ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος

Τμήμα Διεθνών και  Ευρωπαϊκών Σπουδών

Ανδρούτσου 150 185 34  Πειραιάς 6^ος όροφος    γρ. 601, τηλ. 30 210 414 2725

e-mail: info@ifestosedu.gr – ifestos@unipi.gr , Web www.ifestosedu.gr ή www.ifestos.edu.gr

 

ΟΝΕ και η κρίση. Παρεμβάσεις, αναλύσεις, σύνδεσμοι

Συναφείς αναρτήσεις γίνονται και στις σελίδες:

►Εκλογές 2012: Ειρηνική Επανάσταση; http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm 
►Γερμανικό ζήτημα και ΕΕ http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm

►Έγκαιρες προειδοποιήσεις για ΟΝΕ (1999,2000,2002) http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm
 

Περιεχόμενα

• Παρελθούσες αναλύσεις που ένας ακαδημαϊκός μπορεί να τις επικαλείται (κλικ εδώ για μετάβαση).

9.2.2012. Το διάγγελμα ενός δεκαεξάχρονου μελλοντικού ηγέτη

11.3.2012. «Οι μίμοι, γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά».

10.3.2012. Του Σταύρου Λυγερού, Η μετατροπή της Ελλάδας σε έρμαιο των δανειστών της

6.3.2012. Σκέψεις για τις καταιγιστικές εξελίξεις στην ΕΕ που κατανοούν και δεκεξάχρονοι

22.2.2012 Ιδιωτεία και μνημονιακοί - αντί-μνημονιακοί

21.2.2012 Ο ξεπεσμός ενός εθνοκράτους και οι θρίαμβοι των αντιπροσώπων της ξένης εξάρτησης γιατί ακύρωσαν την εθνική ανεξαρτησία

20.2.2012. λελογισμένως και συνετώς διανοείσθαι, ευθυκρισία και ορθός λόγος

13.2.2012. Μάλλον τους αδικώ τους πολιτευτές μας και η νηνεμία μέσα στο μάτι του κυκλώνα

12.2.2012 Ανατροπή των αποτελεσμάτων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821

10.2.2012. Σχόλια σε αχρείαστα  και άτοπα σχόλια

9.2.2012. Το διάγγελμα ενός δεκαεξάχρονου μελλοντικού ηγέτη

• O «εφαρμοστικός νόμος, μαζί με σχόλια, είναι αναρτημένος στα "Επίκαιρα" http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf

• Σύνδεσμοι σε αναλύσεις του οικονομικού σκέλους (κλικ εδώ για μετάβαση)

---------------------------

11.3.2012. «Οι μίμοι, γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά».

Το τελευταίο μου μονογραφικό εγχείρημα ήταν μια συγκλονιστική ερευνητική εμπειρία ως προς ένα τουλάχιστον ζήτημα. Επειδή ολοκλήρωσα μια συνολική άποψη γτια τον μεταμοντερνισμό. Το φαινόμενο του μεταμοντερνισμού το μελετώ εδώ και πολλές δεκαετίες και για το κυριότερο ρεύμα τους, τους κριτικούς αποδομηστές, έχω αφιερώσει και πολλά κεφάλαια σε πολλά βιβλία. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η μελέτη του ανεπανάληπτου και μοναδικού έργου του Παναγιώτη Κονδύλη, Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, με βοήθησε να συγκροτήσω μια τελική και νομίζΠεριεχόμεναω σωστή άποψη. Θα σταθώ μόνο στην Ελλάδα υπογραμμίζοντας ότι τα προβλήματα των τελευταίων χρόνων μπορούν κάλλιστα να ερμηνευτούν αν εκτιμηθεί σωστά το γεγονός ότι η μακραίωνη πολιτική παράδοση της ελληνικότητας της οποίας αν και θλιβεροί αχθοφόροι είμαστε, εν τούτοις οι φορείς-αχθοφόροι, ροκανίστηκε από ισχυρές εισροές μεταμοντερνισμού. Ένα κράτος δεν επιβιώνει αν ο μεταμοντερνισμός το κατακυριεύσει. Εδώ, η συμφορά συντελέστηκε στα πανεπιστήμια. Δεκάδες ή και εκατοντάδες φορείς τίτλων που έμαθαν κάποια πράγματα στην Εσπερία επιστρέφοντας το μόνο που μπόρεσαν να αρθρώσουν είναι ένας φτηνός και μεταπρατικός εθνομηδενισμός, στοχαστικά τουλάχιστον φτωχός συγγενής του κριτικού αποδομηστικού κινήματος της Εσπερίας. Που καιρός να βρει κανείς να μελετήσει εδώ στην Ελλάδα της ραστώνης που δεν είναι μόνο καλοκαιρινή αλλά και χειμερινή και ανοιξιάτικη. Εύκολο να καλοπερνούν κάποιοι οπλοφόροι-τιτλοφόροι, να παρασιτίζουν αδιάφορα και τεμπέλικα εις βάρος του έλληνα φορολογούμενου, να αναμασούν ημιμαθώς και μεταπρατικά θεωρήματα και ιδεολογήματα και να εκτονώνουν πατροκτονικά, πατριδοκτονικά και εθνοκτονικά σύνδρομα και άλλες διαστροφές. Κοιτάζοντας σήμερα τον όχλο ενός κόμματος τρωκτικών να χειροκροτεί θυμήθηκα τα λόγια του Κονδύλη.

 

Ο Κονδύλης, σημειώνει για την Ελλάδα κάτι που κανείς θα το συναντήσει σε οποιοδήποτε δυτικό πνευματικό χώρο, πλην εδώ σε ιδιαίτερη πυκνότητα και ένταση. Προκλήθηκε λόγω μιας χαοτικής ανάμιξης "των πνευματικών προϊόντων που έρχονταν σε όλο και μεγαλύτερες μάζες από έξω. … Αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του μαζικοδημοκρατικού τρόπου σκέψης, καθώς και οι ηδονιστικές αξίες του αυθορμητισμού και της αυτοπραγμάτωσης όπως τις διακήρυξε η πολιτισμική επανάσταση στην Ελλάδα, συμφύρθηκαν με τις παμπάλαιες και πασίγνωστες εγχώριες έξεις της πνευματικής νωθρότητας, του εξυπνακιδισμού και της ημιμάθειας. Η σύμφυρση αυτή επομένως ήταν η φυσική βολική είσοδος του μεταμοντερνισμού σ’ ένα τόπο όπου το αστικό εργασιακό ήθος ήταν ουσιαστικά άγνωστο όχι μόνο στον τομέα της υλικής παραγωγής αλλά και στον τομέα του πνεύματος, όπου δεν διαμορφώθηκαν επιστημονικές παραδόσεις με συνοχή και με μακρόβιους φορείς όπου οι μίμοι και οι γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά  στους κύκλους των διανοουμένων στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όπως και να ’χει, η τέτοια είσοδος του μεταμοντερνισμού στις ελληνικές συνθήκες αποτελεί την ολοκλήρωση και εν μέρει την κορύφωση της κρίσης όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής. Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυρση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλειστικά ως σύμφυρση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών, ή εν πάση περιπτώσει εξελληνισμένων, ιδεολογημάτων καταλήξει συν τοις άλλοις σε συρρίκνωση ή εργαλειοποίηση της γλώσσας τέτοια, ώστε να μην μπορεί πια να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προϊόν που –ακριβώς χάρη στην μοναδική δυναμική μιας πολυστρώματης και παμπάλαιας γλώσσας– έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα: ποίηση … Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει τον κύκλο της. Ασφαλώς, τα τραγικά και κωμικά της επεισόδια δεν τέλειωσαν ακόμη, όμως χάνεται η ενότητα της προβληματικής της και ο ειδοποιός της χαρακτήρας. Η Ελλάδα εντάσσεται σε πολύ χαμηλή θέση στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας. Ο δικός της μεταμοντερνισμός συνίσταται στο ότι αποτελεί μια στενή και παράμερη λωρίδα στο ευρύ φάσμα του μεταμοντερνισμού των άλλων», Η παρακμή του Αστικού Πολτισμού, σ. 46-7.

 

Όπως για όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα που ανέλυσε αυτή η γιγαντιαία στοχαστική μορφή δύο δεκαετίες μετά επαληθεύεαι με μαθηματική ακρίβεια. Το βλέπει κανείς καθημερινά παρακολουθώντας τηλεόραση, ακούοντας τηλεοπτικές συζητήσεις, διαβάζοντας ακαδημαϊκές αναλύσεις και βλέποντας τα κομματικά τρωκτικά να χειροκροτούν νέους "ηγέτες" που προσδοκούν πως θα διαιωνίσουν τον ρόλο τους στο πελατειακό κράτος που επιμελώς συγκρότησαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αν κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών του θα μπορούσε και να γελά με το θέατρο του παραλόγου που καθημερινά παίζεται.

-----------------------------

10.3.2012. Του Σταύρου Λυγερού, Η μετατροπή της Ελλάδας σε έρμαιο των δανειστών της

Ο μονόδρομος της κυβέρνησης Παπαδήμου και του κόμματος του Μνημονίου δεν ακυρώνει μόνο την έννοια της Πολιτικής, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία.

Το πρώτο Μνημόνιο ναυάγησε, ζήτω το νέο Μνημόνιο! Μπορεί ούτε η τρόικα ούτε η κυβέρνηση Παπαδήμου να ξεστόμισαν ποτέ αυτή τη φράση, αλλά τη βροντοφώναξαν με τις πράξεις τους. Η αλήθεια είναι ότι το κόμμα του Μνημονίου απέφυγε να επιχειρηματολογήσει ή έστω να διαβεβαιώσει ότι το PSI, η νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο έχουν τις προϋποθέσεις να αποτρέψουν τη χρεοκοπία και να ξαναστήσουν την ελληνική οικονομία στα πόδια της. Αυτό που κατά κόρον έκανε ήταν να ισχυρίζεται ότι εάν δεν ψηφιζόταν το νέο πακέτο, η Ελλάδα θα οδηγείτο εκτός Ευρωζώνης και θα καταστρεφόταν. Για να πείσει την κοινή γνώμη, μάλιστα, δεν δίστασε να επιστρατεύσει το γνωστό εκβιαστικό δίλημμα, πασπαλίζοντάς το με άκρατη κινδυνολογία και αντιαισθητικές υπερβολές.

Ο μονόδρομος της κυβέρνησης Παπαδήμου και του κόμματος του Μνημονίου δεν ακυρώνει μόνο την έννοια της Πολιτικής, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία. Δεν πρέπει, ωστόσο, να προκαλεί έκπληξη. Η θεραπεία-σοκ στηρίζεται αποκλειστικά στην καλλιέργεια του φόβου και γι’ αυτό είναι από τη φύση της ασύμβατη με τη Δημοκρατία. Υπενθυμίζουμε ότι πρωτοεφαρμόστηκε στη Χιλή με εργαλείο τη δικτατορία του Πινοτσέτ. Στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει φόβος στρατιωτικού πραξικοπήματος. Καλλιεργείται συστηματικά, όμως, ο «μεταμοντέρνος» φόβος ότι το πιο μικρό «όχι» στην τρόικα θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή. Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να παραλύουν και να κατακερματίζουν την κοινωνία.

Η ρητορική περί μονοδρόμου, όμως, έχει μία βάση. Όχι επειδή αντικειμενικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος σε σχέση με το εθνικό συμφέρον, αλλά επειδή είναι μονοδρομισμένοι οι κυβερνήτες της Ελλάδας. Προϋπόθεση για να αποδώσει μια πολιτική είναι αυτοί που την εφαρμόζουν να την πιστεύουν και να είναι δια τεθειμένοι να την προωθήσουν χειριζόμενοι δημιουργικά τα όποια προβλήματα ανακύπτουν. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου δεν έχουν κρύψει ότι η μόνη πολιτική που μπορούν να υπηρετήσουν είναι η πολιτική του Μνημονίου. Ακόμη κι αν υποχρεώνονταν από τις εξελίξεις να εφαρμόσουν μια άλλη πολιτική, το πιθανότερο είναι ότι με τη στάση τους θα επέφεραν την καταστροφή που είχαν προαναγγείλει.

Αυτός είναι ο λόγος που, ενώ είχαν αντικειμενικά περιθώρια –η Ελλάδα παραμένει συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη– να διαπραγματευτούν ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάταξης, ούτε καν το διανοήθηκαν. Αυτός είναι ο λόγος που, ενώ όφειλαν να έχουν επεξεργαστεί ένα ρεαλιστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο για την ανάταξη της οικονομίας, ούτε καν το προσπάθησαν. Θεωρούν αυτονόητο ότι η πολιτική θα έρχεται delivery από την τρόικα.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει χρεο κοπήσει από το 2010, από τη στιγμή που οι Αγορές έπαψαν να τη δανείζουν. Το μόνο που κατάφερε το πρώτο Μνημόνιο ήταν να μεταθέσει χρονικά τη χρεοκοπία, αλλά με υψηλό τίμημα. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο χρόνος που αγοράστηκε δεν χρησιμοποιήθηκε για να προε τοιμάσει το κράτος και την κοινωνία, ώστε η χρεοκοπία να γίνει με συντεταγμένο τρόπο εντός της Ευρωζώνης και με το μικρότερο δυνατό οικονομικο-κοινωνικό κόστος. Αντιθέ- τως, το Μνημόνιο τροφοδότησε την ψευδαίσθηση ότι το αναπόφευκτο μπορεί να αποτραπεί. Η θεραπεία-σοκ όχι μόνο δεν απέτρεψε την αναπόφευκτη χρεοκοπία, αλλά επιδείνωσε τις επιπτώσεις της. Το ναυάγιο του πρώτου Μνημονίου δεν λειτούργησε ως δίδαγμα. Εξ ου και το νέο Μνημόνιο.

Η αγορά χρόνου, όμως, κοστίζει πανάκριβα. Το κόστος δεν περιορίζεται μόνο στον πολλαπλασιασμό των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων. Πριν από δύο χρόνια, το σύνολο σχεδόν του ελληνικού χρέους υπαγόταν στο ελληνικό Δίκαιο και τα κάθε είδους περιουσιακά της στοιχεία του Δημοσίου προστατεύονταν από ασυλία. Σήμερα, το σύνολο του χρέους έχει υπαχθεί σε αγγλικό Δίκαιο, έχει καταστεί ουσιαστικά ενυπόθηκο και η Ελλάδα έχει παραιτηθεί από την ασυλία της. Για την ακρίβεια, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε έρμαιο των δανειστών της. Αυτοί είναι εξασφαλισμένοι ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους, αλλά η χώρα έχει απωλέσει τις βάσεις που είναι αναγκαίες για να ξανασταθεί στα πόδια της. 

Πηγή : www.epikaira.gr

---------------------------

6.3.2012. Σκέψεις για τις καταιγιστικές εξελίξεις στην ΕΕ που κατανοούν και δεκαεξάχρονοι

 

Ο κύριος κοινωνικοπολιτικός ρόλος μιας κεντρικής τράπεζας είναι, μεταξύ άλλων, σε συνεργασία με τους φορείς εξουσίας και διακυβέρνησης, να αποφασίζει για τα επιτόκια, τις δανειοδοτήσεις, τις πολιτικές που αφορούν τον πληθωρισμό, τις επενδύσεις, και πολλά άλλα. Με τις αποφάσεις της επηρεάζει σημαντικά ζητήματα ενός εθνοκράτους όπως η κοινωνική ανάπτυξη, η κοινωνική δικαιοσύνη και οι ξένες επενδύσεις. Επιπλέον -δυστυχώς, καθότι αυτό αναιρεί την Πολιτική-, λόγω του τεχνοκρατικού χαρακτήρα των διεθνών χρηματοοικονομικών υποθέσεων, ο ρόλος μιας Κεντρικής Τράπεζας συναρτάται με τις εκάστοτε διεθνείς χρηματοοικονομικές συγκυρίες και τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις, ιδιαίτερα στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής οικονομίας και της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης. Όπως γίνεται φανερό, αυτά και τα συμπαρομαρτούντα ζητήματα συναρτώνται ζωτικά με κοσμοθεωρητικά  πρότυπα και με τις κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένες ηθικές επιταγές μιας ανθρωπολογικά συγκροτημένης κοινωνικής οντότητας. Θα αποτελούσε κοινωνική-οικονομική σχιζοφρένεια αν οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν λειτουργούσαν σύμφωνα με αυτά τα πρότυπα και αυτές τις ηθικές επιταγές, καθότι αφορούν την κοινωνική δικαιοσύνη η οποία δεν μπορεί να είναι χωρίς κοινωνική αναφορά. Εκτός και αν μιλούμε για κατάλυση της Πολιτικής και κυριαρχία της ιδιωτείας και της εξωπολιτικής βαρβαρότητας, τα κοσμοθεωρητικά πρότυπα και οι ηθικές επιταγές προσδιορίζουν το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης κάθε χώρας, ή Αριστοτελικότερα, τον κατ’ αλήθειαν συλλογικό τρόπο ζωής μιας Πολιτείας. Μια τέτοια περιγραφή του Κοινωνικού και του Πολιτικού γεγονότος είναι αντικειμενική: Ανεξαρτήτως αξιολογικών προτιμήσεων κάθε ατόμου και διαφορών μεταξύ κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου κάθε Πολιτείας, υπάρχει μορφική ομοιότητα όσων ιστορικοπολιτικών γεγονότων είναι ενταγμένα σε αυτό που ονομάζεται πολιτικός πολιτισμός. Οι ανθρώπινες δηλαδή καταστάσεις και ενεργήματα που συντελούνται μετά την εποχή της βαρβαρότητας και το πέρασμα του νοερού συνόρου που έφερε τους ανθρώπους στην εποχή της πολιτικής συγκρότησης, του ομαδικού κατ' αλήθειαν βίου, σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας και της μεταξύ των μελών της συγκρότησης ηθικών προτύπων που διέπουν τον κοινό τρόπο ζωής. Στην διαδρομή αυτή τίποτα και ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτο και ποτέ δεν θα είναι. Εξ ου και η μεγαλοφυής Καβάφεια σύλληψη του ταξιδιού προς μια ενδεχομένως ανύπαρκτη Ιθάκη. Ανά πάσα στιγμή, όμως, υπάρχει μέτρο στάθμισης των πραγμάτων κάθε Πολιτείας και όλων συνολικά: Είναι το κατά πόσο υπάρχει κοινός βίος ενταγμένος στην λογική του πολιτισμού όπως μόλις ορίστηκε και το κατά πόσο η φορά κίνησης των πραγμάτων οδηγεί προς ολοένα μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία εντός της Πολιτείας κάθε κοινωνικής οντότητας. Ενόσω αυτό κατακτάται τόσο περισσότερο οι αξιώσεις ισχύος που συγκροτούν τον κοινό βίο είναι συμβατές με την εκάστοτε κοινή αλήθεια (που και αυτή όπως είπαμε είναι συναρτημένη με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας).

    Για το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα, τώρα, δεν μιλάμε εδώ καθότι το έχουμε αναλύσει σε άλλη περίπτωση. Εδώ λέμε μόνο πως εκτός και αν υπάρξει κάποια κοσμοσυστημική μετεξέλιξη των δια-Πολιτειακών σχέσεων που συγκροτεί κατιτί παρόμοιο και ανάλογο με την Βυζαντινή Οικουμένη -μέσα στην οποία για μακρές περιόδους δημιουργούνταν συνθήκες μιας συντριπτικά υπερισχύουσας ανθρωποκεντρικής πνευματικής ατμόσφαιρας που συγκροτούσε μια πολιτική, πνευματική, μεταφυσική και δια-Πολιτειακή ισορροπία και αρμονία- οι διακρατικές σχέσεις δεν μπορεί παρά να είναι αποκλειστικά υλιστικές. Διαπροσωπικά φαινόμενα σίγουρα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν και συχνά έχουν διανεμητικές συνέπειες πλην δεν είναι πολιτικά άξια λόγου: Τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης συγκροτούνται στην βάση της κυρίαρχης πολιτικής ανθρωπολογίαςε κάθε κράτους. Και ενώ αυτό ίσχυε πάντα για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα κάθε κοινωνίας (ακόμη και των μη ανεξάρτητων ή και υπόδουλων) μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 τα πράγματα άλλαξαν δραστικά. Έχουμε όχι μόνο ένα πρωτόγνωρο εσωτερικά διαφοροποιημένο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα που άποψη ενδοκρατικού και διακρατικού πολιτικού πολιτισμού βρίσκεται στην πρό-κλασική εποχή αλλά επιπλέον είναι και αυστηρά εδαφικά διαχωρισμένο. Οι συνέπειες είναι βαθύτατων προεκτάσεων. Συντομογραφικά, γιατί αυτό αναλύεται αλλού, η συνέπεια είναι ότι η σιδερένια περιφρουρημένη κρατική κυριαρχία οδηγεί σε συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης και συναρτημένες πολιτικές ανθρωπολογίες οι οποίες βαθαίνουν ολοένα και περισσότερο την ετερότητα κάθε Πολιτείας και κατ' επέκταση καθιστώντας την διακρατική διαφοροποίηση ολοένα εντονότερη. Αυτό περιπλέκεται ακόμη περισσότερο λόγω άνισης ανάπτυξης, ύπαρξης πλανητικών πλέον δυνάμεων που καλούνται να συμπεριφερθούν "ισότιμα" με απείρως μικρότερα κράτη, ανελέητη σύγκρουση αυτών των υπερδυνάμεων, διεθνικά φαινόμενα τα οποία εξ αντικειμένου είναι εξωπολιτικά και γι' αυτό εξ αντικειμένου προ-πολιτικά και βάρβαρα που θρέφουν την ιδιωτεία και ασφαλώς άπειρα αίτια πολέμου μεταξύ όλων των κρατών που προκάλεσαν οι δύο μεγαλύτερες συμφορές της ανθρώπινης ιστορίας, αφενός η αποικιοκρατία και αφετέρου η ουτοπία και τελικά ιδιοτελές σοβιετικό σχέδιο εξίσωσης και εξομοίωσης του πλανήτη που διαδέχθηκε και τελικά συμπορεύθηκε με τον αστικοφιλελεύθερο διεθνισμό. 

