Σημ. Π. Ήφ. Παραθέτω συγκλονιστικό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη που επικαιροποιεί την υπόθεση Οτσαλάν. Είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη αλλά κάθε φορά που μας θυμίζουν αυτή την υπόθεση συνειδητοποιούμε ότι απλά αναδεικνύει μια αδήριτη πραγματικότητα: Ότι ανήκουμε σε ένα κράτος μειωμένης ή ανύπαρκτης κυριαρχίας. Ότι σκοπός των κυβερνώντων ήδη από την δεκαετία του 1820 ήταν και συνεχίζει να είναι να αναιρέσουν τα αποτελέσματα της εθνικής ανεξαρτησίας. Όσον αφορά την μοντερνιστική κρατική εξουσία, όμως, αυτό δεν είναι έκπληξη ή κάτι νέο. Αυτό που συνειδητοποιούμε όλοι ολοένα και περισσότερο είναι ότι σαπίζει πλέον και το κοινωνικό σώμα. Καθημερινές εμπειρίες πείθουν ακόμη και άπιστους ότι ο διαχρονικός έλληνας που επιβίωσε των Ρωμαίων, κυριάρχησε στην Βυζαντινή Οικουμένη, επιβίωσε της ΟΘωμανικής Αυτοκρατορίας άθικτος και διαχρονικά αποτέλεσε τον άξονα της πνευματικής, πολιτικής και πολιτισμικής ανάπτυξης των υπολοίπων εθνών, δεν υπάρχει πλέον ή περιορίζεται σε διάσπαρτες ατομικές παρουσίες εκτός κυρίως Ελλάδας. Ακόμη και παιδιά προσφύγων με φρέσκες μνήμες του 1922 δείχνουν να έχουν μειωμένη πίστη και νομιμοφροσύνη στο δικό τους έθνος. Τους κατακυριεύει όπως και πολλούς άλλους ο ατομισμός, η φιλαυτία ο ανόητος και άσκοπος ηδονισμός. Ακόμη και άτομα που δεξιόθεν ή αριστερόθεν αγωνίστηκαν αντιδιδακτορικά υπεραμυνόμενοι της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας γερνούν και γίνονται κυριολεκτικά μωροί. Ακόμη και η τότε πολλά υποσχόμενη αναδυόμενη "Ελλάδα των Ελλήνων" της δεκαετίας του 1980 βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της αντίληψης. Τώρα, για την λεγόμενη "αστική τάξη" που στην μοντερνιστική Δύση αποτέλεσε τον άξονα στησίματος των κρατικών θεσμών, καλύτερα να μην αναφέρω τίποτα. Το νεοελληνικό κράτος που όπως δήλωσε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός είναι πλέον μειωμένης ανεξαρτησίας και πειραματόζωο των κερδοσκόπων -τότε γιατί διακινούνται άτομα που χρηματοδοτούνται από κερδοσκόπους μεταξύ των κρατικών λειτουργών??????- αποτελεί πλέον μια μεγάλη αρένα μέσα στην οποία εξοντώνεται ο ανθρωπότυπος του έλληνα που είχε κατορθώσει να διαιωνιστεί μακραίωνα. Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί να μην τα λέω. Αναλυτής είμαι. Πέραν αυτού η ζωή τραβάει την ανηφόρα ...

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ Η "ΕΚΘΕΣΗ ΚΩΣΤΟΥΛΑ" - Κυριακή 7 Μάρτη 1999 -

"Πετάξτε έξω τον Οτσαλάν"!

Την πολιτική βούληση της κυβέρνησης να απαλλαγεί με κάθε τρόπο από τον ηγέτη των Κούρδων επιβεβαιώνει η έκθεση Κωστούλα. "Με τιμώρησαν οι Αμερικανοί", δηλώνει τώρα ο Θ. Πάγκαλος

Την πολιτική βούληση της κυβέρνησης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την παράδοση του Οτσαλάν στα χέρια των διωκτών του, επιβεβαιώνει η απόρρητη έκθεση του πρέσβη της Ελλάδας στο Ναϊρόμπι, την οποία η κυβέρνηση απέφυγε να δώσει στους αρχηγούς των κομμάτων, όπως της είχε ζητηθεί.

Από την έκθεση, που δημοσίευσαν χτες τα "Νέα", προκύπτει με σαφήνεια ότι σταθερή "γραμμή" της κυβέρνησης ήταν να απαλλαγεί με κάθε τρόπο από την παρουσία Οτσαλάν, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να δώσει εντολή (μέσω Θ. Πάγκαλου αλλά και του αρχηγού της ΕΥΠ Χαρ. Σταυρακάκη) να "τον πετάξουν έξω διά της βίας" από την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα! Η εντολή δόθηκε αρχικά στον ταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη, από τον Χ. Σταυρακάκη, ο οποίος φέρεται να τηλεφωνούσε παρουσία "τριών υπουργών", αλλά δε διευκρινίζεται αν επρόκειτο για τους Πάγκαλο, Παπαδόπουλο, Πετσάλνικο. Οταν ο Καλεντερίδης αρνήθηκε, επικαλούμενος αδυναμία να υλοποιήσει μόνος του την εντολή, δόθηκε εντολή στον πρέσβη να μισθώσει "τέσσερις φουσκωτούς" (!) από την "αγορά" της Κένυας και να αναθέσει σ' αυτούς το έργο της βίαιης απομάκρυνσης από την πρεσβεία του Οτσαλάν και των συνοδών του. Και όταν ο Γ. Κωστούλας δήλωσε με τη σειρά του αδυναμία, τότε αποφασίστηκε να στείλουν από την Αθήνα "ποδοσφαιρική ομάδα" ή "θίασο" (όπως συνθηματικά ανέφεραν την αποστολή ομάδας πρακτόρων της ΕΥΠ με επικεφαλής τον αστυνόμο Μπόμπο), προκειμένου να αναλάβουν εκείνοι τη βίαιη εκκένωση της πρεσβευτικής κατοικίας από τον Οτσαλάν.

Από την έκθεση προκύπτει ότι οι Αμερικανοί γνώριζαν έγκαιρα τις κινήσεις Οτσαλάν και ήδη από την τρίτη μέρα της άφιξής του στο Ναϊρόμπι, "ενόχλησαν" τα στελέχη της πρεσβείας. Για λογαριασμό τους προφανώς "δούλεψαν" οι κενυάτικες αρχές, οι οποίες ανέλαβαν τελικά να "αποσπάσουν" τον Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία και να τον παραδώσουν στην Αγκυρα.

H άφιξη στο Ναϊρόμπι

Αναλυτικότερα: Το "Φάλκον" που μετέφερε τον Οτσαλάν και τη συνοδεία του προσγειώθηκε στο Ναϊρόμπι στις 11 το πρωί της 2ας Φλεβάρη. Μια μέρα νωρίτερα, τη Δευτέρα 1η Φλεβάρη, ο διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του Θ. Πάγκαλου, Βασ. Παπαϊωάννου, είχε επικοινωνήσει με τον γραμματέα της πρεσβείας, Διακοφωτάκη, και τον είχε ενημερώσει για την άφιξη του αεροπλάνου, χωρίς όμως να τον ενημερώσει ότι σε αυτό βρισκόταν ο Οτσαλάν. Ο Κούρδος ηγέτης έφτασε με πλαστό κυπριακό διαβατήριο στο όνομα Λάζαρος Μαύρος. Μόλις έφτασαν οδηγήθηκαν στην πρεσβευτική κατοικία. Την επόμενη μέρα, Τετάρτη 3 Φλεβάρη, ο Βασ. Παπαϊωάννου μεταφέρει εντολή του υπουργού Εξωτερικών ότι εφεξής η επικοινωνία με το γραφείο του υπουργού θα γίνεται μόνο προφορικά, δηλαδή από τηλεφώνου. Ο Καλεντερίδης ανακοινώνει στην πρεσβεία ότι έχει εντολή να αναχωρήσει το ταχύτερο δυνατόν για τη Νότια Αφρική, προκειμένου να συνεννοηθεί με τις αρχές για την παροχή ασύλου και κανονικού διαβατηρίου στον Οτσαλάν.

Πρωί πρωί, την Πέμπτη 4 Φλεβάρη, ο Αμερικανός γραμματέας της πρεσβείας των ΗΠΑ στο Ναϊρόμπι ζητά συνάντηση από τον Διακοφωτάκη.Η περίεργη ώρα αναγκάζει τον Διακοφωτάκη να τον ρωτήσει αν συμβαίνει τίποτα και ο Αμερικανός του απαντά αρνητικά και κλείνουν ραντεβού για την επόμενη μέρα.

Την ίδια μέρα ο πρέσβης Κωστούλας καλείται στο ΥΠΕΞ της Κένυας (από τον γγ Καθουρίμα), ο οποίος του υποβάλλει διάφορες ερωτήσεις γύρω από το αεροσκάφος και τους επιβάτες του, αλλά ο πρέσβης αρνείται οτιδήποτε. Παράλληλα, ο Καλεντερίδης που είχε πάει στο αεροδρόμιο για να φύγει για Νότια Αφρική κρατείται από τις κενυάτικες αρχές με αποτέλεσμα να χάσει το αεροπλάνο του και επιστρέφει στην ελληνική πρεσβεία.

"Να πάει σαφάρι"!

Την Παρασκευή, 5 Φλεβάρη, οι Κενυάτες επιμένουν να μάθουν για την τύχη των επιβατών του αεροσκάφους, ενώ ο Βασ. Παπαϊωάννου διαμηνύει ότι η εντολή του Πάγκαλου είναι "να κάνει τον τσομπάνη και να σφυρίζει αδιάφορα" απέναντι στις κενυατικές αρχές, σε ό,τι αφορά τον Οτσαλάν. Το απόγευμα της ίδιας μέρας δίνεται εντολή από τον Παπαϊωάννου να μεταφερθεί στον Οτσαλάν ότι "πρέπει να απομακρυνθεί από τα εθνικά χρώματα". Στην ερώτηση του πρέσβη "και να πάει πού;", ο κ. Παπαϊωάννου απαντά ως εξής: "Μεγάλος τραγουδιστής (σ. σ. κωδική ονομασία Πάγκαλου) έχει εκνευριστεί. Κάναμε μία εξυπηρέτηση. Μη μας τη βγάζουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι. Να πάει όπου θέλει. Μακριά από εθνικά χρώματα".

Την ίδια μέρα, πρόταση της πρεσβείας και του Καλεντερίδη να μεταφερθεί ο Οτσαλάν σε χώρους του ΟΗΕ και να ζητήσει προστασία και άσυλο από το διεθνή οργανισμό, απορρίπτεται από τον Παπαϊωάννου, ο οποίος επιμένει για απομάκρυνση από τα "εθνικά χρώματα".

Η απόφαση της Αθήνας μεταφέρεται στον Οτσαλάν, ο οποίος αρνείται για λόγους ασφάλειας της ζωής του και υποβάλλει γραπτό αίτημα για παροχή πολιτικού ασύλου προς την ελληνική κυβέρνηση. Οι πιέσεις στον Οτσαλάν, ωστόσο, συνεχίζονται και γίνονται αφόρητες, με αποτέλεσμα δύο συνεργάτες του να απειλούν με αυτοπυρπόληση στον κήπο της πρεσβείας.

Το Σάββατο 6 Φλεβάρη, ο πρέσβης, "εκμεταλλευόμενος φιλίες του με Ελληνα επιχειρηματία, εφεξής "Πάνος", καθώς και το άριστο κλίμα διμερών σχέσεων με Σεϋχέλλες, προτείνει στον κ. Παπαϊωάννου να γίνουν σχετικές κρούσεις με τον κ. Πάνο". Η πρόταση γίνεται δεκτή από τον Παπαϊωάννου και τις συνεννοήσεις με τον επιχειρηματία αναλαμβάνει η ΕΥΠ.

"Πέτα τον έξω, ρε Σάββα"

Οι επόμενες μέρες κυλούν σχετικά ήρεμα, με πιέσεις από τους Κενυάτες σχετικά με την ταυτότητα των επισκεπτών, ενώ εξετάζονται και άλλα εναλλακτικά σενάρια για τη φυγάδευση του Οτσαλάν, όπως στην Τανζανία.

Την Παρασκευή, 12 Φλεβάρη, ο διοικητής της ΕΥΠ, ο οποίος έχει πληροφορηθεί το αίτημα Οτσαλάν για παροχή πολιτικού ασύλου, απαντά στον Καλεντερίδη ως εξής: "Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα. Δεν ισχύει. Να του πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν του τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω, ρε Σάββα, να τελειώνουμε. Σε παρακαλώ, παιδί μου"!

"Οφείλετε να με δεχτείτε"

Το Σάββατο 13 Φλεβάρη,κι ενώ η κατάσταση καθίσταται όλο και πιο κρίσιμη, ο κ. Κωστούλας σημειώνει στο ημερολόγιό του ότι τις πρώτες πρωινές ώρες φθάνει στο Ναϊρόμπι "Ελληνας δικηγόρος Οτσαλάν κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Επιπλέον, "κανείς δε φέρνει αναμενόμενο διαβατήριο, οποίο ήταν προϋπόθεση για αναχώρηση Οτσαλάν από κατοικία".

Παρά το γεγονός ότι διαβατήριο δεν υπήρχε, ο πρεσβευτής σημειώνει πως "περί ώρα 09:00, δεχτήκαμε τηλεφώνημα από επιχειρηματία, με οποίον είχαμε συνεννοηθεί προηγουμένη, οποίος μας είπε ότι αυτοκίνητα ήταν έτοιμα για αναχώρηση σε απόσταση 500 μέτρων από κατοικία, σε πάρκινγκ (...)".

Πλην όμως, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν "αρνείται αποχωρήσει και ζητά συσκεφθεί ιδιαιτέρως με συνοδεία του και δικηγόρο Φ. Κρανιδιώτη. Μετά σύσκεψη, μας ανακοινώθηκε ότι ζητά από Ελληνα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για προστασία ζωής του, αφού πλέον είναι σίγουρος ότι "κίνδυνος είναι πάρα πολύ κοντά". Ζήτησε δε από εμάς να αιτηθούμε επισήμως μέτρα προστασίας από κενυατικές αρχές. Σε αυτές ανακοινώσωμε ότι εκκρεμεί αίτηση ασύλου και, μέχρι επίσημη απάντηση Ελλάδας, κρίνεται απαραίτητη προστασία ζωής του".

Στη συνέχεια, κατά το ημερολόγιο του πρεσβευτή, ο Οτσαλάν ανέφερε "ότι, ακόμη κι αν χώρα μας δεν του δώσει άσυλο, οφείλει τον δεχτεί, τον δικάσει και, εν ανάγκη, τον εκδώσει σε τουρκικές αρχές. Ζήτησε επιτακτικά σαν άνθρωπος πλέον, και όχι ως αρχηγός ΡΚΚ ή πολιτικό ον, εφαρμογή ελληνικού και διεθνούς δικαίου και υποχρεώσεων χώρας μας βάσει διεθνών συμβάσεων, που έχει υπογράψει".

"Να τον πετάξεις έξω"

Η συνέχεια, και με δεδομένο ότι κατά τον κ. Κωστούλα η πίεση από την πλευρά της Αθήνας για "άμεση αποχώρηση" του Κούρδου ηγέτη από την πρεσβευτική κατοικία είχε καταστεί "αφόρητη", ήταν αποκαλυπτική.

"Κος Καλεντερίδης δέχεται τηλέφωνο από αρχηγό ΕΥΠ, οποίος με οργίλο ύφος τον διατάσσει να πάει και να πετάξει αμέσως έξω από κατοικία Οτσαλάν διά της βίας. Κος Καλεντερίδης επικαλείται αδυναμία εκτελέσεως εντολής για πρακτικούς λόγους. Αρχηγός ΕΥΠ τον επιπλήττει και ουσιαστικά τον κατηγορεί ότι στηρίζει Οτσαλάν και δεν εφαρμόζει αποφάσεις υπηρεσίας του".

Μετά από λίγη ώρα ακολουθεί μία ακόμη τηλεφωνική κλήση από την ΑΘήνα και ο ταγματάρχης Καλεντερίδης καλείται να απαντήσει, αφού ""κάποιος ονόματι Μιχάλης" ζητά" να του μιλήσει. Η κλήση προέρχεται και πάλι από την ΕΥΠ.

"Κος Καλεντερίδης προσέρχεται και σε ανοιχτή ακρόαση λέγονται τα εξής:

"Σάββα άκουσέ με, είμαι ο Τζοβάρας, είναι εδώ τρεις υπουργοί και ο αρχηγός, κρέμονται τρεις υπουργοί από σένα, το καταλαβαίνεις; Να πας αμέσως και να τον πετάξεις έξω με τη βία"".

Ο Καλεντερίδης αρνείται, με το επιχείρημα ότι "δεν είναι δυνατόν να του ζητούν να κάνει τέτοια πράγματα" και ότι "αδυνατεί να χρησιμοποιήσει βία", ενώ τα όσα διαμείβονται δε διαφεύγουν, λόγω της έντασης της συζήτησης, "της προσοχής του δικηγόρου κ. Κρανιδιώτη".

Ο "Τζοβάρας", όπως ονομάζεται η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, συνεχίζει την παραίνεσή του: ""Σε παρακαλώ, Σάββα, πέτα τα έξω τα μ.....να τελειώνομε. Μπορείς να το κάνεις. Πρόσεξε, γιατί αν δεν το κάνεις, όταν έρθεις πίσω, θα σε αποστρατεύσουν. Μπορείς να το κάνεις. Είναι τρεις υπουργοί εδώ" (...)".

Στέλνονται ενισχύσεις

Λίγο αργότερα, αναφέρει ο Κωστούλας, "δεχτήκαμε τηλεφωνήματα από κ. Παπαϊωάννου και ΕΥΠ και μας έγινε γνωστό ότι Αθήνα αποφάσισε εδώ έλευση τεσσάρων "φουσκωτών", οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης απομακρύνσεως.

Κος Παπαϊωάννου μας είπε ότι θα έρθει "θίασος, ποδοσφαιρική ομάδα", οποία εν ανάγκη "θα παίξει μπάλα"".

Τελικά ο Οτσαλάν αρνείται να αποχωρήσει από την πρεσβεία και παραμένει στις θέσεις του, ενώ η βοηθός του Ντιλάν Κιλίτς θέτει συγκεκριμένους όρους για μια ενδεχόμενη αποχώρηση απειλώντας να αυτοκτονήσει. Η κατάσταση φθάνει σε αδιέξοδο.

Την Κυριακή, 14 Φλεβάρη, ο Κωστούλας στέλνει τον Διακοφωτάκη να παραλάβει τους αναμενόμενους πράκτορες της ΕΥΠ από ξενοδοχείο του Ναϊρόμπι, αλλά "δεν ανευρίσκονται". Ο πρεσβευτής "του λέγει να μεταβεί σε αεροδρόμιο. Οπερ και εγένετο αλλά μάταια, καθώς δεν ανευρίσκονται ούτε εκεί".

"Τελικά", σημειώνει ο πρεσβευτής, "περί ώρα 11.00 αστυνομικοί, οι οποίοι είχαν ήδη φθάσει σε ξενοδοχείο, εκάλεσαν πρεσβεία και υπογράφων μετέβη εκεί για παραλαβή τους. Αστυνομικοί ήταν αγχωμένοι καθόσον είχαν υποστεί ταλαιπωρία και καθυστέρηση από αρχές ασφαλείας αεροδρομίου. Φθάσαμε σε πρεσβεία περί 13.00. Υπογράφων και αστυνομικοί αντιλαμβάνονται παρακολούθηση όχι μόνον από Κενυάτες αλλά και, κατά εκτίμησή τους, από Αμερικανούς.

Αστυνομικοί αυτοί ήταν του τμήματος ασφαλείας ΕΥΠ:

1. Μπόμπος Ιωάννης, επικεφαλής. 2. Σπανιάς Αθανάσιος. 3. Ιωαννίδης Ιωάννης. 4. Στάθης..."

"Γιαγιά, απομακρυνθεί αμέσως"

"Εν τω μεταξύ, κ. Διακοφωτάκης είχε επιστρέψει πρεσβεία, περί ώρα 11.30. Παρουσία κ. Καλεντερίδη δέχεται τηλεφώνημα από κ. Παπαϊωάννου, οποίος του λέγει εξής: "Εντολές πρέπει εφαρμοστούν αμέσως και κατά γράμμα. Σημείωνε ό,τι ακριβώς σου λέω. Γράφε.

1. Ποδοσφαιρική ομάδα λάβει οδηγίες ενεργήσει τάχιστα, εν ανάγκη και με βία. 2. Γιαγιά, δηλαδή Οτσαλάν, πρέπει απομακρυνθεί αμέσως.

3. Νοικιάστε του δωμάτιο σε ξενοδοχείο. 4. Εστω και μέσα σε σεντόνι, να μεταφερθεί με συνοδεία του σε χώρο δίπλα σε ξενοδοχείο. 5. Να τους παρατήσετε εκεί, να φύγετε αμέσως και εφεξής καμία επικοινωνία. 6. Αν χρειαστεί αφήστε τους και λίγα λεφτά.

7. Μέχρι Δευτέρα πρωί, όλα πρέπει να έχουν τελειώσει. Καλή τύχη, περιμένομε".

Κος Διακοφωτάκης σημειώνει κατά λέξιν ανωτέρω", λέει ο Κωστούλας, "και ζητά από κ. Παπαϊωάννου όπως οδηγίες δοθούν αμέσως από αρμοδίους Αθηνών χωρίς ανάμειξη πρεσβείας.

Κος Παπαϊωάννου δεν εκφράζεται αλλά μάλλον συμφωνεί".

Οι διαπραγματεύσεις Αθήνας και αστυνομικών περιλαμβάνουν τις ίδιες οδηγίες, αλλά λόγω του ότι η ομάδα δεν είχε οπλισμό και οι Κούρδοι "είχαν όπλα", η "επιχείρηση ματαιώθηκε".

Τη Δευτέρα, οι Κενυάτες καλούν στο υπουργείο Εξωτερικών τον Κωστούλα και του ανακοινώνουν ότι γνωρίζουν πως ο Οτσαλάν βρίσκεται στην πρεσβευτική κατοικία και προσφέρονται να διαθέσουν αεροσκάφος για την ταχύτερη αναχώρηση Οτσαλάν σε όποια χώρα επιθυμούσε, πρόταση η οποία γίνεται αποδεκτή από τον Θ. Πάγκαλο στην Αθήνα. Ο γγ του κενυάτικου υπουργείου Εξωτερικών Καθουρίμα δίνει δίωρη προθεσμία για αναχώρηση Οτσαλάν. Ο Οτσαλάν, στον οποίο μεταφέρεται η απόφαση, αρχικά δηλώνει "δεν πάω πουθενά", αφού δεν του δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσει με ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά στη συνέχεια δέχεται να αναχωρήσει γιατί "δε θέλει να δημιουργήσει προβλήματα σε φίλους". Ο Παπαϊωάννου από την Αθήνα διαμηνύει ότι πρέπει να μεταφερθεί στον Οτσαλάν, "πως δεν έχει δικαίωμα επιλογής, και πως εν ανάγκη, προκειμένου να εξέλθει της κατοικίας, να ζητηθεί συνδρομή κενυατικών αρχών"! Ταυτόχρονα, ζητά στοιχεία του αεροπλάνου και της πτήσης του Οτσαλάν, ώστε, όπως είπε, "να μη μας έρθει ξανά καπέλο στην Αθήνα"!

Οι Κενυάτες από την πλευρά τους αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία για τα στοιχεία του αεροπλάνου και της πτήσης του Οτσαλάν και πίεζαν αφόρητα για άμεση αναχώρηση. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Κενυάτες αρνούνται να μεταφερθεί ο Οτσαλάν στο αεροδρόμιο με αυτοκίνητο της πρεσβείας, ο Οτσαλάν βρισκόμενος προ τετελεσμένων λέει ότι "δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αρκετά προβλήματα προκάλεσα σε φίλους, δε θέλω να σας θέσω σε κίνδυνο". Με κενυάτικα αυτοκίνητα ο Οτσαλάν μεταφέρθηκε μόνος του στο αεροδρόμιο και... παραδίδεται στους διώκτες του.

Ενοχλημένη η κυβέρνηση

Η δημοσιοποίηση της έκθεσης Κωστούλα ενόχλησε την κυβέρνηση, η οποία με δήλωση του Δ. Ρέππα ζήτησε "να μην παγιδευτεί η χώρα μας σε συζητήσεις αστυνομικού χαρακτήρα και σε σενάρια και υποθέσεις που δρουν αποπροσανατολιστικά, αφού επικαλύπτουν τα άλλα σημαντικά θέματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα". Επανέλαβε επίσης το γνωστό παραμύθι ότι σημασία έχει να διατηρήσουμε το σταθερό προσανατολισμό μας και να διασφαλίσουμε το μέλλον του ελληνικού λαού.

"Απολογία" Πάγκαλου

Από την πλευρά του ο Θ. Πάγκαλος, μέσω δηλώσεων συνεργατών του στο χτεσινό "Εθνος", εμφανίζεται ως "θύμα" των Αμερικανών. "Με τιμώρησαν οι Αμερικανοί", φέρεται να δηλώνει ο Θ. Πάγκαλος, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο Ν. Μπερνς "αρνήθηκε να καλύψει τον απεγκλωβισμό των "4" από την Κένυα. Είναι τρομοκράτισσες, μου είπε. "Πρέπει να παραδοθούν στην Τουρκία""! Για την ίδια την υπόθεση Οτσαλάν υποστηρίζει ότι κατέθεσε δύο εναλλακτικές προτάσεις: Να πήγαινε με ταχύπλοο στην Ιταλία ή μυστικά στις Βρυξέλλες με αεροπλάνο "Φάλκον" που θα μετέφερε τον γγ του υπουργείου Π. Αποστολίδη. Ομως, όπως ισχυρίζεται, αρνήθηκε η ΕΥΠ, η οποία παρουσίασε άλλο σχέδιο για μεταφορά του Οτσαλάν στη Νότια Αφρική με ενδιάμεσο σταθμό το Ναϊρόμπι.

-------------------------------------------------------------------

Λάζαρος Μαύρος: Ύστατο Φτύσιμο

Αποστολή| Εκτύπωση | 24/01/2009 | ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Π Ω Σ ΘΑ ενεργήσει η κυπριακή κυβέρνηση, απέναντι στη δημόσια ομολογία των διατεταγμένων εν ψυχρώ εκτελέσεων 10 Ελλήνων (Κυπρίων ή Ελλαδιτών) Αδηλώτων Αιχμαλώτων που διέπραξε, όταν υπηρετούσε ως στρατιώτης σε μονάδα του τουρκικού στρατού εισβολής, το 1974 στην Κύπρο, ο Τούρκος ηθοποιός (όνομα και πράμα) Αττίλα Ολγκάτς, δυστυχώς, ΔΕΝ επιτρέπονται αισιοδοξίες. Δεν τις επιτρέπουν τα εγνωσμένα και στην πράξη δοκιμασμένα, από δεκαετίες, «προσόντα» των Υποταγμένων και Ηττημένων Μυαλών:
- ΑΥΤΩΝ που εκλιπαρούσαν τον αρχιδολοφόνο Ντενκτάς, ως «Τ/κ ηγέτη», να προσέλθει σε «διακοινοτικές συνομιλίες», ακόμα και μετά που ο ίδιος ως πολιτικός αρχηγός των «μουτζαχίντ» της ΤΜΤ, ομολογούσε από τηλεοράσεως «Σίγμα» 1996, το φρικτό Έγκλημα Πολέμου της εκτέλεσης των Αδηλώτων Αιχμαλώτων, που διέπραξαν, μαζί με τον τουρκικό στρατό εισβολής, οι «μουτζαχίντ» του…
- ΑΥΤΩΝ που εκλιπαρούν τον «μουτζαχίντ» του 1974 Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, του 77 λόχου της ΤΜΤ, ως «σύντροφο και φίλο» τους, για να βρουν μαζί του «κυπριακή» «λύση» «συνεταιρισμού δύο συνιστώντων στέιτς», χωρίς ποτέ να τον ρωτήσουν καν για τις «δεν λέγονται» επιχειρήσεις του Αττίλα, στις οποίες ένοπλος έλαβε μέρος το '74, καθώς ο ίδιος περηφανευόταν στην εφημερίδα «Ζαμάν» 24.9.2006…
Γ Ο Ν Α Τ Ι Ζ Ε Ι συγκλονισμένη ψυχή και νους: Μπροστά στην εικόνα της ύστατης απεγνωσμένης ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που προέβαλε, δεμένο, αιχμάλωτο, το 19χρονο Ηρωικό Παλληκάρι της Εθνικής Φρουράς, απέναντι στο στόμιο της κάννης του ανθρωπόμορφου Τούρκου εκτελεστή του, όπως την περιέγραψε στην ομολογία του ο δράστης του κακουργήματος: «Ο Αττίλα Ολγκάτς θυμήθηκε ότι ο 19χρονος αιχμάλωτος στρατιώτης ΤΟΝ ΕΦΤΥΣΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ όταν γύρισε το όπλο προς το μέρος του. Θυμήθηκε επίσης ότι ο 19χρονος είχε δεμένα τα χέρια του πισθάγκωνα. 'Τον πυροβόλησα στο μέτωπο και πέθανε', ομολόγησε, για να συμπληρώσει ότι στη συνέχεια σκότωσε κι άλλους εννέα αιχμαλώτους».
Π Ο Ι Ο Σ ΝΑ ΗΤΑΝ άραγε, από τις εκατοντάδες αγνοούμενα ηρωικά αδέλφια συμπολεμιστές, που μαχόμενοι στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες του '74, έπεσαν αιχμάλωτοι στα χέρια του στρατού των γενοκτόνων, ο γενναίος 19χρονος Εθνοφρουρός, πού βρήκε την ανδρεία μπροστά στον θάνατο, να φτύσει κατάμουτρα τον πιο απαίσιο χάρο; Ποιου παλληκαριού το στόμα μπόρεσε να μαζέψει, εκείνη την ύστατη στιγμή, την απέραντη αηδία του Ανθρώπου για την αποκρουστική κατάντια του ανθρώπινου είδους και την έφτυσε στα μούτρα του δίποδου ανθρωπόμορφου τέρατος;

------------------------------------------------------------------------

1.2.2009. Δέκα μάρτυρες σε ένα έγκλημα, Του ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ

http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=50224540,56009500

Η κυνική ομολογία του τούρκου ηθοποιού Α. Ολγκάτς ότι δολοφόνησε κύπριους αιχμαλώτους, δεν είναι η μοναδική. «Ιστορίες ντροπής» σαν αυτήν που εξομολογήθηκε στην τουρκική τηλεόραση, έχουν καταγραφεί πολλές από έναν κούρδο δημοσιογράφο που ζει για τριάντα χρόνια στη Νορβηγία.
Ο Ρόνι Αλάσορ, στο βιβλίο του «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους» (εκδόθηκε το 1999 στη Νορβηγία και κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2001) παραθέτει 10 μαρτυρίες βετεράνων του τουρκικού στρατού που πήραν μέρος στην εισβολή του 1974. Ολες αφορούν σφαγές αμάχων, εκτελέσεις αιχμαλώτων και κάθε είδους βιαιοπραγίες. Σήμερα, ο συγγραφέας εξηγεί στην «Κ.Ε.» ότι είχε συγκεντρώσει περισσότερες από 15 εξομολογήσεις στρατιωτών και αξιωματικών, αλλά παρέθεσε τις 10 που αξιολόγησε ως πιο αντικειμενικές, με στόχο «να φωτιστούν, κατά το δυνατόν, τα ιστορικά γεγονότα που είναι ακόμη στο σκοτάδι». Τι γράφει στο βιβλίο;
*Εκτός από τον Γ. Κιουτσούκ (ρεπορτάζ δίπλα) στον Ρ. Αλάσορ μίλησε και ο λοχίας Χ. Κοφέν που υπηρετούσε στο 61ο σύνταγμα πεζικού: «Κάποια στιγμή περικυκλώσαμε ένα ορεινό χωριό. Δεν το είχαν εγκαταλείψει όλοι οι κάτοικοί του και αφού πήραμε μέτρα ασφαλείας, μπήκαμε μέσα. Δόθηκε εντολή να μαζευτούν οι κάτοικοι στην πλατεία. Ενας λοχίας διάλεξε περίπου 10-15 άτομα και τα έβαλε στη σειρά κατά μήκος ενός τοίχου. Μεταξύ τους υπήρχαν και γυναίκες. Αφού τους αφαίρεσαν τα σκουλαρίκια από τα αφτιά, τις αλυσίδες από το λαιμό, τα ρολόγια από το χέρι, τα λεφτά και τα πολύτιμα πράγματα που είχαν στις τσέπες τους, άρχισαν να τους πυροβολούν χωρίς οίκτο».

Εκτελέσεις αμάχων εν ψυχρώ

Στη συνέχεια ο Χ. Κοφέν αναφέρεται σε έναν ομαδικό τάφο που βρήκε η μονάδα του κοντά στη Λάπηθο, μέσα σε μία χαράδρα: «Αυτά τα πτώματα (περίπου 100) πιστεύω ότι ανήκαν σε Ελληνοκύπριους που είχαν συγκεντρώσει εδώ από τα γύρω χωριά μιας μεγάλης περιοχής. Αν και κάποιοι έμοιαζαν με στρατιώτες, οι περισσότεροι ήταν πολίτες, φορούσαν πολιτικά ρούχα».

*Ο ομαδάρχης-δεκανέας Μ. Ονγκάν δηλώνει ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας ομαδικών εκτελέσεων από συμμορίες Τουρκοκυπρίων Μουτζαχίντ, που υποτίθεται ότι ήταν υπό τις διαταγές των αξιωματικών του τουρκικού στρατού: «Στο χωριό Μόρα (Μέριτς) κοντά στη Λευκωσία δολοφονήθηκαν ομαδικά περίπου 100 Ελληνοκύπριοι. Μεταξύ τους υπήρχαν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Μετά την απάνθρωπη εκείνη σφαγή, τα πτώματα έμειναν άταφα για περίπου μία εβδομάδα».

*Ενας καταδρομέας, που θέλησε να μείνει ανώνυμος, καταμαρτυρεί την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός ζευγαριού Ελληνοκυπρίων και των δύο ανήλικων παιδιών τους 4-5 χιλιομέτρα από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας: «Το αυτοκίνητο είχε γίνει κόσκινο από τις σφαίρες. Μείναμε άφωνοι όταν είδαμε με ποιο τρόπο τους γάζωσαν. Ούτε τα παιδιά δεν λυπήθηκαν. Από το φόβο μας δεν αναφέραμε καν το γεγονός και δεν είπαμε τίποτα σε κανέναν». Οι δολοφονίες, οι βιασμοί, οι λεηλασίες άρχισαν, σύμφωνα με την αφήγηση του καταδρομέα, «μετά τις 22 Ιουλίου 1974», την περίοδο δηλαδή της υποτιθέμενης πρώτης «κατάπαυσης του πυρός» στο νησί.

*Ενας λοχίας της ομάδας αντιαεροπορικών αφηγείται εκτελέσεις παρόμοιες με αυτές που εξομολογήθηκε ο ηθοποιός Α. Ολγκάτς. Στην περιοχή της Κυθραίας η μονάδα του συνέλαβε 40 με 50 πολίτες. Τους επιβίβασαν σε τζιπ και αφού τους οδήγησαν σε ένα δασάκι, άρχισαν να τους εκτελούν. «Ο υπολοχαγός Χαϊρί σκότωσε πρώτα τον έναν απ' αυτούς για να μας δώσει θάρρος, ώστε να μπορέσουμε να σκοτώσουμε κι εμείς, οι πρωτάρηδες, τους δικούς μας. Ημουν σε αδιέξοδο. Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς».

*Το βιβλίο κλείνει με τη μαρτυρία του στρατιώτη Ο. Σαάτ, που δηλώνει αυτόπτης μάρτυρας εκτέλεσης Ελληνοκυπρίου... για να του πάρουν τις μπότες. Και τη συγνώμη του στρατιώτη Κ. Χαμόγλου, που δηλώνει συγκλονισμένος με την εκτέλεση μίας νεαρής κοπέλας από στρατιώτη, την ώρα που πότιζε τα λουλούδια της στον κήπο.

------------------------------------------------------------------------

σημ. Π.Ήφ. Εδώ όπως και σε πιο κάτω παραθέτω αναλύσεις του Λάζαρου Μαύρου, διακεκριμένου δημοσιογράφου και ερευνητή. Επίσης του Σάββα Παύλου και άλλων ερευνητών και συγγραφέων. Τα ζητήματα που θίγουν είναι καίρια και πρέπει να προκαλούν ντροπή στους ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους τσαρλατάνους που ανεξέλεγκτα δημοσιεύουν κείμενα εξ αντικειμένου ανιστόρητα και στρεβλά. Τα σημεία που θίγει ο Λάζαρος Μαύρος δεν γνωρίζουν, φαίνεται, μέλη εκλεκτορικών σωμάτων, διευθυντές εφημερίδων που φιλοξενούν επιφυλλίδες και ομοϊδεάτες που ασχημονούν γράφοντας ολοσέλιδες βιβλιοκριτικές -που το "σύστημα" ασμένως φιλοξενεί- με τα οποία εκθειάζουν πνευματικά σκουπίδια. Πριν 5-6 χρόνια συνειδητά ή ανεπίγνωστα ένας ολόκληρος στρατός προετοίμαζε την αποδοχή του φασιστικού σχεδίου Αναν. Τώρα το κακό γενικεύτηκε επί πολλών άλλων καίριων ζητημάτων ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που φιλοξενώ αυτά τα τα κείμενα.

Σημερινή 24/12/2008 | ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ 1963-64 & «Χαραυγή»

Ε Ν Ο Π Λ Η ήταν, με νεκρούς και τραυματίες, μάχιμους και αμάχους, η Τουρκανταρσία που εκτόξευσε, με βάση καλά προετοιμασμένους επιτελικούς της σχεδιασμούς, διά της πάνοπλης ΤΜΤ, η Τουρκία στην Κύπρο το 1963-64. Ως κλιμάκωση, προμελετημένα αιματηρής υλοποίησης, του επιτελικού «Σχεδίου Επανάκτησης Κύπρου», που εκπόνησε από το 1957 το Γραφείο Ειδικού Πολέμου του τουρκικού Γενικού Επιτελείου. Θύματα εκατέρωθεν. Καθώς, απέναντι στην ένοπλη Τουρκανταρσία, ορθώθηκε ένοπλη, ακόμα και με κυνηγετικά όπλα, ΗΡΩΙΚΗ, η ελληνική Αντίσταση των Νομίμων Δυνάμεων του κράτους. Συγκροτημένη από σπεύσαντες ανεκπαίδευτους εθελοντές της «Οργάνωσης του Ακρίτα», των «πρασινοσκούφηδων του Σαμψών», των «κοκκινοσκούφηδων του Λυσσαρίδη», μαζί με τους Ε/κ αστυνομικούς και τους Ε/κ του Κυπριακού Στρατού. Τα καθημερινά ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής εκείνης, μαζί και της «Χαραυγής» του ΑΚΕΛ, αναφέρονται στα εκατέρωθεν θύματα, ακόμα και με ονομαστικές αναφορές. Και των περιστάσεων όπου σκοτώθηκαν.
Η «ΧΑΡΑΥΓΗ», λ.χ., την Παρασκευή 3η Ιανουαρίου 1964, στην 1η σελίδα, σε ρεπορτάζ του Γιώργου Σπανού, προέβαλλε τη σφαγή από Τούρκους τρομοκράτες, τριών μοναχών κι ενός 12χρονου στο μοναστήρι Γαλακτοτροφούσας, κοντά στον Κόρνο. Στις 11.1.64 η «Χ» δημοσίευσε την επίσημη εκδοχή για την «προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης» εκταφή 21 πτωμάτων Τούρκων από το τουρκικό κοιμητήριο Αγ. Βασιλείου. Και στις 16.1.64 χαρακτήριζε ως ΑΙΣΧΡΗ εκστρατεία κατασυκοφάντησης των Ελλήνων, την προσπάθεια της Άγκυρας να κατηγορήσει τους Ε/κ για δήθεν «σφαγές και βαρβαρότητες», στη διάρκεια των συγκρούσεων της Τουρκανταρσίας.
Σ Τ Α ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ του δρος Ιχσάν Αλή περιέχονται οι επιστολές που έστελνε στους αρμοδίους του ΟΗΕ, στον πρωθυπουργό της Τουρκίας, στον πρόεδρο Μακάριο, οι συνεντεύξεις του στο ΡΙΚ, τα μηνύματά του προς τον λαό και προς την τ/κ κοινότητα από 1964 έως 1966. ΟΥΔΕΜΙΑ κατηγορία υπάρχει, για δήθεν δράση εναντίον Τ/κ από δήθεν «Ε/κ σοβινιστές». Μόνιμη επωδός και σε βάθος ανάλυση των καταγγελιών του Ιχσάν Αλή ήταν ότι «η Τουρκική κοινότητα στην Κύπρο δεν απειλείται από τους Έλληνες, αλλά από τους Τούρκους τρομοκράτες» (σ.129).
Ο Υ Δ Ε Μ Ι Α κατηγορία εναντίον δήθεν «Ε/κ σοβινιστών» υπήρξε στις ομιλίες, τις συνεντεύξεις, τα άρθρα, τα φυλλάδια, τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συνεντεύξεις τού, δολοφονηθέντος το 1965 από την ΤΜΤ, Ακελιστή Τ/κ αγωνιστή Ντερβίς Αλή Καβάζογλου. Τα αγνοούν, άραγε, και τα περιφρονούν οι τωρινοί της «Χαραυγής»;

ΕΡΩΤΗΣΗ
Η δημοσίως και γραπτώς εκπεφρασμένη «συγκινητική» σύμπτωση «αισθημάτων» των νυν διευθυντών της «Χαραυγής», με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΔηΣυ, περί της «συγγνώμης για το 1963-64», ποια σχέση έχει, άραγε, με την υπέρ του Σχεδίου Ανάν «με τα είκοσί του νύχια» υποστήριξη του εκ Λεμεσού «εκπροσώπου» στο Λονδίνο την 15η Ιουλίου 1974, του χουντικού Πραξικοπήματος;

Λάζαρου Μαύρου Σημερινή 25.12.2008. Ματωμένα Χριστούγεννα 1963

Αποστολή| Εκτύπωση | 25/12/2008 | ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Τ Ο ΚΥΡΙΟ και το σημαντικότερο για τα Ματωμένα Χριστούγεννα του 1963 ήταν η αποτυχία -παρά τους ηρωισμούς- των Ελλήνων Κυπρίων να εξουδετερώσουν την ένοπλη Τουρκανταρσία που εκτόξευσε, διά του μυστικού στρατού της ΤΜΤ, η Τουρκία στην Κύπρο. Επίθεση που προσχεδίασε και επιτελικά προετοίμαζε, με συστηματικούς εξοπλισμούς, πολεμική οργάνωση, διαρκή στρατιωτική εκπαίδευση, εδαφικές οχυρώσεις, σχέδια βίαιης μετακίνησης πληθυσμών, προβοκατόρικες βομβιστικές ενέργειες διακοινοτικού τρόμου, δολοφονίες διαφωνούντων Τ/κ δημοσιογράφων και διατεταγμένες πολιτικές ενέργειες της τ/κ ηγεσίας (Κιουτσούκ, Ντενκτάς), το Γραφείο Ειδικού Πολέμου (ΓΕΠ) του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, από το 1958 και μετέπειτα. Είναι σημαντικό να υπομνησθεί το ότι: Μέχρι Ιανουαρίου 1959, που υπογράφηκαν οι συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου, η ΤΜΤ δεν διέθετε πέραν των 1.000 πιστολιών και περιστρόφων. Ώς τον Ιούλιο 1959 απέκτησε 7.000 όπλα, πολυβόλα, αυτόματα, τυφέκια, ακόμα και όλμους. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1960 ο οπλισμός της ΤΜΤ έφθασε τα 10.000 όπλα. Στοιχεία που κατέγραφε 21.10.1960 υπηρεσιακό σημείωμα του εν Κύπρω κλιμακίου της ελλαδικής ΚΥΠ προς τον τότε Υπ.Εξ. και τον πρωθυπουργό της Ελλάδος, κι επιβεβαιώνονται από τις αναφορές του Τούρκου επιτελικού Ισμαήλ Τάνσου, που ήταν από το 1957 ο ιθύνων νους του ΓΕΠ για τον εξοπλισμό της ΤΜΤ και τη συγκρότηση του μυστικού στρατού των Τ/κ στην Κύπρο.
Ε Ν Α Ν Τ Ι της πενταετούς 1958-1963 τουρκικής πολεμικής προετοιμασίας, οι Ε/κ έτρεχαν την τελευταία στιγμή με τις ένοπλες ομάδες Ακρίτα (Γιωρκάτζη, Κληρίδη, Τάσσου, Κόσιη κ.ά.), Λυσσαρίδη και Σαμψών, να οργανώσουν την ένοπλη αντίσταση, έτσι όπως περίπου την περιγράφει η υπηρεσιακή έκθεση 13.12.1964, του τότε υπολοχαγού και νυν υπουργού Άμυνας του ΑΚΕΛ Κώστα Παπακώστα: «Για μια διλοχία, δύο στρατιωτικά αυτόματα όπλα και 100 κυνηγετικά»! Η τ/κ ηγεσία, με συνείδηση παλιού κατακτητή της Κύπρου, την οποία θεωρούσε ότι ατυχώς «πριν από 80 χρόνια αποχωρίστηκε από τη μητέρα πατρίδα» (από 1878 - 1958 της αγγλοκρατίας) όπως έλεγε ο Οσμάν Ορέκ της ΤΜΤ και πρώτος υπ.Αμ. της Κυπριακής Δημοκρατίας, μπόρεσε «με το πιστόλι και το ρόπαλο» να μετατρέψει την τ/κ μειονότητα σε πειθαρχημένη και πανέτοιμη ένοπλη προέκταση της Τουρκίας. Πέτυχαν με την Τουρκανταρσία, έξι οχυρωμένους κι απροσπέλαστους θυλάκους: Λευκωσίας - Αγύρτας - Αγ. Ιλαρίωνος - Τέμπλους, Τζάους, Λεύκας, Γαληνόπορνης, Κοκκίνων - Λιμνίτη, Λουρουτζίνας, Κοφίνου - Μαρί, παλιάς Αμμοχώστου. Αναμένοντας και προετοιμάζοντας τον Αττίλα του 1974. Στο, και νυν, εν ισχύι επιτελικό «Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου».
ΕΡΩΤΗΣΗ
Αφού διατείνεται ότι είναι και «καλά διαβασμένος» ο νυν βοηθός διευθυντής της «Χαραυγής», γιατί δεν βρήκε ακόμα να μας υποδείξει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ δημοσίευμα της «Χαραυγής» 1963-64, που να επιρρίπτει την οποιαδήποτε ευθύνη σε δήθεν «ελληνοκύπριους σοβινιστές»; Ένα, τότε, δημοσίευμα του Ιχσάν Αλή; Του Καβάζογλου; Του Ιμπραχίμ Αζίζ; Του Νουρεττίν Σεφέρογλου; Του Εζεκία Παπαϊωάννου; Υπάρχει ή δεν υπάρχει;

----------------------------------------------------------------------

ΤΑ 45ΧΡΟΝΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΑΝΤΑΡΣΙΑΣ

Η Σημερινή 21/12/2008 | ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Σ Α Β Β Α Τ Ο 21.12.1963, ένα «τυχαίο» αιματηρό γεγονός αστυνομικού δελτίου οδήγησε στην έκρηξη τής καλά προετοιμασμένης, ένοπλης Τουρκανταρσίας του 1963-64, κατά της Κύπρου. Εάν κάποιος δεν μελετήσει τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ του 1956 και το επιτελικό σχέδιο «ΚΙΡ» (Kibris Istirdat Plani), «Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου», που εκπόνησε το 1957 και εφήρμοσε από το 1958 με την ΤΜΤ, το Γραφείο Ειδικού Πολέμου (ΓΕΠ) του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, είναι μοιραίο ότι δεν πρόκειται να αντιληφθεί πώς και γιατί εκτοξεύθηκε η ένοπλη τουρκική επίθεση του 1963-64.
Σ Τ Α ΕΓΓΡΑΦΑ του «χρηματοκιβωτίου Μπλουμέρ» της τ/κ ηγεσίας, Οκτ. 1960 και Σεπ. 1963, τεκμηριώνεται ο επιτελικός σχεδιασμός για την εκτόξευση της Τουρκανταρσίας. Ως προϊόντος της τουρκικής πολιτικής, τη λεπτομερή κλιμάκωση της οποίας περιέγραψε ο, από το 1957, ιθύνων επιτελικός νους του ΓΕΠ και της ΤΜΤ, συνταγματάρχης Ismail Tansu, σε συνεντεύξεις του το 1996 στη "Halkin Sesi", όπως και στο βιβλίο του, "Aslinda Hic Kimse Uyumuyordu" 2001. Τα έγγραφα προετοιμασίας του «ένοπλου αγώνα», με τις υπογραφές Κιουτσούκ και Ντενκτάς, περιέχουν και τα εξής: «Όταν ξεκινήσει ο αγώνας, η τουρκική κοινότητα που είναι διασπαρμένη σε όλο το νησί, θα συγκεντρωθεί με το ζόρι σε μια περιοχή, την οποία θα αναγκαστεί να υπερασπισθεί. Η επιλογή της περιοχής θα γίνει βάσει στρατηγικού σχεδίου. Πριν την έναρξη του αγώνα είναι αναγκαίο να εκπονηθούν λεπτομερή σχέδια προκειμένου να αυξηθεί η δυνατότητα επιστράτευσης της τουρκικής κοινότητας, αλλά και σχετικά με τον εξοπλισμό, τα αποθέματα, καθώς και την αποστολή προμηθειών και ενισχύσεων από την ηπειρωτική χώρα» (σ.σ. την Τουρκία).
Τ Η Ν ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ υλοποίηση, «με το ζόρι», αυτών των σχεδίων, μπορεί κανείς να διαβάσει στα δημοσιεύματα (και) της «Χαραυγής» του ΑΚΕΛ το 1963-64, με την υπογραφή και αειμνήστων δημοσιογράφων όπως του Παναγιώτη Πασχάλη, απ' όπου, μικρό μόνο δείγμα οι τίτλοι, όλοι της «Χ»: «Η στασιαστική βία εξετόπισε Τούρκους και από άλλα χωριά». «Οι βίαιες μετακινήσεις τουρκικών πληθυσμών». «Με δάκρυα και κραυγές απόγνωσης μετοίκησαν οι Τούρκοι Βασίλειας και Πραστειού Αυδήμου κάτω από την βία των εξτρεμιστών». «Τι να κάνουμε αφού μας απειλούν;». «Συνεχίζεται η βίαιη μετακίνηση Τούρκων χωρικών από φανατικούς». «Τουρκάλα εξαναγκάσθηκε να εγκαταλείψει Ελληνίδα με την οποία συζούσε επί χρόνια, κατόπιν 'υπόδειξης' Τούρκων εξτρεμιστών». «Διά της βίας των όπλων εξακολουθούν να ξεσπιτώνουν πληθυσμούς οι στασιαστές -Μονιάτη, Κοιλάνι, Διόριος, Αγ. Ειρήνη- για να πλήξουν την ειρηνική συμβίωση». Και, βέβαια, οι μαστιγωτικές καταγγελίες κατά της φασιστικής τ/κ ηγεσίας, από τον ηρωικό Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και τον ιατρό Ιχσάν Αλή, 1964-1966…

----------------------------------------------------------------------

Σημείωση. Ο Γιάννης Σπανός του οποίου την ανάλυση παραθέτω πιο κάτω δεν είναι τυχαία. Ανήκει στους αγωνιστές της ελευθερίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και στην φυλακή ήταν με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη πριν ο τελευταίος κρεμαστεί. Οι ιστορικές πτυχές που θίγει είναι εξαιρετικά σημαντικές. Επισημαίνω μόνο ότι πέννες βρωμισμένες με σορικά λεφτά που μουρμουρούσαν υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν επιχείρησαν να διαστρέψουν τα ιστορικά γεγονότα για να περάσουν το προπαγανδιστικό σύνθημα "φταίμε και εμείς, ή και φταίμε μόνο εμείς" και πως γι' αυτό θα πρέπει δήθεν να δεχθούμε την απώλεια της ελευθερίας μας. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να μιλήσουν για τρομοκράτες αντί για αγωνιστές της ελευθερίας την περίοδο 1955-58 και ένας συγκεκριμένος σούπερ τσαρλατάνος πως οι άγγλοι αυτοί την περίοδο έκαναν πολιτική "προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Πρώην πρέσβης, ακόμη, λαλίστατος και πολυσχιδής, ξεστόμισε από πρόγραμμα της ΝΕΤ το μέγα ψέμα πως τις σφαγές του 1958 που σκοτώσαμε δήθεν κάποια τουρκάκια. Ο κ Σπανός παρενέβει και τον διόρθωσε (βλ. 8.6.2008. Ελλάδα, ανακρίβειες, ισοπεδωτικές θέσεις, προσβολή της διυποκειμενικής γνώσης .... στο χαλαρά και επίκαιρα). Το ίδιο κάνει και με το κείμενο που ακολουθεί. Το αντίστροφο συνέβηκε αλλά πολιτικά και επιστημονικά βρώμικες πέννες και βρώμικα λόγια τολμούν να κάνουν προπαγάνδα που ούτε οι τούρκοι δεν κάνουν. Πως να ερμηνευτούν όλα αυτά; Μάλλον ως ο επιθανάτιος βρόγχος του νεολληνικού κράτους. Σε εισήγηση σε άλλη σελίδα ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει παράρτημα εισήγησής μου στην Ζυρίχη με το οποίο δίνω ακόμη περισσότερα στοιχεία και θεμελιώσεις για τις δεκαετίες του 1950 και 1960.

Οι κραυγές της Ιστορίας δεν καταπνίγονται

20/12/2008 | ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟΥ Η Σημερινή

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/politics/103714

Όποιος γνωρίζει τα ιστορικά δεδομένα από το 1570 και εντεύθεν και προέβη σε στοιχειώδη έστω ανάλυση των δραματικών παθών του Κυπριακού Ελληνισμού, στη διάρκεια της πρώτης τουρκοκρατίας και των προεκτάσεών των διά πυρός, σιδήρου και φυλετικού μίσους νοοτροπιών της, φυσιολογικά θα διερωτάται, από τη διατύπωση μονομερούς λύπης, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που προκλήθηκε από το πολιτικό ερώτημα του κατοχικού εγκαθέτου, περί των ισχυριζομένων κακοπαθειών της τουρκοκυπριακής μειονότητας της Κύπρου από το 1963. Ήταν δε η προεδρική λύπη μονομερής και πολιτικά μεροληπτική, επειδή αφορούσε σε χρονικά περιορισμένους ισχυρισμούς και περιέργως απέκλειε τις τραγικές αλήθειες 432 χρόνων, από τότε, δηλαδή, που ενέσκηψε η αφανιστική λαίλαπα της αιματοστάλακτης τουρκοκρατίας μέχρι σήμερα, με σφαγές, ατιμίες, εξανδραποδισμούς, βάσανα ανεκλάλητα, που επέβαλαν στην ιστορία την παρατεταμένη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής των παθών στο δύσμοιρο Λαό μας. Και ιδού οι αριθμοί προς εξαγωγή των ηχηρών συμπερασμάτων, που θα στοιχειοθετούσαν την απάντηση στον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, υπό έννοιαν ερωτήσεως:

1. Η απογραφή των Βενετών δείχνει πληθυσμό 270.000. Η απογραφή Μουσταφά δείχνει 85.000 φορολογουμένους και 80.000 γυναικόπαιδα. Δηλαδή αφανίστηκε ο μισός πληθυσμός. Το 1700 έμειναν στο Νησί 60.000 κάτοικοι από τους οποίους 18.000 μουσουλμάνοι. Οι μαρτυρίες του Hurtes το 1610, του Mariti το 1770, του Drummond το 1750, του Avali το 1805, του Μαργαρίτη, του Θεοδώρου Παπαδοπούλου “Social and Historical Data on Population (1570 - 1881), Nicosia 1965”.

