Παναγιώτης Ήφαιστος
www.ifestos.edu.gr -- www.ifestosedu.gr -- info@ifestosedu.gr -- info@ifestos.edu.gr
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ 2008
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2013 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2012 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2011 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2010 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2009 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2007 κλικ εδώ,
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2005-6 κλικ εδώ.
Όποτε κρίνεται σκόπιμο και χρήσιμο και όποτε αυτό είναι πρακτικά εφικτό, θα καταγράφονται "πρόχειρες" γνώμες που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί. Δεν πρόκειται για κανονική ανάλυση αλλά για περίπου "εν θερμώ" κατάθεση σκέψεων οι οποίες ενδέχεται αργότερα να τύχουν επεξεργασίας και να ενταχθούν σε μεγαλύτερο κείμενο. Οι μικρές καθημερινές "επιφυλλίδες" ή σύντομα σχόλια που ακολουθούν θα παρατίθενται χρονολογικά. Στην κορυφή της σελίδας θα παρατίθεται το τελευταίο και θα ακολουθούν τα υπόλοιπα χρονολογικά. Επειδή τα κείμενα που ακολουθούν δεν θα τυγχάνουν επιμελούς επεξεργασίας και διορθώσεων ίσως υπάρχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Εξάλλου, είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται για αμιγή ακαδημαϊκή ανάλυση και γι' αυτό ενδέχεται σε μερικές περιπτώσεις να μην πληρούν πάντοτε κριτήρια αξιολογικής ελευθερίας. Όπως και για τις υπόλοιπες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου, μπορείτε να αποστείλετε σχόλια στην διεύθυνση: Σχόλια για τα κείμενά σας (κλικ).
περιεχόμενα 2008 (κλικ προς και από τον τίτλο)
1.1.2009 Στο κατώφλι του 2009 με φορτία και βαρίδια
29.12.2008. Γυρίζουμε σελίδα για το 2009
28.12.2008. Περιρρέουσα ατμόσφαιρα και νεοεισερχόμενοι ακαδημαϊκοί
20.12.2008. νέες διπλανές σελίδες
13.12.2008. Χρ. Δάλκος, ανοικτή επιστολή προς τους αντεξουσιαστές.
12.12.2008 Η αποχώρηση ενός οικουμενικού αγωνιστή της ελευθερίας, του Τάσσου Παπαδόπουλου
9. 12.2008. Η βαρβαρότητα συνεχίζεται .... πολιτική παράκρουση
30.11.2008. Οι χρηματισμοί για το σχέδιο Αναν
................... Ο αυτοευνουχισμός του ακαδημαϊκού ασύλου στην ... Ισπανία
26.11.2008. Είναι και βλαμμένοι ...
24.11.2008. Είναι και μακάβριοι...
23.11.2008. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, τέλος πάντων!
22.11.2008. Η κόκκινη γραμμή της συμφοράς των οικογενειών και των κρατών
17. Νοεβρίου, η γενιά του πολυτεχνείου Ψαρεύει
12.11.2008. Ένοχο χρήμα, σόρος, σοράκια και η Φωνή του Στέλιου μας (Καζαντζίδη)
9.11.2008. Λυσσαρίδης και οι πολιτικοί τρομοκράτες της πατρίδας μας
8.11.2008. Χειμερινό καταφύγιο.
7.11.2008. Η εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ
23.10.2008. Η συχνότητα των παρεμβάσεων εδώ
20.9.2008. Εν πλω ... στην Αθήνα και στον Πειραιά.
14.7.2008. Εν πλω ... Το τερπνόν μετά του ωφελίμου ...
8.7.2008. Τα μαύρα στην δημοσιογραφία (Μ. Ιγνατίου)
3.7.2008. Η "βοήθεια" των ΗΠΑ προς την Κύπρο
18.6.2008. Καβάφης και των ιδεών η πόλι
8.6.2008. Ανακρίβειες, ισοπεδωτικές θέσεις, προσβολή της διυποκειμενικής αλήθειας.
8.6.2008. Μια δεκαετία μετά: Κόσσοβο, διεθνές δίκαιο και βάρβαροι.
7.6.2008. Πανεπιστήμια: Περιμένοντας τους βαρβάρους, «είναι κι αυτοί μια κάποια λύση».
3/6/2008, Ετσι, φαρδιά πλατιά: ένας Μακεδόνας επιστήμονας προσκεκλημένος στο Πάντειο
1.6.2008. Προφητείες που αμείβονται
27.5.2008. ο Έλληνας ΑΓΕΕΘΑ στην Άγκυρα
26.5.2008. Αρχιτεκτονικές αστάθειας
17.5.2008. Το θολό ιδεολογικό βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
11.5.2008. Μια φωνή αλήθειας για το κυπριακό.
3.5.2008. Η Κύπρος σε αποσύνθεση και η ραθυμία των Αθηνών.
26.4.2008. Περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του "ευρω""κοινοβουλίου" της
25.4.2008. Διαφυλάξτε το διαδίκτυο (μας)
19.4.2008. διεθνείς σχέσεις και προπαγάνδα, ηχηρές σαπουνόφουσκες, αρλούμπες και παρασιστισμός
18.4.2008. Ανάλυση διεθνών σχέσεων και προπαγάνδα
7.4.2008. Έλληνες, Τούρκοι et al στην Ζυρίχη, ισχύς και η δολοφονία του Θουκυδίδη
23.3.2008. Πολιτικό και Άνθρωπος και οι επιφανείς ακαδημαϊκές κοινωνικοπολιτικές προσωπικότητες του τριγώνου Εξάρχεια-Σύνταγμα-Κολωνάκι
3.3.2008. "Κύπρος: Άλλη μια ευκαιρία;"
2.3.2008. Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν (Κ. Γεωργουσόπουλος)
1.3.2008. Διαφυλάξτε το διαδίκτυό (μας)..
24.2.2008. Αποτελέσματα δεύτερου γύρου κυπριακών προεδρικών. Σχόλιο
23.2.2008. Νέα ονόματα: "Μή μού τους κύκλους τάραττε" και οι βρικόλακες
17.2.2008. Αποτελέσματα 1ου γύρου προεδρικών στην Κύπρο
17.2.2008. Οι απόψεις του πρώην Πρωθ. Σημίτη και μερικές δικές μου
14.2.2008. Blogs και χυδαιολογία
9.2.2008. Κυκλοφορία του βιβλίου Η Κύπρος σε Παγίδα του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
27.1.2008. επιφυλλίδες και ακαδημαϊκοί
24.1.2008. Μια επίσκεψη με ρίσκο (2)
20.1.2008. Εχθροί και φίλοι: η έσχατη πραγματικότητα
17.1.2008. Μια επίσκεψη με ρίσκο
16.1.2008. Το ζαχοπουλόπληκτο κράτος και η εθνική ασφάλεια της Ελλάδας
12.1.2008. ΟΙ προεδρικές εκλογές στην Κύπρο
------------------------------------------------------------------------------------------------------
1.1.2009 Στο κατώφλι του 2009 με φορτία και βαρίδια
(Παραθέτω και εδώ το κείμενο που έγραψα με αφορμή το πέρασμα στο 2009. Είναι το πρώτο κείμενο της νέας σελίδας για το 2009)
Δυσάρεστο μεν αναγκαίο δε να ειπωθεί. Ο χρόνος που έκλεισε ήταν το μεταίχμιο μιας νέας φάσης που μας βάζει σ’ ένα κατήφορο προς το τέλμα. Η αφετηρία τοποθετείται πριν δύο δεκαετίες όταν «υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας» «επισκέφτηκαν» την Ελλάδα. Όλως περιέργως κάπου εκεί τοποθετείται και η έναρξη των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα και η ίδρυση ευαγών ιδρυμάτων «προτάσεων πολιτικής», ζήτημα για το οποίο ήδη έγραψα και για το οποίο θα επεκταθώ σε επερχόμενα κείμενα. Το τέλμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει αλλά ορθολογιστικά σκεπτόμενοι μπορούμε να πούμε πως δεν θα είναι ευχάριστο και δεν θα είναι χωρίς πολύ μεγάλες ζημιές.
ΠΡΩΤΟΝ, πνευματική απονεύρωση. Πριν ενάμιση περίπου δεκαετία και ενώ η Ελλάδα σφάδαζε λόγω κομματικοπολιτικής κρίσης ο στρατηγικός σχεδιασμός των ενδιαφερομένων δυνάμεων οργίαζε. Με «προτάσεις πολιτικής» (έτσι λένε την προπαγάνδα στα κρατικά στρατηγικά εργαστήρια που σχεδιάζουν τους μηχανισμούς καλλιέργειας της μαλακής ισχύος») άρχισαν διαδικασίες πειθούς στην για να πιστέψουμε πως ο γάιδαρος έχει φτερά και πετάει. Και οι έλληνες πείστηκαν:
α) Φθάσαμε στο τέλος της κυριαρχίας και στον παράδεισο της μεταεθνικής εποχής, κήρυτταν πάρα πολλοί μεταμοντέρνοι που φωνασκούσαν και κραύγαζαν υπέρ του τέλους του έθνους-κράτους προβλέποντας την επικράτηση του παγκόσμιου αλτρουισμού και τον τερματισμό του πολέμου. Αυτό τον ανθόσπαρτο διεθνή βίο που επερχόταν τον περιέγραψαν με ενάργεια οι επιφανείς κκ Κουλουμπής και Βερέμης στο βιβλιαράκι τους Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, 1994 σ. 92-3, λέγοντας ότι η πιθανότητα υλοποίησής του (sic) «είναι πολύ μεγάλη». Αυτή η τολμηρή πρόβλεψη γράφτηκε για να αντικρουστούν, βασικά, θέσεις των Πολιτικών Ρεαλιστών όπως ο υπογράφων και ο Θανάσης Πλατιάς που πρόβλεπαν νέους συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων που θα σταθεροποιούνταν μετά από παρατεταμένους ανταγωνισμούς σε στρατηγικό και περιφερειακό επίπεδο. Αυτό μόνο μπορούσε να γράψει κάποιος που γνωρίζει στοιχειωδώς θεωρία διεθνών σχέσεων, που δεν τον ενδιαφέρει να χαϊδεύει τα αυτιά ή να γίνεται πράκτορας ψευδαισθήσεων και κυρίως που δεν εξυπηρετεί ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ντόπιες ή ξένες. Στο υπόβαθρο των συζητήσεων κρινόταν, πάντως, κάτι πολύ σημαντικό: Θα λειτουργεί το ελληνικό μεταπολιτευτικό και μετά-Παπανδρεϊκό κράτος με όρους εθνικής ανεξαρτησίας ή με όρους ξένης εξάρτησης; Θα αναπτύξει η Ελλάδα μια αποτρεπτική στρατηγική ή θα δρομολογηθεί (αυτό έγινε μετά το 1996) προς κατευναστικούς προσανατολισμούς; Αντί βεβαίως περικεφαλαίας που θα έγραφε πάνω «βλάξ» αν οποιοσδήποτε διεθνολόγος πρόβλεπε ένα ανθόσπαρτο μεταψυχροπολεμικό βίο, οι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες ασυναρτησίες όλως περιέργως έτυχαν διθυραμβικών παρουσιάσεων σε κυριακάτικα φύλλα και διαδόθηκαν ευρέως στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Οι σχετικές κραυγές του κ Μουζέλη στο Βήμα με τις οποίες ανακοίνωνε την δημοσίευση του βιβλίου του αιώνα που περίπου ανήγγελλε την έλευση της παγκόσμιας ειρήνης είναι καταγεγραμμένες. Εκτιμώ ότι αυτές και πολλές άλλες ασυναρτησίες είναι μνημεία επιστημονικής απαξίωσης ενός επιστημονικού χώρου. Έγιναν βεβαίως αφορμή για δήθεν ακαδημαϊκή διένεξη που δήθεν άρχισε τότε, που δήθεν κρατάει μέχρι σήμερα και που δήθεν διεξάγεται στις εφημερίδες ακόμη και σήμερα (για μονόλογους μιλάμε στις κυριακάτικες επιφυλλίδες όπου όλως περιέργως υπάρχει μονοπώλιο καμιά δεκαριά Kυρίων) (εμένα στημένο παιχνίδι μου θυμίζει αλλά είναι επιστημονικά αδιάφορο). Ξυπνούσαμε τα πρωινά, πάντως, και κατάπληκτοι βλέπαμε τα ονόματά μας σε ολοσέλιδα άρθρα που μας εξύβριζαν ως εθνικιστές και πολεμοκάπηλους επειδή υποστηρίζαμε μια αποτρεπτική στρατηγική. Βλακωδώς, τότε, μπαίναμε στον κόπο να απαντούμε και να ανταπαντούμε στις ασυναρτησίες του καθενός (έχω μια μεγάλη κάσα τέτοιων κειμένων). Γιατί, ρωτούσαμε αθώα; Γιατί όταν οι επιστημονικές θέσεις που γράψαμε στα ξενόγλωσσα κείμενά μας για τα ίδια επιστημονικά ζητήματα να διαβάζονται και να παραπέμπονται από το Πεκίνο μέχρι την Νέα Υόρκη και οι ίδιες επιστημονικές θέσεις να ρίχνονται στον καιάδα στην δική μας πατρίδα; Δεν είχαμε σκεφτεί, τότε, ότι σε χώρες όπως οι δικές μας απαγορεύονται οι χειραφετημένες επιστημονικές θέσεις και ότι αν τις γράψεις υπάρχουν ετοιμοπόλεμοι δολοφόνοι χαρακτήρων για να σε εκμηδενίσουν επικοινωνιακά (μόνο επικοινωνιακά γιατί για τα υπόλοιπα τους τσαρλατάνους και προπαγανδιστές τους έχουμε γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων μας). Χάσαμε πάντως πολύτιμο χρόνο σε άσκοπες αντεκδικήσεις. Σήμερα αναπολώντας σκέφτομαι το ρηθέν: «μην αναμιγνύεσαι με τα πίτουρα για να μην σε τσιμπούν οι κότες». Παράλληλα, άρχισε να καλλιεργείται και το ιδεολόγημα-θεώρημα πως «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν» και πως αυτό έπρεπε να είναι ο άξονας των διπλωματικών μας σχέσεων με την Τουρκία στο τρίγωνο Ευρώπη, Ελλάδα, Τουρκία. Στον τότε Οικονομικό Ταχυδρόμο γράφτηκαν κείμενα ντροπής στα οποία όποιος θέλει να κατανοήσει το σημερινό μας κατάντημα θα πρέπει να τα διαβάσει. Το ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μια δεκαετία μετά παραδέχθηκε ότι έγινε λάθος όσον αφορά τις επιλογές μας απέναντι στην Τουρκία, είναι αδιάφορο δεδομένου ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι τότε αποφάσεις οδηγούν τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας σε αδιέξοδο και το κυπριακό στην μη λύση ή και χειρότερα (βλ. πιο κάτω). Αυτά που έγιναν πριν δύο δεκαετίες θα το συναντήσουμε σύντομα στον δρόμο μας (βλ. το ευγενικό σχόλιο-απάντηση στην επιφυλλίδα του πρώην πρωθυπουργού (17.2.2008. Οι απόψεις του πρώην Πρωθ. Σημίτη και μερικές δικές μου). Ούτε ζεϊμπέκικα ούτε κουμπαριές είναι η μέθοδος ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Προϋπόθεση ειρηνικής επίλυσης των διαφορών είναι η ισορροπία δυνάμεων, οι συναλλαγές στην βάση των εθνικών συμφερόντων, η δημιουργία κινήτρων σταθερότητας και οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μόνο αν πληρούνται προϋποθέσεις ισορροπίας δυνάμεων (ή όπως το έθεσε ο Θουκυδίδης, ίσης δύναμης) .
β) Από ευαγές ίδρυμα που χρηματοδοτείται ευρέως από αγαθοεργές «υπηρεσίες» και οργανισμούς του εσωτερικού και του εξωτερικού –ακόμη και από «ιδρύματα» του αγαθοεργού διεθνικού άνδρα που ακούει στο όνομα George Soros– άρχισε ένα όργιο πυροδότησης χιλιάδων προπαγανδιστικών πυραύλων κατά των κεφαλών των ελλήνων πολιτών. Συστηματικά, οργανωμένα και εξεζητημένα, υποστήριζαν, μεταξύ άλλων, α) δεν έπρεπε η Κυπριακή Δημοκρατία να υποβάλει αίτηση ένταξης (το επιχείρημα που με σιγουριά πως κανείς δεν θα ελέγξει στην ελληνική επιστημονική έρημο πήγαινε πιο μπροστά λέγοντας ότι δεν μπορεί να υποβάλει!!!!), α) Καταπολεμήθηκε λυσσαλέα ο εξορθολογισμός της ελληνικής στρατηγικής (ισχυρή αποτροπή στο Αιγαίο-Θράκη και αξιόπιστη προεκταθείσα άμυνα προς την Κύπρο που θα συνδυαζόταν με διπλωματικές κινήσεις όπως η προαναφερθείσα υποβολή αίτησης ένταξης της ΚΔ στην ΕΕ), γ) Τα στρατιωτάκια –πολλά πλέον ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα– βρέθηκαν πανέτοιμα προς το τέλος της δεκαετίας παλεύοντας με πρωτόγνωρο μένος για την αποδοχή του φασιστικού σχεδίου Αναν όταν θα ερχόταν (εκ των υστέρων έγινε φανερό πως κάποιοι με περισσότερες πηγές ήξεραν έγκαιρα τι επερχόταν ενώ εμείς οι ασκητικοί ακαδημαϊκοί δεν ξέραμε). Πάντως, η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να αντιστραφεί η εθνική στρατηγική των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η «δολοφονία χαρακτήρων»: Σε μικρές, εξαρτημένες και υποψήφια θύματα χώρες απαγορεύεται η χειραφετημένη επιστημονική παρέμβαση. Το ίδιο πράγμα που θα μπορούσε να πει ένας ακαδημαϊκός στην Ουάσινγκτον, στο Λονδίνο ή στο Παρίσι απαγορεύεται να το γράφει ή να το λέει στην Αθήνα. Αν είναι αρκετά τολμηρός να το κάνει ο επιστημονικός του χαρακτήρας δολοφονείται πάραυτα από εγκάθετους δημοσιογραφούντες και εγκληματικά στοιχεία του πνεύματος.
γ) Το ίδιο ευαγές ίδρυμα ή καλύτερα σημαντικοί πρωτεργάτες του αποδείχθηκε εκ των υστέρων πως βρίσκονταν και πάλιν πίσω από επιστημονικές τσαπατσουλιές. Πρόκειται για την υπόθεση των αποδομητικών ιστορικών βιβλίων του μυστηριώδους εξωπολιτικού οργανισμού με έδρα την Θεσαλλονίκη, ίσως για ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα γιγαντιαία εγχειρήματα καλλιέργειας μαλακής ισχύος και μάλιστα στα μυαλά μαθητών δημοτικού στην βάση μιας ξεπεσμένης αποδομητικής-«κριτικής» ιστορικής ανεκδοτολογίας που προορίζεται μόνο για υπανάπτυκτους ιθαγενείς χωρών που είναι υποψήφιες για ευθανασία. Μελλοντικοί επιστήμονες που έχουν αντοχές, φρόνημα και χρόνο να εξετάσουν τον εργαλειακό ρόλο των λεγόμενων «ιστορικών επιστημών» θα γράψουν φοβερά κείμενα για το πώς επιχειρήθηκε μαζική κατεδάφιση ταυτοτήτων, συνειδήσεων και αντιστάσεων στις ηγεμονικές αξιώσεις (το ότι η έναρξη του αποδομητικού εγχειρήματος προηγήθηκε του σχεδίου Αναν και άλλων γεγονότων στα Βαλκάνια λογικά δεν μπορεί να είναι τυχαία).
δ) Ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι αμπελοφιλοσοφούντες στην βάση από καιρό ξεπερασμένων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων διέσπειραν μαζικά (βιβλία, βιβλιοκριτικές, επιφυλλίδες) την άποψη πως η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί νέο άνθρωπο, νέες μορφές ανθρώπινης οργάνωσης που θα αντικαταστήσει το κράτος και νέες παγκόσμιες συνθήκες όπου όλοι θα είμαστε αμέριμνοι ταξιδιώτες. Για να παραπέμψω τον Κονδύλη όταν περιγράφει τον μεταμοντέρνο κόσμο, θα είναι ένας κόσμος «πάνω σε μια επίπεδη και ομοιογενή επιφάνεια που δεν γνωρίζει καμπυλότητες, δηλαδή ουσιώδεις ιεραρχήσεις που δεν μπορούν να αρθούν, είναι απλωμένα τα τελευταία μη αναγώγιμα σε οτιδήποτε άλλο στοιχεία ενός λειτουργικού όλου, τα οποία κατ’ αρχήν μπορούν να αλλάζουν θέσεις και να επιδέχονται όλους τους νοητούς συνδυασμούς μεταξύ τους. Τα άτομα (Atome) είναι κινητά, αντικαταστάσιμα και συνδυασμένα, και αυτό εγγυάται την πλήρη επιβολή των λειτουργικών πτυχών απέναντι σε κάθε παράμετρο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ουσιώδης. Μεταφερόμενο στην κοινωνική θεωρία αυτό το σχήμα σκέψης παραπέμπει στην εν μέρει ιδανική αυτοαντίληψη μιας κοινωνίας που ο τρόπος λειτουργίας της κατά βάση απαιτεί και ταυτόχρονα επιφέρει την ανεμπόδιστη κινητικότητα και την άρση όλων των γνωστών στο παρελθόν ιεραρχήσεων και ουσιών». Έτσι, για να μην νομίζουμε ότι ο «μεταμοντέρνος χυλός» δεν σημαίνει οτιδήποτε για τις ιεραρχίες μας, τις ουσίες μας, τα νοήματα, τις θρησκείες, τις συνειδήσεις, τις ταυτότητες και την εθνική μας ανεξαρτησία. Το «μεταμοντέρνο αντικείμενο» θα πρέπει να συμμορφώνεται στο πλαίσιο μιας αποδομητικής πολιτικής ορθότητας που αφορά τους λαθρομετανάστες, την οικογένεια, το σχολείο, τους θεσμούς τάξης και δικαιοσύνης, την ομοφυλοφιλία, την ιστορική μνήμη, την αρχιτεκτονική, την μουσική και οτιδήποτε το οποίο όταν κτυπηθεί και κατεδαφιστεί θα ισοπεδώσει τις αντιστάσεις μιας κοινωνίας που στηρίζει την εθνική της ανεξαρτησίας. Αν κανείς νομίζει πως οι πόλεμοι σήμερα γίνονται μόνο με αεροπλάνα, πλοία και βόμβες κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Αυτά και πολλά άλλα, πάντως, θα τύχουν ενδελεχούς ανάλυσης στις επερχόμενες δημοσιεύσεις μου (βλ. πιο κάτω).
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, στο διπλωματικό και στρατηγικό πεδίο δεν έχουμε να πούμε πολλά για αυτό που είναι διυποκειμενικά ολοφάνερο, πασίδηλο και πασιφανές.
α) Αρχίζοντας από το πρώτο υποψήφιο θύμα, την Κύπρο, παρατηρούμε ότι στην εξουσία ανέβηκαν πρώην σταλινικοί. Το παράδοξο και αλλόκοτο όμως δεν είναι αυτό αλλά το γεγονός ότι χέρι-χέρι με το foreign office, το Πεντάγωνο, τους συντρόφους εγκάθετους της Άγκυρας στην Κύπρο και τους κριτικούς αποδομηστές ιστοριογράφους βάλθηκαν να δημιουργήσουν στο νησί μια νέα πολιτική ανθρωπολογία που θα τσιμεντώνει πολιτικά την επαναφορά ενός νέου φασιστικού σχεδίου χειρότερου αυτού του 2004. Είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό της παρακμής μας ότι το σύστημα των «προοδευτικών» που παραμιλούν στα παράθυρα, στις τηλεοπτικές ζούγκλες και στις χυδαίες σατιρικές εκπομπές χαιρέτησαν την εξέλιξη αυτή ως χαρμόσυνη εξέλιξη: «Ένας προοδευτικός ανέβηκε στην εξουσία στην Κύπρο» και αυτό δείχνει πως «ο κόσμος αλλάζει». Κούνια που τους κούναγε, λέει ο λαός ... Αν δεν πετύχουν την διακηρυγμένη θέση κατεδάφισης της ΚΔ για να δημιουργηθεί ένα έκτρωμα τύπου Αναν, θα υποστούμε τεράστιο διπλωματικό κόστος και ταυτόχρονα θα γίνει ένα ακόμη βήμα προς την νομιμοποίηση των τετελεσμένων που επί τέσσερεις συναπτές δεκαετίες ο κυπριακός ελληνισμός εμπόδισε την νομιμοποίησή τους. Σε κάθε περίπτωση, η Κύπρος μετατρέπεται σε μια φοβερή μελλοντική εστία κακουχιών ενώ καθίσταται μια άκρως επικίνδυνη αχίλλειος πτέρνα για την (κατά τα άλλα ανύπαρκτη) ελληνική εθνική στρατηγική.
β) Στο λεγόμενο «μακεδονικό» το ζήτημα δεν είναι ότι δικαιώνονται όσοι ζητούσαν μια αποτρεπτική και όχι μια κατευναστική στάση αλλά το γεγονός ότι το ασταθές τεχνητό κρατίδιο των Σκοπίων γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό και ο αλυτρωτισμός γίνεται πλέον εγγενής τόσο στην κοινωνία όσο και στην «βαλκανική γειτονιά μας». Για "κράτος" δεν πρέπει να μιλάμε, πάντως, μιας και οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις των αμερικανών στα σύνορα με το Κόσσοβο είναι το μέγεθος μεγάλων πόλεων. Στο κρατίδιο των Σκοπίων, στο Κόσσοβο, στην Βουλγαρία, στην Αλβανία κτίζονται οι προϋποθέσεις μελλοντικών ηγεμονικών αναμετρήσεων στο πεδίο που πολλοί διεθνολογούντες ονομάζουν "Βαλκανική γειτονιά" υπονοώντας πως πρόκειται για μια περιφέρεια που εντοπίζεται όχι στην γη αλλά σε κάποιο εξωγήινο χώρο απομακρυσμένο από γήινες συγκρούσεις και ασφαλή.
γ) Στην Τουρκία η επικράτηση των νεοοθωμανών και η αφομοίωση της στρατοκρατίας στο αναδυόμενο νέο-οθωμαντικό κράτος σίγουρα θα καταστήσει την Τουρκία ένα από τα ισχυρότερα κράτη της Ευρασίας (σε κάθε περίπτωση οι εσωτερικές υποθέσεις των τούρκων είναι δικοί τους υπόθεση και δεν μας πέφτει λόγος ή αρμοδιότητα για αξιολογικές κρίσεις). Αυτό που ενέχει μεγάλη σημασία για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι ότι μια ηγεμονική τουρκική διπλωματία θα κάνει τον αναθεωρητισμό των στρατοκρατών να φαντάζει παιδική χαρά. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που θα βάλει στο χρονοντούλαπο των ασυναρτησιών τις χαζοχαρούμενες θεωρήσεις του τύπου «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν» ή ότι «όλοι μαζί θα βρεθούμε στο γαληνεμένο ευρωπαϊκό λιμάνι όπου θα χορεύουμε, θα αγκαλιαζόμαστε και θα τραγουδάμε»
δ) Η Αλβανία μετά τις εξελίξεις στο Κόσσοβο μετατρέπεται ραγδαία σε μια πανίσχυρη δύναμη με έντονες αναθεωρητικές στάσεις, χώρες όπως η Σερβία φιλλανδοποιούνται δημιουργώντας μεγάλα κενά ισχύος και σε συνδυασμό με το «μακεδονικό» ενδέχεται πλέον να δημιουργούνται συνθήκες κατανομής ισχύος και συμφερόντων που θα καθιστούν την Ελλάδα μια δευτερεύουσα μικρή δύναμη (από το ισχυρότερο κράτος που ήταν πριν δύο δεκαετίες) υποψήφια για ανάλωση.
ΤΡΙΤΟΝ, στον οικονομικό τομέα, αν και δεν είναι δικής μου επιστημονικής αρμοδιότητας τονίζω πως η πρόσφατη κρίση της διεθνούς πολιτικής οικονομίας συμβολίζει μόνο την αρχή μιας δύσκολης πορείας που πολλοί ανέμεναν, και που σχετίζεται με τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς και την άνοδο και πτώση των μεγάλων δυνάμεων. Σχετίζεται με τις στρατηγικές εξελίξεις στον κόσμο και περιορίζομαι να αναφέρω πως κανείς μπορεί να μελετήσει έγκυρες αναλύσεις διεθνών σχέσεων με κορυφαίο το αριστούργημα του John Mearheimer, H τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (Εκδ. Ποιότητα, Αθήνα 2007) (βλ. http://www.ifestosedu.gr/82GoodBooks.htm).
ΤΕΛΟΣ αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσα να αναφέρω, τα «Δεκεμβριανά 2008» όταν πυρπολήθηκαν οι πόλεις μας από ορδές βαρβάρων στις οποίες συμμετείχαν και αμούστακοι έφηβοι καταμαρτυρεί ότι η εικοσαετής προσπάθεια των πρωτομαστόρων των "προτάσεων πολιτικής" ροκάνισε τις κοινωνικές, πολιτικές και διπλωματικές αντιστάσεις των ελλήνων σε βαθμό τήξεως. Ζημιές –πολύ πέραν των πυρπολήσεων, δυστυχώς– φαίνεται να είναι πλέον αναπόφευκτες. Δικές μου αναλύσεις και άλλων για τα «δεκεμβριανά 2008» βρίσκονται στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/90BarbarianDec08Gr.htm .
Τα πιο πάνω είναι μερικές εκτιμήσεις στο πλαίσιο των παρεμβάσεων της σελίδας «χαλαρά και επίκαιρα». Κατά τα άλλα όπως πάντα κάναμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες θα συνεχίσουμε την ασκητική ακαδημαϊκή μας ζωή στο πλαίσιο της μιας αναγκαίας και μη εξαιρετέας αξιολογικά ελεύθερης επιστημολογίας. Επιπλέον, από καιρό έχουμε θεραπευτεί από παιδικές ασθένειες όπως αυτές από τις οποίες πάσχαμε πριν δύο δεκαετίες όταν νομίζαμε πως στην Ελλάδα υπάρχει δημόσιος διάλογος, πως στον ακαδημαϊκό χώρο υπάρχει επιστημονικός διάλογος και πως το νεοελληνικό κράτος θα μπορούσε να διορθωθεί (παρά το γεγονός ότι αφετηριακά βρίσκεται σε μια παρακμιακή πορεία που άρχισε την δεκαετία του 1830, εν μέσω πολλών παλινωδιών προχώρησε προς το 1922, έφθασε κουρασμένη στον εμφύλιο του 1945-49 οπότε και δέχθηκε την χαριστική βολή, διολίσθησε στην κατάντια του 1967, αναπόδραστα προκάλεσε την καταστροφή του 1974 και κατέληξε στο συγκαιρινό τέλμα με απρόβλεπτες συνέπειες). Μια χώρα τροχοδρομημένη σε μια τέτοια πορεία την «σώζει» μόνο η κοινωνία της και όχι οι "ακαδημαϊκοί" (ποιοι είναι αυτοί, εξάλλου, δεν τους βλέπω πουθενά, βλέπω μόνο μια λίστα μερικών εκατοντάδων άμυαλων που υπέγραψαν άρθρα πίστεως στο φασιστοειδές σχέδιο Αναν, στην συνέχεια υπέρ της ιστορικής ανεκδοτολογίας και που ευνόησαν τον βομβαρδισμό των Βαλκανίων στο όνομα εφήμερων ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος). Αν δεν προσέξει η κοινωνία κάθε ενδιαφερόμενου κράτους θα πάθει αυτός που της αξίζει. Ήδη οι στρατιές των κριτικών κατεδαφιστών κυριαρχούν αριθμιτικά στον λεγόμενο χώρο των κοινωνικών επιστημών και τα μέλη της κοινωνίας δέχονται να τα πληρώνουν δεσμεύοντας σπάνιους πόρους σ' αυτό που κατ' ευφημισμό ονομάζονται πανεπιστήμια.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να πω ότι ευελπιστώ το 2009 να κατορθώσω να επιτύχω την ολοκλήρωση και δημοσίευση μιας σειράς επιστημονικών παρεμβάσεων που προετοιμάζω από καιρό και οι οποίες εντάσσονται σε μια νέα και για εμένα πολύ σημαντική εποχή δημοσιεύσεων, ευελπιστώ πιο ώριμη και πιο περιεκτική.
Έτσι, γι’ αυτούς που συχνά μου γράφουν ερωτώντας για τις επερχόμενες δημοσιεύσεις, πληροφορώ ότι σε μερικές εβδομάδες κυκλοφορεί η μονογραφία μου Το θολό ιδεολογικό βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μεταμοντέρνα βήματα και μετά-νεοτερικά μικρά βήματα (Εκδόσεις Ποιότητα). Μέχρι την άνοιξη θα κυκλοφορήσει η σημαντικότερη ίσως δημοσίευσή μου με τίτλο: Αναζητώντας Κοσμοθεωρία … Στοχασμοί για την συγκρότηση των κρατών και του κόσμου (Εκδόσεις Ποιότητα). Ακολουθούν μονογραφία για τον Παναγιώτη Κονδύλη, μονογραφία για τον ρόλο του ΕΛΙΑΜΕΠ τις δύο τελευταίες δεκαετίες (στην βάση δημόσιων θέσεων και απόψεων των δύο τελευταίων δεκαετιών) και μονογραφία για τον κριτικό κονστρουκτιβισμό που είχα ετοιμάσει πριν δύο χρόνια όταν τέθηκε το ζήτημα των βιβλίων της ΣΤ Δημοτικού αλλά αηδιασμένος, τότε, προτίμησα να μην παρέμβω εν θερμώ με επιστημονικό κείμενο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως διάλογος με ανεκδοτολόγους και παραμυθάδες αξιολογικά-κανονιστικά εμπνευσμένους. Τέλος, μερικά ακόμη δοκίμια επέρχονται τις προσεχείς εβδομάδες σε συλλογικά έργα. Αφορούν το ζήτημα της διεθνούς και ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και τον ρόλο του ΟΗΕ ως σύστημα συλλογικής ασφάλειας.
Κατά τα άλλα σε παραπλήσιες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου καταμαρτυρείται ότι μου απομένει χρόνος για μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα ενασχόληση, το ψάρεμα (και ταυτόχρονα μελέτη μακριά από ψευδολόγους, τσαρλατάνους και προπαγανδιστές των καταχρηστικών αξιώσεων ηγεμονικής ισχύος.
Βάρκιζα 1 Ιανουαρίου 2009
------------------------------------------------------------------------------------------------------
29.12.2008. Γυρίζουμε σελίδα για το 2009
Κλείνουμε το 2008 και μπαίνουμε στο 2009. Ευτυχισμένο το νέο έτος για όλους τους επισκέπτες της σελίδας.
Αυτά τα Χριστούγεννα πήρα εκατοντάδες ηλεκτρονικά μηνύματα-ευχές και μόνο 5 ταχυδρομικές κάρτες. Έστω και αν δεν βρίσκομαι συνεχώς στην έδρα μου η τεχνολογία –και φορητής πλέον σύνδεσης– μου επέτρεψε να απαντήσω σε όλα σχεδόν τα μηνύματα. Αν υπάρχει κάποια παράλειψη απολογούμαι.
Αυτό δείχνει ότι μπήκαμε για καλά στην εποχή του διαδικτύου. Καλά κάνουμε ενόσω αυτή η σχετικά νέα τεχνολογία περιορίζεται στην διευκόλυνση των επικοινωνιών και την αύξηση της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας στον επαγγελματικό και ιδιωτικό βίο. Υπό προϋποθέσεις συντείνει επίσης στην μη χειροτέρευση των περιβαλλοντολογικών συνθηκών. Θα μπορούσε να οδηγήσει, επίσης, στην αποδυνάμωση ενός πέπλου αυταρχισμού και πνευματικής ποδογέτησης το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες απλωνόταν απειλητικά ολοένα και περισσότερο. Απόδειξη η παρούσα ιστοσελίδα: Επί μια δεκαετία έγραφα επιφυλλίδες στις πρώτες σε κυκλοφορία εφημερίδες της Ελλάδας. Σταμάτησα, άνοιξα αυτό τον δικτυακό τόπο και αποδειγμένα έχω, τώρα, περισσότερους αναγνώστες. Έχω απαλλαγεί, επίσης, από το φάσμα λογοκρισιών που πλανάται στα μέσα ενημέρωσης αλλά και την αγγαρεία να εμφανίζομαι έστω και φωτογραφικά σε στήλες όπου συνωστίζονται τσαρλατάνοι, προπαγανδιστές και υποστηρικτές ανελεύθερων δογμάτων. Το διαδίκτυο, εν ολίγοις, είναι μέσο χειραφέτησης από κατεξουσιασμούς και μέσο εκδημοκρατισμού.
Ακόμη, ο καθείς που είναι εξοικειωμένος με τις νέες τεχνολογίες –δεν μιλώ για κάτι τρομακτικό παρά μόνο για 10-15 κινήσεις ρουτίνες που σου επιτρέπουν να βλέπεις, να επικοινωνείς και να συνομιλείς με άλλους χρήστες του διαδικτύου– γνωρίζει ότι το διαδίκτυο κτίζει μια νέα Ελλάδα.
Παραμερίζοντας το παρακμασμένο νεοελληνικό κράτος την πυρπόληση του οποίου ζήσαμε όλοι τις τελευταίες μέρες, οι έλληνες απανταχού της γης αναπτύσσουν δίκτυα επικοινωνίας, συντονισμού επί κρισίμων ζητημάτων και ανταλλαγής πληροφοριών. Των ελλήνων οι κοινότητες συγκροτούνται ξανά στο διαδίκτυο. Κοιτάζοντας γύρω στο νεοελληνικό κράτος όπου βρίσκομαι, σκέφτομαι φωνακτά λέγοντας ότι αυτή ίσως να είναι και η τελευταία ελπίδα διαιώνισης των νεοελλήνων αλλά και ανάπτυξης μιας χειραφετημένης σχέσης με το πολιτισμικό τους κληροδότημα.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
28.12.2008. νεοεισερχόμενοι ακαδημαϊκοί και περιρρέουσα ατμόσφαιρα
Μου τηλεφώνησε συνάδελφος και μου είπε: Οι νέοι δεν έχουν τον θεό τους. Δεν σέβονται πλέον ιεραρχίες, δεν είναι καν στοιχειωδώς πολιτισμένοι και ευπρεπείς. Προκηρύχθηκε θέση στην οποία είχε τρις υποψηφίους. Ένας ήταν εξ Αγγλίας ορμώμενος νέος. Φαινόταν μορφωμένος, έξυπνος, ολίγον πονηρούλης αλλά σε λογικά όρια, με έπαρση αλλά θα μπορούσε εάν βρισκόταν σε ένα εύτακτο ακαδημαϊκό τμήμα να ευθυγραμμιστεί. Επιστημονικά βεβαίως άσχετος. Γιατί εκεί στην Αγγλία πλέον τους παραμορφώνουν δεν τους μορφώνουν θεωρητικά. Με σωστές ακαδημαϊκές μεθόδους, όμως, δυνητικά θα μπορούσε να εξελιχθεί σ' ένα καλό ακαδημαϊκό. Θα του ζητούσαμε, συνέχισε ο καλός μου συνάδελφος, να ασχοληθεί με τα θεμελιώδη και ουσιώδη, θα φροντίζαμε να εστιάζεται στα καίρια ζητήματα της επιστήμης, θα απαιτούσαμε να είναι αντικειμενικός και θα φροντίζαμε να εξελίσσεται εφόσον πληροί πάγιους κώδικες ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας και εφόσον με δημοσιεύσεις και θεμελιωμένα θα ανέλυε τα ουσιώδη και σημαντικά του διεθνούς συστήματος. Επικοινωνούσαμε μαζί του, συνέχισε ο συνάδελφός μου στο τηλέφωνο -εγώ τον άκουα με πολύ υπομονή και περιέργεια-, μας έγραφε συχνά και λίγο πριν την οριστικοποίηση της κρίσης αποσύρθηκε για λόγους υγείας. Στεναχωρηθήκαμε γιατί επενδύσαμε σε χρόνο και προσδοκίες και σχεδόν είχε ήδη ετοιμαστεί θετική έκθεση. Τελικά, δηλαδή, δεν μας ήλθε. Πρόσφατα, μάθαμε, συνέχισε ο συνάδελφος, ότι είναι υποψήφιος σε θέση σε άλλο Τμήμα. Ότι ήταν εδώ στην Ελλάδα εδώ και μήνες. Ότι μάλιστα δίδασκε δικά μας αντικείμενα. Καμιά επικοινωνία όμως, κανένα ηλεκτρονικό μήνυμα ή τηλέφωνο όπως παλιά. Χάθηκε το παιδί. Και τελείωσε διερωτώμενος: Είναι επειδή είναι νέος και απρόσεκτος ή μήπως είναι επειδή πλέον υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα μεταξύ των νεοεισερχομένων ότι "δεν θέλουμε στριμώγματα, δυσκολίες και διαβάσματα"! Μήπως κατέληξε, ο συνάδελφος, αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κάνει τους νεοεισερχομένους να πιστεύουν πως με ολίγα πασαλείμματα της μόδας, ολίγες ξενόγλωσσες ασυναρτησίες για κοσμοεικόνες και πράσινα άλογα, επαρκούν, πλέον, για αναρριχήσεις και τα λοιπά. Περίμενε του είπα, ίσως το παιδί να αρρώστησε πάλι και μόλις αναρρώσει θα επικοινωνήσει μαζί σου. Χρειάζεται υπομονή με τους νεότερους μέχρι να καταλάβουν το συμφέρον τους, τι σημαίνει διαπροσωπική ευπρέπεια, τι σημαίνει ακαδημαϊκή τάξη, τι σημαίνουν πάγιοι κώδικες διαπροσωπικών σχέσεων σ' ένα επαγγελματικό χώρο και κυρίως σ' ένα ακαδημαϊκό χώρο.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
20.12.2008. νέες διπλανές σελίδες
Επισημαίνω ότι ζητήματα που αφορούν τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα έχουν πλέον την δική τους σελίδα ►Βαρβαρότητες Δεκ. 08-Νεοελληνικό κράτος. Το ίδιο ισχύει για τον εκλιπόντα πρώην πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο. Στην κορυφή του ευρετηρίου, επίσης, πρόσθεσα σελίδα με τίτλο "συνάθροιση τελευταίων καταχωρήσεων" για να διευκολύνω την πρόσβαση στις πιο πρόσφατες καταχωρήσεις.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
13.12.2008. Χρ. Δάλκος, ανοικτή επιστολή προς τους αντεξουσιαστές.
Σημείωση Π.Ήφ. Φιλοξενώ εύστοχη ανοικτή επιστολή του Χρ.Δάλκου. Δεν τον γνωρίζω αλλά νομίζω ότι λέει τα πράγματα με το όνομά τους.
Ανοιχτή επιστολή στους Αντεξουσιαστές
(Χρ. Δάλκος, από την ΡΗΞΗ, τ.47, που κυκλοφορεί)
Ξέρω πως η ιδέα της πατρίδας, του κοινού τόπου, της ιστορίας και του πολιτισμού του, σας είναι απεχθής.
Ξέρω πως οι κατά τα άλλα «ευαίσθητες» μύτες σας είναι επιλεκτικές στις οσμές του χυμένου αίματος: όσο σας εξεγείρει η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου από ένα ανθρωποειδές, τόσο σας αφήνει παγερά αδιάφορους η δολοφονία ενός πιλότου που υπερασπίζεται το Αιγαίο ή ενός Ελληνοκύπριου Γλέζου που κατεβάζει την κατοχική σημαία.
Ξέρω πως σέβεστε απεριόριστα τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους καθολικούς, προτεσταντικούς ή και αρχαιοελληνικούς ναούς, και το μόνο που δεν σέβεστε είναι οι ελληνορθόδοξες εκκλησίες ή εικόνες. Είναι κι’ αυτό μια καθ’ όλα σεβαστή μορφή αυτοπεριφρόνησης.
Ξέρω πως δεν χάνετε ευκαιρία να κάψετε την ελληνική σημαία και να την αντικαταστήσετε με την μαυροκόκκινή σας, ξεχνώντας βέβαια πως είναι αυτή η ίδια σημαία που ύμνησε ο Σολωμός, για την οποία πέθανε ο άλλος Σολωμός, που ύψωσαν οι αγωνιστές της εθνικής ανεξαρτησίας και αντίστασης, αυτή η ίδια που γκρεμίστηκε κάτω από τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Ξέρω τέλος πως ενώ περιφρονείτε βαθύτατα την πολιτισμική δημιουργία αυτού του τόπου, γοητεύεστε απεριόριστα από τον πολιτισμό, την γλώσσα και τα ήθη του παγκόσμιου χωροφύλακα, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. (…)
Ακούστε, σας παρακαλώ, και σκεφθήτε επί τέλους: Με μια απείρως πιο αυταρχική αστυνομική εξουσία στο σβέρκο τους, οι αριστεροί του ’40 συστρατεύθηκαν στον πόλεμο εναντίον του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού, γιατί καταλάβαιναν αυτό που εσείς, δυστυχώς, αδυνατείτε να καταλάβετε: πως υπάρχουν εξουσίες κι εξουσίες, και πως οι αφανείς και φαινομενικά μακρινές μπορεί να είναι πολύ πιο καταπιεστικές και αντιανθρώπινες.
Σήμερα που τα εξωνημένα κανάλια αλωνίζουν στα μυαλά των ανθρώπων και που είναι δυνατόν με ένα και μόνο ψέμα, καλά προπαγανδισμένο, να πέφτουν κυβερνήσεις και να διεκπεραιώνωνται πορτοκαλί, βελούδινες κ.λπ. «επαναστάσεις», μήπως είναι καιρός να αναρωτηθήτε μπας και λειτουργείτε ως τα ανυποψίαστα και ευχειραγώγητα κινούμενα μιας «κοκκινόμαυρης» «επανάστασης», ενορχηστρωμένης απ’ τον παγκόσμιο χωροφύλακα; Ο οποίος φιλοδοξεί να ταπεινώση και να υποδουλώση έναν ολόκληρο λαό με λίγες σπασμένες βιτρίνες και μερικά πυρπολημένα κτήρια;
Κοντολογίς, αφού δεν μπορείτε και δεν θέλετε να είστε πατριώτες, μπορείτε τουλάχιστον να μην είστε ηλίθιοι
----------------------------------------------------------------------------------------------------
12.12.2008. Η αποχώρηση ενός μεγάλου και οικουμενικού αγωνιστή της ελευθερίας.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν μέχρι σήμερα ένας από τους τελευταίους αγωνιστές του κυπριακού εθνικοαπελευθερωτικού έπους. Ένας από τους τελευταίους επίσης γνήσιους αγωνιστές της ελευθερίας των μεγάλων αντι-ιμπεριαλιστικών και αντι-αποικιακών αγώνων. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος με το να ηγηθεί του κυπριακού λαού για να αντιταχθεί το ΟΧΙ κατά του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν κατατάχθηκε στον πάνθεον των μεγαλύτερων, οικουμενικής εμβέλειας, αγωνιστών της ελευθερίας. Το ΟΧΙ κατά του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν δεν ήταν απλή υπόθεση. Η πλεκτάνη του σχεδίου Αναν ήταν καλά στημένη. Επί χρόνια πριν το δημοψήφισμα ρίχθηκαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να υπονομευτούν οι αντιστάσεις των Ελλήνων. Κατοχύρωνε τις βρετανικές ιμπεριαλιστικές βάσεις, καθιστούσε την Κύπρο τουρκικό προτεκτοράτο (παραμονή στρατευμάτων και συνδιοίκηση μέσω των εποίκων που νομιμοποιούσε), έβαζε τους ίδιους τους κύπριους να ψηφίσουν παραβίαση των διεθνών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα πολέμου τους εξαιρούσε από το κοινοτικό κεκτημένων, κατέστελλε την δημοκρατία και αντικαθιστούσε την λαϊκή κυριαρχία με δικαστικά όργανα στα οποία τον τελευταίο λόγο θα είχαν ξένοι. Εγκαθίδρυε, επιπλέον, ένα φασιστοειδές καθεστώς χωρισμένο εσωτερικά σε ρατσιστική βάση. Για μια εμπεριστατωμένη επιστημονική μελέτη διεθνούς ομάδας ακαδημαϊκών που θεμελιώνει όλα αυτά βλ. http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm. Ένα μεταμοντέρνο δικτατορικό καθεστώς με τα όλα του όπου το ιμπεριαλιστικό θηρίο έδειξε όλα τα δόντια του και όπου οι ψυυτοπροοδευτικοί εγχώριοι υπηρέτες του έδειξαν τον πραγματικό πολιτικό, ηθικό και αισθητικό ξεπεσμό τους. Με το να ηγηθεί λοιπόν στο ΟΧΙ κατά του φασισμού ο Τάσσος Παπαδόπουλος τοποθετήθηκε στην πιο υψηλή βαθμίδα των αγωνιστών της ελευθερίας της ιστορίας. Η ιστορία θα μιλήσει για μικρά πολιτικά λάθη, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι δεν αντιστάθηκε επαρκώς στις εγχώριες ελληνικές πιέσεις δεχόμενως επιδιαιτησία. Σε προσωπική συζήτηση μαζί μου με πληροφόρησε ότι η Αθήνα τον είχε πιέσει αφόρητα γι’ αυτό και πως πίστεψε πως θα μπορούσε να διαχειριστεί τα προβλήματα. Υπάρξεις όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν πεθαίνουν. Είναι παράδειγμα ζωής και θα βρίσκονται πάντα ανάμεσά μας. Πολλά μας περιμένουν και τέτοιοι υποδειγματικοί αγωνιστές της ελευθερίας φωτίζουν την πορεία μας.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
10. 12.2008. Η βαρβαρότητα συνεχίζεται .... πολιτική παράκρουση
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι βαρβαρότητες συνεχίζονται. Το πολιτικό σύστημα ζει μια πολιτική παράκρουση άνευ προηγουμένων μιας και πιστεύω πως οι περισσότεροι κατρακυλούν μέσα σε ένα μεγάλο χείμαρρο πολιτικού ανορθολογισμού που θεωρεί την βαρβαρότητα, στην οποία μάλιστα εθίζονται έφηβοι, ως κοινωνικό αγώνα ή και επανάσταση. Βασανισμένοι επί δεκαετίες από πνευματικούς τρομοκράτες των διεθνοφασιστικών ιδεολογιών, πολλοί έλληνες παραπαίουν πνευματικά. Συγχύζουν την επανάσταση (που αφορά κατακτητές ή εγκάθετα δεσποτικά καθεστώτα) με την κατάλυση της πολιτείας μας. Όσοι καταλαμβαίνουν την διαφορά το παίζουν επιτήδειοι ουδέτεροι και συμβιβαστικοί. Το ζήτημα όμως τίθεται απόλυτα και αφορά τα στοιχειώδη κάθε πολιτικού ορθολογισμού, κάθε εποχής, κάθε καθεστώτος και κάθε φιλοσοφικής στάσης περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Ετοιμάζοντας συναφείς μονογραφίες που επέρχονται έκανα μερικές παρεμβάσεις. Για ευνόητους λόγους παραθέτω τα κείμενα άλλων σε συζήτηση φόρουμ πανεπιστημιακών όπου δημοσιεύσα τα σχόλια που ακολουθούν και τα οποία κτίζουν πάνω σε αυτά της 8.12.2008.
-----
From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG]
On Behalf Of Ifestos
Sent: Thursday, December 11, 2008 12:00 AM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Άσυλο, θεσμοί της πολιτείας, τάξη, δικαιοσ ύνη και κοινωνική
ειρήνη
Ίσως να είναι άσκοπο να συζητάμε τα αυτονόητα με άτομα που δεν θέλουν να καταλάβουν και που νομίζουν πως σε μια συζήτηση «anything goes». Όμως, μιας και οι συμμετέχοντες στην παρούσα λίστα συζητήσεων είναι όλοι εξαιρετικής μόρφωσης (μακρόχρονες σπουδές, ο καθείς στο αντικείμενό του) θα μπορούσα να προσθέσω μερικά ακόμη επιχειρήματα. Επανέρχομαι γιατί είναι βαριά κατηγορία ακόμη και υπαινιγμός πως οποιοσδήποτε σε αυτή την λίστα υποστήριξε την αστυνομοκρατία ή οτιδήποτε παραπλήσιο ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό. Τα σχόλια που ακολουθούν δεν αφορούν, κατ’ ανάγκη, τους συναδέλφους που σχολίασαν τα την δική μου θέση.
Για τάξη, δικαιοσύνη, δημοκρατία κα πολιτισμό μιλάμε και σε αναφορά με αρχές και κριτήρια τα οποία σε κάθε ευνομούμενο, ορθολογιστικό και πολιτισμένο κράτος θεωρούνται αυτονόητα. Την κοινωνική δικαιοσύνη που ο καθείς μας επιθυμεί την διεκδικεί μόνο όταν η τάξη, η κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη δικαιοσύνη και η κοινωνική ειρήνη είναι διασφαλισμένα.
Κατ’ αρχάς όσον αφορά τα πανεπιστήμια, ας συμφωνήσουμε για κάτι αντικειμενικό: Για αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια κανείς δεν μίλησε. Οι περισσότεροι έλληνες θα αντισταθούν σε κάθε αστυνομοκρατία, δεσποτικό καθεστώς ή ξένο κατακτητή. Αυτό πάντα έκαναν και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν. Το ζητούμενο είναι η διασφάλιση της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας όπως την περιέγραψα στο προηγούμενο μήνυμα και που υποθέτω ότι όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, συνάδελφοι θα συμφωνούν (παραθέτω το μήνυμα πιο κάτω). Το ίδιο ισχύει για την ευρύτερη δημόσια τάξη.
Το πώς θα προστατευτεί το ακαδημαϊκό άσυλο είναι ζήτημα που θα χειριστούν οι πανεπιστημιακές αρχές σε συνεργασία με τα υπόλοιπα όργανα της πολιτείας. Γιατί λοιπόν τόση επιφυλακτικότητα και ενίοτε μεγάλη αντιπάθεια κατά των θεσμών της πολιτείας μας όταν μάλιστα συζητούμε κάτι ξεκάθαρο: Το ποιος είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος και ο πιο νόμιμος τρόπος να προστατευτεί η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία! Εξ αντικειμένου, τον πρώτο λόγο έχουν τα αυτοδιοικούμενα όργανα των πανεπιστημίων. Δεν σημαίνει κατ' ανάγκη να καλέσουν την αστυνομία. Ας προσπαθήσουμε να πληροφορηθούμε, για παράδειγμα, ποια είναι η πρακτική άλλων δημόσιων πανεπιστημίων σε άλλα κράτη.
Πέραν αυτού ζούμε σε μια ευνομούμενη κοινωνία όπου δεν υπάρχουν μαύρα πρόβατα. Είναι εξωφρενικό, για παράδειγμα, όταν κάποιοι πασίδηλα αντιπαθούν τους θεσμούς της πολιτείας μας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις όπως και οι δυνάμεις εσωτερικής ασφάλειας είναι σάρκα από τις σάρκα μας. Οι πρώτες προασπίζονται ότι πολυτιμότερο έχει μια κοινωνία, την συλλογική της ελευθερία. Ο δεύτερες την τάξη, την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη δικαιοσύνη και τις ζωές μας όταν κινδυνεύουν από εγκληματίες. Στα μάτια πολλών εν τούτοις φαντάζουν ως περίπου εχθροί. Γιατί? Δεν είναι μια τέτοια στάση απόλυτος παραλογισμός;
Απόδειξη: Σχολιαστές και αερολόγοι των τηλεοπτικών παραθύρων προδίκαζαν το κατά πόσο θα διωχθούν ή όχι, το κατά πόσο θα γίνει δίκη ή όχι και το κατά πόσο θα εκδοθεί δικαστική απόφαση όσον αφορά τον αστυνομικό που φόνευσε τον νεαρό στα Εξάρχεια. Μας υποβάλλουν υπουλότητες περί συλλογικής ευθύνης όλων των δυνάμεων εσωτερικής ασφάλειας. Χωρίς ούτε ένας!! να πει μια καλή λέξη για τις χιλιάδες αστυνομικούς που διακινδύνευαν την ζωή τους νύκτα-μέρα από επιθέσεις εγκληματιών μασκοφόρων τραμπούκων. Αστυνομικοί που μέρα νύχτα κυριολεκτικά μάχονταν κατά εγκληματικών στοιχείων του πιο βάρβαρου είδους (και ίσως ποδογετούμενα - εμένα πάντως μου θύμιζε πορτοκαλί επανάσταση - οι αγγλομαθείς μπορούν να δουν μια συγκλονιστική ανάλυση για το τι σημαίνει αυτό στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/55SoftPower.htm).
Ας το πούμε με το όνομά του: Οι αστυνομικοί που νύκτα-μέρα φύλασσαν τις περιουσίες των συμπολιτών μας, την ζωή των περαστικών και την δημόσια τάξη είναι ήρωες άξιοι επιβράβευσης και όχι μαύρα πρόβατα.
Μπορεί κάποιος από τους πολλούς κατήγορους να βάλει τον εαυτό του στην θέση ενός αστυνομικού τις τελευταίες μέρες? Δηλαδή δεν άξιζε μια καλή λέξη για αυτούς τους ανθρώπους που βάζουν την ζωή τους σε κίνδυνο για να διασφαλίσουν την τάξη και την δικαιοσύνη που εμείς ορίζουμε!!? Μπορεί ένα ολόκληρο σώμα της κοινωνίας, το αστυνομικό σώμα, να στιγματίζεται επειδή όπως φαίνεται ένας εξ αυτών έκανε ένα φόνο. Ακόμη, μπορεί να μεγαλοποιείται ένα επεισόδιο πυροβολισμών στον αέρα κάποιων αστυνομικών που διέφευγαν δεκάδων μανιασμένων κουκουλοφόρων; (όπως ίσως θα έκαναν οι περισσότεροι κατήγοροί τους αν κανείς απειλήσει την ζωή τους) Δηλαδή: Δεν ενδιαφερόμαστε για τους εγκληματίες και διαμαρτυρόμαστε γιατί οι καταδιωκόμενοι αστυνομικοί πυροβόλησαν στον αέρα για να σωθούν! Έλεος!