    Τώρα, γιατί τα λέμε όλα αυτά και πως τα συναρτούμε με τον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζα; Είναι γιατί μετά τις θύελλες και τους ανέμους που προκάλεσαν οι δύο τελευταίοι Παγκόσμιοι Πόλεμοι στην Ευρώπη επιχειρήθηκε να δημιουργήσουν μια νέα ευρωπαϊκή πολιτική δομή. Δεν θα αναλύσω την διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, έχει γίνει αλλού και σε χιλιάδες δημοσιευμένες σελίδες. Λέω μόνο ότι από καιρό, την δεκαετία του 1960, έγινε αντιληπτό και επιστημονικά θεμελιώθηκε το γεγονός ότι δημιουργήθηκε το "ευρωπαϊκό παράδοξο": Η συνύπαρξη εντός της δομής της ΕΕ ολοένα ισχυρότερων εθνοκρατών ολοένα βαθύτερης ανθρωπολογικής ετερότητας με ένα ωφελιμιστικό σύστημα ανταλλαγών που συνοδεύεται από εντολοδόχους υπερεθνικούς θεσμούς και πλήθος κοινών νομικοπολιτικών ρυθμίσεων που συγκροτούν την ευρωπαϊκή διακρατική νομιμότητα. Τίποτα το διεθνιστικό ή κοσμοπολίτικο δεν προέκυψε, ενώ παράλληλα το φαινόμενο ζούσε και ζει τις αντιθέσεις μιας στρατηγικής εξάρτησης και ενδο-ευρωπαϊκών διλημμάτων ασφαλείας που υποβόσκουν στα θεμέλια των σχέσεων των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων (Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, ιδ. κεφ. 5 και 6). Ταυτόχρονα, λόγω καταστροφικής ιδεολογικής υπονόμευσης του κοινοτικού φαινομένου το μετά-νεοτερικό ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν εξορθολογίστηκε σύμφωνα με την διαφοροποιημένη πολιτική ανθρωπολογία, δεν προχώρησε δηλαδή στην συγκρότηση μιας αυστηρά εθνοκρατοκεντρικής ευρωπαϊκής δομής - βλ. Κοσμοθεωρία των Εθνών, κεφ. 6-  αφήνοντας κατά μέρος τις αφετηριακές λειτουργιστικές ασυναρτησίες που ... πρόβλεψαν ότι τα ωφελιμιστικά συμφέροντα θα δημιουργούσαν μια υπερεθνική αποκλειστικά οικονομική ανθρωπολογία. Χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα, έγραψε για την αντίληψη αυτή υπό ένα ευρύτερο πρίσμα ο μεγαλοφυής και ακέραιος μεγάλος στοχαστής μας, Παναγιώτης Κονδύλης.

        Το 1990 συνδυασμένα φαινόμενα [στρατηγικές ανακατατάξεις, ωρίμανση της ωφελιμιστικής λειτουργικής ολοκλήρωσης, Γερμανική επανένωση που επανατοποθετούσε σε νέα βάση τα ενδο-ευρωπαϊκά διλήμματα ασφαλείας και ανάγκη προσεκτικών "από κοινού" (όχι "κοινές" γιατί δεν υπήρχαν οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις) νομισματικών και οικονομικών πολιτικών] δημιούργησαν ένα μεταίχμιο όπου αντί ορθολογιστικών αποφάσεων οι πολιτικοί-τεχνοκράτες-γραφειοκράτες ερήμην των κοινωνιών και χέρι-χέρι με εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες έβαλαν μια ατομική βόμβα στα θεμέλια της ΕΕ. Την ΟΝΕ. Μια δηλαδή κοινή νομισματική πολιτική που ονόμασαν και οικονομική της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας με νέα υπερφίαλη και ιδεολογικοπαρμένη ονομασία (Ευρωπαϊκή "Ένωση"). Αφορά αφενός της μακροοικονομικές ισορροπίες και τις συναρτημένες κοινωνικές ισορροπίας, καθώς και τους ενδο-Κοινοτικούς όρους εμπορίου και την ανταγωνιστικότητα και αφετέρου τις ισορροπίες στην διεθνή πολιτική οικονομία και των ευρωατλαντικών σχέσεων.

    Στις περιπτωσιολογικές μελέτες που ο υποφαινόμενος έκανε αλλά όπως γνωρίζει κάθε καλός οικονομολόγος, αυτές οι σπασμωδικές αποφάσεις αποτύπωναν ημίμετρα που αποσκοπούσαν στον κατευνασμό μιας Γαλλικής ανησυχίας για τον ρόλο της Γερμανικής Κεντρικής τράπεζας. Έτσι θα ήλεγχαν, νόμιζαν, τις γερμανικές οικονομικές πολιτικές. Αυτό μπορούμε να το πούμε με διαφορετικά και πιο περιεκτικά λόγια: Μεγάλα στρατηγικά ζητήματα επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστούν με λειτουργιστικά μέτρα, οικονομικίστικες αντιλήψεις και θεσμικές ανοησίες που εξώθησαν στην κυριαρχία παντελώς πολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών και γραφειοκρατών. Θανατηφόρα γελοία πράγματα, βέβαια. Η γερμανική οικονομική ισχύς υπερίσχυσε και έχουμε τα προβλήματα και τις ανισορροπίες που βλέπουμε σήμερα και που επικίνδυνοι τεχνοκράτες-γραφειοκράτες νόμισαν ότι θα αντιμετωπίσουν φορτώνοντας όλα τα προβλήματα στην Ελλάδα. Αυτές οι γιγαντιαία ανορθολογικές αποφάσεις, επιπλέον, ευνοήθηκαν από κάτι που οι Έλληνες υποψιαζόμασταν αλλά "ανακαλύψαμε" οδυνηρά: Την απουσία πολιτικού προσωπικού που θα μπορούσε να συσπειρώσει την ελληνική πολιτική ανθρωπολογία και που θα εκστράτευε στην ΕΕ με ευρωπαϊκό πολιτικό λόγο που μια ικανή πολιτική ηγεσία θα μπορούσε να προκαλέσει ευρωπαϊκή "επανάσταση". Εξορθολογισμό δηλαδή της εθνοκρατοκεντρικής ευρωπαϊκής δομής και επανεξέταση του "γερμανικού ζητήματος" με τρόπο που θα δρομολογούσε μια βιώσιμη ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική δομή. Αντί αυτού τοποθετήθηκαν στην εξουσία οι τεχνοκράτες που μας οδήγησαν στην καταστροφή με την απροετοίμαστη ένταξη στην ΟΝΕ και το σύνολο του σπιθαμιαίου πολιτικού αναστήματος πολιτικού προσωπικού επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου κινδυνολογία και πολιτική τρομοκρατία που επανέλαβε τον παλιά καλό τους ρόλο: Το δέσιμο των Ελλήνων με εμβάθυνση της ξένης εξάρτησης όπως αποτυπώνεται στον "εφαρμοστικό νόμο". Ταυτόχρονα, ένα ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα φωτίστηκε άπλετα: Εκατοντάδες έλληνες πανεπιστημιακοί των τμημάτων πολιτικής επιστήμης, διεθνών σπουδών και ευρωπαϊκών σπουδών αποδείχθηκαν επιστημονικά ανύπαρκτοι. Μια φορά στην ζωή ενός επιστήμονα ίσως τύχει να δημιουργείται ανάγκη να παρέμβουν στις συζητήσεις της δημόσιας σφαίρας για να θρέψουν τον πολιτικό ανορθολογισμό. Για να μην γίνω πολύ σκληρός και να στεναχωρήσω πολλούς φίλους μου σταματώ εδώ. Μπορώ όμως να πω ότι αν κάποτε καταλαγιάσει η κρίση και ορθοποδήσουμε να μην εκπλαγούμε εάν ορθολογιστές πολίτες ή μια ορθολογιστική πολιτική ηγεσία κλείσει την στρόφιγγα των σπάνιων πόρων που θρέφουν ένα ολοφάνερο επιστημονικό παρασιτισμό και μια ιδεολογικοπολιτική παράκρουση άνευ προηγουμένου.  

    Για να επανέλθουμε στο ουσιαστικό ζήτημα, λόγω μεγέθους της Γερμανικής οικονομίας και της εξωστρεφούς εμπορικής της δραστηριότητας, οι αποφάσεις της κεντρικής γερμανικής τράπεζας επηρέαζαν όλη την υπόλοιπη Ευρώπη θέτοντας σε κίνδυνο τις αφετηριακές στρατηγικές ισορροπίες μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας: Μια Γερμανία της Ευρώπης ενταγμένη στο σύνολο των ευρωπαϊκών και  Ατλαντικών θεσμών και πολιτικοστρατηγικά υπό πλήρη έλεγχο. Ο έλεγχος αυτός ήταν κατανεμημένος με διάφορους τρόπους που δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ. Επιφύλασσε, πάντως, ένα πρωταγωνιστικό γαλλικό ρόλο, και αυτή την σημασία ενείχε, βασικά, η συμφωνία του 1963. Οι γερμανοί ηγέτες πριν το 1991, όμως, μπορούσαν να κρύβονταν πίσω από τη ανεξαρτησία της κεντρικής τους τράπεζας. Η ανεξαρτησία της Budesbank, όμως, δεν ήταν πολιτικά αθώα όπως δεν ήταν αθώα  και η οικονομική της γιγάντωση που ανέτρεπε τις αφετηριακές γαλλογερμανικές ισορροπίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Οι γερμανοί τραπεζίτες που διαχειρίζονταν την πανίσχυρη γερμανική οικονομία δεν είναι αλτρουιστές και δεν σκέφτονταν "ευρωπαϊστικά" ή άλλως πως. Τέτοιες ιδεολογικοπολιτικές ασυναρτησίες που παραβλέπουν την ανάγκη συμβατότητας πολιτικών εποικοδομημάτων και υποκείμενης πολιτικής ανθρωπολογίας μπορούν να υπάρξουν μόνο μέσα στα σπιθαμιαία μυαλά κάποιων διανοουμένων που ζουν παρασιτικά πολυτελώς και παραμιλώντας. Οι αποφάσεις των γερμανικών οικονομικών ελίτ, λογικότατα, διέπονταν από τις γερμανικές αξίες, τα γερμανικά κοσμοθεωρητικά πρότυπα και τις συναρτημένες με αυτά κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένες γερμανικές ηθικές επιταγές. Ιδιαίτερα για την Γαλλία, ο έλεγχος της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας, ήταν μια στρατηγική αξίωση ήδη από την δεκαετία του 1970. Συντηρήθηκε με διάφορους τρόπους ελέγχου της Γερμανίας πλην υπέβοσκε και τέθηκε επιτακτικά αρχές της δεκαετίας του 1990 υπό τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες που προαναφέρθηκαν.

Οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ήλπιζαν ότι ελέγχοντας το γερμανικό νομισματικό σύστημα θα ήλεγχαν την γερμανική οικονομία που κυριολεκτικά κάλπαζε εκτός ανταγωνισμού. Ο χαρούμενος ουτοπικός χορός που έθρεφε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για την μεταψυχροπολεμική εποχή ευνόησε ανορθολογικές πολιτικές αποφάσεις. Εν μέρει τουλάχιστον, όπως και για την Ιαπωνία, η γερμανική οικονομική υπεροχή οφειλόταν στο γεγονός ότι με δεδομένη την στρατηγική τους θέση και τις στρατηγικές τους ανάγκες οι δαπάνες τους για άμυνα και ασφάλεια ήταν συγκριτικά ελάχιστες. Οι σπάνιοι πόροι διοχετεύονταν για σκοπούς ανάπτυξης που την καθιστούσαν ολοένα και πιο ανταγωνιστική.  Όπως κανείς μπορεί να διαβάσει σε πολλά βιβλία μου στα κεφάλαια των εμπειρικών μελετών που αφορούν τα διλήμματα ασφαλείας μεταξύ των μελών της ΕΕ (κυρίως, όσον με αφορά στο Διπλωματία και στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων και στο Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας, ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση), ο έλεγχος της Budesbank  όσον φορά το πάγιο αίτημα των Γάλλων και άλλων κρατών-μελών που αφορούσε τον ρόλο της Γερμανίας και ιδιαίτερα της οικονομίας της αντιμετωπίστηκε το 1991-3 με πολιτικά σπασμωδικό τρόπο και υπό υψηλή αμερικανική επιτήρηση που επιβεβαίωσε τη στρατηγική εξάρτηση στις ΗΠΑ στην μεταψυχροπολεμική εποχή.

 

Κοντολογίς, επιθυμία των εταίρων της Γερμανίας ήταν να καθιερώσουν μηχανισμούς που θα ήλεγχαν τις αποφάσεις της κεντρικής γερμανικής τράπεζας οι οποίες κοσμοθεωρητικά / ηθικά ευνοούσαν την πολιτική ανθρωπολογία της Γερμανίας. Ένας κεντρικός νομισματικός έλεγχος, πίστευαν, θα το επιτύγχανε. Και αυτό ανεξάρτητα της ανταγωνιστικότητας της Γερμανικής οικονομίας που θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί μόνο αν παράλληλα με την νομισματική ενοποίηση προωθούνταν και η οικονομική ολοκλήρωση. Πλην, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε λόγω της διαφοροποιημένης ευρωπαϊκής εθνοκρατοκεντρικής ανθρωπολογίας αυτό ήταν ανέφικτο και γι' αυτό απαιτούνταν πολύ πιο υπεύθυνες και ψύχραιμες αποφάσεις. Πρωτίστως απαιτείτο να λειτουργήσουν όλοι με το γεγονός ότι το μέλλον της Ευρώπης έγκειται όχι σε εξωπραγματικούς ιδεολογικούς παραλογισμούς περί μιας υπερεθνικής δημόσιας σφαίρας αλλά στα πραγματικά ανθρωπολογικά δεδομένα που απαιτούσαν εξορθολογισμό της ήδη υπάρχουσας ευρωπαϊκής διακρατικής δημόσιας σφαίρας. Αυτό συνεπαγόμενα απαιτεί εκκένωση από κάθε ιδεολογική ή κοσμοπολίτική παράκρουση, ενδυνάμωση της δημοκρατίας ενδοκρατικά, ενδυνάμωση της δημοκρατίας εθνοκρατοκεντρικά με το να καταστούν οι διακυβερνητικοί οι εντολείς συναινετικών-ομόφωνων διακυβερνητικών αποφάσεων και των πρωτοβουλιών και με το να καταστούν οι υπερεθνικοί θεσμοί αυστηρά εντολοδόχοι των διακβυερνητικών θεσμών. Από ένα τέτοιο ορθολογισμό έπονται πολλά άλλα που θα έθεταν ως προτεραιότητα την διαφύλαξη των κεκτημένων με αποφάσεις που θα ήταν αυστηρά συμβατές με τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του Κοινοτικού εγχειρήματος. Επιπλέον, η λογική απόληξη μιας τέτοιας πορείας δεν μπορούσε να είναι μια πολιτική ένωση (το 1992 οι Βρετανοί ορθώς αντέδρασαν ειρωνικά στην εμμονή να ονομαστεί πρόωρα η Κοινότητα Ευρωπαϊκή "Ένωση" ενώ έξυπνα δεν συμμετείχαν στην νομισματική παράκρουση που άκουε στο όνομα Οικονομική και Νομισματική Ένωση).

Μονολεκτικά, λέω κάτι που ξαναέγραψα, ότι δηλαδή το εμβληματικό βιβλίο του Edward H. Carr, Η Εικοσαετής κρίση (εκδόσεις Ποιότητα) του 1939 μπορούσε να ξαναγραφτεί το 1992 στο πλαίσιο μιας άλλης περιπτωσιολογικής μελέτης, αυτή την φορά σε συνάρτηση με τις αποφάσεις του 1992. Οι πολιτικές δηλώσεις και εκατομμύρια κείμενα γραφειοκρατικοδίαιτων διανοουμένων κατασπατάλησαν γιγαντιαίους σπάνιους πόρους για να κράζουν το κύκνειο ιδεολογικό άσμα του μοντερνισμού. Την κατασκευαστική ιδεολογική παράκρουση που φανταζόταν πως οι θεσμοί και οι οικονομικές συναλλαγές, μπορούν να κατασκευάσουν υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία που «θα αντικαταστήσει εν μέρει ή εν όλω τα προϋπάρχοντα έθνη κράτη και που θα μετατοπίσει εξουσίες, προσδοκίες, πίστη και νομιμοφροσύνη στο υπερεθνικό επίπεδο». Και ο μεν κορυφαίος αναλυτής (Haas) που τα έλεγε αυτά έκανε τίμιες παραδοχές επιστημονικού λάθους το 1966 και το 1970, πλην δεκάδες χιλιάδες κράχτες ιδεολογικοπολιτικών συνθημάτων που δεν είχαν το δικό του επιστημονικό ανάστημα και το δικό του επιστημονικό ήθος συνέχισαν να κατακλύζουν τον «ευρωπαϊκό πολιτικό στοχασμό» και τις περιοχές όπου δρούσαν πιο πονηρά πλήθος νεοφιλελεύθερων αναλυτών οι οποίοι όμως ανοικτά προς τα μέσα της δεκαετίας του 1990 πρότειναν την κατάργηση της ΕΕ και την δημιουργία μιας "Ατλαντικής Ένωσης" στα μέτρεα και σταθμά των πάγιων αγγλοσαξονικών προτύπων (αυτά αναλύονται εκτενώς στην μονογραφία Θεωρία διεθνούς και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης). Ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς, το κηρύττουν οι αφελείς, έγραψε ορθά αλλά και ειρωνικά ο Κονδύλης, για να συμπληρώσει δεικτικά πως "οι Αμερικανοί όταν χαράσσουν την στρατηγικής τους βαθιά στον 21ο αιώνα δεν ερωτούν τον Χάμπερμανς ή τον Ρωλς". Εδώ, η ουσία έγκειται στο γεγονός ότι οι αφελείς μιλούν ουτοπικά και εξωπραγματικά ενώ οι αγγλοσάξονες συνάδελφοι πονηρά, στρατευμένα και προωθώντας μια πάγια αξίωση για μια αγγλοσαξονική και αμερικανική τάξη ευρωατλαντικής αλληλεξάρτησης. Παρενθετικά λέμε και το εξής: Αυτά τα εκατομμύρια σελίδων αυτοναναφορικών προφητειών και απίστευτης έκτασης αλληλοαναφορών μεταξύ ομοϊδεατών που μιλούσαν ασυνάρτητα με προ-πολιτικό τρόπο, είναι που συγκροτεί το σύστημα «υψηλής» επιστήμης, «περιοδικών αξιολογητών», «συμμετοχών σε [κοινωνικοπολιτικά] συνέδρια» και άναρχης, γραφειοκρατικής, κρατικής και διεθνικής στράτευσης που αναιρεί κάθε αξίωση επιστημονικότητας. Μέσα στον ωκεανό αυτό, βέβαια, επιβίωναν και κάποιοι ανθεκτικοί Μοϊκανοί. Λογικότατα, ελάχιστοι Μοϊκανοί δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον χείμαρρο πολιτικού και «επιστημονικού» παραλογισμού που ενίοτε έφθανε μέχρι τα όρια της θανατηφόρας παράκρουσης. Το μεγαλύτερο θύμα μέχρι στιγμής μιας τέτοιας παράκρουσης, πάντως, είναι καταμαρτυρούμενα οι Έλληνες πολίτες.       

 

Ο σκοπός για ένα κεντρικό νομισματικό έλεγχο της Γερμανίας, βέβαια, σχετιζόταν άμεσα και με άλλες πτυχές του «Γερμανικού ζητήματος» (αν διαβάσει κανείς τι έλεγε τότε ο Μιτεράν και τι συμβαίνει τώρα μεταξύ Μέρκελ – Σαρκοζί θα καταλάβει το μέγα Θουκυδίδειο / Ξενοφώντειο ζήτημα της εξαπάτησης στις διακρατικές σχέσεις και την μηδαμινότητα των αισθητικών σχέσεων, φιλιών, υποσχέσεων κτλ). Μεταξύ άλλων, μετά τον εκβιασμό της Γερμανίας το 1989-1992 στο θέμα της επανένωσης (που συμπεριελάμβανε και κινήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα στο επίπεδο Γαλλίας-Βρετανίας και Γαλλίας/Βρετανίας Ρωσίας), βασικά επιβλήθηκε κατά της Γερμανίας η ΟΝΕ. Όποιος είναι εραστής των καλών αναλύσεων και όποιος θέλει να σκέφτεται στρατηγικά και να μην αφήνει τον κάθε φορέα τίτλου να τον αποβλακώνει, μπορεί να διαβάσει το σχετικό άρθρο του Kenneth Waltz το 1993 αλλά και τις συνήθεις χιλιάδες επιθέσεις εναντίον του. Ο μέγας αυτός διεθνολόγος, στοχαστικά αδιατάραχτος περιέγραψε τις επερχόμενες ανακατατάξεις ισχύος, συμφερόντων και ρόλων. Πάντως, εν μέσω μεγάλης κρίσης στην Ευρώπη η εφήμερη στρατηγική σταθεροποίηση επιτεύχθηκε με «αμερικανικό δάκτυλο» (και πάλι, βλ. περιπτωσιολογικές μελέτες ό.π.). Σήμερα δεν είμαστε παρά μόνο στην αφετηρία εξελίξεων που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 λογικά έπρεπε να διαμορφώσουν ένα νέο στρατηγικό περιβάλλον, πλην, εν μέσω ουτοπίας και πολιτικοεπιστημονικής παράκρουσης υιοθετήθηκαν άλλες επιλογές οι συνέπειες των οποίων μόλις τώρα άρχισαν να εκδηλώνονται. Η ζωή βέβαια συνεχίζεται και ένας Θουκυδίδειος αναλυτής ποτέ δεν εκπλήσσεται όταν τα πράγματα εξελίσσονται σύμφωνα με την φύση των ανθρώπων, την φύση των κρατοκεντρικών διεθνών σχέσεων και τον θανατηφόρο χαρακτήρα της ουτοπικής σκέψης. Με την ίδια Θουκυδίδεια λογική, επίσης, τίποτα προσωπικό δεν υπάρχει όταν πατώντας πάνω σε στέρεα οντολογικά κριτήρια κανείς επισημαίνει τον παράλογο και ανορθολογικό χαρακτήρα κατά τα άλλα κλασικών προδιαγραφών ουτοπικών προδιαγραφών αναλύσεων, στάσεων και συμπεριφορών. Αλίμονο όταν καταντούμε οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι θανατηφόρες ουτοπικές στάσεις αποτρέψουν τη ορθολογιστική σκέψη.