Ασφαλώς όλος αυτός ο κόσμος διήλθε διά πυρός και μαχαίρας εθνικής κάθαρσης. Ποια είναι τα αισθήματα του Ταλάτ επί τούτων;

2. Το 1821 οι σφαγέντες και απαγχονισθέντες υπολογίζονται από 500 μέχρι 2.000. Και οι σφαγές επαναλήφθηκαν το 1827. Αυτά χωρίς αναφορές στα στυγερά μαζικά εγκλήματα των τεσσάρων και πλέον αιώνων. Ποια αισθήματα θα εξέφραζε ο συνομιλητής του Προέδρου σε σχετική ερώτηση;

3. Εάν οι συνήγοροι των ενόχων υστεροβούλως παραγράφουν από την ιστορία τα δεδομένα, επικαλούμενοι την αχλύ του χρόνου και το καλοπροαίρετο των επαναπροσεγγιστικών επαφών, υπάρχουν και τα πρόσφατα:
Το 1958 δολοφονήθηκαν, κατά το δίμηνο Ιουλίου - Αυγούστου, 80 Έλληνες. Ποια είναι τα αισθήματα του αυτομολήσαντος στον τουρκικό σοβινισμό τέως συντρόφου;

4. Στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Τουρκοκύπριοι επικουρικοί της αγγλοκρατίας πρωτοστάτησαν σε μαζικά μαρτύρια χιλιάδων Ελλήνων. Επιδόθηκαν σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά συρροήν. Βασάνισαν και δολοφόνησαν Έλληνες. Στους θαλάμους βασανιστηρίων Τουρκοκύπριοι ανταγωνίζονταν τους αποτρόπαιους Άγγλους ανακριτές σε σαδισμό και ευθύνονται εξίσου για θανάτους αγωνιστών. Ποια είναι τα αισθήματα του Ταλάτ;

5. Ο πρέσβης της Τουρκίας Εμίν Ντιρβάνα, στη «Μιλλιέτ» της 15ης.5.1964 ομολόγησε ότι οι βόμβες στα μουσουλμανικά τεμένη «Ομεριέ» και «Μπαϊρακτάρ» (25.3.1962) ήταν προβοκάτσια Τούρκων. Προβοκάτσια και η βόμβα στο Τουρκικό Γραφείο Τύπου στις 7.6.1958, που υπήρξε το έναυσμα των μαζικών δολοφονιών στο Κιόνελι στις 12.6.1958. Γιατί, λοιπόν, επιρρίπτεται ευθύνη στον Κυπριακό Ελληνισμό, για την αιματοχυσία;

6. Από τις 19 Οκτωβρίου 1959 η τουρκική πλευρά εξοπλιζόταν. Με το «Ντενίς» μεταφέρονταν ένα εκατομμύριο σφαίρες, 500 τυφέκια, 6.000 βόμβες. Ο Χιου Φουτ, τελευταίος κυβερνήτης, οι Άγγλοι πρέσβεις στην Αθήνα και την Άγκυρα, με απόρρητα τηλεγραφήματα του 1960 αποκαλύπτουν την αποστολή οπλισμού από την Τουρκία. Στα γεγονότα του 1963 απεκαλύφθη ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν πάνοπλοι και έτοιμοι για την αποσχιστική «ανταρσία». Γιατί κατηγορούνται οι άοπλοι Έλληνες για τα γεγονότα;

7. Η τουρκική προπαγάνδα επιρρίπτει ευθύνες εναντίον των Ελλήνων για την παιδοκτονία του 1963. Ακόμα και μουσείο ίδρυσε η Μ.Ι.Τ. Αλλ΄ είναι βέβαιο ότι τα παιδιά κατακρεούργησε ο πατέρας τους, Τούρκος ταγματάρχης, κατά την ομολογία Αχμέτ Μπαράν. Γιατί δεν υπεβλήθη και γι΄ αυτά ερώτηση στο συνομιλητή του κ. Προέδρου;

8. Τις τρομοκρατικές οργανώσεις «Κιτέμπ», «Καράτσετε», «Βολκάν», Τ.Μ.Τ. «Τουρκική Ταξιαρχία Εκδίκησης», την «Κόκκινη Μηλιά», τους «Ήρωες του ενδόξου τουρκισμού», το «Συμβούλιο Εθνικής Ύπαρξης» και άλλες τρομοκρατικές συμμορίες με στόχο τους Έλληνες, τις γνωρίζει ο Ταλάτ. Γνωρίζει και τους Τουρκοκυπρίους που δολοφόνησαν οι εγκληματίες. Γιατί δεν ρωτήθηκε ο συνομιλητής για τα αισθήματά του; Δεν έχει; Μόνο ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας έχει αισθήματα προκαλούμενα από τις ερωτήσεις Ταλάτ; Κι οι αλήθειες που βοούν; Οι φόνοι των εγκλωβισμένων Ελλήνων; Η κατοχή των 34 χρόνων; Η αρπαγή; Οι διωγμοί; Η προσφυγιά των 34 χρόνων;
Ποιος μπορεί να καταπνίξει τις κραυγές της αλήθειας; Ποιος μπορεί να παραγράφει τα γεγονότα που μόνο οι παραδοχές θα μετατρέψουν σε θεμέλια δικαιοσύνης, ελευθερίας και ειρήνης;

Εμείς πιστεύουμε ότι ο κ. Πρόεδρος οφείλει να μην αφήνει αναπάντητη την τακτική της προπαγάνδας του συνομιλητή του. Γιατί τα ψεύδη και οι βάναυσες παραβιάσεις της ιστορικής νομοτέλειας ναι μεν μπορεί να δημιουργούν πρόσκαιρες απατηλές εντυπώσεις, αλλά οι συνέπειές τους διοχετεύουν μακροχρόνια μίση και εχθρότητες που συντηρούν αντιμαχίες και ένστικτα βαρβαρικά. Κατά ταύτα και εν ονόματι της ιστορικής ανάγκης, είναι και δικό του χρέος και να περιφρουρεί την ιστορία και να την υπογραμμίζει ανά πάσαν στιγμή. Γιατί το συμφέρον ενός Λαού μόνο στην αλήθεια μπορεί να σταθεί και να ισορροπήσει. Μόνο στην αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια, μπορεί να οικοδομηθεί το μέλλον και να ευοδωθούν οι ευχές των ανθρώπων. Γιατί η αλήθεια προβάλλει την ηθική και το δίκαιο που συμφιλιώνουν τους ανθρώπους και ενώνουν το Λαό, ενώ η παρασιώπηση ή η παραχάραξή της συνιστούν αναίμακτο αλλά, οπωσδήποτε, ειδεχθές και ασυγχώρητο κακούργημα με συνέπειες εφιαλτικές.

----------------------------------------------------------------------

28.11.2008. ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΟΥΣΙΓΚΤΟΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και τι σημαίνει για την Κύπρο και την Ελλάδα

081011cyprus.metropolitan

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Toν Σεπτέμβριο του 2009 προγραμματίζουν, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, να επαναφέρουν σε δημοψήφισμα στην Κύπρο μια μορφή του σχεδίου Ανάν το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και οι πάμπολλοι φίλοι τους στους ιθύνοντες κύκλους Αθηνών και Λευκωσίας. Η επιδίωξη είναι να ανοίξει πανηγυρικά ο δρόμος της Τουρκίας προς την ΕΕ στη συνάντηση κορυφής της ‘Ενωσης, τον Δεκέμβριο 2009. Αν άλλωστε υπερψηφισθεί ένα νέο σχεδίου Ανάν ή Μπανάν, που θα παρουσιασθεί δήθεν ως σχέδιο Χριστόφια-Ταλάτ, η Τουρκία θα αποκτήσει «από το παράθυρο», μέσω δηλαδή της θεσμικής επιρροής που θα έχει στο «κυπριακό» μόρφωμα που θα προκύψει, πολλά από τα δικαιώματα του πλήρους μέλους της ΕΕ και καμμιά από τις υποχρεώσεις του. ‘Οπως επίσης και σημαντικούς μοχλούς πίεσης επί των Βρυξελλών.

Αν επιβληθεί μια τέτοια ρύθμιση στην Κύπρο, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και η ίδια η Ελλάδα, θα καταστούν εσαεί όμηροι της «καλής θέλησης» Ουάσιγκτον, ‘Αγκυρας και Λονδίνου (αλλά και της ανύπαρκτης σταθερότητας του βαθιά κλυδωνιζόμενου μεταψυχροπολεμικού διεθνούς «συστήματος»), προκειμένου να μην «ανατιναχθεί» μέσα στο αίμα η επιχειρούμενη ρύθμιση. Γιατί η ουσία της ρύθμισης Ανάν και των παραπλήσιων, των μόνων δηλαδή που βρίσκονται πραγματικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λευκωσίας, είναι η κατάργηση του υφισταμένου σήμερα (παρά τις υποθήκες, τον εδαφικό ακρωτηριασμό και τις απειλές) αναγνωρισμένου, ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κυπριακού κράτους (1).

Κανένα κράτος δεν συνιστά «απόλυτη» εγγύηση ασφάλειας ή ευημερίας για τους πολίτες του – στις σημερινές όμως (και ήδη ταχέως επιδεινούμενες) διεθνείς συνθήκες και σε αυτή την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η κατάργηση της κρατικής προστασίας μιας εθνικής ομάδας είναι συνταγή για καταστροφή και ανοιχτή πρόσκληση για κάθε επιβουλευόμενο – και δόξα τω Θεώ, η κολοσσιαία γεωπολιτική (αν όχι και γεωοικονομική) σημασία του «οικοπέδου» Κύπρος του εξασφάλισε άπειρους επιβουλευομένους στο διάβα της ιστορίας του. Μια ρύθμιση που καταλύει την κυριαρχία των Ελληνοκυπρίων ακόμη και στις ελεύθερες σήμερα περιοχές, αυτό ακριβώς που προβλέπουν τα συζητούμενα σχέδια, είναι συνταγή για τη μακροχρόνια τουρκοποίηση της Κύπρου, όπως συνέβη με τους ‘Ελληνες της ‘Ιμβρου και της Τενέδου, παρά την προστασία που υποτίθεται ότι τους προσέφερε η συνθήκη της Λωζάννης.

Μια τέτοια «τουρκοποίηση», δεν θα επιχειρηθεί επειδή οι Τούρκοι είναι «βάρβαροι», αλλά γιατί θα την επιβάλλει αφεύκτως στην Τουρκία η ίδια η επιδίωξη ελέγχου του νησιού και θα την επιτρέψει ένα σχέδιο τύπου Ανάν. Δεν ζούμε στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν ο Σουλτάνος μπορούσε να σεβασθεί ορισμένα δικαιώματα εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων, που ούτε αυτός, ούτε οι ίδιες, σκεπτόντουσαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να ξεσηκωθούν ζητώντας δικό τους κράτος. Τότε, η μη διεκδίκηση της ελευθερίας ήταν όντως τρόπος επιβίωσης για τους ραγιάδες, σήμερα όμως είναι τρόπος καταστροφής (και αυτός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να καταστρέψει μια εθνική ομάδα, στο συλλογικό υποσυνείδητο της οποίας κυριαρχεί πολύ περισσότερο η μακραίωνη περίοδος της αναγκαστικής δουλείας και την οποία έχουν προσπαθήσει συστηματικά να ενοχοποιήσουν γιατί «σήκωσε κεφάλι», γιατί διεκδίκησε την ελευθερία της). (2) Ο μόνος, μακροχρόνια ασφαλής τρόπος ελέγχου της Κύπρου από την Τουρκία, στις σημερινές επαναλαμβάνουμε και όχι τις προ 300 ετών συνθήκες, είναι η δραστική μεταβολή της δημογραφίας της, γιατί όσο η συντριπτική πλειοψηφία του πλκηθυσμού της είναι ‘Ελληνες, πάντα θα μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και επειδή η Κύπρος δεν είναι ‘Ιμβρος ή Τένεδος, η προσπάθεια αλλαγής της δημογραφίας και η προσπάθεια να εκμεταλλευθούν οι δύο πλευρές τις όποιες ασάφεις της ρύθμισης θα οδηγήσει πιθανότατα από μείζονες εθνοτικές συρράξεις και θα απειλήσει σοβαρά την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (όλοι οι πόλεμοι στην Ευρώπη, μετά το 1945, προέκυψαν σε ζώνες «θολής», «αμφισβητούμενης» κυριαρχίας). Αυτό συνέβη άλλωστε στο παρελθόν στην ίδια την Κύπρο, ως αποτέλεσμα των κακών συνθηκών του 1960, αλλά επίσης και σε όλη τη Μέση Ανατολή ή στην Ινδία, όπου δηλαδή οι Βρετανοί ανακατεύτηκαν σε θέματα κρατών και συνόρων (όπως συνέβη και με τη Γιουγκοσλαβία, όπου δεν προκάλεσαν τους πολέμους οι «τρελλοί», «εγκληματίες» εθνικιστές, αλλά ήταν η εξωτερική επέμβαση, με την αναγνώριση των Δημοκρατιών, τη διάλυση του κράτους και την επαναχάραξη των συνόρων, που έκανε αναγκαίους και επίκαιρους τους «τρελλούς» και τους «εγκληματίες»).

Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι η ελλαδική και, ακόμα περισσότερο η κυπριακή κοινωνία, εύκολα στην ιστορία τους μετασχηματίζουν τις εξωτερικές πιέσεις σε εσωτερικές και συχνά βίαιες και αιματηρές συγκρούσεις. Στην Κύπρο, μόνο η τραγωδία του 1974, αλλά και η ύπαρξη συγκεκριμένου και καθορισμένου κρατικού πλαισίου τα τελευταία 35 χρόνια, επέτρεψε μια ειρηνική πολιτική ζωή. Αν το πλαίσιο αυτό απειληθεί με οποιονδήποτε τρόπο, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν δεν θα γυρίσουμε και στις τόσο συνήθεις στην ιστορία μας, αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Γενικότερα μιλώντας, η εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ο κλονισμός του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, οι αμφιβολίες για το μέλλον της ΕΕ, καθιστούν σε αυτή την περίοδο ακραίο τυχοδιωκτισμό, την εγκατάλειψη των στέρεων, διεθνώς και ιστορικά δοκιμασμένων αρχών κρατικής κυριαρχίας, προς ώφελος παράξενων, «ανατολίτικων» και μετααποικιακών ρυθμίσεων που δεν εφαρμόζονται πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως της Βοσνίας και του Κοσόβου. Αλλά σε αυτό το δρόμο μοιάζει να μπαίνει ευθύς εξ αρχής ο Δημήτρης Χριστόφιας, όταν δέχεται εκ περιτροπής προεδρία, ή η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου όταν δέχονται την εξωφρενική και μοναδική παγκοσμίως θέση κράτους χωρίς στρατό, χωρίς μέσο για την άσκηση του δικαιώματος της αυτοάμυνας και της ίδιας της κυριαρχίας. Κράτος, παντού και πάντα, σημαίνει στρατός, για περισσότερα από διακόσια κράτη στον πλανήτη. ‘Υστερα, αν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είναι αληθινοί φίλοι θα ήθελαν κοινό στρατό, που είναι και εργαλείο οικοδόμησης κοιθνού κράτους. Αλλά πρόκειται για ψευτοπροσέγγιση, γι’ αυτό άλλωστε ούτε οι «κομμουνιστές» της Κύπρου, ή όπως τέλως πάντως θέλουν να ονομάζουν τους ευατούς τους, δεν κατάφεραν ούτε αυτοί, να έχουν ένα κοινό κόμμα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Στην άμμο λένε, μη χτίζεις παλάτια!

Εμπόδια στον δρόμο των Αγγλοαμερικανών

Πολλοί φίλοι υποστηρίζουν ότι τελικά θα αποδειχθεί αδύνατη η επιβολή τέτοιων ρυθμίσεων και, κυρίως, ότι θα τις τορπιλίσσει η Τουρκία με την αδιαλλαξία της (αυτό περίμεναν και το 2004, αλλά δεν συνέβη). Μπορεί να έχουν δίκηο. Ο γράφων δεν διεκδικεί δάφνες μέντιουμ ή προφήτη και η διεθνής κατάσταση χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλη αβεβαιότητα. Ο γράφων μπορεί να μην έχει μαντικές ικανότητες, διαθέτει όμως μνήμη. Θυμάται ότι καταφέραμε μόνοι μας να ανοίξουμε το κυπριακό γιατί μια υπό αμερικανικό έλεγχο Αθήνα συγκατατέθηκε μόνη της να αποδεχθεί την εμπλοκή της Τουρκίας και επέβαλε στη ξεσηκωμένη Κύπρο τις ανεφάρμοστες συνθήκες του 1960. Θυμάται ότι μεταξύ 2002-04 η συντριπτική πλειοψηφία της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής και εκδοτικής ελίτ υποστήριξε μια λύση τύπου Ανάν. ‘Οτι ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας, από κοινού με τον ‘Αντρο Κυπριανού, τον Νίκο Κατσουρίδη και την πλειοψηφία των μελών του ΠΓ του ΑΚΕΛ τάχθηκαν υπέρ της αποδοχής του σχεδίου Ανάν στην ιστορική συνεδρίασή τους, προτού η απόφασή τους ανατραπεί από τη βάση και τα στελέχη του ΑΚΕΛ (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι δεν μπορούν αύριο να ακολουθήσουν άλλη πολιτική, κάτι που θα ήταν και πολύ φρονιμότερο από την άποψη του ίδιου του μέλλοντος, της ύπαρξης του κόμματός τους, αλλά δεν έχει συμβεί ακόμα αυτό). Παρατηρούμε επίσης ότι οι στόχοι των Αγγλοαμερικανών, όπως με σαφήνεια και ενάργεια περιγράφονται στα ντοκουμέντα του International Crisis Group επιτυγχάνονται ο ένας μετά τον άλλο (απομάκρυνση Τάσσου Παπαδόπουλου, κλονισμός του ενιαίου αμυντικού δόγματος), ενώ έχει εξαπολυθεί μια ιδεολογική και ψυχολογική επίθεση κατά του κυπριακού λαού, επίθεση που επιχειρεί αφενός να ενοχοποιήσει την εθνική συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, κύριου μέσου αντίστασης μιας χώρας που έχει υποστεί εισβολή και κατοχή, αφετέρου να ενσταλλάξει στον κυπριακό λαό την πεποίθηση ότι αν δεν δεχθεί την όποια λύση του προταθεί θα υποστεί τη διχοτόμηση (ενώ το ορθό είναι ότι, με την προτεινόμενη λύση, και διχοτόμηση θα έχει και θα χάσει το κράτος που έχει σήμερα!). Κάτω από τις συνθήκες αυτές θα ήταν αφροσύνη να θεωρήσει κανείς ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει γλυτώσει από τον κίνδυνο της κατάλυσής της. Ακόμη άλλωστε κι αν γλυτώσει το μοιραίο, η Δημοκρατία θα πληρώσει ακριβό τίμημα για τις μείζονες υποχωρήσεις που έκανε ο κ. Χριστόφιας, προτού αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις (!), και για το σύνολο των πολιτικών λαθών και του ιδίου και όλου του πολιτικού κόσμου της Κύπρου και της Ελλάδας.

konstantakopoulosd@yahoo.gr

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Για μια ανάλυση του πως το σχέδιο Ανάν ή μια παρόμοια λύση του κυπριακού συνιστά κατάλυση του κυπριακού κράτους, καθιστώντας την πλειοψηφία του πληθυσμού μειοψηφία στα κέντρα αποφάσεων και στερώντας το δημιουργούμενο κυπριακό «κράτος» από το δικαίωμα αυτοάμυνας (στρατός) και όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των κρατών, βλ. τα βιβλία μας Η αρπαγή της Κύπρου (Λιβάνης 2004) ή Η Κύπρος σε παγίδα (Λιβάνης 2008) ή το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη Γιατί ξαναλέμε «όχι» στο σχέδιο Ανάν στην Καθημερινή της Κυριακής 2.5.2004

(2) «Ελευθερία» στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει για μας κρατική υπόσταση, ανεμπόδιστη άσκηση κρατικής κυριαρχίας, περιοριζόμενη μόνο από τα δικαιώματα που θα πρέπει να δοθούν σε μια μειονότητα. Τα δικαιώματα αυτά δεν μπορούν να αναιρούν την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με άλλα λόγια δεν επιτρέπεται ως αποτέλεσμα της λύσης να μειώνεται η σήμερα υπάρχουσα και ασκούμενη νοτίως της πράσινης γραμμής κυριαρχία των Ελληνοκυπρίων ή τα διεθνή τους δικαιώματα. Αυτή είναι η, αντικειμενικά και όχι πολιτικά ή ιδεολογικά ή ψυχολογικά ορισμένη «κόκκινη γραμμή» που διαχωρίζει μια λύση, καλή ή κακή, από μια «ρύθμιση» προορισμένη να σκάσει προκαλώντας μια νέα, πιο τραγική και αιματηρή φάση του «κυπριακού ζητήματος» και της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Φυσικά, καταχρηστικά κάπως ταυτίζουμε εδώ «κράτος» και «ελευθερία». Αν όμως για την ελευθερία των Ελληνοκυπρίων δεν επαρκεί η ύπαρξη κράτους, χωρίς κράτος είναι αδύνατη η ελευθερία. Το πρόβλημα των προτεινόμενων ρυθμίσεων για το κυπριακό συμπύκνωσε έξοχα ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος στο ιστορικό διάγγελμά του του Απριλίου 2004: «Δεν παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο για να παραδώσω κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα».

----------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------

Αθλοφόρε, έρρωσο!

Αποστολή| Εκτύπωση | 24/11/2008 | ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Β Ρ Α Δ Υ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 13ης Αυγούστου 2004. Η πλατεία ενός από τα ομορφότερα χωριά στον κόσμο, της Χώρας Αστυπαλαίας, πλάι στους οκτώ παρατεταγμένους παμπάλαιους μύλους, ήταν γεμάτη κόσμο. Καφενεία, ταβέρνες, σουβλατζίδικα, δεν τους έμεινε άδεια καρέκλα. Όρθιοι, πολλαπλάσιοι. Δύο γιγαντοοθόνες πρόβαλαν από την τηλεόραση, σε απευθείας μετάδοση, τα καθέκαστα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Κάποια στιγμή το πλήθος στην πλατεία της Αστυπάλαιας, ξεσπά σε ένα ενθουσιώδες παρατεταμένο χειροκρότημα. Κι οι καθήμενοι σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας. Ήταν η στιγμή που η οθόνη, δείχνοντας τους επισήμους στο Καλλιμάρμαρο, σταμάτησε για λίγο, γεμάτη από το πρόσωπο του προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου σε κοντινό πλάνο. Στο πλήθος που χειροκροτούσε δεν υπήρχε κανένας Δηκοϊκός, Ακελιστής, Συναγερμικός, Εδεκίτης ή άλλος Κύπριος. Ελλαδίτες ήσαν όλοι. Παραθεριστές. Και το αυθόρμητο χειροκρότημά τους ήταν ο κότινος που ο όπου γης Ελληνισμός απένειμε ενστικτωδώς και εξ αποστάσεως στον αθλοφόρο της εθνικής ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ των Ελλήνων. Όλων των Ελλήνων.

Τ Ο Ν ΑΝΘΡΩΠΟ που, μόλις τέσσερις μήνες νωρίτερα, Απρίλη του 2004, ως Πρόεδρος της Κύπρου, ενσάρκωσε το ΟΧΙ της παλλαϊκής, πανελλήνιας ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, απέναντι στην φοβερή απειλή του Σχεδίου Ανάν: Την απειλή διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετατροπής της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο.

Τ Ω Ν ΕΛΛΗΝΩΝ η τεράστια πλειοψηφία, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στη Διασπορά, έχει καταγράψει αθλοφόρο στη συλλογική μνήμη και συνείδηση του έθνους, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Σ' αυτή την ατελείωτη Ιστορία που μετριέται διά μέσου των αιώνων με τα ΟΧΙ της εθνικής αξιοπρέπειας και του ελευθερίης γλιχόμενοι. Από τον Ονήσιλο του 499π.Χ., τον Μαραθώνα του 490, τις Θερμοπύλες του 480, τον Παλαιολόγο του 1453, την Πίνδο του 1940, τον Μαχαιρά του 1957, την Αντίσταση του 1963-64, του 1974, ως τη Δερύνεια του 1996 και το Δημοψήφισμα του 2004. Χάραξαν ανεξίτηλα εκείνο που αυθόρμητα ένιωσαν χρέος να χειροκροτήσουν, έστω και σε άσχετη (;) στιγμή οι Έλληνες, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας, όταν ο φακός της τηλεόρασης στάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα στο πρόσωπο του Τάσσου.

Μ Α Ζ Ι ΜΕ των οικείων του, αυτές τις δύσκολες ώρες στον θάλαμο της εντατικής του νοσοκομείου, όπου βρίσκεται ο Τάσσος Παπαδόπουλος, προστίθενται οι ευχές κι οι προσευχές των όπου γης Ελλήνων: Έρρωσο αθλοφόρε κι ο Θεός μαζί σου.

ΕΡΩΤΗΣΗ 24.11.08
Ποιος είναι άραγε ο πραγματικός λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση (κατάργησης του «Νικηφόρου» και χλευασμού του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου) ΑΠΕΚΡΥΨΕ από τον λαό και ΕΘΑΨΕ την είδηση ότι το ΤΟΥΡΚΙΚΟ Πολεμικό Ναυτικό, που αλωνίζει διαρκώς ανενόχλητο τις νότιες θάλασσες της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου, με φρεγάτες, κανονιοφόρους και αντιτορπιλικά, παρενόχλησε προ ΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ σκάφος που ερευνούσε για υποθαλάσσια κυπριακά κοιτάσματα πετρελαίου;

-----------------------------------------------------------------------

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/88665

Το βούλωμα της κυπριακής παττίχας και τα αντι-ΝΑΤΟϊκά σύνδρομα

23/11/2008 | ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ας δείξουν κατανόηση για τον πιο πάνω τίτλο. Ίσως η ανάλυσή μας θα έπρεπε να τιτλοφορηθεί: «Η διαχρονική ανεπάρκεια της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας για τη χάραξη συγκροτημένης στρατηγικής στο Κυπριακό». Προτιμήσαμε τον πιο πάνω τίτλο, επειδή αποτελεί επίσημη και δημόσια ατυχή δήλωση του Προέδρου Χριστόφια αλλά και γιατί διαζωγραφίζει, όντως, τη ρηχότητα και την επιπολαιότητα, με τις οποίες και ο σημερινός Πρόεδρος αντιμετωπίζει κρίσιμα γεγονότα. Μιλώντας (13.11.2008) σε εκδήλωση του «Άστρα», σε παρουσίαση βιβλίου με τίτλο «Το άλλο μισό», ο Πρόεδρος Χριστόφιας είπε τα εξής πολύ χαρακτηριστικά: «Την παττίχα μας την εβούλωσαν οι ξένοι το 1960. Αντί να προσπαθήσουμε από κοινού να κλείσουμε τη ρωγμή της βούλας, πέσαμε μέσα στο βάραθρο και την μοιράσαμε στα δυο στο τέλος». Να σημειωθεί πως το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμούσε μισή ολοκόκκινη... παττίχα!
Η συνεχής αντιπαράθεση, πρόσθεσε ο Δ. Χριστόφιας, φέρνει συνεχώς νερό στο μύλο εκείνων, που δεν θέλουν αυτό το λουλούδι της Μεσογείου να ανθίσει. «Η ουσία του προβλήματος», είπε, «βρίσκεται στις ξένες επεμβάσεις, στην εισβολή και κατοχή από την Τουρκία». Ο Δ. Χριστόφιας αναπαράγει έναν γνωστό και βολικό μύθο, που συντηρείται και αξιοποιείται συχνά από την κυπριακή πολιτική ηγεσία, όταν θέλει ν' αποφύγει να δώσει εξηγήσεις για τα θαλασσώματα και τα μύρια αμαρτήματά της. Πρόκειται για τις επεμβάσεις των ξένων. Προφανώς, ο Πρόεδρος εννοεί πως γνωστοί, κακοί ξένοι, οι Βρετανοί κατά κύριο λόγο, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές όπως και άλλοι, κατά καιρούς επενέβησαν σε αυτό το... λουλούδι της Μεσογείου και το πετσόκοψαν. Ενώ οι καημένοι Κύπριοι είναι άμοιροι και αμέτοχοι των δεινών που τους βρήκαν.
Πρόκειται για μια υπεραπλουστευμένη και απλοϊκή μέχρι και κωμική αναφορά στη δυναμική των διεθνών και περιφερειακών σχέσεων τη συγκεκριμένη περίοδο, που οι ξένοι... εβούλωσαν την παττίχα μας, δηλ. την Κύπρο. Αναφερόμαστε στο 1960 και στην ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ποιος υπέγραψε τις δοτές Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου; Ο Μακάριος, τον οποίο το ΑΚΕΛ στιγμάτισε αρχικά ως προδότη, επειδή απεμπόλησε τον προαιώνιο πόθο της Ένωσης, για να τον εναγκαλισθεί σφικτά, άμα τη εκλογή του και να παραμείνει ο στενότερος υποστηρικτής του μέχρι το 1977. Για 17 χρόνια, το ΑΚΕΛ και η ηγεσία του στήριζαν και επικροτούσαν την πολιτική Μακαρίου και τον θωράκιζαν έναντι των «ξένων επεμβάσεων». Οι ξένες επεμβάσεις τι είναι; Είναι η άσκηση εξωτερικής πολιτικής από ξένες δυνάμεις, στη λογική της υπεράσπισης των εθνικών τους συμφερόντων. Από την εποχή του Θουκυδίδη ισχύει η ρεαλιστική αρχή ότι οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι ό,τι τους επιβάλλει η αδυναμία τους. Εκτός και αν είναι αρκετά ευφυείς ώστε να επιτύχουν να είναι ομοτράπεζοι των ισχυρών.
Με απλά λόγια: Ο Μακάριος έδωσε την εντύπωση ότι η μικρή και ασήμαντη Κύπρος μπορούσε να μετατραπεί σε μια νέα Κούβα της Μεσογείου και να προκαλεί ή να αντιπαρατίθεται στους ισχυρούς της εποχής. Και πότε; Στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου και της σκληρής αναμέτρησης ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Η Κύπρος, ανέκαθεν, ανήκει στη σφαίρα επιρροής, είτε αρέσει είτε όχι, της Δύσης. Ο Μακάριος επιχείρησε να παίξει παιγνίδια ασκώντας κουτοπόνηρη βυζαντινή πολιτική και έναντι των Αγγλοαμερικανών και έναντι της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το ΑΚΕΛ τον στήριξε στην επικίνδυνη προσπάθειά του να τροποποιήσει διά μιας το Σύνταγμα, παρά τις πανταχόθεν προειδοποιήσεις, ενώ οι Βρετανοί τον ενθάρρυναν. Από την άλλη, ο Μακάριος συγκρούστηκε και παινευόταν ότι επιβίωσε 13 ελληνικών κυβερνήσεων. Ήταν κατόρθωμα ή θλιβερό κατάντημα; Το Κυπριακό και οι παράμετροί του δεν είναι θέμα μόνο ξένων πολιτικών παρεμβάσεων αλλά και κυπριακών αβελτηριών και εγκληματικών ανεπαρκειών. Και μόνο να σκεφτεί κανείς τις καθημερινές σχεδόν μεταλλάξεις της πολιτικής της Λευκωσίας, από το 1960 μέχρι σήμερα, ζαλίζεται. Και οργίζεται. Όταν οι Τούρκοι οριοθετούσαν, διά των εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ (1956), την εθνική πολιτική τους στο Κυπριακό, η Λευκωσία δεν γνώριζε καν τον εχθρό της, Τούρκο. Όπως δεν τον γνωρίζει ούτε και σήμερα.
Το... βούλωμα της κυπριακής παττίχας έγινε ξέναις αλλά και κυπριακαίς χερσίν. Οι ξένοι στοχεύουν στην εξυπηρέτηση των εθνικών τους συμφερόντων αναλώμασι των Κυπρίων. Η πολιτική ηγεσία πώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Κύπρου; Το ερώτημα τίθεται ξανά και με αφορμή την υπερήφανη δήλωση, την περ. Πέμπτη, του Προέδρου Χριστόφια πως, όσο θα είναι εκείνος στην εξουσία, η Κύπρος δεν πρόκειται να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Γιατί έκαμε αυτήν την αστόχαστη δήλωση και γιατί πήρε αυτήν την επιπόλαια θέση; Υποκινήθηκε; Ήταν το αντάλλαγμα για τη ρωσική στήριξη; Το 1960, η Συμφωνία Κυρίων προέβλεπε την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, η Κύπρος, μόνη από όλους τους εταίρους μας και μόνη από όλους τους άλλους Ευρωπαίους, αρνείται υπερήφανα να ενταχθεί στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη (με παλαιό μέλος τη Ρωσία!), επειδή τάχα, είναι, κατά τα ΑΚΕΛικά σύνδρομα, ο προθάλαμος του ΝΑΤΟ. Όπως δεν συμμετέχει ισότιμα στα θεσμικά όργανα της ΚΕΠΠΑ.
Όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη διασφάλιση των συμφερόντων και της ασφάλειάς τους, περιλαμβανομένης και της Ρωσίας, είναι περιώνυμοι... βλάκες, πλην των... πανέξυπνων Κυπρίων, που δεν έχουν κανέναν ανάγκη, με έναν Χριστόφια, που το παίζει άνετα «κόκκινο πρόβατο της Ε.Ε.». Κατά τα άλλα, οι εγγυήτριες δυνάμεις της Κύπρου είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Οι βρετανικές βάσεις είναι ΝΑΤΟϊκές. Το αεροδρόμιο του Λευκονοίκου είναι ΝΑΤΟϊκό. Η Κύπρος ανήκει στη σφαίρα επιρροής και συμφερόντων και δράσεως του ΝΑΤΟ, αλλ’ ο υπερήφανος Χριστόφιας δεν πρόκειται να μας... εντάξει στο ΝΑΤΟ, όμως την ίδια στιγμή παρακαλεί τους άθλιους ΝΑΤΟϊκούς Βρετανούς, Αμερικανούς και Ευρωπαίους να πιέσουν τη ΝΑΤΟϊκή Τουρκία να συναινέσει σε λύση. Η κυπριακή πατίχα δεν είναι πια... βουλωμένη. Είναι κούφια και ως τέτοια εκβάλλει εκείνον τον υπόκωφο ήχο της τραγικής αστειότητας ή της κωμικής τραγικότητας.

-------------------------------------------------------------------

23.11.2008. Δημοσιοποίηση επιστολής Λυσσαρίδη προς Πρόεδρο Δημοκρατίας

27 Οκτωβρίου, 2008

Προς

Πρόεδρο Κυπριακής Δημοκρατίας

κ. Δημήτρη Χριστόφια

Η αγωνία μου για την πορεία του Κυπριακού υπαγορεύει αυτή μου την ενέργεια. Άλλωστε είχα δηλώσει στο εθνικό συμβούλιο ότι θα σας αποστείλω τις θέσεις μου αναφορικά με τους χειρισμούς του Κυπριακού.

Ο σύμβουλος του κ. Ταλάτ (Οζντίλ Ναμί) και ανώτατοι Ελληνοκύπριοι αξιωματούχοι καταθέτουν ότι ουσιαστικά η λύση έχει τροχιοδρομηθεί στη βάση του κοινού ανακοινωθέντος της πρώτης συνάντησης.

Από την άλλη δημοσίως γίνεται αναφορά σε έλλειψη γεφυρών επί των ουσιωδών πτυχών.

Τι συμβαίνει;

Είναι γεγονός ότι στο κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ γίνεται αναφορά σε Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος που θα συνεταιρισθούν για δημιουργία ομόσπονδης κυβέρνησης.

Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε μαζί μου ότι επρόκειτο για αδόκιμη δήλωση στην προσπάθεια σας συντήρησης του κλίματος. Άλλωστε το γεγονός ότι χαιρετίσθηκε από τη δική μας πλευρά η μη συμπερίληψη της στο κείμενο του Ο.Η.Ε. αποτελεί παραδοχή του σφάλματος. Ευκόλως μπορεί να προβληθεί και τώρα από τη δική μας πλευρά ότι είναι αδιανόητος ο φυλετικός διαχωρισμός που συγκρούεται με κάθε έννοια δικαίου.

Αδιανόητη η εγκαθίδρυση φυλετικών κρατών (Μπαντουστάνς).

Η συνεχής αναφορά σε συνεταιρισμό επιτρέπει συνέχιση της εκτροπής. Αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί από το 1964.

Όταν οι Τουρκοκύπριοι, πιεζόμενοι από την Άγκυρα, εγκατέλειψαν τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε από Τουρκικής πλευράς η άποψη ότι δεν υπάρχει πια Κυπριακή Δημοκρατία γιατί κάθε πλευρά (Ελληνοκυπριακή και Τουρκοκυπριακή) έχει το δικό της μέρισμα στην κρατική οντότητα.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα απέρριψε την Τουρκική θέση και αναγνώρισε ως κυβέρνηση της Κύπρου (ολόκληρου του λαού και ολόκληρης της γεωγραφικής επικράτειας) την κυβέρνηση Μακαρίου και όλες τις μετέπειτα Κυπριακές κυβερνήσεις.

Άλλο εγγυημένη συμμετοχή στα πολιτειακά όργανα και άλλο συνεταιρισμός.

Ούτε αλλοιώνει την εικόνα το αν αυτή η διευθέτηση θα είναι το τελικό προϊόν ή η έναρξη της διαδικασίας. Με σαφήνεια πρέπει να εμείνουμε σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Άλλωστε αυτή είναι και η εντολή του λαού, στηριγμένη στις προεκλογικές διακηρύξεις και δεσμεύσεις. Αυτή η τοποθέτηση με σαφείς στόχους δεν μας οδηγεί σε απομόνωση. Τουναντίον δημιουργεί προοπτικές συμμαχιών.

Η κυριαρχία πηγάζει από το σύνολο του λαού. Διττή πηγή κυριαρχίας (“κράτη”, κοινότητες, ομάδες) στην ουσία καθιστούν την κυριαρχία διττή έστω κι αν συνταγματικές πρόνοιες αναφέρονται σε μια και μόνη τελική κυριαρχία.

Ούτε είναι δυνατή υπό οιασδήποτε συνθήκες η αποδοχή εκ περιτροπής προεδρίας, πολύ περισσότερο χωρίς καν να έχει συμφωνηθεί ο τρόπος εκλογής (κοινοί εκλογικοί κατάλογοι, κ.τ.λ.).

Η a priori νομιμοποίηση του εγκλήματος του εποικισμού πού είχε στόχο τη δημογραφική αλλοίωση μιας χώρας είναι επίσης άστοχη.

Η εκλογή σας χαιρετίσθηκε από πολλά κέντρα αποφάσεων που σας πίστωναν (ορθώς) με καλή θέληση για λύση του Κυπριακού. Ασχέτως αν πιστεύω ότι η καλή θέληση της δικής μας πλευράς δεν απουσίαζε ποτέ.

Και είναι κατανοητή η προσπάθεια σας να συντηρήσετε αυτό το κλίμα.

Όμως είμαι βέβαιος ότι συμφωνείτε ότι αυτό δεν σημαίνει παραβίαση αρχών τις οποίες διακηρύξατε προεκλογικά και οι οποίες αποτελούν το δεσμευτικό σας πρόγραμμα έναντι του λαού.

Δηλαδή για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, και των θεσμών, τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους. Θα αποκλείει εγγυητικά δικαιώματα και στρατιωτική παρουσία ξένων χωρών και θα τερματίζει τον εποικισμό.

Πρέπει να υπάρξει αναίρεση ή διόρθωση δηλώσεων που είναι δυνατό να ερμηνευθούν ως παρεκκλίσεις από την διακηρυχθείσα γραμμή λύσης που πρέπει να είναι πλήρως εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Όλοι μας συμφωνούμε ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής με αντίπαλη πλευρά την Τουρκία και όχι τους Τουρκοκύπριους που στην ουσία είναι θύματα της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής.

Κυπριακή όμως λύση μπορεί να αναζητηθεί μόνο με τον τερματισμό της κατοχής και τον αποκλεισμό κηδεμονίας της Τουρκίας. Άλλως δυστυχώς στην πρωτοκαθεδρία των Τουρκοκυπρίων θα βρίσκονται δοτές ηγεσίες.

Άλλο η διασφάλιση των δικαιωμάτων-προνομίων των Τουρκοκυπρίων και άλλο η συντήρηση «δικαιωμάτων» ξένων χωρών (Τουρκίας) που στην ουσία στρέφονται και εναντίον των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων.

Η άποψη ότι τα εγγυητικά δικαιώματα της Τουρκίας πηγάζουν από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου δυνάμει των οποίων εγκαθιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία και δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση δεν έχει καμιά βάση. Η Κύπρος ήταν τότε αποικία και συμφωνίες που επιβάλλονται από την αποικιοκρατική δύναμη δεν είναι νόμιμες δυνάμει αποφάσεων του Ο.Η.Ε. Τώρα η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και είναι αδιανόητη η ύπαρξη κηδεμόνων για μια Ευρωπαϊκή χώρα.

Αγαπητέ πρόεδρε,

Στόχος δεν είναι η άσκηση κριτικής αλλά η διόρθωση και πλήρης διασαφήνιση πορείας. Έτσι στην ουσία αποτελεί θετικό εργαλείο και για σας.

Γίνεται αναφορά σε ομοσπονδία και υπενθυμίζω ότι σε ομοσπονδιακά συστήματα το κατάλοιπο εξουσίας ανήκει στην κεντρική εξουσία. Έτσι είναι αδόκιμη η μελέτη των εξουσιών της κεντρικής διοίκησης.

Η εμμονή σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές και Ευρωπαϊκό δίκαιο όχι μόνο δεν αποστερεί τους Τουρκοκύπριους των προνομίων τους αλλά τα κατοχυρώνει εντάσσοντας τα σ΄ ένα σύστημα δίκαιο, λειτουργικό και βασισμένο στον σεβασμό των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών που κατοχυρώνονται ακόμα και στις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς στις οποίες γίνεται συνεχής αναφορά.

Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε ότι για τις ουσιώδεις διαμέτρους της συζήτησης πρέπει να τηρείται ενήμερος ο λαός. Αυτό δεν σημαίνει, όπως ελέχθη, διάλογο από αέρος, αλλά εμπλοκή του λαού, του οποίου κρίνεται η τύχη, επί της ουσίας των διαπραγματεύσεων διότι δεν νοείται εντολή εν λευκώ.

Είναι γεγονός ότι ο χρόνος πιέζει. Ότι η χρονιότητα δημιουργεί τάσεις μονιμότητας του απαράδεκτου status quo. Όμως τα προτεινόμενα σχέδια είναι χειρότερα και από τη διχοτόμηση γιατί ισοδυναμούν με διχοτόμηση και επικυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας σ΄ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια.

Κύριε πρόεδρε,

Πιστεύω ότι θα έχετε την πλήρη συμπαράσταση του λαού σε μια γραμμή λύσης σύμφωνης με τις προεκλογικές δεσμεύσεις χωρίς παρεκκλίσεις.

Θα συμφωνείτε όπως άλλωστε επανειλημμένα έχετε διακηρύξει ότι στόχος είναι η εξεύρεση λύσης, αλλά όχι οποιασδήποτε λύσης.

Συνοψίζοντας καταλήγω στις πρακτικές εισηγήσεις.

Αν συμφωνείτε ότι πρέπει να εγκαταλειφθούν οποιεσδήποτε παρεκκλίσεις και δεδομένου ότι οι πάγιες Τουρκικές θέσεις στηρίζονται σε δύο κράτη και δύο λαούς κ.τ.λ. φοβούμαι ότι το αδιέξοδο είναι προβλεπτό.

Γι΄αυτό πρέπει να αναληφθεί (α) άμεση εκστρατεία ενημέρωσης (από όλες τις δυνάμεις που απορρίπτουν λύση στη βάση Ελληνοκυπριακού και Τουρκοκυπριακού κράτους, συνεταιρισμού κ.τ.λ.)

(β) Να απαιτήσουμε συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της, άλλως να μη επιτρέψουμε Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte.

(γ) Να δημιουργήσουμε τις όσο το δυνατό ευρύτερες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε. (Γαλλία, Αυστρία και άλλοι)

(δ) Να αξιοποιήσουμε τις υπάρχουσες, ειδικά με Ρωσία και Κίνα που είναι και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας

(ε) Να είμαστε σαφείς στις διεκδικήσεις μας.

(ζ) Να διαφυλάττουμε πρακτικά την κυριαρχία που είναι σύμφυτη με το κράτος.

(η) Να υπάρχει συντονισμός με την Ελλάδα στο κυβερνητικό αλλά και τα άλλα επίπεδα.

(θ) Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική μας σημασία

(ι) Να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας με τις χώρες της περιοχής.

(ια) Πολιτική επαναπροσέγγισης είναι να πείσουμε τους Τουρκοκύπριους ότι η ουσιαστική επαναπροσέγγιση προϋποθέτει ελεύθερη από ξένους πατρίδα.

(ιβ) Να ενισχύσουμε την άμυνα μας. Η λύση θα διασφαλισθεί δια της πολιτικής. Όμως πολιτική γυμνή από άμυνα είναι ανίσχυρη.

Δρ Βάσος Λυσσαρίδης

Υ.Γ. Αυτή η επιστολή δεν είναι εμπιστευτική.

-----------------------------------------------------------------------

Η αμφιλεγόμενη κληρονομιά της «γενιάς του Πολυτεχνείου»

Ο Πολίτης 16.11.2008.

Βασίλης Κων/νου Φούσκας*

Τότε...

Τώρα θα πλησιάζουν τα εξήντα τους χρόνια. Υπήρξαν ριζοσπάστες και ριζοσπάστριες, κάποιοι μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, κάποιες μέλη του ΠΑΚ, κάποιοι ανένταχτοι, τροτσκιστές ή αναρχικοί. Άλλες, πάλι, και άλλοι, ήταν στο ΚΚΕεσ, στο Ρήγα, ή ήταν Μαοϊκοί (μερικοί από αυτούς ήταν με τη «χήρα του Μάο») και άλλοι με το Τίτο. Το κυπριακό εμφανιζόταν κι αυτό αδρά κάπου, τέλος πάντων, όχι τόσο όσο στη προηγούμενη γενιά, αυτή του 114 και των Λαμπράκηδων (κι όμως ήταν το κυπριακό, δηλ. η μοίρα της Κύπρου, που κρινόταν στο παρασκήνιο με τη πτώση του Παπαδόπουλου και την άνοδο στην κυβερνητική/στρατιωτική εξουσία του Ιωαννίδη). Αυτοί κι αυτές, λοιπόν, πρώτα μπήκαν στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Σόλωνος, ακριβώς την περίοδο του πολέμου του Γιομ Κιπούρ. Μετά μετακόμισαν στο Πολυτεχνείο, διότι εκεί ο φυσικός χώρος ήταν καλύτερος για αντίσταση και «υπήρχε και μια μεγάλη καγκελόπορτα για άμυνα». Έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό. Οι λίγοι της Νομικής (άραγε, έχουμε τα ονόματά τους?) έγιναν εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Αθήνα και η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε σύμβολο αγώνα κατά της χούντας του Παπαδόπουλου. Το κίνημα ήταν πραγματικά αυθόρμητο, αλλά το αυθόρμητο έχει τη τάση να καθοδηγείται σχεδόν πάντα απ’ το συνειδητό. Η νεολαία «έβραζε» καθ’ όλη τη διάρκεια της χούντας και πολύ πριν από αυτή. Αλλά το «συνειδητό» (και το «αυθόρμητο») της ριζοσπαστικής πρωτοπορίας και λαϊκής δυσαρέσκειας έδρασε τον Οκτώβρη-Νοέμβρη 1974. Γιατί τότε;

17 Νοεμβρίου 1974 και τα τανκς σπάνε τη καγκελόπορτα. Υπάρχουν θύματα. Ο Παπαδόπουλος πέφτει από τη κυβέρνηση, αλλά το κίνημα του Πολυτεχνείου δεν ρίχνει τη Χούντα, αλλά μια μερίδα της. Στην εξουσία, τώρα, είναι ο «ψυχοπαθής Ιωαννίδης» (ο χαρακτηρισμός ανήκει σε αμερικανούς αξιωματούχους). Μετά από λίγους μήνες, ο Ιωαννίδης θα κάνει το πραξικόπημα στη Κύπρο εναντίον του Μακαρίου. Ακολουθεί η εισβολή του τουρκικού στρατού και η διχοτόμηση της μεγαλονήσου.

Η ιστορική έρευνα – κι έχω εδώ κατά νου, πάνω απ’ όλα, τη καταπληκτική δουλειά του Αλέξη Παπαχελά, Ο Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας – έδειξε ότι η χούντα επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τον αμερικανικό παράγοντα για δύο και μόνο λόγους. Ο πρώτος ήταν για να μην έρθει στην πολιτική εξουσία της χώρας ο Ανδρέας Παπανδρέου και δημιουργήσει, μαζί με τον Μακάριο, τον αραβικό κόσμο και τον Τίτο μια αντι-ΝΑΤΟϊκή στρατηγική κατάσταση στα Βαλκάνια και ανατολική Μεσόγειο. Ο δεύτερος ήταν η επίλυση του κυπριακού με βάση τα διχοτομικά σχέδια του Άτσεσον. Οι περισσότεροι χουντικοί αξιωματικοί, μας λέει ο Παπαχελάς, ήταν στις λίστες πληρωμών της CIA. Η ελληνική κομουνιστική αριστερά τότε, με ελάχιστες εξαιρέσεις μέσα στο ΚΚΕεσ και τα στελέχη της ΕΔΑ παλιότερα (π.χ. ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού), δεν είχαν τέτοιες αναλύσεις. Ούτε βέβαια και οι νεολαίες τους. Είχε όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Ελληνική νεολαία σήμερα καλά θα κάνει να μελετήσει διεξοδικά το βιβλίο του Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα. Η μετέπειτα μελέτη του Παπαχελά επαληθεύει όλη τη Παπανδρεϊκή ανάλυση. Η «γενιά του Πολυτεχνείου», λοιπόν, παρόλο που η πράξη της ήταν πράγματι μια ηρωική δημοκρατική παρέμβαση μέσα στη συγκυρία, στην ουσία τα πολιτικά αποτελέσματα αυτής της δράσης της παραμένουν αμφιλεγόμενα, ειδικά ως προς το κυπριακό ζήτημα. Η γενιά αυτή, έτσι και όπως κι αν καθοδηγούνταν από τους όποιους αριστερούς σχηματισμούς και κόμματα τότε, δεν είχε σωστή ανάλυση των διεθνών και περιφερειακών σχέσεων της Ελλάδας και της στρατηγικής συγκυρίας. Ειδικότερα, δεν είχαν καν υποψιαστεί τις επιπτώσεις της δράσης τους πάνω στη χούντα του Παπαδόπουλου. Η χούντα δεν έπεσε από κανένα φοιτητικό κίνημα ή μαζική αντίσταση. Η χούντα έπεσε από την τουρκική εισβολή – γιατί, λοιπόν, αυτή η «γενιά» (αλλά και όχι μόνο) στραβομουτσουνιάζει όταν η τουρκική πολιτική ηγεσία μας λέει ότι «μας βοήθησε» στην παλινόρθωση της δημοκρατίας;

Μετά...

Η «γενιά» του Πολυτεχνείου, βέβαια, άρχισε να μεγαλώνει. Κάποιοι και κάποιες πήραν τα πτυχία τους, κάποιοι όχι (τότε, αν ήσουν καλός φοιτητής και διάβαζες, ήσουν «σπασικλάκιας», εξάλλου, το Πανεπιστήμιο δεν ήταν παρά «μηχανισμός αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας», άρα, ως προς τι τέτοια γνώση;), αλλά οι πιο επιτήδειοι είχαν ήδη θέση δίπλα στους μεγάλους πολιτικούς των κομμάτων της Αριστεράς, δηλ. κυρίως του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕεσ.

Τα εφτά πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όμως, ήταν η ΝΔ του Καραμανλή που άρχισε να κάνει τις πρώτες δειλές Κεϋνσιανές/σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, όχι η κεντροαριστερά. Το Πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώνεται επί Καραμανλή και τα δύο ΚΚΕ νομιμοποιούνται επί Καραμανλή. Η δεκαετίες του 1980 και 1990 σηματοδοτούν την επικάθιση της «γενιάς» σε κυβερνητικούς θώκους. Η κυβερνήσεις Παπανδρέου συνεχίζουν και βαθαίνουν τις Κεϋνσιανές μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε ο Καραμανλής, σε μια εποχή μάλιστα που ο Κεϋνσιανισμός είναι σε υποχώρηση σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Κι ενώ ούτε ο Μιτεράν στη Γαλλία δεν κατάφερε να επικρατήσει του καλπάζοντος νέο-φιλελευθερισμού, η κυβέρνηση Παπανδρέου αντιστάθηκε ως το τέλος. Ως αντίδραση στο «λαϊκισμό» του Παπανδρέου άνθισε το «εκσυγχρονιστικό» ρεύμα Σημίτη, το οποίο όμως είχε το ιδιάζον χαρακτηριστικό να θέλει μεν τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας επί τη βάσει ενός νέο-φιλελεύθερου προγράμματος, αλλά όχι κι ένα ριζικό εκσυγχρονισμό και αναδιάρθρωση της άμυνας της χώρας προκειμένου να ενισχύσει την αποτρεπτική της ισχύ στο Αιγαίο και τη Κύπρο.

Η «γενιά» κράτησε όμως καλά. Ενίσχυσε το κράτος της από θέσεις κυβερνητικής εξουσίας, έφτιαξε νόμους για τη διασφάλιση των νέων προνομίων της, αγόρασε μετοχές στο χρηματιστήριο (κι έκλαψε όταν αυτές έπεφταν), αγόρασε ακίνητα και έκρινε προσφορές προμηθειών για τα μεγάλα έργα του έθνους κλπ. και, κάτι που είναι επίσης άξιον προσοχής, η «γενιά», συνεχίζοντας της παράδοση, πολύ λίγο ή καθόλου ασχολήθηκε με τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Η γραμμή του 1974 καλά κρατεί: «όχι ασχολία με τα εθνικά ζητήματα, μη μας πουν και εθνικιστές!». Με κατέπληξε, για παράδειγμα, η άγνοια της κας Δαμανάκη για το κυπριακό όταν διάβασα μια επιφυλλίδα της στο Βήμα της Κυριακής όταν δημοσιοποιήθηκε το πρώτο σχέδιο Ανάν το 2002. Η «γενιά» δεν γνωρίζει διεθνείς σχέσεις και δεν είχε ποτέ στρατηγική ανάλυση του ελληνικού χώρου στην ανατολική Μεσόγειο. Εύκολα, έτσι, χειραγωγήθηκε κι έγινε η εγχώρια μεταπολιτευτική δομή του νέου τύπου της ξένης εξάρτησης. Γνωρίζει, όμως, από κράτος, κόμματα και μηχανισμούς αυτού του είδους, οι οποίοι εκπαιδεύουν τους φορείς τους σε πολύ συγκεκριμένες μεθόδους διαχείρισης λαϊκής περιουσίας και πολιτικών διακυβευμάτων. Γιατί, λοιπόν, η «γενιά» στραβομουτσουνιάζει όταν της απευθύνονται κατηγορίες ότι όταν ήταν στην εξουσία δεν έκανε και τίποτε το πολύ διαφορετικό απ’ τις Δεξιές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων της διαπλοκής της στη κατάχρηση της εξουσίας;

Σήμερα...

Η «γενιά» αποτέλεσε τη βασική πολιτική τάξη στήριξης των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, εσωτερικεύοντας και εξυπηρετώντας, συνειδητά ή ασυνείδητα, το ξένο παράγοντα, άρα, η συμβολή της στα αιτήματα εκσυγχρονισμού και ανεξαρτησίας της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους είναι πολύ αμφιλεγόμενη. Εγκλωβισμένη ακόμα μέσα στους ίδιους κομματικούς σχηματισμούς που γέννησε η μεταπολίτευση, δηλαδή, να μην το ξεχνάμε, το δράμα του κυπριακού ελληνισμού, αδυνατεί να κάνει μια στρατηγική πολιτική ανάλυση της σημερινής συγκυρίας και να δει ότι έφτασε, πάνω απ’ όλα, το τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου, δηλ. το τέλος μιας πολιτικής εξάρτησης από τη πράξη βίας του τουρκικού (ΝΑΤΟϊκού) στρατού ενάντια στη Κυπριακή Δημοκρατία το καλοκαίρι του 1974. Μόνο όταν το ελληνικό κράτος χειραφετηθεί από την ήττα του 1974 θα μπορέσει να ανακάμψει ως τέτοιο και να χτίσει μια νέα δημοκρατία. Έχει αυτή η συγκεκριμένη «γενιά» κατανοήσει το ιστορικό και διεθνολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο άρχισε να συζητιέται στα σοβαρά μια «λύση» του κυπριακού σήμερα; Αλήθεια, έχει η ίδια η κυβερνώσα τάξη της Ελλάδας κατανοήσει τις στρατηγικές, περιφερειακές και διεθνολογικές συνιστώσες της σημερινής ιστορικής συγκυρίας; Αν το έχει καταλάβει, τότε θα πρέπει να ενστερνιστεί μια σειρά από αιτήματα.

