TOY EΥΣΤΑΘΙΟΥ ΑΒΡΑΑΜΙΔΗ «Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει τον βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει τον λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο.» Χαλίλ Γκιμπράν Είναι παράδοξο το γεγονός ότι σε ένα ημικατεχόμενο νησί που διεξάγει αγώνα επιβίωσης ενάντια στη βία και την μπαμπεσιά του κατακτητή και τον κυνισμό των φίλων του, μπόρεσαν να αναπτυχθούν φιλοκατοχικές δυνάμεις. Κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο πριν από μερικά χρόνια, έγινε όμως κατορθωτό με την έλευση του σχεδίου Ανάν και την εκστρατεία διάβρωσης του ψυχισμού των ελληνοκυπρίων μέσα από σεμινάρια αναμόρφωσης και χρηματοδοτήσεις αλλόκοτων ομάδων που επιδιώκουν τάχα την επανένωση. Η τακτική αυτή είναι οργανωμένη, αν κρίνουμε και από το περιβόητο πια βιβλίο της Ιστορίας και άλλα κείμενα. Ο εξωραϊσμός, ακριβώς, της εικόνας της Τουρκίας με ιστορικές παραλήψεις και ψεύδη, οδηγεί σε κάποιες «παράπλευρες» πολιτικές επιπτώσεις. Η προσπάθεια του βιβλίου, να αποενοχοποιηθεί ιστορικά η Τουρκία και να παρουσιαστεί ως ένας καλός κατακτητής επί τουρκοκρατίας, δημιουργεί την ανάγκη στη νεοταξική «προοδευτική» σχολή που βρίσκεται πίσω από το βιβλίο, να μεταφέρει αυτή την αντίληψη - για να φανεί συνεπής - και στο παρόν. Έτσι υποστηρίζει ότι και σήμερα η Τουρκία είναι φιλική χώρα προς την Ελλάδα(έστω κι αν η Τουρκία δεν συμμερίζεται κάτι τέτοιο), ότι περίπου κατέχει με το δίκαιο της την Κύπρο και ότι μάλιστα αδικήθηκε από τους «κακούς» και «εθνικιστές» τάχα ελληνοκύπριους που απέρριψαν το σχέδιο Ανάν το οποίο εμπιστευόταν την Κύπρο στην καλή της θέληση. Και μπορεί στην μητροπολιτική Ελλάδα αυτή η τάχα «ρεαλιστική» - «προοδευτική» - «διεθνιστική» ιδεοληψία, να μην έχει ακόμα καταγράψει (εμφανείς) εδαφικές επιπτώσεις στη ακεραιότητα της χώρας, στην Κύπρο όμως, η ιδεολογία αυτή, λόγω της υπάρχουσας κατοχής, εκδηλώνεται και πρακτικά υπέρ αυτής, με πράξεις πολιτικής δολιοφθοράς και μηνύματα προς το εξωτερικό. Έτσι είδαμε να χειροκροτείται ο κατακτητής από τα «προοδευτικά» του θύματα στον Άγιο Μαμα, είδαμε να αποκαλείται ο Ταλάτ αντιστασιακός από τον προπετή αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είδαμε μια ομάδα να διαδηλώνει όχι εναντίον του κατοχικού στρατού αλλά εναντίον της κυπριακής κυβέρνησης για το οδόφραγμα της Λήδρας ακόμα και μετά την κατεδάφιση του κλπ. Οι εκφραστές αυτής της φιλοκατοχικής νοοτροπίας προσπαθώντας να υποστηρίξουν τις θέσεις τους - και λόγω της αντιπαράθεσης τους με την πλειοψηφία - φτάνουν σε εξωφρενικές θέσεις. Κάποιοι από αυτούς δίνουν την εντύπωση ότι μόλις ακούσουν κάτι εναντίον της Τουρκίας αγανακτούν και μόλις συμβεί κάτι υπέρ των ελληνοκυπρίων θλίβονται. Σε τέτοια επίπεδα αλλοτρίωσης και ψύχωσης έχουμε φτάσει. Λένε οι εκπρόσωποι της σχολής αυτής, ότι η Κύπρος αντιμετωπίζει κίνδυνο από τον εθνικισμό, αυτοπαρουσιαζόμενοι ως ο αντίποδάς του. Η Κύπρος κατά την άποψή μου, δεν αντιμετωπίζει σοβαρό κίνδυνο από περιθωριακούς πιτσιρικάδες εθνικιστές, αφού κανείς δεν τους υποστηρίζει (ο εθνικισμός στη Κύπρο θάφτηκε το 1974 κάτω από τα ερείπια που προκάλεσε). Αντιμετωπίζει όμως μεγάλο κίνδυνο από τις «προοδευτικές» και «ρεαλιστικές» φιλοκατοχικές αντιλήψεις ομάδων που υποστηρίζονται τόσο από ξένα κέντρα, όσο και από πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ σε Ελλάδα και Κύπρο.