 

Εν τέλει, όπως υποστηρίξαμε με έμφαση στην τελευταία μας δημοσίευση, εξόφθαλμα σωστές εκτιμήσεις θα μπορούσαν να διασφαλίσουν μια ορθολογιστική διακρατική δομή στην Ευρώπη:

i) τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα της ΕΕ,

ii) τον μηδενικό χαρακτήρα της υπερεθνικής πολιτικής ανθρωπολογίας,

iii) τον εξ ορισμού εντολοδόχο χαρακτήρα των υπερεθνικών θεσμών,

iv) την ως εκ τούτου αναγκαιότητα να έχουν μηδενικές ανεξάρτητες (των κρατών) εξουσίες,

v) την ανάγκη τα κράτη-εντολείς να ενισχύσουν την δική τους διακυβερνητική δομή με ορθολογιστικά εθνοκρατοκεντρικά κριτήρια (που πρωτίστως σημαίνει κατανόηση της κοσμοθεωρητικής/ηθικής διαφοροποίησης μεταξύ των εθνοκρατών),

vi) την ανάγκη «να μην προσπαθεί η ΕΕ να τρέξει πριν μπορεί να περπατήσει» (και δεν μιλώ βέβαια για υπερεθνικότητες κτλ, αλλά για μηχανισμούς βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων όπως η ΟΝΕ) και την ανάγκη,

vii) την ανάγκη δημοκρατικού εξορθολογισμού στο επίπεδο των εθνοκρατών με φορά κίνησης την άμεση δημοκρατία που στις μέρες μας λόγω τεχνολογίας είναι πολύ εφικτή και viii) την διαφύλαξη ως κόρη οφθαλμού την κυριότερης κοσμοθεωρητικής παραδοχής της ΕΕ, δηλαδή της ισοτιμίας των μελών και τον θεμελιώδη αντί-ηγεμονικό χαρακτήρα του εγχειρήματος.  

Ως προς τα δύο τελευταία, ισοτιμία στο διακρατικό σύστημα, οτιδήποτε και αν σημαίνει, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, αυτό ισοδυναμεί με ομοφωνία στις αποφάσεις (το πρόβλημα της ΕΕ δεν ήταν να μην τρέχει γρήγορα αλλά το ότι ενίοτε έτρεξε γρήγορα χωρίς σκέψη διαφύλαξης των κεκτημένων). Η ομοφωνία διαφυλάττει τον αντί-ηγεμονικό χαρακτήρα του εγχειρήματος.  

 

Συντομογραφικά και για να μην επαναλαμβάνουμε κείμενα χιλιάδων δημοσιευμένων σελίδων, η ΟΝΕ ήταν μια απέλπιδα και στο κατασκευασμένη στο πόδι προσπάθεια να ελεγχθούν οι Γερμανοί. Η γερμανική οικονομία ήταν εκτός ανταγωνισμού πλην με την ΟΝΕ οι υπόλοιποι βρέθηκαν μαζί της μέσα σε ένα ανταγωνιστικό λάκκο των λεόντων. Ήδη από το 1996 Ντε Λορ και άλλοι ομολογούσαν ότι η ΟΝΕ επιδείνωσε την κατάσταση επειδή αυτό που μετράει εν τέλει δεν είναι οι θεσμικές και νομικές ρυθμίσεις αλλά η οικονομική δύναμη και η στερεότητα των στρατηγικών δομών. Ακολούθησαν το ένα μετά το άλλο τα πυροσβεστικού χαρακτήρα μέτρα των συμφώνων σταθερότητας και άλλες απέλπιδες προσπάθειες να «δεθεί ο γερμανικός γίγαντας με τις κλωστές» (φράση γάλλου πολιτικού που αντιτίθετο στην ΟΝΕ ως ανορθολογική οικονομική και πολιτικοστρατηγική απόφαση).

Τα θεσμικά, πολιτικά ελλείμματα της ΟΝΕ και οι στρατηγικές αντιφάσεις απλά προσδιόριζαν μια προαναγγελθείσα μεγάλη κρίση που θα έθετε την ΕΕ σε κίνδυνο. Οι νομισματικές συμπληγάδες που άλεθαν την ΕΕ είχαν ήδη διαμορφωθεί προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 και η αδράνεια, τα σπασμωδικά μέτρα και οι αντιφατικές διορθωτικές αποφάσεις υπογράμμιζαν τόσο το πολιτικό έλλειμμα της ΕΕ όσο και τα προβλήματα του διακρατικά συγκροτημένου κοινοτικού κεκτημένου (ο όρος «διακρατικά», εδώ, ενέχει βαθύτατες θεωρητικές και πολιτικές προεκτάσεις που παραγνωρίστηκαν και που συνεχίζουν να παραγνωρίζονται επειδή οι καθήμενοι στις θεσμικές καρέκλες δεν βλέπουν ότι η υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία είναι κυριολεκτικά μηδενική και βαθύτατα εθνοκρατική. Γεγονός το οποίο, ασφαλώς, προσδιορίζει τα επίπεδα, τον καταμερισμό και τις ιεραρχήσεις της διανεμητικής δικαιοσύνης. Μέχρι στιγμής αυτά τα λάθη αποδεικνύονται θανατηφόρα για την Ελλάδα, αύριο και για άλλους).

Στερημένοι σωστής επιστημονικής συμβουλής η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία (των δύο πρωτεργατών, δηλαδή του τότε πρωθυπουργού και του νυν πρωθυπουργού ως (τότε) κεντρικού τραπεζίτη) είχε ως αποτέλεσμα μια βιαστική και απροετοίμαστη ένταξη στην ΟΝΕ, την είσοδο δηλαδή της Ελλάδας στις συμπληγάδες όπου και βρίσκεται σήμερα συνθλιμμένη.

Από άποψη πολιτικής θεωρίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (είναι αυτό που κάποτε εγώ χρησιμοποιώντας λανθασμένη συμβατική ορολογία ονόμαζα «πολιτική φιλοσοφία της ΕΕ και του διεθνούς συστήματος») οι μαρτυρίες των τριών τελευταίων χρόνων είναι συγκλονιστικές. Κυρίως για το γεγονός ότι η κοινωνικοπολιτική συγκρότηση στο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα αλλά και στο «ακραίο» από άποψη αλληλεξάρτησης και κοινής θεσμικής οργάνωσης σύστημα της ΕΕ, καταμαρτυρεί τον διακριτό χαρακτήρα της πολιτικής ανθρωπολογίας των εθνοκρατών μελών του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.

Καταμαρτυρεί την βαθύτατη ετερότητα των εθνοκρατών στα πεδία της ηθικής και κοσμοθεωρητικής διαμόρφωσης και το πόσο επίκαιρη είναι η κρατοκεντρική θεώρηση του Θουκυδίδη που προειδοποιεί για τα προβλήματα, τα διλήμματα και τις προοπτικές σταθερότητας μιας κρατοκεντρικής δομής. Όσον με αφορά αυτά τα αποκρυστάλλωσα στο 6^ο κεφάλαιο του Κοσμοθεωρία των Εθνών, στο κεφάλαιο 6. Υπό ένα ευρύτερο πλαίσιο που αφορά την λεγόμενη θεωρία διεθνών σχέσεων, βέβαια, στην κορυφή και Νο 1 παραμένει αδιατάραχτα η ανάλυση του Kenneth Waltz, ιδιαίτερα στο Θεωρία διεθνούς πολιτικής.

Στα Δυτικά πανεπιστήμια, η κυρίαρχη συμβατική πολιτική σκέψη βρίσκεται ακόμη στην προ-πολιτική εποχή του 15ου-17ου  αιώνα όταν στην Ευρώπη υπήρχαν δουλοπάροικοι τους οποίους τα ελίτ προσπαθούσαν να διαμορφώσουν ανθρωπολογικά σύμφωνα με κάποια εξωπολιτικά δόγματα και τους συμπαρομαρτούντες σε ένα έκαστο δόγμα θεσμούς. Και στην Ελλάδα, όμως, καταμαρτυρείται κάτι το ιλαροτραγικό και κωμικό είναι πλέον πασίδηλο. Ήδη το ανέφερα αλλά θέλω να το τονίσω: Οι γιγαντιαίοι σπάνιοι πόροι που επενδύθηκαν σε τμήματα πολιτικής επιστήμης, διεθνών σπουδών και ευρωπαϊκών σπουδών αποδίδουν αντίστροφα των προσδοκιών. Δεν εγέρθηκε ένα ισχυρό σώμα επιστημόνων που θα μπορούσε να παράγει κοινωνικοπρακτικά χρήσιμη γνώση που όχι μόνο θα ωφελούσε την δημόσια πολιτική σφαίρα της Ελλάδας αλλά επιπλέον θα συνεισέφερε με ορθολογιστικές και επιστημονικά βάσιμες αναλύσεις στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Η συμβατική σοφία παραμένει προσκολλημένη σε κραυγαλέα λανθασμένες μοντερνιστικές αναλύσεις κατάλληλες μόνο για δουλοπάροικους και με θλιβερό τρόπο η επιστημονική αξιοσύνη δεν αναζητείται στην βασιμότητα των επιστημονικών θεμελιώσεων αλλά στο αυγάτισμα ξεπερασμένων δευτερογενών πηγών που γεμίζουν παραπομπές. Αυτή την λογική θέλησε να καθιερώσει ο παράφρων νόμος των ΑΕΙ της περασμένης καλοκαιρινής ραστώνης που προπετώς αξιώνει να "διεθνοποιήσει" τα ελληνικά πανεπιστήμια. Το ευρωπαϊκό παρασιτικό σύστημα γραφειοκρατικοδίαιτων ομοϊδεατών, εξάλλου, αναπαράγει και συντηρεί τον εαυτό του ενίοτε -ιδεοτυπικά μιλώντας, καθότι πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις- πίσω από κορδωμένες και καλοπληρωμένες διακηρύξεις «επιστημονικής ελευθερίας» που μπορούν μόνο να μεταμφιέσουν την αμάθεια, την ημιμάθεια, το τεμπελιό, την ιδεολογικοπολιτική στράτευση και την ψυχική ικανοποίηση που ανά τους αιώνες πρόσφερε λόγω ευέλικτης παρασιτικής προσκόλλησης στην πολιτική θεολογία κάθε είδους.   

Η βοή των επερχομένων γεγονότων είναι ηχηρή. Πλην μετά το μνημόνιο η Ελλάδα έχασε κάθε περιθώριο ελιγμού. Θα βρεθεί στην μέγγενη εξελίξεων που όχι μόνο δεν μπορεί να ελέγξει αλλά και που δεν θα μπορέσει να αντιδράσει επειδή φυλακίστηκε εθελούσια και αναίτια. Γνώμες κυριαρχούν, επιπλέον, και όχι η γνώση.  

 

Υστερόγραφο. Παραθέτω εδώ ένα από τα χιλιάδες κείμενα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο όπου και εμφαίνονται κάποια σχόλιά μου όπως το διάβαζα. Ήταν η αφορμή να γράψω σήμερα το πιο πάνω σχόλιο. Ο σχολιασμός αυτού του ειδησεογραφικού κειμένου είναι τυχαίος και συμπτωματικός. Χιλιάδες τέτοιες πληροφορίες εισρέουν στον υπολογιστή μας καθημερινά, ενώ οι πρωτογενείς στάσεις και συμπεριφορές ατόμων, κρατών και θεσμών επαληθεύουν ή διαψεύδουν όλες τις θεωρίες. Το ότι πολλοί σφυρίζουν αδιάφορα, ήδη τονίστηκε, είναι και το πρόβλημα. (η έμφαση και τα σχόλια με κόκκινο στο κείμενο που ακολουθεί είναι δική μου)

 

Η Bundesbank μόλις ανακάλυψε ότι έχουμε νομισματική ένωση!

Τρίτη, 06 Μάρτιος 2012 00:42

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πρόσφατες εξελίξεις στην κρίση της Ευρωζώνης είναι η έκπληξη που εξέφρασε το γερμανικό οικονομικό κατεστημένο στην ιδέα ότι η Ευρωζώνη είναι όντως νομισματική ένωση. Για δες! Προφανώς κανείς μέχρι σήμερα δεν τους το είχε πει…

Η ιστορία πίσω απ’ όλα αυτά είναι μεγάλη αλλά πρέπει να ειπωθεί. Στην αρχή είχαμε μια μάλλον τεχνική συζήτηση σχετικά με τις ανισορροπίες στο κεντρικό σύστημα πληρωμών της Ευρωζώνης που είναι γνωστό σαν Target 2 [Στην υπερεθνικά ανθρωπολογικά μηδενική ΕΕ μοντερνιστές τεχνοκράτες της εκατοέμμεσης αντιπροσώπευσης έπαιρναν και συνεχίζουν να παίρνουν αποφάσεις που δεν αφορούν ανθρώπους αλλά μηχανές]. Η Γερμανία έχει συσσωρεύσει απαιτήσεις που σήμερα ξεπερνούν τα 500 δις ευρώ έναντι του Ευρωσυστήματος – του δικτύου που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις διάφορες εθνικές κεντρικές τράπεζες. Και τώρα η Bundesbank έχει αρχίσει να ανησυχεί για τον κίνδυνο αντισυμβαλλομένου σε περίπτωση ξαφνικής κατάρρευσης του ευρώ [Η αυτοσυντήρηση αφορά και τους ηγεμόνες όταν το πλεόνασμα τους τεθεί σε κίνδυνο].

Την ανακάλυψη της σημασίας του συστήματος Target 2 την έκανε ο Χανς Βέρνερ Σιν, πρόεδρος του γερμανικού Οικονομικού Ινστιτούτου Ifo που συνυπέγραψε τη σχετική μελέτη με το συνάδελφό του Τίμο Βολμερσχόιζερ. Οι δύο οικονομολόγοι βρήκαν ότι το ισοζύγιο του συστήματος Target 2 αντανακλά τις ανισορροπίες των ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών από την έναρξη της κρίσης της Ευρωζώνης. Πριν το 2007 προφανώς δεν υπήρχε πρόβλημα γιατί τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών χρηματοδοτούνταν από τις εμπορικές τράπεζες [Σίγουρα έτσι είναι. Το προαναγγελθέν έλλειμμα των ισοζυγίων πληρωμών των λιγότερο ισχυρών ενείχε προαναγγελθείσες συνέπειες οι οποίες όταν προέκυψαν ενοχοποιήθηκαν τα γουρούνια των νοτίων μελών της θαυμαστής μοντερνιστικής δημόσιας σφαίρας – τα γνωστά τεμπέλικα pigs του νότου το εισόδημα των οποίων λεηλατείται αυτή την στιγμή]. Από τη στιγμή που αυτό σταμάτησε, το ρόλο τους ανέλαβαν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες. Οι ελληνικές, οι πορτογαλικές και οι ισπανικές τράπεζες μπορούν κάλλιστα να  χρηματοδοτούνται δίχως όρια από την κεντρική τους τράπεζα. Έτσι για παράδειγμα όταν μια ελληνική εταιρία αγοράζει ένα γερμανικό προϊόν, η αλυσίδα των συναλλαγών ξεκινά από την ελληνική τράπεζα του αγοραστή περνά μέσα από την κεντρική τράπεζα της Ελλάδας που δημιουργεί το χρήμα για αυτή τη συναλλαγή και το στέλνει στην Bundesbank που καταγράφει τη συναλλαγή ως δική της απαίτηση έναντι του ευρωσυστήματος.

Η Bundesbank αρχικά δεν έδινε σημασία στο ισοζύγιο του συστήματος Target 2 θεωρώντας  το ζήτημα στατιστικής [Οι μακροοικονομικές ισορροπίες στο εσωτερικό και διακρατικά είναι υπόθεση στατιστικών εκτιμήσεων και όχι ζητημάτων βαθύτατων διανεμητικών συνεπειών]. Το επιχείρημα ήταν: ναι, οι υποχρεώσεις καταγράφονται στο λογαριασμό της Bundesbank αλλά το ρίσκο αντισυμβαλλόμενου μοιράζεται ανάμεσα σε όλα τα κράτη μέλη του ευρώ σύμφωνα με το μερίδιό τους στο Ευρωσύστημα [Αυτόματο αόρατο οικονομικό χέρι ανθρωπολογικά και ηθικά αδιάφορο]. Αλλά την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της Γιενς Βάιντμαν δήλωσε ότι οι ανισορροπίες του συστήματος Target 2 είναι σημαντικές και ότι ενέχουν έναν απαράδεκτο κίνδυνο. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι η Bundesbank προσχώρησε στο ενιαίο μέτωπο των Γερμανών ακαδημαϊκών οικονομολόγων [Βέβαια: Λογικό και αναμενόμενο].

Οι δύο Γερμανοί καθηγητές αξίζουν ευσήμων που μας εξήγησαν λεπτομερώς τους μηχανισμούς με τους οποίους λειτουργεί μια νομισματική ένωση σε περίπτωση κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος. Έχουν επίσης δίκιο να επισημαίνουν ότι σε περίπτωση ξαφνικής κατάρρευσης του ευρώ, η Γερμανία θα έχανε μεγάλο μέρος των απαιτήσεων της – που φτάνουν περίπου στο 20% του ΑΕΠ της [Το ερώτημα είναι πόσα κέρδισε μέσα από το ανισοζύγιο και πόσα έχασαν οι άλλοι. Ακόμη και σε βάρβαρες καταστάσεις το πλιάτσικο τελειώνει και επιστρέφουμε στις λογικές του ηθικά και κοσμοθεωρητικά κατακερματισμένου διακρατικού συστήματος όπου: «ο ισχυρός αφού  κρατήσει το περίσσευμα επιβάλλει ως προς τα υπόλοιπα ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί, προσαρμόζεται ή και εξαφανίζεται». Έτσι: «Τον Χάμπερμανς τον πίστεψαν οι ιθαγενείς και στην συνέχεια έγιναν είλωτες, τον Χάμπερμας τον δεν τον πίστεψαν οι ηγεμόνες και σχεδίασαν το πλιάτσικο και στο τέλος του δρόμου η ανισορροπία προκάλεσε τις συνήθεις ζημιές σε όλους»- ευχαριστώ τον Κονδύλη για την παράφραση: «όσα οφελούν τους ιδιοτελείς τα κηρύττουν οι αφελείς», ιδιαίτερα μέσα στα πανεπιστήμια των ιθαγενών].

Παρά ταύτα είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί οι πάντες παριστάνουν τους έκπληκτους με το γεγονός ότι οι σημερινές ανισορροπίες των ισοζυγίων τρεχουσών πληρωμών μπορούν να χρηματοδοτούνται για απεριόριστο χρονικό διάστημα σε μια νομισματική ένωση [Εξαπάτηση, υποκρισία, ψέμα σε ένα ηθικά διαφοροποιημένο διεθνές σύστημα. Πανάρχαια ιστορία … Και δυστυχώς δεν έχουμε μαγικά ραβδιά για να κάνουμε θαύματα αλλά μόνο τον Θουκυδίδη για να λειτουργούμε αν μπορούμε ορθολογιστικά και λογικά]. Δεν είναι αυτό ένα βασικό χαρακτηριστικό της νομισματικής ένωσης που τη διαφοροποιεί από ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών; Όσο οι τράπεζες έχουν πρόσβαση στην κεντρική τράπεζα και μπορούν να παρέχουν τα ζητούμενα ενέχυρα, οι χώρες μπορούν κάλλιστα να έχουν εξωτερικά ελλείμματα για απροσδιόριστη χρονική περίοδο.

Η ύπαρξη απεριόριστης χρηματοδότησης δεν σημαίνει ότι οι ανισορροπίες δεν έχουν σημασία [Κάποιοι έλεγαν πως δεν είχε σημασία και κάποιοι άλλοι σφύριζαν αδιάφοροι]. Αντιθέτως, έχουν άκρως αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις, όπως άλλωστε μας δείχνει και η κρίση. Το ουσιαστικό είναι ότι σε μια νομισματική ένωση οι ανισορροπίες δεν διορθώνονται αυτομάτως. Αν θες να κάνεις προσαρμογή, πρέπει να την κάνεις εσύ ο ίδιος [Όλα τα προγενέστερα σχόλια ισχύουν και εδώ].