Το αίτημα που θέτει η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα εκσυγχρονιστικό και πάει πέρα απ’ τον μεταπολιτευτικό πολιτικό και οικονομικό κύκλο πραγμάτων. Η ελληνική κοινωνία απαιτεί εκσυγχρονισμό του ελληνικού Πανεπιστημίου, εξορθολογισμό του προγράμματος σπουδών και βιβλιοθήκες που να ανταγωνίζονται ευθέως τα καλύτερα Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Απαιτεί παραγωγικοποίηση της τεράστιας υδροκέφαλης κρατικής υδρίας και κατάργηση παρωχημένων νόμων που, με το πρόσχημα της ελευθερίας – σάμπως τάχατες η Ελλάδα σήμερα να κινδυνεύει από φασισμό – καταπατούν και καταστρέφουν κτιριακές εγκαταστάσεις που έγιναν με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Απαιτεί ενδυνάμωση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας και παραπέρα εκσυγχρονισμό της, ένας εκσυγχρονισμός που πρέπει να λάβει χώρα ταυτόχρονα με τον εκσυγχρονισμό των δομών του κράτους και της οικονομίας. Ο Έλληνας και η Ελληνίδα σήμερα αιτούν να έχουν ένα κράτος στην υπηρεσία των αναγκών τους, κι όχι στην υπηρεσία του ληστρικού κρατικού διαχειριστή και του κομπραδόρικου κεφαλαίου. Ένα κράτος στο οποίο να λειτουργούν οι υπηρεσίες και να εξυπηρετούν το πολίτη, με μια αλλαγμένη ηθική και κουλτούρα της δημόσιο-υπαλληλίας σε ένα ηλεκτρονικοποιημένο πλαίσιο διαχείρισης της κρατικής μηχανής. Η εκμετάλλευση και ορθολογική χρησιμοποίηση των νέων τεχνολογιών έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στην Ελλάδα την ανάκτηση του χαμένου έδαφος που οφείλεται στην ιστορική απουσία μιας αστικής, βιομηχανικής τάξης-οργανωτή του κράτους και της κοινωνίας. Αλλά για να συμβεί αυτό, χρειάζεται μια νέα γενιά ανθρώπων, μια νέα κυβερνώσα πολιτική τάξη. Αυτό δεν το είδε η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» τότε που έπρεπε, το 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντενκτάς, το 1991 με το λεγόμενο «Μακεδονικό», το 1992 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το 2002 με το σχέδιο Ανάν και σήμερα με τη κρίση του δικομματισμού. Γιαυτό και ο θετικός της ρόλος στη ιστορία της μεταπολίτευσης είναι πολύ αμφιλεγόμενος.

* vfouskas@unipi.gr

----------------------------------------------------------------------

Ομιλία Λυσσαρίδη Πολεμικό Μουσείο 12.11.2008

Ομιλία Δρα Βάσου Λυσσαρίδη στην Αθήνα στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα: “Κύπρος: Ώρα μηδέν. Το Σχέδιο Ανάν επιστρέφει»

12.11.2008

Όταν η πατρίδα είναι μοιρασμένη

Όταν πατρογονικές εστίες δημοπρατούνται από τους σφετεριστές

Όταν πολυχιλιόχρονη πολιτισμική παράδοση δολοφονείται

Όταν μνημεία, ναοί και εκκλησιές βιάζονται, εξευτελίζονται, ερειπώνονται

Όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προκαλείται

Όταν οι γερο-Μίχαλοι της προσφυγιάς διαμαρτύρονται από τα προσφυγικά μνήματα

Όταν ο Μούσκος από το αιχμάλωτο ηρώο στην Έπεια μας λοιδωρεί

Όταν ο Μάτσης προτιμά να παραμένει άταφος

Όταν ο Κανάρης οργίζεται γιατί τ΄αχνάρια του στη Λάπηθο ποδοπατούνται από τους ξένους

Όταν οι κατακτητές και οι σύντροφοι τους απαιτούν λύση δύο κρατών, δυο λαών, ισότιμο συνεταιρισμό άνισων ποσών,

Όταν επιχειρείται αναβίωση αποικιοκρατικών δομών,

Όταν οι ρεαλιστές προσφέρουν γην και ύδωρ

Όταν τα φυλακισμένα μνήματα είναι πιο οδυνηρά φυλακισμένα σε ελεύθερες φυλακές και φυλακισμένη αντρειοσύνη

Τότε η ιεράρχηση προτεραιοτήτων και καθηκόντων γίνεται εξόφθαλμη και υποβάλλεται από την φύση του προβλήματος.

Το Κυπριακό δεν είναι μια διακοινοτική διαμάχη.

Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής, καταπάτησης της ανεξαρτησίας μιας χώρας μέλους του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε. και των δικαιωμάτων ενός λαού με πολυχιλιόχρονη παρουσία στα Κυπριακά χώματα.

Κι εμείς ταπεινοί απόγονοι του Ονήσιλλου, του Ζήνωνα, του Ρε, του Αυξεντίου δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα χώματα που φιλοξενούν Ομηρικές, κλασσικές Βυζαντινές και νέο-Ελληνικές παραδόσεις.

Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτική διαμάχη γιατί εμείς όχι μόνο δεν αμφισβητούμε αλλά είμαστε εγγυητές για τα δικαιώματα ακόμα και τα προνόμια των Τουρκοκυπρίων. Όμως απορρίπτουμε την πολυαποικιοποίηση, τα ξένα κηδεμονικά δικαιώματα, την ξένη στρατιωτική παρουσία με πρόσχημα δήθεν την προστασία των Τουρκοκυπρίων.

Απορρίπτουμε προτάσεις που μας καθιστούν δεύτερης τάξης πολίτες στη δική μας πατρίδα με όλους τους άλλους Ευρωπαίους πολίτες να έχουν στην Κύπρο τα δικαιώματα που κατοχυρώνει το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και μ΄εμάς να τα ασκούμε σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη πλην της δικής μας πατρίδας.

Ασφαλώς η λύση πρέπει να προκύψει από τους γηγενείς κατοίκους της Κύπρου. Όμως αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον τερματισμό της κατοχής, κηδεμονικών δικαιωμάτων της Τουρκίας και του εποικισμού.

Ο Ταλάτ, όπως και ο Ντενκτάς πριν, δεν εκπροσωπούν τα Τουρκοκυπριακά συμφέροντα αλλά συμπεριφέρονται ως γκαουλάϊτερς της Άγκυρας. Πρόσφατα ο Ταλάτ δήλωσε δημοσίως ότι ακόμα και για να παρακαθήσει στις συνομιλίες χρειάζεται την άδεια της Άγκυρας.

Ο μύθος για χαμένες ευκαιρίες είναι αφελής.

Η Τουρκική επιδρομική πολιτική ήταν προκαθορισμένη.

Η Μεγ. Βρετανία ενέπλεξε την Τουρκία στην αποικιακή περίοδο για να διασφαλίσει την δική της πολιτικοστρατιωτική παρουσία και η Τουρκία ασφαλώς άρπαξε την ευκαιρία για να επανέλθει στο Κυπριακό προσκήνιο κατά παράβαση των προνοιών της συνθήκης της Λωζάνης και να διασφαλίσει κηδεμονικό ρόλο.

Τουρκικός στόχος η διοικητική διχοτόμηση και επικυριαρχία σ΄ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια.

Αναμενόμενη η προώθηση του σχεδίου

Έτσι δεν μας τους έφερε κατά το τραγούδι η αγαπημένη θάλασσα της Κερυνείας.

Κανένας δεν τους έφερε

Η θάλασσα αγαλήνευτη βογγούσε

Ο Ποσειδώνας γερασμένος

και με την τρίαινα κουλή

αδικαταριόταν τις μοίρες

και τους άμοιρους

Ξέγνοιαστοι οι νεο-αχαιοί

ή και με πρόσφορα ντροπής

καλοδεχόντουσαν τους νεοπέρσες

που ούτε Πέρσες καν δεν ήσανε.

Οι αρχαίοι θεοί και τα αρχαία

κάστρα βρέθηκαν ξαρμάτωτα.

Ο Εφιάλτης κυβερνούσε την Αθήνα

Στις εκκλησιές δεν πρόλαβαν

να ψάλνουνε τη υπερμάχω

που όμως κι αυτή είχε βαρεθεί

τις χωρίς πάθος πια τις ψαλμωδίες

Και τώρα βρέθηκα στο τέρμα

της πορείας

Χωρίς καν τον οβολό για ναύλα

για τον Άδη

Όμως αν άταφος γυμνόσαρκος

στην προδομένη χώρα

απομείνω

το σφάλμα θάναι πια δικό τους.

Γιατί εγώ

και άψυχος θα πολεμώ

με την ψυχή μου τώρα

αθάνατη.

Οι σοφοί της μοιρολατρίας και των εκπτωτικών τάσεων μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.

Ότι το ισοζύγιο δυνάμεων και δυνατοτήτων είναι αρνητικό και ότι πρέπει να αποδεχθούμε τα όποια σχέδια που μας προσφέρονται από τους ξένους άλλως θα οδηγηθούμε στη διχοτόμηση.

Ναι. Το είπα πολλές φορές ότι η πολιτική είναι η επιστήμη του εφικτού. Αλλά στο εφικτό περιλαμβάνεται και η διάσταση της απόφασης ενός λαού να αγωνισθεί για δίκαια κατοχυρωμένα από το διεθνές δίκαιο και η ικανότητα αξιοποίησης των εμπλεκομένων συμφερόντων. Και υπάρχουν οι δυνατότητες.

Η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και η Τουρκία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ερωτοτροπεί προς μιας μορφής Ευρωπαϊκή πορεία που εξαρτάται και από τις δικές μας αποφάσεις.

Πώς αξιοποιούμε αυτή την πραγματικότητα;

Πρώτος στόχος είναι ο εξαναγκασμός της Τουρκίας να συμμορφωθεί προς τις Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις και όχι να αφεθεί σε μια πορεία a la carte.

Γνωρίζουμε πόση σημασία αποδίδουν ξένα κέντρα αποφάσεων στον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας. Ακόμα και ο Ο.Η.Ε. υποβιβάσθηκε σε όργανο υλοποίησης σχεδίων από πλανητάρχες όπως αποδείχθηκε από την επιδιαιτησία που κακώς έγινε αποδεκτή και όπως αποδεικνύεται από τη στάση ισχυρών Ευρωπαϊκών παραγόντων που εθελοτυφλούντες αναφέρονται σε δήθεν απομόνωση των Τουρκοκυπρίων και που εν συνεχεία αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους με εισηγήσεις για απ΄ευθείας εμπόριο με τους Τουρκοκύπριους και άλλα μέτρα αναβάθμισης ενός καθεστώτος που αποτελεί δορυφορικό μόρφωμα της κατοχικής δύναμης. Αδιανόητη η εκ μέρους μας προσυπογραφή απρόσκοπτης Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας όταν παραβιάζει κάθε Ευρωπαϊκή αρχή.

Δίκαια κάποιοι αναφέρουν ότι η στασιμότητα εμπερικλείει τον κίνδυνο για διχοτόμηση.

Όμως τα νέο-ανανικά σχέδια είναι πιο αποκρουστικά.

Ισοδυναμούν με διοικητική διχοτόμηση και Τουρκική επικυριαρχία σ΄ολόκληρο τον Κυπριακό χώρο.

Και οι σοφοί της μοιρολατρίας μας υπενθυμίζουν πως είμαστε μικροί και πρέπει ρεαλιστικά να αποδεχθούμε τα νέο-ανανικά σχέδια. Κι εγώ σας υπενθυμίζω τους στίχους που αποτελούν μόνιμο βίωμα μας.

Μούπαν

Είσαι μικρός. Αν κάνεις ένα ακόμα βήμα

θα σ΄αφανίσουν

Είπα. Αν δεν το κάνω θα

είμαι ακόμα πιο

μικρός.

Δυστυχώς δεν διδαχθήκαμε από τα σφάλματα του παρελθόντος.

Τη συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου με τις φυλετικές διακρίσεις και το μη λειτουργικό σύνταγμα και προβλεπτή την ανωμαλία.

Τις συνεχώς μονόπλευρες παραχωρήσεις με την φρούδα ελπίδα ότι έτσι θα οδηγηθούμε σε λύση ή θα αποκαλύπταμε την Τουρκική αδιαλλαξία και θα διασφαλίζαμε πιέσεις προς την Τουρκία.

Το αποτέλεσμα ήτο μια συνεχής μετατόπιση των πλαισίων λύσης για ικανοποίηση των συνεχώς αναβαθμιζομένων απαιτήσεων της Τουρκίας. Να μη μας διαφεύγει ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρκτο αγώνα.

Και μετά την κατοχή συνεχίσθηκε η ίδια πολιτική και η αποδοχή διαδικασίας διακοινοτικού διαλόγου που πρόβαλλε το Κυπριακό ως διακοινοτική διαμάχη και πρόσφερε άλλοθι στην Τουρκία και αποτελούσε εκτροπή από την ουσιαστική υφή του Κυπριακού.

Ο Μακάριος αντιλαμβανόμενος την εκτροπή στην τελευταία ομιλία του στην πλατεία Ελευθερίας δήλωνε ότι ο διακοινοτικός διάλογος διέδραμε τη χρησιμότητα του, ότι οι υποχωρήσεις ξεπέρασαν το όριο ασφάλειας και όποιος επιθυμεί λύση πρέπει να στραφεί προς πιέσεις προς την Τουρκία.

Πού βρισκόμαστε σήμερα;

Ενώ ορίσθηκαν επιτροπές και ομάδες εργασίας με στόχο την προπαρασκευή για εύρεση κοινού εδάφους, άρχισαν οι διακοινοτικές συνομιλίες χωρίς τις προϋποθέσεις που ομόφωνα είχαμε καθορίσει. Προκαλεί αγωνία το γεγονός ότι από Τουρκικής πλευράς και από μερικές Ελληνοκυπριακές ηγεσίες γίνονται δηλώσεις ότι το πλαίσιο έχει ήδη συμφωνηθεί. Ποιο πλαίσιο; Το πλαίσιο των προεκλογικών δεσμεύσεων για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, των θεσμών, της οικονομίας θα τερματίζει την κατοχή, την ξένη στρατιωτική παρουσία και κηδεμονικά εγγυητικά δικαιώματα και θα διασφαλίζει τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους ή στη βάση δυο λαών, δυο κρατών, παρθενογένεση, νέο συνεταιρισμό και πολιτική ισότητα κοινοτήτων; Αγωνιώ γιατί έγιναν ολισθήματα με αναφορά σε κοινό ανακοινωθέν για Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος, συνεταιρισμό και δημιουργία μιας ομόσπονδης κυβέρνησης. Λάθη που ελπίζω έγιναν αντιληπτά όπως διαφαίνεται από την ικανοποίηση ότι το ανακοινωθέν δεν περιλήφθηκε στα έγγραφα του Ο.Η.Ε.

Αδιανόητος ο φυλετικός διαχωρισμός σε οποιαδήποτε χώρα. Δεν θα δεχθούμε Μπαντουστάνς που απέρριψε και φυλακισμένος ο Μαντέλα. Και κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλει μια τέτοια λύση.

Ούτε και αποδεκτός ο συνεταιρισμός που απορρίφθηκε ήδη από το 1964.

Όταν οι Τουρκοκύπριοι πιεζόμενοι από την Άγκυρα απεχώρησαν από τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι το καθεστώς Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν συνεταιρικό και ότι ο Μακάριος αντιπροσώπευε μόνο τους Ελληνοκύπριους και ο Κουτσιούκ (ο Τούρκος αντιπρόεδρος) τους Τουρκοκύπριους. Όλες οι χώρες του κόσμου αποδέχθηκαν ότι υπήρχε μόνο μια Κυπριακή κυβέρνηση και ότι ο Μακάριος (και όλοι οι μετέπειτα προέδροι) ήταν πρόεδρος όλων των Κυπρίων και ολόκληρης της Κυπριακής επικράτειας.

Άλλο συνεταιρισμός και άλλο η εγγυημένη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στα πολιτειακά όργανα ακόμα και η κατοχύρωση προνομίων τα οποία έγιναν ήδη αποδεκτά. Ούτε ασφαλώς είναι δεκτή η εκ περιτροπής προεδρία και μάλιστα χωρίς να έχει συμφωνηθεί ο τρόπος εκλογής και κοινοί εκλογικοί κατάλογοι.

Ανεξαρτήτως της τελικής απόφασης το έγκλημα του εποικισμού είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και δεν είναι δυνατόν a priori να νομιμοποιηθεί. Ασφαλώς τελικός άρχων ο λαός ο οποίος για να ασκήσει αποτελεσματικά αυτό το δικαίωμα πρέπει να είναι ενημερωμένος για τη βάση της λύσης. Και επισείουν την διχοτόμηση για να επιβάλουν Αλεξανδρεττοποίηση.

Ο απλός άνθρωπος. Ο δάσκαλος πολιτικών και αρχόντων έχει τον τελευταίο λόγο.

Κι εσύ αδελφέ

μ΄εκείνα τα ατέλειωτα τα

ροζιασμένα χέρια

Τι καρτεράς;

Αν μια σφαλιάρα δώσεις στον

πλανήτη

Οι πληγωμένες ρύμες

θα γιομίσουν ένα

ολάκαιρο ουρανό.

Συνοψίζω.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Η Τουρκία υποψήφια χώρα.

(α) Να απαιτήσουμε άμεση συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της.

(β) Αν όχι να μη επιτρέψουμε συνέχιση Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας a la carte.

(γ) Να δημιουργήσουμε τις όσο το δυνατό ευρύτερες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε.

(δ) Να αξιοποιήσουμε τις ήδη υπάρχουσες (Ρωσία, Κίνα, τρίτες χώρες).

(ε) Να είμαστε σαφείς στις διεκδικήσεις μας. Επαναλαμβάνω. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρχτο αγώνα.

(στ) Να προβάλλουμε τις απαιτήσεις μας στα διεθνή και Ευρωπαϊκά σώματα με σαφήνεια. Αν εμείς επιδεικνύουμε διάθεση εκπτώσεων οι άλλοι δεν θα είναι βασιλικότεροι του βασιλέως.

(ζ) Να διαφυλάtτουμε την έννοια που είναι σύμφυτη του κράτους για κυριαρχία. Διττή πηγή προέλευσης (ομάδες, κοινότητες, κράτη) ισοδυναμεί με διττή κυριαρχία και αυτό δεν θεραπεύεται ούτε με συνταγματικές πρόνοιες.

(η) Οι μονόπλευρες υποχωρήσεις οδηγούν σε συνεχή μετάθεση των ορίων αναζήτησης λύσης

Το κατάλοιπο εξουσίας ανήκει στην κεντρική κυβέρνηση, άλλως συζητούμε για συνομοσπονδία. Έτσι είναι αδόκιμη η συζήτηση των εξουσιών της κεντρικής κυβέρνησης ότι η κυριαρχία είναι μια.

(θ) Να υπάρχει συντονισμός με την Ελλάδα

(ι) Ο λαός να ενημερώνεται. Κρίνεται η τύχη του. Δεν υπάρχει εντολή εν λευκώ.

(ιε) Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική μας σημασία

(ιβ) Να επαναδημιουργήσουμε τις στενές σχέσεις με την περιοχή.

Στόχος να είναι όχι η προσαρμογή μας στις Τουρκικές αξιώσεις.

(ιγ) Να πείσουμε τους Τουρκοκύπριους ότι η κοινή πορεία προϋποθέτει ελεύθερη από ξένους πατρίδα

(ιδ) Να ενισχύσουμε την άμυνα μας

Η λύση που θα προκύψει θα είναι πολιτική. Όμως πολιτική γυμνή από άμυνα είναι ανίσχυρη.

Βρίσκομαι στη μητρόπολη του Ελληνισμού και θα επαναλάβω. Το θεωρώ άτοπο να αναφέρομαι σε αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη αφορά ξένους. Οι ομόαιμοι συστρατεύονται σ΄ένα κοινό αγώνα. Άλλωστε τα εθνικά θέματα είναι συγκοινωνούντα αγγεία, δεδομένου ότι κοινή πηγή κινδύνου, είναι ο Τουρκικός επεκτατισμός.

Και δεν θέλω παρερμηνείες. Δεν έχουμε αντιδικία με λαούς, αλλά με κυβερνητικά σχήματα και πολιτικές.

Φιλία και κατοχή είναι έννοιες ασυμβίβαστες.

Το είπα εκατοντάδες φορές. Μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με δουλεία.

Σεβόμαστε την εθνική οντότητα όλων. Λαών και κοινοτήτων

Απαιτούμε σεβασμό και στην δική μας.

Και δεν θα υποκύψουμε σε πνευματική τρομοκρατία με άτοπους χαρακτηρισμούς.

Θα προασπίσουμε το εθνικό μας είναι και θα προστατεύσουμε και το εθνικό είναι των Τουρκοκυπρίων.

Αν το ν΄αγωνίζεσαι για εθνική επιβίωση, για αξιοπρέπεια, για ελευθερία είναι εθνικισμός δηλώνω ένοχος.

Όμως σας συμβουλεύω

Μην ακουμπήσεις σ΄ αυτό το

χώμα

Θα σ΄ αφανίσει η οργή του

Νερό απ΄ τη βρύση της

Λαπήθου μη

γευτείς.

Πικρό αφιόνι θα

πικρολυώσει

Τα πικραμένα σωθικά σου.

Μην ξαποστάσεις στη

σκιά του πεύκου

της Καντάρας

ηφαίστειο θα σε πυρώσει

η αλυσοδεμένη η

σκιά του.

Λεμόνι απ΄τον Καραβά

γλυκοπατάτα απ΄ το

Καρπάσι

σε ορμηνεύω μη,

να μη τα δοκιμάσεις

Της ορφανιάς το αφιόνι

τάχει σημαδέψει.

Αέρα όταν φυσάει απ΄ τον

βορρά.

μην ανασάνεις.

Θάναι στο λέω η τελευταία

σου πνοή.

Ένα σου μένει.

Το χώμα ν΄ αναδέψεις

με τη δική σου οργή

Τη ξένη μπόχα από

τον Κεφαλόβρυσο εσύ

ν΄ αποδιώξεις

Αν στην Καντάρα θ΄

ανεβείς για συντροφιά

νάχεις αρχαίους θεούς

και απροσκύνητα ορμάνια

Στο απροσκύνητο Καρπάσι

απροσκύνητος να πας

τον άνεμο

Και τον βοριά στης

λευτεριάς την κολυμβύθρα να βαφτίσεις,

Τότε θα ζεις

----------------------------------------------------------

12.11.2008. Ομιλία Αρσένη Πολεμικό Μουσείο

Ομιλία Γεράσιμου Αρσένη με θέμα:

«Κύπρος ώρα μηδέν. Το Σχέδιο Ανάν επιστρέφει;»

σε εκδήλωση που διοργάνωσαν

το Σωματείο «Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου» (Σ.Α.Κ.) και

η «Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για ελεύθερη Κύπρο»

(Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.)

Αθήνα, Πολεμικό Μουσείο, Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που έχουν πάψει, από πολύ καιρό, να ενημερώνουν ολόπλευρα το λαό μας, ασκούν επιλεκτική πολιτική, και στην επιλεκτική πολιτική πληροφόρησης έχουν αποφασίσει ότι τα διεθνή θέματα, τα εξωτερικά, τα εθνικά θέματα της πατρίδας μας δεν αξίζουν και πολύ συζήτηση.

Το δημοκρατικό αυτό έλλειμμα πρέπει να το καλύψουμε με αυτού του τύπου εκδηλώσεις, συζητήσεις και ενημέρωση του κόσμου. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές της εκδήλωσης.

Μιλώντας μετά από τις εισηγήσεις δύο εκλεκτών φίλων από την Κύπρο, πρέπει να σας πω ότι ως Έλληνας πολίτης δεν αισθάνομαι άνετα. Αισθάνομαι βαριά την ευθύνη του Έλληνα για την τραγωδία στην Κύπρο. Είναι μεγάλη η ευθύνη μας αυτή. Αλλά δεν πρέπει να απογοητεύονται τα αδέρφια μας στην Κύπρο. Πέρα από τα λάθη που έγιναν, πέρα από τα λάθη πολιτικών και κυβερνήσεων, ο ελληνικός λαός είναι μαζί με τον κυπριακό λαό και στις δύσκολες στιγμές, στην κρίση, θα είμαστε όλοι μαζί, μην το ξεχάσετε αυτό.

Το θέμα της συζήτησης είναι «Κύπρος ώρα μηδέν» Φοβάμαι ότι είναι ένας αισιόδοξος τίτλος. Έχουμε περάσει το μηδέν, έχουμε κατρακυλήσει μια ολισθηρή κατηφόρα και χρειάζεται μεγάλη, πολύ μεγάλη προσπάθεια, να ανέβουμε την ανηφόρα και να φθάσουμε σε ένα σημείο όπου θα μπορούμε πάλι επί μηδενικής βάσης να δούμε τα πράγματα και να αποκαταστήσουμε τις αδικίες που έχουν ήδη γίνει.

Δεν θέλω να μπω στην ουσία του θέματος επειδή ήδη έχει αναλυθεί αλλά θέλω να πω τούτο εδώ: Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν οι επιλογές για τις πολιτικές μας ηγεσίες ήταν διαφορετικές. Σήμερα, έτσι που κάθομαι δίπλα στον αγαπητό μου Βάσο Λυσσαρίδη, σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τον Ελληνισμό και την Κύπρο εάν στο παρελθόν στο τιμόνι βρισκόταν ο Βάσος Λυσσαρίδης.

Το λέω αυτό γιατί θέλω να υπαινιχθώ ότι οι επιλογές των πολιτικών ηγεσιών δεν είναι μια ουδέτερη, μηχανιστική κίνηση. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα πράγματα πήγαν προς την κατεύθυνση που έχουν πάει, μέχρι στιγμής. Και θέλω να θέσω το εξής δύσκολο ερώτημα σε εσάς: Εμείς που αντιστεκόμαστε, εμείς που είμαστε αντίθετοι στο Σχέδιο Ανάν, εμείς που επιμένουμε σήμερα ότι σωστά είπε ο Κυπριακός λαός «όχι», εμείς που επιμένουμε για μια άλλη πορεία, ποιοι είμαστε; Είμαστε, όπως ένας γνωστός δημοσιογράφος, γνωστού δημοσιογραφικού συγκροτήματος μας λέει, «οι κουρασμένοι πατριώτες μιας παρωχημένης εποχής», είμαστε οι ΔονΚιχώτες που πολεμάμε ανεμόμυλους ή είμαστε, έστω, καλοπροαίρετοι αλλά αφελείς ουτοπιστές, έξω από τη σύγχρονη πραγματικότητα;

Φίλοι και φίλες, δεν είμαστε τίποτα από αυτά. Είμαστε πολίτες που πιστεύαμε και πιστεύουμε σε ορισμένες βασικές αρχές και έχουμε μια άλλη αντίληψη για την εθνική στρατηγική, για τον ρόλο και τον προορισμό του Ελληνισμού, στην Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη, στην Ανατολική Μεσόγειο, για την ειρήνη, για την ανάπτυξη, για τη συνεργασία των λαών. Έχουμε μια διαφορετική στρατηγική και αντίληψη. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε ότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να συγκροτήσουμε μια ενιαία, εθνική στρατηγική του ελληνισμού που θα αντιμετωπίσει επιτέλους αυτές τις προκλήσεις και θα δώσει έναν άλλο ρόλο στον Ελληνισμό σήμερα.

Γι΄ αυτό και το Κυπριακό πρόβλημα και οι διαφορές επάνω στο Κυπριακό δεν είναι διαφορές τακτικής, δεν είναι αν θα ακολουθήσουμε την α΄ ή β΄ πορεία στις διαπραγματεύσεις. Είναι βαθύτατα πρόβλημα διαφορετικής προσέγγισης στην έννοια στρατηγικής.

Και πού μας πήγε η πολιτική που έχουμε ακολουθήσει μέχρι σήμερα; Αρχίσαμε συζητήσεις από το 1974 και, λίγα χρόνια αργότερα, κάναμε τη μεγάλη οδυνηρή παραχώρηση για τη δικοινοτική ομοσπονδία. Και η δικοινοτική έγινε διζωνική και σήμερα έχουμε ολισθήσει σε μια θέση που συζητάμε, σχεδόν ανοικτά, για τη δημιουργία δύο κρατών στην Κύπρο, σε μια χαλαρή συνομοσπονδία με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων που λένε ότι είναι οι κοινότητες δύο διαφορετικών λαών. Αυτό το καταφέραμε με την πολιτική της διολίσθησης, με ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι στις διαπραγματεύσεις και με συνεχείς υποχωρήσεις.

Υπάρχει εναλλακτική. Υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Σε όλη αυτή την πορεία, από το 1974 μέχρι σήμερα, είχαμε συνεχώς υποχωρήσεις τη μια μετά την άλλη και είχαμε σημειώσει μόνο δύο πρόσκαιρες επιτυχίες: η μία ήταν η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. χωρίς τη λύση του Κυπριακού και η άλλη ήταν η καθιέρωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου. Ήταν πρόσκαιρες επιτυχίες γιατί το φοβικό σύνδρομο, η έννοια της στρατηγικής που ακολουθούμε τώρα ως ελληνισμός, έκανε αυτά τα πλεονεκτήματα ουσιαστικά βαρίδια σ΄ εμάς.

Είχαμε πει ότι η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. θα βοηθούσε τη λύση του Κυπριακού και θα πιέζαμε εμείς την Τουρκία, στην πορεία της προς την Ε.Ε., να κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις που πρέπει να κάνει ένα κράτος – μέλος της Ε.Ε. Και τι έγινε; Οι συζητήσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε. συνεχίζονται, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει μέλος – κράτος της Ε.Ε. και εμείς δεν είχαμε το θάρρος, δεν είχαμε το σθένος, δεν είχαμε τη στρατηγική να προβάλουμε αρνησικυρία στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Κι έτσι, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. έχει γίνει βαρίδι, μια σειρά πιέσεων από την Ε.Ε. για περαιτέρω παραχωρήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας στις αξιώσεις της Τουρκίας.

Το δεύτερο, το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Το Δόγμα του ΕΑΧ δεν είναι μόνο αμυντική έννοια αλλά στοιχείο μιας άλλης εθνικής στρατηγικής, ότι μια είναι η καρδιά του Ελληνισμού : Ελλάδα – Κύπρος – ομογένεια στο εξωτερικό χτυπούν με μια καρδιά. Και ακόμα και στην υπαρκτή απειλή, η άμυνα είναι ενιαία: Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος. Και η άμυνα δεν είναι μόνο στρατιωτική. Έχει σημασία για την εθνική στρατηγική του Ελληνισμού η αμυντική, η πολιτική, η πολιτιστική και οικονομική παρουσία του Ελληνισμού στα Βαλκάνια, στη Μαύρη Θάλασσα στη Νοτιο-ανατολική Μεσόγειο. Δεν αποκτά μόνο η άμυνά μας βάθος αλλά και η οικονομική μας διάσταση μας δίνει τη διαπραγματευτική δύναμη για να παίξει ο Ελληνισμός τον στρατηγικό του ρόλο στην περιοχή.

Το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα δεν ήταν πυροτέχνημα, όπως ισχυρίζεται σήμερα ο νυν υπουργός Άμυνας της Κύπρου. Το θεωρώ προσβολή για τους έλληνες αξιωματικούς και οπλίτες που πέταξαν τα αεροπλάνα πάνω από την Κύπρο και με κίνδυνο τη ζωή τους συμμετείχαν σε αερο-ναυτικές ασκήσεις στην Κύπρο, για τους αλεξιπτωτιστές που έπεσαν στην Κύπρο για να δώσουν σάρκα και οστά στο Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Και ήταν εκδήλωση της ισχυρής παρουσίας του Ελληνισμού όταν, εκ μέρους του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, διαπραγματεύθηκα και στη Συρία και στο Ισραήλ διπλωματικές και αμυντικές συνεργασίες για να παίξει η Ελλάδα διαπραγματευτικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, ένα ρόλο που τον εγκαταλείψαμε και τον παίζει σήμερα η Τουρκία.

Αλλά από το 2000 και μετά οι ασκήσεις τερματίστηκαν. Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου μένει μόνο στα χαρτιά. Και αυτό το πλεονέκτημα το εγκαταλείψαμε.

Τι γίνεται λοιπόν τώρα; Εγώ πρέπει να σας το πω ξεκάθαρα ότι φοβάμαι, έτσι που πάνε οι διαπραγματεύσεις, θα οδηγήσουμε τον Κυπριακό λαό σε ένα απαράδεκτό δίλημμα: ή θα δεχθεί μια λύση «τύπου Ανάν», συν πλην με κάποια κερασάκια, ή θα δεχθεί την απειλή της ουσιαστικής διχοτόμησης και της αναγνώρισης των κατεχομένων ως ανεξάρτητο κράτος. Δηλαδή, θα βάλουμε στον Κύπριο το δίλημμα ή να αυτοκτονήσει ή να οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν είναι αυτός ο ρόλος των πολιτικών ηγεσιών. Ο ρόλος των πολιτικών ηγεσιών είναι να δείξει το δρόμο για μια άλλη στρατηγική που δεν θα φέρει τον Κύπριο μπροστά σε αυτό το δίλημμα. Και υπάρχει αυτή η στρατηγική.

Τι μπορεί να γίνει; Πέντε απλά βήματα επειδή δεν θέλω να πάρω περισσότερο χρόνο.

1. Μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών πρώτου κεφαλαίου - που κακώς άρχισαν αλλά εν πάση περιπτώσει άρχισαν – να διακοπούν οι συνομιλίες. Εφ΄ όσον βασικές αρχές δεν γίνονται δεκτές, οι συνομιλίες δεν πρέπει να συνεχισθούν.

2. Συντονισμένη εκστρατεία ενημέρωσης της διεθνούς κοινότητας για το πώς ακριβώς έχει η κατάσταση. Να ξαναθυμίσουμε στη διεθνή κοινότητα ότι το πρόβλημα προκύπτει από την εισβολή και κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους – μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Μια λύση πρέπει να στηρίζεται στην αρχή ότι η κυριαρχία είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη και ότι η λειτουργία της Δημοκρατίας στηρίζεται σε δημοκρατικές αρχές και βάσεις που αναγνωρίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το δικαίωμα των πολιτών να κινούνται ελεύθερα μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία, να έχουν πρόσβαση στην απόλαυση της περιουσίας τους. Η λύση πρέπει να προβλέπει την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, τον οριστικό τερματισμό του προβλήματος των εποίκων και την κατάργηση των - αποικιακού περιεχομένου - εγγυητικών παρεμβατικών δικαιωμάτων τρίτων χωρών. Αυτή την ενημέρωση πρέπει να κάνουμε. Αλλά για να γίνουν αυτά πρέπει να προχωρήσουμε και στο τρίτο βήμα.

3. Πρέπει να σχηματίσουμε ένα αρραγές πατριωτικό μέτωπο Ελλάδα – Κύπρος και Ομογένεια για να αποκτήσουμε αξιοπιστία και να προχωρήσουμε. Τον τελευταίο καιρό έχει επέλθει μια ψυχική απόσταση ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Κάποτε λέγαμε συναποφασίζουμε για το μέλλον του Ελληνισμού, αυτό είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993, σήμερα λέμε η Κύπρος αποφασίζει και εμείς στην Ελλάδα στηρίζουμε αυτό που αποφασίζουν στην Κύπρο. Όχι. Θα συναποφασίσουμε και θα είμαστε και πάλι δυναμικά, ψυχικά, και πολιτικά μαζί.

4. Χρειαζόμαστε διαπραγματευτική δύναμη. Διαπραγματευτική δύναμη έχουμε και χαρτιά έχουμε να παίξουμε σήμερα. Το 2009 υπάρχουν πολλά θέματα στην Ε.Ε. που αν δράσουμε συντονισμένα – και δεν μιλάω μόνο για την αξιολόγηση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας αλλά για μια σειρά από άλλα θέματα – νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας και με δυνατή διπλωματική παρουσία να πατήσουμε πόδι στην Ε.Ε. για να αναβαθμίσουμε το Κυπριακό, από αυτές τις δικοινοτικές συζητήσεις σε ένα θέμα που είναι διεθνές και αφορά παράνομη εισβολή και κατοχή. Και το τελευταίο.

5. Χρειαζόμαστε συμμαχίες. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι Ελλάδα και Κύπρος. Και εδώ έχουμε ευρύτατο πεδίο δράσης. Σήμερα που υπάρχουν ρήγματα μέσα στην Ε.Ε. , που αναπτύσσονται ρήγματα ανάμεσα στην Ευρώπη, την Αμερική και τη Ρωσία, μπορούμε να βρούμε τακτικούς συμμάχους για να προωθήσουμε τις εθνικές μας θέσεις. Χρειάζεται όμως ένα άλλο όραμα, μια άλλη στρατηγική που εάν τα κόμματά μας διστάσουν να ακολουθήσουν, ας δημιουργηθεί το κλίμα από «κάτω», από το λαό που επιτέλους πρέπει να μιλήσει.

Είναι αυτό ανεδαφικό; Δεν νομίζω. Όταν αρχίσαμε την εκστρατεία εναντίον του Σχεδίου Ανάν, σχεδόν όλα τα κόμματα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, και την πρώτη φορά που κατεβήκαμε στην Κύπρο και μιλήσαμε, ήμασταν λίγοι. Και εκτός από ένα μικρό κόμμα και το Βάσο Λυσσαρίδη, στην πρώτη εκδήλωση κατά του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, οι πολιτικές ηγεσίες δεν ήταν εκεί. Ο λαός τους μετακίνησε. Έτσι και τώρα και για μια ακόμη φορά, εάν ενημερώσουμε τον ελληνικό λαό και κάνουμε συγκεντρώσεις αυτού του τύπου, νομίζω ότι ο λαός θα απαιτήσει μια άλλη εθνική στρατηγική για τον Ελληνισμό, περήφανη, με διέξοδο και με προοπτική. Γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε τον εφιάλτη, μετά από χρόνια, στο λιμάνι της Λεμεσού να «συνωστισθούν» οι Κύπριοι για να έρθουν στην Αθήνα να ιδρύσουν τη νέα Κύπρο. Δεν το θέλουμε αυτό. Θέλουμε μια ανεξάρτητη, περήφανη Κύπρο που, μαζί με την Ελλάδα, θα παίξει τον ιστορικό της ρόλο, το ρόλο του Ελληνισμού στην περιοχή μας.

-----------------------------------------------------------------------

12. 11.2008. ΟΜΙΛΙΑ ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ,

Διευθυντού Σύνταξης εφημερίδας «Φιλελεύθερος» Κύπρου,

Πολλές φορές σκέφτομαι, μήπως είναι υπερβολική η ανησυχία μας, για το σχέδιο Ανάν και μήπως έχουν δίκαιο όσοι μας κατηγορούν ότι το έχουμε δαιμονοποιήσει. Πρέπει δηλαδή να δώσουμε πίστη στις ηγεσίες μας, που λένε σε κάθε ευκαιρία, ότι σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία του 76% και ότι το σχέδιο Ανάν δεν πρόκειται να επιστρέψει. Ούτε από την πίσω πόρτα, ούτε από το παράθυρο.

Η αλήθεια όμως, είναι ότι το σχέδιο Ανάν δεν πρόκειται να επιστρέψει, διότι δεν έφυγε ποτέ. Ούτε από το μυαλό της ηγεσίας μας, ούτε από τους σχεδιασμούς των Βρετανών, ούτε από τις απαιτήσεις των Τούρκων. Και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε περισσότερο πέραν τούτου: Αυτή τη στιγμή, οι διαπραγματεύσεις για μια δήθεν κυπριακή λύση, γίνονται στο πλαίσιο των προνοιών αυτού του σχεδίου. Και η ηγεσία δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό γιατί με τους χειρισμούς της, αυτοεγκλωβίστηκε σε διαδικασίες και δεσμεύσεις, που αργά ή γρήγορα θα την οδηγούσαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Και την οδήγησαν.

Ας δούμε, πού βρισκόμαστε τώρα.

Μας έδωσε μια εικόνα, πρώτος ο Βρετανός πρέσβης σε συνέντευξη του στις 2 Μαρτίου, δηλαδή αμέσως μετά την εκλογή Χριστόφια και προτού εξαφανιστεί από το προσκήνιο…. διότι τελευταία, κρύβεται κάπως… φαίνεται αντιλήφθηκε ότι εξοργίζει τον κόσμο τόση πολλή κοροϊδία….. δηλαδή να λες ότι ψάχνουμε για μια κυπριακή λύση, αλλά σε κάθε ενέργεια να είναι πρώτος και καλύτερος ο Βρετανός πρέσβης!

Είπε λοιπόν, ότι έχουν αντλήσει διδάγματα από την αποτυχία του 2004 και «στη νέα προσπάθεια πρέπει να δράσουμε διαφορετικά». «Μελετήσαμε, είπε, το παρελθόν και καταλήξαμε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά». Στη συνέχεια, όταν για παράδειγμα μας ανακοίνωσε μαζί με την PRIO, ότι έκαναν μια οικονομική μελέτη που αποδεικνύει ότι μετά από τη λύση κάθε οικογένεια στην Κύπρο θα αυξήσει το εισόδημα της κατά πεντέμιση χιλιάδες ευρώ, αντιληφθήκαμε ότι αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να προσπαθήσουν να πλησιάσουν μια λογική διευθέτηση, που θα ικανοποιούσε στο ελάχιστο τις ανάγκες και τις ανησυχίες των Κυπρίων. Αλλά να προπαγανδίσουν μια οποιαδήποτε διευθέτηση, φτάνει να εξαπατηθεί ο λαός για να την δεχθεί. Και μάλιστα, τόσα λίγα αντελήφθησαν για τους λόγους απόρριψης του σχεδίου Ανάν, που πίστεψαν ότι θα πιάσει τόπο η προπαγάνδα με τις ανοησίες περί αύξησης του εισοδήματος.

Το δυστύχημα όμως είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι συμμετέχει και η ηγεσία μας. Αυτή τη στιγμή, γίνεται ακριβώς μια προπαγάνδα, μια μακρόχρονη πλύση εγκεφάλου, που σκοπεύει να προετοιμάσει τον κόσμο για να δεχθεί αυτά που απέρριψε το 2004.

Από τη μια, η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ και από την άλλη, η αντιπολίτευση και ο Νίκος Αναστασιάδης. Ενεργούν σαν δυο παράλληλοι άξονες και είναι οι πιο ισχυροί μηχανισμοί αυτής της προετοιμασίας.

Γιατί βγαίνει ο Δημήτρης Χριστόφιας και δηλώνει ότι αποδέχεται την εκ περιτροπής προεδρία ή ότι αποδέχεται παραμονή 50.000 εποίκων; Δεν είναι ασφαλώς τόσο αφελής για να δηλώνει δημοσίως τις προτάσεις του, πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Το κάνει γιατί θέλει να δώσει χρόνο στον κόσμο να το χωνέψει. Εξάλλου, γνωρίζει και από τις δημοσκοπήσεις, που έγιναν τελευταία, ότι ένα συντριπτικό ποσοστό των Ελληνοκυπρίων απορρίπτει την εκ περιτροπής προεδρία.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει ότι δεν αποδέχεται την συνέχιση των εγγυήσεων, οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί προσπαθούν να βρουν μια φόρμουλα για να ξεπεράσουν το εμπόδιο και αρχίζουν επαφές για να συζητηθεί η πιθανότητα διεύρυνσης των εγγυήσεων. Σκέφτονται, να γίνει κηδεμόνας της Κύπρου και το ΝΑΤΟ, μαζί με την Τουρκία. (Προσέξτε τώρα το οξύμωρο: Ιδεολογικά η κυβέρνηση δεν επιθυμεί ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, αλλά αν είναι να μας δώσουν για κηδεμονία το συζητούμε).

Εδώ, εμφανίζεται ξαφνικά ο Νίκος Αναστασιάδης, και μας καλεί να μην είμαστε τόσο ξεροκέφαλοι, και ότι θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τη διεύρυνση των εγγυήσεων. Είπε ακριβώς: «Και ιδιαίτερα τρόπους άσκησης των επεμβατικών, αν μπορούν να λεχθούν έτσι, δικαιωμάτων». Αν μπορούν να λεχθούν έτσι! Δηλαδή, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να λεχθούν τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας; Μήπως… ειρηνευτικά δικαιώματα; Όπως την ειρηνευτική επιχείρηση του ’74;

Αλλά, δεν είναι άπειρος πολιτικός ο κύριος Αναστασιάδης για να θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα στη διαπραγματευτική θέση του κυρίου Χριστόφια. Όταν μάλιστα έχουν μια άριστη συνεργασία σε όσα αφορούν τις ενέργειες για το Κυπριακό.

Πώς γίνεται λοιπόν, με μια τόσο ανοικτή στήριξη, προκλητική πολλές φορές και προσβλητική για το ρόλο της αντιπολίτευσης, να εμφανίζεται ξαφνικά και να πιέζει για περισσότερη ευελιξία; Σημειώστε μόνο ότι στην έναρξη των συνομιλιών, ο Πρόεδρος Χριστόφιας με δήλωση που κατέθεσε στην τελετή σημείωνε ότι: «η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει εξαντλήσει τα όρια της και δεν μπορεί να προχωρήσει πέραν αυτών». Την επόμενη μέρα ο κ. Αναστασιάδης, μετά από συνάντηση με τον Αλεξάντερ Ντάουνερ και μιλώντας για τις υποχωρήσεις, που πρέπει να κάνει η τουρκική πλευρά διευκρίνιζε ότι έχει και η ελληνοκυπριακή πλευρά περιθώρια υποχωρήσεων. Δηλαδή, δεν έχει εξαντλήσει τα όρια της, όπως είπε ο Πρόεδρος. «Πιστεύω, είπε ο κ. Αναστασιάδης, ότι η δική μας πλευρά πιθανό να έχει περιθώρια…». Τα λέει, λοιπόν ΚΑΙ για να προετοιμάσει τον κόσμο ώστε την ώρα της κρίσεως να έχει χωνέψει ότι όλα αυτά για τα οποία ένας λογικός άνθρωπος θα είχε αμφιβολίες, δηλαδή, εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα, εκ περιτροπής προεδρία, έποικοι και λοιπά, δεν είναι προς συζήτηση, διότι η ηγεσία, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τα έχουν ήδη συμφωνήσει, είναι τελειωμένα, δηλαδή.

Στο ίδιο πνεύμα είναι και όλες οι πλάγιες ενέργειες, σαν τις γνωστές «πλάγιες απώλειες». Όπως τις συλλήψεις δεκαέξι ατόμων στην παρέλαση της πρώτης Οκτωβρίου, επειδή, δήθεν, μοίραζαν φυλλάδια με πολιτικό περιεχόμενο.

Ή, το κεφάλαιο, που άνοιξε στην εκπαίδευση, με τα βιβλία της ιστορίας και τον στόχο της χρονιάς, που έθεσε ο υπουργός Παιδείας: Την «καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους». Από μόνη της η ιδέα προκαλεί μια ζύμωση, που εξυπηρετεί ακριβώς την προετοιμασία του κόσμου. Οι συζητήσεις που γίνονται δημιουργούν στον κόσμο την αίσθηση ότι όλα προχωρούν και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τα αποτρέψει. Εξάλλου, κι εδώ φαίνεται η συνεργασία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Γιατί, όσο κι αν αντέδρασαν έντονα, μερικοί βουλευτές και άλλοι, από το χώρο της αντιπολίτευσης, το πιο αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι: Της απόφασης του υπουργείου προηγήθηκε πρόταση του αντιπροέδρου του ΔΗΣΥ και προέδρου της κοινοβουλευτικής επιτροπής Παιδείας, Νίκου Τορναρίτη, για να κηρυχθεί το σχολικό έτος, έτος επανένωσης. Δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις, ο στόχος είναι η καλλιέργεια κουλτούρας ψευδαισθήσεων. Πρέπει, πάση θυσία, να καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση ότι εξαφανίστηκαν τα τουρκικά στρατεύματα και ο καταστροφικός ρόλος της Τουρκίας και είμαστε στο νησί μόνο οι Κύπριοι, που θα τα βρούμε μεταξύ μας, όταν ξεπεράσουμε τα ψυχολογικά μας προβλήματα.

Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι ψυχολογικό. Κι αυτό αποδεικνύεται καθημερινά από την ημέρα που ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις. Και όχι μόνο με τις θέσεις, που διατυπώνει ο Ταλάτ στο τραπέζι των συνομιλιών, αλλά και με όσα δηλώνει δημοσίως, περιφρονώντας προκλητικά κάθε χειρονομία καλής θέλησης του Προέδρου Χριστόφια. Για παράδειγμα, στο κυριότερο συστατικό αυτής της νέας πορείας, που είναι ότι αναζητείται μια λύση κυπριακή από τους δυο ηγέτες των Κυπρίων, ο Ταλάτ, χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάκτυλο, όπως κρύβονται οι δικοί μας, απαντά ότι δεν κάνει βήμα χωρίς την έγκριση της Τουρκίας και ακόμα και τις σημειώσεις που κρατά στις συνομιλίες τις στέλνει στην Άγκυρα.

Επί της ουσίας, τώρα, στις συνομιλίες, όλες οι θέσεις που βάζει η τουρκική πλευρά φανερώνουν ότι ο στόχος της δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την ομοσπονδία, ούτε με την επανένωση. Εννοώ, με το πραγματικό περιεχόμενο των όρων και όχι με τις εικονικές πραγματικότητες, που προσπαθούν διάφοροι να δημιουργήσουν.

Οι συμφωνίες, που έγιναν μέχρι τώρα, πριν αρχίσουν οι απευθείας διαπραγματεύσεις, προπάντων η συμφωνία της 23^ης Μαίου, δημιούργησαν ένα άκρως επικίνδυνο προηγούμενο: Δεν χρειάζεται να επαναλάβω την διαγραφή της πάγιας διεκδίκησης της πλευράς μας για κράτος με μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια, που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν, έστω και στο ελάχιστο, την ενότητα του τόπου και του λαού. Η συμφωνία, μόνο σε μία διεθνή προσωπικότητα, έδωσε την ευκαιρία στην τουρκική πλευρά να επιδιώκει, με δική μας πια συναίνεση, ένα χαλαρό συνεταιρισμό δυο χωριστών κρατών, που θα διατηρούν μόνο την κοινή εκπροσώπηση στους διεθνείς οργανισμούς, αλλά στο εσωτερικό δεν θα έχουν τίποτε κοινό. Ούτως ή άλλως, ούτε η Ευρώπη, ούτε τα Ηνωμένα Έθνη θα δέχονταν να έχει η Κύπρος διπλή εκπροσώπηση. Οπότε, αν δεν υπάρξει αυτό που λέμε, Μία Διεθνής Προσωπικότητα, θα είναι υποχρεωμένο το νέο κράτος να υποβάλει εκ νέου αίτηση ένταξης στους διεθνείς οργανισμούς. Αυτό όμως, δεν θα εξυπηρετούσε την ένταξη του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου. Ενώ με μια συμφωνία, θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτομάτως. Γι΄ αυτό δέχονται τη μία διεθνή προσωπικότητα και όχι επειδή επιδιώκουν την επανένωση.

Από εκείνη τη συμφωνία μέχρι σήμερα, όλες οι τουρκικές προτάσεις είναι απολύτως διχοτομικές.

Ακόμα και για τον εναέριο χώρο, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, προτείνουν ότι η αρμοδιότητα θα ανήκει στην κεντρική κυβέρνηση της ομοσπονδίας, αλλά ο έλεγχος θα ανήκει στα συνιστώντα κρατίδια. Μόνο παράφρονες όπως είπε και ο κορυφαίος συνταγματολόγος Δημήτρης Τσάτσος για τους συγγραφείς του σχεδίου Ανάν, μπορεί να σκεφτούν ότι υπάρχει πιθανότητα να λειτουργήσει κράτος με τέτοιες συμφωνίες.

Αλλά, δεν είναι τυχαίες οι τουρκικές απαιτήσεις. Απορρέουν από το σχέδιο Ανάν, το οποίο ήταν στην ίδια λογική. Έλεγε, για παράδειγμα, ότι το νέο κράτος θα έχει μια κυριαρχία, αλλά στη συνέχεια προνοούσε ότι τα συνιστώντα κρατίδια «θα ασκούν τις εξουσίες τους κυριαρχικά». Δηλαδή, εξόντωνε στην πράξη την αρχή της μίας και αδιαίρετης κυριαρχίας του κράτους. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε τέτοιες λεπτομέρειες, απλώς το αναφέρω για να πω ότι σε αυτή τη λογική κινούνται όλες οι τουρκικές θέσεις. Και η ελληνοκυπριακή πλευρά, που υποτίθεται απορρίπτει τέτοιες σκέψεις, συνεχίζει να μας λέει ότι πάμε ολοταχώς για την επανένωση.

Η αλήθεια λοιπόν, είναι ότι η ελληνοκυπριακή ηγεσία, εκτός του ότι παρέμεινε εγκλωβισμένη σε διαδικασίες, που οδηγούν σε ένα νέο σχέδιο τύπου Ανάν, είναι και παγιδευμένη στο κλίμα που δημιούργησε και στις υποχωρήσεις «καλής θέλησης» , που έκανε και δεν υπάρχει τρόπος ανώδυνης διαφυγής.

Είναι προφανές τι θα ακολουθήσει: Ήδη συγκεντρώνεται ένας μεγάλος όγκος ζητημάτων στα οποία υπάρχει τεράστια διαφορά θέσεων. Κανένας από τους εμπλεκόμενους παράγοντες δεν πιστεύει ότι μπορεί αυτές οι θέσεις να βρουν κοινή συνισταμένη, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Έτσι, οι άνθρωποι των Ηνωμένων Εθνών , και άλλοι εμπλεκόμενοι, όπως οι Βρετανοί, μελετούν με ποια φόρμουλα θα αναλάβουν, μετά την ολοκλήρωση αυτού του αδιέξοδου κύκλου συνομιλιών, να προτείνουν ιδέες για γεφύρωση των διαφορών. Ασφαλώς, αυτή τη φορά, ούτε επιδιαιτησία θα υπάρξει, ούτε ολοκληρωμένο σχέδιο από τον ΟΗΕ. Αλλά, οι προτάσεις για γεφύρωση των διαφορών, θα αποτελούν ουσιαστικά μια επανάληψη του σκηνικού, της προ του 2004 περιόδου. Μόνο που τώρα θα φέρουν τη σφραγίδα των Χριστόφια - Ταλάτ.

Πού μπορεί να οδηγήσει αυτό, όταν ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας γνωρίζει ότι τόσο ο Πρόεδρος Χριστόφιας, όσο και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, αλλά και η τουρκική πλευρά, αποδέχονται το σχέδιο Ανάν. Διότι, να σας θυμίσω ο κ. Χριστόφιας είχε απορρίψει το σχέδιο, όχι γιατί διαφωνούσε με τη φιλοσοφία και τις ιδέες του, αλλά όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ( σε δημοσιογραφική διάσκεψη στις 22 Απριλίου 2004 ) ήθελε να δοθεί χρόνος με μια «αναβολή για μερικούς μήνες», ώστε να εξηγηθεί καλύτερα στο λαό και να επιδιωχθεί «εξασφάλιση των αναγκαίων εγγυήσεων για την ασφαλή εφαρμογή ΑΥΤΗΣ της λύσης». Και επίσης για να γίνουν «κάποιες μικροτροποποιήσεις οι οποίες πιθανό να χρειάζονται σ’ αυτό το σχέδιο». Σε αυτό το σχέδιο, όχι σε κάποιο άλλο. Θέλαμε, δηλαδή απλώς, κάποιες εγγυήσεις για την εφαρμογή ΑΥΤΗΣ της συγκεκριμένης λύσης.

Εξάλλου, θα θυμάστε την άγρια επίθεση που είχε δεχθεί από το ΑΚΕΛ, ο πρέσβης Τάσος Τζιωνής, δεξί χέρι του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Κυπριακό, μόλις στις αρχές του 2006, δηλαδή δύο ολόκληρα χρόνια μετά το δημοψήφισμα, διότι τόλμησε να αναφέρει σε συνέντευξή του, ότι το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό και δεν πρέπει να αποτελέσει βάση μελλοντικών διαπραγματεύσεων. Είχε θεωρηθεί τόσο μεγάλο αμάρτημα, που απείλησε και τη διάλυση της συγκυβέρνησης ακόμα.

Δεν έχουν κανένα λόγο να αναζητήσουν άλλη μορφή λύσης. Ή να αποφύγουν τις πρόνοιες, που ο λαός θεώρησε αναξιοπρεπείς, ανασφαλείς, αντίθετες με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο. Θεωρούν ότι πρέπει να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν τη λαϊκή εντολή, ξεγελώντας με εικονικές πραγματικότητες περί της κυπριακής λύσης και απειλώντας περί τελευταίας ευκαιρίας ή περί κοσσοβοποίησης. Αλλά, αν επρόκειτο να φτάσουμε σε κάποια σωστή λύση , γιατί χρειάζεται να απειλούν κάθε λίγο τον λαό ότι θα γίνουμε Κόσσοβο αν δεν το λύσουμε τώρα.

