ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

https://www.facebook.com/p.ifestos - https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB - https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Σημείωση 3.11.2012. Σε διάφορες σελίδες βρίσκονται αναλύσεις για την κρίση που άρχισε πριν τρία περίπου χρόνια. Επειδή οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και πολύ πιο δραστικές από ότι όλοι μας υποψιαζόμασταν στην παρούσα σελίδα αρχίζει η ανάρτηση -βασικά αναπαραγωγές αλλά και μικρά δικά μου σχόλια- θέσεων, πληροφοριών και αναλύσεων που εκτιμάται ότι είναι σημαντικές και ότι αποκρυσταλλώνουν την πραγματικότητα. Κύριος σκοπός είναι η αναζήτηση των αιτίων της δυστυχώς βεβαίας χρεοκοπίας του νεοελληνικού κράτους. Η κατάργηση της Ελληνικής Εθνικής Ανεξαρτησίας είναι, κατά βάση, ήδη γεγονός. Οι περιδεείς δράστες της συμφοράς που κατ' ευφημισμό ονομάζονται "πολιτικό" προσωπικό αφού κατέστρεψαν την χώρα αντί να παραδώσουν την διακυβέρνηση σε ικανά χέρια για να υπάρξει μια μετάβαση προς ένα νέο προσανατολισμό, επιμένουν, μέχρι αυτή την στιγμή, να κατέχουν την εξουσία ως και να μην έχει συμβεί οτιδήποτε. Το ζήτημα δεν είναι πλέον μια ανάκαμψη [που θα μπορούσε να επέλθει αν δεν υπογράφαμε το 2 μνημόνιο (http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm, http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm) και αν διαπραγματευόμασταν σοβαρά http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm)] αλλά το πως μετά την έλευση του σημείου μηδέν δεν θα καταλυθεί πλήρως ο κοινωνικός ιστός και δεν θα κατεδαφιστεί το νεοελληνικό κράτος. Για περισσότερες αναλύσεις που αφορούν την κρίση ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει σε άλλες σελίδες του παρόντος ιστοτόπου. Τέλος, παρατέθηκαν και μερικές αναλύσεις που δημοσιεύτηκαν πριν την έναρξη της παρούσης σελίδας.

Περιεχόμενα

2.3.2014. Η απορία του αιώνα: Γιατί δεν κάνουν “δικοινοτική/διζωνική με πολιτική ισότητα” στην Ουκρανία;;

16.2.2014. Κύπρος: Πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων

11.2.2014. "Εσχάτη προδοσία" και σχέδια Αναν

6.2.2014. Αυτοκτονικά κυπριακά σύνδρομα Ελλαδική ανυπαρξία

2.2.2014. «Ηγέτες» άβουλοι, αυτιστικοί, αυτοκτονικοί και άσχετοι: Τους παίρνει το ποτάμι

31.12.2013 Η Ελλάδα και η ΕΕ στην κόψη του ξυραφιού περιοδικό Επίκαιρα 31.12.2013

4.12.2013 Κυπριακό: Αυτοκτονία ή αυτοσυντήρηση;

20.11.2013. Η αξιοπιστία ενός κράτους στην διεθνή πολιτική

16.11.2013. Η αποχώρηση από τα εγκόσμια του Γλαύκου Κληρίδη και οι έσχατες λογικές ενός κράτους

7.11.2013. Η τερατώδης τεχνόσφαιρ, η υστεροφημίας του Προέδρου και η επιβίωση της Ελληνικής Πολιτείας

27.10.2013. Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον: Η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων

2.10.2013. Όλα έχουν τα αίτιά τους

5.10.2013. Προϋποθέσεις ανοδικής ροπής

----------------------------------------------------

Η απορία του αιώνα: Γιατί δεν κάνουν “δικοινοτική/διζωνική με πολιτική ισότητα” στην Ουκρανία;;

Π. Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr – https://www.facebook.com/p.ifestos - https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

 Η κρίση της Ουκρανίας είναι ιδανική περίπτωση για να θυμηθούμε και να υπογραμμίσουμε ότι η συμφορά που πλήττει την Ελλάδα και την Κύπρο δεν είναι τυχαία. Τα αίτια είναι η τύφλωση για τις προϋποθέσεις που συγκροτούν και συγκρατούν ένα κράτος, τύφλωση για τον ανελέητα ανταγωνιστικό χαρακτήρα του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, τύφλωση για τις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων, τύφλωση όσων κομμουνιστών ή φιλελεύθερων πίστεψαν στην μια ή άλλη εκδοχή ένωσης του πλανήτη και σίγουρα τύφλωση για τον ρόλο του εθνικού συμφέροντος στο άναρχο διεθνές σύστημα και τύφλωση για τον εξαρτημένο χαρακτήρα των διεθνών θεσμών..

Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μερικοί επισημαίναμε ότι ο μεταψυχροπολεμικός διεθνής βίος δεν θα είναι ανθόσπαρτος. Με βάση την θεωρία-γρανίτης της Θουκυδίδειας επιστημονικής παράδοσης των διεθνών σχέσεων, μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι η αλλαγή της πλανητικής κατανομής ισχύος μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και η τροχιά προς αναζήτηση νέων ισορροπιών μαζί και η αναμενόμενη σταδιακή ανάδυση νέων περιφερειακών δυνάμεων που θα αναζητούσαν πλανητική προβολή ισχύος, διάνοιγε ένα μακρόχρονο πεδίο αστάθειας.

Ο 21ος αιώνας, υποστηρίξαμε μερικοί πριν δύο δεκαετίες, θα συνοδεύεται από αναμετρήσεις των ηγεμονικών δυνάμεων σε κάθε σημείο του πλανήτη, θα προκαλούσε συμπληγάδες συγκρούσεων στις περιφέρειες όπου οι μεγάλες δυνάμεις θα ανταγωνίζονται για έλεγχο χώρου και πλουτοπαραγωγικών πόρων και θα δημιουργούσε τόσο επικίνδυνες προϋποθέσεις όσο και ευκαιρίες για τα λιγότερο ισχυρά κράτη.

Τα λιγότερο ισχυρά κράτη θα διέτρεχαν πολλούς κινδύνους, υποδεικνυόταν, εξ ου και υποστηρίχθηκε η ανάγκη για σφυρηλάτηση της εσωτερικής ενότητας, κοινωνικοπολιτική συσπείρωση γύρω από τα έσχατα και θέσφατα των εθνικών συμφερόντων, ανάπτυξη της κρατικής ισχύος σ’ όλο το φάσμα της εσωτερικής ζωής και της ελληνικής διπλωματίας και ανάπτυξη μιας εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής στα κεντρικά μέτωπα της Ελλάδας και της Κύπρου. Μόνο έτσι ένα κράτος θα μπορούσε να είναι ασφαλές, να αντιμετωπίζει τις απειλές και να διαπραγματεύεται με τα ισχυρότερα κράτη σε λογική βάση.

Αντίθετη ήταν η θεώρηση κάποιων που διέθεταν και περιέργως συνεχίζουν να διαθέτουν πολύ μεγάλη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης. Οι επιφανείς συνάδελφοι Θοδωρής Κουλουμπής και Θάνος Βερέμης, για παράδειγμα, στο βιβλιαράκι «Ελληνική Εξωτερική Πολιτική» το 1994 (ολοφάνερα γράφτηκε για να αντικρουστεί η πιο πάνω δική μας θεώρηση) υποστήριξαν πολλά και απίστευτα. Το πώς τα φαντάστηκαν είναι ένα μυστήριο. Γιατί ο διεθνολόγος δεν είναι μελλοντολόγος και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εδράσει τις θεωρήσεις του πάνω στην καλή θεωρία και να προβάλει τις τάσεις.

Το «ΘΑ» ενός διεθνολόγου, λέω στους φοιτητές μου, είναι τα δύο πρώτα γράμματα της λέξης «Θάνατος». Και ο διεθνολόγος όταν λέει τσαρλατανιές είναι ακραία επικίνδυνος. Ενώ ένας γιατρός τσαρλατάνος μπορεί να προκαλέσει μερικούς θανάτους ένας διεθνολόγος που λέει τσαρλατανιές θα μπορούσαν, αυτές οι τσαρλατανιές, να προκαλέσουν χιλιάδες θανάτους εάν επηρεάσουν την πολιτική δράση και τις κρατικές αποφάσεις. Εάν ως επιστήμονας της διεθνούς πολιτικής έγραφα τέτοια πράγματα θα ντρεπόμουν σήμερα να κυκλοφορώ στον δρόμο ή θα ζητούσα συγνώμη από τους αναγνώστες μου και τους συναδέλφους μου.

Μεταξύ πολλών άλλων απίστευτων θέσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υποστηρίχθηκε πως το πιο πιθανό σενάριο για το μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον είναι ένα κλίμα συναίνεσης των μεγάλων δυνάμεων, αποφυγής οικονομικού ανταγωνισμού που θα επιδεινώσει τις πολιτικές και διπλωματικές σχέσεις, κοινή στρατηγική των ηγεμονικών δυνάμεων για την μείωση του χάσματος αναπτυγμένων και λιγότερο αναπτυσσομένων κρατών με δίκαιη κατανομή βαρών, ενιαία στρατηγική για τα πλανητικά περιβαλλοντολογικά ζητήματα και συνεργασία για την διασπορά πυρηνικών όπλων, η τρομοκρατία, η λαθρομετανάστευση και τα ναρκωτικά. Η ενιαία στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων, μάλιστα, υποστήριξαν, θα αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα από κοινού με έμφαση στην πρόληψη και όχι μόνο την καταστολή.

Το μόνο που δεν έγραψαν ήταν να πουν ότι οι μεγάλες δυνάμεις θα έδιναν η μια στην άλλη ανθοδέσμες ή ότι οι ηγέτες θα χόρευαν ζεϊμπέκικο για την επίλυση των διαφορών (μιας και κατά βάση αυτό το σκεπτικό «κατευνασμού» υποκρύπτουν αυτές οι θεωρήσεις). Αυτές οι επικίνδυνες για τον πολιτικό μας ορθολογισμό επιστημονικές φαιδρότητες ενθουσίασαν πολλούς όπως ο κ Μουζέλης οι οποίοι ετοιμοπόλεμα με ολοσέλιδα κείμενα στο «Βήμα» και αλλού περίπου ανακήρυσσαν το βιβλίο των κ Κουλουμπή και Βερέμη ως το βιβλίο του αιώνα και ως περίπου ιστορική αναγγελία της αιώνιας παγκόσμιας ειρήνης.

Κανείς μπορεί να αναζητήσει σε βιβλία και άρθρα όλων των εμπλεκομένων συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος κυρίως στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», το «Βήμα», την «Ελευθεροτυπία» και τα «Νέα». Μιλάμε για εκατοντάδες άγονες αντιπαραθέσεις όπου από την μια μερικοί αναλύαμε τα αυτονόητα και από την άλλη μια στρατιά ειρηνολόγων μιας χρήσεως παράβλεπε την ανελέητη κρατοκεντρική δομή του κόσμου, την αναπόφευκτη αντιπαράθεση των ηγεμονικών δυνάμεων, την άνιση ανάπτυξη και τα υπόλοιπα αίτια πολέμου. Πως θα μπορούσε η Ελλάδα να πορευτεί σωστά όταν οι απόψεις των δεύτερων, ιδιαίτερα μετά το 1996, κυριάρχησαν στο πολιτικό πεδίο.

Πριν και μετά αυτών των φρικτά λανθασμένων θεωρήσεων στο πεδίο της πολιτικής οι «επιστημονικές παρεμβάσεις» ήταν έντονες και πυκνές. Είχαμε έντονη καταπολέμηση μιας σειράς πτυχών της εθνικής στρατηγικής που εμείς εισηγούμασταν: της ένταξης της Κύπρου στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που θα ενίσχυε τα νομικά της ερείσματα, του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου, κατηγορίες κατά όσο αντέκρουαν τον μακεδονικό αναθεωρητισμό των Σκοπίων και μαζική υποστήριξη του φασιστικού και αντιδημοκρατικού σχεδίου Αναν που έπληττε θανάσιμα τους κύπριους και τα Ελληνικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Να μην ξεχνούμε βέβαια και τα εθνομηδενιστικά βιβλία ιστορίας που και πάλι συσπείρωναν τις ίδιες ομάδες «δημόσιων διανοουμένων». Ξέρετε, η πρακτική στην Δύση πολλοί να ενδύονται επιστημονικούς τίτλους ως αδιάσειστο στοιχείο εγκυρότητας και αξιοπιστίας μιας θέσης είναι κάτι πολύ διαδεδομένο. Συνήθως όμως τέτοιες πρακτικές προπαγανδίζουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα όχι των αντιπάλων.

Ένα είναι σίγουρο πάντως. Η ανάπτυξη των πολιτικών επιστημών και των διεθνών σχέσεων τέλη της δεκαετίας του 1980-αρχές του 1990 –και παρά το ότι υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις επιστημονικών αναλύσεων της πιο υψηλής στάθμης–, οδήγησε στην κυριαρχία ενός περίεργου πολιτικοστοχαστικού συστήματος. Ένα ιδιόμορφα Ελληνικό σύστημα που έθρεφε την εσωτερική πνευματική αδυναμία, αποκοίμιζε τους Έλληνες όσον αφορά τον πραγματικό χαρακτήρα της μεταψυχροπολεμικής διεθνούς πολιτικής, υποβάθμιζε τις εξωτερικές απειλές, καλλιεργούσε την αντίληψη ότι η Κύπρος είναι αναλώσιμη με αποκορύφωση την στήριξη του φασιστικού σχεδίου Αναν και θεωρούσε προτιμότερη τη συμμόρφωση στις ηγεμονικές επιταγές αντί της διαπραγμάτευσης στην βάση συμφερόντων.

Τι να πούμε τώρα για τις βαθύτατες προεκτάσεις αυτών των πολιτικοστοχαστικών ασθενειών! Είδαμε ακόμη και πρωθυπουργούς και υπουργούς να μιλούν για «παγκοσμιοποίηση» ως εμπεριέχουσα προϋποθέσεις πλανητικής ενότητας και υψιτενείς θεωρήσεις των ιδίων που υποστήριζαν πως η «κυριαρχία δεν έχει και πολλή σημασία» αφού ο κόσμος ενώνεται. Μάλιστα, υπουργός εξωτερικών που μετά έγινε και πρωθυπουργός, άφησε να εννοηθεί σε ομιλία στο Ζάππειο ότι η έννοια του εθνικού συμφέροντος είναι παρωχημένη. Οι παρόντες αξιωματικοί σχολής πολέμου όταν τους συνάντησα την επομένη ήταν ακόμη ζαλισμένοι. «Επιστήμονας» στην αιχμή αυτών των ασθενών πολιτικών και πολιτικοπνευματικών δομών έσπευσε να γράψει στα «Νέα» ότι το εθνικό συμφέρον είναι ανύπαρκτη έννοια και ελληνική ιδιοτροπία! 

Ας μη νομίζουμε λοιπόν ότι η συμφορά μας βρήκε χωρίς λόγο και ότι αυτά που επέρχονται είναι χωρίς αιτία. Δεν μπορεί ένα κράτος να περπατά μέσα σ’ ένα ναρκοπέδιο με κλειστά τα μάτια και με την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για ανθόσπαρτη παιδική χαρά. Αυτοί που καλλιέργησαν αυτές τις φαιδρότητες φέρουν μεγάλη ευθύνη για την συμφορά που μας βρήκε. Σήμερα που πρωτίστως χρειαζόμαστε παραγωγή πολιτικού ορθολογισμού, εξάλλου, τα ίδια «ιδρύματα» τα οποία αποτέλεσαν την εστία του πολιτικού ανορθολογισμού μέσα στην δημόσια σφαίρα τις δύο δεκαετίες, κατέστησαν το σημερινό υπουργείο εξωτερικών … παράρτημά τους.

Να χαιρόμαστε λοιπόν τα μυαλά που έχουμε και τις αντιστάσεις που έχουμε. Να χαιρόμαστε την κρίση των ευτραφών πολιτικών μας. Παθαίνουμε ότι μας αξίζει! Οι παροικούντες μέσα στο κήπο των Χρυσανθέμων του Μαξίμου, πάντως, άλλα μας έλεγαν πριν μερικά χρόνια. Τώρα, τις κρατά δεμένους και απαθείς. Και κυριολεκτώ όταν λέω «δεμένους».

Τώρα, για τα υπονοούμενα του τίτλου στην κορυφή του κειμένου δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ήδη γράψαμε αναρίθμητα κείμενα για το «κοινό ανακοινωθέν» που έθεσε την Μεγαλόνησο Κύπρο σε τροχιά θανάτου και την Ελλάδα σε πορεία πρωτοφανούς στρατηγικής παγίδευσης με ομηρία του ενός δέκατου του Ελληνισμού που αντιπροσωπεύουν οι Κύπριοι. Ήδη οι φαιδρές φωνούλες του γνωστού ιδρύματος αδιάντροπα άρχισαν να κάνουν πανομοιότυπα τρομοκρατικά υπονοούμενα και σενάρια για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί το κυπριακό.

Εμείς λέμε ότι στην παρούσα συγκυρία δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος να δεχθούμε τις πιέσεις του ολοφάνερα ανορθολογικού πλέον αμερικανικού παράγοντα που ταλαντευόταν μεταξύ αλλαγής στάσης απέναντι στην Άγκυρα και ενίσχυσης αυτών των σχέσεων στην βάση προηγούμενων και δοκιμασμένα αποτυχημένων επιλογών. Η «βωμολόχα» υφυπουργός εξωτερικών Νούλαντ –είναι η ίδια που «έβαλε το χεράκι» της στην Ουκρανία– χρειάστηκε ένα μόνο ταξιδάκι στην Λευκωσία για να πειθαναγκάσει τον περιδεή κύπριο πρόεδρο (άσε που ο κύριος αυτός έψαχνε αφορμή για να επανέλθει στο αξιοθρήνητο ανανικό παρελθόν του). Ως και να εκλέγεται ένας κυβερνήτης όχι για να κυβερνήσει αλλά για να καταλύσει το κράτος. Αυτός ο πρόεδρος, πάντως, όπου πατήσει γίνεται σεισμός, κατακλυσμός και καταποντισμός που προκαλεί δίνη η οποία καταπίνει όχι μόνο την Κύπρο αλλά και την μητροπολιτική Ελλάδα.

Δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος εν μέσω αστάθειας στην Ανατολική Μεσόγειο και κυρίως σε όλο το φάσμα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας να προσφέρει η Κύπρος σανίδα σωτηρίας στην Άγκυρα που λικνίζεται επικίνδυνα, αστάθμητα και απρόβλεπτα. Έτσι, αναβαθμίζουμε την Τουρκία με το να την καταστήσουμε επικυρίαρχο της Ανατολικής Μεσογείου, κάτι που θα την κάνει προνομιακό πλέον συνομιλητή των ηγεμονικών κρατών και των περιφερειακών κρατών όπως το Ισραήλ. Ηλίθια κινούμενοι, με το να δώσουμε στην Τουρκία την Κύπρο στο πιάτο, την αναβαθμίζουμε και σπρώχνουμε όλους τους υπολοίπους στην αγκαλιά της. Η δε Κύπρος όχι μόνο θα διχοτομηθεί αλλά θα ελεγχθεί πλήρως από την Τουρκία. Θα είναι όπως έλεγε ο Βάσος Λυσσαρίδης, κυρίαρχος στα κατεχόμενα και επικυρίαρχος στην σημερινή ελεύθερη περιοχή που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Τώρα, διακωμωδώντας παρά επιχειρηματολογώντας γιατί μιλάμε για αυτονόητα πράγματα, υπενθυμίζουμε ότι σε ένα νησί, την Κύπρο, όπου οι κατά το πλείστο ελληνικής καταγωγής τουρκοκύπριοι είναι μόνο 18%, συρθήκαμε στην απαράδεκτη κατάσταση να τους προτείνουμε εμείς οι ίδιοι, πρώτον, κράτος εντός κράτους δικό τους (συν και οι έποικοι μέσα σε αυτό) και δεύτερον, συγκυριαρχία με την πρωτοφανή στην πολιτική ιστορία «πολιτική ισότητα» που θα καθιστά την δήθεν «ενωμένη Κύπρο» χώρο πολιτικού μαρτυρίου. Επιπλέον, δεν ζητήσαμε αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και τερματισμό των παρωχημένων «εγγυήσεων», ζητήματα για τα οποία η Τουρκία δεν παύει να κηρύττει πως οι «εγγυήσεις» θα συνεχιστούν.

Σε πολλά κράτη όπου την μεταψυχροπολεμική εποχή έχουν παρόμοια προβλήματα (ακόμη και μέσα στην Τουρκία) γιατί δεν εφαρμόζετε αυτή η συνταγή-κατασκευή της δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας όπου εσωτερικά θα υπάρχει «πολιτική ισότητα» σε εθνική και ρατσιστική βάση! Γιατί ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι προ των πυλών δεν προτείνουν τέτοιες σοφές συνταγές. Ήδη επαναλαμβάνοντας τα αίσχη της περιόδου 2003-4 αναδύθηκαν αναρίθμητα ΜΚΟ γεμάτα «ειρηνοποιούς» «εκπαιδευμένους από καιρό» σε δυτικά ιδρύματα οι οποίοι φλύαρα υποστηρίζουν ότι η Κύπρος θα αποτελέσει θαυμαστό μεταμοντέρνο μετά-εθνικό πείραμα.