Μια από τα ίδια έχουμε κάθε τόσο: Σήμερα, υπάρχει κοινωνική δυσφορία, λένε κάποιοι, και αυτή η δυσφορία δικαιολογεί, δήθεν, το κάψιμο των πόλεών μας και των περιουσιών βιοπαλαιστών και των οικογενειακών επιχειρήσεων (τις κροκοδείλιες αποκηρύξεις των εμπρηστών ας τις απευθύνουν προς πνευματικά υπανάπτυκτους).
Ας πούμε λοιπόν το αυτονόητο: Οι αστυνομικοί είναι έλληνες πολίτες. Οι αστυνομικοί επιφορτίζονται με την δική μας ασφάλεια και την διαφύλαξη του νόμου που εμείς ορίζουμε. Και όταν ένας ή περισσότεροι αστυνομικοί παρανομήσουν θα πρέπει να ελεγχθούν όπως κάθε άλλος εξ ημών αλλά όχι να αποδίδεται συλλογική ευθύνη ή να γίνεται αφορμή για επιθέσεις κατά ενός σημαντικού θεσμού του κράτους (το ίδιο ισχύει για κάθε κράτος ανεξαρτήτως καθεστώτος). Ποιος εξάλλου από τους παραπονιάρηδες των τηλεοπτικών παραθύρων ζήτησε στο παρελθόν καλύτερη εκπαίδευση και καλύτερη μόρφωση των μελών των σωμάτων τάξης;
Ενόσω οι άνθρωποι δεν θα είναι αλτρουιστές, η κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη-δικαιοσύνη και η ευνομία των πολιτισμένων πολιτειών θα διασφαλίζεται με σώματα τάξης. Και πάλιν: Πολλοί συγχέουν την αστυνομοκρατία ενός δεσποτικού καθεστώτος με τα σώματα ασφαλείας ενός ευνομούμενου και δημοκρατικού κράτους.
Θέλω να είμαι απόλυτα σαφής για κάτι πολύ σκληρό αλλά απόλυτα αληθές!! που επιβάλλεται να τονιστεί: Είναι πνευματική ασθένεια να θέλει κανείς να καταστρέψει τον δικό του εθνικό πολιτισμό. Είναι πνευματική ασθένεια να μισεί κανείς υπαρξιακά τα δικά του σώματα ασφαλείας που διασφαλίζουν την εσωτερική τάξη-δικαιοσύνη. Είναι πνευματική ασθένεια να μισεί τους θεσμούς της πολιτείας του. Και είναι πνευματική ασθένεια να μισεί κανείς τα δικά του σώματα εξωτερικής ασφάλειας που διασφαλίζουν την εθνική ανεξαρτησία. Τι είναι, εξάλλου, φασισμός αν δεν είναι η εχθρότητα κατά του πολιτικού πολιτισμού ενός λαού και των θεσμών που του επιτρέπουν να είναι ελεύθερος, να διεξάγει ειρηνικούς κοινωνικούς αγώνες και να ευημερεί!
Μιας και μερικοί συνάδελφοι που απάντησαν στο αρχικό μου μήνυμα καλούν να αναζητήσουμε τα αίτια, επισημαίνω πως τρεις δεκαετίες μετά τις διαδηλώσεις μας κατά της εγκάθετης δεσποτικής Χούντας στην Σόλωνος και στα Πατήσια με αίτημα την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την δημοκρατία διαπιστώνουμε πως μερικοί συμπολίτες μας δεν θέλουν το έθνος μας, δεν θέλουν το κράτος μας και δεν θέλουν τους θεσμούς μας. Αντί να βλέπουν εγκληματίες στους πυρπολητές των Πόλεών αλληθωρίζουν και βλέπουν αγωνιστές της … κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας είναι τουλάχιστον ειλικρινείς για να δηλώσουν ευθαρσώς τι ακριβώς θέλουν.
Πολλοί από αυτούς είναι οι ίδιοι που το 2003-4 έλεγαν πως στο όνομα της «μετά-εθνικής εποχής» (δηλαδή στον κοπανιστό αέρα της νοσηρής φαντασίας τους) έπρεπε να δεχθούμε μετ’ ευχαριστών το φασιστοειδές σχέδιο Αναν. Σχέδιο φασιστικό, σχέδιο ανελεύθερο, σχέδιο αντιδημοκρατικό, σχέδιο βάρβαρο (θεμελιωμένη επιστημονική θέση: βλ. http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm, ανάλυση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας που κανένας ανανιστής δεν είχε την επιστημονική εντιμότητα να πει mea culpa ή να επιχειρήσει να την αντικρούσει στοιχειωδώς). Πολλοί από αυτούς είναι οι ίδιοι που γέμισαν λίστες ντροπής υπέρ της πλεκτάνης που θα έθρεφε το διεθνοφασιστικό θηρίο: τους άγγλους αποικιοκράτες, τους αμερικανούς νέο- συντηρητικούς και τους στρατοκράτες της Άγκυρας. Και όλα αυτά στο όνομα μεταμοντέρνων δήθεν «προοδευτικών» ιδεολογημάτων που παθαίνοντας παράκρουση προβλέπουν την άμεσα επερχόμενη παγκόσμια ενότητα. Οι ίδιοι περίπου «συνωστισμένοι» στις ίδιες περίπου λίστες στήριξαν τις ανεκδοτολογικές αποδομητικές ιστοριογραφίες.
Σίγουρα, οι περισσότεροι συμπολίτες μας είναι καλόπιστοι. Όμως, ένα μεγάλο μεταμοντέρνο πέπλο που αποδυναμώνει και ροκανίζει τα πνευματικά θεμέλια της κοινωνίας πλανάται πάνω από τις πόλεις μας (βλ. αναφορές και στο πρώτο μου μήνυμα που αναρτήθηκε αναθεωρημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/73επικαιρασχολια.htm). Πολλοί έλληνες πλέον επί δεκαετίες έχουν υποστεί πνευματικά βασανιστήρια από ξενόφερτες ιδεολογίες, ιδεολογήματα και θεωρήματα που πάντοτε εξυπηρετούν ηγεμονικούς σκοπούς. Ούτε οι πρώτοι είναι που το έπαθαν ούτε θα είναι οι τελευταίοι. Περισσότερη ανάλυση σε επερχόμενη μονογραφία ακαδημαϊκής υφής για το ζήτημα του μεταμοντερνισμού που ροκανίζει τα κοινωνικοπολιτικά θεμέλια στην Ευρώπη, στην Ευρώπη και ευρύτερα.
Π. Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr
-------------------------------------------------------------------------
-----Original Message-----
From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG]
On Behalf Of Ifestos
Sent: Tuesday, December 09, 2008 5:10 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Re: On Athens's Riots and the Killing of the Young Boy
Επιτρέψτε μου να καταχραστώ του χώρου για ακόμη μια παρέμβαση με αφορμή σχόλια για το άσυλο.
Πρώτον, δεν πρόσεξα να έχει κανείς εισηγηθεί την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου. Πανεπιστημιακό άσυλο είναι το δικαίωμα των φοιτητών και των καθηγητών να συναθροίζονται ανεμπόδιστα στους χώρους του πανεπιστημίου, να διαλογίζονται ανεμπόδιστα και συζητούν, να ερευνούν, να γράφουν, να διδάσκουν και να διδάσκονται, να συνεδριάζουν, να ψηφίζουν τα όργανά τους και να απολαμβάνουν την άσκηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας χωρίς απειλές χρήσης βίας ή χρήση βίας. Κανείς επίσης να μην καταστρέφει τα γραφεία τους, τους χώρους διδασκαλίας και τον τεχνολογικό εξοπλισμό. Αυτά θα πρέπει να προστατευτούν και όχι κάποιο ανύπαρκτο σε πολιτισμένες κοινωνίας δήθεν δικαίωμα παραβίασης όλων αυτών των αγαθών. Αυτό είναι ένα θλιβερό προνόμιο μοναδικά ελληνικό που δεν παραβιάζει μόνο την ακαδημαϊκή μας ελευθερία αλλά και την ελευθερία μας εν γένει. "Δημοκρατική χώρα" σημαίνει να προστατεύεται τόσο η ακαδημαϊκή ελευθερία, όσο και η ελευθερία εν γένει, κατά βάρβαρων συμπεριφορών και πράξεων, δηλαδή, κατά άσκησης μη νομιμοποιημένης βίας. Τα περιθώρια της νομιμοποιημένης βίας εξάλλου, τα προσδιορίζει όχι ο καθείς σύμφωνα με την βούλησή του αλλά η πολιτική διεργασία στην οποία όλοι συμμετέχουμε ή πρέπει να συμμετέχουμε ως πολίτες. Ανεξαρτήτως πολιτικής τυπολογίας, εξάλλου, πουθενά και σε καμιά ευνομούμενη χώρα του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος δεν υπάρχουν νησίδες βαρβαρότητας.
Δεύτερον, η ίδια προβληματική ισχύει για τις ασφαλιστικές, τις περιουσίες και τις λιγότερο ή περισσότερο αιμοσταγείς τράπεζες. Αυτά τα ζητήματα και πολλά άλλα που αφορούν τον δημόσιο βίο οποιουδήποτε κράτους -καπιταλιστικού, κομμουνιστικού, αρχαίου, σύγχρονου ή μελλοντικού- δεν μπορούν να οροθετούνται και να οριοθετούνται από βίαιους μασκοφόρους που λεηλατούν και πυρπολούν. Δεν οροθετούνται και οριοθετούνται δικαιακά, επίσης, από γνώμες που αφορούν την προσωπική φιλοσοφική προαίρεση του καθενός. Οι γνώμες κατατίθενται στην πολιτική τράπεζα και παλεύουμε πολιτικά όχι στην βάση της ωμής, απρόκλητης και αθέμιτης ισχύος. Πολιτικός πολιτισμός σημαίνει κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη δικαιοσύνη και όχι αναρχία και κατανομή πόρων που στηρίζεται στην κοινωνικά ανεξέλεγκτη βία.
Εκτός, όπως έγραψα στο προηγούμενο μήνυμά μου, και αν συγχέουμε την ασέβεια απέναντι στους νόμους της πολιτείας με την έννοια της επανάστασης. Επανάσταση υπάρχει όταν η πατρίδα κατακτήθηκε από ξένους εισβολής ή όταν εγκάθετοι κατεξουσιάζουν δεσποτικά. Αν κανείς βλέπει λόγους για επανάσταση ας τους εξηγήσει. Και επανάσταση δεν κάνουν όσοι μασκοφόροι σπάζουν και πυρπολούν οικογενειακές επιχειρήσεις στο κέντρο των Πόλεων (μας).
Π. Ήφαιστος - P. Ifestos
www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παραθέτω αυτούσιο μήνυμα που έστειλα σε χιλιάδες συναδέλφους ηλεκτρονικής λίστας συζητήσεων
Τo: 'Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum'
8.12.2008
Subject: μεταψυχροπολεμικός αριστερο-δεξιο-αναρχο-σοσιαλο-κεντρωο-μεταμοντέρνος
ιδεολογικός χυλός και το κάψιμο των πόλεών μας
Αγαπητοί,
Θα θυμάστε ότι πριν λίγο καιρό σας είχα στείλει το σημείωμά μου για την Βαρβαρική εισβολή στα Πανεπιστήμια: "είναι και αυτοί μια κάποια λύση». (http://www.ifestosedu.gr/87ΒαρβαρικήΕισβολή.htm). Σήμερα το φαινόμενο προεκτείνετε πανελλαδικά σ’ ένα παραλογισμό ευρύτερης πλέον πανελλαδικής κλίμακας. Καλά θα κάνουμε να δούμε τα αντικειμενικά γεγονότα που για κάποιους περίεργους λόγους όπως φαίνεται ελάχιστοι βλέπουν:
1) Είχαμε ένα φόνο για το οποίο σε κάθε ευνομούμενο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αρμόδια είναι η δικαιοσύνη για να αποφανθεί κατά πόσο οφείλεται σε εγκληματική πρόθεση, αμέλεια, αδεξιότητα ή όπως άλλοι συνάδελφοι υπαινίχθηκαν σε έλλειμμα επαγγελματισμού που σε κάθε περίπτωση στο επίπεδο της πολιτείας στην Ελλάδα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
2) Ο φόνος αυτός γίνεται αιτία μιας ανεύθυνης αντιπολιτευτικής δημαγωγίας που γενικεύει ασύστολα με άλματα ντροπιαστικά για την ανθρώπινη νοημοσύνη και την στοιχειώδη ανθρώπινη λογική, αλλά και μιας εξίσου ανεύθυνης κυβερνητικής εξουσίας που αντί να βάλει τα πράγματα στην θέση της αντιδιαστέλλοντας τον φόνο από την ανάγκη ευνομίας έντρομη αφήνει τους βαρβάρους να καταστρέψουν την οικονομική ζωή των πόλεων, να καταστρέψουν την περιουσία βιοπαλαιστών της ζωής που στήνουν μια οικογενειακή επιχείρηση και να απειλούν τους φιλειρηνικούς πολίτες των πόλεών μας. Όλοι μαζί ντροπιαστικά και προσβλητικά για την μνήμη του φονευμένου νέου μας ρίχνουν ένα δρακρύβρεχτο πέπλο για να επισκιάσουν τα ιδεολογικοπολιτικά βέλη που όλοι ρίχνουν εναντίον όλων. Για να επισκιάσουν έτσι την πραγματική τους έγνοια: Ποιος θα συνεχίσει να λυμαίνεται τον πολιτειακό πλούτο, δηλαδή τον κόπο μας.
3) Για να σταθώ στο τελευταίο, προσβάλλεται η αισθητική μας όταν παρακολουθούμε διαλόγους πολιτικών, ύπουλες πολιτικές στοχεύσεις σχολιαστών κατά τα άλλα ταγμένων και ορκισμένων σε άρθρα δεοντολογικής πίστης για την δημόσια πληροφόρηση και ακόμη πιο ύπουλες ιδεολογικοποιήσεις του φόνου για να περάσουν δήθεν «προοδευτικά» μηνύματα τα οποία θρέφουν τους βάρβαρους που ισοπεδώνουν την πόλη μας.
4) Την ίδια στιγμή η δημόσια σφαίρα αποστειρώθηκε από μεγάλα ζητήματα της εθνικής μας ζωής: Το μακεδονικό, τις τουρκικές προκλήσεις στην Θράκη, το ρεζίλι στο Καστελόριζο που παρουσιάστηκε ως περίπου εθνικός θρίαμβος και τον πολύ τωρινό!! ναυτικό αποκλεισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας που προδικάζει την μελλοντική ιδιοκτησία ενός τεράστιου όπως γράφτηκε υποθαλάσσιου πλούτου που βρίσκεται στον βυθό της περιοχής που εκτείνεται από την νότια Κύπρο μέχρι το Αιγαίο. Ποιος δίνει στους σημερινούς κατόχους της εξουσίας να αφήνουν να χάνεται αυτό που το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες δίνει στην Ελλάδα και στην Κυπριακή Δημοκρατία!
5) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, ευαγή ιδρύματα που χρηματοδοτούν κερδοσκόποι και έξωθεν «υπηρεσίες» συνεχίζουν τις επιστημονικά μακάβριες προπαγανδιστικές δραστηριότητες που αποπροσανατολίζουν την Ελλάδα από μια ορθολογιστική διπλωματία και την σέρνουν από τον ένα καταστροφικό κατευνασμό στον άλλο. Αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο αλλά δύο τουλάχιστον δεκαετιών και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Πολλά επέρχονται. Εμείς θα τα αποτυπώσουμε σε επερχόμενες δημοσιεύσεις. Τι σημασία έχει όμως όταν οι ενδιαφερόμενοι δεν τα βλέπουν την στιγμή που πρέπει!
Δεν θα επεκταθώ εδώ για τα αίτια. Λέω μόνο ότι ευθύνονται οι ξενόφερτες ιδεολογίες που από καιρό ροκανίζουν τον ελληνικό κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο και των οποίων η λογική κατάληξη είναι ο μεταμοντέρνος κατήφορος προς το απόλυτο μηδέν, την αναρχία και το χάος. Μεταξύ άλλων είναι:
i) Τα αδιέξοδα φιλελεύθερα και μαρξιστικά υλιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα. Στις μέρες μας συγκλίνουν για φτιάχνουν ένα ελάχιστα θρεπτικό μεταμοντέρνο χυλό που απονευρώνει την ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά συσκοτίζουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η δική μας κοινωνική δικαιοσύνη είναι ζήτημα των δικών μας κοσμοθεωριών, των δικών μας ηθικοκανονιστικών επιταγών και των δικών μας ιστορικών συνθηκών (και κανενός άλλου στην υπόλοιπη οικουμένη ή στο σύμπαν)
ii) Τα εν γένει αντιπνευματικά ιδεολογήματα που θρέφουν μια αντίληψη της δημόσιας σφαίρας που ροκανίζει τον συλλογικό μας ορθολογισμό και που επηρεάζει δραστικά τις έσχατες αλήθειες κάθε βιώσιμης κοινωνίας για το πώς διαμορφώνονται το Πολιτικό, οι ιεραρχίες, τα συλλογικά νοήματα, η δικαιοσύνη και οι ηθικοκανονιστικές δομές.
iii) Η ιδεολογική χρήση της ιστορίας η οποία αφού έκτισε επίπλαστες «κρατικές-εθνικές» κατασκευές στην Δύση, αντεστραμμένη τώρα αποδομεί όχι μόνο τα δικά της τέρατα αλλά και όποια πολιτεία δεν τις έχει ανάγκη, για παράδειγμα, ιστορικά έθνη όπως το δικό μας και άλλων ανατολικών κοινωνιών. Μια τηλεσκοπική επισήμανση: η ιστορική ατυχία της Δύσης εξερχόμενη της φεουδαρχίας να μην διαθέτει έθνος και αυτή η ανορθολογική αντίληψη αναζήτηση τεχνητής εθνικής κατασκευής είναι που οδήγησε στις εθνοκαθάρσεις, στις γενοκτονίες και στους παγκόσμιους πολέμους. Πολλές κοινωνίες δεν είχαν και δεν έχουν ανάγκη τέτοιων στρεβλώσεων. Η ξενοκρατία εδώ όμως συσκοτίζει αυτό το γεγονός με ύστερο παράδειγμα την ανεκδοτολογική ιστοριογραφία που ειδικεύεται στους «συνωστισμούς» και στις αποδομήσεις.
iv) Οι συμπαρομαρτούσες «κριτικές» κονστρουκτιβιστικές ασυναρτησίες περί «πατριωτισμού του συντάγματος» που υπονομεύουν την πραγματική κοινωνικοπολιτική συνοχή και δημιουργούν ψευδείς ή επίπλαστες συνειδήσεις.
v) Το ροκάνισμα της κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης τάξης και δικαιοσύνης στο όνομα της μιας ή της άλλης οικουμενικής δήθεν δικαιοσύνης ως και να υπάρχει παγκόσμια κοινωνία και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να την προσδιορίσει.
vi) Η υπονόμευση των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και των κρατοκεντρικών θεμελίων της διεθνούς οργάνωσης με προπαγανδισμό των ηγεμονικών αξιώσεων που τις δύο τελευταίες δεκαετίες αιτιολογούσαν το γεωπολιτικό πλιάτσικο. Καλά θα κάνουμε να θυμηθούμε τους ημέτερους κράχτες των επεμβάσεων για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τις συμπαρομαρτούντες επεμβάσεις. Ο Παναγιώτης Κονδύλης εύστοχα έγραψε «όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς προπαγανδίζουν οι αφελείς». Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές τις επεμβάσεις και την ιστοριογραφική/κοσμοθεωρητική αποδόμηση καθώς και φασιστοειδή σχέδια όπως αυτό του Αναν για το κυπριακό τα έθρεψαν όπως ήδη γράψαμε ένας μεταψυχροπολεμικός αριστερο-δεξιο-αναρχο-σοσιαλο-κεντρωο-μεταμοντέρνος ιδεολογικός χυλός τον οποίο διόλου τυχαία χρηματοδοτούσε ένα ευρύ φάσμα διεθνικών και αδιαφανών δρώντων που εκτεινόταν από τον κερδοσκόπο μεγαλοαπατεώνα Σόρος μέχρι τις αμερικανικές «υπηρεσίες» και τα διάσπαρτα «ινστιτούτα» τους.
Όλα τα πιο πάνω ανορθολογικά και παράλογα είναι που εισρέουν στα μυαλά των παιδιών τα οποία δεν αντιλαμβάνονται πως ένας φόνος δεν δικαιολογεί να κάψουν την Πόλη μας!
Γιατί όμως να το καταλάβουν οι έφηβοι όταν δεν το κατάλαβαν όλοι αυτοί που αυτές τις μέρες παρελαύνουν στις τηλεοράσεις κάνοντας ιδεολογικά κηρύγματα αντί να καλέσουν να διασφαλιστεί η κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη ελληνική τάξη και δικαιοσύνη. Ποιος να δείξει πραγματική πίστη και νομιμοφροσύνη σε αυτό τον τόπο, όμως, όταν τα πνευματικά σωθικά πολλών έχουν μακρόχρονα διαβρωθεί από αδιέξοδες ιδεολογίες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης και από εγκάθετα ιδρύματα των ηγεμονικών αξιώσεων!
Για να παραφράσω και να αντιστρέψω τον Αριστοτέλη, «ένας αναληθής κατ’ αλήθειαν βίος που αναζητεί μια φανταστική παγκόσμια κατασκευή, οδηγείται σ’ ένα ψευδή και στρεβλό τρόπο ζωής ο οποίος ούτε την εσωτερική τάξη-δικαιοσύνη διασφαλίζει ούτε για την εθνική ανεξαρτησία νοιάζεται».
Τα παιδιά έτσι δασκάλους έχουν έτσι, αναμενόμενα, αυτά πράττουν. Ραγδαία τις δύο τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα χάνει τα νοήματά της, τις ιεραρχίες της και τους κοσμοθεωρητικους της προσανατολισμούς.
Ολοένα και περισσότερο την καλύπτει ένας μεταμοντέρνος χυλός που την ροκανίζει και την εκμηδενίζει.
Ένα σοβαρό ερώτημα βεβαίως είναι: Ποιος χαίρεται και ποιος λυπάται, ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από αυτό τον πασίδηλο εκμηδενισμό του νεοελληνικού κράτους;
Π. Ήφαιστος, www.ifestosedu.gr
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Σημείωση Π. Ήφ. Κάθε τόσο έρχονται στην δημοσιότητα στοιχεία για τις διαβρώσεις της κοινωνίας και των διανοουμένων μας. Με τα δικά μου ακαδημαϊκά κριτήρια χρηματισμοί οποιουδήποτε είδους από σόρους και "υπηρεσίες" ατιμάζουν. Όπως και όλα τα προηγούμενα σε παραπλήσιες σελίδες τα αφιερώνω σε όσους θεωρούν "ζήτημα ακαδημαϊκής συνείδησης" να ατιμάζεται ο επιστήμονας με αυτές τις εξευτελιστικές και υποτιμητικές χρηματοδοτήσεις. Είναι και γελοίοι, είναι και μακάβριοι, είναι και πολλά άλλα, όσοι ανεξαρτήτως εθνικότητας χρηματίζονται επί υποθέσεων που θίγουν βαθύτατα τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Και μια πληροφορία: μαθαίνω ότι επέρχονται πολλά ακόμη ...
30.11.2008 Οι ΗΠΑ ομολογούν χρηματισμό
Επίσημο έγγραφο με υπογραφή Κλόσον αναφέρεται στα... στόματα των ΗΠΑ για το σχέδιο Ανάν
Το Έθνος 30.11.2008 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&tag=8400&pubid=1930781
Tο Στέιτ Ντιπάρτμεντ δημιούργησε ειδικό ταμείο στην
αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας, το οποίο ασχολείται με «ευαίσθητες πολιτικές
δραστηριότητες» στην Κύπρο και ελέγχεται από τον εκάστοτε πρέσβη.
Τα τελευταία χρόνια επενδύονταν ετησίως 15 εκ. δολ.
για την υποστήριξη 4 προγραμμάτων απευθείας από την αμερικανική πρεσβεία.
Με το πρόγραμμα Bi-Communal Support Program, οι Αμερικανοί μπορούν να ασχοληθούν
με «ευαίσθητες πολιτικές δραστηριότητες» ελεγχόμενες απευθείας από τον εκάστοτε
πρέσβη.
Πρόκειται για το Bi-Communal Support Program (BSP), που συνήθως παρουσιάζεται από τους Αμερικανούς διπλωμάτες και τους δημοσιογράφους που τους εξυπηρετούν, ως ένα αθώο πρόγραμμα, το οποίο υποτίθεται πως έχει σχέση με την Παιδεία, την επαγγελματική ανάπτυξη και την εκπαίδευση (νέων) ηγετών. Αντίθετα απ ό,τι παρουσιάζεται, το πρόγραμμα αυτό χρησιμοποιείται ως εργαλείο επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η αποκάλυψη περιέχεται σε αμερικανικό έγγραφο που χαρακτηρίζεται «ευαίσθητο» (sensitive) και υπογράφεται από τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Μάικλ Κλόσον, ο οποίος αναμείχθηκε, με απαράδεκτο και αντιδιπλωματικό τρόπο, στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Κύπρου, προκαλώντας απανωτά διαβήματα της κυπριακής κυβέρνησης προς τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ο κ. Κλόσον, που ηγήθηκε μίας αποτυχημένης προσπάθειας απαξίωσης Ελληνοκύπριων πολιτικών και δημοσιογράφων, αναφέρει στο συγκεκριμένο τηλεγράφημα, ημερομηνίας 27 Μαϊου 2003, σχεδόν 11 μήνες πριν από το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες τοποθετούν τα χρήματά τους εκεί που είναι το στόμα τους», τονίζοντας πως η οικονομική ενίσχυση (μέσω διαφόρων γνωστών και άγνωστων προγραμμάτων) «προσφέρει στην Αμερική ένα ποικίλο, ευέλικτο και περιεκτικό σετ εργαλείων με το οποίο θα προσεγγίσει Κύπριους οι οποίοι έχουν επιρροή για την επίτευξη πολιτικής διευθέτησης».
Στέλνουν
μήνυμα
Ο κ. Κλόσον δημιούργησε και ένα άλλο Ταμείο, μέσω του οποίου έκλεινε συμβόλαια (contracts)
με πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το έγγραφο είναι το μοναδικό -από τα εκατοντάδες που εξασφάλισαν ερευνητές και δημοσιογράφοι- το οποίο παραδόθηκε αυτούσιο, αν και δόθηκε -την ίδια ημέρα- και λογοκριμένο. Πιστεύεται ότι δημοσιοποιήθηκε λόγω λανθασμένων χειρισμών κατά τη διαδικασία λογοκρισίας από Αμερικανούς διπλωμάτες, αν και δεν αποκλείεται με την ενέργειά τους αυτή να προειδοποιούν εμμέσως Κύπριους πολιτικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους.
«Ψαλίδι».Τα υπόλοιπα έγγραφα παραποιήθηκαν από «το ψαλίδι των λογοκριτών», ανάμεσά τους πρώην και νυν πρεσβευτές των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι υπηρέτησαν στην Αθήνα και τη Λευκωσία σε εποχές κρίσιμες για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Λίγες ημέρες πριν παραδοθούν τα έγγραφα, που εξασφαλίστηκαν με απόλυτα νόμιμο τρόπο, οι πρέσβεις Τόμας Μίλερ, Τσαρλς Ρις, Μάικλ Κλόσον και Ρόναλντ Σλίκερ, κατά παράβαση κάθε ηθικής, αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη δημοσιοποίηση των εγγράφων, τα οποία στη διάρκεια της θητείας τους τα «έκοψαν και τα έραψαν» για να καλύψουν τις δραστηριότητες και την ανάμειξή τους στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου.
Τα έγγραφα που υπέστησαν άγρια λογοκρισία αφορούν την υπόθεση των Ιμίων, την ελληνική εσωτερική τρομοκρατία και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το Σκοπιανό, το σχέδιο Ανάν και τις άνευ προηγουμένου απειλές που εκτοξεύτηκαν εναντίον Κύπριων πολιτικών, τις συναντήσεις των Ελλήνων και Κύπριων υπουργών Εξωτερικών με τον Κόλιν Πάουελ και την Κοντολίζα Ράις, και τις συνεννοήσεις του Αμερικανού πρώην υπουργού με τον Αμπντουλάχ Γκιούλ για θέματα όπως το Κυπριακό και ο πόλεμος στο Ιράκ.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Ο Φιλελεύθερος 30.11.2008 http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=552&id=593077
Αποκαλυπτικό έγγραφο που υπογράφει ο πρώην πρέσβης στη Λευκωσία
Ταμείο για «ευαίσθητες δραστηριότητες»
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ANTAΠΟΚΡΙΣΗ ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δημιούργησε ειδικό ταμείο στην Αμερικανική Πρεσβεία της Λευκωσίας, το οποίο ασχολείται με «ευαίσθητες πολιτικές δραστηριότητες» στην Κύπρο και ελέγχεται από τον εκάστοτε πρέσβη. Πρόκειται για το Bi-Communal Support Program (BSP), που συνήθως παρουσιάζεται από τους Αμερικανούς διπλωμάτες και τους δημοσιογράφους που τους εξυπηρετούν, ως ένα αθώο πρόγραμμα, το οποίο υποτίθεται έχει σχέση με την παιδεία, την επαγγελματική ανάπτυξη και την εκπαίδευση (νέων) ηγετών. Αντίθετα απ' ό,τι παρουσιάζεται, το πρόγραμμα αυτό χρησιμοποιείται ως εργαλείο επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η αποκάλυψη, περιέχεται σε αμερικανικό έγγραφο, που χαρακτηρίζεται «ευαίσθητο» (sensitive) και υπογράφεται από τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία, Μάικλ Κλόσσον, ο οποίος αναμείχθηκε με απαράδεκτο και αντιδιπλωματικό τρόπο, στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Κύπρου, προκαλώντας απανωτά διαβήματα της κυπριακής κυβέρνησης προς τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο κ. Κλόσσον, που ηγήθηκε μίας αποτυχημένης προσπάθειας απαξίωσης Ελληνοκυπρίων πολιτικών και δημοσιογράφων, αναφέρει στο συγκεκριμένο τηλεγράφημα, ημερομηνίας 27 Μαΐου 2003, σχεδόν 11 μήνες πριν το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες τοποθετούν τα χρήματά τους εκεί που είναι το στόμα τους», τονίζοντας πως η οικονομική ενίσχυση (μέσω διαφόρων γνωστών και άγνωστων προγραμμάτων) «προσφέρει στην Αμερική ένα ποικίλο, ευέλικτο και περιεκτικό σετ εργαλείων με το οποίο θα προσεγγίσει Κύπριους οι οποίοι έχουν επιρροή για την επίτευξη πολιτικής διευθέτησης». Ο κ. Κλόσσον δημιούργησε και ένα άλλο ταμείο, μέσω του οποίου έκλεινε συμβόλαια (contracts) με πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το έγγραφο είναι το μοναδικό -από τα εκατοντάδες που εξασφάλισαν ερευνητές και δημοσιογράφοι- το οποίο παραδόθηκε αυτούσιο, αν και δόθηκε -την ίδια ημέρα- και λογοκριμένο. Πιστεύεται ότι δημοσιοποιήθηκε λόγω λανθασμένων χειρισμών κατά τη διαδικασία λογοκρισίας από Αμερικανούς διπλωμάτες, αν και δεν αποκλείεται με την ενέργειά τους αυτή, να προειδοποιούν εμμέσως Κύπριους πολιτικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους. Τα υπόλοιπα έγγραφα παραποιήθηκαν από «το ψαλίδι των λογοκριτών», ανάμεσά τους πρώην και νυν πρεσβευτές των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι υπηρέτησαν στην Αθήνα και τη Λευκωσία σε εποχές κρίσιμες για την Ελλάδα και την Κύπρο. Λίγες ημέρες πριν παραδοθούν τα έγγραφα, που εξασφαλίστηκαν με απόλυτα νόμιμο τρόπο, οι πρέσβεις Τόμας Μίλερ, Τσαρλς Ρις, Μάικλ Κλόσσον και Ρόναλντ Σλίκερ, κατά παράβαση κάθε ηθικής, αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη δημοσιοποίηση των εγγράφων, τα οποία στην διάρκεια της θητείας τους τα «έκοψαν και τα έρραψαν» για να καλύψουν τις δραστηριότητες και την ανάμειξή τους στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα έγγραφα που υπέστησαν άγρια λογοκρισία, αφορούν το σχέδιο Ανάν και τις άνευ προηγουμένου απειλές που εκτοξεύθηκαν εναντίον Κυπρίων πολιτικών, την υπόθεση των Ιμίων, την ελληνική εσωτερική τρομοκρατία, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το Σκοπιανό, τις συναντήσεις των Ελλήνων και Κυπρίων υπουργών Εξωτερικών με τον Κόλιν Πάουελ και την Κοντολίζα Ράις, και τις συνεννοήσεις του Αμερικανού πρώην υπουργού με τον Αμπντουλάχ Γκιουλ, για θέματα όπως το Κυπριακό και ο πόλεμος στο Ιράκ. Μία συνομιλία του κ. Πάουελ, με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Ιακώβου, κατά την οποία λέχθηκαν και «βαριές» κουβέντες, παραδόθηκε λογοκριμένη. Μόλις διαπιστώθηκε η λογοκρισία, υποβλήθηκαν εφέσεις στα αρμόδια τμήματα, οι οποίες αναμένεται να εξεταστούν τις επόμενες εβδομάδες. Πιστεύεται, όπως συνέβη σε άλλες παρόμοιες υποθέσεις, πως αρκετά από τα έγγραφα θα καταστούν αναγνώσιμα, αφού αφαιρεθούν τα ονόματα των συνομιλητών των Αμερικανών αξιωματούχων. Συγκεκριμένα, ο κ. Κλόσσον, που ευθύνεται για την αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής αναφορικά με το σχέδιο Ανάν, έχει αναδειχθεί σε πρωταθλητή των λογοκριτών, αφού υπάρχει το όνομά του, στην πλειοψηφία των εγγράφων. Ο Αμερικανός πρέσβης προσπάθησε να εξαφανίσει κάθε στοιχείο των συναντήσεων και των συζητήσεων του με Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους πολιτικούς, δημοσιογράφους και παράγοντες της οικονομικής ζωής, οι οποίοι είχαν υποστηρίξει τις αμερικανικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες για διευθέτηση του Κυπριακού, μέσω του αντιδημοκρατικού σχεδίου Ανάν. Παραδοχή με ερωτηματικά για ευαίσθητες δραστηριότητες Παρ' όλα αυτά, αφήνει ίχνη, σε τηλεγράφημα που απέστειλε στον τότε υπουργό Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, που οδηγούν τους ερευνητές σε λογικά συμπεράσματα, καθώς χωρίς ντροπή παραδέχεται ότι στην Αμερικανική Πρεσβεία της Λευκωσίας δημιουργήθηκε ταμείο με αρμοδιότητα «ευαίσθητες πολιτικές δραστηριότητες». Η παραδοχή του προκαλεί πολλά ερωτηματικά, καθώς σε άλλες περιπτώσεις χωρών της Λατινικής Αμερικής, παρόμοια ταμεία χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγορά πολιτικών και άλλων παραγόντων της δημόσιας και οικονομικής ζωής. Η δημοσιοποίηση των εγγράφων, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από τη συγγραφή τους, χαρακτηρίστηκε ύποπτη, σε μία περίοδο όπου οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό κρέμονται από μία κλωστή και οι Αμερικανοί, σε περίπτωση νέου δημοψηφίσματος, θα χρειαστεί να στηριχθούν στους ίδιους ανθρώπους, που τους υποστήριξαν το 2004, ιδιαίτερα τα στελέχη και τους οπαδούς του Δημοκρατικού Συναγερμού.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο αυτοευνουχισμός του ακαδημαϊκού ασύλου στην ... Ισπανία
Σε διπλανή σελίδα άρχισε η ανάρτηση ανάλυσης για την θαυμαστή ζούγκλα των κοινωνικών επιστημών με ακαδημαϊκές αξιώσεις. Άρχισα με την παράθεση επιφυλλίδας του Χρήστου Γιανναρά που με μαθηματική ακρίβεια και ευστοχία στηλίτευσε φωτογραφίζοντας γνωστές τσαρλατανιές και αυτοευνουχισμένους τσαρλατάνους. Θα ακολουθήσουν πολλά και όχι μόνο δικτυακά.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
26.11.2008. Είναι και βλαμμένοι...
Είναι οι ίδιοι που έγραφα τις προηγούμενες μέρες. Εκπαιδευμένοι να κρύβουν βρώμικες σκέψεις πίσω από μειδιάματα, υπολότητες πίσω από διπλωματικές ψευτο-ευγένειες, συμβατικές αναγνωρίσεις και ακόμη πιο ύπουλες πνευματικές δηλητηριάσεις που κρύβουν πίσω από ποικίλες συμβατικές αναγνωρίσεις. Ευδοκιμούν σε πολιτικά και πνευματικά ελλειμματικές κοινωνίες, είναι τα μικρόβια που αναπτύσσονται πάνω σε κάθε νεκρό ή ημιθανές σώμα. Οργιάζουν και ασχημονούν, αλληλοκατηγορούνται και αλληλοθάβονται συνάμα όλοι μαζί στρεφόμενοι κατά όποιου δεν τους μοιάζει στο μακάβριο μυαλό τους. Σκοπός της ζωής τους είναι διαφορετικός από τους «απλούς» ανθρώπους. Οι απλοί άνθρωποι ποθούν ηρεμία, ασφάλεια, τάξη, δικαιοσύνη, ισονομία, ισότητα ευκαιριών, ευημερία και ελευθερία να απολαμβάνουν την ατομική και εθνική ετερότητά τους. Αυτοί θέλουν να είναι ηγέτες χωρίς να το αξίζουν. Ποθούν αναίτια σύγκρουση, εκδουλεύσεις σε όσους θέλουν να βλάψουν την πατρίδα στην οποία ανήκουν και στρέφονται κατά όποιου την αγαπά. Διολισθαίνοντας προς τον Άδη –όλοι προς τα εκεί πάμε, κάτι το αμείλικτα σίγουρο– και ποτέ δεν το σκέφτονται. Φθάνουν πολύ κοντά στον Άδη, ή έστω μερικά χρονάκια, και αντί να ηρεμήσουν γίνονται πιο επιθετικοί, βρικολακιάζουν εν ζωή! Τίποτα δεν κατάλαβαν, τίποτα δεν θα καταλάβουν. Η ψυχή τους γεννά μόνο μίσος, κακεντρέχεια, επιθετικότητα, όλα κρυμμένα πίσω από ψεύτικα παγωμένα χαμόγελα. Μέχρι το τέλος. Οι κακόμοιροι και δύσμοιροι. Μια ζωή την έχουνε και αυτή μέχρι το τέλος της πορείας την βρωμίζουν. Οι άλλοι τι φταίνε. Δυστυχώς έτσι ήταν ο κόσμος, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Γι' αυτό και σε κάθε κοινωνία και μέχρι να φθάσουμε στην "ιδεατή πολιτεία" η αναμέτρηση με τα βαρίδια αυτής της γης πρέπει να είναι ανένδοτη και ασυμβίβαστη.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
24.11.2008. Είναι και μακάβριοι ...
Χθες έγραφα για τα περίεργα όντα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και διερωτήθηκα αν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα σε άλλες χώρες. Σήμερα τυχαία συνάντησα ένα. Υποχρεώθηκα να του μιλήσω επειδή βρέθηκα μαζί με άλλους. Συχνά, ανάγκες πολιτισμένων διαπροσωπικών σχέσεων σε αναγκάζουν να μιλήσεις και με τον επίγειο διάβολο. Τι το ήθελα όμως. Ξέρασε βρωμιές ο άθλιος μιλώντας χαιρέκακα για τον πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσο Παπαδόπουλο που βρίσκεται στην εντατική. Φαινόταν έτοιμος να ανοίξει και σαμπάνια αν πεθάνει ο Τάσσος. Τι αίσχος. Το παίζουν "προοδευτικοί", "αριστεροί", "κοσμοπολίτες" και άλλα τέτοια κουραστικά και ανόητα. Στο βάθος κρύβουν ότι χειρότερο ενσαρκώνουν τα επίγεια όντα. Ομολογώ ότι όταν έφυγε σκέφτηκα να καλέσω την υπηρεσία καθαρισμού του αέρα από ρυπάνσεις τέτοιων χυδαίων υποκειμένων. Δεν λέω παρασύρθηκαν πολλοί το 2004 και υποστήριξαν το σχέδιο Αναν, οι περισσότεροι γιατί πείστηκαν από την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση. Αλλά υποκείμενα όπως αυτά το έκαναν γιατί ήξεραν πως ήταν αντιδημοκρατικό, ανελεύθερο και φασιστικό. Αυτά πιστεύουν και αυτά υποστήριξαν. Προτείνω, στους άθλιους, αν αύριο πεθάνει να πάνε πάνω από τον τάφο του, να μεθύσουν, να φωνάξουν και να χορέψουν. Έτσι θα εκφράσουν τον εμπαθή και κακεντρεχή εαυτό τους.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
23.11.2008. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, τέλος πάντων!
Κουνιόταν το σκάφος σήμερα από τους νότιους άνεμους που πιο κάτω στο Αιγαίο ήταν ισχυρότεροι αλλά Φουσκοθαλασσιά μας έπιανε για καλά. Πριν "κτυπήσει" το εννέα κιλών μαγιάτικο ρέμβαζα τα νησάκια και σκεφτόμουν κάποια άτομα που συνάντησα τις τελευταίες μέρες και κάποια άλλα των οποίων τα κείμενα διάβασα τυχαία σε κάποια έντυπα και σε κάποια ηλεκτρονικά μηνύματα (οι τελευταίοι είναι κύπριοι "αριστερονεοφιλελεύθεροι"). Τι άνθρωποι να είναι αυτοί τέλος πάντων; Λες τέτοιο είδος, τέτοιο ποιόν ανθρώπου να γεννά μόνο αυτός τόπος; Που φτάνουν οι ρίζες της νοοτροπίας τους; Στους γενίτσαρους; Στους Φαναριώτες; στους μηδίζοντες; Στους Εφιάλτες; Στους κουκουλοφόρους προδότες του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα; Δεν είναι επειδή έχουν ελληνική ταυτότητα ή επειδή φέρουν ελληνικά ονόματα. Θα μπορούσαν να βρίσκονται οπουδήποτε και μάλλον μόνο αν είχαν ελληνικές ρίζες θα σκέφτονταν έτσι. Να απεχθάνονται την πατρίδα τους, να αγαπούν οτιδήποτε την εχθρεύεται και να επαινούν όποιο την βλάπτει. Να ψάχνουν να ξεχάσουν την καταγωγή τους, να συμπεριφέρονται σαν και οι ιστορικές τους μνήμες τους κυνηγάνε και να κάνουν ότι μπορούν για να κατεδαφίσουν όποιο διαχρονικό πνευματικό κτίσμα κληροδότησαν. Είναι ακόμη "μειλίχια" εμπαθείς, χαιρέκακοι και μνησίκακοι. Τυχαίο πως όλα αυτά τους συνοδεύουν ταυτόχρονα; Κάποιος ψυχολόγος να μας απαντήσει.
Ακόμη και αν είναι ακαδημαϊκοί και πάρουν απτά οφέλη από ξένους για να βοηθήσουν στο σκλάβωμα δικών μας ανθρώπων θα μας πουν πως το κάνουν γιατί το επιτρέπει ... η ακαδημαϊκή τους συνείδηση.
Γιατί τέλος πάντων αφού μισούν ότι αξίζει σε αυτό τον τόπο δεν φεύγουν για να πάνε στην "μεταεθνική" χώρα των ονείρων και των ψευδαισθήσεών τους, εκεί δηλαδή που ζουν μόνο απάτριδες, ριψάσπιδες και εφιάλτες. Δεν ξέρω κάποια υπαρκτή χώρα που θα ήθελε να είχε τέτοιους πολίτες. Όπως λέμε, "πολλοί τους χρησιμοποιούν κανείς δεν τους αγαπά". Αυτό το θλιβερό είδος πνευματικά φτωχών και ολίγιστων. Τι ψυχή θα κουβαλήσουν στον άλλο κόσμο;
Γίνονται ψευδεπίγραφα επιφανείς στις επιφυλλίδες αυτής της από καιρό έξωθεν εξαρτημένης νεοελληνικής χώρας η κοινωνία της οποίας συχνά τις τελευταίες δεκαετίες νοιώθει πως βρίσκετε υπό ξένη κατοχή. Και νομίζουν πως εντυπωσιάζουν κανένα ή πως τους θαυμάζει κανείς. Ούτε εντυπωσιάζουν κανένα ούτε τους θαυμάζει κανείς. Τους λυπόμαστε. Θλιβόμαστε επίσης για το θλιβερό προνόμιο αυτού του τόπου να διαθέτει ανθρώπους αυτού του είδους που θα δυσκολευόμασταν να βρούμε σε άλλο σοβαρό κράτος.
Πάντως, να ξέρουν πως δεν θα θέλαμε να τους μοιάσουμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο έστω και αν γι' αυτό το δευτερόλεπτο θα μας πρόσφεραν όλους τους επίγειους πλούτους που μπορεί κανείς να φανταστεί ή ακόμη και μια δεύτερη ζωή.
Ένα πρόβλημα βεβαίως είναι πως πλέον είναι πολλοί, αβάστακτα πολλοί. Αρκετές εκατονάδες τουλάχιστον και σε πόστα που ενέχουν πολιτκές προεκτάσεις.
Λογικά αυτή η αύξησή τους θα προκαλέσει ζημιές. Ας προσέχουμε πριν ειναι πολύ αργά οπότε θα μας πουν: ας προσέχατε.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
22.11.2008. Η κόκκινη γραμμή της συμφοράς των οικογενειών και των κρατών
Οι συνομιλίες μου με τον Παναγιώτη Κονδύλη θα οδηγήσουν, ελπίζω, σε μια συγγραφή γνωσιολογικού χαρακτήρα η οποία θα προσπαθήσει να εμβαθύνει πτυχές της επιβλητικής στοχαστικής παρουσίας του ελληνογερμανού επιστήμονα. «Ελληνογερμανός» γιατί ενώ γεννήθηκε στην Ελλάδα με την οποία διατηρούσε ακατάλυτους δεσμούς και ευαισθησία που δεν κρυβόταν, παραμένει γεγονός ότι η στοχαστική του συγκρότηση επιτεύχθηκε στην Γερμανία. Τα πλείστα εάν όχι τα έργα του είναι, βασικά, μεταφράσεις (από τον ίδιο) από την γερμανική γλώσσα. Κατά καιρούς ενώ ανατρέχω στις σημειώσεις των συναντήσεών μας γράφω διάφορα μικρά κείμενα που θα οδηγηθούν και ολοκληρωθούν σε μιας εκτενέστερη και πιο επεξεργασμένη μορφή.
Πέρυσι, είχα κάνει μια ανάρτηση για την «συγκρότηση και συγκράτηση» εστιάζοντας την προσοχή στον ρόλο της οικογένειας (25.10.2007. Η αντίστροφη διαδικασία της συγκρότησης των ανθρώπων και των κοινωνιών: Η ισχύς και η θέσμισή της και η οικογένεια). Τι συγκρατεί τις ομάδες, τα κράτη, τις οικογένειες. Αυτό αποτελεί πλέον πάγιο χαρακτηριστικό των στοχαστικών μου αναζητήσεων.
Ποιοι δεσμοί είναι
ισχυροί, ποιοι χαλαροί και ποιοι παρακμάζοντες; Πέραν του ότι ιεραρχικά
αρχίζοντας από τις οικογένειες και κινούμενοι προς τα κράτη οι κύριοι και
ισχυρότεροι δεσμοί είναι οι υπαρξιακές-οντολογικές σχέσεις όπως «γεννιούνται»,
όπως συγκροτούνται και όπως αναπτύσσονται, πάντα αιωρείται το ερώτημα τι είναι
τα αίτια που οδηγούν σε φθορά, σε αποδυνάμωση και σε διάλυση των συνεκτικών
δεσμών. Δύο κύρια αίτια.
Πρώτον, οι κακουχίες της επιβίωσης, η απώλεια ευημερίας, η ανασφάλεια και οι συνεπακόλουθες συγκεχυμένες και άναρχες αυτοκαταστροφικές στάσεις του τύπου «ο σωθών σωθείτω», είναι συχνά φαινόμενα πλην ποτέ οδηγούν σε κάποια «σωτηρία». Το μόνο σίγουρο είναι ζημιές. Γιατί η υπόσταση των όντων σχετίζεται με την ισχύ τους την οποία μια εμφύλια διένεξη πάντα αποδυναμώνει ή και εκμηδενίζει. “A house divided against itself cannot stand” φέρετε να είπε ο Αβραάμ Λίνκολν. Πάντα σημαίνει κατήφορο αυτό-μηδενισμού και αυτό-εξόντωσης των ομάδων και των ατόμων.
Δεύτερον, στην φάση της παρακμής και του κατήφορου εντείνονται οι ανεξέλεγκτες ευμετάβλητες και αστάθμητες ανθρώπινες στάσεις και συμπεριφορές που εξαντικειμενικεύουν και εκλογικεύουν την αυτοκαταστροφή. Ο αυτό-εξοντωνόμενος, όπως θα υποστηρίξουμε στην συνέχεια, αυτό-εκλογικεύει την επερχόμενη εκμηδένισή του ως άτομο και ως ομάδα γιατί αποτελεί ανακουφιστική επιθανάτια ανάγκη απόρροια επίκτητων ψυχοπνευματικών στρεβλώσεων που προκαλούν ατυχίες και κίνδυνοι επιβίωσης μπροστά στους οποίους το άτομο εάν είναι ψυχικά και πνευματικά αδύναμο ή έτσι καταντήσει για τον ένα ή άλλο λόγο νοιώθει αδύναμο και ανήμπορο επιδεινώνοντας τις αυτιστικές και αυτοκαταστροφικές τάσεις.
Η αναζήτηση των αιτίων ενέχει, νομίζω, μεγάλη φαντασία. Αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν γεννιέται δυνατός και δεν διαθέτει πάντα ισχύ ή ενδέχεται να είχε και να την έχασε λόγω εξωγενών παραγόντων που δεν μπορεί να ελέγξει ή που δεν φρόντισε να ελέγξει. Ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα, για παράδειγμα, έκτιζαν ένα ωραίο βασίλειο πολύ δεμένο αλλά δεν φρόντισαν να ελέγξουν το εξωτερικό περιβάλλον και τις εξωγενείς επιθέσεις. Έτσι όταν η επιβίωσή τους κρίθηκε χάσανε την Αλεξάνδρειά τους. Μπορεί να οι εσωτερικοί οντολογικοί δεσμοί να ήταν πολύ δυνατοί –τόσο δυνατοί που η εξωτερική συμφορά τους οδήγησε στην αυτοκτονία– αλλά θα μπορούσαν είτε να προλάβουν τον «έλεγχο της κατανομής ισχύος» με συμμαχίες και εσωτερική ενίσχυση ή σε συγκρότηση διαφορετικών σεναρίων επιβίωσής τους. Οι εξωγενείς κίνδυνοι, λοιπόν, που προκαλούν απώλεια ισχύος και θέτουν την επιβίωση σε κίνδυνο, απαιτείται να είναι καλά συνειδητοποιημένοι είτε για να εναλλακτικές επιλογές είτε για πρόληψη. Η διάγνωση των αιτίων είναι πάντα αναγκαία για πρόληψη, αυτοσυντήρηση, επιβίωση. Όταν τα αίτια δεν είναι γνωστά, είναι σχεδόν βεβαία η αυτοκαταστροφική και αυτιστική αυτό-εκμηδένιση. Και μπορεί οι Αντώνιος και η Κλεοπάτρα έτσι να κατάληξαν, υπάρχουν όπως και άλλα σενάρια πιο συνήθη, αυτισμός που οδηγεί σε ευτέλεια, συρρίκνωση και αργό θάνατο.
Τα πιο πάνω μας φέρνουν πάλι στην περυσινή συζήτηση για τις βαθμίδες οντολογικής θεμελίωσης σε ποικίλες εκδοχές της ανθρώπινης κατάστασης στο ατομικό και συλλογικό επίπεδο και στην ιεραρχία οικογένεια, κράτος, άλλες ομάδες ή συμμαχίες. Αναζητούνται ερμηνείες υποστασιοποίησης ως συνάρτηση των οντολογικών θεμελίων και των συναρτημένων εποικοδομημάτων ως ιδιοτήτων σταθερότητας, συνέχειας και ασφάλειας σε ένα προγραμματικά ανταγωνιστικό κόσμο. Διαφορετικός βέβαια ο ανταγωνισμός εντός των κρατών και μεταξύ των κρατών ενώ ενδό-οικογενειακά ιδεατά ο ανταγωνισμός εκλείπει και πρυτανεύει η σφικτά και οντολογικά θεμελιωμένη ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία, αυταπάρνηση και αλληλεγγύη. Εδώ σήμερα σκέφτομαι φωνακτά για την σχέση οντολογικών δεσμών και ευημερίας, ισχύος και ασφάλειας μιας ομάδας, την οποία για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε καλύτερα, παίρνουμε ως ομάδα αναφοράς την «οικογενειακή οντότητα».
Εάν λοιπόν εστιάσουμε την προσοχή στην «οικογενειακή οντότητα» –τα πλείστα που
θα αναφέρουμε βέβαια αφορούν εντονότερα πιο χαλαρές ομάδες–, απαιτείται να πούμε
ότι όλες οι οντότητες διακρίνονται σε ισχυρές και αδύναμες.
Εάν σταθούμε στην
αξιωματική ανάλυση του Κονδύλη κάθε οντότητα από την στιγμή της γένεσής της
πρώτα ενστικτωδώς και στην συνέχεια ενόσω
μεγαλώνει αποκτώντας συνείδηση του εαυτού της τόσο ενστικτωδώς όσο και
ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα πασχίζει για την επιβίωσή της.
Το εάν είναι αμφότερα είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα στην πολιτική θεωρία. Συναρτάται με το κατά πόσο κανείς υιοθετεί μια συνεπή υλιστική ερμηνεία της ύπαρξης/οντότητας ή το αντίστροφο. Συνεπής υλιστής είναι για παράδειγμα ο Μαρκήσιος de Sade ο οποίος απέρριπτε το πνεύμα. Γι’ αυτόν η ψυχή ήταν σαλέματα της ύλης και απόλαυση ηδονή που απορρέει μέσα από ωμή ισχύ, επιβολή και κυριαρχία στερημένη κάθε νομιμοποίησης παρά μόνο μιας άπληστης επιδίωξης ηδονής (ακόμη και φονεύοντας ή βιάζοντας).
Στον αντίποδα είναι τα
αυτοθυσιαστικά μεταφυσικά δόγματα, συνήθως θεοκεντρικών παραδοχών.
Εάν χωρίς να το εξαντλούμε
σταθούμε για λίγο ακόμη στην θέση και στον ρόλο του «πνεύματος» ,μπορούμε
κάλλιστα να πούμε ότι το «σύνηθες» και ανεξαρτήτως διακηρυγμένων παραδοχών του
καθενός, η οντότητα είναι τόσο ύλη όσο και ψυχή/πνεύμα. Αυτό τουλάχιστον
δέχονταν οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου. Αυτό το γεγονός ιστορικά συνδέεται με
την κρατική συγκρότηση. Η ύπαρξη του πνεύματος είτε το θέλουμε είτε όχι
θεωρείται από πολλούς ότι αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση κρατικής συγκρότησης.
Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος για τον οποίο και διώχθηκαν οι υλιστές φιλόσοφοι:
Δεν θα καθίστατο εφικτή η δημιουργία, η νομιμοποίηση, η ηθική επικύρωση και η
εδραίωση του Αστικού κράτους εάν κυριαρχούσαν αμιγείς υλιστικές παραδοχές
(Κονδύλης, «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», τόμος ΙΙ). Έτσι κατά την διάρκεια της
Νεοτερικότητας είχαμε μια δυαρχία, δηλαδή υλιστική δημόσια σφαίρα (δήθεν, γιατί
ποτέ δεν υπήρξε μια αμιγής υλιστική δημόσια σφαίρα όσον αφορά τους ανθρώπους και
τις συμπεριφορές τους) και τους πολίτες που εξ αντικειμένου ήταν σύνθετες
υλικές/πνευματικές οντότητες.
Πότε λοιπόν μια οντότητα αποδυναμώνεται ή και εκμηδενίζεται; Γενικά μιλώντας, αυτό συμβαίνει όταν αυτό-εκλογικεύσει αρνητικά όσα κριτήρια και παράγοντες την ενισχύουν και την υποστασιοποιούν. Μιλάμε για την έναρξη του κατήφορου. Δεν αφορά το «κλασικό παράδειγμα» του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας που μάλλον για αμέλεια αφορούσε των εξωγενών κινδύνων με αποτέλεσμα όχι κάποια εσωτερική διαίρεση αλλά μια ξαφνική αποχώρηση από τα εγκόσμια. Επέλεξαν να μην μπουν λοιπόν σε εμφύλια διένεξη και σταδιακή αποδυνάμωση των δεσμών αλλά να μεταβούν σε άλλους κόσμους. Δεν άρχισαν μια εμφύλια διαδικασία διενέξεων και αποδυναμώσεων. Με τον ένα ή άλλο τρόπο οι οντολογικοί δεσμοί κυριάρχησαν.