Λένε ότι σέβονται τη λαϊκή εντολή, αλλά μέχρι σήμερα , θεωρούν ότι ο λαός έκανε λάθος το 2004. Και τώρα πρέπει να τον κάνουν να διορθώσει το λάθος του.

Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα και πρέπει να αναφέρω, τελειώνοντας, δυο πολύ σημαντικά γεγονότα. Θα τα αναφέρω επιγραμματικά και αν θέλετε μπορούμε να τα συζητήσουμε στη συνέχεια.

Σε αυτό το σκηνικό, σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι, που παίζεται σε βάρος του κυπριακού ελληνισμού, το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ είναι συνοδοιπόροι, ίσως διαμαρτυρόμενοι, αλλά πάντως συνοδοιπόροι και συνένοχοι.

ΚΑΙ, δεύτερον, η Αθήνα είναι απολύτως απούσα, σε βαθμό κακουργήματος.

-----------------------------------------------------------------------

12.11.2008. Λυσσαρίδης και πολιτική τρομοκρατία - και συνέντευξή του

Η καταγγελία Λυσσαρίδη

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/diadromes/82285

Αποστολή| Εκτύπωση | 07/11/2008 | ΜΕ ΤΟ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

«Βαριά» ήταν η κουβέντα του Β. Λυσσαρίδη περί πνευματικής τρομοκρατίας απέναντι σε όσους διαφωνούν με την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης στο Κυπριακό, οι οποίοι καταμηνύονται ως «σοβινιστές» ή «εχθροί της λύσης». Βαριά, τόσο από το βάρος της πολιτικής πείρας και προσφοράς τού τελευταίου, ίσως, ιστορικού ηγέτη της Κύπρου, όσο και από το βάρος της πολιτικής της σημαντικότητας.
Αλλά, η καταγγελία του Β. Λυσσαρίδη, είναι πολιτικά σημαντική και από μιαν άλλη άποψη: Υποδεικνύει ότι, οι μορφές πνευματικής τρομοκρατίας, δεν εξαντλούνται στις συνήθεις μεθόδους απαγόρευσης έκφρασης του λόγου, εφαρμογής μέτρων λογοκρισίας, αποκλεισμού της διαφορετικής άποψης, δίωξης των φορέων και των μέσων διάδοσής της, κ.ο.κ.
Μπορεί να διαλαμβάνει μορφές ηπιότερες και πιο ανεπαίσθητες, γι’ αυτόν το λόγο πιο επικίνδυνες, που έχουν να κάνουν με τη στιγματοποίηση και τον ηθικό διασυρμό του φορέα της αντίθετης άποψης, αλλά και την αξιολογική αυτοϋπεξαίρεση του εντολοδόχου της εξουσίας, μέσω της στρατηγικής της «απρόσωπης αφοσίωσης», όπου ο τελευταίος αυτοπροσδιορίζεται ως ο φορέας ενός ιερού καθήκοντος, το υποκείμενο ενός αδιαμφισβήτητου ηθικού κύρους, όπως η επίκληση του ακραιφνούς και ανιδιοτελούς πατριωτισμού, που τον τοποθετούν έξω από όλες τις αξιολογήσεις και τον καθιστούν τον ‘λογικό’ φορέα αυτής της ιερής αποστολής.
Έτσι, όπως έλεγε ο Νίτσε, ο εντολοδόχος, «καθαγιάζεται από την ίδια αυτή αποστολή, καθίσταται ένας άνθρωπος ανώτερης βαθμίδας», αφήνοντας για τους άλλους το πεπρωμένο της ηθικής μικρότητας και της σαθρότητας των σκοπών. Κι όπως συνεχίζει ο Νίτσε, μέσα από τις στρατηγικές, το «πολιτικό ιερατείο» ακυρώνει την ύπαρξή του προς όφελος του λαού, του έθνους, γίνεται -ο ίδιος- ο λαός, το έθνος, «το μέτρο όλων των πραγμάτων», όπως πάλι σημειώνει ο Νίτσε.
Με αυτές τις στρατηγικές, σχετίζεται και η έτερη «στρατηγική της ειλικρίνειας», την οποία επικαλούνται συχνά οι πολιτικοί, για να επαληθεύσουν την αντιστοιχία των όσων λένε και των όσων κάνουν. Μόνο που, η ειλικρίνεια, δεν αποτελεί ακριβή απεικόνιση ενός κοινού κόσμου, αλλά, το πολύ, μια «προσπάθεια έντιμης απεικόνισης του εαυτού». Ως τέτοια, ούτε αυτή μπορεί να τίθεται ως μέτρο των πραγμάτων, πόσω μάλλον των πραγμάτων της πολιτικής.

Η πιο κάτω συνέντευξη Β. Λυσσαρίδη στο Ρ. Πρώτο στον δημοσιογράφο Λάζαρο Μαύρο - 10.11.2008 0800 – 0900 πρωινή.

Β. Λ. Αν νομίζουν μερικοί ότι με τον βιολογικό μου θάνατο θα απαλλαγούν και από την παρουσία μου αυτοαπατώνται γιατί θέλω να πιστεύω ότι θα ζώ στις καρδιές των συναγωνιστών μου, ιδιαίτερα αυτών που περάσαμε όλες αυτές τες καταιγίδες μαζί και επομένως η φωνή μου ακόμα και μετα θανατίως θα βρίσκεται στις ψυχές αυτών των ανθρώπων.

Λ.Μ. Αισθάνεσθε ότι βρισκόμαστε σε μια ακόμα καταιγίδα κ. Λυσσαρίδη;

Β. Λ. Ασφαλώς ναι. Το θέμα είναι πως μπορούμε να την ανατρέψουμε. Το ότι υπήρξαν οι κατολισθήσεις τις αναφέρατε ήδη, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι γίνονται πλέον αντιληπτές και από το λαό όπως και το θέμα του συνεταιρισμού...

Λ.Μ. Το θέμα είναι, γίνονται αντιληπτές από το λαό, ή τουλάχιστον από μια μεγάλη μερίδα του λαού, γίνονται αντιληπτές από τους έχοντες και την ευθύνη, εκλελεγμένους από τον ίδιο το λαό κ. Λυσσαρίδη;

Β.Λ. Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω θα φανεί από την συμπεριφορά τους. Εγώ πιστεύω ότι αν δεν γίνει μια ανασκευή όλων αυτών των καταστάσεων το Κυπριακό έχει λυθεί. Αν θα έχουμε δύο κράτη, αν θα έχουμε νέο συνεταιρισμό τον οποίο από το 1964 έχει ενταφιάσει η δική μας πλευρά. Διότι τότε η παγκόσμια Κοινή Γνώμη και όλες οι χώρες αναγνώρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως το μόνο Πρόεδρο ΟΛΩΝ των Κυπρίων και ΟΛΗΣ της Κυπριακής Επικράτειας αρνούμενοι να δεχθούν ότι τάχατες το καθεστώς Ζυρίχης και Λονδίνου ήταν συνεταιρικό και επομένως με την διάλυσή του λόγω της αποχώρησης των Τουρκοκυπρίων διαλύετο και η Κυπριακή Δημοκρατία.

Λ.Μ. Μας θυμίζετε τώρα ότι ήταν η τούρκικη άποψη η θεωρία περι συνεταιρισμού, αυτή τη θεωρία την οποία είχαν εκκολάψει κατά την διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ σε συμμαχία μεταξύ τους οι Τούρκοι και οι Εγγλέζοι.

Β.Λ. Ασφαλέστατα. Η όλη ιστορία ξεκινά από τους ΄Αγγλους. Στην προσπάθεια τους να συντηρήσουν μια πολιτικοστρατιωτική παρουσία εδώ, ενέπλεξαν την Τουρκία κατά παράβαση των συνθηκών της Λωζάνης, για να χρησιμοποιήσουν τους Τούρκους ως ασπίδα ενάντια στο αίτημα του λαού μας για Αυτοδιάθεση.

Λ.Μ. Εδώ καταβάλλεται όμως, το γνωρίζετε πολύ, και μια προσπάθεια συντονισμένη προσπάθεια, την είδαμε σε έξαρση προ της 24^ης Απριλίου 2004 του δημοψηφίσματος, προσπάθεια να πεισθούν οι ΄Ελληνες Κύπριοι ότι ήταν οι ίδιοι που έφταιξεν, οι ίδιοι που κακομεταχειρίστηκαν τους Τουρκοκύπριους και προκάλεσαν το Κυπριακό πρόβλημα, και άρα ως φταίχτες πρέπει να πληρώσουν κιόλας.

Β.Λ. Μου θυμίζει όλες τις ιστορίες που ο εγκληματίας λέει πάντα ότι το θύμα φταίει. Και εδώ δυστυχώς όταν το λέει ο εγκληματίας είναι φυσιολογικό. Το να έρχεται το θύμα ή ένα τμήμα του θύματος να προσπαθεί να αποδώσει ευθύνη για το τεράστιο έγκλημα της κατοχής, της εθνοκάθαρσης, της καταπάτησης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να μου επιτραπεί να πω ότι αυτό αποτελεί πολιτικό μαζοχισμό.

Λ.Μ. Αναχωρείτε για την ελλαδική πρωτεύουσα για την εκδήλωση της Τετάρτης 12 Νοεμβρίου 2008 όπου θα είστε ένας από τους ομιλητές, τι προσδοκείτε στην Αθήνα κ. Λυσσαρίδη; Ρωτάμε γιατί γνωρίζουμε από τους εν Αθήναις πόσο ακούγετε η φωνή Λυσσαρίδη σ΄όλη την Ελλάδα.

Β.Λ. Γι΄αυτό είναι καθήκον μου σ΄αυτή την κρίσιμη ώρα, με τις μικρές μου δυνάμεις να προσπαθήσω να ενημερώσω και Ελληνικό λαό, τον Μητροπολιτικό Ελληνισμό, πέραν της ενημέρωσης που πρέπει καθημερινά να γίνεται στην Κύπρο. Διότι πρέπει να παραδεχτούμε ότι και εκεί δεν υπάρχει η δέουσα μαχητικότητα για το Κυπριακό πρόβλημα. Ακόμα και το γεγονός ότι η Τουρκία έγινε μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας χωρίς αντίδραση ούτε εκ μέρους της Κύπρου ούτε εκ μέρους της Ελλάδος παρά μόνο εκ των υστέρων, να μου επιτραπεί να πώ ότι αυτό δεν είναι ορθή τακτική.

Λ.Μ. Ποία ήταν η απόκριση που βρήκατε χθές μιλώντας στους συναγωνιστές σας της ΕΔΕΚ (συνέδριο ΕΔΕΚ) κύριε Λυσσαρίδη;

Β.Λ. Τόσο συγκινητική που δεν με άφηναν να φύγω από την πλατφόρμα. Και αργότερα όταν βγήκα έξω μου θύμισε τις παλιές καλές εποχές των ανθρώπων που είναι έτοιμοι πράγματι για οποιαδήποτε θυσία για την πατρίδα, την ελευθερία και στην πατρίδα και την ελευθερία εμείς συμπεριλαμβάνομε όλους τους Κυπρίους.

Λ.Μ. Από την μια συμβαίνει αυτό που λέτε, από την άλλη μεριά υπάρχουν κριτικές για την στάση του κόμματος ενώ μετέχει στην κυβέρνηση του κ. Χριστόφια από την άλλη μεριά ασκεί κριτική αν θα μπορούσε να το πει κανείς.

Β.Λ. Κοιτάχτε. Η ελπίδα είναι ότι θα πρέπει να αναιρέσει τις κατολισθήσεις. Προσέξετε, σε πολλές περιπτώσεις λέει ότι εγώ θα στηριχτώ στο πρόγραμμά μου. Το πρόγραμμά του μιλάει για ενότητα χώρου, κράτους, θεσμών, οικονομίας, για αποχώρηση των στρατευμάτων, για απαλλαγή από εγγυητές...

Λ.Μ. Θεωρείτε δηλαδή κ. Λυσσαρίδη, για παράδειγμα αυτό το οποίο αναφέρετε και εναντίον του οποίου τοποθετηθήκατε σαφέστατα, δηλαδή, το joint statement της 23^ης Μαίου 2008 ανάμεσα στον κ. Χριστόφια και τον κ. Ταλάτ για τον συνεταιρισμό των δύο συνιστώντων κρατών, το θεωρείτε ότι είναι εκτός του προγράμματος και της προεκλογικής δέσμευσης του κ. Χριστόφια;

Ασφαλέστατα είναι εκτός προγράμματος. Σε καμία περίπτωση από τη μια μπορούμε να μιλούμε για ενότητα χώρου κράτους κτλ και να μιλούμε για δυο φυλετικά κράτη τα οποία απέρριψε ο Νέλσον Μαντέλα εν φυλακί; Ασφαλέστατα είναι έξω από τις προγραμματικές του διακηρύξεις. Η πίεση του κόμματος είναι, εμείς σε ψηφίσαμε πάνω σε ορισμένες διακηρύξεις. Να τις τηρήσεις.

Λ.Μ. Τώρα που είπατε για τον Νέλσον Μαντέλα, μου θυμίσατε και τον Νέλσον Μαντέλα, θυμόμαστε και εμείς πως απέρριψαν μετα βδελυγμίας οι Νοτιοαφρικάνοι, το Αφρικανικο Εθνικό Κογκρέσσο, την πρόταση των τότε απομειναρίων του καθεστώτος των λευκών ρατσιστών για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία στην Νότια Αφρική.

Β.Λ. Μάλιστα, το ονόμαζαν παντουστάνς και το απέρριψαν μετά βδελυγμίας και είναι αυτό που λέω και στην ομιλία μου στην Αθήνα. Πώς θα τολμήσω να αντικρύσω τον Μαντέλα όταν ήμουνα ο υπεύθυνος παγκοσμίως του αγώνα εναντίον του απαρχάιτ εναντίον του παντουστάνς εναντίον των φυλετικών διακρίσεων αν και μόνο προσυπογράψω φυλετικές διακρίσεις; Θα είναι αντίφαση ζωής.

Λ.Μ. Τι αισθανθήκατε κύριε Λυσσαρίδη που παρακολουθήσατε οι ΗΠΑ να εκλέγουν τον πρώτο πρόεδρο των ΗΠΑ;

Β.Λ. Ανεξαρτήτως του τι πολιτική θα ακολουθήσει στο Κυπριακό και άλλα που μας αφορούν άμεσα, θα πρέπει να πω ότι η χαρά μου ήτο μεγίστη γιατί αυτό σήμαινε πλέον μια ιστορική καμπή. Πεθαίνει ο ρατσισμός ακόμα και στην χώρα που, μετά την Νότια Αφρική, τον γέννησε.

Λ.Μ. Η χώρα των φυλετικών διακρίσεων

Β.Λ. Ανεξαρτήτως του πόσο θα μας ικανοποιήσει στα δικά μας ζητήματα, και θέλω να ελπίζω πως θα είναι καλύτερος, αλλά ανεξαρτήτως αυτού, εγώ το θεωρώ μια παγκόσμια μεγάλη νίκη του ότι ένας αφροαμερικανός γίνεται πρόεδρος της Αμερικής.

Λ.Μ. Για να βοηθήσει ο Μπάρακ Οπάμα κύριε Λυσσαρίδη δεν θα έπρεπε να ήταν αιχμή του δόρατος των Ελλήνων Αθηνών και Λευκωσίας η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα;

Β.Λ. Ασφαλέστατα. ΄Αη Γιώρκη βοήθα μου και εσύ τον πόδα κούναγιε. Εμείς έχουμε την απαίτηση οι άλλοι να προωθούν τα δικά μας αιτήματα αλλά εμείς σοφρόνως να σιωπούμε για να μην διαταράξουμε την γαλήνη του κατακτητή ή του επεμβασία ή εκείνου που μας καταπατεί τα δικαιώματά μας . Αυτή δεν είναι ορθή πολιτική.

Λ.Μ. Η Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορούσαν να έχουν πυρηνική βόμβα στο οπλοστάσιό τους, είχαν κάτι όμως που μπορούσε να εξελιχθεί σε πολύ πιο δυνατό. Την Ελληνοαμερικανική κοινότητα την οποία λυσμόνησαν εντελώς δεν είναι;

Β.Λ. Συμφωνώ. Κάποτε διαδραμμάτιζε ένα σημαντικό ρόλο. Τώρα όμως ο ρόλος της δυστυχώς δεν είναι αυτός που αναμέναμε να είναι.

Λ.Μ. Φταίει η ίδια η Ελληνοαμερικανική κοινότητα ή μήπως φταίει η Αθήνα και η Λευκωσία;

Πρώτα η Αθήνα και η Λευκωσία και μετά και εκείνη.

Ευχαριστούμε πολύ κύριε Λυσσαρίδη, καλό ταξίδι.

Απομαγνητοφώνηση Φανούλας Αργυρού.

-----------------------------------------------------------------------

Σημ. Π. Ήφ. : Ακολουθεί άρθρο του Λάζαρου, Μαύρου. Όσον με αφορά, ότι είχα να πω για τις προεδρικές εκλογές το έγραψα -και ίσως περισσότερο απ' όσο έπρεπε ή άξιζε - πριν τις εκλογές και λίγο μετά. Ίσως παρέμβω μερικές φορές ακόμη, κυρίως μονογραφικά με κείμενα που ετοιμάζω και επέρχονται. Το κύριο ζήτημα είναι ότι εδώ στο "μητροπολιτικό κέντρο" όπου ζω κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται για πολλά πράγματα. Η Ελλάδα κυριολεκτικά πολιορκείται από αναθεωρητικές αξιώσεις (Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος) και οι ρόλοι του καθενός έχουν από καιρό δρομολογηθεί: Κάποιοι διανοούμενοι στρατευμένοι σε εξωπολιτικά ευαγή ιδρύματα είναι καλά προετοιμασμένοι να εκλογικεύσουν ακόμη και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας μέχρι λίγο πιο έξω από την Αττική. Κάποιοι πολιτικοί αν όχι οι περισσότεροι έχουν από καιρό πάψει να ασχολούνται με τα "λεγόμενα εθνικά θέματα". Και των ελλήνων οι κοινότητες που ζουν στο ελλαδικό κράτος και στην διασπορά έχουν κατανοήσει πως οι Έλληνες όπως έκαναν επί χιλιάδες χρόνια ναι μεν θα επιβιώσουν όχι όμως επειδή μετά το 1821 ιδρύθηκε το ελλαδικό κράτος. Ο καλός ιστορικός γνωρίζει ότι από τότε που ιδρύθηκε είτε λόγω λαθών είτε λόγω "ενεργής δράσης" αυτό που κάνει αυτό το κράτος είναι να συντείνει στην συρρίκνωση των ελλήνων και της ελληνικότητας. Της ελληνικότητας, δηλαδή, αυτού του διαχρονικού πολιτισμικού, πολιτικού και κοινωνικού κεκτημένου οικουμενικής εμβέλειας και διαχρονικής αξίας που ήδη άρχισε να σωρεύεται και να επαυξάνεται πολύ πριν υπάρξει το νεοελληνικό κράτος. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει κανείς να απορεί είναι γιατί στην Κύπρο, αυτή την βαθειά Ελλάδα, δεν το κατανοούν και είναι έτοιμοι να διαλύσουν το κράτος τους και να παραδοθούν αλυσοδεμένοι στα διεθνοφασιστικά συμφέροντα. Εδώ και εκεί, βεβαίως, υπάρχουν κάποια βρυκολάκια που το γνωρίζουν -και από την Χούντα μέχρι και στο στήσιμο του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν υπήρξαν ενεργοί δράστες της καταστροφής- και χαιρέκακα μειδιούν για την επερχόμενη καταστροφή των ελλήνων της Κύπρου (αλλά όπως φαίνεται πολύ πιο σύντομα απ' οτι προβλεπόταν και άλλων περιοχών της Ελλάδας). Τι άλλο να πει κανείς παρά μόνο ότι δεν θα ήθελε να κυλιέται μέσα στην ιδεολογικοπολιτική λάσπη που αυτοί κυλιούνται και ότι όταν περνούν κανείς αισθάνεται πως πρέπει να καλέσει το "συνεργείο πνευματικού καθαρισμού της ατμόσφαιρας". Πιο κάτω, παραθέτω άρθρο ενός δημοσιογράφου, του Λάζαρου Μαύρου, σπάνιου ήθους, σπάνιου φρονήματος, σπάνιας οξυδέρκειας και εμβέλειας πολύ μεγαλύτερης από το νησί στο οποίο γεννήθηκε.

Πρώτη φορά, λαέ…

EΙΡΗΣΘΩ

TOY ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Δ Ε Ν ΕΙΝΑΙ μόνο εκπληκτικό! Είναι και πολλά άλλα, ο καθένας ας κρίνει πόσο τιμητικά: Ιδού, λοιπόν, που αυτοεκθειάζονται και αλληλοδοξολογούνται. Διότι, «με τόλμη» -ανακρούουν τα δοξαστικά- και «θαρρετά» -υμνούν τα ναρκισσιστικά-, «για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ εξηγούν στον λαό τι θα είναι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία»! Για 1η φορά… «Συνεταιρισμός Δύο Συνιστώντων Στέιτς»! Για 1η φορά ότι… «οι Ελληνοκύπριοι δεν θα είναι αφέντες»! Εξήγγειλαν μάλιστα και… «πρόγραμμα εκπαίδευσης του λαού στη διζωνική»!
Μ Α ΑΝ ΕΙΝΑΙ τώρα (το 2008 και μετά τις εκλογές) η «1η φορά» -και όντως είναι- τότε πώς νομιμοποιούνται να ισχυρίζονται ότι έλαβαν τη λαϊκή εντολή, σε αλλεπάλληλες εκλογές, για… διζωνική λύση, την οποία, όμως, παραδέχονται ότι δεν ήξερε ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ο λαός και δεν είχαν οι ίδιοι την «τόλμη» να εξηγήσουν στον λαό ΠΡΙΝ από τις εκάστοτε εκλογές, ΠΡΙΝ, κάθε φορά, ζητήσουν την ψήφο του;
Π Ι Ο ΑΠΛΑ: Όταν διεκδίκησαν τις εκλογές, μήπως υποσχέθηκαν στον λαό τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς»; Όταν έθεταν ενώπιον του εκλογικού σώματος την υποψηφιότητά τους, δεσμεύτηκαν, άραγε, ενώπιον των Ελλήνων Κυπρίων ψηφοφόρων ότι θα τους καταργήσουν από Αφέντη Λαό; Ότι θα υποτάξουν το 82% στο 18%; Ότι θα εκχωρήσουν στους Τούρκους την εκ περιτροπής προεδρία; Ότι το «κράτος του Συνεταιρισμού» θα καταργεί -με εθνικά, ρατσιστικά κριτήρια- τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία; Και ότι αυτό το «κράτος-Συνεταιρισμός» θα έχει συνεταιρική την εξουσία με Τούρκους Συν-Αφέντες σε ολόκληρη την Κύπρο, πρακτικά αδύναμο να καταργήσει τον έλεγχο που ασκεί επί των Τουρκοκυπρίων και, διά των Τ/κ, επί του «Συνεταιρισμού» η ίδια η Τουρκία;
Ο Μ Ω Σ ΕΙΝΑΙ και κάτι άλλο εξίσου σπουδαίο: Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1977 που κάποιοι λίγοι, εξ αρχής επέμεναν κι εξηγούσαν και με επιχειρήματα λεπτομερώς αναδείκνυαν ότι, ο κύριος χαρακτήρας της «Διζωνικής», ήταν και είναι, εξ ορισμού και εκ προθέσεως των εμπνευστών της, μια «λύση» (1) Άδικη, (2) Ανελεύθερη, (3) Αντιδημοκρατική, (4) Ρατσιστική και (5) Ανθελληνική, αυτοί οι ίδιοι ηγέτες και, πριν γίνουν αυτοί ηγέτες, οι αείμνηστοι προκάτοχοί τους και τα δημοσιογραφικά τους όργανα, εξύβριζαν και δαιμονοποιούσαν, με τα αγριότερα του «πολιτικού υποκόσμου» «κοσμητικά» επίθετα, τους συνεπέστερους «αντι-ομοσπονδιακούς»
Τ Ω Ρ Α που η 31χρονη διζωνική πολιτική τους, έφερε τη «διχοτόμηση στο κατώφλι μας», καυχώνται πως… έχουν την «τόλμη» να λένε στον λαό ότι θα «του μπήξουν» εκείνην ακριβώς τη «λύση» που όσοι έγκαιρα εξηγούσαν την αποκρουστικότητά της… ανηλεώς εξυβρίζονταν υπό των ιδίων!

-----------------------------------------------------------------------

30.12.2007. Σχέδιο Ατσεσον και μια δικαστική απόφαση

Στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουν γραφτεί σημαντικά βιβλία για τις πολιτικές και στρατηγικές όψεις του κυπριακού ζητήματος. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένα τεράστιο βιβλιογραφικό έλλειμμα για το μεγαλύτερο ζήτημα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της μεταπολεμικής περιόδου. Για το κυπριακό υπάρχουν μερικά καλά βιβλία με αρχειακό υλικό, μερικά ιστορικά βιβλία νεότερων ιστοριογράφων που θα ήταν πολύ καλύτερα αν οι συγγραφείς τους δεν είχαν ιδεολογικές παρωπίδες (για να δουν για παράδειγμα ότι ο αγώνας του 1955-59 ήταν αγώνας αγώνας ελευθερίας) και μερικά απομνημονεύματα πολιτικών όπως οι Κληρίδης και Βασιλείους από τα οποία αναμενόμενα οι στρεβλώσεις είναι γιγαντιαίες. Ακόμη υπάρχει η πληθώρα ανάξιων αναφοράς ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων τσαρλατανιών που φθάνουν μέχρι του σημείου να υποστηρίξουν τις βρετανικές και τουρκικές προπαγανδιστικές θέσεις (για παράδειγμα, η αποικιοκρατική πολιτική στην Κύπρο ήταν ... προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Αυτά τα επιστημονικά διάτρητα κείμενα χρησιμοποιήθηκαν εκτενέστατα στην διεθνοφασιτική προπαγάνδα στην περίπτωση της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν. Ολοσέλιδες διθυραμβικές βιβλιοκριτικές, μονόλογοι σε τηλεοπτικά πάνελ κτλ. Στο εξαρτώμενο νεοελληνικό κρατίδιό μας όταν ξένοι θέλουν να επιφέρουν ζημιές στα συμφέροντά μας υπάρχει στρατιά ετοιμοπόλεμων ντόπιων να τους παίξει το παιχνίδι. Η επιστήμη καμιά σχέση δεν έχει με τέτοιες ασχήμιες και αλχημείες και ο κυπριακός λαός με το θρυλικό του ΟΧΙ τους αναίρεσε τα μακάβρια σχέδια. Καλά βιβλία για το κυπριακό που θα καταθέτουν και θεμελιώνουν την αλάνθαστη διυποκειμενική εμπειρία θα γραφτούν μελλοντικά (μετά ίσως από ακόμη μεγαλύτερες ζημιές και όταν πλέον η Κύπρος θα έχει καταστραφεί, όπως μάλλον θα συμβεί)

Μια άλλη πηγή ανορθολογισμού είναι οι θεωρίες περί χαμένων ευκαιριών. Πρόκειται για ανιστόρητες θέσεις ή προπαγάνδα για να αιτιολογηθούν τωρινά εκκολαπτόμενα εγκλήματα. Μια από αυτές τις ψευτοθεωρίες αναφέρεται στο σχέδιο Άτσεσον. Ο Μάριος Ευρυβιάδης, ακαδημαϊκός και ένας από τους καλύτερους γνώστες του κυπριακού -η συνεισφορά του οποίου τα τελευταία χρόνια έχει περισταλεί λόγω κακουχιών του στον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο-, κείμενα του οποίου συχνά αναρτώ εδώ. Σε μια ιστορικής σημασίας δίκη στην Κύπρο, αυτός και ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου κατέθεσαν σημαντικά αδημοσίευτα κείμενα που καταδεικνύουν τις συνομωσίες στο τρίγωνο Ουάσιγκτον, Λευκωσία και εξαρτημένη Αθήνα. Παραθέτω το κείμενο της δικαστικής απόφασης πιο κάτω και ταυτόχρονα συμβούλευσα τον Μάριο Ευρυβιάδη να δημοσιεύσει τα σημαντικά έγγραφα που κατέθεσε στο δικαστήριο. Η απόφαση πάντως μιλάει από μόνη της.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΥΠΟΥ - ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Αγωγή Σωκράτης Ζ. Ηλιάδης ν 1. Κώστα Βενιζέλου 2. Μιχάλη, Ιγνατίου, 3. Εκδοτικού Οίκου Λιβάνη – Αγωγή αρ. 1491/04

Με σημερινή απόφαση ο Δικαστής Νικόλαος Σάντης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, απέρριψε αγωγή του Ενάγοντα Σωκράτη Ηλιάδη κατά του Εκδοτικού Οίκου Λιβάνη και των δημοσιογράφων Μιχάλη Ιγνατίου και Κώστα Βενιζέλου, με την οποία αξίωνε αποζημιώσεις για δυσφήμιση. Αντικείμενο της αγωγής ήταν η ακόλουθη αναφορά στο εισαγωγικό μέρος του βιβλίου «Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιντζερ», την οποία συνέταξε ο διδάκτωρ, ερευνητής, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, κ Μάριος Ευρυβιάδης:

“…. Σιγά, σιγά, όμως όταν ο Γρίβας μέσω του αρχισυμβούλου του Σωκράτη Ηλιάδη άρχισε να συνωμοτεί με τον Τζόρτζ Μπόλ για την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου ….».

Το επίδικο απόσπασμα αναφέρεται στην περίοδο 1964 και στην ύπαρξη σχεδίου για την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου με σκοπό την επιβολή του σχεδίου Άτσεσον. Σύμφωνα με τη δοθείσα μαρτυρία το σχέδιο Άτσεσον προνοούσε για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με παραχώρηση μεγάλης στρατιωτικής βάσης στην Τουρκία, στη χερσόνησο της Καρπασίας.

Προς δικαιολόγηση της επίδικης αναφοράς ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης στη μαρτυρία του αναφέρθηκε σε πολύ μεγάλο αριθμό αποχαρακτηρισμένων εγγράφων των Εθνικών Αρχείων των Ηνωμένων Πολιτειών και σε άλλες ιστορικές πηγές τις οποίες το δικαστήριο δέχτηκε ως αξιόπιστες. Το δικαστήριο έκρινε τους καθηγητή Μάριο Ευρυβιάδη και δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου ως πλήρως αξιόπιστους μάρτυρες, ενώ αναξιόπιστη έκρινε τη μαρτυρία του Ενάγοντα Σωκράτη Ηλιάδη.

Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση το επίδικο δημοσίευμα αφορά ιστορικά γεγονότα λόγω της χρονικής απόστασης που χωρίζει τη δίκη από τον επίδικο χρόνο (1964). Το ζητούμενο επομένως ήταν κατά πόσο τα όσα αναφέρονται στο επίδικο απόσπασμα δικαιολογούνται από την υπάρχουσα ιστορική πληροφόρηση. Μεταφέρεται αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα στο οποίο επικεντρώνεται το σκεπτικό της απόφασης (σελ.37):

«Η ιστορική πληροφόρηση που υπήρχε κατά τον χρόνο σύνταξης του επίδικου δημοσιεύματος ήταν αρκούντως επαρκής για να οδηγήσει στον συνειρμό που διατυπώθηκε στο δημοσίευμα …… Αναμφιβόλως υπήρξε άπλετο ιστορικό υλικό για την εξαγωγή συμπεράσματος ή για την διατύπωση προσεγμένης ιστορικής κρίσης, ότι ο Ενάγων διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο ως άμεσα προσκείμενος στον συνεργαζόμενος με τον Γρίβα σε προσπάθειες που γίνονταν για περιθωριοποίηση του Μακαρίου και ανάληψη της εξουσίας από τον Γρίβα, για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν και που δεν είναι άσχετοι με την επιβολή του σχεδίου (Άτσεσον) στην Κύπρο. Οι Εναγόμενοι αλλά και ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης είχαν κοινωνικό καθήκον ως δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί συγγραφείς, ιστορικοί ερευνητές και εκδότες να προβούν στη δημοσίευση με το κοινό να έχει ανάλογο συμφέρον για σχετική πληροφόρηση».

Στη δικαστική απόφαση παρατίθεται αυτούσιος αριθμός σημαντικών εγγράφων από τα Εθνικά Αρχεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Συγκεκριμένα, παρατίθεται αριθμός τηλεγραφημάτων της Αμερικανικής Πρεσβείας στη Λευκωσία την περίοδο Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου 1964, τα οποία αναφέρονται λεπτομερώς σε επαφές τις οποίες είχε ο τότε Αμερικανός Πρέσβης με τον Σωκράτη Ηλιάδη σχετικά με την προετοιμασία του εδάφους για την κάθοδο του Γρίβα στην Κύπρο. Στα τηλεγραφήματα αυτά ο Σωκράτης Ηλιάδης χαρακτηρίζεται ως ο άνθρωπος του Γρίβα στην Κύπρο.

Σε άκρως μυστικό τηλεγράφημα ημερ. 20.8.1964, το οποίο εστάλη από τον τότε Πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία κ. Taylor Belcher προς το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, διαφαίνεται, σύμφωνα με τη μαρτυρία, ότι ο Σωκράτης Ηλιάδης είχε ενεργό συμμετοχή σε σχεδιαζόμενο πραξικόπημα για παραμερισμό του Μακαρίου και εφαρμογή του Σχεδίου Άτσεσον στην Κύπρο. Μάλιστα στο εν λόγω τηλεγράφημα γίνεται αναφορά σε προγραμματισμένη συνάντηση του Ενάγοντα με πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Αμερικής.

Στη δίκη κατατέθηκαν τηλεγραφήματα από τα Εθνικά Αρχεία των Ηνωμένων Πολιτείων, αποκαλυπτικά της ύπαρξης σχεδίου πραξικοπηματικής ανατροπής του Μακαρίου και άμεσης ανάμιξης του Γρίβα σε αυτό. Το σχέδιο πραξικοπηματικής ανατροπής του Μακαρίου είχε ως στόχο την υλοποίηση και εφαρμογή του σχεδίου Άτσεσον, εν όψει του ότι ο Μακάριος αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο στην εφαρμογή του σχεδίου.

Η πιο πάνω υπόθεση είναι η πρώτη που αφορά στα γεγονότα του 1964 και δη την κάθοδο του Γρίβα στην Κύπρο και την ύπαρξη σχεδίου για πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου με σκοπό την επιβολή του σχεδίου Άτσεσον.

Τους εναγόμενους στην υπόθεση εκπροσώπησε ο δικηγόρος Μιχάλης Πικής.

----------------------------------------------------------------------

26.12.2007 Μάριος Ευρυβιάδης: Ηλιάδης και Packard: Δύο βιβλία για την Κύπρο και την κρίσιμη περίοδο 1959- 1964

Σημείωμα Π.Ήφ.: Συνιστώ να διαβαστούν τα δύο κείμενα που ακολουθούν, τα οποία σχολιάζει ο Μάριος Ευρυβιάδης. Την δεκαετία που διέρρευσε, η βιβλιογραφία περί το κυπριακό έχει γίνει κάλαθος μέσα στον οποίο ρίχνονται πολλά "πνευματικά" σκουπίδια. Δεν είναι τυχαίο και συμβολίζει πολλούς εκτροχιασμούς της ελληνικής διπλωματίας που σύμφωνα με την θέληση των θύραθεν ταγών της ξένης εξάρτησης έπρεπε να πλημμυρίσουν την ελληνική βιβλιογραφία. Έπρεπε να γίνει πιστευτό πως η τουρκική απειλή είναι ανύπαρκτη, πως για το κυπριακό φταίνε οι κύπριοι εθνικιστές, η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα προκαλέσει αυτόματη επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων κτλ. Ειδικά τια το κυπριακό, γράφτηκαν βιβλία που περίπου θεωρούσαν την αποικιοκρατική πολιτική ... προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άλλα που επιχειρούν να πουν ότι για όλα φταίει ο Μακάριος και άλλες ανοησίες που αν και ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Πρόσφατα δοκίμασα να διαβάσω βιβλίο γνωστού τσαρλατάνου-προπαγανδιστή των θέσεων του "Άλλου". Αμέσως αποφάσισα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κριτική με κάποιο άλλο κείμενο εκτός και αν αποφασίσεις να κολυμπήσεις μέσα σε ωκεανούς λαθών, βρώμικης παραπληροφόρησης, ύπουλων ιστορικών στρεβλώσεων, αλμάτων συλλογισμών και ανακριβειών που προσβάλλουν τον κοινό νου. Όταν βρωμίσει το βιβλιογραφικό περιβάλλον σε τέτοιο βαθμό η κοινωνία παθαίνει αυτό που της αξίζει. Μια άλλη επόμενη γενιά και αφού ο τόπος θα υποστεί φοβερές ζημιές από τους ποταμούς ανορθολογισμού, θα τα ανακαλύψει πως αρχές του αιώνα οι έλληνες έπαθαν μεγάλες ζημιές για συγκεκριμένους λόγους. Κυρίως θα οικτίρουν τις προηγούμενες γενιές που άφησαν ένα πρώην αξιωματούχο του αμερικανικού πενταγώνου να κτίσει ένα σύστημα "αναλύσεων" (προτάσεις πολιτικής λένε την ύπουλη προπαγάνδα στις μέρες μας) που υπονόμευε την ελληνική εθνική ανεξαρτησία, τα ζωτικά συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας και τους έλληνες εκτός ελληνικών συνόρων. Παρά αυτό τον κατήφορο προς το τέλμα, όποιος θέλει να μην είναι θύμα πνευματικών σκουπιδιών, μπορεί να ανακαλύψει παλαιότερα βιβλία αλλά και κάποια εξαιρετικής ποιότητας που κυκλοφορούν κατά καιρούς. Τα δύο βιβλία που σχολιάζονται πιο κάτω, ακριβώς, εξηγούν μερικά από τα σημαντικά αίτια της ύστερης κακομοιριάς των ελλήνων. Ο υποφαινόμενος θα επανέλθει κάποια στιγμή με πολύ αιχμηρά κείμενα για τα ζητήματα αυτά. Όχι όμως για να σχολιάσει ή να παραπέμψει τα πολλά πλέον πνευματικά σκουπίδια και τις υποβολές εγκαθέτων της ξένης εξάρτησης.

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=203&id=526815

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17310	Κυριακή, 23 Δεκεμβρίου 2007

Ο Φιλελεύθερος

Απόρρητα της ελληνικής ΚΥΠ για τα πρώτα βήματα της Κ. Δημοκρατίας

>Ηλιάδης και Packard: Δύο βιβλία για την Κύπρο και την κρίσιμη περίοδο 1959- 1964

TOY MAΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Δύο εξαιρετικά βιβλία για τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου κυκλοφορούν, κατά μία περίεργη συγκυρία, την περίοδο αυτή στην αγορά. Το ένα είναι του Μάνου Ηλιάδη, Το Απόρρητο Ημερολόγιο της ΚΥΠ στην Κύπρο (Εκδόσεις Σιδέρης) που καλύπτει τη δεκαεπτάμηνη περίοδο 13 Ιουνίου 1959 μέχρι και τις 28 Νοεμβρίου 1960. Το άλλο είναι του Martin Packard, Getting it Wrong: Fragments from a Cyprus Diary 1964 (2007). Το βιβλίο του Ηλιάδη βασίζεται σε 80 απόρρητες εκθέσεις της Eλληνικής Yπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ) που δρούσε στην Κύπρο τότε και τα οποία δημοσιοποιούνται στο βιβλίο. Το πόνημα του Packard βασίζεται στην πολυσέλιδη αναφορά του προς τις Βρετανικές Υπηρεσίες, ως μέλος της αρχικά βρετανικής ειρηνευτικής δύναμης που αναπτύχθηκε στην Κύπρο στις αρχές του 1964 και η οποία μετεξελίχθηκε στη γνωστή μας ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Και τα δύο βιβλία περιέχουν και βασίζονται σε πρωτογενές υλικό. Και στις δύο περιπτώσεις το πρωτογενές υλικό και οι εκτιμήσεις των συγγραφέων ανατρέπουν τη συμβατική σοφία και τις ιδεοληπτικές και επιδερμικές προσεγγίσεις για τα τεκταινόμενα στην Κύπρο την περίοδο1959-1964. Και στις δύο περιπτώσεις το πρωτογενές αυτό υλικό δεν θα έβλεπε ποτέ τη δημοσιότητα εάν οι συγγραφείς δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο, υπομονή, επιμονή, μόχθο αλλά και προσωπικό ρίσκο. Στην περίπτωση του Packard ο άνθρωπος έχασε την στρατιωτική του καριέρα, κυνηγήθηκε ανελέητα από το βρετανικό κράτος (και από τους Αμερικανούς) και καταστράφηκε οικονομικά. Ποιο το αμάρτημά του; Πίστεψε και απέδειξε με τη δράση του το 1964, ότι οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να διαβιώσουν ειρηνικά στην Κύπρο. Κάτι τέτοιο έρχονταν σε μετωπική σύγκρουση με την ήδη ειλημμένη απόφαση της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, με την οποία συμφωνούσαν Ελλάδα και Τουρκία ότι η, έστω και κολοβή, ανεξαρτησία που δόθηκε στην Κύπρο ήταν στρατηγικό λάθος και ότι το Κυπριακό Κράτος έπρεπε πάραυτα να καταλυθεί. Η απάντηση που εισέπραξε ο Packard, επιμένοντας στη συμφιλίωση ως στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, από έναν εκ των αρχιτεκτόνων των σχεδίων για την κατάλυση του Κυπριακού Κράτους, τον Αμερικανό Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών George Ball, ήταν ότι κατάλαβε λάθος την αποστολή του. Στόχος των Δυτικών Δυνάμεων που αναπτύχθηκαν στην Κύπρο το 1964 δεν ήταν, του δήλωσε κυνικά, η συμφιλίωση, αλλά η κατάλυση του κράτους και ο διαμελισμός του νησιού. Στην περίπτωση Ηλιάδη, το βιβλίο του είναι μοναδικό. Μέσα από τα πληροφοριακά δελτία , σημειώματα και εκθέσεις της ΚΥΠ, που είχαν ως τελικούς αποδέκτες τον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, ξεπροβάλλουν άγνωστες πτυχές της πολιτικής ιστορίας της Κύπρου. Η μοναδικότητα του βιβλίου προέρχεται και από το γεγονός ότι όλα όσα καταγράφονται είναι προσωποποιημένα. Αναφέρονται εκατοντάδες ονόματα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε συσχετισμό με δραστηριότητες που θεωρούνταν αξιόλογες προς καταγραφή. Η δε ημερολογιακή δομή των δελτίων κυριολεκτικά αναβιώνει το «κλίμα της εποχής», τις δράσεις, τους ρόλους και τα κίνητρα των δρώντων μέσα και έξω από την Κύπρο. Μέσα από το σύνολο των Εκθέσεων υπάρχουν, βέβαια, και πολιτικές σκοπιμότητες τις οποίες ο κάθε νοήμων αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί και οι οποίες αναδεικνύονται από τον ίδιο τον συγγραφέα μέσα από το δικό του σχολιασμό. Μια από τις σκοπιμότητες αυτές, η πιο σημαντική κατά την εκτίμησή μου, ήταν και η εσκεμμένη υποβάθμιση, ή αλλιώς, η μη ανάπτυξη θεμάτων και γεγονότων υπό τη μορφή «σχολίων» και «εκτιμήσεων», που έρχονταν σε αντίθεση με το «πνεύμα της Ζυρίχης - Λονδίνου». Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας δεν ήθελε, προφανώς, να ακούσει, έστω και για δική της εσωτερική ενημέρωση, οτιδήποτε αμφισβητούσε το πνεύμα αυτό. Η πιο κραυγαλέα από τις σκοπιμότητες αυτές ήταν η «αγνόηση» της πραγματικά απίστευτης σε πληρότητα τεκμηρίωσης της ΚΥΠ, με λεπτομέρειες που μας αφήνουν άναυδους, της αχαλίνωτης και απρόσκοπτης δραστηριότητας του επίσημου τουρκικού κράτους, των υπηρεσιών του και των Τουρκοκυπρίων, για την εισαγωγή οπλισμού στην Κύπρο την περίοδο αυτή. Οι εισαγωγές δεν προήρχοντο μόνο από την Τουρκία αλλά και από τις διεθνείς αγορές όπως για παράδειγμα, αυτή του Λιβάνου. Το πασίγνωστο επεισόδιο της εισαγωγής όπλων από την Τουρκία με το πλοιάριο Ντενίζ, (νηολόγιο Σμύρνης) στις 18 Οκτωβρίου 1959 αποτελούσε, όπως προκύπτει από τα ντοκουμέντα, την κορυφή του παγόβουνου. Τη δεκαεπτάμηνη περίοδο των εκθέσεων της ΚΥΠ η εισαγωγή οπλισμού από την Τουρκία διαπιστώνεται ως σχεδόν «καθημερινό» φαινόμενο το οποίο λάμβανε χώρα και εν γνώσει των Βρετανών. Οι τελευταίοι σε ατομικό επίπεδο εκπαίδευαν τους Τουρκοκύπριους στα όπλα συνήθως τα βράδια και τους πούλησαν οπλισμό. Κατά τους υπολογισμούς της ΚΥΠ, προερχόμενους από αγγλικές πηγές, το Ντενίζ μετέφερε 5-8 τόνους πυρομαχικών. Ο συνολικός δε αριθμός των όπλων που οι Τούρκοι εισήγαγαν στην Κύπρο, πάντοτε κατά τους υπολογισμούς της ΚΥΠ, ήταν περίπου 10.000 τεμάχια. Η Έκθεση της ΚΥΠ της 21ης Οκτωβρίου 1960, λίγο δηλαδή μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, είναι διαφωτιστικότατη: «Κατά το εξάμηνον διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου 1959 - Ιουλίου 1959, λαθραίως εισήχθησαν υπό των Τουρκοκυπρίων 6000 όπλα, ήτοι βαρέα πολυβόλα, οπλοπολυβόλα, τυφέκια, πιστόλια και περίστροφα, ως και όλμοι των 2 και τριών ιντσών, ανελθόντος ούτω, κατά Ιούνιον 1959, του αριθμού των υπό της Τουρκικής Κοινότητος κατεχομένων όπλων εις 7.000, μετά μεγάλου αριθμού σφαιρών». «Μετά τον Ιούλιον του 1959 και μέχρι 2 Σεπτεμβρίου 1960 εσυνεχίσθη εις μεγάλην έκτασιν η λαθραία εισαγωγή όπλων και πυρομαχικών υπό των Τουρκοκυπρίων, ώστε σήμερον να πιστεύεται ότι οι Τουρκοκύπριοι διαθέτουν όπλα ανερχόμενα εις 10.000 περίπου τεμάχια». Εξοπλίστηκε δύναμη 10 χιλιάδων ανδρών Το ακριβές των τότε εκτιμήσεων της ΚΥΠ επιβεβαιώθηκε τριάντα πέντε χρόνια αργότερα σε σειρά δημοσιευμάτων στον τουρκικό τύπο (υπό τη μορφή απομνημονευμάτων Τούρκων αξιωματικών και αξιωματούχων) για τις δραστηριότητες της τουρκοκυπριακής οργάνωσης ΤΜΤ που ήταν και αυτή όπως και άλλες υπό τον άμεσο έλεγχο Τούρκων αξιωματικών που οργάνωναν και επέβλεπαν την εξοπλιστική δραστηριότητα (βλ. Milliyet, 11.6.1995). Όπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα στη φάση αυτή του εξοπλισμού των Τουρκοκυπρίων, επιτεύχθηκε ο στόχος του εξοπλισμού δύναμης 10.000 ανδρών. «Τι τα θέλουν τα όπλα οι Τούρκοι αφού οι συμφωνίες τους παρέχουν όλα τα εχέγγυα, τα διασφαλίζοντα τα δικαιώματά τους εντός των πλαισίων της νέας Κυπριακής Δημοκρατίας» σχολίαζε, κατ' εξαίρεση, η Έκθεση της ΚΥΠ για την περίοδο 9/11/59 - 16/11/1959. Προφανώς, πέραν της ΚΥΠ κανείς δεν ήθελε να θέσει ένα τέτοιο ενοχλητικό ερώτημα πόσω δε μάλλον να το απαντήσει. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν «πολιτικά ορθό» διότι θα ερχόταν σε αντίθεση με το «πνεύμα Ζυρίχης - Λονδίνου» που μονομερώς και εργολαβικά καλλιεργούσε η Αθήνα. Αποκαλύψεις για την πρώτη προεδρική εκλογή Μια άλλη σκοπιμότητα που εντοπίζεται στην ημερολογιακή καταγραφή και αξιολόγηση των γεγονότων από την ΚΥΠ, ήταν και η αντικομουνιστική προκατάληψη των συγγραφέων των Εκθέσεων. Το γεγονός αυτό αναδεικνύεται από τον συγγραφέα αφού τοποθετεί τις δραστηριότητες και την αντικομουνιστική προσέγγιση της ΚΥΠ στο ιστορικό της πλαίσιο στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Θα ήταν ωστόσο μέγα λάθος εάν η «Κομμουνιστική Δραστηριότης» που καταγράφεται στις Εκθέσεις απορριφθεί εκ προοιμίου διότι πηγάζει από αντικομουνιστές ή ακροδεξιούς αναλυτές. Οι Εκθέσεις καταγράφουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εξελίξεις, καταστάσεις, πρόσωπα και πράγματα, όπως κατά την προεδρική προεκλογική περίοδο, για παράδειγμα, που ίσως να βλέπουν το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά. Τα γεγονότα και οι εξελίξεις που καταγράφονται από την ΚΥΠ θα πρέπει να αντιπαρατεθούν με τα γεγονότα της εποχής και να ελεγχθούν, εφόσον συγκρούονται με αυτά. Εάν υπάρχει κάτι το παρήγορο στην ταλαιπωρημένη ιστορία αυτού του τόπου, αυτό είναι το θαύμα της επιβίωσης του Κυπριακού Κράτους σε πείσμα όλων, μέσα και έξω από την Κύπρο, που ανέλαβαν εργολαβικά να το διαλύσουν πριν ακόμη ιδρυθεί. Σταδιακά, με αξιόλογα έργα όπως αυτά των Ηλιάδη και Packard, μαθαίνουμε την πραγματική πολιτική ιστορία του τόπου μας.

------------------------------------------------------------------------

20. 9. 2007. «Ευστάθιος Αβρααμίδης "Συνωμοσιολογία» - είναι συνωμοσία

Πέμπτη, 20 Σεπτεμβρίου 2007 Ο Φιλελεύθερος

Toυ δρα Ευστάθιου Αβρααμίδη

Ακούγεται συχνά με ειρωνική διάθεση ο όρος «συνωμοσιολογία», για να δειχθεί ότι τάχα δεν υπάρχουν σήμερα συνωμοσίες. Κι όμως, η ιστορία μας είναι γεμάτη, τόσο η παλαιότερη (Βυζάντιο) όσο και η πρόσφατη: Μήπως δεν ήταν συνωμοσία οι απόπειρες εναντίον του Ελ. Βενιζέλου, η αποστασία κατά του Γεωργίου Παπανδρέου, η Χούντα, η ΕΟΚΑ Β, οι απόπειρες εναντίον του Μακαρίου; Μήπως το πραξικόπημα και η εισβολή δεν ήταν μέρος ενός σχεδιασμού με τον Κισσιγκερ να καθοδηγεί τους τούρκους με λεπτομερή χάρτη; Δεν ήταν συνωμοσία το σχέδιο Αναν όταν κινητοποιήθηκαν τόσοι πολλοί και ισχυροί εντός και εκτός Κύπρου, για να περάσει ένα σχέδιο που σύμφωνα με τον Ντάνιελ Φρίντ (υφ.Εξ.ΗΠΑ)«έδινε την Κύπρο στην Τουρκία»; Το σχέδιο Αναν, ήταν η μεγαλύτερη συνωμοσία εναντίον της Κύπρου, μετά το 1974. Αυτή η συνωμοσία δεν τελείωσε το 2004, αλλά βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και, αυτή τη περίοδο, σε μια δεύτερη κορύφωσή της. Αμέσως μετά το Μπούργκενστοκ, η δημοσιογράφος Κύρα Αδάμ, δημοσίευσε στην «Ελευθεροτυπία»(5/4/04) ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στα αγγλικά με άγνωστο αποστολέα (και σε αυταρχικό ύφος) με αποδέκτες πρόσωπα στην Κύπρο και την Ελλάδα, το οποίο έδινε οδηγίες για τον τρόπο υποστήριξης του «ναι» στο δημοψήφισμα. Ο μυστηριώδης αποστολέας του μηνύματος αυτού, σύμφωνα με το βιβλίο «Τα παρασκήνια του σχεδίου Αναν» (Κ.Βενιζέλος Μ.Ιγνατίου, Ν.Μελέτης) ήταν το βρετανικό Υπ.Εξ., (Φόρεϊν Όφις). Αν αυτό δεν λέγεται συνομωσία, τότε τι είναι συνομωσία; - όταν μάλιστα οι αμερικανοί δαπάνησαν μεγάλα ποσά για να προπαγανδιστεί το σχέδιο Αναν (αλήθεια τι γίνεται η έρευνα στη βουλή για τις χρηματοδοτήσεις;). Μήπως δεν ήταν μέρος μιας ενορχήστρωσης οι απειλές που δέχτηκε ο κυπριακός ελληνισμός πριν και μετά το «όχι»; Δεν είναι μέρος της συνωμοσίας η δράση της απροκάλυπτα φιλοτουρκικής «Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων» (ICG) που υπηρετεί αμερικανικά συμφέροντα, τόσο κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος, όσο και πρόσφατα όταν επανεμφανίστηκε για να μας πει ότι πρέπει να φύγει ο Τάσσος για να υπάρξει λύση;- (ποια λύση άραγε;) Δεν είναι μέρος του σχεδιασμού η προσπάθεια των άγγλων να εγκριθεί το απευθείας εμπόριο κάτω από τους χαιρέκακους κλαυθμυρισμούς της ανεύθυνης ηγεσίας του ΔΗΣΥ; Όταν ο Χάνεϊ απειλούσε, ότι «θα τους φέρνουμε ξανά και ξανά το σχέδιο μέχρι να το ψηφίσουν» υπεδείκνυε με αλαζονική σιγουριά, την συνέχιση αυτού του σχεδιασμού μέχρι σήμερα. Τώρα - αφού οι εκβιασμοί δεν είχαν αποτέλεσμα - ήλθε ή ώρα για εναλλακτική τακτική που προβλέπει απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου και επιβολή της λύσης που απέρριψε. Χρησιμοποιούν γι' αυτό τους ίδιους ανθρώπους όπως το 2004. Το γεγονός ότι ο σχεδιασμός των ξένων προέβλεπε κάποια στιγμή εμπλοκή του ΑΚΕΛ για απομάκρυνση του Τάσσου, μας το έλεγε συνεχώς ο μαρτυριάρης Ν.Αναστασιάδης (και ο Χ.Πουργουρίδης), που μετά το δημοψήφισμα κάλεσε πολλές φορές το ΑΚΕΛ σε συνεργασία «ανεξάρτητα από ιδεολογικές διαφορές». Αν η πολιτική αντίληψη του Δ.Χριστόφια δεν είχε θολώσει, καλυμμένη κάτω από ένα παχύ πέπλο κομματικής και προσωπικής ματαιοδοξίας, θα έβλεπε αυτό που βλέπουν καθαρά οι πολίτες: ότι ο φιλοανανικός πυρήνας του ΑΚΕΛ που αποτελείται από πρωτοκλασάτα στελέχη του, ήταν σε απ' ευθείας επικοινωνία με τον αντίστοιχο του ΔΗΣΥ και με ανθρώπους και ομάδες εντός και εκτός Κύπρου, που αποτελούν την πλατφόρμα του «ναι», ώστε να προωθήσουν το σχέδιο απομάκρυνσης του Τάσσου και επαναφοράς του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα. Μπορεί ο Δ.Χριστόφιας να έκανε πως δεν γνώριζε αυτό το προφανές για τους πολίτες παιχνίδι, όμως η φιλοανανική πτέρυγα του ΑΚΕΛ(το εναπομείναν τμήμα του ΑΔΗΣΟΚ)πολύ συνειδητά έκανε ότι έκανε, σέρνοντας το ΑΚΕΛ στο παιγνίδι του ΔΗΣΥ και των ξένων. Η συνωμοσία λοιπόν που ξεκίνησε πριν από το δημοψήφισμα ευρίσκεται σε εξέλιξη. Στις επόμενες προεδρικές εκλογές επαναλαμβάνεται ουσιαστικά το δημοψήφισμα. Οι πολίτες ας έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους. Ψηφίζουμε για την Κύπρο, όχι για κάποιο κόμμα.

