την υπόθεση Σόρος όπως ξεδιπλώνεται, όμως, μάλλον θα ασχολούμαστε και στις ... επόμενες ζωές μας. Φαίνεται πως όλα κουσούρια του παραπαίοντος νεοελληνικού κράτους από το 1821 μέχρι σήμερα συνοψίζονται στην υπόθεση αυτή. Ολοένα και περισσότερα νήματα ενώνονται σ' ένα γόρδιο δεσμό που ενσαρκώνει οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ξένη εξάρτηση, δηλαδή, αποδυνάμωση της εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας σε βαθμό πλήρους εξουδετέρωσης του ανοσολογικού συστήματος της διπλωματίας μας. Απόλυτη παρακμή θα σήμαινε όταν επιστημονικά ανεξέλεγκτοι προϊόντα και υποπροϊόντα "συστημάτων Σόρος" θα οδεύσουν ακόμη και προς την δημοτική εκπαίδευση. Τα καλά νέα είναι ότι ολοένα και περισσότερα και σημαντικότερα αντισώματα ενεργοποιούνται τις τελευταίες εβδομάδες. Εκτός λοιπόν και αν οι δράστες εκτιμήσουν λανθασμένα ότι μπορούν να αποδυθούν σε αγώνα υπεράσπισης των "συστημάτων Σόρος" που θα τους βυθίζει ολοένα και περισσότερο στα λάθη (προσωπικά πολύ θα το ήθελα για να διευκολυνθεί ακόμη περισσότερο το έργο μου άσκησης επιστημονικών ελέγχων), αν μη τι άλλο, οι δράστες της επιστημονικής παρακμής είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτοκριτική.

Δύο νέα της τελευταίας στιγμής (3.5.2006): Οι περιπλεγμένοι με δραστηριότητες των "συστημάτων Σόρος" απόκτησαν ένα μεγάλο σύμμαχο. Το "ουράνιο τόξο". Beautiful ... Ακόμη πρώην ανώτατο στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων παραιτήθηκε από κάποιο Συμβούλιο διεθνικού ΜΚΟ που παράγει "προτάσεις πολιτικής" στο οποίο αντιλαμβάνομαι ότι επί πολλά χρόνια συμμετείχε ελάχιστα έως καθόλου στις συνεδριάσεις . Πολλά έχουμε να ακούσουμε ακόμη ... Για να μιλήσουμε σοβαρά, όμως, θα έλεγα ότι σοβαροί άνθρωποι πρέπει να προσέχουν. Είναι μεγάλο ατύχημα για ένα πετυχημένο στρατηγό, ένα πρύτανη πανεπιστημίου ή ένα δημοσιογράφο ή επιχειρηματία να μετατρέπεται σε νομιμοποιητική "γλάστρα" διεθνικών ΜΚΟ που έχουν σχέσεις με "συστήματα Σόρος". Ακόμη πιο σημαντικό μεγάλες τράπεζες και οργανώσεις να προσέχουν ποιους χρηματοδοτούν. Εύκολα μπορούν να εκτεθούν χωρίς να το θέλουν.

Στηλιτεύοντας τον παραλογισμό μερικών τάσεων του φιλελευθερισμού που παραβλέπουν ή παρακάμπτουν τον διαμορφωτικό ρόλο των μεταφυσικών κατασκευών στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και το γεγονός ότι αυτό καταδεικνύει ότι δεν έχουν ξεκόψει ολοκληρωτικά και τελειωτικά από το θεολογικό παρελθόν τους ο Κονδύλης έγραψε: «απέρριψαν τα περιεχόμενα της θεολογικής σκέψης βάζοντας στη θέση τους αντίποδές τους και επιτρέποντας έτσι ασυνείδητα τη δική τους σκέψη να προσδιοριστεί αρνητικά από την κοσμοθεώρηση του αντιπάλου. Αντί να ξεκόψουν από τη θεολογία ως κάτι ξεπερασμένο κα αδιάφορο, οι Νέοι Χρόνοι αναγκάστηκαν να θεολογήσουν, να πάρουν θεολογικές αποφάσεις. Η εκκοσμίκευση των ιδεών συντελέστηκε και αυτή κάτω από τις φτερούγες της θεολογίας της οποίας επιβεβαιωνόταν έτσι η συστηματική και εννοιολογική υπεροχή» (1994, σ. 165). Και αλλού: "«Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης Ισχύς και απόφαση 1991, σ. 213) βλ. επίσης http://www.ifestos.edu.gr/44.htm). Αυτές οι επιστημονικά βασιμότατες εκτιμήσεις του μεγάλου ελληνογερμανού στοχαστή ήλθαν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες κοιτάζοντας γύρω μου τους ανθρώπους να οδεύουν στις εκκλησίας οικογενειακά. Για ένα οποιοδήποτε παρατηρητή της ανθρώπινης ζωής και πολύ περισσότερο για ένα "κοινωνικό επιστήμονα" το ερώτημα είναι πως εκτιμά αυτή την διαχρονικά επαληθευμένη ανθρώπινη συμπεριφορά. Ποιοι είναι "ορθολογιστές", αυτοί που την ενσωματώνουν τους επιστημονικούς στοχασμούς τους όπως ο αγνώστου πίστης Κονδύλης ή αυτοί αμφισβητούν την ύπαρξή της και την σημασία της; Απλό ερώτημα αλλά βαθύτατων επιστημολογικών και επιστημονικών -αναμφίβολα επίσης και πολιτικών - προεκτάσεων ...

3.5.2006. Κρίση γύρω από τα πυρηνικά του Ιράν: Εισαγωγικές επισημάνσεις

Αναπαράγω εδώ την αγγλική εκδοχή της Συνθήκης Μη Διασποράς των πυρηνικών όπλων. Θα ακολουθήσουν επιφυλλίδες μου στις οποίες θα αναλύσω συντομογραφικά το ζήτημα της πυρηνικής ισχύος τις έξη τελευταίες δεκαετίες, το πρόβλημα της διασποράς των πυρηνικών όπλων και τις διεθνοπολιτικές του πτυχές. Αν και έχω από καιρό αποφασίσει να μη συμμετέχω σε αυτό που λέγεται δημόσιος διάλογος στις εφημερίδες, η έκτακτη αυτή παρέμβαση κρίνεται σκόπιμη επειδή κυριολεκτικά αφήνει άφωνο κάθε στοιχειωδώς μορφωμένο άτομο η φτώχια πληροφοριών και αναλύσεων μετά την όξυνση για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και την απειλή πρώτης χρήσης πυρηνικών όπλων εκ μέρους των ΗΠΑ. Αυτή η θλιβερή κατάσταση οφείλεται, εν πολλοίς, στην παταγώδη αποτυχία της ανάπτυξης της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Αυτή η αποτυχία έχει πολλά αίτια που αναλύονται σε δημοσιεύσεις μου μερικές από τις οποίες είναι αναρτημένες στον παρόντα δικτυακό τόπο (βλ. για παράδειγμα http://www.ifestos.edu.gr/18.htm και http://www.ifestos.edu.gr/46.htm). Αντί οι έλληνες ακαδημαϊκοί να ενδιατρίψουν στα μεγάλα ζητήματα των διεθνών σχέσεων, να επιτύχουν σημαντικές επιστημονικές δημοσίευσης και να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι για έγκυρη δημόσια παρέμβαση, αναλώνονται σε παρασιτικές δραστηριότητες κριτικού κονστρουκτιβιστικού χαρακτήρα στο πλαίσιο ενορχηστρωμένων "συστήματα Σόρος βλ http://www.ifestos.edu.gr/46.htm) διεθνικά δίκτυα. Όλως περιέργως, όλοι μαζί συνομαδώνονται όταν είναι να υποστηριχτούν ανελεύθερες ιδέες που εξυπηρετούν διεθνοφασιστικά συμφέροντα όπως χαρακτηριστικά έγινε στην περίπτωση του σχεδίου Αναν. Όλως περιέργως, επίσης, το σύστημα (παρά;)πληροφόρησης στην Ελλάδα είναι πανέτοιμο αφενός να προσφέρει βήμα σε αεικίνητους διεθνολογούτες τσαρλατάνους που ντυμένοι προοδευτικές προβιές στηρίζουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες αξιώσεις και αφετέρου να καταδικάσει σε σιωπή όποιον έχει κάτι να πει στον στίβο των έγκυρων και αξιόπιστων αναλύσεων. Όσον με αφορά, το ζήτημα των πυρηνικών όπλων, του πυρηνικού δόγματος και της διασποράς τους το έχω σχεδόν εξαντλήσει στην αγγλική μου μονογραφία Nuclear Strategy and European Security Dilemmas (England: Gower Publishers - http://www.amazon.co.uk/exec/obidos/search-handle-url/index=books-uk&field-author=Ifestos%2C%20Panayiotis/026-4702892-8879662). Επίσης έθιξα τα ίδια ζητήματα σε διάφορες ελληνικές μονογραφίες και κυρίως στο κεφάλαιο 34 Ο πόλεμος και τα αίτιά του ((http://www.piotita-publishers.gr/main.htm). Οι σύντομες επιφυλλίδες που δημοσίευονται ή θα δημοσιευτούν σκοπό έχουν να αναλύσουν μερικές καίριες πτυχές αυτού του μεγάλου ζητήματος.

«Είναι η κορυφή του παγόβουνου που αρχίζει να λειώνει», γράψαμε πέρυσι όταν άρχισε να αποκαλύπτεται ότι η γνωστή «στρατηγική της μαλακής ισχύος» (http://www.ifestos.edu.gr/26.htm, http://www.ifestos.edu.gr/27.htm) σχετίζεται βαθύτατα με την παραλίγο απώλεια της συλλογικής ελευθερίας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Κύπρο και το αρρωστημένο πνευματικό σύστημα που αποτέλεσε το εργαλείο παραβίασης του διεθνούς δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των διεθνών συμβάσεων και όλων ανεξαιρέτως των κατακτήσεων του πολιτικού πολιτισμού στις ενδοκρατικές και διακρατικές κοινωνικές σχέσεις (κλικ για την έκθεση των εμπειρογνωμόνων που θεμελιώνει απόλυτα αυτήν την ανθρώπινη τραγωδία που μόλις και αποφεύχθηκε με το ορθολογιστικό ΟΧΙ των κυπρίων στις 24 Απριλίου 2004 - http://www.ifestos.edu.gr/32.htm). Τα στοιχεία που δημοσιεύει το περιοδικό Αρδην Μαρτίου-Απριλίου 2006 στο οποίο ήδη αναφέρθηκα πριν μερικές μέρες (8.4.2006) και για τα οποία θα επανέλθω δριμύτερος φαίνεται ότι ζεσταίνουν ακόμη λίγο την ατμόσφαιρα που θα λειώσουν το προαναφερθέν παγόβουνο με τους πολλούς και κρύους δαιδαλώδεις θαλάμους του διεθνοπολιτικού παρασκηνίου. Ως μελετητής στοιχειωδών πτυχών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και της στρατηγικής μαλακής ισχύος των μεταπολεμικών κυβερνήσεων των ΗΠΑ – και ανεξαρτήτως του συνειδητού ή ασυνείδητου χαρακτήρα των δραστών αυτών των διεθνοπολιτικών ανωμαλιών– οι επιπρόσθετες πληροφορίες του Αρδην δεν ανήκουν σε οποιαδήποτε συνωμοσιολογική ή άλλη περίεργη ερμηνεία των διεθνών γεγονότων. Ούτε έχουν σχέση με αμυντικούς-σοβινιστικούς εθνικισμούς, φοβίες και άλλα τέτοια. Είναι μια πολύ απλή υπόθεση που τονίζει τις ατέλειες του διεθνούς συστήματος, την ύπαρξη των αιτιών πολέμου και κυρίως τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς που αποσταθεροποιούν την ενδοκρατική και διακρατική ζωή. Κυρίως –και ανεξαρτήτως μηδενικής ή μεγάλης πατριωτικής ευαισθησίας του καθενός μας ή βαθμού προσήλωσης στην εθνική ιδέα– οι διεθνοπολιτικές ανωμαλίες όπως αυτές του φαινομένου Σόρος πλήττουν τα ιερά και τα όσια της συλλογικής ανθρώπινης ζωής.

Με όρους οικουμενικής και διαχρονικής κατανόησης της πολιτικής, φαινόμενα όπως του «συστήματος Σόρος» συνιστούν μια από τις σημαντικότερες διεθνοπολιτικές διαστροφές της εποχής μας που επηρεάζει τόσο την διακρατική όσο και την ενδοκρατική ζωή. Μια πολυκέφαλη και αόρατη λερναία ύδρα γεννά διαρκώς αυγά που εκκολάπτονται στις κοινωνίες ασθενών κρατών της περιοχής μας αλλά και ευρύτερα. Εκμεταλλευόμενοι την διάδοση των ΜΚΟ και ευκαιριών κοινωνικά ανεξέλεγκτης διεθνικής δράσης, τα αυγά διασπείρονται ακόμη και σε στρατηγικούς τομείς των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων όπως η διπλωματία, οι Ένοπλες Δυνάμεις, ο περίγυρος προέδρων και πρωθυπουργών, τα συμβούλια εξωτερικής πολιτικής και κυρίως το εκπαιδευτικό σύστημα. Το εκπαιδευτικό σύστημα, εξάλλου, είναι αναμενόμενα και ο στρατηγικός στόχος που διευκολύνει την διείσδυση και τον πολιτικό έλεγχο κάθε φορέα πολιτικών ανωμαλιών που θέλει να παρακάμψει τους θεσμούς ελευθερίας των κυρίαρχων κοινωνιών (κλικ για ανάλυσή μου) και να αποκομίσει άνομα ή καταχρηστικά οφέλη.

Διεθνικές συσπειρώσεις ατόμων και ομάδων που στερούνται κοινωνικής αναφορικότητας επηρεάζουν πλέον δραστικά, διανεμητικά και βαθύτατα την ενδοκρατική και διακρατική ζωή, πλήττοντας έτσι την λαϊκή κυριαρχία, αποδυναμώνουν την δημοκρατία και ροκανίζουν τον διακρατικό και ενδοκρατικό πολιτικό ορθολογισμό (για τον τρόπο που εμπλέκεται το ζήτημα των ΜΚΟ κλικ για μετάβαση σε σχετικές αναλύσεις

δράστες –αν και σίγουρα ακολουθώντας την γνωστή προσέγγιση «καταδίκης σε σιωπή» αυτών που τους αποκαλύπτουν – να κάνουν το μεγάλο λάθος να αρχίσουν να διαμαρτύρονται σπασμωδικά. Έτσι μόνο θα αποκαλυφτούν πλήρως. Μόνο αν αρχίσει μια μεγάλη δημόσια συζήτηση για τις δραστηριότητές τους θα προκαλέσουν το ανύπαρκτο σήμερα κοινωνικό ενδιαφέρον για δυνάμεις στερούμενες κοινωνικής αναφορικότητας που διαπλέκονται με τον ελάχιστα διαφανή διεθνικό περίγυρο και που επηρεάζουν διανεμητικά τα ζωτικά νομιμοποιημένα συμφέροντά τους.

Το μεγαλύτερο ίσως ζήτημα των σχετικών δημοσιευμάτων αφορά, αναμφίβολα, τις διεθνικά χρηματοδοτούμενες συσπειρώσεις για να αλλάξουν οι πεποιθήσεις και οι κοσμοθεωρητικοί προσανατολισμοί των κοινωνιών (βλ. στις θέσεις των αμερικανών για το πώς βλέπουν και το πώς μεθοδεύουν αυτή την πολιτική στο πλαίσιο της στρατηγικής μαλακής ισχύος –για τον ρόλο του Σόρος βλ το δοκίμιο του Jonathan Moat-κλικ εδώ για μετάβαση http://www.ifestos.edu.gr/26.htm). Ασφαλώς, δεν θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα αν αξιολογικά ελεύθεροι και αντικειμενικοί κοινωνικοί επιστήμονες αναζητήσουν τυχόν ιστορικά λάθη στα ιστορικά εγχειρίδιά μας για να διορθωθούν. Καμιά τέτοια σχέση δεν μπορεί να έχει, όμως, μια ρητά δηλωμένη αντίληψη εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπών με την ιστορική έρευνα και συνεπακόλουθα η προδιαγεγραμμένη επιλεκτική χρήση πηγών, γεγονότων και μεθοδολογικών εργαλείων για να αλλάξουν οι κοσμοθεωρητικές και άλλες ιδέες κοινωνιών βαθύτατα διαμορφωμένων. Τέτοια πνευματικά ανοσιουργήματα είναι αηδιαστικά, προσβάλλουν πάγιους κώδικες επιστημονικής δεοντολογίας και καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με την επιστημονική ή οποιαδήποτε άλλη αλήθεια. Γι’ αυτό, κάποιος θα ανέμενε τρις μόνο αντιδράσεις: Πρώτον, αποκήρυξη τεχνητών επιστημονικών κατασκευών από την επιστημονική κοινότητα (αν υπήρχε). Δεύτερον, σπασμωδικές αντιδράσεις από τους ίδιους τους δράστες που σιγά-σιγά θα τους βυθίσει στο τέλμα των ανοησιών τους και στην (επιστημονική και κοινωνική) περιφρόνηση. Τρίτον, ανόητα σχόλια λόγω παρανοήσεων και παρεξηγήσεων ή ανεπίγνωστων προσκολλήσεων σε μεταμοντέρνα θεωρήματα και ιδεολογήματα.

Σε ποια λοιπόν από αυτές τις τρις κατηγοριοποιήσεις να κατατάξω το χθεσινό σχόλιο στον Κόσμο του Επενδυτή (Σάββατο15 – Κυριακή 16 Απριλίου 2006) του Κωστή Παπαγιώργη. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω τον κ Παπαγιώργη είτε προσωπικά είτε ως επιστήμονα (αν δεν κάνω λάθος έγραψε κάποια ιστορικά βιβλία που σχολιάστηκαν ευρύτερα αλλά που δεν είχα τον χρόνο να διαβάσω). Ενώ λοιπόν ο σχολιογράφος κάνει μια μάλλον καλή σύντομη περίληψη των αναλύσεων του Άρδην, "σφηνώνει" στο κείμενό του και μια παράγραφο που μαστιγώνει αναίτια αυτό τον λαό υποβάλλοντας επιστημονικά αδιάφορα και ανούσια (αν όχι ανόητα) συνθήματα περί ελλήνων που «παιδιώθεν»(sic) μάθαιναν για συνοριακές περιχαρακώσεις που δημιουργούν αυταπάτες, φοβίες ή αντίστροφα αίσθημα ασφαλείας. Δεν κατανοώ ειλικρινά πως σχετίζονται αυτά με τις διανεμητικές δραστηριότητες ενός διεθνοπολιτικού τέρατος με ποικιλόμορφα πλοκάμια και διασυνδέσεις που υπονομεύει την λαϊκή κυριαρχία στον κρίσιμο τομέα της εξωτερικής πολιτικής!

Θέλουμε να ροκανίσουμε ή και να αποσυναρμολογήσουμε (όπως θέλουν οι διεθνοαναρχικοί κριτικοί κονστρουκτιβιστές) την συλλογική μας ανεξαρητησία-κυριαρχία; Έπαψε η κυριαρχία να αποτελεί τον φορέα πνευματικής και υλικής διανεμητικής δικαιοσύνης και θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ κάποιου Σόρος και του τίποτα; Δεν είναι ηθικά δικαιολογημένο να δυσφορεί κάποιος όταν διεθνοπολιτικοί δρώντες χωρίς κοινωνική αναφορικότητα επηρεάζουν την διπλωματία και τα μεγάλα συμφέροντα των φιλειρηνικών κρατών θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τα συμφέροντα φιλειρηνικών κρατών που ήδη κινδυνεύουν από΄ ηγεμονικές και αναθεωρητικές αξιώσεις; Ιδιαίτερα όσον αφορά τους πνευματικούς ανθρώπους, δεν τους ενδιαφέρει εάν και όταν κάποιος διεθνοαναρχικός Σόρος συν-χρηματοδοτεί αναθεώρηση της ιστορίας και όταν κάποιοι που κατέχουν ακαδημαϊκές θέσεις προ-δηλώνουν το συμπέρασμα που θα βγάλουν; Δεν ενδιαφέρει ότι τα οποιαδήποτε ασήμαντα ιστορικά λάθη γίνονται πρόσχημα για καταστολή της ιστορικής αλήθειας και αντικατάστασης της ιστορικής γνώσης με παιδαριώδεις ανεκδοτολογίες που θίγουν τόσο την κοινή λογική όσο και την διϋποκειμενική ιστορική αλήθεια!

Αν τέτοια αντικοινωνικά πνευματικά σκουπίδια δεν ελεγχθούν, χωρίς να το καταλάβουμε ίσως φθάσουμε στο σημείο να διδάσκονται πλέον στα δημοτικά αυτά που ήδη κυκλοφορούν στα πανεπιστήμια. Ότι δηλαδή η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν περίπου αγαθοεργός, ότι οι αγωνιστές της ελευθερίας της ελληνικής ανεξαρτησίας ήταν αλήτες ή δολοφόνοι (ή κατά το πιο σύγχρονο … «τρομοκράτες» και … εθνικιστές») και ότι οι τελευταίοι εξεγέρθηκαν κατά αυτού του θαυμαστού οθωμανικού κόσμου (γιατί όχι, επίσης, ότι οι βασανιστές του Αθανάσιου Διάκου ήταν αγαθοί και ότι όταν τον σούβλιζαν του χάϊδευαν την κώμη). Έλεος …

Καλά θα κάνουν, πάντως, να γνωρίζουν οι νοήμονες επιφυλλιδογράφοι ότι επειδή scripta manent να προσέχουν τι γράφουν για το μεγάλο αυτό ζήτημα που μόλις αρχίζει να συζητείται. Αν είναι καλόπιστοι και απλά αφελείς θα πάθουν όπως και αυτοί που σύρθηκαν από το ίδιο σύστημα στην υποστήριξη του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν και σήμερα τραβούν απελπισμένα όλες τις τρίχες του σώματός τους … Τέλος, κάτι ακόμη: Όσοι για οποιοδήποτε λόγο διολισθαίνουν στην υποστήριξη των δράσεων και υπό-δράσεων πολιτικών ανωμαλιών όπως αυτή του Σόρος, πρέπει να κατανοήσουν ότι εκ προοιμίου εισέρχονται σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Τα μέλη των κοινωνιών ότι και να πιστέψουν εφήμερα και όσο και να παρασυρθούν παθαίνοντας έτσι ζημιές, στο τέλος στρέφονται εναντίον όσων επιβουλεύονται στην ελευθερία τους. Κυρίως, εναντίον όσων επιβουλεύονται την συλλογική τους ελευθερία-ανεξαρτησία για την οποία τα μέλη μιας κοινωνίας δεν έχουν ανάγκη να μάθουν γιατί την ήθελαν ή γιατί είναι πολύτιμη. Όσο και να τους ροκανίσουν την αντικειμενικά ορθή γνώση των ιστορικών γεγονότων, θα ξέρουν πάντα την διϋποκειμενική ιστορική αλήθεια που κανένα ψευτο-ιστορικό κείμενο ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένο δεν μπορεί να σβήσει από την συνείδησή τους. Κανένας σόρος και κανένα σοροφιδάκι δεν χρειάζονται τα μέλη μιας κυρίαρχης κοινωνίας για να γνωρίζουν γιατί υπάρχουν, γιατί θέλουν να είναι ελεύθεροι και γιατί η πολιτική τους κυριαρχία είναι πολύτιμη αν θέλουν την ανεξαρτησία τους. Στρέφονται εναντίον των κοινωνιών, οι αφελείς. Έστω και αν τα απτά υλικές αποζημιώσεις των «ερευνητικών χρηματοδοτήσεων» θα τους διευκολύνουν στην απόλαυση μερικών ακόμη υλικών αγαθών, αργά ή γρήγορα στην συνείδηση όλων θα αποκαλυφτούν ως δράστες διεθνοπολιτικού ανορθολογισμού και ως παρακολουθήματα αντικοινωνικής πνευματικής δραστηριότητας. Δεν είναι οι πρώτοι και μάλλον δεν θα είναι οι τελευταίοι που αναπτύσσουν αντικοινωνική πνευματική δραστηριότητα ροκανίζοντας τα οντολογικά θεμέλια της συλλογικής κυρίαρχης ύπαρξης των κοινωνιών. Η ζωή συνεχίζεται με ζημιές και κέρδη όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων, πνευματικά και υλικά. Όλα εισρέουν σε μια πλάστιγγα με δύο δίσκους. Στον ένα δίσκο είναι τα πνευματικά σκουπίδια και η αντικοινωνική πνευματική δραστηριότητα. Στον άλλο δίσκο είναι οι κυρίαρχες κοινωνίες που αγωνίζονται για πνευματική ολοκλήρωση και υλική ευημερία. Οι τελευταίες συχνά άγονται και φέρονται στο τέλος όμως τοποθετούνται πάντα ορθά υπέρ της ανεξαρτησίας-ελευθερίας. Το πρόβλημα είναι ότι όσες κοινωνίες δεν προσέχουν στο τέλος πάντα παθαίνουν ζημιές. Κάποιες άλλες των οποίων τα κοσμοθεωρητικά τους θεμέλια και τα ηθικοκανονιστικά τους εποικοδομήματα ατυχώς θα αποσυναρμολογηθούν, ενδέχεται και να υποστούν θανάσιμο πλήγμα.

Μια κατά τα άλλα σπασμωδική παράθεση ασυνάρτητων συνθημάτων περί «φοβιών και περιχαρακώσεων» σε σχέση με το φαινόμενο Σόρος μου έδωσε την ευκαιρία για σχόλιο 1275 λέξεων. Αναγκαία και μη εξαιρετέα υποχρέωση για τις χιλιάδες που επισκέπτονται κάθε μήνα την παρούσα σελίδα και που συχνά μου στέλλουν μηνύματα αν αργήσω να σχολιάσω κάποια κτυπητά γεγονότα.

Σημείωση. Καθημερινά μου αποστέλλονται πολλά μηνύματα από επισκέπτες της ιστοσελίδας μου και συνήθως τα απαντώ τάχιστα. Πιο κάτω παραθέτω –χωρίς όμως να αναφέρω τα στοιχεία επειδή δεν ρώτησα– χαρακτηριστική επιστολή συνάδελφου καθηγητή περιφερειακού πανεπιστημίου που κατά κάποιον τρόπο εκφράζει την απελπισία του για το γεγονός ότι πλέον οι επιφυλλίδες κυριαρχούνται από κονδυλοφόρους οι οποίοι αν αποθρασυνθούν ακόμη περισσότερο υποθέτω ότι θα ζητούν να επανέλθει το καθεστώς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας … Π.΄ΦΉφ Ήφ.

Ευχαριστώ για την ενημέρωση! [σχετικά με την πρόταση διεξαγωγής έρευνας για τα πεπραγμένα της διεθνολογικής κοινότητας – κλικ για μετάβαση Επιστημολογικά, γνωσιολογικά και συναφή ακαδημαϊκά ζητήματα http://www.ifestos.edu.gr/43.htm] Φυσικά συμφωνώ και ανησυχώ σφόδρα για την καθόλου πορεία των εθνικών μας θεμάτων. Αλήθεια, μήπως αρχίζουν να ξυπνούν οι ‘αρμόδιοι’ ή μήπως περιμένουν να κάνουμε αναχαιτίσεις στο…Ιόνιο ! Ελπίζω πάρα πολύ να πιάσετε λαυράκι σχετικά με την χρηματοδότηση των κυρίων του ΕΛΙΑΜΕΠ. Διερωτώμαι πάντως, γιατί εμείς, παρ΄όλον ότι δημοσιεύουμε στα εγκυρότερα διεθνή περιοδικά της ειδικότητάς μας και οι εργασίες μας δέχονται συνεχώς διεθνείς αναφορές, λαμβάνουμε τα ψιχία από την ΓΓΕΤ(οπότε βέβαια ευδοκήσει να δώσει για την βασική έρευνα) και γιατί δεν μας ιδρύει ένα ανάλογο κέντρο ως το ΕΛΙΑΜΕΠ, αν και συχνά προσπαθούμε μαζί με συναδέλφους των άλλων πανεπιστημίων. Πως τόσο στα ‘μουλωχτά’ και ξαφνικά εμφανίσθηκε προ ολίγων ετών το ΕΛΙΑΜΕΠ. Ετσι γίνεται στην ΕΕ ή μήπως όχι; Φυσικά και όχι, όπως πολύ καλά γνωρίζω και από την επί αρκετά χρόνια υπηρεσία μου σε έγκριτο πανεπιστήμιο της Βρετανίας… Και σήμερα, 13/4/06, ο κ. …. [ο επιστολή αναφέρει όνομα επιφυλλιδογράφου που παραλείπω] δοκιμάζει την υπομονή μας στα ΝΕΑ, ανησυχώντας για τους μουσουλμάνους της _Θράκης. Δεν τον είδα, όμως να ανησυχεί για την εξαφάνιση των πολυπληθών ελληνικών παροικιών στην Πόλη, Ιμβρο, Τένεδο και την συνεχιζόμενη δήμευση των περιουσιών τους στα πλαίσια της …ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, χωρίς καμία απολύτως αντίδραση από το κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενο ελληνικό κράτος. Σε τι σημείο εξευτελισμού θα φθάσουν αυτοί οι φοβερά επικίνδυνοι άνθρωποι και πως θα απαλλαγούμε από αυτούς… Πιστεύω πάντως ότι πρέπει να επαναλάβετε την επιφυλλίδα σας στα ΝΕΑ για να δίνεται η κατάλληλη απάντηση σε αυτούς τους ‘πραγματιστές’.

Ευχαριστώ για το μήνυμα. Αναφορικά με το τελευταίο, αποκλείεται να επανέλθω σε τακτικές επιφυλλίδες επειδή εκτιμώ πως δεν ωφελούν σε οτιδήποτε. Οι κοινωνίες, σε κάθε περίπτωση, ούτε σώζονται ούτε κινδυνεύουν από επιφυλλιδογράφους. Πόσες επιφυλλίδες ο κύριος που αναφέρεται και άλλοι δράστες έγραψαν υποστηρίζοντας το ανελεύθερο σχέδιο Αναν; Εκατοντάδες ή και χιλιάδες. Εν τούτοις, ο κυπριακός λαός ψήφισε ΟΧΙ. Εν τέλει, η επάνοδός μου στον χώρο των τακτικών επιφυλλίδων θα είναι, ενδεχομένως, είδος νομιμοποίησης χιλιάδων ανοησιών ανάλογων με τις τσαρλατανιές στις οποίες αναφέρεστε. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, όταν έκανα την πρόταση να χρηματοδοτήσει το ΕΛΙΑΜΕΠ μια έκθεση πεπραγμένων ήξερα ότι είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα γίνει αποδεκτή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω ανάλυση για τα μαύρα χάλια των διεθνών σπουδών, ζήτημα για το οποίο ήδη έγραψα και για το οποίο θα επανέλθω δριμύτερος μελλοντικά. Όσο για το τι κάνουμε, η λύση βρίσκεται στην αντίσταση της κοινωνίας ο μέσος όρος της οποίας είναι πολύ καλύτερων προδιαγραφών από διεθνολογούντες κα πολιτολογούντες ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους και συχνά απελπιστικά αγράμματους (ή το πιο σύνηθες επιστημονικά τυφλωμένους λόγω προκαταλήψεων και ιδεοληψιών ή άλλων λιγότερο γνωστών λόγων). Το πρόβλημά μας είναι ότι ποτέ -μετά το 1821 - αυτή η κοινωνία δεν ασκούσε πραγματική λαϊκή κυριαρχία. Σήμερα ο πήχης της λαϊκής κυριαρχίας κατεβαίνει ολοένα και περισσότερο. Θα μπορούσε όμως να αναπτύξει διαφόρων ειδών αντιστάσεις. Πόσοι για παράδειγμα αντιδρούν σε κείμενα όπως αυτά που αναφέρεστε, τουλάχιστον με το να μην αγοράζουν τις εφημερίδες που τις δημοσιεύουν ή απαντώντας με επιστολές; Πότε θα απαλλαγούμε από αυτούς; Τουλάχιστον στον χώρο των "διεθνών σπουδών" και ευρύτερα σ' αυτήν επιστημονική υπόθεση που λέγονται κοινωνικές σπουδές ίσως ποτέ. Ολοένα και περισσότερα πανεπιστημιακά τμήματα ελέγχονται. Κανείς, δεν έχει παρά να διαβάσει την τελευταία έκδοση του περιοδικού Άρδην (Μάρτιος – Απρίλιος 2006) για να μείνει άφωνος πόσο βαθαίνει το πρόβλημα. Σε σχέση με αυτό το τεράστιο ζήτημα που τέθηκε με τις δημοσιεύσεις του Άρδην σύντομα θα αναρτήσω στην ιστοσελίδα μου πολλά σχόλια.

Επιτέλους ο κύβος ρίχθηκε. Μετά τα περσινά δημοσιεύματα (βλ.http://www.ifestos.edu.gr/26.htm, http://www.ifestos.edu.gr/27.htm) το περιοδικό Άρδην θεμελίωσε την έναρξη μιας σοβαρής έρευνας για την σημαντικότερη ίσως πτυχή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της μεταπολεμικής περιόδου: Την υπονόμευση της ελληνικής κυριαρχίας και της κυριαρχίας άλλων κοινωνιών στην περιφέρειά μας από διεθνικούς δρώντες όργανα των πιο σκοτεινών και αδιαφανών δυνάμεων της "παγκοσμιοποίησης". Για να το πούμε με δικούς μου ακαδημαϊκούς όρους, για την εκμετάλλευση της αλληλεξάρτησης και της τεχνολογίας για να δημιουργηθούν διεθνικοί δρώντες που εξυπηρετούν εγκληματικούς σκοπούς (τρομοκρατία), μακάβρια συμφέροντα κοινωνικά ανέντακτων διεθνοαναρχικών όπως ο Σόρος και ηγεμονικές αξιώσεις επικυριαρχίας της στρατηγικής "μαλακής ισχύος" των ΗΠΑ. Για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε με σχόλια και περισσότερα στοιχεία. Για την ώρα αναπαράγουμε, στην Αγγλική όμως γλώσσα, το εξαιρετικό κείμενο της Heather Coffin, μετάφραση του οποίου περιέχει το τεύχος του Άρδην που μόλις κυκλοφόρησε.. Από τώρα και στο εξής πολλά θα βγουν στην φόρα και πολλά θα φωτιστούν καλύτερα. Οι ελιτίστικες εμφανίσεις σε στημένα τηλεοπτικά πάνελ ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων παρακολουθημάτων των πιο σκοτεινών δυνάμεων του διεθνικού και διεθνοπολιτικού παρασκηνίου δεν επαρκούν πλέον για να καλύψουν την γύμνια του Βασιλιά κοσμοπολιτών της νησιών του Σαρωνικού. Αυτό που ίσως δεν κατανοούν κάποιοι που βουτούν στα εξωπανεπιστημιακά λεφτά των "συνεδρίων" και των "ερευνών των ταυτοτήτων" είναι ότι αργά ή γρήγορα θα ελεγχθούν κοινωνικά (το ότι θα ελεγχθούν κοινωνικά δεν έχω καμιά αμφιβολία, το ζήτημα είναι πόσες ζημιές θα πάθουμε εμείς και άλλοι μέχρι τότε). Επειδή ακριβώς πρόκειται για την αρχή εγώ και πολλοί άλλοι θα επανέλθουμε ...

Παραθέτω πιο κάτω επιστολή στους New York Times σχετικά με κείμενό τους που έγραφε ότι οι Ελληνοκύπριοι εμπόδισαν επανένωση της Κύπρου που θα έφερνε ... το σχέδιο Αναν. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την απόρριψη του αντιδημοκρατικού, ανελεύθερου και φασιστοειδούς σχεδίου που συνέγραψε ο Λόρδος Χάνεϋ και υπέβαλε ο κ Αναν, φαίνεται ότι οι μόνοι που συνεχίζουν να πιστεύουν στην επαναφορά του είναι μερικοί αμετανόητοι έλληνες πανεπιστημιακοί και οι New York Times. Αυτό πλήττει την αξιοπιστία αμφοτέρων.

I am writing to you concerning the editorial of The New York Times published on January 31, 2006 which came to my attention only today.

I am writing as a member of the scientific group of the THE COMMITTEE FOR A EUROPEAN SOLUTION IN CYPRUS which last year convened an INTERNATIONAL EXPERT PANEL which produced the report entitled “A principled basis for a just and lasting Cyprus settlement in the light of International and European Law”. Please take the freedom to visit the address http://www.ifestos.edu.gr/32.htm where you could find in many languages the full report drafted by experts from all over the world.

I am confident that, if you study this report, which is strictly limited to the description of International and European rule of law with regard to the efforts for the solution of the Cyprus issue, you may consent to my view that the said editorial lost the point. The Experts’ report establishes beyond doubt that the Anan plan would have dichotomized the island on racial grounds. The abortive plan that I hardly believe it was drafted by the GS of the UN himself, violated every single principle and rule governing civilized international relations. It could had led to dangerous conflicts implicating many allies of the United States and destabilizing an already turbulent region. Inter alia, the so called Anan plan proposed in 2004 flagrantly violated the Charter of the United Nations, the relevant Resolutions of the Security Council, the European Convention for Human Rights, the Geneva Convention regarding crimes against humanity and whatever else the European Union stands for, legally and politically.

I urge you and your colleagues to visit the above address and read the Experts’ report. I do so not because I am Greek but because as an academic of international politics I am firmly convinced that irrespective one’s perceptions of national interests our decisions in international politics should be based on correct information and rational thinking. Rational thinking contains, inter alia, considerations of legitimate national interests of the involved states and other interested parties.

In the past myself have written innumerous books and articles indicating to a peaceful way out by following the European path. At the time we reached there in 2003, however, the divisive so called Anan plan debased the legitimate prospects for an early viable solution. After the Cypriots acting rationally rejected the abortive plan, an act we should all fully respect, we are again back to fundamentals debating a European solution. Precisely, the Experts report is a painstakingly worked out piece of art providing a unique platform which potentially could fulfill the legitimate national interest of all parties involved.

May I also dare to friendly urge you to put the above Experts report for a European Solution in Cyprus to the attention of other members of the New York Times as well. The content of the report is objectively rational, it is productive and it is politically relevant and purposeful. For one more reason, it is extremely provocative from a journalistic point of view to see the possibilities of a solution through the provisions outlined the Experts. May I also inform you, in this regard, that increasingly the formidable logic of the Experts’ report wins ground everywhere: In the chancelleries of Europe, among the interesting parties directly involved (many Turkish Cypriots included – especially as regards European rule of law and the proposed constitutional convention) and even experts in the United States. I do believe that back in 2002-3 many officials of the United States were possibly misinformed as to what means unification and a viable solution in Cyprus. It is regrettable three years later to do the same mistake. It is in the interest of everyone, including the United States, to solve the Cyprus issue peacefully and the Experts report provides a viable way out.

The New York Times, I strongly believe, should pay attention to this report produced by a truly independent scientific group.

