Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές
Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
www.ifestos.edu.gr -- www.ifestosedu.gr -- info@ifestosedu.gr -- info@ifestos.edu.gr
Πανεπιστήμια: Περιμένοντας τους βαρβάρους, «είναι κι αυτοί μια κάποια λύση».
Μια περιδιάβαση στα αίτια
Παναγιώτης Ήφαιστος – www.ifestosedu.gr
το παρόν είναι επίσης αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/23.htm (Στοχασμοί, δοκίμια, αναλύσεις) όπου βρίσκονται αναρτημένα πολλά άλλα συναφή άρθρα, δοκίμια και επιστολές.
Σημείωση. Η ανάλυση που ακολουθεί αφορά ζωτικά την εύρυθμη και εύτακτη λειτουργία των πανεπιστημίων. Αφορά επίσης την προστασία του ακαδημαϊκού ασύλου και της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας από απρόκλητους και επικίνδυνους για την ζωή των καθηγητών και φοιτητών εισβολείς. Έγινε προσπάθεια να αποσταλεί σε όσους περισσότερους πανεπιστημιακούς συναδέλφους μπορούσα με σκοπό να υπάρξει ενδο-πανεπιστημιακή αλλά ελπίζω και ευρύτερη συζήτηση γύρω από την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου αλλά και τα αίτια απρόκλητων, βάρβαρων και επικίνδυνων πράξεων στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Περιεχόμενα: 1. Τα γεγονότα. 2. Συγκλητικοί και ο Καβάφης. 3. Η ελληνική κοινωνία αρνείται να αντικρούσει την βαρβαρότητα. 4. Η βαρβαρότητα προσωποποιημένη. 5. Ανυπόληπτη πολιτεία και διολισθαίνοντες διανοούμενοι. 6. Τα αίτια της βαρβαρότητας. 7. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μέλλον. 8. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα. Παράρτημα: μεταγενέστερα σχόλια: 1. Σχόλιο 7.6.2008. 2, Σχόλια 8.6.2008
Πολλά κροκοδείλια δάκρυα για τα επεισόδια στα πανεπιστήμια τίποτα όμως για την ταμπακιέρα, δηλαδή τα αίτια. Προσθέτω λοιπόν στα όσα ακούστηκαν την δική μου εκδοχή για τα γεγονότα και τα αίτια. Η κατάφορη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου και της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας από βαρβαρικές ορδές δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Εκτός του ότι τα γεγονότα ενέχουν βαθύτερες προεκτάσεις, σημειών πως κινδύνεψε η σωματική ακεραιότητα πολλών, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του υπογράφοντος.
1. Τα γεγονότα: Οι 6 καθηγητές, μέλη της εφορευτικής επιτροπής για τις Πρυτανικές στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς στις 28 Μαίου 2008, βρισκόμασταν στην αίθουσα 106. Εντεταλμένα, νόμιμα και νομιμοποιημένα κάναμε το καθήκον μας εφαρμόζοντας το πιο δημοκρατικό μέτρο στην ιστορία των ΑΕΙ, την καθολική ψηφοφορία. Τις φήμες για τους επερχόμενους βαρβάρους ακολούθησε οχλοβοή και εντολές να κλειδώσουμε τις αίθουσες ψηφοφορίας. Η παραβίασή τους όμως ήταν εκκωφαντική. Η εισβολή φρενιασμένη και τρομερά βίαιη. Έξω, ο υπόλοιπος όχλος των εισβολέων ούρλιαζαν, έσπαζαν έπιπλα, απειλούσαν θανατηφόρα, πετούσαν βαριά αντικείμενα. Ρυθμικά, επίσης, έκραζαν ανθελληνικά συνθήματα. Αδιάντροπα εξύβριζαν την χώρα που τους θρέφει και τους θεσμούς της. Τα ίδια επαναλήφθηκαν στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στις 4 Ιουνίου 2008 όταν οι Συγκλητικοί περικυκλώθηκαν και κρατήθηκαν σε απομόνωση επί δέκα ολόκληρες ώρες και στο Αριστοτέλειο του οποίου ο Πρύτανης τραυματίστηκε.
2. Συγκλητικοί και ο Καβάφης: Οι μανιασμένοι νεαροί ανέμιζαν τους λοστούς με τους οποίους έσπασαν τις πόρτες, έκλεψαν την μια κάλπη και τσάκισαν την άλλη, έβριζαν χυδαία και απειλούσαν. Κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία συντόνιζε! Δεν ήταν φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιώς (ένα δύο ισχυρίστηκαν ότι είναι αλλά δεν το πιστεύω). Ήλθαν από άλλα πανεπιστήμια, όπως οι ίδιοι δήλωναν, και από τα Εξάρχεια. «Γιατί στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;» Διερωτήθηκε ο Καβάφης εδώ και ένα αιώνα για να απαντήσει αμέσως μετά: «Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν». Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Πειραιώς στις 28 Μαίου 2008 και η πολιορκημένη Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στις 5 Ιουνίου 2008 τι έπραξαν;
3. Η ελληνική κοινωνία αρνείται να αντικρούσει την βαρβαρότητα. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πειραιώς –προσωπικότητα μοναδικά οξυδερκής και διαυγής– μάταια τηλεφωνούσε ζητώντας βοήθεια. Όμως, ήταν αδύνατο να εισακουστεί. Για κάποιο μυστήριο λόγο η (ελληνική) κοινωνία μάλλον συμπαθεί την βαρβαρότητα (για θυμηθείτε λίγο τα ποσοστά συμπάθειας για τους τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη»). Πολλά «μέσα μαζικής παράκρουσης», στηρίζουν την βαρβαρική βία, μιας και είναι ιδεολογικά κουρδισμένοι να στηλιτεύσουν προγραμματικά την «κρατική βία». Σε μικρά ή στρεβλά μυαλά δεν χωρεί η διάκριση μεταξύ άνομης βίας και νομιμοποιημένης βίας: Πολλοί ξεχνούν ή δεν ξέρουν πως από την νοερή εκείνη στιγμή που περάσαμε από την βαρβαρότητα στην εποχή του πολιτισμού, η άσκηση νομιμοποιημένης βίας στις ενδοκρατικές σχέσεις είναι προϋπόθεση ευταξίας και δικαιοσύνης και vice versa. Γι’ αυτό δεν κατανοούν το αυτονόητο, πως δηλαδή η άσκηση νομιμοποιημένης βίας –στην περίπτωσή μας η διαφύλαξη του ακαδημαϊκού ασύλου κατά εγκληματικών πράξεων– είναι προϋπόθεση πολιτισμένου πολιτικού βίου. Την δικαιοσύνη, εξάλλου, δεν την ορίζει ο καθείς με ένα λοστό στο χέρι ή μια μολότοφ. Αυτό είναι βαρβαρότητα. Στην εποχή του πολιτισμού ο καθείς αγωνίζεται για την δική του δικαιοσύνη –φιλελεύθερη, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ισλαμική ή όπως αλλιώς ορίζεται– στο πλαίσιο του συντεταγμένου και εύτακτου πολιτικού βίου.
Οι πολιτικοί, όμως, τι έκαναν; Μήπως δεν γνώριζαν ότι επίκειται άσκηση παράνομης βίας; Αυτοί παγίως σκέφτονται τις ψήφους. Οι αστυνομικοί, ο εισαγγελέας και όλοι οι άλλοι συλλήβδην συν-λειτούργησαν με την απάθειά τους. Έτσι, ενώ η παρέμβαση της πολιτείας μόνο σκοπό θα μπορούσε να έχει την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου από βαρβαρικές πράξεις, την διαφύλαξη της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή των δημοκρατικών διαδικασιών, οι περισσότεροι έλληνες, για κάποιο μυστήριο λόγο πιστεύουν το αντίθετο. Για να παραφράσουμε τον Καβάφη: Στην Ελλάδα «οι βάρβαροι τελικά νομοθετούν» και οι αρμόδιοι αδρανούν. Επιβάλλεται ο νόμος της ζούγκλας. Καταστάσεις προ-πολιτικές. Τα νεοβαλκανικά κράτη μιμούνται τα χειρότερα και παραμερίζουν τα καλύτερα του δυτικού νεοτερικού προτύπου.