===========================================

Παρέμβαση 17.8.2007 – αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/58.htm

Εκλογές 2007 – Η συλλογική πολιτική σοφία των μελών της ελληνικής κοινωνίας

Παρά τις πολύ σοβαρές πολιτικές ασθένειες του νεοελληνικού κράτους που έχουν ως κύρια αιτία την εγγενή ξένη εξάρτηση και παρά το παραμύθιασμα-αποπροσανατολισμό του μέσου πολίτη από τα μέσα μαζικής, εκτιμώ, «(ιδεολογικοπολιτικής) παραπληροφόρησης», η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι διαθέτει συλλογική πολιτική σοφία η οποία εκφράστηκε με:

α) Πολιτική τιμωρία των μεγάλων πολιτικών παρατάξεων, γιατί κυρίως επιδεικνύουν ανεπάρκεια στις αξιώσεις για καλύτερη οργάνωση της ελληνικής πολιτείας, γιατί στερούνται οραμάτων και στρατηγικών προσανατολισμών στην εξωτερική πολιτική και γιατί δεν κατορθώνουν (ή μερικοί δεν θέλουν επειδή νεφελοβατούν στο φανταστικό κοσμοπολίτικο κόσμο της παγκοσμιότητας) να στερεώσουν την εθνική ανεξαρτησία που κατακτήσαμε με την Επανάσταση του 1821. Βασικά, ίσως είμαστε το μόνο κυρίαρχο κράτος στο οποίο υψηλά στελέχη των παρατάξεων εξουσίας δεν κατανοούν τον διανεμητικό ρόλο της πολιτικής κυριαρχίας στον σύγχρονο κόσμο και που παρασυρμένοι από τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα αργόσχολων ακαδημαϊκών ή έξωθεν εξαρτημένων ευαγών προπαγανδιστικών ιδρυμάτων επιδεικνύουν ετοιμότητα να εξανεμίσουν την εθνική ανεξαρτησία στο όνομα ενός παγκόσμιου ή ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος προικισμένου, δήθεν, με νομιμοποιημένες υπερεθνικές ή υπερκρατικές διανεμητικές αρμοδιότητες. Ακόμη χειρότερα, για να μπορεί να (κατ)εξουσιάζεται το νεοελληνικό κράτος, στον ακαδημαϊκό χώρο και στα μέσα επικοινωνίας δρουν εξτρεμιστικά στοιχεία ετοιμοπόλεμων δολοφόνων χαρακτήρων που ισοπεδωτικά εξυβρίζουν όποιον προτάξει το αγαθό της ελευθερίας-εθνικής ανεξαρτησίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο οποίο συμμετείχαν ακόμη και πολιτικά πρόσωπα, οι ισοπεδωτικές ύβρεις κατά της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας που αντέδρασε στην αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».

β) Ισχνή πλειοψηφία στην παράταξη που διεκδικεί εθνικοαστικό ρόλο. Γιατί ενώ εξ αντικειμένου είχε βεβαρυμμένο πολιτικό μητρώο από το 1945 μέχρι και το 1974, η ανανέωσή της έκτοτε κάθε άλλο παρά την μετέτρεψε σε εθνικοαστική παράταξη (που ακόμη και αριστεροί όπως ο Τσαρούχης θα την ψήφιζε για να στηρίξει, τουλάχιστον, την εθνική ανεξαρτησία). Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο διαβρώνεται και πολιορκείται ασφυκτικά και ποικιλοτρόπως: Ακραία-εξτρεμιστικά στοιχεία της αποδομητικής-«σορικής βιβλιογραφίας», θιασώτες του φασιστικού σχεδίου Αναν και κυρίως οι Κύριοι του έξωθεν εξαρτημένου ευαγούς ιδρύματος παραγωγής προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων οι οποίες εξ αντικειμένου και αποδεδειγμένα αντιβαίνουν στο ελληνικό εθνικό συμφέρον (υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, αξιόπιστη ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, πρωτοστάτες της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν, κήρυκες του κατευνασμού στα βαλκάνια και πρωτεργάτες της αποδομητικής σορικής βιβλιογραφίας). Για να είμαι πιο ακριβής, δεν κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ακόμη και πολιτικοί άνδρες με ισχυρή διάνοια και φιλολαϊκά ένστικτα όπως ο νυν πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αφήνουν τις υπηρεσίες της χώρας να μετατρέπονται σε περίπου παράρτημα ιδρυμάτων παραγωγής ιμπεριαλιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων στις οποίες πρωτοστατεί σημαντικό στέλεχός που συμπτωματικά στο παρελθόν υπήρξε υψηλόβαθμος αξιωματούχος του αμερικανικού στρατού!

γ) Πολιτική τιμωρία πολιτικών που δεν σέβονται τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας στην οποία ανήκουν, όπως της πρώην υπουργού που μεταμφιεσμένη με επίπλαστη κοσμοπολίτικη σοβαροφάνεια και κρυμμένη πίσω από θεσμικές εκλογικεύσεις εξαπέλυε μύδρους κατά της υγιούς αντίστασης των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στην επιστημονικά επαίσχυντη αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».

δ) Δρομολογεί εξελίξεις ανασύνταξης και επανα-προσανατολισμού της παράταξης των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα επεκταθώ εδώ. Μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσα να αναφέρω, υπενθυμίζω τις αποκαλυπτικές στάσεις επί ζητημάτων όπως η πλεκτάνη του σχεδίου Αναν, η αποδομητική «σορική ιστοριογραφία», οι κατευναστικές αφέλειες και η χρηματοδότηση ελληνόφωνων βιβλίων ασύλληπτης ανοησίας (θεωρήματα-ιδεολογήματα για δήθεν επίλυση των διακρατικών διενέξεων με υιοθέτηση των διπλωματικών θέσεων του «Άλλου») για μετάφραση στα τουρκικά από ιδρύματα που σχετίζονται με το όνομα του Ανδρέα Παπαναδρέου.

ε) Εμποδίζει τα δύο σοσιαλιστικά μεταμφιεσμένα κόμματα –στην πραγματικότητα όμως κομματικοί χώροι που στην σημερινή τους μορφή στεγάζουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες-υπερσυντηρητικές θέσεις, γεγονός που δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτό από πολλούς ψηφοφόρους τους–, από το να συγκροτήσουν κυβερνητικό σχήμα. Αυτό θα συνέβαινε αν κανένα κόμμα δεν διασφάλιζε απόλυτη πλειοψηφία. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο κατεξουσιασμός της επταετούς χούντας θα φάνταζε «παιδική χαρά». Ενώ οι χουντικοί ήταν κυρίως ανόητοι ή ευθέως πράκτορες ξένων δυνάμεων, οι φορείς νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων εύκολα διολισθαίνουν σε πολύ χειρότερα αμαρτήματα, και κυρίως στην εγκαθίδρυση πατερναλιστικών καθεστώτων που εξαρτώνται από ηγεμονικούς κατεξουσιασμούς, φατριών τρωκτικών της εξουσίας που φασίζουν και καλλιεργούν ύπουλες εκλογικεύσεις που υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.

στ) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει την ευκαιρία στους ακαδημαϊκούς των κοινωνικών επιστημών να σκεφτούν ξανά την αποστολή τους: Κοινωνικά άχρηστη παραγωγή ιδεολογημάτων και θεωρημάτων ιστοριογραφικών και άλλων που εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού κάθε φασισμού; Ή παραγωγή αξιολογικά ελεύθερης επιστήμης συμβατής με την κοινωνικοπολιτική οντολογία και την βαθύτερη θέληση των φιλειρηνικών κοινωνιών για ελευθερία-ανεξαρτησία και αντίσταση στον ηγεμονισμό; Για να σταθώ για λίγο στο τελευταίο ζήτημα, η σιωπηρή πλειονότητα των Ελλήνων ακαδημαϊκών, σημείωσα πριν λίγους μήνες σχολιάζοντας τα πνευματικά σκουπίδια της αποδομητικής ιστοριογραφίας, «ούτε αρέσκονται να ερίζουν στις επιφυλλίδες ούτε θέλουν να ανταλλάσσουν ειρωνείες, χαρακτηρισμούς, ύβρεις, εξτρεμιστικές απόψεις και ανοίκεια υπονοούμενα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως είτε ότι μπορούν να σιωπούν για πάντα είτε ότι στις ακρότητες και τους εξτρεμισμούς δεν μπορούν να αντιτάξουν αληθή και αιχμηρά επιχειρήματα για να αποκαλύψουν το πραγματικό προσωπείο των δραστών» (http://www.ifestos.edu.gr/59.htm#περιεχόμενα). Για τον υποφαινόμενο οι στοχαστικές παρεμβάσεις με μονογραφίες, δοκίμια και άρθρα τώρα αρχίζουν. Όπως ήδη υποστήριξα ο ακαδημαϊκός παρεμβαίνει στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα μόνο όταν θίγονται η ειρήνη και η ελευθερία. Η εμφανέστατη πλέον διαπαραταξιακή ιδεολογικοπολιτική σύγχυση θέτει σε κίνδυνο αμφότερα και υποχρεώνει σε σταθμισμένες παρεμβάσεις που από καιρό προετοιμάζονται και που επέρχονται.

==========================================

The original text in English. It was translated by the newspaper "Makedonia" to be published today, Sunday, September 9, 2007.

=====================================================

THE GENTRIFICATION OF GREECE

Dr. Nikolaos A. Stavrou

Observing the systematic destruction of Greece from a distance is an exercise in unmitigated anguish for every human being, but above all for every Greek anywhere in the world. For some of us, this writer included, it is more than anguish; it is confirmation of the still unfolding scenario, part and parcel of the destabilization of the Balkans, that was set in motion by the deliberate, systematic, sinister, and profitable dismantling of Yugoslavia.

Greece has been targeted for “gentrification” beginning with the1990s and since then, political leaders with blind folders, assorted deal makers, and shady peddlers of “development” have continued to facilitate the process. Gentrification is relatively new sociological/ political term that is constantly being refined by “market forces” for global application. Etymologically, it means the introduction of the gentry (as in landed gentry) into a city or a country with the objective of “civilizing it” under the pretext of “development.” Re-introduction of the gentry also implies that the “serfs” who lived there prior to its arrival would either have to move somewhere else or resign themselves to serving those who come to “develop” them.

Historically, gentrification traces its origins in the calamity of the U.S. urban riots during the late sixties and seventies and refers to the recycling of population from rural to urban to suburban and back to urban. As a process, gentrification goes through four predictable phases: destruction, devaluation, acquisition, and [re]development.

During that sad period of American history, cities from Detroit to New York to Washington and San Francisco that had been the destination of an avalanche of people escaping Southern racism after World War II, were reduced to battle grounds of civil strife and burning during the sixties. The result was a massive transformation of urban life twice in less than thirty years. Major cities were gutted. The wealthy fled to the suburbs where land values skyrocketed, the merchants fled to shopping centers that were already built and were waiting for them, the poor were left behind, and the “mom and pop” shops were swallowed up by conglomerates with fictional addresses and by ghost financiers. A similar process now unfolds on a global scale and instead of cities, it affects countries.

Nations are now being targeted and reduced to shambles either by war as in the case of Yugoslavia and Iraq or via financial manipulations, ethnic fragmentation, and political correctness as it seems to be the case of Greece. I presume the readers still remember the assault on the value of the Greek currency by a global charlatan who arrogantly declared his intention to “teach the Greeks a lesson” for their position on FYROM. It should surprise no one to know that the very people who were in the forefront in the destruction of Yugoslavia and masterminded the assault against Greek interests in the 1990s, were the first to show up within days after the seventy eight days bombardment to “invest” in the rubbles of Serbia.

A pre-requisite to gentrification is destruction or devaluation of what exits, be it land or industries, followed by inducements and incentives for dislocated populations to sell, move, or resign themselves to poverty. The ultimate goal is abandonment of land, traditions, roots and a way of life. But as the rural population vanishes into the anonymity of urban jungles it leaves behind gutted villages, empty homes, and old people praying to patron saints to bring their grand children back for a Christmas visit. The systematic and, in my opinion, deliberate orgy of arsonists has caused more damage to Greece than NATO’s bombardment of Serbia. The perpetrators left behind a gutted land that potentially offers new opportunities to the “industrial –security” complex to make a buck on Greek backs as it did during the Olympics. But this is the land that has nurtured the backbone of a Greek nation where the stubborn Greek farmer has refused until now to trade pride for profit; and that is precisely the problem that the Hedge Fund and black money managers see with Greece. It does not fit the globalization models as long as the family farmer refuses to succumb to the agricultural conglomerates or the “masterminds” that see every Greek mountain and every Greek beach as the ideal location to build summer resorts and gated communities for the leisure classes.

This author has warned in unsuspecting times about the risks to Greece emanating from the destruction of Yugoslavia. Greece was not supposed to be spared from the Balkan wars of the 1990s, but it somehow managed to evade what was planned for her. Yet, the country has not been spared the onslaught of gentrification. The farmers who lost their olive groves to the fires can hardly wait ten years to see their green leaves sprout again. If their land happened to be close to the sea--and closeness is a relative term—the “developers” and the global gentry will no doubt appear eager to “help” while insecurity prevails. Land has become the key commodity in a game that no more nor less, has the de-Hellenization of Greece as its ultimate goal. Nobody needs to take my word for it: just follow the money and the projects that will sprout in the next ten years. For the short term one needs only to follow the patterns of land acquisitions.

Dr. Nikolaos A. Stavrou is Professor of International Affairs (Emeritus) at Howard University.

MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Hμερομηνία δημοσίευσης: 02-09-07

Θα υπάρξει απελπισμός με συνέπεια;

Tου Xρηστου Γιανναρα

Η Διαρκής Σύνοδος των ελλαδικών επισκόπων θα αναγνωριζόταν, ίσως και αβίαστα, ως «αγία» και «ιερά», αν είχε να αντιτάξει λόγο «νοήματος», λόγο ρεαλιστικής ελπίδας στον εφιαλτικό παραλογισμό της εμπρηστικής κακουργίας.

Συνήλθε η επισκοπική Σύνοδος τη Δευτέρα 27 Αυγούστου και αποφάσισε μέτρα βοήθειας για τους πυροπαθείς: Συσσίτια, στέγαση, ρουχισμό, οικονομικό φιλοδώρημα. Ορθολογική, μετρητή πραγματοποίηση της αλλοτριωμένης σε ηθική προστακτική «αγάπης». Ωσάν η Εκκλησία να είναι χρησιμοθηρικό παραμάγαζο του υπουργείου Πρόνοιας.

Θα αναγνωριζόταν όχι κατ’ ευφημισμόν «αγία» και «ιερά» η επισκοπική Σύνοδος, αν είχε λόγο ικανό να αναμετρηθεί με το αίνιγμα: Ισχυε ή όχι και για τη μάνα, που κάηκε ζωντανή αγκαλιασμένη με τα τέσσερα παιδιά της, ο λόγος του Χριστού: «και αι τρίχες της κεφαλής υμών πάσαι ηριθμημένα εισίν»; Ισχυε αυτός ο λόγος και για τις δεκάδες των συνανθρώπων μας που ξεψύχησαν μέσα στον πανικό και στη φρίκη της πύρινης κόλασης; Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι όλοι αυτοί λαμπάδιαζαν κραυγάζοντας σπαρακτικές ικεσίες στον Θεό για βοήθεια. Ομως, οι φλόγες τούς κατάπιναν δίχως καμιά διαφορά από τα άψυχα ή τα άλογα υπαρκτά γύρω τους. Γιατί; Στην εκκλησία είχαν ακούσει ότι «τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε – επί χειρών αρούσι σε μήποτε προσκόψεις προς λίθον τον πόδα σου»!

Δεν θα ήταν ξεκρέμαστες οι λέξεις «αγία» και «ιερά» αν η επισκοπική Σύνοδος δήλωνε με συντριβή ότι μια ρεαλιστική απάντηση στο αφόρητο αυτό σκάνδαλο, έστω υπαινικτική «ως δι’ εσόπτρου», απαιτεί προϋποθέσεις που οι συνοδικοί επίσκοποι σήμερα δεν τις πληρούν. Δεν μας μειώνει τους ανθρώπους η ομολογία της ανεπάρκειας και της αποτυχίας.

Μειωτικό είναι, δηλαδή απελπιστικό, να αλλοτριώνουμε και να παραχαράζουμε τον τρόπο πρόσβασης στην ελπίδα. Να αποκλείουμε τον εαυτό μας, αλλά να εμποδίζουμε και τους άλλους να βρουν την «οδό».

Απελπιστικό να μεταποιούμε το εκκλησιαστικό γεγονός σε κρατική (εθνική) «επικρατούσα θρησκεία», σε εξουσιαστικό ιδεολόγημα και ωφελιμιστική ηθική. Να μετασκευάζουμε τον επίσκοπο σε «θρησκευτικό ηγέτη», χρυσοστολισμένη μαζορέτα που φλυαρεί ηθικολογικές ανοησίες, νοησιαρχικά δόγματα και εθνικιστικά παιδιακίσματα.

Οταν έναν ολόκληρο λαό τον διαπερνάει η ανατριχίλα της φρίκης, η απτή αίσθηση της εγγύτητας του θανάτου, το ζητούμενο από την Εκκλησία δεν είναι να προσφέρει ένα μηνιάτικο μισθό του ο επίσκοπος και συσσίτια η Σύνοδος των επισκόπων. Ζητούμενο είναι ο λόγος που θα μαρτυρήσει αν το θριαμβικό ψάλμα στις εκκλησιές «θανάτω θάνατον πατήσας» είναι μόνο μια ψυχολογική μπαρούφα ή στίβος εμπειρικών ανιχνεύσεων, δρομοδείχτης για την ψηλάφηση «νοήματος» της ύπαρξής μας.

Οσο αδύναμοι νιώθουμε οι άνθρωποι μπροστά στις θεόρατες γλώσσες της φωτιάς, το ίδιο παραλυμένοι και ανίσχυροι καταρρέουμε στη θέα της μανιασμένης εμπάθειας των κομματικών τηλεοπτικών καναλιών. Σίγουρα το αχυρένιο μας κράτος αποκαλύφθηκε στην αφτιασίδωτη πραγματικότητά του: κραυγαλέα απροετοίμαστο, δραματικά ανάπηρο στην οργάνωσή του, ανίκανο να αντιμετωπίσει μια τόσο άψογα μελετημένη και εκτελεσμένη επιβουλή. Γελοιοποιήθηκε το κράτος, όπως είχε γελοιοποιηθεί και στα Υμια το 1996 ή με την προδοσία του Οτσαλάν το 1999.

Αλλά να πουλάς σαν «πληροφόρηση» και «δημοσιογραφία» την αδίστακτη εκμετάλλευση της φρικιαστικής τραγωδίας για όφελος των κομματικών σου αφεντικών, είναι οδύνη παραλυτική. Εκπτωση και εκφυλισμός που γεννάει και την κρατική διάλυση, αφού υπηρετεί τη μήτρα της διάλυσης: την τυφλή ιδιοτέλεια του κομματισμού. Με σκόπιμες παραποιήσεις των πληροφοριών ή και με αναίσχυντες ψευδολογίες, κυρίως όμως με χλεύη, ειρωνείες, φαρμακερές λοιδορίες προσπαθούν τα κομματικά κανάλια να διασύρουν τους αντιπάλους τους σκυλεύοντας απανθρακωμένα πτώματα και τα αποκαΐδια της χώρας.

Εχει καμιά σχέση με τη δημοσιογραφία αυτή η χρυσοπληρωμένη χυδαιότητα που μαίνεται υστερικά στα «παράθυρα» των καναλιών; Ασκεί λειτούργημα κοινωνικό η μοχθηρή μεροληψία, ο μικρονοϊκός προπαγανδισμός αδίστακτων συμφερόντων του κομματικού επαγγελματισμού; Μόλις αντιλήφθηκαν οι μισθοφόροι της παραπολιτικής την κοινωνική συσπείρωση που δημιουργούσε η κοινή αίσθηση της οργανωμένης μεθοδικής καταστροφής (λογικά τετράγωνη αίσθηση) άρχισαν να χλευάζουν τον «εθνικισμό» της λαϊκής αντίδρασης!

Συμφορά οι εμπρησμοί, αλλά συμφορά περιστατική. Μόνιμη, καθημερινή συμφορά η ανήθικη τηλεοπτική δημοσιογραφία.

Φανερή και στον πιο εθελότυφλο έγινε η (από χρόνια συντελεσμένη) κατάρρευση του πολιτικού μας συστήματος. Η κυβέρνηση δεν αποδείχθηκε απλώς ανίκανη στη διαχείριση της κρίσης, η κρίση ξεγύμνωσε την καταγωγική ανεπάρκεια της κυβέρνησης. Η ίδια η συγκρότησή της, από την πρώτη μέρα και σχεδόν κάθε της ενέργεια τρία χρόνια τώρα, υπηρετούσαν το κόμμα και τις σκοπιμότητές του, όχι την πατρίδα και τις ανάγκες της. Και οι απλώς κομματάνθρωποι, επιλεγμένοι όχι για τις ικανότητες, την ποιότητα και σοβαρότητά τους, ήταν φυσικά αδύνατο να αντιμετωπίσουν τη μεθοδικά οργανωμένη απειλή για τη χώρα. Αποδείχθηκαν το ίδιο ανίκανοι και φαιδροί όπως και οι ομόλογοί τους στα Υμια και στην προδοσία Οτσαλάν.

Κορυφαίος της φαιδρότητας, ο ολίγιστος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Μέσα στον γενικό πανικό και την απόγνωση βγήκε και δήλωσε ότι δεν είναι ώρα τώρα για κριτική και καταλογισμό λαθών. Αλλά μόλις κατάλαβε (ή κατάλαβαν άλλοι γι’ αυτόν) ότι η κοινωνική συσπείρωση ίσως ευνοήσει την κυβέρνηση, προτού αλέκτορα φωνήσαι, ξαναβγήκε να ακυρώσει τις προηγούμενες δηλώσεις του και να επιτεθεί λάβρος στους κυβερνώντες, ενώ λαμπάδιαζαν ακόμα τα καβουρνιασμένα κορμιά. Προκειμένου να κερδίσει πόντους ο εκλογικός αντίπαλος, ας αποκαλυφθεί αναίσχυντα ο αμοραλισμός. Θλιβερός ο ολίγιστος.

Πέρα και από τη σημειολογία της πολιτικής κατάρρευσης, καθηλωμένος στο κατακάθι της κομματικής ιδιοτέλειας, ο Συνασπισμός της ριζικής αντίδρασης σε κάθε κοινωνιοκεντρική ανάσα της πολιτικής. Δεν επιδέχεται σχολιασμό η περίπτωση. Μόνο οργή για τη μισθοφορική καπηλεία των οραμάτων της λαϊκής Αριστεράς.

Με τη χώρα αποκαΐδι και το πολιτικό σύστημα ολοφάνερα πια αποσαθρωμένο, υπάρχει άραγε ελπίδα να οργιστούν με συνέπεια οι Ελληνες αυτή τη φορά;

===========================================

http://www.simerini.com/nqcontent.cfm?a_id=310630

Πού οφείλεται η παράλυση του ελληνικού κράτους και η τραγωδία του…

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο, αναλύει τις βαθύτερες αιτίες των ολέθριων πυρκαγιών στη χώρα και τις συνέπειές τους

Πώς να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι θεσμοί, όταν καθημερινά βάλλεται ή υπονομεύεται ο πατριωτισμός από πλήθος εγκαθέτων, που καβαλίκεψαν τον νεοελληνικό κρατικό θεσμό;

ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Οι φοβερές πυρκαγιές που κατέκαυσαν την Ελλάδα και προκάλεσαν απίστευτη οικολογική, οικονομική καταστροφή, με δεκάδες ανθρώπινα θύματα, συγκλόνισαν βαθύτατα τον κυπριακό Ελληνισμό. Πού οφείλονται, όμως, η παραλυσία και ανικανότητα του ελληνικού κράτους να αντιμετωπίσει από την πρώτη στιγμή τις φωτιές; Γιατί επιδείχθηκε ολιγωρία; Τι και ποιος ευθύνεται και ποιοι είναι οι βαθύτεροι, διαχρονικοί λόγοι της κρατικής ανεπάρκειας;

Η «Κυριακάτικη Σημερινή» επιχειρεί να φωτίσει τις άλλες πλευρές και να αναλύσει τις άλλες διαστάσεις των καταστροφικών πυρκαγιών.
Πού οφείλεται η αδυναμία του ελληνικού κράτους να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές; Ποιοι είναι, διαχρονικά, οι βαθύτεροι λόγοι της κυβερνητικής και κρατικής παραλυσίας; Ζητήσαμε τις απόψεις του γνωστού Κύπριου Παναγιώτη Ήφαιστου, καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών, Έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μας είπε:
Πού οφείλεται η αδυναμία του ελληνικού κράτους να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές; Ποιοι είναι, διαχρονικά, οι βαθύτεροι και εγγενείς λόγοι της κυβερνητικής και κρατικής παραλυσίας;
Τα στέρεα πολιτειακά συστήματα στον κόσμο δεν είναι πολλά. Τα περισσότερα, συμπεριλαμβανομένων και των δυτικών, αναζητούν ακόμη μόνιμους στρατηγικούς προσανατολισμούς και σταθερή κοινωνικοπολιτική οργάνωση. Ανασκοπώντας τα τελευταία εκατό χρόνια, βλέπουμε ότι λίγοι το επιτυγχάνουν, πολλοί είναι αυτοί που παραπαίουν και πολύ περισσότερα τα κράτη που λειτουργούν νευρικά εις βάρος άλλων κοινωνιών.
Στην ιεραρχία ορθολογισμού και στέρεων πολιτειακών δομών, η Ελλάδα είναι, δυστυχώς, στις τελευταίες βαθμίδες κρατικής και διπλωματικής αξιοπιστίας. Τα αίτια είναι πολλά, διαχρονικά αναλλοίωτα και σήμερα ζωντανά όσο ποτέ. Μεταξύ άλλων, σημειώνω τη μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των ελληνικών κοινωνιών και του ελληνικού κρατικού μορφώματος, που δημιουργήθηκε μετά την Ελληνική Επανάσταση και που, έκτοτε, ταλαιπωρεί όσους Έλληνες εξαρτώνται από αυτό, έχοντας ως κύρια αποστολή την εκπλήρωση των στόχων πλουτισμού και ευημερίας ενός εξουσιαστικού συστήματος, ευθέως ή εμμέσως εξαρτώμενου από ξένα συμφέροντα.

Υπονομεύεται η αγάπη προς την πατρίδα

Στο σημείο αυτό, ίσως είναι χρήσιμο να τονιστεί ότι μια κοινωνία χρειάζεται κράτος για να είναι συλλογικά ελεύθερη. Την πατρίδα και το κράτος, που το ενσαρκώνει, αν δεν το αγαπούν οι πολίτες και οι πολιτικές ηγεσίες, αναπόδραστα οι τελευταίοι χάνουν την ελευθερία τους ή ζουν σε μια παραπαίουσα κρατική δομή, που παραπαίει και υπόκειται διαρκώς σε ζημιές. Μια από αυτές τις ζημιές είναι η αναποτελεσματικότητα των κρατικών θεσμών, την οποία όποιος ζει στο νεοελληνικό κράτος, την υπόκειται καθημερινά. Πώς να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι θεσμοί, όταν καθημερινά βάλλεται ή υπονομεύεται ο πατριωτισμός από πλήθος εγκαθέτων, που καβαλίκεψαν τον νεοελληνικό κρατικό θεσμό;
Δηλαδή, βάλλεται και υπονομεύεται η αγάπη για την πατρίδα, η πεποίθηση κοινού συμφέροντος, η επίδειξη ανιδιοτελούς αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, η ετοιμότητα αυτοθυσίας, η κατανόηση της ανάγκης σοβαρότητας και «επαγγελματισμού» σε κάθε εκδήλωση ή ρόλο του πολίτη και του κρατικού λειτουργού, και η ετοιμότητα αυτοθυσίας, αν το αγαθό της συλλογικής ελευθερίας τίθεται σε κίνδυνο. Έτσι, στις πυρκαγιές του Αυγούστου, βλέπουμε μιαν απαράδεκτη διάλυση. Όμως, μην ψάχνετε για φαντάσματα-ενόχους στον κυβερνήτη της εκάστοτε συγκυρίας. Εδώ και δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χρόνια πάσχει η δομή και το ιδεολογικοπολιτικό σύστημα του νεοελληνικού κράτους.
Ποιες αναμένετε να είναι οι πολιτικές συνέπειες και οι άλλες ευρύτερες προεκτάσεις των καταστροφικών πυρκαγιών;
Οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες, λόγω απελπισίας των ψηφοφόρων. Εδώ και αρκετό καιρό, όμως, ιδιαίτερα μετά το ρόλο πολλών εδώ στην Ελλάδα στην πλεκτάνη του σχεδίου Ανάν, που σκοπό είχε να παραδώσει την κυπριακή κοινωνία αλυσοδεμένη και να την καταστήσει έρμαιο διεθνοφασιστικών συμφερόντων, έπαψα να ελπίζω ότι υπάρχει εύκολη διέξοδος. Αυτό δεν σημαίνει ότι η υποκείμενη ελληνική κοινωνία -και οι ελληνικές κοινωνίες της διασποράς στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η κυπριακή- θα χαθούν λόγω νεοελληνικού κράτους. Στην ιστορική διαχρονία, το ελληνικό κοσμοσύστημα -όπως το ονομάζει ο συνάδελφός μου Κοντογιώργης- ήταν κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο σημαντικό από τις δομές ενός κράτους.

Πρατηριούχοι δυτικών ιδεολογημάτων

ΒΑΣΙΚΑ, όπως το έθεσε εύστοχα πρόσφατα σε έξοχο και εμβληματικό κείμενό του ο συνάδελφος Γιώργος Κοντογιώργης -«Έθνος», (Εναλλακτικές Εκδόσεις)-, το νεοελληνικό κράτος είναι ένας περίπου θεσμός κατοχής επί της ελληνικής κοινωνίας, της οποίας ηγεσία και διανοούμενοι αναμενόμενα λειτουργούν αυτοβούλως ως πρατηριούχοι δυτικών ιδεολογημάτων και θεωρημάτων. Δέστε την υπόθεση της αποδομητικής ιστοριογραφίας, τους ποικιλότροπα -όπως αποκαλύφθηκε- πληρωμένους από ιδρύματα του Σόρος και δυτικές υπηρεσίες ή οργανισμούς, υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν και τα σχετικά «ευαγή ιδρύματα», από τα οποία αδιάντροπα οι κρατικοί θεσμοί αντλούν εξωπολιτικά στελέχη. Δέστε τα ψηφοδέλτια επικρατείας των μεγάλων κομμάτων στις συντρέχουσες εκλογές και δέστε εάν και πόσοι συνδέονται με τα προαναφερθέντα φαινόμενα εξάρτησης και σήψης.
Το νεοελληνικό θεσμικό κακέκτυπο βασικά αντέγραψε τα περισσότερα λάθη των δυτικών αφεντών, ενώ παρέλειψε να υιοθετήσει, τουλάχιστον, τα κανονιστικά πλεονεκτήματα των λεγόμενων νεωτερικών κρατών της Δύσης. Στα πανεπιστήμια, στα Μέσα Ενημέρωσης και στο πολιτικό σύστημα στήθηκε έτσι ένα αδίστακτο σύστημα, που καλλιεργεί ανορθολογικά ιδεολογήματα και θεωρήματα που θρέφουν την ξένη εξάρτηση, που διαρκώς αναπαράγεται και βαθαίνει.

Σκοποί των «ασύμμετρων απειλών»

Αν το ελληνικό κράτος απέτυχε στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, πιστεύετε ότι αυτή η ανικανότητα μπορεί να έχει συνέπειες στην ανακοπή έξωθεν κινδύνων και απειλών; Πράγματι η χώρα αντιμετωπίζει «ασύμμετρη απειλή»;
Σίγουρα επηρεάζεται. Το θέμα των ασύμμετρων απειλών είναι μεγάλο. Χωρίς ασφαλώς να εξαντλώ το θέμα, θα περιοριστώ μόνο σε δύο πτυχές: Σκοποί που εξυπηρετούνται από τις ασύμμετρες απειλές και φορείς-μέθοδοι.
Πρώτον, οι σκοποί, αν και κυμαινόμενοι και ποικιλόμορφοι, έχουν ως κύριο άξονα την πρόκληση ζημιών δυσανάλογων με τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν. Μεταξύ άλλων, κύριοι στόχοι είναι το ηθικό της κοινωνίας, το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς. Ο φορέας ασύμμετρης απειλής στοχεύει τόσο στη συνολική ψυχολογική αποδυνάμωση των μελών της κοινωνίας-στόχου όσο και στην οργανωτική αποσύνθεσή του, με σκοπό όπως τακτικές δράσεις προκαλέσουν στρατηγικά αποτελέσματα.
Σκοποί που εξυπηρετούνται είναι είτε ιδεολογικοί ενδοκρατικών δρώντων είτε διακρατικοί, με κύριο στόχο τις ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων, με πρόκληση ανακατατάξεων στη διεθνή ιεραρχία ισχύος, αξιοπιστίας και συμφερόντων. Στις διακρατικές σχέσεις, στόχοι μπορούν να είναι τόσο φίλια όσο και εχθρικά κράτη. Ενδοκρατικοί μη κρατικοί «ασύμμετροι δρώντες», εξάλλου, δυνατό άμεσα, εμμέσως ή εκ του αποτελέσματος να εκπληρώνουν τους σκοπούς ξένων κρατικών δρώντων, που αποσκοπούν στην κατατριβή τρίτων και στις ανακατανομές ισχύος.

Αποδόμηση συλλογικής ταυτότητας

Στη σύγχρονη εποχή, που η κοινωνικοπολιτική συνοχή και κοσμοθεωρητική ευρωστία ενός κράτους είναι καίριας σημασίας, κύριοι σκοποί που εξυπηρετούνται είναι, επιπλέον, η αποδόμηση των συλλογικών ταυτοτήτων κοινωνιών-στόχων με την ιστοριογραφική αποδόμηση, την καλλιέργεια άτοπων ή και ανόητων κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων, που αποδυναμώνουν την πίστη-νομιμοφροσύνη στους θεσμούς του κράτους και τα θεωρήματα που προκαλούν στρεβλή γνώση για το ρόλο της εθνικής-κρατικής ανεξαρτησίας, κάνοντας τα μέλη μιας κοινωνίας να πιστέψουν ότι είναι αναλώσιμα αγαθά.
Δεύτερον, οι φορείς και τα μέσα ποικίλλουν από περίπτωση σε περίπτωση. Στέκομαι στο γεγονός ότι στον άναρχα διαπλεκόμενο αχανή διεθνικό χώρο, οι δρώντες, του οποίου επηρεάζουν δραστικά τις ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων στις διακρατικές σχέσεις, υπάρχουν αναρίθμητες αδιαφανείς και ρευστές διασυνδέσεις και συναρτήσεις. Εάν σταθούμε σε μη κρατικούς εθνικούς και ή μη διεθνικούς «ασύμμετρους δρώντες», δυνατό να είναι πράκτορες ξένων δυνάμεων, (και ή) αναρχικά στοιχεία μιας κοινωνίας, (και ή) κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτα άτομα, όπως ο Σόρος ή εγκληματικές οργανώσεις και κατάσκοποι, (και ή) επιφανή ιδρύματα με έξωθεν καλή μαρτυρία, που κατά βάση υπηρετούν αδιαφανείς και κοινωνικοπολιτικά μη προσδιορισμένους διεθνικούς σκοπούς κρατών ή κοινωνικοπολιτικά ανέντακτων ατόμων και ή πνευματικά διαστρεμμένοι εγκέφαλοι, που διαφεύγουν των κανονιστικών ελέγχων, προκαλώντας διασάλευση των θεσμών.
Δεν έχω πληροφορίες για τους δράστες των εμπρησμών στην Ελλάδα. Ο αριθμός και οι συνέπειες, όμως, παραπέμπουν σε κλασική περίπτωση ασύμμετρης δράσης: Με λίγους μηχανισμούς ή μερικά σπίρτα, προκαλείται υπονόμευση του ηθικού και του φρονήματος, κοινωνικοπολιτική αποδιοργάνωση, ανορθολογικός επηρεασμός των επερχομένων εκλογών, δυσανάλογες οικονομικές ζημιές ιδιαίτερα στον τουρισμό και ακύρωση της όποιας εμπιστοσύνης των πολιτών στον κρατικό τους θεσμό. Πολλοί θα ήθελαν τέτοιες ζημιές και οι «ασύμμετρες δράσεις» των οποίων βλέπουμε συνήθως τα αποτελέσματα και σπάνια τους δράστες, αποτελούν, δυστυχώς, καθημερινή διακρατική και διεθνική πρακτική.

«Απαλλαγή από το βάρος της Κύπρου...»

Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Κύπρο; Κρίνετε ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε περίοδο πολιτικής κρίσης; Τι θα σήμαινε για τη χώρα -και την Κύπρο- μια τέτοια κρίση;
Δεν νομίζω ότι το νεοελληνικό κράτος εισέρχεται σε κρίση με την έννοια που το εννοείτε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ίσως, να μην είναι το κατά πόσο θα κυβερνήσει το ένα ή άλλο κόμμα που θέλουμε ή δεν θέλουμε, αλλά αν προκύψει αδυναμία αυτοδύναμης κυβέρνησης. Το χείριστο που μπορεί να συμβεί σ' αυτή τη στιγμή, είναι συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων. Αυτό, γιατί στην ιδεολογικοπολιτική χοάνη της ξένης εξάρτησης, για την οποία πρωτοστάτησε το γνωστό ευαγές ίδρυμα, έχουν ήδη κρημνισθεί πολλά στελέχη και των δύο κομμάτων. Στήθηκε μια μακάβρια συναίνεση για την ιστοριογραφική αποδόμηση των νεοελλήνων, την «απαλλαγή από το βάρος της Κύπρου», τις διαπραγματεύσεις επί ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, την αποχή εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων, την αποδοχή κάθε σχεδόν ηγεμονικής αξίωσης της Τουρκίας αλλά και μικρότερων δρώντων, την πολιτική επισημοποίηση της εξάρτησης, που καθηλώνει την ελληνική ανεξαρτησία και την επιβολή μιας άνευ προηγουμένου εξεζητημένης πνευματικής λογοκρισίας στα Μέσα Επικοινωνίας και στο λεγόμενο «πνευματικό χώρο».
Με συναίνεση που θα στηρίζεται σε τεχνητές πλειοψηφίες, λοιπόν, η Ελλάδα θα μπορούσε να οδηγείται από το κακό στο χειρότερο με αστείες εκλογικεύσεις, που θα κυριαρχούν επικοινωνιακά και που θα κατεβάζουν ολοένα και πιο χαμηλά τον πήχη της ελληνικής ανεξαρτησίας, των ελληνικών συμφερόντων και της ελληνικής ελευθερίας. Μια δηλαδή «δημοκρατικότατα» επιβληθείσα διαρκής αναίρεση των αποτελεσμάτων της Ελληνικής Επανάστασης, που θα εκλογικεύεται από στημένα συστήματα εξωπολιτικών και έξωθεν εξαρτημένων ιδρυμάτων και πνευματικών «αλητών» (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου).
Για την Κύπρο όλα αυτά σημαίνουν τα εξής: Οι Έλληνες της Κύπρου έπρεπε να καταλάβουν από καιρό ότι δεν έπρεπε να περιμένουν βοήθεια από ένα εξόχως αδύναμο νεοελληνικό κράτος. Αφού η ιστορία δεν επέτρεψε την αυτοδιάθεση και Ένωση με την Ελλάδα -οπότε, αν εκπληρωνόταν, ενδεχομένως να υπήρχε δυνατότητα να ενισχυθεί το νεοελληνικό κράτος και να πάρει την πάνω βόλτα, ενώ οι Κύπριοι θα είχαν μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά και ισότιμο λόγο στα νεοελληνικά δρώμενα- οι Κύπριοι θα έπρεπε να κατανοήσουν ότι είναι η μόνη ελληνική κοινωνία, που διαθέτει ένα σχετικά σοβαρό κρατικό σύστημα, την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ότι, δηλαδή, η Κυπριακή Δημοκρατία είναι όχημα όχι αφελληνισμού τους αλλά διαφύλαξης της ζηλευτής της θέσης ως η πιο εύρωστη και συνεκτική ελληνική κοινωνία της σύγχρονης εποχής. Αν, λοιπόν, μπορούσαμε να ενσωματώσουμε τους Τουρκοκύπριους συντοπίτες μας σ' ένα δημοκρατικό κυπριακό κράτος-μέλος της ΕΕ (αυτό τουλάχιστον ήταν πάντοτε στο μυαλό μου όταν υποστήριζα εγκατάλειψη των αδιέξοδων δικοινοτικών-διζωνικών σχημάτων και ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με σκοπό την υιοθέτηση του νομικού και πολιτικού κεκτημένου), η Κύπρος θα μπορούσε να γίνει κράτος πρότυπο, τόσο για τους νεοέλληνες όσο, ενδεχομένως, και για τους νεοτούρκους.
Αυτό ήταν το διακύβευμα που αναίρεσε η πλεκτάνη του σχεδίου Ανάν και δεν γνωρίζω αν υπάρχει αντιστροφή των δυσμενών συνεπειών. Αυτονόητα και εύκολα κατανοητό στον οποιοδήποτε, τα αποτελέσματα των ελλαδικών εκλογών θα επηρεάσουν τον κυπριακό αγώνα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Περισσότερο σημαντικό, όμως, είναι το κατά πόσο στην Κύπρο οι εκλογές που έρχονται σε λίγους μήνες θα δημιουργήσουν έδαφος νεκρανάστασης του μακάβριου σχεδίου Αναν ή κατά πόσο θα υπάρξουν λίγα, έστω, περιθώρια μιας νέας πορείας.

===========================================

Παρέμβαση 30.8.2007 – Aναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/58.htm

Ασύμμετρες απειλές

Η –λόγω πυρκαγιών– εισαγωγή του όρου «ασύμμετρη απειλή» στον ελληνικό δημόσιο διάλογο χαρακτηρίζεται από συχνές ασάφειες, ανακριβείς ορισμούς και άλματα συλλογισμών. Όχι για πρώτη φορά στον ευαίσθητο χώρο των διεθνών σχέσεων, ανακρίβειες και θεμελιώδεις συγχύσεις προκαλούν στον ελληνικό δημόσιο διάλογο εισροές ζημιογόνου πολιτικού ανορθολογισμού. Με συντομία, χωρίς να εξαντλώ το θέμα και χωρίς την παραμικρή πρόθεση να αναμιχθώ στην δια-παραταξιακή διαμάχη, θα αναφερθώ στις βασικές πτυχές του ζητήματος αυτού. Γράφοντας από την σκοπιά του διεθνολόγου, αποκλειστικός σκοπός του παρόντος είναι να διασαφηνισθούν οι κύριες και στοιχειώδεις πτυχές της έννοιας «ασύμμετρες απειλές».

Παρά το γεγονός ότι μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τον όρο «ασύμμετρες απειλές» για να περιγράψουν ένα αριθμό προβλημάτων που αφορούν την δική τους εθνική ασφάλεια (διεθνική τρομοκρατία, περιβαλλοντολογικές καταστροφές, απόκτηση μέσων μαζικών καταστροφών από μη κρατικούς δρώντες, παράνομη διακίνηση όπλων, δολιοφθορείς των δικτυακών τόπων και δομών πληροφορικής, κτλ), οι «ασύμμετρες» δράσεις ούτε νέες είναι ούτε περιορίζονται σε μη κρατικούς δρώντες.

Οι ασύμμετρες απειλές είναι διαχρονικό φαινόμενο και στην σύγχρονη εποχή καθημερινό φαινόμενο με δράστες τόσο κρατικούς όσο και μη κρατικούς δρώντες. Λάθος δεν κάνουν αυτοί που επισημαίνουν την ύπαρξη τέτοιων απειλών αλλά όσοι, για κάποιους περίεργους λόγους, καλλιεργούν μια ψευτοσυνείδηση περί ενός αγγελικού κόσμου χωρίς διακρατικές αντιπαραθέσεις, χωρίς μυστικές υπηρεσίες, χωρίς διεθνικούς εγκληματίες, χωρίς αίτια πολέμου και χωρίς έλλειμμα διακρατικής συνεργασίας που θα καθιστούσε τους διεθνείς θεσμούς πιο χρήσιμους και πιο αποτελεσματικούς.

Εδώ, θα περιοριστώ μόνο σε δύο πτυχές: τους κύριους σκοπούς που εξυπηρετούνται από τις ασύμμετρες απειλές και τους φορείς και μεθόδους.

Πρώτον, οι σκοποί που επιδιώκουν να εκπληρώσουν οι δράστες ασύμμετρων απειλών, αν και κυμαινόμενοι και ποικιλόμορφοι, έχουν ως κύρια επιδίωξη την πρόκληση ζημιών δυσανάλογων με τα μέσα που χρησιμοποιούν. Μεταξύ άλλων, κύριοι στόχοι είναι το ηθικό της κοινωνίας, το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς. Ο φορέας της ασύμμετρης απειλής στοχεύει τόσο στην συνολική ψυχολογική αποδυνάμωση των μελών της κοινωνίας-στόχου όσο και στην οργανωτική αποσύνθεση του κράτους. Βασικό κριτήριο που στοιχειοθετεί και τον ασύμμετρο χαρακτήρα είναι το γεγονός ότι εκτελούνται τακτικού χαρακτήρα δράσεις με σκοπό να προκληθούν εκτεταμένα και στρατηγικού χαρακτήρα αποτελέσματα. Σκοποί που εξυπηρετούνται είναι είτε ιδεολογικοί ενδοκρατικών δρώντων (πχ αναρχικοί) είτε διακρατικοί με κύριο στόχο τις ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων με πρόκληση ανακατατάξεων στην διεθνή ιεραρχία ισχύος, αξιοπιστίας, συμφερόντων και συμμαχικών συγκλίσεων. Στην πρακτική των ηγεμονικών δυνάμεων οι υπηρεσίες των οποίων συχνά εμπλέκονται με τον πιο αόρατο τρόπο, στόχοι ασύμμετρων απειλών (πρακτόρων τους ή στρατευμένων ατόμων που δεν γνωρίζουν τον ηθικό αυτουργό ή δεν γνωρίζουν ότι αυτός τους υποκινεί) δυνατό να είναι τόσο (άσπονδα) «φίλια» όσο και εχθρικά κράτη. Ενδοκρατικοί μη κυβερνητικοί «ασύμμετροι δρώντες», εξάλλου, δυνατό άμεσα, εμμέσως ή εκ του αποτελέσματος να εκπληρώνουν τους σκοπούς ξένων κρατικών συμφερόντων που αποβλέπουν στην κατατριβή τρίτων κρατών και στις ανακατανομές ισχύος. Στην σύγχρονη εποχή που η κοινωνικοπολιτική συνοχή και κοσμοθεωρητική ευρωστία ενός κράτους είναι καίριας σημασίας για τις ανακατανομές συμφερόντων, κύριοι σκοποί που εξυπηρετούνται είναι η αποδόμηση των συλλογικών ταυτοτήτων κοινωνιών-στόχων με την ιστοριογραφική αποδόμηση, την καλλιέργεια άτοπων ή και ανόητων κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων που αποδυναμώνουν την πίστη-νομιμοφροσύνη στους θεσμούς του κράτους και την πρόκληση περιβαλλοντολογικών καταστροφών. Ασύμμετρες είναι και οι δράσεις υπόγειων δρώντων με κίβδηλη έξωθεν καλή μαρτυρία όταν αποδομούν τα μυαλά των ανθρώπων με ψευτο επιστημονικά προπαγανδιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα τα οποία υπονομεύουν την πίστη των πολιτών ενός κράτους στην εθνική του ανεξαρτησία κάνοντάς τους να πιστεύουν πως αυτοί και η πολιτεία τους είναι αναλώσιμα αγαθά. Ακόμη, η τεχνολογία και ιδιαίτερα η ηλεκτρονική, που καθιστά εύκολες και αόρατες τις ασύμμετρες απειλές των πιο περίεργων και πιο διεθνικά διαπλεκομένων δρώντων.

Ολοκληρώνοντας σημειώνω διαφωνίες αναλυτών στην βιβλιογραφία. Η πρωτογενής κλασική αντίληψη στην βιβλιογραφία είναι ότι υπάρχει ασύμμετρη απειλή όταν υπάρχει ασυμμετρία μέσων που χρησιμοποιούνται και αποτελεσμάτων που προκαλούνται. Κάποιοι άλλοι, μεταξύ άλλων επιφυλάξεων, αποδέχονται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής μόνο σε περιόδους ειρήνης και αποκλείουν δρώντες όπως οι αναρχικοί όταν δεν δημοσιοποιούν τους σκοπούς τους. Ο υπογράφων συντάσσεται με την πρώτη κλασικότερη ερμηνεία που αποδέχεται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής σε κάθε περίπτωση κεκαλυμμένης χρήσης μέσων που προκαλούν δυσανάλογα αποτελέσματα.

Απαιτείται, βεβαίως, να γίνεται διάκριση μεταξύ ερμηνειών του σημαντικού αυτού όρου σ’ ένα ακαδημαϊκό πλαίσιο που ορθώς γενικεύει για να τον καταστήσει συναφή σε ένα μεγαλύτερο φάσμα της ανθρώπινης πραγματικότητας και του προσδιορισμού του περιεχομένου του ή τις εκλογικεύσεις που συνοδεύουν την επίκληση ασύμμετρης απειλής ανάλογα με τις πολιτικές ανάγκες κάθε κυβέρνησης ή κράτους (για παράδειγμα: τις αιτιολογήσεις των ΗΠΑ μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ή την διεύρυνση του όρου στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ατλαντικής Συμμαχίας)

Όσον αφορά τους επίκαιρους εμπρησμούς που προκάλεσαν τεράστιες ανθρώπινες, περιβαλλοντολογικές και οικονομικές καταστροφές, η έκταση, η πυκνότητα, ο συγχρονισμός στην εκδήλωσή τους και η σχέση τους με ζωτικά οικονομικά, ενεργειακά και πολιτισμικά αγαθά, προκαλεί εύλογους λογικούς συνειρμούς. Αναμφίβολα στον αχανή και αόρατο κόσμο των μη κρατικών δρώντων και των συχνά διαπλεκομένων με αυτούς υπηρεσιών διαφόρων κρατών είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν οι δράστες. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να προσδιοριστούν οι αναλογίες μεταξύ «ντόπιων» ασύμμετρων δρώντων (οικοπεδοφάγοι ή πυρομανείς) με τις διεθνικούς ή διακρατικούς ασύμμετρους δρώντες. Γι’ αυτό βεβαίως ευθύνονται όσοι στο παρελθόν περίπου διέλυσαν τις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών με το να δηλώνουν από τηλεοράσεως πως σ’ ένα «σύγχρονο κράτος» στον «σύγχρονο κόσμο όπου η κρατική κυριαρχία είναι ξεπερασμένη» οι μυστικές υπηρεσίες είναι περίπου είδος πολυτελείας και εργαλείο απηρχαιωμένων αντιλήψεων (Σημείωση: απάντηση πρώην πρωθυπουργού σε τηλεοπτική συνέντευξη όταν ρωτήθηκε πως είναι δυνατό να μας πάρουν τον Οτσαλάν μέσα από τα χέρια μας).

2.9.2007. Αξιωματικός των ΕΔ μου έστειλε μήνυμα όπου ορθά επισημαίνει ότι η μεγαλύτερη ασύμμετρη απειλή είναι η βλακεία του εκάστοτε παθόντος. Το «μέσο» είναι ανύπαρκτα γραμμάρια μυαλού και κατά περίπτωση οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και δυνητικά ανυπολόγιστες. Συμφωνώ απόλυτα. Όπως σε κάθε ζήτημα διεθνών σχέσεων ο Θουκυδίδης παραθέτει τα λόγια του Περικλή όταν είπε: "περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα , παρά των εχθρών τα σχέδια" Περικλής στο Θουκυδίδου Α144.

===========================================

Πυρκαγιές: ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: <<Έργο αρρωστημένων εγκεφάλων>>

Η τραγική κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό αποτελεί έργο αρρωστημένων εγκεφάλων. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να βρίσκονται και Έλληνες ανάμεσα τους και το απεύχομαι.

Είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για ένα σατανικό σχέδιο. Οι εμπρηστές ξεκίνησαν εδώ και τρεις μήνες, όταν άναψαν σε μία μόνο μέρα ι .064 φωτιές σε όλη τη χώρα, και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, με δεκάδες νέες φωτιές κάθε μέρα.

Τα κίνητρα τους δεν μπορεί να είναι οικονομικά (οικοπεδοφάγοι) ή ψυχολογικά (πυρομανείς). Υπάρχουν φυσικά κι αυτοί. Όμως δεν είναι αυτοί ο πυρήνας του προ-βλήματος.

Η ανάλυση των δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κεντρικό εγκέφαλο, ένα επιτελείο, που, όπως ένας στρατηγός, χαράζει τις <<μάχες>> επάνω σε χάρτη. Οι φωτιές μπαίνουν σε στρατηγικά σημεία, όπως εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Αλιβέρι, Δομοκός), σε ιστορικές τοποθεσίες (Ολυμπία, Επίκουρος Απόλλων), σε μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Δεν υπολογίζουν ούτε κατοικημένες περιοχές ούτε ανθρώπινες ζωές, πράγμα που υποδηλώνει πάθος, μίσος και εκδικητική μανία εναντίον της χώρας και ολόκληρου του λαού. Προσπαθούν να υπονομεύσουν την προοπτική να υπάρξει μετά τις εκλογές (16.9.07) ομαλή πολιτική ζωή και κοινωνική ηρεμία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τους.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί; Κατά τη γνώμη μου θα ήταν δυνατή η απόκρουση των σχεδίων τους και εν συνεχεία η αποκάλυψη τους. Όμως ο κρατικός μας μηχανισμός εξακολουθεί να είναι προβληματικός και ανίκανος να αντιμετωπίσει προκλήσεις τόσο μεγάλης κλίμακας. Και ταυτόχρονα είναι διαβρωμένος και αποπροσανατολίζεται εύκολα. Όπως ακριβώς ήταν απέναντι στη 17 Νοέμβρη, που μας ταλαιπώρησε για 30 περίπου χρόνια και στο τέλος αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για μια οργάνωση σχεδόν γελοία.

Λυπούμαι γιατί όσοι μας δοκιμάζουν με τις φωτιές στα δάση, στα χωριά, στις κωμοπόλεις αλλά και στις πόλεις και στην ίδια την Αθήνα, μας βρίσκουν κυριολεκτικά στον ύπνο. Μιας και δεν φροντίσαμε έως τώρα να δημιουργήσουμε κράτος αποτελεσματικό και κοινωνία συνεκτική με αξίες και ισχυρό ιστό αλληλεγγύης και επαγρύπνησης, υπεράνω κομμάτων και οικονομικών συμφερόντων. Είμαστε μια κοινωνία κατακερματισμένη, ένας λαός χωρίς συνοχή, χωρίς μνήμη, χωρίς συλλογική ενιαία προοπτική και γι' αυτό ανοχύρωτος. Ένας λαός αφημένος στη μοίρα του, για την οποία είναι -και- ο ίδιος υπεύθυνος.

Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος

Αθήνα, 27.1.2007

===========================================

Ανελέητες στρατηγικές των Μεγάλων Δυνάμεων

Επίθεση-Άμυνα, πυραυλικές ασπίδες και το διεθνές σύστημα

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 24/06/2007

Παναγιώτης Ήφαιστος[1]

Η απόφαση ανάπτυξης αντιπυραυλικών συστημάτων στην Κεντρική Ευρώπη ενέχει τόσο στρατιωτική όσο και πολιτική σημασία. Από στρατιωτική άποψη, οι αμερικανικές αιτιάσεις για μελλοντικές πιθανές επιθετικές ικανότητες του Ιραν είναι αβάσιμες. Η απόφαση αφορά λιγότερο την υπόθεση πως μελλοντικά το Ιράν θα αποκτήσει υποτυπώδη μελλοντικά επιθετικά όπλα και περισσότερο την κατανομή ισχύος και συμφερόντων μεταξύ των σημερινών και μελλοντικών μεγάλων δυνάμεων. Σίγουρα, η απόφαση των Αμερικανών και η εσπευσμένη αποδοχή της από μερικά ευρωπαϊκά κράτη, υποδηλώνει, επιπλέον, ανορθολογισμό, σπασμωδικότητα και ενδεχομένως πολιτική ανευθυνότητα αναφορικά με το μεγαλύτερο πρόβλημα των συγχρόνων διεθνών σχέσεων, δηλαδή την διασπορά των μέσων μαζικής καταστροφής.