Ένας από τους λόγους που συχνά είμαι εξαιρετικά επικριτικός με τον ακαδημαϊκό χώρο στον οποίο και ανήκω είναι επειδή στο παρελθόν είχα μερικές συγκλονιστικές εμπειρίες όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτυχε να ακούσω με τα ίδιά μου τα αυτιά, για παράδειγμα, πανεπιστημιακούς λειτουργούς να χαριεντίζονται χαιρέκακα επειδή κάποιος άλλος συνάδελφός τους με τον οποίο είχαν διαφορές και συγκρούσεις -μερικές φορές αστείου χαρακτήρα όπως για παράδειγμα τις στάσεις κάποιου κατά την διάρκεια κρίσεων εκλεκτορικών σωμάτων ή θεσμικές διαφορές- είχε κάποιο ατύχημα ή πάσχει από κάποια σοβαρή-επάρατο ασθένεια. Ακόμη, όσο και αν φαίνεται απίστευτο με όρους ανθρώπινου πολιτισμού, μπορεί να συμβεί και αυτό: Κάποιοι να χαρούν επειδή κάποιος τέτοιος "εχθρός"πέθανε. Πρόκειται για το έσχατο ηθικό σκαλοπάτι ενός ατόμου και για την έσχατη κατάντια ενός ακαδημαϊκού. Θα έλεγα ότι άτομα με τέτοια βάρβαρα και απολίτιστα ένστικτα ηθικά δεν δικαιούνται να είναι ακαδημαϊκοί λειτουργοί.

Υπό αυτό το πρίσμα, έμαθα σήμερα ότι ο Θεόδωρος Κουλουμπής έχει σοβαρό ιατρικό πρόβλημα και αισθάνομαι ότι πρέπει να το σχολιάσω. Από τα βάθη της καρδιάς μου, ειλικρινά και δημόσια του εύχομαι να αναρρώσει. Όλοι γνωρίζουν ότι έχουμε σφοδρές ακαδημαϊκές διαφορές και ότι τον θεωρώ μαζί με ακόμη ένα άτομο υπεύθυνο για μεγάλη στοχαστική καταστροφή, την διολίσθηση δηλαδή των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα προς παρακμιακές κατευθύνσεις. Του το είπα από κοντά, του το είπα σε συνέδρια, το έγραψα σε βιβλία μου ή σε δοκίμια, το διατυμπανίζω όπου μιλήσω και γράφω βιβλίο που θα το αποδεικνύω. Θα είχα όμως παραιτηθεί θεωρώντας τον εαυτό μου ανάξιο να είμαι ακαδημαϊκός αν έκανα οποιαδήποτε διασύνδεση μεταξύ ανθρώπινου πόνου και επιστημονικών ή και φιλοσοφικών διαφορών. Αντίθετα, επαναλαμβάνω ότι του εύχομαι ανάρρωση και καλή υγεία. Οι επιστημονικές μας διαφορές έχουν βάθος χρόνου στο παρελθόν και επειδή τα γραπτά αμφοτέρων μας θα μείνουν θα έχει και βάθος χρόνου στο μέλλον. Μακάρι να ζήσει πάρα πολλά χρόνια για να μπορέσει να απαντήσει, όταν, όπως θα υποστηρίξω μελλοντικά, αυτός και ένα ακόμη άτομο, ευθύνονται για το γεγονός ότι ο επιστημονικός πήχης των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα κατεβαίνει ολοένα και χαμηλότερα. Όμως, όσον με αφορά, αυτές οι επιστημονικού χαρακτήρα διαφορές, καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με τις πολιτισμένες διαπροσωπικές σχέσεις και κυρίως με τον ανθρώπινο πόνο. Καλή ανάρρωση Θοδωρή Κουλουμπή.

Βρίσκομαι στην δύσκολη θέση να γράψω αυτές τις γραμμές επειδή θεωρώ ότι οι επιστημονικοί έλεγχοι και εξισορροπήσεις είναι αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση ορθολογισμού και επιστημονικής προόδου. Τα φαινόμενα που θέλω να θίξω αφορούν πρώτον, την αυτοαναφορικότητα των επιχειρημάτων όταν οι κοινωνικοί επιστήμονες διολισθαίνουν στην πολιτική ανάλυση και δεύτερον, την αναγκαιότητα όταν ένας επιστήμονας κάνει λάθος να το παραδέχεται και αποδέχεται. Τον σ. Λουκά Τσούκαλη τον γνώρισα την εποχή που έγραφε για το νομισματικό σύστημα της τότε ΕΟΚ. Μετά από μια υπηρεσία σε μάλλον χαμηλόβαθμη ακαδημαϊκή θέση στην Βρετανία έμαθα ότι μετατάχθηκε κατ’ ευθείαν σε υψηλόβαθμη ελληνική ακαδημαϊκή θέση. Καθ’ όλα νόμιμα, αυτά συμβαίνουν στην καθ’ ημάς ανατολή. Έκτοτε, όπως πολλοί άλλοι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που ασχολούνται με την διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης επέκτεινε τις συγγραφικές του δραστηριότητες και σε άλλους τομείς. Τελικά, ανεξαρτήτως διδακτορικού και τομέα συστηματικής επιστημονικής εξειδίκευσης, όπως πολλοί άλλοι γράφει επί παντός επιστητού.

Στις καλές μέρες της Ακαδημαϊκής ζωής και στα καλά πανεπιστήμια σήμερα, ο Ακαδημαϊκός δεν ζει σε «ελεύθερη Κέρκυρα». Το διδακτορικό του αποτελεί την βάση της επιστημονικής εξειδίκευσής του και τον επιστημονικό του προσανατολισμό. Αποτελεί επίσης θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομεί προσεκτικά και συμβατά με το επιστημονικό κεκτημένο. Είναι αλήθεια, βεβαίως, και ο υποφαινόμενος το έχει υποστηρίξει συχνά, ότι οι ποικίλοι τομείς των κοινωνικών επιστημών είναι αλληλένδετοι και μια ορθότερη κατανόηση των κοινωνικοπολιτικών φαινομένων ενδοκρατικά και διακρατικά, απαιτεί μια βάσιμη ολιστική προσέγγιση που καλύπτει το σύνολο των κοινωνικών επιστημών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο καθένας λέει ότι θέλει χωρίς να σέβεται τα επιστημονικά κεκτημένα άλλων τομέων των κοινωνικών επιστημών. [Όταν για παράδειγμα εγώ χρειάστηκα να αντλήσω εκλεκτικά κάποια στοιχεία πολιτικής φιλοσοφίας μελετούσα φιλοσοφία για μια περίπου δεκαετία και όταν πήρα μερικά στοιχεία έγινε με εκλεκτικότητα, βάσανο και συζητήσεις με όσους μπορούσαν να με προφυλάξουν από λογικά και επιστημονικά σφάλματα.] Ο στοχαστής μπορεί να διευρύνει τις δημοσιεύσεις του σε άλλους τομείς μόνο αν σταδιακά και συστηματικά διευρύνει και εμβαθύνει την γνώση του με ερευνητική και συγγραφική τριβή στο θεωρητικό κεκτημένο των άλλων τομέων των κοινωνικών επιστημών. Μόνο σταδιακά και με πολύ δουλειά διασφαλίζονται τόσο βάσιμες επιστημολογικές επιλογές όσο και υψηλές ποιοτικές βαθμίδες απαλλαγμένες επιστημονικών και λογικών σφαλμάτων. Τέτοια δουλειά όμως δεν γίνεται όταν όπως ακόμη και με ορατό οφθαλμό μπορεί να δει κάποιος, οι κοινωνικές επιστήμες πάσχουν: ιδεολογικοποίηση, πολιτικοποίηση, κοινωνικοπολιτικά συνέδρια κενού επιστημονικού χαρακτήρα, συμμόρφωση στους αόρατους καταναγκασμούς και στις πιέσεις θεσμικών, πολιτικών και συχνά υποχθόνιων χρηματοδοτήσεων, «εταιρείες» διεκπεραίωσης «ερευνητικών» προγραμμάτων πολιτικής ή θεσμικής σκοπιμότητας, ινστιτούτα προτάσεων πολιτικής κτλ κτλ. Πώς ένας ακαδημαϊκός των κοινωνικών επιστημών μπορεί να διευρύνει και εμβαθύνει τον δικό του και άλλους τομείς όταν αναλώνεται σε μερικά ή όλα με αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα! Τελικά, όμως, όσοι δεν παροικούν την ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ, δεν γνωρίζουν ότι ο τίτλος «καθηγητής» δεν διασφαλίζει, κατ’ ανάγκη, την επιστημονική εγκυρότητα και την επιστημονική αξιοπιστία που όλοι αναμένουν να χαρακτηρίζει τον ακαδημαϊκό λόγο. Όσοι ακριβώς παροικούν την ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν ότι, πλέον, είναι σπανιότατο είδος ο πανεπιστημιακός που ασκεί ασκητικά τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα, που αφοσιώνεται στην έρευνα και που γράφει αξιολογικά ελεύθερα.

Αυτά, τονίζω, δεν είναι φαινόμενα που περιορίζονται στην Ελλάδα ή σε συγκεκριμένους συναδέλφους. Είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση και οδηγούν τις κοινωνικές επιστήμες μακριά από τις παραδειγματικές της βάσεις. Τουτέστιν, τις στερεί κάθε επιστημονικής βάσης. Στις κοινωνικές επιστήμες, ακριβώς, οι θεωρίες (και οι πιο ειδικές αναλύσεις που ανήκουν αυτές) για να είναι βάσιμες πρέπει να εδράζονται πάνω σε Παραδειγματικά θεμέλια, ένα δηλαδή σύνολο θεμελιωδών διατυπώσεων που αμφισβητούνται ελάχιστα ή καθόλου. Αλλαγή αυτών των διατυπώσεων και κατά συνέπεια του Παραδείγματος, απαιτεί, όπως συνηθίζουμε να λέμε, «επιστημονική επανάσταση». Η αλήθεια όμως είναι ότι ελάχιστοι τιμούν τέτοια επιστημολογικά κριτήρια. Το αποτέλεσμα είναι ο επιστημονικός πήχης να χαμηλώνει ολοένα και περισσότερο και οι κοινωνικές επιστήμες να διολισθαίνουν σταθερά στην έκφραση εν πολλοίς προπαγανδιστικών γνωμών. Συχνό φαινόμενο, επίσης, είναι να μην γίνονται σεβαστές βάσιμες διαπειθαρχικές προσεγγίσεις και πολλοί να δρασκελίζουν αυθαίρετα τα σύνορα μεταξύ των πολλών τομέων των κοινωνικών επιστημών.

Σ’ αυτό τον κατήφορο, ίσως αναμενόμενα, η πλέον ταλαίπωρη επιστημονική πειθαρχία των κοινωνικών επιστημών είναι η ανάλυση των διεθνών σχέσεων και η θεωρία της (δεν θα επεκταθώ περισσότερο επειδή το έχω αναλύσει σε πολλά βιβλία και εκτενέστατα στην τελευταία μονογραφία - http://www.ifestos.edu.gr/7.htm ). Εν ολίγοις όλοι θεωρούν πως νομιμοποιούνται να μιλούν ως «καθηγητές» για τα διεθνή χωρίς να σέβονται έστω και στοιχειωδώς τα κεκτημένα της θεωρίας διεθνών σχέσεων [δεν αναφέρομαι εδώ σ’ αυτούς που κατέχουν ακαδημαϊκούς τίτλους διεθνολόγου ενώ εκφράζουν μια παρακμασμένη και ξεπεσμένη επιστημονική ιεραποστολική αντίληψη – αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία που δικαίως οδήγησε σημαντικούς στοχαστές του κλάδου να γράψουν πως πέραν μερικών βασικών κειμένων που μετριόνται στα δάκτυλα των δύο χεριών δεν υπάρχει επιστήμη στην ανάλυση των διεθνών σχέσεων και πως οι ακαδημαϊκοί αυτού του κλάδου μετατρέπονται σε προπαγανδιστές των αξιώσεων ηγεμονικής ισχύος – βλ. τις παρατηρήσεις του Edward H. Carr στο δοκίμιό μου http://www.ifestos.edu.gr/18.htm].

Στον τομέα της ανάλυσης των εξωτερικών προβλημάτων της ΕΕ μιλάμε πλέον για βαθύτατο και ίσως αθεράπευτο πρόβλημα. Ακατάσχετη έκφραση γνωμών που οδηγεί σε βαβυλωνία και ασυναρτησία, προπαγανδιστικές θέσεις που συχνά χρηματοδοτούνται από τις Βρυξέλλες ή άλλους ελάχιστα διαφανείς θεσμούς και ραγδαία πολιτικοποίηση του επιστημονικού λόγου που υπονομεύει την εγκυρότητά του. Ακόμη, οι κοινωνικές επιστήμες συχνά καθίστανται μέσο όχι εμβάθυνσης των ανθρωπιστικών σπουδών στις κλασσικές γραμμές αλλά μανδύας πολιτικών αναρριχήσεων, πολιτικών παρεμβάσεων, κομματικών στηρίξεων, ελάχιστα διαφανών χρηματοδοτήσεων και στησίματος ολόκληρων «βιομηχανικών συγκροτημάτων» παραγωγής πνευματικών σκουπιδιών που καταλήγουν στα κεφάλια φοιτητών, αναγνωστών και ακροατών. Οι τελευταίες ομάδες δεν μπορούν να γνωρίζουν τι κρύβεται κάτω από τους βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους με τους οποίους εμείς οι ακαδημαϊκοί υπογράφουμε. Έτσι, φυσιολογικά οι περισσότεροι θεωρούν τον «καθηγητή» ως εξ ορισμού έγκυρο και αξιόπιστο ενώ στην πραγματικότητα ενδέχεται κάτι άλλο να υποκρύπτεται (βλ. την επιφυλλίδα μου «Εμείς οι Καθηγητές» στα ΝΕΑ, στις 13.2.2000 – Εμείς οι καθηγητές … (κλικ για μεγάβαση). Στην πλάστιγγα του δημόσιου διαλόγου, συνηθίζω να λέω πως όσες γνώμες αυτού του είδους μπουν στον δίσκο της προπαγάνδας και του εκφυλισμένου επιστημονικού λόγου τόσο περισσότερο οι δημόσιες συζητήσεις γίνονται ανορθολογικές και επιζήμιες για το κοινωνικό σύνολο.

Είναι υπό το πρίσμα αυτών των προβληματισμών που με θλίψη διάβασα την επιφυλλίδα του Λουκά Τσούκαλη στην Καθημερινή (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_105896_12/03/2006_176943). Τι μπορεί να πάθει ένα λαμπρό μυαλό, σκέφτηκα, όταν αντί να προσηλωθεί στην ειδικότητά του (νομισματικές, οικονομικές και θεσμικές πτυχές της ολοκλήρωσης στην Ευρώπη) θέλει να γίνει παντογνώστης, μιλώντας και γράφοντας μάλιστα με μεγάλη έπαρση και με τον τίτλο του καθηγητή, για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, στρατηγικής και περιφερειακών συγκρούσεων. Γιατί τα λέω αυτά; Απλή ανάγνωση αυτού και πολλών άλλων κειμένων κάνει τον καθένα να κατανοήσει το πρόβλημα που υπάρχει πλέον στις κοινωνικές επιστήμες:

1) Αποθέωση της απόλυτης αυτοαναφορικότητας (βλ επίσης και προηγούμενο σχόλιό μου στις 5.2.2006 Το μακεδονικό, ο κατευνασμός και η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα) που μετατρέπει την επιχειρηματολογία σε συνθήματα και vice versa. Μπορούμε ελεύθερα να επικαλούμαστε ως θεμελίωση γνώμες φίλων, ομοϊδεατών και ιδρυματικών συνεταίρων: α) Γράφτηκε: «θα πάρω το νήμα από εκεί που το άφησε φίλος Θεόδωρος Κουλουμπής» (για την εγκυρότητα των θέσεών του βλ. την επιφυλλίδα μου “περί «Ατλαντισμού», «ευρωατλαντισμού» και … «απορριπτικών»” -http://www.ifestos.edu.gr/40.htm). β) Αλλού: «στις αρχές της δεκαετίες η χώρα αυτοεγκλωβίστηκε στο θέμα της ακατονόμαστης χώρας στα βόρεια σύνορά μας» … Δηλαδή, το αναμάσημα ασυναρτησιών σε εφημερίδες και τηλεοπτικά παράθυρα γίνεται πλέον επιχείρημα που μπορούν να επικαλούνται οι ακαδημαϊκοί ως θεμελίωση. Πάνε περίπατο ζητήματα όπως η στρατηγική των εμπλεκομένων κρατών, οι ηγεμονικές αξιώσεις, οι στρατηγικοί ανταγωνισμοί, η πολιτική αδυναμία της ΕΕ, τα ζωτικά συμφέροντα που συγκρούονται τραγικά, οι αναθεωρητικές και αλυτρωτικές αξιώσεις, η κατανομή ισχύος, η αδυναμία των διεθνών θεσμών να ελέγξουν τον αναθεωρητισμό και τα λοιπά. Έτσι απλά, εμείς μεταξύ μας αυτοαναφορικά θεμελιώνουμε πως κάναμε λάθος. Λάθος ήταν δηλαδή να μην δεχθούμε αλυτρωτικές και αναθεωρητικές αξιώσεις. Το «επιχείρημα», ακριβώς, σταματά εκεί και δεν αγγίζει την αλήθεια, δηλαδή, το γεγονός ότι μια σοβαρή χώρα ποτέ δεν πρέπει να αποδέχεται τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό. Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι όντως τα κάναμε θάλασσα, όχι όμως επειδή η πολιτική ηγεσία δεν δέχθηκε τον αλυτρωτισμό-αναθεωρητισμό αλλά επειδή στους χειρισμούς μας σφάλλαμε και επειδή πολλοί στην Ελλάδα έγραφαν λανθασμένες εκτιμήσεις για τα διεθνή προβλήματα (θα επανέλθουμε όσον αφορά κάποιες απίστευτες δημοσιευμένες αναλύσεις). Κανείς με ευκολία δεν πρέπει να ισχυρίζεται ότι η ηγεσία μας και ο λαός μας είναι εθνικιστές-σοβινιστές επειδή αρνήθηκαν τον αναθεωρητισμό. Αν κάποιος υπονοήσει έστω και κατ’ ελάχιστο κάτι τέτοιο αυτό κι αν είναι ύβρις και όχι αυτά που στην επίμαχη επιφυλλίδα του ο κύριος συνάδελφος αναφέρει.

2) Απογείωση σε φανταστικούς και αυθαίρετους ισχυρισμούς: Κάποιοι χαρακτηρίζουν κάποιους άλλους (και εδώ φαίνεται ότι παραπονούμενος είναι ο κύριος Τσούκαλης) ως «προδότες», κάποιοι «εκτοξεύουν κατάρες», κάποιοι επιδεικνύουν συμπεριφορές «ολοκληρωτικών καθεστώτων», κάποιοι είναι «θιασώτες συνωμοτικών ερμηνειών» κτλ. Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν ζούμε στην ίδια χώρα αλλά κανένα σοβαρό άνθρωπο δεν γνωρίζω που να καταδίκασε τις προθέσεις με τέτοιες φράσεις ή που να εκτόξευσε τέτοιες μακάβριες κατηγορίες. Πως γίνεται να τις φαντάζεται ο κύριος συνάδελφος; Μήπως είναι αμυντική στάση λόγω ένοχων σκέψεων;

3) Αποθέωση ελλείμματος «επιστημονικής γενναιότητας»: Το τελευταίο ίσως να είναι σημαντικό κριτήριο επειδή όντως το Πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, για πρώτη φορά απ’ ότι γνωρίζω, παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς τα «πιθανά» λάθη «όσων υποστήριξαν το περιβόητο σχέδιο Αναν». Εγώ θυμάμαι πάντως ότι αυτοί οι μεγάλοι ένοχοι επιστημονικών και πολιτικών σφαλμάτων δεν είναι κάποιοι μυστήριοι εξωγήινοι αλλά συγκεκριμένοι έλληνες όπως ο κ Τσούκαλης που απ’ ότι θυμάμαι έγραψε να τραβήξουμε επιτέλους μια γραμμή για να τελειώνουμε με το κυπριακό ... Αντί λοιπόν κάποιοι συνάδελφοι, με γενναιότητα να δεχθούν ότι διέπραξαν γιγαντιαία επιστημονικά σφάλματα με αποτέλεσμα να συρθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι –οι κύπριοι, οι ελλαδίτες, οι τούρκοι, οι ευρωπαίοι και όλοι οι υπόλοιποι– σε λαβύρινθο από τον οποίο δεν γνωρίζω αν θα βγούμε ποτέ, επιστρέφουν στον χώρο του «επιστημονικού εγκλήματος» και ζητούν και τα ρέστα. Έρχονται τώρα να υποβαθμίσουν τα λάθη τους και να ζητούν να το ξεχάσομε «για να αρχίσουμε ένα διάλογο για την εξωτερική τους πολιτική» με τους δικούς τους και πάλιν ανορθολογικούς όρους.

Το ζήτημα που τίθεται εδώ, όμως είναι ακόμη πιο σοβαρό και αληθινό: Στην περίπτωση του σχεδίου Αναν, με τον πιο ξεκάθαρο, φανερό και καταγεγραμμένο τρόπο, κάποιοι υπογράφουν με τον καθηγητικό τους τίτλο και διαπράττουν τεράστια επιστημονικά σφάλματα που δυνατό λόγω της επικοινωνιακής τους ισχύος (μέρα παρά μέρα «μαϊντανοί των παραθύρων», όπως λέει ο λαός) δυνατό να οδηγούσαν σε παντοτινή υποδούλωση εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και ίσως σε εκατόμβες αν ξεσπούσε ένας πόλεμος λόγω ερασιτεχνικών και/ή ύπουλων ηγεμονικών διευθετήσεων που προνοούσε το σχέδιο Αναν. Το «μπορεί να κάναμε λάθος» που έγραψε ο κ Τσούκαλης είναι επιστημονικά και λογικά ανεπίτρεπτο. Ούτε στους φοιτητές μου δεν επιτρέπω να μην γνωρίζουν τι είναι η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα!! Όλοι αυτοί με τους βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους που όλως περιέργως κυριάρχησαν στα παράθυρα και στις επιφυλλίδες δεν γνώριζαν; Δεν φέρουν τουλάχιστον επιστημονική ευθύνη για την οποία έχουν δεοντολογική υποχρέωση να πουν ένα τίμιο και γενναίο mea culpa και ένα επίσης “chapeau monsieur” σε όσους από εμάς αποδειχθήκαμε κυριολεκτικά αλάνθαστοι (παρά το τεράστιο προσωπικό κόστος που αυτό συνεπαγόταν και παρά τους δολοφονικούς του επιστημονικού μας χαρακτήρα χαρακτηρισμούς). Θεωρώ ότι μια τέτοια νοοτροπία είναι επιστημονικά ανεπίτρεπτη, ανορθολογική και ασυμβίβαστη με ένα ορθολογικό δημόσιο διάλογο για τον οποίο κάποιοι δεν αρκεί μόνο να κόπτονται.

Όχι αγαπητοί. Μπορεί να σας συγχωρήσουμε αν πείτε mea culpa, αλλά δεν θα ξεχάσουμε … Και ούτε θα ξεχάσουμε το γεγονός ότι όλως περιέργως αποκλειστήκαμε από τα μέσα ενημέρωσης, ότι οι προπαγανδιστές του Αναν ήταν όλως περιέργως πανταχού παρόντες, ότι βιβλιοκριτικές παρουσίαζαν πνευματικά σκουπίδια ως προϊόν «ήπιας ανάλυσης», ότι η δική μας στήριξη της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας χαρακτηριζόταν ως «απορριπτική» και «εθνικιστική» και ότι γίνονταν «κλειστές συναντήσεις» όπου κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να λεγόταν (αλήθεια, τι γυρεύουν οι ακαδημαϊκοί σε κλειστές συναντήσεις παρέα με κακόφημους πολιτικούς ξένων κρατών!). Δεν θα ξεχάσουμε επίσης ότι ενώ οι ύβρεις που δήθεν κάποιοι άλλοι είπαν είναι, όσον μας αφορά, φανταστικές, οι εναντίον μας ύβρεις και οι εναντίον μας χαρακτηρισμοί, όμως, συνιστούν εξεζητημένη δολοφονία επιστημονικού χαρακτήρα. Είναι ίσως η πιο ύπουλη μέθοδος στον κόσμο των ονομαστικά μόνο επιστημονικών κοινοτήτων και συνιστούν όχι μόνο συμβατική προσβολή αλλά κάτι ακόμη πολύ χειρότερο (με ακαδημαϊκά δεδομένα), δηλαδή ύβρη κατά της νοημοσύνης, ύβρη κατά της λογικής και ύβρη κατά πάγιων δεοντολογικών κανόνων. Είναι ή δεν είναι αυτού του είδους η χείριστη ύβρης όταν καταγεγραμμένα κάποιοι μας χαρακτήριζαν «απορριπτικούς», «ακραίους», «εθνικιστές», κτλ, απλά επειδή υποστηρίξαμε την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και επειδή υπερασπιστήκαμε την ισορροπία, την ελευθερία, την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Scripta Manent και θα επανέλθουμε όχι με κουβέντες του αέρα αλλά με εντός εισαγωγικών θεμελιώσεις.

Μέχρι τότε έχετε καιρό για να ξεχάσετε τα περί «μπορεί να κάναμε λάθος» και να πείτε ευθαρσώς και γενναία ότι αποδειχθήκατε απόλυτα λανθασμένοι ή επιστημονικά ανεπαρκείς. Και αυτά τα λάθη, επαναλαμβάνουμε, δεν ήταν αθώα και ακίνδυνα ακαδημαϊκά λάθη που διαπράττονται μέσα σε κάποια ακαδημαϊκά εργαστήρια. Ήταν θανατηφόρες εκλογικεύσεις κατά της ανθρώπινης ελευθερίας (εκτός και αν η εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία μιας κοινωνίας που κέρδισε με αγώνες ελευθερίας δεν έχει νόημα), την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα για τις οποίες μεγαλόφωνα ζητήσατε από την κοινωνία να πιστέψει ότι είναι έγκυρες επειδή υπογράφατε με ακαδημαϊκούς τίτλους. Ακαδημαϊκά τουλάχιστον είναι ξεκάθαρα βαρύτατο «επιστημονικό παράπτωμα» και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, επειδή πνευματικά δικαστήρια δεν υπάρχουν, διασώζεται η αξιοπρέπεια και η επιστημονική εγκυρότητα μόνο με ένα μεγάλο συγνώμη. Όχι μισόλογα και από επάνω οργισμένους ισχυρισμούς ότι κάποιοι δήθεν βρίζουν επειδή δεν δέχθηκαν την αυταρχική αξίωση πως το επιστημονικά και πολιτικά βάσιμο δεν είναι αυτό που επιβάλλουν τα τηλεοπτικά παράθυρα, οι κλειστές συζητήσεις και οι λυσσασμένες επιφυλλίδες.

Ότι και να πείτε λοιπόν, η αλήθεια είναι μια και μόνο μια: «Εμείς» είμαστε εξ ορισμού λόγω επιστημονικής κατάρτισης ήπιοι και μετριοπαθείς. Όσο και να προσπαθούν κάποιοι να αντιστρέψουν την αλήθεια, η δύναμη του λόγου μας βρίσκεται στα επιχειρήματά μας και όχι σε χαρακτηρισμούς που αποτελεί προνόμιο άλλων και όχι δικό μας. Η δύναμη και η οξύτητα των σωστών επιχειρημάτων, βεβαίως, το γνωρίζουμε ότι ενοχλεί.

Βεβαίως, υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο να μην συνεννοούμαστε, να μιλούμε σε άλλο μήκος κύματος. Να θεωρούνται δηλαδή κάποιες δικές μας αναφορές κατά του φασισμού και κατά των πολέμιων της ελευθερίας ως ύβρεις ή χαρακτηρισμούς. Πως όμως θα χαρακτηρίσουμε τον φασισμό παρά μόνο με το όνομά του!! Αν κάποιοι στηρίζουν φασιστοειδή σχέδια και ανελεύθερες ιδέες δικό τους πρόβλημα είναι και όχι δικό μας. Και δεν θα μας απαγορεύσουν να εναντιωνόμαστε στον φασισμό και στις ανελεύθερες ιδέες. Οι αναφορές στον ανελεύθερο χαρακτήρα και στην αντιδημοκρατικότητα κάποιων σχεδίων και κάποιων ιδεών δεν αποτελεί συμβατικό χαρακτηρισμό ή «ύβρη» αλλά θεμελιωμένο επιστημονικό ισχυρισμό. Περιγράφουν μια επιστημονικά θεμελιωμένη θέση που χρειάζεται μεγάλο έλλειμμα καλής πίστης για να μην κατανοήσει κάποιος το πόσο βάσιμη είναι!

Επειδή τα πιο πάνω δεν τα γράφω για να αντιδικήσω με τον κύριο συνάδελφο ή οποιονδήποτε άλλο –αυτό που με ενδιαφέρει, όπως δήλωσα προγραμματικά είναι η διασφάλιση στοιχειώδους ορθολογισμού στις επιστημονικές συζητήσεις–, θα έλεγα ότι όσον αφορά την ηθικοπρακτική σημασία της Α ή Β ακαδημαϊκής θεώρησης των πραγμάτων, τα φαινόμενα ίσως εξαπατούν. Ίσως δηλαδή φαινομενικά να δίνεται η εντύπωση πως υπάρχει μια κυριαρχία ή μια «νίκη» των ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων. Πρόκειται περί οικτρής πλάνης. Οι στρατευμένες επιφυλλίδες που αναμασούν τετριμμένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις είναι μόνον εφήμερου χαρακτήρα. Οι φορείς τέτοιων αντιλήψεων θα κατανοήσουν πως ο «αγώνας» είναι άνισος και εις βάρος τους. Έστω και αν κάποιοι προκαλούν μεγάλες ζημιές και μεγάλες κακουχίες, οι κοινωνίες τελικά «κερδίζουν». Ο οποιοσδήποτε κύριος Σόρος, οι φιλικές σ’ αυτόν αμερικανικές υπηρεσίες και οι συνοδοιπόροι τους σε διάφορα ασθενή κράτη μπορεί να κερδίζουν κάποιες μάχες αλλά τελικά αναπόδραστα χάνουν τον πόλεμο [Και επί τη ευκαιρία η ανάλυση της δραστηριότητας του κ Σόρος και των ανά τον κόσμο συνοδοιπόρων του δεν εμπίπτει στην κατηγορία των συνωμοτικών ερμηνειών της ιστορίας. Είναι συγκεκριμένο και θεμελιωμένο το πώς και γιατί στις μέρες μας τα «ιδρύματά του» και όσα σχετίζονται με αυτόν υποβαστάζουν την στρατηγική μαλακής ισχύος των αναθεωρητικών αξιώσεων των σημερινών αμερικανικών υπηρεσιών – αυτό σήμερα ίσως να αποτελεί και ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά ζητήματα στην ανάλυση των διεθνών σχέσεων].

Τα πέντε τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, μπορεί όντως να δημιουργείται η εντύπωση πως μερικοί υποστηρικτές του φασιστικού και ανελεύθερου σχεδίου Αναν κερδίζουν τις εντυπώσεις. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τίποτα περισσότερο δεν κάνουν παρά μόνο να εκμεταλλεύονται κάποιες αδυναμίες της χώρας στην οποία ανήκουν προκαλώντας έτσι ζημιές. Φώναξαν, οργίστηκαν αυτάρεσκα από τα παράθυρα, οργίασαν υπέρ ανελεύθερων ιδεών στις επιφυλλίδες αλλά τελικά ξεφούσκωσαν. Συγκρούστηκαν και κομματιάστηκαν πάνω στο ΟΧΙ της κυπριακής κοινωνίας. Η αξιοπιστία των επιστημονικών επιχειρημάτων δεν είναι ζήτημα αριθμητικής υπεροχής οχλοκρατικών επιφυλλίδων. Ίσως κάποιοι πράγματι να πίστεψαν, ότι έχουν δίκαιο στον αυτοαναφορικό μονόλογο των ιδίων και των ομοϊδεατών φίλων τους. Ίσως και να ηδονίστηκαν αυτάρεσκα όταν περιφέρονταν στα πολυτελή συνέδρια μαζί με κακόφημους –για τα συμφέροντα και την ελευθερία των εμπλεκομένων κοινωνιών– τύπους όπως οι Χάνευ και Ντε Σότο. Όμως, ακόμη και τέτοιοι ξένοι υπηρεσιακοί παράγοντες (που μεταξύ μας την δουλειά τους κάνουν, ακόμη και όταν καλοπληρώνουν τα «οργανωτικά έξοδα» τέτοιων συναντήσεων) φαίνεται να μην τους παίρνουν πλέον στα σοβαρά. Οι πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου, της Ελλάδας, πολλά ελίτ της Ευρώπης και ακόμη ο ΟΗΕ και οι Αμερικανοί αφήνουν πίσω τους το μακάβριο σχέδιο που την περίοδο 2001-2004 τόσο φανατικά υποστήριξαν οι ντόπιοι μεταπράτες τους.

Σε κάθε περίπτωση, πάντα θα χάνουν ότι και να πουν και σε όλα τα επίπεδα: Το κοινωνικό επίπεδο, το επιστημονικό επίπεδο και στις πολύ σημαντικότερες σφαίρες του επιστημονικού-δεοντολογικού, του επιστημονικού-ηθικού και του ακαδημαϊκού-συνειδησιακού. Γι’ αυτό ίσως κατανοούμε την σπασμωδικότητά, την νευρικότητά, την αθυροστομία, την ασυναρτησία του λόγου όσων χάνουν την ψυχραιμία τους. Κατανοούμε ακόμη και τους απρεπείς δολοφονικούς χαρακτηρισμούς που συχνά εκτοξεύθηκαν εναντίον μας στο παρελθόν. Δεν ξεχνάμε όμως τα επιστημονικά τους σφάλματα και περιμένουμε την επιστημονική τους «απολογία». Η επιστημονική εκδίκηση, αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση επιστημονικού ορθολογισμού, σερβίρεται κρύα.

Αυτές τις μέρες τυγχάνει να επιμελούμαι, φτιάχνοντας ταυτόχρονα το επιστημονικό ευρετήριο, το αριστούργημα του Adam Watson Η Εξέλιξη της Διεθνούς Κοινωνίας, μια συγκριτική ιστορική μελέτη,. Πρόκειται για ένα μοναδικό βιβλίο στην βιβλιογραφία των διεθνών σχέσεων που συσχετίζει τα στοιχειώδη και ουσιώδη περί τα διεθνή. Αφετηρία της Ανάλυσης είναι τα Αρχαία συστήματα και καταλήγει στις μέρες μας. Αν και στην ελληνική στοχαστική έρημο και στον χώρο των βιβλιοκριτικών ίσως θα έχει την τύχη των άλλων αριστουργημάτων της "Βρετανικής Σχολής" των Διεθνών Σχέσεων (του Άναρχη Κοινωνία του Hedley Bull, του Διεθνής Θεωρία του Martin Wight και του Η εικοσαετής κρίση του Edward H. Carr – ή ακόμη και του Πόλεμος και Αλλαγή του Robert Gilpin το οποίο αν και για πολλούς η άλλη όψη του Θουκυδίδη σε σύγχρονη εκδοχή δεν έτυχε απ’ ότι γνωρίζω ούτε μιας βιβλιοκριτικής). Αν και στο παρελθόν είχα χρησιμοποιήσει την ανάλυση του Watson ως δευτερογενή πηγή, η ανάγνωσή του στην Ελληνική γλώσσα –η απόδοσή του στα ελληνικά είναι έξοχη και έγινε από την Ηρακλεία Στροίκου που είχε μεταφράσει και τους Bull και Wight– είναι μια διαφορετική εμπειρία.

Η ανάλυση του Watson προσφέρει μια σχεδόν σφαιρική και πλήρη εικόνα της εξέλιξης του κόσμου, μια σύγκριση των ιστορικών περιόδων υπό το πρίσμα ενός ευρυμαθέστατου συγγραφέα που δεν είναι μόνο ιστορικός αλλά και διεθνολόγος (ενώ υπήρξε όπως και ο Carr και βρετανός διπλωμάτης) και μια αξιολογικά ελεύθερη και γι’ αυτό τον λόγο αντικειμενική έκφραση πολύτιμων εκτιμήσεων βαθύτατων προεκτάσεων για όποιον επιθυμεί «να μάθει τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι».

Η ανάλυση του Watson με υποκίνησε να συγκρίνω αυτό το κείμενο με τα κείμενα κάποιων ελλήνων συγγραφέων, "ηγετών" ενός ευαγούς ιδρύματος που εργολαβικά παράγει προτάσεις πολιτικής πολυποίκιλα χρηματοδοτούμενες. Πραγματικά γεμίζει απογοήτευση αυτή η σύγκριση και αποκαλύπτει την ένδεια της ακριβοπληρωμένης κοινότητας ελλήνων κοινωνικών επιστημόνων. Μου έδωσε εν τούτοις την ιδέα να παραθέσω προς άγρα των πολλών επισκεπτών της παρούσης σελίδας κομμάτια από βιβλίο του 1994 που έγραψαν οι δύο επιφανείς (του ελληνικού μικρόκοσμου) καθηγητές. Δώδεκα χρόνια μετά ο καθένας θα κρίνει κατά πόσο στην θαυμαστή ζούγκλα των λεγόμενων κοινωνικών επιστημόνων θα έπρεπε ενδεχομένως να υπάρχει μια νοερή διαδικασία αποκαθήλωσης των ακαδημαϊκών μεταμφιέσεων αναλύσεων περισσότερο προπαγανδιστικής και λιγότερο επιστημονικής υφής.