Ανεξαρτήτως και πέραν αυτής «κλασικής εξαίρεσης», για τις συλλογικότητες η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο αναίτιος εμφύλιος και τα αίτια είναι πολλά. Η επιζήμια ή και θανατηφόρα επίδραση αυτών των αιτίων δεν είναι μοιραία. Φτάνει τα μέλη να τα γνωρίζουν και να προσκολλώνται αταλάντευτα στον έσχατο χαρακτήρα των οντολογικών δεσμών και της σημασίας τους για την ισχύ, την ευημερία, την ασφάλεια και την επιβίωση. Εάν όμως δεν ισχύει αυτό ισχυριζόμαστε εδώ ότι ο πόλεμος, επειδή ακριβώς απαιτείται να διαλύσει τις όποιες οντολογικές αλληλοεξαρτήσεις είναι και ο πιο αιμοβόρος και ο πιο θηριώδης πόλεμος. Τόσο για τα κράτη όσο και για τις οικογένειες, ιδιαίτερα όμως για τις τελευταίες.
Εάν σταθούμε στις οικογένειες, οι οντολογικοί δεσμοί, άμεσοι ή έμμεσοι –άμεσοι είναι η σχέση παιδιού με τους γονείς, έμμεση είναι η σχέση συζύγων μέσω του παιδιού αλλά και άλλα δημιουργήματά τους που συναρτώνται με υπαρξιακούς παράγοντες και που είναι επίκτητοι– είναι προγραμματικά, αναπόφευκτα και υπαρξιακά πολύ ισχυροί και κατά συνέπεια είναι και πολύ πιο ισχυροί οι κραδασμοί και οι συνέπειες μιας εν γένει κατεδάφισης και διάλυσης. Είναι σύνηθες τα ζευγάρια που χωρίζουν να εισέρχονται σε διαπάλη εξαιρετικής βιαιότητας. Αυτός είναι βασικά ο λόγος τα αίτια εντοπίζονται στο έλλειμμα συνειδητοποίησης και γνώσης αυτής της αλήθειας.
Να δούμε όμως τα αίτια και πως εξελίσσονται. Κατ’ αρχάς, η διάρρηξη των οντολογικών δεσμών παρά το ότι δεν είναι φυσιολογική όπως ήδη υπαινιχθήκαμε δεν είναι ασυνήθης, ιδιαίτερα στον μεταμοντέρνο κόσμο όπου συμβάσεις, παραδοχές και αρχές της πατροπαράδοτης ιστορικής φάσης αποδυναμώνονται, μάλιστα σκοπίμως για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης (Κονδύλης, «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού»). Στην τελευταία ακριβώς φάση και επί χιλιετίες η οικογένεια ήταν ο πυρήνας των πάντων εξ ου και το ισχυρό εκλογικευτικό και εξαντικειμενικευτικό σύστημα αρχών και παραδοχών που ενίσχυε μια στο παρελθόν εδραία φυσιολογική τάση-στάση οι οντολογικά συνδεδεμένοι να διαφυλάττουν τους δεσμούς τους ή και να επιδεικνύουν αυτοθυσία και αλληλεγγύη στο όνομά τους και για χάρη τους.
Το ένστικτο
επιβίωσης-αυτοσυντήρησης στην σύνθετη πνευματική και υλική του μορφή, εξάλλου,
ήταν μια πανίσχυρη τόσο γενεσιουργή/σμιλευτική αιτία των δεσμών όσο και των
αγώνων διατήρησής τους και επίδειξης αλληλεγγύης. «Η ισχύς εν τη ενώσει» πρέπει
να θεωρηθεί ως θέσφατο κάθε βιώσιμης συλλογικής οντότητας και στις οικογένειες
είναι απαραίτητα έσχατη λογική. Σε αντίθετη περίπτωση καταμαρτυρείται
αποδυνάμωση, αποσύνθεση και κατήφορος προς χαμηλότερες οντολογικές βαθμίδες (των
ατόμων που συνθέτουν μια οικογενειακή μονάδα και της οικογενειακής ομάδας ως
σύνολο).
Ας δούμε όμως τα αίτια, πότε και πως μια οικογενειακή οντότητα αποδυναμώνεται,
παρακμάζει και διαλύεται. Τα ίδια αίτια ισχύουν πολλαπλάσια για άλλες ομάδες με
λιγότεροι ισχυρούς οντολογικούς δεσμούς. Τα αίτια μπορούν να είναι πολλών ειδών.
Αναφέρουμε μερικά.
Πρώτον,
αποκλείεται μια υλιστική νοηματοδότηση της ζωής να ενώνει πολύ δυνατά ανθρώπους
(και ένα είναι σίγουρο ότι ροκανίζει και αποδυναμώνει ακόμη και τους
προγραμματικούς υπαρξιακούς δεσμούς). Η υλιστική νοηματοδότηση αναπόφευκτα
συμβολίζει αλλά και σημαίνει εν δυνάμει ουσιαστικά χαμηλή οντολογική θεμελίωση
μιας οντότητας. Όταν ο «ηδονισμός» τεθεί σε κίνδυνο η υλιστική επιβίωση καθιστά
«ανορθολογική» την συμπεριφορά με τον περιβάλλοντα χώρο με την έννοια ότι
παραβλέπει ή εχθρεύεται τους βαθύτερους ψυχοπνευματικούς οντολογικούς δεσμούς. Η
«ανορθολογικότητα» αυτή δεν σημαίνει απουσία αξιώσεων κυριαρχίας. Η ροπή και ο
αγώνας προς επιβίωση απαιτεί ωμή δύναμη και κυριαρχία και η οντότητα θα
επιβιώνει ενόσω θα διαθέτει υλική ισχύ.
Δεύτερον, επειδή εστιάσαμε την προσοχή στην «οικογενειακή οντότητα», διακρίνουμε την επιβίωση ενός ατόμου-οντότητα της οικογένειας από την οικογένεια-οντότητα. Το υλιστικό άτομο-οντότητα (ή το άτομο οντότητα που ναι μεν διαθέτει πνευματική υπόσταση πλην νοιώθει ενστικτωδώς και ανεξέλεγκτα ότι η ατομική επιβίωσή του κινδυνεύει με αποτέλεσμα να κυριαρχείται από φόβο και ανεξέλεγκτα ψυχόρμητα) λογικά θα πρέπει να γίνει πολύ επιθετικό. Η επιθετικότητα αυτή, υποστηρίζουμε εδώ, είναι προγραμματικά αυτοκτονική. Γιατί;
α) Επειδή η κυριαρχία της υλιστικής ορμής επιβίωσης δεν θέτει την οικογένεια ως έσχατη λογική της ατομικής ύπαρξης (μια οντότητα που απαιτεί περισσότερους δεσμούς από τους υλικούς) και κατά συνέπεια οδηγεί σε απώλεια ερεισμάτων (δεν ισχύει το «η ισχύς εν τη ενώσει» αλλά το «σωθών σωθείτω»).
β) Επειδή η αυτιστική προσπάθεια ατομικής επιβίωσης μέσω κυριαρχίας δεν διαθέτει καθαρή θέαση των συσχετισμών παρά μόνο κυριαρχείται από υπαρξιακούς φόβους, ανασφάλειες και αβεβαιότητες, στρέφεται αυτοκτονικά κατά όλων, ακόμη και εκείνων των πολύ οντολογικά κοντινών του οι οποίοι μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν έρεισμα. Ο αυτισμός και οι συνεπακόλουθες ψυχικές αστάθειες συν ανεξέλεγκτη διατάραξη των ψυχορμήτων τον εμποδίζει να το δει. Μοιάζει με τον λουόμενο που πνίγεται και ο οποίος αντί να συνεργαστεί με τον ναυαγοσώστη ανορθολογικά τον πνίγει. Στρέφεται χωρίς πολλές αιτιολογήσεις κατά της οικογένειας και βάλει με σφοδρότητα κατά των οντολογικών δεσμών που δημιουργούν υποχρεώσεις αλληλεγγύης. Τους αμφισβητεί και εκλογικεύει αυτοκτονικά τους λόγους κατάλυσής τους οδηγώντας σε βάθεμα των εμφύλιων τάσεων.
γ) Επειδή οι ανάγκες της ατομικής επιβίωσης όπως είναι ανεξέλεγκτα μπερδεμένες με φόβους, ανθρώπινες αδυναμίες και ανορθολογικά ψυχόρμητα, δεν διαθέτουν πλέον την σταθεροποιητική οικογενειακή βάση. Η ορμή ατομικής αυτοσυντήρησης κυριαρχεί μαζί και η επιθετική επιδίωξη κυριαρχίας που θα επιτρέψει στην οντότητα –ή απλά έτσι νομίζει μια πλέον ανορθολογική ύπαρξη χωρίς οικογενειακή πίστη– να επιβιώσει υλικά χωρίς τους άλλους που τώρα είναι εχθροί πιο μεγάλοι από κάθε άλλο. Εδώ, βέβαια, μια ειδοποιός διαφορά. Ανάλογα με τις πολιτισμική υπόσταση των χωρών και των περιοχών τους υπάρχουν, αναμφίβολα, παραδόσεις μεγαλύτερων ή μικρότερων δεσμών μεταξύ των μελών μιας «οικογενειακής οντότητας». Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα πράγματα ποτέ δεν είναι τα ίδια και ότι υπάρχει ένα εκκρεμές πάνω στο οποίο στον ένα πόλο βρίσκεται η πολύ σφικτή «οικογενειακή οντότητα» (σε μερικά κράτη μπορεί να είναι και είδος «μαφίας» αλλά αυτό δεν μπορεί να γενικευτεί γιατί κλασικά και παραδοσιακά δεν αποτελεί προϋπόθεση σφικτών οικογενειακών οντοτήτων) και στον άλλο πόλο ανυπόστατες οικογένειες στερούμενες παραδόσεων δεσμών και αλληλεγγύης. Για το τελευταίο σίγουρα, η μεταμοντέρνα ανθρωπολογία που περιγράφει ο Κονδύλης στο «Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» είναι χαρακτηριστική. Μολαταύτα, και πάλιν, πάνω στο εκκρεμές υπάρχουν πολλές στάσεις και αποχρώσεις ενώ σε κάθε οικογένεια από αμνημονεύτων χρόνων η καλλιέργεια των προγραμματικών δεσμών είναι ένα διαρκές άθλημα καλλιέργειας και αγωγής των μελών.
Μια ακόμη ειδοποιός διαφορά σχετίζεται με τον «αστάθμητο, ευμετάβλητο και απρόβλεπτο άνθρωπο». Με την εξής έννοια: Ενώ δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι η οικογενειακή οντότητα και οι δεσμοί της είναι το πλέον σταθερό σημείο των ανθρώπων, τα μέλη των οικογενειών συχνά το παρακάμπτουν. Αυτό μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά. Ενώ οι εξωγενείς ελκυστές είναι διαρκείς (πχ αποσταθεροποιητικές εξωσυζυγικές σχέσεις) οι πλείστοι άνθρωποι ή τέλος πάντων λογικά πολλοί τους αποποιούνται για χάρη της τιμιότητας, των ερεισμάτων και της ασφάλειας που επιτάσσει η διαφύλαξη των μοναδικών και ανεπανάληπτων οντολογικών δεσμών. Συχνά εν τούτοις οι αποσταθεροποιητικοί ελκυστές υπερισχύουν (και δεν είναι μόνο ερωτικοί αλλά και κάθε άλλου είδους συμπεριλαμβανομένης της αποποίησης ευθυνών και της φυγοπονίας αδύναμων ανθρώπων ή ανθρώπων οι οποίοι παρά το ότι στερούνται οικογενειακών παραδόσεων μπλέχθηκαν με «παραδοσιακού τύπου» οικογένειες – κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τα κράτη και τους κάθε είδους «προδότες» ή εφάμιλλα λιγόψυχους και κοντόφθαλμους πολίτες που στερούνται πίστης και νομιμοφροσύνης στην οντολογική ομάδα στην οποία ανήκουν). Για να ολοκληρώσουμε όμως με την περίπτωση της «οικογενειακές οντότητες» ενώ ελκυστές πάντα υπάρχουν μιας υγιής στάση επιβίωσης απαιτείται να λειτουργεί ορθολογιστικά πάνω στους δίσκους του κόστους και του οφέλους. Από την μια οι ελκυστές και οι απολαύσεις που αυτό προσφέρει (ή νομίζει κάποιος ότι προσφέρει) και από την άλλη οι οντολογικοί δεσμοί, οι υπαρξιακές ορμές, κτλ. Συμβιβασμοί σίγουρα γίνονται και δεν σταθμίζονται εύκολα. Ηδονές, αδυναμίες, ψυχόρμητα, «οι δικοί μας άνθρωποι» ενάντια στην ηδονή, το συμφέρον των παιδιών ενάντια στην ηδονή, το υγιές ένστικτο ευημερίας και ασφάλειας ή αντίστροφα, κτλ, όλα και ανά πάσα στιγμή στροβιλίζονται. Τι τελικά όμως υπερισχύει; Αυτό είναι το τελικό μέτρο εκτίμησης αλλά και το αποτέλεσμα. Προσδιορίζει και τους λιγότερο ή περισσότερο «επιτυχημένους» στην επίγεια ζωή και οι στάσεις, εν τέλει, εξαρτώνται και συναρτώνται με φιλοσοφικές στάσεις παρακμής ή ανθρωπίνου βάθους και ενάρετων στάσεων.
Παρενθετικά λέμε εδώ ότι δεν διαφωνούμε με τον Κονδύλη ότι αυτά όλα είναι αξιώσεις ισχύος (εδώ οικογένειας και κράτους). Το ζήτημα που τίθεται για τις οικογένειες και τα κράτη, όμως, είναι άλλο: Σε ένα ανταγωνιστικό κόσμο η συνοχή και οι δεσμοί είναι αναγκαίοι για την οργάνωση των ανθρώπων και όταν αυτό δεν ισχύει οπισθοδρομούμε στην προ-πολιτική εποχή (όπου και πάλιν, εκεί, βέβαια, ενστικτωδώς οι οντολογικές σχέσεις της οικογένειας μετρούσαν). Το ζήτημα στις σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι εάν υπάρχουν ή όχι αξιώσεις ισχύος. Αξιώσεις ισχύος υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα όσο υπάρχουν άνθρωποι. Το ζήτημα είναι πως αυτές είναι ενταγμένες σε ένα νομιμοποιητικό πλαίσιο που κατατείνει να εξυπηρετεί τις οντότητες. Την ελευθερία τους, την ασφάλειά τους και την επιβίωσή τους. Το ότι συγκρούονται τα κράτη, για παράδειγμα, οφείλεται σε αίτια πολέμου πολύ γνωστά και όχι, όπως πολλοί αφελείς νομίζουν, σε ιδιοτροπίες ή παραξενιές των ανθρώπων.
Τρίτον, ο αγώνας επιβίωσης
είναι τυπολογικά δεδομένος για όλες τις οντότητες εξ ου και πέραν ενός σημείου
που η οικογένεια δεν αποτελεί πλέον μετριαστική αναφορά και πλαίσιο ατομικής
ολοκλήρωσης μέσα σε μια (οικογενειακή) ομάδα, η απώλεια ελέγχου είναι ολοφάνερη.
Την παρατηρούμε συχνά (αναφέρουμε και πάλι ως χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν
αναίτια διαλύεται ένα ζευγάρι). Όπως είπαμε, εάν αυτό δεν εμπίπτει στην
κατηγορία παρακμασμένων και αδύναμων οντοτήτων το πιο συχνό φαινόμενο είναι οι
δυστυχίες και οι ατυχίες της ζωής που προκαλούν μιζέρια, κακουχίες και
σπασμωδικές στάσεις οφειλόμενες σε αδυναμίες χαρακτήρα και κράσης. Διαφορετικά
αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση μια χαλκένδερη οντότητα και διαφορετικά μιας
αδύναμη και μαρασμένη. Οι εχθρικές στάσεις
και ενέργειες διέπονται, και στην περίπτωση της οικογένειας, από μια τυπολογία
εχθρών-φίλων που διολισθαίνει στην κατάλυση των δεσμών και στην εμφύλια
σύγκρουση, η οποία, επαναλαμβάνουμε, απαιτεί περισσότερη σφοδρότητα και
μεγαλύτερη εχθρική αντίληψη των πραγμάτων. Ο τρόπος δεν μπορεί παρά να είναι ο
ίδιος με κάθε άλλη ατομική ή συλλογική περίπτωση αγώνα επιβίωσης πλην πνευματικά
στερημένου.
Τέταρτον, πνευματικά
στερημένου σημαίνει ότι ο αγωνιζόμενος για την υλιστική επιβίωσή του («ατομικό
σωθών σωθείτω») θα πρέπει να πλήξει τους δεσμούς που περιορίζουν την δράση του
για επιβίωση (και που έτσι νομίζει ότι θα «σωθεί»). Οι συνήθεις στάσεις,
συμπεριφορές και εμφύλιες ενέργειες είναι όπως κάθε άλλη: Απόκτηση ισχύος εις
βάρος των άλλων (μελών της οικογένειας) για να κατακτήσει ασφαλή θέση και
κυριαρχία κινήσεων, αύξηση της ισχύος για να υπάρχει ασφάλεια επιβίωσης σε κάθε
περίπτωση, εξαντικειμενίκευση και ανάδειξη όλων των διαφορών ως μεγάλων
προβλημάτων και η εκλογίκευση των πάντων με αρνητικό τρόπο.
Πέμπτον, αυτή είναι μια
συνήθης προσέγγιση σε κάθε διαίρεση εχθρών φίλων ή και εναλλαγής φίλων και
εχθρών: Θετική εξαντικειμενίκευση και εκλογίκευση αυτού που ο αγωνιζόμενος
θεωρεί σωστό για την δική του επιβίωση και αρνητική εξαντικειμενίκευση και
εκλογίκευση των απόψεων, στάσεων και διαφορών με τον εκάστοτε εχθρό που απειλεί
την επιβίωση (ή που έτσι νομίζει το απειλούμενο άτομο).
Έκτο, εάν σταθούμε αποκλειστικά σε ένα οικογενειακό περιβάλλον το πλήγμα κατά των δεσμών και η διάλυσή τους είναι πάντα αυτοκαταστροφικό, ότι και να ισχύει και ότι και να συμβαίνει. Ας πάρουμε μια οικογένεια που κατάρρευσε οικονομικά, στερείται πόρων στοιχειώδους ασφαλούς και αξιοπρεπούς διαβίωσης, τα μέλη της είναι αγχωμένα, μπερδεμένα και ταυτόχρονα ανήμπορα να στηρίξουν την υπόστασή τους και τους εξωγενείς δρώντες να προκαλούν ζημιές, απόγνωση και απελπισία. Οι εκατέρωθεν εμφύλια βαλλόμενοι που αγωνίζονται για την ατομική επιβίωσή τους εν μέσω φόβου και ανασφάλειας, απαιτείται να καταστούν αυτιστικά αυτοκαταστροφικοί. Χάνουν τις σταθερές υπαρξιακές δομές που προσφέρει μια ευημερούσα οικογένεια και ενώ πουθενά αλλού δεν θα βρει τέτοια ασφάλεια ή τέτοιας ποιότητας ευημερία εν τούτοις θα πρέπει να εκλογικεύσει την επιβίωση με εμφύλιους όρους.
Θα πρέπει να ροκανίσει την συλλογική του ύπαρξη και αυτό απαιτεί να διαταραχθεί ψυχικά. Να εκλογικεύσει ανορθολογικά αυτό που νομίζει ότι θα τον βοηθήσει ή ανακουφίσει από το αδιέξοδο και να επιβιώσει κατανικώντας ή και εκτός ελέγχου κατεδαφίζοντας αυτό που είναι ο εαυτός του, δηλαδή τα παιδιά του, η/η σύζυγός και τα συμπαρομαρτούντα κτίσματα που μπορεί να είναι εν πολλοίς επίκτητα πλην εν πολλοίς οντολογικά σμιλευμένα και θεμελιωμένα (πχ ένα σπίτι, μια αποταμίευση ή μια επιχείρηση). Τουτέστιν, οι ανορθολογικές πολεμικές ανάγκες «απαιτούν» εκθεμελίωση του συλλογικού είτε με απέλπιδες και ανορθολογικές ενέργειες που θα τον «ατομοποιήσουν», διαχωρίσουν από το οικείο, ενώσουν επίπλαστα και συγκολλητικά με άλλα όντα με τα οποία οι οντολογικοί δεσμοί έτσι καταχρηστικά και σπασμωδικά δημιουργημένοι αποκλείεται να έχουν σφρίγος ενώ πάντα θα είναι «ένοχοι» και υποσυνείδητα καταχρηστικοί ή άσκοπα επιδιωχθέντες. Ακόμη και όταν ένα άτομο φτιάχνει νέους δεσμούς είναι υπό την σκιά της αποτυχίας των άλλων εάν όχι αναπόδραστα εις βάρος τους δεν μπορεί παρά να είναι εσαεί προβληματικοί. Στο υπόβαθρο θα υποβόσκει ο άδικα ή επιπόλαια χαμένος κόσμος και οι χαμένοι δεσμοί.
Έβδομον, η περιγραφή που
μόλις έγινε είναι νομίζω τόσο φοβερή όσο και συχνά καταμαρτυρούμενη σε κάθε
εμφύλια κατάσταση. Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ο αυτοκτονικός
αυτοκαταστροφικός αυτισμός. Οι βαθμίδες του είναι ποικίλες από άτομο σε άτομο
αλλά και από στιγμή σε στιγμή, ιδιαίτερα όταν οι εμπλεκόμενοι μιας
«οικογενειακής οντότητας» δεν έχουν δεξιότητες και ικανότητες συνειδητοποίησης
του τι σημαίνει αυτοσυντήρηση-επιβίωση με όρους οντολογικών δεσμών ή ενάντια σε
αυτούς η χωρίς αυτούς. Ένα τέτοιο έλλειμμα εν τη απουσία τόσο δεξιοτήτων όσο και
συνειδητοποίησης –και ανάλογα με τις περιστάσεις επιβίωσης που απαιτεί η κάθε
περίπτωση– οδηγεί σε καθοδικό σπιράλ που καθίσταται ολοένα και πιο ανεξέλεγκτο,
που απαιτεί ολοένα μεγαλύτερη επιθετικότητα και που απαιτεί ολοένα και
μεγαλύτερες και εντονότερες εμφύλιες εξαντικειμενικεύσεις και εκλογικεύσεις
πολεμικού χαρακτήρα. Για να είμαστε ακριβείς, ισχύει το παντελώς ανορθολογικό
«σωθών σωθείτο»
ενώ όλοι μαζί οδηγούνται σε χαμηλότερες οντολογικές βαθμίδες, σε αποτυχία, σε
αποδυνάμωση, σε εκμηδένιση ή και σε θάνατο ποικίλων εκδοχών και αποχρώσεων.
Τέλος, θα πρέπει να αναμένεται τα πάντα να εκλογικευτούν εχθρικά εξαντικειμενευμένα και εκλογικευμένα εχθρικά. Σε μια διαδρομή μιας οικογένειας, για παράδειγμα, θα πρέπει να σπάσουν οι οντολογικοί δεσμοί που επειδή όπως είπαμε πιο πάνω είναι οι ισχυρότεροι όλων των άλλων θα πρέπει να πληγούν εντονότερα και πυκνότερα. Το εμλεγμένο πρόσωπο, ιδιαίτερα το ασθενές και αδύναμο ή διαταραγμένο λόγω μιας συγκυριακής εξωγενούς ατυχίας δεν έχει έλεγχο ή επίγνωση.
Για παράδειγμα, όλα θα πρέπει όλες οι καλές στιγμές, επιτυχίες, ευτυχίες και επιτεύγματα να εκλογικευτούν αρνητικά και να εμφανιστεί πως ποτέ δεν υπήρξαν και όλες οι κακές στιγμές, ατυχίες, δυστυχίες και αποτυχίες να εκλογικευτούν ως σημαντικοί λόγοι τερματισμού των οντολογικών δεσμών. Μηδενικό παιχνίδι. Δεν τίθεται ζήτημα λογικής, ορθολογισμού, επιχειρημάτων. Μιζέρια, δυστυχία, παρακμή, απουσία κάθε λογικής και ορθολογισμού, να μην πούμε απουσία κάθε πολιτισμού. Ο άνθρωπος κατατείνει σε θηριώδεις ορμές αυτοσυντήρησης κοροϊδεύοντας ακόμη και τον εαυτό του. Οι ωμές, στοιχειακές και ανεξέλεγκτες ορμές αυτοσυντήρησης που προκαλεί για παράδειγμα μια εξωγενείς κακουχία, μπορεί να βγάλει το άτομο από το ανθρώπινο πετσί του. Να εκλογικεύει ανέντιμα τα πάντα, να ψεύδεται, να παραβλέπει την αλήθεια και να μάχεται στοιχειακά, θηριωδώς και εμφύλια.
Όταν τα άτομα μιας οικογενειακής οντότητας (ή παρομοίως μιας άλλης παρόμοιας και με λιγότερους δεσμούς) αρχίσουν να κατηφορίζουν εχθρικά, εμφύλια και ανταγωνιστικά, εκτός του ότι για τις πολεμικές ανάγκες του «αγώνα» θα πρέπει να πιστέψουν στην ορθότητα των εκλογικεύσεων, θα πρέπει ταυτόχρονα να δαιμονοποιήσουν οτιδήποτε αντιβαίνει σε αυτό τον αγώνα. Οι άνθρωποι ως ευάλωτοι, τρωτοί, ευμετάβλητοι και ευπαθείς όταν εισέλθουν σε τέτοιες ατραπούς δεν είναι πλέον φυσιολογικοί ακόμη και εάν ήταν πριν από την συμφορά που τους βρήκε. Ακόμη και εάν φαινομενικά για τις ανάγκες του αγώνα «επιβίωσης» (βασικά τους «αγώνες» αυτιστικής αυτοκτονικής αυτοκαταστροφής) φαίνονται αγέρωχοι και δυνατοί παλαιστές κατά βάση είναι ανισόρροποι, ψυχικά μπερδεμένοι και ανορθολογικοί. Όχι επειδή αυτό απορρέει εκ γενετής αλλά επειδή κάθε ανθρώπινο όν είναι πάντα ευπαθές και επιρρεπές σε ανισορροπίες και εκτροχιασμούς κάθε είδους. Αυτό που το κρατάει είναι οι δεσμοί. Οντολογικοί δεσμοί εντός της οικογένειας. Επίσης οντολογικοί εντός του κράτους αλλά αυτό είναι πάντα ένα μεγάλο στοίχημα. Εντός της οικογένειας αντίθετα όπως είπαμε οι οντολογικοί δεσμοί είναι προγραμματικοί, υπαρξιακοί, αναπόδραστοι και εν πολλοίς αναπόφευκτοι. Το ζήτημα είναι εάν τους καλλιεργείς και εδράζεις πάνω τους την ή εάν αφήνεις επιπολαιότητες και ατυχίες να τους αποσταθεροποιήσουν. Η έσχατη κατάντια, όχι πάντως σπάνια, είναι όταν ένα άτομο λειτουργεί εμφύλια εντός της οικογένειας για ευτελείς λόγους ή για λόγους ελλειμματικής αντίληψης του τι διακυβεύεται.
Αυτά δεν σημαίνει ότι όλα μπαίνουν μέσα σε ένα καλούπι και ότι όλες οι περιπτώσεις είναι οι ίδιες αλλά ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές τις οποίες όταν κανείς δρασκελίζει με επιπολαιότητα, ελαφρότητα και βλακωδώς χωρίς να σκέφτεται τις βαθύτατες προεκτάσεις, είναι απλά φτηνό και μίζερο. Κανείς επίσης θα πρέπει να δει τις ατομικές περιπτώσεις παρακμής και εκμηδένισης στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο το οποίο είναι ενταγμένες, ιδιαίτερα σε αναφορά με τις μεταμοντέρνες τάσεις οι οποίες εγγενώς και εξ ορισμού ένας από τους κύριους στόχους τους είναι η «οικογενειακή οντότητα».
Ένας αυτοκαταστροφικός «αγώνας» κατάλυσης της οντολογίας μόνο συμφορά μπορεί να φέρει. Όλα τα υπόλοιπα είναι φτηνές και μίζερες εκλογικεύσεις ή ασυναρτησίες ανυπόστατων ανθρώπων. Μην περιμένει κανείς, όμως, τουλάχιστον μετά από κάποιες κόκκινες γραμμές, να το κατανοούν όλοι, ιδιαίτερα οι λικνιζόμενοι, ψυχικά ασθενείς και εύκολα ολισθαίνοντες. Μετά την κόκκινη γραμμή σιγάζει η λογική και ο ορθολογισμός και κυριαρχεί η εκλογίκευση του «οικείου εχθρού». Μια δηλαδή γιγαντιαία αντίφαση στο εσωτερικό της ύπαρξης. Αυτιστική, αυτοκτονική και αυτό-καταστροφική.
Το ζήτημα λοιπόν είναι οι
«δεσμοί» και τα αρνητικά ή θετικά αίτια. Τους συντηρείς σε κανονικούς καιρούς,
τους θρέφεις και τους αναπτύσσεις. Τους θεωρείς θέσφατα και έσχατες λογικές. Σε
δύσκολους καιρούς που περιοδικά αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι η
αυτοσυντήρηση απαιτεί όχι εσωτερίκευση του προβλήματος και αυτισμό αλλά
κατανόηση των αιτίων των προβλημάτων και αυτοσυντήρηση της οντότητας. Της
οικογένειας ή εάν μιλάμε για κράτη του εθνοκράτους.
Υστερόγραφο 25.11.2008
Μια οικογένεια ή ένα κράτος είναι ένα στοίχημα για συνοχή, κοινή κοσμοεικόνα, κοινή θέαση των υπολοίπων, κοινό στρατηγικό προσανατολισμό, κοινή επιχειρηματολογική βάση κατά εξωγενών αξιώσεων και κοινή τυπική λογική (αυτή θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και «κοινό υποκειμενισμό»). Ο κάθε κόσμος (οικογενειακός που είναι προγραμματικά «σφικτός» και συνεκτικός για υπαρξιακούς λόγους και κρατικός του οποίου η συνοχή αναζητείται και είναι ένα στοίχημα) θέτει τα συμφέροντά του και κυρίως την αυτοσυντήρηση-επιβίωση στην πιο υψηλή βαθμίδα των ιεαρχήσεων, των σκοπών και των στρατηγικών εκπλήρωσής τους.
Ιδεατά, ο κάθε κόσμος αυτού του είδους είναι αυτάρκης, αυτοδύναμος και διαθέτει επαρκή ισχύ για αυτοσυντήρηση και επιβίωση ή παλεύει για να έχει τέτοια ισχύ. Κάθε εσωτερικός ροκανισμός και αποδυνάμωση τον καταδικάζει σε φθορά, παρακμή και ίσως θάνατο. Και για μεν τα κράτη αυτό είναι κατανοητό γιατί ένα τόσο μεγάλο ζήτημα όπως η πολιτειακή οργάνωση είναι βάλλεται καθημερινά από την λογική της ετερότητας των συστατικών του μονάδων για δε τις οικογενειακές οντότητες είναι αδιανόητο.
Είναι αδιανόητο γιατί ενώ αυτές διαθέτουν εγγενή και γηγενή οντολογία για τα κράτη είναι πάντοτε ένα επισφαλές στοίχημα σε μια εξ ορισμού επισφαλή πορεία γεμάτη κινδύνους ενίοτε και θανάσιμους. Τα μέλη του κράτους εύκολα αναπτύσσονται φυγόκεντρα γιατί οι δεσμοί υπόκεινται την βάσανο ενίοτε αβάστακτη των αναρίθμητων ελκυστών διάλυσης και αποσύνθεσης (ο καθείς δηλαδή και όλοι μαζί να υποτιμήσουν την Πολιτεία και να σκεφτούν με όρους ιδιωτείας – βλ. και τις αγωνιώδεις εκκλήσεις του Περικλή για την σημασία της Πολιτείας της οποίας η ισχύς και η βιωσιμότητα είναι ευθέως συναρτημένη με αυτή των πολιτών της).
Εντός της οικογένειας και στο εσωτερικό των πολιτειών οι δυνάμεις της φθοράς και της παρακμής παρεισφρέουν και ροκανίζουν αποδυναμωτικά. Είναι μια διαρκής σχοινοβασία όπου οι ατομικές και συλλογικές οντότητες συνειδητά, ανεπίγνωστα ή ενστικτωδώς επιδίδονται σε ένα διαρκή και δύσκολο αγώνα συνοχής, ενιαίας προοπτικής, ενιαίου στρατηγικού προσανατολισμού, κοινών σκοπών και κοινών στρατηγικών προσεγγίσεων. Η επιτυχία είναι σε μεγάλο βαθμό συνάρτηση της συνοχής (βλ. το περυσινό σημείωμα ό.π. για την άποψη του Κονδύλη ότι όσο η οικογένεια διευρύνεται με πολλούς απογόνους, γάμους και διασπορά τόσο περισσότερο χαλαρώνει – αυτό ισχύει πολλαπλάσια σε κρατικό επίπεδο, σε πολλά επίπεδα και σε πολλές βαθμίδες). Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η κοινή ταυτότητα, η συνοχή και οι κοινοί σκοποί και οι στρατηγικές εκπλήρωσής τους βρίσκονται σε μια συνεχή δοκιμασία. Ατυχίες, αστοχίες, αβλεψίες και στο οικογενειακό επίπεδο επιπολαιότητα, ασυνειδησία, ελαφρότητα, ολιγωρία και ευτελείς αξιώσεις μικροπρεπών ηδονών και απολαύσεων μπροστά στις οποίες υποτάσσεται ή και καταλύεται η πολύτιμη οντολογία.
Μιλάμε για μια διαρκή αμφιταλάντευση στάσεων και δυνάμεων που προκαλούν ανοδική ισχύ ή αντίστροφα που προκαλούν παρακμή, αποδυνάμωση και φθορά. Στην μεν οικογένεια αυτό συνεπάγεται κατάλυση των οντολογικών δεσμών στο δε κράτος κάτι αντίστοιχο αλλά με δεδομένο ότι οι δεσμοί είναι όπως είπαμε πιο χαλαροί και πιο επιρρεπής στην ανάπτυξη φυγόκεντρων δυνάμεων που τους σπάνε και διασπάνε.
Στο ταξίδι αυτό προς μια ανύπαρκτη Ιθάκη είναι πάντα δύσκολο. Τι έχεις κατά νου, μας λέει ο μεγάλος Ποιητής, είναι το πιο σημαντικό. Η σταθμισιμότητα των όσων συμβαίνουν εσωτερικά και εξωτερικά, μας λέει ο Κονδύλης, δημιουργεί μια καμπύλη στάσεων και συμπεριφορών και ένα οικείο σύστημα συντεταγμένων. Η συνείδηση της πραγματικότητας του οικείου και των άλλων κόσμων είναι βασικά «η αναγωγή πραγμάτων αγνώστων ανοίκειων σε πράγματα γνωστά και οικεία». Στο πλαίσιο της προαναφερθείσης διαρκούς αμφιταλάντευσης, αυτό σημαίνει, ουσιαστικά, «ένταξη των εκάστοτε νέων στοιχείων στο πλαίσιο της ήδη υπάρχουσας κοσμοεικόνας, το οποίο δεν αποτελεί βέβαια απλό δοχείο για την τυφλή συσσώρευση ενδιαφερόντων υλικών αλλά ένα ειδικό αυτόματο μηχανισμό για το κοκκίνισμα, την αξιολόγηση, την συναρμολόγηση αξιοπρόσεκτων δεδομένων». Και συνεχίζει ο Κονδύλης: «Ανάμεσα σε προσανατολισμό και σε γνώση υπάρχει λοιπόν εσωτερική συνάφεια, και το ίδιο ισχύει ανάμεσα σε γνώση και ταυτότητα ή γνώση και απόφαση. Ταυτότητα, προσανατολισμός και γνώση συγχωνεύονται μέσα στην ίδια κοσμοεικόνα, όπως αυτή προκύπτει από την απόφαση, ενώ η πίστη στην αντικειμενικότητα της κοσμοεικόνας, δηλαδή στην αποκλειστική της αλήθεια, επισφραγίζει πανηγυρικά τη συγχώνευση τούτη: όσο πιο αντικειμενική φαίνεται η κοσμοεικόνα και η εντός της συνοψισμένη γνώση ή αποκρυσταλλωμένη οπτική, τόσο ισχυρότερη η αίσθηση ταυτότητας και τόσο ασφαλέστερος μοιάζει ο προσανατολισμός»
Τι άλλο να πει κανείς πέραν από αυτές τις αφοριστικά αληθείς και καθημερινά καταμαρτυρούμενες αλήθειες. Να ισοπεδώσεις τα κράτη και τις οικογενειακές ομάδες δεν μπορείς γιατί αποτελούνται από ετερότητες, ατομικές οι δεύτερες, ατομικές και συλλογικές οι πρώτες. Μπορείς όμως να υποδουλώσεις αυτά που ήδη υπαινιχθήκαμε, ότι δηλαδή στην γεμάτο καμπύλη πορεία αμφότερων των ομάδων η συνοχή βρίσκεται υπό την διαρκή αίρεση των σκοπών και της σφρίγηλότητας των δεσμών.
Η συνοχή του κράτους δεν μπορεί παρά να είναι μεγάλο στοίχημα. Η συνοχή της οικογενειακής οντότητας λογικά δεν πρέπει να αμφισβητείται. Τουλάχιστον στους δεσμούς πρώτου κα δεύτερου βαθμού, δεν πρέπει να αμφισβητείται γιατί όπως είπαμε είναι εδραία και προγραμματικά αμάχητοι. Δεν δεσμεύουν ή υποτάσσουν την ελευθερία της ετερότητας. Αντίθετα είναι η βάση και η πηγή ισχύος τους. Έτσι, ανάλογα με το τι διακυβεύεται είναι και το κρινόμενο στην πλάστιγγα των καθημερινών αποφάσεων, των εξωγενών ελκυστών, των ανθρώπινων αδυναμιών και του παράλογου και ανορθολογικού. Για να το πούμε διαφορετικά, εάν υπάρχει ένας καλός λόγος τα ψυχόρμητα και η ετερότητα να κινηθούν γραμμικά με κριτήρια συμφέροντος και ιδιαίτερα επιβίωσης, είναι η ακλόνητη προσκόλληση στους ισχυρούς οντολογικούς δεσμούς. Ποτέ δεν βλάπτουν την οικογενειακή ισχύ και ευημερία. Πάντα την ωφελούν. Τα ψυχόρμητα λοιπόν πρέπει να είναι πολύ άγρια και ο νους πολύ βλαμμένος για να δρομολογηθούν αυτιστικά-αυτοκτονικά όπως πιο πάνω υπονοήσαμε (τονίζω: Το ίδιο λες για το κράτος αλλά με λιγότερη βεβαιότητα γιατί εκεί οι οντολογικοί δεσμοί δεν είναι τόσο ισχυροί όσο εντός της οικογένειας ενώ βρίσκονται υπό την αίρεση πολλών περισσότερων αποδυναμωτικών ελκυστών και φυγόκεντρων τάσεων). Αντίστροφα, τώρα, όπως ήδη αναφέρουμε, εάν για οποιοδήποτε λόγο τα ψυχόρμητα κινηθούν κόντρα στην κατά τα άλλα εδραία και εγγενώς οντολογικά θεμελιωμένη οικογενειακή κοσμοεικόνα όχι μόνο υπάρχει διάλυση και κατεδάφιση αλλά και σφοδρή εμφύλια σύγκρουση στον αναγκαίο βαθμό για να εξαντικειμενικευθεί και εκλογικευτεί ο «σκοπός» παράκαμψης ή κατάλυσης της οντολογίας.
Και τούμπαλιν. Τέτοια συχνά φαινόμενα οφείλονται στην ισορροπία της άγνωστης, αόρατης και απρόβλεπτης πλάστιγγας. Στον ένα δίσκο είναι το έσχατο συμφέρον του έσχατου και προγραμματικά οντολογικά δομημένου οικογενειακού καταφυγίου και στον άλλο δίσκο οτιδήποτε άλλο αστάθμητο και ανορθολογικό. Γιατί μόνο ανορθολογική μπορεί να είναι η αμφισβήτηση της οντολογίας. Η πηγή όλης της αλήθειας μπορεί να είναι η οντολογία και ο υποκειμενικός κόσμος που δημιουργεί σε κάθε ατομική ή συλλογική ανθρώπινη οντότητα. Όλα τα υπόλοιπα είναι επίκτητα, επίπλαστα, συγκολλήσεις διαφόρων βαθμίδων και επισφαλή.
Αυτά μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά. Η τελευταία λογική δεν χρειαζόταν φιλοσόφους για να αποτελεί θεμέλιο των πατροπαράδοτων στάσεων ζωής όλων των κοινωνιών όλων των εποχών (πάντα βέβαια υπό την αίρεση της επισφαλούς, ευάλωτης και τρωτής ανθρώπινης ύπαρξης που προαναφέραμε και των διαβαθμίσεων υπόστασης που απορρέουν από αυτή). Ενώ σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι το πάλευαν να οργανωθούν σε ευρύτερες πολιτικές ομάδες με αφετηρία και θεμέλιο, ουσιαστικά, την οικογενειακή οντότητα, η σύγχρονη μοντέρνα και στην συνέχεια μεταμοντέρνα εποχή προκάλεσε πλήθος διαλυτικών στοιχείων με αποκορύφωση την μεταμοντέρνα ανθρωπολογική συρρίκνωση των ατόμων και των ομάδων. Μολαταύτα, αντιστάσεις υπήρχαν και υπάρχουν, ενίοτε και ακραίων εάν όχι γελοίων και ανυπόστατων. Για παράδειγμα στη νεότερη Ευρώπη και στις ΗΠΑ είχαμε την αντίληψη μιας συνοχής του κράτους που δεν αποτελούσε αποτέλεσμα ανθρωπολογικών συμμείξεων και μεθέξεων αλλά αποτέλεσμα έξωθεν ιδεολογικών δογμάτων που εφεύρισκε ο καθείς μέσα στην εξ αντικειμένου νοσηρή φαντασία του που καμιά σχέση δεν μπορούσε να έχει με την οντολογία. Είχαμε και την γελοιότητα, ακόμη, του πιθηκισμού της Σπάρτης από ανώριμες κοινωνίες και επίπλαστες ιδεολογίες.
Μέσα σε αυτό τον (νεοτερικό) κυκεώνα η οικογενειακή οντότητα βάλλεται πανταχόθεν, αντιφατικά και αμφίπλευρα. Έτσι, για να σταθούμε πάλι στις ασφαλείς εκτιμήσεις περί οικογενειακής οντότητας που διαθέτει εγγενείς και γηγενείς οντολογικούς δεσμούς –επαναλαμβάνουμε: ποτέ του κράτους δεν μπορεί να είναι έτσι, τόσο δηλαδή δεδομένοι– κάθε οικογένεια όταν ο κόσμος σείεται, όταν η Πολιτεία φθείρεται και όταν ο ανταγωνισμός της πολιτικής οργάνωσης γίνεται τελείως αθέμιτος –η ισχύς και οι διανεμητικές της προεκτάσεις, δηλαδή, δεν είναι θεσμισμένες– στους δύο δίσκους της πλάστιγγας μιας οικογενειακής οντότητας, τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα.
Είτε ιεραρχεί τη ισχύ της, την ευημερία της και την ασφάλεια-επιβίωσή της με όρους συνοχής και κοινής κοσμοεικόνας στην οποία όλα υποτάσσονται στον σκοπό της επιβίωσης (Όλα; Ναι όλα!) είτε η ελαφριά υπόσταση των (ροκανισμένων ή αδύναμων και ανυπόστατων) μελών οδηγεί στην φθορά, την παρακμή και στην κατεδάφιση ή ποικίλους, όπως είπαμε θανάτους. Η «Πόλις» και η «Ιθάκη» του Καβάφη είναι φιλοσοφικές αποτυπώσεις που προειδοποιούν σκληρά και αληθινά τις συνέπειες του αποπροσανατολισμού και της φλούδας ελπίδας ότι υπάρχει άλλη Πόλη (πλην μιας νέας Πόλης, μιας νέας δηλαδή Οικογένειας των νέων μελών που μεγαλώνουν και ξανοίγονται).
Παραφράζοντας τον Κονδύλη να σταθούμε και πάλι στο λίγο πολύ ασφαλές βάθρο –ή συγκριτικά με τους δεσμούς εντός του κράτους πολύ πιο ασφαλές– της οικογενειακής οντότητας, τούτο το βάθρο έχει μια αναπόδραστη και αδιαμφισβήτητη οντολογική αφετηρία και μια προϊστορία διαδρομής και ανάπτυξης που δημιουργεί και εδραιώνει υποκειμενικά θεμελιωμένες αλήθειες της οικείας συλλογικής και ατομικής ύπαρξης. Το πώς κανείς πάνω σε τούτο το βάθρο επιτυγχάνει την αυτοσυντήρησή του και την επιβίωσή του συνάμα και την ευημερία και ευτυχία του, είναι εν τέλει συνάρτηση της ανθρωπολογικής υπόστασης των μελών της οικογένειας.
Ενώ εντός του κράτους ο παντελώς άγνωστος υπαρξιακός πυρήνας του ατόμου και τα ψυχόρμητα κοχλάζουν προσαρμόζεται κανονιστικά στις επιταγές του συλλογικού βίου –και εάν δεν γίνεται αυτό υπάρχουν κυρώσεις– η ενσυνείδητη και σκόπιμη προσκόλληση στα οικογενειακά θέσφατα και στις έσχατες λογικές που επιτάσσει η οικεία κοσμοεικόνα, είναι υπόθεση καλλιέργειας, αγωγής, συνειδητοποίησης για την ανθρώπινη ύπαρξη και της θέσης της στον κόσμο και ικανότητα αποφάσεων που ενισχύουν τους εγγενείς ενδοοικογενειακούς δεσμούς. Συνταγή όπως είναι φανερό δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει συνταγή για το πώς και ποιος είναι ευτυχισμένος και ψυχικά/πνευματικά αμετάκλητα σταθεροποιημένος. Εν τούτοις, επειδή κάθε καθημερινή απόφαση συνδέεται με στο συμφέρον, την επιβίωση, την ευημερία και την ευτυχία των ατόμων και των ομάδων στις οποίες ανήκουν, η συνεκτικές versus διαλυτικές αποφάσεις είναι καθημερινά επί τάπητος και η ορθολογιστική επιλογή όχι ανέφικτη.
Μιλάμε για «καθημερινές αποφάσεις» κάθε είδους όπως όλες οι άλλες αποφάσεις των οποίων ο ορθολογισμός πάνω στην πλάστιγγα του κόστους και οφέλους (όχι μόνο υλικού αλλά και κάθε άλλου είδους) είναι βαθύτατων προεκτάσεων. Ανεξαρτήτως για το τι μιλάμε και σε πιο πλαίσιο, ισχύει πάντοτε το γεγονός ότι η ικανότητα, η δεξιότητα και η εν γένει αδύναμη ή ισχυρή ανθρωπολογική υπόσταση των ατόμων και των ομάδων κατατείνει σε αποφάσεις συμβατές με την επιβίωσή τους και το ευ ζην ή το αντίστροφο.
Δεν υπάρχει, επιπλέον, συνταγή για το πώς και γιατί πρέπει να ζεις και να ευημερείς. Ο αυτισμός και οι αυτοκαταστροφικές στάσεις και συμπεριφορές εντός του κράτους και εντός της οικογένειας, ακριβώς, είναι συνήθως το τέλος. Τέλος που μπορεί να σημαίνει παρακμή και δυστυχή ή και θάνατο.
Οι εκλογικεύσεις και οι εξαντικειμενικεύσεις κάποιας αλήθειας είναι πανταχού παρούσες και τα πάντα πληρούσες. Το ζήτημα είναι κατά πόσο αυτές οι αλήθειες αφορούν την οικεία ύπαρξη, κατά πόσο συντείνουν προς συνεκτικές στάσεις και αποφάσεις και κατά πόσο οδηγούν σε ευημερία ή επιβίωση ή το αντίστροφο. Η αυτιστική εσωστρέφεια, για παράδειγμα, η οποία με το να μεγεθύνει τις διαφορές με σκοπό να εκλογικεύσει την αυτό-διάλυση είναι πάντοτε καταμαρτυρούμενα αυτιστική και αυτό-καταστροφική. Η απουσία εμφύλιων στάσεων και οι διαρκείς στάσεις και αποφάσεις, αντίστροφα, οι οποίες θρέφουν την συνοχή και στηρίζουν τους κοινούς σκοπούς είναι αναγκαίες και συνήθως αυτονόητες για μια οικογενειακή οντότητα και αναγκαίες ένα κράτος. Τώρα, το αναγκαίο και αυτονόητο εντός της οικογένειας λόγω οντολογικών δεσμών λογικά είναι ο κανόνας ενώ εντός ενός κράτους είναι ένα στοίχημα. Ατυχήματα «συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες», όπως λέει η λαϊκή ρήση. Τέτοια ατυχήματα, προσθέτουμε, συμβαίνουν συχνά πάντοτε και στα καλύτερα κράτη των οποίων η κίνηση και η φθορά είναι πιο έντονα.
Σε αυτή την διαρκή σχοινοβασία στεκόμαστε και πάλιν στην οικογένεια, τον μόνο δηλαδή αδιαμφισβήτητα οντολογικά θεμελιωμένο σύνολο. Είναι το έσχατο καταφύγιο, είναι το βάθρο ισχύος των μελών, είναι η το ευ ζην και το μόνο σίγουρο οικείο μέσο επιβίωσης. Χωρίς και πάλι να υπάρχουν συνταγές παρά μόνο υπαρξιακά δεδομένα και υποστάσεις που προσδιορίζουν το γενικότερο πλαίσιο, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι όποιος αναπτύσσει στο εσωτερικό της οικογενειακής οντότητας αποδυναμωτικές και όχι συνεκτικές στάσεις και συμπεριφορές, βασικά λειτουργεί αυτιστικά και αυτοκτονικά. Ενώ εντός του κράτους η ίδια «λειτουργία» είναι υπόθεση της πολύ και πιο σύνθετης πολιτικής διάδρασης, εντός της οικογενειακής οντότητας τόσο οι φυγόκεντρες και διαλυτικές τάσεις όσο και οι συνεκτικές είναι σύμφυτες με τον οντολογικό χαρακτήρα των δεσμών και την προγραμματικά δεδομένη Υπαρξιακή συγκρότηση.
Εμφύλια βέλη εντός της οικογένειας είναι ασυγχώρητα. Πάντοτε. Τώρα, η εξομάλυνση των εντάσεων, ο έλεγχος των φυγόκεντρων τάσεων, η αντιμετώπιση ατομικών ιδιορρυθμιών και η σφυρηλάτηση συνεκτικών αποφάσεων των οντολογικών δεσμών πρέπει να θεωρείται κάτι περισσότερο από αναγκαίο και αυτονόητο και το αντίθετο αυτοκτονικό. Το πρόβλημα εδώ, νομίζω, είναι πλέον να καταλάβει κανείς τι είναι τα αίτια των αυτοκτονικών συνδρόμων. Κάτι πολύ δύσκολο ή ανέφικτο.
Παραμένει ότι μέσα στον απέραντο και απροσμέτρητα ποικιλόμορφο κόσμο –για να παραφράσω και πάλι τον Κονδύλη αλλά εδώ με πολύ αμφιλεγόμενο τρόπο, κάτι που θα επεξεργαστώ σε άλλο κείμενο που ετοιμάζεται– όταν κυριαρχήσουν οι μηδενιστικές παραδοχές η ανθρώπινη οντότητα κυριαρχείται από αντιλήψεις πνευματικά στερημένες. Πλέον, πέραν της πολιτικοανθρωπολογικά μιλώντας αποδυνάμωσης της ανθρώπινης υπόστασης και της απώλειας της συνείδησης του τι πράγματι θρέφει την οικεία ισχύ και διασφαλίζει την αυτοσυντήρηση, αντιλήψεις του είδους ότι το ευ ζην είναι προϊόν «ηδονιστικών σαλεμάτων της ύλης» οδηγούν στους κρημνούς και στα βράχια του Μαρκήσιου de Sade. Δεν το γνωρίζει αυτό το θύμα πλήρως (γιατί περί θύματος μιλάμε εκτός και εάν δεχθούμε να κινούμαστε με ροπή την βαρβαρότητα ή τα Σόδομα και Γόμορρα). Δεν έχει πλήρη επίγνωση γιατί ο ορθολογισμός του πολιτισμένου και ενάρετου ευ ζην σύμφωνα με τις οντολογικά θεμελιωμένες αλήθειες της οικογενειακής οντότητας (σε αυτήν βασικά αναφερόμαστε ως ύστατο καταφύγιο αληθείας) αποδυναμώνεται ανεξιχνίαστα όταν ο ανθρωπολογικός κατήφορος συνθλίβει και διαλύει το βιοψυχικά ασυνάρτητο και αυτοκτονικά παλλόμενο υποκειμενικό κόσμο εκμηδενίζοντάς το ή εξωθώντας το σε ευτελείς αξιώσεις ισχύος στοιχειακού χαρακτήρα.
Προσέξτε, δεν ενοχοποιούμε τις αξιώσεις ισχύος. Οι αξιώσεις ισχύος είναι πανταχού παρούσες. Το ζήτημα είναι τι σκοπό έχουν και εάν είναι θεσμισμένες σε πολιτικά πλαίσια. Οι αξιώσεις ισχύος εντός της οικογένειας, πάντως, είναι υπαρξιακή αντίφαση, αυτιστική και αυτοκτονική. Αυτό είναι και το δράμα. Γιατί επειδή εντός της οικογένειας η θέσμιση των δεσμών και των σχέσεων απορρέει από την οντολογία ως πηγή αληθείας η εκδήλωση αξιώσεων ισχύος οποιουδήποτε είδους είναι η αρχή του τέλους της παρακμής και της εκμηδένισης.
Υστερόγραφο 9.12.2008
Το πιο πάνω κείμενο και το συναφές περσινό ή άλλα διάσπαρτα στην παρούσα ιστοσελίδα ή σε αρχεία όπου τυγχάνουν διαρκούς επεξεργασίας είναι ως εκ της φύσεώς τους ατελή προσχέδια. Έχουν εκφραστικές ατέλειες, σίγουρα επαναλήψεις ελάχιστα επεξεργασμένες και οπωσδήποτε δεν είναι αυτοτελή. Σκοπός είναι να τύχουν ενδελεχούς επεξεργασίας και σύνδεσης με επερχόμενες δημοσιεύσεις που ετοιμάζονται. Το έλλειμμα αυτοτέλειας και ο ημιτελής χαρακτήρας τους, εν τούτοις, ενδέχεται να αντισταθμίζεται από την σημασία του αξονικού ζητήματος γύρω από το οποίο συγκρατούνται. Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο, έγραψε ο Κονδύλης, και θα αποτελέσει τίτλο ή υπότιτλο επερχόμενης δημοσίευσης.
Το ότι επιμένω στο ζήτημα της οικογένειας νομίζω έγινε σαφές από προηγούμενες αναφορές. Κυρίως ότι η «οικογενειακή οντότητα» διαθέτει προγραμματικούς, εγγενείς, γνήσιους και αναπόδραστους οντολογικούς δεσμούς. Τα μέλη είναι υπαρξιακά συνδεδεμένα και ολοκληρωμένα με τρόπους που καμιά άλλη ομάδα δεν μπορεί να είναι. Εξ ου και η τυπολογική σημασία της οικογενειακής οντότητας. Στο εκκρεμές λίγοι ή πολλοί δεσμοί μεταξύ μιας ομάδας ανθρώπων η οικογενειακή οντότητα είναι προγραμματικά προικισμένη στον δεύτερο πόλο. Κατά συνέπεια, η ανθρωπολογική συνοχή της, οι λειτουργίες της, οι συνεκτικές στάσεις και αποφάσεις, ο ρόλος των ψυχορμήτων και οι φιλοσοφικές παραδοχές που συνειδητά ή ανεπίγνωστα επηρεάζουν την συγκρότηση και την συγκράτηση, είναι κορυφαίας τυπολογικής σημασίας και το μέτρο με το οποίο μπορούν να σταθμιστούν πολλά άλλα.
Στο προγενέστερο υστερόγραφο αλλά και στο αρχικό κείμενο στις 22 Νοεμβρίου, τονίστηκαν με έμφαση τρία πράγματα τα οποία και υπογραμμίζω ή επαναδιατυπώνω:
Πρώτον, οι γενικότερες μηδενιστικές τάσεις που συρρικνώνουν ή και μηδενίζουν ανθρωπολογικά τα μέλη μιας κοινωνικής οντότητας όχι μόνο λειτουργούν διαλυτικά αναπτύσσοντας και εμφύλιες τάσεις στο εσωτερικό της αλλά επιπλέον επηρεάζουν και τον αφετηριακό υπαρξιακό πυρήνα κάθε ανθρώπου, την οικογένεια.
Δεύτερον, ότι πάντα ίσχυε και πάντα θα ισχύει ότι η ανθρωπολογική υπόσταση των ανθρώπων συγκροτεί και διαμορφώνει την στάση τους απέναντι τόσο στην οικεία κοινωνία όσο και απέναντι στην οικεία οικογένεια. Όταν ερχόμενοι, λέμε, στην οικογένεια, αυτή η εκμηδένιση ροκανίζει ή καταλύει τους υπαρξιακούς δεσμούς τότε σημαίνει πως τα πράγματα κατέβηκαν ήδη στο χαμηλότερο σκαλί της συγκρότησης. Έχουμε πλέον όχι δεσμούς αλλά συγκόλληση ανυπόστατων μηδενιστών διαφόρων βαθμίδων αλλά με κοινή ροπή τα Σόδομα και τα Γόμορρα.
Τρίτον, οι δεσμοί εντός του κράτους παράγονται από θεμελιώδη κριτήρια και παράγοντες –σε κείμενα που ετοιμάζονται επιμένω στα κοσμοθεωρητικά θέσφατα, την γένεσή τους, την διαμόρφωσή τους και την ευρωστία τους– που όσο πιο ισχυρά είναι τόσο πιο συγκροτημένη και συνεκτική είναι μια κοινωνία. Τόσο πιο πάνω όσο και αλλού, όμως, υπογραμμίζεται το πόσο αστάθμητη και ασταθής είναι κάθε πολιτική διάδραση μεταξύ ατόμων και ομάδων διαφορετικής οντολογικής ετερότητας και διαφορετικών βαθμίδων ανθρωπολογικής υπόστασης.