Ιδού η Ουκρανία ιδού και το πήδημα. Να προταθεί αμέσως δικοινοτική/διζωνική με πολιτική ισότητα σε εθνική και ρατσιστική βάση (ευκολότερο θα είναι στην Ουκρανία γιατί οι δυτικοί δημοκράτες φρόντισαν να ανεβάσουν στην εξουσία χιτλερικούς ρατσιστές που θα αποφανθούν αμέσως για τα διζωνικά/δικοινοτικά).

Για να μιλήσουμε όμως πιο σοβαρά και για να τελειώσουμε, πολλές και συγκλίνουσες εξελίξεις επαληθεύουν ότι οι πιάσαμε πάτο. Κάτι πρέπει να γίνει, για να τερματίσει η Ελλάδα τα μνημόνια και για να αποχωρήσει η Κυπριακή Δημοκρατία από τις εγκληματικά στημένες συνομιλίες. Συνομιλίες οι οποίες δομήθηκαν με τρόπο που ακυρώνουν κάθε έρεισμά μας,  παραβιάζουν την διεθνή νομιμότητα, καταργούν την Κυπριακή Δημοκρατία, καταστρέφουν την Κυπριακή κοινωνία, παγιδεύουν στρατηγικά την Ελλάδα και οδηγούν στην συγκρότηση προϋποθέσεων παρατεταμένης αστάθειας και συγκρούσεων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας.

Οι Έλληνες καλά κάνουν να προσέξουν καλύτερα τι γίνεται στην Ουκρανία. Ιδιαίτερα οι Έλληνες της Κύπρου να καταλάβουν ότι η διζωνική, δικοινοτική, συνοδευμένη με πολιτική ισότητα, παρουσία της Τουρκίας και «εγγυήσεις» θα δημιουργήσει ένα τερατώδες κρατίδιο μέσα στο οποίο θα καταδικαστούν σε αργό θάνατο.      

--------------------------------------

16.2.2014. Κύπρος: Πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων

Κύπρος: Πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων

Διαπραγματεύσεις ναι ή όχι; Το ζήτημα είναι η αφετηρία, οι αρχές και οι προϋποθέσεις

Π. Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr  info@ifestosedu.gr

https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

 Οι αυτοκτονικές αφελείς και ασυνάρτητες γνώμες για τις διαπραγματεύσεις γύρω από το κυπριακό οργιάζουν. Επισκιάζουν το γεγονός αφενός ότι για κάθε κοινωνία προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας είναι η πολιτική της κυριαρχία που διασφαλίζεται από ένα κυρίαρχο κράτος σύμφωνα με τις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου και αφετέρου ότι προϋπόθεση πολιτικής ελευθερίας είναι ανεξαρτησία του κράτους, οι δημοκρατικές αρχές και η απουσία κάθε εσωτερικής διαίρεσης των πολιτειακών θεσμών. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί πολιτειακή σχιζοφρένεια και πολιτικό μαζοχισμό.   

Η κυριαρχία ανορθολογικών πολιτικών θέσεων στην Ελλάδα και Κύπρο δεν είναι τυχαίο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα της συντρέχουσας κρίσης που ανέδειξε όλες τις αδυναμίες μας, της εργολαβικής επί δεκαετίες πνευματικής αποδυνάμωσης με την καταπολέμηση της φιλοπατρίας, την καλλιέργεια ακραία ανορθολογικών αντιλήψεων για την διεθνή πολιτική, την υιοθέτηση της πολιτικά εγκληματικής άποψης ότι «στον σύγχρονο κόσμο η κρατική κυριαρχία είναι αναλώσιμη» και της υπονόμευσης των σχέσεων Κύπρου και νεοελληνικού κράτους, αρχής γενομένης με το εγκληματικό πραξικόπημα του 1974.

Εδώ θα θιγούν δύο κύρια ζητήματα. Αφενός, οι αρχές, οι όροι και οι προϋποθέσεις διεξαγωγής διαπραγματεύσεων που αρχίζουν αλλά και κάθε ανάλογων διαπραγματεύσεων. Αφετέρου, οι δυναμικές κάθε διαπραγμάτευσης, ιδιαίτερα όταν η ασυμμετρία ισχύος είναι δεδομένη και όταν αρχίζει εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών ανακατατάξεων. Άξονας των πάντων θα είναι τα ρευστά συμφέροντα και στα στρατηγικά παίγνια που σχετίζονται με αυτά.

 Μια λύση είναι βιώσιμη όταν ισχύουν δύο πράγματα τα οποία ισχύουν σε όλα τα βιώσιμα και δημοκρατικά κράτη:

            Πρώτον, ισχύει η δημοκρατική αρχή. Επίσης, όταν τα δικαιώματα όλων των πολιτών διασφαλίζονται. Η ΚΔ έχει υπογράψει όλες τις σχετικές συμβάσεις ενώ είναι και μέλος της ΕΕ. Όριο ο ουρανός, επίσης, για αυτοδιοίκηση, αποκέντρωση εξουσιών κτλ. Αυτά δεν μπορούν να ρυθμίζονται σε εθνική ή ρατσιστική βάση, ενώ η αυτοδιάθεση στα ζητήματα πολιτισμού και θρησκείας στα πολιτισμένα κράτη το πεδίο είναι πάντα ελεύθερο.

            Δεύτερον, η μη επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Αποκλείονται δηλαδή εγγυήσεις, ξένα στρατεύματα και κάθε ανάμειξη άλλου κράτους. Αυτό επιτάσσουν οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου και ασφαλώς ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι αδιαπραγμάτευτοι. Εμείς, εν τούτοις, δεχθήκαμε να καθίσουμε ξανά σε διαπραγματεύσεις χωρίς να υπάρχει μια προγραμματική δέσμευση ότι θα ισχύουν ως πλαίσιο λύσης.

Εξ αντικειμένου αυτό σημαίνει προγραμματική αποδοχή νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής, αποδοχή ότι το νέο κράτος που θα διαδεχθεί την ΚΔ δεν θα είναι βιώσιμο αλλά υπό εποπτεία και επιτήρηση ξένων κρατών και αποδοχή ότι οι κύπριοι θα στερούνται συλλογικής ελευθερίας και πολιτικής ελευθερίας. Η Κύπρος θα καταστεί εστία διενέξεων, παρεμβάσεων και επεμβάσεων. Δέστε γειτονικά κράτη κ αι θα καταλάβετε τι σημαίνει αυτό.

            Ταυτόχρονα, το «κοινό ανακοινωθέν» απερίφραστα προοιωνίζει εσωτερική διχοτόμηση. Διχοτόμηση που παραδόξως κάποιοι την … επικαλούνται δήθεν για να … την αποφύγουμε. Κυριολεκτικά, τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα και κάποιοι περιφρονούν τον κοινό νου. Επειδή ακριβώς προγραμματικά δεχθήκαμε να δρομολογήσουμε την υιοθέτηση ενός μη βιώσιμου κρατιδίου η Τουρκία έχει κάθε λόγο να συμφωνήσει.

«Προβλέπω» μάλιστα ότι η Τουρκία θα φροντίσει οι διαπραγματεύσεις να επιταχυνθούν για να μην χάσει την γι’ αυτή πολύ μεγάλη ευκαιρία δημιουργίας προϋποθέσεων ολοκληρωτικής κατάληψης ενός από τα σημαντικότερα γεωπολιτικά σημεία του πλανήτη. Αυτό όχι μόνο επειδή η Τουρκία θα αποφύγει την διχοτόμηση που δεν την συμφέρει (αναρίθμητες φορές οι τούρκοι δηλώνουν ότι αυτό που φοβούνται είναι ότι θα η Ελλάδα θα έλθει στον νότο τους – ούτε βέβαια και εμείς την θέλουμε), αλλά επιπλέον θα της προσφερθεί η δυνατότητα μιας ρευστής μετάβασης που θα επαναλάβει τις πρακτικές που συστηματικά ακολούθησε μετά το 1922 με το να εκδιώκει ή να αφομοιώνει κάθε μη τούρκο που είχε την ατυχία να εγκλωβιστεί στο εσωτερικό της.

Είναι πολιτικά εγκληματικός και παιδαριώδης ακόμη και ο παραμικρός υπαινιγμός ότι η Τουρκία δεν θα επαναλάβει ακριβώς τα ίδια. Γιατί; Μήπως για να αυτό-δικαιολογηθούν τα σύνδρομα ενοχών του κ Αναστασιάδη και της παρέας του για την απαράδεκτη στάση τους την περίοδο 2003-4! Τι άλλο, εν τέλει, όσον αφορά αυτούς και όσους τους πίστεψαν. Αφορμές η Τουρκία μπορεί να κατασκευάσει ανά πάσα στιγμή. Ίσως και να μην χρειαστεί, γιατί:

α) οι περισσότεροι Έλληνες θα προτιμήσουν να φύγουν (αυτό δεν έγινε μετά τις συμφωνίες του 1922 και εντεύθεν;),

β) όσοι μείνουν υπό τέτοιες προϋποθέσεις τουρκικής κυριαρχίας θα μετατραπούν σε εθελούσιους γενίτσαρους και Λεβαντίνους («μιας χρήσεως» - http://www.antibaro.gr/article/10127 – αυτό συμβαίνει ιστορικά και στις «καλύτερες εθνικές οικογένειες») και

γ) όσοι Έλληνες μείνουν θα υποταχθούν στην υπέρτερη ισχύ λόγω απουσίας εξωτερικής βοήθειας. Στο τέλος όλοι θα φύγουν ή θα αφομοιωθούν τερματίζοντας μια ελληνική παρουσία χιλιάδων χρόνων. Ψάξτε εάν θέλετε να βρείτε Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο ή την Τένεδο. 

Πολλοί όμως αφελώς και εξίσου πολιτικά εγκληματικά λένε ότι «ένα ανακοινωθέν είναι και τι έγινε». «Εάν δεν συμφωνήσουμε δεν θα πάθουμε κάτι». Εν τέλει, λένε ακόμη όσοι δεν έχουν κουκούτσι πολιτικό μυαλό: «Εάν δεν το θέλουμε θα το απορρίψουμε». Εν τέλει όσοι λένε τέτοια και άλλα παρόμοια αγνοούν ή έχουν λόγο! να παραβλέπουν ότι κριτήριο των στάσεων και αποφάσεων μεταξύ κρατών είναι τα συμφέροντά τους και τίποτα!! άλλο. Εάν εθελούσια εμείς οι ίδιοι δεχθούμε να ξαπλώσουμε πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων θα αφανιστούμε.

            Πρώτον, σε μια διαπραγμάτευση στο πλαίσιο της οποίας εσύ ο ίδιος μάλιστα δέχεσαι να συζητείς την νομιμοποίηση της παράνομης άσκησης βίας σημαίνει ότι «ο ισχυρός θα επιβάλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος θα υποχωρεί και θα συμβιβάζεται». Αυτό είναι ανελέητα επιβεβαιωμένο στην διεθνή πρακτική και μάλιστα καθημερινά.

            Δεύτερον, τα άλλα κράτη, εκτός του ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να γνωρίζουν ή να νοιάζονται για την ελευθερία μας και για την επιβίωσή μας,  αυτό που λογικότατα θα κάνουν είναι να προσαρμοστούν με την δική μας συμβιβαστική στάση και να προσπαθήσουν να κάνουν συναλλαγές συμφερόντων με τον αυριανό κυρίαρχο του κυπριακού χώρου.

Πιο πρακτικά σημαίνει ότι θα μας πιέζουν να αποδεχθούμε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της πλήρους υποταγής μας σε όσα θα συμφωνούνται στα υπόγεια των στρατηγικών παιγνίων. Ήδη, για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση της στρατηγικής φρασεολογίας, τα διπλωματικά λογάκια που ακούμε πριν και μετά το «κοινό ανακοινωθέν» είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο θα προχωρούν οι διαπραγματεύσεις οι πιέσεις θα γίνονται αφόρητες και ασήκωτες.

            Τρίτον και πιο σημαντικό, στην δική μας πλευρά γίνονται αυτιστικές και αυτοκτονικές αναφορές για τις παρελθούσες στάσεις μας και αποφάσεις μας. Στο παρελθόν και επί τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες πηγαίναμε σε διαπραγματεύσεις και αντί να επιμένουμε στην εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας δεχόμασταν διάφορες ονοματολογίες νομίζοντας ότι ήταν … αθώες ή άνευ συνεπειών (διζωνική, δικοινοτική και η πολιτειακά ακραία διεστραμμένη «πολιτική ισότητα»).

Βέβαια, παρενθετικά, υπενθυμίζουμε ότι αυτά πήγαμε να ανατρέψουμε με την «τριπλή στρατηγική» (βλ. http://www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm): 1) Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, 2) ενιαίος αμυντικός χώρος, 3) ένταξη στην ΕΕ και διαπραγματεύσεις για μια βιώσιμη λύση όταν αυτά θα εκπληρωνόταν. (http://www.ifestosedu.gr/42memoriamkranidioti.htm). Την τελευταία στιγμή, δυστυχώς, οι ίδιοι εγχώριοι μεταπράτες ή αφελείς και ευκολόπιστοι που ξανά και ξανά ρέπουν προς τον κατευνασμό τίναξαν τα πάντα στον αέρα με το σχέδιο Αναν.

Κατά την διάρκεια διαπραγματεύσεων πολλών δεκαετιών η τουρκική πλευρά, εξάλλου, ήταν πάντα αμετακίνητη: Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, τι έκανε και τι ανέμενε. Μέχρι που ήρθε ακριβώς, το «ανακοινωθέν» που για πρώτη φορά δικαιώνει τις επεκτατικές αξιώσεις της σαρώνοντας την διεθνή νομιμότητα εκτός διαπραγματεύσεων. Η αρχή του τέλους (μας), εκτιμώ ήταν η εκλογή ενός ανανικού Προέδρου στο τιμόνι της Κύπρου τον Φεβρουάριο 2013.

Για το επιχείρημά μας εδώ σημασία έχει πως επί τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες επιμέναμε στο ενιαίο κράτος και σε μια βιώσιμη λύση. Αυτή την στάση την υιοθετούσαμε ανεξάρτητα των κούφιων ονοματολογιών που κάποιοι έφερναν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (διζωνική, δικοινοτική και η τερατώδης «πολιτική ισότητα») και που ανοήτως και ανεύθυνα δεχόμασταν να συζητάμε.

Το 2004 αυτή η διαπραγματευτική στάση κατέρρευσε λόγω του πολύ μεγάλου λάθους της αποδοχής επιδιαιτησίας του 2004 η οποία έφερε το σχέδιο Αναν και τον εξαναγκασμό μας να προχωρήσουμε σε δημοψήφισμα. Πολύ ορθά η κυπριακή κοινωνία απέρριψε με αποτέλεσμα να υποστούμε το συνεπαγόμενο μεγάλο πολιτικό κόστος. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είπε στον γράφοντα ότι εκτός του ότι το δεχόταν η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία της Κύπρου τον πίεσε αφόρητα και η Αθήνα. Ανεξάρτητα του πως και γιατί φτάσαμε σε επιδιαιτησία ιστορικά αποτελεί ένα φρικτό λάθος και το υπογράμμισα στον αείμνηστο πρώην πρόεδρο.

Μεγάλο τελικά και το κόστος όταν η κοινωνία είπε ΟΧΙ στα ανοσιουργήματα που αποφάσισαν οι «ηγέτες» της. Το κόστος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ μεγάλο γιατί γύρω από τις στάσεις και αποφάσεις των εμπλεκομένων εκτελούνται και τα στρατηγικά παίγνια και εμείς τα περιπλέξαμε. Οι στρατηγικές των εμπλεκομένων δυνάμεων συγκροτήθηκαν με δεδομένες τις «υποσχέσεις» των «ηγετών» μας, κυρίως των Κληρίδη, Σημίτη και μετά Παπανδρέου ότι θα το υπερψηφίζαμε. Αυτές τις στρατηγικές ανατρέψαμε προσωρινά και όταν τον Φεβρουάριο του 2013 μας δόθηκε η ευκαιρία να υπερψηφίσουμε μια άλλη προεδρική ατζέντα απερίσκεπτα και σε κομματική βάση εκλέχθηκε πρόσωπο που υπήρξε από τους πλέον φανατικούς ανανιστές.

Σε οριακές ιστορικές στιγμές υπάρχουν πανταχόθεν και πολλοί νεροκουβαλητές. Βασικά όσοι υποστήριζαν ότι με το ΟΧΙ ακυρώναμε τις προοπτικές της … ειρήνης. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που μέσα από εργαλειακού χαρακτήρα «μη κυβερνητικούς» (sic) οργανισμούς «τα έπαιρναν» κανονικά για να διαδραματίζουν τον γελοίο ρόλο του ετοιμοπόλεμου χρήσιμου ηλίθιου.

Υπήρχαν ακόμη και εκείνοι στους οποίους κάποιοι ξένοι ή και οι Τούρκοι τους έταζαν θέσεις και εξουσίες στην νέα κατάσταση. Που να ξέρεις τι λέγεται και τι συμφωνείται στα υπόγεια και στα καταγώγια της πολιτικής ή στην άβυσσο της ψυχής της κάθε ασθενούς ύπαρξης; Ιδιαίτερα στα καταγώγια της διεθνούς πολιτικής όπου κυκλοφορούν όχι μόνο θηριώδεις ηγεμονικοί δρώντες αλλά και αντιπρόσωποι των υποψηφίων θυμάτων σπιθαμιαίου αναστήματος. Και να μην ξεχνάμε τους λιλιπούτειους διανοούμενους οι οποίοι όταν αφήσουν για λίγο τον παρασιτικό βίο μέσα στα ακαδημαϊκά άσυλά τους φορούν περικεφαλαίες κατασκευαστών του κόσμου. Αυτοί και εάν είναι οι πιο χρήσιμοι ηλίθιοι.

Το ζήτημα είναι να μην καταντήσεις έρμαιο του τσούρμου ηγεμόνων, ανίκανων ηγετών, διεθνών τεχνοκρατών οι οποίοι ποτέ δεν λειτουργούν ανεξάρτητα, διεθνικών δρώντων και χρήσιμων ηλιθίων που κυκλοφορούν σε όλα τα επίπεδα. Το κατορθώνεις όταν μεριμνάς για ισχυρό κράτος, κοινωνική συνοχή γύρω από θέσφατα και έσχατες λογικές επιβίωσης και ασφάλειας και όταν η φιλοπατρία είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όταν αντίθετα το κράτος πάσχει πάσχουν και οι πολίτες. Μερικοί πολίτες, εξάλλου, είναι ευκολόπιστοι ή λυγίζουν. Άλλοι φοβούνται και πολλοί από άγνοια πείθονται για διάφορα πράγματα. «Ένα ανακοινωθέν είναι, δεν χάλασε ο κόσμος» αντέταξαν κάποιοι στις αντιρρήσεις για το θανατηφόρο «κοινό ανακοινωθέν». Μερικοί, επιπλέον, σαν έτοιμοι από καιρό, θα έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, δέχονται να γίνουν λεβαντίνοι. Ελπίζουν, μέχρι να υποστούν τις συνέπειες της ανοησίας τους, στην ανοχή του δεσπότη. Αυτά συμβαίνουν σε όλες τις εποχές και σε όλα τα κράτη, ιδιαίτερα όταν τα τελευταία παρακμάζουν και ασθενούν.

 Για πρώτη φορά, λοιπόν, και ΑΥΤΉ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΆΛΗ ΑΛΉΘΕΙΑ, το σημερινό «κοινό ανακοινωθέν» με το οποίο αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις, αποδέχεται τα τετελεσμένα. Δηλαδή την δημιουργία ενός διαιρεμένου κρατιδίου υπό επιτήρηση. Η στρατηγική σημασία του νησιού αμέσως μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων κυριολεκτικά περνά στα χέρια άλλων και όχι των νόμιμων κατοίκων του. Είναι η αρχή του τέλους της στρατηγικής εκποίησης της Κύπρου. Αυτό ξέρουν όλοι εκτός από εμάς, όπως φαίνεται, γεγονός που θα προκαλέσει μεγάλες εκπλήξεις σε όσους σκέφτονται αφελώς και απλουστευτικά. Συμπεριλαμβανομένου του Αρχιεπισκόπου!

Τέταρτον, το «κοινό ανακοινωθέν» ακυρώνει και τις αποφάσεις του ΣΑ που αποτελούσαν το διαβατήριο για τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας. Αυτό γιατί οι αποφάσεις του ΣΑ μετά την εισβολή και το 1983, αλλά και όλες οι επόμενες, αυτό ζητούσαν. Τίποτα δεν άλλαξε ως προς τούτο μέχρι και το «κοινό ανακοινωθέν» του οποίου οι πολιτειακά διαστρεμμένες πρόνοιες εάν εφαρμοστούν ακυρώνονται όλα, συμπεριλαμβανομένου και του κράτους.

Βασικά, θα είναι η πρώτη φορά που εθελούσια η κοινωνία ενός κράτους δέχεται να αυτοκαταργηθεί. Καμιά απόφαση του ΣΑ δεν έλεγε ή υπονοούσε κάτι τέτοιο. Αποτελεί ουρανομήκη ερασιτεχνισμό, αυτισμό και αυτοκτονία να πει κάποιος ότι διάφορες κούφιες ονοματολογίες που καταγράφηκαν σε κάποιες αποφάσεις ισχύουν έστω και εάν τίποτα δεν συμφωνήθηκε στις διαπραγματεύσεις. Στις πολιτικές διαπραγματεύσεις ποτέ δεν υπάρχει «κεκτημένο», και μάλιστα που αντιβαίνει στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου, εάν δεν καταλήξουν σε συμφωνία. Εκτός του ότι οι ονοματολογίες αυτές εντάσσονταν σε διαπραγματεύσεις που δεν οδήγησαν πουθενά, υπερισχύει η διεθνής νομιμότητα έναντι της άνευ ουσίας και νοήματος καταγραφής κούφιων και μη συμφωνηθέντων όρων (διζωνική, δικοινοτική και η διαστροφή της «πολιτικής ισότητας»).

Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, το υπέρτατο κείμενο της διεθνούς δικαιοταξίας του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2, παράγραφος 7: «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα δίνει το δικαίωμα στα Ηνωμένα Έθνη να επεμβαίνουν σε ζητήματα που αφορούν στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους και δεν θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη»

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει επί ενός κράτους κατιτί που αφορά την εσωτερική τάξη. Αυτό είναι θέσφατο του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Εμείς βέβαια τα δεχόμασταν αυτές τις ονοματολογίες επειδή βρισκόμασταν υπό εκβιασμό και με προσδοκία ότι θα γίνει αποδεκτή η δική μας ερμηνεία περί ενιαίου και βιώσιμου κράτους (αυτό δεν έλεγαν όλοι και πάντα!). Δεν είχαμε αυτά τελείωσαν και καμιά καταγραφή δεν ισχύει.

ΑΥΤΉ, επαναλαμβάνουμε, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΆΛΗ ΑΛΉΘΕΙΑ. Καταγράφουμε ρεκόρ Γκίνες αυτισμού με το να λέμε ότι δεχθήκαμε ένα μη βιώσιμο κράτος στο παρελθόν ή ότι αποφάσεις του ΟΗΕ υπονοούν κάτι τέτοιο. Εν τέλει, ποτέ δεν συμφώνησε με κάτι τέτοιο η κυπριακή κοινωνία και όταν την ρώτησαν είπε ΟΧΙ. Τελεία και παύλα.

Σε κάθε περίπτωση, εν τέλει, τίποτα δεν μπορεί να ισχύσει που αντιβαίνει στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου. Την διεθνή τάξη και ασφάλεια την παραβίασαν όλοι εκτός των κυπρίων. Δεν είναι δυνατό να υποστηριχθεί σοβαρά ότι μπορούν να υπάρξουν ερμηνείες των αποφάσεων του ΣΑ που α) αντιβαίνουν στον Χάρτη, στην διεθνή νομιμότητα και που θυματοποιούν για δεύτερη φορά το θύμα ανταμείβοντας τον επιτιθέμενο, β) που νομιμοποιούν τα τετελεσμένα της βίας και γ) που δρομολογούν την καταστροφή μιας κοινωνίας. Να  μην ξεχάσουμε, επίσης, ότι οι τερατώδεις ρυθμίσεις δεν αποτελούν μόνο καταστροφή για τους κύπριους. Θα αποτελέσουν εστία διενέξεων που θα θέσουν ακόμη μια φορά σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Αυτή την μεγάλη αλήθεια γιατί δεν την προτάσσουμε!

 Όποιος έχει κουκούτσι μυαλό και στοιχειώδη λογική πρέπει να γνωρίζει ότι σε κανένα κράτος δεν μπορεί να ισχύσει η τρισδιάτατη ανωμαλία ονόματι «δικοινοτικό», «διζωνικό» κράτος και εσωτερική «πολιτική ισότητα» σε ρατσιστική και εθνική βάση. Θα εγκαθιδρύσει μια πολιτειακή σχιζοφρένεια και θα δημιουργήσει ένα μη βιώσιμο κρατίδιο υποχείριο της απροσχημάτιστα επεκτατικής Τουρκίας.

Διαβάστε τι γράφει στο «Στρατηγικό βάθος» ο Αχμέτ Νταβούτογλου, διαβάστε τι λένε όλοι οι Τούρκοι ηγέτες τις τελευταίες δεκαετίες. Το κρατίδιο αυτό δρομολογεί προκατασκευασμένες διενέξεις. Διενέξεις οι οποίες δεν θα προκαλέσουν διχοτόμηση. Θα προσφέρουν τις νομιμοπολιτικές και στρατηγικές δυνατότητες πρόκλησης αφορμών ολικής κατάληψης της Κύπρου από την αδίστακτη Τουρκία. Επεκτατικό κράτος το οποίο αφού ελέγξει το νησί πολιτικά και νομικά θα αναβαθμιστεί με δραστικά. Θα συμμετέχει με πολλά πλέον ερείσματα στις στρατηγικές ανακατατάξεις στην περιοχή. Όλα τα άλλα κράτη, εξάλλου, θα προσαρμοστούν όπως είπαμε αναλόγως. Ήδη άρχισαν. Παρακολουθείστε τι θα λέγουν και τι θα πράττουν εφεξής.

Με το κοινό ανακοινωθέν έχουμε λοιπόν για πρώτη φορά ολοκληρωτική παράκαμψη των αρχών και προϋποθέσεων της διεθνούς νομιμότητας. Εμείς, επιπλέον, για πρώτη φορά δεν εμμένουμε σε μια λειτουργική βιώσιμη λύση εντός ενός πραγματικά ενιαίου κράτους και αποδεχόμαστε, ουσιαστικά, να συζητήσουμε με όρους νομιμοποίησης των τετελεσμένων της βίας.

Και μόνο η έναρξη διαπραγματεύσεων με αυτά τα δεδομένα θα δημιουργήσει απίστευτες αρνητικές δυναμικές που θα μας συνθλίψουν πολιτικά, διπλωματικά και διαπραγματεύσεις. Εκτός του ότι η διαδρομή του κυπριακού μετά το 1977 καταμαρτυρεί τι έπεται, το καταμαρτυρούν επίσης όλες οι άλλες διεθνείς διενέξεις. Ποτέ και κανείς σώφρων δεν δέχεται να συρρικνωθεί η πολιτική κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή γιατί αυτό μαζί με τις εγγυήσεις (και όχι μόνο αλλά και τα στρατηγικά παίγνια της Τουρκίας και άλλων) οδηγεί σε μοιραίους προσανατολισμούς.

Αυτό που στην παρούσα συγκυρία επιτυγχάνει η Τουρκία με τον μοιραίο άνθρωπο στην εξουσία είναι η δυνατότητα που θα της δοθεί μέσα από τις διαπραγματεύσεις που έπονται να εμπεδωθεί ως ο στρατηγικός κυρίαρχος της Κύπρου. Η δική μας παρουσία εκεί, πολιτικά και στρατηγικά μιλώντας, θα είναι υπό αίρεση. Θα είμαστε στο τραπέζι του Προκρούστη ενός εύκολου για την Άγκυρα θύματος υποψήφιου για ολοκληρωτική εθνοκάκαθαρση. Αφορμές δεν χρειάζονται. Τις δημιουργούν  όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή σε τόσες άλλες χώρες εκτός και εάν στην Ουκρανία, Συρία κτλ όλα όσα βλέπουμε είναι … αυθόρμητα (δέστε την καταπληκτική ανάλυση http://www.ifestosedu.gr/55SoftPower.htm). Όσοι ενδιαφέρεστε τι μεθοδεύσεις λαμβάνουν χώρα αυτή την στιγμή διαβάστε προσεκτικά αυτό το κείμενο.

Μια μόνο διέξοδος υπάρχει. Επειδή ο νυν πρόεδρος της Κύπρου αθέτησε τις υποσχέσεις του προς τους ψηφοφόρους να παραιτηθεί και να ζητήσει ανανέωση της θητείας του. Η κοινωνία για λόγους αυτοσυντήρησης πρέπει να πιέσει ασφυκτικά γι’ αυτό.

--------------------------------

11.2.2014. «Εσχάτη προδοσία» και σχέδια Αναν

Σχέδια Αναν παλαιά και νέα και ο εννοιολογικός προσδιορισμός φράσεων «εσχάτη προδοσία», «ένοχοι», «δράστες» κτλ, υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμη (10.1.2005)

(αναρτημένο και στην σελίδα http://www.ifestosedu.gr/111epikairesexelixeis2012.htm)

Π. Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr ,

https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos,

Περιεχόμενα ενοτήτων: 1. Η διάκριση συλλογικής ελευθερίας και βαθμίδων πολιτικής ελευθερίας. 2. Εσχάτη προδοσία: με την «πολιτική» και την «αστυνομική» έννοια του όρου. 3. Τυπολογία και ορισμοί της εσχάτης προδοσίας. 4. Σχέδια Αναν και η τυπολογία της εσχάτης προδοσίας. 5. Οι δύο κύριες κατηγορίες εσχάτης προδοσίας. 6. Ηγέτης και εσχάτη προδοσία: «Τι του κάνουμε;»

Σημ. 11.2.2014. Η περίοδος 2001-4 είναι ίσως η πιο θλιβερή της ύστερης ιστορίας της Ελλάδας. Δεν θα τα εξηγήσω τους λόγους εδώ γιατί υπάρχουν δημοσιευμένες αναλύσεις στις οποίες ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει: «Ελληνική Εθνική Στρατηγική: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου: η "τριπλή στρατηγική" και οι εχθροί της» (http://www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm) και «In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη 2010: η πρόκληση και ο δυναμιτισμός της "τριπλής στρατηγικής"» (http://www.ifestosedu.gr/42memoriamkranidioti.htm). Σημασία έχει ότι μετά από μια δεκαετία, με ακόμη πιο αξιοθρήνητο τρόπο η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Την νομικοπολιτική πλευρά την έχουμε μελετήσει και τεκμηριώσει: Το 2004-5 μετά το ΟΧΙ της κυπριακής κοινωνίας κατά του φασιστικού, αντιδημοκρατικού, ανελεύθερου και εθνοκτόνου σχεδίου Αναν, μια ομάδα ακαδημαϊκών από όλη την Ευρώπη συγκροτήσαμε την «Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων» η οποία συνέταξε μια θεμελιωμένη και τεκμηριωμένη μελέτη 20 σελίδων για το τι είναι η «διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα» και τους λόγους για τους οποίους το σχέδιο Αναν παραβίαζε όλες ανεξαιρέτως τις πτυχές αυτής της νομιμότητας.

Η Έκθεση είναι αναρτημένη (http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm). Κάθε λογικός πολίτης θα δεχθεί ότι οι θέσεις που περιέχει έπρεπε να είναι ανένδοτα και ανυποχώρητα η μόνη βάση διαπραγματεύσεων της Ελληνικής πλευράς. Δεν υιοθετήσαμε μια τέτοια ορθολογιστική στάση γιατί  οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι συντάχθηκαν με το φασιστικό σχέδιο διεκδίκησαν την εξουσία και οι κομματικές παρωπίδες τους βοήθησαν να καταλάβουν την εξουσία. Κομματικά και ιδεολογικά κολλήματα έφεραν στην προεδρία τον μοιραίο άνθρωπο της Κύπρου. Είναι ο Νίκος Αναστασιάδης, ένας από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του σχεδίου Αναν.

Μετά την εκλογή του πριν ένα χρόνο και αφού είπε πολλά και νεφελώδη, μερικές φορές τυλιγμένα μέσα σε γαλανόλευκες σημαίες, η αλήθεια αποκαλύφτηκε. Το «κοινό ανακοινωθέν» έναρξης των διαπραγματεύσεων που όπως γράφτηκε αυτός επεξεργάστηκε οδηγεί σε μια «λύση» που κάθε νοήμων διαβάζοντάς την κατανοεί ότι μας φέρνει σε ακόμη χειρότερη θέση απ’ ότι το 2004.

Ακολουθεί εξαιρετικά επίκαιρος προβληματισμός που έγραψα τον Ιανουάριο 2005 περί «εσχάτης προδοσίας». Θα πρόσθετα, τραγικά επίκαιρος: Αντί όπως έγραφα το 2005 οι ψηφοφόροι να στείλουν τους δράστες σπίτι τους ή να αποχωρήσουν από την πολιτική οικειοθελώς, τους βλέπουμε τώρα να οδηγούν το στραπατσαρισμένο κυπριακό καράβι στους κρημνούς και στα βράχια. Σήμερα το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: Ψηφοφορία δεν έχουμε επομένως το μόνο που μένει ως σωτήρια στάση του νυν προέδρου είναι να δεχθεί ότι αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις και να αποχωρήσει οικειοθελώς. Εάν δεν το κάνει να του το υποδείξει το κόμμα του.

1.    Η διάκριση συλλογικής ελευθερίας και βαθμίδων πολιτικής ελευθερίας

Ο προβληματισμός μου για το πότε και πως κατ’ εξαίρεση ένας ακαδημαϊκός παρεμβαίνει στην καθημερινότητα των συζητήσεων μέσα στην δημόσια σφαίρα είναι συνεχής εδώ και πολλά χρόνια. Σε πολλά κείμενά μου εξηγώ την ανάγκη αξιολογικής ελευθερίας κάθε ακαδημαϊκού αλλά και την ανάγκη να διακρίνει την επιστημονική του ιδιότητα από την πολιτική του ιδιότητα.

Παρέμβαση, υποστηρίζω συχνά, γίνεται κατ’ εξαίρεση και μόνο όταν αφορά ζητήματα ελευθερίας. Η κατάλυση της ελευθερίας με την κατάργηση ενός κράτους το οποίο οι πολίτες απέκτησαν με εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες είναι η πιο αντικειμενική περίπτωση που δικαιολογεί μια τέτοια εξαίρεση.

Η πολιτική θεωρία διαπραγματεύεται την Πολιτειακή συγκρότηση και τις σχέσεις με μιας έκαστης πολιτείας με άλλες πολιτείες. Ζητήματα ηθικής, ισχύος, δικαιωμάτων, ελευθερίας, υποχρεώσεων, πηγών του δικαίου, πολιτικής νομιμοποίησης, σχέσεις υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, και τα λοιπά, μεμονωμένα και σε όλα τα πιθανά ζεύγη.

Εδώ υπάρχει ένα σύνορο. Εσωτερική ελευθερία και εξωτερική ελευθερία που μπορεί να βοηθήσει την συζήτησή μας το πόσο η κατ’ εξαίρεση παρέμβαση ενός ακαδημαϊκού είναι δικαιολογημένη.

Η εσωτερική ελευθερία αφορά την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία που αποτελεί το υπέρτατο επίπεδο και ιδεατή κατάληξη της δημοκρατίας. Μελετώντας την πολιτειακή συγκρότηση, τα ζητήματα που υπεισέρχονται και τα αναρίθμητα πιθανά ζεύγη, αποχρώσεις και συνδυασμούς είναι φανερό ότι οι έννοιες είναι ελαστικές.

Κυμαίνονται ανάλογα με την εποχή, την συγκυρία, την πολιτική ωρίμανση του πολιτικού πολιτισμού μιας κοινωνικής οντότητας και τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της κοινωνίας στην οποία αναφερόμαστε. Τα ζητήματα αυτά αφορούν, εν τέλει, ζητήματα όπως το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης (της κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης διανεμητικής δικαιοσύνης) που κάθε κοινωνία και κάθε άτομο θεωρεί το σωστότερο.

Ηθικές και άλλα κοινωνικοπολιτικά κριτήρια και παράγοντες προσαρμόζονται στο εκάστοτε σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης και στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο οποίο κατά περίπτωση αναφερόμαστε. Επιπλέον, στο εσωτερικό κάθε κράτους οι ιεραρχήσεις και το περιεχόμενο (πχ της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας ή της ηθικής) είναι ελαστικά και συχνά ρευστά προσδιορισμένα. Κάθε ανεξάρτητη κοινωνία αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Αντίστοιχα και το  κανονιστικό της σύστημα, οι ηθικές επιταγές και η εσωτερική δικαιοσύνη.

Η εξωτερική ή συλλογική Ελευθερία, δηλαδή η Εθνική Ανεξαρτησία, είναι απόλυτα ανελαστική. Σε οποιαδήποτε εποχή ή κράτος και αν αναφερόμαστε όποιος διασχίσει το κόκκινο σύνορο που βλάπτει την συλλογική Ελευθερία της οικείας κοινωνίας διαπράττει πολιτικό έγκλημα "εσχάτης προδοσίας".

Έσχατο και θέσφατο είναι η συλλογική ελευθερία έσχατο παράπτωμα είναι και η αθέτησή της.  Δεν υπάρχουν δύο ειδών συλλογικές ελευθερίες αλλά μόνο μια και ορίζεται με σύγχρονους όρους διεθνούς δικαίου από την εθνική ανεξαρτησία και με κλασικούς όρους ως «το ιδεώδες της ανεξαρτησίας».

Στην κλασική εποχή αποτελούσε αυτονόητο θέσφατο και προϋπόθεση ελεύθερης δημοκρατικής συγκρότησης στο εσωτερικό κάθε Πολιτείας. Στο σύγχρονο διεθνές σύστημα αυτό ορίζεται από τις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου της μη επέμβασης, της διακρατικής ισοτιμίας και της εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας. 

2.    Εσχάτη προδοσία: με την «πολιτική» και την «αστυνομική» έννοια του όρου

Στο παρελθόν εκ του γεγονότος ότι η Ελευθερία και η συλλογική Ελευθερία ήταν στο επίκεντρο των επιστημονικών και επιστημολογικών μου ενδιαφερόντων έχω προσπαθήσει να αναπτύξω προβληματισμούς γύρω από την έννοια "εσχάτη προδοσία" ως κατάσταση όπου ένας πολίτης ενός οποιουδήποτε κράτους για ένα πολύ μεγάλο αριθμό λόγων που εκτείνονται σε ένα ευρύ φάσμα στάσεων και συμπεριφορών, διασχίζει το κόκκινο σύνορο της συλλογικής Ελευθερίας βλάπτοντας έτσι την οικεία πατρίδα.

Συντομογραφικά, εδώ, θα σταθούμε στην συλλογική ελευθερία για να δώσουμε κάποια στοιχεία αυτής της τυπολογίας και για να την συνδέσουμε με το σχέδιο Αναν. Παρά το ότι η ελευθερία μιας κοινωνίας όπως είπαμε ορίζεται απόλυτα και ανελαστικά υπάρχει μια ιεραρχία και διαβαθμίσεις στάσεων και συμπεριφορών καθώς επίσης και ζήτημα για την θέση ενός πολίτη στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

Είναι απλός ψηφοφόρος; Είναι στρατιώτης σε εμπόλεμη κατάσταση; Είναι κατάσκοπος; Είναι εκλεγμένος πολιτικός ηγέτης; Είναι υποψήφιος πολιτικός ηγέτης; κτλ. Η προσπάθεια «θανάτωσης» μιας Πολιτείας συμμαχώντας με αυτούς που την επιβουλεύονται υπόγεια ή ευθέως αποτελεί, όπως λέμε, πράξη «εσχάτης προδοσίας». Δεν έχει εν τέλει σημασία κατά πόσο αυτό γίνεται συνειδητά ή ανεπίγνωστα και ενεργά ή λόγω αφέλειας ή και απροσεξίας. Η στάση μετράει επί ενός ζητήματος ζωής ή θανάτου.  

Η συλλογική ελευθερία είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου και εξ ορισμού έτσι είναι και έτσι πάντα θα είναι. Η διαβάθμιση μιας στάσης «εσχάτης προδοσίας, όμως, είναι αναγκαία για να καταστεί περισσότερο πολιτική έννοια και λιγότερο "αστυνομική". Σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης ή κατά την διάρκεια πολέμου ή μετά τον πόλεμο όσοι εκτεθούν συχνά εκτελούνται. Έτσι ήταν και στο παρελθόν. Για παράδειγμα μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο στην Γαλλία αλλά όχι μόνο.

Άλλο παράδειγμα μετά την καταστροφή του 1922 είχαμε εκτελέσεις (Γουδί) όσων έκαναν ενδεχομένως λάθος εκτίμηση έστω και αν δεν συμμάχησαν με τον εχθρό. Η πρόκληση βαρύτατων ζημιών κατά της πολιτείας θεωρείται διαχρονικά εξίσου κατακριτέα και οι δράστες υπόκεινται κυρώσεις. Βλ. για παράδειγμα βαριές ποινές φυλάκισης για κατασκόπους στις ΗΠΑ ή στο Ισραήλ.

Στην διελκυστίνδα αυτή η πολιτική θεωρία, για να μπορέσει να περιγράψει αυτά τα φαινόμενα απαιτεί μια διαβαθμισμένη τυπολογία εσχάτης προδοσίας. Μια τυπολογία με πολλές αποχρώσεις και διαβαθμίσεις.

3.    Τυπολογία και ορισμοί της εσχάτης προδοσίας

Ο όρος «εσχάτη προδοσία» και οι ιεραρχήσεις της λοιπόν απαιτείται να ορίζονται τυπολογικά για να καθίσταται εφικτή τόσο η πολιτική ανάλυση των φαινομένων αυτών όσο και η ανάγκη αποστασιοποίησης από «αστυνομικού χαρακτήρα» προσδιορισμούς που αφορούν προθέσεις, κίνητρα, λόγους αποδοχής συνηγορίας ή συμμαχίας με τους εχθρούς ενός κράτους ή ακόμη και ενοχή λόγω σιωπής μπροστά στα επερχόμενα. 

Ως «εσχάτη προδοσία» ορίζεται η διαφόρων βαθμίδων συνηγορία ή συμμαχία με αυτούς που θέλουν να προκαλέσουν πολιτειακό θάνατο ή πολιτειακές ζημιές όπως η συρρίκνωση της εθνικής ανεξαρτησίας, η κατοχή από ξένες δυνάμεις, απώλεια κρατικής κυριαρχίας και τα λοιπά. 

Απαλλαγμένη τελείως από τα κίνητρα και από τις προθέσεις η «εσχάτη προδοσία» ως έννοια είναι τυπολογικά εξαιρετικά χρήσιμη για να εκτιμηθεί ο πολιτικός ορθολογισμός στις ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις.