Πριν λίγες μέρες ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών η Ντόρα Μπακογιάννη, σήμερα ακούω τον Πρωθυπουργό της ελληνικής κυβέρνησης στο συνέδριο εκλογής νέου γραμματέα του κόμματός του να μιλά για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Ανακύπτουν εύλογα ερωτήματα. Αμφότεροι, πρέπει, λένε τώρα, το κυπριακό να λυθεί σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, τις αποφάσεις του ΟΗΕ, τις αρχές και νομικές δομές της Ευρώπης, εν ολίγοις σύμφωνα με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Πρόκειται για θέσεις της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας που αν και βραδύκαυστα υιοθέτησαν πολλές από τις θεωρήσεις που μερικοί από εμάς εκφράζαμε για δύο περίπου δεκαετίες υποστηρίζοντας ότι το κυπριακό και οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας πρέπει να αντιμετωπίζονται υπό το πρίσμα της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Τα πορίσματα του Διεθνούς Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων για μια Ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού (βλ. http://www.ifestos.edu.gr/32.htm), αποτύπωσαν πλήρως αυτές τις θεωρήσεις εμπλουτισμένες μάλιστα με άψογες θεμελιώσεις των συναδέλφων νομικών διεθνολόγων και συνταγματολόγων που συμμετείχαν στο πάνελ. Ο μόνος τρόπος ειρηνικής διεξόδου από την ελληνοτουρκική διένεξη, υποστηρίξαμε επί μακρόν, έγκειται στην εγκατάλειψη αφελών ή ύπουλα διατυπωμένων θεωρημάτων για τον ρόλο των αισθητικών και συναισθηματικών κριτηρίων (ζεϊμπέκικα, χοροί της κοιλιάς, συναυλίες, κουμπαριές κλπ, όχι ασφαλώς αυθόρμητα διοργανωμένα ...). Ειρηνική επίλυση του κυπριακού και επίτευξη σταθερών-ειρηνικών σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας μπορούν να υπάρξουν μόνο στην βάση των συμβατών με την διεθνή νομιμότητα εθνικών συμφερόντων μέσα από διαπραγματεύσεις που θα διεξάγονται μόνο υπό συνθήκες ισορροπίας. Αυτές τις αναλύσεις τις κάναμε με πολύ μεγάλο κόστος επειδή πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα των τσαρλατάνων της διεθνολογίας που εκπροσωπούν επαξίως τις δυνάμεις που καλλιεργούν την εξωτερική εξάρτηση της Ελλάδας. Πρόκειται για εκείνες τις ειρηνόφιλα μεταμφιεσμένες δυνάμεις που μεταπρατικά καλλιεργούν άνομες ηγεμονικές αξιώσεις και που διαρκώς μας καλούν να συμπορευτούμε με καταχρηστικά συμφέροντα αναθεωρητικών και ηγεμονικών κρατών. Κυρίως, καλλιεργώντας την μειονεξία των ελλήνων υποβάλλουν θέσεις που διαρκώς ωθούν τον πήχη της ελληνικής κυριαρχίας, της ελληνικής αξιοπρέπειας και της ελληνικής ευημερίας προς τα κάτω. Είναι οι δυνάμεις που εκκολάπτουν το αυγό του φασισμού επειδή εκπροσωπούν την ξένη εξάρτηση και την ιδέα περί μειωμένης ανεξαρτησίας. Ατυχώς γι' αυτούς τσουβαλιάστηκαν και ομαδοποιήθηκαν υποστηρίζοντας το ανελεύθερο σχέδιο Αναν (αναμφίβολα πολλοί υπήρξαν απλά συνοδοιπόροι, όσοι όμως και σήμερα επιμένουν κατατάσσονται εκεί που τους αξίζει). Οι αναλύσεις τους και η αποκρυπτογράφηση των θέσεών τους ίσως μελλοντικά να χρησιμεύσουν στην ερμηνεία των ταλαντώσεων του εκκρεμούς της ελληνικής διπλωματίας μεταξύ υποτέλειας, λαθών και άβουλης συνοδοιπορίας. Απέναντί τους βρίσκονται άτομα όπως αυτά που συνέταξαν την προαναφερθείσα Έκθεση του Διεθνούς Συμβουλίου των Εμπειρογνωμόνων. Οι τελευταίοι δεν παίρνουν λεφτά από κάποιον Σόρος, από Ινστιτούτα των ΗΠΑ που ειδικεύονται στις πνευματικές υπονομεύσεις ασθενών κοινωνιών ή ακόμη και από την μια ή την άλλη Κόκα-Κόλα. Ούτε βεβαίως παίρνουν εκατομμύρια ευρώ για να βάλουν κάποιο πετραδάκι στην διάλυση βαλκανικών κρατών (όπως η Σερβία με την απόσχιση του Κοσσόβου) και στην συνέχεια μακιαβελικά να ζητούν ... την προστασία των μοναστηριών της. Ούτε παίρνουν εκατομμύρια ευρώ για να επεξεργαστούν "νέες ταυτότητες" που θα υπονομεύσουν τις ιστορικές κοινωνικοψυχολογικές διαμορφώσεις των κοινωνιών των "κρατών-στόχων" της περιφέρειάς μας. Δεν τα "παίρνουν" επειδή πιστοί σε πάγια κριτήρια ακαδημαϊκής δεοντολογίας θεωρούν την εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία των κοινωνιών ως συνώνυμο της συλλογικής ελευθερίας των μελών της. Για να πληρωθούν τα λιγοστά ποσά που χρειάστηκαν για την οργάνωση των επιστημονικών συναντήσεων της προαναφερθείσης Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, για παράδειγμα, καλύφθηκε από το υστέρημα μερικών μελών της Πανελλαδικής Επιτροπής για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού. Τίμιες, ηθικά νομιμοποιημένες και διαφανείς δουλειές. Όχι λεφτά του Σόρος ...

Αυτή είναι λοιπόν η Ελλάδα: Από την μια πλευρά ελάχιστα διαφανείς χρηματοδοτήσεις των συνοδοιπόρων του Χάνευ και των υπηρεσιών της Ουάσινγκτον. Από την άλλη πλευρά ακαδημαϊκοί που ζουν ασκητικά αφοσιωμένοι στο ακαδημαϊκό τους λειτούργημα. Αναμενόμενα αλλά και παράδοξα για ένα υποτίθεται σύγχρονο κράτος, τελικά μετά από πολλές ζημιές που προκαλούν οι πρώτοι υιοθετούνται οι ορθολογιστικές αναλύσεις των δεύτερων. Ακόμη πιο παράδοξα, το όνομα των δεύτερων βρίσκεται σε μια "αόρατη" λίστα λογοκρισίας, αποκλεισμών και συχνών δολοφονιών χαρακτήρα. Οι πρώτοι διακλαδώνονται μολύνοντας το σύστημα με λανθασμένες αναλύσεις. Αυτές είναι χρήσιμες και εύκολα ανιχνεύσιμες πληροφορίες που περιγράφουν την Ελλάδα της σήμερον ... Βασικά, ο "ιστορικός του μέλλοντος" θα βρει πολλές πληροφορίες όταν θα αναζητά το κατά πόσο η Ελλάδα τελικά την προηγούμενη και τρέχουσα δεκαετία πορευόταν γοργά προς αυτό που στην βιβλιογραφία διεθνών σχέσεων ονομάζουν "κρατίδια μπανανίες" (δηλαδή, κράτη των οποίων η ξένη εξάρτηση είναι τόσο βαθιά που μόνο κατ' όνομα είναι ανεξάρτητα). Όσοι θα βρουν το τελευταίο "ρητορικό" ερώτημα υπερβολικό, καλά θα κάνουν να ξαναδιαβάσουν το σχέδιο Αναν. Εκτός βεβαίως και αν κάποιος δεχθεί την βδελυρή, ανήθικη και ανελεύθερη άποψη πως οι έλληνες της Κύπρου που έχουν δικό τους κράτος (και ως κοινωνία είναι μια βαθιά, πολύ βαθιά Ελλάδα που ματώσαμε εμείς οι Ελλαδίτες το 1974) είναι το (σημερινό) αναλώσιμο αγαθό που πρέπει να προσφερθεί για τον κατευνασμό και την προσωρινή εξημέρωση του θηρίου ... Αν ως κοινωνία υιοθετήσουμε τόσο ανέντιμες και ανήθικες συλλογικές παραδοχές τότε αργά ή γρήγορα -όπως εξάλλου έχει συμβεί συχνά στο παρελθόν- θα γίνουμε όλοι μας αναλώσιμο αγαθό ... =================================================

Αν ήταν για να αυτοπροβληθώ ως ορθός ή και αλάνθαστος δεν θα άξιζε τον κόπο να γράψω το παρόν. Επειδή όμως το κυπριακό πρόβλημα συνεχίζεται και επιδεινώνεται μέρα με την μέρα πρέπει κανείς να κατανοήσει τα αίτια πριν κρίνει, αποφασίσει και προτείνει για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε (για πρόσφατες θέσεις μου σε άρθρο που γράφτηκε μόλις χθες βλ. Κυπριακό: Στρατηγικές επιλογές και μεσοπρόθεσμη διέξοδος ...). Τα κείμενα που ακολουθούν είναι αμφότερα δημοσιευμένα στα ΝΕΑ των Αθηνών (βλ. αρχείο δημοσιευμένων κειμένων σε άλλη σελίδα του παρόντος δικτυακού τόπου - http://www.ifestos.edu.gr/8.htm) και αναδημοσιευμένα στην Σημερινή Κύπρου. Το 2001 είχαμε προειδοποιήσει αλλά τελικά οι συνήθεις υπηρέτες της ξένης εξάρτησης, άλλοι ευθέως και άμεσα, άλλοι συνοδοιπορώντας με μισόλογα και άλλοι χρηματοδοτούμενοι από πλήθος ελάχιστα διαφανών πηγών, εξώθησαν την ελληνική εξωτερική πολιτική στο αδιέξοδο. Συνοδοιπόρησαν με τις διπλωματικές μεθοδεύσεις της βρετανικής διπλωματίας (κάποιοι πιο ιδεολογικά θα έλεγαν με τις διπλωματικές συνομωσίες των νεοιμπεριαλιστών και νεοαποικιακών βρετανών διπλωματών) για να παραχθεί το μακάβριο σχέδιο Αναν που σκοπό είχε ακριβώς να αντιστρέψει την πορεία ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού. Εν ολίγοις, οι ανύπαρκτες διπλωματίες της Ελλάδας και της Κύπρου κονιορτοποιήθηκαν από τον λόρδο Χάνευ και κυβερνήσεις μας καθώς και οι διανοούμενοί μας συλλήβδην στήριξαν την βρετανική προσπάθεια όχι μόνο να αναιρεθεί η προοπτική βιώσιμης επίλυσης αλλά και να αντιστραφούν τα πράγματα θέτοντας την ΚΔ υπό βρετανικό και τουρκικό παντοτινό έλεγχο.

Το ζήτημα που τίθεται είναι κατά πόσο πρέπει να έχουμε διπλωματική μνήμη για να κατανοούμε τα λάθη μας ή κατά πόσο θα εφησυχάζουμε στην αποχαύνωσή μας χωρίς αναλυτική και πολιτική μνήμη αναμασώντας ηλίθια "επιχειρήματα" περί χαμένων ευκαιριών. Τίθεται επίσης το θέμα κατά πόσο αξίζει να ασχολείται κάποιος ή μήπως θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον ανεξάρτητη (και ο κυπριακός ελληνισμός όπως τόσοι άλλοι έλληνες στο παρελθόν θα χαθεί τελεσίδικα ) οπότε και αξίζει να ασχοληθούμε με άλλα πράγματα (βλ. πολύ σημαντικές εναλλακτικές ενασχολήσεις που προσφέρονται για χρονική ανακατανομή των ενασχολήσεών μας στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/24.htm).

Όποιος ενδιαφέρεται για περαιτέρω ανάλυση για το τι έγινε από το 2001 μέχρι και το μακάβριο σχέδιο Αναν βλ. ιδιαίτερα http://www.ifestos.edu.gr/22.htm και ακόμη πιο ιδιαίτερα το δοκίμιο στην ημερίδα εις μνήμη Γιάννου Κρανιδιώτη.

Τα τρία κείμενα που ακολουθούν δίνουν μια μικρή γεύση ....

Ποτέ δεν είναι δυνατόν η ελληνική πλευρά να αφήσει στην τύχη τους ενάμισι εκατ. Έλληνες που ζουν ή έχουν τη βάση τους στην Κύπρο

Oι σχέσεις Kύπρου - Eυρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται στο μεταίχμιο. Aναμενόμενα θα αντιμετωπίσουμε στρατιωτικούς εκβιασμούς και αναρίθμητες διπλωματικές παγίδες. Συντομογραφικά, θα αναφερθώ στις βασικές πτυχές του ζητήματος σε αναφορά με τους πρόσφατους ελιγμούς της Άγκυρας και του Pαούφ Nτενκτάς.

Kαταρχάς είναι κρίσιμο να κατανοηθεί πως η στρατηγική που πολλοί υποστηρίξαμε πριν από μία, περίπου, δεκαετία και που τελικά υιοθετήθηκε από Aθήνα και Λευκωσία, είναι διττού χαρακτήρα: Kατά πρώτον, υποβολή αίτησης ένταξης, διαπραγματεύσεις με κύριο σκοπό τη σταδιακή εμπλοκή όλων των συντελεστών της E.E. στη διαδικασία επίλυσης του Kυπριακού, εμφύτευση έτσι των κοινοτικών αρχών (ελευθερία κυκλοφορίας ατόμων, κεφαλαίου, υπηρεσιών και αγαθών) στις διαπραγματεύσεις επίλυσης του Kυπριακού και έλξη των Tουρκοκυπρίων σε μια κοινή (για όλους τους Kυπρίους) ευρωπαϊκή προοπτική. Eκπλήρωση αυτών των στόχων, που υποστηριζόταν εξαρχής, θα ενθάρρυνε πολλούς Tούρκους να κατανοήσουν πως η τουρκική επιδίωξη «στρατηγικής καταβρόχθισης» της Kύπρου είναι ατελέσφορη και ασύμφορη για τα τουρκικά συμφέροντα. Kατά δεύτερον, παράλληλα με τις διαδικασίες ένταξης, ενίσχυση της ελληνικής αποτρεπτικής ικανότητας και στρατιωτικοπολιτική σύζευξη του Kυπριακού με το ελλαδικό κράτος (αυτό, αργότερα, μονοσήμαντα ονομάστηκε «ενιαίο αμυντικό δόγμα») ούτως ώστε να αποτρέπονται αποτελεσματικά οι τουρκικές απειλές και να ενισχύεται η διπλωματική μας θέση.

Παρά τις αργοπορίες, το έλλειμμα ορθής αντίληψης των επιλογών και τα «δούρεια επιχειρήματα» υπέρ των θέσεων του «Άλλου» - όταν κάποιοι υποστήριξαν πως «είναι σοβινιστικό-εθνικιστικό να επιμένουμε σε ένταξη πριν από τη λύση» -, οι μέχρι τώρα επιτυχίες δεν είναι αμελητέες. Eν τούτοις, η τελική ένταξη και η λύση του Kυπριακού δεν προδικάζονται. Kυρίως, υπάρχει κίνδυνος να διαπραχθούν τρία μοιραία διπλωματικά σφάλματα.

Πρώτο πιθανό σφάλμα: Yιοθέτηση της θέσης πως οι τουρκικές επιδιώξεις αλλάζουν. Aυτό που αλλάζει, ουσιαστικά, δεν είναι οι τουρκικές επιδιώξεις, αλλά το κόστος που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε στον τουρκικό επεκτατισμό. Aυτό το κόστος θα αυξάνει και η τουρκική επιδίωξη «στρατηγικής καταβρόχθισης» της Kύπρου θα ροκανίζεται όσο εμείς θα επιτυγχάνουμε την άνευ όρων ένταξη της Kύπρου στην E.E. και όσο η Eλλάδα θα διατηρεί ισχυρή αποτρεπτική ικανότητα, που αποφασιστικά και αταλάντευτα θα επεκτείνει και στο κυπριακό κράτος. Δεύτερο πιθανό σφάλμα: Eπηρεασμός μας από λανθασμένες εκτιμήσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής. Mερικοί παραβλέπουν πως βάση συζήτησης στην Eυρώπη πάντοτε ήταν και συνεχίζουν να είναι τα αλληλεξαρτώμενα εθνικά συμφέροντα υπό καθεστώς διαρκών διασυνδέσεων και σκληρών διαπραγματεύσεων. Έτσι, η ένταξη της Kύπρου δε θα είναι «δώρο», αλλά αποτέλεσμα δύσκολων καταλυτικών διασυνδέσεων, που κυριολεκτικά θα ενσφηνώσουν την Kύπρο στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Eκπλήρωση του σκοπού αυτού απαιτεί άψογο συντονισμό Λευκωσίας - Aθήνας και άκαμπτη δέσμευση για την αμυντική κάλυψη της Kύπρου ως απάντηση στους αήθεις τουρκικούς εκβιασμούς για «άνευ ορίων αντίδραση εάν η Kύπρος τελικά ενταχθεί στην E.E.». Tρίτο πιθανό σφάλμα: Nα διολισθήσουμε σε συζητήσεις για «λύση πριν και ένταξη μετά» ή σε άλλα ενδιάμεσα σενάρια που θα ενσπείρουν δεκάδες διαδικαστικές και διπλωματικές παγίδες, οι οποίες θα παραπέμψουν την κυπριακή ένταξη στις ελληνικές καλένδες.

Aνεξαρτήτως τού τι κατά καιρούς λέγεται οίκοι, ποτέ δεν είναι δυνατόν η ελληνική πλευρά να αφήσει στην τύχη τους ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες που ζουν ή έχουν τη βάση τους στην Kύπρο. Γι’ αυτό, το μόνο νοητό «διπλωματικό δόγμα» - που παραδόξως συνάδει με τα ελλαδικά, κυπριακά, ευρωπαϊκά και ταυτόχρονα τουρκικά συμφέροντα - είναι το εξής:

1) Tο κυρίαρχο και de jure ενιαίο κυπριακό κράτος εντάσσεται στην ευρωπαϊκή κοινότητα, 2) όποιος (οι Tουρκοκύπριοι) επιθυμεί συμμετοχή ακολουθεί και 3) όποιος (η Άγκυρα) επιθυμεί να έχει ομαλές σχέσεις με την Eυρώπη συμφωνεί. H παραμικρή παρέκκλιση από αυτό το διπλωματικό δόγμα αποτελεί συνταγή αποτυχίας.

*O Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean Monnet για την Eυρωπαϊκή Πολιτική Oλοκλήρωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Σε χθεσινό του άρθρο στη «Σημερινή» ο κυπριακής καταγωγής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean Monnet για την Eυρωπαϊκή Oλοκλήρωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Παναγιώτης Ήφαιστος, ασχολείται με το θέμα Kύπρος - Eυρώπη στο μεταίχμιο. Διατυπώνει την εκτίμηση - υπόδειξη προς την Aθήνα ότι ποτέ δεν είναι δυνατό ν’ αφήσει στην τύχη το ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες που ζουν ή έχουν τη βάση τους στην Kύπρο. Mε βεβαιότητα τονίζει ότι οι Έλληνες -Aθήνα και Λευκωσία- θ’ αντιμετωπίσουν στρατιωτικούς εκβιασμούς και αναρίθμητες πολιτικές παγίδες κατά την ενταξιακή πορεία της Kύπρου στην Eυρωπαϊκή Ένωση. Eπιγραμματικά ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος συμβουλεύει τις ηγεσίες του Eλληνισμού πώς ν’ αντιμετωπίσουν όλα τα πιθανά ενδεχόμενα και καταλήγει με την εξής προτροπή: Tο μόνο νοητό «διπλωματικό δόγμα», που παραδόξως συνάδει με τα ελλαδικά, κυπριακά, ευρωπαϊκά και ταυτόχρονα τουρκικά συμφέροντα, το οποίο καλούνται, και πρέπει να υλοποιήσουν από κοινού, Aθήνα και Λευκωσία, για την εξυπηρέτηση των καλώς νοουμένων ευρύτερων εθνικών συμφερόντων του Eλληνισμού, είναι:

ΠPΩTO: Tο κυρίαρχο και dejure ενιαίο κυπριακό κράτος εντάσσεται στην ευρωπαϊκή κοινότητα.

ΔEYTEPO: Όποιος (οι Tουρκοκύπριοι) επιθυμεί συμμετοχή, ακολουθεί.

TPITO: Όποιος (η Άγκυρα) επιθυμεί να έχει καλές σχέσεις με την Eυρώπη, συμφωνεί. H παραμικρή παρέκκλιση από αυτό το «διπλωματικό δόγμα» αποτελεί συνταγή αποτυχίας.

Tο «διπλωματικό δόγμα», που εισηγείται ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος, αποτελεί την καλύτερη συνταγή επιτυχίας των μελλοντικών χειρισμών του Kυπριακού από τις Kυβερνήσεις Aθήνας και Λευκωσίας. Kαι η υλοποίηση του δόγματος αυτού πρέπει να καταστεί βασικός αντικειμενικός σκοπός των δύο κυβερνήσεων. Aθήνα και Λευκωσία πρέπει να συναποφασίσουν, επιτέλους, τι ζητούν και πώς πρέπει να το πετύχουν. Ένα διαχρονικό αξίωμα, που διδάσκεται σε όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές σχολές, διδάσκει ότι: Bασική προϋπόθεση για την επίτευξη ενός σκοπού είναι η εκλογή του και η εμμονή σ’ αυτό, χωρίς ταλαντεύσεις και παρεκκλίσεις.

Kαι είναι πάνω σ’ αυτό το διαχρονικό αξίωμα που στηρίζει ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος, ως καλός δάσκαλος των Διεθνών Σχέσεων και της Στρατηγικής, το «διπλωματικό δόγμα», το οποίο πρέπει να υλοποιήσουν, επιστρατεύοντας όλες τους τις δυνάμεις, πολιτικές, στρατιωτικές, διπλωματικές και οικονομικές, οι απανταχού Έλληνες. Στο πλαίσιο των προσπαθειών αυτών πρέπει ο Eλληνισμός να συστρατευθεί. Nα ενώσει τις δυνάμεις του και να βοηθήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις κυβερνήσεις της Eλλάδας και της Kύπρου για την υλοποίηση του «διπλωματικού δόγματος».

Πρώτη προσπάθεια όλων των Eλλήνων, για την ευόδωση αυτού του μέγιστου εθνικού στόχου, είναι η ενίσχυση του εγκαταλειφθέντος από την Aθήνα και τη Λευκωσία Δόγματος του Eνιαίου Aμυντικού Xώρου. H ανασύσταση, ενίσχυση και απρόσκοπτη λειτουργία του αμυντικού δόγματος, αποτελεί τη βάση της επιτυχίας κάθε προσπάθειας. Xωρίς ΔYNAMH, ούτε στρατηγική μπορούμε να χαράξουμε, ούτε τακτική μπορούμε να εφαρμόσουμε, ούτε συγκεκριμένους στόχους μπορούμε να θέσουμε και να πετύχουμε. Kαι όταν λέμε ΔYNAMH εννοούμε τη στρατιωτική ισχύ, την πολιτική βούληση και την αποφασιστικότητα για αντίσταση στον εκβιασμό. Kάτι που λείπει παντελώς από τις ηγεσίες της Eλλάδας και της Kύπρου. Tο δεύτερο χωρίς το πρώτο δεν πείθει ούτε τους Tούρκους που μας εκβιάζουν, ούτε τους Aγγλοαμερικανούς που συνωμοτούν απροκάλυπτα σε βάρος μας.

O αείμνηστος φιλόσοφος Π. Kονδύλης, που μας έφυγε τόσο πρόωρα, διδάσκει σχετικά: «Aκόμα και για τη σύναψη ενός ευπρεπούς συμβιβασμού, δεν πρέπει να υποτιμάται η σημασία της αποτρεπτικής ισχύος». Kαι εξηγεί ότι «δε θα είναι τελειωτικός αυτός ο συμβιβασμός, αλλά εφαλτήριο νέων αξιώσεων». Γι’ αυτό οι Tούρκοι, παρά τις δικές μας υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, παραμένουν παράλογοι, προκλητικοί, απαιτητικοί και διεκδικητικοί σε βάρος μας. Aποτελεί ιστορικό αξίωμα το ότι και αυτοί ακόμα οι φίλοι και σύμμαχοι δε σε υπολογίζουν και δε σπεύδουν να σε βοηθήσουν όταν βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση και χρειάζεσαι τη δική τους βοήθεια και συμπαράσταση.

Συνεπώς Aθήνα και Λευκωσία πρέπει να υιοθετήσουν το «διπλωματικό δόγμα» του Ήφαιστου. Kαι για να το πετύχουν οφείλουν να επανασυστήσουν και ενισχύσουν το Δόγμα του Eνιαίου Aμυντικού Xώρου. Oφείλουν ν’ αναζητήσουν, εδώ και τώρα την αξιοπιστία και την προοπτική του Eθνους των Eλλήνων σε πρακτικά μέτρα απόκτησης δυνάμεως... Mόνο έτσι οι Tούρκοι θα υποχρεωθούν να σέβονται κι εμάς και τα δικαιώματά μας. Mόνο έτσι θα μας λαμβάνουν υπόψη οι Aμερικανοί και οι Eυρωπαίοι...

Το κυπριακό ζήτημα βρίσκεται κυριολεκτικά στο μεταίχμιο. Παραδόξως, συνυπάρχουν αμφότερα τα ενδεχόμενα: είτε θα υπάρξει ιστορική διέξοδος – λύση είτε το κυπριακό ζήτημα θα αποτελματωθεί για καλά και ενδεχομένως θα εισέλθει σε ακόμη πιο επικίνδυνη τροχιά. Η στρατηγική που πολλοί – κόντρα στη συμβατική σοφία – υποστήριξαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και που τώρα φαίνεται να εκπληρώνει τους σκοπούς που ετέθησαν, ήταν η εξής: Πρώτον, υποβολή αίτησης ένταξης και διαμέσου αυτής εμπλουτισμός της διαδικασίας ένταξης με την κοινοτική λογική (4 ελευθερίες). Δεύτερον, καλλιέργεια αυτού του ενδεχομένου στο κοινοτικό πολιτικό σύστημα, διασυνδέσεις μεταξύ συμφερόντων και προώθηση της ένταξης εάν και όταν «μπλοκάρεται», λόγω κυπριακού προβλήματος. Τρίτον, επειδή αναμενόμενα η Τουρκία δε θα δεχόταν λύση πριν από την ένταξη (κάτι που ισοδυναμεί με αποδυνάμωση ή και τερματισμό του τουρκικού στρατηγικού εναγκαλισμού της Κύπρου), επιδίωξη γνωμοδότησης και κοινοτικών πολιτικών αποφάσεων που θα επικύρωναν αυτόν το σκοπό. Τέταρτον, αντιμετώπιση του αναμενόμενου τουρκικού στρατιωτικού εκβιασμού με ενίσχυση των αμυντικών σχέσεων Ελλάδας – Κύπρου (κάτι που έγινε εν μέρει μόνο με το ταλαίπωρο «ενιαίο δόγμα»). Πέμπτον, η ενταγμένη πλέον Κύπρος θα λειτουργούσε ως μαγνήτης για τους Τουρκοκύπριους (αλλά και για πολλούς λογικούς Τούρκους στην Άγκυρα) για να δεχθούν ένα βιώσιμο ενιαίο κράτος, του οποίου το κανονιστικό σύστημα θα ήταν συμβατό με τον κοινοτικό πολιτικό πολιτισμό και το κοινοτικό νομικό κεκτημένο. Τέλος, αποστρατικοποίηση και διεθνείς εγγυήσεις, συμπεριλαμβανομένων πιθανών ευρωπαϊκών και ατλαντικών εγγυήσεων.

Κυριολεκτικά βρισκόμαστε στη βρύση, αλλά δεν ήπιαμε ακόμα το νερό. Αν το επιτύχουμε σύντομα, εξερχόμαστε από το μεγαλύτερο πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής προς όφελος της Κύπρου, της Ελλάδας, της Τουρκίας και της περιφερειακής σταθερότητας. Οι κίνδυνοι που διατρέχουμε είναι μεγάλοι και ευδιάκριτοι. Πρώτον, ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, μέσω των υπόγειων πιέσεων που δέχεται, να προτείνει ένα σχέδιο το οποίο δε συνάδει με την πράξη προσχώρησης στην Ε.Ε., οπότε θα δεχθούμε αφόρητες πιέσεις να αναβληθεί η ένταξη. Δεύτερον, εμείς οι ίδιοι να ολιγωρήσουμε και να δεχθούμε «λύση» που να αναιρεί το κεκτημένο της ένταξης, καθιστώντας την Κύπρο μέλος υπό αίρεση και ασφαλώς ξανά υποχείριο της ηγεμονικής τουρκικής πολιτικής.

* Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" 5.3.2006 (Με τίτλο: Επανένωση χωρίς σχέδια Αναν)

Η επίλυση του Κυπριακού τα επόμενα χρόνια είναι πρωταρχικό ζήτημα για τους Κυπρίους αλλά και προτεραιότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η πορεία δεν είναι εύκολη αλλά η επιβίωση και η επανένωση της Κύπρου δεν είναι αδύνατη.

Σκοπός πρέπει να είναι για όλους η βιώσιμη επανένωση της Κύπρου, με τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας με τρόπο συμβατό με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα (βλ. την έκθεση των εμπειρογνωμόνων για μια ευρωπαϊκή λύση του Κυπριακού, αναρτημένη στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm).

Αυτός είναι θεμελιώδης προσανατολισμός ο οποίος, λόγω πολιτικά εγκληματικής αφέλειας την περίοδο 2001-2004, όταν δηλαδή η Κ.Δ. ήταν ήδη μέλος της Ε.Ε., η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα δεν προτάχθηκε άκαμπτα σε όλους και ιδιαίτερα στον γ.γ. του ΟΗΕ. Αντί αυτού αφέθηκαν οι Χάνεϊ και Ντε Σότο να ασελγούν πάνω στο κορμί της πληγωμένης Κύπρου, πολιτικό έγκλημα στη διάπραξη του οποίου δυστυχώς μερικοί συμμετείχαν.

Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλα λάθη όπως αυτά της περιόδου 2001-2004. Εάν τα διαπράξουμε ξανά, η διχοτόμηση θα είναι αναπόφευκτη. Δεν δικαιούνται όμως να ομιλούν αυτοί που ευθύνονται για τη δρομολόγηση της διχοτόμησης, αυτοί δηλαδή που υποστήριξαν το διχοτομικό σχέδιο Ανάν και οι οποίοι σήμερα αδικαιολόγητα επιχειρούν να το αναβιώσουν επικαλούμενοι... τον κίνδυνο της διχοτόμησης. Η διάσωση των θεμιτών συμφερόντων όλων των εμπλεκομένων τον Απρίλιο 2004 λόγω «όχι» δίνει μία ακόμη ευκαιρία για την επανένωση του νησιού.

Το πολιτικό κόστος λόγω «όχι» και ταυτόχρονα ελλείμματος πληροφόρησης κρίσιμων συντελεστών του διεθνούς συστήματος είναι αναμφίβολα μεγάλο. Όμως, συγκρινόμενο με τον πολιτικό θάνατο των Κυπρίων που πρότειναν οι Χάνεϊ-Ντε Σότο, είναι υποφερτό. Εξάλλου, φαίνεται ότι όσο περισσότερο ενημερώνουμε για το τι πραγματικά συνέβη τόσο περισσότερο αντιστρέφονται οι δυσμενείς εντυπώσεις.

Εχει όμως σημασία να κατανοήσουμε τις στρατηγικές παραμέτρους του προβλήματος μετά το δημοψήφισμα του 2004:

*Πρώτον, το διχοτομικό σχέδιο Αναν πρέπει να εξαφανιστεί από το τραπέζι πάση θυσία. Ακόμη και η παραμικρή αναφορά στη «μακάβρια» φράση «σχέδιο Αναν» δυσκολεύει αφάνταστα την επίλυση του Κυπριακού. Συνομιλίες πάνω σε λανθασμένη βάση θα οδηγήσουν ξανά σε αδιέξοδο.

*Δεύτερον, τα αμέσως επόμενα χρόνια, αν και δεν αναμένεται τελική λύση, θα μπορούσαμε εντούτοις να δρομολογήσουμε τις προϋποθέσεις μεσοπρόθεσμης ενωτικής πορείας. Άκαιρα, κάποιοι ήδη σκέφτονται ότι, αν, λόγω, αστάθμητων παραγόντων και λαθών, η διχοτόμηση είναι μοιραία, πρέπει να σκεφτούμε το λιγότερο κακό σενάριο ενός «βελούδινου διαζυγίου». Τραγικά, ακόμη και αυτό θα είναι ανέφικτο, αν σήμερα δεν εκτιμήσουμε ορθά τις στρατηγικές παραμέτρους του ζητήματος.

*Τρίτον, οι αστάθμητοι παράγοντες και τα λάθη στα οποία αναφέρθηκα μόλις είναι, μεταξύ άλλων:

*Ι) Η στρατηγική της Τουρκίας, που μέχρι σήμερα ένα μόνο σταθερό σκοπό έχει: τον στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου.

*ΙΙ) Οι διαδικασίες ένταξης της Τουρκίας, που λόγω απουσίας ουσιαστικών όρων και προϋποθέσεων καθιστούν την Άγκυρα κριτή αντί κρινόμενο. Η Άγκυρα σήμερα, εξ αντικειμένου, δεν έχει πολλά κίνητρα να προσχωρήσει στην ιδέα μιας συνολικής στρατηγικής διευθέτησης στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία (κάτι που έπρεπε να είχαμε επιδιώξει το 2001-2004).

*ΙΙΙ) Η στρατηγική των ΗΠΑ και συνεπακόλουθα το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης δεν είναι εύκολο να προβλεφτούν (αν υπάρχει ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο το μέλλον της Ευρώπης είναι άγνωστο, οφείλεται στο γεγονός ότι η πορεία των σχέσεων Τουρκίας-Ε.Ε. τροχοδρομήθηκε σε λανθασμένη βάση).

*IV) Οι δύο πλέον αστάθμητοι παράγοντες είναι, δυστυχώς, α) ο ημέτερος εαυτός (κάτι ήξερε ο Θουκυδίδης όταν έγραψε «περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια», Περικλής Θουκυδίδου Α144) και β) η παρατεταμένη αμέλεια της Αθήνας να αναλάβει τις ευθύνες της για στρατηγική διαχείριση των προσπαθειών μιας πραγματικά βιώσιμης επίλυσης του Κυπριακού (καθώς και των υπόλοιπων εξωτερικών προβλημάτων της Ελλάδας). Ιδιαίτερα στο Κυπριακό, στρατηγικής σημασίας κριτήριο είναι η διαφύλαξη του ενστίκτου επιβίωσης-αυτοσυντήρησης των Κυπρίων.

*Τέταρτον, στρατηγικής σημασίας επίσης παράγων είναι τα νομικοπολιτικά ερείσματα. Αν και η αποτρεπτική ισχύς αποτελεί απόλυτη προϋπόθεση στήριξής τους, τέτοια ερείσματα -πολλά από αυτά ενσωματωμένα στην ενδοκρατική τάξη εχθρών και άσπονδων φίλων, εξ ου και η μεγάλη τους σημασία- είναι:

*Ι) ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ.

*ΙΙ) οι Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου

*ΙΙΙ) οι Συμβάσεις Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, η Συνθήκη της Γενεύης και το νομικό κεκτημένο της Ε.Ε.

*IV) Κρίσιμο ζήτημα επίσης είναι η πάση θυσία αποφυγή απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα αναιρεί ή αποδυναμώνει την μέχρι σήμερα ισχύουσα απόφαση, που διαφυλάττει την αξίωση για διεθνή νομιμότητα. Συναφώς, εκτός του ότι κρίνεται ορθό το κάλεσμα για ρόλο όλων των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ακόμη και προκαταρτική δήλωση ότι δεν δεχόμαστε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα ήταν παράνομη (δηλαδή μη συμβατή με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και τις συμπαρομαρτούσες συμβάσεις ή συνθήκες).

*Πέμπτον, μια ψύχραιμη στάση που συνεκτιμά ορθά τις στρατηγικές παραμέτρους του κυπριακού ζητήματος τα επόμενα χρόνια και που γι' αυτό πρέπει να βλέπει το δάσος και όχι μόνο το δέντρο, θα διανοίξει δυνατότητες μιας βιώσιμης λύσης του Κυπριακού συμβατής με τη διεθνή νομιμότητα.

Μόνο μια τέτοια λύση, εξάλλου,

*Ι) συμφέρει όλους τους Κυπρίους.

*ΙΙ) συνάδει με τα θεμιτά εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Τουρκίας και

*ΙΙΙ) διαφυλάττει τα κεκτημένα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Εν κατακλείδι, το σχέδιο Αναν είναι ουσία και τύποις νεκρό. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι αφ' ενός να διαφυλαχθεί το κεκτημένο της Κυπριακής Δημοκρατίας πάση θυσία και αφ' ετέρου να εμμείνουμε άκαμπτα στη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ως το μόνο κριτήριο που μεσοπρόθεσμα θα μπορούσε να προσφέρει διέξοδο. Ακόμη και η παραμικρή υποχώρηση θα είναι το μοιραίο τελικό θανατηφόρο σφάλμα.

* Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών και Εδρας Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ενοποίηση. www.ifestos.edu.gr

Επισκέπτης της ιστοσελίδα μου ζήτησε να επεξεργαστώ περισσότερο την φράση περί "παιδιών πνευματικής σκύλας ..." (βλ. 13.2.2006). Πρέπει να περιμένει λίγο καιρό μέχρι την δημοσίευση του βιβλίου μου όπου μια από τις περιπτωσιολογικές μελέτες είναι οι στάσεις και συμπεριφορές κατά την διάρκεια των συζητήσεων περί το σχέδιο Αναν το 2003 και 2005. Εδώ, πέραν αυτών που ανέφερα στο σημείωμα της 13.2.2006, προσθέτω ότι η πατρότητα της φράσης ανήκει στον Jean-Paul Sartre. Αν και ο ίδιος δεν ήταν κομμουνιστής, ο σημαντικός γάλλος στοχαστής θεωρούσε τον αντι-κομμουνισμό ηθικά απαράδεκτη στάση ζωής. Μελετώντας διάφορες εκδοχές και σχετικά σχόλια, ιδιαίτερα του Raymond Aron με τον οποίο συχνά αναμετριόταν, το συμπέρασμα γι' αυτή την πολυσχολιασμένη θέση, εκτιμώ πως αποτέλεσε μια επιτυχημένη διατύπωση για αντιδραστικές θεωρήσεις. Επέκρινε, βασικά τις θεωρήσεις που στο όνομα του αντι-σοβιετισμού και περιχαρακωμένοι πίσω από μια ψεύτικη αντι-κουμμουνιστική ρητορική καταπολεμούσαν την κοινωνική δικαιοσύνη και τα ιδεολογικά της στηρίγματα. Στην περίπτωσή μας και συνεπής με τις θεωρητικές μου αναζητήσεις -βλ. ιδιαίτερα το βιβλίο μου Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ... - http://www.ifestos.edu.gr/2.htm)-, συνδέω αυτή την φράση με το σύστημα ιδεών που αντιστρέφοντας όρους, έννοιες και νοήματα διαστρέφουν την αλήθεια ενδύοντας τις ανελεύθερες, φασιστοειδείς και μισάνθρωπες αντιλήψεις τους με φράσεις όπως "ειρηνική επίλυση των διαφορών", "ανθρώπινα δικαιώματα" κτλ, για να συμπαραταχθούν με τους εχθρούς της συλλογικής ανθρώπινης ελευθερίας (και συνεπακόλουθα κάθε άλλης ελευθερίας). Είναι ένα πρωτεϊκό σύστημα ιδεών που στην αέναη διαπάλη των κοινωνιών για πολιτική κυριαρχία, ανεξαρτησία και συλλογική ελευθερία ενδύεται ποικίλους μανδύες. Αδιάφορο κατά πόσο οι φορείς λειτουργούν συνειδητά ή ασυνείδητα η μορφική ανομοιότητα των φορέων επισκιάζει το ποικίλων βαθμίδων πανομοιότυπο ανελεύθερο περιεχόμενο. Όπως εξηγώ σε άλλο σημείο αυτής της ιστοσελίδας -Το σχέδιο Αναν ως ιστορική ευκαιρία μελέτης των διεθνών σχέσεων και συναγωγής συμπερασμάτων για τα κριτήρια ηθικής κρίσης περί τα διεθνή στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/27.htm- το σχέδιο Αναν αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσφερόμενες περιπτωσιολογικές μελέτες της ύστερης εποχής που καταδεικνύει και φωτίζει άπλετα την σύγχρονη "πνευματική σκύλα", την συγκαιρινή δηλαδή εκδοχή του συστήματος ιδεών που παράγει ανασταλτικά της ελευθερίας βαρίδια (συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι επιστημονικά αδιάφορο), φορείς διεθνοφασιστικών αξιώσεων που "αποστέλλονται" σε ασθενείς και παραπαίουσες κοινωνίες, υποψήφια θύματά τους.