Για να το πούμε διαφορετικά και Αριστοτελικά, η σύμμειξη και μέθεξη ανθρωπίνων ετεροτήτων που θεσμίζει τις αξιώσεις ισχύος και προσδιορίζει τον τρόπο ζωής και τις κοινωνικές ιεραρχίες που ανά πάσα στιγμή εδράζονται πάνω στο κοινωνικά παραγόμενο και νομιμοποιημένο σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης, δεν μπορεί να διαθέτει μεγάλη συνοχή και πάντοτε στο υπόβαθρο κινούνται, εν δυνάμει, τουλάχιστον, τεκτονικές πλάκες ενώ η άμμος πάνω στην οποία κάθονται τα εξουσιαστικά εποικοδομήματα είναι κινούμενη.
Τυπολογικά όσον αφορά την οικογενειακή οντότητα και όταν αυτή βρίσκεται στον πόλο του εκκρεμούς όπου οι οντολογικοί δεσμοί είναι άθικτοι ή και εξαιρετικά σμιλευμένοι και καλλιεργημένοι, α) δεν υπάρχουν αξιώσεις ισχύος, β) υπάρχει σχεδόν αυτόματη προσαρμογή (που μπορεί να περιέχει μεγάλους συμβιβασμούς ή και θυσίες) της ετερότητας κάθε μέλους στην ανά πάσα στιγμή συλλογική ετερότητα της οικογένειας και γ) θεωρούνται φυσιολογικές, αυτονόητες και εμπράγματα αναμενόμενες έννοιες όπως αλληλεγγύη, αυτοθυσία, αυθυπέρβαση, κτλ, ως στάσεις και συμπεριφορές μεταξύ των μελών.
Ταυτόχρονα, και θα ήθελα να επιμείνω και σε αυτό, υπογραμμίστηκε ότι τόση η υπαρξιακή προσχώρηση όσο και η για οποιονδήποτε λόγο υπαρξιακή αποχώρηση προϋποθέτουν μεγάλη ένταση. Όσο πιο θεμελιωμένοι και όσο πιο δυνατοί είναι οι δεσμοί εάν υπάρξει εμφύλιος τόσο πιο μεγάλες ζημιές προκαλεί η κατεδάφιση και τόσο πιο ισχυροί είναι οι κραδασμοί για όλους. Εξ ου και η θέση που εκφράσαμε ότι τα μέλη μιας οικογένειας που διαθέτουν υπόσταση υψηλής βαθμίδας και καλλιεργημένο ορθολογισμό πιο εύκολα ελέγχουν τα ψυχόρμητά τους, κάνουν καλύτερες εκτιμήσεις για το πνευματικό και υλικό κόστος διάρρηξης των δεσμών και κατατείνουν προς συνεκτικές αντί προς διαλυτικές αποφάσεις φυγόκεντρου ή εμφύλιου χαρακτήρα. Και το αντίστροφο.
Για να το θέσουμε με Κονδύλειους όρους η σταθερότητα και συνοχή μιας οικογένειας δεν πρέπει να επηρεάζεται από άτοπους ρομαντισμούς και ιδεαλισμούς: «Το γεγονός ότι η ολόπλευρη υπαρξιακή προσχώρηση μπορεί να σημαίνει ύψιστη υπαρξιακή ένταση, αποτελεί καθ’ εαυτό ισχυρό επιχείρημα εναντίον κάθε ρομαντικής αντίληψης». Για να αρχίσουμε πριν την «γένεση» ανθρωπίνων οντοτήτων (προϋπάρχουν βέβαια οι γονείς των δύο νέων γεννητόρων), η απόφαση συγκρότησης οικογένειας δύο ανθρωπίνων οντοτήτων διαφορετικής ετερότητας και υπόστασης (δηλαδή ο γάμος) είναι πολύ σοβαρή υπόθεση υπαρξιακών προεκτάσεων. Αποτελεί βασικά προσχώρηση στην υπόθεση δημιουργίας ενιαίας οντολογίας και ενιαίας οικείας κοσμοεικόνας.
Μετά από αυτό είτε η ένταση διοχετεύεται προς την κατεύθυνση ενδυνάμωσης των δεσμών είτε οι εμπλεκόμενοι δεν παίρνουν στα σοβαρά πόσο μεγάλη απόφαση πήραν αγνοώντας τόσο τις υπαρξιακές προεκτάσεις όσο και τις συνέπειες διάρρηξης των δεσμών. Μετά από την ένωση-ολοκλήρωση είτε οι συμπλεγμένοι στέκονται στο ύψος της υπαρξιακής προσχώρησης είτε προσανατολίζονται προς τον κρημνό ή στο τέλμα. Για τους ίδιους και όσους συνδέονται με αυτούς. Εύκολες και ανώδυνες υπαρξιακές αποχωρήσεις δεν υπάρχουν.
Ενώ δε για την οικογένεια είναι περίπου αλάνθαστο, επανέρχομαι στο περσινό σημείωμά μου και στις ακροθιγώς αναφερθέντα από τον Κονδύλη, ότι δηλαδή όσο διευρύνεται η οικογένεια τόσο περισσότερο χαλαρώνουν οι δεσμοί (οντολογικοί και μη) και τόσο περισσότερο χαλαρώνει η συνοχή. Συνεχίστε αυτή την γραμμή. Πρώτα φθάνεται στις ευρύτερες ομάδες εντός ενός κράτους, μετά εντός του κράτους και μετά στον κόσμο ολόκληρο. Όσο προχωράς τόσο περισσότερο χαλαρώνει η συνοχή και τόσο μεγαλύτερο είναι το στοίχημα της συγκρότησης και της συγκράτησης γύρω από τους ίδιους σκοπούς, μέσα στον ίδιο προσανατολισμό και με υιοθέτηση της ίδιας στρατηγικής εκπλήρωσης των σκοπών, ιδιαίτερα της επιβίωσης που και γι’ αυτό τίθεται σε κίνδυνο.
Μεγάλη υπόθεση η οικογένεια. Η μεγαλύτερη. Γι’ αυτό είναι αξιοθρήνητοι όσοι με ευκολία, επιπολαιότητα, για εγωιστικούς λόγους ή με ευτελείς επικλήσεις την χαραμίζουν. Στην προαναφερθείσα πλάστιγγα με τους δύο δίσκους η οποία και αυτή κινείται πάνω σε ένα εκκρεμές η οικογένεια είναι τελικά το μόνο σίγουρο και το μόνο δυνητικά σταθερό. Μελλοντικά, πολλά θα τύχουν επεξεργασίας σε μια προσπάθεια να φωτίσουμε και ιεραρχήσουμε καλύτερα τις εισροές μέσα σε αυτούς τους δίσκους και πάνω σε αυτό το εκκρεμές (τόσο της οικογένειας όσο και του κράτους).
---------------------------------------
17. Νοεβρίου, η γενιά του πολυτεχνείου Ψαρεύει
Για την γενιά του πολυτεχνείου έχω κατά καιρούς γράψει
διάφορα (βλ. για παράδειγμα
17.11.2007. Το πολυτεχνείο 1973 και η εθνική
http://www.ifestosedu.gr/58.htm).
Επειδή ανήκω σε αυτήν γενιά και μάλιστα όπως πολλοί άλλοι με δράση, μιλώ κάπως
πιο ελεύθερα και δικαιωματικά. Αν και περισσότερες, 4 είναι οι κύριες κατηγορίες της
λεγόμενης "γενιάς του Πολυτεχνείου":
1. Οι τρομοκράτες που αφού αποφάσισαν πως
είναι "προοδευτικοί" με το να κατεδαφίσουν την ελληνική πολιτεία. Απ' ότι λέγε
τε
οι περισσότεροι μάλλον είναι στην φυλακή.
2. Οι μεταλλαγμένοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων μεταμφιέσθηκαν "προοδευτικά" για να γίνουν την δεκαετία του 1980 και 1990 "νέα τζάκια". Στην συνέχεια ο Ανδρέας Παπανδρέου που τους πρόσεχε λίγο, έφυγε. Τους έλεγε να στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία και τον άκουαν ή υπάκουαν. Φαίνεται όμως ότι καταπιέστηκαν γιατί η ίδια "προοδευτική μεταμφίεση" όταν έφυγε ο Ανδρέας Παπανδρέου χρησίμευσε για να τους κάνει κολαούζους της ξένης εξάρτησης. Μπροστά σε μερικούς από αυτούς ο Παναγιώτης Πιπινέλης και η Χούντα σίγουρα ωχριούν. Η αποκορύφωση της εξαθλίωσής τους ήταν η συλλήβδην στήριξη του φασιστοειδούς, ανελεύθερου, αντιδημοκρατικού και αντί-ανεξαρτησιακού σχεδίου Αναν. Για να το πω διαφορετικά, ο Ιωαννίδης έφερε τους τούρκους στο νησί αυτοί προσπάθησαν να κάνουν κάτι χειρότερο: Συνηγόρησαν ελεύθεροι άνθρωποι να σκλαβωθούν, να δεθούν χειροπόδαρα και να δοθούν στους στρατοκράτες της Άγκυρας και στους αγγλοαμερικανούς. Και όλα αυτά, στο όνομα της ... μετα-εθνικής εποχής (δηλαδή: του αέρα του κοπανιστού των φαντασιώσεών τους ή χειρότερα). Ακολούθησαν πολλά άλλα και πολλά θα δουν τα μάτια μας. Αφού πήραν τον κατήφορο ο πάτος είναι βαθύς και έχουν δρόμο να διανύσουν. Στο Αιγαίο, στην Θράκη, στην Μακεδονία μας.
3. Η τρίτη
κατηγορία είναι οι αφανείς ήρωες. Είτε πρωτεργάτες είτε αφανείς αντιστασιακοί
δεν θέλουν δημοσιότητα, δεν έγιναν
νέα τζάκια, ζουν την ζωή τους ομαλά
και κρατούν την σημαία των πραγματικών και μη μεταλλαγμένων αντιστασιακών.
Αγαπούν την πατρίδα
τους και δεν ενδιαφέρονται για μεταμοντέρνες "μετά-εθνικές" ασυναρτησίες,
στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία, είναι αντι-ηγεμονιστές, είναι σωστοί άνθρωποι.
4. Η τέταρτη κατηγορία είναι άνθρωποι όπως τον υποφαινόμενο. Ασφαλώς δεν είμαι ο μόνος. Για διάφορους λόγους προσπάθησα να καταλάβω καλύτερα τις διεθνείς σχέσεις και έτσι επαγγέλλομαι τον "διεθνολόγο". Προσπαθώ να ανήκω στην προηγούμενη κατηγορία. Αυτό που ίσως με κάνει διαφορετικό είναι ότι αποφάσισα φέτος να πω: τέρμα τα παραμύθια. Εγώ με την εκφωνήτρια του 1973 και σήμερα ανανίστρια βουλευτίνα και με τον Λεωνίδα που θέλει μοιρασιά στο Αιγαίο, στεφάνια δεν καταθέτω. Θα τα καταθέτω στην αυλή του σπιτιού μου ή στο νησάκι εδώ απέναντι στην Βάρκιζα που πάω κάθε μέρα για να μελετήσω και να γράψω. Και θα εξηγήσω στα παιδιά μου τη αλήθεια, γιατί άκουσα πως σήμερα μαζί με όλα τα άλλα ελληνόπουλα άκουσαν διάφορα που τα βρίσκω πλαδαρά, αποπροσανατολιστικά και ανούσια. Να μην πω διαστρεβλωτικά. Τα παιδιά μου, για παράδειγμα, θα πρέπει να ξέρουν πως δεν είναι το πολυτεχνείο αλλά η θυσία της Κύπρου που έφερε την δημοκρατία στην Ελλάδα. Ότι επίσης μετά τον Νοέμβριο του 1973 μέχρι και τον Ιούλιο του 1974 που έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο δεν νιαούρισε ούτε γάτα στην Αθήνα και πως η συντριπτική πλειονότητα έβαλε την ουρά στα σκέλια ή κρύφτηκαν. Τι να έκαναν, εξάλλου!!. Μαυρίλα πλάκωσε μέχρι που καταστράφηκε η Κύπρος και η Ελλάδα είδε φως. Για να φτάσουμε σήμερα τρις δεκαετίες μετά οι εκφωνίστριες του 1973 να γίνουν ξεφωνισμένες ανανίστριες. Θα μπορούσα να προσθέσω και τα χαιρέκακα σχόλια των οπαδών του φασιστικού σχεδίου Αναν γιατί η ατυχία το έφερε την Κύπρο αυτοί που συμπτωματικά λόγω εκλογικού συστήματος βρέθηκαν στην εξουσία να την οδηγούν στην απόλυτη καταστροφή. Χαίρονται σαν τους βρικόλακες οι οποίοι όταν ρουφήξουν αίμα μετά αγαλλιάζονται.
Μια και αυτή η σελίδα όπως είπαμε είναι "χαλαρών διατυπώσεων" διαφέρω σε κάτι ακόμη για το οποίο διερωτώμαι κατά πόσο είμαι μόνος. Στις 17 Νοεμβρίου βούτηξα στα γαλάζια νερά του Σαρωνικού προς Σούνιο πλευρά. Δύο φωτογραφίες για την φάση παρατίθενται εδώ και άλλες στην περί ψαριών σελίδα. Η είδηση είναι οι σκάροι. Τέτοια εποχή ένα κοπάδι γύρω στα 10 άτομα. Πιάσαμε μόνο δύο. Έτσι για να πιούμε λίγο κρασάκι, 17 Νοέμβρη μέρα που είναι.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
12.11.2008. Ένοχο χρήμα, σόρος, σοράκια και η Φωνή του Στέλιου μας (Καζαντζίδη)
Επισκέπτης της παρούσης σελίδας παρατήρησε με μήνυμά του: "πολύ φτωχικό μου φαίνεται το χειμερινό σου καταφύγιο". Θα του απαντήσω με δύο τρόπους:
Προσεκτικό διάβασμα των δύο λόγων που αναφέρω θα κάνει τον αναγνώστη να κατανοήσει πως δεν τα λέω τυχαία και πως ενέχουν βαθύτερο νόημα και βαθύτατες προεκτάσεις.
Πρώτον, για να αναφερθώ στον Παναγιώτη Κονδύλη που κάτι γνώριζε για τον ρόλο και για τους σφαλερούς εκτροχιασμούς της λεγόμενης κοινωνικής θεωρίας, μίλησε για ασκητική και αξιολογικά ελεύθερη στοχαστική προσπάθεια που στόχο έχει να γίνει «πρόδηλη η ενότητα των βασικών δομών (της ανθρώπινης συμπεριφοράς) και της εσωτερικής λογικής της εκδίπλωσής της στους τομείς της φιλοσοφικής, πολιτικής, κοινωνικής και ιστορικής πράξης». Αυτό απαιτεί μια (εσωτερική για τον Κονδύλη) «ασκητική ηθική», την οποία βεβαίως αντιδιαστέλλει με τις συμβατικές κοινωνικές συμπεριφορές. Ορίζοντας αυτή την «ασκητική ηθική» ως την προσπάθεια συνεισφοράς στην γνώση των ανθρωπίνων πραγμάτων με ολοκληρωτική και υπαρξιακή στοχαστική ζωή, άγρυπνη παρατήρηση των εμπράγματων ανθρωπίνων καταστάσεων και ως ανυποχώρητη, απροκατάληπτη και άτεγκτη αναζήτηση της αλήθειας για το πραγματικό και υπαρκτό. Όταν λοιπόν υιοθετείς μια τέτοια ακαδημαϊκή στάση σε φέρνει σε αντίθεση με συμβατικές συμπεριφορές του ιδεολογικοποιημένου και πολιτικοποιημένου περίγυρου που συναρτάται στενά με τις λεγόμενες «κοινωνικές επιστήμες» (εκτός βεβαίως και αν το φασιστικό σχέδιο Αναν το υποστήριξαν οι ψαράδες της Χονολουλού ή οι «Τζάμηδες αλυτρωτιστές» προπαγάνδισαν τις θέσεις τους στα δάση του Αμαζονίου). Αυτό προκαλεί κόστος, ή, για να το πω με πιο ευγενικά ελληνικά, «δεν τα πιάνεις από εδώ και από εκεί» για να κάνεις ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ούτως ώστε να προσπορίζεσαι, όπως το έθεσε και πάλιν ο Παναγιώτης Κονδύλης, «απτά υλικά οφέλη». Ασκητική επιστημονική ζωή με την κονδύλεια έννοια δεν σημαίνει πως βλάπτει αν κερδίσει το Τζόκερ μου και αμέσως –αντί της ψαρόβαρκας που ξεχρέωσα με αιματηρές θυσίες 8ου καταναλωτικού δανείου– αγοράσω ένα πλωτό γραφείο με πλήρεις επικοινωνίες που θα δεκαπλασίαζε την επιστημονική μου απόδοση. Ούτε επίσης θα έβλαπτε να έπαιρνα πίσω την πατρογονική μου περιουσία μου που βρίσκεται στα σκλαβωμένα και εποικισμένα εδάφη της κατά τα άλλα ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας από εγκληματίες πολέμου (έγκλημα πολέμου είναι ο εποικισμός), όπως επιτάσσει η μη εφαρμοζόμενη Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αμέσως θα έφτιαχνα το πλωτό γραφείο και θα ξεπλήρωνα το στεγαστικό του μη οικοδομηθέντος ακόμη σπιτιού μου. Τα λέω όλα αυτά για να εξηγήσω ότι συρροή συμπτώσεων και συνειδητές στάσεις δυνατό να δημιουργούν περιορισμούς. Ακόμη, αν όπως γίνεται με κάποιους κάποιο ίδρυμα του κερδοσκόπου Σόρος μου πλήρωνε να κάνω προπαγάνδα πάλι θα μπορούσα να αγοράσω το πλωτό μου γραφείο ή να έχω ένα μεγαλύτερο γραφείο. Έλα όμως που μερικοί από εμάς αποφασίσαμε να μην είμαστε επιστημονικά μεταμφιεσμένα σοράκια ή κοράκια.
Δεύτερον, Αυτό μας φέρνει στον Στέλιο Καζαντζίδη. Είναι η μεγάλη μας φωνή με τα 40 τουλάχιστον παχιά κύματα που βγαίνουν από τα βάθη της ιστορικής ψυχής ενός από του μεγαλύτερους πολιτισμούς που οι παροικούντες στο έξωθεν εξαρτημένο νεοελληνικό κράτος κατόρθωσαν να τον σβήσουν από την Ανατολή όπου ανθούσε επί χιλιάδες χρόνια. Συνθέτης και ταυτόχρονα τραγουδιστής ακούεται να λέει, η Φωνή των Φωνών μας:
Χίλιες φορές καλύτερα φτωχός στην κοινωνία παρά να κάνω χρήματα με ψέμα κι αδικία
Ένοχο χρήμα ένοχο ποτέ δεν σε ζηλεύω με χέρια πάντα καθαρά την φτώχια μου παλεύω.
Όποιος δουλεύει τίμια ήσυχος θα κοιμάται. Κατάρες δεν τον πιάνουνε βλαστήμιες δεν φοβάται
Ένοχο χρήμα ένοχο ποτέ δεν σε ζηλεύω με χέρια πάντα καθαρά την φτώχια μου παλεύω.
Χίλιες φορές καλύτερα στην φτώχια μου να ζήσω παρά το αίμα τα’ αλλουνού να πιω και να πλουτίσω
Ένοχο χρήμα ένοχο ποτέ δεν σε ζηλεύω στην φτώχια μου παλεύω.
(Ένοχο χρήμα, Στέλιος Καζαντζίδης)
Όποιος δεν διαθέτει την φωνή μπορεί να ακούσει τον Καζαντζίδη στην διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=-AExgpTvUjM
Τώρα, τι άλλο μπορώ να πω. Μίλησε η βαθιά και με βαθιά νοήματα Φωνή (μας) του Στέλιου Καζαντζίδη. Τι να πω εξάλλου που ατύχησα μέχρι το τέλος να ανήκω σε ένα επαγγελματικό χώρο που λένε: "Είμαστε ελεύθεροι λόγω ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας να τα παίρνουμε από τον Σόρος και τις "υπηρεσίες" των ΗΠΑ" για να υποστηρίξουν το φασιστικό σχέδιο Αναν. Έλεος Κύριοι ακαδημαϊκά ανεξάρτητοι. Να τα χαίρεστε το Ένοχο Χρήμα, για να παραφράσω τον Καζαντζίδη.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
9.11.2008. Λυσσαρίδης και οι πολιτικοί τρομοκράτες της πατρίδας μας
Σε άλλη σελίδα έγραψα για αυτή την μεγάλη και οικουμενική μορφή που ακούει στο όνομα Βάσος Λυσσαρίδης. Την στιγμή που η πιο βαθιά Ελλάδα, δηλαδή η ελληνική κυπριακή κοινωνία σέρνεται στον κρημνό από πρώην σταλινικούς και νυν ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους του μεταπρατικού κριτικού είδους και που αναμενόμενα το "μητροπολιτικό κέντρο" κάνει αυτό που πάντα έκανε, δηλαδή αδιαφορεί, ο Λυσσαρίδης ξανά επαναστάτησε. Στηλίτευσε τους άθλιους και αδιάντροπους υβριστές που δολοφονούν τον χαρακτήρα όποιου υπερασπίζεται την συλλογική ελευθερία των κυπρίων. Παραθέτω πιο κάτω άρθρο που βρήκα σήμερα. Θα επανέλθω όταν μου αποσταλεί η επιστολή του που έδωσε στο εθνικό συμβούλιο της Κύπρου. Εν τω μεταξύ, θα στείλω μήνυμα στον προσφιλή γιατρό για να του πω ότι η εισαγωγή αυτών των πρόστυχων δολοφονικών πρακτικών στην "μητρόπολη" έχουν γίνει "επιστήμη" και πως οι κινητήριες δυνάμεις που τις ενορχηστρώνουν αμφότερων βρίσκονται σε κάποιο ... Πεντάγωνο.
Η καταγγελία Λυσσαρίδη
| Εκτύπωση | 07/11/2008 | ΜΕ ΤΟ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ
«Βαριά» ήταν η κουβέντα του Β. Λυσσαρίδη περί πνευματικής
τρομοκρατίας απέναντι σε όσους διαφωνούν με την ακολουθούμενη πολιτική της
κυβέρνησης στο Κυπριακό, οι οποίοι καταμηνύονται ως «σοβινιστές» ή «εχθροί της
λύσης». Βαριά, τόσο από το βάρος της πολιτικής πείρας και προσφοράς τού
τελευταίου, ίσως, ιστορικού ηγέτη της Κύπρου, όσο και από το βάρος της πολιτικής
της σημαντικότητας.
Αλλά, η καταγγελία του Β. Λυσσαρίδη, είναι πολιτικά σημαντική και από μιαν άλλη
άποψη: Υποδεικνύει ότι, οι μορφές πνευματικής τρομοκρατίας, δεν εξαντλούνται
στις συνήθεις μεθόδους απαγόρευσης έκφρασης του λόγου, εφαρμογής μέτρων
λογοκρισίας, αποκλεισμού της διαφορετικής άποψης, δίωξης των φορέων και των
μέσων διάδοσής της, κ.ο.κ.
Μπορεί να διαλαμβάνει μορφές ηπιότερες και πιο ανεπαίσθητες, γι’ αυτόν το λόγο
πιο επικίνδυνες, που έχουν να κάνουν με τη στιγματοποίηση και τον ηθικό διασυρμό
του φορέα της αντίθετης άποψης, αλλά και την αξιολογική αυτοϋπεξαίρεση του
εντολοδόχου της εξουσίας, μέσω της στρατηγικής της «απρόσωπης αφοσίωσης», όπου ο
τελευταίος αυτοπροσδιορίζεται ως ο φορέας ενός ιερού καθήκοντος, το υποκείμενο
ενός αδιαμφισβήτητου ηθικού κύρους, όπως η επίκληση του ακραιφνούς και
ανιδιοτελούς πατριωτισμού, που τον τοποθετούν έξω από όλες τις αξιολογήσεις και
τον καθιστούν τον ‘λογικό’ φορέα αυτής της ιερής αποστολής.
Έτσι, όπως έλεγε ο Νίτσε, ο εντολοδόχος, «καθαγιάζεται από την ίδια αυτή
αποστολή, καθίσταται ένας άνθρωπος ανώτερης βαθμίδας», αφήνοντας για τους άλλους
το πεπρωμένο της ηθικής μικρότητας και της σαθρότητας των σκοπών. Κι όπως
συνεχίζει ο Νίτσε, μέσα από τις στρατηγικές, το «πολιτικό ιερατείο» ακυρώνει την
ύπαρξή του προς όφελος του λαού, του έθνους, γίνεται -ο ίδιος- ο λαός, το έθνος,
«το μέτρο όλων των πραγμάτων», όπως πάλι σημειώνει ο Νίτσε.
Με αυτές τις στρατηγικές, σχετίζεται και η έτερη «στρατηγική της ειλικρίνειας»,
την οποία επικαλούνται συχνά οι πολιτικοί, για να επαληθεύσουν την αντιστοιχία
των όσων λένε και των όσων κάνουν. Μόνο που, η ειλικρίνεια, δεν αποτελεί ακριβή
απεικόνιση ενός κοινού κόσμου, αλλά, το πολύ, μια «προσπάθεια έντιμης
απεικόνισης του εαυτού». Ως τέτοια, ούτε αυτή μπορεί να τίθεται ως μέτρο των
πραγμάτων, πόσω μάλλον των πραγμάτων της πολιτικής.
--------------------------------------------------------------------------------------
8.11.2008. Χειμερινό καταφύγιο
Νοέμβριος 2008. Συνεχίζουμε να ψαρεύουμε αλλά δύσκολο πλέον να δουλεύουμε πολλές ώρες εν πλω Το ντεκόρ των υπολογιστών του χειμερινού μου γραφείου που αποτυπώνω πιο κάτω δυστυχώς -αν και θα μπορούσε, με ένα λίγο μεγαλύτερο σκάφος και κάποιες τεχνικές προδιαγραφές - δυστυχώς δεν είναι εφικτό να το έχω τον χειμώνα εν πλω. Πάντως έστω και σε αυτό το λιτό χειμωνιάτικο καταφύγιο βγαίνει πολύ δουλειά. Κείμενα της "νέας γενιάς" ριζοσπαστικής επιστημολογίας και καυτών θεματικών θα αρχίσουν να δημοσιεύονται πολύ σύντομα. Πάντως, για όσους μου γράφουν ή μου τηλεφωνούν για τις επερχόμενες δημοσιεύσεις τους λέω ότι τίποτα δεν θα δημοσιεύεται πλέον αν δεν προσεγγίζει τα προγραμματισμένα συγγραφικά κριτήρια. Όσο για το κείμενο που αφορά το ευαγές ίδρυμα προτάσεων πολιτικής του οποίου ηγήτορας είναι πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου ετοιμάζεται πυρετωδώς. Δεν έχει όμως προτεραιότητα τους επόμενου μήνες. Το ζήτημα δεν είναι να δημιουργηθούν εντυπώσεις γιατί δεν γίνεται προσωπική δίκη προθέσεων κατά οποιουδήποτε. Αυτό δεν είναι δικό μου προνόμιο. Ανάλυση κάνω και μάλιστα αυστηρά οριοθετημένη σε ακαδημαϊκά πλαίσια. Είπαμε, η ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα και μάλιστα η εξωπολιτική και εισαγόμενη αν και δεν μπορεί κανείς να ονομάζεται επιστήμονας όταν την καθιστά φορέα των παρεμβάσεών του, μια αμιγώς επιστημονική μελέτη μπορεί εν τούτοις να την περιγράψει και ερμηνεύσει. Η ερμηνεία που θα βγει μέσα από αυτή την ανάλυση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων δύο δεκαετιών θα ξαφνιάσει πολλούς (όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα). Εμείς πάντως δεν βρίζουμε κανένα. Άλλοι είναι οι μειλίχιοι και νηφάλιοι υβριστές για τους οποίους ισχύει το ρηθέν "η επιστημονική εκδίκηση σερβίρεται κρύα". Η μεγαλύτερη έγνοια μου δεν είναι αυτή αλλά το γεγονός ότι αυτό το φθινόπωρο μπορεί να πιάναμε αρκετά ψάρια αλλά το notebook στο σκάφος δεν μου επέτρεψε να ψαρεύω πολλές ώρες με αποτέλεσμα να μην μπορώ φέτος για χάριν φίλων και συναδέλφων να κάνω πολλές ψαρικές φιέστες. Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι.
Εδώ είναι επισκέπτρια του γραφείου μου. Είναι δέκα χρονών. Πρόσφατα της έχει απονεμηθεί χειρόγραφος ακαδημαϊκός τίτλος: Νεφέλη Ηφαίστου, Βοηθός Καθηγητή.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
27.11.2005. Η εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ
O Obama πρόεδρος των ΗΠΑ
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Συγγραφέας δύο βιβλίων για την αμερικανική εξωτερική πολιτική www.ifestosedu.gr
Η εκλογή του Ομπάμα, για πολλούς συμβολίζει, σε συναισθηματικό τουλάχιστον επίπεδο, την εκδίκηση των απανταχού αδικημένων: Λόγω μιας συρροής συμπτώσεων και τον χαρισματικό χαρακτήρα του Ομπάμα, θα καθίσει στον θρόνο της ισχυρότερης σήμερα δύναμης άτομο το οποίο, εκ καταγωγής και διαδρομής, αγγίζει την ψυχή των απανταχού αδικημένων. Οι τελευταίοι, όμως, απαιτείται να κατανοήσουν ότι με Ομπάμα ή χωρίς Ομπάμα κάτω από αυτό το θρόνο υπάρχει ένα μακρόβιο σύστημα εκτελεστών ηγεμονικών αξιώσεων. Το ίδιο συμβαίνει, πρέπει να σημειωθεί, με όλα τα ισχυρά κράτη όλων των εποχών: Είναι ηγεμονικά. Αναμενόμενα, πολλοί από αυτούς τους «εκτελεστές» κάτω από τον θρόνο λόγω προσδοκιών από την εκλογή Ομπάμα και ακονίζουν τα μαχαίρια τους και θα τρίζουν τα δόντια τους.
Παραμένει το γεγονός ότι στα μάτια πολλών ανά την υφήλιο ο Ομπάμα είναι είδος συγγενή με τα εκατοντάδες εκατομμύρια των απανταχού αδικημένων. Είναι οι αφρικανοί και ασιάτες στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο», οι πτωχοί, οι «αλλόθρησκοι» που οι νεοφιλεύθεροι της δεκαετίας του 1990 θέλησαν να εκφιλελευθεροποιήσουν και τα δισεκατομμύρια όλοι του πλανήτη άλλων πολιτισμικών παραδόσεων που εκφοβίστηκαν από την παραφιλολογία περί «της μιας, της καλύτερης, της πιο ισχυρής και της ανυπέρβλητης μοναδικής υπερδύναμης». Επί αιώνες, όλοι αυτοί ήταν, συνεχίζουν να είναι και θα συνεχίσουν να είναι θύματα άνισης ανάπτυξης, οικονομικής εκμετάλλευσης και αποικιακού χαρακτήρα σχέσεων κάθε είδους. Ο δράστης της εκμετάλλευσης δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ αλλά και όλοι οι πρώην αποικιοκράτες του σημερινού βιομηχανοποιημένου Βορρά. Ακόμη και στην περίπτωση που ο Ομπάμα πολύ σύντομα θα αποδεχθεί μια νέα ακόμη εξεζητημένη μεταμφίεση ηγεμονικών αξιώσεων, στιγμιαία τουλάχιστον, για τους λαούς αυτούς αποτελεί ανατροπή. Τους μήνες και χρόνια που έρχονται, όμως, θα αποδειχθεί πως η κατάσταση του κόσμου είναι πιο σύνθετη απ’ ότι πολλοί εκτιμούν σήμερα. Η εκλογή του Ομπάμα έγινε όταν πλέον σταδιακά και αθόρυβα έλαβε χώρα μια μεγάλη ανθρωπολογική αλλαγή στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών που επέτρεψε, ακριβώς, την εκλογή ενός αφροαμερικανού: Οι «Λευκοί, αγγλοσάξονες και προτεστάντες» κατά την διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα αποτελούσαν την συντριπτικά κυρίαρχη πολιτική ελίτ που ήλεγχε τις ΗΠΑ πολιτικά, οικονομικά και εξουσιαστικά. Ήδη αρκετά χρόνια πριν εκλεγεί ο Ομπάμα έχασαν την πολιτική και οικονομική πρωτοκαθεδρία. Οι αγγλοσάξονες –συχνά φορείς του αγγλοσαξονικού δόγματος, μιας δηλαδή ιδεολογίας που αγγίζει τα όρια του ρατσισμού– «συγκρατούσαν» το κοινωνικοπολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, προσδιόριζαν, τους στρατηγικούς προσανατολισμούς και καθοδηγούσαν το εσωτερικό πολιτικό σύστημα. Εδώ και μερικές δεκαετίες, όμως, λατινοαμερικανοί, αφροαμερικανοί, κινέζοι και πλήθος άλλων εθνών και εθνοτήτων αυτοχθόνων και μεταναστών πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς εισήλθαν σε μια ανοδική πορεία στον στίβο της οικονομίας, των τεχνών, του στρατού και των πολιτικών ελίτ. Η πολιτική συγκράτηση του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ με τρόπο που θα επιτρέπει συνοχή και αποτελεσματικές αποφάσεις δεν είναι αυτονόητη.
Ο ρατσισμός, εξάλλου, είναι πολύ πρόσφατος –η γυναίκα του νέου προέδρου είναι τρισέγγονο σκλάβων– και οι λατινοαμερικανοί μετανάστες δεν ξέχασαν ότι οι μισές σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες ανήκαν στους προγόνους τους πριν ενάμιση περίπου αιώνα. Ο ιδιόμορφος αμερικανικός ρατσισμός, επιπλέον, είναι πολυσχιδής και πολυεπίπεδος: Λευκών κατά μαύρων, μαύρων κατά λευκών, λευκών κατά μεξικανών, μαύρων κατά μαύρων και όλων των εχόντων κατά των πολλών δεκάδων εκατομμυρίων αμερικανών που δυστυχούν στα γκέτο των πόλεων. Η αμερικανική κοινωνία είναι ολοκληρωμένη καταναλωτικά, όχι ανθρωπολογικά. Ο Ομπάμα καλείται να συγκρατήσει αυτό το ανθρωπολογικό περιβάλλον και να διασφαλίσει συνοχή και αποτελεσματικές αποφάσεις. Αυτός ο άθλος θα πρέπει να επιτελεστεί σ’ ένα στρατηγικό περιβάλλον σε πλήρη εξέλιξη όπου ο ο νέος πρόεδρος θα πρέπει να διαχειριστεί τα προβλήματα ακροβατώντας και σχοινοβατώντας. Για παράδειγμα, άρχισαν να φαίνονται τα αρνητικά αποτελέσματα της μεταψυχροπολεμικής υπερεξάπλωσης του Κλίντον και των υιού και πατέρα Μπους. Την στιγμή μάλιστα που η έξοδος από το Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική, πολλές νέες χώρες εν δυνάμει υπερδυνάμεις ήδη αμφισβητούν την επίπλαστη αμερικανική πρωτοκαθεδρία της μεταψυχροπολεμικής περιόδου. Μπροστά στέκεται ολόρθο το μέγα πρόβλημα, επιπλέον, της διεθνούς οικονομικής κρίσης για την οποία οι ΗΠΑ φέρουν μεγάλη ευθύνη. Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι φοβερές προκλήσεις, στο επερχόμενο νέο περιβάλλον πολλών μεγάλων δυνάμεων οι ΗΠΑ θα αισθάνονται πολύ άβολα και αμήχανα. Σ’ αντίθεση με άλλες δυνάμεις με μεγάλη διπλωματική παράδοση και πείρα πολυπολικών συστημάτων, για τους αμερικανούς διπλωμάτες είναι ένα πεδίο σχεδόν παντελώς άγνωστο. Η στρατιωτική υπεροχή, η προπέτεια της «μόνης υπερδύναμης» και η απεχθής έπαρση των αμερικανών αξιωματούχων όλων των βαθμίδων τις δύο τελευταίας δεκαετίες, δεν θα έχουν πλέον καμιά πέραση. Κάθε αμερικανικό διπλωματικό λάθος νομοτελειακά θα γίνεται αιτία αντιαμερικανικών συσπειρώσεων.
Η προαναφερθείσα ανθρωπολογική μεταλλαγή της αμερικανικής κοινωνίας και η απορρέουσα προϊούσα ετερογένεια πολλών πλέον εθνών που συνυπάρχουν «εταιρικά», συνοδεύεται και από μερικά άλλα φαινόμενα που αλλοιώνουν θεμελιακά το αμερικανικό οικοδόμημα και τις εξωτερικές προεκτάσεις του. Κυρίως, οι «λευκοί-αγγλοσάξονες-προτεστάντες» χάνουν την οικονομική τους δύναμη που διασπείρεται τόσο σε πρώην μετανάστες αμερικανούς πολίτες όσο και σε τρίτα κράτη όπου οι πολιτικά αυτονομημένες αμερικανικές πολυεθνικές –και αυτή η αυτονόμηση με αμερικανικά δεδομένα είναι μια πολιτικοοικονομική επανάσταση– κάνουν ξένες επενδύσεις σε κράτη που αναπτύσσονται, μεγεθύνονται και αμφισβητούν ήδη την αμερικανική πρωτοκαθεδρία. Συναφές είναι επίσης και το γεγονός ότι διεθνικοί δρώντες όπως ο μεγαλομανής και κερδοσκόπος Σόρος ωφελούνται και επηρεάζουν την πολιτική των ΗΠΑ χωρίς οι ίδιοι να υπόκεινται αμερικανικούς κοινωνικούς ελέγχους. Η ανθρωπολογική σταθερότητα που στηριζόταν όχι σε μια μεγάλη εθνική ιδέα αλλά στον καταναλωτισμό και στις καταχρηστικές στρατηγικές στάσεις που τον στήριζαν δεν είναι πλέον αυτονόητα εύκολη. Η εκλογή του Ομπάμα έρχεται σε μια στιγμή που οι ΗΠΑ εισέρχονται σε μια ανθρωπολογική, πολιτική, οικονομική, διεθνοπολιτική και στρατηγική δίνη.
Το γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος είναι έγχρωμος ενέχει ελάχιστη ή καθόλου σημασία και θα φανεί σύντομα. Τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά ο νέος πρόεδρος όποιος και να ήταν είναι υποχρεωμένος να βαδίσει μέσα από πολλά ναρκοπέδια.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
23.10.2008. Η συχνότητα των παρεμβάσεων εδώ
Γνωρίζω από τα στατιστικά του δικτυακού μου τόπου ότι η παρούσα σελίδα είναι η πιο δημοφιλής. Για τα μηνύματα που πήρα ότι -όπως όντως συμβαίνει - αραίωσα τα σχόλιά μου σημειώνω ότι δεν είπαμε να γράφουμε και κάθε μέρα. Αυτό το Φθινόπωρο, εξάλλου, τα πράγματα είναι ζόρικα: Πανεπιστήμιο, μελέτη, προετοιμασία κειμένων που επέρχονται, σεμινάρια, συνέδρια και να μην ξεχνάμε (όπως συμβαίνει με τον καθένα) την οικογένεια και το ψάρεμα. Προτεραιότητα (και μάλιστα απόλυτη) πάντα έχουν οι πανεπιστημιακές μου υποχρεώσεις, και φέτος είναι πολλές. Είναι επίσης πολλά σημαντικά κείμενα που ετοιμάζονται και για τα οποία η έρευνα, παρά το ότι δούλεψα σκληρά (και εν πλω) φέτος το καλοκαίρι, δεν ολοκληρώθηκε. Τους επισκέπτες της σελίδας που μου στέλλουν μηνύματα, πάντως, τους πληροφορώ ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα αρχίσουν σημαντικές (για εμένα, ως συγγραφέα) μονογραφικές και δοκιμιακές παρεμβάσεις. Για ένα μόνο λυπάμαι: Η μελέτη για το γνωστό σορικό ευαγές ίδρυμα θα πρέπει να περιμένει μερικούς μήνες. Θα δημοσιευτεί, όμως, και τα πορίσματα είναι σκληρά, ανελέητα και αμείλικτα.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
20.9.2008. Εν πλω ... στην Αθήνα και στον Πειραιά.
Πολλοί με ρώτησαν αν η φωτογραφία της 14.7.2008 και το σχόλιο σημαίνει ότι ακόμη βρίσκομαι σε ... διακοπές. Μερικά σχόλια μεταξύ σοβαρού και αστείου ίσως φωτίσουν αυτή την απορία αλλά και κάποιες ερωτήσεις φίλων που επισκέπτονται την παρούσα και άλλες σελίδες. Πρώτον, το τερπνόν (κολύμπι, ψάρεμα, ωραίες ελληνικές παραλίες) συνδυαζόταν καθημερινά με το ωφέλιμο (διάβασμα από καιρού σωρευμένων κειμένων, επεξεργασία πολλών κειμένων που ετοιμάζονται και οριστικοποίηση κάποιων άλλων). Δεύτερον, μιας και στην ψαρόβαρκα-γραφείο δεν διαθέτω air-conditioning (για να αφήσω και κάποια φθινοπωρινή σφήνα: είναι γνωστό ότι ποτέ δεν θα έπαιρνα βρώμικα λεφτά κάποιου Σόρος ή κάποιων ευαγών αμερικανικών υπηρεσιών - ο μισθός μόνο υπάρχει και ότι αγοράζω το παίρνω με δόσεις) σιγά - σιγά το τερπνόν θα λιγοστεύει (αν και ασφαλώς το ψάρεμα-κολύμπι συνεχίζεται και τον Φθινόπωρο-χειμώνα). Ήδη τρέχουν διαλέξεις, εξετάσεις, ολοκληρώσεις κειμένων προς δημοσίευση και κάποια ταξίδια στο εξωτερικό. Τρίτον, τώρα, πιο σοβαρά. Η μελέτη ή το ξαναδιάβασμα όλων των έργων του Παναγιώτη Κονδύλη ενδεχομένως ενδιαφέρει ευθύτερα: 1) Βεβαιώνεται ότι, αν και δυστυχώς εγκατάλειψε τα εγκόσμια πρόωρα, ευτυχώς μας άφησε μια τεράστια δεξαμενή στοχασμού που πιστεύω ολοένα και περισσότερο πως είναι αστείρευτη, πολυσχιδής, πολυσήμαντη και άπειρων συνδυασμών και αποχρώσεων. Αυτά είναι κυρίως τα χαρακτηριστικά των κλασικών κειμένων και το ερώτημα που βασανίζει το μυαλό μου είναι το διαμέτρημα του μεγάλου αυτού στοχαστή και κατά πόσο θα μπορούσε να αποτιμηθεί εύκολα. Σίγουρα, μιας και η μετάφραση των έργων στα ελληνικά δεν άξιζε τον κόπο (επειδή έχασε πολύ χρόνο μεταφράζοντάς τα ο ίδιος μας στέρησε μερικών κειμένων ακόμη και ταυτόχρονα έστω και αν συμπεριφερόταν αγέρωχα εμένα τουλάχιστον στις συνομιλίες μας μου είπε ότι του δημιουργούσαν θλίψη και συχνά αποτροπιασμό) η αποτίμηση της επιστημονικής παρουσίας του θα κτίζεται στον χρόνο και κυρίως όταν μεταφραστεί στα αγγλικά για να γίνει γνωστός στον αγγλόφωνο χώρο όπου από καιρού υπάρχουν κάποια δείγματα ανάλογης βαθμίδας στοχαστικών δραστηριοτήτων. Τέταρτον και σχετικό, η προσεκτικότερη μελέτη του Κονδύλη βεβαιώνει ότι οι αναλύσεις τους -πάντα με τον γνωστό αξιολογικά ελεύθερο και περιγραφικό τρόπο που κυριολεκτικά τσακίζει κόκαλα - αναιρούν θεωρήματα και ιδεολογήματα των τελευταίων χρόνων σε βαθμό και έκταση που καθιστά περιττά τα περισσότερα κείμενα στον αγγλόφωνο χώρο. Τουλάχιστον κάθε σοβαρός αναλυτής που σέβεται τον εαυτό του και που ατύχησε να βυθιστεί στις κριτικές αναλύσεις, τους νεοφιλελευθερισμούς, τον κριτικό κονστρουκτιβισμό, τον οικονομικισμό, τον λειτουργισμό, κτλ, αν του δοθεί η ευκαιρία να διαβάσει Κονδύλη και συνεχίσει την ίδια επωδό το μόνο που κατορθώνει είναι να γελοιοποιείται επιστημονικά καθημερινά. Ο μόνος λόγος για να ασχολείται κανείς με τέτοια θεωρήματα είναι η πολιτική προπαγάνδα που υποκρύπτουν οι ακαδημαϊκές μεταμφιέσεις τους και που ασφαλώς επιστημονικά και ακαδημαϊκά μιλώντας -είτε οι δράστες το κάνουν συνειδητά είτε ανεπίγνωστα - δεν παύει να ισχύει πως η πολιτική προπαγάνδα είναι ακαδημαϊκή ατιμία. Αδιάφορο πόσο πολλοί είναι οι δράστες έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Πέμπτον, κείμενα που ολοκληρώνω, δυστυχώς, θα πονέσουν κάποιους. Λυπάμαι βαθύτατα γι' αυτό αλλά η διαφθορά της επιστημονικής σκέψης έχει και αυτή κάποια όρια πέραν των οποίων πρέπει κάποια πράγματα να ειπωθούν με το όνομά τους. Το μόνο που με προβληματίζει τώρα είναι κατά πόσο σ' αυτό που ονομάζεται "επιστημονικός χώρος" χρειάζονται επώνυμες αναφορές (δηλαδή ακριβής παράθεση των κειμένων των "δραστών" στις υποσημειώσεις) ή κατά πόσο αναφορά μόνο εντός εισαγωγικών κάποιων φράσεων επαρκεί. Το ζήτημα είναι πως αποτελεί άχαρη δουλειά να επιχειρεί κανείς να κάνει δημόσια επιστημονικό διάλογο όταν είναι πλέον σαφές πως η κύρια μέριμνα κάποιων είναι να μιλήσουν δημόσια πομπωδώς, να εξυπηρετήσουν κάποιους προπαγανδιστικούς σκοπούς, να επιτύχουν κάποιες αναρριχήσεις και να γεμίσουν ενδεχομένως κάποιους λογαριασμούς τραπεζών. Όλα αυτά έγραφε ειρωνικά ο Μέγας Κονδύλης, είναι ανθρώπινα, αλλά κάποια πράγματα υποχρεωτικά πρέπει να λέγονται. Έκτον, ακόμη καλύτερα νέα είναι πως η μελέτη ή ξανά-μελέτη των κειμένων του Χρήστου Γιανναρά και του Γιώργου Κοντογιώργη επιβεβαιώνουν, σε εμένα τουλάχιστον, πως η ύστερη ελληνική βιβλιογραφία και παρά τα πολλά πνευματικά σκουπίδια που μας κατακλύζουν στις λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες, διαθέτει ένα τρίγωνο μεγάλης στοχαστικής εμβέλειας: ΚΟΝΔΥΛΗΣ - ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ - ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ. Μιλάμε για μεγάλο πνευματικό πλούτο μοναδικό στην διεθνή βιβλιογραφία και κυρίως διαθέσιμη στα ελληνικά. Για να είμαι ακόμη πιο ειλικρινής άρχισα να αμφιβάλλω αν υπάρχει κείμενο πολιτικής επιστήμης-διεθνών σχέσεων που δεν θα μπορούσε να θεμελιωθεί γνωστικά με αναφορές μόνο και μόνο στα έργα αυτών των ελλήνων στοχαστών. Επειδή μη "ειδήμονες" θα μπορούσαν να απορήσουν, διευκρινίζω ότι η δική μου "επιστήμη", δηλαδή οι διεθνείς σχέσεις, είναι εκλεκτική "επιστήμη". Πραγματική επιστήμη γίνεται μόνο όταν με σωστό εκλεκτισμό (όχι επιλεκτικότητα ή αυθαίρετη εκλεκτικότητα) κτίσει συλλογισμούς και θεωρήσεις για το διεθνές σύστημα που έχουν ως υπόβαθρο σωστούς και βάσιμους στοχασμούς και θεμελιώσεις. Ασφαλώς, όπως εξηγώ και αλλού, μόνο και μόνο ο Θουκυδίδης να υπήρχε, επιστήμη διεθνών σχέσεων και μάλιστα ολοκληρωμένη βρίσκεται στο Πελοποννησιακός Πόλεμος στο οποίο περιέγραψε, συνόψισε και ερμήνευσε όλα τα προβλήματα και τα διλήμματα ενός διεθνούς συστήματος όπως το σημερινό. Όλοι οι υπόλοιποι έκτοτε συνειδητά ή ανεπίγνωστα πάνω σε αυτή την Επιστήμη πατούμε. Το ζήτημα με τους έλληνες στοχαστές που προανέφερα είναι ότι σου προσφέρουν θεμέλια για βάσιμη εκλεκτικότητα που θα μπορούσε να οδηγήσει τις διεθνείς σχέσεις σε πέραν της περιγραφής πεδία, στον χώρο αυτού που ολοένα και περισσότερο ονομάζεται "πολιτική φιλοσοφία των διεθνών σχέσεων" (στο πανεπιστήμιο Πειραιώς όπου τώρα βρίσκομαι προκηρύχθηκε ομώνυμη θέση ΔΕΠ και ήδη στελεχώθηκε με φιλόσοφο).
Αυτά προς το παρόν. Αν και σήμερα μάλλον θα βρέξει μάλλον θα έχουμε τόσο τερπνά όσο και ωφέλιμα ...
Υστερόγραφο: Η κυκλοφορία Σεπτεμβρίου στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά με κάνει να προτιμώ τις φουρτούνες των Κυκλάδων ή ακόμη και αυτού του τρομερού στενού μεταξύ Μακρονήσου και Κέας το οποίο μόνο όσοι πέρασαν με 7-8 μποφόρ ξέρουν τι είναι ...
Υστερόγραφο προς ψαράδες: Τα αρπακτικά επιφανείας ακόμη να έλθουν (τουλάχιστον στον Σαρωνικό). Κουτσά - στραβά, βεβαίως, ο μεζές βγαίνει, μην απελπίζεστε. Δοκιμάστε και δυσκολότερα ψαρέματα. Για τις δικές μας επιδόσεις, σύντομα θα ενημερωθούν οι σχετικές σελίδες.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
14.7.2008. Εν πλώ ... Το τερπνόν μετά του ωφελίμου ...
Ουδέν άλλο σχόλιο πέραν της επισήμανσης πως τα υπόλοιπα θα τα δούμε δημοσιευμένα στο χαρτί τον Φθινόπωρο-χειμώνα και στις σελίδες ψαρέματος πιο κάτω (όσον αφορά τα ψάρια). Μια ακόμη πληροφορία: Το ηλεκτρονικό θηριάκι της φωτογραφίας διαθέτει mobile internet. Ακόμη, δεν έχω κινητό. Kινούμαι μεταξύ Κυκλάδων και Σαρωνικού και ο προσφορότερος τρόπος επικοινωνίας είναι τα ηλεκτρονικά μηνύματα που λαμβάνονται ακαριαία αν εκείνη την στιγμή δουλεύω και δεν ψαρεύω. Για τους ερασιτέχνες ψαράδες οι δοκιμασμένες και αποτελεσματικές μεθόδους ψαρέματος θα καταχωρώ οδηγίες στις αντίστοιχες σελίδες πιο κάτω. Για τους διεθνολόγους, μερικές σκέψεις εμπνευσμένες από τα κείμενα που γράφω και την θαλασσινή αύρα θα καταχωρούνται, αντίστοιχα, στις ανάλογες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εισαγωγή Π. Ήφ. Αντί δικού μου σχολίου παραθέτω εδώ ακόμη ένα εξαιρετικό κομμάτι του εξαιρετικού δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου. Σημειώνω μόνο πως η διάβρωση του ακαδημαϊκού χώρου με τα ίδια λεφτά θεωρήθηκε από κάποιους ως "δικαίωμα" που απορρέει από την ... ακαδημαϊκή ανεξαρτησία. Έλεος ...
Τα «μαύρα» στη δημοσιογραφία 8.7.2008
Mιχάλης Iγνατίου
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=2543103
mignatiou@aol. com
Οι κατηγορίες για χρηματισμό πολιτικών και άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής, προκάλεσαν δικαιολογημένη αγανάκτηση. Παρακολουθώντας κανείς, ακόμα και από μακριά την κατάσταση, όπως διαμορφώνεται μετά τις καταιγιστικές αποκαλύψεις των μέσων ενημέρωσης, δεν μπορεί παρά να νιώσει αποτροπιασμό. Tο πολιτικό σύστημα δείχνει διαλυμένο και διαβρωμένο, αλλά αυτό που περισσότερο ενοχλεί, είναι η ευκολία με την οποία η συγκεκριμένη εταιρεία άλωσε τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Σκάνδαλα διαφθοράς έχουν αποκαλυφθεί σχεδόν σ όλες τις χώρες. Aλλά, αυτό καθ αυτό το γεγονός, δεν μειώνει καθόλου τις κάκιστες εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν στον ελληνικό λαό για τα κόμματα και τους πολιτικούς. Oύτε ισχύουν στην ελληνική περίπτωση οι κλασικές φράσεις πως «όλοι οι πολιτικοί τα παίρνουν», ή ότι «παντού γίνονται αυτά». Eφόσον οι κατηγορίες αποδειχθούν -και τα ντοκουμέντα αυτό επιβεβαιώνουν- τότε το πρόβλημα για τους Eλληνες πολιτικούς είναι τεράστιο. H σχέση εμπιστοσύνης με τον λαό, θα εξαφανιστεί εντελώς.
Bέβαια, εκτός των πολιτικών, υπάρχουν και οι άλλοι παράγοντες που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα. Tα τελευταία χρόνια, οι εκπρόσωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σε όλο τον κόσμο -όχι μόνο στην Eλλάδα- έχουν αναδειχθεί σε κριτές των πάντων, χωρίς να επιτρέπουν καν τον αντίλογο, όταν αφορά τους ίδιους. Kαι όμως. . . Ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ως οι άνθρωποι που εκφράζουν γνώμη για τα πάντα, πρέπει να κρίνονται.
Tο τελευταίο διάστημα κυκλοφορούν ισχυρισμοί και για τον δημοσιογραφικό κόσμο, χωρίς να αντιδρά κανείς. Aντίθετα, έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά συναδέλφους να λένε πως θεωρείται «νόμιμη διαδικασία» η απασχόληση των δημοσιογράφων, ταυτόχρονα σε μέσα ενημέρωσης και σε γραφεία Tύπου υπουργείων, κρατικών οργανισμών, τραπεζών και άλλων ιδιωτικών εταιρειών.
Iσχυρίζονται ότι είναι «νόμιμη» η πληρωμή αεροπορικών εισιτηρίων και ξενοδοχείων, όταν οι προσκλήσεις έχουν αποστολείς υπουργούς, προέδρους τραπεζών, διευθυντές ιδιωτικών εταιρειών.
Yποστηρίζουν ότι αποτελεί σύνηθες φαινόμενο η αποδοχή πολυήμερων ταξιδιών από ξένες κυβερνήσεις. Mάλιστα, μερικές πρεσβείες, φροντίζουν να ενισχύουν και οικονομικά -«για τα καθημερινά έξοδα βρε αδελφέ»- όσους αποδέχονται να περιοδεύσουν στις χώρες τους και να επιστρέψουν με τις «καλύτερες των εντυπώσεων». . .
Oλα αυτά, και άλλα πολλά, ίσως αντιμετωπίζονται από μερικούς εκπροσώπους των MME ως «κέρδη» μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες. Δεν είναι. O,τι δεν πληρώνει το μέσο ενημέρωσης, πρέπει να απαγορεύεται δια ροπάλου. Διαφορετικά, ο λαός θα τοποθετήσει στην ίδια μοίρα με τους πολιτικούς, και τους δημοσιογράφους.
Mέχρι τον Aπρίλιο του 2004, η αμερικανική USAID, μέσω του OΗΕ, διοχέτευσε στην Kύπρο πλέον των 60 εκατομμυρίων δολαρίων με τη μορφή δικοινοτικών προγραμμάτων. Oι Aμερικανοί υποστηρίζουν ότι αυτά τα χρήματα δόθηκαν νόμιμα. . . Πρόσφατα, ο επικεφαλής του Tμήματος Δημοσίων Yποθέσεων της αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία, Tομ Mίλερ, που μετατέθηκε στην Aθήνα, τα είπε όλα με μία δήλωσή του στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (8/6/2008): «Aν δεν ήταν και τα δικοινοτικά προγράμματα» -δήλωσε ο Aμερικανός αξιωματούχος- «το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2004 θα ήταν 90% υπέρ του όχι». Δυστυχώς, η παραδοχή του κ. Mίλερ δεν συγκίνησε κανένα. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μεγαλύτερο σκάνδαλο από αυτό της Siemens. . .
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εισαγωγή Π. Ήφ. Όσοι ακόμη διαθέτουν λίγο ορθολογισμό θα πρέπει, ο καθένας στον τομέα του (ακαδημαϊκοί στην έρευνα, πολιτικοί στο κοινοβούλιο, αρμόδια υπουργεία και ενδεχομένως οι υπηρεσίες ασφαλείας) να διερευνήσουν σοβαρά την νέα πηγή ανορθολογισμού που λέγεται διεθνικοί ΜΚΟ και που ο καθείς βλέπει πλέον πως πρόκειται για εξαρτημένη μεταβλητή της (πιο βρωμερής) ισχύος. Είναι συχνά μεταμφίεση των γερακιών που θρέφουν τα αίτια πολέμου και που εμφανίζονται ως περιστερές, κατ' ουσίαν, όμως, είναι εργαλείο ηγεμονικής ισχύος, ανελεύθερων πρακτικών και διαβρώσεων του διεθνούς δικαίου. Είναι, όπως ξανάγραψα, εξωπολιτικοί, δηλαδή βαρβαρικοί δρώντες. Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο ζήτημα της πολιτικής θεωρίας (των διεθνών σχέσεων). ¨Οπως πάντα, το άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου, είναι διεισδυτικό και αληθινό.