Ιδανικά οι Εφιάλτες κάθε απόχρωσης απουσιάζουν. Ιδανικοί άνθρωποι και ιδανικά κράτη όμως, ποτέ δεν υπήρξαν. Όπως είναι φανερό ο κόσμος ποτέ δεν ήταν τέλειος και μάλλον ποτέ δεν θα είναι. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τα κράτη. Εφιάλτες υπήρξαν πάντα πολλοί, πολλών διαβαθμίσεων και πολλών ειδών διαφορετικής εμβέλειας. Αυτή είναι μια ανελέητη παθογένεια.  

Υποστηρίζουμε ότι αυτή η παθογένεια είναι και κύρια πηγή διακρατικού ανορθολογισμού. Εάν πολλοί πολίτες δεν είναι χωρίς όρους και προϋποθέσεις φιλοπάτριδες και έτοιμοι να θυσιαστούν για το κράτους τους ο πολιτικός ορθολογισμός βλάπτεται τόσο ενδοκρατικά όσο και διακρατικά.

Θολώνει τις πολιτικές εκτιμήσεις, ενθαρρύνει τον ηγεμονισμό και τον αναθεωρητισμό και οδηγεί σ’ ένα ανορθολογικό φαύλο κύκλο. Απαιτείται λοιπόν μια πολιτική αντιμετώπιση των Εφιαλτών. Η "αστυνομική διάσταση" όπως είπαμε δεν μας αφορά εδώ. Ο σκοπός μιας πολιτικής αντιμετώπισης, υπογραμμίζουμε, είναι να αυξήσει τον πολιτικό ορθολογισμό ενδοκρατικά και διακρατικά.

Εάν ο γνωστός ναζί που είπε ότι «παντού βρίσκουμε χρήσιμους ηλίθιους να μας κάνουν τις βρομοδουλειές μας» ήξερε ότι αυτό δεν θα ίσχυε ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά όσον αφορά την έναρξη και πορεία του μεγάλου πολέμου. Όμως ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε πως κινούνται τα άτομα πάνω στο ευμετάβλητο και αστάθμητο εκκρεμές της ανθρώπινης φύσης.

Εάν οι Τούρκοι γνώριζαν ότι δεν θα είχαν αμφιταλαντεύσεις στην Κωνσταντινούπολη το 1453 μ.Χ. οι αποφάσεις τους ενδέχεται να ήταν διαφορετικές και η εξέλιξη του ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού επίσης διαφορετική.

Εάν οι Άγγλοι δεν έβρισκαν «κουκουλοφόρους» να υποδείξουν τους αγωνιστές της ελευθερίας του έπους του 1955-59 το έργο τους θα ήταν πολύ πιο δυσχερές και το αποτέλεσμα ίσως διαφορετικό.

Εάν μερικοί κομμουνιστές (έστω και εάν παρέμεναν κομμουνιστές όσον αφορά την εσωτερική πολιτική) δεν ευνοούσαν την «παγκόσμια αταξική κοινωνία» αλλά  την εθνική ανεξάρτητη ελληνική πολιτεία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μάλλον ο εμφύλιος δεν θα λάμβανε χώρα.

Εάν μετά το 1947 δεν προσχωρούσαν τόσοι πολλοί στην υποτελή υποταγή της Ελλάδας στους δυτικούς ηγεμόνες ίσως επίσης ο εμφύλιος πόλεμος να μην λάμβανε χώρα. Θα μπορούσαν να αναφερθούν εκατομμύρια παραδείγματα και ενδέχεται ανά πάσα στιγμή στον πλανήτη να υπάρχουν χιλιάδες παρόμοια ή αντίστοιχα.

Γι’ αυτό, η τυπολογία της «εσχάτης προδοσίας» που αφορά το ανελαστικό θέσφατο της συλλογικής ελευθερίας απαιτείται να ειδωθεί ως ένα ιστορικό φαινόμενο που κρίνεται υπό τις περιστάσεις κάθε συγκυρίας και κυρίως ως ένα φαινόμενο κατά του οποίου οι (αστυνομικές) κυρώσεις δεν τυποποιούνται ή εντάσσονται σε ανελαστικά πρότυπα.

Εν καιρώ πολέμου η προδοσία τίθεται διαφορετικά και οι ενδιαφερόμενοι αποφασίζουν το δέον γενέσθαι ανάλογα με την περίπτωση. Συνήθως, όμως, η ταλάντευση του εκκρεμούς της εσχάτης προδοσίας αφορά μυριάδες αποχρώσεις και σχετίζεται με τις βαθμίδες φιλοπατρίας των πολιτών κάθε κράτους. Υπό αυτό το πρίσμα, οι ποικίλες βαθμίδες "εσχάτης προδοσίας" που μας αφορά εδώ είναι πολιτικό φαινόμενο και πολιτικά πρέπει να αντιμετωπίζεται.

4.    Σχέδια Αναν και η τυπολογία της εσχάτης προδοσίας

Εάν αναφερθούμε στην περίπτωση του σχεδίου Αναν, ασφαλώς θα μπορούσαμε να δούμε πολλές κατηγορίες και υπό-κατηγορίες διαφορετικής τάξης, βαθμίδας και ευθύνης. Το σχέδιο Αναν αποτελεί, ενδεχομένως, μια χαρακτηριστική περίπτωση όπου αποτυπώνονται όλες οι αποχρώσεις της τυπολογίας της εσχάτης προδοσίας.

Για παράδειγμα, όσοι απλά συνηγόρησαν μη γνωρίζοντας τι ακριβώς γινόταν, όσοι σύμπραξαν στην συγγραφή του επειδή ξένοι τους έθρεψαν την ματαιοδοξία λέγοντάς τους ότι θα γίνουν «young leaders», όσοι δέχθηκαν να επιστρατευτούν σε συναντήσεις επεξεργασίας της «μετα-εθνικής» «Κύπρου», όσοι πήραν κονδύλια για διοργάνωση «σεμιναρίων επιμόρφωσης» επειδή αυτό τους βοηθούσε οικονομικά και όσοι στρατεύτηκαν για να εκπληρώσουν τον σκοπό της «ένωσης των λαών» επειδή το πίστευαν ιδεολογικά.

Όσοι επίσης προσαρμόστηκαν σε κάποια «αναγκαιότητα» (πχ «δεν υπάρχει, δήθεν, άλλη διέξοδος») είτε επειδή ήσαν δειλοί είτε επειδή το θεώρησαν ορθό πιστεύοντας πως δεν υπάρχει άλλη πολιτική επιλογή. Όσοι επιπλέον γέροντες ποθώντας τον τόπο γένεσή τους πίστεψαν ότι είναι ο μόνος τρόπος να επιστρέψουν πριν πεθάνουν στην γενέτειρά τους.

Επίσης, όσοι το ψήφισαν επιπόλαια γιατί δεν το διάβασαν επειδή δεν είχαν καιρό, όσοι ενθουσιωδώς ή και μανιακά παρασύρθηκαν από φανατικούς υποστηρικτές του σχεδίου Αναν στον πολιτικό χώρο και στο πεδίο των διανοουμένων και όσοι προσκολλημένοι σε κομματικά και ιδεολογικά κριτήρια έσφαλλαν με το να ταχθούν υπέρ της κατάργησης του κράτους τους και της ένταξής του στην τουρκική επικυριαρχία. Οι διαβαθμίσεις στάσεων και συμπεριφορών, εν τέλει, θα μπορούσαν να άπειρες. 

5.    Οι δύο κύριες κατηγορίες εσχάτης προσοδίας

Μιλώντας με πολιτικούς όρους, λοιπόν, μπορούμε να φωτίσουμε καλύτερα το φαινόμενο της εσχάτης προδοσίας εάν το δούμε διττά. Η πρώτη κατηγορία αφορά τους «ηγέτες» (όσα δηλαδή άτομα έχουν πολιτικό αξίωμα ή όσοι το διεκδικούν) και η δεύτεροι είναι όλοι οι άλλοι.

Ας αρχίσουμε με την δεύτερη κατηγορία. Στην πορεία των εθνών, λίγοι θα έμεναν εάν όσοι δείλιασαν, λιγοψύχησαν, «υπέκυψαν στις ηδονές», και τα λοιπά, «καταδικάζονταν». Εν τούτοις, η στηλίτευσή τους με τυπολογική ανάδειξή τους, είναι επιβεβλημένη. Γνωστές και καθιερωμένες φράσεις που βοηθούν μια τέτοια συζήτηση είναι «πεμπτοφαλαγγίτες», ένοχο σύμπραξης με τους εχθρούς, δοσίλογοι κτλ. Φωτίζουν αληθινές στάσεις και συμπεριφορές που είναι αληθινές και αποτελούν πηγή πολιτικού ανορθολογισμού.

Πλην τέτοιες ονομασίες δεν μπορούν να κάνουν δίκη προθέσεων και δεν παραπέμπουν, κατ’ ανάγκη, σε κάποια τιμωρία. Αν μη τι άλλο δεν ξέρουμε τα κίνητρα όπως δεν ξέρουμε μύρια άλλα αίτια που οδηγούν ασθενείς ψυχές να λυγίζουν και να σέρνονται ανορθολογικά.

Τώρα, οι ηγέτες είναι κάτι διαφορετικό. Η «εσχάτη προδοσία» εδώ είναι άλλης τάξης. Η ευθύνη όσων θέλουν να κατευθύνουν τις τύχες της χώρας είναι πολύ μεγαλύτερες. Αφήνω ξανά το «αστυνομικό σκέλος», τις προθέσεις και τα κίνητρα και στέκομαι στον φωτισμό της πράξης. Στην περίπτωση της Κύπρου και του σχεδίου Αναν δεν σήμαινε «διπλή ένωση», διχοτόμηση, λάθος εκτίμηση για τις συνέπειες ή οτιδήποτε άλλο παραπλήσιο.

Σήμαινε συνειδητή ή ανεπίγνωστη (υπάρχει και αυτό για ανίκανους ή ευκολόπιστους χρήσιμους ηλίθιους) «εσχάτη προδοσία» που θα ακύρωνε την ελευθερία των κυπρίων σε όλο το ενδοκρατικό και εξωτερικό φάσμα. Σήμαινε βασικά ότι η κυπριακή κοινωνία θα ριχνόταν στα τάρταρα ενός αργού θανάτου στα χέρια νέο-Οθωμανών τούρκων, άγγλων νέο-αποικιοκρατών και αμερικανών επεμβατιστών.

Σχέδιο Αναν σήμαινε: Μηδέν εθνική ανεξαρτησία, μηδέν δημοκρατία, μηδέν λαϊκή κυριαρχία, μηδέν ανθρώπινα δικαιώματα. Με τον ένα ή άλλο τρόπο θα τα καταργούσαν αυτοί που θα ήλεγχαν πλέον την Κύπρο και που θα είχαν κάθε λόγο να εξαθλιώσουν και εκδιώξουν την κυπριακή κοινωνία. Είναι περιττό να πω έστω και μια λέξη πέραν αυτού όταν ξέρουμε ότι οι Τούρκοι αυτό ακριβώς κάνουν εδώ και δεκαετίες σε κάθε σχέση τους με την Ελλάδα αλλά και με άλλους γείτονες.

6.    Ηγέτης και εσχάτη προδοσία: «Τι του κάνουμε;»

Ο ηγέτης που διολίσθησε σε μια στάση «εσχάτης προδοσίας» συνηγορώντας με τη κατάργηση του θεσμού ελευθερίας μιας κοινωνίας, δηλαδή του εθνοκράτους της (ελπίζω να έγινε κατανοητό γιατί βάζω εντός εισαγωγικών τη φράση) λογικά ακολουθεί την μοίρα του. 

Επειδή τυγχάνει να μην θεωρώ τον εξοστρακισμό, την εξορία και την θανάτωση ως ενδεδειγμένα (έστω και αν στην κλασική εποχή τα πρώτα δεν ήταν άγνωστα), πιστεύω ότι μια πιο λογική αντιμετώπιση απέναντι στους «ηγέτες» που διολίσθησαν σε «εσχάτη προδοσία» συνηγορώντας με την θανάτωση του εθνοκράτους τους, είναι να αποκλειστούν (το καλύτερο θα είναι αυτόβουλα) από πολιτικά αξιώματα. Κοντολογίς να εξαφανιστούν, να πάνε σπίτι τους και από την ντροπή που λογικά θα αισθάνονται να μην εμφανιστούν ξανά σε δημόσιους χώρους.  

Ας μην ξεχνούμε ότι η ελεεινή τους στάση προκαλεί ανθρώπινες κακουχίες και θανάτους και μάλιστα μαζικούς. Επειδή εν τούτοις η φυλάκισή τους ή η θανάτωσή τους μπορεί να διχάσει την κοινωνία επιτείνοντας τα δεινά το καλύτερο για όλους θα ήταν οι ίδιοι «να πηγαίνουν σπίτι τους» για να ζήσουν με τις τύψεις τους. 

Εάν για οποιοδήποτε λόγο δεν το κάνουν τότε το σωστό και κυρίως το πολιτικά ορθολογικό είναι όσοι έχουν κουκούτσι λογική και ορθολογισμό να τους το υποδεικνύουν με όσο πιο πολιτισμένο αλλά έντονο τρόπο μπορούν. 

Να τους υπενθυμίζουν για πάντα όποτε θελήσουν αξιώματα ότι αποτελεί «εσχάτη προδοσία» εάν για οποιοδήποτε λόγο συνηγορήσεις να χάσεις τον θεσμό συλλογικής ελευθερίας και ότι αποτελεί πράξη σύνεσης, αξιοπρέπειας και ορθολογισμού να μην επιδιώξει δημόσια αξιώματα όποιος υπέπεσε σε ένα τέτοιο έσχατο πολιτικό και ηθικό παράπτωμα. 

Τελειώνοντας λοιπόν υπενθυμίζω ότι το σχέδιο Αναν πρόβλεπε την κατάλυση του κυπριακού κράτους και την στέρηση από τους κύπριους της έσχατης και κοσμοθεωρητικά-ηθικά πρωταρχικής συλλογικής ελευθερίας. 

Κάτι τέτοιο κανείς δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Δεν εμπίπτει δηλαδή στην κατηγορία της πλειοψηφίας / μειοψηφίας σε κάποια ψηφοφορία ή εκλογή κομμάτων ή προέδρων στην εξουσία. Τα πολιτικά πρόσωπα εκλέγονται για εφήμερη διακυβέρνηση και όχι για να καταργήσουν την Πολιτεία κάτι που δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν. Ο ρόλος τους δηλαδή είναι η διακυβέρνηση και καμιά δικαιοδοσία δεν έχουν για να αποφασίσουν για τον θάνατο, την ζωή και την ελευθερία των άλλων.

Ούτε δημοψηφίσματα που καταργούν εθνοκράτη μπορούν να ισχύσουν: Πρώτον, όσοι δεν κάμφθηκαν και δεν συμφώνησαν δεν είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν τη καταστολή της ελευθερίας τους και της ετερότητάς τους. Ως προς τούτοι, απαιτείται να γίνει κατανοητό ότι είναι ένα πράγμα η διακυβέρνηση ενός κράτους και άλλο το προνόμιο κατάργησής του που κανείς δεν έχει. Δεύτερον, εάν σταθούμε στην Κύπρο το 2004, εάν οι κύπριοι υπέκυπταν το αποτέλεσμα θα ήταν άκυρο γιατί θα οφειλόταν σε εκβιασμούς, δηλαδή σε απειλές και εκφοβισμούς στους οποίους πολλοί όπως γνωρίζουμε εκτόξευαν καθημερινά.

Τέλος, να μην ξεχνούμε ότι από το 1974 και μετά ενώ οι κύπριοι ήταν τα θύματα εισβολής και κατοχής, αντί να αποκατασταθεί η διεθνής νομιμότητα και η κρατική κυριαρχία της ΚΔ, η χώρα αυτή λόγω αδυναμίας σύρθηκε σε διαπραγματεύσεις επικύρωσης των παράνομων τετελεσμένων. Ένας δηλαδή διαρκής εκβιασμός πολλών δεκαετιών για τον οποίο ότι λέχθηκε εκεί δεν υπάρχει δέσμευση. Δεν υπάρχει δέσμευση κατάργησης της συλλογικής Ελευθερίας που μπορεί να ισχύει νομικά, πολιτικά, ηθικά και κοσμοθεωρητικά.

Τα κράτη είναι βασικά αθάνατα. Υπάρχουν για να εκπληρώνουν και διαιωνίζουν τον πολιτικό πολιτισμό όχι για να τον οπισθοδρομούν στην βαρβαρότητα. Και η κατάργηση του θεσμού συλλογικής Ελευθερίας της Κυπριακής κοινωνίας όπως επιδιώχθηκε με το σχέδιο Αναν αυτό σημαίνει.

Καταληκτικά, οι ένοχοι για εσχάτη προδοσία ανεξαρτήτως βαθμίδας και του ελεεινού χαρακτήρα της συνηγορίας με την κατάργηση του οικείου κράτους, απαιτείται είτε να καταψηφίζονται στις εκλογές είτε να παραιτούνται οι ίδιοι οικειοθελώς και να εξαφανίζονται από την δημόσια σφαίρα.   

----------------------

6.2.2014. Αυτοκτονικά Κυπριακά σύνδρομα – Ελλαδική ανυπαρξία: Ένα βήμα πριν το χείλος της αβύσσου

 Π. Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr – https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

 Δημοσιεύτηκε και δεν διαψεύστηκε δική μας!! πρόταση (που διοχετεύτηκε όπως γράφεται από τους αμερικανούς) για «κοινό ανακοινωθέν» που αφορά την πιθανή έναρξη των ενδοκυπριακών «συνομιλιών».

Με κάθε αντικειμενικό κριτήριο στρατηγικής, κρατικής συγκρότησης, δημοκρατικής νομιμότητας, ελευθερίας, διεθνούς νομιμότητας και ευρωπαϊκής νομιμότητας η δρομολόγηση μιας τέτοιας διαδικασίας οδηγεί στην τουρκική επικυριαρχία επί της Κύπρου και, όπως συνέβηκε σε αντίστοιχες περιπτώσεις, στον τερματισμό της τρισχιλιετούς παρουσίας των Ελλήνων στην Μεγαλόνησο. Στο μεσοδιάστημα οι Έλληνες της Κύπρου θα είναι παγιδευμένοι, καταδικασμένοι σε αργό πολιτικό θάνατο και η Ελλάδα όμηρος εκβιαστικών διλημμάτων κάθε είδους.

Η πρόταση για «κοινό ανακοινωθέν», πέραν του ότι τίποτα δεν αναφέρει για τις εγγυήσεις, τα ξένα στρατεύματα, τις βάσεις κτλ, περιγράφει την δημιουργία ενός τερατώδους κρατικού εκτρώματος, μη λειτουργικού, αντιδημοκρατικού και μη βιώσιμου. Μπροστά σε αυτό το καθεστώς της Ζυρίχης ωχριά.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι λίγα μπορούν να γίνουν. Η Ελλάδα είναι υπό οικονομική, θεσμική και πολιτική καταστολή και οι ίδιοι οι πολίτες της Κύπρου, οι οποίοι επίσης βρίσκονται υπό καταστολή λόγω κρίσης, πριν ένα χρόνο διέπραξαν το μοιραίο λάθος να λειτουργήσουν με κομματικά κριτήρια και να εκλέξουν ως αρχηγό του κράτους άτομο το οποίο στο παρελθόν ταυτίστηκε με φανατισμό υπέρ του φασιστικού, ανελεύθερου και αντί-δημοκρατικού σχεδίου Αναν.

Ως ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε παραθέτουμε την ομιλία του ιστορικού ΟΧΙ του πρώην προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου. Ανεξαρτήτως προσώπων, αυτό το ΟΧΙ όπως και το ΟΧΙ της Κυπριακής κοινωνίας λίγο μετά από το διάγγελμα του Προέδρου, εντασσόταν στην μακραίωνη αλυσίδα των αγώνων εκείνων των κοινωνιών που είχαν την δυνατότητα να αντισταθούν κατά της απώλειας της Ελευθερίας τους.

Χωρίς αυτό να προδικάζει οτιδήποτε (κυρίως εάν ακόμη μια φορά η απληστία των τούρκων αποδειχθεί … σωτήρια), ενδέχεται αυτή την φορά οι Έλληνες της Κύπρου να μην έχουν μια τέτοια ευκαιρία αντίστασης.

Θα βρεθούν ξανά μπροστά σε ένα θηριώδες εκβιαστικό δίλημμα: Εάν υπό το κράτος εκβιασμών ψηφίσουν ναι θα δρομολογηθεί η απώλεια της ελευθερίας τους. Εάν πουν ΟΧΙ το κόστος θα είναι πάλι αβάστακτο. Αυτοί που επιβουλεύονταν την ελευθερία τους το 2004 και έχασαν την παρτίδα φαίνεται ότι έμαθαν από τα λάθη τους. Όλα δείχνουν ότι στις μέρες μας είναι πιο οργανωμένοι (θηριωδώς και υπόγεια θα έλεγα) και ότι οι ηγέτες μας άβουλοι και αυτοκτονικοί τους παίρνει το ποτάμι.

«Αντώνη ξύπνα» και πες ΟΧΙ διαφορετικά όλοι μαζί αποχαιρετούμε την Αλεξάνδρεια. Η παγίδευση ενός εκατομμυρίου Ελλήνων και η στρατηγική ένταξή τους στον τουρκικό χώρο επιρροής θα αποτελέσει την χαριστική βολή κατά του συνόλου των νεοελλήνων. Τι να κάνει κανείς τις καρέκλες εξουσίας όταν οι επικείμενοι σεισμοί θα κατεδαφίσουν τα πάντα. Εξάλλου, δεν θα χρειάζεται πλέον να μιλάμε ούτε για «αέρια» ούτε για «πετρέλαια».