4. Η βαρβαρότητα προσωποποιημένη. Στην αίθουσα 106 του Πανεπιστημίου Πειραιώς, πάντως, αν και κινδυνεύσαμε, η αυτοάμυνα ήταν άσκοπη. Τυχόν δεξιότητές νομιμοποιημένης αυτοάμυνας κατά των 10 περίπου θρασύδειλων νεαρών θα προκαλούσε εισβολή του μανιασμένου όχλου που αριθμούσε δεκάδες ή και εκατοντάδες απειλητικούς και οπλισμένους τραμπούκους που ούρλιαζαν έξω από την αίθουσα. Κυριολεκτικά, εγκληματικά στοιχεία. Με λοστούς απειλούσαν να τραυματίσουν ή και να σκοτώσουν τους καθηγητές τους και τους φοιτητές του πανεπιστημίου. Τα μαύρα σακίδια περιείχαν μολότοφ, προειδοποιούσαν κάποιοι. Πετούσαν, επίσης, δολοφονικά βαρίδια από μόλυβδο. Η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία και το άσυλο όπως αποδείχθηκε δεν προστατεύεται από την συντεταγμένη πολιτεία, κυρίως γιατί η ελληνική κοινωνία δεν το θέλει. «Οι εκκλήσεις των Συγκλητικών μας, για να παραφράσω ξανά τον Καβάφη, έμεναν χωρίς ανταπόκριση». Στην χώρα μας «οι βάρβαροι νομοθετούν και οι αρμόδιοι αδρανούν». Λίγο πιο κάτω από τα ερείπια της Ακαδημίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, η ιδιόμορφη και παντελώς ανορθολογική ελληνική δήθεν «προοδευτικότητα» θέλει την πολιτεία πνευματικά και θεσμικά κατεδαφισμένη και τους ακαδημαϊκούς θεσμούς έρμαιο αλητείας και βάρβαρης βιαιότητας. Δυστυχώς, δεν είχα κάμερα για να βγάλω την «φωτογραφία του αιώνα», την βάρβαρη εκείνη φάτσα του νεαρού νεόλληνα με το κοτσιδάκι και την κοντή γενειάδα που ανέμιζε εναντίον μου ένα χοντρό λοστό. Δεν είχα ούτε μαγνητόφωνο για να ηχογραφήσω τα βαρβαρικά ουρλιαχτά και τις ύβρεις κατά της πατρίδας μας. Τίθεται πάντως ένα σοβαρό ερώτημα που αφορά όλα σχεδόν τα προβλήματά μας: Τι φταίει για το γεγονός ότι από την δημοκρατία και τον Δήμο της κλασικής Πόλης, οπισθοδρομούμε σε στάδιο προ-πολιτικό, δηλαδή στην βαρβαρότητα: Σ’ ένα κόσμο δηλαδή όπου ο καθείς δυναμώνει με ένα λοστό και επιβάλλει τον δικό του νόμο. Τι ενσάρκωνε η μανιασμένη όψη του νεαρού με το κοτσιδάκι ο οποίος ανεμίζοντας τον λοστό έσπασε την πόρτα, εισέβαλε, κατάστρεψε και απείλησε την ζωή μας; Τι είχε στο μυαλό του; Ποιος είναι ο βιοψυχισμός του; Ποια είναι η «κοσμοθεωρία» του; Τι μεγάλες ιδέες μπήκαν σε μικρό μυαλό; Δεν φιλοδοξώ να απαντήσω εδώ αυτά τα μεγάλα ερωτήματα παρά μόνο να θίξω ακροθιγώς μερικές πτυχές.
5. Ανυπόληπτη πολιτεία και διολισθαίνοντες διανοούμενοι: Η ανυποληψία της πολιτείας οφείλεται σε τρία κυρίως αίτια. Κατά πρώτον, εδώ και πολλές δεκαετίες αν όχι αιώνες η κοινωνία μας θρέφεται από ιδεολογικά ρεύματα που αναμασούν «συνασπισμένοι» τρικυμισμένοι εγκέφαλοι οι οποίοι εργολαβικά υπονομεύουν την πνευματική μας υγεία. Το ιδεολογικό τους εκκρεμές κυμαίνεται, χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, από τις σταλινικές διεθνιστικές νοοτροπίες στον διεθνισμό των συγκαιρινών ηγεμονικών δυνάμεων. Κυμαίνεται όπως λέμε στην καθομιλουμένη από τον σταλινισμό στον νεοφιλελευθερισμό. Ενδιάμεσες αφελείς και α-απολιτικές κοσμοπολίτικες αντιλήψεις επιτείνουν την σύγχυση. Έτσι, η σταθεροποίηση μιας αυτοδύναμης κοσμοθεωρίας που θα στηρίζει την εθνική ανεξαρτησία κωλύεται. Γιατί οι πολίτες να σέβονται και να αγαπούν την πατρίδα τους, δηλαδή τους θεσμούς της και την εθνική της ανεξαρτησία όταν κυριαρχεί μια αλλόκοτη προσδοκία που καλλιεργούν αναρίθμητοι επιτήδειου περί μιας επερχόμενης απροσδιόριστης παγκόσμιας πολιτικής ενότητας! Στον βωμό αυτής της αφελούς και φαντασιόπληκτης παγκοσμιότητας θυσιάζεται η πατρίδα!! Κατά δεύτερον, η πλανητικοποίηση πολλών φαινομένων λόγω τεχνολογίας δημιούργησε ένα αχανή διεθνικό χώρο στο εσωτερικό του οποίου, επειδή δεν υπάρχει κάποια νομιμοποιητική και ελέγχουσα κοινωνία, καταργήθηκε το Πολιτικό γεγονός, δηλαδή ο πολιτικός πολιτισμός. Αυτό γιατί Κοινωνικό γεγονός και Πολιτικό γεγονός είναι έννοιες αλληλένδετες και η διχοτόμησή τους οπισθοδρομεί τους ανθρώπους σε εποχές προ-πολιτικές, δηλαδή βαρβαρικές. Σ’ αυτόν τον εν πολλοίς κοινωνικά αχανή χώρο διεθνικά εκκολαπτήρια γεννούν τα αυγά εξωπολιτικών φιδιών που γλιστρούν ανεξέλεγκτα και διαφθείρουν τις κοινωνίες-στόχους. Στα κοινωνικά ανεξέλεγκτα διεθνικά παρασκήνια είναι φυσικό να «συνωστίζονται» πλήθος μωροφιλόδοξων, κατασκόπων, υπαλλήλων «υπηρεσιών», τρομοκρατών, λαθρεμπόρων, απατεώνων, κερδοσκόπων (όπως ο Σόρος), «συνταξιούχων» αξιωματούχοι ηγεμονικών δυνάμεων, καθηγητάκων τρίτης ή και τέταρτης τάξης και οι «διεθνικών πλανητικών ιεραπποστόλων». Χωρίς λογοδοσία αναπτύσσουν ρόλους, κάνουν «μελέτες», αμφισβητούν τις ανθρωπολογικές και οντολογικές προϋποθέσεις των ιθαγενών κρατών-στόχων και διεισδύουν σε πνευματικούς θεσμούς, «ιδρύματα», κρατικούς θεσμούς και κυρίως στα μέσα επικοινωνίας. Πρόκειται, ίσως, για το μεγαλύτερο πρόβλημα του μέλλοντος που η διεθνής διακυβέρνηση φαίνεται ανήμπορη να αντιμετωπίσει. Απλά, οι κοινωνικοί και πολιτικοί έλεγχοι αποδυναμώνονται ή εκμηδενίζονται. Δεν φτάνει που η δημοκρατία μας είναι έμμεση και ελλειμματική, η διόγκωση των διεθνικών δραστηριοτήτων συχνά καταργεί πλήρως την λαϊκή κυριαρχία. Έτσι, αναπόδραστα οι διεθνικοί δράστες εξωπολιτικών δραστηριοτήτων –βαθύτατων όμως πολιτικών προεκτάσεων– είτε καθίστανται καθολικά επιζήμιοι είτε μετατρέπονται σε εξαρτημένες μεταβλητές των ηγεμονικών συμφερόντων. Όλως περιέργως, οι «διεθνικοί καθοδηγητές», συχνά εξαρτώμενοι από