Υστερόγραφο. Είναι αυτή η ίδια βρωμερή "βοήθεια" η οποία λέρωσε ακόμη και ακαδημαϊκά χέρια πριν πέντε χρόνια για να δικαιολογηθεί από κάποιους ότι είναι ζήτημα ... ακαδημαϊκής ελευθερίας να την "παίρνεις" (την "βοήθεια").
Η "βοήθεια" των ΗΠΑ προς την Κύπρο
Sent: Thursday, July 03, 2008 4:42 PM
Subject: Η "βοήθεια" των ΗΠΑ προς την Κύπρο
Του Μιχάλη Ιγνατίου
Η αρνητική στάση των «κατασκευαστών» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο Κυπριακό και το Σκοπιανό, δεν επιτρέπει αισιοδοξία για την δίκαιη διευθέτησή τους. Αντίθετα, όσο καλή θέληση και αν επιδείξουν η Αθήνα και η Λευκωσία, η σημερινή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα προσπαθήσει να επιλύσει τα δύο εθνικά θέματα με τρόπο που δεν θα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου. Γι' αυτό, ίσως είναι προτιμότερο να επιδιωχθεί το «πάγωμα» των διαδικασιών, μέχρι την εκλογή του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου. Οσοι παρακολούθησαν από κοντά την αμερικανική διαδρομή στο Κυπριακό, με παρεμβάσεις στο όνομα των ...ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τρόμο ανακαλύπτουν πως οι ίδιες συμπεριφορές παρατηρούνται στη Θράκη και σε περιοχές της βόρειας Ελλάδας. Εχουν δημιουργηθεί δεκάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), που δεν είναι καν καταγραμμένες στα αρμόδια υπουργεία και οι οποίες εξαφανίζονται εντελώς ξαφνικά όπως εμφανίζονται, αφού στο μεταξύ έχουν υπογράψει κείμενα εναντίον της Ελλάδας, όπως παλαιότερα έπρατταν στην Κύπρο. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανά τον κόσμο ΜΚΟ, δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπίσουν τις «οργανώσεις ειρήνης», που στήριζε η πρώην Σοβιετική Ενωση, και το 90 και πλέον τοις εκατόν ενισχύεται από την Ουάσιγκτον, αν και μερικά «οικονομικά βάρη» ανέλαβαν εσχάτως η Ευρωπαϊκή Ενωση και η κυβέρνηση της Γερμανίας. Ερευνητές στην αμερικανική πρωτεύουσα ανακάλυψαν μία «απόρρητη» ομιλία του προέδρου Τζορτζ Μπους σε κλειστή συνεδρίαση που οργάνωσε η περίφημη USAID, παρουσία του πρώην διευθυντή της Αντριου Νάτσιου. Στην ομιλία αυτή, και σε έντονο ύφος, ο κ. Μπους υπενθύμισε πως οι ΜΚΟ είναι προέκταση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Απευθυνόμενος στον κ. Νάτσιο, ο οποίος εγκατέλειψε άρον-άρον τη θέση του χωρίς ποτέ να αναφέρει τους πραγματικούς λόγους, ο Αμερικανός ηγέτης ζήτησε να κόβεται η οικονομική ενίσχυση στις ΜΚΟ, οι οποίες δεν υποστηρίζουν με ακρίβεια και επάρκεια την στρατηγική των Ην. Πολιτειών. Είναι σημαντικό και πρέπει να καταγραφεί, ότι για τα χρήματα της USAID που παρουσιάζονται ως οικονομική βοήθεια προς την Κύπρο, χρησιμοποιούνται ως «οχήματα», μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες ξεφυτρώνουν στο νησί όπως τα μανιτάρια. Το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί ανησυχητικά οι καταγγελίες εναντίον της Ελλάδας, που αφορούν την δήθεν κάκιστη ελληνική συμπεριφορά έναντι των μουσουλμάνων της Θράκης και της ανύπαρκτης «μακεδονικής μειονότητας» στη βόρεια Ελλάδα. Αν ερευνήσει κανείς το ποιόν αυτών που καταγγέλλουν την Αθήνα, θα ανακαλύψει πως πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι απλά εμφανίζονται ως μέλη διαφορετικών οργανώσεων. Προβλέπω ότι εάν δεν υπάρχει αντίδραση, σύντομα το ελληνικό υπουργείο των Εξωτερικών, θα εξαναγκαστεί να δημιουργήσει ειδική υπηρεσία για να αντιμετωπίσει αυτή την καταιγίδα απαράδεκτων καταγγελιών, που ξεκινούν από Ελληνες «πολίτες του κόσμου» και υποστηρίζονται με πάθος από την Ουάσιγκτον. Είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των καταγγελιών αυτών βρίσκει απήχηση στους αρμοδίους του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, που ασχολούνται με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ας ασχοληθεί με το θέμα η κ. Μπακογιάννη, για να μην βρεθεί προ εκπλήξεως, όπως βρέθηκε το 2004 η πολιτική ηγεσία της Κύπρου, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει πράξει τίποτα απολύτως για να αντιμετωπίσει τη νέα λαίλαπα ποικίλων παρεμβάσεων που αναμένεται τους επόμενους μήνες. Αμερικανοί γερουσιαστές και βουλευτές, με δική τους πρωτοβουλία, συγκρούστηκαν πριν μερικούς μήνες με τον υφυπουργό Εξωτερικών Ντάνιελ Φρίντ, για το θέμα της «βοήθειας» προς την Κύπρο. Ο κ. Φρίντ, που είχε δηλώσει παλαιότερα ότι το σχέδιο Ανάν ήταν ένα δώρο στην Αγκυρα, επέμενε ότι το 75% των χρημάτων πρέπει να κατευθύνεται προς τον κατεχόμενο «βορρά». Ενας εκ των γερουσιαστών απάντησε το αυτονόητο: ότι ο τρόπος διάθεσης των χρημάτων παραβιάζει τους νόμους του Κογκρέσου. Ο κ. Φρίντ έκανε πίσω. Επίσης, ο ίδιος γερουσιαστής απαίτησε όπως δίνεται λογιαριασμός και στην κυπριακή κυβέρνηση για την διάθεση της αμερικανικής «βοήθειας». Ο κ. Φρίντ αναγκάστηκε να αποδεχθεί το αίτημα. Η Λευκωσία το γνωρίζει; Και αν το γνωρίζει, ζήτησε τον περίφημο κατάλογο; 'Η θα τρέχει τελευταία στιγμή, όπως τον προηγούμενο πρόεδρο, και δεν θα προλαμβαίνει;
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κανείς να μην παραπονεθεί όταν κάποια στιγμή θα παραλάβω τους ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους τσαρλατάνους για να εκθέσω την επιδερμική ύπαρξή τους. Δεν θα είναι δύσκολο. Έχουν όλοι εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε μια σειρά από θέματα: Κυπριακό (και ιδίως το σχέδιο Αναν), Μακεδονικό, Αιγαίο, ευρωπαϊκή πολιτική, Κόσοβο και για τις συχνά ακουόμενες γελοίες εκτιμήσεις για τον χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος. Scripta manent, έλεγαν οι Ρωμαίοι και ο καθείς νομιμοποιημένα και θεμιτά δικαιούται και πρέπει να ελέγχει φαινόμενα στοχαστικής ρύπανσης. Αφορμή για το παρόν σημείωμα είναι τηλεφώνημα καλού συναδέλφου άχθη αφιχθέντος από το εξωτερικό. Έλεος ... μου λέει. "Με ξεκούφανε ο "τάδε" καθηγητάκος. Δεν γνωρίζει λέει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που να λέει για αποχώρηση των ξένων δυνάμεων που εισέβαλαν στην Κύπρο". Του απάντησα: Γιατί δεν ανοίγεις το διαδίκτυο για να εκτυπώσεις την απόφαση και να του την πετάξεις στα αδιάντροπα επιστημονικά του μούτρα. Ίσως αισθανθεί ντροπή. Ίσως αποφασίσει να ρυπαίνει στοχαστικά μόνο τις παρέες του. Καλά η Κύπρος, συνέχισα. Μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές εκεί μάλλον οδηγούνται σε πολιτικό αυτοχειριασμό. Σίγουρα επίσης τα ενταύθα και βρυκολακάκια θριαμβολογούν χαιρέκακα. Να δεις που σύντομα θα βγουν με συλλογικό τόμο για να δικαιολογηθούν (στον οποίο δεν αποκλείεται να προλογίζει και ο κερένσκι-πρόεδρος κάποιου μεσογειακού κρατιδίου. Να δεις που θα ξεμυτίσουν πάλι για να επιδοθούν στην ρύπανση του πνεύματός μας. Εξάλλου, επέμενα στον απογοητευμένο συνάδελφό μου, να δεις που οι ανά την γη ελληνόφωνοι και μη καθητάκοι θα επιστρατευτούν ξανά για να εξυπηρετήσουν τις νεοφιλελεύθερες ηγεμονικές αξιώσεις. Αυτή την φορά θα έχουν και "προοδευτικό" μπροστάρη στην Κύπρο που θα ξεπουλάει την ελευθερία μας στους βρυκόλακες του ιμπεριαλισμού στο όνομα της παγκόσμιας ... αταξικής κοινωνίας. Να δεις επίσης ότι τις χρηματοδοτήσεις τους από τον μεγαλοαπατεώνα Σόρος θα τις αιτιολογούν στο όνομα της ... ακαδημαϊκής ελευθερίας. Να δεις επίσης ότι το επόμενο νεκροταφείο που θα δημιουργήσουν θα είναι στο Αιγαίο και στα Βόρεια σύνορά μας. Να δεις τι θα λένε στους φοιτητές, τους κακόμοιρους φοιτητές όταν ρυπαίνουν τα μυαλά τους με προπαγάνδα. ...
Κανείς να μην παραπονεθεί όταν θα ανοίξω τα κουτιά που περιέχουν τέτοιες επιστημονικές γελοιότητες για να καταλάβει η κοινωνία τι καταβροχθίζουν μερικοί φοιτητές και που κατάντησε η κοινωνικοθεωρία ...
Μιας και όλα αυτά αφορούν την "ιδεών την Πόλη" και το ακαδημαϊκό απυρόβλητό της, για να παραφράσω τον Καβάφη που πριν δέκα μέρες σ' αυτήν εδώ την σελίδα παράθεσα εδάφιο από το Πρώτο Σκαλί, θα έλεγα ότι "τους νομοθέτες δεν πρέπει να γελά κανένας τυχοδιώχτης". Σχετικότατη λοιπόν ήταν η στιχομυθία μου με εξαιρετικό πρωτοβάθμιο ειδικό στους περί τα διεθνή "νόμους". Τι λες για τον "τάδε" (νέο, όχι και τόσο στην ηλικία) συνάδελφό σου;" τον ρώτησα. Πως τολμά να λέει πως η διέξοδος στο Κόσοβο είναι η διαφθορά του διεθνούς δικαίου στην βάση αιτιολογήσεων όπως "τα τετελεσμένα μετρούν", "αποδεκτό λόγω επιτυχίας" και "δεν υπάρχει άλλη λύση -κατά την στρατευμένη άποψή του- από την διχοτόμηση" (του Σερβικού κράτους και κατά παράβαση των ιερών και οσίων του διεθνούς δικαίου).
Η απάντηση του αγαπητού περί τους διεθνείς "νόμους" συνάδελφου με άφησε άφωνο: Όταν κλήθηκε ως νομοθέτης-μέλος του εκλεκτορικού, "τι το φέρνεις αυτό το διδακτορικό" είπαν οι "υπόλοιποι νομοθέτες" στον "τάδε" διακεκριμένο επιβλέποντα. "Πέντε φορές" τον έστειλα να το διορθώσει τα τελευταία χρόνια" τους απάντησε ο μέγας διεθνονομοθέτης-επιβλέπων. Όσοι παροικούν εκτός της ακαδημαϊκής Ιερουσαλήμ πρέπει να γνωρίζουν πως κατά κακή τύχη της επιστήμης σπάνια αμφισβητείται από τους υπολοίπους εκλέκτορας-νομοθέτες η γνώμη ενός εισηγητή ή ενός επιβλέποντα.
Και τι φταίω εγώ και οι φοιτητές, απάντησα οργισμένος στον εκλέκτορα-νομοθέτη χαλώντας την ωραία βραδιά, εγώ ο ... κακός. Άσε που οι γύρω θαμώνες του ωραίου εστιατορίου μας κοίταζαν περίεργα. Για να βγάζετε διδάκτορες με βαθμό "καλώς" που μετά διορίζονται και το παίζουν καθηγητές, συνέχισα οργισμένος. Μην ξεχνάς, του υπενθύμισα, ότι ενός κακού μύρια έπονται: Στην διεθνή και ελληνική ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ και ιδιαίτερα οίκοι όπου κυριαρχεί η νοοτροπία επετηρίδας, όλοι εξελίσσονται. Κανείς δεν αλλάζει επάγγελμα, όποιος τσαρλατάνος διαφεύγει των επιστημονικών-ακαδημαϊκών ελέγχων γίνεται μηχανή διορισμών νέων τσαρλατάνων, οι τσαρλατάνοι γίνονται συνδικάτο ...
Μην στεναχωριέσαι.. του είπα στο τέλος. Ξέρω ότι όλοι κάνουμε λάθη, ίσως επειδή πιστέψαμε πως ο κατήφορος είναι ανεπίστροφος.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
18.6.2008. Καβάφης, το Πρώτο Σκαλί και των ιδεών η πόλι
|
18.6.2008. Καβάφης, το Πρώτο Σκαλί και των ιδεών η πόλι. Απόσπασμα |
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι Πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας που δεν γελά κανένας τυχοδιώχτης.
|
-----------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
8.6.2008. Ελλάδα, ανακρίβειες, ισοπεδωτικές θέσεις, προσβολή της διυποκειμενικής γνώσης ....
Πρόσφατα με θλίψη άκουσα πρέσβη -ακόμη και έμπειροι πρέσβεις παραμιλούν όταν ατυχήσουν και συνδεθούν με το ευαγές ίδρυμα που ενσαρκώνει την ξένη εξάρτηση - να αναφέρει στην ΝΕΤ χονδροειδείς ανακρίβειες. Δεν είναι κάτι νέο. Η Άνωθεν εντολή να εκμηδενιστεί ο ελληνισμός της Κύπρου που κορύφωσε τα ψεύδη κατά την διάρκεια της περιόδου 2002-2005 (περίοδος σχεδίου Αναν), γέμισε την ατμόσφαιρα με στοχαστικούς ρύπους που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Στο κυπριακό, πάντως, ίσως έχει ήδη προκληθεί ανεπανόρθωτη βλάβη στην ιστορική μας μνήμη. Οι ρύποι αυτοί, εξάλλου, προεκτάθηκαν στην ιστοριογραφία και σε καίρια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής με αποτέλεσμα η Ελλάδα να ποδογετηθεί σε μια αναπόδραστα θανατηφόρα κατευναστική πορεία. Ο κατευνασμός, όπως κάθε καλός διεθνολόγος γνωρίζει οδηγεί μαθηματικά σε πόλεμο και ή συρρίκνωση αυτού που κατευνάζει. Το ζήτημα δεν είναι τόσο η Κύπρος γιατί στις τελευταίες προεδρικές εκλογές οι κύπριοι δεν πρόσεξαν με αποτέλεσμα τώρα να κατηφορίζουν στο τέλμα. Την απώλεια του κράτους τους, στην δημιουργία γόρδιων δεσμών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στην υποτέλεια και αναξιοπρέπεια όσων μένουν εκεί. Ασφαλώς, το γνωρίζουμε ότι οι βρικόλακες που ευθύνονται για τους ελληνικούς κατήφορους γελούν χαιρέκακα. Να χαίρονται την χαρά τους, οι άθλιοι.
Εδώ λοιπόν, παραθέτω μια νηφάλια διόρθωση του Γιάννου Σπανή, αγωνιστή της ελευθερίας που ήταν στο κελί των μελλοθανάτων με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη όταν ο τελευταίος υμνώντας την Ελλάδα και την Ελευθερία σύρθηκε στην αγχόνη. Σίγουρα, όπως και στο παρελθόν οι Έλληνες θα σηκωθούν όρθιοι. Με τον πήχη των συνόρων τους και της ελευθερίας τους, όμως, κατεβασμένο εκεί, πολύ χαμηλά, που τον χαμήλωσε το σύστημα της ξένης εξάρτησης.
Η ιστορική αλήθεια για τη σφαγή του Κιόνελι
ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17471
Ο Φιλελεύθερος, Κυριακή, 8 Ιουνίου 2008
http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=536&id=558944
ΤΟΥ Γιάννη Σπανού Στις 12 Ιουνίου 1958, απόγευμα Πέμπτης, γράφτηκε με αίμα αθώων ένα ακόμα κεφάλαιο της ιστορίας της πατρίδας μας. Εξαγριωμένος όχλος από 200 περίπου Τούρκους του αμιγούς τουρκικού χωριού Κιόνελι, κατακρεούργησε οκτώ Έλληνες από τον Κοντεμένο και τραυμάτισε άλλους τόσους με όπλα, μπαλτάδες, χασαπομάχαιρα, τσεκούρια, λοστούς και άλλα φονικά όργανα. Το πρωτοφανές στυγερό έγκλημα βύθισε το Λαό μας στο πένθος και στην απόγνωση. Τη μακάβρια σκηνή του φρικτού κακουργήματος αντίκρυσε ο δημοσιογράφος του «Φιλελευθέρου» Χρήστος Πέτσας, που κατόρθωσε να απαθανατίσει τον εφιάλτη με τη φωτογραφική του, διατρέχοντας ο ίδιος κίνδυνο («Φιλελεύθερος» 13 Ιουλίου 1958 κ.εξ.). Ο ισχυρισμός Ελλαδίτη πρώην διπλωμάτη ότι το έγκλημα οφειλόταν σε αντίδραση των Τούρκων σε δήθεν επιθέσεις της ΕΟΚΑ στο Κιόνελι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι ατυχής, αν όχι ψευδής και επιεικώς μπορεί ν΄ αποδοθεί σε παραπλάνηση, που η επαναφορά της, πενήντα χρόνια μετά, είναι εντελώς αδικαιολόγητη, διότι: · Η ΕΟΚΑ ουδέποτε επιχείρησε οποιασδήποτε μορφής επίθεση στο Κιόνελι. · Το αποτρόπαιο κακούργημα ήταν εντεταγμένη, οργανωμένη, ενέργεια της κακοδαιμονίας και διεπράχθη με τη συνέργεια των τότε βρετανικών δυνάμεων, με την εμπλοκή του Άγγλου σταθμάρχη Γερολάκκου, Γκίλ, του διοικητή του σώματος Τούρκων επικουρικών αστυνομικών, Άγγλου Τσάσλερ, του Τούρκου επιθεωρητή Μεχμέτ Ασίμ Ερόλ, πιθανώτατα του βασανιστή Άγγλου Μπερτζ του Special Branch, Άγγλων στρατιωτικών που αναφέρονται στα πρακτικά της δικαστικής παρωδίας των δικαστών Μόργκαν, Μπόϊλ, των νομικών Σίμψον, Μπάλλαρντ, Ραούφ Ντεκτάς κ.ά. · Τονίζεται ότι κατά τις αναγνωριστικές παρατάξεις, την προανάκριση και τη δίκη, αναγνωρίστηκαν δράστες των δολοφονιών και αποκαλύφθηκαν τα στοιχεία των μοτοσικλετών των οποίων επέβαιναν, ARIEL A431 και A.J.S. E790, οι Τουρκοκύπριοι ιδιοκτήτες τους από το Κιόνελι. · Παρά ταύτα όλοι οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. · Το στυγερό μαζικό έγκλημα εντάσσεται στον κύκλο του αίματος Ιουνίου Ιουλίου - Αυγούστου του 1958, με συρροή δολοφονικών επιθέσεων της οργανωμένης από την Άγκυρα τρομοκρατίας και τις σφαγές 80 αθώων Ελλήνων. Οι δολοφονίες, οι πυρπολήσεις, οι λεηλασίες, δεν προκλήθηκαν από επιθέσεις της ΕΟΚΑ. Ο όλεθρος πυροδοτήθηκε από την «προβοκάτσια» της 7ης Ιουνίου 1958, με έκρηξη βόμβας στο προξενείο της τουρκίας, στην τουρκοκρατούμενη συνοικία της Λευκωσίας. Την «προβοκάτσια» παρεδέχθη ο Ραούφ Ντενκτάς στις 26 Ιουνίου 1984, σε τηλεοπτική συνέντευξη σε αγγλικό δίκτυο, όπως παρεδέχθη και ο Τούρκος πρέσβης Εμίν Ντιρβάνα, στη «Μιλλιέτ» Κωνσταντινουπόλεως στις 15 Μαΐου 1964, την «προβοκάτσια» στα τεμένη «Ομεριέ» και «Μπαϋρακτάρ» στις 25 Μαρτίου 1962. (Μαρτυρίες και από Αζίζ, Σεφέρογλου, Ταχσίν» κ.ά). · Επισημαίνεται το κύμα επιθέσεων στις βόρειες συνοικίες της Λευκωσίας, με τις δολοφονίες ανύποπτων Ελλήνων, τις πυρπολήσεις του Αγίου Λουκά και του «Ολυμπιακού», που προηγήθηκαν της σφαγής του Κιόνελι. · Στους τόμους Β και Γ της ιστορίας της ΕΟΚΑ, του γράφοντος, τα γεγονότα παρατίθενται με λεπτομερείς περιγραφές, αναλύσεις, παρατηρήσεις και στις τότε καταθέσεις των επιζησάντων της σφαγής του Κιόνελι Κοντεμενιωτών που αναγράφονται αυτολεξεί. Ούτως εχόντων των πραγμάτων ο περί προκλήσεων της ΕΟΚΑ στο Κιόνελι ισχυρισμός Ελλαδίτη διπλωματικού είναι τουλάχιστον ανακριβής και παραπλανητικός και για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας γράφεται το παρόν.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
8.6.2008. Μια δεκαετία μετά. Κόσσοβο, διεθνές δίκαιο και βάρβαροι.
Μια δεκαετία μετά, τυχαία έπεσα πάνω σε μια επιφυλλίδα στα ΝΕΑ. Ήταν η εποχή που έκανα το λάθος να γράφω σχεδόν εβδομαδιαία (επί μια δεκαετία δυστυχία μου) επιφυλλίδες πρώτα στην Ελευθεροτυπία και μετά στα ΝΕΑ. Αυτές οι επιφυλλίδες μου στοίχισαν ακριβά: Κυρίως σε χρόνο αλλά και σε δημόσιες αντιδικίες με τις γνώμες του καθενός που λέει το κοντό το και το μακρύ του ανάλογα με τις ρευστές γνώμες που έχει, το ποιοι τον επηρεάζουν και τα συγκυριακά συμφέροντα που διακυβεύονται στην ενδοκρατική και διακρατική πολιτική. Ευτυχώς σταμάτησα έγκαιρα γράφοντας μάλιστα στον ΠΚ των Νέων ότι ούτε σε φωτογραφία δεν θέλω να συνευρίσκομαι με κάποιους που καλοκάθονται μέσα στο δόντι του θηρίου για να κάνουν τις δουλειές του. Ο λόγος που παραθέτω την επιφυλλίδα πιο κάτω έχει διττή σημασία. Πρώτον, σχετίζεται με αυτά που ανέφερα χθες σε σχέση με τα πανεπιστήμια (έβαλα "βάρβαροι" στο Google και έτσι μου βγήκε η επιφυλλίδα μου). Δεύτερον, επειδή μιλά σχεδόν προφητικά για τις εξελίξεις. Όχι γιατί είμαι προφήτης αλλά από τότε η διαφθορά του διεθνούς δικαίου που σήμερα κάποιοι βραδύκαυστα ανακαλύπτουν ήταν ολοφάνερη. Ελάχιστα χρόνια μετά είχαμε την υπέρτατη διαφθορά του διεθνούς δικαίου της ύστερης εποχής με την κατάθεση του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν από τον ... ΓΓ του ΟΗΕ, στην συνέχεια τα γνωστά γεγονότα στο Κόσοβο και στην Βοσνία που συντρέχουν, αλλά ενδιαμέσως και το Αφγανιστάν, Ιράκ και αλλού.
Έχασα αρκετή ώρα σήμερα αναζητώντας παλιά κείμενά μου στις επιφυλλίδες. Και αποφάσισα να τις δημοσιεύσω όλες σ' ένα τόμο. Όταν γράφεις για την διεθνή πολιτική είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να μην ντρέπεται κανείς να ξαναδιαβάσει αυτά που έγραψε πριν από πολύ καιρό. Να το δουν αυτό ο νεοεισερχόμενοι φίλοι του Μεγάλου Αμερικανού. Ακόμη και αν δεν βρεθεί κάποιος Ακαδημαϊκός με συνείδηση και γενναιότητα να τους κρίνει θα τους κρίνει η συνείδησή τους (ή τουλάχιστον όση απομείνει). Το χειρότερο πράγμα για ένα επιστήμονα είναι να φυτέψει στον εαυτό του σύνδρομα ενοχής και ντροπής. Δεν ηθικολογώ. Απλά έχουν δει πολλά τα μάτια μου και τα λέω..
Τα ΝΕΑ ΤΕΤΑΡΤΗ, 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1998, Αρ.Φύλλου:16271
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=19981021&nid=4039185
Πατερναλιστικός Ηγεμονισμός
Η αμερικανική (!) επέμβαση στη σερβική επαρχία του Κόσοβο παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και σφετερίζεται τους διεθνείς θεσμούς.
Υποτιμά, επίσης, τη νοημοσύνη μας, επειδή για να προωθηθούν τα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα, η επέμβαση εκτελείται στο όνομα της «συλλογικής ασφάλειας» και της «διεθνούς κοινότητας», ενώ είναι γνωστό ότι ο «εκτελεστής», δηλαδή το ΝΑΤΟ, είναι θεσμός «συλλογικής άμυνας». Οι προθέσεις και τα κίνητρα είναι κουτοπόνηρα: στηρίζονται στην υπόθεση πως στο μέλλον μικρά και μεγάλα κράτη, αδιαμαρτύρητα, θα υποταχθούν στο προτσές μετατροπής τους σε κακέκτυπα του αγγλοαμερικανικού πολιτισμικού προτύπου (απαραίτητη προϋπόθεση διεθνούς νομιμοποίησης τέτοιων επεμβάσεων). Στηρίζονται, επίσης, στη νομικίστικη άποψη και αφελή προσδοκία πως τέτοιες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις θα έχουν «διεθνή νομοθετικά αποτελέσματα», τα οποία μελλοντικά θα ευνοούν μια νόμιμη αγγλοαμερικανική τάξη πραγμάτων. Αυτός ο συλλογισμός παραπέμπει στην άποψη / νοοτροπία / στάση ζωής: τους Ινδιάνους τους συμμορφώσαμε / αναμορφώσαμε, γιατί να μην επιτύχουμε με τους υπόλοιπους βαρβάρους;».
Η επέμβαση είναι παράνομη επειδή στις διακρατικές σχέσεις κανείς δεν είναι εξουσιοδοτημένος ή πολιτικά και ηθικά νομιμοποιημένος να αποφασίσει για το τι είναι κακό / καλό, δίκαιο / άδικο στο εσωτερικό οποιουδήποτε κράτους. Ο λόγος είναι απλός: οι θεμελιώδεις αρχές του Διεθνούς Δικαίου εδράζονται στην κρατική κυριαρχία, τη διακρατική ισοτιμία και τη μη επέμβαση στο εσωτερικό των κρατών. Η εφαρμογή των υπέρτατων, θεμελιωδών και ύστατων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, της διακρατικής ισοτιμίας και της μη επέμβασης, θα σηματοδοτούσε την ύπαρξη ενός συστήματος συλλογικής ασφάλειας, δηλαδή ενός συστήματος το οποίο δεν επεμβαίνει στο εσωτερικό των κρατών, αλλά αντίθετα τα προστατεύει (!) από εξωτερικές επεμβάσεις.
Μήπως, όμως, ο ΟΗΕ αποτελεί ένα τέτοιο σύστημα; Ο ΟΗΕ έχει τρία σκέλη: τον Καταστατικό Χάρτη (στον οποίο διακηρύσσεται η συλλογική ασφάλεια), τη Γενική Συνέλευση (που είναι αναποτελεσματική) και το Συμβούλιο Ασφαλείας (που είναι ηγεμονικού χαρακτήρα). Η ιδιομορφία της παρούσης διεθνούς συγκυρίας είναι ότι το τελευταίο σκέλος, το ηγεμονικό Συμβούλιο Ασφαλείας, υπό καθεστώς προσωρινής αδράνειας / αδυναμίας / σύμπραξης των υπολοίπων μεγάλων δυνάμεων, χρησιμοποιείται καταχρηστικά, όχι βεβαίως για να προστατεύσει την κυριαρχία των κρατών, αλλά για να προωθήσει παγκόσμια και περιφερειακή τάξη πραγμάτων, που ευνοεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Τα κριτήρια που επιστρατεύονται δεν είναι άγνωστα στην αιματοβαμμένη ιστορία της «διαφωτισμένης» και ρασιοναλιστικής Δύσης: «δύο μέτρα και δύο σταθμά», «δίκαιο του ισχυρού», «αιτιολόγηση λόγω αναγκαιότητας», «δικαιολόγηση λόγω επιτυχίας», «επιλογή (δήθεν) του μικρότερου κακού», «ο (δικός μας) σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Ο σκοπός, όπως διακηρύττεται στην δυτική «επιστημονική» βιβλιογραφία, είναι η επικράτηση / κυριαρχία των «διαφωτισμένων» αγγλοαμερικανικών αξιών, κριτηρίων και συμφερόντων επί όλων των υπολοίπων. Εξ αυτού, ο ιμπεριαλισμός σήμερα είναι εξόχως πατερναλιστικός: η διεθνής κοινή γνώμη καθοδηγείται από τα μεγάλα επικοινωνιακά μέσα της ηγεμονικής μητρόπολης. Η ηγεμονία εκπληρώνεται ευκολότερα όχι με κανονιοφόρους, αλλά με άλωση ψυχών / συνειδήσεων και με προσηλυτισμό της διανόησης. Η διακρατική «ηγεμονική διεύθυνση», για να θυμηθούμε τον ημέτερο αείμνηστο Νίκο Πουλαντζά, δεν περιορίζεται στην απλή κυριαρχία μέσω βίας, αλλά συνεπάγεται και έναν καθοδηγητικό ρόλο. Έναν ιδιαίτερο ιδεολογικό ρόλο, όπου η σχέση κυρίαρχου - κυριαρχούμενου εξαρτάται από την ενεργητική συγκατάθεση του τελευταίου.
Η ιδεολογία - συνείδηση - κοσμοαντίληψη των κυριαρχούμενων οικοδομείται συστηματικά και πατερναλιστικά. Περνάει μέσα από την εθνική, πολιτισμική, συνειδησιακή και γλωσσική αποδυνάμωσή τους, την άλωση των κέντρων έρευνας και παραγωγής γνώσης και την καθοδήγηση της επιστημονικής δραστηριότητας. Σε πολλές χώρες, ιδρύονται ακόμη και Πανεπιστημιακά Τμήματα, όπου αντί γνήσιας επιστήμης έχουμε πιθηκίζουσες «επιστημονικές» προσεγγίσεις, οι οποίες μανιχαϊκά πλάθουν γενίτσαρους ειδικούς στις «επεμβάσεις» και στις «αποσχίσεις». Όχι, βεβαίως, για απόσχιση στο Τέξας ή στην Καλιφόρνια, αλλά στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και αλλού.
Σε πολλά κείμενα της διεθνούς νεοφιλελεύθερης βιβλιογραφίας δηλαδή της δεξαμενής επιχειρημάτων πολλών ημετέρων αριστεροδεξιών νεοφιλελεύθερων , με αμέτρητα αυθαίρετα στοχαστικά άλματα και πλήθος εκλογικεύσεων, δύο πράγματα θεωρούνται ως δεδομένα: η «ανάγκη» επικυριαρχίας της αγγλοαμερικανικής ιδεολογίας και συμφερόντων και η «σκοπιμότητα» ηγεμονικής σταθερότητας σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο νοών νοείτω.
Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
7.6.2008. Πανεπιστήμια: Περιμένοντας τους βαρβάρους, «είναι κι αυτοί μια κάποια λύση».
Για την τελευταία παρέμβασή μου για το θέμα της πανεπιστημιακής βίας και την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου, καθώς και για τα αίτιά της, κλικ πιο κάτω.
Πανεπιστήμια: Περιμένοντας τους βαρβάρους, «είναι κι αυτοί μια κάποια λύση» Ιούνιος 2008.
Παναγιώτης Ήφαιστος – www.ifestosedu.gr
Περιεχόμενα: 1. Τα γεγονότα. 2. Συγκλητικοί και ο Καβάφης. 3. Η ελληνική κοινωνία αρνείται να αντικρούσει την βαρβαρότητα. 4. Η βαρβαρότητα προσωποποιημένη. 5. Ανυπόληπτη πολιτεία και διολισθαίνοντες διανοούμενοι. 6. Τα αίτια της βαρβαρότητας. 7. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μέλλον. 8. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα. Παράρτημα: Μεταγενέστερα σχόλια. Σχόλιο 7.6.2008
Κλικ εδώ για μετάβαση και ανάγνωση του κειμένου στο διαδίκτυο
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
3.6.2008. Ετσι, φαρδιά πλατιά: ένας Μακεδόνας επιστήμονας προσκεκλημένος στο Πάντειο
Χωρίς άλλα σχόλια ερωτώ: Ποιον συμφέρει και ποιος είναι αυτός που θέλει να ενθαρρύνονται οι συγκρούσεις στα Βαλκάνια. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να μελετήσει το βιβλίο του John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, και ιδιαίτερα για τις στρατηγικές μεταφοράς βαρών, κατατριβής τρίτων κτλ.
Για το θέμα του αλυτρωτισμού στα Βαλκάνια παραθέτω ένα εύστοχο σημερινό σχόλιο του Γιάννη Τριάντη. "Ουδέν άλλο σχόλιο", όπως λένε οι διπλωμάτες ...
ΤΥΠΟΣ των ήλων, Στρουθοκαμηλισμός..., ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/06/2008
Ετσι, φαρδιά πλατιά: ένας Μακεδόνας επιστήμονας προσκεκλημένος στο Πάντειο. Από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας. Και στην ίδια ανακοίνωση (δημοσιευμένη στην «Αυγή»), αναφορά στη Δημοκρατία της Μακεδονίας... Η καταγγελτική κοινοτοπία θα μπορούσε να εξαντλήσει την οργή της στην επιστράτευση χαρακτηρισμών, μιλώντας για θρασύτατη πρόκληση και βαρύ ατόπημα. Ομως το ζήτημα βρίσκεται αλλού: με ποιους όρους -ιστορικούς και άλλους- νομιμοποιούν οι επιστήμονες του συγκεκριμένου Τμήματος του Παντείου το δικαίωμα των γειτόνων να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες; Αρκούνται -και παραπέμπουν- στο «δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού»; Πώς κρίνουν την επιχείρηση ωμής παραποίησης της Ιστορίας και αυθαίρετης οικειοποίησής της από τους γείτονες; Η εξέλιξη αυτή, σφόδρα πιθανή σε περίπτωση που πάρουν το Ονομα, ενθαρρύνει τον εθνικισμό; Τον νομιμοποιεί; Και βέβαια: υπάρχει κατά τη γνώμη τους ενδεχόμενο να εκδηλωθούν αλυτρωτικές τάσεις, με όχημα το Ονομα; Επομένως, αρκεί η ρητορική καταδίκη του εθνικισμού και του αλυτρωτισμού, όταν τα δύο αυτά παθογενή εκπορεύονται από -και συνδέονται άμεσα με- το Ονομα; Καλώς να 'ρθει ο Ljubomir Frekovski ο «Μακεδόνας» επιστήμονας και να εκθέσει τις απόψεις του για το μείζον αυτό θέμα (και όχι μόνο για τις «σχέσεις Αθήνας - Σκοπίων από το 1991 ώς σήμερα»). Αλλά εξίσου απαραίτητο και γόνιμο θα ήταν να μιλήσουν ευθέως οι επιστήμονες του Παντείου που χαρίζουν το Ονομα στους γείτονες. Σε ανοιχτές συζητήσεις και σε επιστημονικά Συνέδρια. Να υπερασπιστούν επιστημονικά την άποψή τους. Για το «έθνος», τη «γλώσσα» και την «ιστορική συνέχεια» των «Μακεδόνων». Να ανταλλάξουν απόψεις με αλλόδοξους, τιμώντας τον διάλογο και τις δημιουργικές συγκρούσεις. Εκτός και αν όλα αυτά έχουν πραγματοποιηθεί με πρωτοβουλίες δικές του και δεν το ξέρουμε.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
1.8.2008. Προφητείες που αμείβονται.
Καλό μήνα. Πριν ενάμιση περίπου χρόνο παράθεσα στις "επίκαιρες αναλύσεις" το σχόλιο που ακολουθεί και την φωτοτυπία σελίδας βιβλίου. Πήρα πολλά σχόλια αλλά κανείς δεν εντόπισε τους δράστες των απίστευτων αυτών δημοσιογραφικού τύπο σχολίων που μεταμφιέστηκαν ακαδημαϊκά για να τύχουν τεράστιας προβολής. Αυτό καταμαρτυρεί ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αναλυτική μνήμη και ότι οι επιστημονικοί έλεγχοι είναι ελλειμματικοί. Βλέπετε, η ελληνική εξωτερική πολιτική για να δρομολογηθεί στην σημερινή θλιβερή κατάσταση που όποιος έχει μάτια την βλέπει -η ελληνική κυπριακή κοινωνία ροκανίζεται και οδηγείται στον ιστορικό της θάνατο, ένα ημιθανές κρατίδιο εξευτελίζει το ελληνικό κράτος εκτοξεύοντας καθημερινά αλυτρωτικές αξιώσεις, η "Θράκη πήρε τον δρόμο της" και στο Αιγαίο παραβιάζεται καθημερινά η διεθνής νομιμότητας αναμένοντας κάποια ευκαιρία για νέα τετελεσμένα- έπρεπε να τυφλωθούν τα μάτια της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ηγεσίες με κατά τα άλλα εξόφθαλμα ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες τσαρλατανιές. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε πως κάποιοι επιφανείς συμπολίτες μας που συνηθίζουν να σερβίρουν προτάσεις πολιτικής ως επιστήμη, πρόβλεψαν ότι θα είναι ο κόσμος ... Υπενθυμίζω αυτό το γεγονός γιατί κάπου άκουσα ότι "αυτοί που τα έγραψαν είναι δάσκαλοί μας και πρέπει να τους σεβόμαστε". Δηλώνω λοιπόν ξεκάθαρα: Άμα εγώ γράψω τέτοιες ανοησίες και τις σερβίρω ως επιστημονική μελέτη δεν θέλω να με σέβονται (επιστημονικά) οι φοιτητές μου και οι αναγνώστες μου....
Υστερόγραφο 1: Επειδή για τρις περίπου δεκαετίες είμαι μελετητής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (και συγγραφέας πολλών βιβλίων για την στρατηγική της) τυγχάνει να γνωρίζω ότι τέτοιες απλουστευτικές "αναλύσεις" της πορείας του κόσμου είναι μαλακή ισχύς που το αμερικανικό Πεντάγωνο πολύ θέλει να διαχέεται στα μυαλά κοινωνιών που θεωρεί υποψήφια θύματα. Η επιστημονικά σιδερένια Ρεαλιστική Θεωρία που κυριαρχεί στους ποιοτικά αξιοπρεπείς διεθνολογικούς χώρους δεν θα μπορούσε να πει εκτεθεί με τέτοιες προπαγανδιστικές θέσεις. Δεν θα αναφερθώ σε δικά μας κείμενα για να μην θεωρηθεί περιαυτολογία. Κανείς, όμως, δεν έχει παρά να διαβάσει κλασικά κείμενα που γράφτηκαν μετά το 1989 όπως του John Mearsheimer, του Kenneth Waltz και του Robert Gilpin. Για τον Mearsheimer ήδη έχω ήδη γράψει και μαζί με άλλους επιμελήθηκα το κλασικό του κείμενο Η Τραγωδία τ ης Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων . Για το βιβλίο αυτό και άλλα βλ. την διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/82GoodBooks.htm
Υστερόγραφο 2: Πάντως, κανείς πρέπει να ξέρει πολύ καλά την αμερικανική εξωτερική πολιτική (να έχει από μέσα πληροφορίες, όπως συνηθίζουμε να λέμε) για να μπορεί να διαδίδει ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες προπαγανδιστικές θέσεις (προτάσεις πολιτικής τις λέμε στην πιο εξευγενισμένη μορφή τους) για να μπορεί να προδικάζει ως το πιο πιθανό σενάριο του μέλλοντος τις αμερικανικές "προληπτικές επεμβάσεις" και το σχεδιασμένο ροκάνισμα του διεθνούς δικαίου με άνομες πλεκτάνες όπως αυτές του σχεδίου Αναν και με άνομες διασπάσεις κρατών όπως αυτές του Κοσόβου. Ομολογώ ότι τέτοιες πληροφορίες εγώ δεν έχω και ούτε θέλω να έχω. Προτιμώ τις λιτές και απέριττες ακαδημαϊκές αναλύσεις που θεωρώ, εξάλλου, κοινωνικοπρακτικά χρήσιμες γιατί σ' αντίθεση με τις προπαγανδιστικές "προτάσεις πολιτικής" προάγουν τον πολιτικό ορθολογισμό.
QUOTE
29.10.2006 Προφητείες που αμείβονται ...
Συγγράφοντας κείμενο για το περίφημο Ίδρυμα και τους ηγέτες του ξαναδιαβάζω βιβλιαράκι του 1994 δύο επιφανών αναλυτών της συμβατικής ελληνικής πραγματικότητας. Προς το παρόν δεν το σχολιάζω περαιτέρω. Οι χειρόγραφες επισημάνσεις δεν είναι δικές μου αλλά λαμπρού διεθνολόγου που προφανώς κατάπληκτος σημείωνε στα περιθώρια ενώ το διάβαζε το 1974. Τις προσυπογράφω και θα τις πολλαπλασιάσω στο κείμενο που γράφω στο οποίο θα ισχύσει η ρήση ότι "η επιστημονική εκδίκηση σερβίρεται κρύα". Προσθέτω ότι εφεξής θα αφαιρέσω όλες τις παραπομπές και θα το δίνω στους πρωτοετείς φοιτητές μου για να το βαθμολογούν. Ίσως και στο δίνω και στην γειτόνισσα που επαγγέλλεται τον τιμημένο τίτλο της νοικοκυράς και επειδή ξέρω ότι βλέπει τα διεθνή γεγονότα στην τηλεόραση ίσως μπορεί και αυτή να βαθμολογήσει προφητείες που στην Ελλάδα σημαίνουν αμείβονται με τίτλους, κοινωνικοπολιτικά αξιώματα και συμβατικές αναγνωρίσεις που δημιουργούν μια παρακμιακή πνευματική ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αυτοαναφορικούς μονολόγους που κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης και σε πολλά πλέον βιβλία ...
UNQUOTE
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
27.5.2007. ο έλληνας ΑΓΕΕΘΑ στην Άγκυρα.
Γεγονός: Ο αρχηγός ΑΓΕΕΘΑ, υποθέτω υποτάχθηκε -ορθώς σύμφωνα με τον Κλάουζεβιτσς με τον οποίο συμφωνώ για τις σχέσεις πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας- στις διαταγές του ελληνικού πολιτικού συστήματος της αδύναμης Ελλάδας και επισκέπτεται τη Άγκυρα.
Αλάνθαστη θέση: Θουκυδίδης: (σ' ένα διεθνές σύστημα "Δίκαιος έχει όποιος έχει ίση δύναμη και ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η άμυνά του και ο αδύναμος προσαρμόζεται και ακολουθεί ... όποιος είναι ελεύθερος το το χρωστά στην δύναμή του"
Ο υπέρτατος εξευτελισμός της Ελλάδας (ίσως υπάρχουν και άλλοι εξευτελισμοί πριν κάποια πολύ μεγάλη καταστροφή): Στην Άγκυρα υποδέχθηκαν τον Έλληνα ΑΓΕΕΘΑ όχι με τον ελληνικό εθνικό ύμνο όπως συνηθίζεται σε πολιτισμένα κράτη (ακόμη και εμπόλεμα) αλλά με ήχους ... ΣΥΡΤΑΚΙ.
Μήνυμά μου σε νέο διεθνολόγο που μου έστειλε επιστολή: Φαίνεται ότι οι τούρκοι διάβασαν το κείμενό σου ("το ταγκό χρειάζεται δύο") και στην επίσκεψη του έλληνα ΑΓΕΕΘΑ στην Άγκυρα έβαλαν όχι τον εθνικό ύμνο της φιλοξενούμενης αλλά μουσική ...ΣΥΡΤΑΚΙ . Τουλάχιστον δεν τον υποδέχθηκε κανένας αρχηγός ελληνικού ιδρύματος αμυντικής πολιτικής. Αν επιτύχουν τα νεο-οθωμανικά σχέδια της Τουρκίας, πάντως, είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι πολλά μέλη του στρατιωτικοπολιτικού συστήματος και της "πνευματικής ηγεσίας" του (οποιουδήποτε) demi-ημιτελούς κρατιδίου προσαρμόζονται στον ηγεμόνα και εξυπηρετούν την πολιτική του.
Ως αρχαιότερος διεθνολόγος, κάνω το εξής σχόλιο για νεοεισερχόμενους (στο ηθικό και επιστημονικό ναρκοπέδιο των διεθνών σχέσεων): Καλά ο (ανεπίγνωστος) πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου κάνει αυτό που κάνει είτε γιατί το πιστεύει είτε επειδή ξοφλά γραμμάτια. Εσείς όμως, παιδιά από την Λαμία, τον Γερολιμένα, την Κύπρο και κυρίως από την Αθήνα και τον Πειραιά, γιατί δεν βλέπετε πως δεν σας συμφέρει να γίνετε (ανεπίγνωστοι) προπαγανδιστές ξένων συμφερόντων; Σκεφτείτε τον Καβάφη: "Όταν την Πόλη σας ρημάξετε ρημάζετε τον εαυτό σας" (έτσι, για να τον παραφράσω).
Υπόμνηση: Όταν πολλοί από εμάς τους "αρχαιότερους" συνεχίσουμε τις ξιφομαχίες πάνω από τα σύννεφα ο καθένας από εσάς είτε θα χάσει την ψυχή του και θα είναι τύμπανο αλαλάζων είτε θα αισθάνεται ότι έστω και αν χάσαμε τουλάχιστον δεν ήταν (συνειδητός ή ασυνείδητος) "προδότης" της δικής του πατρίδας. Αυτές οι θέσεις αποτελούν σταθερές: Όλοι οι πολίτες -έλληνες, ιταλοί, αιγύπτιοι ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας, όλων βασικά των φιλειρηνικών κρατών - έχουν συμφέρον να αγαπάνε την πατρίδα τους, να προσκολλώνται στο εθνικό τους συμφέρον και να υπερασπίζονται την επικράτειά τους. Αυτό σημαίνει ορθολογισμός στις διεθνείς σχέσεις. Ιστορικά αποδεικνύεται ότι τους υπηρέτες των ηγεμόνων ("προδότες" τους λένε στην καθομιλουμένη) πολλοί χρησιμοποίησαν αλλά κανείς και ποτέ δεν αγάπησε. Ακόμη πιο σημαντικό, η ειρήνη και η σταθερότητα αντίθετα με αυτό που πιστεύει ο (ανεπίγνωστος) πρώην υπερατλαντικός αξιωματούχος δεν έρχεται με υποδούλωση αλλά με ισορροπία και ορθολογισμό. Προς κάποιο συγκεκριμένο νεότερο συνάδελφο: Ο ακαδημαϊκός χώρος στον ευαίσθητο τομέα των διεθνών σχέσεων απαιτείται να διαφυλαχθεί από προπαγανδιστές, ημιμαθείς και αγράμματους. Είναι που είναι εκ της φύσεώς του προβληματικός μιας και την επιστημονική μελέτη από την προπαγάνδα τα χωρίζουν μια λεπτή γραμμή που εύκολα μπορεί κανείς να την δρασκελίσει χωρίς αυτό το στοχαστικό έγκλημα να γίνει αντιληπτό. Κυβερνήσεις πάνε και έρχονται και άτομα έρχονται και παρέρχονται αλλά κάθε κοινωνία χρειάζεται μια σταθερή πηγή ορθολογιστικής σκέψης. Αφού μπήκαμε στον κόπο να ένα επιστημονικά θεμελιωμένο ακαδημαϊκό χώρο πρέπει να πετύχουμε διαφορετικά αντί σταθερής πηγής ορθολογιστικής σκέψης θα έχουμε πηγή στοχαστικών σκουπιδιών που θα διαφθείρουν την σκέψη, θα καταστήσουν την εξωτερική μας πολιτική ανορθολογική και θα συντείνει σε νέες περιπέτειες. Ο ακαδημαϊκός χώρος είναι, άμα το θέλουν τα στελέχη του, ανεξάρτητος εφήμερων σκοπιμοτήτων και αδιάφθορος. Ανάσχεση λοιπόν και αντίσταση στην στοχαστική διαφθορά. ... ν
Περαιτέρω σχόλια: Η διεθνολογία δεν είναι επιστήμη αλλά απλά τσαρλατανιά αν δεν είναι συμβατή με το Παράδειγμά της (δηλαδή την Θουκυδίδεια ανάλυση των πάγιων παραμέτρων ενός συστήματος κυριαρχίας-αναρχίας που συνοδεύεται από αίτια πολέμου). α) Την επιστήμη την υπηρετούν όταν περιγράφουν χωρίς συμβιβασμούς και διαφθορές το διεθνές σύστημα όπως είναι και όχι όπως κάποιοι θέλουν να είναι. β) Η ειρήνη εξυπηρετείται με εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και όταν αυτό δεν είναι εφικτό με ίση δύναμη ( ισορροπία δυνάμεων). γ) Η ειρήνη εξυπηρετείται με ορθολογιστικές αναλύσεις και όχι ουτοπικές ανοησίες, φαντασιόπληκτες ασυναρτησίες, σορικές υποβολές και ανεπίγνωστες ή συνειδητές "προτάσεις πολιτικές" που εξυπηρετούν εφήμερα (αν όχι στιγμιαία) ηγεμονικά συμφέροντα. Τέλος, "τους (ανεπίγνωστους ή συνειδητούς) προδότες πολλοί χρησιμοποίησαν αλλά κανείς δεν αγάπησε". Και τα διεθνικά αργύρια τελικά είναι πλαστικούρες που βρωμάνε το όνομα, την υστεροφημία, την συνείδηση και τους απογόνους.
Τα πιο πάνω καμιά σχέση δεν έχουν με συναισθηματισμούς, ιδεολογίες, εθνικά συμφέροντα και άλλα εφήμερα και καθημερινά. Σχετίζονται με πάγια κριτήρια και με τετράγωνο ορθολογισμό. Εντάξει Κώστα, Κώστα, Χρισ(Τάκη) et al; Η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία είναι οχυρό αξιοκρατίας αν εμείς το θελήσουμε. Είναι οχυρό ούτως ή άλλως. Όμως, είναι οχυρό ακόμη και για τσαλατάνους και ανόητους. Αν κτιστεί αξιοκρατικά είναι οχυρό αξιοκρατίας και ακαδημαϊκής ελευθερίας; Αν κτιστεί αναξιοκρατικά και στην βάση ιδεολογικών κριτηρίων είναι οχυρό ανορθολισμού που θα αυτοτροφοδοτείται και θα γιγαντώνεται.
Υστερόγραφο: Για όσους από τους πολλούς επισκέπτες της σελίδας αυτής δεν είναι μυημένοι στην ωμή λογική της "διεθνούς" ακαδημαϊκής ζούγκλας, συγνώμη για την "μυστηριώδη γλώσσα". Όσοι τύχει να διαβάσουν την αμείλικτη επερχόμενη μονογραφία του για τον "μηχανισμό της ξένης εξάρτησης" θα καταλάβουν τι εννοώ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
17.5.2008. Το θολό ιδεολογικό βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
Για τους ενδιαφερόμενους για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση καταχώρησα σήμερα το σημείωμα της προφορικής μου παρέμβασης σε χθεσινή ημερίδα. Βρίσκεται στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/85EurWorldGovernance.htm. Το πλήρες κείμενο της εισήγησης ακολουθεί.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
26.5.2008. Αρχιτεκτονικές αστάθειας
http://www.ifestosedu.gr/29αρχιτεκτονικέςαστάθειας.htm
Κάθε νοήμων και ευαίσθητος πολίτης κατανοεί ότι στην εξωτερική μας πολιτική φθάσαμε ανεπίστροφα πολύ κοντά στο τέλμα. Υπενθυμίζω την αμείλικτα ορθή θέση του Μεγάλου Διεθνολόγου Θουκυδίδη πως (στο άναρχο και όχι ανθόσπαρτο διεθνές σύστημα όπως κάποιοι παραπλανητικά προπαγανδίζουν την τελευταία ενάμιση δεκαετία) «ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του» και «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους». Αυτό πρέπει να έχουμε κατά νου για να ξέρουμε τι παθαίνουν οι αδύναμοι και όσοι αυτοβούλως ή με την ανοχή τους συνηγορούν συνένοχα αποδομούν, αποδυναμώνουν ή και καταλύουν το κράτος τους. Δυστυχώς, κύριο μέλημα μάλλον, πλέον, πρέπει να είναι όχι η διάσωση όσων δεν διασώζονται αλλά η πνευματική συντήρηση, η καλλιέργεια του πολιτικού ορθολογισμού και η παραγωγή γνώσης που θα χρειαστεί την κατάλληλη στιγμή. Παράλληλα με άλλες συναφείς σελίδες, εγκαινίασα καινούργια σελίδα με αναπαραγωγές, κυρίως, κειμένων διαπρεπών συμπολιτών μας που με ψυχραιμία και ορθολογισμό περιγράφουν τις αρχιτεκτονικές της αστάθειας του μέλλοντος. Ταυτόχρονα, η σελίδα αυτή πληροφορεί για κάποια καίρια ζητήματα που η περιρρέουσα λογοκριτική ατμόσφαιρα εξαφανίζει από τον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Ελπίζω να σας ενδιαφέρει.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
11.5.2008. Μια φωνή αλήθειας από την Κύπρο
Πριν λίγες μέρες δημοσίευσα επιφυλλίδα "Όχι στην διζωνική" και πριν μερικές εβδομάδες σε παράρτημα εισήγησής μου στην Ζυρίχη προχώρησα σε σύντομες μακροιστορικές αναφορές στις οποίες κατέδειξα επαρκώς τα ψεύδη και την προπαγάνδα πάνω στα οποία στηρίζεται η πολιτική σήμερα στο κυπριακό (αλλά και ευρύτερα στα ελληνοτουρκικά). Σήμερα παραθέτω εδώ μια συναφή εμπεριστατωμένη ανακοίνωση του Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια. Δεν είναι μόνο ότι στηρίζοντάς τους κανείς στηρίζει ηθικά αμάχητες θέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα πολιτικά δικαιώματα ενός ευρωπαϊκού κράτους. Είναι επίσης γιατί με ψυχραιμία, συντομογραφικά και με σιγουριά οι κύπριοι πρόσφυγες εκθέτουν την ιστοριογραφική τσαρλατανιά επί ζητημάτων που πέραν του γεγονότος πως είναι διυποκειμενικά γνωστά σήμερα επιπλέον θεμελιώνονται από αρχειακή έρευνα. Μερικοί τσαλατάνοι ιστοριογράφοι και διεθνολογούντες, εν τούτοις, συνεχίζουν να ασχημονούν επιστημονικά, να ψευδολογούν ιστοριογραφικά και να εξυπηρετούν, έτσι, τα διεθνοφασιστικά νεο-αποικιακά συμφέροντα. Αυτός είναι και ο δείκτης της διολίσθησης των κοινωνικών "επιστημών" (ιδιαίτερα των ιστοριογραφικών και των διεθνολογικών) στο τέλμα και στο βούρκο. Όσοι ακόμη κατανοούν τι συντελείται στην Κύπρο -η απώλεια της ελευθερίας μιας κοινωνίας και η εξαιρετικά δημιουργία μιας θανατηφόρας βραδύκαυστης βόμβας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις- θα πρέπει ξεκάθαρα και με τα πιο σκληρά λόγια να διατυπώσουν δημόσια την απειλή αστάθειας που διαγράφεται στον όχι και τόσο μακρινό χρονικό ορίζοντα. Τέλος, όσον αφορά το ολισθηρό πεδίο των λεγόμενων "κοινωνικών επιστημών" καλό θα κάνουμε πολλοί από εμάς να υπερασπιστούμε την ακαδημαϊκή μας οντότητα από μια ταχύρυθμη στοχαστική διαφθορά κοινωνικοπρακτικά και διεθνοπολιτικά -άκρως- επιζήμια κα -άκρως- επικίνδυνη.
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΖΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ
Με αφορμή τη συνεχιζόμενη, κλιμακούμενη και ενορχηστρωμένη προσπάθεια των εμπνευστών της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, Βρετανών, και των δικών μας Ηγετών οι οποίοι ανέλαβαν εργολαβικά να την επιβάλουν στον Κυπριακό λαό ως τη μόνη ρεαλιστική και εφικτή λύση στο Κυπριακό, το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια καταγγέλλει και διακηρύττει , για ακόμη μια φορά τα ακόλουθα:
- Η επιμονή στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία συνιστά κάλεσμα για τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου που πέτυχε η Τουρκία με την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, το 1974, παράλληλα με τις άλλες αποσχιστικές διχοτομικές ενέργειες που η Τουρκία έκαμε από τότε μέχρι σήμερα.