Σήμερα, 14.2.2006, είχα ένα σημαντικό, για εμένα, τηλέφωνο, από τον ¨"γιατρό" Βάσο Λυσσαρίδη. Διάβασε το σημείωμά μου στην παρούσα σελίδα www.Ifestos.edu.gr/37.htm και μου τηλεφώνησε. Η συνομιλία ήταν σύντομη και για εμένα συγκινησιακά φορτισμένη. Είπα στον "γιατρό", σ' αυτή δηλαδή την μεγάλη μορφή του σύγχρονου ελληνισμού οικουμενικής εμβέλειας, ότι ήταν μεγάλη τιμή που μου τηλεφώνησε. Οι δικές μας "επιστημονικές θεωρήσεις" περί "ελευθερίας", "αντίστασης στον ηγεμονισμό", "αντίσταση στον φασισμό" κτλ, είναι λεπτομέρειες μπροστά στις δικές του βιωματικές εμπειρίες. Για όσους από εμάς -τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα- ήμασταν "λυσσαριδικοί" στα νιάτα μας, αλλά και για πολλούς άλλους που για διάφορους λόγους δεν ανήκαν στην παράταξή του, η πηγαία προοδευτική-αντιστασιακή κοσμοθεωρία του "γιατρού" κυριολεκτικά καρφώθηκε στην ψυχή μας. Επηρέασε την προσωπική μας πορεία, μας προφύλαξε από πολλά λάθη στις κοινωνικές και πολιτικές μας συμπεριφορές, μας εξώθησε σε μια κριτική θεώρηση των ιδεολογιών και μας μπόλιασε με πνευματικά αντισώματα που ενεργοποιούν αντιστάσεις κάθε φορά που εισρέουν στην ζωή μας ή στην κοινωνία μας φασιστοειδείς και ανελεύθερες αξιώσεις. Σχεδόν ενστικτωδώς τα απορρίπτουμε και η αντίσταση πλέον είναι τρόπος ζωής. Αυτό όχι γιατί γίναμε "ήρωες" ή κάτι ξεχωριστό ή ιδιαίτερο, αλλά απλά γιατί στην αφετηρία του δημόσιου βίου μας προβληματιστήκαμε θετικά. Γνωρίσαμε την γλυκιά γεύση που άφησαν οι κίνδυνοι της ταύτισής μας με τον δικό του τρόπο ζωής και νοιώσαμε ωραία γιατί σε μια δύσκολη φάση της χώρας μας και της ζωής μας ο γιατρός ήταν εκείνη η αλάνθαστη προσωπικότητα που με το παράδειγμά του ώθησε πολλούς ανθρώπους να βρεθούν στην σωστή έπαλξη υπερασπιζόμενοι ότι ιερότερο έχει ο άνθρωπος, δηλαδή την προσωπική του ελευθερία και αυτή της πατρίδας του. Με το παράδειγμά του, όμως, μας βοήθησε σε κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: ότι πολλοί φίλοι μας, πολλοί γνήσιοι άνθρωποι που δεν φάνηκαν τυχεροί και παρασύρθηκαν από αντιδραστικές δυνάμεις που μεταμφιέστηκαν με πατριωτικούς μανδύες, δεν έπρεπε να απορριφτούν. Αντίθετα, έπρεπε να τιμηθούν όταν έκαναν στροφή επειδή αντιλήφθηκαν πως σε κάποια στιγμή της νεότητάς τους έγιναν θύματα κάποιων που εκμεταλλεύτηκαν την φιλοπατρία τους και που τους ώθησαν να συντριβούν στις συμπληγάδες των εθνικών αντιφάσεων. Επειδή ακριβώς είναι γνήσιοι πατριώτες και σωστά άτομα, σ' όλες τις επόμενες φάσεις, ιδιαίτερα την τελευταία που επιχειρείται το "τέλειο διεθνές έγκλημα" της εκτέλεσης μιας ολόκληρης κοινωνίας με το σχέδιο Αναν, βρέθηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται στην σωστή πλευρά. Ο "γιατρός", ακριβώς, με ξεκάθαρη σκέψη για ακόμη μια φορά μετά το 1974 βοήθησε να κατανοήσουν πολλοί ότι τα σύνορα μεταξύ εχθρών και φίλων στην μετά το 1974 αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας δεν ορίζονται είτε από τους τεχνητούς διαχωρισμούς που προκάλεσε η ύπουλη χουντική συνομωσία είτε από ακόμη πιο τεχνητούς διαχωρισμούς που ορίζουν παρωχημένα ιδεολογήματα.

Ακριβώς, εμποτισμένοι πνευματικά με την κοσμοθεωρία του "γιατρού", νομίζω ότι πολλοί από εμάς που υπήρξαν οπαδοί του μπορέσαμε να κατανοήσουμε στην αφετηρία της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής την διαφορά μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού, την διαφορά δηλαδή μεταξύ υπερβολών που οδηγούν σε σοβινισμό και μισαλλοδοξία και του πατριωτισμού που ισοδυναμεί με φιλοπατρία, σεβασμό των συμφερόντων των άλλων λαών και αντίσταση κατά όσων επιβουλεύονται στην συλλογική μας κυριαρχία-ελευθερία ή την ελευθερία γενικώς. Ας μη νομίσουμε πως αυτό είναι εύκολο. Ισορροπία σ' αυτή την δύσκολη εξίσωση απαιτεί τόσο κατανόηση της δομής του κόσμου όσο και τύχη που δεν την έχουν όλοι, ιδιαίτερα όταν ζουν σε ταλαίπωρες χώρες όπως οι δικές μας που υποφέρουν υπό το βάρος της ξένης εξάρτησης και των αβαριών που αυτή προκαλεί. Από πολύ ενωρίς και πριν εντρυφήσουμε σε συχνά μπερδεμένες υψιτενείς πολιτικές θεωρίες που εξετάζουν την ζωή των κοινωνιών και την πορεία του κόσμου, αντιληφθήκαμε ότι "διεθνισμός", "κοσμοπολιτισμός", "προοδευτισμός" και άλλοι ταλαίπωροι όροι, μπορούν να σημαίνουν μόνο, αφενός διαφύλαξη της ελευθερίας-κυριαρχίας της πατρίδας και αφετέρου συμπαράσταση σε άλλες κοινωνίες που γίνονται θύματα των ηγεμονικών και νεοιμπεριαλιστικών αξιώσεων. Στο μυαλό μας ποτέ δεν θα μπορούσαν να ταυτιστούν αυτοί οι όροι με ισοπεδωτικά-εξομοιωτικά ιδεολογήματα που παραβλέπουν την κοινωνική ετερότητα κάθε λαού και μεταμφιεσμένα παραμυθιάζουν τους λαούς να εγκαταλείψουν την πολιτική τους κυριαρχία για να βρεθούν κάτω από την μια ή την άλλη δυναστική παγκόσμια εξουσία. Πολύ περισσότερο ποτέ δεν θα μπορούσαν αυτοί οι όροι να γίνουν σήμερα παρακολούθημα μεταμοντέρνων ηγεμονικών αξιώσεων ύπουλα μεταμφιεσμένων με λέξεις όπως "παγκοσμιοποίηση", "δημοκρατία", "ελευθερία", "ανθρώπινα δικαιώματα" κλπ. Λέξεις και έννοιες, δηλαδή, οι οποίες ενώ στην ζωή κάθε λαού είναι ιερές στο οπλοστάσιο των ηγεμονικών δυνάμεων που πάντοτε αποσκοπούσαν στην κατεξουσιαστική ενοποίηση του κόσμου αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μεταμφιεσμένο θανατηφόρο ιδεολογικό δηλητήριο.

"Αντίσταση" λοιπόν "γιατρέ" μέχρι τέλους. Αντίσταση, ειδικά τώρα που οι έλληνες και οι τουρκοκύπριοι πολίτες της ιδιαίτερής μας πατρίδας, όπως και Ελλάδα και άλλοι λαοί στην περιοχή μας, βρίσκονται όλοι στο στόχαστρο των ηγεμονικών αξιώσεων που στην πιο ακραία μορφή τους ενσαρκώθηκαν στο σχέδιο Αναν.

Τελειώνω λέγοντας ότι, αυτονόητα, ο "γιατρός" πιστώνεται με αρετές μου μας δίδαξε και με τις οποίες ενδεχομένως προικιστήκαμε. Δεν ευθύνεται και δεν χρεώνεται, όμως, τα λάθη όσων κατά καιρούς ταυτίστηκαν μαζί του. Αυτό επειδή όλοι οι άλλοι συχνά κάνουμε λάθη, αυτός όμως όχι ... Ο τρόπος ζωής του "γιατρού" είναι ένα μόνιμο και σταθερό παράδειγμα προς μίμηση ...

Προχθές (7.2.2006), έγραφα για διάφορα φαινόμενα που όπως φαίνεται υπήρξαν καθοριστικά για την αργή αλλά σταθερή εκκόλαψη του φιδιού του φασισμού στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, γεγονός τα αποτελέσματα του οποίου ακόμη δεν φάνηκαν. Το πρόβλημα της νεότερης Ελλάδας είναι ότι συχνά κυριαρχούν στον κοινωνικοπολιτικό βίο μπερδεμένα μυαλά και τρικυμισμένοι εγκέφαλοι. Είναι ένα ανακυκλούμενο σύστημα ανθρώπων με πολλές διασυνδέσεις με το εξωτερικό και εξαρτήσεις που ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέφερε ότι διακατέχονται από μια "εξωελληνική νοοτροπία (αποτέλεσε και τίτλο του βιβλίου με με τίτλο "Η ΕΞΩΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ, Το ζήτημα του Διεθνισμού, πατριωτισμού, εθνικισμού και η εθνική στρατηγική της Ελλάδας. Αθήνα: Ποιότητα 1997 (http://www.piotita-publishers.gr/Panagiotis_Ifestos7.htm). Είναι ένα ανθρώπινο και ιδεολογικό συνονθύλευμα φορέων μπερδεμένων ιδεών που αν και πολιτογραφημένοι έλληνες φαίνεται να μην αγαπούν και πολύ την χώρα στην οποία έτυχε να ζουν. Κυρίως, φαίνονται να απεχθάνονται την ανεξαρτησία της Ελλάδας και την συλλογική ελευθερία των πολιτών της, δηλαδή την εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία του κράτους μας. Εξ ορισμού αυτό κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα όταν είτε είναι (νεο)φιλελεύθερων ή "αριστερών" πεποιθήσεων διεθνιστές και/ή κοσμοπολίτες αποβλέπουν στην κατάργηση της κυριαρχίας των κρατών του διεθνούς συστήματος. Αν και όχι πάντοτε, συνήθως πρόκειται για ακραία και εξτρεμιστικά στοιχεία μεταμφιεσμένα με προβιές κίβδηλης ηπιότητας και προσποιητής μετριοπάθειας. Κατά βάση όμως είναι ανορθολογικοί, εμπαθείς και επιθετικοί κατά όσων διαφωνούν με τις εκκεντρικές και αιρετικές τους θέσεις (Πριν αρκετά χρόνια ένας τέτοιος τύπος, μάλλον ψυχοσωματικά προβληματικός, με απείλησε από τις στήλες εντύπου που και οι δύο αρθρογραφούσαμε πως θα πάρει ένα μηχανάκι χωρίς εξάτμιση και θα γυρνάει γύρω-γύρω από το σπίτι μου). Στην σύγχρονη εκδοχή τους, η εμπάθεια με την οποία εκφράζονται για τους έλληνες που ζουν στην Κύπρο είναι μνημειώδης και χαρακτηριστική (η Κύπρος γίνεται στόχος τους συμπτωματικά μιας και λογικά για οποιοδήποτε άλλη περιοχή το ίδιο θα έκαναν). Μερικοί είναι συνειδητοί, πολλοί άλλοι είναι αφελείς συνοδοιπόροι και ακόμη περισσότεροι "ενεργητικοί θεατές". Είναι το είδος εκείνο ανθρώπου που είναι προορισμένοι να κάνουν μόνο ζημιές: Η γενικότερη στάση τους είναι εγγενώς αντι-κοινωνική και στο τέλος τα συλλογικά ένστικτα επιβίωσης μιας κοινωνίας τους κατανικούν (βλ. για παράδειγμα το εκπληκτικό ΟΧΙ των κυπρίων στις 24 Απριλίου 2004 όταν όλοι αυτοί και όλα τα καθάρματα της υδρογείου προσπαθούσαν να τους αφαιρέσουν την ελευθερία τους). Δεν μπορούν να επιτύχουν, τελικά οι κοινωνίες τους μισούν και τους απορρίπτουν. Μέχρι εκείνη την στιγμή, όμως, κατορθώνουν να κάνουν ζημιές. Είναι μια μάστιγα των ανθρώπων που έρχεται, φεύγει και επανέρχεται. Η ρίζα πάει πίσω στους αρχαίους μηδίζοντες περνάει από τους συνεργάτες των Οθωμανών κατακτητών, τους συνεργάτες των γερμανών κατακτητών, τα υποχείρια των αμερικανικών υπηρεσιών κατά την διάρκεια της επταετίας, τους πραξικοπηματίες του 1974 (που όλως περιέργως σήμερα είναι οι φανατικότεροι υποστηρικτές του σχεδίου Αναν) και τους φανατικούς και συνειδητούς υποστηρικτές της υποδούλωσης των κυπρίων την ύστερη εποχή. Διαχρονικά οι στάσεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες που τους διακατέχουν λειτουργούν ως τροχοπέδη στην εκπλήρωση των αξιώσεων ανεξαρτησίας. Διαβάζοντας τις χθεσινές κυριακάτικες εφημερίδες (12.2.2006) και μια επιφυλλίδα της περασμένης Πέμπτης (9.2.2005) θυμήθηκα την φράση του μεγάλου γάλλου φιλοσόφου που μίλησε για "τα παιδιά πνευματικής σκύλας". Το είχε γράψει, αν θυμάμαι καλά για να στηλιτεύσει τις νοοτροπίες αντικομμουνισμού, αλλά κυρίως για να στηλιτεύσει την ψυχοσύνθεση και τα μπερδεμένα μυαλά που ωθούσαν σε μισάνθρωπες στάσεις και συμπεριφορές κατά αυτών που καταπολεμούσαν αυτό που για πολλούς οπαδούς του κομμουνισμού ενσάρκωνε αυτή η ιδεολογία, δηλαδή την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα. Εμείς εδώ ορίζουμε ως "παιδιά πνευματικής σκύλας" όσους είναι φορείς ιδεών ποικίλων βαθμίδων και ποικίλων αποχρώσεων που αντιβαίνουν στην ανθρώπινη ελευθερία, τόσο με την έννοια της συλλογικής ελευθερίας-ανεξαρτησίας που κατοχυρώνεται από το διεθνές δίκαιο όσο και με την έννοια της ατομικής ανθρώπινης ελευθερίας. Η "πνευματική σκύλα" που γεννάει αυτά τα "παιδιά" όταν συνήθως πηγαίνουν για σπουδές στο εξωτερικό, ορίζεται ως το σύστημα ιδεών το οποίο είναι ασύμβατο με τα οντολογικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης στην ατομική και συλλογική τους εκδήλωση και που καλλιεργείται σε συγκεκριμένα ακαδημαϊκά καπηλεία του εξωτερικού. Αυτό το ζήτημα το επεξεργαστήκαμε σε άλλη περίπτωση όταν εξετάσαμε την "ετερότητα" και την "ελευθερία" ως οντολογικού περιεχομένου αξιώσεις διαμορφωτικούς του κοινωνικού και διεθνοπολιτικού γίγνεσθαι (βλ. θεωρητική ανάπτυξη αυτού του ζητήματος στο κεφ. 2 του βιβλίου Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ... - http://www.ifestos.edu.gr/2.htm). Σήμερα, στην περίπτωσή μας, τι άλλο μπορεί να είναι παρά παιδιά "πνευματικής σκύλας" όσοι τάσσονται κατά της ελευθερίας μιας ολόκληρης κοινωνίας, όταν οι ίδιοι ουσιαστικά συντάσσονται με τις θέσεις των στρατοκρατών της Άγκυρας και όταν πεισματικά συνεχίζουν να συμπορεύονται με τα συμφέροντα των νεο-ιμπεριαλιστικών κύκλων του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον! Ακόμη, ύπουλα και χυδαία, προσπαθούν να σπείρουν ζιζάνια μεταξύ των ελλήνων της Κύπρου και των ελλήνων της Ελλάδας ρίχνοντας αλάτι στις πληγές που δημιούργησε το σχέδιο Αναν, πρόταση που με τόσο φανατισμό υποστήριξαν. Οι ιδέες τους και ότι άλλο ενσαρκώνουν είναι ότι χειρότερο και διεστραμμένο γεννά το ανθρώπινο μυαλό. Είτε μηδίζουν, είτε συνεργάζονται με κάποιους κατακτητές ή κάνουν πραξικοπήματα ή στηρίζουν με φανατισμό κάποιο φασιστικό σχέδιο Αναν, κατά βάση διαχρονικά είναι όλοι οι ίδιοι: "Παιδιά πνευματικής σκύλας ...", εχθροί της ελευθερίας και η ενσάρκωση του κάκιστου είδους ανθρώπου. Και είναι ο κάκιστος κάθε εχθρός της ανθρώπινης ελευθερίας.

Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πως κάποιος μπορεί να γράφει σε ένα έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας ασύστολα ψεύδη για ανύπαρκτα γεγονότα και να μην υπάρχει ο παραμικρός έλεγχος από τους δημοσιογράφους, τον διευθυντή της εφημερίδας ή κάποιο μέλος της λεγόμενης επιστημονικής κοινότητας; Η απάντηση βεβαίως είναι ότι τα πάντα βρίσκονται σε πορεία ραγδαίας παρακμής. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει και στο τέλος επικρατεί απόλυτο χάος. Έτσι, δράστες οι οποίοι στα βιβλία τους έχουν μέχρι και 85 λάθη και εν τούτοις προάγονται, μας πληροφορούν τώρα ότι το σχέδιο Αναν δεν είναι μοναδικό. Στην Ευρώπη αυτά που έλεγε εφαρμόζονται: Υπάρχουν ομοσπονδιακά κράτη, τα ίδια ακριβώς όπως ο Αναν πρότεινε να γίνει στον Κύπρο. Μάθαμε δηλαδή κάτι που δεν γνωρίζαμε, πως δηλαδή οι επαρχίες των κρατών της ΕΕ οριοθετούνται με ρατσιστικά κριτήρια, πως θεσμοθετείται η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πως νομιμοποιήθηκαν τα εγκλήματα πολέμου που είχαν διαπραχθεί κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πως έχει κατασταλεί η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατία για να εξισωθεί η μειονότητα με την πλειονότητα, πως δημοκρατία σημαίνει να κυβερνά η μειονότητα διαφορετικά έχουμε ... "τυραννία της πλειονότητας" κτλ. Έλεος ... Σε μερικά μυαλά ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι τόσο βαθιά ριζωμένος που δεν κατανοούν ότι σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να χωριστεί ο λαός σε άσπρους, μαύρους, μωαμεθανούς, χριστιανούς, έλληνες, τούρκους ή οποιαδήποτε άλλη κατηγορία και ότι η πλειονότητα κυβερνά.

Ένα εύλογο ερώτημα, όμως, είναι ο λόγος για τον οποίο γράφω τις γραμμές αυτές και δεν περιφρονώ παντελώς την διεθνολογική τσαρλατανιά. Απλά επανέρχομαι στιγμιαία επειδή κάποιοι φίλοι με κάκισαν όταν στην τελευταία μου μονογραφία καθιέρωσα τον επιστημονικό όρο "διεθνολογικός τσαρλατανισμός" (βλ. http://www.ifestos.edu.gr/2.htm - με τίτλο Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημνονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ...). Είναι, μου είπαν, πολύ "σκληρός όρος". Αν αθλιότητες όπως οι πιο πάνω δεν είναι διεθνολογική τσαρλατανιά τότε τι είνα τσαρλατανιά? Θα μπορούσε δηλαδή ένας γιατρός να συγχέει το κεφάλι με το πόδι ή το χέρι με τον λαιμό και να συνεχίζει να έχει δίπλωμα άσκησης επαγγέλματος; Γιατί δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες δεοντολογίας που ισχύουν σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους; Μήπως όταν οι άνθρωποι χάνουν την ελευθερία τους επειδή τέτοιες τσαρλατανιές διαδίδονται είναι μικρό κακό; Σίγουρα, βεβαίως, δεν είναι δυνατός οποιοσδήποτε διάλογος στην βάση ηλίθιων και αναληθών θέσεων όπως οι πιο πάνω. Ισχύει το ρητό: οι ηλίθιοι, οι ψεύτες και οι πνευματικοί απατεώνες είναι αήττητοι; Ότι και να αντιτείνεις θα είναι πάντα νικητές σε όσους όντας πνευματικά ανάπηροι πέφτουν θύματά τους. Πως όμως είναι δυνατό τέτοια πνευματικά σκουπίδια να γράφονται σε μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας και κανείς να μην το προσέχει. Οι δημοσιογράφοι, οι διευθυντές οι ιδιοκτήτες των μέσων, πως είναι δυνατό να αφήνουν τέτοια πνευματικά σκουπίδια να ρίχνονται στα κεφάλια των ανυποψίαστων αναγνωστών τους; (βλ. επιφυλλίδα μου που γράφτηκε πριν μερικά χρόνια Εμείς οι καθηγητές… (Τα ΝΕΑ, 13.12.2000). Να τα θυμηθούν όλα αυτά όσοι φίλοι σκεφτούν να με κακίσουν ξανά για τον όρο "διεθνολογική τσαρλατανιά". Να μην προβάλουν αντιρρήσεις, επίσης, όταν σύντομα θα υποστηρίξω πως οι κοινωνικές επιστήμες εξελίσσονται σε πνευματικό δηλητήριο των κοινωνιών, των αναγνωστών, των φοιτητών, των ακροατών. Δηλητήριο μεταμφιεσμένο, βεβαίως, με ακαδημαϊκούς τίτλους που μόνο όσοι από εμάς αναλώσαμε την ζωή μας στην ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πόσο αξίζουν ....

Η χρησιμοποίηση σχολών σκέψης διανθισμένων με ψευτοδιλήμματα είναι το καταφύγιο των «δολοφόνων των εννοιολογικών αποχρώσεων», τουλάχιστον όταν η ανάλυση αφορά το σύγχρονο διεθνές σύστημα. Αυτές ακριβώς οι σκέψεις ήλθαν στο μυαλό διαβάζοντας το κείμενο του Θοδωρή Κουλουμπή στην έγκριτη Καθημερινή 5/2/2006, όταν, για ακόμη μια φορά σχηματοποίησε, προχωρώντας μάλιστα στον περίεργο –και μυστήριο– ισχυρισμό πως όποιος δεν προσχωρεί σε κάποια από τις εν πολλοίς ανύπαρκτες κατηγοριοποιήσεις του είναι καταταγμένος στην φανταστική ομάδα κάποιων ελλήνων «απορριπτικών». «Απορριπτικών» μάλιστα οι οποίοι «με ηρωικές παροτρύνσεις εισηγούνται την δημιουργία ενός κράτους αστακού». Επειδή όλοι ζούμε στην ίδια χώρα, δεν γνωρίζω ούτε ένα πολιτικό πρόσωπο ή ακαδημαϊκό αναλυτή που να εισηγείται ένα τέτοιο «κράτος αστακό».

Προς τι λοιπόν αυτές οι γενικεύσεις που λειτουργούν «δολοφονικά» κατά όσων διαφωνούν με τα άκαμπτα κατηγορήματα που χωρίς αντίλογο ο κ Κουλουμπής συχνά παραθέτει. Τέτοιες γενικεύσεις είναι προσβλητικές τόσο για όσους κατά καιρούς ο κ Κουλουμπής περίτεχνα τσουβαλιάζει σε «δολοφονικές» κατηγοριοποιήσεις –για μια τέτοια περίπτωση ονομαστικής κατηγοριοποίησης εις βάρος του υπογράφοντος και άλλων συναδέλφων βλ. για παράδειγμα την Καθημερινή 3.2.2002– αλλά και για όσους άλλους θέλουν να αναλύσουν την διεθνή πολιτική χωρίς αναγκαστικά να προσχωρούν στον φανταστικό κόσμο τέτοιων αντι-επιστημονικών κατατάξεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι συχνά και επί μακρόν, τόσο με επιφυλλίδες του στην Καθημερινή όσο και με παρεμβάσεις του σε άλλα μέσα μαζικής επικοινωνίας όπου ακατάσχετα σχολιάζει επί παντός επιστητού, ο κ Κουλουμπής προτάσσει όχι βάσιμα επιχειρήματα αλλά χαρακτηρισμούς και επίθετα επιστημονικά άσχετα.

Έτσι, για παράδειγμα, κατά καιρούς ονομαστικά ή φωτογραφικά χαρακτηρίστηκαν ως «απορριπτικοί», «κλαουζεβιτσιανοί», «εθνικιστές» κτλ, όσοι υποστήριζαν την αποδεκτή από κάθε σοβαρό αναλυτή θέση πως «προϋπόθεση ειρήνης, σταθερότητας και γόνιμων διαπραγματεύσεων με την Τουρκία είναι η ανάπτυξη μιας αξιόπιστης ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής που θα στηριζόταν στην αρχή της ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων στην περιφέρειά μας. Αυτή η πολιτική, υποστηριζόταν, θα έπρεπε να συνοδεύεται από υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, από αμυντική σύζευξη Ελλάδας–Κύπρου και από επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης του κυπριακού που θα στηρίζεται στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, στο ευρωπαϊκό νομικό και πολιτικό πολιτισμό και στις αποφάσεις του ΟΗΕ». Η τελευταία εκδοχή αυτών των … «απορριπτικών» θέσεων συνοψίζεται στην επιστημονικά περιεκτική «Έκθεση των Εμπειρογνωμόνων Για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού που δημοσίευσε ως ένθετο η Καθημερινή στις 28.8.2005 (μελέτη της οποίας ήμουν συνσυγγραφέας μαζί με άλλους έλληνες και ξένους συναδέλφους – είναι αναρτημένη στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm). Αυτές λοιπόν και άλλες παρόμοιες θέσεις γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται στόχος χαρακτηρισμών που συνοδεύονταν από επιστημονικά απαράδεκτες γενικεύσεις και επιθετικούς προσδιορισμούς άσχετους με την ουσία, την επιστημονική αλήθεια και το πραγματικό επιστημονικό υπόβαθρο των αναλυτών που τις καλλιεργούν. Ένα σοβαρό ερώτημα που τίθεται, βεβαίως, είναι το εξής: Ποιοι έγραψαν, υιοθέτησαν ή επικρότησαν θέσεις, όπως οι εξης: i) η Κυπριακή Δημοκρατία «δεν μπορεί να υποβάλει αίτησης ένταξης», ii) μια τέτοια απόφαση θα ήταν «αντιευρωπαϊκή στάση»! και πως iii) αμυντική ενίσχυση της Κύπρου και η ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία στο πλαίσιο μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής είναι «σκληρές» «απορριπτικές», «εθνικιστικές» ή ακόμη και πολεμοκάπηλες»!

Για λόγους ιστορικής αληθείας, πρέπει να επισημανθεί ότι, τελικά –και παρά τα επικοινωνιακά πλεονεκτήματα που όλως περιέργως ο κ Κουλουμπής και οι ιδρυματικοί του συνάδελφοι διαθέτουν στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης–, είναι γεγονός πως σε όλα τα μεγάλα ζητήματα εθνικής στρατηγικής –κυπριακό, Βαλκάνια, αποτρεπτική στρατηγική, προεκτεταμένη άμυνα στην Κύπρο, υποβολή αίτησης ένταξης της τελευταίας στην ΕΕ, σχέδιο Αναν κτλ– διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις υιοθετούσαν και υιοθετούν όχι τις θέσεις του αλλά ευτυχώς για την Ελλάδα και την Ευρώπη κατά το πλείστον τις αντίθετες.

Στον δικό μας ακαδημαϊκό χώρο, τα γραπτά μένουν (scripta manent) και γι’ αυτό ο επιστημονικός και πολιτικός απολογισμός θα είναι αμείλικτος. Στο πολιτικό επίπεδο, όμως, το κύριο και άμεσο ζήτημα που τίθεται δεν είναι να περιμένουμε τον ιστορικό του μέλλοντος που θα κρίνει το κατά πόσο οι θέσεις κάποιων ακαδημαϊκών είναι ορθές ή λανθασμένες αλλά το κατά πόσο σε κάθε συγκυρία και για κάθε ζήτημα εξωτερικής πολιτικής επικρατεί ή δεν επικρατεί πολιτικός και κοινωνικός ορθολογισμός. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τις «σχολές σκέψεις» του κ Κουλουμπή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διατυπωμένες με τρόπο που υποβάλλουν προτάσεις πολιτικής βαθύτατων ιδεολογικών και διεθνοπολιτικών προεκτάσεων, ενέχουν, κατά την ακαδημαϊκή μου εκτίμηση, μεγάλους κινδύνους για την στοχαστική υγεία αναγνωστών, ακροατών και πολιτικών ηγετών. Αναπτύσσεται, επιπλέον, ένα άκαμπτο σύστημα ιδεών που παγιδευμένο σε θεωρήματα και ιδεολογήματα εξελίσσεται σε μάστιγα της πολιτικής και στοχαστικής ζωής του τόπου.

Τα ισοπεδωτικά θεωρήματα αδικούν την ποικιλομορφία της διεθνούς ζωής, απλουστεύουν μια κατά τα άλλα σύνθετη πραγματικότητα στις διακρατικές σχέσεις και προκαλούν στοχαστικό και πολιτικό ανορθολογισμό όσον αφορά πρόσωπα, ομάδες, κόμματα, κράτη και συμμαχίες. Σχηματοποιούν και κατά κάποιο τρόπο «δολοφονούν», τόσο τις αναρίθμητες αποχρώσεις σ’ όλο το φάσμα της εθνικής και διεθνούς ζωής όσο και τους φορείς εξειδικευμένων γνώσεων οι οποίοι τις περιγράφουν ψύχραιμα, αξιολογικά ελεύθερα, ορθά και ορθολογιστικά. Αυτές οι σχηματοποιήσεις, επιπλέον, αν και επικοινωνιακά αποτελεσματικές, λειτουργούν ως είδος προληπτικής υπονόμευσης κάθε επιστημονικά βάσιμης και πολιτικά ορθολογιστικής θεώρησης που θα ανέλυε διπλωματικές επιλογές συμβατές με την πολυπλοκότητα, ρευστότητα και ποικιλομορφία του διεθνούς συστήματος που δεν πειθαρχείται σε λογικές «άσπρου» και «μαύρου». Οι σχηματοποιήσεις όχι μόνο συνιστούν ακρότητα ασύμβατη με οποιαδήποτε έννοια ορθολογιστικής επιστημονικής ανάλυσης των διεθνών και των ευρωπαϊκών σχέσεων, αλλά επιπλέον εισάγουν φανταστικούς όρους και έννοιες που δύνανται να διαφθείρουν τον δημόσιο διάλογο και τον επιστημονικό διεθνολογικό λόγο πολλών νέων επιστημόνων.

Συντομογραφικά, θα σταθώ στο επίμαχο ζήτημα «ευρωπαϊστών», «ατλαντιστών» και των «ευρωατλαντιστών», καθώς και στα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας. Τέτοιες «σχολές σκέψεις» τουλάχιστον υπό το περιοριστικό πρίσμα που τις αναφέρει ο κ Κουλουμπής, δεν υπάρχουν στην διεθνή ζωή. Ήδη από την δεκαετία του 1960, η Ευρώπη, ο ευρωατλαντικός χώρος και οι στρατηγικές των κρατών που εμπερικλείει, δομήθηκαν και δρομολογήθηκαν προς πολύ πιο σύνθετες εκδοχές πολιτικής, στρατηγικής και θεσμικής οργάνωσης. Κυρίως, αν και οι κυβερνήσεις συχνά ελίσσονται για να αντιμετωπίσουν την ρευστότητα των ανακατανομών ισχύος και συμφερόντων, παραμένει το γεγονός ότι οι διπλωματικές και αμυντικές επιλογές των κρατών πειθαρχούνται από σταθερούς στρατηγικούς προσανατολισμούς, τους οποίους η ατλαντική, ευρωπαϊκή και κάθε άλλη εξωτερική επιλογή των κυβερνήσεών τους πρωτίστως εξυπηρετεί.

Στην σφαίρα της άμυνας και της ασφάλειας, ένας ακόμη λόγος για τον οποίο δεν χωρούν μονολιθικές και ισοπεδωτικές σχολές σκέψης, είναι το γεγονός ότι μύρια αίτια που δεν επαρκεί ο χώρος εδώ ούτε καν για μνημόνευση, δημιουργούν ένα αμυντικό και διπλωματικό φάσμα κριτηρίων και παραγόντων απροσμέτρητης ετερογονίας και ποικιλομορφίας, που διαρκώς επηρεάζονται και μεταλλάσσονται από τις ραγδαίες ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Οπωσδήποτε, πάντως, δεν μπορούν τάσεις, εθνικές στρατηγικές, διπλωματικοί ελιγμοί και ρευστές καθημερινές αποφάσεις να τσουβαλιαστούν σε «ατλαντιστές», ευρωατλαντιστές» και κάποιους μυστήριους και ακατανόμαστους … «απορριπτικούς» θιασώτες του «κράτους αστακού». Θα αποτελούσε οπωσδήποτε ζημιογόνο επιστημονικό και πολιτικό σφάλμα αν οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση ή άλλος ενδιαφερόμενος υιοθετήσει μαύρες ή άσπρες θεωρήσεις γύρω από τις οποίες περιστρέφεται το επίμαχο κείμενο του κ Κουλουμπή: i) δήθεν επικείμενες (μάλλον γιγαντιαίες) δυνητικές συγκρούσεις Ευρώπης-ΗΠΑ, ii) δήθεν δραματικές αμφισβητήσεις του ΝΑΤΟ που καλούν για μάλλον άμεσες αποφάσεις στρατηγικού χαρακτήρα και iii) δήθεν ύπαρξη σκληρού διλήμματος μεταξύ μιας φανταστικής «Ευρώπης της ήπιας ισχύος» που αντιπαραβάλλεται με μια Ευρώπης-αστακό που … συγκρούεται με τις ΗΠΑ.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά όταν ο κ Κουλουμπής εισέρχεται αφενός στο ολισθηρό πεδίο των στρατηγικών δογμάτων των μελών της ΕΕ που σχετίζονται με την εξοπλιστική δομή και αφετέρου στην ακόμη πιο ολισθηρή συζήτηση περί «δημοκρατίας και ειρήνης» και τον δήθεν «εγκλωβισμό της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό μονοπάτι» που εξυπακουόμενα θα εξημερώσει το θηρίο. Αρχίζοντας από το πρώτο ζήτημα, αυτό που βασικά υποστηρίζεται είναι πως η οργανωτική και εξοπλιστική προτεραιότητα των κρατών της ΕΕ είναι να προσαρμοστούν, όπως γράφει ο κ Κουλουμπής, «στις νέες αποστολές που προκαλούν οι κίνδυνοι της διεθνούς (και εγχώριας) τρομοκρατίας …». Αντιτάσσω, πρώτον, ότι κάθε ευρωπαϊκό κράτος διοχετεύει τους σπάνιους πόρους σε τομείς που αφορούν τις δικές του ιεραρχήσεις εθνικών συμφερόντων (που ασφαλώς δεν αποκλείουν την «τρομοκρατία», στον βαθμό όμως που είναι πραγματική απειλή για το εν λόγω κράτος, την Ευρώπη και την διεθνή ασφάλεια) και δεύτερον, ότι η Ελλάδα αλλά και όλα τα κράτη της ΕΕ, έχουν συμφέρον όχι να γίνονται παρακολουθήματα των γερακιών του Πενταγώνου αλλά να ενισχύουν κάθε ιδέα υπέρ της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας (αρχίζοντας από το κυπριακό!). Όχι να δίνουν προτεραιότητα στην επεμβατική μανία των ΗΠΑ αλλά, όπως εξάλλου διακήρυξαν οι αρχηγοί των κρατών της ΕΕ στις 21.11.2001, στην ενίσχυση των διεθνών θεσμών, την ενεργοποίηση νόμιμων δράσεων στο πλαίσιο του ΟΗΕ, την ενθάρρυνση της ειρηνικής επίλυσης των μεγάλων περιφερειακών διενέξεων, την επίλυση της άνισης ανάπτυξης και τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας.

Τέλος, τα περί «εξημέρωσης του θηρίου-Τουρκίας», οδηγούν σε επικίνδυνο μονοπάτι τόσο την ελληνική εθνική ασφάλεια όσο και τα κεκτημένα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Είναι γνωστή η αποπροσανατολιστική τακτική των νεοφιλελεύθερων αναλυτών και του αμερικανικού Πενταγώνου: Καπηλευόμενοι την έννοια της δημοκρατίας προωθούν την άποψη ότι υπάρχει δήθεν μια ευθύγραμμη σχέση μεταξύ της φιλελεύθερης θεώρησης της δημοκρατίας και της διεθνούς ειρήνης. Στην περίπτωσή μας, βασικά, προωθούν την αντίληψη πως η –χωρίς τον παραμικρό ουσιαστικό όρο ή την παραμικρή ουσιαστική προϋπόθεση– πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη, θα προκαλέσει δήθεν ειρηνικές συμπεριφορές στην Άγκυρα. Για να μην επεκταθώ σ’ αυτό το μεγάλο θέμα (για μια πρόσφατη ανάλυσή μου βλ. http://www.ifestos.edu.gr/31.htm) απλά ερωτώ: Τα δημοκρατικά κράτη πολεμούν, ναι ή όχι; Η απάντηση ασφαλώς είναι καταφατική. Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον, όμως, επιδέξια μεταμφιέζουν τους πραγματικούς τους σκοπούς με αβάσιμα θεωρήματα περί «δημοκρατικής ειρήνης». Έτσι, εκπληρώνουν μακρόχρονους στρατηγικούς σχεδιασμούς αποδυνάμωσης της ΕΕ με το να μπήξουν την αναθεωρητική Τουρκία σαν θανατηφόρο στρατηγικό στιλέτο στην καρδιά της Ευρώπης. Για την Αμερική είναι μέσο και σκοπός και για την Ευρώπη και την Ελλάδα είναι θανάσιμος κίνδυνος.

Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας, προσφέρουν, όντως, ένα γόνιμο διπλωματικό πεδίο επίλυσης των διενέξεων στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητα και των εθνικών συμφερόντων των εμπλεκομένων λαών. Αντί αυτού, όμως, συζητάμε στην βάση του αδιέξοδου σχεδίου Αναν και αφήνουμε να μας πλανεύουν με παραμύθια περί «εξημερώσεως του θηρίου», ενώ τα δέκα τελευταία χρόνια καλλιεργείται συστηματικά η αξιοθρήνητη αντίληψη πως η Ελλάδα βρίσκεται σε μονόδρομο με μια μόνο επιλογή, την διαχείριση της αδυναμίας της.

Ίμια, S-300, Οτσαλάν, καθημερινές παραβιάσεις του κυριαρχικού χώρου, εξευτελιστικά casus belli κτλ, και στο τέλος η χαριστική βολή του σχεδίου Αναν που η υποβολή του και η αναπόφευκτη απόρριψή του ακύρωσε τις δυνατότητες μιας "ευρωπαϊκής λύσης" του κυπριακού (βλ ανάλυση στην διεύθυνση. http://www.ifestos.edu.gr/22.htm). Όλα αυτά κάποιος μπορεί είτε να τα εκτιμήσει με γνώμονα κοντόφθαλμες ιδιοτελείς απόψεις είτε να τα εκτιμήσει με γνώμονα πάγια κριτήρια ανεξαρτησίας, ελευθερίας και κυριαρχίας. Μελετώντας κείμενα της αρχής της δεκαετίας του 1990 και ιδιαίτερα επιφυλλίδες και παραπολιτικά που επιτίθεντο κατά του γράφοντος και κατά άλλων συναδέλφων όπως ο Θανάσης Πλατιάς, ένα νήμα θέσεων και απόψεων που θα αναλύσω σε προσεχή δημοσίευσή μου, καθιστούν σαφές ότι, χωρίς κανείς να προσχωρεί σε συνομωσιολογικές ερμηνείες, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όταν σ' ένα κράτος η κοινωνία, οι πολιτική ηγεσία, οι διανοούμενοι και οι ακαδημαϊκοί είναι απρόσεκτοι, εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού του φασισμού. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας κείμενα που έδιναν μιας ψευδεπίγραφη εικόνα του μεταψυχροπολεμικού συστήματος χρησιμοποιούσαν φράσεις και όρους στο πλαίσιο μιας πασίδηλα οργανωμένης προσπάθειας αποπροσανατολισμού της ελληνικής διπλωματίας και αυτών που την επηρεάζουν. Δεν θα επεκταθούμε εδώ επί ενός θέματος που θα αναλυθεί εκτενώς μελλοντικά. Σημειώνω μόνο ότι η στρατηγική ροκανίσματος των κοινωνικών και στοχαστικών ερεισμάτων της ελληνικής κυριαρχίας-ανεξαρτησίας περιστράφηκε γύρω από συγκεκριμένες προσεγγίσεις, θεωρήματα και ιδεολογήματα που αυτοαναφορικά και με την βοήθεια ξένων χρηματοδοτήσεων δημιούργησαν μια συμβατική περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ακάθεκτα οδηγούσε στις πιο πάνω ταπεινώσεις και στο σχέδιο Αναν. Πέραν των ανοησιών περί παγκοσμιοποίησης που σχετικοποιεί δήθεν την κρατική κυριαρχία -ενώ στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι η αποδυνάμωση κάποιων κυριαρχιών και η ενδυνάμωση κάποιων άλλων με τρόπο πιο έντονο απ' ότι στο παρελθόν- το κύριο προπαγανδιστικό επιχείρημα είναι η θεωρία της "εξημέρωσης του θηρίου". Η συζήτηση περιστράφηκε αυτοαναφορικά με συνθήματα υπέρ του κατευνασμού ως τρόπου επιλύσεως των διεθνών προβλημάτων, με καλλιέργεια αντιλήψεων υποχωρητικότητας και κυρίως με διάδοσης του θεωρήματος περί δημοκρατίας και ειρήνης (το ζήτημα αυτό αναλύεται σε πολλά κείμενα του γράφοντος, βλ. το τελευταίο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/31.htm). Πρόκειται για κουτόχορτο άμεσης χρήσης που οι σχεδιαστές του αμερικανικού πενταγώνου -αλλά και τα κατά χώρα στοχαστικά παρακολουθήματά τους που κυκλοφορούν με διάφορες ιδιότητες ακόμη και ως ακαδημαϊκοί, βλ. την ανάλυση του J. Mowat στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/26.htm- θρέφουν παρακμάζουσες κοινωνίες που χρησιμοποιούν ως υποχείρια εφήμερων τακτικών ελιγμών στις περιφέρειες. Πρόκειται περί ενός όντως αποτελεσματικού πνευματικού δηλητηρίου επειδή ιδιοποιείται-καπηλεύεται την ευγενή έννοια της δημοκρατίας, μακιαβελικά υποβάλλοντας στα θύματα το θεώρημα πως εξάπλωση και υιοθέτηση αμερικανικών προτύπων και καθεστωτικών προσεγγίσεων αυτομάτως φέρνει, δήθεν, ειρήνη στις διεθνείς σχέσεις. Μια συνήθης μέθοδος παραπλάνησης αναγνωστών και ακροατών είναι η αναφορά στη Γερμανία-Γαλλία με τρόπο που παρακάμπτει το γεγονός ότι πρώτον, δεν πρόκειται περί ειδυλλιακής σχέσης, δεύτερον, είναι ψέμα ότι τα διλήμματα ασφάλειας εξέλιπαν μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας και τρίτον, ότι η σταθερότητα στις σχέσεις των δύο αυτών ευρωπαϊκών δυνάμεων σχετίζεται όχι με το εσωτερικό καθεστώς τους ή την συμμετοχή τους στην ΕΕ υπό συνθήκες αλληλεξάρτησής, αλλά με σκληρές διμερείς και πολυμερείς διευθετήσεις (βλ. τα κεφ. 3-6 του βιβλίου μου Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία (εκδόσεις Ποιότητα). Το θεώρημα περί δημοκρατίας και ειρήνης σερβιρισμένο ως συνταγή άμεσων πολιτικών αποφάσεων "εξημέρωσης του θηρίου" είναι άκρως επικίνδυνη εισροή στην διπλωματία κάθε χώρας. Πρόκειται για μεγάλη στοχαστική πλάνη και μεγάλο προπαγανδιστικό όπλο που μπορεί να τυφλώσει μια κοινωνία και να μηδενίσει κάθε δυνατότητα πολιτικού ορθολογισμού στην εξωτερική της πολιτική. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα στο οποίο θα επανέλθουμε. Στην πολιτική σφαίρα, ελλοχεύουν άμεσοι κίνδυνοι. Ενώ δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι εάν μια κοινωνία θρέφεται με στοχαστικό κουτόχορτο θα παθαίνει ολοένα και μεγαλύτερες ζημιές, φαίνεται ότι ιεραρχικά σε άμεσο κίνδυνο βρίσκονται η Κύπρος, το μακεδονικό τμήμα της Ελλάδας και το Αιγαίο για το οποίο καλοθελητές ήδη καλλιεργούν την άποψη πως λόγω ... γεωγραφίας πρέπει να δείχνουμε κατανόηση στις αιτιάσεις των τούρκων για την "μεσαία γραμμή".. =====================================================

Φαρσοκωμωδία στο κέντρο της Αθήνας χθες 6.2.2006. Μαθαίνουμε ότι γνωστός φιλοανανικός κύπριος δημοσιογράφος ανταποκριτής αθηναϊκής εφημερίδας διοργάνωσε συνάντηση στην οποία παρευρέθηκαν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα του ελληνικού πολιτικού στερεώματος. Έκθετοι είναι όσοι υποστήριξαν ή συνεχίζουν να στηρίζουν και να νομιμοποιούν θέσεις υπέρ ενός φασιστοειδούς σχεδίου όπως το σχέδιο Αναν. Τι μας λένε τώρα κάποιοι; Ότι οι ποταμοί χρήματος που έδωσαν οι αμερικανοί για να χρηματοδοτήσουν την υποδούλωση εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων και τουρκοκυπρίων εντασσόταν στην διαδικασία χρηματοδότησης ... της επαναπροσέγγισης. Δηλαδή, δεν υπάρχει η έκθεση Νάθαν που εξηγεί λεπτομερώς και επακριβώς τους λόγους για τους οποίους έδιναν τα λεφτά οι αμερικανικές υπηρεσίες την περίοδο 2003-2004. Δεν υπάρχουν οι δηλώσεις αμερικανών και βρετανών που εξηγούσαν τους λόγους για τους οποίους τόσο πολύ ήθελαν να επιβάλουν αυτό το φασιστικό σχέδιο. Δεν υπήρξαν πιέσεις, εκβιασμοί και εκφοβισμοί. Δεν έδιναν τα δολάριά τους για να παρέμβουν άνομα, παράνομα και καταχρηστικά στην διαδικασία του δημοψηφίσματος. Δεν έδρασαν οι μυστικές τους υπηρεσίες για να αξιολογήσουν και εκτιμήσουν ποιες ασθενείς ψυχές είναι στρατεύσιμες στα άνομα συμφέροντά τους. Δεν ήθελαν με αυτό τον τρόπο να αποκτήσουν ιμπεριαλιστικές βάσεις στην Κύπρο. Δεν έπαιξε το παιχνίδι τους ο Ντε Σότο. Δεν πήραν έτσι κάποιοι λεφτά ξένων δυνάμεων έμμεσα διοχετευμένα από τα γεράκια που σήμερα κυβερνούν τις ΗΠΑ. Όλα ήσαν ευθύγραμμα, διαφανή, ορθά, νόμιμα και θεμιτά. Έλεος ...

Ασφαλώς, επειδή το ενδιαφέρον του γράφοντος για το θέμα αυτό -και όλα τα άλλα που σχολιάζονται στην παρούσα ιστοσελίδα- είναι επιστημονικό και όχι πολιτικό, δεν ενδιαφέρει το πόσες και τι κουτοπονηριές εκτοξεύονται σε αυτάρεσκες συνάξεις στο ιστορικό κέντρο των Αθηνών από δράστες που υπερασπίζονται τις χρηματοδοτήσεις των πιο σκοτεινών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτοί μπορεί να συνεχίσουν να λένε ότι οι υπηρεσίες των αμερικανών δίνουν τέτοια λεφτά για περίπου αλτρουιστικούς και φιλειρηνικούς σκοπούς και εμείς θα συνεχίσουμε να διερευνούμε τα αίτια πολέμου, μεταξύ των οποίων είναι οι συνεχιζόμενες καταχρηστικές ηγεμονικές αξιώσεις, το κύριο δηλαδή αίτιο πολέμου. Ενδιαφέρει οπωσδήποτε το φαινόμενο οργανωμένης συστηματικής διείσδυσης και επιβολής άνομων συμφερόντων πιο ισχυρών δυνάμεων επί λιγότερο ισχυρών κοινωνιών κατά παράβαση των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και κατά παράβαση κάθε έννοιας πολιτικού πολιτισμού και δικαίου. Ενδιαφέρει επίσης το γεγονός ότι οι διεθνείς θεσμοί γίνονται εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος ηγεμονικών δυνάμεων: Μεταξύ άλλων, 1) Το γεγονός ότι ο ΓΓ του ΟΗΕ και οι απεσταλμένοι του συμπεριφέρονται ως περίπου υπάλληλοι των μυστικών αμερικανικών υπηρεσιών και υποστηρίζουν θέσεις που αντιβαίνουν σε όλες τις αρχές, ψηφίσματα και κανόνες του οργανισμού που ο Αναν σήμερα διευθύνει. 2) Το γεγονός ότι ο ΓΓ συμπεριφέρεται ως να είναι αντιπρόσωπος των άγγλων και βρετανών που αξιώνουν να διατηρήσουν νεοαποικιακές προσβάσεις σε ένα κυρίαρχο κράτος που αν και θύμα θα ετίθετο υπό την απόλυτη και παντοτινή στρατηγική εποπτεία των θυτών. 3) Το γεγονός ότι Επίτροποι και αξιωματούχοι της ΕΕ εκδήλωναν συμπεριφορές που βρίσκονταν σε αντίθεση με τις πρόνοιες της Πράξης Προσχώρησης της Κύπρου στην ΕΕ υπερασπιζόμενοι το "σχέδιο του Χάνει-Αναν" (που αντιβαίνει σε οτιδήποτε νομικό ή πολιτικό κεκτημένο κατέκτησε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση). 4) Το γεγονός ότι το διεθνές σύστημα βρίθει αιτιών πολέμου και ότι οι δράστες που τα προκαλούν βρίσκουν εύκολα εγκάθετους σε μικρότερες κοινωνίες για να προωθούν τα άνομα συμφέροντά τους και να προκαλούν πολέμους, καταστροφές και εκατόμβες. 5) Μας ενδιαφέρει επίσης το γεγονός ότι στο κυριολεκτικά άγριο διεθνές σύστημα της μεταψυχροπολεμικής εποχής κάποια κράτη προσέχουν και διαφυλάττουν τα θεμιτά και νομιμοποιημένα συμφέροντά τους ενώ κάποια άλλα συστέλλονται, περιορίζονται, συρρικνώνονται, εξευτελίζονται, σύρονται στην αναξιοπρέπεια ..... Μας ενδιαφέρει επίσης να διερευνούμε πότε και πως ισχύει η γνωστή ρήση ναζί αξιωματούχου ότι δεν ήταν αναγκαίο να κάνουν οι ίδιοι τις βρομοδουλειές διότι όπου πήγαιναν έβρισκαν πολλά καθάρματα να τις κάνουν. Θα έλεγα ότι αυτή η θέση των Ναζί είναι και το μεγαλύτερο σημερινό πρόβλημα των διεθνών σχέσεων: Οι μεγάλες δυνάμεις στον σύγχρονο κόσμο, όπως και σε παλαιότερες εποχές, έχουν όρια, περιορισμούς και μεγάλη ευαισθησία στο κόστος. Συνήθως αποθρασύνονται και ζητούν ευθέως την υποδούλωση μιας λιγότερο ισχυρής κοινωνίας όταν βρίσκουν πολλούς εγκάθετους τους, ασθενείς ψυχές, αναρριχητές και ρευστής συνείδησης ιθαγενείς για να τους παίζουν τα παιχνίδια, στην συγκεκριμένη περίπτωση, την εξυπηρέτηση του σκοπού καθολικής και παντοτινής υποδούλωση μιας ολόκληρης κυρίαρχης κοινωνίας, της κυπριακής.

Όποιος πάντως ενδιαφέρεται για σοβαρή συζήτηση καλά κάνει να διαβάσει την έκθεση Νάθαν. Ο υπογράφων την έχει σε εκτυπωμένη μορφή αλλά όχι σε ηλεκτρονικό κείμενο. Δεν έχω καιρό να χάνω για να την δακτυλογραφήσω εδώ, ενώ επανειλημμένα μηνύματά μου στην εταιρεία αυτή για να μου την αποστείλει, μιας και όλως περιέργως δεν την έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα της, για λόγους που ο καθένας αντιλαμβάνονται, δεν τυγχάνουν ανταπόκρισης. Δυστυχώς για τους δράστες αυτή η άρνηση τα λέει όλα. Σε κάθε περίπτωση, όπως πολλοί άλλοι μαθαίνουμε, θα επανέλθουμε. Όχι με αυτάρεσκες συνάξεις μαζί με συνοδοιπόρους του Ντε Σότο και του Χάνευ στο κέντρο της Αθήνας αλλά με θεμελιωμένη μονογραφία για το σύγχρονο διεθνές σύστημα, τα αίτια πολέμου και την ελληνική εξωτερική πολιτική. Το ενδιαφέρον μας δεν σχετίζεται με συνομωσιολογικές ερμηνείες αλλά με ερμηνείες δημόσιων συμπεριφορών, γνωστών γεγονότων και πληροφοριών που έχουν φωτιστεί λόγω δημοσιοποιήσεως επαρκών πληροφοριών. Προσφερόμενη περιπτωσιολογική μελέτη: Το σχέδιο Αναν και οι συμπαρομαρτούσες στάσεις, θέσεις και συμπεριφορές. Υπάρχει πλέον αφθονία δημοσιοποιημένων πηγών για σωστή διάγνωση της ασθένειας που έπληξε πολλούς έλληνες το 2002-4. Πολλοί επιπλέον έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα επειδή έχοντας υποτιμήσει το ένστικτο επιβίωσης της κυπριακής κοινωνίας και έχοντας νομίσει πως θα βρεθούν στα πλουσιοπάροχα τραπέζια των νικητών που θα κατέστελλε την ελευθερία της πατρίδας τους, διέπραξαν το μοιραίο γι' αυτούς σφάλμα να εκτεθούν με δηλώσεις, θέσεις και "αναλύσεις" που είναι δημόσιες και καταγεγραμμένες. Η επιστημονική εκδίκηση σερβίρεται κρύα ... Σίγουρα, βεβαίως, είτε αργά ή γρήγορα οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι θα ενεργοποιηθούν και ακόμη πιο "σκληρές πληροφορίες" (hard evidence) θα δημοσιοποιηθούν είτε οι επέκεινα δράστες των ιμπεριαλιστικών παρασκηνίων όταν πλέον δεν θα έχουν ανάγκη τα όργανά τους θα τους πετάξουν στον σκουπιδοτενεκέ (όπως συνηθίζουν να λένε οι ιστορικοί, στην ιστορία των λαών, "τους ξενόδουλους-προδότες και καταδότες πολλοί χρησιμοποίησαν, κανείς όμως και ποτέ δεν τους αγάπησε"). Έχοντας μελετήσει επί μακρόν τον αμερικανικό τρόπο σκέψης στην εξωτερική πολιτική, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Έχουν πολύ χαμηλά στις συνείδησή τους όσους λόγω βλακείας, λόγω αφέλειας ή λόγω φιλαργυρίας τους βοήθησαν να καταργήσουν ένα κυρίαρχο κράτος και να το μετατρέψουν σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο.

Πληροφορίες σχετικά με το αμφιλεγόμενο αυτό ζήτημα βλ. τις διευθύνσεις α) για τις χρηματοδοτήσεις http://www.ifestos.edu.gr/26.htm, http://www.ifestos.edu.gr/27.htm β) για τους ΜΚΟ http://www.ifestos.edu.gr/30.htm γ) για την έκθεση των εμπειρογνωμόνων που θεμελιώνει τον τερατουργηματικό χαρακτήρα του σχεδίου Αναν το οποίο αρκετά χρόνια μετά την εγκληματική κατάθεσή του οι τότε υποστηρικτές του προπετώς επανέρχονται για να υπερασπιστούν βλ. http://www.ifestos.edu.gr/32.htm

Σε δίκτυο της διασποράς ο συνάδελφος Πάρις Βαρβαρούσης απέστειλε την επιστολή που ακολουθεί. Την παραθέτω μαζί με την απάντησή μου. Αν ο αγαπητός συνάδελφος θελήσει να απαντήσει ή αν απαντήσει στο εν λόγω δίκτυο με ευχαρίστηση θα την αναρτήσω εδώ και θα ανταπαντήσω.

Η θέση του Κ Βαρβαρούση: Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι, Όλοι εσείς που συμμετέχετε στη συζήτηση για το ευαίσθητο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω δύο βασικά σημεία:

α. η πολιτική της Ελλάδας σχετικά με το πρόβλημα ονομασίας, άλλαξε γιατί η προηγούμενη σκληρή γραμμή δεν απέδωσε και θα έλεγα ότι έκανε ζημιά στα εθνικά συμφέροντα.

β. Το πρόβλημα της ονομασίας (όπως αυτό αποσαφηνίστηκε στην Ελληνική Βουλή πρόσφατα) μεταφέρεται πλέον στην πλευρά της κυβέρνησης των Σκοπίων με την εξής λογική: τα Σκόπια είναι αναγκασμένα να συνεργαστούν με την Αθήνα για την επίλυση του προβλήματος και αν όχι τότε η προσέγγιση με την ΕΕ θα γίνει με το όνομα ΠΓΔΜ.

Κατά συνέπεια ορθώς οι υπεύθυνοι Έλληνες Ευρωβουλευτές αποφεύγουν σε διεθνή φόρα συζητήσεις που θα μπορούσαν να μας επαναφέρουν στη μαύρη περίοδο του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90 και να αποδυναμώσουν την ελληνική παρουσία στα Βαλκάνια.

Γεια σας, Πάρις Βαρβαρούσης, Paris Varvaroussis, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η απάτηση του Παναγιώτη Ήφαιστου. Νομίζω ότι η παρέμβαση του συναδέλφου (και φίλου) Πάρι Βαρβαρούση χρήζει απάντησης. Με όλο τον σεβασμό θα διαφωνήσω κάθετα και οριζόντια τόσο με το σκεπτικό όσο και με τα επιχειρήματα. Συντομογραφικά, θα ήθελα να τονίσω τα εξής:

Πρώτον, ποτέ ο κατευνασμός αναθεωρητικών, σοβινιστικών και επεκτατικών κρατών δεν είχε θετικά διπλωματικά αποτελέσματα. Πάντοτε!! οδηγούσε σε μεγάλες ζημιές και συχνά σε πόλεμο. Ο Πάρις Βαρβαρούσης, με γνωστούς δεσμούς με την «σχολή πολιτικών ρεαλιστών του Μονάχου» λογικά δεν πρέπει να διαφωνεί με αυτή την γνωστή και επαληθευμένη διεθνολογική διαπίστωση, στην βάση της οποίας ουκ ολίγοι αιτιολογούν την μεγάλη καταστροφή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου («κατευνασμός του Μονάχου»). Ιστορικά, συνήθως, κατευνασμό κάνουν ισχυρές δυνάμεις απέναντι σε μικρά κράτη ως τακτική μόνο κίνηση στο πλαίσιο συγκεκριμένης διαχείρισης της κατανομής ισχύος και στο πλαίσιο επιδιώξεων διαφύλαξης της ευρύτερης στρατηγικής σταθερότητας. Κατά την διάρκεια της «μαύρης περιόδου» του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1990 η διπλωματία μας εκτροχιάστηκε όχι επειδή ο λαός ορθά και ορθολογιστικά αντιδρούσε στις αναθεωρητικές αξιώσεις –οι οποίες ούτε τότε ούτε τώρα πρέπει να κατευναστούν– αλλά για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, επειδή οι γνωστοί-άγνωστοι κήρυκες του κατευνασμού, της υποχώρησης και της συρρίκνωσης βομβάρδισαν με μεγατόνους ανορθολογισμού επιστημονικών σκουπιδιών την ελληνική πολιτική γνώμη και τους πολιτικούς ηγέτες. Δεύτερον, επειδή η Ελλάδα αποστερημένη έτσι ορθολογιστικών αναλύσεων για τον χαρακτήρα του μεταψυχροπολεμικού περιβάλλοντος λειτούργησε ελλειμματικά. Επιπλέον, σε μια εποχή κοριών (τότε και σήμερα), σκανδάλων και αυτιστικών πολιτικών διχασμών οι πιθανότητες ανάπτυξης μιας συγκροτημένης διπλωματικής προσέγγισης στα Βαλκάνια ή στα ελληνοτουρκικά ήταν (τότε και δυστυχώς φαίνεται και σήμερα) σχεδόν αδύνατη.

Δεύτερον, η θέση ότι πριν μια περίπου δεκαετία η άρνησή μας να δεχθούμε τον αναθεωρητισμό ήταν λάθος, ανεξαρτήτως των προθέσεων του εκάστοτε γράφοντος, είναι αυθαίρετη και γι’ αυτό στοχαστικά καταχρηστική. Ερμηνεύεται από το γεγονός ότι ο δημόσιος διάλογος και η λεγόμενη δήθεν επιστημονική συζήτηση σταμάτησε εδώ και αρκετό καιρό να αναπτύσσεται στην βάση επιχειρημάτων. Αυτό που συμβαίνει εδώ και μια περίπου δεκαετία είναι το εξής: Για κάποιους μυστήριους λόγους μια ομάδα τα μέλη της οποίας κινούνται και οργανώνονται στο τρίγωνο «Εξάρχεια» (αναρχικοί και μέλλοντες κρυπτο-νεοφιλελεύθεροι), «Κολωνάκι» (αργόσχολοι, ψευτοδιανοούμενοι, αναρριχητές, ειδικοί των κοριών και των μυστικών υπηρεσιών) και «Σύνταγμα» (Μέσα Ενημέρωσης, περιφερόμενοι αναρριχητές, περιφερόμενοι σύμβουλοι, «φίλοι» ξένων πρεσβειών) αποφασίζουν αυθαίρετα τι είναι ορθό και λανθασμένο, καλό και κακό και στην συνέχεια όλως περιέργως το διατυμπανίζουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, με συγκλίνοντα τρόπο και με παρόμοιες φράσεις. Πιο συγκεκριμένα υπενθυμίζω τα εξής πραγματικά γεγονότα που αφορούν συγκεκριμένες θέσεις των δραστών της ελληνικής πολιτική σκηνής που σύρουν την χώρα μας από την μια εξάρτηση στην άλλη εξάρτηση: Μεταξύ άλλων, «Ήταν λάθος η απόφαση υποβολής αίτησης ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ», «Ήταν λάθος η αμυντική ενίσχυση της Κύπρου», «Είναι εθνικιστική και πολεμοκάπηλη η αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας», «Είναι λάθος η απόρριψη του σχεδίου Αναν». …. Κανένα ουσιαστικό και αληθές επιχείρημα δεν κατατίθεται που να στηρίξει τέτοιες αβάσιμες και επιστημονικά χυδαίες –επειδή δεν διαθέτουν την παραμικρή εγκυρότητα είτε σε σοβαρές επιστημονικές συζητήσεις είτε στην διπλωματική πρακτική– θέσεις. Η μόνη δύναμή τους είναι αφενός η επικοινωνιακή επικυριαρχία των δραστών που τις αναμεταδίδουν και δεύτερο η μυστηριώδης ικανότητά τους να συντονίζονται (ή να τους συντονίζουν οι ίδιοι άγνωστοι δράστες των κοριών στο ίδιο περίπου τρίγωνο) και να τις στηρίζουν αυτοαναφορικά.

Η αυτοαναφορικότητα αποτελεί έσχατη κατάντια κάθε επιστημονικής ή πολιτικής συζήτησης: Η δύναμη αυτών των αυτοαναφορικών θέσεων που δυστυχώς διαρκώς ροκανίζουν τα ελληνικά εξωτερικά συμφέροντα δεν είναι κάποια επιστημονική εγκυρότητα ή κάποια επιχειρηματολογική βασιμότητα αλλά το γεγονός πως πολλοί υπηρέτες της περιρρέουσας συμβατικής σοφίας του γνωστού τριγώνου που επηρεάζει την μονίμως εξωτερικά εξαρτώμενης διπλωματίας μας το επαναλαμβάνουν συνεχώς: Ήταν λάθος, ήταν λάθος, ήταν λάθος … Στο τέλος, είχε γράψει ο Γκαίμπελς, το ψέμα επαναλαμβανόμενο εκατό φορές γίνεται πιστευτό.

Οργανωμένη λοιπόν αυτοαναφορικότητα και όχι η στάση της ελληνικής κοινωνίας ευθύνονται για το γεγονός ότι έγιναν λάθη πριν μια περίπου δεκαετία Κανείς δεν επιτρέπεται πλέον να μην γνωρίζει ότι σε «μαύρη φάση» οδήγησαν την διπλωματία μας αυτοί οι οποίοι ανοικτά και χωρίς αιδώ χρηματοδοτούνται από εσωτερικούς και εξωτερικούς θεσμούς-ιδρύματα μερικά εκ των οποίων δημιουργούνται και οργανώνονται από υπηρεσίες του αμερικανικού κράτους στο πλαίσιο της στρατηγικής της μαλακής ισχύος των ΗΠΑ την οποία όσοι ενδιαφέρονται σοβαρά να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει καλά θα κάνουν να την μελετήσουν (βλ. για παράδειγμα την διαφωτιστική ανάλυση του Jonathan Mowat στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/26.htm, http://www.ifestos.edu.gr/27.htm). Δεν πρόκειται για κάποια μυστικοπαθή ή συνομωσιολογική ερμηνεία της διεθνούς πολιτικής αλλά για πολύ γνωστή εθνική στρατηγική των ΗΠΑ απέναντι σε κράτη ή κρατίδια επί των οποίων ασκούν πνευματικό και πολιτικό έλεγχο με σκοπό να διευκολύνουν την στρατηγική τους εποπτεία και την πολιτική τους διείσδυση.

Όσον αφορά την στάση της ελληνικής κοινωνίας στο λεγόμενο μακεδονικό, μια δηλαδή στάση άρνησης του αναθεωρητισμού, θα θυμίσω ότι εκτός από τις εύκολα ερμηνευόμενες έξωθεν προερχόμενες κατηγορίες όσον αφορά την στάση των ελλήνων απέναντι στον αναθεωρητισμό των Σκοπίων –συχνά αβάσιμες και συκοφαντικές σε βαθμό που φθάνουν να μιλάνε περί ελληνικού αναθεωρητισμού αντιστρέφοντας έτσι την αλήθεια– ακόμη και σοβαροί αναλυτές και πολιτικοί ηγέτες όπως ο Τιντεμανς και ο Κίζιγκερ έγραψαν ότι η ελληνική στάση ήταν εύλογη και αναμενόμενη. Ας μη συγχέουμε λοιπόν την ορθή και ορθολογιστική στάση της ελληνικής κοινωνίας κατά του αναθεωρητισμού και υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ με τα λάθη, τους διχασμούς και τις αποτυχίες της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας που δεν κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει την κοινωνική υποστήριξη υπέρ της απόρριψης του αναθεωρητισμού. Οι αποτυχίες αυτές οφείλονται είτε εν μέρει σε ανυπαρξία ή λάθη της ελληνικής διπλωματίας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είτε στις προαναφερθείσες εισροές ποταμών ανορθολογισμού από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες «προτάσεις πολιτικής» ελλήνων ακαδημαϊκών με –όλως περιέργως, παρά τις διαδοχικές αναλυτικές τους λάθη και επιστημονικά τους σφάλματα– γνωστή διεισδυτικότητα στις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους.

Ο φίλος και συνάδελφος Πάρις Βαρβαρούσης αντί να ισοπεδώνει αβάσιμα αναφερόμενος σε «μαύρη περίοδο», καλά θα κάνει να διαβάσει τα κείμενα της μαύρης επιστημονικής περιόδου 1990-1995 που όντως επηρέασε και την ελληνική διπλωματία εκτροχιάζοντάς την. Ας διαβάσεις για παράδειγμα το γνωστό κείμενο των Κουλουμπή/Βερέμη πριν μια περίπου δεκαετία για την μεταψυχροπολεμική εποχή για να κατανοήσει ότι με τέτοιες ιδέες που τελικά έγιναν ευρέως αποδεκτές μετά το 1995 η ελληνική διπλωματία δεν μπορούσε παρά να εκτροχιαστεί. Δεν είχαμε αγαπητέ Πάρι Βαρβαρούση εισέλθει σε λεωφόρο ανθόσπαρτου παγκόσμιου βίου όπου ο αλτρουισμός κατίσχυσε και όπου φιλειρηνικά κράτη όπως η Ελλάδα μπορούσαν να απολαύσουν μια ευθύγραμμη εφαρμογή του διεθνούς και δικαίου και της αρχής ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Όπως μερικοί προειδοποιούσαμε τότε, ο κόσμος είχε εισέλθει στην πιο σκληρή φάση των Νέων Χρόνων. Κατά την διάρκεια αυτής της φάσης –και τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε μόνο στην αφετηρία– λαμβάνουν χώρα σφοδρές ανακατατάξεις συνόρων, πληθυσμών, ρόλων, συμφερόντων, στρατηγικών ανακατανομών ισχύος. Ως οξυδερκής μελετητής του Πολιτικού Ρεαλισμού, δηλαδή της πιο διαδεδομένης, σοβαρής, έγκυρης και αξιόπιστα περιγραφικής μελέτης του διεθνούς συστήματος, υποθέτω ότι δεν θα διαφωνούσες με τις εξής απόλυτα επαληθευμένες θέσεις για τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες του συγχρόνου διεθνούς συστήματος: Πρώτον, το κράτος και τα εθνικά του συμφέροντα είναι το κύριο κριτήριο της διπλωματίας ενός κράτους, δεύτερον, το διεθνές σύστημα τιμωρεί σκληρά τα κράτη που αμελούν ή αποτυγχάνουν να στηρίξουν τα ζωτικά τους συμφέροντα, τρίτον, από την στιγμή που τα κράτη είναι κυρίαρχα η διεθνής αναρχία και η κατανομή ισχύος είναι οι κυριότεροι διαμορφωτικοί παράγοντες και τέταρτον, ενόψει αναθεωρητικών στάσεων και συμπεριφορών τα κράτη οφείλουν να διασφαλίζουν ισχυρή θέση και ρόλο στην κατανομή ισχύος και συμφερόντων, να διασφαλίζουν ισχυρές συμμαχίες και να διασφαλίζουν ισχυρές αποτρεπτικές δυνάμεις κατά αναθεωρητικών κρατών.

Ενώ λοιπόν αυτά ισχύουν στο διεθνές σύστημα και ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να διεκδικεί και να αγωνίζεται για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, των συνθηκών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όντως εισήλθαμε σε μαύρη περίοδο αμέσως μετά αυτή την μαύρη επιστημονική περίοδο. Ακολούθησαν εξευτελισμοί, συρρικνώσεις, γελοιοποιήσεις, κτλ, και κυρίως μεγάλοι κίνδυνοι όταν η Κύπρος εισήλθε σε πορεία θανάτου και η Ελλάδα σε πορεία διαρκούς συρρίκνωσης των διπλωματικών και νομικών της ερεισμάτων στην ΕΕ και στους υπόλοιπους θεσμούς. Γι’ αυτό ευθύνεται το αυτοαναφορικό σύστημα που επειδή εδράζεται σε λανθασμένες αναλύσεις ουσιαστικά αυτό που κάνει είναι να προπαγανδίζει τα ξένα συμφέροντα εις βάρος των θεμιτών και νομιμοποιημένων ελληνικών συμφερόντων. Θυμίζω κάτι που κανείς δεν δικαιούται να ξεχάσει: αυτό το σύστημα ιδεών και οι φορείς αυτών των θέσεων χέρι-χέρι με ξένες δυνάμεςις κυριολεκτικά πάλεψαν μανιακά να επιβάλουν παντοτινή υποδούλωση σε εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες και τουρκοκύπριους στην Κύπρο [Αντί οι έλληνες επιστήμονες να ισοπεδώνουν την ιστορική πραγματικότητα και να την διαστρεβλώνουν καλά θα διερωτηθούν τι θέση πήραν για το φασιστικό σχέδιο Αναν, να κάνουν αυτοκριτική και αν τολμούν να αντικρούσουν την κατακρεούργηση αυτού του ανελεύθερου τερατουργήματος από την έκθεση των εμπειρογνωμόνων για το κυπριακό – βλ. http://www.ifestos.edu.gr/32.htm)]. Ή μήπως διολισθήσαμε σε απύθμενη ηθική αποκτήνωση και το μόνο που κάνουμε είναι να προκαλούμε καταστροφές και μετά αυτάρεσκα και αυτοναφορικά να λέμε ότι για την καταστροφή φταίνε τα θύματα και όχι οι θύτες. Η αλήθεια είναι ότι ζημιά στα ελληνικά συμφέροντα προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν όχι όσοι υπεραμύνονται της κυριαρχίας ενός φιλειρηνικού κράτους στην βάση του διεθνούς δικαίου (στο «μακεδονικό» και στα ελληνοτουρκικά) και πάγιων αρχών όπως η ελευθερία (στο κυπριακό) αλλά όσοι για κάποιους περίεργους λόγους όλως περιέργως πάντοτε βρίσκονται στην πλευρά αυτών που κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και ενάντια σε κάθε αντίληψη περί ανθρώπινης ελευθερίας αντιμάχονται τις φιλειρηνικές αξιώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία με το να αντισταθεί κατά του αναθεωρητισμού και κατά του φασισμού στο «μακεδονικό» και στο κυπριακό δεν έσφαλλε. Έκανε αυτό που οφείλει να κάνει κάθε φιλειρηνική κοινωνία που θέλει να επιβιώσει. Η πολιτική ηγεσία μπορούσε και έπρεπε να κτίσει πάνω σ’ αυτές τις θεμιτές αξιώσεις της ελληνικής κοινωνίας που κάθε άλλη κοινωνία σε ανάλογη θέση θα εξέφραζε.

Νομίζω ότι κατευναστικές κατά αναθεωρητικών και επεκτατικών αξιώσεων δεν αρμόζουν σε μια ορθολογιστική κοινωνία ούτε σε μια αξιοπρεπή επιστημονική κοινότητα. Απαιτείται 1) να υπάρχει ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ (να θυμόμαστε τα λάθη και οι δράστες, να ελέγχονται, να καλούνται να λένε mea culpa όταν διαπράττουν βαρύτατα πνευματικά και επιστημονικά σφάλματα). 2) Να στηρίζουμε τις θέσεις μας ΒΑΣΙΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ και όχι σε αυθαίρετες αυτοαναφορικές αιτιολογήσεις που διαρκώς καλλιεργούν έξωθεν συνδεδεμένοι δράστες (βλ. περί αυτοαναφαρικότητας πιο πάνω) και 3) να αποφεύγουμε είτε λόγω παράλειψης είτε λόγω επιπολαιότητας να νομιμοποιούμε τον αναθεωρητισμό, τις ανελεύθερες-φασιστικές αξιώσεις και τις παραβιάσεις του πνεύματος και του γράμματος του διεθνούς δικαίου (για το τελευταίο είναι δεοντολογικό χρέος κάθε επιστήμονα). Τόσο στην περίπτωση της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ όσο και στην αντίστοιχη περίπτωση των Σκοπίων δεν αξιώνουμε την εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας αλλά επιτρέπουμε να οικοδομηθούν παραστάσεις που όχι μόνο αποδυναμώνουν την Ελλάδα αλλά επιπλέον οδηγούν σε εξαθλίωση την ίδια τη ΕΕ.