ηγεμονικά κέντρα, μπορεί να διαφωνούν σε χίλια ζητήματα αλλά όλοι μαζί κηρύττουν στους ιθαγενείς των κρατών-στόχων το «ιδεώδες της παγκοσμιότητας» ως άμεσα προσφερόμενο, δήθεν, υποκατάστατο της εθνικής ανεξαρτησίας. Διασπείρουν ιδεολογικό δηλητήριο που ροκανίζει την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη και δικαιοσύνη και τους διακρατικά προσδιορισμένους διεθνείς θεσμούς. Κτυπούν στον πυρήνα του πνευματικού και πολιτικού ορθολογισμού των ανθρώπων: Η μανία του νεαρού με τον λοστό ο οποίος εισέβαλε στην αίθουσα 106 δεν λειτουργεί αυτόνομα. Είναι οργανική ανωμαλία των ιδεολογιών που ευρέως, πλατιά και βαθιά ζητούν οπισθοδρόμηση σε εποχές προ-πολιτικές. Είναι προϊόν πνευματικών ανωμαλιών που κραυγαλέα, ψιθυριστά ή υπονοούμενα υπονομεύουν την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη και δικαιοσύνη, παραμερίζουν τους κοινωνικούς ελέγχους και την λαϊκή κυριαρχία και ροκανίζουν την δημοκρατική νομιμότητα. Τονίζουμε την πασίδηλη αλήθεια: Δεν φταίει ο νεαρός με τον λοστό αλλά οι ηθικοί αυτουργοί. Εδώ και δεκαετίες, αν όχι εδώ και αιώνες, πολλοί λεγόμενοι κοινωνικοί επιστήμονες κραυγάζουν πως τα αίτια των προβλημάτων μας είναι το έθνος-κράτος και όχι αυτοί που το καταπολεμούν θέλοντας τον θάνατό του. Πολλοί κριτικοί κονστρουκτιβιστές που αυξάνονται πολλαπλασιαστικά στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ενώνουν πλέον τα νήματα όλων των ανορθολογικών διεθνισμών, κοσμοπολιτισμών, νεοφιλελευθερισμών, ηγεμονισμών, ελιτιστικών δογμάτων και επαναστατικών ιδεών. [Στην Ελλάδα όλα αυτά βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Η συναφής επισήμανση του Παναγιώτη Κονδύλη είναι καίριας σημασίας: «(για όσους από τον τα αριστερά παραληρήματα πέρασαν ευθέως στον νεοφιλελευθερισμό καταλήγοντας έτσι, αντί να καταγγέλλουν τον ιμπεριαλισμό να κεραυνοβολούν «κάθε εθνικισμό» και ενστερνιζόμενοι τον οικουμενισμό μέσω της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων») «Δεν αναρωτιούνται ούτε ποιος θα τα ερμηνεύσει δεσμευτικά κάθε φορά τι σημαίνουν αυτά τα «δικαιώματα» στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ούτε αν και πόσο δικαιολογείται ο «εθνικισμός» όποτε ένας μικρός θέλει να αντισταθεί στις αδηφάγες διαθέσεις ενός μεγάλου. Με τον τρόπο αυτό, ενώ ηθικολογούν αδιάκοπα, στην πραγματικότητα συμπαρατάσσονται με το δίκαιο του ισχυρότερου. Αλλά αν ο ηττημένος αποδεχόμενος όψιμα την ιδεολογία του νικητή γίνεται συχνά ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της, δεν είναι βέβαια ο πρωταρχικός εμπνευστής και θεμελιωτής της. Η «αριστερά» έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού, δεν αντλεί πλέον από ό,τι ζωντανότερο είχε η μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση των φιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά τρέφεται από μια κοινωνική θεωρία που εν μέρει αντικατοπτρίζει και εν μέρει συγκαλύπτει εξιδανικευτικά τις πραγματικές σχέσεις ισχύος μέσα στην δυτική μαζική δημοκρατία». (έμφαση δική μου). Είναι να απορεί κανείς γιατί πολλοί κατεστημένοι νεοέλληνες διανοούμενοι δεν συμπαθούν τον Κονδύλη; Παραμένει το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι δεν αρέσκονται να ακούνε σκληρές αλήθειες.]
6. Τα αίτια της βαρβαρότητας: Την ύστερη εποχή των μεγάλων ανορθολογικών οικουμενικίστικων κοσμοθεωριών που επιχείρησαν να καταργήσουν το έθνος-κράτος ως θεσμό συλλογικής ελευθερίας για να επανιδρύσουν ηγεμονικές δυναστείες, την διαδέχθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες η εποχή των τερατωδών διεθνικών ιδεολογημάτων που εκκολάπτονται στα προαναφερθέντα εξωπολιτικά διεθνικά παρασκήνια. Σταθερά και συστηματικά ερήμην των κοινωνιών ροκανίζουν τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της εθνικής τους ανεξαρτησίας και των θεσμικών τους ερεισμάτων. Στα προαναφερθέντα διεθνικά χαλκεία και στα παραρτήματα-«ιδρύματα» που δημιουργούνται σε χώρες ιθαγενών υποψήφιων θυμάτων, στήνονται προπαγανδιστικοί μηχανισμοί συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένοι που βάλλουν κατά κάθε κοινωνιοκεντρικά κτισμένου εθνικού-κρατικού ερείσματος. Στην «Βαλκανική γειτονιά μας» αναπτύσσονται ασταμάτητα εξωπολιτικοί –και γι’ αυτό πολιτικά τερατώδεις– διεθνικοί ηγεμονικά ελεγχόμενοι ιδεολογικοί μηχανισμοί προπαγάνδας και χειραγώγησης. Φανερά ή υπόγεια, είναι προσανατολισμένοι στο ροκάνισμα του πολιτισμού μας, της γλώσσας μας, της ιστορίας μας και κάθε ερείσματος που στηρίζει και που δυναμώνει την κοινωνία, το πολιτικό μας σύστημα και την δημοκρατία μας (όλα αυτά τα πολύτιμα αγαθά είναι πλέον γνωστό πως αποτελούν κύριο στόχο της στρατηγικής μαλακής ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων). Επειδή σκοπός μου δεν είναι να καταδικάσω κίνητρα και προθέσεις, στέκομαι μόνο σε όσους πιστεύουν πως η «κυριαρχία τελείωσε» και πως όλοι πρέπει να γίνουμε «πολίτες του κόσμου» για να πάψουμε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να πιστεύουμε στην πατρίδα μας, στους θεσμούς της και στην εθνική ανεξαρτησία της. Μονότονα μας καλούν να μεταβούμε στο πανύψηλο βουνό των ψευδαισθήσεών τους και των παραισθήσεών τους. Γνώμες συχνά ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες δημιουργούν ένα μεγάλο πνευματικό σκουπιδότοπο μέσα στον οποίο μας υποχρεώνουν να κολυμπούμε. Τι