Κατά πρώτον, το πυρηνικό πρόβλημα συντομογραφικά: Είναι ένα πράγμα να υποστηριχθεί πως μέχρι να εφαρμοστούν οι πρόνοιες της Συνθήκης για την μη διασπορά των πυρηνικών όπλων (NPT, βλ. το πλήρες κείμενο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/40.htm) θα πρέπει να διασφαλιστεί ο κόσμος κατά πιθανών ανορθολογικών δρώντων και άλλο η σημερινή ολοφάνερη μονομερής επιδίωξη των ΗΠΑ να αποκτήσουν προβάδισμα στην αντιπυραυλική άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και ο Πρόεδρος Ρήγκαν πριν δυόμιση δεκαετίες όταν ανακοίνωσε την έναρξη του προγράμματος απόκτησης αντιπυραυλικών συστημάτων (SDI) αφενός τα συνέδεσε με την τελική κατάργηση των επιθετικών πυραυλικών συστημάτων και αφετέρου, δήλωσε πως θα τα έδινε και στους αντιπάλους, δηλαδή τους Σοβιετικούς, αν οι ΗΠΑ κατόρθωναν να τα αποκτήσουν.

Αυτή η στάση απέρρεε από στοιχειώδη ορθολογισμό και ένστικτο αυτοσυντήρησης: Σε μια εύθραυστη ισορροπία επιθετικών όπλων η απόκτηση αμυντικών δυνατοτήτων ανατρέπει συλλήβδην την ισορροπία δυνάμεων εις βάρος της άλλης πλευράς. Γι’ αυτό καμιά μεγάλη ή μικρή δύναμη δεν έχει την πολυτέλεια να επιτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τουλάχιστον στον πυρηνικό τομέα. Υποτίμηση αυτού του γεγονός –και οι ΗΠΑ αυτή την στιγμή φαίνεται ότι υποτιμούν την αντίδραση των άλλων μεγάλων δυνάμεων– οδηγεί αναπόδραστα σε διλήμματα ασφαλείας, φαύλο κύκλο ανταγωνισμών και ενδεχομένως σε πόλεμο αμοιβαίας καταστροφής. Κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει τον Θουκυδίδη για να διαπιστώσει ότι κύριο αίτιο του Πελοποννησιακού πολέμου ήταν τα τείχη της Αθήνας που ακύρωναν την ισορροπία δυνάμεων αφήνοντας στους Αθηναίους μονοπώλιο επιθετικής ικανότητας.

Καλά κάνουμε να θυμηθούμε ότι το αμερικανικό πυρηνικό μονοπώλιο επιθετικών όπλων τερματίστηκε την δεκαετία του 1960. Το 1972 οι Συνθήκες SALT-AΒΜ μεταξύ των τότε δύο θανάσιμα εχθρικών υπερδυνάμεων κωδικοποίησαν αυτό το γεγονός: Όρισαν μια αριθμητική οροφή κατοχής επιθετικών πυρηνικών όπλων και ταυτόχρονα απαγόρευσαν την απόκτηση αμυντικών αντιβαλλιστικών πυραύλων εκατέρωθεν. Παράλληλα, είχαμε το διττό στρατηγικό δόγμα της «Βεβαίας Αμοιβαίας Καταστροφής» (MAD) και της «Μη Πρώτης Χρήσης Πυρηνικών Όπλων». Η πυρηνική ισοδυναμία αλλά και η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των άνευ προηγουμένου καταστροφικών ιδιοτήτων των πυρηνικών όπλων (για παράδειγμα η θεωρία για τον «πυρηνικό χειμώνα» που θα προκαλούσε ακόμη και ένας μικρός πυρηνικός πόλεμος και που θα κατέστρεφε τον ανθρώπινο πολιτισμό) σήμαινε ότι μέχρι να επιτευχθεί ο πυρηνικός αφοπλισμός ο μόνος πολιτικός σκοπός που «εξυπηρετούν» τα πυρηνικά όπλα συνίσταται στην αποτροπή έκρηξης ενός πυρηνικού πολέμου και όχι η χρήση τους στο πεδίο των μαχών. Αυτό το θεμελιώδες δόγμα σταδιακά ανατρέπεται, τόσο λόγω της σταδιακής εγκατάλειψης της αντιπυραυλικής συνθήκης του 1972 όσο και λόγω ενεργειών όπως η ανάπτυξη αντιπυραυλικών συστημάτων στην Κεντρική Ευρώπη.

Κατά δεύτερον, αυτό που πραγματικά διακυβεύεται είναι η ισχύς με την βαθύτερη και ευρύτερη έννοια του όρου. Συγκεκριμένα, επηρεάζεται η κατανομή ισχύος στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων, ο καταμερισμός ρόλων και η κατανομή συμφερόντων. Αξίζει να επισημανθούν τα εξής: Στο παρελθόν, όποιος επιχείρησε να αποκτήσει πυρηνικά όπλα έπαιξε με την φωτιά αλλά όποιος κατόρθωσε να τα αποκτήσει δημιουργούσε τετελεσμένα με τα οποία οι ήδη «έχοντες» προσαρμόζονταν (Γαλλία, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ισραήλ). Επιπλέον, μετά την δημιουργία τετελεσμένων οι «επίσημα έχοντες» σπεύδουν ακόμη και να συμμαχήσουν με τα νέα ανεπίσημα μέλη του πυρηνικού κλαμπ (Ισραήλ, Πακιστάν και εσχάτως Ινδία που προσεγγίζουν οι ΗΠΑ). Κρίνεται επίσης το κατά πόσον θα κινηθούμε, έστω και αργοπορημένα, προς την κατεύθυνση κάποιου είδους πυρηνικό αφοπλισμό (ή τουλάχιστον δραστικό περιορισμό των πυρηνικών όπλων) και ενδεχομένως κάποιου είδους διεθνούς πρόληψης ατυχημάτων ή αντιμετώπισης πιθανών απειλών από μη κρατικούς δρώντες (πχ τρομοκράτες).

Ο υπέρτατος παραλογισμός, υποκρισία και ανορθολογισμός των ημερών, έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι κρυμμένη πίσω από το δάκτυλο η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» σιωπά μπροστά στην αλήθεια: Ότι αυτό που διακυβεύεται είναι το ποιοι θα είναι οι «προνομιούχοι» «έχοντες» (αυτοί δηλαδή που μέχρι σήμερα πέτυχαν τετελεσμένα) και ποιοι θα είναι οι «μη έχοντες». Επίσης, το ποια δύναμη θα ελέγξει μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας ισχύος, ποιες δυνάμεις θα μπορούν να ασκήσουν ηγεμονία και ποιες δυνάμεις θα ελέγχουν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.

Η ουσία λοιπόν είναι ότι κάποιοι θεωρώντας όλο τον υπόλοιπο κόσμο τυφλό ή ηλίθιο επιχειρούν να κτίσουν μια υπεροχή τόσο επιθετικών όσο και αμυντικών όπλων. Με κάθε αντικειμενικό κριτήριο αλλά και λόγω της Συνθήκης για την μη Διασπορά (NPT) αυτή η επιδίωξη είναι καταχρηστική, άνομη, υπερβολική, μωροφιλόδοξη και άκρως επικίνδυνη για την διεθνή ασφάλεια.

Συμπερασματικά, σκοπός των ΗΠΑ είναι να επηρεάσει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τους στρατηγικούς συσχετισμούς εις βάρος της Ρωσίας και άλλων μεγάλων δυνάμεων. Ο κίνδυνος έγκειται στο γεγονός πως η καλλιέργεια του εξοπλιστικού ανταγωνισμού δεν αφορά συνήθεις συντελεστές ισχύος αλλά τα πυρηνικά όπλα. Σχετίζεται με τις μεγάλες ισορροπίες μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. Επηρεάζονται δραστικά η μελλοντική κατανομή ισχύος στην Ευρασία και υπό αυτό το πρίσμα η αντίδραση των άλλων μεγάλων δυνάμεων είναι αναπόδραστα αναμενόμενη. Το μέγα αυτό ζήτημα απαιτείται να ειδωθεί υπό το πρίσμα της εξέλιξης του ευρύτερου διεθνούς συστήματος. Όπως θεμελιωμένα υποστηρίχθηκε από τον John Mearsheimer στο πρόσφατο βιβλίο του Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (το σημαντικότερο ίσως κείμενο διεθνών σχέσεων των τελευταίων δεκαετιών που κυκλοφόρησε στα ελληνικά πριν μερικές μέρες από τις Εκδόσεις Ποιότητα), οι μεγάλες δυνάμεις αενάως επιδιώκουν να επηρεάσουν την κατανομή ισχύος παγκοσμίως και περιφερειακά. Κύρια επιδίωξή τους είναι η παρεμπόδιση άλλων μεγάλων δυνάμεων να καταστούν περιφερειακοί ηγεμόνες. Κύριος φόβος τους είναι πως η κατάκτηση περιφερειακής ηγεμονίας από μια άλλη μεγάλη δύναμη θα θέσει σε κίνδυνο την δική τους επιβίωση. Και κύρια πάγια επιδίωξή τους είναι η μεγιστοποίηση του μεριδίου της παγκόσμιας ισχύος που αυτοί ελέγχουν. Αυτός είναι ο κόσμος των «μεγάλων δυνάμεων», αυτή είναι η κύρια πηγή αιτιών πολέμου και αυτό θα είναι αναπόδραστα το μέλλον τα χρόνια που έρχονται.

Οι ανελέητες στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων δημιουργούν συμπληγάδες μέσα από τις οποίες ένα μικρό κράτος πρέπει όσο μπορεί να αποφεύγει να διασχίζει. Σημειώνεται απλά ότι στην πάλη ισχύος των μεγάλων δυνάμεων συνήθεις στρατηγικές για τον επηρεασμό της κατανομής ισχύος στις περιφέρειες και παγκόσμια βρίσκονται στρατηγικές όπως «εξαναγκασμός», «κατατριβή τρίτων», «μεταφορά βαρών», «επιδίωξη πυρηνικής υπεροχής», κτλ. Ενόψει επερχόμενων ανταγωνισμών, απειλών και κινδύνων, η Ελλάδα, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα απαιτείται να ξανασκεφτεί ριζοσπαστικά την εξωτερική της πολιτική, ιδιαίτερα όσον αφορά την ισχύ της, τις συμπεριφορές της στις συμμαχίες της, την αντιμετώπιση των εναντίον της απειλών με αποτροπή και όχι κατευνασμό και τον τρόπο διασφάλισης ισόρροπων σχέσεων με τις μεγάλες δυνάμεις. Μια τέτοια ορθολογιστική στρατηγική είναι ανέφικτη όταν η διπλωματία επηρεάζεται από διεθνικούς δρώντες και ή κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτα «ιδρύματα».

[1] Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών, Πάντειον Πανεπιστήμιο www.ifestos.edu.gr , info@ifestosedu.gr

===========================================

Χούντα 1974-1967: Κρίκος στην αλυσίδα της ξένης εξάρτησης

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17067 Ο Φιλελεύθερος Κυριακή, 22 Απριλίου 2007

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=567&id=481427

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

Η χούντα της περιόδου 1967-1974 ήταν ένας από τους πολλούς κρίκους της αλυσίδας της ξένης εξάρτησης της Ελλάδας που άρχισε από την επομένη της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους. Έτσι μόνο θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τον ρόλο της, τα εγκλήματά της στην Ελλάδα και στην Κύπρο και τον τρόπο που σχετίζεται με το σήμερα. Μετά το 1974 προστέθηκαν πολλοί νέοι κρίκοι με βαθύτατες πολιτικές συνέπειες που προεκτείνονται μέχρι τις μέρες μας: α) Το γελοίο δόγμα ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Αθήνα στηρίζει (που υποδήλωνε εγκατάλειψη της Κύπρου). β) Η άνοδος και η πτώση του Παπανδρεϊκού δόγματος «η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες» (που εκφυλλίστηκε μετά το Νταβός, την ασθένειά του και την σταδιακή άλωση του ΠΑΣΟΚ από πολιτικά πρόσωπα που ενσαρκώνουν την εξαρτησιακή λογική στην πιο ακραία εκδοχή της). γ) Και η σταδιακή μεταστροφή από την αποτρεπτική στρατηγική των Καραμανλή / Ανδρέα στην κατευναστική τακτική. Αποκορυφώματα κατευνασμού είχαμε στην κρίση των Ιμίων, στην υπόθεση Οτσαλάν, στους S300 και πλήθος άλλων μικρότερων γεγονότων τη δεκαετία του 1990. Αρχές της συντρέχουσας δεκαετίας η εξάρτηση και η μετατροπή του νεοελληνικού κράτους σε κρατίδιο σχεδόν επισφραγίστηκε και οριστικοποιήθηκε: Οι επέκεινα δεσπότες των νεοελλήνων εκτιμώντας ότι η πολιτική αναξιοπρέπειά μας έφθασε στο ναδίρ τόλμησαν να προτείνουν με το σχέδιο Αναν τον αφανισμό της μεγαλύτερης εκτός ελλαδικού κράτους ελληνικής κοινωνίας. Η έννοια «κρατίδιο» αναφέρεται σε ασταθείς, τρικλίζουσες και παραπαίουσες κοινωνίες που αδυνατούν να στηρίξουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Σ' αυτές τις κοινωνίες συνυπάρχουν μερικά ή όλα από τα εξής χαρακτηριστικά: α) Ρευστό και ασταθές κοινωνικό περιβάλλον β) ανύπαρκτο ή ασθενές κοσμοθεωρητικό υπόβαθρο και γ) σαθρό ή ασυνάρτητο ανθρωπολογικό περιεχόμενο που επιτρέπει σε εξωγενή ιδεολογήματα και ηγεμονικές αξιώσεις να διεισδύουν, να διαβρώνουν και να υπονομεύουν τα ζωτικά συμφέροντα του λαού. Τα ιδεολογήματα ριζώνουν και καθίστανται εγγενές εμπόδιο κάθε προσπάθειας να συγκροτηθεί αντίσταση και να στερεωθούν κοσμοθεωρητικές παραδοχές, στρατηγικοί προσανατολισμοί και ηθικοκανονιστικές δομές που ρυθμίζουν την καθημερινή ζωή. Έτσι, παρατηρούνται συχνά τριγμοί, εμφύλιες διενέξεις ποικίλων βαθμίδων και κυρίως ξένες εξαρτήσεις που εκφυλλίζουν και συρρικνώνουν το «κρατίδιο» ολοένα και περισσότερο. Αναμενόμενα, το πολιτικό σύστημα προσαρμοζόμενο διαρκώς σε αυτές τις πολιτειακές ασθένειες κατεβάζει διαρκώς τον πήχη των έσχατων συλλογικών παραδοχών χωρίς τις οποίες μια Πολιτεία δεν μπορεί να επιβιώσει με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Η Ελλάδα κατέβασε αυτό τον πήχη στις εσχατιές της αναξιοπρέπειας όταν δέχτηκε να συζητήσει το σχέδιο Αναν που τερμάτιζε τρισχιλιετή ελληνική παρουσία στην Κύπρο. Αυτό είναι το σύμπτωμα. Το αίτιο είναι η εξάρτηση. Εκεί που η Ελλάδα άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της εθνικής ανεξαρτησίας - με τον Βενιζέλο σε πρώτη φάση, με τον γέρο της Δημοκρατίας αρχές της δεκαετίας του 1960 και τον υιό του Ανδρέα για μισή περίπου δεκαετία αρχές της δεκαετίας του 1980- το σχέδιο Αναν υπενθύμισε τα σαθρά κοσμοθεωρητικά και ηθικά θεμέλια του ελληνικού κράτους: Η Ελλάδα διαθέτει κοινωνία (ήταν συντριπτικά ενάντια στο σχέδιο Αναν παρά τη λυσσασμένη προπαγάνδα) αλλά δεν διαθέτει πολιτικό σύστημα που μπορεί να φανεί αντάξιο αυτής της κοινωνίας. Έτσι, συχνά θυμίζει ελαττωματική πολιτεία στο τέλος του βίου της που παραπαίει, τρικλίζει και σιγά-σιγά συρρικνώνεται. Συρρίκνωση τεράστια θα ήταν ο αφανισμός της κυπριακής κοινωνίας, συρρίκνωση είναι η μη άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων με επέκταση στα 12 μίλια των χωρικών υδάτων και εν δυνάμει απίστευτη συρρίκνωση αποτελεί η παγερή σιωπή γύρω από την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων του Αιγαίου. Η παθολογία των προβλημάτων της Ελλάδας δυστυχώς φαντάζει συχνά ανίατη. Κόμματα που παρέλαυναν με σημαίες ξένων κρατών, ήττες, εμφύλιοι, δικτατορίες, λάθη που αφανίζουν ελληνικούς πληθυσμούς το 1922, το αυτογκόλ του 1974 κτλ, είναι όλα γεγονότα που τραυματίζουν και εξανεμίζουν το φρόνημα. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά τον εγγενή χαρακτήρα πολλών προβλημάτων. Οι δομές εξάρτησης κτίστηκαν ήδη την επομένη της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους. Ανθρωπολογικά έπασχε λόγω διαρκούς εισροής κυνηγημένων Ελλήνων και την ύστερη εποχή οι συνεχείς ήττες και τα λάθη κατέστησαν ανέφικτη την αξίωση του νεοελληνικού κράτους να στηρίξει τον αγώνα αυτοδιάθεσης και μετά την ανεξαρτησία των Κυπρίων. Η εξάρτηση έθρεφε τα λάθη και vice versa. Λάθη στην Κύπρο, δικτατορία, εγκατάλειψη της Κύπρου, αδιέξοδα και εγκλήματα που έγιναν επειδή κάποιοι σταθμάρχες της CIA κινούσαν το χέρι ανόητων στρατιωτικών όπως του Ιωαννίδη. Λάθος ερμηνείες αυτών των γεγονότων ανακυκλώνουν την πολιτική μιζέρια, τις διαιρέσεις μεταξύ των νεοελλήνων και την αδυναμία στερέωσης μιας εδραίας νεοελληνικής εθνικής-κρατικής κοσμοθεωρίας. Δεν κατόρθωσε, η ελλαδική ηγεσία, να εκφράσει μια αστικοεθνική αντίληψη ανάλογη και αντίστοιχη της δυτικοευρωπαϊκής (την οποία εν τούτοις επί δύο αιώνες προσπαθεί να μιμηθεί κατορθώνοντας μόνο να πιθηκίζει). Κατά συνέπεια, δεν είναι να απορεί κανείς για τα ελλείμματα κοινωνικής συνοχής, την αδυναμία αποτελεσματικής διασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και τα ελλείμματα της καθημερινής διαχείρισης των προβλημάτων στον στίβο των διεθνών ανταγωνισμών και αντιπαλοτήτων. Την ύστερη εποχή ποικίλα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα συνεχίζει να κατηφορίζει με ακόμη πιο γοργό ρυθμό προς το τέλμα υποβαθμίζοντας έτσι το ελλαδικό κράτος στην διεθνή ιεραρχία ισχύος, ρόλων και συμφερόντων: «Ιδρύματα» παραγωγής προπαγάνδας εξωπολιτικού χαρακτήρα και κυρίως βεβαρυμμένα με εξωτερικούς δεσμούς («ιδρύματα» παραγωγής «προτάσεων πολιτικής», «ινστιτούτα αμυντικών μελετών»), ετοιμοπόλεμα αντιμάχονται κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της ελληνικής εθνικής στρατηγικής. Τα παραδείγματα είναι πολλά και καθημερινά. Για παράδειγμα, η υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, η ανάπτυξη μιας πραγματικά ρωμαλέας αποτρεπτικής στρατηγικής, ο ενιαίος αμυντικός χώρος, το σχέδιο Αναν. Τα πολυάριθμα στελέχη του γνωστού βαθύπλουτου πλέον «ιδρύματος» με τους πολλούς εξωτερικούς «δεσμούς» αντικαθιστούν την πολιτική ηγεσία σε καίριους τομείς και κυρίως στην επικοινωνία με την κοινωνία. Έτσι, διαμέσου των επιφυλλίδων που κατόρθωσαν να ελέγχουν σχεδόν πλήρως, γίνεται μια κυριολεκτικά μαζική πλύση εγκεφάλου των μελών της κοινωνίας επί θεμάτων για τα οποία η πολιτική ηγεσία όφειλε να επικοινωνεί καθημερινά με την κοινωνία. Ακόμη, στελέχη τέτοιων εξωπολιτικών οργανισμών ποικιλότροπα συνδεδεμένα με ξένα κέντρα αποφάσεων ή και διεθνικούς κερδοσκόπους όπως ο Σόρος, επηρεάζουν βαθύτατα τους κρατικούς θεσμούς και υποκινούν τη συγγραφή αποδομητικών-υπονομευτικών της ιστορικής μνήμης «αναθεωρητικών» ιστορικών συγγραμμάτων που προορίζονται για ανυποψίαστους μαθητές.

Έγκλημα στιγμιαίο και έγκλημα παντοτινό

Τέλος, στον πολιτικό και ιδεολογικό στίβο τέσσερεις δεκαετίες μετά τη Χούντα, καταμαρτυρείται καθημερινά πως ο τροχός γυρίζει, ο ρόλος συγκεκριμένων προσώπων αλλάζει και η ελληνική κοινωνία εξελίσσεται, αλλά αυτό που μετράει είναι ότι οι ίδιες νοοτροπίες που γεννά και τρέφει η ξένη εξάρτηση αυξάνονται και μεγεθύνονται. Όπως και πολλοί άλλοι έχοντας βιώσει τις σκληρές αναμετρήσεις της περιόδου 2001-2005 στην Αθήνα γύρω από το σχέδιο Αναν, εύκολα διαπιστώνεται πως οι ξενόφερτες χουντικές νοοτροπίες είναι πάντα ζωντανές και ικανές να αναπαράγονται. Φορούν διαφορετικούς μανδύες και εμφανίζονται με διαφορετικά πρόσημα για να επιτελέσουν το ίδιο μακάβριο έργο. Το 2004, για παράδειγμα, είχα συχνά διερωτηθεί κατά πόσο η «τελική λύση» που επεξεργάστηκε ο Χάνει για τον τερματισμό της ελληνικής ύπαρξης στην Κύπρο είναι -τόσο από άποψη βαθμίδας όσο και από άποψη αιτιολογήσεων- συγκρινόμενο με το εγκληματικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη είναι πολύ μεγαλύτερο έγκλημα. Το ένα έγκλημα ήταν, με ιστορικούς τουλάχιστον όρους, «στιγμιαίο» το άλλο θα ήταν παντοτινό. Το ΟΧΙ των κυπρίων στις 24 Απριλίου 2004 έσωσε την Κύπρο, τουλάχιστον προσωρινά, από αυτή την καταστροφή. Η χούντα, λοιπόν, πάντα ζει (και συχνά βασιλεύει) μέσα από τις δομές εξάρτησης του νεοελληνικού κράτους που γίνονται ολοένα και πιο εδραίες. Γι' αυτό, περαιτέρω δεινά είναι αναπόφευκτα. Όσον αφορά τους Κύπριους καλά θα κάνουν να προσέξουν: Αν χάσουν το κράτος τους ανεπίστροφα χάνουν την συλλογική τους ελευθερία. Με δεδομένα τα μαύρα χάλια του νεοελληνικού κράτους, μάλιστα, αν τους διώξουν από το νησί τους, δε θα έχουν πουθενά να πάνε για να ζήσουν αξιοπρεπώς.

*Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ είναι πανεπιστημιακός. Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, Έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση Πάντειον Πανεπιστήμιο.

=========================================

8.3.2007 Η ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου (ομιλία)

Ομιλία στην Αθήνα (βιβλιοπωλείο Ιανός) στις 8. 3.2007 με αφορμή παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρέας Θεοφάνους, Η Κύπρος, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα διακυβευόμενα συμφέροντα (Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2006) Σημείωση. Για το θέμα αυτό συγγράφω εκτενέστερο κείμενο. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελούν, βασικά, τις σημειώσεις της προφορικής ομιλίας μου και γι’ αυτό ενδέχεται να είναι φιλολογικά ατελείς.

Η εθνική στρατηγική προϋποθέτει ένα κεντρικό νου.

Ο κεντρικός νους που θα ενσαρκώνει την κοινωνικοπολιτική βούληση. Αντλώντας από την ιστορική και πιο σύγχρονη εμπειρία, μπορεί να είναι:

Ενας πολιτικός ηγέτης που σκέπτεται στρατηγικά υποτάσσοντας όλες τις τακτικές επιλογές (και όλες τις άλλες συναρτούμενες επιλογές, ακόμη και τις φιλοσοφικές) στην λογική του εθνικού συμφέροντος

και ένα συγκροτημένο και σκεπτόμενο σύστημα κρατικών λειτουργών όπως αυτό του Foreign Office που θα λειτουργεί στην βάση πολιτικά προδιαγεγραμμένων στρατηγικών επιλογών, που θα σχεδιάζει τις στρατηγικές και τακτικές κινήσεις και που συμβουλεύει αδιάκοπα την πολιτική ηγεσία.

Ιδανικά καλά είναι να υπάρχουν αμφότερα, οπότε μιλάμε για ένα βιώσιμο και εύρυθμο κράτος που θέτει και επιτυγχάνει στόχους.

Η σύντομη παρέμβασή μου σκοπό έχει, ακριβώς, χρησιμοποιώντας την περίπτωση της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, να αναφερθεί συντομογραφικά στις αδυναμίες και τα ελλείμματα στην διαδικασία παραγωγής και εφαρμογής εθνικής στρατηγικής.

Η θέση που υποστηρίζω είναι ότι αν και κάποιοι ακαδημαϊκοί ή κινήματα πολιτών έσπρωξαν την Ελλάδα και Κύπρο προς την εφαρμογή της μόνης ορθολογιστικής στρατηγικής της Ελλάδας μετά τον Βενιζέλο, στην Αθήνα και Λευκωσία απουσίαζε τόσο πολιτική ηγεσία όσο και γραφειοκρατία που θα στήριζε αυτή την στρατηγική.

Τελικά μισοπέτυχε γιατί στην διεθνή πολιτική όταν δρομολογηθούν κάποια πράγματα τα κράτη υποχρεωτικά τα στηρίζουν.

Δύο κεντρικοί στρατηγικοί σκοποί οι οποίοι για όλα τα βιώσιμα κράτη είναι έσχατες λογικές που απαιτούν απόλυτη ομοφωνία, είναι οι εξής:

Πρώτον, να μην καταλυθεί το κυπριακό κράτος

Δεύτερον, να συνεχίσει η ΚΔ να είναι βιώσιμο κράτος και να μείνει ατόφια η εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία για να μπορεί ο λαός της να παλεύει για την ανεξαρτησία του (ανεξαρτησία που οι Βρετανοί και εσχάτως οι αμερικανοί θέλουν να καταργήσουν).

Συντομογραφικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν ως εξής. Μερικά από αυτά εμφανίζονται στην ανάλυση του Θεοφάνους μερικά άλλα όχι, μιας ίσως δεν εντάσσονταν στους σκοπούς του συγγραφέα.

Πρώτον, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μερικοί διαπίστωσαν ότι, ανεξάρτητα του γεγονότος πως εμείς επιμέναμε να τις ερμηνεύουμε, σύμφωνα δηλαδή με την λογική ενός ενιαίου κράτους, οι συμφωνίες του 1977 και 1979 ως βάση βιώσιμης λύσης του κυπριακού ήταν και συνεχίζουν να είναι αδιέξοδες.

Βασικά, δεν υπάρχει λύση του κυπριακού στην βάση της λογικής των συμφωνιών του 1977 και 1979. Τόσο γιατί νομιμοποιούν τα τετελεσμένα της βίας και βρίσκονται σ' αντίθεση με τίς υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου όσο και γιατί είναι παντελώς ασύμβατες με την ιδιότητα του κράτους μέλους της ΕΕ. Αυτό το απλό γεγονός δεν το έχουμε κατανοήσει με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε μια διαρκή αδιέξοδη θέση. Αυτό το αδιέξοδο δεν αφορά μόνο τους έλληνες αλλά και τους τούρκους, τουλάχιστον όσους τούρκους θέλουν μια βιώσιμη λύση στην Κύπρο.

Διέξοδος που θα μπορούσε να οδηγήσει σε γόνιμες διαπραγματεύσεις και σε βιώσιμη ΚΔ απαιτούσε στρατηγική με τρία σκέλη:

Πρώτον, διαφύλαξη της ισορροπίας δυνάμεων στο κεντρικό μέτωπο με την ανάπτυξη μιας αξιόπιστης εθνικής στρατηγικής. Σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν αναγκαίο για πολλούς λόγους, μεταξύ άλλων για να είναι στοιχειωδώς αξιόπιστη η διακηρυγμένη προεκτεταμένη αποτροπή (casus belli Παπανδρέου) προς την Κύπρο.

Δεύτερον, διασφάλιση μιας αξιόπιστης προεκτεταμένης αποτροπής με ενίσχυση της τοπικής κυπριακής άμυνας

Τρίτον, διπλωματική εξισορρόπηση της τουρκικής εισβολής με επιδίωξη ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ.

Μέσα από παρεμβάσεις μερικών διανοουμένων αλλά κυρίως της Κίνησης για την Ευρώπη το 1989-91 και κάποια άρθρα και βιβλία που γράφτηκαν την ίδια περίοδο στην Αθήνα (από τον υποφαινόμενο, από μερικούς άλλους και από τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη με ψευδώνυμο) ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου κυριολεκτικά υποχρεώθηκε να υποβάλει αίτηση ένταξης με καθυστέρηση τεσσάρων τουλάχιστον χρόνων. Χάσαμε πολύ χρόνο αλλά μάλλον αργά παρά ποτέ.

Τελικά και τα τρία σκέλη της προαναφερθείσης στρατηγικής λίγο πολύ, έστω και με ημίμετρα. Όχι όμως όπως αρμόζει σε ένα σύγχρονο κράτος.

Δηλαδή, με τρόπο που δείχνει ότι συγκροτημένα, συνεκτικά και αδιάκοπα γνωρίζουμε τον σκοπό, επιστρατεύουμε όλα τα μέσα και εκπληρώνουμε τους σκοπούς. Κατά κάποιον τρόπο ο άνεμος μας έσπρωχνε προς την ορθή κατεύθυνση.

Η δική μου βεβαίως ερμηνεία ήταν εξαρχής ότι αυτό ήταν αναπόδραστο γιατί η Κοινότητα είναι ένας νομικός κυρίως δρων και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε να παρεκκλίνει από τις πολιτικές προεκτάσεις της νομικής της υπόστασης δεχόμενη έτσι την ΚΔ ως πλήρες μέλος.

Για το κεντρικό μέτωπο ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε ήδη δρομολογήσει ισορροπία δυνάμεων. Πολλοί από εμάς, βεβαίως, προεξαρχόντων του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη, του Θανάση Πλατιά και του υπογράφοντος τεκμηριωμένα ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 κραυγάζαμε ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω για την επερχόμενη ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων και τις πολιτικές συνέπειες που αυτό ενέχει.

Στο επίπεδο της προεκτεταμένης αποτροπής δεν είχαμε μια εθνική στρατηγική του κράτους αλλά των προσώπων, συγκεκριμένα του Γεράσιμου Αρσένη. Είναι γνωστό και καταγεγραμμένο ότι μετά από πολλές συνομιλίες και συνέδρια που πρωτοστάτησαν ο υποφαινόμενος, ο Θανάσης Πλατιάς και ο Γιαλλουρίδης πείστηκε ο Γεράσιμος Αρσένης που δρομολόγησε τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο.

Όλοι γνωρίζουμε τον πόλεμο που έγινε κατά του Αρσένη για την πολιτική αυτή και όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι δεν αποτέλεσε πολιτική του κράτους αλλά μόνο του Αρσένη, μιας και στο τέλος όταν λυγίσαμε μπροστά στους εκβιασμούς της Άγκυρας Αθήνα και Λευκωσία καθώς και εντός Αθήνας πολλοί διαπληκτίζονταν δημόσια για το ποιος παρήγγειλε ένα συγκεκριμένο σημαντικό οπλικο΄σύστημα (τους ss300) καθώς και για το ποιος ήταν ακριβώς ο πολιτικός και στρατιωτικός στόχος.

Στο επίπεδο της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, έγινε αυτό που ρητά και γραπτά κάποιοι προβλέψαμε το 1989-90 (και το οποίο πρέπει να αναμένεται σήμερα ως βέβαιο γεγονός σε αναφορά με την Τουρκία). Θα ήθελα να τονίσω αυτό το γεγονός:

Επειδή η ΕΕ είναι ένας εξ αντικειμένου ανύπαρκτος πολιτικός δρων η Κύπρος θα γινόταν πλήρες μέλος ανεξαρτήτως λύσεως του κυπριακού. Όπως χαρακτηριστικά τονίσαμε ήδη το 1989, για ένα τρίτο ενδιαφερόμενο κράτος η ΕΕ είναι πολιτικός δρων μόνο στον βαθμό που το επηρεάζουν οι πολιτικές προεκτάσεις της νομικής έννομης τάξης. Διαπραγματευτικά, λοιπόν, ήταν αδύνατο να πει, σε τελικό τουλάχιστον στάδιο και αν εμείς εμμέναμε, ότι η Κύπρος δεν μπορεί να ενταχθεί, μιας και δεν μπορούσε να επικαλεστεί νομικά ή πολιτικά κριτήρια.

Αν υπάρχει η Κοινότητα είναι ακριβώς γιατί επιβιώνει η Κοινοτική έννομη τάξη και η τυπική και ουσιαστική προσήλωση προσήλωση στο κράτος δικαίου και στην διεθνή νομιμότητα.

Για την Κύπρο, υπενθυμίζω, υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και δεκάδες αποφάσεις της ΓΣ. Ως προς τις εσωτερικές της πτυχές του κυπριακού ζητήματος καλυπτόταν πλήρως από τις αρχές του κράτους δικαίου, από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από την Συνθήκη της Γενεύης για τους έποικους και ασφαλώς από το σύνολο της κοινοτικής νομικής έννομης τάξης.

Αυτές οι Συμβάσεις είναι δεσμευτικές για όλους.

Αυτές τις συμβάσεις, εν τούτοις, το σχέδιο Αναν επιχειρούσε να εξαιρέσει, σχεδόν ολοκληρωτικά.

Αυτές τις πτυχές, αυτή την στιγμή, επίσης, επιχειρούν να τις εξαιρέσουν ροκανίζοντας την ΚΔ και επιχειρώντας να ξαναφέρουν το τερατούργημα του Χάνευ από το παράθυρο.

Κατά την εκτίμησή μου, αφού αναπόφευκτα η ΚΔ εντάχθηκε ανεξαρτήτως λύσης, ήταν ζήτημα πολιτικής βούλησης, διπλωματικής δύναμης και ασφαλώς στρατιωτικής δύναμης, να απαιτηθεί όπως εφαρμοστεί η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα.

Η ΕΕ ως συλλογικός οργανισμός, ούτε έχει ούτε έχει την δυνατότητα, νομικά και πολιτικά, να αρνηθεί την κυπριακή αξίωση για απόλυτη και χωρίς παρεκκλίσεις εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.

Σ’ αυτή την φάση, είχαμε δύο αποσταθεροποιητικά γεγονότα.

Πρώτον, οι νομικοί, οι διεθνολόγοι και κυρίως οι νομικές υπηρεσίες του κράτους στην Ελλάδα και Κύπρο δεν έκαναν το έργο τους, δηλαδή, δεν παρήγαγαν ένα σχέδιο λύσης συμβατό με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, όπως επέβαλλε πλέον η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.

Δεύτερον, για κάποιους περίεργους και μυστήριους λόγους, στον δημόσιο διάλογο επικράτησαν στελέχη του ΕΛΙΑΜΕΠ, φορείς των γνωστών τους θέσεων: Για να μην ξεχνιόμαστε, υπενθυμίζω ότι γραπτά, ρητά και διακηρυγμένα, καταπολέμησαν με μανία την υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, στόχευσαν τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο και ξανά όλως περιέργως εν σώματι στήριξαν το σχέδιο Αναν πριν ακόμη καλά καλά δημοσιοποιηθεί.

Όλα αυτά είναι περίεργα, ιδιαίτερα όταν γνωρίζουμε ότι αν και το εν λόγω ίδρυμα δεν είναι κρατικός θεσμός τα στελέχη του ρέουν ακατάσχετα προς του δημόσιους θεσμούς, ότι χρηματοδοτούνται κατά την εκτίμησή μου από αμφιλεγόμενα αντίστοιχα ιδρύματα των ΗΠΑ και ότι τελευταία μάθαμε ότι στους χρηματοδότες συμπεριλαμβάνονται και ιδρύματα Σόρος.

Για να το θέσω διαφορετικά, ενώ οι υπέρ των εθνικών συμφερόντων ήπιες, μετριοπαθείς και αξιόπιστες αναλύσεις κυριαρχούσαν το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1990 η διαδικασία ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού με ισορροπία δυνάμεων και αξιοποιώντας την ένταξη, για κάποιους περίεργους λόγους, το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1990 επικράτησαν ακραίες και εξτρεμιστικές φωνές που αφενός μας αποδυνάμωσαν και που αφετέρου εμπόδισαν την ελληνική πλευρά να διαπραγματευτεί ορθολογιστικά με τους Τούρκους μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού, κάτι βεβαίως που συνέφερε τόσο τους τελευταίους όσο και την ευρύτερη διεθνή ειρήνη.

Γι’ αυτούς τους λόγους δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οδηγηθήκαμε στην καταστροφή του σχεδίου Αναν.

Το 2001-3 αντί να «φορέσουμε κολάρο» στον ΓΓ του ΟΗΕ την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την Σύμβαση της Γενεύης και από θέση πλέον στρατιωτικής και διπλωματικής ισορροπίας να διαπραγματευτούμε μια βιώσιμη λύση, με το σχέδιο Αναν γραμμένο από τον Λόρδο Χάνευ και τους αμερικανούς αξιωματούχους που λειτουργούσαν σπασμωδικά ενόψει των γεγονότων στο Αφχανιστάν και στο Ιράκ, συρθήκαμε στην φωλιά της βρετανικής και τουρκικής αρκούδας.

Βέβαια, οι Κύπριοι δεν μπορούσαν να αυτοκτονήσουν συλλογικά και γι’ αυτό λειτουργώντας πιο ορθολογιστικά απ’ ότι οι ηγέτες τους είπαν όχι σ’ αυτούς που ήθελαν «να τους αυτοκτονήσουν». Με πολύ μεγάλο κόστος, θα έλεγα, που πληρώνουμε έκτοτε και που ίσως ποτέ δεν θα μας αφήσει να εγερθούμε για να εκπληρώσουμε τον σκοπό μιας βιώσιμης λύσης που θα επανενώνει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Στρατηγική λοιπόν υπήρξε, ερήμην ή και παρά τις ντόπιες εξτρεμιστικές φωνές και παρά την απάθεια ή αρνητική στάση μέρους της πολιτικής ηγεσίας.

Η ένταξη έγινε γιατί δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η λύση όμως απαιτούσε μια καλύτερη αξιοποίηση της στρατηγικής που η ίδια η κοινωνία υποκίνησε.

Γενικώς και αορίστως, θα τόνιζα ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει ορθολογιστικά όταν κυριαρχούν «πνευματικοί πεμπτοφαλαγγίτες», οι οποίοι στην σύγχρονη γλώσσα της αμερικανικής εθνικής στρατηγικής ονομάζεται «μαλακή ισχύς».

==========================================

24.2.2007. ΕΕ, Κοσμοπολιτισμός, Καντ και κυριαρχία

Αναρτώ φιλική επιστολή σε συνάδελφό μου για το θέμα του κοσμοπολιτισμού και της ΕΕ. Επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα διαλόγου δεν παραθέτω πηγές και ονόματα. Θα το κάνω όμως αν ο συνάδελφος ζητήσει να συνοδευτεί από δικό του σχόλιο.

Αγαπητέ …….,

Διάβασα το σημερινό άρθρο σου ………... Όπως πάντοτε πυκνό και ενδιαφέρον. Θα ήθελα απλά να επισημάνω τα εξής:

1) Η πιο αυθεντική ερμηνεία του Καντ σε σύγχρονο πλαίσιο δίνεται από των Ρωλς (Το δίκαιο των Λαών Εκδόσεις, Ποιότητα – βλ. και σχετικές δικές μου αναλύσεις στο βιβλίο μου, οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης … Εκδόσεις Ποιότητα, 2004). Στο ευρετήριο αυτού του βιβλίου του Ρωλς εύκολα εντοπίζεις τις θέσεις του για τον κοσμοπολιτισμό ως έννοια διανεμητικών προεκτάσεων που, σε δημοκρατικές κοινωνίες, συναρτάται με το ζήτημα της νομιμοποίησης…

2) Κανείς δεν αμφισβητεί το διακυριαρχικό διεθνές κανονιστικό σύστημα το οποίο με Συμβάσεις όπως η «Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», το «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο» και το ευρωπαϊκό κράτος δικαίου κατατείνει προς την δημιουργία ενός διακρατικού ηθικοκανονιστικού συστήματος (που κατά την δική μου ερμηνεία στο προαναφερθέν δικό μου κείμενο αποτυπώνουν την κοινή κυριαρχική βούληση στην ανηφόρα των προόδων του διακρατικού πολιτικού πολιτισμού).

3) Όμως, τέτοιες κατακτήσεις πολιτικού πολιτισμού εύκολα περιγράφονται και επαληθεύεται –ακόμη πιο εντυπωσιακά: ακόμη και στην διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης– την άρνηση των κοινωνιών να εγκαταλείψουν τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης εκτός και αν έχουν επαρκή διαπραγματευτικό έλεγχο πάνω στις διανεμητικές λειτουργίες των διεθνών, διακρατικών και ευρωπαϊκών θεσμών. Για να το θέσω διαφορετικά, όπως υποστήριξα σε εισήγησή μου πριν μερικά χρόνια, τα νομιμοποιητικά θεμέλια της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν είναι κάποιος μεταφυσικά προσδιορισμένος δημόσιος χώρος ή κάποιο εταιρικό διεθνικό-υπερεθνικό σύστημα (που είναι εξ αντικειμένου εντολοδόχος και όχι εντολέας, δηλαδή εξαρτημένη μεταβλητή της συνισταμένης των διακυβερνητικών-διακρατικών βουλήσεων) αλλά η προσδοκία της διακρατικής ισοτιμίας, της δια-κοινωνικής ισοτιμίας, της διακρατικής δημοκρατίας και μερικών έστω στοιχείων κοινοτισμού, δηλαδή διακρατικής και διακοινωνικής αλληλεγγύης. Μεταξύ αυτών των κατακτήσεων και της νομιμοποιημένης Πολιτικής Ένωσης, οποιαδήποτε μορφή και αν πάρει η Πολιτική Ένωση, βρίσκεται η επικίνδυνη τάφρος της κοινωνικής ολοκλήρωσης που κανείς δεν άγγιξε ακόμη [και που σχετίζεται με όλη την ηθικοφιλοσοφική και ιστορικοφιλοσοφική πραγματεία που ερμηνεύει τους λόγους για τους οποίους την κλασική εποχή και κατά την διάρκεια των Νέων Χρόνων είχαμε διακρατικά συστήματα και όχι παγκόσμιο κράτος ή αγγελικούς κοσμοπολίτικους κόσμους περιφερόμενων και συναλλασσόμενων διεθνικών ατόμων που φιλοσοφικά έχουν ανεπίστροφα προσχωρήσει σε κάποια μεταφυσικά προσδιορισμένο πολιτικό ορθολογισμό –που κανείς, αν και πολλοί προσπάθησαν, βλ. Μαρξ, Καντ, Χίτλερ, Bush, Μπιν Λάντεν, ο … υπογράφων όπως πολλοί άλλοι όταν ήταν νέος-ανώριμος et al, δεν μπόρεσε να εφεύρει ακόμη]. Επιπλέον, υπάρχει το διαρκώς διογκούμενο έλλειμμα δημοκρατίας που είναι ευθέως ανάλογο της εμβάθυνσης και διεύρυνσης των καταναλωτικών ρυθμίσεων. Το όλο οικοδόμημα, εξάλλου, αφενός, όπως εύστοχα υποστήριξε ο Bull το 1982 συνεχίζει να είναι αυστηρά διακρατικό και αφετέρου, να είναι ζωτικά ευάλωτο στις δονήσεις των σεισμικών πλακών του διεθνούς συστήματος και των μεταπτώσεων της αμερικανικής στρατηγικής (ή μελλοντικά και άλλων ισχυρότερων στρατηγικών δρώντων του διεθνούς συστήματος μπροστά τους οποίους η ΕΕ ως συλλογικός δρων θα συνεχίσει να είναι στρατηγικός νάνος ενόσω δεν επιτυγχάνεται πολιτική ενοποίηση).

4) Η «υπερβατική ηθική φιλοσοφία» –και ο απορρέων από αυτή κανονιστικός λόγος–, λοιπόν, δεν μπορεί να προτάσσεται στην κοινωνική βούληση των κυρίαρχων κοινωνιών. Εξ ορισμού και μέχρι να υπάρξει παγκόσμια ή ευρωπαϊκή κοινωνική ολοκλήρωση, μόνο αυτές οι κοινωνίες είναι προικισμένες με νομιμοποιητικούς κοινωνικοπολιτικούς έλεγχους και εξισορροπήσεις, καθώς και με της συναρτούμενες κοσμοθεωρητικές και ιδεολογικές παραδοχές που παράγουν καθημερινά δεσμευτικούς κανόνες και που νομιμοποιούν τις καθημερινές αλλαγές ηθικοπρακτικών προεκτάσεων. Εγώ πάντως, από τα πρώτα βήματα της ενασχόλησής μου με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, πίστεψα –κάτι που εκ των υστέρων με προστάτεψε τα μέγιστα ως συγγραφέα– δύο πράγματα: Πρώτον, ότι αν επέλθει κοινωνική ολοκλήρωση στην Ευρώπη τα μέλη της νέας ευρωπαϊκής κοινωνίας δεν θα χρειαστούν ειδικούς της θεωρίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης για να στήσουν χωρίς χρονοτριβή ένα βιώσιμο ευρωπαϊκό κοινωνικοπολιτικό σύστημα. β) Δεύτερον, ότι η θεωρία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης διαδραματίζει τον μόνο ρόλο που έχει, δηλαδή την βοήθεια να γίνουν πιο κατανοητά τα διλήμματα μιας ολοκλήρωσης, όχι με το να λειτουργεί ως ιεραπόστολος που θέλει να προτάξει τους θεσμούς στις κοινωνίες (αυτό εξάλλου από καιρό όρισα ως φασισμό) αλλά με το περιγράφει και ερμηνεύει στην βάση πραγματολογικά επαληθεύσιμων θεωρήσεων την μέχρι σήμερα πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Βασικά, ένοιωθα και νοιώθω ότι ως αναλυτής μπορώ μόνο περιγράψω και όχι να προτάξω διατακτικά μεταφυσικά προσδιορισμένα ηθικά κριτήρια και ηθικοκανονιστικές δομές. Όμως: αυτό δεν κάνουν πάρα πολλοί συνάδελφοί μας; Πιστεύω ότι: Ο πολιτικός ανορθολογισμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι ευθέως ανάλογος της δυνατότητας μιας τέτοιας πολιτικής θεολογίας να ασκήσει επιρροή στα πολιτικά δρώμενα. Πρώτιστο και σίγουρο θύμα μιας τέτοιας πολιτικής θεολογίας, βεβαίως, είναι η Ελλάδα, όπου κάποιοι πίστεψαν ότι στην Ευρώπη υπάρχει γραφειοκρατικό και/ή ηθικοκανονιστικό πρόσταγμα να λογοκριθεί η ιστορία με προγραμματικά διακηρυγμένο πολιτικό σκοπό να μην ξέρουν πλέον τα μέλη των κοινωνιών τα επικά γεγονότα τους κατέστησαν πολιτικά κυρίαρχους, δηλαδή συλλογικά ελεύθερους (βλ. ανάλυσή μου στο http://www.ifestos.edu.gr/59.htm-Η διαμάχη για τα βιβλία της ιστορίας και οι έλληνες πανεπιστημιακοί).

5) Η ηθικοφιλοσοφική θεώρηση των διεθνών σχέσεων αυτοπεριορίζεται και ενίοτε αυτοεξουδετερώνεται αν δεν είναι προικισμένη –και δυστυχώς ελάχιστα κείμενα στην διεθνή βιβλιογραφία έχουν τέτοιες ιδιότητες– με βάσιμες, αιτιολογημένες και θεμελιωμένες θεωρήσεις για τέσσερα μεγάλα ζητήματα:

α) την κοινωνικοπολιτική νομιμοποίηση της κατανομής-διανομής αγαθών και δικαιοσύνης,

β) τον αποκλεισμό των δυναστικών και ηγεμονικών πρακτικών (όχι μόνο διακηρυκτικά αλλά και ηθικοπρακτικά δεσμευτικά),

γ) την διασφάλιση του ηθικοκανονιστικού συστήματος από το πρόβλημα της άνισης ανάπτυξης (που ιστορικά επιλύθηκε μόνο στο πλαίσιο του κυρίαρχου βιώσιμου κράτους το οποίο διασφαλίζει νομιμοποιημένη διανεμητική δικαιοσύνη και ισόρροπη ανάπτυξη) και

δ) την διασφάλισή του από τις αναταράξεις που προκαλούν άλλοτε μικρές και άλλοτε πολύ μεγαλύτερες και επερχόμενες σεισμικές δονήσεις του διεθνούς συστήματος (που φαντασιακά ή πραγματικά, σε οι κοινωνίες πιστεύουν ότι διασφαλίζεται στο πλαίσιο του δικού τους κυρίαρχου κράτους το οποίο η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι είναι το μόνο που σε ύστατη ανάγκη προσφέρει δυνατότητες άμυνας και ασφάλειας - μεταξύ πολλών άλλων, βλ. και σχετική δήλωση του Lionin Jospin όταν ήταν πρωθυπουργός το 1997 για τους λόγους που η Γαλλία εμμένει στην κατοχή ανεξάρτητων πυρηνικών όπλων).

Συναφώς με το τελευταίο σημείο, υπενθυμίζω την καλύτερη περιπτωσιολογική μελέτη που θα μπορούσε να γίνει για το διακρατικό σύστημα των Νέων Χρόνων και για την ΕΕ και που δείχνει πόσο επικίνδυνα είναι τα αρπακτικά που κινούνται σε όλα τα επίπεδα του διεθνούς συστήματος και της ΕΕ: Αφορά το σχέδιο Αναν.

Υπενθυμίζω ότι, μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσαν συνεκτιμηθούν ως παράγοντες που συγκροτούν ένα ένα ευρωπαϊκό, διεθνικό, διακρατικό και διεθνή «δημόσιο χώρο»:

α) Υπάρχει Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,

β) Υπάρχει σύμβαση της Γενεύης,

γ) Υπάρχει η Ευρωπαϊκή Έννομη Τάξη,

δ) Υπάρχει ευρωπαϊκό κράτος δικαίου

ε) υπάρχουν οι Υψηλές Αρχές Διεθνούς Δικαίου.

Εν τούτοις

α) Σαρώθηκαν όλα και γραφειοκράτες της ΕΕ όπως ο Φερχόυτεν και ο Σολάνα, σε συνεργασία με (επιστρατευμένα) σόρους, σοράκια και κοράκια του διεθνούς και διεθνικού υποκόσμου, πρότειναν να ακυρωθούν για να εξυπηρετηθούν εφήμερα στρατηγικά συμφέροντα της μιας ή άλλης δύναμης. Έτσι, προτάθηκε και υποστηρίχθηκε να κατασταλεί παντοτινά η ελευθερία, η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ανεξαρτησία του συγκεκριμένου (κυπριακού).

β) Ακόμη και οι θεσμοί και οι αξιωματούχοι της ΕΕ πρωτοστάτησαν παρά το γεγονός ότι πριν από λίγους μήνες είχε υπογραφεί και η επικυρωθεί η Πράξη Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Γιατί λοιπόν ένας λαός να εμπιστευτεί ένα διεθνή ή διεθνή δημόσιο χώρο όταν η σημαντικότερη ιστορική περίπτωση χώρου που προσεγγίζει αυτή την έννοια με πολύ μεγάλη ευκολία!! έγινε εργαλείο για να κατασταλεί η ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός κράτους μέλους (και γιατί ο λαός ενός κράτους μέλους να εμπιστευτεί ξανά τους γραφειοκράτες αυτού του δημόσιου χώρου όταν τόσο πομπώδη, προπετή και προκλητικό τρόπο δεν δεσμεύονται ούτε καν από το ηθικοκανονιστικό σύστημα που πληρώνονται να υπηρετούν).

γ) Οι διανοούμενοι που ενασχολούνται με την ηθική φιλοσοφία (ή και πολλοί άλλοι που δεν ασχολούνται αλλά την επικαλούνται επιπόλαια) επιστρατεύτηκαν σε ελάχιστα επιστημονικά και καλοπληρωμένα από τους σόρους, τα σοράκια και τα κοράκια του διεθνικού υποκόσμου για να προτάξουν ένα μακάβριο δυναστικό-φασιστικό σύστημα στην κοινωνικοπολιτική βούληση ενός κυρίαρχου-ελεύθερου λαού.

δ) Ο γγ του ΟΗΕ έγινε ένα απλό φασιστοειδές εργαλείο πιέσεων για να εξυπηρετηθούν αυτοί οι ακραίοι ιμπεριαλιστικοί σκοποί που θα αποτελούσαν την πρώτη μετά το 1648 επιστροφή, από την εποχή του πολιτικού πολιτισμού (κυριαρχία-κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένοι σκοποί), στην εποχή της βαρβαρότητας (κατανομή εδρασμένη στην ωμή βία και/ή με σκοπό την εκδίκηση).

[Για το θέμα αυτό θα πρόσθετα και τα εξής: Υπάρχει η έκθεση εμπειρογνωμόνων για μια ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού της οποίας είμαι συν-συγγραφέας – βλ. http://www.ifestos.edu.gr/32.htm. Εκτιμώ ότι όσοι ασχολούνται με την ΕΕ και στο παρελθόν λίγο ή πολύ –το λίγο ή πολύ είναι ποιοτικά αδιάφορο μιας και πέρασαν την κόκκινη γραμμή που υποστήριζε ένα φασιστοειδές σχέδιο που πήγαινε ενάντια σε όλες τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού και διεθνούς πολιτικού πολιτισμού– υποστήριξαν το σχέδιο Αναν ή σιώπησαν, είναι δεοντολογικά υποχρεωμένοι:

α) Είτε να αντικρούσουν τις νομικοπολιτικές θεμελιώσεις της έκθεσης αυτής που εξηγεί επακριβώς το ποια είναι η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα-κράτος δικαίου

β) Είτε να πουν ένα μεγάλο mea culpa και να εξετάσουν φιλότιμα και ταπεινά τους λόγους που ο ευρωπαϊκός δημόσιος χώρος, τα ευρωπαϊκά ηθικοκανονιστικά εποικοδομήματα και ο εν γένει ευρωπαϊκός πολιτικός πολιτισμός μετά το 1957 κυριολεκτικά κονιορτοποιήθηκαν από τους Χάνευ-ντε Σότο, από την εξαρτημένη στις κυβερνήσεις που αυτοί οι δύο αντιπροσώπευαν φωνή του Κόφι Αναν και από εκατοντάδες ειδικούς της ΕΕ που επιστρατεύτηκαν σε καλοπληρωμένα συνέδρια, μελέτες και εισηγήσεις – συνάξεις που κουβαλούσαν νερό στον μύλο των διεθνοφασιστών που αξίωναν την καταστολή της ανθρώπινης ύπαρξης και ετερότητας σ’ όλες της τις εκφάνσεις και πιθανές εκδοχές]

6. Επειδή όπως έχω και στο παρελθόν εξηγήσει θεωρώ ότι περισσότεροι που μελετούν τον Καντ είτε τον διαστρέφουν είτε τον επικαλούνται αποσπασματικά, σημειώνω τα έγκυρα λόγια του Kenneth Waltz: «οι ιδέες που με επηρεάζουν είναι μερικώς του Εμμανούλ Κάντ και μερικώς του Reinhold Niebuhr. Ο Κάντ φοβούταν ότι μια παγκόσμια κυβέρνηση θα καταπνίξει την ελευθερία, θα μετατραπεί σε μια δεσποτική εξουσία και στο τέλος θα καταρρεύσει φέρνοντας χαοτικές καταστάσεις. Ο Niebuhr αντλεί τα συμπεράσματά του από την απαισιόδοξη θεώρησή του της ανθρώπινης φύσης εκτιμώντας πως στο εσωτερικό όπως και διεθνώς οι σκοποί της ασφάλειας και της ευταξίας εξυπηρετούνται καλύτερα με ισορροπία ισχύος παρά με συγκέντρωση ισχύος. Δεν εμπιστεύομαι και δυσπιστώ για την ηγεμονική ισχύ, όποιος και να την έχει, επειδή εύκολα γίνεται κατάχρησή της»

7) Αν και όπως αντιλαμβάνεσαι πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν ακόμη, περιορίζομαι σε μερικές επισημάνσεις που αφορούν ανάλυση-βιβλία για τα ζητήματα που έθιξα στο σημείο 5, πιο πάνω:

α) John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (Εκδόσεις Ποιότητα 2007). Καμιά ανάλυση των διεθνών σχέσεων και πολύ περισσότερο της πολιτικής θεωρίας των διεθνών σχέσεων δεν μπορεί να αποκτήσει βάθος αν δεν προσφέρει θεωρήσεις που αντιμετωπίζουν τους φόβους ασφαλείας των ανελέητων, αμείλικτων και απολύτως θεμελιωμένων πορισμάτων του αμερικανού πολιτικού ρεαλιστή.