Υποθέτουμε ότι η καλύτερη πολιτική για να λύσουμε αυτά τα θέματα είναι να επιτεθούμε στη ρίζα του προβλήματος – τις ίδιες τις ανισορροπίες. Μια από τις κυριότερες αιτίες του προβλήματος είναι βεβαίως τα επίμονα γερμανικά πλεονάσματα. Κατά συνέπεια το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί εύκολα με πολιτικές που θα ενθάρρυναν τη Γερμανία να αυξήσει τις εισαγωγές της σε σχέση με τις εξαγωγές της [Ακόμη και αν όλοι οι υπόλοιπο γονυπετείς τους παρακαλούν δεν θα το κάνουν ή τουλάχιστον δεν θα το κάνουν σε αναγκαίο βαθμό γιατί δεν τους συμφέρει. Τέτοιες αλήθειες όμως δεν τις κατανοούν πολλοί: α) όσοι λόγω ιδεολογικών παρωπίδων δεν κατανοούν την κοσμοθεωρητική και ηθική διαφοροποίηση του κόσμου σε διακριτά εθνοκρατικά συστήματα που διαθέτουν ένα έκαστο ιδιαίτερη και ιδιόμορφη πολιτική ανθρωπολογία. Β) όσοι σκεπτόμενοι προπολιτικά και στοχαστικά βρισκόμενοι στην εποχή των δουλοπαροίκων πιστεύουν ότι υπάρχουν ανώτερα ορθολογιστικά κριτήρια τα οποία κάποιοι ανώτεροι θεσμοκράτες θα επιβάλλουν διαμορφώνοντας οικονομικές υπερεθνικές ανθρωπολογίες και γ) όσοι δεν κατανοούν τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος που στην ΕΕ επαληθεύεται όσο πουθενά αλλού. Ακόμη, υπάρχουν στο ευρωπαϊκό επίπεδο και αναρίθμητοι που θηριωδώς θέλουν να κατέχουν επιστημονικούς τίτλους για να αναμασούν παρασιτικά διάφορα θεωρήματα και ιδεολογήματα, πάντοτε στο όνομα της … επιστημονικής ελευθερίας]. Χρειαζόμαστε πολιτικές πανευρωπαϊκής στήριξης στο τραπεζικό σύστημα και μέτρα που θα μας διασφαλίσουν ενάντια στα ασύμμετρα σοκ. Πρέπει ακόμη να εναρμονίσουμε πολλές πλευρές της ευρωπαϊκής διαρθρωτικής μας πολιτικής ώστε να διασφαλιστεί ότι οι ανισορροπίες δεν θα γίνουν μόνιμες. [Έλεος. Που είναι τα μαγικά ραβδιά. Θέλω και εγώ ένα για να κερδίσω το τζόκερ]

Αλλά η Γερμανία δεν θέλει τίποτα από όλα αυτά [Τώρα μάλιστα. Καταλάβαμε! O ευρωπαϊκός δημόσιος χώρος είναι γεμάτος αλτρουισμό που κηρύττουν οι ιδιοτελείς και αφελείς και ιθαγενή φερέφωνά τους]. Αντιθέτως η Bundesbank θέλει να λύσει το πρόβλημα μόνο από την πλευρά της χρηματοδότησης. Την περασμένη εβδομάδα ο Γιενς Βάιντμαν πρότεινε την τιτλοποίηση των απαιτήσεων της Γερμανίας στο Target 2. Ας το σκεφτούμε μισό λεπτό. Ο Βάιντμαν ζητά πρόσβαση στην ελληνική και ισπανική περιουσία και άλλα στοιχεία ενεργητικού ως το ύψος των 500 δις ευρώ για την περίπτωση που καταρρεύσει η Ευρωζώνη. Θα μπορούσε κάλλιστα να προτείνει να στείλουμε τη Λουφτβάφε να λύσει την κρίση του ευρώ! Η πρόταση του είναι απίστευτα ακραία. [Αυτό είναι σωστό και εξηγεί πολλά όσα κάποιοι «έξαλλοι» εξηγούσαν για το μνημόνιο]

Αλλά μας λέει και κάτι άλλο: ζητώντας διασφαλίσεις απέναντι στην κατάρρευση του ευρώ, η Bundesbank μας λέει ότι δεν θεωρεί πια την κατάρρευση του ευρώ ως γεγονός μηδενικών πιθανοτήτων. Αν ζητά όμως διασφαλίσεις η Bundesbank, θα πρέπει να ζητήσουν κι όλοι οι  άλλοι. Η συζήτηση για το Target 2 είναι σημαντική επειδή μας πάει στη ρίζα του προβλήματος. Αλλά το οικονομικό κατεστημένο της Γερμανίας είναι ειλικρινές. Αυτό που οι άνθρωποι αυτοί πραγματικά μας λένε είναι ότι δεν θέλουν πια τη νομισματική ένωση. Θέλουν ένα πιο χαλαρό καθεστώς ενιαίου νομίσματος. [Πολύτιμα αυτά τα ειλικρινή τεχνοκρατικά συμπεράσματα. Δείχνουν την απόσταση μεταξύ παράκρουσης και πολιτικού ορθολογισμού με την κλασική έννοια του όρου, τον ρόλο κάποιων «φιλοσόφων» που εκθείαζαν τους τεχνοκράτες ως καθωσπρέπει διακυβέρνηση, την απόσταση μεταξύ επιστημονικής σκέψης και παρασιτικής ιδεολογικοπολιτικής παράκρουσης που κυριαρχεί στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και τις τάσεις που αναπτύσσονται. Για όποιον έχει στοιχειώδης μη ιδεολογικοπολιτικές παραστάσεις της διεθνούς πολιτικής γνωρίζει ότι θα υπάρξει μεγάλη ανακατανομή συμφερόντων, μια νέα σταθεροποίηση σε ένα άλλο σημείο ισορροπίας ισχύος και συμφερόντων και επιβίωση των ισχυρών συνάμα και εκμηδένιση των αδυνάμων. Σημαίνει επίσης πως στην νέα δομή ένα νέο ρεύμα αφελών θα πρέπει να υπάρξει για να αρχίσει να στηρίζει τους ιδιοτελείς (αυτός ήταν ο ρόλος του πολιτικού στοχασμού στην ιστορία, ιδιαίτερα από τον 16 αιώνα μέχρι σήμερα]. Δίκαιο τελικά έχει ο Κονδύλης όταν γράφει ότι όλα αυτά κανείς αξίζει να τα αναλύει τελικά από γούστο. Ο φαύλος κύκλος που αναλύει στο Ισχύς και Απόφαση και ιδιαίτερα οι καταληκτικές επισημάνσεις, επαληθεύονται ξανά και ξανά. Ιδίως μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους όπου θα συνεχίζουν να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πάλη αξιώσεων ισχύος και μεταμφιεσμένων θηριωδών στάσεων.  Συνιστώνται για μελέτη τέσσερα κείμενα: Θουκυδίδης, Πελοποννησιακός Πόλεμος, Κονδύλης, Ισχύς και Απόφαση (συν το Από τον 20 στον 21 αιώνα), Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων και όποιος μπορεί και το αντέχει ψυχικά, το ανελέητα αληθινό Θεωρία διεθνούς πολιτικής του Kenneth Waltz.]

--------------------------

22.2.2012 Ιδιωτεία και μνημονιακοί - αντί-μνημονιακοί

 

Γίνονται πολλές συζητήσεις τελευταία και η Ελλάδα φαινομενικά χωρίστηκε μεταξύ μνημονιακών και αντί-μνημονιακών. Κουραστικές αυτές οι συζητήσεις γιατί η κρίση χώρισε τα "άγρια" από τα "ήμερα". Τα "ήμερα" είναι όσοι λόγω γνώσης και συνειδητής στάσης νοιάζονται για την Πολιτεία τους και βλέπουν το δικό τους συμφέρον σε συνάρτηση με το κοινό συμφέρον. Τα "άγρια" είναι όσοι ενσαρκώνουν την πανάρχαια έννοια της "ιδιωτείας". Τώρα, κουραστικό είναι να κάθεται κανείς να συζητεί πανάρχαιες έννοιες διαχρονικά επαληθευμένες. Όποιος είναι σοβαρός και όχι καραγκιόζης παιδικής χαράς εάν διαβάσει τα συμφωνηθέντα θα συμφωνήσει ότι η Ελλάδα απώλεσε την εθνική της ανεξαρτησία. Ότι επίσης υποθηκεύτηκε το μέλλον της. Οι δράστες είναι πολλοί και γνωστοί, και όχι μόνο αυτοί που έκλεψαν και λεηλάτησαν την χώρα. Είναι και αυτοί που αν και "καλά παιδιά" την κρίσιμη στιγμή αποδείχθηκαν δειλοί, ανίκανοι να λειτουργήσουν ως φορείς του δημόσιου συμφέροντος, ανίκανοι να συγκροτήσουν επιχειρήματα και σχέδια δράσης για να υπερασπιστούν την εθνική ανεξαρτησία και πολύ ικανοί στα πισωγυρίσματα και στην προπετή επιθετική συμπεριφορά κατά όσων την υπερασπίζονται. Δεν εκπλήττει πάντως ότι οι τελευταίοι όπως κάθε νεοφώτιστος είναι τελικά και οι ποιο επιθετικοί. Ομολογώ πάντως το πόσοι πολλοί τελευταία λειτουργούν και σκέπτονται με όρους ιδιωτείας και όχι με όρους συμφέροντος της Πόλεως. Μια ματιά στον Θουκυδίδη και πάλιν φωτίζει την ιεραρχία των διλημμάτων και το λαθεμένο ή ορθό χαρακτήρα των αποφάσεων: "… Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι η πόλις, η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον αποτυγχάνη. Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της, ενώ είναι, πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή. Αφού λοιπόν η μεν πόλις είναι ικανή να βαστά τας ατυχίας των ιδιωτών, αλλ' εις έκαστος από αυτούς ανίκανος να βαστά τας ιδικάς της, οφείλομεν όλοι να την υποστηρίξωμεν και όχι να συμπεριφερώμεθα όπως σεις τώρα, οι οποίοι, τρομαγμένοι από τας ιδιαιτέρας σας δυστυχίας, παραμελείτε το έργον της σωτηρίας της πόλεως». Περικλής, Θουκυδίδου Ιστορία Β60,61 μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου (διατηρείται η ορθογραφία του αρχικού κειμένου)

---------------------------

21.2.2012 Ο ξεπεσμός ενός εθνοκράτους και οι θρίαμβοι των αντιπροσώπων της ξένης εξάρτησης γιατί ακύρωσαν την εθνική ανεξαρτησία

 

Δουλεύοντας και έχοντας την τηλεόραση δίπλα εδώ και εκεί διέκοπτα το γράψιμο ενός σημαντικού για εμένα κειμένου για να δω τι λένε οι ποιητές των μέσων μαζικής παραπληροφόρησης και των του ξεπεσμένου δήθεν πολιτικού συστήματος. Το σημείωμα διαπίστωση που έγραψα πρόσφατα επιβεβαιώθηκε πλήρως ... επί οθόνης. Θρίαμβοι γιατί διαγράφτηκε δήθεν το χρέος που οι ίδιοι δημιούργησαν τις τελευταίες δεκαετίες και που τα δύο τελευταία χρόνια διόγκωσαν με ασύλληπτες ταχύτητες. Θρίαμβος γιατί παίρνουμε ένα ποσό που κατά περίπου 80% σχεδόν ολοκληρωτικά επιστρέφουμε στα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Θρίαμβος γιατί σώσαμε την χώρα, θρίαμβος γιατί δεν φύγαμε από το ευρώ (ενώ δήθεν όσοι ήταν εναντίον του μνημονίου ήθελαν να φύγουμε από το ευρώ), θρίαμβος γιατί επικράτησε η σύνεση, η ψυχραιμία και η φρονιμάδα (των δούλων θα έλεγα εγώ).

          Καμιά αντίθετη λέξη στα «μέσα». Όλοι οι «κακοί» απόντες. Αυτοί δηλαδή που ήθελαν μια ορθολογιστική διαπραγμάτευση για να τεθεί η ευρωπαϊκή πολιτική σε άλλη τροχιά και η κοινωνία να συσπειρωθεί και να οργανωθεί ορθολογιστικά. Απουσίαζαν όσοι θα υποστήριζαν πως η συσπείρωση στην Ευρώπη όσων σκέφτονται λογικά και ορθολογιστικά και όχι με τους στενούς εθνικιστικούς όρους της Γερμανίας. Απουσίαζαν όσοι μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν για τον ανορθολογισμό μιας απόφασης χρεοκοπίας και δεσμών δουλείας ίσως και δεκαετιών. Και τα λοιπά. Κανένα  μα κανένα δεν πρόσεξα να πει ένα αντίθετο επιχείρημα στους σωτήρες.

          Δεν θα επεκταθώ καθότι θα επανέλθουμε. Εδώ λέω μόνο ότι τα μάτια και τα πρόσωπα των θριαμβολόγων έλαμπαν. Εδώ θα είμαστε. Οι εγχώριοι άνθρωποι των δεσποτών. Το ξανακάναμε στο παρελθόν κατά την διάρκεια της ιστορικής διαδρομής των ελλήνων. Έστω και δούλοι τους διασφαλίζαμε να είναι ζωντανοί, να αναπνέουν, να τρώνε  κατιτί, και εμείς εδώ θα αντιπροσωπεύουμε τον δυνατό ξένο που μπορεί να επιβάλλει τάξη στους έλληνες. Μαύρη τάξη και φτωχή ζωή, αλλά εμείς οι εγκάθετοι θα είμαστε πλούσιοι όσο θα εξυπηρετούμε το εξωτερικό δεσπότη.

          Κούνια που τους κούναγε αυτή την φορά, όμως. Πολλά έπονται,  δυστυχώς «άτακτα» και καταστροφικά. Οπισθοχωρήσαμε άτακτα στιγμή που θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε ως ανεξάρτητη κοινωνία, να αντιτάξουμε επιχειρήματα, να μιλήσουμε ισότιμα με τους ξένους, να πρωτοπορήσουμε στον πολιτικό εξορθολογισμό της Ευρώπης και να αποτινάξουμε σύνδρομα εξάρτησης. Είναι πάντως ιλαροτραγικό το βράδυ της υπογραφής της ακύρωσης της εθνικής ανεξαρτησίας να βλέπεις τους δράστες να μονοπωλούν τα μέσα ενημέρωσης και να θριαμβολογούν ότι έσωσαν την χώρα.  

 

---------------------------

20.2.2012. λελογισμένως και συνετώς διανοείσθαι, ευθυκρισία και ορθός λόγος

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Ifestos
Sent: Monday, February 20, 2012 10:21 AM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: λελογισμένως και συνετώς διανοείσθαι, ευθυκρισία και ορθός λόγος

 Όταν θα έλθει η μεγάλη κρίση στο τέλμα της οποίας διολισθαίνουμε ασυγκράτητα ίσως ξεπεταχθεί μέσα από τις στάχτες κατιτί που θα επιτρέπει μέσα στην δημόσια σφαίρα συζητήσεις στερημένων ιδεολογικοπολιτικών και κομματικοπαραταξιακών παρωπίδων. Η καταβύθισή μας στο τέλμα, ασφαλώς, δεν είναι μοιραία, αν κυριαρχούσε η ευθυκρισία και ο ορθός λόγος και η φιλοπατρία ήταν ο άξονας των συζητήσεών μας.

 Για κάποια πράγματα που είναι τόσο απλά θα ήταν καλό να πρυτανεύει η λογική και ο ορθολογισμός. Όχι βέβαια με την μεταφυσική έννοια του «ορθολογισμού» τις παρωπίδες του οποίου δυστυχώς πολλοί φορούν, αλλά με όρους κλασικού και άφθαρτου ορθού λόγου που απορρέει μέσα από μια δημοκρατική σφαίρα που καλλιεργεί την ευθυκρισία και όχι την ιδιωτεία. Τον «ορθό λόγο», τουτέστιν, το «λελογισμένως και συνετώς διανοείσθαι». Η κινδυνολογία, η πολιτική τρομοκρατία, ο δεσποτικός έλεγχος των μέσων μαζικής επικοινωνίας, το μονοπώλιο του βήματος από διεθνικούς πρωταθλητές της ιδιωτείας και η καταρράκωση της δημοκρατίας δεν συνιστούν ορθό λόγο ή ακόμη κατιτί συνώνυμο των νεοτερικών πτωχών συγγενών του όπως για παράδειγμα η κακοποιημένη έννοια «ορθολογισμός». Το τελευταίο σκαλοπάτι πριν το τέλος συμβολίζεται, βέβαια, όταν οι συζητήσεις σε χώρους όπου έπρεπε να πρυτανεύει η λογική και η τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία, μοιάζουν με διαλόγους κωφαλάλων. Το μέσα ή έξω από το ευρώ, επιστροφή ή όχι στην δραχμή, κτλ, είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Όσον αφορά την ανάλυση του κυριότερου ζητήματος, δηλαδή της ΕΕ, των αντιφάσεών της, των ελλειμμάτων της, των ευρωστρατηγικών υποθέσεων και των ευρωατλαντικών σχέσεων, θλίψη προκαλεί το γεγονός ότι σπαταλήθηκαν γιγαντιαίοι σπάνιοι κοινωνικοί πόροι για την δημιουργία πανεπιστημιακών Τμημάτων διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούμε σήμερα. Αναμάσημα τετριμμένων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων της παρωχημένης δεκαετίας του 1950 περί μιας θεσμικά κατασκευασμένης διεθνιστικής ή κοσμοπολίτικης δημόσιας σφαίρας που αναιρεί την κρατική δημόσια σφαίρα ή μάλλον που την εξαερώνει προς όφελος διεθνικών δρώντων, γραφειοκρατών και τεχνοκρατών. Πρόκειται βέβαια για ιδεολογήματα και θεωρήματα που αναιρέθηκαν ήδη από την δεκαετία του 1960 αλλά η είδηση δεν έφτασε ακόμη στην Ελλάδα.

 Αφήνω όμως τον λόγο στον Θουκυδίδη, μοναδικό φιλόσοφο, πολιτικό επιστήμονα και διεθνολόγο. Αμέσως μετά, παραθέτω ένα άρθρο του Βασίλη Βιλιάρδου, οικονομολόγου που συνήθως γράφει τεκμηριωμένα, ψύχραιμα και ορθολογιστικά.    

 

Περικλής, Θουκυδίδου Ιστορία Β60,61 μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου (διατηρείται η ορθογραφία του αρχικού κειμένου)

B.60. 2,3 … Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι η πόλις, η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον αποτυγχάνη. Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της, ενώ είναι, πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή. Αφού λοιπόν η μεν πόλις είναι ικανή να βαστά τας ατυχίας των ιδιωτών, αλλ' εις έκαστος από αυτούς ανίκανος να βαστά τας ιδικάς της, οφείλομεν όλοι να την υποστηρίξωμεν και όχι να συμπεριφερώμεθα όπως σεις τώρα, οι οποίοι, τρομαγμένοι από τας ιδιαιτέρας σας δυστυχίας, παραμελείτε το έργον της σωτηρίας της πόλεως».

B.61. «Όταν κανείς ευρίσκεται εις την ανάγκην που ευρέθημεν ημείς, είτε να υποταχθή και υποχωρήση αμέσως εις ξένας διαταγάς, είτε να εκτεθή εις τον κίνδυνον του πολέμου, δια να σώση την ανεξαρτησίαν του, ουδεμία αμφιβολία ότι ο αποφεύγων τον κίνδυνον είναι πλέον αξιοκατάκριτος από εκείνον που τον αντιμετωπίζει.» … «Οφείλετε να λησμονήσετε τας ιδιωτικάς σας λύπας και να προσπαθήσετε να σώσετε την πόλιν».

Β62 «να είσθε βέβαιοι ότι η ελευθερία, εάν την προασπίσωμεν και την σώσωμεν, ευκόλως θ' ανακτήση αυτά, ενώ εάν κανείς υποβληθή εις ξένην κυριαρχίαν, και τα προηγουμένως αποκτηθέντα συνήθως ελαττούνται. Ούτε πρέπει να φανώμεν διττώς κατώτεροι των πατέρων μας, … Είναι δε αισχρότερον ν' αφήση κανείς να του αφαιρέσουν ό,τι έχει, παρά ν' αποτύχη, ενώ επιδιώκει ν' αποκτήση κάτι τι. Και καθήκον σας είναι ν' αντιμετωπίσετε τους εχθρούς όχι μόνον με αυτοπεποίθησιν, αλλά και με καταφρόνησιν αυτών. Διότι και δειλός ακόμη και τυχηρός ανόητος ημπορούν να έχουν αλαζονικήν πεποίθησιν εις εαυτούς, καταφρόνησιν όμως εκείνος μόνος, του οποίου η πεποίθησις περί της απέναντι των άλλων υπεροχής στηρίζεται επί γνώσεως θετικής, όπως συμβαίνει με σας.»