Τελειώνω λοιπόν λέγοντας ότι ελπίζω ο συνάδελφος Πάρις Βαρβαρούσης να αναθεωρήσει την απλουστευτική θέση για το ποιος και γιατί ευθύνεται για την «μαύρη περίοδο». Αν μη τι άλλο, τόσο όσον αφορά το μακεδονικό όσο και όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό μια ορθολογιστική και ορθή επιστημονική και διπλωματική θέση δεν μπορεί παρά να ενθαρρύνει την ελληνική διπλωματία να επιδιώξει φιλειρηνικές στάσεις και συμπεριφορές που θα οδηγήσουν σε σταθερότητα και ειρηνικές σχέσεις. Αυτό επιτυγχάνεται όχι με το να εγκαταλείψεις τα θεμιτά και νομιμοποιημένα ερείσματά σου στην Ευρώπη αλλά με το να εμμείνεις στην απόλυτη αποδοχή από τα υποψήφια μέλη Τουρκία και Σκόπια του διεθνούς δικαίου, των συνθηκών, της αρχής της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, της αποφυγής χρήσης βίας ή απειλής χρήσης βίας, της εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κτλ. Αυτό σήμερα δεν το κάνουμε ή το κάνουμε χλιαρά και αναποτελεσματικά με συνέπεια να χάνουμε το ένα μετά το άλλο τα τρένα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ειρηνικές σχέσεις και σταθερότητα στην περιφέρειά μας. Νομίζω λοιπόν ότι αντί να απλουστεύουμε προσχωρώντας έτσι στο αυτοαναφορικό προπαγανδιστικό σύστημα ιδεών που ροκανίζει τα ερείσματά μας, θα πρέπει ως επιστήμονες και ως πολίτες να διεκδικήσουμε με απόλυτη εμμονή, αποφασιστικότητα και συνέπεια την εφαρμογή της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ, η υπεράσπιση της οποίας στην Ελλάδα κοντεύει να θεωρείται …παράνομη.

Παναγιώτης Ήφαιστος, Πανεπιστημιακός www.ifestos.edu.gr

"Είναι καιρός να τελειώνουμε ...." Είναι δηλαδή καιρός να σκουπίσουμε το κυπριακό, το αιγαίο, το μακεδονικό κτλ, κάτω από το χαλί, να σφουγγαρίσουμε και να εφησυχάσουμε μακάρια. Αυτά συνάγονται από κείμενο διευθυντή ευαγούς Ιδρύματος εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής σε κατά τα άλλα σοβαρό έντυπο της περασμένης Κυριακής.

Γι' αυτό το κείμενο και για ακόμη ένα ρυπογόνο κείμενο τσαρλατάνου της διεθνολογίας σε καθημερινή εφημερίδα της περασμένης Πέμπτης πήρα δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα. Απελπισμένοι πολλοί μου ζητούν να απαντήσω με επιφυλλίδες αντικρούοντας τις ρυπογόνες αναλύσεις.

Εδώ και αρκετό καιρό θεωρώ άσκοπο να ασχολούμαι επώνυμα σε τετριμμένες επιφυλλίδες αντιπαρατιθέμενος με τσαρλατάνους και πρώην αξιωματούχους του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ που αγνώμονες για την χώρα που τους φιλοξενεί μιλούν και γράφουν ωσάν και οι έλληνες να είναι ιθαγενείς. Εξηγούμαι: θεωρώ τέτοιες αναλύσεις ακραίες, εξτρεμιστικές και επικίνδυνες για την ελευθερία όσων θίγονται είτε αυτοί είναι έλληνες ή κάποιος άλλος λαός.. Μεταμφιέζονται ακαδημαϊκά αλλά το μόνο που ουσιαστικά κάνουν είναι πολιτική προπαγάνδα και όχι επιστήμη ως όφειλαν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ίδια περίπου πρόσωπα τάσσονταν πάντοτε ενάντια σε ότι καλό και αγαθό επιδίωξε αυτή η χώρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια: Εναντιώθηκαν μετά μανίας στην αίτηση ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταπολέμησαν λυσσασμένα την ισχυροποίηση της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής στο Αιγαίο και στην Κύπρο και όλως περιέργως, όταν οι έλληνες αμύνονταν κατά των διεθνοφασιστών που πίεζαν για την αποδοχή του σχεδίου Αναν οι ίδιοι βρέθηκαν συντεταγμένοι με τους εχθρούς της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. [Ας μη ξεχνάμε επίσης ότι με τα λεφτά που διαθέτουν από ποικίλες και συχνά εξαιρετικά αμφιλεγόμενες !!! χρηματοδοτήσεις συσπείρωσαν γύρω τους πλήθος νέων ανθρώπων που έτσι παίρνουν λανθασμένο επιστημονικό δρόμο].

Πριν δύο περίπου χρόνια όταν δόθηκε η μάχη γύρω από το φασιστοειδές σχέδιο Αναν και οι ίδιοι περίπου δράστες το υποστήριζαν πολλοί επίσης μου έλεγαν ότι θα πρέπει να αυξηθούν οι επιφυλλίδες, να απαντήσουμε στους εχθρούς της ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα και να αναλάβουμε αγώνα ενημέρωσης της ελλαδικής και κυπριακής γνώμης για τον ανελεύθερο χαρακτήρα του τερατουργήματος του Χάνευ. Τότε η απάντησή μου ήταν, όπως και τώρα, ότι αν και θα πρέπει εδώ και εκεί να δίνονται οφειλόμενες απαντήσεις δεν θα πρέπει να κυριευόμαστε από απόγνωση ή απελπισία. Εξ ορισμού όσοι επιδίδονται στο μακάβριο έργο της στήριξης ανελεύθερων θέσεων έχουν -εν δυνάμει- την κοινωνία απέναντί τους. Τους κύπριους, απαντούσα τότε σε πολλά μηνύματα, δεν θα τους σώσουν μια ή δύο επιφυλλίδες. Θα τους σώσει το συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης που διαθέτει κάθε βιώσιμη κοινωνία.

Ο ιδεολογικός γκουρού των ναζί Α. Ρόζενμπερκ με σαρκασμό δήλωσε τις εξής διαχρονικής σημασίας επισημάνσεις: «Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν την δουλειά μας». Όντως, οι "διεθνοφασίστες" βρίσκουν πολλά μεταμφιεσμένα επιστημονικά μιάσματα που τους εξυπηρετούν με το να προπαγανδίζουν ενάντια στην ελευθερία. Τελικά όμως όταν μια κοινωνία αξίζει και θέλει να επιβιώσει αντιστέκεται και αγωνίζεται. Τον Απρίλιο του 2004, υπενθυμίζω, οι κύπριοι δέχθηκαν τόσες πιέσεις και απειλές όσες ίσως κανείς άλλος λαός στο πρόσφατο παρελθόν ενώ οι γνωστοί μεταπράτες των διεθνοφασιστών που και σήμερα φωνασκούν οργίασαν υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν. Εν τούτοις οι κύπριοι είπαν ΌΧΙ όπως νομίζω θα που και μελλοντικά.

Για τα δύο πρόσφατα άθλια κείμενα που πολλοί μου έγραψαν έχω, επί της ουσίας, μόνο ένα σχόλιο να κάνω: Δεν αξίζουν απάντησης. Ακόμη και νήπια μπορούν να διακριβώσουν τον προπαγανδιστικό και πολιτικά-αναλυτικά ύπουλο χαρακτήρα τους. Αυτό ονομάζεται αυτοαναφορικότητα και αποτελεί πάγια τακτική των προπαγανδιστών σε πνευματικά και επιστημονικά υπανάπτυκτες κοινωνίες. Συγκεκριμένα, η "ανάλυσή" τους "θεμελιώνεται" και κτίζεται πάνω στην δική τους λογική και "επιχειρηματολογική" δομή. Πιο απλά παίρνουν μια ιδεολογικοπολιτικά εκλογικευμένη θέση που όλοι μαζί περίπου συντονισμένα αναμασούν στα ΜΜΕ που διαθέτουν -όπως για παράδειγμα: "το σχέδιο Αναν ήταν καλό", "η θέση μας στο μακεδονικό ήταν λάθος", "είναι φοβικό σύνδρομο το αίσθημα απειλής που αισθανόμαστε απέναντι στην Τουρκία", "ο Παπαδόπουλος δεν θέλει λύση", κτλ- και στην συνέχεια κτίζουν πλήθος επιστημονικά κατάπτυστων αυτοαναφορικών εκλογικεύσεων που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα, την ουσία και την αλήθειαν. Η επιστημονική ή λογική αξία τέτοιων κειμένων είναι ανύπαρκτη και μόνο επειδή οι μηχανισμοί της ξένης εξάρτησης επιτρέπουν σε κάποιους παρείσακτους να έχουν επικοινωνιακή δύναμη πυρός επιτυγχάνεται η προσωρινή πνευματική ρύπανση αναγνωστών και ακροατών. Μπορεί οι δράστες να διασφάλισαν το απυρόβλητο επιστημονικών και λογικών ελέγχων λόγω παρακμής της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας στον χώρο των κοινωνικών επιστημών, τελικά όμως το ανοσολογικό σύστημα των ενδιαφερομένων, δηλαδή των μελών της ενδιαφερόμενης, απορρίπτει τέτοιες αναλύσεις που είναι φορείς μολυσματικών εκλογικεύσεων. Σε τελευταία ανάλυση, αν δεν τους απορρίψουν παθαίνουν αυτό που τους αξίζει.

May I participate by just pointing out that no fresh look could possibly provide a viable solution.

First, since 1974 the only approach was to implement rule of law (for the precise legal-political and constitutional definition see the report «A principled basis for a just and lasting Cyprus settlement in the light of International and European Law», By the International Expert Panel convened by the Committee for a European Solution in Cyprus" in http://www.ifestos.edu.gr/32.htm )

Second, the double strategy a)apply for Cyprus's full membership and b) "Strategic coupling between Cyprus" let to the successful full entry of the Republic of Cyprus into the EE. This could provide an "honorable" way out for all parties involved provided international and European rule of law is respected [see --"Causes of war and the European Option of Cyprus (essay)in http://www.ifestos.edu.gr/6.htm ). Alas, Anan acting as a proxy of British-American diplomacy (and the compliance of some active intellectuals brought about the catastrophic Anan plan which expectably lead us to an impasse. The people of Cyprus couldn't possibly accept violation of their human rights, political rights, suppression of their democracy, unilateral disarmament and permanent tutelage of hegemonic forces. One should remember that in the Cyprus drama Cypriots were the victims and Turks-British the victimizers!!

Third, what next? Simple as that: 1) Everyone accepts what is in their interests, that is, international and European rule of law. 2) A fascist solution is imposed on Cyprus in which case we shall unavoidably have even more conflicts than in the past and certainly a non-viable outcome. 3) The Cypriots wisely enough reject all impositions, peacefully and wait for more sensibility and this for the infinitive (Whatever happens couldn't be worse than loosing their statehood [COULD ANYONE OF THE READERS REFLECT ON THE MEANING FOR ANY SOCIETY TO LOOSE ITS STATEHOOD?!]

Last but not least, I find "free lance reflection" as to what is good for other societies as, the least to say, aesthetically problematic. Respecting rule of law in international relations is a prerequisite for a more promising future. Opposing the enemies of the rule of law is an obligation of everyone complying to humans' political civilization at the international level (very well, if not with precision, described inter alia, in the Charter of the United Nations, the conventions on human rights

Το σχόλιο που ακολουθεί είναι αντίδραση σε ηλεκτρονικά μηνύματα των ελλήνων της διασποράς οι οποίοι χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο έχουν αναπτύξει μια άλλη Ελλάδα απ’ αυτή που συχνά έχουμε συνηθίσει την τελευταία δεκαετία. Την ορθολογιστική Ελλάδα που αντιστέκεται κατά του διεθνοφασισμού, που θεωρεί έσχατη λογική την κυριαρχία της, την Ελλάδα που συνομιλεί ισότιμα με τα υπόλοιπα κράτη και την Ελλάδα που στηρίζει την ελευθερία και τα πολιτικά δικαιώματα των ομοεθνών της όπου και να βρίσκονται. Το μήνυμα του Michael Geokas, το οποίο απ’ ότι αντιλαμβάνομαι έχει διακινηθεί ευρύτερα, έχει αποσταλεί αναφερόταν στην προπέτεια και την αποθράσυνση επώνυμου Ινστιτούτου πολλά μέλη του οποίου αρχίζοντας από το θέμα της υποβολής αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ μέχρι το σχέδιο Αναν και την στρατηγική στα Βαλκάνια έχει προκαλέσει ποταμούς ανορθολογισμού στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Δεν έχω αμφιβολία ότι υγιή πνευματικά και στοχαστικά αντισώματα θα ελέγξουν τελικά τους ανορθολογισμούς που εκρέουν από αυτό κυρίως το Ινστιτούτο. Το ερώτημα είναι άλλο: Μέχρι τότε, πόσα πλήγματα θα υποστεί ακόμη η ελληνική εξωτερική πολιτική και πόσο χαμηλά θα κατέβει ο πήχης των αξιώσεων πολιτικής κυριαρχίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

1) Στράφηκαν μετά μανίας κατά της υποβολής αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ την περίοδο 1988-92

2) Στράφηκαν κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου την περίοδο 1993- …

3) Στράφηκαν με υπέρμετρο φανατισμό, εξτρεμισμό και ακρότητα υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν που θα υποδούλωνε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

4) Έγραφαν γράμματα για να χρηματοδοτηθούν από τα παράνομα λεφτά της UNOPS που οι αμερικανοί μέσω της Πρεσβείας τους διάνεμαν υπονομευτικά σ’ όσα άτομα έδειχναν ετοιμότητα να διασύρουν την κοινωνία τους και να προπαγανδίσουν την χειρότερη εκδοχή διεθνοφασισμού που έχει να επιδείξει η διεθνής πολιτική της ύστερης εποχής. Ούτε ένα συγνώμη δεν ζήτησαν γι’ αυτές τις εξτρεμιστικές τους επιλογές που ο Πρόεδρος της Κύπρου ορθώς χαρακτήρισε απαράδεκτες και παράνομες.

5) Φορούν ακαδημαϊκά ενδύματα για να έχουν ως κύρια ενασχόλησή τους τις προτάσεις πολιτικής, κείμενα δηλαδή που δεν είναι ακαδημαϊκά αν και με προπέτεια τα μεταμφιέζουν με ακαδημαϊκή δήθεν εγκυρότητα και αξιοπιστία. Προτάσεις πολιτικής που είτε θα πρέπει να μπουν στην πολιτική διαμάχη ως «προπαγανδιστικά κείμενα» για να ελεγχθούν από το κοινωνικοπολιτικό σύστημα είτε θα πρέπει να θεωρηθούν αδιαφανή και ύποπτα εάν εισρέουν στους κρατικούς μηχανισμούς ενός κράτους. Ενός βεβαίως κράτος με πολιτικό ανοσοποιητικό σύστημα και όχι ένα κράτος ιστορικά μολυσμένο με τον ιό της εξάρτησης.

6) Χωρίς πολιτική εντολή, χωρίς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και χωρίς ακαδημαϊκή νομιμοποίηση αυτές οι προτάσεις πολιτικής εκπορεύονται από συνέδρια στα οποία, μόνο και μόνο αν κρίνουμε από τους διοργανωτές και τις ύπουλες θεματικές, ένα καλός επιστήμονας που σέβεται την ακαδημαϊκή αξιοπρέπειά του δεν έπρεπε να περνάει ούτε έξω από την αίθουσα των (δήθεν επιστημονικών) συνεδρίων.

7) Οι ΜΚΟ που εμπλέκονται με αυτό τον τρόπο στα ζητήματα διπλωματίας είναι σε κάθε περίπτωση άκρως επικίνδυνοι για την ειρήνη, την σταθερότητα και οπωσδήποτε για τα συμφέροντα ενός μικρού κράτους η επιβίωση και τα ζωτικά συμφέροντα του οποίου διακυβεύονται. Οι ΜΚΟ των μεγάλων δυνάμεων είναι άλλη υπόθεση: Πολλοί από αυτούς αν όχι εν δυνάμει όλοι είναι επιστρατευμένοι από τις μυστικές ή άλλες υπηρεσίες των κρατών τους και υπηρετούν τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Οι ΜΚΟ ενός μικρού κράτους που συνδέονται και χρηματοδοτούνται από τους ΜΚΟ των μεγάλων δυνάμεων τι είναι και τι υπηρετούν; Γιατί σε τελευταία ανάλυση αν θέλουν να υπηρετήσουν την κοινωνία τους (ή την κοινωνία στην οποία ζουν αφού μετατάχθηκαν-μετανάστευσαν) δεν θέτουν το πρόγραμμά τους υπό την αίρεση της λαϊκής κυριαρχίας???? Γιατί, έστω, δεν ιδρύουν ένα κόμμα με όνομα «Ελληνικό ίδρυμα (ανα)Μετάδοσης Εξωελληνικών Παραδοχών». [Εγώ προσωπικά ενδεχομένως θα … υπερψήφιζα ένα τέτοιο κόμμα αν αντί κάποιοι να υπονομεύουν την ελευθερία των ελλήνων στο όνομα άνομων διεθνοφασιστικών συμφερόντων όπως στην περίπτωση του σχεδίου Αναν, μιλούσαν ως αμερικανική παράταξη που θα ήθελε να πείσει τους έλληνες να ψηφίσουν υπέρ της ένταξής τους ως μια νέα πολιτεία στην αμερικανική ομοσπονδία. Έτσι οι έλληνες, επιτέλους, θα … αποκτούσαν ένα σοβαρό, δημοκρατικό, αξιοπρεπές και πλουραλιστικό κράτος όπως σε όλα μου τα βιβλία γράφω ότι –παρά την κατά καιρούς προβληματική εξωτερική πολιτική βλ. δοκίμιο http://www.ifestos.edu.gr/31.htm – είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η δήλωση, βεβαίως, είναι ρητορική-αναλυτική επειδή κάθε άνθρωπος κάθε κοινωνίας ορθολογιστικά θέλει το δικό του κράτος να είναι κοσμοθεωρητικά ισχυρό, αξιοπρεπές, ακέραιο και δημοκρατικό και όχι να παραπαίει παρακαλώντας να προσχωρήσεις σε άλλα κράτη].

8) Οι ΜΚΟ ενός μικρού κράτους που αδιαφανώς και κοινωνικοπολιτικά ελεγχόμενα στρατεύεται επί ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής για να εξυπηρετήσει διεθνοφασιστικά συμφέροντα είναι εξ αντικειμένου μόλυνση στην καρδιά της κοινωνίας που όταν επεκταθεί στους κυβερνητικούς θεσμούς η ανεξαρτησία κινδυνεύει: Κανένας, σε τελευταία ανάλυση δεν έχει νομιμοποιημένο δικαίωμα να επηρεάζει αποφάσεις μεγάλων αναδιανεμητικών συνεπειών που αφορούν σύνορα, καθεστώτα και δημοκρατικούς θεσμούς χωρίς να υπόκειται σε διαρκείς και διαφανείς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις.

9) Σε «χώρες μπανανία», βεβαίως, οι υπηρεσίες ασφαλείας των μεγάλων δυνάμεων μεριμνούν για όλα: «commissioners» των υπηρεσιών ασφαλείας προσέρχονται-μετατάσσονται εγκαίρως ως ακαδημαϊκοί ή ως διανοούμενοι και α) επιδίδονται σε μια βιομηχανία δολοφονιών χαρακτήρα κατά όσων αυτοχθόνων παράγουν αξιολογικά ελεύθερη ορθολογιστική γνώση που έστω και εμμέσως εξυπηρετεί την χώρα τους (αλλά που δεν εξυπηρετεί κατ’ ανάγκη τα ηγεμονικά συμφέροντα) (ΣΤΙΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΕΣ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΩΣ ΜΑΛΑΚΗ ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ MASTER PLAN), β) στήνουν ινστιτούτα προτάσεων πολιτικής, παράγουν ποταμούς προτάσεων πολιτικής (εξ ορισμού προπαγανδιστικής υφής), τις ενδύουν με ακαδημαϊκούς μανδύες αξιοπιστίας, γ) τις προωθούν στα πανεπιστήμια και στα μέσα ενημέρωσης την ημετέρα ομάδα ευνοουμένων αναρριχητών (οι τελευταίοι συνήθως νεαροί και φιλόδοξοι δεν κατανοούν πάντοτε τι πραγματικά εξυπηρετούν και όταν το κατανοήσουν είναι ήδη βαθιά στο τέλμα για να οπισθοχωρήσουν), δ) ευνουχίζουν-απονευρώνουν την ιθαγενή κοινωνία με μεταμοντέρνα πνευματικά σκουπίδια που, αν και οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν, εξ ορισμού υπονομεύουν τον θεσμό συλλογικής ελευθερίας των φιλειρηνικών κρατών που είναι το κράτος που μετατάχθηκαν-μετανάστευσαν, ε) διεισδύουν σε κυβερνητικούς θεσμούς, συμβούλια εξωτερικής πολιτικής, πολιτικά κόμματα και ευρύτερα κυριαρχούν ως ένα περίπου κοινωνικά ανεξέλεγκτο μολυσματικό στοχαστικό τέρας στα σωθικά ενός παραπαίοντος πλέον εξαρτημένου κράτους. Το κράτος αυτό, πλέον, πέραν από εξαρτημένο, παθαίνει και κάτι άλλο: Το σύστημα εξυπηρέτησης των ξένων συμφερόντων για να ποδογετήσει την εξωτερική πολιτική σε κανάλια που εξυπηρετούν το στρατηγικό master plan ροκανίζει τις αντιλήψεις για τα εθνικά συμφέροντα του «κράτους μπανανία», χαμηλώνοντας διαρκώς και συστηματικά τον πήχη αυτού που ορθολογιστικά στις βιώσιμες κυρίαρχες κοινωνίες θεωρείται ως συμφέρον επιβίωσης και ως ζωτικό συμφέρον). Χαρακτηριστικά, για να φύγουμε λίγο από την … Λατινική Αμερική, στην περίπτωση της Ελλάδας, το χαμήλωμα του πήχη θα σήμαινε ότι το σύστημα «μαλακής ισχύος» που στήνουν “commissioners” του «στρατηγικού master plan” και οι παρέες τους, θα καλλιεργηθεί πολύ πριν την λήψη αναδιανεμητικών αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής ότι εμείς περίπου φταίμε για όλα (ακόμη και για το διαίρει και βασίλευε των άγγλων στην Κύπρο), ότι ακόμη και ήρωες της ελευθερίας όπως ο Αυξεντίου ή ο Κολοκοτρώνης είναι «συντηρητικοί» ή και τρομοκράτες, ότι η Μπουμπουλίνα δεν είναι ηρωίδα ούτε οι έλληνες άξιζαν ανεξαρτησία επειδή ήταν … «ερωτιάρα», ότι το να αρνείσαι να δεχθείς τον αλυτρωτισμό-αναθεωρητισμό στα Βαλκάνια είναι … εξτρεμισμός, ότι το να αρνείσαι να δεχθείς την παραβίαση στων συνθηκών στο Αιγαίο σε καθιστά ακραίο, ότι το να υποστηρίζεις μιας αποτρεπτική στρατηγική κατά του αναθεωρητισμού είσαι πολεμοκάπηλος και τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, ότι το να υπερασπίζεσαι την ελευθερία του ανθρώπου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία στην Κύπρο είσαι … εθνικιστής και στρέφεσαι … εναντίον του ΟΗΕ, κτλ κτλ. Έτσι, φορώντας ποικίλους μανδύες και εκπέμποντας τέτοιους στοχαστικούς-πνευματικούς ρύπους κατορθώνουν να κάμψουν την πολιτική βούληση μιας κοινωνίας η οποία στο τέλος αποδυναμώνεται τόσο πολύ ούτως ώστε να χαμηλώνει τον πήχη των κυριαρχικών δικαιωμάτων, τον πήχη της συλλογικής αξιοπρέπειας, τον πήχη της αλληλεγγύης στις ακριτικές περιοχές, τον πήχη της ελευθερίας των ομοεθνών τους εκτός συνόρων, τον πήχη της διασφάλισης κατά του αναθεωρητισμού στα Βαλκάνια, τον πήχη της διαπραγματευτικής στάσης στην Ευρώπη, τον πήχη της διπλωματικών σχέσεων με τις μεγάλες δυνάμεις και τελικά τον πήχη ως προς τις κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες που θεμελιώνουν κάθε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Άμα ο πήχης είναι τόσο χαμηλά σε όλα, ερμηνεύονται με ευκολία, για παράδειγμα, οι ανελεύθερες μέχρι φασιστοειδείς και εξτρεμιστικές θέσεις κατά της ελευθερίας και της δημοκρατίας στην Κύπρο. Βεβαίως, ως είθισται, ο «κλέφτης φωνάζει για να τον ακούσει νοικοκύρης» με αποτέλεσμα τα εξτρεμιστικά και ακραία στοιχεία που συνειδητά ή ασυνείδητα υπηρετούν τα διεθνοφασιστικά συμφέροντα να δολοφονούν τον χαρακτήρα των φιλειρηνικών στοιχείων μιας κοινωνίας βαφτίζοντας την υπεράσπιση της ελευθερίας και της δημοκρατίας ως στάση αντίστροφη αυτού που πραγματικά είναι.

10) Ασφαλώς, μια κοινωνία τελικά αντιδρά. Στο τέλος, όπως οι ανθρώπινοι οργανισμοί είτε πεθαίνει είτε απορρίπτει από το σώμα τα μολυσματικά μικρόβια, τα μικρά εκείνα αόρατα με γυμνό οφθαλμό σκωληκοειδή και δύσοσμα σώματα που προκαλούν ζημιές. Στην περίπτωση των κρατών, όμως, και επειδή τα κράτη συνήθως δεν πεθαίνουν αλλά μόνο συρρικνώνονται ή ακρωτηριάζονται (στην περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, βεβαίως, θα πέθαινε αν ψήφιζε το φασιστοειδές σχέδιο Αναν), η μόλυνση οδηγεί σε ακρωτηριασμούς και εκατόμβες. Γιατί όμως μια κοινωνία να μην ενεργοποιεί έγκαιρα το ανοσοποιητικό σύστημα και να μην απορρίπτει έγκαιρα τα ύπουλα μικρόβια που υπηρετούν τον διεθνοφασισμό; Γιατί να αφήνει να ροκανίζουν τα θεμέλια της ύπαρξής της; Γιατί να τα αφήνει να δημιουργούν στοχαστικές γάγγραινες που οδηγούν στην αποκοπή μελών του κυριαρχικού της κορμού και εκμηδένιση των θεμιτών της συμφερόντων; Κτλ κτλ. Απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω, παρά μόνο αν δεχθώ ότι η κοινωνία αντικείμενο-υποκείμενο μακάβριων στοχαστικών-πνευματικών μολύσεων (όχι πάντοτε μυστικών αν κάποιος γνωρίζει στοιχειωδώς την στρατηγική των συγχρόνων ηγεμονικών δυνάμεων) δεν έχει πλέον –ή ποτέ δεν είχε– επαρκή κοσμοθεωρητικά, ψυχικά και πνευματικά στηρίγματα ούτως ώστε να της αξίζει ελευθερία και ανεξαρτησία.

Όσον με αφορά δηλώνω στοχαστικά «ετοιμοπόλεμος»: Αφού έχω μαζέψει κάσες πνευματικών ρύπων που κάποιοι έριχναν στον δημόσιο διάλογο από το 1988 μέχρι σήμερα βρίσκομαι στο στάδιο της συστηματικής ανάλυσής τους, συγγραφής του θεωρητικού πλαισίου που τα ερμηνεύει και θεμελίωσης των συνεπειών κατά της δημοκρατίας, κατά της ελευθερίας, κατά της ειρήνης και σταθερότητας, κατά του διεθνούς δικαίου, κατά των συστημάτων συλλογικής ασφάλειας, κατά των συμβάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατά των συμβάσεων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και βεβαίως κατά των κοινωνίες των φιλειρηνικών κρατών που θέλουν να είναι αξιοπρεπείς, ευημερούσες και συνεργαζόμενες. Αν και βαρύ το τίμημα μιας τέτοιας σκληρής δουλείας σε χρόνο, χρήμα και φαιά ουσία, αισθάνομαι ότι ως ακαδημαϊκός το οφείλω στην κοινωνία που παρά το τεράστιο βάρος που της επέβαλαν οι διεθνοφασίστες και οι νεροκουβαλητές τους είπε ΟΧΙ στις διεθνοφασιστικές αξιώσεις. Καταγράφω τον πραγματικό, ύπουλο και μεταμφιεσμένο χαρακτήρα των εξτρεμιστικών ιδεών και των φασιστοειδών ιδεών, καθώς και τους διεθνοφασιστικούς σκοπούς που οι φορείς τους συνειδητά ή ασυνείδητα εξυπηρετούν. Ήρεμα, ψύχραιμα και νηφάλια θα εκθέσω την πνευματική και στοχαστική τους ένδεια αλλά και τις συνέπειες που αυτή η συνειδητή ή ασυνείδητη ένδεια προκαλεί.

1. Για την πρόταση σχεδίου για λύση του κυπριακού σύμφωνα με την ελευθερία, την δημοκρατία, το διεθνές δίκαιο, τις συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις συμβάσεις της Γενεύης, την ευρωπαϊκή έννομη τάξη και συνολικά το κράτος δικαίου-διεθνής νομιμότητα βλ. την έκθεση των εμπειρογνωμόνων στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm. Η πρόταση αυτή με εκφράζει πλήρως. Βασικά, ο παρατηρητικός αναγνώστης θα παρατηρήσει διατρέχοντας άλλα σημεία της ιστοσελίδας μου ότι οι επιστημονικές θέσεις που καταθέτει εδώ και είκοσι χρόνια στον δημόσιο διάλογο με δημοσίευση εκατοντάδων κειμένων (βιβλίων, επιφυλλίδων, δοκιμίων και εισηγήσεων στα ελληνικά και αγγλικά). Στο τέλος αυτής της διαδρομής, είμαι ευτυχής επειδή έστω και αργά ξένοι και έλληνες συνάδελφοι συνέδραμαν στο να εμπλουτιστεί με την τεχνική και εξόχως πολύτιμη γλώσσα του διεθνούς δικαίου, του συνταγματικού δικαίου και του ευρωπαϊκού δικαίου. Η έκθεση αποτελεί την τελική λέξη γύρω από αυτό το θέμα και εκθέτει ανεπανόρθωτα τους τσαρλατάνους και προπαγανδιστές του σχεδίου Αναν. Εκθέτει επίσης όσοι αν και ειδικοί επί χρόνια σιώπησαν αφήνοντας τον επιστημονικό διάλογο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό να διασυρθεί.

2. Για ακαδημαϊκές κρίσεις και εκτιμήσεις όσον αφορά τον ρόλό των ΜΚΟ στις διεθνείς σχέσεις και σχετιά ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος σχόλια όσον αφορά τις αποκαλύψεις για τον ρόλο ΜΚΟ στις υπονομευτικές προσπάθειες των δυνάμεων που προωθούσαν το ανελεύθερο σχέδιο Αναν, βλ. http://www.ifestos.edu.gr/26.htm , http://www.ifestos.edu.gr/27.htm.

3. Για το εξαίρετο άρθρο του Jonathan Mowat που περιγράφει, μεταξύ άλλων, την στρατηγική μαλακής ισχύος των ΗΠΑ, «τα εργαλεία» που χρησιμοποιούν οι υπηρεσίες της, τα υποχείριά τους ινστιτούτα σε υποψήφια για ακρωτηριασμό «ασθενή κρατίδια», συγκεκριμένα παραδείγματα της μεταψυχροπολεμικής εποχής βλ. http://www.ifestos.edu.gr/26.htm .

4. Για δικές μου αναλύσεις που θεμελιώνουν οντολογικά κριτήρια ηθικής κρίσης περί τα διεθνή που καθιστούν την αξίωση ελευθερίας αμάχητη και το έθνος-κράτος θεσμό συλλογικής ελευθερίας βλ. http://www.ifestos.edu.gr/7.htm.

Σημείωση 17.11.2005. Θα ήθελα να απολογηθώ για το γεγονός ότι τα σχόλια μου στην παρούσα σελίδα δεν χαρακτηρίζονται από την πυκνότητα που θα ήθελα (το προηγούμενο είναι πριν δύο μήνες). Εν τούτοις, ο ενδιαφερόμενος θα προσέξει ότι σε άλλες σελίδες γίνονται καταχωρήσεις που αφορούν υπό δημοσίευση δοκίμια, εισηγήσεις σε συνέδρια, επιφυλλίδες και συνεντεύξεις. Εφεξής ελπίζω να βρίσκω τον χρόνο για συχνότερες παρεμβάσεις. Πιο κάτω παραθέτω κείμενο που απέστειλα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία και που δημοσιεύτηκε στις 23.11.2005, είδος απάντησης σε τρις επιφυλλίδες που στο κείμενο αναφέρονται. Θα ήθελα να τονίσω τρία σημεία. Δυστυχώς η εφημερίδα αυτή ολοένα και περισσότερο και για λόγους ακατανόητους δημοσιεύει πολλά κείμενα που μεταξύ πολλών κουβέντων επιπέδου χαβαλέ και ιστορικής ανεκδοτολογίας ή προπαγάνδας που μόνο ακραίοι τούρκοι και βρετανοί εθνικιστές εκστομίζουν, πετάνε και φράσεις όπως οι εξής: "Δεν ξέρω τι γίνεται στο βορρά. Αλλά όταν είδα τη βραδιά τού δημοψηφίσματος τους οπαδούς τού «όχι» να πανηγυρίζουν στους δρόμους της Λευκωσίας με ελληνικές σημαίες κατάλαβα ότι τα αισθήματά τους δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Αντίθετα, εκφράζουν τους αμετανόητους Ελληνοκύπριους εθνικιστές που φέρουν μέρος της ευθύνης για τα όσα έχουν συμβεί από το 1960 και μετά" (Εν-Στάσεις 16.5.2005).

Στην έγκριτη Ελευθεροτυπία διαδοχικά δημοσιεύτηκαν επιφυλλίδες (στήλη Εν-Στάσεις στις 13/10/2005, 15/11/2005 και 16/11/2005) με τις οποίες βασικά γίνεται προσπάθεια –κατά την εκτίμησή μας αβάσιμα– να αντικρουστεί η επιστημονική επιχειρηματολογία της έκθεσης του «Διεθνούς Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων» που έγινε με πρωτοβουλία της επιστημονικής ομάδας (της οποίας ο υπογράφων είναι μέλος) της «Πανελλήνιας Επιτροπής για Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού». Προς το παρόν, παρακάμπτοντας κάποιους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς και ανακρίβειες της πρώτης τουλάχιστον από τις πιο πάνω επιφυλλίδες, θα θέλαμε να κάνουμε σαφές ότι το ζήτημα που τίθεται δεν είναι η αμφισβήτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά η κατάργηση των διχαστικών, αντιδημοκρατικών και ανελεύθερων προνοιών που στο παρελθόν οδήγησαν σε σύγκρουση, σε διαδοχικές διεθνοπολιτικές κρίσεις, στο αμερικανοκινούμενο χουντικό πραξικόπημα του 1974 και στην παράνομη εισβολή του 1974. Είναι ανάγκη όσοι παρεμβαίνουν στον δημόσιο διάλογο να τονίζουν τον παράνομο χαρακτήρα της εισβολής του 1974 και όχι να εισηγούνται την αποδοχή των τετελεσμένων της παράνομης βίας. Άλλο αποδοχή των τετελεσμένων και άλλο καθεστωτική μεταρρύθμιση που σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να οδηγεί σε κατάργηση της δημοκρατίας και της ανθρώπινης ελευθερίας. Είτε κάποιος είναι έλληνας, τούρκος ή άγγλος (στο Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων συμμετέχουν πολλοί ξένοι), κανείς δεν είναι νομιμοποιημένος να προτείνει την κατάργηση ενός κυρίαρχου κράτους, την καταστολή πολιτικών δικαιωμάτων, την επιβολή ενός ρατσιστικού καθεστώτος, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνολικά την παραβίαση του συνόλου αυτού που αποτελεί την διεθνή νομιμότητα και το κράτος δικαίου.

Η έκθεση των εμπειρογνωμόνων, αξιολογικά ελεύθερη και στηριγμένη πάνω σε ορθολογιστική διεθνοπολιτική και ορθή διεθνονομική βάση, ουσιαστικά υποστηρίζει ότι βιώσιμη λύση του κυπριακού θα υπάρξει μόνο αν γίνει σεβαστή η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Συνοψίζω με τρόπο που απαντά σε μερικές τουλάχιστον αιτιάσεις των προαναφερθέντων επιφυλλίδων. Πρώτον, οι οποιεσδήποτε εσωτερικές πολιτειακές μεταρρυθμίσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας (και όχι κατάργησή της που με βάση το διεθνές δίκαιο είναι παράνομη) πρέπει να προέλθει από τους ίδιους τους κυπρίους στο πλαίσιο μιας συντακτικής συνέλευσης και υπό το πρίσμα των δεσμευτικών προνοιών του διεθνούς δικαίου και της ένταξης στην ΕΕ που υποχρεώνει όλους τους εμπλεκόμενους (συμπεριλαμβανομένης της υποψήφιας Τουρκίας) να προσαρμοστούν με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Αυτό δεν είναι κουτοπονηριά όπως ανοίκεια γράφτηκε αλλά διεθνοπολιτικός και διεθνονομικός ορθολογισμός. Δεύτερον, οι οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις του κράτους δικαίου που νόμιμα υπάρχει, δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας, με κανένα τρόπο δεν μπορούν να παραβιάσουν την διεθνή νομιμότητα και κυρίως τις υποχρεωτικές συμβάσεις με τις οποίες όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι δεσμευμένοι. Συγκεκριμένα: Τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την Σύμβαση της Γενεύης και όλες τις συναφείς δεσμευτικές νομικές δεσμεύσεις που ενσωματώθηκαν στην εσωτερική δικαιοταξία των εμπλεκομένων. Είναι ένα πράγμα η διχοτόμηση που συνοδεύεται από κατάργηση του κράτους, της λαϊκής κυριαρχίας, της δημοκρατίας και της εξωτερικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλο μια εσωτερική μεταρρύθμιση συμβατή με το κράτος δικαίου-διεθνή νομιμότητα, τον ΟΗΕ –τον οποίο οι υπάλληλοί του δεν τον εκπροσωπούν πάντοτε επαξίως και όταν αυτό συμβαίνει είμαστε υποχρεωμένοι να τον επαναφέρουμε στην τάξη και όχι να γινόμαστε συνένοχοι παρανομίας–, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις Συμβάσεις που κωδικοποιούν τον σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων. Θλιβόμαστε ειλικρινά όταν άτομα με δικαίωμα παρέμβασης στον δημόσιο διάλογο επί θεμάτων ανθρώπινης ελευθερίας τολμούν να υποστηρίξουν με την βεβαιότητα ότι δεν θα ελεγχθούν πως το Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ) σ’ οποιαδήποτε απόφασή του τις τελευταίες δεκαετίες αποφάσισε μια διχοτομική ομοσπονδία (ή για οποιοδήποτε άλλο περιεχόμενο ομοσπονδίας που θα μπορούσε να προέλθει μόνο μετά από συνομιλίες). Προστίθεται ότι η ισχύουσα απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία θύμα εισβολής και κατοχής και θα ήταν παντελώς παράλογο το ΣΑ που έχει δικαίωμα να αποφασίζει μόνο όταν κινδυνεύει η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια θα παρενέβαινε για να επιβάλει στο θύμα τα τετελεσμένα της παράνομης βίας. Βεβαίωση σε διάφορα ψηφίσματα της ανάγκης συνομιλιών που εμείς δεχόμασταν για μια δικοινοτική ομοσπονδία ποτέ δεν σήμαινε παρέμβαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για να προσδιορίσει το περιεχόμενό της ομοσπονδίας (που σε τελευταία ανάλυση είναι μέσο ειρηνικής και δημοκρατικής συμβίωσης και όχι μέσο επιβολής τυραννίας της μειονότητας επί της πλειονότητας ή θέσφατο και σημαία στο όνομα της οποίας θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε). Σε κάθε περίπτωση οι πρωτοετείς φοιτητές γνωρίζουν ότι ο ΟΗΕ και τα όργανά του δεν έχουν δικαίωμα για κάτι τέτοιο (Κεφάλαιο Ι άρθρο 2 του Χάρτη) και ότι όταν κινδυνεύει η διεθνής ειρήνη κα ασφάλει μπορεί μόνο να ελέγχει τον θύτη και όχι να εξοντώνει το θύμα. Αυτή ήταν και η κυρίαρχη άποψη που οδήγησε στην απόρριψη του πονηρού αγγλοαμερικανικού σχεδίου ψηφίσματος με το οποίο μια εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα στην Κύπρο για να δημιουργήσει εντυπώσεις προσπάθησαν να εκμαιεύσουν κάποια παραπλανητική απόφαση (επί ζητημάτων … εμπάργκο όπλων).