- Η επιμονή για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι αδικαιολόγητη και απαράδεκτη σήμερα, αφού έχει αποκαλυφθεί μέσα από τα ίδια τα Απόρρητα ΄Εγγραφα των Βρετανών, ότι, αυτή η λύση ήταν αντικείμενο συμφωνίας μεταξύ Βρετανίας και Τουρκίας από τη δεκαετία του 1950.
- Η Βρετανία, τη δεκαετία του 1950, αρνήθηκε στην Τουρκία να διχοτομηθεί η Κύπρος από τότε, διότι, «η Βρετανική Κοινή Γνώμη δεν θα επέτρεπε τη μαζική καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που θα ήταν το αποτέλεσμα βίαιης μετακίνησης και προσφυγοποίησης 200.000 πολιτών» . Ενόψει αυτής της δυσκολίας, η Βρετανία υποσχέθηκε στην ΄Αγκυρα «ότι τα στρατηγικά της συμφέροντα στην Κύπρο θα διασφαλισθούν» όταν και εφόσον η Βρετανία θα υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει την Κύπρο, ως αποικία.
- Αυτή η υπόσχεση της Βρετανίας προς την Τουρκία τηρήθηκε κατά γράμμα όπως αποδεικνύουν όλα όσα συνέβησαν από τη δεκαετία του 1950 μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ , από την ανεξαρτησία του 1960 μέχρι την Τουρκική εισβολή το 1974, και με τη σημερινή εδραίωση των κατοχικών δεδομένων.
Υπενθυμίζουμε αναλυτικά τη σειρά αυτή των γεγονότων , τα οποία καταδεικνύουν τη συνομωσία σε βάρος του λαού μας , και η οποία είναι ως ακολούθως:
- Πληρωμένες από τους ΄Αγγλους δικοινοτικές δολοφονίες από τη δεκαετία του 1950.
- Αξιοποίηση Τουρκοκυπρίων σε βάρος Ελληνοκυπρίων στην Αποικιακή Αστυνομία, και στις άλλες Αποικιακές Υπηρεσίες, κλπ.
- Η ίδρυση της ΤΜΤ.
- Η παροχή κολοβής ανεξαρτησίας στην Κύπρο με το διχοτομικό Σύνταγμα της Ζυρίχης.
- Η Τουρκοανταρσία του 1963.
- Ο εξοπλισμός Τουρκοκυπρίων από την Τουρκία με τις ευλογίες και την κάλυψη των Βρετανών
- Ο αυτοεγκλωβισμός των Τουρκοκυπρίων σε θύλακες ως το πρώτο βήμα του σχεδιασμένου και επιδιωκόμενου φυσικού διαχωρισμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
- Η συντήρηση των θυλάκων και ο εξοπλισμός τους από την Τουρκία με την ανοχή και βοήθεια των Βρετανών.
- Ο σχεδιασμός και υλοποίηση του σχεδίου υπονόμευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας από Ελληνόφωνους πράκτορες των ξένων συμφερόντων, τόσο εδώ στην Κύπρο, (ΕΟΚΑ Β΄), όσο και στην Ελλάδα (Χούντα).
- Το πραξικόπημα, αναγκαίο μέρος του σχεδίου, για να δικαιολογηθεί η προγραμματισμένη στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας.
- Το Εθνικό ξεκαθάρισμα των Ελληνοκυπρίων από τα κατεχόμενα.
- Η βίαιη , συμφωνημένη μεταφορά των Τουρκοκυπρίων από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα, υπό το ψευδές πρόσχημα της «ενοποίησης οικογενειών προσωρινά», ενώ στην ουσία ήταν η τελική φάση του πλήρους γεωγραφικού διαχωρισμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί η προσχεδιασμένη διχοτόμηση της Κύπρου.
- Ο εποικισμός της κατεχόμενης Κύπρου για να αλλοιωθεί ο Δημογραφικός χαρακτήρας της Κύπρου, ώστε στο τέλος να δικαιολογηθεί ο αποκλεισμός της επιστροφής των Ελληνοκυπρίων προσφύγων.
- Η καθυπόδειξη και υποβολή , αποδοχή από την ηγεσία μας του βασικού κατοχικού δεδομένου, δηλαδή, του γεωγραφικού διαχωρισμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από το 1975, 1976 και 1977, ως βάση για τη μελλοντική λύση του Κυπριακού.
- Η πρώτη αυτή αποδοχή του βασικότερου κατοχικού δεδομένου, οδήγησε στην δεύτερη, η οποία και πάλιν έγινε καθυπόδειξη και υποβολή από τους ξένους συνομώτες, μέσω ντόπιων οργάνων τους. Το Κυπριακό να αντιμετωπισθεί ως διακοινοτική διαφορά, η οποία να επιδιωχθεί να λυθεί με λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
΄Όλα τα πιο πάνω αποτελούν γεγονότα τα οποία ζήσαμε και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν . Για την εξέλιξη τους δεν ευθύνεται ο Λαός. Ευθύνονται αποκλειστικά και διαχρονικά οι εκάστοτε Κομματικές Ηγεσίες και Κυβερνήσεις οι οποίοι είτε δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν σωστά τις καταστάσεις και τις προθέσεις όσων παρενέβαιναν και μεσολαβούσαν τάχα, είτε συνειδητά έπαιξαν το παιγνίδι τους.
- Γιαυτό απορρίπτουμε κατηγορηματικά τη θέση που ακούγεται κατά καιρούς ότι κάναμε λάθη για τα οποία πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα, με λύση διχοτομική, τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και να δεχθούμε να απεμπολήσουμε τα Ανθρώπινα και Κρατικά Δικαιώματα μας.
- Αυτή η υποβολή είναι απαράδεκτη ως θέση, διότι δικαιώνει το θύτη, δικαιώνει την κατοχή και την καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και εξασφαλίζει τη διχοτόμηση με την πλήρη Τουρκοποίηση των κατεχομένων.
- Η επιμονή για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας θα συνιστά στο τέλος, εθνική προδοσία, επίσης, διότι θα επιτραπεί η υλοποίηση ενός προμελετημένου εγκλήματος σε βάρος των δικαίων ενός ολόκληρου Λαού , σε βάρος της τρισχιλιετούς παρουσίας και ανάπτυξης του Ελληνισμού στην Κύπρο.
- Η αδικαιολόγητη διαχρονικά επιμονή για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και η συζήτησή της σε διακοινοτικό διάλογο, συνιστά σοβαρό πολιτικό λάθος, διότι επέτρεψε στην κατάσταση επί του εδάφους στα κατεχόμενα να εξελίσσεται προς την ντε γιούρε εφαρμογή της, με προκάλυψη παράλληλα συνθήματα για ταυτόχρονη και πλήρη αποκατάσταση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μας, ενώ ήταν και είναι σε γνώση των εκάστοτε Κομματικών ηγεσιών και των εκάστοτε Κυβερνήσεων , ότι λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με παράλληλη αποκατάσταση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν μπορεί να υπάρξει.
- Καταγγέλλουμε και προειδοποιούμε ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα βρίσκει σύμφωνους και δεν θα δεσμεύει τους Ελληνοκύπριους πρόσφυγες οι οποίοι θα καταδικαστούν να μείνουν για πάντα πρόσφυγες. Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα πρέπει να βρίσκει σύμφωνους ούτε και τον κάθε άλλο Ελληνοκύπριο διότι, από τη στιγμή που τα κατοχικά δεδομένα θα νομιμοποιηθούν με λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας , από εκείνη τη στιγμή θα τίθεται και υπό Τουρκική κηδεμόνευση ολόκληρη η Κύπρος.
- Ο Λαός γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και δεν χρειάζεται «διαπαιδαγώγηση» σε αυτό το θέμα. Γνωρίζει και αποφάνθηκε όταν για πρώτη φορά του δόθηκε η ευκαιρία να διατυπώσει την άποψη του , όταν ψήφιζε για το Σχέδιο ΑΝΑΝ. Τότε στο Δημοψήφισμα, ουσιαστικά ρωτήθηκε αν αποδέχεται τη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και η απόφαση του ήταν ένα βροντερό ΟΧΙ.
- Ενόψει εκείνης ακριβώς της απόφασης του Λαού δεν δικαιολογείται η σημερινή πορεία του Κυπριακού η οποία οδηγεί στην εφαρμογή λύσης της ίδιας με εκείνη που προσδιόριζε το σχέδιο ΑΝΑΝ, ή οποισδήποτε παραλλαγής της, η οποία θα οδηγεί στη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατιδίων στην Κύπρο, με τους Τούρκους και τους ΄Ελληνες να ζουν ξεχωριστά, αφού χωνέψουμε ότι έγινε, αφού ξεχάσουμε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των προσφύγων, αφού ξεγράψουμε πατρίδες.
- Η ξενοκίνητη συνομωσία στοχεύει σε αυτή την κατάληξη μέσα και από τη σημερινή πρωτοβουλία την οποία κηδεμονεύει , άξονας και προκάλυψη της οποίας είναι οι Επιτροπές, οι Ομάδες Εργασίας, οι Ειδικοί Τούρκοι Έποικοι που χρησιμοποιούνται ως Σύμβουλοι, τα πανηγύρια στα οδοφράγματα , με τα παράλληλα συνθήματα περί Δικαίου , Ευρωπαϊκού Κεκτημένου , κλπ κλπ.
- Η συνομωσία δεν πρέπει και δεν θα περάσει στην Κύπρο.
Καλούμε τον λαό να επαγρυπνεί , να μην απογοητεύεται από την κατάσταση, αλλά ούτε και να παρασύρεται από την ψεύτικη ευφορία που προωθούν οι ξένοι συνομώτες και συνοδοιπόροι των Τούρκων.
Για το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια
Ιωάννης Σιεκέρσαββας
Γραμματέας
------------------------------------------------------------------------------------------------------
3.5.2008. Η Κύπρος σε αποσύνθεση και η ραθυμία των Αθηνών.
Το ενδιαφέρον μου για την Κύπρο δεν υποκινείται από το γεγονός ότι εκεί ήταν η αφετηρία μου, οι καταβολές μου και οι παιδικές μου μνήμες. Αν έμαθα κάτι μελετώντας τις διεθνείς σχέσεις είναι συναισθηματισμοί δεν χωράνε. Το ενδιαφέρον μου υποκινείται από ορθολογισμό που σχετίζεται με την ασφάλεια του ελληνικού κράτους, την ασφάλεια των ελλήνων εκτός ελληνικών συνόρων, την ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή μας και τις κακουχίες των ανθρώπων εάν η Τουρκία, η Ελλάδα και η Κύπρος υπό το κράτος των συνομωσιών των νεο-αποικιοκρατών του Λονδίνου οδηγηθούν σε ανορθολογικές αποφάσεις. Τα ζητήματα αυτά τα έχω εξετάσει σε βιβλία, άρθρα, δοκίμια και άλλα κείμενα μερικά από τα οποία βρίσκονται αναρτημένα σε άλλες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου. Τέσσερεις μόνο επισημάνσεις από την διήμερη επίσκεψή μου στην Κύπρο.
Πρώτον, η κυπριακή κοινωνία ανησυχεί βαθύτατα και αυτό είναι, κατά κάποιο τρόπο, το αποτέλεσμα των διαιρέσεων που έφερε μια εξουσία που ήλθε από από το παρελθόν κουβαλώντας ιδεολογήματα, αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις και κυρίως βαθύτατα λανθασμένες ιδέες για την διεθνή πολιτική και την τουρκική πολιτική. Μάλιστα, στο επίπεδο των "απλών" πολιτών κάποιοι εκφράζουν φόβους που μου θύμισαν την εποχή της χούντας στην Ελλάδα. Ασφαλώς τους κατανοώ γιατί και εγώ πήρα κάποια φασιστικά απειλητικά μηνύματα που έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.
Δεύτερον, το πολιτικό σύστημα έχει κυριολεκτικά φθάσει στα ανώτατα στάδια ανορθολογισμού: ΕΔΕΚ, ΔΗΚΟ, ΕΥΡΩΚΟ είναι σε φάση μαρασμού και αποσύνθεσης και η ηγεσία του ΔΗΣΥ (μέρος της οποίας ευθύνεται για το πραξικόπημα του 1974 και τις ακραίες κορώνες που μας έσυραν στην καταστροφή) αποκομμένη από τους ψηφοφόρους της είναι ο κύριος υποστηρικτής του κομμουνιστή προέδρου.
Τρίτον, ο κομμουνιστής πρόεδρος φαίνεται πως έντρομος και περιδεής αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτά που ενθουσιωδώς πίστευε (ή έλεγε ότι πίστευε για να εκτοπίσει τον "Τάσσο" και να κάτσει στην προεδρική ηλεκτρική καρέκλα που καθόταν ο τελευταίος). Δίνει την εντύπωση να ψάχνει για μονοπάτια διαφυγής, κρυψώνες να κρυφτεί και σίγουρα για δρόμο προς διέξοδο. Αυτό όμως είναι το καλύτερο σενάριο. Το χειρότερο είναι σπασμωδικά να ενδώσει να επιχειρήσει να διαλύσει το Κυπριακό Κράτος για να δημιουργήσει ένα έκτρωμα υπό την τουρκοαγγλική επικυριαρχία. Εν τω μεταξύ, ότι και να σκέφτεται, είναι δέσμιος νταλιμπάν του σταλινικού παρελθόντος οι οποίοι έκαναν ένα εκπληκτικό άλμα που θα ζήλευαν ολυμπιονίκες για να ευθυγραμμιστούν με τα διεθνοφασιστικά σχέδια κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας που επεξεργάζεται το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον. Οι πλείστοι εξ αυτών μαζεύτηκαν στις "επιτροπές" των διαπραγματεύσεων. Ο κίνδυνος είναι να βάλουν ακόμη ένα πετραδάκι στο ροκάνισμα των ευκαιριών βιώσιμης λύσης. Όταν θα αποτύχουν όπως φαίνεται να γίνεται τα "μαγειρέματα των επιτροπών" θα είναι το νέο διαπραγματευτικό κεκτημένο χειρότερο του Αναν που θα σερβιριστεί από τους δεξιοτέχνες διπλωμάτες του foreign office.
Τέταρτον, μια και για διπλωμάτες και αξιωματούχους ο λόγος, το μεγαλύτερο πρόβλημα του κυπριακού φαίνεται να είναι η σχεδόν παντελής ανυπαρξία στρατηγικής των Αθηνών. Κυριευμένη η Ελλαδική διπλωματία και η ελλαδική πολιτική ηγεσία από το ευαγές ίδρυμα με τις γνωστές διασυνδέσεις με την Ουάσιγκτον, παρασύρεται σε δύο παγίδες: Πρώτον, κάνει απότομες στρατηγικές κινήσεις που δυνατό να προκαλέσουν την χαριστική βολή κατά της παραπαίουσας ελλαδικής διπλωματίας (δεν είμαι εναντίον της προσέγγισης της Ρωσίας, απλά, είμαι επιφυλακτικός για τις δυνατότητες σχεδιασμού και διαχείρισης μιας τέτοιας στρατηγικής). Δεύτερον, αξιωματούχοι που κανονικά θα έπρεπε να είναι οι θεματοφύλακες των ελληνικών συμφερόντων που είναι συμβατά με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ακούεται ότι περιφέρονται σε δεξιώσεις εκστομίζοντας θέσεις για το κυπριακό περί "συνεταιρισμού" που ούτε ακραίοι Τούρκοι δεν τολμούν να πουν. Για το τελευταίο αν χρειαστεί θα επανέλθω με δριμύτατα. Αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί να παίζει και να παραμιλά εις βάρος ενός λαού θέτοντας ταυτόχρονα σε θανάσιμο κίνδυνο την ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή. Αν μη τι άλλο, καλά θα κάνουν κάποιοι στην Αθήνα να τύχουν πληροφόρησης για το τι λέει Κυπριακή Δημοκρατία (συμπεριλαμβανομένων και των σημερινών ηγετών) για την περίφημη "πολιτική ισότητα"). Είναι ανεύθυνο να διολισθαίνουμε στο σχέδιο Αναν ή και σε χειρότερες ιδέες που όλοι ανεξαιρέτως έχουν δημόσια αποκηρύξει.
Η κυπριακή κοινωνία λοιπόν δικαιολογημένα "κάθεται στα κάρβουνα". Δεν θα πω ας πρόσεχαν όπως μερικοί λένε χαιρέκακα. Αυτό θα ήταν πολιτικά και επιστημονικά ανεύθυνο. Κάποιοι όμως, οι οποίοι εκφράζουν μονιμότερα πνευματικά και ηθικά συμφέροντα της κυπριακής κοινωνίας, είναι νομίζω στιγμή να εγερθούν και να διακηρύξουν, κατ' ελάχιστον, στην κυπριακή και ελλαδική πολιτική ηγεσία, ότι παρανομούν και ασχημονούν όποιοι επεξεργάζονται την υπονόμευση της ελευθερίας των κυπρίων: Κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταργήσει ένα κράτος και κανείς δεν έχει δικαίωμα να παραβιάσει την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Άλλο η εσωτερική διακυβέρνηση ενός κράτους και άλλο ένα ανύπαρκτο δήθεν δικαίωμα να διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία και να την εκχωρήσουν σε διεθνοφασιστικές δυνάμεις. Η κυριαρχία είναι καθολική Υπόθεση. Η διακυβέρνηση αφορά τα καταναλωτικά και οικονομικά εν γένει ζητήματα ή την διαχείριση των τρεχουσών συναλλαγών με το εξωτερικό. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταργήσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για κάθε λαό σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη η υπονόμευση ή απόπειρα διάλυσης της κυριαρχίας του κράτους αποτελεί παρανομία, προδοσία και πολιτικό έγκλημα. Έτσι, για να μην μπαίνουν μεγάλες σκέψεις σε μικρά μυαλά.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
26.4.2008. Περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του "ευρω""κοινοβουλίου" της
Κορυφαίος αναλυτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έγραψε πριν μερικές δεκαετίες: "Είναι εκπληκτικό τόσο σοβαροί άνθρωποι στο ευρωκοινοβούλιο ασχολούνται με τόσο ασήμαντα πράγματα". Ακόμη, τότε, πήγαιναν σοβαροί άνθρωποι στο Ευρωκοινοβούλιο. Όμως, η σοβαρότητα λιγοστεύει ολοένα και περισσότερο. Θα τον παραφράσω και δεν θα υπερβάλω αν γράψω: "Είναι εκπληκτικό το πόσο λίγο σοβαροί είναι πλέον οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το πόσο επαίσχυντα είναι μερικά ψηφίσματα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου". Ο ανορθολογισμός κατακλύζει πλέον το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και ένας θεσμός όπως το ευρωκοινοβούλιο επαινεί κερδοσκόπους, απατεώνες και τσαρλατάνους, βιαστές της λογικής μας και της ιστορικής μνήμης και υποκινητές αναθεωρητικών τάσεων. Αηδία κυριολεκτικά προκαλεί η ρηχότητα, επιπολαιότητα και ανευθυνότητα της πιο πρόσφατης πρότασης του "ευρω"κοινοβουλίου για τα Βαλκάνια (http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+REPORT+A6-2008-0059+0+DOC+XML+V0//EL). Εκ του μακρόθεν, έτσι, απαθείς και ανήμποροι οι λαοί της Ευρώπης παρακολουθούν κάποιους πολιτικά ανεύθυνους δήθεν "ευρωβουλευτές" να επαινούν τον Σόρος, να υιοθετούν αποδομηστικά ιδεολογήματα και να ενθαρρύνουν τον αναθεωρητισμό των Σκοπίων. Είναι να τους λυπάται κανείς. Διαβάζουμε: "παρά. 17. (το ψήφισμα) υποστηρίζει την πρωτοβουλία του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και του Ιδρύματος Σόρος να εκδώσουν σχολικά βιβλία για την ιστορία των Βαλκανίων, τόσο στην αλβανική όσο και στη μακεδονική γλώσσα, τα οποία απευθύνονται στους καθηγητές ιστορίας και τους μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και αποσκοπούν στην ενσωμάτωση διαφορετικών απόψεων για το κοινό παρελθόν, παρέχοντας μια ισορροπημένη προοπτική και προωθώντας τη συμφιλίωση·". Συμφιλίωση λοιπόν μέσα από την απονεύρωση, ιστορική διαστρέβλωση και ιδεολογικά υποκινούμενη αποδόμηση των λαών των Βαλκανίων. Και συμφιλίωση μέσα από σορικών προδιαγραφών ενθαρρύνσεις του αναθεωρητισμού των Σκοπίων. Ρητορικά μιλώντας, γιατί ούτε στον χειρότερο εχθρό δεν θα ευχόμασταν να του αποδομήσουν τον πολιτισμό, την ιστορία και τις συνειδήσεις. Προτείνω οι αυταρχικοίο μαθητευόμενοι μάγοι-κοσμοπλάστες του Στρασβούργου να αρχίσουν από την Αγγλία, την Γαλλία, την Δανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και άμα επιτύχουν την ποθούμενη διάλυση των κοινωνιών τους για να τις καταστήσουν εύκολη λεία στον κάθε διεθνοαλήτη Σόρος να προχωρήσουν στα Βαλκάνια όπου όπως φαίνεται νομίζουν ότι κατοικούνται από Ιθαγενείς και βάρβαρους πάνω στα σώματα και τα πνεύματα των οποίων μπορούν να ασελγούν.
Για να μιλήσουμε όμως για πιο σοβαρά πράγματα, φαινόμενα όπως αυτό που μόλις θίξαμε υποδηλώνουν τον σταδιακό ξεπεσμό της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δεν θα αναλύσω εδώ ζητήματα που εξέτασα από την ακαδημαϊκή σκοπιά σε 9 τουλάχιστον μονογραφίες και εκατοντάδες άρθρα και δοκίμια. Για όσους έχουν μελετήσει την αφετηρία και την διαδρομή της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γνωρίζει ότι το κύριο ζητούμενο όλων ήταν η αντιμετώπιση των αιτιών πολέμου στην Ευρώπη και ότι συγκρούονταν δύο μεγάλες προσεγγίσεις. Αυτή των κοσμοπλαστών οι οποίοι, όπως κάθε ιδεαλιστής στην ιστορία κατατείνουν προς τον αυταρχισμό, τον δεσποτισμό και τον ελιτισμό και αυτή των διακυβερνητικών με κορυφαίο εκπρόσωπο τον στρατηγό Ντε Γκολ που σέβονται και προσκολλούνται στην δημοκρατία, την λαϊκή κυριαρχία και την ελευθερία.
Η δεύτερη προσέγγιση χωρίς να απορρίπτει μια σφυρηλάτηση νέων διαπολιτειακών δομών στην Ευρώπη ή ακόμη και μακροχρόνια μια ευρωπαϊκή υπερεθνική δομή, στηριγμένη σε πάγιες δημοκρατικές αρχές περί λαϊκής κυριαρχίας, υποστηρίζει ότι είναι στην χειρότερη περίπτωση φασισμός και στην "καλύτερη" περίπτωση ανορθολογισμός η πρόταξη των υπερεθνικών θεσμών στις Ευρωπαϊκές Κοινωνίες. Οι θεσμοί παράγονται και ελέγχονται από τον λαό και όχι το αντίστροφο. Γι' αυτό ο Ντε Γκολ πρότεινε προσκόλληση στην "Ευρώπη των πατρίδων", δημιουργία τριπλής Κοινότητας (Οικονομικής, Πολιτισμικής, Στρατηγικής, σύστημα μπροστά στο οποίο αν είχε υιοθετηθεί η σημερινή Κοινότητα θα φάνταζε παιδική χαρά), Γερουσία που θα μελετούσε αδιάκοπα την προσέγγιση των κοινωνιών και των κρατών. Όλα αυτά τα έχω αναλύσει εξονυχιστικά σε πάρα πολλά κείμενα και ο ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να ανατρέξει σε δύο τουλάχιστον, στην Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Δυνάμεων και στον Θεωρία Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Το κύριο ζήτημα που τίθεται είναι, ακριβώς, οι κοινωνική έλεγχοι και ισορροπίες, εν ολίγοις η λαϊκή κυριαρχία. Από στην στιγμή που δεν υπάρχει ανθρωπολογική ολοκλήρωση στην Ευρώπη και -με την ευρύτερη και βαθύτερη δυνατή έννοια του όρου - κοινωνική ολοκλήρωση στην Ευρώπη, οδηγούμαστε κυριολεκτικά σε φασισμό -συνειδητά ή ανεπίγνωστα, είναι αδιάφορο, οι συνέπειες είναι οι ίδιες. Η διαρκής διεύρυνση και εμβάθυνση των υπερεθνικών θεσμών οδηγεί -στην "καλύτερη" περίπτωση- στην έμμεση άσκηση λαϊκή κυριαρχίας (διαμέσου των Κυβερνήσεων οι οποίες υποτίθεται όταν τα μέλη τους βρίσκονται στις Βρυξέλλες οι κοινωνίες τους βρίσκονται σε εγρήγορση για να τις ελέγχουν) και στην χειρότερη περίπτωση σε ένα καλοδουλεμένο, εξεζητημένο και αδιαφανή δεσποτισμό που ως τέτοιος θα βλάπτει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κοινωνιών ολοένα και περισσότερο. Τέτοιες τάσεις αντιστρέφουν την Δημοκρατία ολοένα και περισσότερο. Τα ανεδαφικά, ρηχά, επιπόλαια και προπετή ευρωψηφίσματα, το καταμαρτυρούν πλέον καθημερινά. Το καταμαρτυρεί επίσης η ολοένα και μεγαλύτερη ανεξαρτητοποίηση των υπερεθνικών υπαλλήλων στα μικρά μυαλά των οποίων μπαίνουν μεγάλες δεσποτικές ιδέες παράκαμψης των λαών και του δικαιώματός τους για άμεση άσκηση λαϊκής κυριαρχίας (όλοι έχουμε μικρά μυαλά αλλά στα μυαλά μερικών μόνο κυριαρχεί ο μεγαλοιδεατισμός). Μόνο και μόνο η υπενθύμιση της θρασύτατης στάσης των Σολάνα και Φερκόϋτεν το 2004 όταν έβριζαν τον Πρόεδρο ενός κράτους μέλους για να στηρίξουν το φασιστικό αγγλοαμερικανικό σχέδιο Αναν ενάντια στην Συνθήκη Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ -και αυτό ενάντια στο διεθνές δίκαιο, στις διεθνείς συμβάσεις και στην ευρωπαϊκή νομιμότητα- επιβεβαιώνει ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη κινδυνεύει. Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ των ευρωπαϊκών σπουδών γνωρίζουν ότι ούτε ο πρώτος είμαι που το επισημαίνω ούτε θα είμαι ο τελευταίος.
Οι άλλες προσεγγίσεις -λειτουργιστές, νεολειτουργιστές, φεντεραλιστές και ευρύτερα εταιριστές- επιχειρούν, ακριβώς, να παρακάμψουν τους λαούς για να πετύσουν την υλιστική ολοκλήρωση ονειρευόμενοι εθνικά απονευρωμένα αδιαφοροποίητα όντα των οποίων η πίστη και νομιμοφροσύνη στους υπερεθνικούς θεσμούς θα συναρτάται όχι με βαθύτερα νοήματα και παραστάσεις αλλά με υλικά-ωφελιμιστικά κριτήρια και παράγοντες. Η πιο αιχμηρή και εύστοχη κριτική είναι σίγουρα του Κονδύλη: Η φορμαλιστική μυθολογία των εταιριστών, "επιδιώκει να υποβάλει την εντύπωση ότι η ευθεία τοποθέτηση απέναντι σε ζητήματα ουσίας περιττεύει, καθώς η τήρηση του θεσμικού-διαδικαστικού τύπου μεταβάλλεται η ίδια σε ουσία του πολιτικού καθεστώτος: ακριβώς, η πρόταξη του τύπου εξασφαλίζει όπως λέγεται, ότι μέσα στο ίδιο θεσμικό πλαίσιο μπορούν να συνυπάρξουν πολύ διαφορετικές κοσμοθεωρητικές θέσεις και να πραγματωθεί η ανοχή όλων προς όλους». Π. Κονδύλης, «Επιλεγόμενα», στο Schmitt Carl, Πολιτική Θεολογία, Τέσσερα Κεφάλαια γύρω από τη διδασκαλία Περί Κυριαρχίας (Λεβιάθαν, Αθήνα 1994) 1994 σ. 127-128. Και αλλού: "Καταλαμβαίνουμε έτσι γιατί οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνον όποιος ενστερνίζεται ένα οικονομιστικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνο όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικουμενικούς ανταγωνισμούς και μόνον, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε άλλα ακόμη, ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα». Θεωρία του Πολέμου (Εκδόσεις Θεμέλιο, 1998), σ. 366 (έμφαση δική μου). Αυτός ο υποβόσκων ανορθολογισμός, πολιτική ρηχότητα, ιδεολογική χυδαιότητα, λειτουργική-ωφελιμιστική θέαση του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι και φασιστοειδής παραδοχή πως οι θεσμοί προηγούνται των κοινωνιών, είναι που οδηγούν σε προπετή ψηφίσματα όπως αυτά του εκθειάζουν τον κερδοσκόπο-απατεώνα Σόρος και που υιοθετούν τους αποδομηστές ιστοριογράφους των εθνικών κοινωνιών. Δεν θα επεκταθώ άλλο. σημειώνω μόνο ότι όσο βαθαίνει η ολοκλήρωση στην Ευρώπη διευρύνοντας έτσι το έλλειμμα άσκησης λαϊκής κυριαρχίας και όσο απομακρύνεται από τις επιταγές της "Ευρώπης των Πατρίδων" και της συμμετοχής σε ισότιμη διακρατική βάση όπου οι αποφάσεις μόνο ομόφωνα μπορούν να λαμβάνονται, τόσο περισσότερο θα εντείνονται οι δεσποτικές νοοτροπίες, τόσο περισσότερο θα αποθρασύνονται καλοπληρωμένοι "ευρω"βουλευτές να μας προτάσσουν κερδοσκόπους ως πρότυπα και τόσο περισσότερο θα διευρύνονται και διαδίδονται τα μιασματικά ιδεολογήματα που ροκανίζουν το οντολογικά θεμελιωμένο εθνικό-κρατικό ανθρωπολογικό υπόβαθρο της Ευρώπης. Όσοι δυστυχώς επένδυσαν στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως μια νέα δημοκρατική διακρατική προσέγγιση διαχειρισμού των ευρωπαϊκών υποθέσεων με ειρηνικό τρόπο δυστυχώς μάλλον θα διαψευστούν . Βαβέλ θα γίνεται ολοένα και περισσότερο η Ευρώπη. Στρατηγικά η εξάρτηση στις ΗΠΑ θα βαθαίνει ακόμη περισσότερο και συνεργάτες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών όπως ο Σόρος θα αναδεικνύονται και θα επιβραβεύονται από υπερεθνικούς θεσμούς που υπάρχουν για να εξυπηρετούν, υποτίθεται, τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Θλιβεροί κράχτες γίνονται, όπως, βλέπουμε, οι "ευρω"βουτλευτές", του κάθε αμερικανού πράκτορα και διεθνοπολιτικού απατεώνα. Κάποια στιγμή οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ερήμην των οποίων γίνονται όλα αυτά θα ξυπνήσουν και θα μαζεύουν τα κομμάτια τους. Δεν θα είναι η πρώτη φορά ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
25.4.2008. Διαφυλάξτε το διαδίκτυο (μας)
Είμαι ο "δράστης" συζήτησης στο Φόρουμ
(μπλοκ συζητήσεων που συχνά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες) για σελίδα
συζητήσεων με τίτλο "Διαφυλάξτε το διαδίκτυό μας". Χθες καταχώρησα το εξής
σχόλιο: "Ο άνθρωπος είναι "ζώο πολιτικό". Με απλά λόγια, κατά την
εκτίμησή μου, αυτό σημαίνει ότι εντάσσεται σε ομάδες οι οποίες οργανώνονται
πολιτικά, αναζητούν την δική τους αλήθεια και διαμορφώνουν τον δικό τους
συλλογικό τρόπο ζωής. Απώτερος σκοπός είναι να οργανώνουν τρόπο ζωής που
ενσαρκώνει την συλλογική ετερότητά τους και που περιφρουρεί την ελευθερία τους
να απολαμβάνουν αυτή την ετερότητα απερίσπαστοι και ασφαλείς. Για να επιτύχουν
ελεύθερο τρόπο ζωής αφενός συσπειρώνονται κατά εξωτερικών αντιπάλων που απειλούν
την ελευθερία τους και αφετέρου οργανώνονται στην βάση κανονιστικών διατάξεων
που διασφαλίζουν την εύνομη και εύτακτη διεξαγωγή του τρόπου ζωής. Οι άνθρωποι
έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Τα υπόλοιπα είναι εξωπραγματικά. Αν
θεωρήσουμε τους ιντερνετικούς ως υποομάδα ενός ή περισσοτέρων κοινωνικοπολιτικών
συνόλων η αυτονομία τους είναι συνάρτηση, ακριβώς του τρόπου με τον οποίο α)
λειτουργούν συμβατά με τον τρόπο ζωής της κοινωνίας ή των κοινωνιών που ανήκουν,
β) λειτουργούν ως «πολιτικά ζώα» και όχι απλά ως "ζώα" και γ) συμπεριφέρονται
ορθολογιστικά και όχι αλλοπρόσαλλα, ασυνάρτητα και ζημιογόνα για τους εαυτούς
τους και όλους τους άλλους. Σε αυτή την περίπτωση κάποιοι θα πρέπει να παρέμβουν
για να τους υπενθυμίσουν ότι όποιος δεν είναι "πολιτικό ζώο" είναι απλά (εξωπολιτικό)
"ζώο". Γι’ αυτό και πρεσβεύω ότι, επειδή το διαδίκτυο είναι ίσως το
σημαντικότερο μέσο κατάκτησης της ελευθερίας του ανθρώπων ως άτομα ή ως ομάδες,
θα πρέπει, α) αφενός, ολοένα και περισσότεροι πολιτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι να
συμμετέχουν και β) αφετέρου, να συγκροτηθεί και αναπτυχθεί στην βάση
πάγιων-κλασικών πολιτικών μεθόδων και προσεγγίσεων. Καλή Ανάσταση".
Για το αρχικό μου σχόλιο βλ.
πιο κάτω. Στο θέμα αυτό θα επανέλθω γιατί αφορά ένα από τα σημαντικότερα
ζητήματα της εποχής μας. Την σχέση του Πολιτικού με το κοινωνικό. Η ανθρωπολογία
του διαδικτύου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, δεν υπόκειται, όπως φαίνεται σε
συμβατικούς κανόνες, αποτελεί σημαντική εντούτοις παρέμβαση στα
κοινωνικοπολιτικά δρώμενα, είναι οπωσδήποτε το μέσο του αδυνάμου στην ολοένα και
μεγαλύτερη διανεμητική εξουσία δυνάμεων που δεν υπόκεινται κοινωνικούς ελέγχους
(ή που λειτουργούν αδιαφανώς) και αργά ή γρήγορα θα τεθεί σοβαρά το ζήτημα της
κανονιστικής ένταξης αυτών των παρεμβάσεων στους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους
και ισορροπίες. Θα επανέλθουμε.
-----------------------------------
19.4.2008. διεθνείς σχέσεις και προπαγάνδα, ηχηρές σαπουνόφουσκες, αρλούμπες και παρασιστισμός
Χθες μιλούσα για διεθνείς σχέσεις και προπαγάνδα. Το ζήτημα που τίθεται, βέβαια, είναι ευρύτερο, βαθύτερο και αφορά κυρίως την σύγχρονη διαχρονία, βασικά μετά τον 16ο αιώνα. Όποιος έχει διαβάσει το Ευρωπαϊκός διαφωτισμός του Παναγιώτη Κονδύλη, ιδ. τον Β τόμο, γνωρίζει ότι οι λεγόμενες κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες που συμπεριέλαβαν ένα μεγάλο φάσμα στοχασμών αλλά επηρέασαν κυρίως την πολιτική σκέψη, είναι μια ιστορία πονεμένη. Αν κανείς νοεί την επιστήμη στο πολιτικό πεδίο την πολιτική σκέψη ως κάτι συμβατό με την οντολογία τότε θα πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι οτιδήποτε παρά επιστήμη δεν ήταν ο πολιτικός στοχασμός. Βασανιζόταν με το μέλλον –το ιδεολογικό φαινόμενο που πρότασσε την πολιτική στις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις επιχειρώντας να τις διαμορφώσει σύμφωνα με το ένα ή άλλο ιδεολογικό δόγμα– παρά με το υπαρκτό. Πολλοί βέβαια αναλυτές εξαιρούνται και δίνουν εδώ και αιώνες μεγάλο αγώνα να κρατήσουν την πολιτική σκέψη στο επίπεδο των κλασικών προδιαγραφών. Η συντριπτική πλειονότητα, όμως, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, είναι επιστρατευμένη. Επιπλέον, η αμάθεια ή ημιμάθεια είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό. Αυτό οφείλεται, κυρίως, στο γεγονός ότι ιδ. το τελευταίο ενάμιση αιώνα κατακερματίστηκαν τα πάντα (μεταμοντερνισμός, όπως έχει αναλυθεί έξοχα στο έξοχο βιβλίο Η παρακμή του αστικού πολιτισμού του Παναγιώτη Κονδύλη). Ασφαλώς και η επιστήμη οι φορείς της οποίας πλέον επιμερίζονται σε εξειδικεύσεις καθιστώντας την ευρυμάθεια και την πολυμάθεια έννοιες ασύμβατες με τα σύγχρονα τεκταινόμενα, ιδιαίτερα στον χώρο της πολιτικής σκέψης. Φιλότιμοι στοχαστές, ημιμαθείς, προπαγανδιστές όσο δεν πάει και αρλούμπες βράζουν μέσα στο ίδιο ζουμί των ιδεολογικών εκπαιδευτηρίων. Το αρλούμπας και αρλουμπολογία είναι έννοιες με τις οποίες θα εργαστώ και μελλοντικά για να κατασκευάσω μια τυπολογία σοφού ή ευρυμαθούς versus αμαθής, ημιμαθής ή αρλουμπολόγος. Θα μπορούσε επίσης κανείς να σκεφτεί αυτό το ζήτημα σε αναφορά με την φούσκα του χρηματιστηρίου. Η πολιτική σκέψη είναι μια διαδικασία που παράγει πολλές φούσκες (ο Κονδύλης προσφυώς τις ονομάζει προσφυώς ως ηχηρές σαπουνόφουσκες) οι οποίες εξυπηρετούν εφήμερες προπαγανδιστικές ανάγκες, ή και βιοποριστικές ιδιοτέλειες των φορέων που κρύβονται μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα διασφαλίζοντας ένα έξοχο παρασιτισμό σε εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Άτομα εξωπολιτικά τα οποία η κοινωνία θεωρεί προγραμματικά έγκυρα και αξιόπιστα γιατί ενσαρκώνουν την γνώση λόγος για τον οποίο τους παράσχει πλήθος προνόμια. Εκεί όμως υπηρετούν την γνώμη, τα συμφέροντα και την συχνά το ιδιοτελές παρασιτικό συμφέρον. Θα ξαναμιλήσουμε όμως για αυτά μετά την ολοκλήρωση του έργου μου για την Εθνική Ανεξαρτησία versus επαναστατισμός (προσωρινός τίτλος Κοσμοθεωρία των Εθνών). Και θα δω το ζήτημα των αρλουμπολόγων, των επιστημών φούσκα και των επιστημών προπαγάνδα, σε εύθετο χρόνο. Μάλιστα, σκοπεύω να ανεβάσω τους προβληματισμούς μου στο διαδίκτυο για να στοχαστώ συλλογικά με τους επισκέπτες του δικτυακού μου τόπου. Εδώ και καιρό, πιστεύω ότι αυτό θα είναι το σημαντικότερο κείμενό μου, πλην να το γνωρίζουμε, θα θίξει βαθειά όσους συνειδητά ή ασυνείδητα κινούνται πάνω σε παρασιτική τροχιά.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
18.4.2008. Ανάλυση διεθνών σχέσεων και προπαγάνδα
Πρόσφατα έζησα στην Ζυρίχη όλη την δυσωδία των ευτελών προπαγανδιστικών εκλογικεύσεων του κλάδου που σήμερα ονομάζεται "κοινωνική θεωρία" στην κορυφή των οποίων κάθονται "ιστορικοί" και "διεθνολόγοι". Ενός δηλαδή πλέον μαζικού κινήματος κραχτών θεωρημάτων και ιδεολογημάτων που ενώ είναι στρατευμένοι στην προπαγάνδα και ενίοτε σε άνομα και καταχρηστικά συμφέροντα στην κοινωνία μεταμφιέζονται ακαδημαϊκά προκαλώντας ποταμούς πολιτικού ανορθολογισμού. Καθημερινά κανείς διαβάζει προπαγανδιστικά κείμενα ή απλά κείμενα γνώμης που συνοδεύονται με μεγαλόσχημους τίτλους. "Να κατακερματιστεί η Σερβία με την ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου" λέει κάποιος, "μιας και δεν υπάρχει καλύτερη λύση". Κάποιος δηλαδή που μπορεί να πήρε το διδακτορικό του επειδή κουβαλούσε τσάντες κάποιου άλλου ή επειδή τον λυπήθηκαν μετά από δέκα χρόνια ερευνητικών αδιεξόδων ή κάποιος που αναρριχήθηκε μερικά σκαλάκια σε αυτό που σήμερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "θαυμαστή ζούγκλα ή παγκόσμιο στερέωμα ακαδημαϊκών αναλυτών", έχει, δήθεν, το δικαίωμα να κάθεται στην Θεσαλλονίκη, Στην Αθήνα, στον Πειραιά ή στο Παρίσι και να αποφαίνεται για την ζωή των ανθρώπων στην μια ή στην άλλη χώρα. Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουνα όταν διορθώνοντας δοκίμιο που δημοσιεύεται σύντομα σε συλλογικό έργο η ανάλυσή μου καταλήγει ως εξής:
"Για να το θέσουμε διαφορετικά, όπως εξάλλου έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν, η αφετηρία της μεταψυχροπολεμικής εποχής πρόσφερε την ευκαιρία επανεξέτασης των θεμελιωδών πτυχών της συλλογικής ασφάλειας με κύριο μέλημα την εκπλήρωση του βαθύτερου νοήματός της, δηλαδή της διαφύλαξη της διεθνούς τάξης και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών με μετριοπαθή και ανιδιοτελή διαμεσολάβηση στην βάση των συμπεφωνημένων προνοιών των διεθνών θεσμών. Όποιος κατανοεί στοιχειωδώς τα αίτια πολέμου και δεν είναι πρόθυμος να στρατευτεί στις ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις των καταχρηστικών ηγεμονικών αξιώσεων, δεν μπορεί να νεφελοβατεί. Γι’ αυτό, κανείς θα ανέμενε –όπως κατά κανόνα έκαναν οι συνεπείς αναλυτές της περιγραφικής και αξιολογικά ελεύθερης Ρεαλιστικής Θεωρίας– πως αυτές είναι οι αναμενόμενες στάσεις και συμπεριφορές των ηγεμονικών δυνάμεων. Καταληκτικά, σημειώνεται ότι, αυτό που πραγματικά είναι οδυνηρό στο Ακαδημαϊκό επίπεδο είναι η ευρείας κλίμακας και αριθμητικά μεγάλη διολίσθηση των αναλύσεων στο επικίνδυνο πεδίο των προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων που αποτελούν πλέον τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στις λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες. Είναι πλέον αναγκαίο ο κάθε ενδιαφερόμενες να διακρίνει μεταξύ περιγραφικών και αληθών αναλύσεων και αφελών ή ύπουλων εκλογικεύσεων που όπως υποστηρίχθηκε πιο πάνω εξ αντικειμένου αποτελούν σημαντικό στήριγμα καταχρηστικών ηγεμονικών αξιώσεων που αντιβαίνουν στο πνεύμα, στο γράμμα και στο βαθύτερο νόημα του διεθνούς δικαίου, των διεθνών θεσμών, της συλλογικής ασφάλειας και της ανθρώπινης ελευθερίας". Γι' αυτό το ζήτημα θα τα ξαναπούμε ......
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Συνέχεια στο σημείωμα για την Ζυρίχη, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/84ConventionforCyprus.htm - Constitutional Convention for Cyprus καταχωρημένη επιστολή με εκτιμήσεις στην κυπριακή πολιτική ηγεσία και τρις σημερινές επιφυλλίδες σε αντίστοιχες κυπριακές κυριακάτικες εφημερίδες. Στην σελίδα αυτή αναρτώνται, επίσης, εισηγήσεις και σημειώματα που παρουσιάστηκαν στο επίμαχο συνέδριο.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
7.4.2008. Έλληνες, Τούρκοι et al στην Ζυρίχη και ισχύς και η δολοφονία του Θουκυδίδη.
Ο μεγάλος μας διεθνολόγος είχε προειδοποιήσει: Σε ένα κόσμο κυρίαρχων κρατών όπου υπάρχουν αίτια πολέμου όλοι πρέπει να ξέρουν πως στις διεθνείς σχέσεις "δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει οι ισχυροί επιβάλλουν ότι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και προσαρμόζονται". Όμως, εδώ και πολλά χρόνια -ουσιαστικά μετά την παρακμή και στην συνέχεια θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου -οι Έλληνες απολαμβάνουν την νιρβάνα τους, δηλαδή ζουν μαστουρωμένοι με το χασίς των μεταμοντέρνων και μεταμαρξιστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας». Έτσι, καθημερινά σκοτώνουν ή μάλλον δολοφονούν τον Θουκυδίδη. Εκτός από τις νέες μεθόδους ιστορικής γραφής που αποδομούν κράτη, έθνη, ιστορικές μνήμες και ιστορικές ταυτότητες, για να επιτύχουν αυτό το έγκλημα ισχυρίζονται πως υπάρχουν νέες αλήθειες που μόνο αυτοί γνωρίζουν: Στις "σύγχρονες" διεθνείς σχέσεις "οι ισχυροί δεν επιβάλλουν ότι τους επιτρέπει η δύναμή τους, οι ισχυροί συμπεριφέρονται αλτρουιστικά, οι αδύναμοι δεν έχουν πλέον να φοβηθούν οτιδήποτε μιας και εισήλθαμε στην μεταεθνικη εποχή και το επιχείρημα πως ο ρόλος της ισχύος στις διακρατικές διενέξεις είναι σημαντικός αποτελεί εθνικιστική αντίληψη στο μυαλό κάποιων ακραίων στοιχείων". Έτσι κάποιοι, με επικεφαλής το ευαγές ίδρυμα που διοικεί πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου («Υπηρεσία-θεσμός» σχεδιασμού και εφαρμογής στρατηγικής, όπου κανείς δεν έχει αυταπάτες για τον ρόλο της ισχύος, τις οποίες, αυταπάτες, όμως, καλλιεργούν στους ιθαγενείς «ηττημένων κρατών-στόχων»), κυριολεκτικά αφόπλισαν την Ελλάδα. Εξαπολύουν ντόπια λυκόσκυλα «μαλακής ισχύος» που αφοπλίζουν τους έλληνες πνευματικά, νοητικά, αμυντικά. Η Κύπρος μάλλον πήρε τον κακό κατήφορο και φθάνει στο τέλος της όπως πολλές άλλες Ελλάδες μετά το 1821 που έκαναν το λάθος να στηρίξουν την επιβίωσή τους στο μητροπολιτικό κράτος, το κατά Γιώργο Κοντογιώργη, "πρατήριο ξένων συμφερόντων". Σε άλλη σελίδα έχω παρεμβάσεις στο συνέδριο της Ζυρίχης απ' όπου επέστρεψα χθες. Αν και οδυνηρή εμπειρία, ήταν πολύ καλή μιας και μου ξαναθύμισε κάποια πράγματα που πρέπει να ξαναδουλέψω για να επανεκδόσω το βιβλίο μου "Αποτρεπτική Στρατηγική" του 1992. Θα επανέλθω για την Ζυρίχη. Μερικές μόνο τηλεγραφικές αναφορές για τους επισκέπτες της σελίδας. Πρώτον, οι Τούρκοι έχουν διπλωματία, γνώση του διεθνούς συστήματος και ορθολογιστικά αξιώνουν αμείλικτα αυτό που αυτοί θεωρούν ως συμφέρον τους. Δεύτερον, δεν διστάζουν να πουν ευθέως ενώπιον μεγάλου ακροατηρίου: "είμαστε οι νικητές και οι ισχυροί, οι ισχυροί επιβάλλουν ότι τους επιτρέπει η δύναμή τους, εσείς οι αδύναμοι ξεχάστε τις διεθνείς νομιμότητες και προσαρμοστείτε υποχωρώντας και δίνοντάς μας ότι σας ανήκει". Τρίτον, όταν το λεν αυτό έχουν πολλούς συμμάχους. α) Τους βρετανούς (καλομελέτα και έρχεται ένα σχέδιο Αναν με άλλο όνομα), β) ένα σύστημα ελληνόφωνων νεογεννίτσαρων που σπουδάζουν μεταμοντέρνες σαχλαμάρες σε διάφορα πανεπιστήμια και συνηγορούν υπέρ της μονομερούς κατάργησης της διεθνούς νομιμότητας για τους έλληνες, γ) ένα σύστημα ενορχηστρωμένων ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων πανεπιστημιακών που αρχίζουν από την Ιταλία και φθάνουν στην Αγγλία, υποστηρικτών της μονομερούς κατάργησης της διεθνούς νομιμότητας για την Κύπρο (και της … πλήρους εξαίρεσης της ΚΔ από το acquis communautaire, δ) ένα σύστημα ελληνόφωνων “επικοινωνιολόγων” στα μέσα ενημέρωσης που λένε ότι είναι ακραίο και εθνικιστικό (καημένε κερυνειώτη Σιεκκέρσαβα που τόλμησες να εκστομίσεις τέτοια πράγματα) να ζητάς την εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων και συγκεκριμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και ε) ένα σύστημα διπλωματών, περιφερόμενων ακαδημαϊκών αγυρτών και αμέριμνων ειρηνιστών που σε συμφωνία με όλους αυτούς ετοιμοπόλεμα επιτίθενται κατά οποιουδήποτε Έλληνα διεκδικεί αυτό που του ανήκει στην διεθνή πολιτική (ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουν όσους να θέλουν να αρπάξουν αυτά που ανήκουν στους Έλληνες. Το καλύτερο όμως το είπε ένας καταπληκτικός τουρκοκύπριος ο Bulent Kanol. Είναι, όπως το έθεσε, υπέρ της άποψης πως "οι τουρκοκύπριοι να μην διοικούνται από κανένα αλλά να διοικούν μόνοι τους τον εαυτό τους". Βρέθηκε λοιπόν στην Χίο σε ένα συνέδριο «επαναπροσέγγισης» όταν τον πλησίασε κάποιος Κώστας, ο οποίος ήταν πρώην έλληνας διπλωμάτης στον ΟΗΕ (κατάλαβα αμέσως ποιος είναι), και του είπε: "Να μην ονομάζετε τον εαυτό σας τουρκοκύπριους, τούρκους, έλληνες, ελληνοκύπριους". "Τι να ονομάζουμε τους εαυτούς μας" ρώτησε εμβρόντητος ο Bulent. "Να ονομάζεστε Κύπριοι", απάντησε ο καλός μας συνταξιούχος διπλωμάτης, αναφερόμενος στην διαδεδομένη πλέον φασιστική γνώμη πως η λύση του κυπριακού συνίσταται στην εγκατάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων των κυπρίων και την μετατροπή τους σε μεταλλαγμένο είδος (νεο)"Κυπρίου". Ο αξιοπρεπής τουρκοκύπριος ξάφνιασε τον διπλωμάτη "μας": Εσάς πως σας λένε, τον ρώτησε. «Κώστα» του απάντησε ο διπλωμάτης «μας». ΟΧΙ του φώναξε, φαίνεται οργισμένα, ο Τουρκοκύπριος. "Σας λένε Ανδρέα". Το καλύτερο όμως μου το είπε τουρκοκύπριος συνάδελφος στο περιθώριο του συνεδρίου, απ’ ότι κατάλαβα υποστηρικτής του Ταλάτ. Σχολιάζοντας το συμβάν που μόλις περιέγραψα και σε απάντηση στην θέση μου ότι στην Κύπρο υπάρχουν έλληνες και τούρκοι, πως δεν μπορούν ούτε πρέπει να εγκαταλείψουν την ταυτότητά τους και πως πρέπει να ζήσουν σε ένα κράτος δικαίου μέλος της ΕΕ, κυριολεκτικά με έπιασε αδιάβαστο. Με αυτοπεποίθηση μου απάντησε: "Ναι συμφωνώ. Εσείς είσαστε έλληνες, εμείς είμαστε τούρκοι, έτσι πρέπει να είναι γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, εμείς όμως μαζί με την Τουρκία είμαστε πιο ισχυροί, θα σας επιβάλουμε συνομοσπονδία για να διασφαλίζονται τα συμφέροντα της Τουρκίας επί ολοκλήρου της Κύπρου, εσείς αργά ή γρήγορα θα προσαρμοστείτε και η ζωή συνεχίζεται. Διαβάστε Θουκυδίδη". Περιττό να πω ότι σε 5-6 περιπτώσεις στα πάνελ, ειδικά οι τούρκοι, βρετανοί και άλλοι με θρασύτητα και ανοικτά μας χλεύαζαν χαιρέκακα αναφορικά με τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο που κατ' αυτούς διευκολύνουν την επάνοδο στην επαναφορά του σχεδίου Αναν και την συνομοσπονδία. Να τα σκεφτεί καλά αυτά ο νέος πρόεδρος της Κύπρου.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
23.3.2008. Πολιτικό και Άνθρωπος και οι επιφανείς ακαδημαϊκές κοινωνικοπολιτικές προσωπικότητες του τριγώνου Εξάρχεια-Σύνταγμα-Κολωνάκι.