 

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

Δευτέρα, 20 Φεβρουάριος 2012 00:27

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-02-19-22-33-07-2012021952089/

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright) Αθήνα, 20. Φεβρουαρίου 2012

Με την αιτούμενη διαγραφή χρέους ύψους 100 δις € πυροβολούμε στην κυριολεξία τα πόδια μας, αφού τα μισά από αυτά ανήκουν σε εμάς τους ίδιους – στις δικές μας τράπεζες και στα δικά μας ασφαλιστικά ταμεία

ΕΙΔΗΣΗ 19.02.12:: Στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ και στο Ελσίνκι έχει αρχίσει να διαμορφώνεται η άποψη ότι, ούτε το δεύτερο δάνειο των 130 δις € θα είναι επαρκές για την Ελλάδα. «Η ισορροπία ισχύος έχει μεταβληθεί» παρατηρούσε πριν από λίγες ημέρες ευρωπαίος διπλωμάτης στους «Financial Times». «Η διάσωση της Ελλάδας δεν θεωρείται πλέον η μοναδική επιλογή - στο τραπέζι ευρίσκεται επίσης η χρεοκοπία της Ελλάδας, εντός της Ευρωζώνης». Υψηλόβαθμη κοινοτική πηγή σημειώνει ότι, «Πλέον οι πιθανότητες διασποράς της ελληνικής κρίσης έχουν μειωθεί δραματικά. Ακόμη και πίσω από κλειστές πόρτες, άνθρωποι που μέχρι πρότινος ήταν θετικοί για την ελληνική υπόθεση, έχουν αρχίσει να μεταβάλλουν στάση». Επικαλείται λοιπόν τρεις λόγους: (α) Η ταχεία προώθηση του «Δημοσιονομικού Συμφώνου», η οποία αναμένεται να υπογραφεί στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 1-2 Μαρτίου. (β)  Από το δεύτερο μισό του 2012 θα τεθεί σε λειτουργία ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), διαδεχόμενος τον προσωρινό μηχανισμό EFSF. Με κεφάλαιο 500 δις €, ο ESM θεωρείται ότι θα μπορεί να βοηθήσει χώρες με οικονομικά προβλήματα στο μέλλον.  (γ)  Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), υπό τη νέα της ηγεσία, συμβάλλει στην προστασία και στη ρευστότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Με κριτήριο όλα τα παραπάνω και ευχόμενοι, όπως πάντα, να κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας, φαίνεται ότι οδηγούμαστε πραγματικά στο δρόμο της Αργεντινής, παρά το ότι έχουμε στη διάθεση μας μία σειρά πανεύκολων λύσεων του προβλήματος του δημοσίου χρέους – μεταξύ άλλων, τα εθνικά ομόλογα. Για παράδειγμα, εκτός από όλες αυτές που έχουμε ήδη αναφέρει στο παρελθόν, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε, αντί της διαγραφής του χρέους των 100 δις € (όπου στην κυριολεξία «πυροβολούμε τα πόδια μας», όπως τόνισε επίσης συνάδελφος οικονομολόγος, αφού τα μισά από αυτά ανήκουν σε εμάς τους ίδιους – στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία μας, όπως έχουμε επισημάνει επανειλημμένα, την τελευταία φορά σε τηλεοπτική εκπομπή), να επενδυθούν στην Ελλάδα τα 100 δις €, με χαμηλά επιτόκια δανεισμού νέων επιχειρήσεων – έτσι ώστε να υπάρξει ανάπτυξη, με βάση την οποία θα αυξανόταν τα έσοδα του δημοσίου, θα περιοριζόταν η ανεργία και θα έβρισκαν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όλοι όσοι ΔΥ θα υποχρεώνονταν σε απολύσεις. Φυσικά αυτά τα 100 δις €  δεν θα διαγράφονταν από το χρέος μας (αυτά που οφείλει κανείς πρέπει να τα πληρώνει), αλλά θα χρησιμοποιούνταν ως δάνεια για επενδύσεις, με στόχο την επαναβιομηχανοποίηση της χώρας μας – θα μπορούσαν δε να επιστραφούν με ετήσιες δόσεις, τις οποίες θα είχαμε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουμε (ενώ οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερες, από αυτές που μπορούμε να εκπληρώσουμε – γεγονός που γνωρίζουν πολύ καλά τόσο οι δανειστές, όσο και οι «εταίροι» μας). Δυστυχώς, η διαχείριση της κρίσης εκ μέρους των ιθυνόντων, πόσο μάλλον οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, ήταν και συνεχίζουν να είναι το λιγότερο καταστροφικές – με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε χωρίς κανέναν αντικειμενικό λόγο, καθώς επίσης χωρίς κανένα εναλλακτικό σχέδιο Β, στη χρεοκοπία και στη δραχμή. Ο χρόνος δε που απομένει στη διάθεση μας είναι πλέον ελάχιστος – ίσως όχι περισσότερος από λίγους μήνες ακόμη.  Το γεγονός αυτό υποθέτουμε πως είναι επίσης γνωστό στην πολιτική ηγεσία, η οποία πιθανότατα συνεχίζει στον ίδιο εσφαλμένο δρόμο, επειδή δεν θέλει να αποδεχθεί το λάθος της – κάτι που θεωρούμε αδιανόητο, αφού συνήθως επιδεινώνει τις προοπτικές. Άλλωστε, δεν είναι σε καμία περίπτωση «μεμπτό» να αλλάζουμε πορεία, όταν οι συνθήκες αλλάζουν ή/και οι καταστάσεις το απαιτούν – κάτι που δεν θα λέγαμε για εκείνους τους πολιτικούς, οι οποίοι διαφοροποιούν ριζικά, κατά 180 μοίρες συχνά, τις «θέσεις» τους, προφανώς με κριτήριο τα προνόμια και την «καρέκλα». Ολοκληρώνοντας οφείλουμε να επισημάνουμε ότι οι Πολίτες της Δύσης (όχι μόνο της Ευρώπης), γνωρίζοντας όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας (αποτελεί το πειραματόζωο της κατάλυσης του κοινωνικού κράτους, καθώς επίσης της ανάληψης της εξουσίας από το Καρτέλ και τις πολυεθνικές τράπεζες, από την ελίτ δηλαδή), περιμένουν από τους Έλληνες να υπερασπισθούν ακόμη μία φορά τη Δημοκρατία. Ατυχώς άλλες χώρες, ιδίως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, έχουν ήδη υποκύψει, αποδεχόμενες τη μοίρα τους – ευτυχώς όχι η Ισλανδία, η οποία αρνήθηκε την πληρωμή του χρέους των τραπεζών, εγκατάστησε την άμεση δημοκρατία και οδήγησε τους ενδοτικούς πολιτικούς της στα Δικαστήρια.

ΥΓ: Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, από το άρθρο μας «Πύρρειος χρεοκοπία», το οποίο γράφτηκε στις 28 Οκτωβρίου του 2011 και ακολουθεί ξανά παρακάτω, φαίνεται η κατανομή του χρέους και της (πιθανής, αφού οι τράπεζες δεν δεσμεύονται από τις διαπραγματεύσεις του συνδέσμου τους – του IIF δηλαδή) διαγραφής του:ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι «μεριδιούχοι» του δημοσίου χρέους, η διαγραφή και το υπόλοιπο – αριθμοί κατά προσέγγιση, τέλη του 2011.  

Δανειστές	Ποσόν	Διαγραφή	Υπόλοιπο
ΕΚΤ	60,00	./.	60,00
Τρόικα*	65,00	./.	65,00
Έντοκα Γραμμάτια**	15,00	./.	15,00
Άλλα δάνεια**	20,00	./.	20,00
Έλληνες Πιστωτές***	110,00	50%	55,00
Ξένοι πιστωτές	100,00	50%	50,00
Σύνολα	370,00	29%	265,00

* Πρόκειται για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και του ΔΝΤ.

** Δεν υπόκεινται σε διαγραφή, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε (Τράπεζα Πειραιώς).

*** Αποτελούν περίπου το 30% του συνόλου (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ιδιώτες κλπ.)

 

Σημείωση: Το εντυπωσιακό κατά την άποψη μας είναι το γεγονός ότι, η ΕΚΤ δεν θα προβεί σε διαγραφή, παρά το ότι έχει αγοράσει ομόλογα του δημοσίου μας σε πολύ χαμηλές τιμές – επομένως, το ότι θα κερδοσκοπήσει εις βάρος μας και προς όφελος των μετόχων της.  

Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, ο μέσος όρος της διαγραφής επί του συνολικού χρέους υπολογίζεται στο 29% - ενώ θα διαγραφούν περίπου 105 δις €, εάν φυσικά συμφωνήσουν όλοι οι πιστωτές μας. Πρακτικά λοιπόν, έως τον Ιανουάριο του 2012, θα αντικατασταθούν τα παλαιά ομόλογα με νέα, χαμηλότερης ονομαστικής αξίας κατά 50% και με ένα (μικρότερο) επιτόκιο της τάξης του 4,5% (αφού, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, οι τόκοι θα μειωθούν στα 12 δις €, από 17 δις € σήμερα).

Παράλληλα, τα τοκοχρεολύσια θα εξοφλούνται από έναν νέο δανεισμό της Τρόικας ύψους 130 δις €, ενώ τα πρωτογενή ελλείμματα του προϋπολογισμού μας (προ τόκων και χρεολυσίων, τα τρέχοντα δηλαδή του δημοσίου), θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν – αφού δεν θα μπορούν να χρηματοδοτηθούν, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της χρεοκοπίας-στάσης πληρωμών, οπότε θα πρέπει να καλυφθούν από νέους φόρους (τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου μας επίσης θα περιορισθούν, αφού για τις εισαγωγές μας θα απαιτείται πλέον πληρωμή μετρητοίς – γεγονός που πιθανότατα θα προκαλέσει τεράστιες ελλείψεις προϊόντων στη αγορά, πρώτων υλών, ενέργειας, φαρμάκων, χρεοκοπίες εισαγωγικών επιχειρήσεων κλπ. – άρθρο μας). Από τα 105 δις € τώρα, τα οποία θα «χαρισθούν» στην Ελλάδα, τα 55 δις € ανήκουν σε Έλληνες – με αποτέλεσμα να υπάρξει ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης τόσο των τραπεζών μας (κάποιες από τις οποίες μάλλον δεν θα αποφύγουν την Ευρωκρατικοποίηση), όσο και των ασφαλιστικών ταμείων μας. Ουσιαστικά λοιπόν θα πληρωθούν έμμεσα από εμάς τους ίδιους, ενώ οι ξένες τράπεζες, στο σύνολο τους, θα διαγράψουν «μόλις» 50 δις €.

Περαιτέρω, αφού δεν ανακοινώθηκε κανένα απολύτως μέτρο ανάπτυξης της οικονομίας μας, η ύφεση θα συνεχισθεί – με αποτέλεσμα να μειωθεί το ΑΕΠ μας στα 200 δις € περίπου το 2012. Επομένως, το χρέος μας το 2012 θα αποτελεί το 132,5% του ΑΕΠ μας, συν τα νέα ελλείμματα – ενώ το δημόσιο θα πρέπει να ενισχύσει τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία με τουλάχιστον 40 δις €, τα οποία θα δανεισθεί από το EFSF (πιθανολογούμε ότι, το χρέος θα φτάσει τέλη του 2012, εάν συμφωνήσουν όλες οι ξένες τράπεζες στη διαγραφή του 50%, καθώς επίσης εάν ενισχυθούν οι δικές μας και τα ταμεία, στα 320 δις € ή στο 160% του τότε ΑΕΠ μας – περίπου στα ίδια επίπεδα δηλαδή με σήμερα). 

Περαιτέρω, αφού δεν ανακοινώθηκε κανένα απολύτως μέτρο ανάπτυξης της οικονομίας μας, η ύφεση θα συνεχισθεί – με αποτέλεσμα να μειωθεί το ΑΕΠ μας στα 200 δις € περίπου το 2012. Επομένως, το χρέος μας το 2012 θα αποτελεί το 132,5% του ΑΕΠ μας, συν τα νέα ελλείμματα – ενώ το δημόσιο θα πρέπει να ενισχύσει τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία με τουλάχιστον 40 δις €, τα οποία θα δανεισθεί από το EFSF (πιθανολογούμε ότι, το χρέος θα φτάσει τέλη του 2012, εάν συμφωνήσουν όλες οι ξένες τράπεζες στη διαγραφή του 50%, καθώς επίσης εάν ενισχυθούν οι δικές μας και τα ταμεία, στα 320 δις € ή στο 160% του τότε ΑΕΠ μας – περίπου στα ίδια επίπεδα δηλαδή με σήμερα).  

Περαιτέρω, αφού δεν ανακοινώθηκε κανένα απολύτως μέτρο ανάπτυξης της οικονομίας μας, η ύφεση θα συνεχισθεί – με αποτέλεσμα να μειωθεί το ΑΕΠ μας στα 200 δις € περίπου το 2012. Επομένως, το χρέος μας το 2012 θα αποτελεί το 132,5% του ΑΕΠ μας, συν τα νέα ελλείμματα – ενώ το δημόσιο θα πρέπει να ενισχύσει τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία με τουλάχιστον 40 δις €, τα οποία θα δανεισθεί από το EFSF (πιθανολογούμε ότι, το χρέος θα φτάσει τέλη του 2012, εάν συμφωνήσουν όλες οι ξένες τράπεζες στη διαγραφή του 50%, καθώς επίσης εάν ενισχυθούν οι δικές μας και τα ταμεία, στα 320 δις € ή στο 160% του τότε ΑΕΠ μας – περίπου στα ίδια επίπεδα δηλαδή με σήμερα).  

Εκτός αυτού οι τράπεζες μας, κυρίως οι μεγαλύτερες, στην προσπάθεια τους να αποφύγουν την κρατικοποίηση, θα θελήσουν να μειώσουν τις κεφαλαιακές ανάγκες τους, περιορίζοντας τις ήδη χαμηλές πιστώσεις τους στις Ελληνικές επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά. Επομένως, η χώρα μας θα οδηγηθεί σε μία νέα, μεγαλύτερη πιστωτική παγίδα (άρθρο μας), η οποία θα υποχρεώσει πολλές υγιείς επιχειρήσεις να χρεοκοπήσουν – με δυσμενή αποτελέσματα για την ανεργία («εκβάλλει» στα ελλείμματα), για τις επενδύσεις, για τη διατήρηση του όποιου παραγωγικού ιστού μας έχει απομείνει, για ταδίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμός, εξωτερικό ισοζύγιο), για τα έσοδα του δημοσίου κλπ.    

Ακόμη όμως και αν η ύφεση δεν επιδεινωθεί, εάν απλά διαμορφωθεί δηλαδή ως έχει προβλεφθεί (-2%) τον επόμενο χρόνο, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί πλέον να εγκαταλείψει μόνη της την Ευρωζώνη, αφού δεν θα έχει πια καμία δυνατότητα να διαχειριστεί τη κρίση χρέους και δανεισμού – ειδικά όταν καίγονται καθημερινά χρήματα και συρρικνώνεται συνεχώς η ποσότητα τους. Επομένως, η καταναγκαστική επιστροφή στο σενάριο της δραχμής, χωρίς κανένα πλεονέκτημα πλέον, γίνεται πολύ πιο πιθανή – ειδικά όταν η Ευρωζώνη απαιτεί πρωτογενές πλεόνασμα από την Ελλάδα, για να συνεχίσει να την δανείζει. Σε γενικές γραμμές λοιπόν η κυβέρνηση «επέλεξε» τη λύση της χρεοκοπίας για να «εξοικονομήσει» 50 δις € - με μάλλον δυσανάλογα ανταλλάγματα (για παράδειγμα, την παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη λεηλασία της ιδιωτικής, τον εξευτελισμό των Ελλήνων, τη «μήνη» των αγορών, τη συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής λιτότητας, την εξαθλίωση του πληθυσμού κλπ.), καθώς επίσης με τεράστιους κινδύνους. Επομένως, πρόκειται για μία «Πύρρειο χρεοκοπία» - μία χρεοκοπία δηλαδή με όλα τα αρνητικά της επακόλουθα και χωρίς κανένα από τα θετικά.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright) Αθήνα, 20. Φεβρουαρίου 2012

 

 

--------------------------

13.2.2012. Μάλλον τους αδικώ τους πολιτευτές μας και η νηνεμία μέσα στο μάτι του κυκλώνα

 Το είχα καταλάβει από καιρό αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Ένα εξαρτημένο κράτος έχει την πολιτική ηγεσία που του αξίζει και η πολιτική είναι παρωδία ή θέατρο του παραλόγου και όχι Πολιτική δημοκρατικών προδιαγραφών. Το «Π» της Πολιτικής στο οποίο εδώ αναφερόμαστε γράφεται με κεφαλαία. Στον μοντερνιστικό κόσμο της δεσποτικής έμμεσης αντιπροσώπευσης του έξωθεν εξαρτημένου νεοελληνικού κράτους δεν υπάρχει πολιτική ούτε με Π κεφαλαίο ούτε με π μικρό.

    Κατάλοιπο των διοικητικών πρακτικών της εποχής των δουλοπαροίκων είναι η έμμεση αντιπροσώπευση: Εν τη απουσία διαμορφωμένων πολιτών  τα εξουσιαστικά ελίτ της Ευρώπης δημιούργησαν ιδεολογικά δόγματα που πρότασσαν στις κοινωνίες ως αρχές στην βάση της οποίας θα συγκροτείτο πολιτική ανθρωπολογία. Επιφάσεις και Εποικοδομήματα έφτιαναν πάνω από τους δουλοπάροικους για να κατασκευάζουν τον πολίτη. Αυτό που ακολούθησε είναι αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Οι πολίτες καταδικάστηκαν στην ψήφιση κομματικών στελεχών που επί χρόνια ανεξέλεγκτοι ασκούν εξουσία και που ανακυκλώνονται στην διακυβέρνηση. Ονομαστικά ασκείται λαϊκή κυριαρχία, όχι στην πράξη. Δεν επεκτείνομαι, όμως, για αυτά τα θέματα, μιας και τα ανέλυσα όλα αυτά εκτενώς και λεπτομερώς στο ύστερο Κοσμοθεωρία των Εθνών.

    Ο καθείς επίσης βλέποντας τηλεόραση τους τελευταίους μήνες επαλήθευσε δύο τινά. Πρώτον, εναλλασσόμενοι στην εξουσία «όλοι τα τρώγανε». Δεύτερον, το ανάστημά τους μετρήθηκε όταν κατάντησαν να είναι υπαλληλάκοι των τεχνοκρατών και γραφειοκρατών που τους επιβάλλει το ένα μνημόνιο μετά το άλλο περιορίζοντάς τους στον κατά τα άλλα σημαντικό ρόλο του «κινδυνολόγου» και «πολιτικού τρομοκράτη». Νομίζω ότι εδώ είμαστε και γυρίζουμε σελίδα.      

Η έμμεση αντιπροσώπευση στα λιγότερο ισχυρά κράτη όπως το δικό μας κάποια πράγματα ίσως είναι μοιραία. Και να υπάρξει πολιτική ηγεσία των προσδοκιών του μέσου ανθρώπου δεν θα μπορέσει να πάρει το πηδάλιο και αν το πάρει δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Γιατί λοιπόν να μέμφομαι τον ένα η άλλο πολιτικό μιας και αυτή είναι η κατάσταση. Οι παλινωδίες στην προχθεσινή όντως ιστορική ψηφοφορία στην Βουλή ήταν αναμενόμενες.

Σα μεγάλα δυτικά κράτη, βέβαια, ισχύει ότι είναι θεσμικά και στρατιωτικά ισχυρά και τα δεσποτικά πολιτικά ελίτ τρέφουν μια στοιχειώδη έστω πίστη και νομιμοφροσύνη στην κρατική λογική την οποία και υπηρετούν με το αζημίωτο. Γι’ αυτό και επιβίωσαν μέχρι τώρα, αν και δεν είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν να επιβιώνουν. Τα θεμέλια αυτών των επίπλαστων δομών τρίζουν σε όλα τα δυτικά κράτη, όπως όλοι βλέπουμε καθημερινά. Ο λόγος είναι απλός και το έχω ήδη αναλύσει: Δεν ζούμε πλέον στην εποχή των δουλοπαροίκων, όσοι ξεφεύγουν την εξαθλίωση της μεταμοντέρνας ζωής αξιώνουν ρόλο εντολέα και εν μέσω αντιφάσεων που αναδεικνύονται ολοένα και περισσότερο οι εντάσεις αυξάνουν. Τα πολιτειακά θεμέλια τρίζουν όχι μόνο στα δυτικά κράτη αλλά σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Η αποδέσμευση από τα δεσμά του Ψυχρού Πολέμου και των ιδεολογικών δήθεν συμπληγάδων που έθετε, αποδέσμευσε τις ανθρωπολογίες που διαχρονικά συγκροτούνται και αυτοθεσμίζονται ερήμην των εποικοδομημάτων. Βασικά εξήλθαμε, μετά από μια αυταπάτη δύο δεκαετιών μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και ο κόσμος σε κάθε εθνοκράτος άρχισε να ανασυντάσσεται πολιτειακά σύμφωνα με την φύση του. Πρέπει να αναμένουμε πολύ περισσότερες ανακατατάξεις και οι νέες ιεραρχίες ισχύος και συμφερόντων που διαφαίνονται δεν θα μοιάζουν καθόλου  με τις παλιές. Στις συμπληγάδες πολλοί θα λιώσουν, εξ ου και οι εκκλήσεις πολλών τις δύο τελευταίες δεκαετίες να δυναμώσουμε και να προφυλάξουμε το εθνοκράτος μας. Τώρα ίσως είναι αργά;  

Οι δεσμεύσεις που υπογράφηκαν και ψηφίστηκαν την Κυριακή 12.2.2012 σίγουρα μας υποβίβασαν στις ευρωπαϊκές και διεθνείς ιεραρχίες. Εμφανιζόμαστε πλέον ως και να είμαστε ένα ξεπεσμένο και εξαρτημένο παράρτημα των μετά-αποικιακών δομών.

Αυτό που χρειαζόταν την περασμένη Κυριακή είναι η ανάδυση μέσα από την κρίση ενός «καπετάνιου» (όχι κατά ανάγκη ενός μεγάλου Ντε Γκολ αλλά ενός τίμιου πολιτικού ηγέτη που θα δημιουργούσε ένα ρεύμα και μια ευρεία συμμετοχή της κοινωνίας στην προσπάθεια διάσωσης του τρύπιου ελληνικού καραβιού. Δεν υπήρξε. Τι να πεις ποια! Να τους κατηγορήσεις ότι δεν έχουν μεγάλες ικανότητες και δεν είναι «καπετάνιοι». Εδώ δεν άκουσαν τον ... δεκαεξάχρονο, θα ακούσουν εμένα.

Δύσκολα κανείς μπορεί να προβλέψει τι έπεται μιας και όλα είναι ρευστά. Η δυναμική της ζωής θα δείξει και θα αποδείξει ποιοι οργανισμοί είναι ζωντανοί και ποιοι ψόφιοι. Όσον με αφορά επανέρχομαι στην έρευνα και την γραφή. Για μονιμότερα ζητήματα που αφορούν το μακροχρόνιο επίπεδο και τον κάθε «δεκαεξάχρονο». Για τα θέματα που θίγονται στην παρούσα σελίδα θα επανέρχομαι με σχόλια όταν τίθενται ανάλογα και αντίστοιχα ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση, μετά από δύο χρόνια θαλασσοπορίας του ελληνικού καραβιού εν μέσω τρικυμίας, κυκλώπων και Σειρήνων, η νηνεμία μετά την ψηφοφορία της 12.12.2012 την ξέρω εγώ. Είναι αυτή μέσα στο μάτι του κυκλώνα. Έχω βρεθεί και ξέρω τι έπεται ... (Άγριες θάλασσες, κλικ εδώ για μετάβαση).  