β) Παναγιώτης Κονδύλης (από τον 20^ο στον 21 αιώνα (Εκδόσεις Θεμέλιο Αθήνα 2000). Βλ. βιβλιοκριτική μου στο http://www.ifestos.edu.gr/44.htm). Το βιβλίο αυτό που για κάποιο ατυχή λόγο διάβασα μόλις πρόσφατα, είναι ίσως το σημαντικότερο βιβλίο πολιτικής φιλοσοφίας διεθνών σχέσεων. Δεν λέω τίποτα περισσότερο για να μην τον αδικήσω. Απλά τονίζω ότι ολοκληρώνοντας το κεφάλαιο IV, διερωτήθηκα αν μένει κάτι ακόμη να ειπωθεί στην ανάλυσή του για την ΕΕ, το παγκόσμιο κράτος, το ζήτημα του κοσμοπολιτισμού και τέλος αλλά όχι το τελευταίο, το ζήτημα της κατανομής που εξ αντικειμένου βρίσκεται στον πυρήνα κάθε σοβαρής συζήτησης για την ηθική, την ολοκλήρωση, τον ηγεμονισμό, τον κοσμοπολιτισμό, τις πολιτικές διαστρωματώσεις της πλανητικής εποχής, τα αίτια πολέμου και τα αδιέξοδά τους, το ζήτημα πόλεμος-δημοκρατία, τον ολοκληρωτισμό και όλες τις αποχρώσεις του τελευταίου όπως εμφανίζεται ωραιοποιητικά στον καθημερινό ηγεμονικό λόγο και στις εργαλειακές επιστρατευμένες μεταμοντέρνες εκδοχές του (βλ. δική μου έξω, κυριολεκτικά από τα δόντια απάντηση στις ύβρις σε αναφορά με την ύστερη προσπάθεια λογοκρισίας της ιστορίας που επιχειρούν κάποιο φορείς επιστημονικών τίτλων - http://www.ifestos.edu.gr/59.htm)

Καταληκτικά, αν και δεν θα διαφωνούσα πολύ με την ανάλυσή σου για το γεγονός της ανάδυσης ενός είδους εταιρικού διακρατικού συστήματος με κώδικες και νόρμες που τόσο καλά ανάλυσαν ο Hedley Bull στο Άναρχη Κοινωνία (Εκδόσεις Ποιότητα 2000) και ο Adam Watson στο Η εξέλιξη της διεθνούς κοινωνίας (Εκδόσεις Ποιότητα 2005), θεωρώ ότι μια τέτοια ανάλυση εξαντλήθηκε αν δεν συνοδεύεται και δεν συμπληρώνεται από θεωρήσεις που θα αντιμετωπίζουν ή ενσωματώνουν τα καίρια ερωτήματα που θέτει η θεωρία διεθνών σχέσεων στο διεθνές σύστημα αλλά και στην Ευρώπη (για τα διλήμματα ασφαλείας στην Ευρώπη που κείνται στα θεμέλια του διακρατικού και διεθνικού ηθικοκανονιστικού συστήματος, θα έχεις υπόψη, υποθέτω, την μονογραφία μου Η διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων – Εκδόσεις Ποιότητα). Αναφορικά με την πολιτική θεωρία των διεθνών σχέσεων, όσον με αφορά, εμμένω ολοένα και περισσότερο στις θεωρήσεις της τελευταίας μου μονογραφίας (Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης …) πάνω στις οποίες θα συνεχίσω να κτίζω στα ελληνικά και αγγλικά. Αυτές οι θεωρήσεις, εκτιμώ ότι βρίσκονται σε συμβατότητα με την ηθική θεωρία περί τα διεθνή του μόνου γνήσιου καντιανού της ύστερης εποχής, δηλαδή του Ρωλς. Βασικά, θα πρόσεξες πως υποστηρίζω ότι ηθικά κριτήρια που νομιμοποιούν κοσμοθεωρητικά και ιδεολογικά ένα μη δυναστικό σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης είναι δυνατό να υπάρξουν μόνο στο πλαίσιο των κυριαρχικών οριοθετήσεων που δημιουργούν τα οντολογικά θεμελιωμένα κυρίαρχα κοινωνικοπολιτικά συστήματα. Πέραν αυτών των οντοτήτων, εξ ορισμού και εξ αντικειμένου, διεθνείς θεσμικές και ηθικοκανονιστικές δομές είναι νομιμοποιημένες μόνο όταν είναι συμβατές με την έννοια της εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας και των κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένων σκοπών. Διαμέσου αυτής της κυριαρχίας είναι εφικτές συναλλαγές συμβατές με το πνεύμα και το γράμμα του διεθνούς δικαίου (δηλαδή ισότιμες και ισόρροπες σχέσεις) και διαμέσου αυτής της κυριαρχίας είναι που μπορούν οι κοινωνίες να διαφυλαχθούν κατά των καταχρήσεων. Σίγουρα γνωρίζεις πως δεν είμαι ανυποψίαστος για τις αναλύσεις που αφορούν τους διεθνικούς δρώντες και ιδιαίτερα τους ΜΚΟ (βλ. ανάλυσή μου στο http://www.ifestos.edu.gr/30.htm). Αυτή η συζήτηση θα συνεχίσει να είναι κοινότυπη, όμως, αν δεν μιλήσει για τις διανεμητικές προεκτάσεις των διεθνικών δράσεων. Πολιτικό γεγονός σημαίνει ύπαρξη νομιμοποιημένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, σημαίνει ύπαρξη κοινωνίας και σημαίνει ύπαρξη βιώσιμου συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης. Τίποτα απολύτως δεν μας λέει η ανάλυση που φλυαρεί γύρω από τις διεθνικές δράσεις «σόρων, σορακιών και κορακιών» (με τους οποίους μπορεί να αναμιγνύονται και κάποιοι αγαθοί ιδιώτες που αρέσκονται σε ταξιδάκια και οφέλη) χωρίς να εξετάζει τις διανεμητικές προεκτάσεις. Οτιδήποτε βρίσκεται πέραν των Πολιτειακών συστημάτων και των διεθνών θεσμικών συστημάτων που αυτά ορίζουν –μέχρι τουλάχιστον να αποδειχθεί το αντίθετο– είναι επιρρεπές σε κλονισμούς λόγω αιτιών πολέμου. Κατατείνει προς διεθνοφασιστικές –όπως τις εννοεί ο Morgenthau– αξιώσεις ισχύος και σε κάθε περίπτωση είναι επισφαλείς μέχρι να εξαφανιστούν τα αίτια πολέμου. Σε αυτούς και μερικούς άλλους συναφείς λόγους οφείλεται και το γεγονός ότι κάθε κανονιστική δομή πέραν της κρατικής κυριαρχίας (συμπεριλαμβανομένης και της ΕΕ) είναι εν δυνάμει εξαρτημένη μεταβλητή μη νομιμοποιημένων αξιώσεων ισχύος. Η ΕΕ, βέβαια, θα συνεχίζει να βιώνει μια μάλλον αγγελική μεταβατική φάση που άρχισε το 1957 ενόσω θα υφίσταται το γεωπολιτικό θερμοκήπιο που εξασφαλίζει η αμερικανική στρατηγική εποπτεία της Ευρασίας.

Τελειώνω όμως εδώ για να μην συνεχίσω να αδικώ με συντομογραφικά διατυπωμένες θέσεις ζητήματα που δεν εξαντλούνται εύκολα και που εγώ στο παρελθόν ήδη ανάλυσα σε μερικές χιλιάδες δημοσιευμένα σελίδες. Τονίζω όμως αυτό που σου είπα και προφορικά: Η θεωρία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει περίπου κάνει τον κύκλο της (τουλάχιστον σε επίπεδο Υψηλής Θεωρίας) και ίσως έχει ήδη εξαντληθεί. Για να μπει σε νέα γόνιμη βάση που αφορά περαιτέρω βήματα προς την πολιτική ενοποίηση ή τουλάχιστον την ανάδειξη ενός βιώσιμου διακρατικού και/ή διεθνικού δημόσιου χώρου απαιτείται: α) να συνδεθεί βάσιμα με την «σκληρή» θεωρία διεθνών σχέσεων, δηλαδή τον πολιτικό ρεαλισμό, τουτέστιν την μόνη θεμελιωμένη θεωρία περί τα διεθνή με ερμηνευτικές αξιώσεις και β) επεξεργαστεί θεωρήσεις –όχι μεταφυσικές αλλά εμπεδωμένες στο πεδίο πραγματολογικά επαληθεύσιμων θεωριών– για τους νομιμοποιητικούς κοινωνικοψυχολογικούς παράγοντες και κριτήρια που βρίσκονται στο υπόβαθρο κάθε ολοκληρωμένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος

[Και δεν εννοώ βέβαια τις τετριμμένες αντιλήψεις περί εταιρικής ολοκλήρωσης που δοκιμάστηκε και διαψεύστηκε ιστορικά και που περιγράφει ένα περίπου αγαθό κόσμο στο εσωτερικό του οποίου όλοι θα σέβονται μεταφυσικά (και όχι κοινωνικοπολιτικά) προσδιορισμένους «καλούς νόμους») Εναλλακτικά, βεβαίως, θα μπορούσε να είναι ένα εταιρικό διακρατικό σύστημα που θα στερείται, όμως, αιτιών πολέμου, και που κατά Bull θα είναι ένα εταιρικό διακρατικό σύστημα κυρίαρχων κρατών. Υπενθυμίζω ξανά, όμως, την ανάλυση του John Mearsheimer για την Τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων που ανέφερα πιο πάνω, και την οποία αν διάβαζε ο μακαρίτης Hedley Bull ίσως να ήταν ακόμη πιο προσεκτικός απ’ ότι ήταν στις κατά τα άλλα έξοχες, βάσιμες και πολύ χρήσιμες θεωρητικές σχοινοβασίες που μας πρόσφερες στο αριστούργημά του Η άναρχη κοινωνία].

Με εγκάρδιους χαιρετισμούς

Παναγιώτης Ήφαιστος

24/2/200

Υστερόγραφο: Λίγο πιο κάτω στην εφημερίδα που διάβασα την επιφυλλίδα σου διαβάζω σε σχετικό ρεπορτάζ: «Καβγάς Τρικούβερτος για μια διακήρυξη» για την επέτειο 50 χρόνων από τις Συνθήκες της Ρώμης: «…οι διαφωνίες όμως φωταγωγούν –για άλλη μια φορά– τον βαθύ και ανυπέρβλητο διχασμό της ΕΕ ως προς την φύση και το μέλλον του οργανισμού, καθώς οι μεν επιδιώκουν η Διακήρυξη να υπάρξει μια προβολή στο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον ενώ οι δε απεύχονται τέτοιους πειραματισμούς κι επιζητούν την ασφάλεια της αναφοράς στο ευρωπαϊκό παρελθόν…». Ενδιαφέρον! Να το παρακολουθήσουμε …

----------------------------------------------------------------------

===========================================

'Ο Φιλελεύθερος online

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 16790

Τετάρτη, 12 Ιουλίου 2006

Μήπως στήνεται σκηνικό αποενοχοποίησης της Τουρκίας;

Του Δρα Ευστάθιου Αβρααμίδη
ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, συναντά δυσκολίες που θα κορυφωθούν στο τέλος του χρόνου. Οι Αγγλοαμερικανοί, θα ήθελαν να την αποενοχοποιήσουν, όπως έκαναν και το 2004 με το σχέδιο Ανάν, ώστε να περάσει αλώβητη και χωρίς να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην ΕΕ, τον σκόπελο του 2006. Η προσπάθεια Γκαμπάρι λοιπόν, αν και είναι θετική εξέλιξη, πρέπει να αντιμετωπιστεί με προσοχή, λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος του ΟΗΕ. Είναι δυνατόν, υπό ορισμένες συνθήκες, αυτή η πρωτοβουλία, να δημιουργήσει γύρω από την πλευρά μας και γύρω από το λαιμό του Προέδρου προσωπικά, μια θηλιά, που όσο προχωρούν τα πράγματα θα σφίγγει περισσότερο. Συνθήκες, δηλαδή, όπου θα είναι δύσκολο να πούμε «όχι», χωρίς κόστος, όπως έγινε τον Δεκέμβριο του 2004 ή ακόμα (όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό) συνθήκες Νέας Υόρκης. Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν, να πούμε τα σωστά «ναι» για μια σωστή λύση του κυπριακού, αλλά και τα οφειλόμενα «όχι» σε εκτροπές. Από τώρα οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, θα πρέπει να θωρακίσουν τον Πρόεδρο, ώστε να ξέρει ότι δεν θα είναι μόνος, αν χρειαστούν αυτονόητες αποφάσεις, που καθίστανται επώδυνες λόγω της ανηθικότητας των ισχυρών. Οι μικροί λαοί, πρέπει να προλαβαίνουν τις εκτροπές, επειδή δύσκολα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα αποτελέσματα τους.
Ο Γκαμπάρι κάλεσε τον Πρόεδρο να συναντηθεί με τον Ταλάτ. Ο Πρόεδρος ορθά δέχτηκε, αφού γίνεται σεβαστή η συμφωνία του Παρισιού. Είναι όμως πιθανή, μια προσπάθεια να συνεχιστούν αυτές οι συναντήσεις, ακόμα κι αν δεν ικανοποιηθούν οι αυτονόητες προϋποθέσεις που έθεσε η Κυπριακή Δημοκρατία, ελπίζοντας ότι η πλευρά μας δεν θα επιμείνει σ'αυτές, από φόβο μήπως της επιρριφθούν ευθύνες. Το ερώτημα είναι αν ο ΟΗΕ, ένας οργανισμός με αναξιόπιστο Γενικό Γραμματέα και αναξιόπιστους ως τώρα μεσολαβητές(ομάδα Ντε Σότο) και ο οποίος ελέγχεται, όπως φάνηκε, από τις ΗΠΑ, θα μείνει πιστός στη συμφωνία του Παρισιού (επιτροπές να ασχοληθούν με την ουσία του κυπριακού για να προετοιμάσουν σοβαρές συνομιλίες) ή αν σιγά-σιγά, θα διολισθήσει προς τις τουρκικές θέσεις. Και επειδή το θράσος περισσεύει στην πολιτική ζωή του πλανήτη, είναι άξιοι ακόμα και να καλέσουν τον Πρόεδρο σε απ'ευθείας συνομιλίες, χωρίς προετοιμασία, έτσι ώστε να τεθεί μπροστά στο δίλημμα ή να λάβει μέρος σ'αυτές ή να κατηγορηθεί ότι δεν θέλει λύση (όπως λέει η ανεύθυνη κυπριακή αντιπολίτευση) και μάλιστα στην περίοδο κατά την οποία θα κρίνεται η Τουρκία στην ΕΕ. Ας μη θεωρήσουμε άσχετη με αυτό το σκηνικό την επαναδραστηριοποίηση του πολιτικοδημοσιογραφικού αντικυπριακού λόμπι των Αθηνών. Το θρασύτατο αυτό λόμπι, άρχισε από τώρα να παρουσιάζει το κυπριακό σαν μπελά, και τον Τάσσο, ως ένα πονηρό πολιτικάντη που προσπαθεί τάχα να σύρει την Ελλάδα σε περιπέτειες. Έτσι, όταν ο Τάσσος αρνηθεί να αποδεχτεί εκβιαστικά διλήμματα από τον ΟΗΕ ή την ΕΕ, θα ξεσπάσουν εναντίον του, λέγοντας «ιδού, εμείς σας το λέγαμε ότι είναι αδιάλλαχτος, ότι δεν θέλει λύση κλπ». Σ'αυτό θα έχουν την υποστήριξη της μητσοτακικής πτέρυγας της ΝΔ, του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ και της φαρισαϊκής ηγεσίας του ΔΗΣΥ. Καχύποπτους θα πρέπει να μας καθιστά επίσης, το γεγονός ότι κατά την επίσκεψη του, ο Γκαμπάρι συνάντησε τους τέως Προέδρους Γ. Κληρίδη και τον Γ. Βασιλείου, που είναι γνωστοί λάτρεις του σχεδίου Ανάν και οι οποίοι εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους. Οι Αμερικανοβρετανοί και ο ελεγχόμενος ΟΗΕ, θέλουν, ίσως, να χρησιμοποιήσουν τις απόψεις των δύο, καθώς και τις απόψεις της αναξιόπιστης ηγεσίας του ΔΗΣΥ, ως αντίβαρο, στις απόψεις του Τάσσου Παπαδόπουλου, που έχουν τη στήριξη των πολιτών. Θεωρώ την κίνηση αυτή του Γκαμπάρι πονηρή, ατυχή και προσβλητική προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται προκαταβολικά να σταλούν τα σωστά μηνύματα από τα κόμματα - δεν αναφέρομαι στον ΔΗΣΥ και στη «στήριξη» που δήλωσε ότι τάχα παρέχει στον Πρόεδρο. Ο ΔΗΣΥ δήλωνε ότι τον στήριζε και για τη Νέα Υόρκη και για το Μπούργκενστοκ και για τον Δεκέμβριο του 2004 στη σύνοδο της ΕΕ, σε μια προσπάθεια να τον χειραγωγήσει - για όλα αυτά, για τα οποία δήθεν τον στήριζε, τον κατηγόρησε στην συνέχεια, επιβεβαιώνοντας τις υποκριτικές ικανότητές του.

==========================================

28.6.2006 (Σταύρος Λυγερός) Αγαπητή Ursula ...

Αγαπητή Ursula...

Σταυρος Λυγερος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Η ΥΠΟΥΡΓΟΣ

ΠΡΟΣ: την Α.Ε.
την κ. Ursula Plasnik
Υπουργό Εξωτερικών
της Δημοκρατίας της Αυστρίας

Αγαπητή Ursula

Εν όψει του επικείμενου Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων, θα ήθελα να μοιρασθώ μαζί σου, καθώς και με τους άλλους συναδέλφους της Ε.Ε., ορισμένες σκέψεις της ελληνικής κυβέρνησης για το συγκεκριμένο περιεχόμενο της έννοιας «καλή γειτονία» σ’ ό,τι αφορά την Τουρκία. Ο όρος αυτός αναφέρεται στην 6η παράγραφο του Διαπραγματευτικού Πλαισίου, που συμφωνήθηκε μεταξύ των «25» στις 3 Οκτωβρίου 2005 στο Λουξεμβούργο για τις αρχές που θα διέπουν την ενταξιακή διαπραγμάτευση Τουρκίας-Ε.Ε. και συμπεριελήφθη επίσης στη σχετική με την Τουρκία παράγραφο (54) των Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 15ης-16ης Ιουνίου 2006.

Εν όψει και της ετήσιας Eκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόοδο της ενταξιακής διαπραγμάτευσης, όπως προβλέπεται από την Εταιρική Σχέση της Ε.Ε. με την Τουρκία, πιστεύω ότι θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη η διαμόρφωση κοινής αντίληψης των Εταίρων και της Επιτροπής για το πώς θα πρέπει να προσδιορίζεται συγκεκριμένα η έννοια της καλής γειτονίας.

Σαν σημείο εκκίνησης θεωρώ ότι θα έπρεπε στην προκείμενη περίπτωση να προσδιορίσουμε την καλή γειτονία ως αποχή από ενέργειες που προσβάλλουν ή αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία γειτονικών κρατών και τα εξ αυτής απορρέοντα δικαιώματα. Με αυτή την έννοια, το ψήφισμα της μεγάλης τουρκικής εθνοσυνέλευσης, που χρονολογείται από την 8η Ιουνίου 1995 και ορίζει ως casus belli το ενδεχόμενο επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, συνιστά μείζον ρήγμα (breach) στην απαιτούμενη από την Τουρκία πολιτική καλής γειτνίασης με μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπενθυμίζω ότι το Δίκαιο της Θάλασσας αναγνωρίζει στα κράτη δικαίωμα χωρικών υδάτων εύρους 12 ναυτικών μιλίων και ότι τα ελληνικά χωρικά ύδατα εκτείνονται σήμερα μόλις στα έξι ναυτικά μίλια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ψήφισμα αυτό οφείλει να ανακληθεί. Οι Εταίροι και η Επιτροπή θα πρέπει να απευθύνουν σχετικό αίτημα προς την Τουρκία.

Θα πρέπει, ακόμα, να σημειωθεί ότι η τουρκική πολεμική αεροπορία πραγματοποιεί τακτικά επιχειρήσεις αεροφωτογράφησης της αντιαεροπορικής άμυνας της νήσου Κρήτης, ενώ στα λιμάνια των τουρκικών παραλίων στο Αιγαίο ναυλοχεί ένας στόλος περίπου 150 συγχρόνων αποβατικών σκαφών, ο οποίος, μαζί με το λοιπό τουρκικό ναυτικό, συμμετέχει σε συχνές αποβατικές ασκήσεις με στόχο τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Οι ανωτέρω επιχειρήσεις αεροφωτογράφησης, όπως και οι αποβατικές ασκήσεις, συνιστούν επιθετικές ενέργειες κατά της Ελλάδας.

Στο πλαίσιο της ενταξιακής διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, οι «25» θα πρέπει να ζητήσουν συμβατική δέσμευση της τουρκικής κυβέρνησης ότι θα τερματίσει οριστικά αυτές τις δραστηριότητες και ότι θα μετακινήσει άμεσα τον αποβατικό της στόλο εκτός του Αιγαίου.

Ολοκληρώνοντας τις παρατηρήσεις μου σχετικά με τον προσδιορισμό της έννοιας της καλής γειτονίας, θεωρώ χρήσιμο να διευκρινίσω ότι οι ανωτέρω πρακτικές της Τουρκίας συνιστούν μία γενικότερη επιθετική και απειλητική συμπεριφορά. Αυτή η συμπεριφορά αντιβαίνει ευθέως τις προβλέψεις της παραγράφου 4 των Συμπερασμάτων του Ελσίνκι (10-11 Δεκεμβρίου 1999), σύμφωνα με τις οποίες τα υποψήφια μέλη της Ε.Ε. υποχρεούνται στην ειρηνική επίλυση τω διενέξεών τους με τρίτα κράτη και δη με μέλη της Eνωσης. Οι πρακτικές της Τουρκίας, που περιέγραψα, θα πρέπει πρώτα να τερματισθούν, ώστε στη συνέχεια να καταστεί εφικτή η προσέγγιση και ειρηνική διευθέτηση των όποιων θεμάτων ήθελε τότε κριθεί ότι συνιστούν διένεξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Αναμένοντας τα σχόλια και τις απόψεις σου, παρακαλώ να δεχθείς αγαπητή Ursula την έκφραση της υψηλής μου εκτίμησης.

Ντόρα Μπακογιάννη

Υ.Γ. Μη σπεύσει ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών να προβεί σε διάψευση. Ομολογούμε ότι δυστυχώς η ανωτέρω επιστολή δεν εγράφη ποτέ, παρ’ ότι θα έπρεπε να είχε αποσταλεί προ πολλού. Και όσοι εκφράσουν αντιρρήσεις για το κατά πόσο θα μπορούσαν οι εταίροι μας να αποδεχθούν τις προφανείς επισημάνσεις για το περιεχόμενο του όρου «καλή γειτονία», ας αναλογισθούν τις ευθύνες των εκάστοτε κυβερνητικών αρμοδίων και υπηρεσιακών χειριστών, που με την πολύχρονη πολιτική τους ολιγωρία έχουν εθίσει τους τρίτους να αντιμετωπίζουν τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο σαν κάτι περίπου φυσιολογικό. Παρ’ όλα αυτά και επειδή στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες φυσάει πια άλλος άνεμος σχετικά με την τουρκική υποψηφιότητα, μία τέτοια πρωτοβουλία εκ μέρους της Αθήνας είναι πάρα πολύ πιθανό να βρει θετική ανταπόκριση. Σε τελευταία ανάλυση, το –μηδέποτε προβληθέν– ελληνικό αίτημα κινείται στη σφαίρα του αυτονόητου.

Hμερομηνία δημοσίευσης: 28-06-06

==========================================

3.7.2006. Το ρεπορτάζ του κ Παπαχελά για τον εκ Λευκωσίας κίνδυνος

«Ο εκ Λευκωσίας κίνδυνος …»

Τον τελευταίο καιρό συστηματικά και σε πολλά έντυπα -μερικά στο ΒΗΜΑ–δημοσιεύονται κείμενα, των οποίων οι συγγραφείς ισχυρίζονται, μεταξύ άλλων, ότι υπάρχουν στην Αθήνα οργανωμένες ομάδες που διαθέτουν(sic) «ακαδημαϊκούς, διανοούμενους, εταιρείες δημοσκοπήσεων και χρήματα», και οι οποίες, ομάδες, κατορθώνουν να ποδογετούν την ελληνική πολιτική ηγεσία και την ελληνική κοινή γνώμη. Ο σκοπός αυτών των δημοσιευμάτων δεν είναι προφανής. Αποκορύφωμα αυτών των αναλύσεων είναι σίγουρα το κείμενο του συντάκτη σας Α. Παπαχελά στο έγκριτο ΒΗΜΑ, 2.7.2006, σ. 14. Ανάλογη και χαρακτηριστική ήταν επίσης η επιφυλλίδα του κ Πρετεντέρη στο ΒΗΜΑ 11.6.2006. Καταρχάς, θα ήθελα να τονίσω το αυτονόητο, ότι δηλαδή τέτοιες ισοπεδωτικές και εξ αντικειμένου αθεμελίωτες γενικεύσεις που ουσιαστικά δολοφονούν τον χαρακτήρα οποιουδήποτε διαφωνεί με τους συντάκτες ή τους ομοϊδεάτες τους, είναι μια ανεπίτρεπτη μέθοδος που δεν συνάδει μ’ ένα πολιτισμένο δημόσιο διάλογο. Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε, κύριε διευθυντά, ότι η δυνατότητα μόνιμης πρόσβασης στα μέσα ενημέρωσης –τα οποία στις δημοκρατίες είναι δημόσιο αγαθό και όχι προνομιακό μέσο προληπτικής δολοφονίας χαρακτήρων ή λογοκρισίας– δεν μπορεί να μετατρέπεται σε εργαλείο εξουδετέρωσης ορθολογιστικών και ορθότερων απόψεων χωρίς τις οποίες η πολιτική συζήτηση είναι ελλειμματική. Ο κ Παπαχελάς θα μπορούσε να απαντήσει στα επιχειρήματα που ακολουθούν για να του ανταπαντήσω. Συνολικά, όπως θα υποστηρίξω πιο κάτω, πέραν των αβάσιμων ισχυρισμών για το «κυπριακό λόμπι» εκτιμώ ότι προσβάλλει την ελληνική κοινωνία, τους αγωνιστές της ελευθερίας, την ιστορική αλήθεια και τον κοινό νου. Ευελπιστώ ότι ο κ Παπαχελάς καλόπιστα θα παραδεχθεί το αβάσιμο πολλών ισχυρισμών, κάτι το οποίο αν κάνει νομίζω ότι θα εκτιμηθεί από πολλούς. Ακολουθούν σύντομα σχόλια και θα επανέλθω αν χρειαστεί.

Πρώτον, η θεώρηση του κ Παπαχελά για τον αγώνα της ΕΟΚΑ είναι συμβατική και λανθασμένη. Υπεραπλουστευτικά γράφει ότι το κυπριακό λόμπι την δεκαετία του 1950 «δημιούργησε συνθήκες μαζικής υποστήριξης του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Ελλάδα». Έτσι, ενοχοποιεί ευθέως την ελλαδική κοινωνία για την υποστήριξη του αγώνα ελευθερίας εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων κατά των φασιστών αποικιοκρατών την περίοδο 1955-59. Ήταν δηλαδή λάθος η αξίωση ελευθερίας και δημοκρατίας; Διέπραξαν λάθος οι απανταχού έλληνες που τον υποστήριξαν; Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των κυπρίων ήταν ένας ηθικά αμάχητος αγώνας ελευθερίας. Αποτελεί προσβολή για την ελλαδική κοινωνία και τους απανταχού έλληνες ο ισχυρισμός πως η εκ μέρους τους υποστήριξη αυτού του αγώνα ήταν «λάθος» οφειλόμενο σε κάποιο λόμπι κυπρίων (που σε κάθε περίπτωση και αυτοί έλληνες ήσαν και έλληνες είναι) που τους μετέτρεψε σε … υπέρ ελευθερίας πιόνια.

Δεύτερον, ο κ Παπαχελάς δεν εκτιμά ορθά την αδυναμία της Ελλάδας, τον ρόλο της εξάρτησης και το γεγονός ότι για τα μεγάλα λάθη ευθύνεται κυρίως η Αθήνα. Αντ’ αυτού ενοχοποιεί ένα φανταστικό κυπριακό λόμπι που συνδέει με την σημερινή εποχή. Χαρακτηριστική περίπτωση μεγάλων λαθών ή παραλείψεων είναι, για παράδειγμα η εκ μέρους των Αθηνών αποδοχή της τριμερούς το 1955 γεγονός που όπως αναφέρει ο ίδιος ο Μακμίλλαν άφησε κατάπληκτους τους Άγγλους. Η παντελής διπλωματική αδυναμία της μητρόπολης να θερίσει τους καρπούς του ηρωικού αγώνα ελευθερίας όταν η κυπριακή πολιτική ηγεσία ήταν εξόριστη, εξάλλου, οδήγησε στην συμφωνία της Ζυρίχης. Αν και στρατηγικός δρων στην σχέση Αθήνας-Λευκωσίας, η Αθήνα ούτε πέτυχε καλύτερη συμφωνία ούτε αρνήθηκε να την υπογράψει. Η Ζυρίχη, εξ αντικειμένου, ήταν καταστροφική. Ενσαρκώνει την πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή της βρετανικής στρατηγικής «διαίρει και βασίλευε» και την πιο έξυπνη μεταποικιακή ρύθμιση που διαιωνίζει νεοποικιακά ερείσματα όπως οι στρατιωτικές βάσεις και οι βρετανικές ενέργειες κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλων κρατών της περιοχής. Αντί λοιπόν να επικριθεί η εν γένει ελλαδική αδυναμία οικοδόμησης ορθολογιστικών και αποτελεσματικών διπλωματικών επιλογών, ο συντάκτης σας επικρίνει τον Μακάριο ως ανακόλουθο γιατί μετά από μια συνομιλία στο πόδι με τον Καραμανλή άλλαξε άποψη την επομένη.

Τρίτον, ο συντάκτης σας με άλματα συλλογισμών και ανακριβών επιχειρημάτων κόβει, ράβει και χαρακτηρίζει. Για παράδειγμα, ευθύγραμμα και ισοπεδωτικά ταυτίζει τους Παπαδόπουλο και Γεωρκάτζη (δύο εξ αντικειμένου διαφορετικές ιστορικές προσωπικότητες, εκτός και αν η ταύτιση είναι εξ …αγχιστείας, μιας και ο δεύτερος παντρεύτηκε την σύζυγο του πρώτου όταν δολοφονήθηκε). Ακόμη, επικρίνει δριμύτατα τον νεαρό τότε Τάσσο Παπαδόπουλο (συνοδεύοντας τις κρίσεις με χαρακτηρισμούς όπως «συνωμοτικός» και «κρυψίνους» με συνειρμούς στις σημερινές πολιτικές συνθήκες) γιατί επέδειξε ευθυκρισία και ορθολογισμό με την τοποθέτησή του κατά της Ζυρίχης. Γιατί όμως «κρυψίνους» ή «συνωμοτικός» μιας και η αυτή η τιμητική για τον Τάσσο δεν είναι μυστική αλλά πασίγνωστη!

Τέταρτον, ο συντάκτης σας ή δεν γνωρίζει την κυπριακή πραγματικότητα ή για κάποιο λόγο την παρουσιάζει στρεβλά. Άλλο η ιστορική ανεκδοτολογία και άλλο η διυποκειμενική ιστορική αλήθεια. Ο συντάκτης λοιπόν φαίνεται να μην έχει επίγνωση του γεγονότος ότι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ δεν ήταν τυχάρπαστοι ή αλήτες. Όταν στην συνέχεια μερικοί από αυτούς έγιναν πολιτικοί ηγέτες μπορεί να διέπραξαν ανθρώπινα λάθη αλλά δεν μπορεί κάποιος να γενικεύει αβάσιμα και να μειώνει άδικα τους συντρόφους των Αυξεντίου, Μάτση, Παλληκαρίδη και άλλων που θυσιάστηκαν τραγουδώντας ύμνους υπέρ της ελευθερίας και της Ελλάδας. Ας μην το ξεχνάμε αυτοί είναι και η τελευταία εκδοχή ελλήνων ηρώων της ελευθερίας (Ο «Τάσσος» είναι ένας εξ αυτών και γι’ αυτό ίσως μπόρεσε να πει το μεγάλο «ΟΧΙ»). Για παράδειγμα, αποτελεί διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας η ισοπεδωτική ταύτιση των επιφυλάξεων πολλών κυπρίων για την ελληνική διπλωματία λόγω αδυναμίας των Αθηνών (διαμάχες 1960-66 και δικτατορία 1967-74) με κάποια φανταστική μεγάλη «πολιτική κάστα» κυπρίων ηγετών που δήθεν προτιμούσαν ανεξάρτητο κυπριακό κράτος αντί ένωσης. Είναι ένα πράγμα οι προαναφερθείσες δικαιολογημένες επιφυλάξεις λόγω προβλημάτων της Ελλάδας και άλλο η ολιγομελής ομάδα των «νεοκυπρίων» τα μέλη της οποίας υποστήριζαν δημιουργία «κυπριακής συνείδησης» και πολιτισμική-πολιτική αποστασιοποίηση από την Ελλάδα. Για λόγους ιστορικής αληθείας, είναι αναγκαίο να μάθουν όσοι από τους αναγνώστες σας δεν το γνωρίζουν, αφενός, ότι παρά τις προσπάθειες δεκαετιών των βρετανών να καλλιεργήσουν «κυπριακή συνείδηση» η ομάδα αυτή παρέμεινε ολιγομελής και ασήμαντη (30-40 άτομα), και αφετέρου, ότι οι πιο κραυγαλέοι «νεοκύπριοι» είναι ελλαδίτες που όλως περιέργως συχνά σπεύδουν ασμένως να στηρίξουν με φανατισμό τις ξένες προσπάθειες συνειδησιακής αποδυνάμωσης των κυπρίων (αν υπάρχει αμφιβολία δεν έχετε παρά να μου προσφέρετε 1-2 σελίδες στο έγκριτο έντυπό σας για να θεμελιώσω αυτό τον ισχυρισμό με πλήθος παραπομπών και παραθεμάτων).

Πέμπτον, ο συντάκτης σας δεν ακριβολογεί όσον αφορά το σχέδιο Άτσεσον. Είναι κοινώς γνωστό σε κάθε πληροφορημένο και καλόπιστο παρατηρητή, ότι η άρνηση του Μακαρίου έσωσε τους έλληνες από διχοτόμηση και στρατηγική κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία την δεκαετία του 1960 (το ότι αυτό συντελέστηκε αργότερα λόγω λαθών των στρατοκρατών της Αθήνας, δεν αποτελεί επιχείρημα υπέρ της διάπραξής του ενωρίτερα). Και πάλιν, όσον αφορά αυτά τα ζητήματα για τα οποία είναι προς το δημόσιο συμφέρον να καταγραφεί η ιστορική αλήθεια, δεν έχετε παρά να προσφέρετε χώρο στην έγκριτη εφημερίδα σας σε πιο ειδικούς από τον κ Παπαχελά για να καταγράψουν τα πραγματικά γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση, ο συντάκτης σας δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υπογράφει το γνωστό λανθασμένο δόγμα των «χαμένων ευκαιριών» που αυτοαναφορικά αναμασούν κάποιοι συνταξιούχοι διπλωμάτες και μερικοί πανεπιστημιακοί: Κάθε φορά που λόγω αδυναμίας δεν μπορούσαμε να επιτύχουμε κάποιο επιδιωκόμενο ορθό και ορθολογιστικό σκοπό, επειδή λόγω αδυναμίας ή λαθών διολισθαίναμε σε χειρότερη θέση βάφτιζαν την απόρριψη του χείριστου ως «χαμένη ευκαιρία». Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα όταν υποστήριξαν την ακαταμάχητη θέση πως το σχέδιο Αναν ήταν … «χαμένη ευκαιρία». Δηλαδή, μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, την καταλληλότερη και ευνοϊκότερη ιστορική στιγμή για βιώσιμη και συμφέρουσα για όλους τους εμπλεκόμενους λύση, αντί να διεκδικήσουμε βιώσιμη λύση με την εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, κάποιοι ασμένως συνηγόρησαν υπέρ μιας ύπουλης και θανατηφόρας πρότασης που καταργούσε την Κυπριακή Δημοκρατία, κατέστελλε παντοτινά την κυπριακή λαϊκή κυριαρχία, κατέστελλε παντοτινά τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των κυπρίων, θεσμοθετούσε τα εγκλήματα πολέμου, διατηρούσε νεοαποικιακές βάσεις, παραβίαζε συλλήβδην τον νομικό και πολιτικό πολιτισμό της ΕΕ, διαιώνιζε αποικιακού χαρακτήρα εγγυήσεις και έσπερνε θεριά μελλοντικών συγκρούσεων Ελλάδας-Τουρκίας. Το αν κάποιοι πίστεψαν ότι αυτό ήταν … «χαμένη ευκαιρία» δεν είναι αργά για mea culpa. Δεν κατανοούμε, πάντως, γιατί επικρίνουν τον «Τάσσο» αντί να τον θαυμάζουν γιατί έσωσε όλους τους εμπλεκόμενους –ακόμη και την Τουρκία– από ένα γεωπολιτικό γόρδιο δεσμό που θα παγίδευε όλους τις επόμενες δεκαετίες. Δεν κατανοούμε επίσης τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά: Ένας από τους σημαντικότερους έλληνες επιχειρηματίες κυπριακής καταγωγής έκανε πανίσχυρο το γνωστό «ίδρυμα» του οποίου ο κ Παπαχελάς είναι μέλος, με το να δώσει άφθονους πόρους και κτίρια για να κράζουν τα μέλη του πανελληνίως και διεθνώς υπέρ του σχεδίου Αναν. Αντίθετα, την επιστημονικά ακλόνητη έκθεση εμπειρογνωμόνων για μια «ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού» κανείς δεν την ενίσχυσε. Την γράψαμε με προσωπικές προσφορές μικρών ποσών των μελών της διαφανούς «Πανελλήνιας Επιτροπής για μια ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού».

Έκτον, η επίθεση κατά του Ανδρέα Παπανδρέου εκ μέρους του συντάκτη σας, για ακόμη ένα λόγο τον εκθέτει ανεπανόρθωτα. Όχι γιατί ο ΑΠ δεν έκανε λάθη. Έκανε πολλά λάθη. Όμως, είναι επιεικώς απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο επί μακρόν πολιτικός ηγέτης (και για πολλούς πολύ μεγάλος ηγέτης), παρουσιάζεται ως περίπου πολιτικός τυχοδιώκτης που βρήκε το κυπριακό ως ευκαιρία «για να ταυτιστεί ρητορικά» και να «αποτινάξει την ρετσινιά του αμερικανόφιλου». Έλεος … Πως τέλος πάντων θεμελιώνεται αυτή η βαρύτατη κατηγορία; Τι λέει γι’ αυτό η παράταξή του; Τι λέει γι’ αυτό ο αρχηγός της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης; Κυριολεκτικά, ο αναγνώστης μένει άφωνος όταν διαβάζει ότι ο ΑΠ ήταν ένας εύπλαστος και αδύναμος ηγέτης τον οποίο το αόρατο και πανίσχυρο κυπριακό λόμπι –σημειώνω: φανταστικό λόμπι το οποίο ο συντάκτης σας με άλματα συλλογισμών συνδέει με σημερινές «επιθέσεις» κατά του κ Μητσοτάκη και άλλα πολιτικά πρόσωπα που κάνουν «φερέλπιδες πολιτικές καριέρες», τα οποία ο κ Πρετεντέρης στο προαναφερθέν άρθρο του κατονόμασε ως την «Ντόρα»– τον κατανάγκασε να πει στην Βουλή mea culpa. Πολλοί θα συμφωνήσουν αν ισχυριστώ ότι η κατά τα άλλα συμπαθής νέα υπουργός εξωτερικών, δεν χρειάζεται εχθρούς όταν έχει τέτοιους συμμάχους στα μέσα ενημέρωσης.

Έβδομον, τα τελευταία δύο χρόνια έρχονται στην δημοσιότητα ολοένα και περισσότερα τεκμηριωμένα στοιχεία που θεμελιώνουν απαράδεκτες αδιαφανείς χρηματοδοτήσεις που προέρχονται, μεταξύ άλλων, από «υπηρεσίες» των ΗΠΑ, από μυστήριους ΜΚΟ και από διεθνικούς δρώντες όπως ο κερδοσκόπος Σόρος. Για το θέμα έκαναν συγκλονιστικές και θεμελιωμένες αποκαλύψεις πολλά έντυπα (Έθνος, Πρώτο Θέμα, Παρόν, Άρδην και όλες σχεδόν οι κυπριακές εφημερίδες). Στην Κύπρο έγιναν και επίσημες δηλώσεις που τις χαρακτήρισαν παράνομες. Αν και όλως περιέργως πολλά άλλα έντυπα «καταδίκασαν αυτό το μέγα θέμα σε σιωπή», είναι αναπόφευκτο αργά ή γρήγορα να πάρει τις πολιτικές (και ίσως νομικές) διαστάσεις που αρμόζει σ’ ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα. Αντί λοιπόν ένας έγκριτος δημοσιογράφος, γνωστός για τα ρεπορτάζ του και τις υπερατλαντικές πληροφορίες που συχνά διαθέτει, να μας πληροφορήσει γι’ αυτό το μέγα ζήτημα, όλως περιέργως ισχυρίζεται αβάσιμα ότι αδίκως οι υποστηρικτές του σχεδίου Αναν «μπήκαν στο στόχαστρο με διάφορα υπονοούμενα». Ασφαλώς κανείς δεν ενοχοποιεί όσους δεν γνώριζαν ή παρασύρθηκαν υποστηρίζοντας το σχέδιο Αναν. Όμως, όσοι πήραν άνομα, καταχρηστικά και ενδεχομένως παράνομα λεφτά, να μην υπάρχει αμφιβολία ότι θα ελέγχονται στο διηνεκές.

Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, ο συντάκτης σας στην ακροτελεύτια παράγραφο κουβαλάει νερό στον μύλο της πιο επικίνδυνης πολιτικής τάσης που τους τελευταίους μήνες εκκολάπτεται στην Αθήνα. Την θέση δηλαδή για αποστασιοποίηση Ελλάδας-Κύπρου γιατί δήθεν «υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα» και γιατί δήθεν ήλθε η ώρα «να χειραφετηθεί η Λευκωσία». Όσοι γνωρίζουν τι συμβαίνει στην αθηναϊκή διπλωματική και πολιτική Ιερουσαλήμ ξέρουν ποια ολιγάριθμα άτομα αναμασούν και ποιο γνωστό «ίδρυμα» αναπαράγει εργολαβικά τέτοιες θέσεις. Κάθε σοβαρός και υπεύθυνα σκεπτόμενος πολίτης ελπίζει η πολιτική ηγεσία να μην παγιδευτεί σε τόσο θεμελιακά λανθασμένες και επικίνδυνες απόψεις. Μια πολιτικά υπεύθυνη και ορθολογιστική θέση είναι η εξής: 1) Είναι προς το συμφέρον όλων των εμπλεκομένων και κυρίως της Αθήνας και της Λευκωσίας να διασφαλιστεί η στενή συνεργασία Κύπρου-Ελλάδας ως κόρη οφθαλμού. 2. Η Ελλάδα δεσμεύεται με την Κύπρο νομικά, ηθικά και πολιτικά. Είναι πολιτικά ανεύθυνο να λέγεται οτιδήποτε αντίθετο. Η Ελλάδα είναι ποικιλότροπα δεσμευμένη να στηρίξει την Κύπρο στον αγώνα επιβίωσης. 3. Στον αγώνα αυτό η Αθήνα έχει το «στρατηγικό πρόσταγμα» μιας και θα έχει και το πρώτο λόγο αν ω μη γένοιτο φθάναμε στα πρόθυρα μεγάλης στρατιωτικής κρίσης. Όμως, αυτό το «πρόσταγμα» δεν σημαίνει δικαίωμα της Αθήνας να διατάξει την Λευκωσία να αυτοκτονήσει η Κύπρος όπως έγινε με το σχέδιο Αναν». Υπάρχουν όρια επίσης εάν η Αθήνα υιοθετεί όχι μια ορθολογιστική στρατηγική αλλά μια άκρατη κατευναστική στρατηγική που αναπόδραστα οδηγεί είτε σε πόλεμο είτε σε στρατηγική υποχώρηση άνευ πολέμου. Κάθε καλός διεθνολόγος γνωρίζει ότι η πολιτική κατευνασμού αναθεωρητικών απειλών οδηγεί πάντοτε! σε τέτοιες καταστροφές. Κάθε οξύνους πολιτικός, επίσης, αντιλαμβάνεται ότι η επόμενη στρατηγική υποχώρηση ή ο επόμενος πόλεμος, εάν παρά τις ευχές μας περί του αντιθέτου λάβει χώρα, μάλλον δεν θα είναι στην Κύπρο αλλά ανατολικά στο Αιγαίο και/ή Βόρεια, στην Θράκη.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία και θα μπορούσα αν χρειαστεί να επανέλθω.

Με εκτίμηση

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών-Στρατηγικών σπουδών

Πάντειον Πανεπιστήμιο, www.ifestos.edu.gr

==================================================

'Ο Φιλελεύθερος online

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 16774

Δευτέρα, 26 Ιουνίου 2006

Το «συμφέρον» της Ελλάδας

Του δρα Ευστάθιου Αβρααμίδη
EΙΝΑΙ δύσκολο να μιλά κανείς για την πολιτική της Ελλάδας, αφού τα αισθήματα μας για τη χώρα αυτήκινούνται μεταξύ της παθολογικής αγάπης από τη μια και της απελπισίας από την άλλη. Αγάπη για την πνευματική της δημιουργία, όχι μόνο την αρχαία, αλλά και τη σύγχρονη -Ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, είναι δωρικοί κίονες του παγκόσμιου σύγχρονου πολιτισμού. Αγάπη ακόμα για τη σχεδόν μεταφυσική ομορφιά των απλών πραγμάτων της - «Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις», λέει ο Οδυσσέας Ελύτης. Δέχομαι ότι σε όλες τις χώρες -περισσότερο ίσως στην Ελλάδα- υπάρχει απόσταση μεταξύ της πνευματικής τους ακτινοβολίας και της καθημερινότητάς τους. Στην Ελλάδα, η απόσταση αυτή γίνεται βαραθρώδης, όταν αναφερόμαστε όχι στον ελληνικό λαό, αλλά στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας, που παρακμάζει ραγδαία. Δεν υπάρχει Κύπριος που να μην κουνάει το κεφάλι του με απογοήτευση, όταν σκέφτεται τη στάση της Ελλάδας απέναντι στην Κύπρο, διαχρονικά, και ιδιαίτερα όταν τη συγκρίνει με το ζήλο με τον οποίο η Τουρκία υπερασπίζεται όσα έχει διαπράξει εναντίον μας. Δεν αναφέρομαι στην κυβέρνηση της χώρας, αλλά σε μια πολιτική νοοτροπία που διαπερνά οριζόντια την πολιτική τάξη της Ελλάδας, έχοντας εκφραστές σε όλα τα κόμματα. Η κυρίαρχη, δυστυχώς, στάση είναι η μητσοτακική -«Η Ελλάς να κοιτάξει το συμφέρον της» - φράση κυνική, που υπονοεί ότι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη δεν πρέπει να μπουν εμπόδιο στα «συμφέροντα», όχι της Ελλάδας, αλλά του αθηναϊκού κατεστημένου. Πρόκειται για το χειρότερο και πιο ευτελές ιδεολόγημα, που παρήγαγε μετά τη δικτατορία η πολιτική τάξη των Αθηνών: «να κοιτάμε την πάρτη μας» - στάση ακραίας ιδιοτέλειας και μικρότητας που προσπαθεί να παρουσιαστεί ως ρεαλισμός και σύνεση, από ένα στρατευμένο (αντικυπριακό) πολιτικοδημοσιογραφικό λόμπι, που πέταξε τη μάσκα, όταν παρουσιάστηκε το σχέδιο Ανάν. Αν μη τι άλλο το σχέδιο αποκάλυψε τους ανθρώπους των Αμερικανών και την προσπάθεια πολλών χρηματοδοτούμενων από την Αμερική μη κυβερνητικών οργανώσεων, να διαβρώσουν το φρόνημα του λαού και να μεταλλάξουν την ψυχολογία του, ξεκινώντας από την εύκολη λεία: τους πολιτικούς.
Πώς γίνεται αλήθεια να συγκρούεται το συμφέρον της Ελλάδας με μια δίκαιη λύση στο Κυπριακό ή μια λιγότερο υποχωρητική στάση στα ελληνοτουρκικά; Και αντίστροφα. Πώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας ένα σχέδιο Ανάν που παραδίδει την Κύπρο στην Τουρκία; Και πώς τα εξυπηρετεί η αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου μέσω της Χάγης, που αφήνει τους νησιώτες απροστάτευτους απέναντι στο τουρκικό θράσος; Πώς γίνεται να είναι προς το συμφέρον της Τουρκίας να διεκδικεί τα πάντα στην Κύπρο, ενώ είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να μη διεκδικεί τίποτα; Το Κυπριακό αντιμετωπίζεται σαν ένας μπελάς που η πολιτική ελίτ θέλει να ξεφορτωθεί, πρόσκαιρα έστω, ενώ για τα ελληνοτουρκικά ισχύει το «υποχωρούμε και βλέπουμε». Εκτός κι αν η Ελλάδα θέλει να «ησυχάσει» από τους «μπελάδες» και να γίνει ο «ήσυχος» όμηρος της Τουρκίας. Η περί «συμφέροντος» θεωρία προσπαθεί να πείσει τους Ελλαδίτες πολίτες ότι η Κύπρος είναι τόσο ενοχλητική ως πρόβλημα και τόσο ακραία η κυβέρνησή της, που μπορεί να χαλάσει τις σχέσεις(;;;) της Ελλάδας με την Τουρκία, οδηγώντας σε πόλεμο. Προσπαθεί δηλαδή να αγγίξει την ανασφάλεια των πολιτών και να τους δημιουργήσει φόβο, ώστε να παραλύσουν οι αντιστάσεις τους. Έτσι ο λαός θα στραφεί καταρχάς εναντίον της «ενοχλητικής» Κύπρου και μετά θα αποδεχθεί υποχωρήσεις προς στην Τουρκία, για χάρη τάχα της ειρήνης. Η ίδια αυτή σχολή σκέψης, χρησιμοποίησε τα ίδια όπλα (φόβο, ανασφάλεια και απειλές) για να πείσει τους Ελληνες της Κύπρου να δεχτούν το σχέδιο Ανάν. Στους Κύπριους αυτή η προπαγάνδα δεν είχε επιτυχία. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι και για τον ελληνικό λαό ισχύει το ίδιο. Ο ελληνικός λαός δεν θα αποδεχθεί ένα σχέδιο Ανάν για τη Θράκη, όσο κι αν σπεύσουν οι «προοδευτικοί» του λεκανοπεδίου της Αττικής να το παρουσιάσουν ως μάννα εξ ουρανού - όπως ξανάκαναν.

ΝΒ. Σχόλιο Π. Ηφαίστου.

Αγαπητέ Στάθη,

Είναι καταπληκτική η ακρίβεια με την οποία πιάνεις τον σφυγμό των πραγμάτων. Θα αναδημοσιεύσω το κείμενό σου στην ιστοσελίδα μου www.ifestos.edu.gr . Για την ακροτελεύτια παράγραφό σου, όμως, δεν είμαι σίγουρος ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Η ελαστικότητα μπορεί να φθάσει όχι μόνο μέχρι τα σύνορα της Αττικής αλλά και μέχρι τα σύνορα του Κολωνακίου. Όσον αφορά την ελληνική κοινή γνώμη δεν έχει καμιά επιλογή. Ο ιστός της εξάρτησης ελέγχει πλέον καθολικά την ελληνική πολιτική. Σύμφωνα με τους δικούς μου ορισμούς της κυριαρχίας δεν θεωρώ πλέον την Ελλάδα ανεξάρτητη πολιτεία.

Χαιρετισμούς

Παναγιώτης Ήφαιστος

==================================================

ΤΑ ΝΕΑ , 01/06/2006 , Σελ.: N08
Κωδικός άρθρου: A18551N081
ID: 520763 http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18551&m=N08&aa=1

Παναγιώτης Ήφαιστος καθηγητής Διεθνών - Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

«Οι πέραν της υφαλοκρηπίδας διαφορές θα καταγραφούν στη διεθνή πολιτική σκακιέρα»

Στις πτυχές που αφορούν τη διεθνή πολιτική και τον τρόπο που επηρεάζει τη λειτουργία των διεθνών θεσμών και τις διμερείς σχέσεις στέκεται από την πλευρά του ο καθηγητής Διεθνών - Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Παναγιώτης Ήφαιστος. Όπως λέει: «Στον πυρήνα όλων των προβλημάτων, που επηρεάζει βαθύτατα τους όρους προσφυγής - αν όχι και την ετυμηγορία - στη Χάγη βρίσκεται το ζήτημα των 12 μιλίων (ή 10 ή κάτι άλλο που θα αποφασίζαμε). Λόγω ανισορροπίας ισχύος και κατευναστικών στάσεων δεν μπορέσαμε να ασκήσουμε τα δικαιώματα που μας προσφέρει το διεθνές δίκαιο. Τα δέκα τελευταία χρόνια αυτό το καίριο ζήτημα "καταδικάστηκε σε σιωπή". Τώρα πληρώνουμε τις συνέπειες». Εκτιμά μάλιστα ότι η Τουρκία μάλλον δεν θα δεχθεί προσφυγή. «Αν όμως αρχίσουμε να συζητούμε πριν ασκήσουμε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων και αν τελικά δεν συμφωνήσουμε για συνυποσχετικό, οι πέραν της υφαλοκρηπίδας "διαφορές" θα καταγραφούν στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής αλλάζοντας το σημερινό νομικοπολιτικό πλαίσιο».