να αναφέρω και τι να παραλείψω; Ενδεικτικά μόνο, αναφέρω επιγραμματικά γνωστές ύστερες περιπτώσεις που φωτίζουν λίγο το πρόβλημα οίκοι: α) Στο Αιγαίο φταίει η φιλειρηνική Ελλάδα και όχι ο επιθετικός και παρανομών «Άλλος» που ελέω ισχύος και ενάντια στο διεθνές δίκαιο θέλει να επιβληθεί. β) Φταίνε οι «τρομοκράτες» του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου και όχι οι βρετανοί αποικιοκράτες. Οι τελευταίοι εφάρμοζαν πολιτική … προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δηλαδή, πολιτική ανθρωπίνων δικαιωμάτων εφάρμοζαν οι Βρετανοί όταν απαγχόνισαν τον δεκαοκτάχρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη (μια από τις μεγαλύτερες μορφές όλων των εποχών ταγμένο ποιητικά και αγωνιστικά στην ιδέα της ελευθερίας). γ) Οι Αμερικανοί επίσης προστάτευαν τα ανθρώπινα δικαιώματα με το να βομβαρδίσουν και να ισοπεδώσουν τα Βαλκάνια και «γι’ αυτό τώρα η Σερβία «πρέπει» να διχοτομηθεί». δ) Φταίνε οι έλληνες «υπερπατριώτες» και όχι οι σκοπιανοί «μακεδόνες». ε) Το φασιστοειδές σχέδιο Αναν, ήταν θεόπεμπτη μάννα (μιας και αν το δεχόμασταν η ανθρωπότητα θα εισερχόταν, επιτέλους, στην … «μεταεθνική εποχή», όπως χαρακτηριστικά έγραψε γνωστός φιλόσοφος σε κυριακάτικο φύλλο). ζ) Η βαλκανική ιστοριογραφική ανεκδοτολογία, εξάλλου, στην οποία ενεπλάκησαν ακόμη και τα «ιδρύματα Σόρος», επιχείρησε να πείσει τους Βαλκάνιους ιθαγενείς πως η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια περίπου αγαθή διοικητική δομή στην οποία μάλλον πρέπει να οπισθοδρομήσουμε αποδεχόμενοι τις νέο-Οθωμανικές αξιώσεις της Άγκυρας. Με τέτοιες ιδεοληψίες δεν είναι να απορεί κανείς γιατί μίλησαν για συνωστισμό ανυπόμονων ταξιδιωτών στην προκυμαία της Σμύρνης. Στο πλαίσιο της ειρηνικής παγκοσμιότητας των φαντασιώσεών τους, βλέπετε, όλα θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν και η εθνική ανεξαρτησία θα πρέπει να ροκανιστεί –αρχίζοντας από τις κοσμοθεωρίες που γέννησαν οι αγώνες ελευθερίας– για να επέλθει η ποθούμενη παγκόσμια ενότητα. Η ασυναρτησία στον χώρο των λεγόμενο κοινωνικών επιστημών δεν έχει όρια, κάτι που δυστυχώς οι υποκείμενες κοινωνίες δεν γνωρίζουν θεωρώντας τους επιστημονικούς τίτλους αμάχητο, δήθεν, τεκμήριο εγκυρότητας και αξιοπιστίας.
7. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μέλλον: Ας το καταλάβουμε καλά: Επιστροφή σε προ-πολιτικές ιδέες που στο όνομα κάποιας οικτρά λανθασμένης άποψης θεωρούν το έθνος-κράτος και τους θεσμούς του αναλώσιμα προϊόντα, οδηγούν σε πλείστες όσες πολιτικές ανωμαλίες και καταργούν τον ενδοκρατικό και διακρατικό πολιτικό πολιτισμό. Το ότι τον εικοστό αιώνα τόσοι πολλοί πείστηκαν για το αντίθετο προκαλώντας εκατόμβες δεν αναιρεί το πασίδηλο για κάθε καθαρό μυαλό γεγονός πως πολιτικός πολιτισμός σημαίνει στήριξη των συλλογικών θεσμών ελευθερίας των ανθρώπων (των εθνικών-κρατικών κοσμοθεωρητικών και ηθικοκανονιστικών δομών) και πάλη για μια ορθολογιστική διεθνή διακυβέρνηση διαμέσου των διεθνών θεσμών και τους διεθνούς δικαίου για να εμπεδώνεται και εκπληρώνεται η διεθνής νομιμότητα. Τα υπόλοιπα είναι περιττά, ανούσια και άσκοπα εκτός και αν κανείς μπορεί να προτείνει αξιόπιστα το πώς θα επιτευχθεί αναίμακτα μια παγκόσμια ενότητα. Εν τούτοις, βουνά πνευματικών σκουπιδιών μας ταλανίζουν με ιδέες περί του αντιθέτου. Στο όνομα … «μεταεθνικής εποχής» των παραισθήσεών τους ευνοούν την κατεδάφιση του κράτους, των θεσμών, των κοσμοθεωριών και της πολιτειακής νομιμοφροσύνης. Προ-πολιτικές ιδέες που αρνούνται να συμπαθήσουν το έθνος-κράτος εδώ και δεκαετίες, αν όχι εδώ και αιώνες, εκτρέφουν την άποψη πως καταστρέφοντας τα οντολογικά και ανθρωπολογικά θεμέλια των συγχρόνων πολιτειών και υπονομεύοντας την πίστη και την νομιμοφροσύνη σ’ αυτή θα φέρουν, δήθεν, την παγκόσμια ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη και σταθερότητα. Η αρρωστημένη περιρρέουσα συνονθυλευματική οικουμενικίστικη ατμόσφαιρα λειτουργεί αντίρροπα σε κάθε ορθολογιστική αντίληψη που θέλει τους πολίτες να θρέφουν πίστη και νομιμοφροσύνη στο έθνος-κράτος, δηλαδή στον πυλώνα της ανθρώπινης αυτοοργάνωσης και της πολιτισμένης διεθνούς πολιτικής ζωής. Έτσι, πολλοί οδηγούνται ίσαμε τις λογικές συνέπειες των ανεδαφικών και ανορθολογικών ιδεών τους, δηλαδή, γίνονται θιασώτες ηγεμονικών δογμάτων: Άλλοτε ρητά και άλλοτε ψιθυριστά ποθούν τον «ηγεμόνα σταθεροποιητή», τουτέστιν, την επιστροφή στην προ-πολιτική εποχή, δηλαδή στην βαρβαρότητα, αρχίζοντας από την αποδυνάμωση και κατεδάφιση των θεσμών ελευθερίας των κοινωνιών, δηλαδή των εθνών-κρατών. Δεν ήταν τυχαίο, για να το πω διαφορετικά, το γεγονός ότι εκατομμύρια στήριξαν στα τυφλά οικουμενικισμούς όπως αυτούς του Χίτλερ, του Στάλιν και εσχάτως των αμερικανών «ανθρωπιστών» ηγετών της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Μόνο άμα κατανοήσουμε τις βαθύτατες πνευματικές και πολιτικές ασθένειες της εποχής μας μπορούμε να κατανοήσουμε την βάρβαρη έκφραση του νεαρού που εισέβαλε στο εκλογικό κέντρο 106 του πανεπιστημίου, την πολιορκία των Συγκλητικών και τον τραυματισμό του Πρύτανη στην Θεσσαλονίκη. Για να παραφράσουμε ξανά τον Καβάφη, στον κόσμο της ιδεολογικής παράκρουσης που μας δημιουργούν εξωπολιτικοί ιεραπόστολοι της ισοπεδωτικής παγκοσμιότητας, «Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν».
8. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα: Λογικά, πολλοί από όσους θα διαβάσουν τις παρούσες εξόφθαλμα λογικές θέσεις –όχι γιατί είπα κάτι σπουδαίο αλλά απλά γιατί είναι πασίδηλα ορθές για όσους έχουν μάτια να κοιτάξουν γύρω τους ή αυτιά για να ακούσουν την «βοή των γεγονότων»– θα συμφωνήσουν. Γιατί όμως, μερικοί από αυτούς που θα συμφωνούσαν θα προτιμούσαν, εν τέλει, να το παίξουν «δίπορτο», επιτήδειοι ουδέτεροι, ισορροπιστές σχοινοβάτες και «ψύχραιμοι» ή «μετριοπαθείς» παρατηρητές που φορούν ωτοασπίδες για να μην ακούνε τις βαρβαρικές βοές. Επειδή δεν μπορώ να κατέβω στην άβυσσο του βιοψυχισμού του καθενός, παρατηρώ απλά ότι αναρίθμητοι άνθρωποι αν και έχουν μάτια για να δουν και αυτιά για να ακούσουν βυθίζονται στον ανορθολογισμό της περιρρέουσας «πολιτικής ορθότητας». Της αλλόκοτης αυτής «ορθότητας» που δημιουργεί κατηγορίες, ιεραρχίες και αποχρώσεις στάσεων και συμπεριφορών. Καταναγκάζει, πειθαναγκάζει ή πείθει του ανθρώπους να κλείνουν τα μάτια, να φορούν ωτοασπίδες, να σχοινοβατούν συμφεροντολογικά, να υιοθετούν φαντασιόπληκτα φιλοσοφικά δόγματα και να κυνηγούν νομιμοποιητικές περγαμηνές «προοδευτικότητας» ή κάτι άλλο τέλος πάντως αντίστοιχο. Δαιδαλώδεις και τερατώδεις εξωπολιτικοί μηχανισμοί ιδεολογικής ποδογέτησης που με τον ένα ή άλλο τρόπο εξυπηρετούν νεοβάρβαρα ηγεμονικά δόγματα καλλιεργούν την αυταπάτη της επερχόμενης παγκόσμιας ενότητας τραβώντας σαν μαγνήτης ένα όχλο ανορθολογικών διψασμένων διεθνιστών, κοσμοπολιτών και ιεραποστόλων μιας (αγνώστου περιεχομένου και λοιπών στοιχείων) «παγκόσμιας ειρήνης». Προϋπόθεση να φτάσουν σε κάποιου είδους αταξική ή φιλελεύθερη όαση είναι η προσχώρηση σε παραδοχές που σε ποικίλες βαθμίδες και αποχρώσεις αμφισβητούν, αντιπαθούν ή και μισούν την πατρίδα, τους θεσμούς της και την εθνική τους ανεξαρτησία. Ροκανίζουν, έτσι, όλοι μαζί, το κλαδί πάνω στο οποίο και αυτοί κάθονται. Ροκανίζουν την πατρίδα τους, του θεσμούς του έθνους-κράτους στο οποίο ανήκουν και μαζί με αυτό τον ενδοκρατικό και διακρατικό ορθολογισμό πάνω στον οποίο και μόνο μπορεί να στηριχτεί μια διεθνής διακυβέρνηση. Αυτά σκεφτόμουν όταν αντίκρισα τον μανιασμένο νεαρό που εισέβαλε στο εφορευτικό κέντρο ανεμίζοντας τον λοστό. Καταστάσεις προ-πολιτικές, σκέφτηκα. Αναλογίστηκα, επίσης, πως αν γράψω το παρόν θα ήταν υπό τις συνθήκες άνευ νοήματος. Το προαναφερθέν ιδεολογικό εκκρεμές είναι καλά στημένο και προγραμματισμένο να επενεργεί με μαθηματική ακρίβεια. Στα δύο άκρα της ταλάντωσης παραμονεύουν οι ηγεμόνες της κάθε συγκυρίας για να εκμεταλλευτούν την αφέλεια προς ίδιο όφελος. Ενδιαμέσως οι άνθρωποι άγονται και φέρονται, «συνωστίζονται» σε στενόχωρες ιδεολογικές παραδοχές και συνολικά εθελοτυφλούν μπροστά στον συμφέρον τους. Ανήμποροι από το γεγονός ότι το κεφάλι τους κατάντησε πνευματικός σκουπιδότοπος, δεν βλέπουν ότι αφού οι ίδιοι αγωνίστηκαν για να αποκτήσουν μια εθνικά ανεξάρτητη πατρίδα, καλά θα κάνουν να την στηρίξουν χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς αμφιταλαντεύσεις. Δεν βλέπουν επίσης ότι καμιά απολύτως παγκόσμια ενότητα δεν επέρχεται και πως η ειρήνη και οι ειρηνικές συναλλαγές περνάνε μέσα από ισχυρές εθνικές-κρατικές κοσμοθεωρίες και ηθικοκανονιστικές δομές οι οποίες, εξάλλου, αποτελούν προϋπόθεση μιας διεθνούς διακυβέρνησης συμβατής με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις. Άλλα είναι τα αίτια πολέμου, αλλά οι άμοιροι αδυνατούν να τα κατανοήσουν. Φαύλος κύκλος φαύλων ιδεών -δηλαδή στοχαστικά διεφθαρμένων ιδεών λόγω πολέμων, ατελειών των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, σύγχυσης και άγνοιας για τα πραγματικά αίτια των ενδοκρατικών και διακρατικών προβλημάτων - τελικά οπλίζει νεαρούς με λοστούς, μολότοφ και τους γεμίζει αντιπατριωτικές αντιδραστικές παραδοχές και αντιλήψεις. Με τον λοστό στο χέρι ο νεαρός που εισέβαλε στο εκλογικό κέντρο νόμιζε πως σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας τους καθηγητές και τους φοιτητές άλλαζε τον κόσμο. Τι αφέλεια, τι άγνοια! Για ποιο άλλο λόγο θα μπορούσε να στραφεί κατά της πατρίδας του και των θεσμών της; Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι καθυστερημένες ανιαρές καταδίκες της βίας που έκαναν πολλοί ηθικοί αυτουργοί είναι το σύνηθες κερασάκι στην τούρτα ενός γενικευμένου πλέον ανορθολογισμού.
Αναρτημένο στον δικτυακό τόπο www.ifestosedu.gr στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/23.htm
-----------------------------------------------
Παράρτημα: μεταγενέστερα σχόλια
Σχόλιο 7.6.2008. Όπως σημειώνω στην αρχή το πιο πάνω κείμενο στάλθηκε στις 6.6.2008 σε όσους πανεπιστημιακούς μπορούσα να το αποστείλω και σε όσους φορείς έκρινα ότι σχετίζονται με το ζήτημα. Έγιναν μόνο μερικές μικρές αλλαγές διορθωτικού και διευκρινιστικού χαρακτήρα. Οι απαντήσεις είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Βασικά, οι αντιδράσεις χωρίζονται σε απόλυτα αρνητικές και απόλυτα θετικές. Οι πρώτες (μόνο δύο μέχρι στιγμής), από συναδέλφους των θετικών επιστημών. Οι δεύτερες προέρχονται κυρίως από ομότεχνούς μου των κοινωνικών επιστημών.