Δύο τελευταία σημεία: Πρώτον, είναι καταπληκτικό το πόσο κάποιοι απορρόφησαν και αφομοίωσαν τις κατά της ελευθερίας αξιώσεις των ηγεμονικών δυνάμεων της μεταψυχροπολεμικής εποχής όπως ενσαρκώθηκαν πλήρως στο σχέδιο Αναν. Δεύτερον, στο παρελθόν όταν υποστηρίζαμε την υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και την ορθολογιστική επιδίωξη τήρησης της διεθνούς νομιμότητας στηριζόμενοι σε επαρκή αποτρεπτική ισχύ που θα επέτρεπε ορθολογιστικές διαπραγματεύσεις, κάποιοι μας φόρτωναν με πλήθος ανοίκειων χαρακτηρισμών. Σήμερα που η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ οπότε και ευκολότερα μπορούμε να αξιώσουμε σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας, εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας και συμμόρφωση όλων με τις δικαιακές ρυθμίσεις που ενσωματώθηκαν στην εσωτερική τους δικαιοταξία, όλως περιέργως οι ίδιοι έλληνες αρνητές των θεμιτών μας αξιώσεων μας χαρακτηρίζουν νομικιστές! Έλεος …. Για τους εραστές της αλήθειας και των πολιτισμένων συζητήσεων, λοιπόν, ας επαναλάβουμε με σαφήνεια το υπόβαθρο της θέσης μας: Πρώτον, για όσα ζητήματα των διακρατικών σχέσεων βρίσκονται υπό την αίρεση της ισχύος κάθε φιλειρηνικό κράτος για να μην ζημιωθεί ή και για να μην απολέσει την ελευθερία της η κοινωνία του απαιτείται να κατέχει επαρκή αποτρεπτική ισχύ κατά των απειλών και κατά των ηγεμονικών-αναθεωρητικών αξιώσεων. Δεύτερον, για όσα ζητήματα της διεθνούς ζωής υπάρχουν ρητές κανονιστικές ρυθμίσεις ενσωματωμένες ως υποχρεωτικό δίκαιο στην εσωτερική έννομη τάξη των εμπλεκομένων θα πρέπει να αξιώνεται ανένδοτα η νομιμότητα. Αυτή είναι μια βάσιμη διεθνοπολιτική και διεθνονομική θεώρηση των διεθνών σχέσεων.

Η έκθεση του Διεθνούς Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, μεν την συνδρομή κορυφαίων ξένων συναδέλφων, εδραιώνει μια αδιασάλευτη και επιστημονικά αμάχητη επιχειρηματολογία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποφάσεις ειρηνικής, δίκαιης και πολιτικά εφικτής λύσης του κυπριακού. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αποσταθεροποίησε πολλούς με αποτέλεσμα να ακούγονται ασυναρτησίες, ανακρίβειες και χαρακτηρισμοί. Εάν θέλουν καλόπιστο διάλογο τους συνιστούμε ψυχραιμία και προσεκτικό διάβασμα της έκθεσης των εμπειρογνωμόνων. Προσφέρει διέξοδο για βιώσιμη και ειρηνική λύση.

* Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση, Πάντειον Πανεπιστήμιο και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του σωματείου «Πανελλήνια Επιτροπή για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού». Η έκθεση του Διεθνούς Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων και συναφή σχόλια βρίσκεται αναρτημένη στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm).

"Ανέβασα" πριν λίγο το σημείωμα για την αλητεία με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου σε αναφορά με αντίστοιχη άποψη συναδέλφου που εξέφρασε σε συνέδριο. Διερωτώμαι κατά καιρούς τι σχέση να έχει η αλητεία με αυτή την έννοια με την ιδεοτυπική κατασκευή που σε σχόλιό μου πριν ενάμιση περίπου χρόνια σε διπλανή σελίδα (http://www.ifestosedu.gr/23AkadimaikaZitimata.htm) ανέφερα ότι επεξεργάζομαι εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες.

Όσο προχωρώ στην καταγραφή εκατέρωθεν ομοειδών περιπτώσεων που συγκροτούν τις ιδεοτυπικές κατασκευές στους δύο πόλους του εκκρεμούς της ακαδημαϊκής ζωής, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι είναι ένα πράγμα η επιστημονική ελευθερία και άλλο η κατάχρησή της. Είναι ένα πράγμα οι προϋποθέσεις ενός ακαδημαϊκού άσυλου που αποβλέπουν στην ενίσχυση της αναγκαίας και μη εξαιρετέας επιστημονικής ελευθερίας και άλλο η ύπαρξη προϋποθέσεων που κανείς δεν τηρεί, κανείς δεν ελέγχει την τήρησή τους, κανείς δεν νοιάζεται γιατί ο παρασιτισμός βολεύει όλους, και τα λοιπά. Τα λέω αυτά γιατί χείριστες εμπειρίες και τσαρλατανιές στις οποίους λόγω εμπειριών του παρελθόντος κατά καιρούς αναφέρομαι ως σημαντικό στοιχείο σε πολλά κατά τα άλλα καθωσπρέπει εκπαιδευτήρια της Εσπερίας, είναι φαίνεται ευρύτερο φαινόμενο από το οποίο η ημετέρα πατρίδα δεν γλιτώνει. Αφορούν όπως έγραψα και στο προαναφερθέν σχόλιό μου στάσεις και συμπεριφορές φορέων τίτλων στο πεδίο του πολιτικού στοχασμού, αλλά όχι μόνο. Ο καθείς όταν μιλήσει "off the record" θα ακούσει μύρια πράγματα που ανατριχιάζει. Όπως είπα, εγώ δεν ανατριχιάζω αλλά τα καταγράφω μέσα σε κατασκευές ομοειδών φαινομένων που συγκροτούν τα εκατέρωθεν γένη φορέων πολιτικού στοχασμού. Βέβαια, αφενός ο ορίζοντας αφορά τον πολιτικό στοχασμό και όχι όλο το επιστημονικό φάσμα των ακαδημαϊκών χώρων. Αφετέρου, σίγουρα υπάρχουν διαφορές μεταξύ κρατών και πανεπιστημίων. Αφορούν όμως τις βαθμίδες των εκατέρωθεν φαινομένων των δύο πόλων του εκκρεμούς της ακαδημαϊκής ζωής.

Δεν θέλω να σταθώ και ούτε είναι ο χώρος εδώ να αναλύσω την επιστημονική διάσταση αυτών των φαινομένων. Με προβληματίζουν όμως απίστευτα φαινόμενα που εδώ και δεκαετίες γίνομαι μάρτυρας τα οποία αφορούν την συμπεριφορά του ατόμου όταν καταστεί εξωπολιτικός, όταν δηλαδή σε όλους ή συγκεκριμένους τομείς δραστηριότητας απολαμβάνει προνόμια εξαίρεσης από τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους. Πως δηλαδή ελίσσεται θηριωδώς, πως καταχράται των προνομίων τα οποία οι κοινωνίες εμπιστεύονται στους φορείς των επιστημονικών λειτουργών και πως διασφαλίζεται το αντίθετο, δηλαδή οι κώδικες ακαδημαϊκής ζωής, η τήρηση των επιστημονικών υποσχέσεων και οι ηθικές στάσεις που σε άλλους χώρους διασφαλίζονται κανονιστικά. Πως για παράδειγμα διασφαλίζεται ένας ακαδημαϊκά ανεξάρτητος χώρος όσον αφορά την ακεραιότητα και αμεροληψία των αποφάσεων. Ακεραιότητα κατά ιδεολογικών προκαταλήψεων, κατά πελατειακών συναλλαγών, κατά καταχρηστικών συμπεριφορών στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων κάθε είδους και κατά της χωρίς κανένα πλέον έλεγχο παρασιτικής ζωής όταν κανείς ανέβει τα σκαλοπάτια των ακαδημαϊκών βαθμίδων. Ακόμη, υπάρχουν και πιο λεπτά και δισεπίλυτα προβλήματα. Για παράδειγμα οι ελιγμοί που οδηγούν σε άνομες κοινωνικοπολιτικές αναρριχήσεις, η εκμετάλλευση των επιστημονικών τίτλων για εκτόξευση κίβδηλων θέσεων και απόψεων επιστημονικά όμως μεταμφιεσμένων, η μεροληψία για λόγους φεμινισμού ή αντίστροφα μισογυνισμού, η ροκανισμένη από κάθε είδους ιδιοτέλειες «έκφραση εκτιμήσεων» στις επιστημονικές κρίσεις κάθε είδους και οι δυσδιάκριτες αντιδεοντολογικές στάσεις. Ανέφερα πέρυσι περιπτώσεις κοινωνικών διακρίσεων, ανάμιξης προσωπικών υποθέσεων όπως διαζύγια και χωρισμοί με τον φοιτητικό κόσμο και τα λοιπά. Ποιος εν τέλει μπορεί να διασφαλίσει την τήρηση των υποσχέσεων για τους όρους και τις προϋποθέσεις στην βάση των οποίων λαμβάνονται οι αποφάσεις, ποιος επιβλέπει την τήρηση των κωδίκων ακαδημαϊκής δεοντολογίας και ποιος ελέγχει ένα επιστημονικό λειτουργό όταν γίνει τεχνίτης μεταμφιέσεων, παραλλαγής και άπιαστων άνομων στάσεων και συμπεριφορών.

Μεγάλα ζητήματα όλα αυτά που αφορούν εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι εμπλέκονται σε όλα τα επίπεδα της διαδικασίας μόρφωσης και επιμόρφωσης. Και επειδή η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι πλέον πολύ μεγάλη υπόθεση, το πρόβλημα διασφάλισης σωστής αυτοσυγκρότησης και αυτορρύθμισης στο εσωτερικό των πανεπιστημιακών ασύλων μπορεί να αντιμετωπιστεί από τους ίδιους τους επιστημονικούς λειτουργούς. Με επιστημονικούς και δεοντολογικούς ελέγχους που αποτελούν την μόνη ασφαλιστική δικλείδα. Ιδιαίτερα όσον αφορά την τήρηση των υποσχέσεων, οι επιστημονικοί-ακαδημαϊκοί λειτουργοί πρέπει να είναι άγρυπνοι και άτεγκτοι. Πρέπει να μεριμνήσουν την τήρησή τους για τρις τουλάχιστον λόγους. Πρώτον, γιατί οι ακαδημαϊκές υποσχέσεις είναι κώδικες τιμής που αν δεν τηρούνται ένας επιστημονικός χώρος διολισθαίνει στο τέλμα. Δεύτερον, γιατί αν αντί τήρησης των υποσχέσεων αρχίσει το προαναφερθέν πελατειακό αλισβερίσι κανείς δεν ωφελείται και όλοι μαζί κυλίονται στην παρασιτική λάσπη. Τρίτον, γιατί πολλοί βλάπτονται, βασικά αναρίθμητοι, χωρίς κανείς να μπορεί να εισέλθει στο εσωτερικό του επιστημονικού ασύλου.

Όπως ήδη ανέφερα, οι περιγραφές μου στους δύο πόλους του εκκρεμούς της ακαδημαϊκής ζωής θα είναι κατασκευές ολιστικού χαρακτήρα. Στον ιδεατό πόλο του ασκητικού, δεοντολογικά προσκολλημένου και ανιδιοτελούς επιστήμονα ήδη έχω πολλά να γράψω αλλά φοβάμαι ότι θα χρειαστώ πολλή φαντασία γιατί πλέον οι ψηφίδες που κτίζουν μια κατασκευή λείπουν. Στον άλλο πόλο του αρλούμπα και του επιστήμονα-φούσκα δεν θα χρειαστώ, δυστυχώς, πολλή φαντασία, γιατί ήδη οι καταγεγραμμένες ομοειδείς ομαδοποιήσεις αφήνουν και εμένα άφωνο. Μιας και εξ αντικειμένου μια ολιστική κατασκευή είναι ανώνυμη και απρόσωπη, σίγουρα θα χρειαστώ και εδώ κάποια δόση φαντασίας στην κατασκευή ολιστικού μοντέλου ανάξιων φορέων επιστημονικών τίτλων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην σύγχρονη εποχή, όπως ήδη εξήγησα. Θα χρησιμοποιήσω, όμως, γνωσιολογικά δεδομένα και εμπειρικές παρατηρήσεις ομοειδών, όπως είπαμε, φαινομένων, για να μπορέσω να συνθέσω μια όσο μπορώ πιο περιεκτική κατασκευή. Η ζώσα καθημερινότητα βοηθά, δυστυχώς. Για τον αντίποδα, τις ιδιότητες εδώ και χρόνια τις συγκροτώ διαβάζοντας Κονδύλη και Αριστοτέλη, αλλά και καταγράφοντας δεδομένα ομοειδών φαινομένων που σπανίζουν μεν αλλά δεν λείπουν. Ο αρλούμπας ή επιστήμονας-φούσκα, λοιπόν κατά του ιδεατού επιστημονικού λειτουργού. Θα μου πείτε, μήπως αεροβατείς; Καθόλου, θα απαντούσα. Όποιος εισχωρεί στα επιστημονικά άσυλα συχνά κρατάει την μύτη του, πολλοί προσποιούνται ότι τίποτα δεν μυρίζει και κάποιοι πρέπει να πουν κάποια πράγματα. Όπως γίνεται κατανοητό, αυτά τα πράγματα δεν εμπίπτουν στους συμβατικούς κανονιστικούς ελέγχους και κυρώσεις. Εμπίπτουν στην σφαίρα της ανθρώπινης συνείδησης και της δεοντολογίας, αμφότερα άπιαστα και δυσδιάκριτα. Το ζητούμενο, ακριβώς, δεν είναι μια συμβατική μελέτη ενός υποθετικού καθωσπρεπισμού αλλά η στηλίτευση ή επιβράβευση μέσα από ιδεοτυπικών κατασκευών, από την μια πλευρά εκείνης της ακαδημαϊκής ανθρωπολογίας που κορυφώνει τις προσδοκίες της κοινωνίας για τον ρόλο των ακαδημαϊκών και από την άλλη πλευρά εκείνης της ανθρωπολογίας η οποία οδηγεί σε παρασιτισμό, επιστημονική παρακμή και άνομες πλην άπιαστες ή δυσδιάκριτες στάσεις και συμπεριφορές. Είναι και αυτό μέρος, αν θέλετε, αυτορρύθμισης και αυτοσυγκρότησης των επιστημονικών χώρων. Οι επιστημονικοί και δεοντολογικοί έλεγχοι μεταξύ των πανεπιστημιακών στο εσωτερικό του ακαδημαϊκού ασύλου, είναι εν τέλει, η μόνη ασφαλιστική δικλείδα. Οι ακαδημαϊκές υποσχέσεις, επιπλέον, είναι οι ακαδημαϊκοί κώδικες τιμής των οποίων κανένας πανεπιστημιακός δεν πρέπει να δέχεται την παραβίαση.

Διαβάζοντας μερικά κείμενα περί "νομικισμού" (για τα οποία θα επανέλθω) θυμήθηκα την συζήτηση για την μελέτη των διεθνών σχέσεων που έγινε πριν πολλά χρόνια στο ΙΔΙΣ στο οποίο συμμετείχαν ο υπογράφων, ο Χρήστος Ροζάκης, ο Αργύρης Φατούρος και ο Δημήτρης Κώνστας. Ο Χρήστος Ροζάκης μεταξύ άλλων, είπε και τα εξής: «Υπάρχει μια κατηγορία αλητών, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, δηλαδή μια κατηγορία ανθρώπων που χρησιμοποιούν, χωρίς καμία απολύτως γνώση του αντικειμένου, την ευκαιρία που τους δίνεται στα μέσα ενημέρωσης ή από διάφορους τρόπους επικοινωνίας και που τελικά ζημιώνουν. Πόσες φορές βγαίνει κανείς έξω από τα ρούχα του , ακούγοντας τις διάφορες ανοησίες και τις τεχνικές παρανοήσεις που γίνονται και τα ακραία συμπεράσματα που με κανένα τρόπο δεν θα έπρεπε να έχουν βγει». Επετηρίδα 1996, Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων, Πάντειο Πανεπιστήμιο, (Σιδέρης, Αθήνα 1996), σ. 84.

Ο συνάδελφος Ροζάκης είναι σήμερα διακεκριμένο στέλεχος διεθνούς θεσμού. Σκέφτηκα λοιπόν τα εξής: Ποια είναι η θέση του για τους "αλήτες" που μιλούν για "νομικισμό" όταν κάποιοι επικαλούνται την διεθνή νομιμότητα; Ποια είναι η θέση του για το σχέδιο Αναν και τις "επιστημονικές αθλιότητες πολλών που προέρχονται από το ίδιο πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκει.

Ρύπανση του στοχασμού, της λογικής και της επιστήμης: επιφυλλίδες "διεθνολόγων" στα όρια της επιστημονικής ασυναρτησίας και της δεοντολογικής αυθαιρεσίας (που αναμενόμενα "αξιοποιούνται" από έντυπα αναθεωρητικών και επεκτατικών κρατών) αλλά και που έχουν ενσωματωθεί στο ελληνικό σύστημα μάθησης, σχεδιασμού και αποφάσεων της ελληνικής διπλωματίας. Οι τούρκοι τι φταίνε ....

Πριν μερικά χρόνια ο υπογράφων και μερικοί συνάδελφοι στο Πάντειον Πανεπιστήμιο δεχθήκαμε βιτριολικές επιθέσεις επειδή στα κείμενά μας για τις πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος εισαγάγαμε θεωρήσεις με τις οποίες αφενός αναλύαμε τα αίτια πολέμου που παρεμβάλλονται μεταξύ του διεθνούς δικαίου και της σταθερότητας και αφετέρου επειδή εξηγούσαμε στην βάση του Παραδείγματος των διεθνών σχέσεων (Θουκυδίδης-το μόνο που επιτρέπει επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων) τον διαμορφωτικό ρόλο της ισχύος και της κατανομής ισχύος υπό συνθήκες διεθνούς αναρχίας. Αυτό το ελληνικό γνωσιολογικό ιστορικό αυτό έχει δύο πτυχές, την ιλαροτραγική και την χυδαία.

Η ιλαροτραγική πτυχή αναφέρεται σ' εκείνους τους συναδέλφους (δυστυχώς μερικοί εξ αυτών και διακεκριμένοι αναλυτές των νομικών όψεων του διεθνούς συστήματος) οι οποίοι εξέλαβαν την "διεθνή αναρχία" ως περίπου ... αναρχισμό των Εξαρχείων. Προτιμώ να μην την σχολιάσω γιατί κάποιοι από αυτούς δεν βρίσκονται στην ζωή και γιατί εκτιμώ ότι ήταν καλών προθέσεων αλλά παρεξηγημένοι (και ίσως ελλειπούς μόρφωσης περί τα διεθνή και ιδιαίτερα ως προς τις πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος).

Η επιστημονικά χυδαία πτυχή αφορά κυρίως όποιον συστηματικά δολοφονούσε με τον επιστημονικό χαρακτήρα των συναδέλφων του. Με τέτοια άτομα η επιστημονική διένεξη είναι τόσο βαθιά που τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατο θα συνεχιστεί ανένδοτη υπαρξιακή αντιπαράθεση. Όμως, δεν φτάνει το γεγονός της υπονόμευσης των πραγματικών μου επιστημονικών θέσεων με επίθετα που διέστρεφαν αυτά που λέω, αλλά επιπλέον έχουμε και "δολοφονίες" της ίδιας της επιστήμης τον τίτλο της οποίας υπηρετεί [βλ. ανάλυση Τριάντα χρόνια ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ισχύς και δίκαιο στην διεθνή πολιτική- ελληνική εξωτερική πολιτική 1974-2004]: Υποτιμητικά αστειάκια για το θεωρητικό κεκτημένο, απαξίωση της επιστημονικής υπόστασης των άλλων με διάφορα επίθετα ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ανάρμοστες για υψηλόβαθμο ακαδημαϊκό. Στην συνέχεια έχουμε "μηχανή ακαδημαϊκών διορισμών" που ενδεχομένως στέλλει την επιστημονική κοινότητα ανεπίστροφα στο τέλμα της κοινωνικής αχρηστίας με επιβλαβείς συνέπειες για την πνευματική υγεία της ελληνικής κοινωνίας και την εξωτερική πολιτική (αλλά και κάθε άλλης κοινωνίας που ενδεχομένως επηρεάζεται). Αυτό επειδή η ποιότητα μιας επιστημονικής κοινότητας εξαρτάται από τους επιστημονικούς ελέγχους στο στάδιο των διορισμών και των κρίσεων μονιμοποίησης ή εξέλιξης. Όσο αρμοδιότερα είναι τα μέλη των εκλεκτορικών σωμάτων τόσο περισσότερο διασφαλίζονται τα ποιοτικά κριτήρια και όσο αυτό δεν εφαρμόζεται και οι ακαδημαϊκοί δέχονται να γίνονται συντελεστές ακαδημαϊκών κρίσεων με χαμηλό δείκτη αρμοδιότητας τόσο περισσότερο απαξιώνεται το ακαδημαϊκό σύστημα μιας χώρας. Ανάλογα και αντίστοιχα, όσο υψηλότερες ποιοτικές προδιαγραφές έχουν τα υψηλόβαθμα στελέχη που κάνουν τους διορισμούς τόσο περισσότερο ανέρχεται η επιστημονική στάθμη ενώ αντίστροφα όταν οι υψηλόβαθμοι καθηγητές είναι "επιστημονικοί τενεκέδες" τόσο περισσότερο σίγουρο είναι ότι όλοι μαζί θα καταλήξουν στο τέλμα της απαξίας και της κοινωνικής αχρηστίας. Φέρει μεγάλη ευθύνη λοιπόν ένας πρωτοβάθμιος καθηγητής ο οποίος όχι μόνο ο ίδιος εμπαίζει δημόσια την θεωρία διεθνών σχέσεων αλλά στην συνέχεια γίνεται συντελεστής ακαδημαϊκών κρίσεων σε θέσεις θεωρίας διεθνών σχέσεων την στιγμή που απουσιάζουν δύο άλλοι (οι μόνοι) επιστημονικά αρμόδιοι (τόσο επειδή είναι εν ενεργεία όσο και επειδή ασχολούνται με την θεωρία διεθνών σχέσεων χωρίς να την εμπαίζουν).

Όταν φαινόμενα όπως τα πιο πάνω αυξάνονται και πληθύνονται τότε οι ακριβοπληρωμένοι διεθνολόγοι που φορτώνονται με προνόμια και ανεξαρτησία των εκτιμήσεών τους και των κρίσεών τους καθίστανται μηχανές ανορθολογισμού που υποβαθμίζουν το επίπεδο των συζητήσεων και αποφάσεων για την διπλωματία στο πιο χαμηλό σκαλί. Στο παρόν σύντομο σχόλιο θα σταθώ στο γεγονός ότι ένας προσφάτως διορισθείς από το εκλεκτορικό σώμα του οποίου όλως περιέργως ο υπογράφων απουσίαζε (δεν χρησιμοποίησα το δικαίωμα προσφυγής στο Συμβούλιο Επικρατείας για ένα αριθμό λόγων που δεν είναι του παρόντος), δημοσίευσε ένα κείμενο που διάβασα αναδημοσιευμένο στην "Turkish Daily News" το οποίο προσεγγίζει τα όρια του "λίβελου κατά της λογικής" και οπωσδήποτε απαξιώνει τον ακαδημαϊκό διεθνολογικό λόγο. Ακόμη, δεν φτάνει ότι πλημμυρίζει ο ελληνικός διεθνολογικός λόγος με ασυναρτησίες φτάσαμε πλέον στο σημείο να διαφθείρουμε τον διεθνολογικό στοχασμό των τούρκων, γεγονός άκρως επικίνδυνο για τις διμερείς σχέσεις (βασικό στοιχείο σταθερότητας είναι, μεταξύ άλλων, και ο εκατέρωθεν ορθολογισμός στο επίπεδο της ανάλυσης των διεθνών σχέσεων και στο επίπεδο της λήψης στρατηγικών αποφάσεων). Ο λόγος για τον οποίο το επισημαίνω είναι γιατί ο προαναφερθείς υψηλόβαθμος ακαδημαϊκός όχι μόνο συμμετείχε στο εκλεκτορικό σώμα αλλά αν και δια του ιδίου στόματός του εξαποστέλλει υποτιμητικά αστεία κατά της θεωρίας στην συνέχεια για λόγους που αυτός μόνο ξέρει χαρακτηρίζει χαμηλότατης στάθμης κείμενο του εν λόγω διεθνολόγου που σήμερα -δυστυχώς για το τουρκικό αναγνωστικό κοινό- αξιοποιούν οι τουρκικές εφημερίδες. Έτσι, στις επιφυλλίδες όπου και διακρίνεται τα τελευταία είκοσι χρόνια, άρπαξε την αφορμή για να προχωρήσει πάλι σε επιστημονικά ανοίκειους χαρακτηρισμούς όπως "ήπιοι", "σκληροι", κτλ που "δολοφονούν" κάποιους και αναβαθμίζουν πολιτικά κάποιους άλλους στην καθημερινή πολιτική διαμάχη. Βεβαίως, αυτές οι επιστημονικές γελοιότητες κονιορτοποιήθηκαν σε απάντηση στην εφημερίδα που τις παρουσίασε αλλά και στην τελευταία μου μονογραφία (Τελευταία μονογραφία- "Οι Διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης..."- περιεχόμενα, ευρετήριο, απόσπασμα κεφ. 2). Υπενθυμίζω μόνο ότι ο "επιστημονικός διαφθορέας" -δηλαδή, αυτός ου διαφθείρει τον στοχασμό με ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις και με επιστημονικά ανάρμοστους χαρακτηρισμούς κατά συναδέλφων του ακαδημαϊκών- στο παρελθόν δολοφόνησε τον επιστημονικό μου χαρακτήρα διαστρέφοντας εξοργιστικά τις θεωρήσεις μου περί τα διεθνή και πιο συγκεκριμένα για το διεθνές δίκαιο και τους διεθνείς θεσμούς. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι διορισμένοι από αυτόν ακολουθούν τις ίδιες μεθόδους. Έτσι στο προαναφερθέν μεταφρασμένο κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Turkish Daily News τα επιστημονικά σφάλματα, οι αυθαίρετες εκτιμήσεις, οι λανθασμένες πληροφορίες, οι διαστροφές της αλήθειας, οι αντιφάσεις με παρελθόντα κείμενα κτλ, δεν μπορούσαν παρά να κινούνται στην ίδια τροχιά και να έχουν την ίδια ένταση με τον κυρίως υπεύθυνο της παρακμής της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα. Μεταξύ πολλών άλλων στην επίμαχη "τουρκική επιφυλλίδα" (δημοσιευμένη στον τουρκικό τύπο από έλληνα διεθνολόγο), μεταξύ πολλών άλλων διαβάσαμε και τα εξής:

α) Οι κύπριοι, υποστηρίζει η έσχατη εκδοχή της διεθνολογικής τσαρλατανιάς, είναι περίπου τα μαύρα πρότυπα της Ευρώπης επειδή αρνήθηκαν να δείξουν τον δρόμο στους υπόλοιπους ευρωπαίους για την δημιουργία ενός "πρωτότυπου ομοσπονδιακής δημοκρατίας που θα αποτελούσε μοντέλο μιας πολυπολιτισμικής Ευρώπης". Μεταφράζω και σχολιάζω:

1) Το γεγονός ότι βρίσκεται σε κάθετη αντίθεση με κάθε νομικό και πολιτικό κεκτημένο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά από πενήντα χρόνια κοινωνικοπολιτικών εμπειριών δεν μετράει για τον κύριο επιφυλλιδογράφο στην τουρκική εφημερίδα (για την ασυμβατότητα του σχεδίου βλ. ανάλυση στο "Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού"- Η τιμή των νομικών και των συνταγματολόγων). Δεν χρειάζεται, βεβαίως, να τονίσω το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο επίμαχος επιφυλλιδογράφος γνωρίζει για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όσα γνωρίζω εγώ για την κινεζική ολοκλήρωση, δηλαδή τίποτα.

2) Το γεγονός ότι φασισμός στην πολιτική είναι η πρόταξη των θεσμών στην κοινωνία δεν φαίνεται να συγκινεί τους έλληνες κοσμοπολίτες. Έτσι, με ελαφρότητα; προωθούν χέρι-χέρι με τους διεθνοφασιστές την κατάργηση μιας παραδειγματικής δημοκρατίας που ενσαρκώνεται στην Κυπριακή Δημοκρατία, για να εκπληρωθούν οι διαστρεμμένες στοχαστικές τους φαντασιώσεις. Το γεγονός για παράδειγμα ότι η ΕΕ είναι σήμερα -ως αποτέλεσμα διακοινωνικών και διακρατικών διαδράσεων πέντε δεκαετιών- ένα διακρατικό σύστημα των πατρίδων-κρατών το οποίο απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον "πολυπολιτισμικό" ακταρμά, δεν είναι κάτι το οποίο μετράει και πολύ. Εκ μορφώσεως και λόγω στοχαστικής διαμόρφωσης τέτοιοι διανοούμενοι είναι ανίατα ασθενείς στοχαστικά, με αποτέλεσμα συνειδητά ή ασυνείδητα να ευθυγραμμίζονται με τις διεθνοφασιστικές αξιώσεις κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και υποδούλωσής της στους τούρκους φασιστές και τους βρετανούς νεοαποικιοκράτες. Ενάντια σε κάθε λογική εξήγηση, αυτός ο σαδισμός κατά της κυπριακής κοινωνίας, αυτή η συνοδοιπορία με τον διεθνοφασισμό και αυτή η συνέργια σε εγκλήματα πολέμου στη Κύπρο είναι σήμερα αυτό που το "ακαδημαϊκομαζικοεπικοινωνιακό σύμπλεγμα" ονομάζει "ψύχραιμους αναλυτές", "ήπιους αναλυτές" και "προοδευτικούς αναλυτές". Σ' αυτή την διαστροφή όρων και εννοιών και την αντιστροφή της πραγματικότητας, βεβαίως, οφείλεται και η παρούσα εξισορροπητική οξύτητα των επιχειρημάτων του γράφοντος σ' αυτές εδώ τις γραμμές (αλλά και σε μερικές άλλες που γράφτηκαν ή που προετοιμάζονται και θα δημοσιευτούν σε μεγαλύτερο κείμενο).

3) Ο κύριος επιφυλλιδογράφος στην Τουρκική εφημερίδα είναι ένας από αυτούς που η συμβατική επιστημονίζουσα επιφυλλιδογραφία των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων αναφέρει ως πρότυπο "ήπιου" και "ψύχραιμου". Αυτή η παρέα παραγωγής τέτοιων επιθέτων δεν έχαναν ευκαιρία να χαρακτηρίζουν όσους ανέλυαν τις πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος ως περίπου αντιπάλους του διεθνούς δικαίου, εθνικιστές κτλ. Έτσι μείναμε άφωνοι όταν διαβάσαμε στην επίμαχη επιφυλλίδα ότι αυτοί που επικαλούνται την διεθνή νομιμότητα επικαλούνται, δήθεν, "νομικίστικα επιχειρήματα" [Εσχάτως, τέτοιες αγράμματες ανοησίες αναμασούν πλέον και θύματά τους (βλ. http://maillists.uci.edu/mailman/public/mgsa-l/2005-April/005039.html και άλλα στην http://maillists.uci.edu/mailman/public/mgsa-l/) που θαυμάζουν το ΕΛΙΑΜΕΠ και "τον κύριο Κουλουμπή και την παρέας του" (κατά την πολύ εύστοχη επισήμανση του Δημήτρη Κώνστα που περιγράφει το απελπιστικά πολιτικοποιημένο διεθνολογικό περιβάλλον της Ελλάδας μια δεκαετία μετά την έναρξη των διεθνολογικών σπουδών, βλ. Ελληνική Εξωτερική Πολιτική 1991-1999, Αναλύσεις και μαρτυρίες, Παπαζήσης, 1999 σ. 88) στην ανάλυση των διεθνών σχέσεων]. Όλη αυτή η "παρέα", τα στοχαστικά υποπροϊόντα τους και τα πνευματικά θύματα που διαβάζουν τέτοια κείμενα (ο προορισμός των οποίων έπρεπε να είναι ο σκουπιδοτενεκές) δεν είναι επιστημονικά αναξιόπιστοι επειδή τα κείμενά τους είναι πλήρη αντιφάσεων. Πάσχουν, επίσης, από την εξής στοχαστική ασθένεια: Δεν αναγνωρίζουν ή δεν κατανοούν την διαφορά μεταξύ διεθνών ρυθμίσεων που είναι υποχρεωτικές και αναγκαστικές για όσα κράτη υπογράφουν τις σχετικές ρυθμίσεις (όπως για παράδειγμα οι Συμβάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Συνθήκη της Γενεύης, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο) και άλλων πτυχών της διακρατικής διαμάχης όπου η ισχύς είναι εξίσου σημαντική αν όχι πιο σημαντική για την διασφάλιση της διεθνούς νομιμότητας των φιλειρηνικών κρατών. Αυτή η διαμάχη σε άλλα κείμενα η ίδια επιστημονική τσαρλατανιά γράφει ότι δεν υπάρχει!!!!!! επειδή επήλθε μια νέα διεθνής κοινωνίας όπου οι κανόνες εφαρμόζονται, όπου η ισχύς δεν παίζει ρόλο κτλ. Δηλαδή: "Όποτε θέλουμε γράφουμε ότι θέλουμε για να εξυπηρετήσουμε κατά βούληση τους διεθνοφασίστες και κανείς δεν μας ελέγχει επειδή εμείς και το "ακαδημαϊκομαζικοεπικοινωνιακό σύμπλεγμα" μας παρέχει απόλυτο πέπλο απόκρυψης αν όχι άφθονη συμβατική καταξίωση". Τέτοια στοχαστική εξαθλίωση προκαλεί θλίψη και αηδία.

Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω τέτοια προπαγανδιστικά κείμενα. Λέω απλά ότι χαρακτηρίζεται η απαίτηση των κυπρίων για δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα ως "απαράδεκτη", διαστρέφει τις πολιτικές θέσεις της κυπριακής κυβέρνησης για το ζήτημα της βοήθειας προς τους τουρκοκύπριους και γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του ότι ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος είναι δημοκρατικά εκλεγμένος.

Νομικισμός, λοιπόν, και πολυπολιτισμική κοινωνάι ως παράδειγμα της ΕΕ! Το αρχείο εμπλουτίζεται συνεχώς και η στιγμή της κρίσεως των επιθετογράφων επιφυλλιδογράφων θα έλθει σύντομα σε ευρύτερο κείμενο. Εν τω μεταξύ, δυστυχώς ο ανορθολογισμός στο επίπεδο Ελλάδας - Τουρκίας θα αυξάνεται μιας και οι τούρκοι διαπράττουν το λάθος να μεταφράζουν και δημοσιεύουν στα τουρκικά κείμενα που βλάπτουν σοβαρά την πολιτική τους σκέψη.

"I quote and then comment below a report on France’s stand regarding the occupied part of the Republic of Cyprus.

Κατεχόμενα - Γαλλία – Αγορά ακίνητης περιουσίας

Μετά από ενέργειες του Υπουργείου Εξωτερικών προς το Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας, το τελευταίο περιέλαβε στην ιστοσελίδα του κείμενο για την αγορά ακίνητης περιουσίας στα κατεχόμενα.

Το κείμενο αναφέρει τα εξής: «Πριν την αγορά ακίνητης περιουσίας στην Κύπρο, γίνεται θερμή εισήγηση όπως εξασφαλιστεί νομική συμβουλή. Λόγω της μη αναγνώρισης της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου» («ΤΔΒΚ») και εν αναμονή της επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος, οποιαδήποτε πράξη αναφορικά με ακίνητη περιουσία στο βόρειο μέρος του νησιού εμπερικλείει σοβαρούς οικονομικούς και νομικούς κινδύνους. Από την ημερομηνία ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, την 1^η Μαΐου 2004, οι αγοραστές και οι διαβιούντες σε αμφισβητήσιμη περιουσία (θέμα παράνομης εκμετάλλευσης περιουσιών από το 1974), είναι εκτεθειμένοι σε αγωγές, όχι μόνο στην Κυπριακή Δημοκρατία αλλά επίσης σε κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ».

ΝΒ. Comment by Panayiotis Ifestos, www.ifestos.edu.gr : Claiming rule of law in international relations, it is, after all, an instrument the state can turn into the advantage of the defender. Just this is not enough. Cyprus’s and others’ experience, which should show the way into future steps as regards the peaceful resolution of the Cyprus problem, provides evidence that such steps should be supported by sufficient power in the context of the deterrence strategy of the defending state. Power presupposes both internal and external balancing of threats against one’s survival interest and against the integrity of its state sovereignty. Balancing in these terms was suggested by the undersigning and a number of other professors –basically at Panteion University during the 1990s in numerous books and articles–, referred to 1) diplomatic balancing through Cyprus’s accession request and eventually full accession irrespective Turkey’s contradictoriness to a viable solution (only a viable solution is imaginable then and now, that is, a solution in conformity to European law and international rule of law as well as human rights conventions). 2) Extended deterrence towards Cyprus so as to provide basic safeguard against military blackmail (we witnessed innumerous such threats during the last ten years) and secure unimpeded entry negotiations into the EU. 3) mobilization into diplomatic forums to demand full respect of rule of law and withdrawal of all invasion forces. Strangely enough, members of institutions such as ELIAMEP at times headed by prof Theodore Couloumbis, a former USA government official, et al –scripta manent, as the Romans said–, vehemently and over a long period of time fusilladed the “pianist” playing this rational “strategic music” self-evident to every rational analyst and rationally functioning society (see analysis in http://www.ifestos.edu.gr/18.htm). In fact, being for long a student of American national strategy, I can thing of no serious American theorist of IR or strategic analyst to disagree to such elementary-introductory concepts usually food in all first semester students of IR departments in American universities and elsewhere.