=======================================================

27.5.2006 Ελληνική Στρατηγική

Ακολουθεί συζήτηση στο Κέρδος με τον εκλεκτό συνάδελφο Μιχάλη Τσινισιζέλη του πανεπιστημίου Αθηνών. Πρέπει να σημειώσω ότι το 1992 δημοσίευσα μαζί με τον συνάδελφο Αθανάσιο Πλατιά βιβλίο με τίτλο Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική. Έγιναν επίσης πολλές παρεμβάσεις με μικρότερα κείμενα, δοκίμια, άρθρα και εισηγήσεις για την στρατηγική ενός σύγχρονου κράτους στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον. Μετά από μια μάλλον μακρά περίοδο κατά την διάρκεια της οποίας ευτυχώς για εμένα οι παρεμβάσεις μου με μικρότερα κείμενα ήταν σπάνιες, θα πρέπει να επανέλθω σύντομα με μικρότερα κείμενα και μονογραφία για την αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας. Ο χρόνος που διέρρευσε ήταν ο καιρός των φασιστοειδών αποκλεισμών, των ζεϊμπέκικων, των χορών της κοιλιάς, των ειδυλλίων Τούρκων και ελλήνων ακαδημαϊκών σε καλοπληρωμένες επιστημονικά μεταμφιεσμένες κοινωνικοπολιτικές συνάξεις, των χορών της κοιλιάς και της εν γένει αντικατάστασης της διπλωματίας από αισθητικές και κοινωνικές σχέσεις. Μερικοί, σε κάποια διεθνολογικά υπανάπτυκτη Μεσογειακή χώρα, μέσα από τέτοιες συναναστροφές και τις αναπόφευκτες συνάφειες που δημιουργούν ίσως να κατόρθωσαν να γίνουν και πανεπιστημιακοί. Όπως θα έπρεπε να αναμένει κάποιος, αυτό το θέατρο του παραλόγου κάποια στιγμή τελείωσε. Το 2004 η Κύπρος την γλίτωσε στο παρά πέντε από τον φασισμό του σχεδίου Αναν που στήθηκε από τους νεοιμπεριαλιστές και τους (κατά τα άλλα καθωσπρέπει, "ήπιους", "ψύχραιμους", "ευγενικούς" και "χαμογελαστούς") ντόπιους ανθρώπους τους. Αν και προσωρινά η Κύπρος γλίτωσε από τα νύχια του φασισμού, η Ελλάδα όμως δεν θα γλιτώσει εύκολα. Τα λάθη είναι τόσο χοντροειδή και η κυριαρχία της αφέλειας ή της ανοησίας τόσο βαθιά, που δυστυχώς μόνο μεγάλες ζημιές μπορούν να συμβούν. Στο εξωτερικό γελούν σαρδόνια με την αφέλειά μας γιατί έχει γίνει ευρέως αποδεκτή η ανιστόρητη θέση πως οι "δημοκρατίες δεν πολεμούν" -βλ. ανάλυσή μου στο http://www.ifestos.edu.gr/31.htm- και πως "το πρόβλημα από ελληνοτουρκικό θα γίνει ευρωτουρκικό". Συναφώς, θυμίζω τι είπαν οι Αθηναίοι στους Μήλιους: "ενώ μακαρίζουμε την αθωότητά σας δεν ζηλεύουμε την αφροσύνη σας" (Θουκυδίδης V105)]. Εξάλλου, μετά την αποτυχία επίλυσης του κυπριακού λόγω φοβερών λαθών της περιόδου 2001-2004 -βλ. http://www.ifestos.edu.gr/42.htm- διέρρευσαν 2 χρόνια. Αυτή η μεγάλη αποτυχία, ήταν η κορωνίδα δέκα χρόνων γεμάτων λαθών που σωρεύουν αδιέξοδα σ' όλα τα μέτωπα. Η μακάβρια συναίνεση επιβολής σιωπής όσον αφορά το βάθος και το πλάτος της αποτυχίας της στρατηγικής μας, δεν περισώζει τους ντόπιους δράστες επειδή το ποτήρι των προβλημάτων συνεχώς ξεχυλίζει. Στο επίπεδο του λεγόμενου "πνευματικού κόσμου", εξάλλου και των μέσων ενημέρωσης, η παρακμή είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Την κατάσταση αυτή ενσαρκώνεται, όπως είναι φυσικό, στα πανεπιστήμια. Σ' όλο το μέτωπο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, εξάλλου, "σόροι", "σοράκια" και "κοράκια" -βλ. http://www.ifestos.edu.gr/46.htm- κυριαρχούν στα μέσα και ίσως βρίσκονται πολύ κοντά στην ανώτατη πολιτική, διπλωματική και πολιτική ηγεσία. Πρέπει λοιπόν να κλέψω λίγο χρόνο από τις μη ακαδημαϊκές ενασχολήσεις μου -βλ. http://www.ifestos.edu.gr/24.htm - για να γράψω πάλι κάποια κείμενα για ένα θέμα που κατά τα άλλα -στην βάση της θεώρησης "ο καθένας παθαίνει ότι του αξίζει"- είχα αποφασίσει να μην με απασχολήσει περισσότερο. Εκ προοιμίου, γνωρίζω τον πόλεμο λάσπης, "δολοφονιών χαρακτήρα", παραπληροφόρησης και ύβρεων. Είμαι προετοιμασμένος γι' αυτό. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια λόγια, οι ίδιοι αποκλεισμοί, οι ίδιες μέθοδοι όταν πρωτοστατούσα για την υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, για την ενίσχυση της αποτρεπτικής μας αξιοπιστίας κατά της τουρκικής απειλής, την απόρριψη του φασιστικού σχεδίου Αναν και την σύνταξη μαζί με άλλους συναδέλφους από την Ευρώπη της έκθεσης για την ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού. Στην Ελλάδα ζούμε ... Π.Ήφ.

Ποιες ελληνοτουρκικές σχέσεις;
Κέρδος
27/5 07:15
Πόσο εφικτό είναι να υπάρξουν ποτέ σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τη γείτονα Τουρκία; Η οικονομική διπλωματία μπορεί να καταστεί αρωγός στη σφυρηλάτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ή αποτελεί φενάκη, όπως αποδεικνύει η απώλεια ενός ακόμη πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας; Ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Παναγιώτης Ηφαιστος, τονίζει πως «οι οικονομικές επενδύσεις στην Τουρκία εδράζονται στη λανθασμένη εκτίμηση ότι πληρούνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις σταθεροποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων». Και συμβουλεύει τους επιχειρηματίες «να μελετήσουν έγκυρα επιστημονικά έργα διεθνών σχέσεων». Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Μιχάλης Τσινισιζέλης επισημαίνει πως «παρά τα όποια προβλήματα, η οικονομική διπλωματία πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος του όποιου συνδυασμού μέτρων επιλέγουμε να προωθήσουμε»...
ΦΩΦΗ ΚΟΡΙΔΗ

Αθήνα 22.5.2006
Αξιότιμε κύριε Τσινισιζέλη,

Το συμφέρον του ελληνικού και του τουρκικού λαού είναι διαχρονικά δεδομένο και αυτονόητο: Εκατέρωθεν σεβασμός της διεθνούς νομιμότητας. Δηλαδή, αποφυγή χρήσης ή απειλής χρήσης βίας, σεβασμό των Συνθηκών και ειρηνική επίλυση τυχόν διαφορών. Η διάκριση μεταξύ ενός φιλειρηνικού και ενός αναθεωρητικού κράτους έγκειται στο ότι το πρώτο δέχεται την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο και αποδέχεται την ερμηνεία του τελευταίου για την ερμηνεία των προνοιών των Συνθηκών. Αυτά είναι προϋποθέσεις ισόρροπων συναλλαγών, ασφαλών επενδύσεων και πολιτισμικής συνύπαρξης. Εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία στην Ελλάδα διχαστήκαμε.
Από τη μία υποστηρίχθηκε μια τρίπτυχη στρατηγική: ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, εξορθολογισμός της συμμαχίας Κύπρου-Ελλάδας, επιδίωξη μιας λύσης του Κυπριακού συμβατής με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και τελική στρατηγική διευθέτηση με την Τουρκία με στόχο την απαγκίστρωσή της από την Κύπρο (κάτι που τη συμφέρει) και την εγκατάλειψη των αναθεωρητικών θέσεων ή αποδοχή συναινετικής προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο.
Από την άλλη, μερικοί αντιτάχθηκαν στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, καταπολέμησαν κλασικές θέσεις υπέρ μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής, υποστήριξαν αβάσιμες κατευναστικές αντιλήψεις και στο τέλος οι ίδιοι (αναμενόμενα) υποστήριξαν το ανελεύθερο σχέδιο Ανάν. Οι ίδιοι ευθύνονται, επίσης, για εξόφθαλμα λανθασμένες εκτιμήσεις για την πορεία του διεθνούς συστήματος, την πορεία της ΕΕ και τις συνέπειες μιας κατευναστικής στάσης απέναντι στην Τουρκία. Το αποτέλεσμα είναι ότι και στα τρία αυτά μέτωπα η ελληνική διπλωματία βουλιάζει, ενώ η Κύπρος σώθηκε στο παρά πέντε με την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν. Ευτυχώς, επειδή scripta manent, όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα.
Αυτήν τη στιγμή, εξ αντικειμένου, είμαστε στρατιωτικά και διπλωματικά αδύναμοι, η αποτρεπτική μας στρατηγική παραπαίει και το διεθνές σύστημα πάει από το κακό στο χειρότερο. Στο επίπεδο σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας, φαίνεται ότι είναι πολύ αργά να κάνουμε αυτό που έπρεπε να είχε γίνει το 2001-2002 όταν η Κύπρος ήταν ήδη μέλος της ΕΕ: Υπό συνθήκες ισορροπίας και με κριτήριο τα νόμιμα εθνικά συμφέροντα, αμετάθετα, να συνδέσουμε την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων και την υποστήριξη στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας με το δίπτυχο απαγκίστρωση από την Κύπρο- ειρηνική επίλυση των διαφορών.

Με εκτίμηση,
Παναγιώτης Ηφαιστος

Αθήνα 24.5.2006
Αξιότιμε κύριε Ηφαιστε,

Η χθεσινή τραγωδία με τον αδόκητο χαμό ενός ακόμη πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας επαναφέρει στην επικαιρότητα το μείζον ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Πρέπει ευθύς να παρατηρήσω ότι η απάντηση στο ερώτημα του εάν και κατά πόσο η οικονομική διπλωματία επηρεάζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι εύκολη. Η απάντηση στηρίζεται σ' ένα θεμελιώδες ερώτημα και συνδέεται με το δίλημμα ασφαλείας της χώρας μας, το μείζον ζήτημα των σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ αλλά και με την πολιτική του Ελσίνκι.
Η υπόθεση εργασίας μας περιγράφει την αλλαγή της συμπεριφοράς της Τουρκίας προς την Ελλάδα που θα προκύψει από την αναβάθμιση της Τουρκίας σε πολιτικό εταίρο με την ένταξή της στο πλαίσιο των Ενωσιακών Κανόνων, νορμών, αρχών και διαδικασιών λήψεως αποφάσεων. Η υπόθεση στηρίζεται στην παραδοχή ότι αυτό το πλαίσιο θα οδηγήσει στη βαθμιαία αλλαγή της συμπεριφοράς της Τουρκίας. Η αυξημένη οικονομική αλληλεξάρτηση που θα προκύψει, θα κατατείνει στην ειρηνική επίλυση των διαφορών, καθώς θα αυξήσει δραματικά το κόστος των όποιων άλλων επιλογών. Στηρίζεται επίσης στην πεποίθηση ότι η οικονομική ανάπτυξη, η οποία αναμένεται να προκύψει, θα μετριάσει την τουρκική επιθετικότητα και σε τελική ανάλυση η Ελλάδα έχει κάθε όφελος να γειτνιάζει με μια οικονομικά αναπτυγμένη παρά με μια υποανάπτυκτη και περιθωριοποιημένη Τουρκία.
Στόχευση μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί να είναι άλλη από την προσπάθεια δημιουργίας μιας κοινότητας ασφαλείας μεταξύ των δύο χωρών που θα στηρίζεται στην αυξημένη οικονομική και κοινωνική αλληλεξάρτηση.
Βεβαίως σε όλα αυτά υπάρχει αντίλογος και τα ευρήματα της εμπειρίας και της έρευνας φαίνεται να επιβεβαιώνουν και τις δύο απόψεις. Η υπόθεση που συζητούμε, διαψεύσθηκε με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως η γαλλογερμανική προσέγγιση μέσω των ευρωπαϊκών θεσμών τείνει να επιβεβαιώσει τη σημασία της. Σε οποιαδήποτε περίπτωση αν η οικονομική αλληλεξάρτηση ενδεχομένως να είναι σε θέση να αλλάξει τη συμπεριφορά μιας χώρας στο διεθνές σύστημα, αλλά αυτό φαίνεται ότι απαιτεί χρόνο. Ομως, μια τέτοια πολιτική πρέπει να λάβει υπόψη της τις εσωτερικές ισορροπίες του τουρκικού πολιτικού συστήματος και να προσαρμόζεται αναλόγως.

Με εκτίμηση,
Μιχάλης Τσινισιζέλης

Αθήνα 25.5.2006
Αξιότιμε κύριε Τσινισιζέλη,

Την αμέσως επομένη μέρα της συγγραφής του πρώτου μου κειμένου το επεισόδιο στο Αιγαίο, δυστυχώς, επιβεβαίωσε τις υποθέσεις μου. Αυτό το γεγονός και οι θέσεις σας -τόσο αμφίπλευρες όσο και ουσιαστικές - προσφέρονται για καίριες επισημάνσεις. Πρώτον, οι τεράστιες πλέον οικονομικές μας επενδύσεις στην Τουρκία εδράζονται πάνω στη λανθασμένη εκτίμηση ότι πληρούνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις σταθεροποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το αντίθετο ισχύει και αντί ασυναρτησιών, που συχνά φιλοξενούνται σε επιφυλλίδες, οι επιχειρηματίες μας καλά θα κάνουν να μελετήσουν έγκυρα επιστημονικά έργα διεθνών σχέσεων. Δεύτερον, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις όλοι οι δείκτες καταμαρτυρούν μια διαρκώς επιδεινούμενη άνιση ανάπτυξη -πληθυσμιακή, στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική, γεωστρατηγική, ιδεολογική- με αποτέλεσμα αναπόδραστες ηγεμονικές και αναθεωρητικές συμπεριφορές. Τρίτον, πολλοί έκαναν μεγάλα σφάλματα ανάλυσης για την εξέλιξη της ΕΕ και του διεθνούς συστήματος. Από το 1989-90 προειδοποιούσαμε ότι το μεταψυχροπολεμικό διεθνές σύστημα κινείται προς νέες ισορροπίες (επαναπροσδιορισμούς συνόρων, εκδήλωση ηγεμονικών ανταγωνισμών και διλημμάτων ασφαλείας και ανακατανομές συμφερόντων με κριτήριο την ισχύ). Υποστηρίξαμε, επίσης, ότι η παραπαίουσα ΕΕ αν και εξόχως σημαντική ως οικονομικός και νομικός χώρος, δεν αποτελεί το ποθητό γαλήνιο λιμάνι των ψευδαισθήσεων πολλών Ελλήνων. Τέταρτον, διαφωνώ κάθετα αν υποστηρίζεται πως «αλληλεξάρτηση» και «δημοκρατία» σημαίνει κατ' ανάγκη σταθερότητα. Στο άναρχο διεθνές σύστημα -ακόμη και στην ΕΕ- δεν υπάρχει «κοινότητα ασφαλείας» αλλά ασφάλεια που εξαρτάται από το κατά πόσον επιτυγχάνεται ισορροπία ισχύος και συμφερόντων. Η εκδήλωση ή μη αναθεωρητικών και ηγεμονικών συμπεριφορών σχετίζονται λιγότερο με την οικονομική αλληλεξάρτηση ή το «δημοκρατικό καθεστώς» και περισσότερο με τις παραστάσεις σχετικού κέρδους και τους φόβους άνισης ανάπτυξης. Η σταθερότητα δεν συναρτάται με τις αισθητικές σχέσεις (ζεϊμπέκικα, χοροί της κοιλιάς, στημένες φιλίες μεταξύ ακαδημαϊκών), αλλά με ορθολογιστικούς υπολογισμούς κόστους-οφέλους για τα εκατέρωθεν εθνικά συμφέροντα. Πέμπτον, επειδή όλα δεν είναι ευρέως διαδεδομένα στην Ελλάδα, επικράτησαν συμβατικές σοφίες όπως ότι με το να κατευνάζουμε την Αγκυρα «μετατρέπουμε το ελληνοτουρκικό σε ευρωτουρκικό πρόβλημα». Αυτή η υπεραπλούστευση θα μας στοιχίσει ακριβά, ίσως και την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Εκτον, στις συγκρίσεις με τις γαλλογερμανικές σχέσεις, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η μέχρι στιγμής σταθερότητα συναρτάται περισσότερο με σκληρές στρατηγικές συμφωνίες -γαλλικά πυρηνικά όπλα, «διεθνοποίηση» της γαλλικής διπλωματίας, έλεγχοι των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων- και λιγότερο με αισθητικές και οικονομικές σχέσεις ή αλληλεξάρτηση.
Στο πλαίσιο του ρευστού και απρόσωπου δικτύου πιέσεων και συμφερόντων του διεθνούς στρατηγικού περιβάλλοντος, το μόνο σίγουρο είναι ότι το μονιμότερο και ισχυρότερο έρεισμα ενός φιλειρηνικού κράτους, όπως η Ελλάδα, είναι η αποτρεπτική του ισχύς, η άτεγκτη προσήλωση στο εθνικό συμφέρον, η εγρήγορση για αδιασάλευτη ισορροπία δυνάμεων και η διαφύλαξη των κοινωνικών ερεισμάτων στο επίπεδο του φρονήματος και κοσμοθεωριών μας. Δυστυχώς, σ' όλο το πιο πάνω το φάσμα παραγόντων και κριτηρίων που στα σύγχρονα κράτη θεωρούνται αυτονόητα, η Ελλάδα πάσχει, ενδεχομένως ανίατα.

Με εκτίμηση,
Παναγιώτης Ηφαιστος

Αθήνα 26.5.2006
Αξιότιμε κύριε Ηφαιστε,

Οφείλω να συμφωνήσω μαζί σας σε πολλά από τα σημεία που θίγετε στην επιστολή σας. Αναφέρομαι κυρίως στα ζητήματα που θίγετε με την περιγραφή του τρίπτυχου της ελληνικής στρατηγικής. Ομως, παρά τα όποια προβλήματα διαπιστώνετε, θα θεωρούσα ότι η οικονομική διπλωματία πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος του όποιου συνδυασμού μέτρων επιλέγουμε να προωθήσουμε. Νομίζω πως κινήσεις σαν τις πρόσφατες της Εθνικής Τράπεζας μπορούν, εάν μεγεθυνθούν, να αποτελέσουν ένα κατά το μάλλον ή ήττον ασφαλές υπόστρωμα για τη διευρυνόμενη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ασφαλώς και δεν ισχυρίζομαι ότι από μόνη της η οικονομική διπλωματία μπορεί να οδηγήσει σε θεαματικά αποτελέσματα, μπορεί όμως να συμβάλει στη βελτίωση του εκατέρωθεν κλίματος. Από την άποψη αυτή η συζήτηση για την ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον έστω και εάν η ίδια η εξέλιξη της ΕΕ αλλά και η μελλοντική της φυσιογνωμία παραμένουν ασαφείς και ο ενδεχόμενος ορίζοντας της ένταξης της Τουρκίας είναι μακρινός. Από την άλλη η ίδια η συμμόρφωση της Τουρκίας στα ποικίλα κριτήρια που της έχουν τεθεί, είναι ένα ζητούμενο και προφανώς παράγοντας οιονεί αστάθειας του πολιτικού της συστήματος. Από την άποψη αυτή καλά θα κάνει η Ελλάδα να μην βάζει όλα της τ' αβγά σ' ένα καλάθι...

Με εκτίμηση,
Μιχάλης Τσινισιζέλης

-

Σxετικές Κατηγορίες

ΑΠΟΨΕΙΣ-ΑΡΘΡΑ - DEBATE

==================================================

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ (υπό δημοσίευση)

Παναγιώτης Ήφαιστος

Το συμφέρον των ελλήνων, των τούρκων και όλων των λαών της περιοχής είναι να συνυπάρξουν ειρηνικά στην βάση της διεθνούς νομιμότητας: Διεθνής νομιμότητα σημαίνει ότι, εάν και όταν υπάρχουν «διαφορές», οι εμπλεκόμενοι αποδέχονται την ειρηνική επίλυση των διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο που είναι και το μόνο αρμόδιο να ερμηνεύσει τις Συνθήκες. Αυτά είναι και τα αντικειμενικά κριτήρια που προσδιορίζουν την διαφορά μεταξύ φιλειρηνικού και μη φιλειρηνικού κράτους. Εξάλλου, επειδή το διεθνές σύστημα είναι ατελές, όταν η άλλη πλευρά δεν αποδέχεται την διεθνή νομιμότητα, η άλλη αναπτύσσει αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική που διασφαλίζει την ισορροπία δυνάμεων και αποτρέπει τόσο τον πόλεμο όσο και την εκπλήρωση των αναθεωρητικών αξιώσεων χωρίς πόλεμο. Εδώ και τρις δεκαετίες, η Ελλάδα, η φιλειρηνική δηλαδή πλευρά της λεγόμενης ελληνοτουρκικής διένεξης, λίγο-πολύ αυτό κάνει. Όμως, σταδιακά αλλά σταθερά, η αξιοπιστία της εθνικής μας στρατηγικής κυριολεκτικά βουλιάζει:

1^ον), Έγιναν λάθος εκτιμήσεις όσον αφορά την πορεία της Ευρώπης η οποία ούτε σε πολιτική ένωση εξελίσσεται ούτε αυτόνομη άμυνα αποκτά. 2^ον), Έγιναν λάθος εκτιμήσεις όσον αφορά την εξέλιξη του διεθνούς συστήματος: Αντί «ανθόσπαρτου» διεθνούς συστήματος που πρόβλεπαν οι αμερικανοτραφείς αναλυτές επώνυμου ιδρύματος, πορευόμαστε από το κακό στο χειρότερο. 3^ον) Εφησυχάσαμε επειδή πολλοί πίστεψαν πως οι δημοκρατίες δήθεν δεν πολεμούν και πως η άνευ όρων και προϋποθέσεων κατευναστική στάση μας απέναντι στην Άγκυρα θα απέδιδε. Αποτέλεσμα: Παρ’ ολίγο να χάσουν την ελευθερία τους για πάντα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Κύπρο, ενώ δεν διαπραγματευτήκαμε ορθολογιστικά τους όρους της πορείας της Τουρκίας προς την Ευρώπη. 4^ον) Αφήνουμε τους στρατοκράτες της Άγκυρας να επαναλάβουν τα κυπριακά κατορθώματά τους, δηλαδή να μετατρέπουν την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σε στρατηγική μειονότητά τους. Ακόμη χειρότερα, ύστερες πολιτικά ανεύθυνες κομματικές επιλογές κουβαλούν νερό στον μύλο της Άγκυρας.

Το πρόβλημα νομίζω είναι ότι πολλοί συγχέουν την πολυπολιτισμική κοινωνία με το πολυπολιτισμικό κράτος. Σ’ αυτό ίσως οφείλεται και η απίστευτη υποστήριξη ή αδράνεια απέναντι στο σχέδιο Αναν πολλών καλόπιστων πολιτικών και διανοουμένων. Τώρα το ίδιο επαναλαμβάνεται στην Θράκη. Όμως, κανένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει αν κατακερματιστεί εσωτερικά στην βάση της εσωτερικής του πολυμορφίας. Κάθε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση σημαίνει πορεία προς διάσπαση. Τέτοιες ανοησίες θα εξέλιπαν αν όλοι κατανοήσουν ότι είναι ένα πράγμα ο σεβασμός των αρχών και των συμβάσεων του πολιτικού μας πολιτισμού όπως οι Συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλο πράγμα η δημοκρατική επιταγή «η πλειονότητα κυβερνά και η μειονότητα διασφαλίζεται». Στο κατώφλι του 21^ου αιώνα κανένας έλληνες δεν έχει πρόβλημα με τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων. Τα περί αντιθέτου είτε είναι αφέλειες είτε μεταμφίεση αναθεωρητικών αξιώσεων. Το ροκάνισμα των κοσμοθεωριών μας και του ανθρωπολογικών μας βάσεων, εξάλλου, υπονομεύει τον κοινωνικοπολιτικό μας ορθολογισμό, την πολιτειακή συνοχή και τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού κατά του ηγεμονισμού υποβαθμίζοντάς μας στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Και κάτι άλλο: Λάθη και παραλείψεις παρελθουσών δεκαετιών –μια εξήγηση είναι ότι οφείλονταν στην αδυναμία και στην εξάρτηση που σήμερα επανέρχεται–, δεν δικαιολογούν τωρινές δικές μας (κομματικές) ενέργειες που μετατρέπουν τους μειονοτικούς σε στρατηγική μειονότητα της Άγκυρας. Κάτι τέτοιο θα βλάψει όλους: Τους μειονοτικούς, τον υπόλοιπο ελληνικό λαό και τον τουρκικό λαό. Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει …

--------------------------------------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

Κυπριακό: Στρατηγικές επιλογές και μεσοπρόθεσμη διέξοδος

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 05/03/2006

http://www.enet.gr/online/online_text?c=110&id=11072888

Επανένωση χωρίς «σχέδια Ανάν»

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ*

Η επίλυση του Κυπριακού τα επόμενα χρόνια είναι πρωταρχικό ζήτημα για τους Κυπρίους αλλά και προτεραιότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η πορεία δεν είναι εύκολη αλλά η επιβίωση και η επανένωση της Κύπρου δεν είναι αδύνατη.

Σκοπός πρέπει να είναι για όλους η βιώσιμη επανένωση της Κύπρου, με τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας με τρόπο συμβατό με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα (βλ. την έκθεση των εμπειρογνωμόνων για μια ευρωπαϊκή λύση του Κυπριακού, αναρτημένη στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm).

Αυτός είναι θεμελιώδης προσανατολισμός ο οποίος, λόγω πολιτικά εγκληματικής αφέλειας την περίοδο 2001-2004, όταν δηλαδή η Κ.Δ. ήταν ήδη μέλος της Ε.Ε., η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα δεν προτάχθηκε άκαμπτα σε όλους και ιδιαίτερα στον γ.γ. του ΟΗΕ. Αντί αυτού αφέθηκαν οι Χάνεϊ και Ντε Σότο να ασελγούν πάνω στο κορμί της πληγωμένης Κύπρου, πολιτικό έγκλημα στη διάπραξη του οποίου δυστυχώς μερικοί συμμετείχαν.

Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλα λάθη όπως αυτά της περιόδου 2001-2004. Εάν τα διαπράξουμε ξανά, η διχοτόμηση θα είναι αναπόφευκτη. Δεν δικαιούνται όμως να ομιλούν αυτοί που ευθύνονται για τη δρομολόγηση της διχοτόμησης, αυτοί δηλαδή που υποστήριξαν το διχοτομικό σχέδιο Ανάν και οι οποίοι σήμερα αδικαιολόγητα επιχειρούν να το αναβιώσουν επικαλούμενοι... τον κίνδυνο της διχοτόμησης. Η διάσωση των θεμιτών συμφερόντων όλων των εμπλεκομένων τον Απρίλιο 2004 λόγω «όχι» δίνει μία ακόμη ευκαιρία για την επανένωση του νησιού.

Το πολιτικό κόστος λόγω «όχι» και ταυτόχρονα ελλείμματος πληροφόρησης κρίσιμων συντελεστών του διεθνούς συστήματος είναι αναμφίβολα μεγάλο. Όμως, συγκρινόμενο με τον πολιτικό θάνατο των Κυπρίων που πρότειναν οι Χάνεϊ-Ντε Σότο, είναι υποφερτό. Εξάλλου, φαίνεται ότι όσο περισσότερο ενημερώνουμε για το τι πραγματικά συνέβη τόσο περισσότερο αντιστρέφονται οι δυσμενείς εντυπώσεις.

Εχει όμως σημασία να κατανοήσουμε τις στρατηγικές παραμέτρους του προβλήματος μετά το δημοψήφισμα του 2004:

*Πρώτον, το διχοτομικό σχέδιο Αναν πρέπει να εξαφανιστεί από το τραπέζι πάση θυσία. Ακόμη και η παραμικρή αναφορά στη «μακάβρια» φράση «σχέδιο Αναν» δυσκολεύει αφάνταστα την επίλυση του Κυπριακού. Συνομιλίες πάνω σε λανθασμένη βάση θα οδηγήσουν ξανά σε αδιέξοδο.

*Δεύτερον, τα αμέσως επόμενα χρόνια, αν και δεν αναμένεται τελική λύση, θα μπορούσαμε εντούτοις να δρομολογήσουμε τις προϋποθέσεις μεσοπρόθεσμης ενωτικής πορείας. Άκαιρα, κάποιοι ήδη σκέφτονται ότι, αν, λόγω, αστάθμητων παραγόντων και λαθών, η διχοτόμηση είναι μοιραία, πρέπει να σκεφτούμε το λιγότερο κακό σενάριο ενός «βελούδινου διαζυγίου». Τραγικά, ακόμη και αυτό θα είναι ανέφικτο, αν σήμερα δεν εκτιμήσουμε ορθά τις στρατηγικές παραμέτρους του ζητήματος.

*Τρίτον, οι αστάθμητοι παράγοντες και τα λάθη στα οποία αναφέρθηκα μόλις είναι, μεταξύ άλλων:

*Ι) Η στρατηγική της Τουρκίας, που μέχρι σήμερα ένα μόνο σταθερό σκοπό έχει: τον στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου.

*ΙΙ) Οι διαδικασίες ένταξης της Τουρκίας, που λόγω απουσίας ουσιαστικών όρων και προϋποθέσεων καθιστούν την Άγκυρα κριτή αντί κρινόμενο. Η Άγκυρα σήμερα, εξ αντικειμένου, δεν έχει πολλά κίνητρα να προσχωρήσει στην ιδέα μιας συνολικής στρατηγικής διευθέτησης στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία (κάτι που έπρεπε να είχαμε επιδιώξει το 2001-2004).

*ΙΙΙ) Η στρατηγική των ΗΠΑ και συνεπακόλουθα το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης δεν είναι εύκολο να προβλεφτούν (αν υπάρχει ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο το μέλλον της Ευρώπης είναι άγνωστο, οφείλεται στο γεγονός ότι η πορεία των σχέσεων Τουρκίας-Ε.Ε. τροχοδρομήθηκε σε λανθασμένη βάση).

*IV) Οι δύο πλέον αστάθμητοι παράγοντες είναι, δυστυχώς, α) ο ημέτερος εαυτός (κάτι ήξερε ο Θουκυδίδης όταν έγραψε «περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια», Περικλής Θουκυδίδου Α144) και β) η παρατεταμένη αμέλεια της Αθήνας να αναλάβει τις ευθύνες της για στρατηγική διαχείριση των προσπαθειών μιας πραγματικά βιώσιμης επίλυσης του Κυπριακού (καθώς και των υπόλοιπων εξωτερικών προβλημάτων της Ελλάδας). Ιδιαίτερα στο Κυπριακό, στρατηγικής σημασίας κριτήριο είναι η διαφύλαξη του ενστίκτου επιβίωσης-αυτοσυντήρησης των Κυπρίων.

*Τέταρτον, στρατηγικής σημασίας επίσης παράγων είναι τα νομικοπολιτικά ερείσματα. Αν και η αποτρεπτική ισχύς αποτελεί απόλυτη προϋπόθεση στήριξής τους, τέτοια ερείσματα -πολλά από αυτά ενσωματωμένα στην ενδοκρατική τάξη εχθρών και άσπονδων φίλων, εξ ου και η μεγάλη τους σημασία- είναι:

*Ι) ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ.

*ΙΙ) οι Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου

*ΙΙΙ) οι Συμβάσεις Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, η Συνθήκη της Γενεύης και το νομικό κεκτημένο της Ε.Ε.

*IV) Κρίσιμο ζήτημα επίσης είναι η πάση θυσία αποφυγή απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα αναιρεί ή αποδυναμώνει την μέχρι σήμερα ισχύουσα απόφαση, που διαφυλάττει την αξίωση για διεθνή νομιμότητα. Συναφώς, εκτός του ότι κρίνεται ορθό το κάλεσμα για ρόλο όλων των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ακόμη και προκαταρτική δήλωση ότι δεν δεχόμαστε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα ήταν παράνομη (δηλαδή μη συμβατή με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και τις συμπαρομαρτούσες συμβάσεις ή συνθήκες).

*Πέμπτον, μια ψύχραιμη στάση που συνεκτιμά ορθά τις στρατηγικές παραμέτρους του κυπριακού ζητήματος τα επόμενα χρόνια και που γι' αυτό πρέπει να βλέπει το δάσος και όχι μόνο το δέντρο, θα διανοίξει δυνατότητες μιας βιώσιμης λύσης του Κυπριακού συμβατής με τη διεθνή νομιμότητα.

Μόνο μια τέτοια λύση, εξάλλου,

*Ι) συμφέρει όλους τους Κυπρίους.

*ΙΙ) συνάδει με τα θεμιτά εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Τουρκίας και

*ΙΙΙ) διαφυλάττει τα κεκτημένα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Εν κατακλείδι, το σχέδιο Αναν είναι ουσία και τύποις νεκρό. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι αφ' ενός να διαφυλαχθεί το κεκτημένο της Κυπριακής Δημοκρατίας πάση θυσία και αφ' ετέρου να εμμείνουμε άκαμπτα στη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ως το μόνο κριτήριο που μεσοπρόθεσμα θα μπορούσε να προσφέρει διέξοδο. Ακόμη και η παραμικρή υποχώρηση θα είναι το μοιραίο τελικό θανατηφόρο σφάλμα.

* Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών και Εδρας Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ενοποίηση. www.ifestos.edu.gr

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 05/03/2006

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΕΡΙ «ΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟΥ», «ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟΥ» ΚΑΙ … «ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΩΝ»

Παναγιώτης Ήφαιστος

[Το παρόν κείμενο είναι αναρτημένο-δημοσιευμένο στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις Έκτακτες παρεμβάσεις … http://www.ifestos.edu.gr/40.htm και Επικαιρότητα, Καθημερινά Σύντομα Σχόλια http://www.ifestos.edu.gr/25.htm(12.2.2006)]

Η χρησιμοποίηση σχολών σκέψης διανθισμένων με ψευτοδιλήμματα είναι το καταφύγιο των «δολοφόνων των εννοιολογικών αποχρώσεων», τουλάχιστον όταν η ανάλυση αφορά το σύγχρονο διεθνές σύστημα. Αυτές ακριβώς οι σκέψεις ήλθαν στο μυαλό διαβάζοντας το κείμενο του Θοδωρή Κουλουμπή στην έγκριτη Καθημερινή 5/2/2006, όταν, για ακόμη μια φορά σχηματοποίησε, προχωρώντας μάλιστα στον περίεργο –και μυστήριο– ισχυρισμό πως όποιος δεν προσχωρεί σε κάποια από τις εν πολλοίς ανύπαρκτες κατηγοριοποιήσεις του είναι καταταγμένος στην φανταστική ομάδα κάποιων ελλήνων «απορριπτικών». «Απορριπτικών» μάλιστα οι οποίοι «με ηρωικές παροτρύνσεις εισηγούνται την δημιουργία ενός κράτους αστακού». Επειδή όλοι ζούμε στην ίδια χώρα, δεν γνωρίζω ούτε ένα πολιτικό πρόσωπο ή ακαδημαϊκό αναλυτή που να εισηγείται ένα τέτοιο «κράτος αστακό».

Προς τι λοιπόν αυτές οι γενικεύσεις που λειτουργούν «δολοφονικά» κατά όσων διαφωνούν με τα άκαμπτα κατηγορήματα που χωρίς αντίλογο ο κ Κουλουμπής συχνά παραθέτει. Τέτοιες γενικεύσεις είναι προσβλητικές τόσο για όσους κατά καιρούς ο κ Κουλουμπής περίτεχνα τσουβαλιάζει σε «δολοφονικές» κατηγοριοποιήσεις –για μια τέτοια περίπτωση ονομαστικής κατηγοριοποίησης εις βάρος του υπογράφοντος και άλλων συναδέλφων βλ. για παράδειγμα την Καθημερινή 3.2.2002– αλλά και για όσους άλλους θέλουν να αναλύσουν την διεθνή πολιτική χωρίς αναγκαστικά να προσχωρούν στον φανταστικό κόσμο τέτοιων αντι-επιστημονικών κατατάξεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι συχνά και επί μακρόν, τόσο με επιφυλλίδες του στην Καθημερινή όσο και με παρεμβάσεις του σε άλλα μέσα μαζικής επικοινωνίας όπου ακατάσχετα σχολιάζει επί παντός επιστητού, ο κ Κουλουμπής προτάσσει όχι βάσιμα επιχειρήματα αλλά χαρακτηρισμούς και επίθετα επιστημονικά άσχετα.

Έτσι, για παράδειγμα, κατά καιρούς ονομαστικά ή φωτογραφικά χαρακτηρίστηκαν ως «απορριπτικοί», «κλαουζεβιτσιανοί», «εθνικιστές» κτλ, όσοι υποστήριζαν την αποδεκτή από κάθε σοβαρό αναλυτή θέση πως «προϋπόθεση ειρήνης, σταθερότητας και γόνιμων διαπραγματεύσεων με την Τουρκία είναι η ανάπτυξη μιας αξιόπιστης ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής που θα στηριζόταν στην αρχή της ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων στην περιφέρειά μας. Αυτή η πολιτική, υποστηριζόταν, θα έπρεπε να συνοδεύεται από υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, από αμυντική σύζευξη Ελλάδας–Κύπρου και από επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης του κυπριακού που θα στηρίζεται στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, στο ευρωπαϊκό νομικό και πολιτικό πολιτισμό και στις αποφάσεις του ΟΗΕ». Η τελευταία εκδοχή αυτών των … «απορριπτικών» θέσεων συνοψίζεται στην επιστημονικά περιεκτική «Έκθεση των Εμπειρογνωμόνων Για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού που δημοσίευσε ως ένθετο η Καθημερινή στις 28.8.2005 (μελέτη της οποίας ήμουν συνσυγγραφέας μαζί με άλλους έλληνες και ξένους συναδέλφους – είναι αναρτημένη στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm). Αυτές λοιπόν και άλλες παρόμοιες θέσεις γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται στόχος χαρακτηρισμών που συνοδεύονταν από επιστημονικά απαράδεκτες γενικεύσεις και επιθετικούς προσδιορισμούς άσχετους με την ουσία, την επιστημονική αλήθεια και το πραγματικό επιστημονικό υπόβαθρο των αναλυτών που τις καλλιεργούν. Ένα σοβαρό ερώτημα που τίθεται, βεβαίως, είναι το εξής: Ποιοι έγραψαν, υιοθέτησαν ή επικρότησαν θέσεις, όπως οι εξης: i) η Κυπριακή Δημοκρατία «δεν μπορεί να υποβάλει αίτησης ένταξης», ii) μια τέτοια απόφαση θα ήταν «αντιευρωπαϊκή στάση»! και πως iii) αμυντική ενίσχυση της Κύπρου και η ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία στο πλαίσιο μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής είναι «σκληρές» «απορριπτικές», «εθνικιστικές» ή ακόμη και πολεμοκάπηλες»!

Για λόγους ιστορικής αληθείας, πρέπει να επισημανθεί ότι, τελικά –και παρά τα επικοινωνιακά πλεονεκτήματα που όλως περιέργως ο κ Κουλουμπής και οι ιδρυματικοί του συνάδελφοι διαθέτουν στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης–, είναι γεγονός πως σε όλα τα μεγάλα ζητήματα εθνικής στρατηγικής –κυπριακό, Βαλκάνια, αποτρεπτική στρατηγική, προεκτεταμένη άμυνα στην Κύπρο, υποβολή αίτησης ένταξης της τελευταίας στην ΕΕ, σχέδιο Αναν κτλ– διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις υιοθετούσαν και υιοθετούν όχι τις θέσεις του αλλά ευτυχώς για την Ελλάδα και την Ευρώπη κατά το πλείστον τις αντίθετες.

Στον δικό μας ακαδημαϊκό χώρο, τα γραπτά μένουν (scripta manent) και γι’ αυτό ο επιστημονικός και πολιτικός απολογισμός θα είναι αμείλικτος. Στο πολιτικό επίπεδο, όμως, το κύριο και άμεσο ζήτημα που τίθεται δεν είναι να περιμένουμε τον ιστορικό του μέλλοντος που θα κρίνει το κατά πόσο οι θέσεις κάποιων ακαδημαϊκών είναι ορθές ή λανθασμένες αλλά το κατά πόσο σε κάθε συγκυρία και για κάθε ζήτημα εξωτερικής πολιτικής επικρατεί ή δεν επικρατεί πολιτικός και κοινωνικός ορθολογισμός. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τις «σχολές σκέψεις» του κ Κουλουμπή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διατυπωμένες με τρόπο που υποβάλλουν προτάσεις πολιτικής βαθύτατων ιδεολογικών και διεθνοπολιτικών προεκτάσεων, ενέχουν, κατά την ακαδημαϊκή μου εκτίμηση, μεγάλους κινδύνους για την στοχαστική υγεία αναγνωστών, ακροατών και πολιτικών ηγετών. Αναπτύσσεται, επιπλέον, ένα άκαμπτο σύστημα ιδεών που παγιδευμένο σε θεωρήματα και ιδεολογήματα εξελίσσεται σε μάστιγα της πολιτικής και στοχαστικής ζωής του τόπου.

Τα ισοπεδωτικά θεωρήματα αδικούν την ποικιλομορφία της διεθνούς ζωής, απλουστεύουν μια κατά τα άλλα σύνθετη πραγματικότητα στις διακρατικές σχέσεις και προκαλούν στοχαστικό και πολιτικό ανορθολογισμό όσον αφορά πρόσωπα, ομάδες, κόμματα, κράτη και συμμαχίες. Σχηματοποιούν και κατά κάποιο τρόπο «δολοφονούν», τόσο τις αναρίθμητες αποχρώσεις σ’ όλο το φάσμα της εθνικής και διεθνούς ζωής όσο και τους φορείς εξειδικευμένων γνώσεων οι οποίοι τις περιγράφουν ψύχραιμα, αξιολογικά ελεύθερα, ορθά και ορθολογιστικά. Αυτές οι σχηματοποιήσεις, επιπλέον, αν και επικοινωνιακά αποτελεσματικές, λειτουργούν ως είδος προληπτικής υπονόμευσης κάθε επιστημονικά βάσιμης και πολιτικά ορθολογιστικής θεώρησης που θα ανέλυε διπλωματικές επιλογές συμβατές με την πολυπλοκότητα, ρευστότητα και ποικιλομορφία του διεθνούς συστήματος που δεν πειθαρχείται σε λογικές «άσπρου» και «μαύρου». Οι σχηματοποιήσεις όχι μόνο συνιστούν ακρότητα ασύμβατη με οποιαδήποτε έννοια ορθολογιστικής επιστημονικής ανάλυσης των διεθνών και των ευρωπαϊκών σχέσεων, αλλά επιπλέον εισάγουν φανταστικούς όρους και έννοιες που δύνανται να διαφθείρουν τον δημόσιο διάλογο και τον επιστημονικό διεθνολογικό λόγο πολλών νέων επιστημόνων.

Συντομογραφικά, θα σταθώ στο επίμαχο ζήτημα «ευρωπαϊστών», «ατλαντιστών» και των «ευρωατλαντιστών», καθώς και στα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας. Τέτοιες «σχολές σκέψεις» τουλάχιστον υπό το περιοριστικό πρίσμα που τις αναφέρει ο κ Κουλουμπής, δεν υπάρχουν στην διεθνή ζωή. Ήδη από την δεκαετία του 1960, η Ευρώπη, ο ευρωατλαντικός χώρος και οι στρατηγικές των κρατών που εμπερικλείει, δομήθηκαν και δρομολογήθηκαν προς πολύ πιο σύνθετες εκδοχές πολιτικής, στρατηγικής και θεσμικής οργάνωσης. Κυρίως, αν και οι κυβερνήσεις συχνά ελίσσονται για να αντιμετωπίσουν την ρευστότητα των ανακατανομών ισχύος και συμφερόντων, παραμένει το γεγονός ότι οι διπλωματικές και αμυντικές επιλογές των κρατών πειθαρχούνται από σταθερούς στρατηγικούς προσανατολισμούς, τους οποίους η ατλαντική, ευρωπαϊκή και κάθε άλλη εξωτερική επιλογή των κυβερνήσεών τους πρωτίστως εξυπηρετεί.

Στην σφαίρα της άμυνας και της ασφάλειας, ένας ακόμη λόγος για τον οποίο δεν χωρούν μονολιθικές και ισοπεδωτικές σχολές σκέψης, είναι το γεγονός ότι μύρια αίτια που δεν επαρκεί ο χώρος εδώ ούτε καν για μνημόνευση, δημιουργούν ένα αμυντικό και διπλωματικό φάσμα κριτηρίων και παραγόντων απροσμέτρητης ετερογονίας και ποικιλομορφίας, που διαρκώς επηρεάζονται και μεταλλάσσονται από τις ραγδαίες ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Οπωσδήποτε, πάντως, δεν μπορούν τάσεις, εθνικές στρατηγικές, διπλωματικοί ελιγμοί και ρευστές καθημερινές αποφάσεις να τσουβαλιαστούν σε «ατλαντιστές», ευρωατλαντιστές» και κάποιους μυστήριους και ακατανόμαστους … «απορριπτικούς» θιασώτες του «κράτους αστακού». Θα αποτελούσε οπωσδήποτε ζημιογόνο επιστημονικό και πολιτικό σφάλμα αν οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση ή άλλος ενδιαφερόμενος υιοθετήσει μαύρες ή άσπρες θεωρήσεις γύρω από τις οποίες περιστρέφεται το επίμαχο κείμενο του κ Κουλουμπή: i) δήθεν επικείμενες (μάλλον γιγαντιαίες) δυνητικές συγκρούσεις Ευρώπης-ΗΠΑ, ii) δήθεν δραματικές αμφισβητήσεις του ΝΑΤΟ που καλούν για μάλλον άμεσες αποφάσεις στρατηγικού χαρακτήρα και iii) δήθεν ύπαρξη σκληρού διλήμματος μεταξύ μιας φανταστικής «Ευρώπης της ήπιας ισχύος» που αντιπαραβάλλεται με μια Ευρώπης-αστακό που … συγκρούεται με τις ΗΠΑ.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά όταν ο κ Κουλουμπής εισέρχεται αφενός στο ολισθηρό πεδίο των στρατηγικών δογμάτων των μελών της ΕΕ που σχετίζονται με την εξοπλιστική δομή και αφετέρου στην ακόμη πιο ολισθηρή συζήτηση περί «δημοκρατίας και ειρήνης» και τον δήθεν «εγκλωβισμό της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό μονοπάτι» που εξυπακουόμενα θα εξημερώσει το θηρίο. Αρχίζοντας από το πρώτο ζήτημα, αυτό που βασικά υποστηρίζεται είναι πως η οργανωτική και εξοπλιστική προτεραιότητα των κρατών της ΕΕ είναι να προσαρμοστούν, όπως γράφει ο κ Κουλουμπής, «στις νέες αποστολές που προκαλούν οι κίνδυνοι της διεθνούς (και εγχώριας) τρομοκρατίας …». Αντιτάσσω, πρώτον, ότι κάθε ευρωπαϊκό κράτος διοχετεύει τους σπάνιους πόρους σε τομείς που αφορούν τις δικές του ιεραρχήσεις εθνικών συμφερόντων (που ασφαλώς δεν αποκλείουν την «τρομοκρατία», στον βαθμό όμως που είναι πραγματική απειλή για το εν λόγω κράτος, την Ευρώπη και την διεθνή ασφάλεια) και δεύτερον, ότι η Ελλάδα αλλά και όλα τα κράτη της ΕΕ, έχουν συμφέρον όχι να γίνονται παρακολουθήματα των γερακιών του Πενταγώνου αλλά να ενισχύουν κάθε ιδέα υπέρ της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας (αρχίζοντας από το κυπριακό!). Όχι να δίνουν προτεραιότητα στην επεμβατική μανία των ΗΠΑ αλλά, όπως εξάλλου διακήρυξαν οι αρχηγοί των κρατών της ΕΕ στις 21.11.2001, στην ενίσχυση των διεθνών θεσμών, την ενεργοποίηση νόμιμων δράσεων στο πλαίσιο του ΟΗΕ, την ενθάρρυνση της ειρηνικής επίλυσης των μεγάλων περιφερειακών διενέξεων, την επίλυση της άνισης ανάπτυξης και τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας.

Τέλος, τα περί «εξημέρωσης του θηρίου-Τουρκίας», οδηγούν σε επικίνδυνο μονοπάτι τόσο την ελληνική εθνική ασφάλεια όσο και τα κεκτημένα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Είναι γνωστή η αποπροσανατολιστική τακτική των νεοφιλελεύθερων αναλυτών και του αμερικανικού Πενταγώνου: Καπηλευόμενοι την έννοια της δημοκρατίας προωθούν την άποψη ότι υπάρχει δήθεν μια ευθύγραμμη σχέση μεταξύ της φιλελεύθερης θεώρησης της δημοκρατίας και της διεθνούς ειρήνης. Στην περίπτωσή μας, βασικά, προωθούν την αντίληψη πως η –χωρίς τον παραμικρό ουσιαστικό όρο ή την παραμικρή ουσιαστική προϋπόθεση– πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη, θα προκαλέσει δήθεν ειρηνικές συμπεριφορές στην Άγκυρα. Για να μην επεκταθώ σ’ αυτό το μεγάλο θέμα (για μια πρόσφατη ανάλυσή μου βλ. http://www.ifestos.edu.gr/31.htm) απλά ερωτώ: Τα δημοκρατικά κράτη πολεμούν, ναι ή όχι; Η απάντηση ασφαλώς είναι καταφατική. Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον, όμως, επιδέξια μεταμφιέζουν τους πραγματικούς τους σκοπούς με αβάσιμα θεωρήματα περί «δημοκρατικής ειρήνης». Έτσι, εκπληρώνουν μακρόχρονους στρατηγικούς σχεδιασμούς αποδυνάμωσης της ΕΕ με το να μπήξουν την αναθεωρητική Τουρκία σαν θανατηφόρο στρατηγικό στιλέτο στην καρδιά της Ευρώπης. Για την Αμερική είναι μέσο και σκοπός και για την Ευρώπη και την Ελλάδα είναι θανάσιμος κίνδυνος.

Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας, προσφέρουν, όντως, ένα γόνιμο διπλωματικό πεδίο επίλυσης των διενέξεων στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητα και των εθνικών συμφερόντων των εμπλεκομένων λαών. Αντί αυτού, όμως, συζητάμε στην βάση του αδιέξοδου σχεδίου Αναν και αφήνουμε να μας πλανεύουν με παραμύθια περί «εξημερώσεως του θηρίου», ενώ τα δέκα τελευταία χρόνια καλλιεργείται συστηματικά η αξιοθρήνητη αντίληψη πως η Ελλάδα βρίσκεται σε μονόδρομο με μια μόνο επιλογή, την διαχείριση της αδυναμίας της.

-------------------------------------------

Καθημερινή 19.2.200

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_89837_19/02/2006_174448

Ελληνοτουρκικά: να διαφυλάξουμε τα δικαιώματά μας

Tου Θεμου X. Στοφοροπουλου*

Ο καθηγητής κ. Kουλουμπής έχει δίκιο όταν υπογραμμίζει σε άρθρο του στην «K» της 8ης Iανουαρίου πόσο ορθή είναι η συμβουλή του πρέσβη κ. Θεοδωρόπουλου, να διεξαχθεί επιτέλους στη χώρα μας μια σοβαρή δημόσια συζήτηση για τα τεχνικά θέματα του Aιγαίου. Σωστά, επίσης, ο κ. Kουλουμπής δεν πιστεύει πως η επιθυμία των Tούρκων να ενταχθούν στην Eυρωπαϊκή Eνωση θα συντελούσε στο να μην ενεργοποιήσουν το casus belli αν επεκτείναμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ.

Aυτό όμως το γράφει ο κ. καθηγητής για να μας πείσει «να κλείσουμε με την Tουρκία» μέσα στο 2006. Διερωτάται δε «μήπως θα μπορούσαμε να φθάσουμε στο ποθητό modus vivendi υιοθετώντας έξι μίλια στο Aιγαίο (χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο)». Aν προχωρήσουμε σε τέτοια «λύση», θα υπάρξουν κατά τον κ. Kουλουμπή, «ευεργετικές επιπτώσεις στο κλίμα των σχέσεων των δύο κοινοτήτων» στην Kύπρο και θα σταματήσουν οι τουρκικές παραβιάσεις και παραβάσεις στο Aιγαίο, οι οποίες, εξηγεί ο αρθρογράφος, απειλούν «τη σχέση ύφεσης και συνεργασίας» ανάμεσα στην Eλλάδα και στην Tουρκία.

Kαι η μεν παράνομη συμπεριφορά στο Aιγαίο ίσως ανασταλεί για ένα διάστημα, αν, όπως προτείνει ο κ. Kουλουμπής, δώσουμε στους Tούρκους όσα ζητούν. H πείρα, όμως, διδάσκει ότι, αργά ή γρήγορα και μάλλον γρήγορα παρά αργά, η Aγκυρα θα χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο όσα έλαβε. Για να επιδιώξει με νέες αδικοπραγίες περαιτέρω κέρδη εις βάρος μας.

Oσο για την Kύπρο, ο πυρήνας του «προβλήματός» της δεν είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των Kυπρίων, αλλά η πολιτική των ηγεσιών Λονδίνου και Aγκυρας, οι οποίες με την υποστήριξη των HΠA κακουργούν επιδιώκοντας τη μόνιμη διαίρεση και διατήρηση υπό τον έλεγχό τους του κυπριακού λαού και του εδάφους της μεγαλονήσου. Kαταβολή λύτρων στους κουρσάρους του Aιγαίου δεν θα μεταβάλει αυτόν τον βασικό παράγοντα. Tο αντίθετο θα συμβεί: κάθε υποχώρησή μας στα διμερή ελληνοτουρκικά θέματα θα κάνει την Aγκυρα και τους συμμάχους της ακόμα πιο αδίστακτους στην Kύπρο (και αντιστρόφως). Πώς, εξάλλου, μπορεί να γίνεται λόγος για υπαρκτή «σχέση ύφεσης» μεταξύ Eλλάδας και Tουρκίας, τη στιγμή που το γκανγκστερικό casus belli και η αρπακτική θεωρία περί «γκρίζων ζωνών» δεν έχουν αποσυρθεί; Eνώ οι βόρειες επαρχίες της Kύπρου παραμένουν υπό κατοχή και εντείνεται ο εποικισμός τους;

Eνώ στην ελληνική Θράκη το γενικό προξενείο Kομοτηνής και τα άλλα όργανα του τουρκικού επεκτατισμού εξακολουθούν να δημιουργούν συστηματικά τις βάσεις υπονόμευσης της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας, προωθώντας τον καθολικό εκτουρκισμό και τον έλεγχο από την Aγκυρα του μουσουλμανικού πληθυσμού; Eνώ το τουρκικό καθεστώς αφού έδιωξε τον Eλληνισμό από την Πόλη, την Iμβρο και την Tένεδο, επιμένει να μην αναγνωρίζει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και να μην επιτρέπει τη λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Xάλκης;

Oι απόψεις του κ. Kουλουμπή θυμίζουν τους πολιτικούς αναμορφωτές του Kαβάφη, για τους οποίους ο ποιητής λέει: «Kαι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, / να δούμε τι απομένει πια, μετά / τόση δεινότητα χειρουργική. / Iσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός. / Nα μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.» (Eν Mεγάλη Eλληνική Aποικία, 200 π.X.)

Aντί να προτείνουμε διάφορες παραλλαγές πλάτους των ζωνών ελληνικής κυριαρχίας στο Aιγαίο, μικρότερες εκείνου που δικαιούμαστε, παίζοντας έτσι μια «κολοκυθιά» που μας αποδυναμώνει, ας θέσουμε τέρμα με ευθανασία στις επικίνδυνες ελληνοτουρκικές «διερευνητικές συνομιλίες», αλλά και ας παύσουμε να ονειρευόμαστε ανταρκτικά παγώματα «εκατέρωθεν διεκδικήσεων». Eχουμε χρέος έναντι των παιδιών μας να διαφυλάξουμε το μονομερές, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, δικαίωμα των δώδεκα ναυτικών μιλίων, αιγιαλίτιδας ζώνης και εναέριου χώρου, από ευθείες γραμμές βάσης, όλων των ελληνικών νήσων και βραχονησίδων. Δικαίωμα, που αποτελεί μίνιμουμ νομική ανταπόκριση στην ύπαρξη και μορφή του ελληνικού αρχιπελάγους. Oφείλουμε, συνεπώς, να προετοιμαζόμαστε, με διπλωματική προβολή της νομιμότητας και ενίσχυση της στρατιωτικής αποτροπής, για να είμαστε σε θέση να ασκήσουμε πλήρως αυτό το ελάχιστο δικαίωμά μας, όταν η εσωτερική κατάσταση στην πατρίδα μας, η θέση της στο παγκόσμιο σύστημα και η διεθνής συγκυρία πράγματι το επιτρέψουν.

* O κ. Θέμος X. Στοφορόπουλος είναι συνταξιούχος πρεσβευτής.

Υστερόγραφο: Στην ίδια σελίδα η Καθημερινή δημοσίευσε και "απάντηση" του κ Κουλουμπή. Όμως, για δύο λόγους αποφάσισα να μην την αναρτήσω: Πρώτον, εκτός του ότι πέραν επίπεδων απλουστεύσεων που δεν αρμόζουν σε πανεπιστημιακή γραφίδα. Δεύτερον, αποφάσισα να μην αναπαραγάγω επιστημονικά απαράδεκτους και εξαιρετικά χαμηλού επιπέπου χαρακτηρισμούς περί "απορριπτικών". Επισημαίνω επιπλέον ως γενική παρατήρηση ότι οι δολοφονικές γενικεύσεις αποτελούν πρακτικές υπόγειων κύκλων της διακρατικής διαμάχης και των μυστικών υπηρεσιών, κάτι που δεν πρέπει να υιοθετείται και διαδίδεται σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Ασφαλώς, κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στην ιστοσελίδα της εφημερίδας που παραθέτω στην κορυφή του άρθρου του κ Στοφορόπουλου για να διαβάσει το επίμαχο κείμενο.