Παρακάμπτοντας κάποιους χαρακτηρισμούς των αρνητικών αντιδράσεων που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, σημειώνω ότι αυτό που από καιρό θέλω να κάνω, φαίνεται ότι αγγίζει το νεύρο πολλών ιδεολογικών απόψεων. Δηλαδή, να εξηγήσω ότι το σύνολο των διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων απόψεων της ιστορικής διαδρομής αποτέλεσε στοχαστική και πολιτική ανωμαλία στην οποία οφείλονται και τα περισσότερα δεινά των ανθρώπων. Αν και το ζήτημα αυτό το άγγιξα εις βάθος στην τελευταία μου εκτενή μονογραφία, πολλά έχω να πω ακόμη. Αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι ότι κρίνω πως οι δύο αρνητικές αντιδράσεις είναι παρεξηγημένες. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί οι επιστημονικές εκτιμήσεις που κάνω για τον ρόλο του διεθνισμού-κοσμοπολιτισμού να ενέχουν αξιολογικές προεκτάσεις οι οποίες σε μερικούς αρέσουν και σε μερικούς όχι, αλλά δεν πρόκειται για προσωπική γνώμη αλλά πόρισμα μακρόχρονου στοχασμού και μελέτης της διαδρομής του διεθνούς συστήματος. Εκτός και αν οι επιστημονικές μου εκτιμήσεις είναι αβάσιμες –δεν το αποκλείω και γι’ αυτό είμαι ολάνοικτος για διάλογο– οι θέσεις αυτές καθαυτές δεν θεωρώ ότι είναι αξιολογικού χαρακτήρα. Σημειώνω μόνο ότι θα συνέβαινε το αντίθετο αν ίσχυαν τρία πράγματα. Απλοποιώ τις αναφορές όσο μπορώ και ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει σε εκτενέστερα κείμενα.
Πρώτον, «δεν υπάρχουν πολλές κοινωνικές οντότητες στον πλανήτη αλλά μια». Όπως είναι ευνόητο αυτό καταρρίπτεται εύκολα με μια απλή κοινωνιολογική και ανθρωπολογική ματιά στον παγκόσμιο χάρτη. Καταρρίπτεται επίσης και από το γεγονός πως κοινωνική ομοιότητα μεταξύ δύο σύγχρονων ανεξαρτήτων κρατών θα οδηγούσε ακαριαία σε αξίωση συνένωσή τους (τοπική ή παγκόσμια ανάλογα με την περίπτωση). Καμιά κοινωνία όμως δεν φαίνεται να είναι πρόθυμη να εγκαταλείψει την κρατική της κυριαρχία και να ενωθεί με κάποια άλλη. Αν κάποιος έχει αντίθετη πληροφορία να την προσκομίσει για να αλλάξουμε τις θεωρητικές μας παραδοχές, ότι δηλαδή στην βάση κάποιου είδους αλτρουιστική αντίληψη συνενώνονται κοινωνίες και κράτη (Ας μη αναφέρει κανείς την ΕΕ γιατί θα τον παραπέμψω σε τουλάχιστον 3000 αναλύσεις εκ των οποίων τουλάχιστον 9 βιβλία δικά μου που καταμαρτυρούν το αντίθετο).
Δεύτερον, «οι κοινωνίες δεν αξιώνουν πολιτική κυριαρχία, δηλαδή εθνική ανεξαρτησία». Και αυτό, χωρίς να χρειαστώ να εισέλθω στις περίπλοκες μακροϊστορικές αναλύσεις των μονογραφιών μου, σημειώνω ότι καταρρίπτεται με απλή ιστορική γνώση. Πάντως, για όποιον δεν το γνωρίζει, το καταθέτω: Επαληθεύεται πραγματολογικά ότι σε όλες ανεξαιρέτως τις μακραίωνες αυτοκρατορικές και ηγεμονικές εποχές όσες κοινωνίες ήταν επαρκώς ανθρωπολογικά συνεκτικές αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους. Μόνο η γενοκτονική εξολόθρευσή τους έφερνε παύση της αξίωσης πολιτικής κυριαρχίας κατά των ηγεμονικών κατεξουσιασμών.
Τρίτον, «η παγκοσμιότητα και η παγκόσμια πολιτική ενότητα είναι εφικτή και επικείμενη». Όποιος το πιστεύει είναι έχει θέσεις και αντιλήψεις που είναι εξόφθαλμα λανθασμένες για δύο κυρίως λόγους: α) Δεν έκαναν αγώνα ανεξαρτησίας οι κοινωνίες –γύρω στις 200 σήμερα είναι πολιτικά κυρίαρχες– για να αφήσουν την αυτονομία τους έρμαιο της ισχύος επίδοξων ηγεμόνων. Η εθνική ανεξαρτησία είναι εξ ορισμού αντι-ηγεμονική έννοια και συνώνυμη της ελευθερίας όπως εξάλλου επακριβώς και νομικά δεσμευτικά προβλέπει το διεθνές δίκαιο και οι καταστατικοί χάρτες των Διεθνών Θεσμών. Αν κανείς πιστεύει το αντίθετο, ότι δηλαδή το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί είναι διεθνιστικού ή κοσμοπολίτικου χαρακτήρα κάνει πολύ μεγάλο λάθος και του συνιστώ μελέτη μερικών καλών διεθνολογικών κειμένων.
Τώρα, δεν ευθύνομαι εγώ για την διεθνιστική ιδεολογική κατήχηση δισεκατομμυρίων ελλήνων και ούτε είναι πειθαναγκαστικό για ένα ακαδημαϊκό να σέρνεται από τη μύτη από επιφανείς στοχαστές που έκαναν γιγαντιαία επιστημονικά λάθη οδηγώντας τους λαούς σε γιγαντιαίες συγκρούσεις και εκατόμβες με πρόσχημα, ελπίδα ή ύπουλο σκοπό την παγκόσμια ενότητα. Γιατί εξάλλου θα πρέπει κανείς να συζητεί άσκοπα όταν τέτοια ζητήματα επιλύθηκαν επιστημονικά εδώ και πολλές δεκαετίες. Ιδιαίτερα αν σταθούμε στην σύγχρονη και ύστερη εποχή, ακόμη και στοχαστικά νήπια μπορούν να δουν πως η υλιστικά δομημένη παγκόσμια αταξική ενότητα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μια περιττή ουτοπία που προκάλεσε μεγάλα δεινά σε εκατομμύρια ανθρώπους. Το ίδιο ισχύει για τις παιδαριώδεις αντιλήψεις –κατά βάση προπαγανδιστικές των δυτικών δυνάμεων κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα και κυρίως της μεταψυχροπολεμικής εποχής– για την ενοποίηση του πλανήτη ή εγκαθίδρυση ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των κρατών μέσα από αισθητικές σχέσεις και εμπορικές συναλλαγές. Σημειώνω μόνο ότι με τέτοιες προσχηματικές αιτιάσεις οι αγγλοσάξονες προχώρησαν σε δεκάδες γενοκτονίες βασικά εξολοθρεύοντας τα γηγενή έθνη της Βορείου Αμερικής (για δική μου ανάλυση βλ. Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, από την ιδεαλιστική αθωότητα στο πεπρωμένο του έθνους, Εκδόσεις Οδυσσέα, 1994).