Χθες αποφάσισα το συντομότερο να κάνω κάτι που από καιρό καλομελετώ: Γράφοντας την μονογραφία που από καιρό ανακοίνωσα για τον ρόλο του ΕΛΙΑΜΕΠ και του κ Κουλουμπή στην ελληνική εξωτειρκή τα είκοσι τελευταία χρόνια μου ήλθε η ιδέα να επεξεργαστώ λιτές και κατανοητές διατυπώσεις που να εξηγήσουν στον πολίτη που χρηματοδοτεί τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες ότι τα πανεπιστημιακά τμήματα που καταβροχθίζουν τεράστιους σπάνιους κοινωνικούς πόρους έχουν καταντήσει βιομηχανίες παραγωγής θεωρημάτων και ιδεολογημάτων, μάλιστα, άκρως επιζήμιων για τα συμφέροντα των κοινωνιών. Το αποφάσισα τελεσίδικα μετά από συνάντηση με κάποιους καλούς συναδέλφους. Κατά τα άλλα, σε προσωπικό επίπεδο, συμπαθείς και φίλοι ή άσπονδοι φίλοι. Δεν είναι μόνο ότι όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί και κουβεντιάζουμε για τα ελαττώματα αυτού που σήμερα ονομάζεται ακαδημαϊκός χώρος αυτό που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα για όσους έχουν ευαίσθητες συνειδήσεις είναι ένα αίσθημα ενοχής. Τα διδακτορικά που δίνονται από λύπηση με βαθμό «καλώς» αλλά που δεν εμποδίζουν τον ωφελημένο να γίνει, σε λίγα χρόνια «καθηγητής», τα «συνέδρια» που έχουν καταντήσει πανηγύρια, οι πολιτικές (επι)στρατεύσεις που εξ ορισμού διαφθείρουν τον επιστημονικό στοχασμό, οι εφ’ όρου ζωής δυαδικές και πολυμερείς εχθρότητες που έχουν ως αφορμή κάποιο σχόλιο κατά την διάρκεια μιας κρίσης τοποθέτησης ή εξέλιξης ενός μέλους ΔΕΠ, οι αναρίθμητες προσφυγές στο Συμβούλιο Επικρατείας που κοντεύουν να μετατρέψουν τις ακαδημαϊκές διαδικασίες σε δικαστικές διαδικασίες, κτλ κτλ. Να παραιτηθείς λοιπόν, και να φύγεις από το Πανεπιστήμιο; Να μείνεις και ως Ηρακλής και να παλέψεις για να καθαρίσουν οι Ακαδημαϊκοί στάβλοι; Να παραμείνεις, να παίρνεις τον μισθό σου ως περίπου δημόσιος υπάλληλος και να το ρίξεις σε εξωπανεπιστημιακές ενασχολήσεις όπως εκτιμάται ότι πολλοί κάνουν; Να πεις ότι το «σύστημα» δεν σώζεται και αφού στοιχειωδώς κάνεις την διδασκαλία να επιδοθείς στην μελέτη των γραφών και στην παραγωγή έργου που θα μετρήσει μακροχρόνια; Όλα αυτά είναι πραγματικά διλήμματα που αντιμετωπίζει κάθε ακαδημαϊκός λειτουργός στον χώρο των λεγόμενων κοινωνικών επιστημών για τα οποία η κοινωνία δεν έχει ιδέα. Τα αίτια είναι πολλά και γι’ αυτό θα γράψω. Την τελεσίδικη απόφαση να γράψω γι’ αυτό το θέμα την πήρα όταν η «κουβέντα» περιστράφηκε γύρω από τον Κονδύλη. Ναι μου είπε ένα καλόπαιδο –που αναρριχήθηκε στην προτελευταία βαθμίδα, που το διεθνικό κομματικοπολιτικοιδεολογικό σύστημα του παρέχει την δυνατότητα 2-3 θέσεων πέραν της πανεπιστημιακής και που όταν διαβάσω κείμενά του έρχεται στο μυαλό μου ένας νέος ακαδημαϊκός όρος, του «δολοφόνου αναμασητή ξενόγλωσσων κειμένων των οποίων τα λεγόμενα επιπλέον διαστρεβλώνει»–, «ο Κονδύλης είναι αυτός που έγραψε κάποιο βιβλίο για τον Διαφωτισμό». «Νομίζω», συνέχισε ο σοφός των αναρριχητικών παρασκηνίων, ότι πριν πεθάνει έγραψε ακόμη ένα βιβλίο για να δικαιολογήσει κάποια πράγματα». Μάταια προσπάθησα να του εξηγήσω ότι το Πολιτικό και ο Άνθρωπος είναι το τελευταίο έργο του, ότι μεταφράστηκε πρόσφατα και ότι κυκλοφόρησε μόλις πριν μερικούς μήνες. Έτσι μιλούσε, λοιπόν, ένας «κοινωνικός επιστήμονας», για ένα από τους μεγαλύτερους στοχαστές όλων των εποχών. Βλέπετε, οι χοροεσπερίδες με τούρκους σε αμερικανοστημένα «νταβός καθηγητών», τα διεθνικά συμπόσια που μεταξύ άλλων χρηματοδοτεί ο κερδοσκόπος Σόρος και τα τρεχάματα από το ένα κυβερνητικό γραφείο στο άλλο, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν χρονικά περιθώρια για να ασχοληθεί μια τέτοια επιφανής προσωπικότητα των διεθνικών παρασκηνίων με τον Κονδύλη. Ούτως ή άλλως, στην βιομηχανία ιδεολογημάτων που σήμερα ονομάζονται πανεπιστήμια κοινωνικών επιστημών, παραπομπή στον Κονδύλη μπορεί να οδηγήσει σε «προβλήματα» ενώ αναμάσημα παρακμασμένων νεοτερικών θεωρημάτων ή φασιστικών νεοφιλελεύθερων συνθημάτων –έστω και αν το αναμάσημα γίνεται με κακόγουστο διαστρεβλωτικό τρόπο– μπορεί να οδηγήσει σε αυτόματη αποδοχή, διορισμούς, πιο πάνω βαθμίδες και διθυράμβους σε ξενοκρατούμενα «μέσα». Δεν άντεξα λοιπόν την ακατανίκητη βλακεία και αποφάσισα ότι σύντομα θα πρέπει να καταγράψω τα αίτια μιας παρακμής για την κοινωνία μάλλον δεν γνωρίζει τίποτα ή απλά υποψιάζεται κάποια πράγματα όταν γίνει σάλος για κάποιο σχέδιο Αναν ή για κάποια αποδομητικά βιβλία ιστορίας της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
3.3.2008. "Κύπρος: Άλλη μια ευκαιρία;"
Σε αυτή την χώρα ο δημόσιος διάλογος, εκτός πολλών άλλων, έχει μετατραπεί σε αρένα υπονοουμένων και λογοπαιγνίων. Ας μου επιτραπεί και μένα ένα (κατ' εξαίρεση -πήρα και μήνυμα που μου ζητά να σχολιάσω την "φωνή του Κυρίου"). Όταν η φωνή του Κυρίου κραυγάζει: "Κύπρος: Άλλη μια ευκαιρία;" κάτι πρέπει να περιμένουμε να επέρχεται. Η ίδια φωνή του Κυρίου και τα παπαγαλάκια της μας προετοίμαζαν πολύ πριν εισαχθεί στο λεξιλόγιό μας ο όρος "σχέδιο Αναν". Ποια είναι η φωνή του Κυρίου. Μα των Αμερικανών. Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς την αμερικανική διαδικασία λήψεως αποφάσεων ξέρουν ότι πρόκειται για ένα σύνθετο σύστημα. Ανά πάσα στιγμή έχουν στημένους χιλιάδες ανθρώπους τους, πρώην ανθρώπους τους, ανεπίγνωστους ανθρώπους τους, παπαγαλάκια των ανθρώπων τους, αφελείς αναγνώστες των ανθρώπων τους και πάει λέγοντας. Πρόκειται για πολύ σοβαρή διαδικασία σχεδιασμού και εφαρμογής στρατηγικής της οποίας κύριο χαρακτηριστικό τα τελευταία χρόνια είναι η "μαλακή ισχύς" (ποικιλόμορφα μεταμφιεσμένοι άνθρωποί της). Ακούστε λοιπόν την φωνή του Κυρίου για να ξέρετε τι σας επέρχεται, στην Κύπρο, στα Βόρεια σύνορα, στην Θράκη, στο Αιγαίο, κτλ. Οι Σέρβοι την άκουσαν πριν από λίγο καιρό αλλά δεν την έλαβαν σοβαρά υπόψη και έχασαν: "Το κυριότερο ζήτημα στο Κόσοβο δεν ήταν η απόσχιση αλλά -όταν σίγουρα θα διχοτομηθεί η Σερβία, απεφάνθη η φωνή του Κυρίου και τα παπαγαλάκια της- αλλά να διασωθούν τα ... Μοναστήριά τους". "Έχασαν λοιπόν την ευκαιρία" οι Σέρβοι να σωθούν τα Μοναστήρια τους και τώρα τιμωρούνται για την ανεγκεφαλιά τους να μην ακούσουν την φωνή του Κυρίου στα Βαλκάνια. Μεγάλη υπόθεση λοιπόν η "φωνή του Κυρίου". Της βγάζω το καπέλο γιατί πρόκειται πραγματικά για μεγάλο μαέστρο... Ήδη πρότεινα να στήσουν στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης άγαλμα αφιερωμένο στις ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες φωνές του Κυρίου "ανάν τον κόσμο". Θα μου ερωτήσετε δικαιολογημένα: Γιατί , εσύ, ένας ακαδημαϊκό, μπαίνεις στον κόπο να ασχολείσαι με τέτοια πράγματα; Η απάντηση είναι απλή: Αν μη τι άλλο για λόγους ρουτίνας και δεοντολογίας απαιτείται να υπάρχουν άμυνες κατά της διολίσθησης των ακαδημαϊκών στις "προτάσεις πολιτικής", δηλαδή τις προπαγανδιστικές θέσεις. Αν παροικούσατε την "ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ" θα γνωρίζατε ότι πολλές φωνές του Κυρίου έχουν πλέον κατακλύσει τα τμήματα κοινωνικών επιστημών. Τμήματα τα οποία αντί αξιολογικά ελεύθερης επιστήμης διολισθαίνουν στην βιομηχανική παραγωγή θεωρημάτων και ιδεολογημάτων κοινωνικοπρακτικά ζημιογόνων. Αυτά για τις "φωνές του Κυρίου". Υστερόγραφο: Οι "φωνές του Κυρίου" αύριο μπορεί να είναι κινέζικες, χθες αμερικάνικες, μεθαύριο Ρωσικές, αντί-μεθαύριο τουρκικές και πριν χρόνια σοβιετικές. Υπάρχουν πολλών ειδών "φωνών του Κυρίου" που κατακλύζουν τις κοινωνικές επιστήμες οι οποίες κατά καιρούς αλλάζουν περιεχόμενο και φορείς αλλά είναι μορφικά πανομοιότυπες.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
2.3.2008. Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν (Κ. Γεωργουσόπουλος)
Κάποτε έγραψα για τσαρλατανιές στις επιφυλλίδες από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους πρωταγωνιστές των εφημερίδων. Τώρα ο Κ. Γεωργουσόπουλος εμπλουτίζει την ορολογία με "Χαγάνους ορνεοκέφαλους που βυσσοδομούν (Κ. Γεωργουσόπουλος ΤΑ ΝΕΑ 1.3.2008). Είναι λέει σαλίγκαροι που επιστρατεύουν ηθελημένες παρερμηνείες με δόλιο σκοπό να συκοφαντήσουν ... http://www.tanea.gr/printarticle.aspx?d=20080301&nid=7667733 . Μα αγαπητέ κ Γεωργουσόπουλε γιατί δεν ρωτήσατε τους λόγους για τους οποίους έφυγα από την έγκριτη εφημερίδα στην οποία και εσείς γράφετε. Δεν μάθετε για το οργισμένο γράμμα που έστειλα στον διευθυντή λέγοντάς του ότι ούτε με ζωγραφιστές φιγούρες δεν θέλω να βρίσκομαι στην ίδια επιφυλλίδα. Κάποτε θα πρέπει κανείς να κάνει επιλογές. Εγώ έφυγα νωρίς.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
1.3.2008. Διαφυλάξτε το διαδίκτυό (μας)
αναρτήθηκε στις 1.3.2008 ως θέμα στο http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=52&t=116020
Από Π. Ήφαιστο, www.ifestos.edu.gr, www.ifestosedu.gr, http://ifestos.wordpress.com/, http://ifestosedu.blogspot.com/,
Η «ανακοίνωση» του
Saliveros, admin του
Forum, ήταν επιβαλλόμενη. Αυτή η κίνηση του
admin-Forum προσφέρει μιας
πρώτης τάξεως ευκαιρία για να σχολιαστεί ο ρόλος του διαδικτύου και μερικές
πτυχές της κοινωνικής ζωής που σχετίζονται με αυτό. Το βασικό επιχείρημα εδώ
είναι ότι για πολύ συγκεκριμένους λόγους το αγαθό της διαδυκτιακής
επικοινωνίας είναι πολύτιμο και γι’ αυτό πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχθεί.
Το διαδίκτυο είναι ότι πολυτιμότερο έμεινε στους πολίτες για να αντιμετωπίσουν
το ολοένα διευρυνόμενο έλλειμμα λαϊκής κυριαρχίας και τον συνεπακόλουθο
δεσποτισμό που αυτό προκαλεί. Δεσποτισμός ορίζεται ως η ολοένα μεγαλύτερη
συρρίκνωση της λαϊκής κυριαρχίας, η εκμηδένιση ακόμη και αυτών των έμμεσων
κοινωνικών ελέγχων της ούτως ή άλλως έμμεσης δημοκρατίας, η συγκέντρωση
διανεμητικής ισχύος στους λίγους και η ακύρωση των κοινωνικών μηχανισμών
εξισορρόπησης των κατεξουσιασμών των εκάστοτε δυναστικών επικυρίαρχων. Στην
επικοινωνία αυτό αφορά τον έλεγχο των μέσων μαζικής πληροφόρησης από ελάχιστα
άτομα, τον επηρεασμό τους από άνομες και καταχρηστικές διαπλοκές με την εκάστοτε
εξουσία, την διάβρωσή τους από διεθνικές δυνάμεις που διαφεύγουν των ελέγχων των
μεμονωμένων κοινωνιών και από την ανάπτυξη αδιαφανών διαπλοκών φορέων
πληροφόρησης με σκοτεινά συμφέροντα ή ανεξέλεγκτους ιδιωτικούς εξουσιαστικούς
μηχανισμούς. Τα φαινόμενα αυτά απέκτησαν γιγαντιαίες διαστάσεις λόγω προϊούσης
στοχαστικής διαφθοράς που προκαλεί πλημμυρίδα ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων
τσαρλατάνων κίβδηλης επιστημονικής εγκυρότητας και συχνά διεθνικά και αδιαφανώς
δραστηριοποιημένων. Ακόμη και ο μεγαλοαπατεώντας κερδοσκόπος Σόρος που εξ
αντικειμένου βρίσκεται εκτός κοινωνικών ελέγχων, επηρεάζει βαλκανικά (και
ελληνικά)
«ιδρύματα» και βρίσκεται πίσω από νοσογόνες πολιτικές δραστηριότητες που φθάνουν
μέχρι την χρηματοδότηση αποδομητικών βιβλίων δημοτικού (http://www.ifestos.edu.gr/59.htm),
την επιστράτευση διανοουμένων (http://www.ifestos.edu.gr/26.htm)
και την σύνταξη εκθέσεων που υποστήριζαν το φασιστοειδές σχέδιο Αναν (http://www.ifestos.edu.gr/32.htm)
ακόμη και μετά την καταψήφισή του. Τέτοια και άλλα φαινόμενα επιτείνονται λόγω
δημιουργίας πελώριων μέσων πληροφόρησης παγκόσμιας εμβέλειας που αποτελούν συχνά
εξαρτημένη μεταβλητή των ηγεμονικών δυνάμεων.
Αν δεν το έχουμε καταλάβει καιρός είναι να το αντιληφθούμε: Οι διανεμητικές λειτουργίες των μέσων ενημέρωσης επηρεάζουν ζωτικά τα συμφέροντά μας, την δημοκρατία, την καθημερινή μας ζωή, τις οικογένειάς μας, την πατρίδα μας και την ειρήνη και σταθερότητα στον κόσμο και στην περιοχή μας. Το τελευταίο μέσο των ανθρώπων κατά του ανορθολογισμού και κατά του κατεξουσιασμού ίσως πλέον είναι μόνο το διαδίκτυο. Ίσως είναι επίσης ένα από τα ισχυρότερα μέσα στήριξης της εθνικής ανεξαρτησίας, δηλαδή της συλλογικής ελευθερίας των λιγότερο ισχυρών και φιλειρηνικών κρατών (http://www.ifestos.edu.gr/67.htm). Συντομογραφικά, θα πρέπει να σκιαγραφήσω το «background» κύριων εξελίξεων της ύστερης ελληνικής ιστορίας που σχετίζεται με τις δικές μου ενασχολήσεις και που εκτιμώ πως μας επηρέασαν σημαντικά (και πως επίσης συνεχίζουν να μας επηρεάζουν). Για όσους εκ πρώτης όψεως εκπλαγούν ή ενοχληθούν ας ηρεμήσουν. Όπως και πρόσφατες παρεμβάσεις μου για τα βιβλία της ιστορίας (http://www.ifestos.edu.gr/60.htm) και τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο (http://www.ifestos.edu.gr/74Cy.htm), τα ζητήματα αυτά δεν είναι ιδεολογικού ή παραταξιακού χαρακτήρα. Αφορούν γενικότερα ζητήματα και τον τρόπο που επηρεάζουν την ειρήνη, την σταθερότητα και την ελευθερία. Ελευθερία όχι αυθαίρετα νοηματοδοτημένη αλλά ως αξίωση και ως δικαίωμα αυτοδιάθεσης, απόλαυσης της ετερότητας και στις διεθνείς σχέσεις ως δικαίωμα εθνικής ανεξαρτησίας.
Οι παροικούντες την ελληνική και κυπριακή «στοχαστική», «ακαδημαϊκή», «διπλωματική» και «πολιτική» Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι πολλά «παίχτηκαν» μετά την αποχώρηση ηγετών όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Λειτουργώντας εθνοκεντρικά, δηλαδή υπέρ της ελευθερίας της κοινωνίας που τους έτυχε να είναι ηγέτες, επιχείρησαν να αντιστρέψουν τον φαύλο κύκλο ξένων εξαρτήσεων και υποδουλώσεων, χάραξαν κόκκινες γραμμές γύρω από τα συμφέροντα κυριαρχικής επιβίωσης τους κράτους τους και τήρησαν κάποια προσχήματα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού όσον αφορά την αξιοπρέπεια της κοινωνίας που τους εμπιστεύτηκε την διακυβέρνηση. Η αποχώρησή τους, όμως, έκλεισε τον κύκλο μεταπολεμικων πολιτικών ηγεσιών που χαρακτηρίζονταν από αυστηρή, ουσιαστική και στοιχειωδώς συνεπή προσκόλληση στην ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτό δεν συντελέστηκε τυχαία. Συνοδεύτηκε από τον αστερισμό των θεωρημάτων και ιδεολογημάτων του «τέλους της κυριαρχίας», της «παγκοσμιοποίησης» και της «μεταεθνικής εποχής» που κατά τους τσαρλατάνους που τα κήρυτταν τερμάτιζαν την ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας και του έθνους-κράτους. Σταδιακά, συστηματικά και μεθοδικά οι μηχανισμοί της ξένης εξάρτησης (ξανά)πήραν το πάνω χέρι (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα στα Βαλκάνια, http://www.ifestos.edu.gr/55.htm). Για παράδειγμα, διατρέχοντας την δεκαετία του 1990 και εισερχόμενοι στην τρέχουσα δεκαετία, ο σχεδιασμένος καταποντισμός της ελληνικής εθνικής στρατηγικής επέβαλλε καταστολή κάθε στοιχειωδώς ορθολογιστικής ανάλυσης: 1) Η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έπρεπε να υπονομευτεί (μέμνησον των επιθέσεων κατά του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη), 2) ο διπλωματικός ορθολογισμός έπρεπε να διαταραχθεί από μπερδεμένους κομπλεξικούς αμπελιφολόσοφους που περιφέρονται στην λεωφόρο που αρχίζει από τις στήλες του Ολυμπίου Διός και καταλήγει στο Φαληρικό Δέλτα, (ποιοι βρίσκονταν ακόμη και δίπλα σε ανώτατους άρχοντες για να λένε αστεία περί Derrida;), 3) οι κοσμοθεωρήσεις των ελλήνων έπρεπε να αντικατασταθούν από ιδεολογήματα έσχατων ποιοτικών υποκατηγοριών ελληνόφωνων λονδρέζων «δημόσιων διανοουμένων» που πλημμύρισαν τα κυριακάτικα φύλλα, 4) φαιδροί και αδίστακτοι αρθρογράφοι έπρεπε να αποκτήσουν μονοπώλιο περιπαικτικών χυδαιοτήτων που δολοφονούσε τον χαρακτήρα κάθε ασυμμόρφωτου και 5) η ανάλυση της εξωτερικής πολιτικής έπρεπε να κυριαρχηθεί από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους πρώην ανώτατους αξιωματούχους των υπηρεσιών ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών (ή σπιθαμιαίου αναστήματος παράγωγά τους). Στον διπλωματικό στίβο όλα αυτά είχαν άμεση εφαρμογή. Μεταξύ άλλων, 6) η αντιμετώπιση του τουρκικού και «μακεδονικού» αναθεωρητισμού ήταν … εθνικισμός, 7) η Κύπρος δεν έπρεπε να υποβάλει αίτηση ένταξης στην ΕΕ, 8) η αμυντική σύζευξη Κύπρου – Ελλάδας δεν έπρεπε να ενισχυθεί και 9) η φιλοπατρία έπρεπε να εκμηδενιστεί με ταμπέλες, δολοφονίες χαρακτήρων, έλεγχο πανεπιστημιακών Τμημάτων και διασπορά Σόρων, σορακιών και κορακιών σ’ όλο το φάσμα της δημόσιας, κρατικής και στοχαστικής ζωής (http://www.ifestos.edu.gr/43.htm). 10) Η Κύπρος «έπρεπε» να υποδουλωθεί, 11) η αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας να υπονομευτεί, 12) το φασιστικό σχέδιο Αναν να γραφτεί, θεοποιηθεί και επιβληθεί, 13) οι έλληνες να εμφανιστούν ως παράδειγμα Βαλκανικής τρέλας, 14) η ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών να εμφανιστεί ως δήθεν τσίρκο χορευτών που οδηγούσε στην αποδοχή των θέσεων του «Άλλου (αποδοχή του τουρκικού αναθεωρητισμού, διχοτόμηση του Αιγαίου, «αυτονομία των μουσουλμάνων της Θράκης», νομιμοποίηση των τετελεσμένων της βίας στην Κύπρο – αυτά και πολλά άλλα δρομολογήθηκαν και επέρχονται) 15) να γραφτούν ιστοριογραφικά ανέκδοτα κατεδάφισης των ιστορικών μνημών και αποδόμησης των ελλήνων αρχίζοντας από το δημοτικό, 16) να αναδειχθούν στοχαστικοί μεταπράτες του Άλλου (έχουμε Ιμια/Καρτακ και όχι Ιμια, λένε αδίστακτοι εγχώριοι μεταπράτες αναθεωρητικών κρατών σε βιβλία και επιφυλλίδες), 17) να ανακηρυχθεί μονομερώς η εποχή του τέλους της εθνικής ανεξαρτησίας που μας φέρνει στην … μεταεθνική εποχή, 18) να καταλάβουν την Κύπρο σταλινικοί μηχανισμοί για να εξυπηρετηθούν νεοφιλεύθεροι διεθνοφασιστικοί σκοποί (η έσχατη αντίφαση που μόνο σε έλληνες μπορούσε να συμβεί), 19) να εκμηδενιστεί έτσι η ελληνική συνείδηση της μεγαλύτερης και πιο βαθιάς ελληνικής κοινωνίας που εδώ και χιλιάδες χρόνια βρίσκεται στην Κύπρο, 20) να μετατραπεί η μεγαλόνησος σε αβύθιστο ιμπεριαλιστικό αεροπλανοφόρο, 21) να κατεδαφιστούν οι ελλαδικοί παραδοσιακοί κομματικοί μηχανισμοί για να φτιαχτούν εξουσιαστικοί ακταρμάδες αναρχοδεξιοαριστερονεοφιλελευθεροκεντρωαριστερών (και αυτό επέρχεται), 22) να προκληθούν νέες ανακατανομές εδαφών, πληθυσμών και συμφερόντων στα Βαλκάνια (αυτό επίσης επέρχεται), κ.τλ κ.τλ. Ανέφερα μερικά πασίδηλα και καθημερινά καταμαρτυρούμενα ζητήματα που εμπίπτουν στον τομέα αρμοδιότητάς μου. Στον οικονομικό, θεσμικό και άλλους τομείς η κατάσταση είναι ανάλογη και αντίστοιχη. Αυτά τα λιγοστά αναφέρονται γιατί είναι διυποκειμενικά γνωστά: Είτε κανείς έχει μάτια και τα βλέπει είτε εθελοτυφλεί ή συνένοχα συμφωνεί-συμπράττει. Στο επίπεδο των λεγόμενων στοχαστών και πολιτικών ελίτ το τελευταίο είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Ανάλογη είναι η κατάσταση, πρέπει να πούμε, και σε γειτονικά κράτη.
Αναμφίβολα, οι κοινωνικές οντότητες, όπως πάντοτε έκαναν, αφού υποστούν λιγότερες ή περισσότερες ζημιές, τελικά ανασυντάσσονται, αναπτύσσουν αντιστάσεις και αντιδρούν κατά των κορακιών που τρώνε τα σωθικά τους. Τελικά, μετά από πολλές ζημιές, επίσης, αξιώνουν εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή ελευθερία. Όπως εξελίσσεται η τεχνολογία και τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, το διαδίκτυο είναι πλέον ένα κύριο μέσο κοινωνικής αντίστασης. Οπωσδήποτε υπονομεύουν την λογοκρισία, χαλούν τα σχέδια των διεθνοφασιστών κάθε είδους, φωτίζουν αδιαφανείς δραστηριότητες και αποκαλύπτουν διεθνικές ή διεθνείς κατεξουσιαστικές αξιώσεις. Το διαδίκτυο ίσως τελικά καταστεί το σημαντικότερο μέσο ενίσχυσης της δημοκρατίας και διασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας.
Πάση θυσία το διαδίκτυο πρέπει να διαφυλαχθεί. Η παρέμβαση του admin-Forum είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Είναι ένα πράγμα η λογοκρισία και άλλο η προστασία από χυδαιολογίες και βωμολοχίες όσων επισκέπτονται μπλοκ και ιστοσελίδες. Όταν εξόφθαλμα προσβάλλεται η αισθητική μας και ο ποινικός κώδικας ο admin ενός μπλοκ δεν πρέπει να στέκεται σε συμβουλές αλλά να παρεμβαίνει κατασταλτικά. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με ιδέες για περιορισμό στην χρήση του διαδικτύου. Αν είναι να γίνουν κανονιστικές ρυθμίσεις, η πρώτη και κυριότερη είναι να καταστήσει τους ιδιοκτήτες κάθε μπλοκ υπεύθυνους για τυχόν παραβίασης των νόμων. Κανείς δεν θέλει και δεν πρέπει να παραβιάζει τους νόμους ενός κράτους. Ασφαλώς, η παραβίαση της αισθητικής μας δεν μπορεί να ελεγχθεί κανονιστικά. Γι’ αυτό, οι admin των καλών μπλοκ απαιτείται να μας προστατεύουν από τους απολίτιστους, τους χυδαίους και τους βωμολόχους. Ελευθερία έκφρασης δεν σημαίνει ασυδοσία, πρωτογονισμός και βαρβαρότητα. Σημαίνει ανάβαση σε υψηλότερες βαθμίδες επικοινωνίες στην βάση θεμελιωμένων και λογικών επιχειρημάτων.
Πολλά θα μπορούσαν να προστεθούν. Για παράδειγμα, να τονιστεί πως το διαδίκτυο εξελίσσεται ως το μέσο μιας νέας ιδιόμορφης πλανητικής ανθρώπινης αυτοοργάνωσης. Δεν συγκροτεί κοινωνικοπολιτικό σύστημα, δεν οδηγεί σε πολιτειακή οργάνωση και παρά την πλανητική εμβέλεια των δικτυακών επικοινωνιών δεν μπορεί να δημιουργήσει παγκόσμιο κράτος ή κάποια άλλη πλανητική εξουσία. Δεν σχετίζεται με αστείους διεθνισμούς και κοσμοπολιτισμούς του παρελθόντος γιατί δεν περιστέλλει την ανθρώπινη ετερότητα αλλά αντίθετα την διευρύνει και την εμπλουτίζει. Είναι ακόμη ισχυρό μέσο στα χέρια των μελών όλων των κοινωνιών για να αναπτύξουν –χωρίς να θίγεται η πατρίδα του καθενός– ένα παγκόσμιο και πολιτικά ακίνδυνο κοσμοπολιτισμό. Ακίνδυνο κοσμοπολιτισμό, γιατί όπως οι καλοί διεθνολόγοι γνωρίζουν (Edward H. Carr, Η εικοσαετής κρίση - http://www.piotita.gr/Edward_Carr.htm, σ. 125), ο κοσμοπολιτισμός και ο διεθνισμός αποτελούσαν ανέκαθεν τις ισχυρότερες μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων. Το διαδίκτυο προσφέρει δυνατότητες επικοινωνίας και κοινωνίας σχέσεων που έχουν ως αφετηρία τον άνθρωπο, που του επιτρέπουν το δικαίωμα επιλογής και που του προσφέρουν την ευκαιρία να συμμετάσχει σε κοινότητες συνανθρώπων του οι οποίες αφενός δεν θίγουν την ανθρώπινη ετερότητα και αφετέρου παρακάμτουν περιοριστικούς μηχανισμούς, αγκυλώσεις και στενώσεις. Ο άνθρωπος του πλανήτη απέκτησε, επιτέλους, το όπλο του αδυνάμου κατά των πανίσχυρων πλανητικών κατεξουσιαστικών μηχανισμών και των ολοένα και πιο εξεζητημένων μεθόδων κοινωνικοπολιτικής περιστολής. Για όσους δεν το γνωρίζουν, τέλος, σήμερα «Ελλάδα» δεν είναι μόνο το νεοελληνικό κράτος ή το ταχύρρυθμα διολισθαίνων προς ολική καταστροφή (νέο)κυπριακό κράτος. Είναι η «Ελλάδα του διαδικτύου». Εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες ο καθένας εκ των οποίων δεν γνωρίζει που βρίσκεται ο έτερος επικοινωνούν νυχθημερόν. Επικοινωνούν μέσα από λίστες συζητήσεων, μπλοκ και ιστοσελίδες. Ένας πρόχειρος υπολογισμός έδειξε ότι όταν ο υπογράφων αποστέλλει ένα μήνυμα εν δυνάμει φθάνει σε περίπου τριακόσιες χιλιάδες έλληνες ενώ δεκάδες χιλιάδες κάθε μήνα επισκέπτονται τις ιστοσελίδες του (www.ifestos.edu.gr, www.ifestosedu.gr). Τέρμα η λογοκρισία.
Επειδή, τουλάχιστον στο παρόν στάδιο, δεν εμπιστευόμαστε τις κανονιστικές ρυθμίσεις, ας φροντίσουν οι admin, τουλάχιστον, να διαφυλάξουν κάποια ποιότητα επικοινωνίας. Η επικοινωνία με νέες μεθόδους είναι η σύγχρονη κοινωνία σχέσεων, είναι το μέσο συγκρότησης κοινοτήτων με συμπλέοντα ενδιαφέροντα και συμφέροντα, είναι η δίοδος που οδηγεί σε πελώριες πολιτισμικές συμμίξεις και εμπλουτισμούς, είναι το κύριο μέσο κοινωνικοπολιτικών ελέγχων των δυτικών κοινωνιών των οποίων η λαϊκή κυριαρχία συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο και είναι συχνά το μέσο αλληλεγγύης και αντίστασης των πολιτών κατά δυσλειτουργιών του συστήματος ή ακόμη και κατά ανάπτυξης δεσποτικής και αυταρχικής διακυβέρνησης. Η διαφάνεια, επιπλέον, είναι προϋπόθεση της αναδυόμενης νέας μορφής ανθρώπινης αυτοοργάνωσης. Αν θα πρέπει να σκεφτούμε κάποιους ακόμη κανονιστικούς ελέγχους θα πρέπει να αφορούν κυρίως την χρήση της τεχνολογίας χωρίς ένδειξη ταυτότητας. Γιατί κανείς θα έπρεπε να κρύβει την ταυτότητά του; Αυτονόητα, επίσης, όπως εξάλλου νομίζω ισχύει και τώρα για κάθε εκδήλωση του κοινωνικού ανθρώπου, απαιτείται να ελέγχονται παραβιάσεις της κείμενης νομοθεσίας κάθε κράτους. Οι κανονιστικοί έλεγχοι, επιπρόσθετα, αυτονόητα απαιτείται να ελέγχουν αυστηρά την παραβίαση της ατομικής ζωής και την συστηματική ηθική παρενόχληση του ιδιωτικού βίου (βεβαίως, είναι ένα πράγμα η αποστολή εκατοντάδων spam αγνώστων αποστολέων και άλλο η μεμονωμένη ή κατά λάθος ενόχληση από μια αποστολή ενός ηλεκτρονικού μηνύματος).
Καταληκτικά, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το διαδίκτυο μετατρέπεται στον κύριο μηχανισμό κοινωνικής αντίστασης. Γύρω από το www.antibaro.gr είναι που συνασπίστηκαν οι έλληνες για να αντιμετωπίσουν την κοινωνικοπολιτική αναλγησία όταν γελοία κριτικά κονστρουκτιβιστικά ιστοριογραφικά ανέκδοτα που εκκολάφθηκαν διεθνικά έφθασαν μέχρι τις πύλες των ελληνικών δημοτικών σχολείων. Ο υποφαινόμενος, για να αναφέρω ένα ακόμη παράδειγμα, μετά από μια δεκαετία επιφυλλίδων στις πρώτες εφημερίδες και όταν αισθάνθηκε την δαμόκλειο σπάθη της λογοκρισίας (ή δεν μπορούσε να συνυπάρξει με ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους τσαρλατάνους και γελοίους επιφυλλιδογράφους), στο διαδίκτυο βρήκε διέξοδο. Οι δικτυακοί μου τόποι www.ifestos.edu.gr, www.ifestoedu.gr και τα 3-4 μπλοκ που διαθέτω –εκτός της διεύρυνσης της επιστημονικής επικοινωνίας για να συμπεριλάβει χιλιάδες συναδέλφους και φοιτητές– μου επιτρέπουν ελευθερία έκφρασης που παρακάμπτει λογοκρισίες, που επιτρέπει επικοινωνία με δεκάδες χιλιάδες «επισκέπτες» κάθε μήνα και που αναπτύσσει κοινωνία σχέσεων με εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες τους οποίους ποτέ δεν συνάντησα και που διαβιούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου. Επειδή λοιπόν προβλέπω πως νέες κανονιστικές ρυθμίσεις είτε θα διέπονται από ανόητες νοοτροπίες χωροφύλακα είτε θα αναπαράγουν τον προαναφερθέντα δεσποτισμό, καλά κάνει ο κάθε admin να αναλάβει, προσωρινά έστω, την ευθύνη διαφύλαξης του διαδικτύου από γελοίους, βωμολόχους και υβριστές. Συγχαρητήρια Saliveros.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
24.2.2008. Αποτελέσματα δεύτερου γύρου προεδρικών Κύπρου. Σχόλιο
Είναι αδιάφορο ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος. Γι' αυτό και το παρόν σχόλιο αναρτάται μια ώρα πριν γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα. Άνθρωποι και λαοί παθαίνουν αυτό που τους αξίζει. Στην προκειμένη περίπτωση θα πληρώσουν γιατί ενώ κρινόταν το εθνικό ζήτημα ψήφισαν κομματικά. Αν βγει ο Χριστόφιας σίγουρα οι θα αρχίσει διαδικασίες προσαρμογής του κυπριακού λαού στην επερχόμενη τουρκοαγγλική εξουσία. Αυτό εκτιμάται με βάση τα μισόλογά του πριν τις εκλογές και ιδιαίτερα στην τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη. Πιθανότατα, να υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στο ΔΗΣΥ και να οδηγηθούμε (αν ο κ. Χριστόφιας με την παρέα του αποτολμήσει να κάνει βήματα κατάργησης της Κυπριακης Δημοκρατίας) σε μια αντι-τουρκοαγγλική συσπείρωση. Δηλαδή, πίσω στην εποχή της αποικιοκρατίας, κατά κάποιο τρόπο. Νεοφασιστικές νοοτροπίες ήδη εκδηλώθηκαν. Εγώ εδώ, για παράδειγμα, πήρα μηνύματα να ... προσαρμοστώ στο σχέδιο Αναν. Η απάντηση είναι ακαριαία: Οι κομματικές πλειοψηφίες αφορούν την εσωτερική διακυβέρνηση και όχι την ελευθερία και μάλιστα την εθνική ανεξαρτησία στο σύνολό της. Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα μηνύματα είναι που πυροδότησαν την επιφυλλίδα μου "ο επερχόμενος ανανάνθρωπος" που τελείωνε με τη φράση "χαιρετίσματα στην εξουσία των πραιτοριανών της τουρκοααγλικής επικυριαρχίας". Αν κερδίσει ο κ Κασουλίδης όλα θα εξαρτηθούν από το κατά πόσο θα τον επηρεάζει το ανανικό σύστημα που διοικεί το ΔΗΣΥ το οποίο διόλου τυχαίο έχει μακρινές συγγένειες (κάποιων στελεχών) με την ΕΟΚΑ Β που μαζί με την χούντα έσυρε την Κύπρο στην καταστροφή.
\
Περιμένοντας σε λίγο το αποτέλεσμα διαλέξτε και πάρτε ....
Βιβλίο που ετοιμάζω, πάντως, άλλαξε τίτλο και τώρα θα λέγεται "Εάλω η Κύπρος ...". Η ζωή συνεχίζεται .... στα Βαλκάνια και ότι επέρχεται στην απ' εδώ μεριά.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
23.2.2008. Νέα ονόματα: "Μή μού τους κύκλους τάραττε" και οι βρικόλακες
Μου τηλεφωνούν να βγω στις τηλεοράσεις και στα ράδια για το "Μακεδονικό" ή το Κυπριακό και παίρνω πολλά μηνύματα που ζητούν την γνώμη μου. Θα κάνω δύο σχόλια πριν, μιας και σήμερα είναι Σάββατο, μπουνάτσα, 15 βαθμούς θερμοκρασία και πάμε για καμιά κατάδυση. Το ένα είναι πολύ σοβαρό και το άλλο ολίγον χαλαρό αλλά με πολύ νόημα. Πρώτον, είναι ένα πράγμα οι Διεθνείς Σχέσεις και άλλο η εξωτερική πολιτική. Εξωτερικές σχέσεις ένα κράτος έχει ούτως ή άλλως από την στιγμή που δημιουργείται. Εξωτερική πολιτική είναι η σχεδιασμένη και σκόπιμη εκπλήρωση σκοπών στον διπλωματικό στίβο ενός κράτους. Ας κρίνει ο καθένας αν η Ελλάδα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο έχει Διεθνείς Σχέσεις, εθνικά συμφέροντα και εξωτερική πολιτική εκπλήρωσής τους. Το FYROM, πάντως, έχει εξωτερική πολιτική και μάλιστα επεκτατική και φοβερή, μιας και επιβάλλει τις αναθεωρητικές του απόψεις επί απείρως ισχυρότερων κρατών. Ο αλυτρωτισμός που εκκολάπτεται μάλλον θα διοχετευτεί προς την "Μεγάλη Αλβανία" και ίσως αύριο την Μεγάλη Βουλγαρία. Όταν το ισχυρότερο κράτος των Βαλκανίων δεν έχει εθνική στρατηγική είναι φυσικό να θρέφεται ο διπλωματικός ανορθολογισμός, ο αναθεωρητισμός και οι ηγεμονικές παρεμβάσεις. Είναι φυσικό, ακόμη, όπως κυλά ο χρόνος, άλλα κράτη να μεγαλώνουν και άλλα να μικραίνουν ή συρρικνώνονται. Η Ελλάδα, βεβαίως, έχει το "ευαγές ίδρυμα". Είναι το εξωπολιτικό ίδρυμα του οποίου ηγείται πρώην αξιωματούχος των αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας, το οποίο έχει δική του εξωτερική πολιτική που χαράσσει με "γνωστά" αμερικανικά ανάλογα ιδρύματα. Όλοι αυτοί οι ξένοι ή εγχώριοι μεταπράτες τους διοχετεύουν στα μέσα ενημέρωσης, σε "πανεπιστημιακά συγγράμματα" και στα κυβερνητικά γραφεία την άποψη μια νέα εκδοχή της πιπινέλλειας εξωτερικής πολιτικής: "Οι έλληνες είναι κακοί, ψυχροί και ανάποδοι, γι' αυτό πρέπει να συρρικνωθούν, εάν είναι δυνατό να εξαφανιστούν από προσώπου της γης και να διασκορπιστούν στους τέσσερις ορίζοντες". Ήδη την πρώτη εφαρμογή την πέτυχαν απόλυτα στην Κύπρο και ως βρικόλακες που πίνουν αίμα ηδονίζονται στα ελεγχόμενα από αυτούς μέσα ενημέρωσης. Δεύτερον, για το "Μακεδονικό": Προτείνω όπως πλέον πολλοί κουρασμένοι και συγχυσμένοι θα αποδέχονταν, να αλλάξουν τα ονόματα όλων των Βαλκανικών κρατών. Το FYROM να ονομαστεί "Μακεδονία" και η Ελλάδα να ονομαστεί "Μή μού τους κύκλους τάραττε". Το τελευταίο όνομα, περιγράφει την Ελλάδα των τελευταίων 15 ετών και αποτελεί μια πιο μετριοπαθή ονομασία σε σύγκριση με το όνομα που ανέφερε για το νεοελληνικό κράτος σε πρόσφατο βιβλίο του κορυφαίος έλληνας πολιτικός επιστήμονας: "πρατήριο ξένων συμφερόντων".
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
17.2.2007. Αποτελέσματα 1ου γύρου προεδρικών στην Κύπρο
Π. Ήφαιστος. Σχόλιο μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/74Cy.htm. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η καταψήφιση του Βενιζέλου πριν οκτώ περίπου δεκαετίες νομίζω πως επαναλήφθηκε στην Κύπρο. Την πιο κρίσιμη στιγμή της κυπριακής ιστορίας η μυωπική προσκόλληση του έλληνα στην κομματική πειθαρχία και στις κοντόφθαλμες πελατειακές σχέσεις, οδήγησε στην αποχώρηση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την ηγεσία του κυπριακού λαού. Αν και ελπίζω ολόψυχα να διαψευστώ, οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες αν ο ένας εκ των δύο που θα εκλεγεί μείνει προσκολλημένος στο παρελθόν, αποδεχόμενος την φιλοσοφία του σχεδίου Αναν. Σ’ αυτή την περίπτωση η κυπριακή κοινωνία μπαίνει σε πορεία εξαφάνισης. Αυτό μόνο μπορεί να συμπεραίνει κανείς από τον βίο και την πολιτεία των δύο υποψηφίων και από τις παλινωδίες τους κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Αν κινηθούν στην πεπατημένη –δυστυχώς το πιο πιθανό– αργά ή γρήγορα οι Κύπριοι θα χάσουν το κράτος τους και το νεοελληνικό κράτος θα φορτωθεί την ευθύνη για την ασφάλεια εκατοντάδων χιλιάδων κατατρεγμένων ελλήνων. Τα αγγλοαμερικανικά σχέδια απονεύρωσης, διαίρεσης και διχασμού των κυπρίων θα μπουν ξανά σε εφαρμογή με σκοπό την κοινωνική αφαίμαξη και την δημιουργία συνθηκών ηγεμονικού ελέγχου επί του νησιού. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει: Οι άνομοι και καταχρηστικοί στρατηγικοί σκοποί των αγγλοαμερικανών στην Κύπρο είναι καταγεγραμμένοι με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια. Όποιος δεν τους θυμάται να διαβάσει προσεκτικά το σχέδιο Αναν. Οι συνέπειες για την ελληνική διπλωματία θα είναι αυτονόητα εξίσου καταστροφικές. Αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις ανατρέπονται, ασφαλώς, αν ο «ανανάνθρωπος» –εγκλωβισμένος μάλιστα σε κρατίδια υπό ηγεμονική επιτήρηση τύπου Βοσνίας– μπορεί να αποτελέσει την ανθρωπολογική βάση ενός βιώσιμου κράτους. «Good lack» για όσους θα βιώνουν κάτι τέτοιο και ας πρόσεχαν όσοι δεν πρόσεξαν και τώρα πιθανότατα θα γευτούν ένα τέτοιο διεθνοφασιστικό ανοσιούργημα. Εμείς κάναμε το καθήκον μας και προειδοποιήσαμε έγκαιρα για το τι εκτιμούμε ότι επέρχεται. Αιτιολογήσαμε γιατί, επίσης, αυτή η παρέμβασή μας ήταν έκτακτη. Μετά τις εκλογές, ο ρόλος μας τελειώνει και επανερχόμαστε στις συνήθεις ενασχολήσεις μας. Χωρίς αυταπάτες για το πώς εξελίσσεται το νεοελληνικό κράτος και οι νεοέλληνες. Απλά, η Κύπρος προηγείται του νεοελληνικού κράτους στον κατήφορο αμφοτέρων. Η επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν θα ήταν κατ’ ανάγκη σωτήρια. Διάνοιγε όμως όποιες, ελάχιστες, ελπίδες απέμειναν. «Ο καθένας παθαίνει ότι του αξίζει», μας προειδοποιεί η λαϊκή ρήση. Οι εγχώριοι μεταπράτες του «Άλλου», βεβαίως, αναμένοντας ότι η αποχώρηση του Τάσσου Παπαδόπουλου θα εκπληρώσει τα διεστραμμένα σχέδια των ιδεολογικοπολιτικών τους πατρώνων, σίγουρα θα «επιχαίρουν». Βυθισμένοι μέσα στην «βρώμικη πολιτική χαρά τους», το ίδιο κάνουν όποτε ένας λαός υποχωρεί μπροστά σε ηγεμονικές δυνάμεις: Χαριεντίζονται σαν βρικόλακες που βλέπουν αίμα (αποσχίσεις κτλ). Επιδίδονται στο αποκρουστικό έργο της εκκόλαψης του αβγού του φιδιού της ξενοκρατίας και της ηγεμονοκρατίας. Σίγουρα οι συνήθεις εγχώριοι μεταπράτες ξένων συμφερόντων ακονίζουν τα αγγλοαμερικανικά μαχαίρια τους. Ο καθένας στον ρόλο του, λοιπόν, και η ζωή συνεχίζεται. Καμιά προσωπική μομφή κατά των δύο άλλων υποψηφίων δεν έχω κάνει, παρά μόνο εκτίμηση ότι, βυθισμένοι στα λάθη τους και μπερδεμένοι σε παρωχημένες ιδεολογίες δεν θα πουν ΟΧΙ στις επερχόμενες ιμπεριαλιστικές επιβουλές που δεδηλωμένα σκοπό έχουν να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία για να καταστήσουν τον λαό της υποχείριό τους. Αν αυτός που θα εκλεγεί αλλάξει στάση και διαψευστούν οι εκτιμήσεις μου, παραδόξως ταυτοχρόνως θα επιβεβαιωθώ στην πρόβλεψή μου πως οι κοινωνίες μπορούν και πρέπει να καιροφυλακτούν γιατί για κάθε λαό η εθνική ανεξαρτησία είναι θεσμός συλλογικής ελευθερίας. Έτσι, τελειώνω λέγοντας πως είναι αυτονόητο ότι, για τους λόγους που εξέθεσα στην πρόσφατη αρθρογραφία μου, εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ ως προς την εκτίμησή μου για την εξέλιξη της θέσης των δύο υποψηφίων μετά τον δεύτερο γύρο, όποιος και αν εκλεγεί. Αν διαψευστώ ως προς τα άτομα, και επαναλαμβάνω ότι το εύχομαι ολόψυχα, παραδόξως ταυτόχρονα επιβεβαιώνομαι στα υπόλοιπα, δηλαδή, ως προς την ανάγκη να διαφυλαχτεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Γι’ αυτό σε κάθε περίπτωση εμμένουμε και επιμένουμε. Οι παρεμβάσεις μου όπως και όλες οι άλλες μετά το 2003 θα παραμείνουν αναρτημένες στην παρούσα ιστοσελίδα www.ifestos.edu.gr. Ισχύει το scripta manent.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
17.2.2007. Οι απόψεις του πρώην Πρωθ. Σημίτη και μερικές δικές μου
Πριν μερικές μέρες απέστειλα στον πρώην πρωθυπουργό επιστολή για τα σχόλια που έκανε στο Λονδίνο. Σήμερα δημοσιεύτηκε άρθρο στο Βήμα με το οποίο επαναλαμβάνει και επαυξάνει. Για τον υπογράφοντα τα γραφόμενα και άλλα του παρελθόντος μαζεύονται, στοιχειοθετούνται και σχολιάζονται. Αυτή εξ άλλου είναι και η δουλειά μου ως ερευνητής και συγγραφέας. Η παρέμβασή μου δεν θα αργήσει, απλά θέλω να ετοιμαστεί καλά και να αποτελέσει απάντηση για πολλές άλλες. Εδώ παραθέτω το σημερινό άρθρο του πρώην πρωθυπουργού μαζί με μερικά δικά μου παρεμβαλλόμενα σχόλια.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ
Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Γιατί πρέπει να αλλάξουμε πολιτική
[το κείμενο εντός αγκυλών και με έμφαση είναι τα πρώτα σχόλια του Π. Ήφαιστου. Η εκτίμηση και ο σεβασμός στον πρώην πρωθυπουργό όπως και σε κάθε άλλο πρωθυπουργό είναι δεδομένη. Ούτε βεβαίως και με αφορούν ως αναλυτή οι προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού ή οποιουδήποτε άλλου. Τα σχόλια αυτά σχετίζονται με την ιδιότητα του υπογράφοντος ως διεθνολόγου.]
Το
ΒΗΜΑ, 17/02/2008 , Σελ.: B15
Κωδικός άρθρου: B15289B151
ID: 292
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν αποτελματωθεί. Το έδειξαν τόσο η στασιμότητα των «διερευνητικών επαφών» όσο και η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Καραμανλή στην Αγκυρα. Πρόοδος δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Και οι δύο χώρες τηρούν στάση αναμονής. Αναμονής ως προς την εξέλιξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας.
Η Τουρκία δεν έχει λόγο ούτε τώρα ούτε αργότερα να παραχωρήσει οτιδήποτε ώσπου να έρθει η στιγμή που οι διαπραγματεύσεις θα έχουν φτάσει στη θετική κατάληξή τους. Δεν χάνει τίποτε, κρατώντας τα θέματα ανοιχτά. Θα προβεί σε παραχωρήσεις μόνο όταν είναι βέβαιο ότι θα λάβει το αντάλλαγμα που επιδιώκει, την ένταξη.
[Π.Ήφ. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι διαφορετικό. Ευσεβείς πόθοι και ψευδαισθήσεις κτίζονταν από το σύστημα προπαγανδιστικών παρεμβάσεων (προτάσεις πολιτικής λέγονται στην συμβατική γλώσσα) του ποικιλότροπα χρηματοδοτούμενου ΕΛΙΑΜΕΠ που διατηρεί εδώ και πολύ καιρό μια εξωπολιτική πολιτική επιρροή (μη υποκείμενη σε κοινωνικούς ελέγχους) επιρροή στα μέσα ενημέρωσης, στα κυβερνητικά γραφεία και ολοένα και περισσότερο στον πανεπιστημιακό χώρο (το πώς το κατορθώνει αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία). Η Τουρκία είναι ένας σκληρός και ορθολογιστικός διπλωματικός παίχτης. Η αναθεωρητική και ηγεμονική της συμπεριφορά απαιτούσε και συνεχίζει να απαιτεί μια αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική. Όμως, με την βοήθεια των προπαγανδιστικής υφής προτάσεων πολιτικής του προαναφερθέντος ευαγούς ιδρύματος, με την συστηματική καταστολή των δημόσιων παρεμβάσεων έγκυρων διεθνολογικών αναλύσεων και με την ευθυγράμμιση της ελληνικής κοινής γνώμης στην λανθασμένη εκτίμηση πως α) η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ είναι ευθύγραμμη υπόθεση, β) η εξέλιξη των θεσμών της Τουρκίας θα προκαλέσει φιλειρηνικές στάσεις και γ) στο ενδιάμεσο θα καταστεί δυνατό χωρίς μια αξιόπιστη στρατηγική να σταθεροποιηθούν ειρηνικές λύσεις. Αυτά τα λάθη που σήμερα ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να κατανοεί (και θα ήταν καλύτερο να παραδεχθεί λέγοντας ένα τίμιο mea culpa) καλλιεργήθηκαν συστηματικά από το σύστημα πολιτικών εκλογικεύσεων του κ Θοδωρή Κουλουμπή, πρώην ανώτερου αξιωματούχου του αμερικανικού πενταγώνου, και από το σύστημα ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων διεθνολογικών τσαρλατανιών που αυτός ενεθάρρυνε [Η ιστορική παρουσία αυτής της μεγάλης αμερικανικής μορφής στα ελληνικά δρώμενα ακόμη δεν γράφτηκε – θα φροντίσουμε γι’ αυτό – Δεν καταδικάζουμε τις προθέσεις του. Εκτιμώ ότι σέρνοντας την χώρα μας στο άρμα της αμερικανικής στρατηγικής πιστεύει ότι καλά κάνει και πως αυτό εξυπηρετεί και την Ελλάδα. Απλά λέμε, και θα το πούμε πολύ εντονότερα, ότι στην Ελλάδα άξιζε καλύτερη τύχη: Μια ορθολογιστική εθνική στρατηγική, ειρηνική επίλυση των διαφορών με τους γείτονες στην βάση της διεθνούς νομιμότητας που αυτή η στρατηγική θα επιδίωκε και ισόρροπες-ισότιμες σχέσεις με τις ΗΠΑ. Όχι παρακολούθημά των ΗΠΑ όπως γίνεται λόγω υπέρμετρης εξωπολιτικής επιρροής ατόμων όπως ο κ Κολουμπής τα οποία αν και αποκτούν μεγάλη επιρροή στα πολιτικά δρώμενα δεν υπόκεινται τους ελέγχους της λαϊκής κυριαρχίας με το να κατέβουν ως υποψήφιοι με κάποιο κόμμα … υποτέλειας στις πανελλαδικές εκλογές). Όλως περιέργως, ο κ ΘΚ, ένας πρώην αξιωματούχος των κεντρικών υπηρεσιών της αμερικανικής στρατηγικής, στην πιο σκληρή μάλιστα φάση της αμερικανικής ηγεμονίας), στην Ελλάδα επιδόθηκε σε επιθέσεις κατά όσων καλούσαν για ισορροπία με την Τουρκία. Ενεθάρρυνε, επίσης, «ήπιους» ειδικούς της διεθνολογικής τσαρλατανιάς που κύριο σκοπό της ζωής τους έκαναν να προωθήσουν τα συμφέροντα των «Άλλων» και να καταστείλουν την δημοκρατία, ελευθερία και λαϊκή κυριαρχία των κυπρίων με το να προωθούν το διεθνοφασιστικό σχέδιο Αναν. Αυτές οι απόψεις, λοιπόν, βρίσκονταν στο μαλακό υπογάστριο του νεοελληνικού κράτους εδώ και πολλά χρόνια, βασικά κατά κάποιο περίεργο τρόπο μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από εσάς, σπρώχνοντας ακόμη και καλόπιστους πολιτικούς στο βούρκο αναρίθμητων λαθών στρατηγικής. Ο πρώην πρωθυπουργός, απλά άργησε να καταλάβει ότι, όπως ο ίδιος γράφει, «Η Τουρκία δεν έχει λόγο ούτε τώρα ούτε αργότερα να παραχωρήσει οτιδήποτε ώσπου να έρθει η στιγμή που οι διαπραγματεύσεις θα έχουν φτάσει στη θετική κατάληξή τους.». Και ακόμη κάτι: Αφού είναι έτσι, γιατί έσπρωχνε τους κύπριους να δεχθούν το σχέδιο Αναν: Πως θα ήταν τώρα μια Κύπρος δεμένη χειροπόδαρα και έρμαιο της Τουρκίας, της οποίας την πραγματική στρατηγική ο πρώην πρωθυπουργός τώρα φαίνεται να έχει κατανοήσει! Πως θα ήταν η θέση της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον, εξάλλου, αν το σχέδιο Αναν κρατούσε την Κύπρο όμηρο της Τουρκίας και της Βρετανίας!]
Σύμφωνα με το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης η Ελλάδα θα ζητήσει την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών όταν έρθει η περίοδος της ολοκλήρωσης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Η επίλυσή τους θα είναι προϋπόθεση της συμφωνίας της Ελλάδας στην ένταξη.
* Η αιτία της μεταστροφής
Εστω ότι τα πράγματα εξελίσσονται σύμφωνα με αυτή την πρόβλεψη. Πρέπει να διαπιστώσουμε πρώτα από όλα ότι η αισιοδοξία της ελληνικής πλευράς είναι υπέρμετρη. Οταν οι κύριες χώρες της Ενωσης θα έχουν υπερβεί σε επίπονες διαπραγματεύσεις διαρκείας ετών τις ενστάσεις των άλλων κρατών, πιθανόν είναι να αντιδράσουν αρνητικά στις νέες αντιρρήσεις της Ελλάδας στο τέλος της διαδικασίας. Θα τις ξεπεράσουν με υποσχέσεις μελλοντικών διαβουλεύσεων και επίκληση του γεγονότος ότι οι φόβοι της Ελλάδας είναι υπερβολικοί και τα αιτήματά της υπέρμετρα σε σχέση με το μείζον διακύβευμα της ένταξης της Τουρκίας. Και πράγματι το θέμα δεν θα είναι ώριμο για τελική επίλυση αφού επί τόσα χρόνια Ελλάδα και Τουρκία θα έχουν αποφύγει οποιαδήποτε συγκεκριμένη συζήτηση και θα είναι ακόμη εκκρεμείς όλες οι διαφωνίες.
[Π.Ήφ. Γράφει ο κ Σημίτης: «Πρέπει να διαπιστώσουμε πρώτα από όλα ότι η αισιοδοξία της ελληνικής πλευράς είναι υπέρμετρη»; Στα αγγλικά αυτό, κ πρώην πρωθυπουργέ, λέγεται «understatement». Δεν ήταν μόνο υπέρμετρη. Ήταν και συνεχίζει να είναι μεταφυσικά προσδιορισμένη και μυθιστορηματική. Και όμως, αυτή την στρατηγική εσείς και πολλοί άλλοι υιοθετήσατε.]
Ο σχεδιασμός αυτός της ελληνικής πλευράς δεν είναι ούτως ή άλλως ρεαλιστικός. Η ένταξη της Τουρκίας δεν είναι πλέον πιθανή. Στην κοινή γνώμη της Ενωσης υπάρχουν έντονες αντιρρήσεις να γίνει η Τουρκία μέλος της. Στην Τουρκία υπάρχει σθεναρή αντίσταση στην αποδοχή του συνόλου του κοινοτικού κεκτημένου. Ευρώπη και Τουρκία εδώ και καιρό δεν δείχνουν να συγκλίνουν. Το κλίμα είναι τώρα τελείως διαφορετικό από ό,τι ήταν τη δεκαετία του 1990. Η κύρια αιτία της μεταστροφής είναι ότι η κοινή γνώμη της ΕΕ θεωρεί την ένταξη της Τουρκίας ως δυσβάστακτη και επικίνδυνη επιβάρυνση για την εσωτερική ζωή και το μέλλον της Ενωσης.
[Π.Ήφ. Πάντα έτσι ήταν αλλά εσείς και πολλοί άλλοι πολιτικοί μετατραπήκατε σε έρμαια αντιλήψεων που ήθελαν να καταστείλουν τον πήχη των νομίμων ελληνικών συμφερόντων, να ευνοήσουν την ηγεμονική αμερικανική στρατηγική που θα καθιστούσε την Τουρκία πελατειακό περιφερειακό ηγεμόνα και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε συρρικνωμένο παρακολούθημά της. Αυτό, βασικά, συμβαίνει σήμερα.]
Η Τουρκία θα έχει σε λίγες δεκαετίες πληθυσμό εκατό εκατομμυρίων κατοίκων. Θα είναι τότε η χώρα της Ενωσης με τον μεγαλύτερο πληθυσμό. Θα έχει ή θα διεκδικεί τις περισσότερες ψήφους στο Συμβούλιο και τον μεγαλύτερο αριθμό ευρωβουλευτών. Η πολιτική της Ενωσης θα επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από ό,τι απασχολεί την Τουρκία. Η Τουρκία θα αναδεικνύεται ως κλειδί των εξελίξεων. Θα πρόκειται για μια πορεία αντιφατική σε σχέση με την αρχική επιδίωξη μιας σύγχρονης Ευρώπης των πιο ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου. Σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις καμιά κοινωνία των 27 κρατών-μελών δεν συμφωνεί με την προοπτική της ένταξης της Τουρκίας στην Ένωση.