7.4.2004. Το Διάγγελμα του ΟΧΙ για το φασιστοειδές σχέδιο Αναν (κλικ για μετάβαση στο πλήρες κείμενο)

(Κ) Πρόεδρος Παπαδόπουλος - Διάγγελμα (ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ)
ΚΥΠΕ - ΛΕΥΚΩΣΙΑ-Κύπρος - 07/04/2004 22:23:57  
ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΤΑΣΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 24ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2004

Συμπατριώτισσες, Συμπατριώτες, 

Αυτές της εξαιρετικής ιστορικής σημασίας συνθήκες, νιώθω υποχρέωσή μου να απευθυνθώ σ΄ εσάς: στον Κυρίαρχο Κυπριακό Λαό. Κάθε λαός διαμορφώνει και γράφει τη δική του ιστορία. Άλλοτε με απελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες, άλλοτε με δημοκρατικές διαδικασίες διά της ψήφου του. Τώρα καλείται ο Κυπριακός Λαός, καλούμαστε ο καθένας χωριστά και συλλογικά, να γράψουμε την ιστορία του μέλλοντος της Κύπρου.

 

-----------------------

2.2.2014. «Ηγέτες» άβουλοι, αυτιστικοί, αυτοκτονικοί και άσχετοι: Τους παίρνει το ποτάμι

Παναγιώτης Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr - https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Είναι αποκαρδιωτικό και απογοητευτικό να ακούς τι λένε οι καρεκλοκένταυροι της Αθήνας και της Λευκωσίας. Οι δήθεν «ηγέτες». Πως είναι δυνατό, διερωτάται κανείς εύλογα, να επέλθει μια τέτοια συμφορά πάνω σε ένα τέτοιο έθνος. Τιτάνιοι και επιτυχείς αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας και να προκύπτει εξαρτημένο κράτος και πολιτική ηγεσία που με ψήλου πήδημα λικνίζεται ή υποτάσσεται σε ξένους.

Πως είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα έθνος που διαθέτει ένα ωκεανό πολιτικών παραδόσεων μέσα στις οποίες και μόνο να κολυμπήσεις είσαι πλούσιος, δυνατός και αήττητος! Αντιστρέφοντας την γνωστή ρήση του Πλάτωνα λέμε ότι οι έλληνες δεν έχουν την ηγεσία που τους αξίζει. Βασικά καμιάς κοινωνία δεν της αξίζει τέτοια ηγεσία.

Δεν διαπραγματεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας ακόμηκαι υπό ευνοϊκές συθήκες, υποκλίνονται γονυπετείς μπροστά στους ξένους τεχνοκράτες, καλοπιάνουν ή ακόμη και ευχαριστούν τους ξένους και τον κατακτητή κάθε είδους και αποδέχονται ότι τους ζητήσουν οι εχθροί. Στην συνέχεια προσέρχονται στον λαό τους για να εκλογικεύσουν την ήττα ή ακόμη και για να χρυσώσουν το χάπι του θανάτου εκστομίζοντας τα επιχειρήματα των … αντιπάλων. Φαίνεται να νοιάζονται μόνο για την καρέκλα της εξουσίας, έστω και εάν αυτή η εξουσία θα τους καταστήσει αξιοθρήνητους εάν όχι κατάπτυστους εγχώριους πραιτοριανούς ξένων συμφερόντων.

Αφορμή για το παρόν είναι η τυχαία παρακολούθηση χθεσινής (31.1.12) συνέντευξης του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) και μια σημερινή είδηση ότι ο ΓΓ το ΟΗΕ υποβάθμισε την κυβέρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας σε κυβέρνηση της ελληνοκυπριακής κοινότητας της Κύπρου. Θα δούμε λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά ζητήματα που καταμαρτυρούν ότι είμαστε περίπου άβουλα πρόβατα που ανήμπορα οδηγούνται σε σφαγείο. Διέξοδος υπάρχει και θα μιλήσουμε γι’ αυτή.

Ο Πρόεδρος της ΚΔ, λοιπόν, αντί τα μαχαίρια να τα ανεμίζει κατά των θανάσιμων εχθρών του Ελληνισμού τα μπήγει πάνω στο δικό  μας στήθος. Ο κύριος Αναστασιάδης –να θυμίσουμε ότι ασυγχώρητα υπήρξε φανατικός θιασώτης του φασιστικού σχεδίου Αναν– δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται  πως ελέω κομματικών παρωπίδων εκλέχθηκε για να διακυβερνά και όχι για να αποφασίσει για την ζωή και τον θάνατο του κράτους.

Τέτοιο δικαίωμα δεν έχει ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος. Βασικά κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει να θανατώσει ένα κράτος. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα ακόμη και η ίδια η κοινωνία του κράτους εάν για παράδειγμα εξαναγκαστεί να «ψηφίσει» κάτι τέτοιο (όπως παρ’ ολίγο να γίνει το 2004 όταν οι «ηγέτες» ψήφισαν τον θάνατο και οι πολίτες την συνέχιση της ζωής).

            Το κράτος είναι θεσμός αθάνατος και αυτό αποτελεί θέσφατο του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Είναι περίεργο και αξιοθρήνητο το γεγονός πως δεν το ξέρουν οι «ηγέτες» «μας». Για όλες τις κοινωνίες το κράτος είναι θεσμός ελευθερίας, είναι η προϋπόθεση ύπαρξης δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας και είναι η αναγκαία συνθήκη ασφάλειας και ευημερίας.

Το κράτος ως θεσμός ελευθερίας μιας κοινωνίας ανά πάσα στιγμή είναι ένα συμβόλαιο επί θεσφάτων και εσχάτων των ζώντων με τους πεθαμένους προγόνους μας και με τις μελλοντικές γενιές. Αποτελεί έσχατη κατάντια για μια κοινωνία όταν ο ίδιος ο επικεφαλής ενός κράτους ή οι υφιστάμενοί του επικαλούνται διάφορες ψευτό-αναγκαιότητες και βουλήσεις ξένων για να δρομολογήσουν ανακοινωθέντα και συμφωνίες που θα οδηγήσουν στον θάνατο του κράτους και στην εξαφάνιση της κοινωνίας.

Στο παρελθόν προϋποθέσεις ανάληψης πρωτοβουλιών εξόδου από το τέλμα του 1974 υπήρξαν αρκετές, πλην δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Αρκεί να πούμε ότι αποτελεί παράκρουση εάν λεχθεί πως στην παρούσα φάση υπάρχει περίπτωση να δεχθούν μια βιώσιμη λύση όσοι επιβουλεύονται τα συμφέροντα της Κύπρου και της Ελλάδας.

Μια μη βιώσιμη λύση, εξάλλου, ποτέ δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή. Έτσι λειτουργούν τα σοβαρά κράτη και οι βιώσιμες κοινωνίες. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και συνταγές θανάτου. Να μην πω ότι μέσα στην δίνη των αυτό-δικαιολογήσεων των συνδρόμων ενοχής παρελθόντων πολιτικών εγκλημάτων μπορεί να πάθουμε και κανένα θανάσιμο ατύχημα που, κατά βάθος, λογικά, ούτε οι ίδιοι οι δράστες θα ήθελαν.

Όσον αφορά τον ΟΗΕ είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε ανθρώπους που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι διεθνείς θεσμοί είναι εξαρτημένη μεταβλητή των κρατών. Ο ΓΓ κατά κάποιο τρόπο είναι εντολοδόχος της Κύπρου όχι εντολέας. Αρμοδιότητά του δεν είναι να παραβιάζει τις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου υπηρετώντας άνομα υπόγεια συμφέροντα και όταν έτσι στέκεται όλα τα κράτη μικρά και μεγάλα έχουν δικαίωμα ηθικό, πολιτικό και νομικό να τον αποπέμψουν. Αυτό μετά το 1945 είναι καθημερινή πρακτική.

Όταν μολαταύτα εξωθούμενος από συμφέροντα έτσι στέκεται τον καλείς στην τάξη. Οι προτάσεις του είναι εισηγήσεις και όχι υποχρεωτικές ντιρεκτίβες, ιδιαίτερα όταν αφορούν ένα κυρίαρχο κράτος μέλος που υπήρξε θύτης παράνομης επίθεσης και ότι αυτό λένε και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Για να είμαστε ακριβείς, το ΣΑ σπάνια αποφασίζει για την «διεθνή ειρήνη και ασφάλεια» και αυτό συμβαίνει μόνο όταν συμφωνούν οι μεγάλες δυνάμεις που είναι μόνιμα μέλη. Στην περίπτωση της Κύπρου α) θύμα είναι η ΚΔ και θύτης η Τουρκία, β) το ΣΑ αποφάσισε αποκατάσταση της διεθνούς τάξης, γ) η ακόμη πιο σημαντική απόφαση του 1983 θεωρεί παράνομα τα τετελεσμένα της άσκησης βίας πάνω στα οποία κτίζοντας η Άγκυρα «ανακήρυξε» το ψευδοκράτος των κατεχομένων.

Μόνο μια βιώσιμη λύση είναι αποδεκτή απόλυτα συμβατή με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Όταν οι εντολοδόχοι υπάλληλοι του ΟΗΕ εκτρέπονται με θέσεις ή προτάσεις που αντιβαίνουν στις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου, τους αποπέμπεις με πολλά κοσμητικά όπως πολλοί και συχνά κάνουν. Το διεθνές κανονιστικό σύστημα είναι εξόχως πολιτικό. Μόνο μια αυτοκτονική άποψη λέει το αντίθετο. Μάλιστα πολιτικό με τρόπο και σε πλαίσιο το οποίο εάν συγκριθεί με το ενδοκρατικό κανονιστικό σύστημα στερείται νομικής συνοχής. Πολλές ερμηνείες πολλών διατάξεων είναι θολές και επιδεχόμενες πλήθος διαφορετικών ερμηνειών.

            Αυτό είναι πολύ λογικό αλλά και προσδιοριστικό για τους λόγους που τα κράτη και ιδιαίτερα τα αδύναμα προσκολλώνται στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου. Πέραν του ότι τα κράτη μέλη του διεθνούς συστήματος είναι ανεξάρτητα είναι επίσης και διαφορετικά, ετερογενή και ανομοιογενή, γεγονός που καθιστά δύσκολο τον προσδιορισμό κανόνων που να είναι αποδεκτοί ως δίκαιοι από όλους και που μπορούν να διαχειριστούν εξειδικευμένα ζητήματα και ειδικές περιπτώσεις.

Επειδή το διεθνές δίκαιο είναι ρυθμίσεις των σχέσεων μεταξύ των ανεξαρτήτων μελών της διεθνούς κοινωνίας (κρατών), κυρίως Συνθήκες και Συμβάσεις, ισχύει ότι οι Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου φυσιολογικά και λογικά αποτελούν το θέσφατο και έσχατο κριτήριο.

Οι Υψηλές Αρχές επιτάσσουν να ισχύει η διακρατική ισοτιμία, η μη επέμβαση και η ειρηνική επίλυση των διαφορών (Κεφάλαιο Ι του Χάρτη του ΟΗΕ). Στο τελευταίο ασφαλώς δεν συμπεριλαμβάνεται η νομιμοποίηση των παράνομων τετελεσμένων της βίας υπό τον μανδύα της αρχής περί ειρηνικής επίλυσης. Η ειρηνική επίλυση  πρέπει να είναι συμβατή με την διεθνή νομιμότητα και τις αρχές της δημοκρατίας διαφορετικά απορρίπτεται μέχρι νεοτέρας. Αυτό κάνουν όλα τα βιώσιμα κράτη.

            Όταν λοιπόν μιλάς για τους διεθνείς θεσμούς και το διεθνές δίκαιο επικαλείσαι αυτά που σε ευνοούν και που στην περίπτωση της Κύπρου είναι σχεδόν τα πάντα. Δεν επικαλείσαι, σε κάθε περίπτωση, αυτό που σε αποδυναμώνει και βλάπτει και οπωσδήποτε δεν φέρνεις στα χείλι σου εκείνες τις δήθεν «νομικές» πτυχές που ενώ κατά βάση δεν υφίστανται, τις επικαλούνται μόνο οι αντίπαλοί σου κάνοντας την τρίχα τριχιά.

Αναφέρομαι στην νομικοπολιτικά διαστρεμμένη «πολιτική ισότητα» και την εκτρωματική «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία». Δεν θα σταθώ στο εξόφθαλμο γεγονός ότι οι Έλληνες ποτέ δεν θα πρέπει να αποδεχθούν την κατάργηση της ΚΔ και την δημιουργία ενός εκτρωματικού κράτους εσωτερικά εθνικά-ρατσιστικά διαιρεμένο του οποίου οι πολίτες θα καλούνται να παίρνουν αποφάσεις ομόφωνα σε εθνική-ρατσιστική βάση. Μόνο πολιτικοί μαζοχιστές θα εγκλωβίζονταν αυτόβουλα μέσα σε μια τέτοια κόλαση.

Τώρα, μια λέξη για την πολιτική ισότητα και τα λοιπά. Εκτός του ότι, από άποψη κρατικής συγκρότησης, παραπέμπει σε ακατανόητα και φαντασιόπληκτα πράγματα, δεν υφίστανται ως «δεσμεύσεις». Αποτελούσαν μια δική μας βλακώδη αποδοχή σε κάθε επόμενο γύρο διαπραγματεύσεων, αντί να αρχίζουμε από την αρχή (διεθνής νομιμότητα και αποφάσεις του ΣΑ) να συζητάμε (πάντα σε μια αυστηρά πολιτική διαδικασία) κάπου στην μέση από εκεί που διακόπηκαν οι προηγούμενες «διαπραγματεύσεις» (με το πιστόλι της εισβολής στον δικό μας κρόταφο – τι «ωραία»!).

Σε μελέτη που έκανα πριν από πολλά χρόνια με συνάδελφό μου καταδείξαμε ότι οι μεταγενέστερες αποφάσεις του ΣΑ απλά προσαρμόζονταν στην δική μας ανόητη και άσκοπη πολιτική υποχωρητικότητα. Όμως, α) είναι πολιτικού χαρακτήρα  και μπορούν να ανακληθούν αφού ο αντίπαλος δεν συμβιβάστηκε, β) πιο σημαντικό, αντίβαιναν ούτως ή άλλως στις αρχές της δημοκρατίας  και κάθε αρχή της διεθνούς νομιμότητας, γ) είναι άνευ περιεχομένου εξ ου και επί δεκαετίες δεν οδήγησαν σε κάποια λύση, δ) τις υπερφαλαγγίζουν (αυτές τις βλακώδεις, άγονες και άσκοπες πολιτικές υποχωρήσεις) οι Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου και οι άλλες αποφάσεις του ΣΑ που αφορούν την διεθνή νομιμότητα και τα τετελεσμένα της βίας.  

            Σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες ποτέ δεν πρέπει να δεχθούν ένα κράτος που θα διαιωνίζει και θα μονιμοποιεί το έγκλημα πολέμου του εποικισμού, ή τις παρωχημένες και παράνομες εγγυήσεις. Πολύ περισσότερο που θα προβλέπει παραμονή ξένων στρατευμάτων που αντιβαίνει στην εθνική ανεξαρτησία που αποτελεί θέσφατο του ΟΗΕ και άξονα των Υψηλών Αρχών του διεθνούς δικαίου και του εν γένει καθεστώτος διεθνούς πολιτικής.     

Αποτελεί πολιτικοδιπλωματικό μαζοχισμό και αυτιστική-αυτοκτονική στάση εάν κανείς επικαλείται τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας που μας βλάπτουν (και που για πολιτικούς και νομικούς λόγους δεν υφίστανται ή υπερισχύουν από τις αποφάσεις που στηρίζονται στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου) και να παραγνωρίζει τις αποφάσεις που θεωρούν την εισβολή και κατοχή παράνομη καλώντας να τερματιστεί. Είναι κατεπείγον οι Έλληνες της Κύπρου να αφυπνιστούν. Μιλώντας σήμερα για την Κύπρο, ακριβώς, είναι κάτι περισσότερο από ολοφάνερο και πασίδηλο τα εξής. Στρατηγική θέλετε κύριε Πρόεδρε Αναστασιάδη, ιδού οι προσανατολισμοί και οι άξονες:

1.    Ποτέ δεν πρέπει να δεχθούμε μια μη βιώσιμη λύση που αντιβαίνει στις αρχές της Δημοκρατίας, της Ανεξαρτησίας και της διεθνούς νομιμότητας, εν γένει.

2.    Αποσύρονται άμεσα όλες οι «πολιτικές υποχωρήσεις» που κάναμε σε διαπραγματευτικό πολιτικό πλαίσιο και που έγιναν με την προϋπόθεση ότι οι τούρκοι θα συμμορφώνονταν με μια βιώσιμη λύση. Οι υποχωρήσεις αυτές ούτως ή άλλως δεν οδηγούν σε «λύση» αλλά σε τουρκική επικυριαρχία και βάθεμα της διένεξης με τρόπο που θα θέσει σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια (γιατί δεν επικαλούμαστε αυτό το εξόχως ορθό νομικοπολιτικό επιχείρημα).

3.    Εμμένουμε μέχρι νεοτέρας (βασικά για πάντα) σε λύση συμβατή με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. [πλήρης και ακλόνητη περιγραφή: http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm – αποτελεί πολιτικό έγκλημα το γεγονός ότι δεν αποτελεί σημαία των διαπραγματευτικών μας θέσεων]

4.    Εμμένομε ακλόνητα στον αθάνατο χαρακτήρα κάθε κράτους και της κυριαρχίας του, προσκολλόμαστε ανένδοτα στις Υψηλές Αρχές της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας (και όχι μοιρολατρικά-αυτιστικά όπως ο πρόεδρος προχθές να επικαλούμαστε την απάθεια κάποιων μελών της ΕΕ αντί να διεκδικήσουμε τα πάντα ως ισότιμο μέλος)

5.    Παρά την οικονομική κρίση αναπτύσσουμε εθνική στρατηγική επιβίωσης συμπεριλαμβανομένων συμμαχιών. Συνετά, ψύχραιμα, με αυτοπεποίθηση και κυρίως με γνώση του γεγονότος πως τίποτα δεν πιέζει να αυτοκτονήσουμε σήμερα από φόβο μήπως και αρρωστήσουμε στο μέλλον. Για τις αρρώστιες υπάρχουν θεραπείες για ένα αυτοκτονικό θάνατο του κράτους μας, όμως, καμία.

6.    Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα  μπορούσε να γραφτεί, δεν δεχόμαστε τίποτα που θα είναι χειρότερο από την υπάρχουσα κατάσταση μετά το 1974.

7.    Α) Χειρότερο είναι μια κόλαση ενός βιώσιμου κράτους μέσα στο οποίο οι έλληνες θα εγκλωβιστούν σε πορεία αργού θανάτου. Β) Χειρότερη είναι η κρατική αυτοκτονία.

8.    Επαναλαμβάνουμε: Για κάθε κοινωνία το κράτος είναι ο θεσμός ελευθερίας και η προϋπόθεση δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας.

-----------------

Η Ελλάδα και η ΕΕ στην κόψη του ξυραφιού περιοδικό Επίκαιρα 31.12.2013

για εκτενέστερη ανάλυση επί του ίδιου θέματος βλ. παράλληλη παρέμβαση στο http://www.ifestosedu.gr/132EUGrPresident.htm

Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

Τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της ΕΕ έχουν ως αφετηρία το 1991-2 και ίσως να είναι πλέον και ανίατα. Εάν δεν μεταρρυθμιστεί και προσαρμοστεί στην εθνοκρατοκεντρική της φύση η ΕΕ δεν επιβιώνει, τουλάχιστον στην παρούσα της μορφή.

Ήδη από την δεκαετία του 1960 έγινε σαφές ότι η ελεύθερη διακίνηση ατόμων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου, οι κοινές πολιτικές και η λειτουργική διαχείρισή τους, δεν ενοποιεί έθνη.

Το 1966 ο Πρόεδρος ντε Γκολ το 1966 επέβαλε τον διακυβερνητισμό. Έκτοτε, κατά βάση, τα κράτη και τα διακυβερνητικά όργανα είναι ή πρέπει να είναι εντολείς του συστήματος.

Η κοσμοθεωρία της ολοκλήρωσης και η δικαιολογητική της βάση ήταν η εμπέδωση της ισότητας-ισοτιμίας των εθνοκρατών με συναινετικές αποφάσεις. Αυτή η κρατοκεντρική κοσμοθεωρία ροκανίστηκε καίρια από τα νομισματικά δεσμά, την αυτόνομη από κοινωνικούς ελέγχους γιγάντωση των εντολοδόχων υπερεθνικών θεσμών, το συνεπαγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα και την κρίση των τελευταίων ετών.

Βασικά, το 1992 αντί το εγχείρημα της ολοκλήρωσης να εξορθολογιστεί σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική του φύση, πάρθηκε μια θανατηφόρα απόφαση:

Πάνω από ένα κοινωνικά-εθνοκρατικά διαφοροποιημένο τοπίο διορίστηκε μια τεχνόσφαιρα διαχείρισης μακροοικονομικών αποφάσεων βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων. Χωρίς την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση επηρεάζει δραστικά τις πολιτικοοικονομικές αποφάσεις των εθνοκρατών μελών, τα εθνικά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης και τις κοινωνικές ισορροπίες. Η ανισορροπία συναλλαγών, η άνιση ανάπτυξη και ο άνισος ανταγωνισμός κατέστησαν την συντρέχουσα κρίση αναπόδραστη.