Τελειώνω εδώ το σημερινό σχόλιό μου λέγοντας ότι όσοι ενδιαφέρονται θα μπορούν να βρουν πολλά σε επερχόμενα κείμενά μου, μεταξύ άλλων, για τον ρόλο των κοινωνικών επιστημών, για τους μηχανισμούς ποδογέτησής τους που στήνονται στα διεθνικά παρασκήνια, για τον ούτως ή άλλως ολισθηρό στίβο των διεθνιστικών ιδεών, για τις μεγάλες αυταπάτες και στοχαστικές απάτες, για τα γιγαντιαία επιστημονικά σφάλματα επιφανών διανοουμένων στους οποίους πολλοί πίστεψαν και θυσιάστηκαν και για τα κύρια αίτια που προκαλούν τόσο ενδοκρατικές όσο και διακρατικές κακουχίες. Οι θέσεις που εξέφρασα στο αρχικό μου κείμενο δεν τις σκέφτηκα χθες και συνιστώ στους ενθουσιώδεις θιασώτες της κατεδάφισης της ενδοκρατικής και διακρατικής τάξης-δικαιοσύνης να ηρεμήσουν. Εγώ θα αγωνίζομαι για το δικαίωμά τους για ελεύθερη θέση αλλά θα πρέπει αν είναι καλόπιστοι να συζητήσουν λογικά και ψύχραιμα για τα αίτια που νεαροί με λοστούς και μολότοφ παραβίασαν το πανεπιστημιακό άσυλο, έβριζαν τους θεσμούς μας και ήταν έτοιμοι ακόμη και να σκοτώσουν τους φοιτητές και τους καθηγητές των πανεπιστημίων. Τα κύριο αίτιο, επαναλαμβάνω ξανά και θα επανέλθω, είναι γιατί πιστεύουν πως θα προκύψει κάτι καλό ή υπάρχει κάτι που είναι εφικτό και εναλλακτικό στην εθνική-κρατική δόμηση του πλανήτη. Όπως φρόντισα να τονίσω πιο πάνω: «Πολλοί ξεχνούν ή δεν ξέρουν πως από την νοερή εκείνη στιγμή που περάσαμε από την βαρβαρότητα στην εποχή του πολιτισμού, η άσκηση νομιμοποιημένης βίας στις ενδοκρατικές σχέσεις είναι προϋπόθεση ευταξίας και δικαιοσύνης και vice versa. Γι’ αυτό δεν κατανοούν το αυτονόητο, πως δηλαδή η άσκηση νομιμοποιημένης βίας –στην περίπτωσή μας η διαφύλαξη του ακαδημαϊκού ασύλου κατά εγκληματικών πράξεων– είναι προϋπόθεση πολιτισμένου πολιτικού βίου. Την δικαιοσύνη, εξάλλου, δεν την ορίζει ο καθείς με ένα λοστό στο χέρι ή μια μολότοφ. Αυτό είναι βαρβαρότητα. Στην εποχή του πολιτισμού ο καθείς αγωνίζεται για την δική του δικαιοσύνη –φιλελεύθερη, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ισλαμική ή όπως αλλιώς ορίζεται– στο πλαίσιο του συντεταγμένου και εύτακτου πολιτικού βίου». Δεν βλέπω, πραγματικά, ποιος και πως μπορεί να έχει αντίρρηση σε μια τόσο πασίδηλα λογική θέση.
Για τις πολλές δεκάδες συναδέλφων που ήδη έστειλαν επιδοκιμαστικά σχόλια θέλω να πω ότι έχω την αίσθηση πως τόσο τα πολλά μηνύματά τους όσο και η αίσθηση από συνομιλίες με συναδέλφους δεν μου αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειονότητα των πανεπιστημιακών θέλουν να προστατευτεί το πανεπιστημιακό άσυλο από την βία και την εγκληματικότητα. Γι' αυτό και θα πρέπει να ευαισθητοποιήσουμε την ελληνική κοινωνία.
Τέλος, όποιος έχει βάσιμα επιχειρήματα να αντικρούσεις τις πιο πάνω θέσεις λογικά και επιστημονικά, του προσφέρω την παρούσα ή μια άλλη σελίδα του παρόντος δικτυακού τόπου για να αρχίσουμε ουσιαστική συζήτηση.
2, Σχόλια 8.6.2008. Οι απαντήσεις που παίρνω είναι πολλές και λόγω φόρτου η απάντηση σε όλους δύσκολη. Η πεποίθησή μου ότι έθιξα ένα ζήτημα που απασχολεί πολλούς αλλά λίγοι μπήγουν το μαχαίρι στο πεδίο των αιτίων, ενισχύεται. Προς το παρόν θα σταθώ σε απαντήσεις διευκρινιστικού χαρακτήρα.
"Εξωπολιτικοί μηχανισμοί στον αχανή διεθνικό χώρο": Η ανάλυσή μου δεν σχετίζεται με κάποια συνωμοσιολογική ερμηνεία της διεθνούς πολιτικής. Αφορά αποκλειστικά το γεγονός ότι στον διεθνικό χώρο όπου τα πολιτικά δρώμενα διαφεύγουν των κοινωνικών ελέγχων των κρατών του διεθνούς συστήματος καταργείται το Πολιτικό γεγονός (άκρως ανορθολογικό, προ-πολιτικό ή και οπισθοδρομικό που μας οδηγεί στην βαρβαρότητα. Σχετικές αναλύσεις υπάρχουν σε άλλες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου. Βλ. για παράδειγμα το εξαιρετικό δοκίμιο που περιέχει πλήθος αναφορών και θεμελιώσεων για την στρατηγική μαλακής ισχύος των ΗΠΑ για να κατανοήσετε ότι δεν πρόκειται για συνωμοσία αλλά για φανερή πολιτική των ηγεμονικών δυνάμεων να καταστήσουν τους δρώντες του διεθνικού χώρου εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος. Δεν καταδικάζονται οι προθέσεις οποιουδήποτε με οποιονδήποτε τρόπο βρεθεί σε τέτοιους χώρους παρά μόνο περιγράφεται ένα διεθνοπολιτικό φαινόμενο. Σε άλλες σελίδες θα βρείτε πολλές αναλύσεις για το θέμα αυτό όπως το δοκίμιο για τους διεθνικούς ΜΚΟ.