[Π. Ήφ. Πόσο και πως κ πρώην Πρωθυπουργέ, εκτιμήσατε αυτές τις μακροχρόνιες τάσεις που τώρα με τόση ενάργεια περιγράφετε. Όταν ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης τις επισήμανε το σύστημα ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων που σας στήριζε προχώρησε σε μαζικές εκτελέσεις του επιστημονικού του χαρακτήρα. Αυτό εμείς οι διεθνολόγοι των πολιτικών όψεων του διεθνούς συστήματος (οι οποίοι κατανοούν και διαφώνησαν μαζί σας όταν στην Γαύδο είπατε πως διαθέτετε «αήττητα νομικά όπλα») το ονομάζουμε άνιση ανάπτυξη. Οι συνέπειές της είναι τρομερές αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα: Οδηγούμαστε σε πόλεμο ή συρρικνωνόμαστε χωρίς πόλεμο. Το δεύτερο συντελείται τώρα όπως καταδείχθηκε περίτρανα με το σχέδιο Αναν και με τις συρρικνώσεις στο Αιγαίο που κα εσείς περιγράφετε στο επίμαχο άρθρο σας. Να υποθέσω λοιπόν ότι, όπως και εσείς λέτε, σκοπός της ελληνικής στρατηγικής ήταν «Η Τουρκία να αναδεικνύεται ως κλειδί των εξελίξεων» στην Ευρώπη. Όχι, δεν νομίζω ότι αυτό θέλατε. Απλά συρθήκατε, εσείς και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, από την ξενοκρατούμενη προπαγάνδα που κυριάρχησε στην Ελλάδα. Θυμηθείτε ότι εδώ και πολλά χρόνια πολλοί λέγαμε όχι μόνο πως αυτοί οι προσανατολισμοί εντάσσονται σε μια λανθασμένη κατευναστική στρατηγική αλλά επιπλέον ότι εξοντώνουν την ΕΕ ως πολιτικό οργανισμό. Απ’ ότι ξέρω ούτε αυτό το θέλετε. Και όμως συνηγορήσατε με την βεβιασμένη και υπέρμετρη στήριξη της πορείας της Τουρκίας, χωρίς διαπραγματεύσεις και κατευνάζοντας].
* Μια σχέση «οιονεί μέλους»
Οι δυσκολίες αυτές οδήγησαν ορισμένους από τους ηγέτες των κρατών-μελών στο να συζητούν μια «ειδική σχέση» με την Τουρκία. Με την έκφραση αυτή υποδεικνύεται μια σχέση στενότερη εκείνης η οποία προκύπτει από μια Συμφωνία Σύνδεσης ή την Πολιτική Γειτονίας, που ισχύει για όλους τους γείτονες της Ενωσης όπως η Τουρκία. Είναι μια σχέση «οιονεί μέλους» που θα περιλαμβάνει όσα κεφάλαια του κοινοτικού κεκτημένου δεν δημιουργούν πρόβλημα, με αδιευκρίνιστο ακόμη το αν και το πώς της συμμετοχής στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.
Η Τουρκία δεν επιθυμεί την ειδική σχέση και θα αντιδράσει έντονα, αν δεν γίνει δεκτή η αίτησή της για ένταξη. Αναμενόμενο είναι επίσης η Ενωση να προτείνει μια σειρά ευνοϊκές ρυθμίσεις για να ξεπεράσει τις αντιδράσεις και να «χρυσώσει το χάπι». Η τύχη των θεμάτων που αφορούν την Ελλάδα μπορούν να επηρεασθούν από αυτή την προσπάθεια εξευμενισμού. Να υποστούμε πιέσεις για να αποδεχθούμε ρυθμίσεις με τις οποίες δεν συμφωνούμε. Ιδίως αν οδηγηθούμε σε μια κατάληξη συμφωνίας όπου Ενωση και Τουρκία θα ικανοποιούν τις μείζονες προτεραιότητές τους και θα μένει ανοιχτό μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας.
* Η χαμένη ευκαιρία του 2004
Στη Σύνοδο Κορυφής του 2004 οπότε αποφασίστηκε η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία που της παρείχαν οι συμφωνίες του Ελσίνκι να καθορίσει επ' ωφελεία της το πλαίσιο και τις διαδικασίες για τη διευθέτηση του θέματος της υφαλοκρηπίδας. Ο κ. Καραμανλής δέχτηκε την έναρξη των διαπραγματεύσεων, απεμπολώντας τον μοχλό πίεσης που παρείχε το Ελσίνκι. Η εξέλιξη αυτή έδωσε χρόνο στην Τουρκία για να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να εξεταστούν ευνοϊκά σε διεθνές επίπεδο οι απαιτήσεις της. Ερευνητικά πλοία, πολεμικά πλοία και αεροπλάνα επιδιώκουν ήδη και θα μπορούν για πολλά χρόνια ακόμη να δημιουργούν δεδομένα στο Αιγαίο ώστε να αμφισβητηθούν οι ελληνικοί ισχυρισμοί. Οι παραβιάσεις του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου είναι ένδειξη της εφαρμογής της πολιτικής αμφισβήτησης από την Τουρκία.
Η Τουρκία έχει τηρήσει άτεγκτη στάση στα θέματα του αμέσου ενδιαφέροντός της στη διάρκεια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Δεν δέχεται, για παράδειγμα, να εφαρμόσει το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν κατά την άποψή της τίθεται σε κίνδυνο η ενότητα του κράτους. Η στάση αυτή δεν προδικάζει συμφωνίες στα θέματα που ενδιαφέρουν την Ελλάδα την κρίσιμη στιγμή. Η Τουρκία θα διαπραγματευτεί την κάθε λεπτομέρεια, παρουσιάζοντάς την ως ουσιώδη υποχώρηση. Αλλωστε οι συμφωνίες του Ελσίνκι θα είναι τότε μακρινό παρελθόν και η επίκλησή τους θα έχει αποδυναμωθεί από τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης.
Η επιτυχία του Ελσίνκι ήταν ότι κατέστησε σαφές σε όλα τα μέλη της Ενωσης ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι και θέμα κοινοτικό για την επίλυση του οποίου πρέπει να ενδιαφερθεί και η Ενωση. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης μετά το 2004 καθιστά όλο και πιο πιθανό οι κοινοτικοί εταίροι μας να θεωρήσουν ότι πρόκειται για διμερές θέμα και να δηλώσουν ότι δεν θέλουν να ασχοληθούν με αυτό.
[Π.Ήφ. Προχωρώντας στην μελέτη του κειμένου σας αποφάσισα να γράψω ένα μικρό βιβλίο που θα το σχολιάζω και που θα συμπληρώνει άλλα κείμενα που ετοιμάζω. Είναι θησαυρός για ένα που θέλει να ενδιατρίψει στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Για τις χαμένες ευκαιρίες μπορούν, εξάλλου, να γραφτούν αρκετά βιβλία για να αντικρούσουν την προπαγανδιστική μυθολογία ως προς τι ήταν οι χαμένες ευκαιρίες τις τελευταίες δεκαετίες. Θα επανέλθουμε λοιπόν. Στέκομαι όμως, εδώ, σε δύο σημεία. Το πρώτο, είναι οι παραβιάσεις της Τουρκίας που καθίστανται εθιμικό δίκαιο και που τόσο καλά περιγράφετε. Διαβάστε μερικά βιβλία και άρθρα του υπογράφοντος και του συναδέλφου μου Αθανάσιου Πλατιά όπου θα διαπιστώσατε ότι με αξιολογικά ελεύθερη ακαδημαϊκή ανάλυση αυτό ακριβώς σας επισημάναμε όταν καλούσαμε για αποτρεπτική στρατηγική. Είναι για αυτές τις θέσεις που το σύστημα που σας στήριζε με επικεφαλής τον πρώην διακεκριμένο στέλεχος των αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας μας καταπολεμούσε. Δέστε με τι χαρά το στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ δίπλα στο παρόν δικό σας άρθρο κραυγάζει υπέρ –κατά την εκτίμησή μου- συμφερόντων όσων θέλουν την Τουρκία να εισέλθει ως οδοστρωτήρας στο εσωτερικό της ΕΕ. Το δεύτερο σημείο, αφορά την περίοδο 2001-2004. Λυπάμαι γιατί αν και πρωθυπουργός έστω και καθυστερημένα δεν κατανοείτε ότι εσείς και οι συνεργάτες σας –θυμηθείτε τις απαράδεκτες δηλώσεις Πανταγιά– τινάξατε στον αέρα το μόνο παράθυρο ευκαιρίας που άνοιξε (όταν πλέον έκλεισαν οι διαπραγματεύσεις και η Κύπρος ήταν νομικά και πολιτικά μέλος της ΕΕ). Αντί λοιπόν αυτή την κατάλληλη στιγμή να γίνουν διαπραγματεύσεις αφήσατε το προαναφερθέν ίδρυμα αλλά και πολλούς άλλους να υπονομεύσουν την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή με το να παράγουν το διεθνοφασιστικό σχέδιο Αναν το οποίο στην συνέχεια εσείς άβουλα υποστηρίξατε. Αντί διαπραγμάτευσης είχαμε το σχέδιο Αναν που υπονόμευσε τα πάντα. Μπορείτε να διαβάσετε και να κατανοήσετε αυτή την πτυχή που προφανώς δεν έχετε κατανοήσει αν ανατρέξετε σε μερικές αναλύσεις μου όπως το http://www.ifestos.edu.gr/42.htm (Εις μνήμη Γιάννου Κρανιδιώτη) και το http://www.ifestos.edu.gr/19.htm (Κύπρος-ΕΕ, διαδρομή και αποτελέσματα). Επίσης βλ –http://www.ifestos.edu.gr/32.htm–, την μελέτη της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας που έπρεπε να σας είχαν ετοιμάσει οι υπηρεσίες σας για να καταστήσετε σημαία της διπλωματίας σας αντί να καταστούμε εμείς παρακολουθήματα όσων στα διεθνοπολιτικά παρασκήνια ετοίμαζαν το μακάβριο σχέδιο Αναν. Περισσότερα έρχονται και στις αναλύσεις μου εξ αντικειμένου θα κατέχετε σημαντική θέση]
* Τι πρέπει να κάνουμε
Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνει η χώρα μας αντιμέτωπη με αυτή τη συγκυρία.
Η χώρα μας δεν πρέπει να απομονωθεί, δεν πρέπει, π.χ., να επιμείνει μέχρι τέλους για την ένταξη της Τουρκίας παρ' όλο που η πλειοψηφία της Ενωσης θα έχει ταχθεί κατά. Θα πρέπει έγκαιρα να καταστήσει σαφές ότι δεν δεσμεύεται σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και η στάση της θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις. Να συζητήσει με όσους προτείνουν την ειδική σχέση πώς μπορούν να ρυθμιστούν τα θέματα που την απασχολούν. Να αναδείξει και πάλι ότι υπάρχουν εκκρεμότητες των οποίων περιμένει την επίλυση.
Μερικοί πιστεύουν ότι οποιαδήποτε ελληνική κίνηση στην κατεύθυνση της συζήτησης της ειδικής σχέσης θα αποτελούσε αδικαιολόγητη επάνοδο στην εποχή των εχθρικών σχέσεων με την Τουρκία, στην αποδοχή της άποψης των «κακών Τούρκων».
Πρέπει να διακρίνουμε με σαφήνεια δύο διαφορετικά θέματα. Το πρώτο είναι η σχέση καλής γειτονίας με την Τουρκία, η φιλία των λαών μας, η συνεχής προσπάθεια για στενότερη σύνδεση των κοινωνιών μας. Στα θέματα αυτά δεν μπορεί να υπάρχει αλλαγή στάσης. Θα πρέπει να συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την επαφή, τη συνεννόηση, τον αμοιβαίο σεβασμό, την ειρηνική επίλυση διαφορών. Αν υπάρξει «ειδική σχέση» δεν θα υπάρξει διαφορετική στάση σε όλα αυτά τα θέματα από ό,τι στην περίπτωση της ένταξης. Από μας και την Τουρκία θα εξαρτάται η πορεία τους. Και μπορούμε και πρέπει να κάνουμε ακόμη μεγάλα και σημαντικά βήματα.
Το δεύτερο θέμα είναι η επίλυση της εκκρεμότητας που έχουμε στο Αιγαίο. Η Ελλάδα είναι υπέρ της ειρηνικής διευθέτησής της, υπέρ της εφαρμογής του διεθνούς δικαίου, κατά των απειλών πολέμου και της πολιτικής που παίζει με τη δύναμη των όπλων. Η Ελλάδα έχει προτείνει την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο. Εφόσον τα μέσα που εξασφάλιζαν την πορεία προς την ειρηνική διευθέτηση αποδειχθούν για διάφορους λόγους ατελέσφορα έχει υποχρέωση να δοκιμάσει άλλους δρόμους, ειρηνικούς και αυτούς, για να επιτύχει το αποτέλεσμα, όπως η διαπραγμάτευση, με αφορμή την ειδική σχέση.
* Ο τρίτος κύκλος προβλημάτων
Υπάρχει και ένας τρίτος κύκλος προβλημάτων που δεν αφορά τη σχέση μας με την Τουρκία. Είναι θέματα που συνδέονται με την εξέλιξη της Ενωσης. Εμείς επιδιώκουμε μια Ενωση η οποία δεν θα περιορίζεται στη διαχείριση μιας ενιαίας αγοράς και στην αντιμετώπιση ορισμένων θεμάτων που θα καθορίζει η διακυβερνητική συνεργασία, όπως είναι σήμερα το κοινό νόμισμα, τα διαρθρωτικά προγράμματα ή η μετανάστευση. Θέλουμε μια Ενωση που θα διαμορφώνει κοινές πολιτικές και θα εμβαθύνει ουσιαστικά στην ενοποίηση. Είναι ο τρόπος να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά μεγάλα προβλήματα, όπως οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, η ενεργειακή επάρκεια και η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Η ένταξη της Τουρκίας ενισχύει τη θέση της Ενωσης στη Μέση Ανατολή. Αλλά δεν συμβάλλει στον χειρισμό άλλων θεμάτων και στην πορεία ενοποίησης. Η μεγάλη απόσταση της Τουρκίας από το επίπεδο ανάπτυξης της υπόλοιπης Ενωσης θα καταστήσει εξαιρετικά δύσκολη μια κοινή προσπάθεια. Με την ένταξη της Τουρκίας θα ενισχυθεί η επιδίωξη ορισμένων κρατών-μελών να αρκεστεί η ενοποιητική διαδικασία με τη λειτουργία μιας κοινής αγοράς, στην οποία βαθμιαία θα προστεθούν και άλλες αγορές, όπως της Ουκρανίας, με κριτήριο αποκλειστικά τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτό το ευρύτερο πρόβλημα της Ενωσης δεν θα είναι πλέον επίκαιρο, όταν ενταχθεί η Τουρκία. Σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, όταν πραγματοποιηθεί η ένταξη, η Ενωση θα έχει πάρει την οριστική μορφή της. Η άποψη αυτή παραβλέπει ότι η Τουρκία, όπως το έχει δηλώσει, υπολογίζει σε σύντομη κατάληξη των διαπραγματεύσεων και δεν πρόκειται να δεχτεί τόσο μακροχρόνια αναμονή. Παραβλέπει επίσης ότι κάθε σημαντικό βήμα της Ενωσης απαιτεί πολύ χρόνο. Η τρέχουσα συνταγματική αναθεώρηση ξεκίνησε το 2001 και πρόκειται να ολοκληρωθεί, στην εφαρμογή της, το 2017.
Η Ελλάδα είχε θεωρήσει το 1998 μαζί με άλλες χώρες, όπως η Γαλλία και Γερμανία, ως μικρότερης σημασίας το ευρύτερο πρόβλημα που έθετε η ένταξη της Τουρκίας. Την ίδια την ενδιέφερε κυρίως η ειρήνη στην περιοχή και η διασφάλιση των δικαιωμάτων της. Από τη στιγμή όμως που η λύση η οποία είχε επιλεγεί στο Ελσίνκι το 1999 ματαιώθηκε, πρέπει να αναπροσανατολίσει την πολιτική της. Να συνεκτιμήσει τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα αλλά και την προοπτική της Ενωσης στη στάθμιση των επιδιώξεών της. Και να μη δεχτεί μια εξέλιξη που οδηγεί σε δεσμεύσεις χωρίς ανταλλάγματα.
[Π. Ήφ. Τελειώνοντας λοιπόν και αφού πω ξανά ότι θα επανέλθω, σας λέω ότι συγκλονίστηκα από την πίστη σας στην ειρηνική επίλυση των διαφορών. Και εμείς ειρηνική επίλυση των διαφορών πάντοτε υποστηρίζαμε επί δύο δεκαετίες, αλλά με τον σωστό τρόπο. Γι’ αυτό βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τους τσαρλατάνους που υποστηρίζουν πως εξυπηρετώντας τους επιθετικούς αντιπάλους (τους «Άλλους») έχουμε ειρήνη ή με τους απίθανους τύπους που διέδωσαν στην Ελλάδα τον άθλιο μύθο πως οι «δημοκρατίες δεν πολεμούν» και πως γι’ αυτό εμείς μπορούμε χωρίς κόστος να κατευνάζουμε ακατάσχετα. Η δική μας «ειρηνική επίλυση των διαφορών» στηριζόταν στα εκατέρωθεν νόμιμα συμφέροντα –βλ. http://www.ifestos.edu.gr/6.htm– στην ισορροπία δυνάμεων και συμφερόντων, στην διατήρηση μιας ακλόνητης αποτρεπτικής στρατηγικής και στην διεθνή νομιμότητα. Τώρα βλέπω ότι και εσείς αρχίσατε να κατανοείτε τον ορθολογισμό αυτών των θέσεων αλλά χωρίς να προχωρείτε στην αποκήρυξη όσων σας παρέσυραν και όσων συνεχίζουν –διαθέτοντας πλέον τεράστια κονδύλια και διασυνδέσεις με το εξωτερικό – να λειτουργούν αντίρροπα στα ελληνικά συμφέροντα, ενάντια στην ανάγκη ειρηνικής θεμελίωσης των ελληνοτουρκικών θέσεων, ενάντια σε αυτούς που θέλουν να υποδουλώσουν την Κύπρο και ενάντια σε αυτούς που ήθελαν μέσω της Τουρκίας να διαλύσουν την ΕΕ. Ελπίζω να κατανοείτε ότι τίποτε προσωπικό δεν υπάρχει και ότι τα πιο πάνω και αυτά που έρχονται αφορούν ζητήματα εκτιμήσεων για τις διπλωματικές προσεγγίσεις μιας χώρας και όχι αντιδικία μαζί σας].
Ο κ. Κ. Σημίτης είναι πρώην πρωθυπουργός.
Το ΒΗΜΑ,
17/02/2008 , Σελ.: B15
Κωδικός άρθρου: B15289B151
ID: 292
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
14.2.2009. Blogs και χυδαιολογία http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=52&t=115008
Σημείωση 16.2.2008: Τελικά, φαίνεται ότι υπήρχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα που με εμπόδιζε να αναρτήσω την απάντησή μου. Οι διαχειριστές του phorum με πληροφόρησαν σχετικά και η απάντησή μου αναρτήθηκε στην διεύθυνση http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=52&t=115008&p=995219#p995219.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ιλιγγιώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας φέρνει μια επανάσταση στις επικοινωνίες. Δική μου θέση είναι ότι η τεχνολογία και το διαδίκτυο λειτουργούν αμφίδρομα: α) αποτελεί το όπλο του αδυνάμου κατά κατεξουσιασμών και κατά της λογοκρισίας β) μπορεί να οδηγήσει σε χυδαιότητα αν δεν διασφαλίζονται κάποια στοιχειώδη και ουσιώδη που αφορούν πάγιους κώδικες δεοντολογίας και πολιτισμού. Φίλος έστειλε το εξής μήνυμα: "Μερικές χαρακτηριστικές παρεμβάσεις για τις κυπριακές εκλογές στο δημοφιλέστερο φόρουμ πολιτικών συζητήσεων. Τα ιοβόλα σχόλια προσωπικού χαρακτήρα εκ μέρους ανωνύμων ακτιβιβιστών δεν λείπουν ούτε εδώ". Όντως, επισκέφτηκα την διεύθυνση http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=52&t=115008 που μου υποδείχθηκε και διαπίστωσα ότι κατά μιας συντεταγμένης δικής μου ανάλυσης πλήρους επιχειρημάτων καταχωρήθηκε ένα περιπαικτικό, εξαιρετικά χαμηλού νοητικού επιπέδου, άνευ επιχειρημάτων και πλήρη αλμάτων και σφαλμάτων. Προπετές κείμενο που όμως δημιουργεί εντυπώσεις και αφού υπέπεσε στην αντίληψη μου έπρεπε να απαντηθούν. Σύμφωνα με τις οδηγίες έκανα δύο εγγραφές στο www.phorum.gr. Επί μέρες τώρα δεν δέχεται το όνομά μου και βγάζει το μήνυμα "Το συγκεκριμένο όνομα μέλους είναι προς το παρών μη ενεργό. Εάν αντιμετωπίζετε προβλήματα με την ενεργοποιήση του λογαριασμού σας, παρακαλώ επικοινωνήστε με τον διαχειριστή του Φόρουμ".
Για την περίπτωση που κάτι δεν κάνω καλά, από τεχνικής άποψης, αποφάσισα να στείλω τους ιδιοκτήτες μήνυμα ζητώντας πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνω. Καμία απάντηση. Στην συνέχεια απέστειλα το εξής μήνυμα, με παράκληση να το αναρτήσουν αυτοί:
quote
Αγαπητοί, ('admin@phorum.gr')
Εδώ και μέρες δεν ενεργοποιούνται δύο εγγραφές για να απαντήσω-συμμετέχω σε δεκάδες σχόλια που με αφορούν. Μπορείτε πως μπορεί να γίνει πρακτικά; Προς το παρόν θα σας παρακαλούσα να καταχωρήσετε εκ μέρους μου το εξής:
Π. Ήφαιστο, για σχόλιο klokas. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω το ύφος σας και τους περιττούς περιπαικτικούς υπαινιγμούς. Βεβαίως συμφωνώ να διαφωνώ μαζί σας στα εξής: α) Οι πολιτικές ηγεσίες ΑΚΕΛ - ΔΗΣΥ είναι ένοχες για σύμπραξη, στήριξη και φιλοσοφική αποδοχή του διεθνοφασιστικού σχεδίου Αναν (το «διεθνοφασιστικό» είναι διεθνολογικός όρος). β) Οι ίδιες πολιτικές ηγεσίες δεν μετανόησαν, δεν ζήτησαν συγνώμη από τον λαό και δεν έδειξαν γραμμή ότι θα αρνηθούν ξανά την φιλοσοφία και την ουσία του σχεδίου αυτού. Σε κάθε περίπτωση, τα βασικά ηγετικά στελέχη είναι βαθιά και φανατικά εμποτισμένα στην φιλοσοφία του σχεδίου Αναν. γ) Ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ και συγκεχυμένα η πολιτική ηγεσία του Συναγερμού παίζουν με την φωτιά όταν νομίζουν, παιδιάστικα και αφελώς, ότι μπορούν να παίξουν με τις πολιτιστικές ταυτότητες των μελών της κυπριακής κοινωνίας. δ) το κυριότερο σφάλμα τους είναι πως δεν κατανόησαν δύο πράγματα: 1) Ότι χωρίς την ΚΔ που πήγαν να καταλύσουν όλοι οι Κύπριοι χάνουν την ελευθερία τους δια παντός. 2) Μόνο στην βάση του κράτους δικαίου και του διεθνούς δικαίου μπορεί να είναι η βιώσιμη η Κυπριακή Δημοκρατία ως πολιτεία. Δηλαδή, «διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα» για την οποία οι δύο ηγεσίες τρέφουν αλλεργικά αισθήματα και όχι ρατσιστικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές ισότητες σε εθνική βάση είναι τα θεμέλια μιας βιώσιμης λύσης. Πέραν αυτού, το ότι τα δύο άκρα συγκλίνουν αν όχι ταυτίζονται πλήρως (τα πρώην αμετανόητα στελέχη της ΕΟΚΑ Β΄ που στεγάζει ο Συναγερμός και τα πρώην σταλινικής νοοτροπίας στελέχη που ελέγχουν το ΑΚΕΛ) το ξέρουν και οι πέτρες στην Κύπρο. Το ότι εσείς δεν το γνωρίζετε, είναι δικό σας πρόβλημα. Αν μου επιτρέπετε, πάντως, παρακαλώ ηρεμήστε και σκεφτείτε κάποιο βάσιμο επιχείρημα.
unquote
Και πάλιν καμιά απάντηση. Ούτε βεβαίως αναρτήθηκε η απάντησή μου. Ταυτόχρονα, το μπλοκάρισα δικών μου εγγραφών συνεχίζεται.
Το θεωρώ παντελώς απαράδεκτο. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να δει, επίσης, ότι πολλά μπλοκ-χυδαιογραφίες στρέφονται κατά του Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου κάνοντας αυτό που ονομάζουμε "αρνητική διαφήμιση.
Αναρτώ το παρόν και το στέλλω στο admin@phorum.gr. Η ελπίδα μου είναι ότι πρόκειται για τεχνικό λάθος και ότι θα μου δοθεί το δικαίωμα, ως είθισται, να απαντήσω κατά των εναντίον μου επιθέσεων.
Θα επανέλθω.
Σημείωση 16.2.2008: Τελικά, φαίνεται ότι υπήρχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα που με εμπόδιζε να αναρτήσω την απάντησή μου. Οι διαχειριστές του phorum με πληροφόρησαν σχετικά και η απάντησή μου αναρτήθηκε στην διεύθυνση http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=52&t=115008&p=995219#p995219.
---------------------------------------------------
9.2.2008. Κυκλοφορία του βιβλίου Η Κύπρος σε Παγίδα του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Η Κύπρος σε παγίδα» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (εκδόσεις Λιβάνη), του οποίου η «Αρπαγή της Κύπρου» (2004) απετέλεσε μια από τις κύριες κριτικές που διατυπώθηκαν για το σχέδιο Ανάν. Στο νέο βιβλίο, ο Κωνσταντακόπουλος επανέρχεται στη σημασία του δημοψηφίσματος, που έκρινε την ύπαρξη του κυπριακού κράτους, βασική προϋπόθεση για την επιβίωση των Ελλήνων. Υπενθυμίζει τις κύριες ρυθμίσεις του σχεδίου και την κριτική που διατυπώθηκε από νομικούς και συνταγματολόγους. Εξηγεί πως η αποδοχή του θα μπορούσε να οδηγήσει σε εθνοτική διαμάχη τύπου Κοσόβου ή Βοσνίας στην Κύπρο. Ανιχνεύει την προέλευση της φιλοσοφίας του σχεδίου στις ιδέες «περί Δικτατορίας» του ναζιστή φιλοσόφου Καρλ Σμιτ.
Ανεξαρτήτως προθέσεων, η διάσπαση της κεντροαριστεράς, της παράταξης που στήριξε το «Όχι» και η αντιπαράθεση, η σύγκρουση των «ταυτοτήτων» του «’Εθνους» και της «Αριστεράς» διευκολύνει την επιχειρούμενη επαναφορά του Σχεδίου, αμέσως μετά τις εκλογές. Αυτό διαισθάνεται η ίδια η βάση του ΑΚΕΛ, που ανάγκασε με την εξέγερσή της, το 2004, την ηγεσία της να ψηφίσει «‘Όχι», έστω με μισή καρδιά και παραμένει δύσπιστη έναντι της υποψηφιότητας Χριστόφια. Αντίθετα, αυτή ενθουσίασε τις εγχώριες και διεθνείς δυνάμεις του «ναι», που ουδόλως ενοχλήθησαν από την «κομμουνιστική» ιδιότητα του υποψηφίου! Ο συγγραφέας εξετάζει αναλυτικά τις απόψεις του ΑΚΕΛ για το κυπριακό, όπως και τις σχέσεις αριστεράς και έθνους, εθνικισμού, σωβινισμού. Επικαλούμενος, μεταξύ άλλων, την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΑΚΕΛ και το έργο των Λένιν και Λούκατς, υπογραμμίζει ότι η «κυπριακή ταυτότητα» δεν μπορεί να υποκαταστήσει εθνικές ταυτότητες, είναι πολύ αδύνατη, στο συγκεκριμένο μάλιστα διεθνές περιβάλλον, για να στηρίξει οτιδήποτε άλλο εκτός από «μεταμοντέρνα» αγγλοαμερικανοτουρκική αποικία.
Ο Χριστόφιας, υπογραμμίζει, δεν διεκδικεί την Προεδρία ως εθνική ή «ταξική» πρωτοπορεία, αλλά ως «Πρόεδρος Λύσης», συγκλίνοντας αντικειμενικά με την πίεση της «παγκοσμιοποίησης» και της «αυτοκρατορίας» στην Κύπρο. Μια τέτοια πορεία, μη ανακοπτόμενη, μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή της κυπριακής αριστεράς ή/και της Δημοκρατίας, είναι το συμπέρασμα του συγγραφέα που επιχειρεί σύγκριση των πολιτικών Χριστόφια και Γκορμπατσώφ.
----------------------------------------------------
27.1.2008. Επιφυλλίδες και ακαδημαϊκοί.
Παραθέτω αμέσως μετά επιστολή που απέστειλα σε συνάδελφο του εξωτερικού άλλης ειδικότητας. Μετά από ενάμιση περίπου δεκαετία παρουσίας στις επιφυλλίδες (τεράστιο λάθος μου, βλ. δημοσιευμένων επιφυλλίδων (ΝΕΑ και Ελευθεροτυπία) - http://www.ifestos.edu.gr/8.htm) αποφεύγω να γράφω στον τύπο. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. Παραμένει το γεγονός, πάντως, ότι το σύστημα επιφυλλίδων κυριεύτηκε από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους τσαρλατάνους αλλά και από καλόπιστους ακαδημαϊκούς που αντιδεοντολογικά υπογράφουν με τον ακαδημαϊκό τους τίτλο για να γράψουν επί θεμάτων που δεν είναι της ειδικότητάς τους. Είναι περιττό να ενδιαφέρεται κανείς γιατί αυτή η χώρα πήρε τον κατήφορο και αποτελεί δονκιχωρισμό και ανοησία να αναμετράται κανείς με ευτελείς καταστάσεις. Εν τούτοις, εκτιμώντας ότι πρόκειται για εξαίρεση, αντέδρασα στέλλοντας μήνυμα σε συνάδελφο που ζει στο εξωτερικό και που ενίοτε παρεμβαίνει με επιφυλλίδες στον ελληνικό τύπο. Το δημοσιεύω χωρίς, για ευνόητους λόγους, να αναφέρω, εδώ, το όνομά του.
Αγαπητέ Συνάδελφε,
Διάβασα το κείμενό σας σήμερα (κυριακάτικη εφημερίδα ...). Είναι ενδιαφέρον ένας διεθνολόγος να παρακαλουθεί την προσπάθεια ενός νομικού να ερμηνεύσει το διεθνές σύστημα. Όμως, για τον καθένα μας ισχύει ότι, όταν υπογράφουμε με τον ακαδημαϊκό τίτλο οι ανυποψίαστοι αναγνώστες εκλαμβάνουν πάντοτε τις θέσεις μας, ανεξαρτήτως του θέματος που αναλύουμε, ως εξ αντικειμένου επιστημονικά έγκυρες. Όσον με αφορά υποστηρίζω εδώ και πολύ καιρό ότι δεοντολογικά είμαστε υποχρεωμένοι να υπογράφουμε με τον ακαδημαϊκό τίτλο μόνο όταν εκφραζόμαστε επί θεμάτων που αφορούν την ειδικότητά μας. Υπό αυτό το πρίσμα, και με όλο τον σεβασμό –που σημαίνει ότι κανένα πρόβλημα δεν έχω με διαφορετικές φιλοσοφικές ή ιδεολογικές παραδοχές, αλλά ότι αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε αναστολές να κάνουμε επιστημονικές και επιστημολογικές επισημάνσεις ή κριτικές–, θα αναφερθώ όχι σε υψιτενείς θεωρίες του διεθνολογικού επιστητού, αλλά, μόνο, σε μερικά απλά ζητήματα που εγώ τουλάχιστον απαιτώ να γνωρίζουν ακόμη και οι πτυχιακοί φοιτητές μου.
Καταρχάς το ότι μετά το 1989 και την «παγκοσμιοποίηση» (θα εννοείτε ασφαλώς τα πλανητικά φαινόμενα μιας και η «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί αμιγώς ιδεολογικό ρόλο και είναι επιστημονικά παντελώς αδιάφορο το γεγονός ότι χρησιμοποιείται ευρέως) «έχει αλλάξει η φύση των διεθνών σχέσεων», αποτελεί τεράστιο άλμα συλλογισμών, παντελώς αθεμελίωτο. Συναντάται μόνο σε ιδεολογικοποιημένα κείμενα. Υπάρχουν αναρίθμητα κείμενα της Ρεαλιστικής Θεωρίας –δηλαδή της μόνης επιστημονικά βάσιμης θεώρησης των διεθνών σχέσεων–, όπου θα μπορούσατε να μελετήσετε και να πεισθείτε ότι η φύση των διεθνών σχέσεων δεν άλλαξε. Σας παραπέμπω σε δύο μόνο, το βιβλίο του Αθανάσιου Πλατιά, Το νέο Διεθνές Περιβάλλον (εκδόσεις Παπαζήση) και του John Mearheimer, The Tragedy of Great Power Politics (w.w. Norton – πρόσφατα μεταφρασμένο και στα ελληνικά). Θα μπορούσατε βεβαίως να δείτε και τις κορυφαίες αναλύσεις του Παναγιώτη Κονδύλη, και ιδιαίτερα το Από τον 20 στον 21 Αιώνα – Εκδόσεις Θεμέλιο). Στο τελευταίο θα δείτε ότι η διαλεκτική σχέση παγκοσμιοποίησης, διανεμητικής δικαιοσύνης, κατεξουσιαστικών αξιώσεων και αξιώσεων ανεξαρτησίας στα παρακμασμένα δυτικοαστικά συστήματα δημιουργούν πολύ πιο περίπλοκες καταστάσεις σε σύγκριση με τις ευθύγραμμες που υπονοείται στην επίμαχη επιφυλλίδα σας. Βεβαίως, η χαριστική βολή στις κοσμοπολίτικες αντιλήψεις οι οποίες αγωνιωδώς επιχειρούν να περιστείλουν το Πολιτικό γεγονός για να βολέψουν ευσεβείς πόθους, δίνεται στο βιβλίο του Κονδύλη Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος (Θεμέλιο) (βλ. κάποια σχόλιά μου στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/44.htm ) (Το βιβλίο αυτό καλά θα κάνουν να διαβάσουη οι μυριάδες κριτικοί κονστρουκτιβιστές των βρετανικών πανεπιστημίων για να καταλάβουν ότι κάνουν ένα άνευ επιστημονικού περιεχομένου κυριολεκτικά αυτιστικό μονόλογο)
Κατά δεύτερον, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας (κατευναστικής) ρεαλιστικής (πραγματιστικής) θέσης –που η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι οδηγεί πάντοτε στον πόλεμο ή σε ζημιές επί των συμφερόντων του αμυνόμενου–, και του κυρίαρχου θεωρητικού ρεύματος του Πολιτικού Ρεαλισμού (βλ. ανάλυση στα http://www.ifestos.edu.gr/67.htm και http://www.ifestos.edu.gr/31.htm, και το βιβλίο του Αθανάσιου Πλατιά ό.π.). Άλλο λοιπόν ρεαλισμός (κατευνασμός και συρρίκνωση συμφερόντων, ανεξαρτησίας και ελευθερίας) και άλλο Πολιτικός Ρεαλισμός με τον οποίο όποιος εκφράζεται (ακαδημαϊκά) διεθνολογικά είτε θα πρέπει να αναμετρηθεί μαζί του είτε θα πρέπει να παραδεχθεί τις αμείλικτα αληθείς και θεμελιωμένες θεωρήσεις που θεμελιώνονται σε πλήθος αναλύσεων που αρχίζουν από τον τον Θουκυδίδη και φθάνουν μέχρι τον Gilpin και τον Mearsheimer.
Τρίτον, όσον αφορά τον «εχθρό-φίλο» κτλ, και πάλιν καλά θα κανετε να ανατρέξετε στον Κονδύλη, ιδ. στο Ισχύς κα Απόφαση (Στιγμή) όπου θα διαπιστώσετε ότι δεν αναφέρεται σε συναισθηματικά και συμβατικά κριτήρια που υπονοείται. Στην Ρεαλιστική Θεωρία, εξάλλου, που εκτιμά ότι ενδείκνυται ισορροπία, αποτροπή και διαπραγμάτευση στην βάση των εθνικών συμφερόντων, δεν υπάρχουν θεωρήσεις με συνειρμούς όπως αυτούς που υπονοείται. Υπάρχουν μόνο αντικειμενικές εκτιμήσεις εκατέρωθεν εθνικών συμφερόντων (δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στην βιβλιοθήκη σας κα να διαβάσετε το κεφ. 31 περί διπλωματίας του Hans Morgenthau, Politics Among Nations – edited version by K. Thompson) για να δείτε τις έννοιες της ισορροπίας, σύνεσης, συμβιβασμού, συνεκτίμησης εκατέρωθεν εθνικών συμφερόντων κτλ.).
Τέλος και όχι το τελευταίο, συναφές με το τελευταίο σημείο, είναι η πολιτική Σημίτη. Ένα ακόμη άλμα, βεβαίως, είναι τα περί «ευρωπαϊκής Τουρκίας» κτλ. Εκτός του ότι πουθενά (απολύτως πουθενά) δεν βασίζονται τέτοιοι ευσεβείς πόθοι (οι οποίοι στην Ελλάδα είναι όντως ευρέως διαδεδομένοι), όλα αυτά προυποθέτουν ευθύγραμμες εξελίξεις, τόσο στην Ευρώπη και στον Κόσμο (που κανείς σοβαρός αναλυτής των διεθνών σχέσεων δεν θα τολμούσε (πλέον) να προβλέψει). Προκαλεί απόγνωση, ακόμη, όταν γίνεται σύγκριση Γαλλίας – Γερμανίας σε αναφορά με την Τουρκία, όταν κανείς ιδέα δεν έχει για αυτό το ζήτημα. Από τα λεγόμενά σας, είμαι πεισμένος ότι δεν γνωρίζετε τι ακριβώς έγινε μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών (μπορείτε αν θέλετε να το μελετήσετε στο βιβλίο μου Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων – Εκδόσεις Ποιότητα).
Ακόμη, κατά την περίοδο Σημίτη, το χαμήλωμα των εθνικών συμφερόντων και ο κατευνασμός οδήγησε σε τραγικές καταστάσεις που ήδη φάνηκαν και σύντομα θα φανούν ακόμη περισσότερο (για εκτενή ανάλυση όπου ασκείται κριτική στην διπλωματία Σημίτη, τις παλινωδίες, τις ουτοπίες και τις φοβερές ομολογίες τον Απρίλιο 2004 όταν δημοσίως υποστήριξε το φασιστικό σχέδιο Αναν βλ. http://www.ifestos.edu.gr/18.htm ). Το χαμήλωμα του πήχη της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας δεν αποτελεί ειρήνη αλλά ανακατανομές των συνόρων και των συμφερόντων. Χαρακτηριστικά σας αναφέρω τον διασυρμό των πολιτικών και διανοουμένων της Ελλάδας όταν με την πλεκτάνη του φασιστικού σχεδίου Αναν επιχειρήθηκε σε μια ευρωπαϊκή χώρα να κατασταλεί η ελευθερία, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η λαϊκή κυριαρχία. Τυγχάνει να είμαι συν-συγγραφέας μελέτης που θεμελιώνει όλα αυτά και σας παρακαλώ αν έχετε αμφιβολία να ανατρέξετε στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm - 1) «International and European Rule of Law. 2) Διεθνής και Ευρωπαϊκή νομιμότητα 3) P.Ifestos, background information-Comments 4) Π. Ήφαιστος, σχόλια-πληροφορίες. Για να δείτε επίσης ανάλυση περί ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που είναι συμβατή με τα συμφέροντα των εμπλεκομένων και την διεθνή νομιμότητα, μπορείτε να ανατρέξετε σε πολλές δικές μου αναλύσεις. Ενδεικτικά: Causes of war and the European Option of Cyprus (essay) - http://www.ifestos.edu.gr/6.htm , εις μνήμη Γιάννου Κρανιδιώτη - http://www.ifestos.edu.gr/42.htm, επίσης http://www.ifestos.edu.gr/19.htm και ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ: Aυτοκτονία ή πορεία προς λύση; ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/03/2003 http://www.enet.gr/online/online_print?id=51413320,59446984,73563208 .
Ελπίζω ότι έστω και αν ενδεχομένως (ή πιθανότατα) διαφωνείτε θα βρείτε τις πιο πάνω επισημάνσεις χρήσιμες και ενδιαφέρουσες. Αν μελετήσετε τα κείμενα του δικού μου επιστημονικού κλάδου στα οποία σας παραπέμπω, ευχαρίστως να τα συζητήσουμε στην επόμενη επίσκεψή σας στην Αθήνα.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Π. Ήφαιστος - P. Ifestos
Υστερόγραφο. Επειδή βλ. ότι ενασχολείστε με την «κοσμοπολίτικη δικαιοσύνη» ίσως σας ενδιαφέρει η ανάλυσή μου (από διεθνολογικής σκοπιάς) για το βιβλίο του John Rawls, Το δίκαιο των λαών (Εκδόσεις Ποιότητα) του οποίου την ελληνική έκδοση συν-επιμελήθηκα. Βρίσκεται στην τελευταία μου μονογραφία Παναγιώτης Ήφαιστος, ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, διαδρομή, αντικείμενο, περιεχόμενο και γνωσιολογικό υπόβαθρο – Εκδόσεις Ποιότητα - http://www.ifestos.edu.gr/7.htm ) ιδ. κεφ. 6.
---------------------------------------------------
24.1.2008. Μια επίσκεψη με ρίσκο (2)
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδας στην Τουρκία που απασχόλησε ξανά και ξανά αυτές τις στήλες τις τελευταίες εβδομάδες βρίσκεται σε εξέλιξη. Στην ζαχαρόπουλόπληκτη Ελλάδα η ουσία αυτής της επίσκεψης δεν συζητείται. Προκαλεί όμως θλίψη ο επιδερμικός και επιπόλαιος τρόπος που αντιμετωπίζονται οι δηλώσεις και αντιδηλώσεις στην Άγκυρα. Όντως, αναμενόμενα, ο πρωθυπουργός δήλωσε ή κατά άλλους ψέλλισε τις ελληνικές θέσεις στους γενικούς προσανατολισμούς. Κανείς όμως δεν φαίνεται να διερωτάται κατά πόσο άξιζε τον κόπο μετά από πολλές δεκαετίες να γίνει μια επίσκεψη που στην διπλωματική πρακτική υπό τις περιστάσεις που επικρατούν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις γίνεται μόνο για να υπογραφούν μεγάλες συμφωνίες σταθεροποίησης ειρηνικών σχέσεων. Αυτή είναι η μια πτυχή. Η άλλη αφορά τα ιλαροτραγικά γεγονότα γύρω από τα Ίμια. Τις μέρες της επίσκεψης του πρωθυπουργού αντί να προασπιστούμε την κρατική μας κυριαρχία απαγορεύσαμε στους ψαράδες να ψαρεύουν στα χωρικά μας ύδατα (αλήθεια το ήξερε ο πρωθυπουργός;). Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απάντησε ότι η απαγόρευση έγινε για να γίνουν ... ασκήσεις του λιμενικού για τους λαθρομετανάστες. Έλεος ... Θυμίζω, απ' ότι με πληροφόρησαν, ότι την περασμένη εβδομάδα, γνωστός νεροκουβαλητής των τουρκικών θέσεων στον "προοδευτικό" τύπο αμφισβήτησε την ελληνική κυριαρχία αναφερόμενος στο επίμαχο ελληνικό νησί ως Ιμια/Καρτάκ ... Εκλεκτός συνάδελφος έγραψε πριν μερικούς μήνες υπενθυμίζοντας την "τριπλή αποσύνδεση". Πριν μερικά χρόνια ανάλογες "ακαδημαϊκές θέσεις" φίλων του γνωστού ιδρύματος υποστήριζαν αποσύνδεση της Κύπρου από την ελληνική εξωτερική πολιτική (που ήδη υπάρχει) και στην συνέχεια αποσύνδεση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων από την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Πρόβλεψε ότι σύντομα θα έχουμε και αποσύνδεση του Αιγαίου από την ... Ελλάδα. Μήπως επαληθεύεται ...;
Συμπληρωματικό σχόλιο μετά από μήνυμα επισκέπτη της παρούσης σελίδας. Ερωτάει κατά πόσο στο υπόβαθρο της πρωθυπουργικής επίσκεψης υποβόσκει η προσδοκία ότι κτίζοντας σχέσεις με τον Ερτογάν δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για μελλοντικές ειρηνικές σχέσεις με την Τουρκία. Λογικό, ουσιαστικό και προκλητικό ερώτημα. Πρώτον, εγώ δεν γράφω για πρακτικούς χειρισμούς αλλά για τους στρατηγικούς προσανατολισμούς. Γι' αυτό το ερώτημα εμπίπτει στα επιστημονικά μου ενδιαφέροντα. Καμιά ένδειξη δεν έχω ότι κτίζονται βάσιμες προσδοκίες προς αυτή τη κατεύθυνση. Δεύτερον, οι διακρατικές σχέσεις απαιτείται να δομούνται με κριτήριο το (νόμιμο και νομιμοποιημένο με βάση την διεθνή νομιμότητα) εθνικό συμφέρον των εμπλεκομένων και όχι με κριτήρια αισθητικών σχέσεων, προσωπικών σχέσεων, καθεστωτικών σχέσεων. Για το τελευταίο ζήτημα βλ. Δημοκρατία-Πόλεμος- εισήγηση σε συνέδριο. Δεύτερον, δεν είναι καθόλου σίγουρο κατά πόσο ο κ Ερτογάν αν επικρατήσει θα είναι πιο εθνικιστής ή λιγότερο εθνικιστής από τους Κεμαλικούς-Στρατηγούς. Ένας σοβαρός αναλυτής, σε κάθε περίπτωση, δεν θεωρεί ότι σε ένα μεγάλο και σοβαρό (με την έννοια του πολιτικού-στρατηγικού ορθολογισμού) κράτος όπως η Τουρκία όλα αυτά παίζουν μεγάλο ρόλο. Πλήθος παραγόντων και κριτηρίων προσδιορίζουν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς και όχι το καθεστώς. Τρίτον, αν η Ελλάδα ήθελε να επηρεάσει τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας και τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας αυτής (πχ σε σχέση με την ΕΕ), η στρατηγική της έπρεπε να είναι πολύ διαφορετική. Έπρεπε να είναι αποτρεπτική και όχι κατευναστική.β Κατευνασμός σημαίνει πόλεμος και αποτροπή σημαίνει ειρήνη. Στην Ελλάδα εν τούτοις όπου τσαρλατάνοι της διεθνολογίας οργιάζουν αυτά τα αυτονόητα δεν είναι και πολύ διαδεδομένα. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που έχω κατά καιρούς αναλύσει σε πολλά βιβλία και άρθρα και για το οποίο δεν κρίνεται χρήσιμο να επεκταθώ εδώ.
---------------------------------------------------
20.1.2008. Εχθροί και φίλοι: Η έσχατη πραγματικότητα
Σε αναφορά με τα τεκταινόμενα στον εκδοτικό και πολιτικό χώρο της Ελλάδας παραθέτω την πιο κάτω θεώρηση του Κονδύλη. Την παραθέτω χωρίς σχόλια. Για περισσότερα βλ. Διαβάζοντας και σχολιάζοντας τον Παν. Κονδύλη. Παναγιώτης Κονδύλης: «Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης Ισχύς και απόφαση 1991, σ. 213).
---------------------------------------------------
17.1.2008. Μια επίσκεψη με ρίσκο
Χθες έγραφα ξανά για την επερχόμενη επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Άγκυρα. Πολύ απαισιόδοξα. Πιο κάτω παραθέτω την όπως πάντοτε έγκυρη ανάλυση του Σταύρου Λυγερού. Θα διαφωνήσω μόνο με ένα πράγμα. Το κύριο ζήτημα δεν είναι να πάει εκεί και έντρομος να αναμένει τις προκλήσεις να σχεδιάσει το πως θα τις αντιμετωπίσει. Σε δύσκολη θέση θα βρεθεί σε κάθε περίπτωση. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν έπρεπε να πάει στην Άγκυρα αλλά στην ζαχαροπουλόπληκτη χώρα μας κανείς δεν βρέθηκε να του δώσει μια σωστή συμβουλή.
Tου Σταυρου Λυγερου, Η Καθημερινή, 16.1.2008
Η επίσκεψη Καραμανλή στην Αγκυρα θα πραγματοποιηθεί, γιατί μια νέα αναβολή θα αποτελούσε αρνητική εξέλιξη για τις διμερείς σχέσεις. Εκτός, βεβαίως, κι αν μέχρι τις 23 Ιανουαρίου μεσολαβήσει μείζονος σημασίας τουρκική πρόκληση. Οι Τούρκοι θέλουν την επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού. Τη θέλουν, όμως, μέσα στο κλίμα που θα έχουν διαμορφώσει οι ίδιοι. Ενα κλίμα, το οποίο θα φέρνει την Αθήνα σε μειονεκτική θέση και θα προωθεί τη δική τους επεκτατική πολιτική. Γι’ αυτό και προκαλούν, αλλά αποφεύγοντας προς το παρόν να τραβήξουν πολύ το σκοινί.
Τίποτα δεν εγγυάται, ωστόσο, ότι δεν θα το πράξουν, όταν ο Κ. Καραμανλής θα βρίσκεται στην Αγκυρα. Υπενθυμίζουμε τις προκλήσεις που είχαν σημαδέψει την επίσκεψη Μολυβιάτη (Απρίλιος 2005). Τότε, η τουρκική πλευρά είχε στήσει ένα σκηνικό έντασης, έχοντας εκτιμήσει σωστά πως η Αθήνα θα αντιδρούσε για μία ακόμα φορά υπό το κράτος του φοβικού συνδρόμου της.
Με τα περιπολικά σκάφη τους στα Ιμια και τα μαχητικά τους αεροσκάφη στην Ανδρο την ώρα που διεξαγόταν άσκηση του πολεμικού ναυτικού, οι Τούρκοι είχαν στείλει ένα ηχηρό μήνυμα ότι οι επεκτατικές διεκδικήσεις τους είναι πάντα πάνω στο τραπέζι. Ταυτοχρόνως, είχαν δοκιμάσει τα πολιτικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης Καραμανλή και είχαν εξαγάγει επικίνδυνα συμπεράσματα.
Είναι πάγια τακτική της τουρκικής πλευράς να διακοσμεί εκατέρωθεν επισκέψεις υψηλού επιπέδου με προκλήσεις. Κεντρικός στόχος της είναι να κάμψει την αντίσταση της Αθήνας και να την υποχρεώσει να διαπραγματευθεί ελληνικά διοικητικά και κυριαρχικά δικαιώματα. Στην περίπτωση της επίσκεψης Μολυβιάτη, οι Τούρκοι ξεπέρασαν κάθε όριο. Στην όλη μεθόδευσή τους ήταν εμφανής και μια διάθεση πολιτικού διασυρμού της Ελλάδας. Τότε, ο Π. Μολυβιάτης είχε προβεί σε μια σημειολογικά αποκαλυπτική δήλωση. Είχε πει ότι «με τους χειρισμούς που κάναμε στην Αγκυρα, ένα επεισόδιο, το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κρίση, εκτονώθηκε και σήμερα έχουμε ηρεμία»! Αυτό, όμως, που συνέβη δεν ήταν τυχαία επεισόδια. Ηταν προσχεδιασμένες προκλήσεις, που υπηρέτησαν αποτελεσματικά την εξαναγκαστική διπλωματία της Τουρκίας. Και οι ελληνικοί χειρισμοί δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια αγχώδη προσπάθεια να εξαγορασθεί η ύφεση.
Το φοβικό σύνδρομο ωθεί πολιτικο-ψυχολογικά τις ελληνικές ελίτ να αγκιστρώνονται στη βολική θεωρία του καλού Ερντογάν και των κακών στρατηγών. Οι νεοϊσλαμιστές, όμως, είναι εθνικιστές και συμμερίζονται σε μεγάλο βαθμό τις επεκτατικές επιδιώξεις του μετακαμελικού καθεστώτος. Για την ακρίβεια, στον τομέα αυτό έχει επέλθει μια πολύ ενδιαφέρουσα ώσμωση, την οποία η Αθήνα υποτιμά.
Η Ελλάδα επιδιώκει ειλικρινώς την ύφεση. Η στάση της αυτή, όμως, δεν αποτελεί υποκατάστατο πολιτικής. Για τη βελτίωση των διμερών σχέσεων δεν αρκεί η πρόθεση της μιας πλευράς. Απαιτείται και η βούληση της άλλης. Και εκεί είναι ακριβώς το κρίσιμο έλλειμμα. Το πρόβλημα με τα ελληνοτουρκικά δεν είναι τόσο τα επιμέρους ζητήματα, όσο το υπόβαθρό τους, ο επεκτατισμός της Αγκυρας. Από τη στιγμή που ο Κ. Καραμανλής αποφάσισε να πάει στην Αγκυρα, θα είναι σημαντικό εάν μιλήσει στην τουρκική πλευρά με καθαρές κουβέντες για τις διμερείς σχέσεις. Και βεβαίως, οφείλει τουλάχιστον να έχει στις αποσκευές του σενάρια πολιτικής αντίδρασης για κάθε πιθανό ενδεχόμενο.
--------------------------------------------------
16.1.2008. Το ζαχοπουλόπληκτο κράτος και η εθνική ασφάλεια της Ελλάδας
Τις τελευταίες μέρες άναυδοι οι έλληνες πολίτες παρακολουθούν σειρά αποκαλύψεων γύρω από το περιστατικό της απόπειρας αυτοκτονίας του ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού, προσωπικού φίλου του Πρωθυπουργού. Κυκλοφορούν DVD που εκθέτουν προσωπικές στιγμές του εν ΓΓ, καλούνται για ανάκριση οι στενότεροι συνεργάτες του πρωθυπουργού και οι εκδότες της πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας της Ελλάδας συγκρούονται δημόσια για το ίδιο ζήτημα. Αυτό που θα ήθελα να πω εδώ είναι δύο πράγματα: Πρώτον, οι εξελίξεις αυτές είναι ένας ακόμη λόγος για να αναβληθεί το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Άγκυρα. Εκεί διαπραγμάτευση θα κάνει για μεγάλα ζητήματα. Δεν πας σε τέτοια διαπραγμάτευση αποδυναμωμένος στο εσωτερικό. Δεύτερον, δεν γνωρίζουμε τι έπεται στο πολιτικό προσκήνιο αλλά φαίνεται ότι ελάχιστη σημασία έχει πλέον. Είναι φανερό ότι η συνολική και σ' όλο το φάσμα πνευματική αποδυνάμωση των ελλήνων με δράστες τα μέσα ενημέρωσης, τους ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους προπαγανδιστές και τους πολλούς πλέον αντιπάλους της ιδέας της κυριαρχίας (δηλαδή της ιδέας ύπαρξης ελληνικού κράτους, στην περίπτωσή μας), αναπόδραστα θα έχει μεγάλες συνέπειες. Όποιος αντίπαλος θέλει να βλάψει την Ελλάδα ενεργητικά γνωρίζει ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να δημιουργήσει τεχνητές κρίσεις και να επιτεθεί. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, το ερώτημα είναι ποιος θα σταματήσει τον εισβολέα. Βέβαια, ορθολογιστικά σκεπτόμενοι, ερωτούμε γιατί κανείς να εισβάλει στην χώρα μας όταν η πλειονότητα της "πνευματικής" "ηγεσίας" και πολλοί στον πολιτικό χώρο πιστεύουν πως πρέπει να διαλυθεί το κράτος (επειδή εισήλθαμε, όπως έλεγαν πριν μερικά χρόνια σε αναφορά με το σχέδιο Αναν, στην μεταεθνική εποχή). Γιατί να πολεμήσει κάποιος κάποιον άλλο εάν ο τελευταίος είναι "ώριμος" πλέον να αυτοδιαλυθεί και να παραδώσει αμαχητί ότι του ζητήσεις.
Δυστυχώς αυτά είναι αλήθειες που τις βιώνει όποιος ζει στο νεοελληνικό κράτος. Ίσως μάλιστα τα πράγματα να είναι και πολύ χειρότερα...
-------------------------------------------------------------------------
12.1.2008. ΟΙ προεδρικές εκλογές στην Κύπρο
Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο καλούν για εξαίρεση στον κανόνα. Για λόγους που εξηγώ στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/74Cy.htm Κύπρος, οι προεδρικές εκλογές, στην Κύπρο θέτουν σε κίνδυνο την ελευθερία, την ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή. Γι' αυτό, υπογράφοντας με τον ακαδημαϊκό μου τίτλο, κρίθηκε σκόπιμο να γίνουν παρεμβάσεις που θα αναρτώνται στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/74Cy.htm. Για τα δικά μας, εδώ στην Ελλάδα, συμπληρωματικά στο σχόλιό μου της 31.12.2007, σημειώνω ότι, το ταξίδι του Πρωθυπουργού ανακοινώθηκε και επίσημα. Μάλιστα, ανακοινώθηκε την ίδια μέρα που οι Τούρκοι συνεχίζουν να παρεμβάλλουν εμπόδια σε έλληνες πολίτες που επιχειρούν να μεταβούν στα Ίμια. Επιπλέον, κάνουν απανωτές διακοινώσεις με τις οποίες μας κατηγορούν ότι παραβιάζουμε ... τα χωρικά τους ύδατα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι το γεγονός ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και το λιμενικό προσπαθούν να πείσουν τους ψαράδες μας να μην ψαρεύουν στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας. Ακόμη, τα γνωστά υβριστικά ελληνόφωνα μιάσματα άρχισαν να κατηγορούν τους ... εθνικιστές που ... βρίσκονται πίσω από την ... απαίτηση των ψαράδων να αλιεύουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Να πω αίσχος; Λέω απλά μη χειρότερα. Μιας και αντίδραση σε αυτά τα αίσχη δεν βλέπω, δεν θα παραξενευτώ αν πολλοί πλέον πουν ότι καλά να πάθουμε μιας και το αξίζουμε.