 

Υστερόγραφο. Τώρα τι να υποθέσω. Θα τρίβουν τα χέρια τους όλοι οι αρνητές του εθνοκράτους τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Μιλώ για όσους έκαναν την Ελλάδα στοχαστική παιδική χαρά και φυτώριο ουτοπισμού και αρνησιπατρίας.

 

------------------------------

12.2.2012 Ανατροπή των αποτελεσμάτων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821

 

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821

 

Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

 

Ακολουθούν τρεις  επισημάνσεις ζωτικής σημασίας για το «μετά» της συντρέχουσας κρίσης. Αφορούν α) το ροκάνισμα των νομιμοποιητικών θεμελίων της πολιτειακής νομιμότητας, β) το έλλειμμα μιας πολιτικής διακυβέρνησης που θα έχει ως λάβαρο την εθνική ανεξαρτησία και γ) το ανησυχητικό νέφος μιας μεταμοντέρνας επικοινωνιακής δεσποτείας που για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι υπονομεύει την δημοκρατία, τον πλουραλισμό και τον πολιτικό ορθολογισμό μέσα στην ελληνική δημόσια σφαίρα.

 

    Επικοινωνιακή δεσποτεία. Τις μέρες υπογραφής και «πλασαρίσματος» του μνημονίου φωτίστηκε μια μεγάλη ανωμαλία του δημόσιου βίου της Ελλάδας: Υπάρχει ένα αόρατο, αδιαφανές και καλά οργανωμένο δίκτυο «πληροφόρησης» που ανά πάσα στιγμή επισκιάζει την αλήθεια μέσα στην δημόσια σφαίρα. Τα μέλη αυτού του συστήματος έχουν όπως φαίνεται διασφαλισμένο βήμα στα μέσα ενημέρωσης και μιλούν παράλληλα και συγχρονισμένα με την κυρίαρχη κομματική (ή διακομματική) συνθηματολογία. Στην προκειμένη περίπτωση, η ομοιότητα των επιχειρημάτων και ολόκληρων φράσεων σε όλο το φάσμα της μνημονιακής παραφιλολογίας είναι κραυγαλέα. Η ελληνική κοινωνία βομβαρδίστηκε με την «μια αλήθεια» την στιγμή που χιλιάδες τεκμηριωμένες μελέτες έγκριτων ελλήνων επιστημόνων σχεδόν εξαφανίστηκαν ολοκληρωτικά από τα μεγάλα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Εξάλλου, οι ίδιοι τεχνοκράτες που το 1999-20001 πρωτοστάτησαν στο γιγαντιαίο λάθος της ένταξης μιας απροετοίμαστης Ελλάδας στην ΟΝΕ (http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm), παραδόξως τους είδαμε να έχουν και πάλι ένα πρωταγωνιστικο «τεχνοκρατικό» ρόλο, πλην αυτή την φορά ένα πολιτικά αναβαθμισμένο ρόλο. Διαπιστώθηκε επίσης μια αδιαμφισβήτητη επικοινωνιακή κυριαρχία των κατ’ επάγγελμα κινδυνολόγων. Οι κατ’ επάγγελμα κινδυνολόγοι παρήλαυναν πάνω στις μεγάλες προπαγανδιστικές πασαρέλες επαναλαμβάνοντας το ίδιο θέατρο του παραλόγου που είχαμε το 2004 στην περίπτωση του σχεδίου Αναν. Το 2004 την έξωθεν υποκινούμενη μεταμοντέρνα δεσποτεία την εξουδετέρωσε το ΟΧΙ των κυπρίων. Σήμερα, επιχειρείται να καταστεί «νόμιμη» με κοινοβουλευτικό τρόπο.

    Κανένας δεν βρέθηκε να υψώσει ψηλά την σημαία της Εθνικής Ανεξαρτησίας: Στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων μηνών οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας φάνηκαν να είναι απαθείς και άβουλοι θεατές. Μια διακυβέρνηση ενός βιώσιμου σύγχρονου εθνοκράτους, όμως, σε κάθε διαπραγμάτευση προτάσσει την Εθνική Ανεξαρτησία, το εθνικό συμφέρον και την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Τα μέλη του πολιτικού προσωπικού από τα οποία οι πολίτες ανέμεναν μια πιο υπεύθυνη και θαρραλέα στάση, υπέκυψαν στα τελεσίγραφα, στην κινδυνολογία και στην εν γένει πολιτική τρομοκρατία. Έτσι, είχαμε, από την μια πλευρά, «παρατάξεις εξουσίας» που δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, και από την άλλη πλευρά, στον υπόλοιπο χώρο μικρότερων παρατάξεων, τον πολιτικό λόγο να παραμένει καθηλωμένος λόγω διεθνιστικών ιδεολογικών συνδρόμων και ως εκ τούτου αδυναμίας να συγκροτηθεί μια αξιόπιστη επιχειρηματολογία. Κανείς δεν απέδειξε αξιόπιστα ότι μπορούσε: α) Να συγκροτήσει μια αξιόπιστη πρόταση προάσπισης της Εθνικής Ανεξαρτησίας, β) Να συσπειρώσει την κοινωνία με το να υποσχεθεί διασφάλιση της ευνομίας και του ελάχιστου της διαβίωσης των πολιτών, καθώς επίσης και την προφύλαξη των νοικοκυριών κατά των αρπακτικών όσον αφορά τα δάνεια των επιχειρήσεων και των στεγαστικών. γ) Να επιτύχει μια μεταβατική συνολική διαχείριση των υποθέσεων της εθνικής οικονομίας και εθνικής ασφάλειας. Αν δεν μπορούν γιατί πολιτεύονται;;

    Ροκανίζεται η σχέση πολιτειακής νομιμότητας - κοινωνικής νομιμοποίησης: Κατιτί πολύ επικίνδυνο εκκολάπτεται: Η συνοπτική διαδικασία δέσμευσης της εθνικής ανεξαρτησίας, πρακτικά χωρίς δημόσια ή τουλάχιστον στοιχειώδη κοινοβουλευτική ζύμωση, ροκανίζει την κοινωνική νομιμοποίηση της πολιτικής  νομιμότητας. Ένα νέφος έξωθεν επιβεβλημένου μεταμοντέρνου δεσποτισμού πλανάται πλέον πάνω από την Ελλάδα. Αποδυναμώνει ή και εκμηδενίζει την δημοκρατία μας και την κοινωνικοπολιτική επικύρωση των αποφάσεων διακυβέρνησης. Νομιμότητα θα συνεχίσουμε να έχουμε όπως υπάρχει σε κάθε άλλο δεσποτικό καθεστώς. Από άποψη κοινωνικής νομιμοποίησης, όμως, θα είναι ροκανισμένη ή κίβδηλη. Λογικό είναι υπό αυτές τις περιστάσεις να εκκολάπτονται μέσα στο αυγό του φιδιού μεταμοντέρνες τεχνοκρατικές-γραφειοκρατικές δομές που ευνοούν άγνωστοι και διεθνικά κινούμενοι εξωπολιτικοί δρώντες. Συναφώς, ενδέχεται να είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι ενδιαφέρονται να επενδύσουν και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους με το να δημιουργούν και να στηρίζουν δομές μεταμοντέρνας διακυβέρνησης και ξένης εξάρτησης. Η πείρα δείχνει ότι συνήθως εμπλέκονται τα μέσα ενημέρωσης, διεθνικοί χρηματοοικονομικοί δρώντες και ρευστά ξένα κρατικά συμφέροντα. Στο κοινοβούλιο του νεοελληνικού κράτους, εκεί κοντά στους ιερούς και πανάρχαιους χώρους όπου πρυτάνευσε και κορυφώθηκε η άμεση δημοκρατία, αντί δημοκρατίας «έχουμε» «μεταμοντέρνα τεχνοκρατεία» και μια απροκάλυπτη πλέον δεσποτεία. Αναλώσιμοι και κατατρομαγμένοι πολιτευτές κυριολεκτικά στο πόδι ψηφίζουν αναρίθμητους νόμους βαθύτατων προεκτάσεων. Στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί η κινδυνολογία που προκαλεί πολιτική τρομοκράτηση και ανορθολογισμό. Οι νέοι νόμοι, εν τούτοις, θα δεσμεύσουν το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες. Πράγματι, πόση απόσταση υπάρχει μεταξύ αυτής της πολιτειακής νομιμότητας και της πολιτειακής νομιμότητας των πολιτικών παραδόσεών μας στο όνομα της οποίας ο Σωκράτης προτίμησε να πιει δηλητήριο!

 

Συνολικά, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μερικής ή ολικής ανατροπής των αποτελεσμάτων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ροκανίζεται η πολιτειακή νομιμότητα, η Ελλάδα τίθεται κάτω από μια ιδιόμορφη επικοινωνιακή δεσποτεία και κανένα συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα δεν εγείρεται για να σηκώσει την σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, των εθνικών συμφερόντων, της δημοκρατίας και της ελεύθερης εθνικής επιβίωσης.

 

12.2.2012

Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm.    

 

 

 

-----------------------

10.2.2012. Σχόλια σε αχρείαστα και άτοπα σχόλια

Σεβαστές όλες οι απόψεις. Καλό όμως είναι να αποφεύγονται οι τετριμμένες και καταμαρτυρούμενα καταστροφικές σπαπουνόφουσκες κατά της φιλοπατρίας, ιδιαίτερα όταν μια τέτοια γνήσια, πηγαία και υγιής φιλοπατρία προέρχεται από ένα δεκαεξάχρονο. Οι αντιρρήσεις που διάβασα εύκολα αντικρούονται αλλά δίνουν και την ευκαιρία για μερικά ακόμη δικά μου σχόλια.

 

Πρώτον, η Ελλάδα δέχεται καθημερινά γροθιές ακόμη και όταν είναι πεσμένη κάτω. Ο δεκαεξάχρονος  και οι συνομήλικοί του δεν έχουν μέλλον αν η Ελλάδα δεν σηκωθεί όρθια. Το εξηγούναι όλοι, το ομολογούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, το γράφουν χιλιάδες άρθρα σε όλο τον πλανήτη (βλ. χαρακτηριστικά σήμερα στο New York Times http://www.nytimes.com/2012/02/10/business/global/plan-for-a-greek-debt-bailout-puts-the-banks-first.html. Ο δεκαεξάχρονος δεν λέει «partiotikes fouskes kai ta megala logia» αλλά λόγια μεστά, λογικά, ορθολογιστικά και σπάνιας ωριμότητας (δράττομαι της ευκαιρίας να κάνω σαφές ότι εγώ απλώς τα φόρμαρα αλλά επί της ουσίας καθώς και τις διατυπώσεις αυτός τα είπε). Αν βέβαια η φιλοπατρία και η άμυνα κατά όσων συμπεριφέρονται εχθρικά είναι «partiotikes fouskes kai ta megala logia» τότε συμφωνούμε να διαφωνούμε. Οι περισσότεροι έλληνες σήμερα αν όχι σχεδόν όλοι δεν θα πρότασσαν το συμφέρον των κερδοσκόπων (γιατί περί αυτού μιλάμε, και όχι για τα χρέη μας: προσεκτικό διάβασμα των απόψεών του δείχνει ότι ο δεκαεξάχρονος προτείνει να αποπληρώσουμε με λογικό  και νόμιμο χρόνο τα μη καταχρηστικά χρέη χωρίς να το παίζει «τζάμπα μάγκας» όπως υπονοούν τα σχόλια). Οι περισσότεροι Έλληνες θα πρότασσαν το συμφέρον μιας μικρής χώρας, της πατρίδας τους, που την συνέτριψε ο άνισος ανταγωνισμός και οι στρεβλές θεσμικές δομές της ΟΝΕ που αποφασίστηκαν το 1992.

 

Δεύτερον, ο καθείς αν διαβάσει τα επιχειρήματα του δεκαεξάχρονου θα δει ότι τα σχόλια του συναδέλφου δεν τον αφορούν. Το ζήτημα που έθεσε ο Δεκαεξάχρονος δεν είναι το τι λάθη κάναμε εμείς. Για τα δικά μας λάθη θα χρειαζόταν να γράψουμε πολλές χιλιάδες σελίδες ανάλυσης, κυρίως για το γεγονός ότι αντίθετα με τους αμερικανούς, τους Γάλλους, τους Γερμανούς και όλους τους λαούς της γης είχαμε έλλειμμα πατριωτισμού λόγω διεθνισμών και κοσμοπολιτισμών κάτι που σωστά επισημαίνει ο δεκαεξάχρονος. Γι’ αυτό θεωρώ τα γνωστά σλόγκαν περί «πατριωτών» ως περιττά και δολοφονικά και χωρίς την παραμικρή επιχειρηματολογική ή πραγματολογική βάση.  Το ζήτημα που θέτει ο δεκαεξάχρονος είναι το ίδιο που απασχολεί δέκα εκατομμύρια Έλληνες αλλά και κάθε σκεπτόμενο άτομο άλλης χώρας: Τι κάνουμε τώρα την στιγμή που ένα κράτος-μέλος της ΕΕ πεσμένο κάτω αργοπεθαίνει και οι εταίροι του αντί να το βοηθήσουν το αποτελειώνουν με πολιτικές στάσεις, συμπεριφορές και δυσβάστακτες αξιώσεις που φανερώνουν ένα διακρατικό σαδισμό άνευ προηγουμένου, στυγνό, αδίστακτο και κερδοσκόπο. Επειδή εμείς που ζούμε στην Ελλάδα το βλέπουμε κάθε μέρα και επειδή νοιώθουμε τον αργό «θάνατο» εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας είναι λογικό να προτάσσουμε ως προτεραιότητα την ανάγκη να σταθούμε όρθιοι και να πούμε, τουλάχιστον και ότι δεν είμαστε στην εποχή της βαρβαρότητας, γιατί βαρβαρότητα θυμίζουν όλα αυτά. Γιατί είμαστε υποχρεωμένοι αντί να ακούμε λογικά επιχειρήματα να διαβάζουμε υπαινικτικές φράσεις όπως  «xenoi "ehthroi" mas» «partiotikes fouskes kai ta megala logia» και άλλα συναφή και άσχετα και αχρείαστα. 

 

Τρίτον, αν σε κάτι σημαντικό έφταιξε η Ελλάδα δεν είναι το χρέος. Πολύ απλουστευτικές μου φαίνονται αντιρρήσεις και κυρίως πολύ γραμμικές οι ερμηνείες τους. Αν αυτό που υπάρχει δεν είναι μια «ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ» αλλά ένα ανελέητο σύστημα αξιώσεων ισχύος να το ξέρουμε και να λειτουργούμε ανάλογα πάλι αχρείαστοι και άτοποι είναι οι υπαινικτικοί μύδροι «xenoi "ehthroi" mas» «partiotikes fouskes kai ta megala logia». Aν μιλάμε όμως για ένα Κοινοτικό σύστημα (με «συμβόλαια» που συγκροτούν ένα αντί-ηγεμονικό διακρατικό σύστημα σαφώς οριοθετημένο και προσδιορισμένο τότε οι αντιρρήσεις του συναδέλφου δεν συνεκτιμούν ζητήματα όπως όροι, προϋποθέσεις, φυσιογνωμία και χαρακτήρας της ΕΕ, εγκληματικές παραλείψεις για δυσμενείς Δαρβινιστικούς όρους εμπορίου, ευθύνες Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων για την αχρείαστη είσοδο στην ΟΝΕ, ευθύνες για τα γιγαντιαία θεσμικά και πολιτικά ελλείμματα της ίδιας της ΟΝΕ, ευθύνες για ελλείμματα όσον αφορά την διεθνή και ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση και τα λοιπά που όπως ο καθείς μπορεί να δει με ωριμότητα ο δεκαεξάχρονος μου ανέφερε. Ο Δαρβινιστικός σαδισμός που θυματοποιεί τους Έλληνες σήμερα αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι δεν συνάδει με τα «μεγάλα λόγια και τις φούσκες» (εδώ μόνο ταιριάζουν τα «partiotikes fouskes kai ta megala logia») που οι λαοί της Ευρώπης ακούνε μετά το 1945. Το «συμβόλαιο» μεταξύ των κρατών-μελών όπως αποτυπώνεται στο Κοινοτικό κεκτημένο δεν συνεπάγεται αυτό που τελικά βλέπουμε όταν τα προσωπεία πέφτουν. Άλλοι αλλάζουν τους κανόνες του Κοινοτικού παιχνιδιού και όχι οι Έλληνες. Εν τέλει, όταν κάποιοι συμπεριφέρονται με διακρατικό σαδισμό, ναι, εχθροί είναι (όχι εντός εισαγωγικών) και έτσι θα πρέπει να αναμένουμε να τους βλέπουν οι πολίτες ενός οποιουδήποτε κράτους-θύματος. Στο ίδιο πλαίσιο, επίσης, θα πρέπει να πούμε ότι ο σύνάδελφος καλά θα κάνει να ρίξει μια ματιά στα ελλείμματα και χρέη όλων των κρατών το 2009 και να συγκρίνει με την Ελλάδα. Το σημερινό δυσβάστακτο και ασήκωτο χρέος δεν έχει σχέση με τα «φακελάκια των γιατρών». Έλεος, μόνο η Ελλάδα πάσχει από διαφθορά: Γιατί αυτή η παράβλεψη του γεγονότος ότι τα μεγαλύτερα ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ στην Ελλάδα δόθηκαν από την γερμανική SIEMENS, ότι ο σημερινός γερμανός Πρόεδρος κατηγορείται για διαφθορά, ότι στην Βρετανία κατηγορείται ο ένας μετά τον άλλο, όταν στην Ιταλία ο πρώην λαοπρόβλητος πρωθυπουργός έχει χάσει λογαριασμό πόσο δικαστήρια εκκρεμούν, όταν ο αδελφός του Μιττεράν μπήκε φυλακή και τα λοιπά και τα λοιπά. Κανένας ενάρετος πολίτης δεν θέλει την διαφθορά αλλά αυτό είναι ένα πράγμα και άλλο να είμαστε μαζοχιστές και δερνόμαστε μόνοι μας βλέποντας το δέντρο και όχι το δάσος.

 

Τέταρτον, η ουσία δεν είναι τα «φακελάκια» ή οι αχρείαστες και άτοπες υπαινικτικές αναφορές με φράσεις όπως «xenoi "ehthroi" mas» «partiotikes fouskes kai ta megala logia» που δεν σχετίζονται με την συζήτησή μας ή τα εδραία επιχειρήματα του δεκαεξάχρονου. Έστω και αν ζούμε στο εξωτερικό αν θέλουμε να τοποθετούμαστε δημόσια καλό είναι να το κάνουμε σοβαρά και εδώ απαιτεί κατανόηση της ΕΕ και της ιστορικής της θέσης. Το «συμβόλαιο» των μελών της ΕΕ επιβιώνει μέχρι στιγμής επειδή η ΕΕ διατήρησε, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, μια αντί-ηγεμονική φυσιογνωμία (αυτή ήταν η κοσμοθεωρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και αν την έχασε χάνει και τα θεμέλιά της οπότε και σύντομα θα πρέπει να αναμένεται η διάλυσή της: http://www.ifestosedu.gr/11EUkosmotheoria.htm και http://www.ifestosedu.gr/85EurWorldGovernance.htm). Η παρούσα κρίση δεν έχει ως αίτιο την Ελλάδα και θα το διαπιστώσετε σύντομα όταν πολλά πράγματα αναπόδραστα θα θρυμματιστούν στην Ευρώπη (ή καλύτερα πολλοί πύργοι κτισμένοι πάνω στην άμμο και τώρα καταρρέουν. Δεν είναι το παρόντος να επεκταθώ –γράφονται και βιβλία και όποιος ενδιαφέρεται για αυτά τα θέματα μπορεί να τα μελετήσει– αλλά η ΕΕ δεν υπάρχει για να χαρίζεται σε ζητιάνους-μέλη. Υπάρχει πρωτίστως γιατί έπρεπε να επιλυθεί το γερμανικό πρόβλημα και τα διλήμματα ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη από το 1991 πολλοί επισημάναμε ότι η ΟΝΕ που όπως έλεγαν γάλλοι ηγέτες τότε «θα έδενε την Γερμανία στην Ευρώπη» ήταν ένας στρατηγικά γελοίος ισχυρισμός καθότι ισοδυναμεί με το να δένεις ένα γίγαντα με τις κλωστές. Και αυτό καταμαρτυρείται τώρα. Ο κάθε ενδιαφερόμενος και σοβαρά σκεπτόμενος καλά θα κάνει να μην λαμβάνει υπόψη άτοπες και αχρείαστες αναφορές όπως «xenoi "ehthroi" mas» «partiotikes fouskes kai ta megala logia» . Όταν σύντομα θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, αντί να είμαστε πνευματικά και κοινωνικά έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε θα είμαστε διαλυμένοι και ξεπουλημένοι. Αναμένω αυτό που βλέπει ο δεκαεξάχρονος και που με ζηλευτή φιλοπατρία προτάσσει να το βλέπουν και οι μεγαλύτερης ηλικίας.     