"Ο εργαλειακός διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων": Η επιστήμη πρέπει να είναι σωρευτική πάνω σε καλά θεμέλια. Αλλού έχω εξηγήσει ότι το γνωστικό μου πεδίο -διεθνείς σχέσεις- είναι ολισθηρό για ένα τουλάχιστον "εκατομμύριο" λόγους. Όπως κάθε επιστήμη το οικοδόμημα πρέπει να έχει γερά θεμέλια, δηλαδή να στηρίζεται σε ένα Παράδειγμα πάνω στο οποίο τα θεωρητικά εποικοδομήματα να είναι ακλόνητα. Σε άλλες σελίδες εδώ αλλά και σε πολλά βιβλία μου εξήγησα γιατί ο Θουκυδίδης είναι το Παράδειγμα με το οποίο αν μια θεωρία διεθνών σχέσεων είναι ασύμβατη είναι απλά επίπλαστη και ασταθής. Καλά θεωρητικά εποικοδομήματα είναι η Ρεαλιστική Θεωρία που κατά κάποιο τρόπο θεμελιώνει την ισχύ των θουκυδίδειων θεωρήσεων στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις. Καλή θεωρία διαθέτουμε. Για λόγους όμως που δεν είναι του παρόντος και που εξήγησα αλλού, η κρατοκεντρική Ρεαλιστική Θεωρία -που εδράζεται, βασικά, στην αντίληψη ότι το διεθνές σύστημα θα μπορούσε να είναι ειρηνικό, και θα είναι ειρηνικό, στον βαθμό που εξαλείφονται τα αίτια πολέμου, γεγονός που σημαίνει ότι Θεωρία Διεθνών Σχέσεων απαιτεί εξέταση των αιτιών πολέμου και όχι αερολογίες και ύπουλες ιδεαλιστικές σαπουνόφουσκες - αν και κυρίαρχη στους καλούς επιστημονικούς κύκλους στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια που κλίνουν προς τον κονστρουκτιβιστισμό γίνεται ολοένα και λιγότερο δημοφιλής. Αυτό δεν είναι μόνο μια επιστημονική παρακμή αλλά και μια πολιτική παρακμή γιατί παράγει πολιτικό ανορθολογισμό. Η καλή επιστήμη βεβαίως παραμένει ακλόνητη και διαθέσιμη για όποιον θέλει να σκέφτεται σωστά και ορθολογιστικά για το διεθνές σύστημα. Απαντώντας σύντομα στην συζήτηση θα έλεγα ότι αν κανείς δεν θέλει να μην χάνει τον χρόνο του δεν πρέπει να κάθεται και να συζητά ασκόπως γνώμες για ερωτήματα που απαντήθηκαν εδώ και δεκαετίες από πολύ καλά κείμενα διεθνών σχέσεων. Αρκεί να παραθέσουμε τον Edward H. Carr σε μια σχετική θέση:
«Η “διεθνής τάξη πραγμάτων” και η “διεθνής αλληλεγγύη” θα είναι πάντοτε τα συνθήματα εκείνων που αισθάνονται αρκετά ισχυροί ώστε να τα επιβάλουν στους άλλους. [Αναφορικά με αφηρημένες, διεθνιστικές, κοσμοπολίτικες ή άλλες οικουμενικές αρχές που πολλοί επικαλούνται κατά καιρούς] ... αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτές οι δήθεν απόλυτες και οικουμενικές αρχές δεν συνιστούσαν καν αρχές αλλά υποσυνείδητες σκέψεις μιας εθνικής πολιτικής, η οποία βασιζόταν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. ... Μόλις όμως γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι αρχές σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση, αποδεικνύονται ότι είναι τα διαφανή προσωπεία των εγωιστικών κεκτημένων συμφερόντων. Η χρεοκοπία της ουτοπικής θεωρίας έγκειται όχι στην αποτυχία της να ανταποκριθεί στις αρχές της, αλλά στην αποκάλυψη της ανικανότητάς της να παράσχει κάποιο απόλυτο και ανιδιοτελές κριτήριο για τον χειρισμό των διεθνών υποθέσεων» (σ. 127). Οι ισχυρότεροι συλλογικοί δρώντες τάσσονταν παγίως υπέρ της «οικουμενικής ενότητας». Αυτές οι οικουμενικές ιδεολογικές αξιώσεις όμως ήταν, όπως και σε άλλες ιστορικές περιόδους, διεθνιστικές ή κοσμοπολίτικες μεταμφιέσεις των κοσμοθεωρητικών παραδοχών της ισχυρής δύναμης. «Ο κοσμοπολιτισμός», έγραψε ο Sut Yat-sen, «είναι το ίδιο πράγμα με τη θεωρία που διατύπωσε η Κίνα για μια παγκόσμια αυτοκρατορία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Η Κίνα θέλησε κάποτε να γίνει κυρίαρχος άρχοντας της γης και να βρίσκεται πάνω από κάθε άλλο έθνος κι έτσι ασπάστηκε τον κοσμοπολιτισμό» (παρατίθεται στο Carr Ε. Η., ό.π., σ. 124). (έμφαση δική μου).
Οι αναλύσεις του Carr όπως και άλλων κορυφαίων διεθνολόγων όπως οι Gilpin, Aron, Waltz, Bull et al είναι επιστημονικά ακλόνητες. Γι' αυτό ένας σοβαρός επιστήμονας στέκεται πάνω σε αυτές και προσπαθεί να ενισχύσει το υπάρχον διεθνολογικό κεκτημένο. Οι καλοί διεθνολόγοι, ακόμη, δεν κλονίζονται από τα ιδεολογήματα και τα θεωρήματα που μοναδική αποστολή μπορεί να έχουν, ακριβώς, για να εξυπηρετήσουν συγκυριακά τα εφήμερα στρατηγικά συμφέροντα της μιας ή της άλλης δύναμης που θέλει να χειραγωγήσει την διεθνή πολιτική σύμφωνα με τις στιγμιαίες εκτιμήσεις για το εθνικό τους συμφέρον. Θυμίζω για παράδειγμα, ότι ο αμερικανός υφυπουργός εξωτερικών γλίστρησε φραστικά και είπε σε ομάδα ελληνοαμερικανών πως το σχέδιο Αναν ήταν ένα στιγμιαίο σερβίρισμα της Κύπρου στο πιάτο της Τουρκίας για να της δώσει διευκολύνσεις ενόψει της επερχόμενης εισβολής στο Ιράκ το 2003. Ποιος λοιπόν "όπλισε" το μυαλό του περιβόητου εκείνου φιλοσόφου -για να ξεχάσουμε τους νομικούς και άλλους διεθνολόγους που έγραψαν την διεθνή νομιμότητα στα παλιά τους τα παπούτσια- που μας σέρβιρε στην Καθημερινή το 2003 την ιδέα πως η Κύπρος πρέπει να γίνει ο μπροστάρης του διεθνούς συστήματος στην μεγαλειώδη είσοδό του κόσμου στην ... μεταεθνική εποχή; Ποιος "οπλίζει" τα μυαλά, επίσης, όσων με μανία, παρά το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε πολλαπλώς η προαναφερθείσα δήλωση του αμερικανού υφυπουργού, την αμφισβητούν και μάλιστα με μανία, ύβρεις και ακατάπαυστο πείσμα!. Ποιός "οπλίζει" τα μυαλά του νεαρού που μας απείλησε στις εκλογές στο Πανεπιστήμιο και που ταυτόχρονα έβριζε την πατρίδα μας; Ποιος "όπλισε" το μυαλό των μελών της 17 Νοεμβρίου που ήθελαν να κατεδαφίσουν την Ελλάδα; κτλ κτλ. Όσον με αφορά, ως έλληνας πολίτης που ανήκει στην ιδεολογικά ταλαιπωρημένη "γενιά του Πολυτεχνείου" φρόντισα να διαλευκάνω αυτά τα ζητήματα εντάσσοντάς τα στις διεθνολογικές μου μελέτες. Σε τελευταίο κεφάλαιο πρόσφατου βιβλίου, για παράδειγμα, συγκρίνω τον διεθνισμό της ΕΕ με τον διεθνισμό της ΕΣΣΔ. Μελέτησα την στάση της χώρας αυτής απέναντι στην συλλογική ασφάλεια, για να επαληθευτεί πραγματολογικά ότι ο Carr επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά, ότι δηλαδή οι διεθνισμοί και οι κοσμοπολιτισμοί είναι εργαλεία των ηγεμονικών δυνάμεων της εκάστοτε συγκυρίας για την χειραγώγηση ευκολόπιστων κρατών και λαών προς κατευθύνσεις που εξυπηρετούν συγκυριακές στρατηγικές. Τώρα, γιατί εκατομμύρια άνθρωποι δέχθηκαν πριν μερικές δεκαετίες ότι επέρχεται κάποια κομμουνιστική ή αντίστροφα φιλελεύθερη παγκόσμια ενιαία πολιτική τάξη; Αυτό είναι ιστορικό μυστήριο για πολλούς αλλά καθόλου μυστηριώδες για την καλή θεωρία διεθνών σχέσεων, δηλαδή την θουκυδίδεια Ρεαλιστική Θεωρία. Καταλήγω λέγοντας ότι απρόσκοπτη και ειρηνική διεθνής διακυβέρνηση θα υπάρξει εάν και όταν (είναι πολύ μακριά ακόμη αυτό το ενδεχόμενο, λόγω αιτιών πολέμου) εξαλειφτούν τα αίτια πολέμου. Οι έμποροι σαθρών και ανορθολογικών ελπίδων πείθουν εν τω μεταξύ πολλούς να παύσουν να πιστεύουν στην πατρίδα τους. Μια φράση μόνο: Ίσως αυτό να είναι και η κύρια πηγή αιτίων για την ενδοκρατική και διακρατική αστάθεια.