Η θεραπεία των παθολογιών στην ΕΕ περνά μέσα από μια συντεταγμένη –διαφορετικά θα είναι άναρχη και καταστροφική– αποσυναρμολόγηση του τερατώδους νομισματικού συστήματος που δημιουργήθηκε το 1992. Το πολιτικό σκεπτικό είναι το εξής:

α) Εξουσία μπορεί να ασκείται μόνο όταν επικυρώνεται από την λαϊκή κυριαρχία.

β) Στο πανευρωπαϊκό επίπεδο:

i) η υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία είναι μηδέν,

ii) η άσκηση λαϊκής κυριαρχίας είναι ανέφικτη και ανύπαρκτη,

iii) κατά συνέπεια οι ανεξάρτητες δικαιοδοσίες των υπερεθνικών θεσμών επιβάλλεται να είναι μηδέν (όριο ο ουρανός εάν λειτουργούν αυστηρά ως εντολοδόχοι των κρατών που αποφασίζουν ομόφωνα). Οτιδήποτε άλλο είναι πολιτικοοικονομικά φρικτά ανορθολογικό και μη βιώσιμο.

γ) Κοινή νομιμοποιητική κοσμοθεωρία των Εθνοκρατών-μελών όπως είπαμε μπορεί να είναι μόνο η εμπέδωση της διακρατικής ισοτιμίας-ισότητας. Όλα θα πρέπει να συντείνουν και υπακούουν σ’ αυτή την κοσμοθεωρία.

Τα πάθη της Ελλάδας έχουν αίτια και η αντιμετώπισή τους είναι μονόδρομος.

            α) Άγνοια, απροσεξία, επιπολαιότητα και ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό οδήγησαν στο γιγαντιαίο πολιτικό έγκλημα της απροετοίμαστης, άσκοπης και θανατηφόρας ένταξης στην ΟΝΕ (http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm). Πέραν της κυριαρχίας κλεφτών και αεριτζήδων και της τριακονταετούς απουσίας ορθολογιστικών αναπτυξιακών πολιτικών, απωλέσαμε το προνόμιο νομισματικής-δημοσιονομικής ευελιξίας. Η οικονομική συντριβή ήταν βεβαία.

β) Εάν οικονομικά αδύναμα κράτη-μέλη καταστραφούν αναιρούνται οι λόγοι ύπαρξής της ΕΕ και υπερισχύουν γνωστές λογικές όπως «ας πρόσεχες», «η αρχή της αυτοβοήθειας» και «ο θάνατός σου η ζωή μου».

γ) Μετά το 1992 δεν υπήρξαν καν στοιχειώδεις διορθωτικές αποφάσεις. Τα κράτη του Νότου πλήγηκαν από τον άνισο ανταγωνισμό, το έλλειμμα πανευρωπαϊκών ορθολογιστικών οικονομικών αποφάσεων και το έλλειμμα αποτελεσματικής διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Η ευθύνη για όλα αυτά είναι συλλογική. Όχι μόνο των κρατών που πλήγηκαν. 

            δ) Όσον αφορά την Ελλάδα, το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό. Μετά το 2009, αντί μιας ορθολογιστικής οικονομικής πολιτικής και επιδίωξη επαναδιαπραγμάτευσης των όρων της ΟΝΕ, υποκύψαμε σε θηριώδεις και ανορθολογικές τεχνοκρατικές λογικές. «Δολοφονήθηκε» ή «δολοφονούνται» το τραπεζικό σύστημα και η οικονομία και εκποιούνται ο ιδιωτικός και δημόσιος πλούτος. Πλούτος τον οποίο αποκτήσαμε τους 2 τελευταίους αιώνες με μόχθο και κόπο.

            ε) Μετά το 2009 αλλά και σήμερα ως Προεδρία, θα μπορούσαμε να γίνουμε σημαιοφόροι μιας μεγάλης διαπραγμάτευσης για θεμελιακή μεταρρύθμιση της ΕΕ. Αντί αυτού, δεχόμαστε να συνεχίσουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες μιας σαδιστικής και θηριώδους επιβολής τεχνοκρατικών αποφάσεων.

Εάν αυτό δεν τερματιστεί η Ελλάδα θα συντριβεί αλλά και η ΕΕ χάνει τον λόγο ύπαρξής της. Λογικά κανείς δεν θέλει μια δυναστική υπερκρατική τεχνόσφαιρα.

---------------------------

4.12.2013 Κυπριακό: Αυτοκτονία ή αυτοσυντήρηση;

Π. Ήφαιστος, www.ifestosedu.gr

Ημερίδα: Η Κύπρος μπροστά σε ένα σχέδιο διλήμματα και προοπτικές»

Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

 Εάν οι Κύπριοι αποδεχθούν να καταργήσουν το κράτος τους στις διακρατικές σχέσεις θα είναι η πρώτη φορά μετά το 1945 που ένα κράτος καταλύεται λόγω εξωτερικής επίθεσης.

Ως προς τούτο ισχύουν τα εξής: Το κράτος κάθε κοινωνίας είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας. Η εθνική ανεξαρτησία είναι θέσφατο και προϋπόθεση εσωτερικής αυτοδιάθεσης, δημοκρατίας, πολιτικής ελευθερίας, ανάπτυξης της κρατικής ισχύος για να καταστεί το κράτος ανταγωνιστικό στην οικονομία, την άμυνα και την ασφάλεια.

Η επιβολή μιας μη βιώσιμης λύσης δεν θα αποτελέσει απλά πολιτικό θάνατο για τους κύπριους. Θα είναι κάτι χειρότερο: Θα είναι αργός και βασανιστικός θάνατος.

Ως εκ τούτου, η αποδοχή μιας μη βιώσιμης λύσης συνιστά πολιτική αυτοκτονία, οριστική κατάργηση της ελευθερίας μιας κοινωνίας και οριστική κατάργηση της δημοκρατίας.

Συνεπαγόμενα, οι κύπριοι δεν πρέπει να βιάζονται για μια μη βιώσιμη λύση. Μόνο βιώσιμη λύση είναι αποδεκτή.

 Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μερικούς πολιτικούς παράγοντες οι οποίοι σχετίζονται με την επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης εδώ και τώρα. Η επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης δεν είναι πλέον εύκολη υπόθεση ενώ κάθε ολιγωρία ή σπασμωδική ενέργεια εύκολα οδηγεί στην άβυσσο.

Την περίοδο 2001-4 άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας αλλά αντί να σπεύσουμε να υποβάλουμε ένα σχέδιο συμβατό με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα πολλοί Έλληνες συνεργάστηκαν με τον λόρδο Χάνεϋ για την τερατογένεση του φασιστικού, ανελεύθερου και γενοκτονικού σχεδίου Αναν.

Δέκα χρόνια μετά η αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας συναρτάται με ένα πλήθος νέων παραγόντων στο στρατηγικό επίπεδο και περιφερειακό πεδίο οι οποίοι είναι ρευστοί, αστάθμητοι και απρόβλεπτοι.

Την περίοδο που διανύουμε μια σωστή τακτική αποσυμφόρησης της πίεσης όσων πιέζουν επειδή βιάζονται να εφαρμόσουν κάποια στρατηγικά σχέδια, απαιτείται να είναι ενταγμένη μέσα σε μια στρατηγική βιώσιμης λύσης μόνο εάν και όταν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Εύλογα ερωτάται τι κάνουμε εν τω μεταξύ; Εάν ήταν να απαντήσω μονολεκτικά θα έλεγα αυξάνουμε την κρατική μας ισχύ μέχρι εξισορρόπησης της τουρκικής απειλής και παλεύουμε διπλωματικά για μια βιώσιμη λύση χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Πέραν της πάγιας ανάγκης για άμυνα, ασφάλεια και συμμαχίες, μια ασφαλής στάση είναι η ανένδοτη εμμονή και προσκόλληση στα θέσφατα της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.

Λέγοντας ευρωπαϊκή νομιμότητα λέω αυτό που πάντα έλεγα ήδη από το 1983, ότι δηλαδή δεν αναμένουμε κάποιο ευρωπαϊκό στρατό να τερματίσει τα τετελεσμένα της βίας και να εφαρμόσει τις αποφάσεις του ΣΑ αλλά μια προσκόλληση στα νομικά κεκτημένα της ευρωπαϊκής κοινότητας

Εξαρχής εξηγούσαμε ότι η ένταξη στην ΕΕ εντασσόταν στην εξής λογική. Η ΕΕ είναι ένας πολιτικοστρατηγικός νάνος αλλά ένας διόλου αμελητέος νομικός γίγαντας.

Το γεγονός ότι ήταν πολιιτικοστρατηγικός νάνος ευνοούσε την ένταξη ανεξαρτήτως λύσης, γεγονός που επαληθεύτηκε Ο νομικός γίγαντας αφορούσε τις νομικοπολιτικές προϋποθέσεις που ως πλήρες μέλος πλέον θα αξιώναμε αταλάντευτα και από ισχυρή πλέον θεσμική και νομική θέση

Παράλληλα, όπως είναι γνωστό, προτάθηκαν συμμαχικές κινήσεις και σφυρηλάτηση μιας σιδερένιας αποτρεπτικής στρατηγικής στην Ελλάδα και στην Κύπρου. Προσκρούσαμε βέβαια πάνω στα κατευναστικά μυαλά, πάνω στις ασθενείς ψυχές και πάνω στους πνευματικούς δοσίλογους.

 Η ανένδοτη πρόταξη μιας βιώσιμης λύσης επιτάσσεται και από το γεγονός ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης, αστάθειας στην περιοχή και συνεπαγόμενης ρευστότητας των στρατηγικών των περιφερειακών δυνάμεων και των μεγάλων δυνάμεων, εάν η Κύπρος σπεύσει να εισέλθει σε μια ρευστή και αβέβαιη τροχιά θα απολέσει τον έλεγχο της κατάστασης και θα οδηγήσει σε απώλεια κάθε ευκαιρίας μελλοντικής βιώσιμης λύσης.

            Για να το πούμε διαφορετικά, κάθε σπασμωδική κίνηση, κάθε ολιγωρία και κάθε κατευνασμός ή χειρότερα αποδοχή έμμεσης ή άμεσης κατάλυσης της ΚΔ θα θέσει την Κύπρο πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων (βασικά, ήδη είναι ξαπλωμένη πάνω στο τραπέζι, ιδιαίτερα μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων προεδρικών εκλογών) και θα κατακερματιστεί και εξανεμιστεί εις τα εξ ων συνετέθει.

            Οικονομικά, γεωπολιτικά και ανθρωπολογικά. Κανένα κράτος δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί και κανένα αδύναμο κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει, στο τέλος, εάν δεν λάβει υπόψη τον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό και το γεγονός ότι η ισχύς στην διεθνή πολιτική είναι αθέσμιστη η δε επιβίωση επισφαλής.

Στο σημείο αυτό χρήζει να θυμηθούμε τον Κονδύλη και το γεγονός ότι η διεθνής πολιτική δεν έχει έλεος: «Δεν υπάρχει καμμιά τελειωτική λύση και καμμιά ευτυχία που να μη διατρέχει κινδύνους. Όποιος πιστεύει στην ύπαρξη τελειωτικών λύσεων φοβάται απλώς ότι θα χάσει τη βεβαιότητα μιας ευτυχίας χωρίς κινδύνους».

Ασφάλεια, επιβίωση και ευτυχία χωρίς κινδύνους στην Οδύσσεια των ανθρώπων, όμως, ποτέ δεν υπήρξε, ποτέ δεν θα υπάρξει είτε μιλούμε για μεμονωμένους ανθρώπους, είτε για κράτη είτε για συμμαχίες. Αυτό ξέχασαν οι Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες αλληθωρίζοντας διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα ως και να υπάρχει κατιτί άλλο πέραν του κράτους που δίνει ασφάλεια, ευημερία και ευτυχία.

Για να θυμηθούμε ξανά τον Κονδύλη, «η έσχατη πραγματικότητα από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες, που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί, αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους».

Γι’ αυτό αποτελούν αυτοκτονικές κινήσεις όλα αυτά τα φλερτ με τον Οθωμανισμό των οπαδών του φασιστικού σχεδίου Αναν, και τις αγορές, δήθεν της Τουρκίας που περιμένει με ανοικτές αγκάλες του κύπριους εμπόρους φτάνει μόνο να δεχθούμε την νέο-Οθωμανική υποτέλεια.

Υπενθυμίζεται επίσης ότι η Κύπρος όπως και το νεοελληνικό κράτος βρίσκεται σε μια δεινή οικονομική κατάσταση που αποδυναμώνει την διαπραγματευτική της θέση και ότι τυχόν αποδοχή εισόδου σε μια τέτοια αβέβαιη τροχιά θα δημιουργήσει ευκαιρίες σε τρίτους για πλήθος εκβιασμών.

Τουτέστιν, για ένα ακόμη λόγο θα απομακρύνει το ενδεχόμενο μιας βιώσιμης λύσης. Η πρόταξη μιας βιώσιμης λύσης αποτελεί την μόνη ασφαλιστική δικλείδα κατά εκβιασμών και πιέσεων κάθε είδους. Τακτικά μιλώντας, επίσης, είναι κατά κάποιο τρόπο, και το αντίδοτο στην παρούσα οικονομική και κοινωνική αδυναμία που λειτουργεί απαγορευτικά αναιρώντας προγραμματικά μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση.

Η επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης τα επόμενα χρόνια σχετίζεται και με το γεγονός ότι συντρέχουν πλήθος ρευστών κριτηρίων και παραγόντων που αφορούν το στρατηγικό περιβάλλον της Κύπρου, την ενέργεια και τα συμπαρομαρτούντα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά ζητήματα.

Εάν οι κύπριοι μεταβατικά ή μονίμως εγκαταλείψουν την πλήρη κυριαρχία επί της Επικράτειας της ΚΔ θα παύσουν να είναι ο κάτοχοι του χώρου και των πλουτοπαραγωγικών πόρων και εξ αυτού οι διαπραγματευτές με τους τρίτους θα είναι οι ξένοι επικυρίαρχοι, επί του προκειμένου οι Τούρκοι και οι Βρετανοί.

Έτσι πρέπει να γίνει κατανοητή η «επίθεση ειρήνης» της Τουρκίας η οποία ενόψει και μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική διπλωματία επείγεται να πατήσει κυριαρχικά στην Κύπρο για να μπορεί να ανασυντάξει τις διαπραγματευτικές της θέσεις με τους άλλους, για παράδειγμα τις ΗΠΑ και τα Ισραήλ.

Η μεταβατική ή μόνιμη απώλεια της πολιτικής κυριαρχίας θα αποτελέσει, βασικά, την αρχή του τέλους της παρουσίας των κυπρίων στο νησί τους. Η απορία δεν είναι γιατί αυτά δεν τα βλέπουν στην Κύπρο όπου το έλλειμμα στρατηγικής σκέψης είναι πάγιο χαρακτηριστικό.

Η απορία αφορά γιατί στην Ελλάδα η οποία υποτίθεται έχει το στρατηγικό πρόσταγμα κανεις δεν βλέπει τις στρατηγικές εξελίξεις που αφορούν την Ανατολική Μεσόγειο αλλά και τα ζωτικά συμφέροντα του νεοελληνικού κράτους, ακόμη και εάν σκεφτούμε με κρατικούς και όχι εθνικούς όρους.

Μια βιώσιμη λύση συναρτάται με νομικά και διεθνοπολιτικά κριτήρια και παράγοντες καθώς επίσης και με πάγια κριτήρια που αφορούν την συγκρότηση κάθε κρατικού-πολιτειακού συστήματος.

Η δημοκρατική νομιμότητα, για παράδειγμα, συναρτάται ζωτικά με την λειτουργικότητα και την δυνατότητα λήψεως αποφάσεων αλλά και με το γεγονός πως εάν η δημοκρατία βραχυκυκλώνεται θα ανοίγει παράθυρα ευκαιρίας ξένων παρεμβάσεων, κυρίως εκ μέρους της Τουρκίας αλλά και των Βρετανών που ήδη εξαρχής έκτισαν μέσα στο κυπριακό κράτος λογικές διαίρει και βασίλευε.

Η αρχή της πλειοψηφίας δεν συνεπάγεται καταπίεση των μειονοτήτων ενός κράτους. Οι δυνατότητες αποκέντρωσης και αυτοδιάθεσης σε πεδία όπως ο πολιτισμός, η τοπική πολιτική οργάνωση, η σχέση με τα κεντρικά όργανα και η δημιουργία ασφαλιστικών δικλείδων, έχει όριο των ουρανών.

Το ίδιο και οι έλεγχοι και εξισορροπήσεις (checks and balances) που θα επιτρέπουν πολιτική ελευθερία σε όλους και που συναρτώνται, εξάλλου, με συμβατικές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις κάθε πολιτισμένου κράτους οι οποίες δεν αντιμάχονται την δημοκρατική αρχή.

Πολλές εσωτερικές ρυθμίσεις που αφορούν την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία, εξάλλου, δεν μπορεί να είναι στατικές και προγραμματικές αλλά καθημερινό ζωντανό άθλημα όλων των πολιτών ενός ενιαίου κυπριακού κράτους. Το κύριο ζήτημα είναι ο δημοκρατικός προσανατολισμός μιας βιώσιμης λύσης και η τήρηση των θεσφάτων της σύγχρονης κρατοκεντρικής οργάνωσης που προϋποθέτει απουσία έξωθεν επιρροών εκ μέρους ξένων κρατών.

Η μη επέμβαση, η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία και η εσωτερική αυτοδιάθεση αποτελούν τα θέσφατα και τις έσχατες λογικές της σύγχρονης διεθνούς οργάνωσης και χωρίς αυτά δεν υπάρχει κράτος αλλά προτεκτοράτο.

Μια βιώσιμη λύση του κυπριακού ζητήματος απαιτείται να στηρίζεται στην δημοκρατική νομιμότητα, την διεθνή νομιμότητα και την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Αυτό ως προς τα κύρια σημαίνει πρώτον, κατάργηση των αναχρονιστικών και παράνομων «εγγυήσεων», δεύτερον, διαφύλαξη του ενιαίου χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας, τρίτον, αποκλεισμό εσωτερικών διαιρέσεων σε ρατσιστική βάση ή στην βάση της εθνικής καταγωγής, τέταρτον, αποχώρηση των εποίκων οι οποίοι σύμφωνα με τις συνθήκες συνιστούν έγκλημα πολέμου.

Μια βιώσιμη λύση, κοντολογίς, προϋποθέτει δημοκρατική νομιμότητα, Διεθνή νομιμότητα, Ευρωπαϊκή νομιμότητα

Τέλος, δεν θα μιλήσω για αποτρεπτική στρατηγική παρά το ότι αποτελεί το προνομιακό μου επιστημονικό πεδίο. Θα υποστηρίξω όμως ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως η παρούσα υπάρχει ο κίνδυνος άλωσης της κοινωνίας από εξωγενείς δρώντες και εγχώριους υπηρέτες τους.

Μπροστά σε ένα τέτοιο έσχατο κίνδυνο και πριν είναι αργά οι κοινωνίες οργανώνονται και αντιστέκονται κατά των μεθοδεύσεων μιας επερχόμενης θανατηφόρας εκτέλεσής της.

            Μια αντίσταση της κοινωνίας δεν προκαθορίζεται ούτε μπορεί και να προσδιοριστεί επακριβώς παρά μόνο να ειπωθεί ότι η πολιτειακή νομιμότητα και η επιβίωση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος μιας πηγαίας στρατηγικής αυτοσυντήρησης.

            Το ένστικτο επιβίωσης να κυριαρχήσει και να αναβλύσουν δυνάμεις που θα στηρίξουν την πολιτειακή νομιμότητα και την εθνική ασφάλεια.             Εν τέλει, μια βιώσιμη κοινωνία υποτίθεται ότι ανεξαρτήτως διοικητικών εποικοδομημάτων διαθέτει κοσμοθεωρητικά θέσφατα, έσχατες λογικές επιβίωσης και στρατηγικές εκπλήρωσης των εθνικών συμφερόντων, ιδιαίτερα της εθνικής επιβίωσης, οι οποίες ποτέ δεν παύουν να ταλαντεύονται μέσα στο μυαλό των πολιτών, ότι και να κάνει ο κάθε καβαλάρης της εξουσίας.

            Ενδεικτικά μόνο αναφέρω τα εξής: Διαπαραταξιακή αντίσταση με κινήματα, ομίλους, σωματεία και οτιδήποτε άλλο θα ενώνει νήματα θέσεων γύρω από το θέσφατο της εθνικής επιβίωσης

            Πάντοτε με άγρυπνο βλέμμα να διαφυλάξουμε την πολιτειακή νομιμότητά μας, πίεση για αλλαγή της κατευνάζουσας πολιτικής ηγεσίας η οποία στις μέρες μας τόσο την Ελλάδα όσο και στην Κύπρο κατάντησε υποτελής εντολοδόχος ξένων αντί να είναι εντολοδόχος των πολιτών

            Για την πολιτική παράδοση της ελληνικότητας η πολιτειακή νομιμότητα διασφαλίζεται και ενισχύεται όταν γίνονται σεβαστά τα ιερά, όσια και έσχατα του Συντάγματος και όταν υπάρχει δημοκρατική συγκρότηση  και ροπή προς δομές που καθιστούν τον πολίτη κάτοχο του κράτους.

Κάτοχος του κράτους και εντολέας της διακυβέρνησης είναι η κοινωνία και όχι κλίκες έμμεσης αντιπροσώπευσης, ένα δηλαδή καθεστώς της αρχαϊκής νεοτερικότητας όταν στο υπόβαθρο των ηγεμονιών βρίσκονταν ανθρωπολογικά εκμηδενισμένοι δουλοπάροικοι.     