 

Πέμπτον, καλά κάνουμε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε (εκτός και αν δεν θέλουμε), να σταματήσουμε να μαστιγώνουμε τους εαυτούς μας. Αν ένα μεγάλο λάθος έγινε ήταν ακριβώς οι διεθνισμοί και κοσμοπολιτισμοί («fouskes kai ta megala logia») που αναίτια μας έριξαν στον λάκκο των λεόντων . Διαβάστε προσεκτικά: «Εάν δεν δημιουργηθούν γνήσιοι δημοκρατικοί υπερεθνικοί θεσμοί, εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης» Φεβ. 2000 http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419). Δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος να εισέλθουμε στην ΟΝΕ πριν γίνουμε ανταγωνιστικοί (βλ. και http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306 30.6.1999). Δεν το ήξεραν οι Γερμανοί; Ναι το ήξεραν όπως και οι άλλοι. Πλην ήταν προς το (κοντόφθαλμο) συμφέρον τους να δουλεύουν 100 οικογένειες στην Πελοπόννησο για να παράγουν ένα καράβι καρπούζια που ανταλλάσαμε με περίπου 5 ακριβά Μερσεντέζ (όπως βλέπετε δεν μπορούμε να επεμβαίνουμε στο ιερό «αόρατο χέρι» της ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους οικονομικής αυτορρύθμισης του άκρατου και αντικοινωνικού νεοφιλελευθερισμού που επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου οι ανταγωνιστικά άτρωτοι Γερμανοί των οποίων τον σοβινιστικό εθνικισμό μερικοί καλά κάνουν να προσέξουν – ας ακούσουν τουλάχιστον τον Χέλμουτ Σμίτ αν δεν πιστεύουν εμάς). Όταν λοιπόν εντός της Ευρωζώνης προκλήθηκε ένα γιγαντιαίο ανισοζύγιο συναλλαγών (εδώ πάλι ταιριάζει το «fouskes») είναι τουλάχιστον μαζοχιστικό για τους Έλληνες να ρίχνουν στις πλάτες τις τερατώδεις ανωμαλίες της μετά το 1992 πορείας της ΕΕ. Μάλιστα, για να πω κάτι πιο ουσιαστικό, όταν κανείς τότε προειδοποιούσε ότι αυτές οι κοσμοπολίτικες αφέλειες θα μας βάλουν σε περιπέτειες (βλ συνδέσμους που παραθέσαμε προηγουμένως), ένας εγχώριος στρατός δολοφόνων χαρακτήρων του κοσμοπολιτισμού, του ευρωδιεθνισμού και της παγκοσμιοπληξίας (πόσο ανορθολογικοί και αφελείς ήταν όλοι αυτοί θεέ μου, μου είπε ο δεκαεξάχρονος όταν του έδειξα κάποια άρθρα που γράφτηκαν τότε), ξεφάντωναν στα μέσα ενημέρωσης που μονοπωλούσαν κάνοντας αισχρούς και ανοίκειους χαρακτηρισμούς με περί «πατριωτών», "αντιευρωπαίων", "εθνικιστών" κτλ. Αυτά δολοφόνησαν την Ελλάδα και όχι τα ασήμαντα «φακελάκια στους γιατρούς», στιλ διαφθοράς που στην Ελλάδα έχει ως αίτιο το αδύναμο κράτος ενώ σε όλα τα κράτη είναι θεσμός τον οποίο μάλιστα εξάγουν.

 

Τέλος για να μην επεκτεινόμαστε, είναι θλιβερό την στιγμή που η Ελλάδα κρέμεται από μια κλωστή στο χείλος του κρημνού να υπάρχουν άνθρωποι που να ενοχοποιούν την φιλοπατρία. Γιατί στην Ελλάδα –και αντίθετα με αυτά που έβλεπα σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία όπου ο εθνικιστικός σοβινισμός ανθεί– επί είκοσι χρόνια μετά τον επαναπατρισμό μου στο ελληνικό κράτος μόνο φιλοπάτριδες βλέπω εδώ. Κανένα!! εθνικιστή που λέει («fouskes kai ta megala logia». Ασφαλώς, διευκρινίζω ότι πολλοί από αυτούς τους φιλοπάτριδες παρασύρθηκαν από τις διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες «fouskes kai megala logia» που δεν έχουμε ανάγκη να επαναλαμβάνονται τώρα.  Βρίσκω επίσης θλιβερό να μιλάμε για «fouskes kai megala logia» (με τον γνωστό δολοφονικό τρόπο που το ακούμε επί δεκαετίες) όταν ο καθείς μπορεί να διαβάσει ότι ο δεκαεξάχρονος μιλά, για δημοκρατία, για ελευθερία και για κοσμοθεωρίες πολιτικού πολιτισμού μακραίωνα σμιλευμένες. Ο δεκαεξάχρονος είναι επιχειρηματολογικά ακλόνητος. Ας κοιτάξουν γύρω τους οι εκλεκτοί συνάδελφοι στις ΗΠΑ και αλλού εκτός Ελλάδας για να μας πουν τι βλέπουν και ας σεβαστούν τους δεκαεξάχρονους που μιλούν με τόση ωριμότητα και με τέτοια ζηλευτή υπευθυνότητα.            

 

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of NOTIS PAGIAVLAS
Sent: Thursday, February 09, 2012 9:47 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Re: ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΟΥ

 Isos tha eitan poly kali idea na tou exigisete tou nearou oti ola afta pou tha ekane kai tha elege akougontai poly omorfa, alla ehoun tin sofia kai romantismo enos paidiou. Ena aplo paradeigma pou tha ton voithouse tha eitan na ton rotousate pos tha ferotan kai antidrouse an ginotan to exis:
Danise se enan symathiti tou lefta gia mia anangi. Meta apo kairo horis na xeplirothei to hreos, o idios symathitis zitise xana daneika kai opos tin proti fora, agyrista. An to ekane afto 10-20 fores, eimai sigouros oti tha aisthanotan to idio akrivos kai o idios me ton tropo pou aistanontai oi xenoi "ehthroi" mas. Poso malista an o symathitis arhize tis partiotikes fouskes kai ta megala logia, katigorontas ton danisti gia ola ta deina.
 
To didagma einai poly aplo.
Pote min ftaseis stin anangi na daneisteis. An omos hreaisteis, xeplirose to hreos sou oso pio grigora ginetai. An den mporeis na kaneis oute to ena, oute to all, tote to vouloneis kai travas koupi me tin oura sta skelia.
An theloume pragmatika na vroume tous ftextes, as koitaxtoume ligo ston kathrefti kai anarotithoume poses fores dehtikamee na ginoume symetohoi tis katastrofis. Me to fakelaki ston yatro pou deilonei 8000 etisio eisodima, me tin apodixi tou epagelmatia na min deinei apodeixi, me tin elafros apateonistiki "anapiriki" syntaxi, me tin lahtara na pame diakopes me daneika, kai alla polla. Oi xenoi den ehoun logo na mas sevontai an den to kanoume oi idio mas gia tin patrida mas.  

Notis Pagiavlas
Winston-Salem University
USA

 --------------------------------

9.2.2012. Το διάγγελμα ενός δεκαεξάχρονου μελλοντικού ηγέτη

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΟΥ

Τι θα έκανε με την τρόικα και την Μέρκελ αν ήταν ηγέτης

 Για την αντιγραφή Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr  

 

Η συζήτηση χθες με τον δεκαεξάχρονο υιό οικογενειακού φίλου ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που είχα ποτέ. Αφού του ανάλυσα αυτά που δεν είχε καταλάβει όσον αφορά την συντρέχουσα κρίση, αυθόρμητα αλλά με ζηλευτή ηγετική ωριμότητα «δήλωσε» τι θα έκανε με την Τρόικα, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τους «Άλλους». «Αν ήμουν ηγέτης του πρώτου κόμματος», είπε εμφατικά, «θα διακήρυττα δημόσια: Ως εδώ και μη παρέκει: Περάσαμε τις κόκκινες γραμμές. Πλέον, θίγονται η ελευθερία, η δημοκρατία, η επιβίωση της Πολιτείας, τα ιερά και τα όσια». «Μετά, ως επίδοξος αντιπρόσωπος των Ελλήνων και όχι ως υπάλληλος κάποιων γυρολόγων τεχνοκρατών», συνέχισε, «θα έκανα ένα ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ που θα αφορούσε τόσο τα κοσμοθεωρητικά και πνευματικά μας θέσφατα όσο και τα άμεσα και πιο πρακτικά υλικά ζητήματα. Να τους πείσω πως αν θέλω να κυβερνήσω είναι επειδή θέλω και μπορώ να παλέψω για την εθνική ανεξαρτησία, την ελευθερία, την δημοκρατία και τα εθνικά συμφέροντα των Ελλήνων. Ότι επίσης όλοι μαζί έχουμε συμφέρον να παλέψουμε για να διασφαλιστεί η εσωτερική ευταξία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η εθνική μας ασφάλεια». Καλύτερα όμως να παραθέσω λεπτομερέστερα όσα σημαντικά και εντυπωσιακά μου είπε ο δεκαεξάχρονος. Εντός εισαγωγικών τα θέτω. Όπως περίπου τα άκουσα.

 «Υπό τις περιστάσεις, το γενικό σκεπτικό του διαγγέλματός μου ως επίδοξου ηγέτη είναι το εξής:

ΠΡΩΤΟΝ, η Ιθάκη κάθε εθνοκράτους είναι η Εθνική Ανεξαρτησία. Καιρός είναι να αποσυρθούν όσοι θεωρούσαν τα ιδεολογήματά τους, τους διεθνισμούς τους, τους κοσμοπολιτισμούς τους, τις παγκοσμιοποιήσεις τους και τις κενές αριστεροπροοδευτικοακροδεξιές ασυναρτησίες τους υπέρτερα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Πατρίδα και μόνο πατρίδα, και τίποτα άλλο, λένε πλέον όλοι οι Έλληνες, και αυτό θα πω και εγώ στο διάγγελμά μου. Οι κοσμοθεωρίες μας, ο πνευματικός μας πλούτος και ο μακραίωνος πολιτικός πολιτισμός της δημοκρατίας και της ελευθερίας είναι η δύναμή μας. Άξονας των Ελλήνων είναι εθνική τους ανεξαρτησία, η δημοκρατία τους και το εθνικό τους συμφέρον. Το διάγγελμά μου θα σηκώσει αυτή την σημαία της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινής, για όλα τα έθνη, κοσμοθεωρίας της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, θα υποσχεθώ ότι πλέον θα έχουμε μια εθνική διακυβέρνηση και όχι διεθνιστικές ή κοσμοπολίτικες ιλαροτραγικές παλινωδίες. Όσα πω θα έχουν αποδέκτες τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Όσον αφορά το εξωτερικό, θα κάνω σαφές πως δεν θα επιτρέψω να γίνονται οι Έλληνες έρμαιο θηριωδών συμπεριφορών και υποτιμητικών σχολίων. Κυρίως κανείς δεν θα ξαναμιλήσει διατακτικά όπως πρόσφατα ο Σαρκοζί, η Μέρκελ και κάποιοι εντολοδόχοι τους γραφειοκράτες. Να προσέξουν πως μιλούν! Και όποιος μας τρίζει τα δόντια θα του τα τρίζουμε και εμείς. Όσο αφορά το εσωτερικό, θα υποσχεθώ πως δεν θα επιτρέψω στις ύαινες, στα κοράκια, στους κερδοσκόπους και στους απατεώνες να καταληστεύσουν τους χειμαζόμενους έλληνες πολίτες. Ενότητα, λοιπόν, ευταξία και αλληλεγγύη. Τι σημαίνουν όλα αυτά πιο πρακτικά;

 

ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ σημαίνουν περίπου τα εξής:

α) Με αποφασιστικότητα θα πω σε όλους τους ομότεχνούς μου στην Ευρώπη να είναι προσεκτικοί. Να προσέχουν πολύ όταν φέρνουν την Ελλάδα στα χείλη τους όπως εγώ προσέχω όταν φέρνω στα χείλη μου την δική τους πατρίδα. Όχι απειλές, εκβιασμούς, υποκρισίες, ψεύδη.

β) Θα τους υπενθυμίσω ότι δεν μπορούν να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ ή την ΕΕ και θα τους ζητήσω να μην επαναλάβουν τέτοιους γελοίους και απειλητικούς υπαινιγμούς. Θα τους υπενθυμίσω γιατί κάναμε τι ΕΕ και τι σημαίνει για όλους: Είναι μια αντί-ηγεμονική εθνοκρατοκεντρική «Ευρώπη των Πατρίδων» και όχι μια Ευρώπη των αδηφάγων ηγεμονικών αξιώσεών τους. Αν φύγουμε από το ευρώ ή την ΕΕ θα γίνει επειδή εμείς το αποφασίσαμε και όχι επειδή μας διέταξε κάποιος άλλος. Θα φύγουμε από την ΕΕ μόνο αν πειστούμε ότι δεν είναι αυτό που συμφωνήσαμε αλλά, δυστυχώς, αυτό το αίσχος που σήμερα καταμαρτυρείται. Αν έτσι έχουν τα πράγματα η ΕΕ ούτως ή άλλως δεν θα επιβιώσει. Τους υβριστές των πατρίδων τους εκφράζουν τα εξώφυλλα του περιοδικού Focus. Εμάς μας εκφράζει μια «Ευρώπη των Πατρίδων» όπου κυριαρχεί μεταξύ των κρατών ισοτιμία, (διακρατική) δημοκρατία και αλληλεγγύη. Σωστή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ή τίποτα. Τελεία και παύλα. Είμαι σίγουρος ότι τελικά αυτό θα πουν οι περισσότεροι στην Ευρώπη.

γ) Στο διάγγελμα θα τους πληροφορήσω πως αν δεν συμφωνήσουμε σε κάποια πράγματα όπως η διαγραφή πολλών άδικων χρεών και ο λογικός διακανονισμός κάποιων άλλων σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, θα κηρύξουμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εντός της ΕΕ και χωρίς να παραβιάζουμε κάποιο νόμο ή κάποιο πολιτικό θέσφατο. Θα πάρουμε και κάποιες αποφάσεις εσωτερικού νομοθετικού χαρακτήρα που αφορούν τα χρέη. Ξέρουν αυτοί!! Γι’ αυτό βιάζονται για νέα μνημόνια. Ταυτόχρονα, θα τους αποδείξουμε ότι μπορεί μεν ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υπουργοί του να τα έκαναν θάλασσα –και αυτό πάνω στην αγωνία τους όπως έλεγαν «να σώσουν το ευρώ» αντί τους Έλληνες–, πλην πολλοί άλλοι φταίνε: i) Αυτοί οι οποίοι με εκβιασμούς επέβαλαν στην Ελλάδα λανθασμένες αποφάσεις, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν, για να μας οδηγήσουν από το ένα λάθος μετά το άλλο. ii) Λόγω θεσμικών και πολιτικών ελλειμμάτων της ίδιας της ΟΝΕ και της ΕΕ. iii) Λόγω ελλειμμάτων της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. iv) Λόγω κερδοσκόπων που η ΕΕ και οι διεθνείς θεσμοί δεν φρόντισαν να ελέγξουν. v) Λόγω κυριαρχίας των ευρωτεχνοκρατών των οποίων η προπέτεια και η αυτονόμηση είναι ντροπή για τον πολιτικό πολιτισμό όλων. Και πολλά άλλα επιχειρήματα που θα ζητήσω από τους άριστους έλληνες επιστήμονες να στοιχειοθετήσουν, αντί να αναλώνονται στα μπλοκ.

δ) Θα πούμε κατάμουτρα κατά όποιου ασχημονεί, επιπλέον, πως δεν θα πληρώσουμε τα σπασμένα των λανθασμένων επενδύσεων των τραπεζών τους σε ελληνικά ομόλογα ή τα οικονομικά εγκλήματα των δικών τους κερδοσκόπων. Μπορεί ο Σόρος ή ο κάθε άλλος Σόρος να είναι και φίλος του Γιώργου Παπανδρέου αλλά είναι πρωτίστως δικός τους άνθρωπος. Λογικές οικονομικές υποχρεώσεις μας, βέβαια, θα τις πληρώσουμε, όταν μπορούμε, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αλλά και σύμφωνα με το δικό μας δίκαιο. Και θα φροντίσουμε για αυτό.

ε)  Όσον αφορά το Γερμανικό κράτος, θα ανακοινώσω ότι θα απαιτήσω άμεσα και με κάθε μέσο τις πολεμικές αποζημιώσεις.

στ) Θα σταλεί, επιπλέον, σαφές μήνυμα για την εθνική μας ασφάλεια, κυρίως προς τους Ανατολικούς μας γείτονες. Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα συντρίψουν όποιον τολμήσει να εκμεταλλευτεί τις συγκυριακές δυσκολίες των Ελλήνων.   

 

ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ κατεπειγόντως και για να προλάβουμε την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, θα δεσμευτώ δημόσια, μεταξύ άλλων και για τα εξής:

α) Θα διαβεβαιώσω τα εκατομμύρια των ανέργων πως θα έχουν τα στοιχειώδη της επιβίωσής τους (κάτι το οποίο, αντίθετα με αυτό που λένε οι «τρομοκράτες της χρεοκοπίας» είναι πολύ εφικτό με τις δικές μας δυνάμεις). Οτιδήποτε φέρνει υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης θα αποφασιστεί άμεσα. Πολλά μπορούν να γίνουν και θα τα αποφασίσουμε όλοι μαζί.

β) Δεν θα επιτρέψω σε κανένα κερδοσκόπο, γεράκι τραπεζών ή απατεώνα να λεηλατήσει τα ελληνικά νοικοκυριά. Δεν θα επιτρέψω σε κανένα να πάρει τα σπίτια και τις επιχειρήσεις των εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών που με δάνεια και πολλούς κόπους απέκτησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίθετα θα τα διασφαλίσω και θα τα εγγυηθώ. Αυτά είναι και η βάση της κοινωνικής συνοχής μας, της ανάπτυξής μας και της ευημερίας μας.

γ) Κανείς δεν θα εκμεταλλευτεί την κρίση για να πλουτίσει καταχρηστικά. Όσοι έβγαλαν τα λεφτά έξω κερδοσκοπικά, δεν θα εκμεταλλευτούν τους υπολοίπους. Θα βρούμε τρόπους. Αν τα φέρουν πίσω θα είναι για επένδυση. Διαφορετικά ας ψάξουν να βρουν άλλη πατρίδα. 

δ) Σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν θα επιτραπεί να καταλυθούν οι βασικές λειτουργίες του κράτους. Δεν θα υπάρξει ελληνικός εμφύλιος αλλά το αντίθετο: Συσπείρωση θέλουμε και αυτό μας αξίζει.

ε) Θα καλέσω τους Έλληνες να οργανωθούν δημοκρατικά σε όλα τα επίπεδα. Να αυτοδιοικούνται τοπικά, να ζητούν να είναι εντολοδόχοι των κυβερνητών. Να προσανατολιστούμε όλοι με φορά κίνησης την άμεση δημοκρατία. 

 Τα πιο πάνω και πολλά άλλα μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή άμεσα. Θα αποφασιστούν και θα εφαρμοστούν με επιτυχία αν η πλειονότητα των Ελλήνων πειστούν πως η ηγεσία τα εννοεί και πως τα εννοεί αξιόπιστα. Θα ακολουθήσουν αν πειστούν ότι υπό την διακυβέρνησή μου θα έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ των ελλήνων πολιτών και ότι η δημοκρατία και η Εθνική Ανεξαρτησία θα διαφυλαχθούν. Το ηγετικό μου ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ θα λέει περίπου τα εξής:

 

Για λόγους έκτακτης ανάγκης που όλοι γνωρίζουμε, ζητώ από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προκηρύξει άμεσα εκλογές. Ως αρχηγός μιας μεγάλης παράταξης ζητώ από τα μέλη των κυβερνήσεων των εταίρων μας στην ΕΕ και από τα στελέχη των ευρωπαϊκών θεσμών να σταματήσουν να επιτίθενται κατά της Ελλάδας ως και να ευθύνεται, δήθεν, για την διεθνή και ευρωπαϊκή κρίση ή για τα πασίδηλα γιγαντιαία ελλείμματα της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και στην ΕΕ. Ταυτόχρονα θα διεκδικήσει την διαγραφή εκείνων των χρεών που είναι επαχθή και που προκλήθηκαν λόγω λαθών της ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Τους νομικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους θα τους εξηγήσουμε λεπτομερώς στις επαφές μας με τους εταίρους μας. Παράλληλα θα γίνει και η αναγκαία εσωτερική νομοθετική ρύθμιση όπου αυτό απαιτείται και σύμφωνα με την διεθνή και ελληνική νομιμότητα. Καλώ τους Έλληνες να επιδείξουν αλληλεγγύη. Όλοι μαζί οι Έλληνες, δεν θα επιτρέψουμε πλέον να μας υβρίζουν και να μας απειλούν. Δεν θα δεχθούμε πλέον να γινόμαστε έρμαια αυτονομημένων ξένων τεχνοκρατών. Η ΕΕ θα πρέπει να εξορθολογιστεί αλλάζοντας εκ βάθρων και σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση. Αυτό σημαίνει ισοτιμία, δημοκρατία μεταξύ των κρατών και αυστηρή οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων των εντολοδόχων υπερεθνικών θεσμών σύμφωνα με τις ομόφωνες πλέον αποφάσεις των διακυβερνητικών οργάνων. Υπό τις περιστάσεις, είμαι βέβαιος ότι τα περισσότερα κράτη θα συμφωνήσουν ότι, πολιτικά μιλώντας, ισχύει ο «συμβιβασμός του Λουξεμβούργου» του 1966: Οι αποφάσεις στην ΕΕ πρέπει να παίρνονται δημοκρατικά, δηλαδή συναινετικά  και με ομοφωνία. Η συμπεριφορά των γραφειοκρατών και μερικών πολιτικών προσώπων ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών προσβάλλει τον πολιτικό πολιτισμό όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και όλων των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Όπως εύστοχα δήλωσε και ο πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας, στην σύγχρονη Ευρώπη «περιθώρια για διακρατικούς τσαμπουκάδες δεν υπάρχουν». Όσον αφορά την πολιτική διακυβέρνηση στο εσωτερικό της Ελλάδας, καλώ όλους να συνδράμουν ούτως ώστε να μην επιτραπεί σε κανένα να λεηλατήσει την ζωή των ελλήνων πολιτών, να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλειά τους, να αρπάξει τις περιουσίες τους, να διαλύσει τα νοικοκυριά τους και να θέσει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή της Πολιτείας μας. Όλοι μαζί να διαφυλάξουμε την εσωτερική τάξη και την ενότητά μας. Να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας και να διαχειριστούμε με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια την  κρίση. Οι ΕΔ αν χρειαστεί θα συντρίψουν όποιον τολμήσει να εκμεταλλευτεί την κρίση εις βάρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Περάσαμε δυσκολότερες στιγμές και όπως και σε άλλες δύσκολες ιστορικές στιγμές δείξαμε όλοι μαζί ενωμένοι για το κοινό συμφέρον μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση. Να διαφυλάξουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία, την δημοκρατία μας και την ελευθερία μας. Ζητώ εκλογές και εντολή διακυβέρνησης για να εκπληρώσω αυτούς τους σκοπούς».