How then one could possibly explain the severe opposition against Greece’s defensive-deterring strategy against touchable military threats, in favor of Cyprus’s accession into the EU and in favor of claiming rule of law? How can one explain the fact that these were characterized as “radical ideas”, “nationalists ideas”, “anti-European” ideas, “extremists ideas” “clausewitzean” war prone-maniacs and so on? My explanation is that this is classical “character assassination” (“character” referring to the “opponent” scientific credibility and respectability of its readers and/or audience) which I do consider inappropriate in the debates of any academic community. It is also an indication of lack of valid arguments as well as theoretical insufficiency. In fact, some went as far to “assassinate” Political Realism, i.e., the value free-descriptive dominant theory of international relations based on the Thucydides’ paradigm, by unbecomingly stating that it is almost the same patch of strange ideas as Hitler’s ones. Even more strangely, the same academicians springing from the same group frequenting ELIAMEP promptly became ardent supporters of the Anan plan (again strangely enough, long before it was officially submitted). I remind that the Anan plan violates all principles, conventions, laws and agreements which are the underpinnings of modern interstate relations (see analysis in http://www.ifestos.edu.gr/20.htm).

I remind the above “historical” facts because in free societies and in scientific communities it is necessary to continuously search and identify causes, effectds and outcomes. I also refer to all these facts because we are once more at a difficult juncture. Rational thinking is even more necessary than in the past, given that we now Know (see http://www.ifestos.edu.gr/27.htm and the controversy in Cyprus last October-November in http://www.ifestos.edu.gr/26.htm), that scientific irrationality is after all explainable. One factor is spending once life in studying bad theories (owing to lack of validation and/or ideological inputs and/or political inputs). Another factor originates in many scientists’s tendency to direct attention from their spiritual role towards activities which inevitably interweave-entangle them in political controversies. In the one side, I would add, are academicians attached to value free academic judgeship and studying credible theory while. On the “other side” (literally, and for all practical purposes politically) are academicians very busy in applying to get controversial money in order to facilitate persuading Cypriots accept the aforementioned utterly problematic Anan plan. I end by making a judgment: Cyprus is maybe to late to be saved from permanent political slavery. However, we must continuously record the facts so as to Know, in the future, the causes of this probable total loss.

Aiming at rationality by trying to study international politics in the context of scientific approaches, wrote Hans Morgenthau (Politics Among Nations, Knopf 1948 ch. 2) “the scholar and the charlatan part company” then moving apart. The first searches and practices simple solutions, making oversimplified statements, bypassing complexities and spelling incredible prophesies. The second moves towards rational and historically validated analysis in an endless search of the underlying forces that determine political outcomes. The latter precisely, is a spiritual work unrelated to funding, revisionist claims and political rationalizations running against humans’ legal-political acquisitions. To quote another giant of IR theory, Hedley Bull, he wrote that “the search for conclusions that can be presented as “solutions” or “practical advice” [that is, policy oriented analysis nowadays the favor hobby of many Greek scholars in institutes and NGOs] is a corrupting element in the contemporaty study of world politics, which properly understood is an intellectual activity and not a practical one” (The Anarchical Society, Columbia, NY 1977 p. 319).

Την στιγμή που ο Υπουργός εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης βρισκόταν στην Άγκυρα σκάφη του τουρκικού ναυτικοόυ εισήλθαν προκλητικά στον ελληνικό κυριαρχικό χώρο όπου και παρέμεινα πέραν των 24 ωρών. Την επομένη της αναχώρησης του έλληνα Υπουργού εξωτερικών δηλώθηκε στην Άγκυρα ότι η Ελλάδα ... παραβίασε τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας. Ως συνήθως, το εγχώριο σύστημα "περίτεχνης παραπληροφόρησης" έσπευσε να εκτοξεύσει στα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης το γνωστό "πολιτικό τροπάριο" περί "σκληρών" και "μαλακών" τούρκων. Υποτιμώντας ακόμη και την νοημοσύνη νηπίων, υποστηρίζουν ότι οι πρώτοι υποσκάπτουν τους δεύτερους και ότι η Ελλάδα -έστω και αν αυτό σημαίνει μεγάλες ζημιές- θα πρέπει να υιοθετεί στάσεις που στηρίζει τις "τουρκικές περιστερές". Τέτοιες αναλύσεις είναι ανάξιες ακόμη και σχολιασμού. Ανεξαρτήτως ενδοκρατικών ανταγωνισμών η Τουρκία είναι ορθολογικός δρώντας: Το πολιτειακό της σύστημα είναι εξόχως οργανωμένο, οι δυνάμεις εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας είναι απολύτως επαρκείς, στα θέματα εξωτερικής πολιτικής υπάρχει παραδειγματική (και ίσως μοναδική για δυτικό κράτος) συνεργασία μεταξύ Ενόπλων Δυνάμεων και πολιτικής ηγεσίας και οι υπολογισμοί κόστους-οφέλους εναλλακτικών ενεργειών απέναντι σε αντιπάλους ή συμμάχους είναι ενταγμένες σ' ένα καλά σχεδιασμένο σύστημα σκοπών, μέσων και ενεργειών.

Η νέα ενέργεια των τούρκων στα Ιμια αποτελεί καμπή στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας επιβεβαιώνει την επέκταση της απειλής σε αμφισβήτηση εδάφους (πολύ πιο άμεσα, απερίφραστα και αποφασιστικά σε σύγκριση με το παρελθόν). Σημειώνεται επίσης το γεγονός του καλύτερου σχεδιασμού, του αιφνιδιασμού, του "timing" και του πολιτικοδιπλωματικού συντονισμού. Επιβεβαιώνονται τρία τουλάχιστον πράγματα: Πρώτον, τον αναθεωρητικό χαρακτήρα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Δεύτερον, το έλλειμμα ισχύος της Ελλάδας που αποθρασύνει τους αντιπάλους της και την υποχρεώνει να δέχεται αδιαμαρτύρητα ακόμη και προσβολές του κυριαρχικού της χώρου. Τρίτον, το γεγονός ότι οι τούρκοι ηγέτες στο σύνολό τους είναι βαθύτατοι γνώστες όχι μόνο των στρατηγικών των άλλων κρατών αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης την πολιτική αδυναμία της οποίας διέγνωσαν έγκαιρα και στην οποία -αφού αποδυναμωθεί περαιτέρω- φαίνεται ότι σκοπεύουν να επενδύσουν πολλά μελλοντικά. Οι τούρκοι ηγέτες γνωρίζουν ότι ιστορικά η Ελλάδα βρισκόταν στα σύνορα των Ανατολικών-Ασιατικών Δυνάμεων και της Δύσης και ότι η απρόσκοπτη πορεία τους προς την Δύση απαιτεί πολιτική, τουλάχιστον, εξουδετέρωσή της. Το έδαφος είναι για την Άγκυρα γόνιμο: Την προηγούμενη δεκαετία η Ελλάδα αποδυναμώθηκε κοσμοθεωρητικά και ιδεολογικά και στον στοχαστικό χώρο επικράτησαν είτε σπιθαμιαίου αναστήματος προπαγανδιστές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Έξυπνες κινήσεις, εξάλλου, επέφεραν ένα κύμα τουρκολαγνείας που εξουδετέρωσε τον ορθολογισμό πολλών ελλήνων, εξωράισε τον τουρκικό επεκτατισμό και απονεύρωσε πολιτικά την Ελλάδα. Μέλη του γνωστού Ινστιτούτου που χρηματοδοτείται πανταχόθεν, εξάλλου, φρόντισαν να αποδυναμώσουν την ελληνική στρατηγική συστηματικά (εναντίωση στην υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, εναντίωση στην αξίωση ισορροπίας δυνάμεων στην Ελλάδα, "δολοφονία χαρακτήρων" στοχαστών που παρήγαγαν ορθολογισμό, εναντίωση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, φανατική στήριξη του φασιστικού σχεδίου Αναν κτλ). Ακόμη και έαν η ενθάρρυνση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας εμπεριέχει κάποια ίχνη ορθολογισμού (κάτι το οποίο βεβαίως πολλοί θα αμφισβητήσουν), είναι αναμφίβολα παντελώς ανορθολογική η άνευ όρων υποστήριξη αυτού του προσανατολισμού και η ένταξή του σ' ένα πλαίσιο παρανοϊκής τουρκολαγνικής θεώρησης των τουρκοελληνικών σχέσεων. Σημειώνω ότι νεαροί αναρριχητές του γνωστού ινστιτούτου αποτελούν μόνιμες γλάστρες της τουρκικής διπλωματίας σε κάθε οργανωμένη προπαγανδιστική κίνηση της Τουρκίας στο Ευρωκοινοβούλιο και άλλα φόρα της Ευρώπης.

Όπως σημειώνεται στο index της παρούσης ιστοσελίδας αναφερόμενος στον Περικλή, ΜΑΛΛΟΝ ΓΑΡ ΠΕΦΟΒΗΜΑΙ ΤΑΣ ΟΙΚΕΙΑΣ ΗΜΩΝ ΑΜΑΡΤΙΑΣ Ή ΤΑΣ ΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΔΙΑΝΟΙΑΣ" (Περικλής Θουκυδίδου Α144). Κανείς δεν πρέπει να έχει αμφιβολία ότι αναπόδραστα για τις ημέτερες διπλωματικές και ιδεολογικές αμαρτίες θα πληρώσουμε πολύ μεγάλο τίμημα. Μερικοί σπιθαμιαίου αναστήματος αναρριχητές νόμισαν ότι θυσιάζοντας την Κύπρο με το σχέδιο Αναν θα έπαιρναν ανάσα και το τουρκικό αναθεωρητικό θηρίο θα ηρεμούσε για λίγα χρόνια ή τουλάχιστον όσο αυτοί θα νέμονταν την εξουσία. Κάνουν λάθος (και σε αυτό).

Μια μόλις μέρα μετά την συγγραφή του πιο πάνω κειμένου ο τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν σε συνέντευξή του (Καθημερινή 17.4.2005) επιβεβαιώνει πλήρως την επιχειρηματολογία μας με το να υιοθετήσει τις αναθεωρητικές και επιθετικές θέσεις των τούρκων στρατηγών. Το πρόβλημα νομίζω δεν είναι οίκοι οι τσαρλατάνοι της διεθνολογίας που εμποδίζουν την ανάπτυξη ορθολογιστικής σκέψης περί τα διεθνή.

========================================================================================

Τα αίτια του Γαλλικού ΟΧΙ είναι βαθύτατα. Επί μισό αιώνα η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατάφερνε να ισορροπεί παρά τις στρατηγικές διαφορές μεταξύ των τριών μεγάλων δυνάμεων της «Γηραιάς Ηπείρου», τις συνέπειες της ασυμμετρίας σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, την ανομοιομορφία που προκαλούσε κάθε νέο κύμα διεύρυνσης και τις ανορθολογικές εισροές που προκαλούσαν οι κοσμοπολίτικες αξιώσεις που θέλουν το τέλος του έθνους-κράτους χωρίς κανείς να έχει προτείνει οποιοδήποτε κοσμοθεωρητικά και ηθικά βάσιμο υποκατάστατό του. Όμως, το ασταθές μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον και οι ακρότητες της αμερικανικής στρατηγικές όξυναν ένα αριθμό υποκείμενων αντιθέσεων:

1. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Αμερική με την παρουσία της στην Ευρώπη βασικά «έσωζε τους ευρωπαίους από τους εαυτούς τους», δηλαδή, από τα μεταξύ τους στρατηγικά προβλήματα. Την δεκαετία του 1990 οι ΗΠΑ κατάφερναν να σέρνουν τους ευρωπαίους πίσω από το άρμα τους αλλά αυτή η αφύσικη κατάσταση δοκιμάστηκε στις κρίσεις του Αφγανιστάν και του Ιράκ όταν για ακόμη μια φορά φανερώθηκαν οι βαθύτατες στρατηγικές διαφορές μεταξύ των μεγάλων της Ευρώπης αλλά και ο πολιτική ανομοιομορφία μετά την διεύρυνση.

2. Αναμφίβολα, τα κράτη παραμένουν εντολείς και οι υπερεθνικοί θεσμοί εντολοδόχοι. Όμως, η διόγκωση των υπερεθνικών θεσμών αυξάνει διαρκώς το έλλειμμα λαϊκής κυριαρχίας, γεγονός που καθιστά την δημοκρατία ολοένα και περισσότερο έμμεση. Το πρόβλημα επιτείνεται επειδή μετά από μισό αιώνα ολοκλήρωσης όχι μόνο δεν δημιουργήθηκε μια ευρωπαϊκή κοινωνία ή μια κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση αλλά επιπλέον απουσιάζει ακόμη και ένας ελάχιστος εταιρικός-ωφελιμιστικός «συνταγματικός πατριωτισμός» που θα μπορούσε ενδεχομένως να νομιμοποιήσει πολιτικά τους «υπερεθνικούς εντολοδόχους».

3) Η ορθολογιστική «Ευρώπη των Πατρίδων» που τροχοδρόμησε ο Ντε Γκολ την δεκαετία του 1960 –με πρόβλεψη του τότε Γάλλου Προέδρου για μια ολοένα πιο βαθιά συνεργασία στους τομείς του πολιτισμού, της οικονομίας και των στρατηγικών υποθέσεων–, διαρκώς διαβρώνεται. Η ασταμάτητη κοσμοπολίτικη ρητορεία που προκαλεί σύγχυση ως προς το ποια είναι πραγματικά η «ευρωπαϊκή συνείδηση» συνδυάστηκε με την βιαστική αν όχι σπασμωδική διεύρυνση της οποίας η προγραμματισμένη προέκταση προς την μουσουλμανική Τουρκία δικαιολογημένα προκαλεί υπαρξιακή κρίση ταυτότητας.

4) Αν και απόλυτα αβάσιμη ως πολιτική πρόταση, μερικοί εμμένουν στην εταιρική αντίληψη της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης της Ευρώπης. Δηλαδή, άχρωμες, άοσμες, κοσμοθεωρητικά κενές και ιδεολογικά απονευρωμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Απόδειξη του πόσο βαθιά καλλιεργήθηκαν τέτοια ιδεολογήματα είναι η ευκολία με την οποία σημαίνοντες γραφειοκράτες υποστήριξαν το σχέδιο Αναν για την Κύπρο, το οποίο αυτό ακριβώς επιχειρούσε να κάνει. ¨Όμως, η αριστοτελική παράδοση των ευρωπαϊκών κρατών των Νέων Χρόνων θέλει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι να βρίσκεται σε μια αέναη τροχιά δημοκρατικού-συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου όπου κοινωνία και κανονιστικοί θεσμοί βρίσκονται σε άμεση και καθημερινή σχέση και όπου διαμορφώνονται διακριτά θεμελιώδη κοσμοθεωρητικά υπόβαθρα και τα διακριτά ηθικοκανονιστικά εποικοδομήματά τους. Ο μέσος ευρωπαίος παρατηρεί αμήχανος τους υπερεθνικούς θεσμούς να μετατρέπονται σε κατεξουσιαστικές κανονιστικές δομές. Ψήγματα «ευρωπαϊκής κοσμοθεωρίας» που συναρτάται με τον κοινοτισμό, την ισοτιμία, τα κεκτημένα του κράτους δικαίου, τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπονομεύονται και αυτά από νεοηγεμονικές συμπεριφορές και διαρκώς διαβρώνονται. Κανείς δεν μπορεί να αναμένει από τους λαούς της Ευρώπης να μην ακούνε «την βουή των επερχομένων γεγονότων».

Περιεχόμενα: 1. Η αυθαιρεσία μεταμφιεσμένη ως επιστήμη. 2. Η διεθνολογική τσαρλατανιά στο ζενίθ της.

3. «Ισοτιμία», «ισονομία» και οι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι κράχτες του «διαίρει και βασίλευε». 4. Λύση του κυπριακού και η σημασία της ένταξης στην ΕΕ. 5. Η διεθνής νομιμότητα είναι «νομικισμός»; Συνέργια σε εγκλήματα πολέμου και επιστημονική προπέτεια.

«Η επίκληση της διεθνούς νομιμότητας είναι νομικίστικο επιχείρημα». Αυτή είναι η ύστερη εκδοχή των ίδιων δραστών που στο παρελθόν αντιμάχονταν την αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ. Η ένταξη, υποστηριζόταν πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια, θα αποτελούσε μέσο δημιουργίας συνθηκών αποτελεσματικής και ειρηνικής διεκδίκησης της διεθνούς νομιμότητας. Με την ίδια ένταση, σχεδόν τα ίδια άτομα καταπολεμούσαν με μανία την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο καθώς και την αμυντική ενίσχυση της Κύπρου που σκοπό είχε να δημιουργήσει δυνατότητες ισόρροπων διαπραγματεύσεων και διασφάλισης κατά στρατιωτικών εκβιασμών. Πρόκειται για την ίδια παρέα των διεθνοπολιτικών και ακαδημαϊκοπολιτικών παρασκηνίων οι ιδέες των οποίων υπονομεύοντας την εθνική ανεξαρτησία ενσαρκώνουν την νέα εξάρτηση σε εξωτερικά συμφέροντα. Όλως περιέργως όλοι μαζί βρέθηκαν σε συνέδρια, συζητήσεις και σεμινάρια μαζί με τους Χάνευ, Γουέστον και άλλους κακόφημους αξιωματούχους νεοαποικιακών κρατών και συνοδοιπόρων τους όπως ο Ντε Σότο. Ο τελευταίος, όπως γνωρίζουμε σήμερα, μετέτρεψε το τοπικό γραφείο της UNOPS σε παράρτημα των χρηματοδοτήσεων της αμερικανικής πρεσβείας προς τους υποστηριχτές της υποδούλωσης της Κύπρου (τον ενθουσιασμό των οποίων, σήμερα, μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που κάνει η έκθεση Nathan Associates κατανοούμε καλύτερα). Ήδη από το 2001 τα ίδια περίπου άτομα υπονόμευαν την Πράξη Προσχώρησης που ενώ είχε ήδη ολοκληρωθεί με πρόνοια ότι η ένταξη θα γίνει ανεξαρτήτως λύσης, αυτοί υποστήριζαν μανιωδώς ότι έπρεπε, δήθεν, να δεχθούμε συνομοσπονδία πριν η Κύπρος γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ. Όταν το σχέδιο Αναν στην προετοιμασία του οποίου ουσιαστικά συμμετείχαν υποβλήθηκε, όλοι μαζί έδωσαν μάχη στις επιφυλλίδες, στα κανάλια και στα ερτζιανά για να υπερψηφιστεί. Όταν ο ορθολογισμός και το ένστικτο της κοινωνίας μας το απέρριψε, δεν τα έβαλαν κάτω: Επανέρχονται και με ανεξήγητη μανία επιχειρούν να υπονομεύσουν την Ελληνική πλευρά και να την οδηγήσουν στην υποταγή.

2. Η διεθνολογική τσαρλατανιά στο ζενίθ της

Για παράδειγμα, ελληνόφωνο κείμενο μεταφρασμένο και πρόσφατα δημοσιευμένο σε τουρκική εφημερίδα (“Turkish Daily News”) αποκαλύπτει όλη την διεθνολογική τσαρλατανιά των υποστηρικτών του σχεδίου Αναν, τον αδίστακτο τρόπο με τον οποίο αντιστρέφουν την αλήθεια και την βαθύτερη σαδιστική επιθυμία τους που είναι να δουν τον κυπριακό λαό υποταγμένο στα άνομα ηγεμονικά συμφέροντα. Τα κίνητρά και οι προθέσεις του είναι άγνωστα το τι υποστηρίζουν όμως είναι σαφές. Ανθολογώ και σχολιάζω μερικά «μαργαριτάρια»: 1) «Δεν συζητάμε στο πλαίσιο του σχεδίου Αναν»: Δυστυχώς συζητάμε. Όμως, ακόμη και αυτή την αμφιλεγόμενη απελπισμένη προσπάθεια του Προέδρου να το βελτιώσει κάποιοι την υπονομεύουν. 2) «Δεν δείχνουμε γενναιοδωρία στους Τ/Κ»: Όλοι γνωρίζουμε πόσο αναληθής και αισχρός είναι αυτός ο ισχυρισμός. Με το να τον αναφέρει ο κονδυλοφόρος στοχεύει την νομιμότητα στην Κύπρο μιας και υποστηρίζει την σταδιακή έστω διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. 3) «Η χαλαρή συνομοσπονδία αποτελεί εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση μη διχοτομικής λύσης». Δηλαδή ως νέοι Γκαίμπελ δηλώνουν ότι θέλουν την διχοτομική, δήθεν, «συνομοσπονδία» και αυθαιρετώντας επί της λογικής το ονομάζουν «μη διχοτόμηση». 4) «Η ε/κ ηγεσία αρνείται τους τ/κ ως ισότιμους». Το τελευταίο σημείο αποτελεί και τον πυρήνα του προβλήματός μας από τότε οι άγγλοι άρχισαν να εφαρμόζουν στρατηγική «διαίρει και βασίλευε» και γι’ αυτό χρειάζεται να γίνει εκτενέστερος σχολιασμός. Επιπλέον, δεν υπάρχει βιώσιμη λύση του κυπριακού αν δεν κατανοήσουμε την σημασία αυτής της ύπουλης θέσης που ενσαρκώνει την στρατηγική διαίρει και βασίλευε των βρετανών οι οποίοι με το σχέδιο Αναν εκδικητικά ουσιαστικά επιχείρησαν να ακυρώσουν την ανεξαρτησία των κυπρίων .

3. «Ισοτιμία», «ισονομία» και οι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι κράχτες του «διαίρει και βασίλευε»

Καταρχάς άλλο «ισοτιμία» και άλλο «ισονομία». Στις δημοκρατίες δεν υπάρχει «ισοτιμία» μεταξύ των ομάδων στο εσωτερικό του κράτους αλλά «ισονομία». Η ισοτιμία που εξομοιώνει μειοψηφίες και πλειοψηφίες πουθενά δεν αποτελεί πολιτειακό χαρακτηριστικό και είναι τουλάχιστον υπερ-απλούστευση να συγχέεται με την αποκέντρωση, την αυτονομία σε τομείς όπως ο πολιτισμός, με αυξημένη διασφάλιση θεμελιωδών δικαιωμάτων και με θεσμικές ρυθμίσεις όπως οι ειδικές πλειοψηφίες επί συγκεκριμένων ζητημάτων. Η έννοια της ισοτιμίας τις υπονομευτικές συνέπειες της οποίας είναι αλήθεια υποτιμήσαμε στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι όχημα ρατσιστικών και τυραννικών ρυθμίσεων που θα καταργήσουν, ουσιαστικά, το δημοκρατικό καθεστώς και θα το υποτάξουν σε ξένη επιδιαιτησία σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικοπολιτικού βίου. Οι κύπριοι πρέπει να γνωρίζουν ότι το κράτος για μια κοινωνία δεν είναι μέσο καταπίεσης της κοινωνίας αλλά θεσμός εξυπηρέτησης των πολιτών, αποτελεσματικών αποφάσεων και χώρος άσκησης της κατοχυρωμένης από το διεθνές δίκαιο εσωτερικής αυτοδιάθεσης, δηλαδή, της συλλογικής ελευθερίας ενός λαού. Ισοτιμία λοιπόν στα δημοκρατικά κράτη είναι μόνο ισονομία στα πλαίσια ενός πολιτειακά και κυριαρχικά ενιαίου κράτους. Αν είναι να κάνουμε διχοτόμηση (συνομοσπονδία), να υποτάξουμε ταυτόχρονα την Κύπρο σε εξωτερικούς δυνάστες, να εγκαθιδρύσουμε εσωτερική πολιτική εξουσία που θα υπηρετεί αυτούς τους δυνάστες και να μην συμφωνηθεί να επιστρέψουν οι πολίτες στις πατρογονικές τους εστίες, ίσως οι κύπριοι θα πρέπει να ξαναδούν άλλες πιο ορθολογιστικές λύσεις. Σ’ αντίθετη περίπτωση δεν θα είναι κράτος αλλά κρατίδιο βάσανο για όλους τους κατοίκους μέχρι να μεταναστεύσουν ολοκληρωτικά. Στην περίπτωση της Κύπρου, βεβαίως, το σύνταγμα της Ζυρίχης πρόσφερε στην τ/κ κοινότητα πολιτειακά δικαιώματα που καμιά άλλη μειονότητα στον κόσμο δεν έχει. Μερικά από αυτά, ακριβώς, επειδή μετέτρεπαν την ισονομία σε ισοτιμία είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο είχαμε μεγάλα προβλήματα μετά το 1960. Θέλουμε να τα επαναλάβουμε σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και αυτή την φορά χωρίς διέξοδο;

Αυτό που το σχέδιο Αναν και οι κράχτες του κάνουν είναι να μεταμφιέζουν την διχοτόμηση σε δήθεν ισοτιμία που θα διχοτομεί την Κύπρο παντοτινά και θα καταργεί, ταυτόχρονα, την εσωτερική και εξωτερική της κυριαρχία. Σ’ ένα δημοκρατικό και ορθολογιστικό κράτος η ισοτιμία είναι ισονομία και οτιδήποτε άλλο είναι παγιδευτικό και μελλοντική αιτία τεράστιων προβλημάτων. Αν η Βρετανία και Τουρκία θέλουν να πειραματιστούν με δικοινοτικές ισοτιμίες να τις δοκιμάσουν πρώτα στα δικά τους κράτη και εάν πετύχει θα τους μιμηθούν πολλοί άλλοι.

4. Λύση του κυπριακού και η σημασία της ένταξης στην ΕΕ

Για όσους δεν το κατάλαβαν, υπενθυμίζω ότι η ένταξη στην ΕΕ στηριζόταν στην ορθή θέση ότι αποτελεί την μόνη δυνατότητα διεξόδου από τα αδιέξοδα των συμφωνιών-εκβιασμών του 1977 και 1979. Αυτό επειδή, υποστηρίχθηκε το 1989-1990, το κοινοτικό νομικό και δικαιακό σύστημα αποτελεί το καλύτερο πλαίσιο πολυπολιτισμικής συνύπαρξης που αυτομάτως επεκτεινόμενο στην Κυπριακή Δημοκρατία επιλύει πλήρως το εσωτερικό πρόβλημα της Κύπρου. Αυτό το νομικό-δικαιακό σύστημα διασφαλίζει απόλυτα!! συνθήκες δημοκρατίας, ισονομίας, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κράτους δικαίου και κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και εξισορροπήσεων που εξασφαλίζουν όλους από διακρίσεις και εξαιρέσεις. Όπως πολλοί σημείωσαν στο παρελθόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζεται στην ελευθερία, στην δημοκρατία, στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.

Οι εκάστοτε συνειδητοί ή ασυνείδητοι κράχτες των συμφερόντων της Άγκυρας και του Λονδίνου με το να επιχειρούν στην βάση μύριων ψεμάτων και στρεβλών εκλογικεύσεων να υπονομεύσουν την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, σκοπό έχουν να υπονομεύσουν την εφαρμογή αυτών των μεγάλων κατακτήσεων πολιτικού πολιτισμού στην Κύπρο. Προσπαθούσαν να το επιτύχουν πριν το σχέδιο Αναν, κατά την διάρκεια των συζητήσεων γι’ αυτό και μετά το ΟΧΙ. Σκοπός τους είναι να αναιρέσουν τα πολιτικά και νομικά αποτελέσματα της ένταξης που αν εφαρμοστούν δημιουργούν αυτομάτως ένα ενιαίο βιώσιμο κυπριακό κράτος. Η αναλυτική τσαρλατανιά –και οι πολιτικοί σκοποί τους οποίους μεταμφιέζει με ακαδημαϊκούς τίτλους και σοφιστείες– σήμερα ονομάζει την δημοκρατία «άνισο γάμο ισότιμων κοινοτήτων» και με νόημα κατηγορεί την απροθυμία των κυπρίων να εξισώσουν το 82% με το 18% (και τον «γάμο με τους εποίκους η παρουσία των οποίων αποτελεί έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας) ως δήθεν «μη επιτρεπτή» επιλογή. Μη επιτρεπτό για ποιον; Για τους Χάνευ και Γουέστον;

Ασφαλώς, δεν αποκλείω ότι μερικοί από αυτούς τους κράχτες να είναι στοχαστικά διεστραμμένοι διεθνιστές και κοσμοπολίτες –η ύστερη δηλαδή περίπτωση της επιστημονικά και πολιτικά χυδαίας εκδοχής των μαρξιστικών αναλύσεων που αναμασούν θεωρήματα περί πολιτειακής πολυπολιτισμικότητας τα οποία ποτέ δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν, τουλάχιστον στην Ευρώπη– να διαλύσουν τα κράτη και να δημιουργήσουν πολιτειακά ασυνάρτητα «πολυπολιτισμικά» κρατίδια που θα είναι υποχείρια στην εκάστοτε επικυρίαρχη δύναμη. Έτσι, γκαιμπελικά, αυτοί οι τρομοκράτες των ιδεών και της πολιτικής, 1) επισείουν τον κίνδυνο της διχοτόμησης για να κάνουν διχοτόμηση, 2) διαστρέφουν την ισονομία εξισώνοντάς την με πολιτειακή ισοτιμία σε ρατσιστική-εθνική βάση και 3) περιφρονούν την διεθνή νομιμότητα με το να δολοφονούν τις έννοιες ονομάζοντάς την «νομικισμό».

5. Η διεθνής νομιμότητα είναι «νομικισμός»; Συνέργια σε εγκλήματα πολέμου και επιστημονική προπέτεια

Σύμφωνα με το υποχρεωτικό δίκαιο που υφαίνει την διεθνή νομιμότητα, θέσεις όπως οι πιο πάνω είναι ουσιαστικά συνέργια σε εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά της ανθρωπότητας. Κάποιος δεν έχει να διαβάσει για να το κατανοήσει την Συνθήκη της Γενεύης και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να το κατανοήσει. Για να κατανοήσει επίσης ότι το δίκαιο αυτών των Συνθηκών δεν είναι «νομικισμός» αλλά υποχρεωτικό δίκαιο για όλους τους εμπλεκόμενους. Οι κύπριοι θα μετανιώσουν πικρά αν γίνουν έρμαια τέτοιων εγκληματικών και διεστραμμένων ιδεών.

Για ένα ακόμη λόγο, πρέπει να θυμηθούμε ότι αυτοί που σήμερα αντιστρέφουν την αλήθεια είναι αυτοί οι οποίοι επικαλούμενοι κάποιες φανταστικές «νέες μεταεθνικές εποχές» προσπαθούσαν να μας πείσουν να μην υποβάλουμε αίτηση ένταξης ενώ με χυδαιότητα χαρακτήριζαν εθνικιστικές θέσεις υπέρ της εξισορρόπησης της τουρκικής απειλής στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Επειδή scripta manent, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ότι όταν ορθολογιστικά κάποιοι υποστήριζαν μια φιλειρηνική προσέγγιση επίλυσης της διένεξης που θα συνδύαζε εξισορρόπηση (αποτρεπτική στρατηγική) και διπλωματική «επίθεση» (υποβολή αίτησης στην ΕΕ) κάποιοι άλλοι καλλιεργούσαν την αμυντική και διπλωματική αποδυνάμωση της ελληνικής πλευράς. Τα ακατανίκητα θεωρήματα και ιδεολογήματα που καταγράφηκαν να λένε θα τους εκθέτουν για πάντα. Μεταξύ άλλων υποστήριζαν το γεγονός, δήθεν, ύπαρξης ενός κοσμοπολίτικου διεθνούς δικαίου, μιας μεταεθνικής εποχής όπου περίπου θα πρυτανεύει αγαθοεργία και αλτρουϊσμός και ένα κόσμο ο οποίος ξαφνικά στερείται πλέον, αιτιών πολέμου γεγονός που καθιστούσε, δήθεν, την αποτρεπτική ισχύ περιττή και ανεπιθύμητη. Αυτό που βεβαίως είτε λόγω αγραμματοσύνης είτε λόγω κάποιων άλλων μυστήριων λόγων υποστήριζαν, είναι η αποδοχή-παραδοχή ενός ηγεμονικού διεθνούς δικαίου (που αν επικρατήσει θα αντιστρέψει τον πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων στις διεθνείς σχέσεις και θα δημιουργήσει δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος δαρβινιστικων και διεθνοφασιστικών μεθόδων).

Σημασία έχει ότι καταπολεμούσαν οτιδήποτε ενδυνάμωνε την αμυνόμενη ελληνική πλευρά στην περιφερειακή κατανομή ισχύος για να συμπορεύονταν με τα επιθετικά και αναθεωρητικά κράτη. Η αντιστροφή των επιχειρημάτων από τους ίδιους για να χαρακτηρίσουν την διεθνή νομιμότητα που ενδεχομένως η αδύναμη πλευρά μπορεί να επικαλεστεί αποτελεσματικά ως δήθεν «νομικισμό» αποτελεί απέραντα αντιδεοντολογική θέση που αποτελεί είδος απαράδεκτης επιστημονικής προπέτειας που εξαθλιώνει τον επιστημονικό και δημόσιο διάλογο. Καθιστά τόσο την επιστημονική συζήτηση όσο και τον ευρύτερο δημόσιο διάλογο οχλαγωγία όπου ο καθένας μπορεί να βυσσοδομεί ασύδοτα ασελγώντας πάνω στην λογική και στον ορθολογισμό.

Έτσι, σήμερα, φανερώνεται ότι ο πραγματικός πολιτικός σκοπός ήταν να εμποδιστεί η ανάπτυξη μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής (η οποία, μαζί με τις προαναφερθείσες διπλωματικές επιλογές στο επίπεδο της Ευρώπης και της διεθνούς νομιμότητας, θα μπορούσε να οδηγήσει σε σταθερότητα, ισόρροπες διαπραγματεύσεις και ειρηνική επίλυση των διενέξεων). Τότε και τώρα για κάποιους μυστήριους λόγους δεν θέλουν την Κύπρο ελεύθερη αλλά έρμαιο των διεθνοφασιστικών δυνάμεων.

Σήμερα, λοιπόν, ενώ φθάσαμε στην βρύση και πάλιν ασχημονούν επιστημονικά και πολιτικά: Δεν θέλουν να πιούμε νερό, δεν θέλουν δηλαδή να λυθούν βιώσιμα χρόνια προβλήματα στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Γιατί άραγε; Τι τους υποκινεί σε τόσο ανορθολογικές θέσεις; Ειλικρινά, και δεν θέλω να καταφύγω σε συνωμοτικές ερμηνείες των γεγονότων. Όμως, μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις ενισχύεται η άποψη ότι δεν υπάρχει λογική εξήγηση γιατί με περισσή επιστημονική χυδαιότητα υποστηρίζουν ότι η εφαρμογή του υποχρεωτικού δικαίου των συνθηκών και των συμβάσεων που θα μπορούσε να προωθήσει μια βιώσιμη λύση με μερικούς ακόμη διπλωματικούς χειρισμούς, θεωρείται από τους ίδιους θιασώτες του άκρατου κατευνασμού ως δήθεν, «νομικισμός». Τέτοια επιχειρήματα είναι είτε προπαγανδιστικές ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις (στρατευμένες ή όχι είναι για εμάς ακαδημαϊκά αδιάφορο) είτε τεκμήριο επιστημονικών ελλειμμάτων και χαμηλού πολιτικού κριτηρίου σε μάλιστα βαθμό επικίνδυνο.

Ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές πανεπιστημίου, κάνουν διάκριση μεταξύ της διεθνούς νομιμότητας που αναφέρεται σε υποχρεωτικούς κανόνες με τις οποίας τα συμβεβλημένα κράτη ενσωμάτωσαν στο εθνικό τους δίκαιό και εκείνων των γενικών αρχών δικαίου που βρίσκονται υπό την αίρεση της ισχύος. Εμείς πάντοτε κάνουμε αυτή την βάσιμη διάκριση αυτή πάντοτε την αντέστρεφαν. Η προπέτεια των εχθρών της ελευθερίας των κυπρίων –ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων– μας επιτρέπει να έχουμε μια ακόμη πιο διαυγή αντίληψη των σκοπών τους που πρέπει να αντιστρατευτούμε κάνοντας το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν.

Γι’ αυτό, μετά την πλήρη ένταξη στην ΕΕ αλλά και μετά και τις νέες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προσφέρεται η ευκαιρία, παράλληλα με διπλωματικούς χειρισμούς που καθυστέρησαν για τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, να επιμείνομε ανένδοτα στην διεθνή νομιμότητα: Μεταξύ άλλων, εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας που ζητούσαν τερματισμό της κατοχής, εφαρμογή των υπόλοιπων αποφάσεων του ΟΗΕ, συμμόρφωση με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, συμμόρφωση με την Συνθήκη της Γενεύης όσον αφορά τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, συμμόρφωση με το νομικό-δικαιακό κεκτημένο της ΕΕ και συμμόρφωση με πάγιες δημοκρατικές και συνταγματικές αρχές. Αυτές οι αρχές υπό τις σημερινές περιστάσεις αποτελούν και ισχυρά διπλωματικά μέσα τα οποία σε συνδυασμό με ορθολογιστικές πολιτικές στάσεις και σε βιώσιμη λύση του κυπριακού. Τίποτα πιο κάτω από αυτό δεν προσφέρει βιώσιμη λύση και συμβιβασμός θα σημαίνει στην «καλύτερη» περίπτωση πολιτικό μαζοχισμό που θα καταργήσει την κραταιά Κυπριακή Δημοκρατία δημιουργώντας ένα κρατίδιο-βάσανο για όλους και στην χειρότερη περίπτωση συνιστά αυτοχειριασμό της κυπριακής κοινωνίας.

Μεταξύ του τελευταίου σχολίου και του σημερινού πέρασαν πάνω από 4 μήνες. Ο λόγος είναι απλός, εκτός των πυκνών ακαδημαϊκών καθηκόντων, συνεδρίων, προετοιμασίας νέων κειμένων και καλοκαιρινών διακοπών παρεμβλήθηκε το τελικό στάδιο προετοιμασίας, δημοσιοποίησης και κοινοποίησης της έκθεσης εμπειρογνωμόνων. Για το τελευταίο ζήτημα, αντί σχολίου στην παρούσα σελίδα, παραπέμπω στην http://www.ifestos.edu.gr/32.htm και http://www.ifestos.edu.gr/20.htm όπου υπάρχουν τόσο σχόλια όσο και τα κείμενα αυτούσια στην Ελληνική, Γαλλική και Αγγλική. Σημειώνω απλά ότι αυτό το επιστημονικά άρτιο και πλήρες κείμενο δεν προκάλεσε, ακόμη, δημόσια mea culpa εκ μέρους των μυριάδων πολιτικών επιστημόνων που δεν τίμησαν την επιστήμη τους με τις δημόσιες θέσεις τους για το σχέδιο Αναν μετά το 2001.