Μια κοινωνία λοιπόν απαιτείται αδιαλείπτως να αξιώνει να είναι ο εντολέας της διακυβέρνησης και αφού διασφαλίζεται η ελεύθερη έκφραση χωρίς απειλές και εκβιασμούς να ισχύει η δημοκρατική νομιμότητα.

Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες δεν προσέξαμε και τη εξουσία την άρπαξαν κάποιοι μεταξύ των οποίων και πολλοί ληστές οι οποιοι διείσδυσαν μέσα στο διαβρωμένο κομματικοπαραταξιακό σύστημα.

Αφού καταλήστευσαν τον πλούτο της κοινωνίας με το αεριτζίδικο πελατειακό τους κλεπτοκρατικό συνονθύλευμα κατάλυσαν κάθε έννοια πολιτειακής νομιμότητας παράδωσαν την πολιτική μας κυριαρχία και τον πλούτο μας σε ξένους οικονομικούς κατακτητές ενώ δεν ξέρουμε τι έπεται.

Το ζητούμενο στην Κύπρο όπως και την Ελλάδα είναι μια ειρηνική μετάβαση όπου την διακυβέρνηση, με κύριο σκοπό την εθνική επιβίωση, θα την ασκήσουν άξιοι Έλληνες.

Άξιοι Έλληνες οι οποίοι θα επιχειρήσουν, αφενός να αντιστρέψουν τον κατήφορο (λέγοντας όχι στην λεηλασία και στην εκποίησή μας και στην Κύπρο όχι στον οριστικό της θάνατο), και αφετέρου, θα δώσουν στην κοινωνία την ευκαιρία να ανασυνταχθεί πολιτικά προς δημοκρατικές κατευθύνσεις και με τρόπο που η κοινωνία θα γίνει ο εντολέας της διακυβέρνησης.

Εάν βάσιμα αντιταχθεί ότι αυτό είναι ανέφικτο και ουτοπικό αποτελεί και τον δείκτη των κινδύνων θανάτου ή αργού θανάτου που διατρέχουμε.

Δύσκολο όμως να δεχθεί κανείς ότι μια κοινωνική οντότητα δεν διαθέτει πλέον ένστικτα επιβίωσης.

Η ελπίδα μιας χώρας πάντα είναι οι άνθρωποί της, η κοινωνία της η οποία ποτέ δεν πρέπει να τα βάζει κάτω όταν η επιβίωσή της διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο.

---------------------------------------------

20.11.2013. Η αξιοπιστία ενός κράτους στην διεθνή πολιτική

Η αξιοπιστία ενός κράτους στην διεθνή πολιτική

Όμιλος Ρητορικής-Επικοινωνίας  – Τμήμα ΔΕΣ Πανεπιστημίου Πειραιώς

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Κατ’ αρχάς, υπογραμμίζουμε πως ότι πούμε εφεξής αφορά όλες τις κοινωνίες, όλων των εποχών και όλων ειδών και μεγεθών.

·         Η θεωρία διεθνών σχέσεων είναι βασικά η ιατρική επιστήμη της διεθνούς πολιτικής.

·         Για να είναι ένα κράτος αξιόπιστο απαιτείται οι πολίτες του και οι πολιτικοί του ηγέτες,

πρώτον, να γνωρίζουν την φυσιολογία του διεθνούς συστήματος,

δεύτερον, να μπορούν να κάνουν διάγνωση των αιτιών πολέμου και

τρίτον, να γνωρίζουν τι είδους μέτρα θα πάρουν για να διασφαλίσουν τα εθνικά συμφέροντα,

τέταρτον, να είναι ακλόνητοι στην υπεράσπιση της πατρίδας, της ελευθερίας της και της κυριαρχίας που ιστορικά της ανήκει σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα.

Στην ιατρική η φυσιολογία ως γνωστό μελετά την λειτουργία των οργανικών συστημάτων του ανθρωπίνου σώματος, συνολικά την σύνθεση και λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού και επιμέρους ιδιότητες όπως τα κύτταρα που ρέουν μέσα στο αίμα και τον κρατούν ζωντανό και υγιή ή προκαλούν τον θάνατό του.

            Κάθε μονάδα ή ομάδα ανθρώπινης ζωής είναι ένα σύνολο δομών, υποδομών και επί μέρους στοιχείων. Στον ανθρώπινο οργανισμό τα κύτταρα, για παράδειγμα, εμφανίζουν ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες που επηρεάζουν τις λειτουργίες του σώματος. Καμιά ανθρώπινη οντότητα δεν είναι όμοια με κάποια άλλη. Όλες ανεξαιρέτως ως μοναδιαίες ανθρώπινες οντότητες ή ως συλλογικές οντότητες όπως μια κοινωνική οντότητα διακρίνονται από ετερότητα. Είναι μοναδικές, ανεπανάληπτης ετερότητας, ιδιομορφίας και ζωντανά περιεκτικές.

Εξίσωση και εξομοίωση των ανθρωπίνων οντοτήτων  είναι παντελώς ανέφικτο να συντελεστεί και αυτό είναι το μέγα ζήτημα της κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης και συγκράτησης. Ιστορικά πάντως, όποτε επιχειρήθηκε αποδείχθηκε εγκληματική  και τερατώδης προκαλώντας εκατόμβες.

Η αξιοπιστία λοιπόν ενός εθνοκράτους αρχίζει και τελειώνει από την βαθιά κατανόηση των μελών του ότι υπάρχουν, ζουν και λειτουργούν μέσα σε ένα κόσμο βαθύτατα διαφοροποιημένο σε εθνοκρατικές οντότητες.

Μάλιστα, όχι μόνο αυτό: Αυτές οι οντότητες είναι ζωντανές προικισμένες με πολυτάλαντο πνεύμα, συχνά ταραχοποιό, ρευστό, ευμετάβλητο και αστάθμητο. Η πολιτική θεωρία του κράτους και της διεθνούς πολιτικής, εν τούτοις, καλείται να σταθεροποιήσει τυπολογία συμπεριφορών συναρτημένη με αυτή την ζωντανή και βαθιά ανθρώπινη ατομική και συλλογική ετερότητα. Αυτό είναι μια πτυχή. Η άλλη είναι να θεωρείται δεδομένο, θέσφατο και έσχατο ότι έχουμε δικαίωμα επιβίωσης και ελεύθερης ύπαρξης.

Το ότι τα μέλη, μιας κοινωνικής οντότητας, για κάποιο μυστήριο, βαθύτατο και αδιερεύνητο λόγο συνυπάρχουν, συγκροτούν Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός είναι ένα μεγάλο θαύμα το οποίο δεν μπορεί, εάν θέλουν να είναι βιώσιμοι και ανταγωνιστικοί σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό κόσμο, τα μέλη μιας κοινωνίας να μην θεωρούν την οικεία πολιτεία ως το πολυτιμότερο αγαθό που τους επιτρέπει με ασφάλεια και ελευθερία να διεξάγουν ένα συλλογικό κατ’ αλήθειαν βίο.

Η ιατρική της διεθνούς πολιτικής, λοιπόν, ενώ δεν εισέρχεται στην φυσιολογία του σώματος επιχειρεί να περιγράψει και τυποποιήσει τις σύνθετες ατομικές και συλλογικές ανθρώπινες ετερότητες.

Παρανθετικά έχω να  μαρτυρήσω το εξής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Manchester  όπου έτυχε να βρεθώ φοιτητής σε ένα άλλο Τμήμα: Την πρώτη μέρα περνούσαν μέσα από τον θάλαμο νεκροψιών όπου βρίσκονταν διάσπαρτα έντερα, μυαλά, κομμένα κεφάλια και άλλα μέλη του σώματος και όποιος λιποθυμούσε έφευγε.

Ακόμη πιο πολύ σκληρή είναι η διεθνής πολιτική και η κατανόηση της ιατρικής επιστήμης της διεθνούς πολιτικής απαιτεί ακόμη πιο σκληρά νεύρα, ψυχική αντοχή, πνευματική δύναμη και αταλάντευτη επιστημολογική απόφαση ότι μόνο η αλήθεια μας ενδιαφέρει όσο δυσάρεστη και εάν είναι.

Τρεις δεκαετίες στο πεδίο της πολιτικής επιστήμης του διεθνούς συστήματος και επειδή ακούω κάθε είδους ασυναρτησία που φρίττω, διερωτήθηκα κατά πόσο τον υποψήφιο διεθνολόγο για να ξέρει τι λέει θα πρέπει την πρώτη μέρα να τον βάλουν σε ένα αεροπλάνο.

Να τον ρωτήσουν, σε ποιο πόλεμο από τους πολλούς που λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα σήμερα όπως και επί πολλές χιλιετίες, θέλεις να δοκιμάσεις τα νεύρα σου.

Το τι λέει ένας διεθνολόγος για τον Πόλεμο, έγραψε ο Martin Wight, μαρτυρεί και τις ποιοτικές του βαθμίδες ως επιστήμονας. Εάν καταγράψουμε τι πολλοί γράφανε μετά το 1990 στην Ελλάδα, η βαθμολόγηση θα σώρευε πολλά μηδενικά.

Η πολιτική θεωρία του κράτους και η προέκτασή τους του διεθνούς συστήματος, λοιπόν, απαιτεί να λέει την αλήθεια για την ανθρώπινη κατάσταση όπως κάθε καλός γιατρός κάνει διάγνωση των αιτίων όταν ένας άνθρωπος ασθενεί η υγιαίνει. Αμφότερα έχουν αίτια.

Σωστά ο Πάλμεστον έγραψε: Ευχαριστούμε τον Μακιαβέλι που δεν μας είπε τι θέλουμε να ακούμε αλλά τι πρέπει να ξέρουμε.

            Το μέγιστο πρόβλημα ιατρικής διεθνούς πολιτικής είναι το εξής: Πολύ περισσότεροι τσαρλατάνοι απ’ ότι στην ιατρική του σώματος και επιπλέον εκατομμύρια συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι προπαγανδιστές, ενώ οι φαντασιόπληκτοι δεν λείπουν.

            Πολίτες και ηγέτες πρέπει λίγο πολύ να αντιλαμβάνονται επαρκώς την διεθνή πολιτική. Όσοι τσαρλατάνοι υπάρχουν τόσο περισσότερο ασθενεί ένα κράτος,  και το αντίστροφο, χωρίς και αυτό να είναι σίγουρο.

Η αξιοπιστία μας, φαίνεται, δεν κρύβεται, από τι λέμε ως πολίτες  και ως ηγέτες.  

Κατά πρώτον λοιπόν Θουκυδίδης, ως το Υπόδειγμα της φυσιολογίας και των αιτιών πολέμου και ως προεκτάσεις αξιωματικές των θεραπειών.

Θουκιδύδης: Διάλογος Μηλίων-Αθηναίων (εδ. 89-116)

(εδάφιο.89).  Αθηναίοι: α) υπαινίσσονται πως δίκαια έχουν την ηγεμονία β) υποδεικνύουν το γεγονός πως κάθε πλευρά έχει την δική της αντίληψη περί δικαίου-δικαιοσύνης και γ) ρητά προειδοποιούν τους Μήλιους πως «όταν υπάρχη ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνη, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται».

(Εδάφιο 97). Αθηναίοι: «λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα. ... όσοι (όμως) διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους». 

 (εδάφιο 103). Αθηναίοι: «Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει  όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν».

Κατάληξη: (εδάφιο 114).  «άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες, κι αφού μοίρασαν τη δουλειά στα στρατιωτικά τμήματα της κάθε πόλης έζωσαν κυκλικά με τείχος τους Μηλίους ... έγινε μάλιστα και κάποια προδοσία ανάμεσα στους Μηλίους ... (οι Αθηναίοι) σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικούς έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους».

Και ερχόμαστε τώρα στον εξ αντικειμένου νούμερο 1 σύγχρονο διεθνολόγο ο οποίος με καθαρότητα αποκρυστάλλωσε την θέση πως όποιος θέλει να επιβιώσει εξισορροπεί αυτούς που τον απειλούν και όποιος θέλει να αποβιώσει υπνώττει λησμονώντας ότι η ισχύς στην διεθνή πολιτική είναι εξ ορισμού αθέσμιστη.

Δέκα θεμελιώδεις αρχές απόρροια της ανάλυσης του Kenneth Waltz

Από τον πρόλογο του Αθ. Πλατιά στην εισαγωγή του  έργου του K. Waltz Θεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα 2010), σ. 10-12.

1. Η απουσία ρυθμιστικής εξουσίας στο διεθνές σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των κρατών και στη σταθερότητα ή στην αστάθεια του διεθνούς συστήματος (άναρχο διεθνές σύστημα).

2. Καθώς απουσιάζει η υπερκρατική εξουσία, η οποία θα μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, οι σχέσεις των κρατών είναι κατά βάση ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές (ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα).

3. Τα κράτη σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύστημα πρέπει από μόνα τους να μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους (αρχή της αυτοβοήθειας).

4. Τα κράτη στο άναρχο διεθνές σύστημα αναγκάζονται να λάβουν μέτρα, για να αυξήσουν την ασφάλειά τους. Τα μέτρα αυτά όμως μειώνουν την ασφάλεια των άλλων. Αυτό ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Αυτό είναι το γνωστό «δίλημμα ασφάλειας».

5. Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες στο διεθνές σύστημα άρα και η βασική μονάδα ανάλυσης των διεθνών σχέσεων (κρατικοκεντρικό διεθνές σύστημα). [οι διεθνικοί δρώντες είναι εγαλειακού χαρακτήρα μέσα στην στρατηγική των κρατών και οι διεθνείς θεσμοί εξ ορισμού και αναπόδραστα (λόγω υψηλών αρχών διεθνούς δικαίου, είναι εξαρτημένες μεταβλητές των κρατών και μάλιστα των ισχυρών)]

6. Τα κράτη επειδή είναι «ευαίσθητα στο κόστος» έχουν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ορθολογικά. Τα λάθη τιμωρούνται (αρχή του ορθολογισμού).

7. Κυρίαρχος στόχος του κράτους είναι η κατοχύρωση της ασφάλειάς του, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας/αυτονομίας (βασικό εθνικό συμφέρον).

8. Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (επιδίωξη ισχύος).

9. Σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα τα κράτη έχουν κίνητρο να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους (στρατηγική εξισορρόπησης), για να αυξήσουν την ασφάλειά τους.

10. Οι μεμονωμένες προσπάθειες που καταβάλλουν τα κράτη να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος ισορροπίας δυνάμεων που με τη σειρά του δύναται να συμβάλλει στη διατήρηση της ειρήνης (αρχή της ισορροπίας ισχύος).

Τι πρέπει να αναμένεις; (εάν αναμένεις τα πιο κάτω είναι σαν να περπατάς μέσα σε ναρκοπέδιο και να μην το ξέρεις)

ÞΔιεθνής τάξη πραγμάτων ÞΗγεμονισμός

o    ÞΑνταγωνισμός

o    ÞΑυτοβοήθεια

o    ÞΔύο μέτρα και δύο σταθμά

o    ÞΙδιοτελής ορισμός των εθνικών συμφερόντων

o    ÞΣυνθήκες ερμηνεύονται με πολιτικά κριτήρια

o    ÞΠοντιοπιλατισμός

o    Þχρήση βίας ή απειλή χρήσης βίας

o    ÞΔιεθνείς οργανισμοί όργανο του ισχυρότερου ή πιο επιστημονικά εξαρτημένη μεταβλητή των κρατών και της ισχύος

«Η ηθική είναι προϊόν πολιτικής», δεν υπάρχει διεθνής κοινωνία και κατά συνέπεια η δικαιοσύνη σε όλο το φάσμα της ζωής μπορεί να οριστεί μόνο ενδοκρατικά.

            : Μερικά εκατομμύρια έλληνες σήμερα θύματα ενός ανελέητου ανταγωνισμού στον πιο ρυθμισμένο χώρο, την ΕΕ, περιμένουν την δικαιοσύνη τους αλλά από πουθενά δεν έρχεται.

Άδικα θα περιμένουν. Θουκυδίδης: Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους και η ελπίδα είναι σπάταλη όταν στηρίζεται σε λάθος ανάλυση και ψευδαισθήσεις.

Όταν πλέον κτίστηκαν βουνά ψευδαισθήσεων, οι πολίτες της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών της ΕΕ βλέπουν μόνο θηριώδεις τεχνοκράτες.

Οι τσαρλατάνοι, είτε κινούνται στο πεδίο της πολιτικής είτε της επιστήμης τους έριξαν στον λάκκο των λεόντων και το περίεργο είναι ότι ανερυθρίαστα συνεχίζουν να φλυαρούν.

Η τσαρλατανιά στην ιατρική οδηγεί σε αναπηρία και θανάτωση μερικών ατόμων.

Η τσαρλατανιά στην ιατρική της διεθνούς πολιτικής οδηγεί εκατομμύρια και σε εκατόμβες.

ÞΑποφασιστικός και προσδιοριστικός παράγοντας βιωσιμότητας ενός κράτους είναι η κρατική ισχύς, η θέση, ο ρόλος ενός κράτους.

 Επίσης η θεωρία του κράτους για τον κόσμο ή άλλως πως η εθνική στρατηγική που πρέπει να στηρίζεται σε ακλόνητες κοσμοθεωρητικές παραδοχές.

Οι κοινωνίες που είναι βιώσιμες είναι εκείνες στις οποίες μιας κρίσιμη και συντριπτικά κυρίαρχη μάζα μελών τους προσκολλώνται ανένδοτα και ακλόνητα στις εξής θεμελιώδεις παραδοχές που είναι σύμφυτες με τον πολιτικό πολιτισμό, δηλαδή την Κοινωνική και Πολιτική συγκρότηση των ανθρώπων:

·         Το εθνοκράτος μας είναι η πατρίδα μας

·         Το εθνοκράτος μας είναι η συλλογική μας Ελευθερία

·         Το εθνοκράτος μας είναι η ευημερία μας

·         Το εθνοκράτος μας άμα είναι ελεύθερο μπορούμε να παλέψουμε για δημοκρατία και πολιτική ελευθερία

·         Το εθνοκράτος μας είναι το σώμα μας, η ευημερία του και η ισχύς του το αίμα μας και η ασφάλειά του η επιβίωσή μας.

·         Το εθνοκράτος μας για να επιβιώνει πρέπει να είναι επαρκώς ισχυρό

Τι ζιζάνιο του μυαλού μπορεί να αμφισβητήσει αυτές τις επί χιλιετίες καθημερινά επιβεβαιωμένες αλήθειες.

Πως μπορεί ένα κράτος είναι αξιόπιστο στην διεθνή πολιτική εάν οι πολίτες του και η διακυβέρνησή του εμφανίζονται να λικνίζονται γύρω από θέσφατα επιβίωσης.

Πόσο αξιόπιστος μπορεί να λειτουργήσει ως μέλος του διεθνούς συστήματος όταν δεν είναι ισχυρός κα ανταγωνιστικός.  

·         Τα άλλα κράτη εάν υπάρχει έλλειμμα αποφασιστικότητας αυτοσυντήρησης σε πατούν, σε λιώνουν ή και σε σκοτώνουν χωρίς την παραμικρή αναστολή γιατί μόνο για την δική τους πατρίδα νοιάζονται.

·         Εάν υπάρχει έλλειμμα στήριξης του οικείου εθνοκράτους τα άλλα κράτη σε αναλώσιμο και υποψήφιο για σφαγή, λεηλασία και διανομή.

·         Ρωτήστε σήμερα πολλούς έλληνες πολίτες και άλλους πολίτες κρατών του νότου της ΕΕ, και θα το επιβεβαιώσουν ακαριαία.

·         Σήμερα η ηθική αυτουργία του ξενοκρατικού τεχνοκρατικού φασισμού και των οικονομικών γενοκτονιών, έχει ονοματεπώνυμο: Είναι οι τσαρλατανιές της πολιτικής επιστήμης του διεθνούς συστήματος και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αφού λοιπόν ο ιατρός της διεθνούς πολιτικής γνωρίζει την φυσιολογία αυτής της δομής, καλά κάνει να προχωρεί σε άμεση διάγνωση των αιτίων των προβλημάτων του διεθνούς συστήματος:

Πηγή: Π. Ήφαιστος, Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Διαδρομή, αντικείμενο, περιεχόμενο και γνωσιολογικό υπόβαθρο (Εκδ. Ποιότητα, Αθήνα 2004) σ. 114.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ

(Σύνθετοι και ρευστοί.  Ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν λόγω κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων σ’ ένα κράτος, λόγω συμμαχιών, λόγω επέμβασης ή για τυχαίους λόγους)

o   Þποιοτική και ποσοτική επάρκεια πολεμικών μέσων

o   Þαξιόμαχη στρατιωτική ηγεσία

o   Þεπεξεργασμένα επιτελικά σχέδια

o   Þυποστηρικτική οικονομική υποδομή

o   Þυποστηρικτικό εθνικό φρόνημα

o   Þικανή και αξιόπιστη πολιτική ηγεσία

o   Þσταθερότητα στόχων και προσεγγίσεων ανεξάρτητα πολιτικών διακυμάνσεων

o   Þπλήρης συνεργασία πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας

o   Þυποστηρικτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις

o   Þετοιμότητα / αποφασιστικότητα προάσπισης εθνικού συμφέροντος

o   Þαποτελεσματικές συμμαχίες

o   Þποιότητα διπλωματίας

o   Þαποτρεπτική φήμη και αξιοπιστία της χώρας

Þ    Ικανότητα βέλτιστου συνδυασμού αυτών των και άλλων συντελεστών ισχύος

Θέσφατα στρατηγικής σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα

1.    Θέση: Όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία ισχύος

·         Στρατιωτική

·         Οικονομική

·         Διπλωματική

·         Πολιτισμική

2.    Ρόλος: Ενεργός και δραστήριος

Αλλά:

·         εξεζητημένα συναρτημένος με τα εθνικά συμφέροντα

·         συναρτημένος με αποτρεπτική στρατηγική

·         συναρτημένος με οικονομικό σχεδιασμό για αγορές, συνεργασίες, προμήθειες πρώτων υλών

3.    Αυτοτέλεια-αυτονομία:

·         κόκκινη γραμμή εθνικής επιβίωσης

·         κόκκινη γραμμή οικονομικής και αν χρειαστεί αμυντικής επάρκειας για πολύμηνη υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας

·         κόκκινη γραμμή πόρων διαφύλαξης της κοινωνικής συνοχή

ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ….