 

Υστερόγραφο του Π. Ήφ.: Ο δεκαεξάχρονος που μου είπε τα πιο πάνω είναι πολύ μελετηρός. Όπως πρέπει να είναι οι νέοι μας. Όπως μου είπε με νόημα, υπέρτερος όλων των στοχαστών είναι ο Θουκυδίδης. Ιδιαίτερα το αθάνατο εδάφιο «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί κα προσαρμόζεται». Γι’ αυτό, μου είπε με νόημα, η Ελλάδα πρέπει να σταθεί όρθια και να γίνει ισχυρή. Μου θύμισε και τον Σωκράτη, την φιλοπατρία του, την νομιμοφροσύνη του και την αυτοθυσία του. Μπράβο νεαρέ, του είπα, αν επιβιώσουμε και αυτή την κρίση, με νέους όπως εσένα θα έχουμε λαμπρό μέλλον. Τον παρακάλεσα να μπει στον κόπο να κάνει και κανένα μάθημα στα πανεπιστήμια μήπως και μερικοί συνάδελφοί μου καταλάβουν τι είναι δεοντολογία της επιστήμης, τι είναι τα θέσφατα της πολιτικής σκέψης και ποια είναι η κοινωνικοπρακτική χρησιμότητά της. Τι δηλαδή είναι Επιστήμη και τι παρασιτισμός και προπαγάνδα.

-----------------------------

Ιανουάριος 2012 Παρελθούσες αναλύσεις που ένας ακαδημαϊκός μπορεί να τις επικαλείται αντί να τις κρύβει

 

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ο μπαμπούλας της ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 30 Ιουνίου 1999

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306

 

Οι ιεραρχήσεις των προτεραιοτήτων μας επηρεάζονται, ενδεχομένως, από μερικές εξόφθαλμα λανθασμένες εκτιμήσεις. Για έξι τουλάχιστον λόγους, η υπόθεση της ΟΝΕ είναι παραφουσκωμένη και μυθοποιημένη.

Πρώτον, ο χαρακτήρας της διαδικασίας ολοκλήρωσης κρίθηκε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση. Οι αποφάσεις του 1991-92 ­ τις οποίες μερικοί αφελώς ερμήνευσαν ως προαγγελία της εγγύησης των συνόρων μας ­ δεν οφείλονταν σε στρατηγικές συγκλίσεις ή στην ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού πολιτικού και κοινωνικού χώρου. Αντίθετα, ήταν σπασμωδικές και βιαστικές κινήσεις λόγω «γερμανικού προβλήματος». Ουσιαστικά,συνδέοντας το θέμα αυτό με τη γερμανική επανένωση, το Παρίσι «εκβίασε» τη Βόννη και πέτυχε την υιοθέτηση της ΟΝΕ. Ο σκοπός ήταν απλός: ο έλεγχος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Δεύτερον, εκτός του ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια κοινωνικοπολιτικά σταθερή και βιώσιμη οικονομική και νομισματική ένωση, οι στόχοι της Γαλλίας δυνατό να έχουν ήδη ακυρωθεί λόγω αντίθετων εξελίξεων από τις προσδοκώμενες, δηλαδή λόγω της οικονομικής υπεροχής της Γερμανίας ανεξαρτήτως ΟΝΕ. Δυνητικά,αυτό αυξάνει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις στην Ε.Ε.

Τρίτον, ως συνέπεια σωρείας σπασμωδικών και ασπόνδυλων αποφάσεων ­ωφελιμιστικού και χρησιμοθηρικού χαρακτήρα ­ τα μέλη της Ε.Ε. εισήλθαν σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου για «σύγκλιση» χωρίς πολιτικό προορισμό, χωρίς κοινωνικό όραμα, χωρίς επαρκή οικονομική αλληλεγγύη και χωρίς την αναγκαία και μη εξαιρετέα διπλωματική και αμυντική ταυτότητα. Έκτοτε, το σύστημα τείνει προς κατακερματισμό, πολυδιάσπαση και εγκατάλειψη των αφετηριακών σκοπών, ενώ επανεμφανίζονται ηγεμονικές συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τον περασμένο Ιανουάριο ο Ζακ Ντελόρ μίλησε ακόμη και για κίνδυνο διάλυσης της Ε.Ε.

Τέταρτον, η στρατηγική ανικανότητα της Ευρώπης αποκτά μόνιμο χαρακτήρα, τα διλήμματα ασφαλείας και οι γεωπολιτικές διαιρέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης επανέρχονται στο προσκήνιο και πολλοί Αγγλοαμερικανοί μιλούν ανοικτά για κατάργηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υιοθέτηση μιας χαλαρής«Ατλαντικής Ένωσης» υπό υψηλή αμερικανική εποπτεία. Η πορεία της Ευρώπης, εξάλλου, επηρεάστηκε καθοριστικά λόγω της μεγάλης στρατηγικής στροφής της Γαλλίας το 1993-5. Η Συμφωνία του Βερολίνου το 1996 και η ουσιαστική αποδοχή από το Παρίσι του ατλαντικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής άμυνας, σε συνδυασμό με αναβαθμισμένες πολιτικές και θεσμικές σχέσεις της χώρας αυτής με το ΝΑΤΟ (και τελεσίδικη αποδοχή της Γαλλίας ως αδιαμφισβήτητου μέλους της «νόμιμης»πυρηνικής ομάδας), είναι εξελίξεις που επιβεβαίωσαν την αδυναμία των Ευρωπαίων να περάσουν από την ενοποίηση στα καταναλωτικά θέματα, στους τομείς της υψηλής πολιτικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης.

Πέμπτον, μόνο αιθεροβάμονες αμφισβητούν το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει από καιρό απομακρυνθεί από τις αφετηριακές λογικές του κοινοτισμού και από τις ιστορικές επιδιώξεις για μη-ηγεμονική υπερεθνική ολοκλήρωση. Οι κυρίαρχες τάσεις είναι όχι προς πολιτική ένωση αλλά προς κατακερματισμό, νεο-ηγεμονικές συμπεριφορές, ιεραρχήσεις στη βάση κριτηρίων ισχύος και υποβάθμιση της συμμετοχής ή και «πρόστιμα» - τιμωρία ­ αντί αλληλεγγύης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν ­ των λιγότερο ισχυρών μελών.

Έκτον, για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. ­ την οποία κανείς νοήμων δεν αμφισβητεί ­ αναπτύσσεται πλέον με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει σε κάθε άλλο διακρατικό σύστημα: σκληρός ανταγωνισμός. Όπως δείχνουν εξάλλου οι επιλογές τριών άλλων κρατών της Ε.Ε., η άμεση συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν είναι αυτοσκοπός. Τα συμφέροντά μας δεν εξυπηρετούνται αν αυτό σημαίνει: 1) οικονομική και πολιτική καθυπόταξή μας, εάν και όταν θα ενταχθούμε στην ΟΝΕ, 2) εκδίωξη ­ αντί αλληλεγγύης ­ από τον «σκληρό πυρήνα», αν αποτύχουμε π.χ. κατά 1% στον πληθωρισμό (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Πρόντι), 3) χαλάρωση όσον αφορά την τουρκική απειλή και αποδυνάμωση στην περιφέρειά μας.

Αναμφίβολα πολλοί θα υποστήριζαν μέτρα που θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στον διεθνή χώρο. Δεν μας τιμά, όμως, εάν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ, για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει να κάνουμε. Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε σκοπούς, μέσα, προτεραιότητες και ιεραρχήσεις; Είναι, τουλάχιστον, δυνατό να σταματήσει η πολιτική τρομοκρατία πως αν χάσουμε το τρένο της ΟΝΕ θα ριχτούμε, δήθεν, στον λάκκο των λεόντων;

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

 

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Το «όραμα» της ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 09 Φεβρουαρίου 2000

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419

 

Η επικείμενη ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ είναι θετική εξέλιξη, εάν εκτιμάται πως ενισχύει τη θέση, τον ρόλο και τις δυνατότητες της Ελλάδας στην Ευρώπη και διεθνώς. Η ΟΝΕ συναρτάται, κατά κύριο λόγο, με τη σχέση οφέλους -ζημίας στην οικονομία, τις συνέπειες στη διπλωματία μας και τις επιπτώσεις στην εθνική ασφάλεια και τη διεθνή θέση της Ελλάδας.

Η ιεράρχηση του θέματος αυτού στην κλίμακα των εθνικών προτεραιοτήτων εξαρτάται από τις απαντήσεις που δίνονται σ' έναν αριθμό κρισίμων ερωτημάτων,που αφορούν τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα: είναι η ένταξη στην ΟΝΕ στρατηγική ή τακτική επιλογή; Είναι μείζον εθνικό ζήτημα ή δευτερευούσης σημασίας ζήτημα; Είναι μέσον ή σκοπός; Πώς σχετίζεται με άλλα ζητήματα και ιδιαίτερα την εθνική ασφάλεια; Είναι «εθνικό όραμα»; κ.λπ.

Ορθές εκτιμήσεις απαιτούν κατανόηση του ρόλου της ΟΝΕ στη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συμφέρει την Ελλάδα η ένταξη στην ΟΝΕ, είναι εντούτοις χρήσιμο να ληφθεί υπόψη πως η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής σηματοδότησε τη δρομολόγηση επιλογών που αλλάζουν τη μορφή και τον χαρακτήρα της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: υπερίσχυση των διακυβερνητικών οργάνων, κατακερματισμό σε πολλές κατηγορίες συμμετοχής, μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα, σχεδόν πλήρη επικράτηση της Ατλαντικής Συμμαχίας στο στρατηγικό επίπεδο, εγωιστικές στάσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και βήματα προς διεύρυνση εις βάρος της εμβάθυνσης.

Αυτές οι εξελίξεις αλλάζουν σταδιακά τον χαρακτήρα της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με τρόπο που προσεγγίζει τον χαρακτήρα του υπόλοιπου άναρχου διεθνούς συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, η αρχή της αυτοβοήθειας υπερισχύει, ενώ υποβαθμίζεται η αλληλεγγύη και ο κοινοτισμός. Οι εξισορροπητικές ενέργειες, εξάλλου, είναι ολοένα και πιο συχνές και οι ανεξέλεγκτες στρατηγικές αντιπαραθέσεις δεν μπορούν πλέον να αποκλειστούν.

Ασφαλώς θα μπορούσε να υπογραμμιστεί πως έστω και αν η Ευρώπη μετασχηματίζεται προς αυτή την κατεύθυνση, η Ελλάδα, ούτως ή άλλως, έχει συμφέρον να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα τhς οικονομίας της. Εκτός του ότι δεν μας τιμά αν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει, αυτή η θέση, αναμφίβολα λογική, επιβάλλεται να σταθμιστεί σε αναφορά με ορισμένους άλλους παράγοντες και κριτήρια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν όχι αλλαγή πορείας, αλλά, ενδεχομένως, επανεκτίμηση των προσδοκιών, αντιλήψεων και ιεραρχήσεων.

Πρωτίστως, η στερνή και ενίοτε αδιαφανής αλληλεξάρτηση, στο πλαίσιο μιας Ευρώπης δομημένης στη βάση κριτηρίων ισχύος, θα περιορίζει το εύρος ελιγμών και κυρίαρχων αποφάσεων σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι συμβαίνει στο υπόλοιπο διεθνές σύστημα. Η αλληλεξάρτηση, όταν δεν πληρούνται ορισμένες πολιτικές προϋποθέσεις, είναι ουσιαστικά εξάρτηση που βλάπτει τον λιγότερο ισχυρό. Ο τελευταίος, ενώ είναι «κλειδωμένος» σε μια αρένα οικονομικού ανταγωνισμού, δεν προστατεύεται επαρκώς είτε με τη δική του κυριαρχία (που έχει ήδη «εθελούσια» εκχωρήσει) είτε από μια άλλη υπερεθνική ρυθμιστική εξουσία, που θα έπρεπε να συνοδεύει επιλογές αυτής της εμβέλειας. Εάν δεν δημιουργηθούν γνήσιοι δημοκρατικοί υπερεθνικοί θεσμοί, εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης. Δηλαδή απαιτείται να εκτιμηθεί η θέση της χώρας υπό συνθήκες μεγάλου οικονομικού ανταγωνισμού και δημοκρατικού ελλείμματος.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται σε τροχιά μετασχηματισμού, που ακυρώνει το αφετηριακό όραμα της πολιτικής ένωσης. Κυρίως, πέραν πολλών άλλων πιθανών προβλημάτων και σε αντίθεση με αυτό που ισχύει στο εσωτερικό κάθε δημοκρατικού και ευνομούμενου κράτους, η ΟΝΕ, αλλά και άλλες παράλληλες εξελίξεις στην Ευρώπη, ευνοούν τον ανεξέλεγκτο οικονομικό και πολιτικό ανταγωνισμό, χωρίς να διασφαλίζεται ο εξισορροπητικός ρυθμιστικός ρόλος μιας δημοκρατικά εκλεγμένης ευρωπαϊκής εξουσίας.

Είναι προφανές πως η μετά ΟΝΕ εποχή δεν θα είναι ανθόσπαρτη. Η προσήλωση στο εθνικό συμφέρον και η απαλλαγή από αυταπάτες και ευσεβείς πόθους είναι προϋπόθεση τόσο της εκμετάλλευσης των ευκαιριών όσο και της αντιμετώπισης των προκλήσεων και των κινδύνων.

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών. Έδρα Jean Monnet, Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση.

 

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ευρώ και μεγάλες ιδέες

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4216687

Στόχος η οικονομική σταθερότητα με τη συμμετοχή στην ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2002

 

Σύμφωνα με τις διακηρύξεις όλων σχεδόν των πολιτικών ηγετών της Ευρώπης, η συμμετοχή στην ΟΝΕ έχει ως κύριους σκοπούς το ισχυρό κράτος, την οικονομική -νομισματική σταθερότητα, τη βελτίωση της οικονομικής και θεσμικής ανταγωνιστικότητας των κρατών - μελών, την ενίσχυση των εθνικών εξωτερικών πολιτικών απέναντι σε αντιπάλους και την εμπέδωση της καθεστωτικής σταθερότητας. Όντως, πρόκειται για μια ορθολογική και ρεαλιστική οριοθέτηση των σκοπών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Πιο συγκεκριμένα, υπό συνθήκες διακρατικής ισοτιμίας και στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας επωφελούς, εμποροοικονομικής συνεργασίας, τα κυρίαρχα έθνη - κράτη της Ε.Ε. δημιούργησαν κοινούς θεσμούς και άλλες ρυθμίσεις που εξυπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα. Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει σοβαρά το γεγονός πως η εμπορική, νομισματική και θεσμική συνεργασία των τελευταίων δεκαετιών συμβάλλει στη διακρατική σταθερότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου ή πως ενισχύει τα έθνη - κράτη που συμμετέχουν! Όμως, είναι άλλο πράγμα η διακρατική σταθερότητα απόρροια των κοινών επιτευγμάτων στους ωφελιμιστικούς τομείς και άλλο πράγμα η κοινωνικοπολιτική ένωση των λαών, η εξομοίωση των ηθικοκανονιστικών τους δομών και η ανατροπή των κεκτημένων του εθνικού - κρατικού γίγνεσθαι. Όποιος πολιτικός ηγέτης ή στοχαστής δεν κατανοεί αυτή τη διαφορά, κινείται σε ολισθηρό έδαφος: Τα ωφελιμιστικά συμφέροντα, όταν δεν συνοδεύονται από ισχυρές ηθικοκανονιστικές παραδοχές συναρτημένων με εδραία κοσμοθεωρητικά θεμέλια και όταν δεν συνοδεύονται από ισχυρούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις, εύκολα μπορούν να γίνουν «θρύψαλα».

Έτσι, καλά θα κάνουμε να γνωρίζουμε πως το ευρώ δεν συνιστά ηθικοκανονιστική κοσμογονία, αλλά μόνο χρηστική αναγκαιότητα και ωφελιμιστικό επιστέγασμα μιας μακρόχρονης εμπορικοοικονομικής συνεργασίας που οικοδομήθηκε προσεκτικά και που επιβιώνει λόγω ισορροπίας μεταξύ υπερεθνικών ρυθμίσεων και εθνικών συμφερόντων. Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν της ωφελιμιστικής - λειτουργικής σημασίας του, το ευρώ δεν προκρίνει την Πολιτική Ένωση ή ακόμη μια Οικονομική Ένωση που θα συνοδεύεται από πανευρωπαϊκή αλληλεγγύη, πανευρωπαϊκή λαϊκή κυριαρχία και πανευρωπαϊκούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις. Κοντολογίς, το ευρώ δεν μετατρέπει αυτόματα τα «εθνικά πολιτικά ζώα» σε «ευρωπαϊκά πολιτικά ζώα»: Τα έθνη - κράτη, η κυριαρχία τους, τα σύμβολά τους,οι εθνικές ταυτότητες και οι εθνικές ηθικοκανονιστικές δομές συνεχίζουν να είναι όσο ποτέ άλλοτε τα βασικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Σε όσους λόγω ευρώ βιάστηκαν να προκρίνουν κοσμογονικούς ιδεολογικούς μετασχηματισμούς, αντιτάσσεται η ρήση: «Μακαρίζουμε την αθωότητά σας, αλλά δεν ζηλεύουμε την άγνοια και την επιπολαιότητά σας».

Το ευρώ δεν είναι μαγικό ραβδί επαναστατικών μετασχηματισμών των ταυτοτήτων,των συνειδήσεων και των εν γένει κοσμοθεωρητικών κεκτημένων των κοινωνιών των μελών της Ε.Ε. Τέτοιοι εξομοιωτικοί συλλογισμοί είναι απόρροια παρωχημένων φιλελεύθερων οικονομιστικών δοξασιών, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι, σε σύγκριση με την επαναστατική κοσμοθεωρητική δύναμη της «κομμουνιστικής ιδέας», η οποία συνάρπασε δισεκατομμύρια ανθρώπους, ενοποίησε οικονομικά και πολιτειακά δεκάδες έθνη, οικοδόμησε την πανίσχυρη σοβιετική αυτοκρατορία και εξώθησε εκατομμύρια ανθρώπους να επιδείξουν αυτοθυσία στο όνομα της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, η ωφελιμιστικού χαρακτήρα «ευρωπαϊκή ιδέα» περί «ελευθέρας κυκλοφορίας προσώπων, αγαθών, κεφαλαίου και υπηρεσιών» αποτελεί «ιδεολογική παιδική χαρά».

Συνήθως, «θρύψαλα» έχουμε όταν σε μικρά μυαλά μπουν μεγάλες ιδέες για επαναστατική ανατροπή των κοινωνικών και πολιτισμικών κεκτημένων των λαών. Η διασφάλιση των επιτευγμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τρεις παράγοντες: Πρώτο, δεν θα λάβουν χώρα απρόβλεπτες στρατηγικές ανατροπές. Δεύτερο, οι εθνικές στρατηγικές των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων δεν θα δημιουργήσουν απρόοπτα. Τρίτο, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, θα αναπτύσσεται υπό συνθήκες ισοτιμίας μεταξύ των κρατών - μελών και θα στηρίζει τους εθνικούς πολιτισμούς.

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

 

---------------------------------------------------------------------

Σύνδεσμοι σε αναλύσεις του οικονομικού σκέλους (εμπλουτίζεται διαρκώς)

 

O «εφαρμοστικός νόμος, μαζί με σχόλια, είναι αναρτημένος στα "Επίκαιρα" http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf 

• Βασίλης Βιλιάρδος, Η επέλαση των αγορών http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-05-06-23-03-59-2012050660888/ (6.5.2012)

• Γ. Βαρουφάκης, Το τριπλό ψέμα των "μεγάλων", http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/-lr--2012050660874/  (6.5.2012)

• Βασίλης Βιλιάρδος, στην Παγίδα του Δανεισμού, http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-03-25-22-51-21-2012032556444/

• Βαρουφάκης, Γ. PSI: στο φως της επόμενης μέρας. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=13354

• Βαρουφάκης Γ. "Τελευταία ευκαιρία" http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-02-12-23-26-25-2012021251255/

• Εφαρμοστικός νόμος μνημονίου (συνοδεύεται από σχόλια) http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf

• Βασίλης Βιλιάρδος (μετά το μνημόνιο του Φεβρ 2012) http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-02-19-22-33-07-2012021952089/

• Βαρουφάκης Γ. βίντεο μετά το μνημόνιο http://www.hassapis-peter.blogspot.com/2012/02/blog-post_6408.html

• Στ. Λυγερός, Συντεταγμένη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=38570&category_id=100  

• 22.2.2012 Απάτες και "αληθινά" ψέματα της νέας συμφωνίας για την Ελλάδα http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/a--lr---------2012022152328/