·         Þπαραστάσεις ικανότητας να αμυνθούμε κατά απειλών

·         Þερείσματα στην περιφέρειά μας

·         Þικανότητα επηρεασμού της κατανομής ισχύος και συμφερόντων στην περιφέρειά μας

·         Þικανότητα διπλωματικού κόστους

·         Þικανότητα ψυχολογικού κόστους

·         Þμυστικές υπηρεσίες, γνώση αντιπάλου

·        Þγνώση των τρωτοτήτων του αντιπάλου

·        Αρνηση νομιμοποίησης αναθεωρητικών αξιώσεων και τετελεσμένων

ΈΣΧΑΤΕΣ-ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

-       -Κάθε κράτος θεωρεί απαραβίαστη την εθνική του κυριαρχία

-       -Δεν εκχωρείται κυριαρχία παρά μόνο μετά από ένα αποτυχημένο επιθετικό πόλεμο                

-       -Κάθε πολίτης κάθε κράτους υποχρεωμένος (ηθικά και νομικά) να επιδείξει αυθυπέρβαση και αυτοθυσία αν κινδυνεύσει η κρατική κυριαρχία της πατρίδας του.

-       -Υποχρέωση η στήριξη εθνικών συμφερόντων (δίλημμα μόνο αν τίθεται θέμα επεκτατικού, επιθετικού, σοβινιστικού πολέμου).

Κοντολογίς, ένα κράτος για να είναι βιώσιμο και αξιόπιστο απαιτείται οι πολίτες να εμφορούνται με κοσμοθεωρητικές υσίες και νοήματα που υποστασιοποιούνται με σύνθετο και πολυσήμαντο τρόπο στα πλαίσια της εθνοκρατικά ανεξάρτητης πολιτειακής ζωής.

                Το αίμα και η δύναμη κάθε κοινωνίας είναι οι πολιτικές της παραδόσεις: Τις λατρεύεις, τις ερωτεύεσαι, τις καλλιεργείς, τις αναπτύσσεις, με αυτές τροφοδοτείς τις ηθικές παραδοχές και τις κανονιστικές δομές, είσαι φορέας τους όπου και να πας και με αυτές αισθάνεσαι ήρεμος και φιλειρηνικός και με αυτές επιτυγχάνεται όσμωση και αλληλοεμπλουτισμός μεταξύ εθνών και πολιτισμών.

Διαβάστε την αποκορύφωση του Πολιτικού Πολιτισμού, τον Ρήγα Βελεστινλής.           

Όλων των εθνών οι πολιτικές παραδόσεις είναι για αυτούς καλές, υπάρχουν μόνο καλές πολιτικές παραδόσεις.  

Μόνο εθνοκράτη ανθρωπολογικά ζωντανά, δυναμικά και στρατηγικά προσανατολισμένα μπορούν να έχουν εθνικούς σκοπούς και έσχατα εθνικά συμφέροντα και να συγκροτούν στρατηγικές εκπλήρωσης αυτών των σκοπών, συνάμα και να λειτουργούν ορθολογιστικά στο στρατηγικό πεδίο.

Για να το επιτύχουν πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις συσπείρωσης των πολιτών γύρω από τα εθνικά συμφέροντα και να συνδυάζονται με βέλτιστο τρόπο τα μέσα που διαθέτουν.

Όποια κράτη στερούνται αυτών προϋποθέσεων παραπαίουν ή και αποθνήσκουν. Υπέρτατο και έσχατο εθνικό συμφέρον όλων των εθνοκρατών είναι η εθνική επιβίωση μέσα σε ένα ως εκ της φύσεώς του άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.

Οι πιο πάνω προϋποθέσεις απαιτούν, επίσης, μια πολιτειακή ζωή τα μέλη της οποίας δεν αλληθωρίζουν και που δεν είναι ηθικά και κοσμοθεωρητικά σχιζοφρενή.

Είναι σχιζοφρενή όταν υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ των ηθικών και κανονιστικών δομών της πολιτειακής ζωής και των κοσμοθεωρητικών τους θεμελίων.

Αλληθωρίζουν όταν αντί ακλόνητης προσκόλλησης στα εθνοκρατικά συμφέροντα αναζητούν κάποια μυστήρια ένωση του πλανήτη με το να κηρύττουν διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς, παγκοσμιοποιήσεις και τα λοιπά, όλα αφέλειες, φαντασιόπληκτες και αναπόδεικτες επιστημονικές τσαρλατανιές και ασυναρτησίες που αντιβαίνουν στην εθνοκρατική υπόσταση αλλά και αντιβαίνουν στην προσπάθεια δημιουργίας προϋποθέσεων σταθερότητας, ασφάλειας, δημοκρατίας και ελευθερίας.

 Όποτε εκδηλώνονται πνευματικά αλληθωρίσματα καταμαρτυρούν κραυγαλέα πολιτικοπνευματική παράκρουση και στα μικρά κράτη εξ ορισμού υπηρετούν τις μεταμφιεσμένες ηγεμονικές αξιώσεις κάθε ιστορικής συγκυρίας.

Επειδή τα τρία επίπεδα ανάλυσης, ο άνθρωπος, το κράτος και η διεθνής πολιτική συμπλέκονται όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία ενώ ταυτόχρονα λόγω κυριαρχικού κατακερματισμού το κράτος καθίσταται ολοένα και περισσότερο το μέσο συναλλαγών, ανταγωνιστικότητας, ευημερίας, ασφάλειας και επιβίωσης, η πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος είναι σημαντική αλλά και δίκοπο μαχαίρι.

Εάν οι τσαρλατάνοι πολιτικοί επιστήμονες και οι πολίτες είναι μύωπες βυθιζόμαστε εάν οι ορθολογιστικά σκεπτόμενοι κυριαρχούν θα διαθέτουμε καλό καράβι η Οδύσσεια του ταξιδιού προς μια ίσως ανύπαρκτη Ιθάκη θα μας επιτρέπει να ευημερούμε και να επιβιώνουμε.

Τα ίδια ισχύουν για κάθε κράτος και κάθε κοινωνία.

Σημείωση. Ομιλία σε ημερίδα με θέμα, «Εικόνες κρατών, στρατηγικές απολογίας και ρητορική του φόβου: Πρακτικές εφαρμογές της ρητορικής επικοινωνίας στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον» 20.11.2013 

----------------------------------------

Η αποχώρηση από τα εγκόσμια του Γλαύκου Κληρίδη και οι έσχατες λογικές ενός κράτους

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

 Το αμείλικτο βιολογικό τέλος όλων και οι ιστοριογραφικές φαρσοκωμωδίες

 Για τις προσωπικότητες οι οποίες διαδραμάτισαν σημαίνοντα ιστορικό ρόλο η κριτική πρέπει να γίνεται την σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο. Αυτή την στιγμή η αποχώρηση από τα εγκόσμια του Γλαύκου Κληρίδη επιτάσσει μερικά μόνο και πολύ προσεκτικά λόγια. Κυρίως, όχι για να μιλήσουμε για τον ίδιο αλλά για να υπογραμμίσουμε κάποια αυτονόητα πράγματα, τα οποία, όμως, δυστυχώς, δεν είναι για όλους αυτονόητα.

 Κατ’ αρχάς, «ο θάνατος» των ανθρωπίνων όντων υπογραμμίζει εύστοχα ο Παναγιώτης Κονδύλης, «δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής, και δεν συνίσταται απλώς στο βιολογικό τέλος, αλλά και στον αμείλικτα πεπερασμένο και σχετικό χαρακτήρα όλων των ανθρωπίνων εγχειρημάτων».

Μολαταύτα, μερικοί συμπεριφέρονται για την ασθένεια ή τον θάνατο των άλλων με σιχαμερό τρόπο και με απύθμενη μικροπρέπεια. Τέτοιες συμπεριφορές παρατήρησα ακόμη και στον ακαδημαϊκό χώρο, εκεί όπου το πνεύμα πρέπει να είναι, υποτίθεται, ανώτερο, και η σκέψη πιο υψηλή. Υποτίθεται!

Σε κάθε περίπτωση, αναγούλα προκαλεί η χαρά μπροστά στην ανθρώπινη κακουχία ή μπροστά στον θάνατο οποιουδήποτε ανθρώπου. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι, εξάλλου, ακόμη και κατά την διάρκεια ενός πολέμου προσφέρουν περίθαλψη στους απέναντι και τους επιτρέπουν να θάψουν με τιμή τους νεκρούς τους.

Τον Γλαύκο Κληρίδη, όπως και τις υπόλοιπες ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Μακάριος, ο Γρίβας, ο Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι, ή των αντίστοιχων του Ελλαδικού κράτους, δεν μπορεί κανείς ιστορικά μιλώντας να τους δικάσει για να τους καταδικάσει ή αθωώσει. Η πλάστιγγα με τους δύο δίσκους της ιστορικής τους παρουσίας βαραίνει προς την μια ή άλλη κατεύθυνση.  Όπου και να γείρει, όμως, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, πάντα κάτι θα έχει και στην άλλο δίσκο.

Δεν δικάζουμε λοιπόν με ιστορικά άλματα και ιστοριογραφικές φαρσοκωμωδίες αλλά αποτιμούμε κριτικά για να μαθαίνουμε από τα παθήματα. Για να κατανοήσουμε την θέση και τον ρόλο του πολίτη και τα θέσφατα και τα έσχατα μιας κοινωνίας και ενός κράτους στα οποία όλοι οι πολίτες απαιτείται να είναι προσκολλημένοι. Κυρίως για να καταλάβουμε όσο καλύτερα μπορούμε την σημασία της κρατικής ισχύος στην σύγχρονη διεθνή πολιτική και την ανελέητη ορθότητα της Θουκυδίδειας Υποδειγματικής ανάλυσης.

Ούτε επίσης ωφελούν ωραιοποιήσεις ή ύβρεις. Τα πολιτικά πρόσωπα όταν αναλαμβάνουν θέση ευθύνης είναι εξ ορισμού αμφιλεγόμενα. Ας φροντίζουμε να έχουμε δημοκρατία μέσα στην οποία θα επιδιδόμαστε στο άθλημα ανάδειξης των άριστων στο τιμόνι του κράτους. Ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε, τα κροκοδείλια δάκρυα, οι εξάρσεις θαυμασμού και οι κατάρες περισσεύουν και σε τίποτα δεν χρησιμεύουν.

 Οι πολίτες πάσχουν όταν η Πολιτική πάσχει  και η Πολιτεία παρακμάζει

 Αυτά περίπου σκέφτηκα όταν άκουσα για τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη. Την στιγμή της αποχώρησής του από τα εγκόσμια. Υπενθυμίζεται ότι ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ένα από τα τελευταία εν ζωή ηγετικά στελέχη τόσο της μεταπολεμικής Κυπριακής και Ελλαδικής πολιτικής ιστορίας. Με σεβασμό στον νεκρό μπορούμε να καταγράψουμε κάποια ουσιώδη και στοιχειώδη που αφορούν λιγότερο τον Γλαύκο Κληρίδη και περισσότερο κάθε Πολιτεία, την Πολιτική στο εσωτερικό ενός κράτους, τα θέσφατα και τις έσχατες λογικές μιας κοινωνίας και την ευθύνη των πολιτών.

Κατ’ αρχάς, η κριτική στα ιστορικά πρόσωπα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και με σεβασμό στην λογική και στους πάγιους κώδικες δεοντολογίας και διαπροσωπικού πολιτισμού. Από επιστημονική άποψη, πάντως, όσο και να το ψάξουμε ποτέ δεν γνωρίζουμε αρκετά για μια εποχή ή ακόμη και για μια ιστορική στιγμή. Διόλου τυχαία οι καλοί διεθνολόγοι δεν στηρίζονται σε στιγμές και δεν ψάχνουν ψύλλους στ’ άχυρα ή σε αρχεία (αυτά μόνο εκλεκτικά και in context). Στέκονται στα διϋποκειμενικά καταμαρτυρούμενα ιστορικά γεγονότα.

Αναρίθμητοι και εν πολλοίς άγνωστοι παράγοντες σμιλεύουν και συνθέτουν κάθε ιστορική στιγμή και κάθε εποχή. Το άτομο, ηγέτης ή όχι, είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Σημασία δεν έχουν οι προθέσεις του ατόμου (του «ηγέτη», όπως λέγεται στην βιβλιογραφία) αλλά το κατά πόσο ο εκάστοτε ηγήτωρ και η κοινωνία η οποία των έθεσε ή τον ανέχεται επικεφαλής αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις όπως το κράτος αενάως κινείται και στροβιλίζεται μέσα στην δίνη της ενδοκρατικής και διεθνούς πολιτικής.

Το ζητούμενο είναι η πολιτική του κράτους να εδράζεται πάνω σε επαρκή κρατική ισχύ, κάτι που δεν είναι εύκολο να αναλύσουμε εδώ (βλ. http://www.ifestosedu.gr/StatePower/0%20IfestosFinalΠεριληψηβιβλιογραφία%20Pdf.pdf όπου και ένα τελευταίο δοκίμιο). Για να αναφέρω ένα παράδειγμα που μελέτησα επαρκώς, ο Ντε Γκολ το 1958 δεν θα σήκωνε όρθια την Γαλλία εάν δεν υπήρχαν οι συντελεστικές και υποστηρικτικές κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις. Συντελεστικές προϋποθέσεις των οποίων η συγκρότηση είναι ένα διαρκές πολιτικό άθλημα των μελών μιας κοινωνίας της οποίας μιας κρίσιμη μάζα πολιτών θα πρέπει να σκέφτεται και να λειτουργεί ορθολογιστικά. Δεν νοείται βιώσιμο κράτος χωρίς μια τέτοια κρίσιμη μάζα να στηρίζει την έσχατη λογική της εθνικής ανεξαρτησίας.

Όταν η Πολιτική ασθενεί, πάσχει η Πολιτεία. Και όταν η Πολιτεία πάσχει υποφέρουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες. Αυτό είναι κατιτί που υπογράμμισε με απαράμιλλη ορθότητα ο Περικλής στις δημηγορίες του. Συχνά εν τούτοις πολλοί ξεχνούν αυτή την αδήριτη νομοτέλεια. Καλά θα κάνουν όλοι να διαβάζουν Θουκυδίδη, ιδιαίτερα τις δημηγορίες του Περικλή και τον διάλογο των Μήλιων και Αθηναίων πρέσβεων. 

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η «ελευθερία». «Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους», διαβάζουμε και πάλιν στον Υποδειγματικό Θουκυδίδη. Ενίοτε ακόμη και κατά τα άλλα αξιοσέβαστα άτομα, εν τούτοις με ασυγχώρητο τρόπο ξεχνούν ότι για να είναι και οι ίδιοι ελεύθεροι πρέπει η πατρίδα τους να είναι ισχυρή και ανεξάρτητη. Στην διεθνή πολιτική χωρίς ανεξαρτησία και χωρίς ισχύ δεν υπάρχεις ή είσαι υπόδουλος.

Ως προς την ελευθερία, όμως, σταματώ εδώ γιατί σε τέτοιες στιγμές δεν θέλω να υπεισέλθω σε κριτική όσον αφορά τον ρόλο του Γλαύκου Κληρίδη στην υπόθεση του θανατηφόρου σχεδίου Αναν. Στο τέλος ίσως υπονοήσω κάτι, με την λεπτότητα όμως που επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Το σχέδιο Αναν, πάντως, αναντίρρητα καταργούσε για πάντα την ελευθερία της κυπριακής κοινωνίας. Μπορεί να ειπωθεί ως γενική παρατήρηση ότι για όλους τους εμπλεκόμενους αυτό που κρίνεται δεν είναι τόσο το πώς φτάσαμε στο σχέδιο Αναν –αξίζει να το ψάχνουμε όμως με προσοχή και χωρίς άλματα– αλλά το κατά πόσον όταν έγινε κατανοητό πως θα είχαμε απολέσει την ελευθερία μας ο καθείς είπε ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Μπορούμε έτσι να κάνουμε μια κρίσιμη διάκριση μεταξύ από την μια πλευρά της δύσκολης ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων ή της κριτικής των ιστορικών προσώπων για τον ρόλο τους όταν συμπλέκονται απροσμέτρητοι δρώντες και από την άλλη πλευρά της «εύκολης» αποτίμησης των γεγονότων όταν το δίλημμα είναι ελευθερία ή θάνατος και κατάργηση του κράτους ή εθνική ανεξαρτησία. Στην παρούσα συγκυρία αυτή η διάκριση ενέχει μεγάλη σημασία. Όπως ήδη έγινε φανερό μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές μάλλον οι Κύπριοι θα κληθούν να πουν το μεγάλο ΟΧΙ ή να υποδουλωθούν.

 Γιατί άραγε πυκνώνουν τα «ιστορικά δικαστήρια»

 Εάν σταθούμε τώρα στην «ιστορία» ως πηγή πληροφοριών για κατιτί, η ιστορική κριτική είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι απρεπές και προπετές εάν η ιστορική κριτική γίνεται για να εξυπηρετηθούν ιδεολογικοπολιτικά ή κομματικές σκοπιμότητες, πολύ περισσότερο όταν πασίδηλα σκοπός είναι η εκτόνωση συνδρόμων ενοχών εξόφθαλμων πολιτικών εγκλημάτων. Ιδιαίτερα εκείνων των δραστών που λίγο ή πολύ βαρύνονται με συμμετοχές σε καταστροφικά εγχειρήματα όπως οι εμφύλιοι και τα πραξικοπήματα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα ιλαροτραγικά γεγονότα της δεκαετίας του 1960 στα οποία εκόντες-άκοντες και συνειδητά ή ανεπίγνωστα ενεπλάκησαν πολλοί. Επίσης, το πραξικόπημα στην Ελλάδα, η ανταρσία κατά της ΚΔ αρχές της δεκαετίας του 1970 και το πραξικόπημα του 1974 που αποτέλεσε την αρχή του τέλους. Εύλογα κανείς διερωτάται γιατί μερικοί ένοχοι τέτοιων πολιτικών εγκλημάτων αντί να μείνουν σπίτι τους για να κάνουν αυτοκριτική επιδίδονται σε αστείες ιστορικές δίκες προθέσεων και συγγραφή ιστορικών φαρσοκωμωδιών. Προπετώς και αναιδώς εκτελούν τεράστια άλματα συλλογισμών και εμφανίζονται ως ιστορικοί δικαστές για να δικαιολογήσουν τα ολοφάνερα φρικτά λάθη του παρόντος, για παράδειγμα την υιοθέτηση και επιβολή επί των κυπρίων ενός νέου σχεδίου Αναν ή την ακύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας με τα μνημόνια στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Γι’ αυτό, ο θάνατος μιας κατά τα άλλα μετριοπαθούς και πολιτισμένης προσωπικότητας όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, την στιγμή μάλιστα που η Κύπρος κρέμεται από μια λεπτή κλωστή στο χείλος της αβύσσου, είναι η κατάλληλη στιγμή όχι για να ασκηθεί κριτική στον ίδιο αλλά για να υπογραμμιστούν μερικές ακόμη πολιτικές παρακρούσεις και να τεθούν κάποια ερωτήματα.

Γιατί, για παράδειγμα, τελευταία πυκνώνουν τα «ιστορικά δικαστήρια» για τον Μακάριο, τον Γρίβα και άλλα στελέχη της πολιτικής ηγεσίας όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος; Ιστορικά δικαστήρια, μάλιστα, τα οποία είναι για γέλια και για κλάματα. Είναι τυχαίο; Αποκλείεται να είναι τυχαίο.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, για παράδειγμα, αντί να αφεθούν οι πολίτες να ψηφίσουν ορθολογιστικά στην βάση προγραμματικών θέσεων των υποψηφίων, οργίασαν οι αλματώδεις αυθαιρεσίες. Το αποτέλεσμα ήταν να επιλεγεί κάποιος ο οποίος υποστήριξε με φανατισμό το θανατηφόρο σχέδιο Αναν χωρίς ποτέ να ζητήσει δημόσια συγνώμη. Ιστορικοί ανεκδοτολόγοι ενοχοποιούσαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο ο οποίος μοναχικά πάλεψε και μαζί με τους πολίτες έσωσε την Κύπρο. Την ίδια περίοδο, επίσης, με ακόμη πιο μεγάλα άλματα οργίασε ο πόλεμος κατά του … Μακαρίου και καταδικάζονταν οι … προθέσεις του Μακαρίου και χαρακτηρίζονταν ως λάθος οι ορθότατες αποφάσεις του κατά των σχεδίων του 1964-65, την πρώτη δηλαδή φάση εφαρμογής ολοφάνερων σχεδίων θανάτωσης και κατακερματισμού της ΚΔ.   

 Το στροβίλισμα των κρατών μέσα στην δίνη της διεθνούς πολιτικής

 Ιστορικές δίκες προσώπων και προθέσεων δεν μπορούν να γίνονται και πάντα βλάπτουν. Εάν κάτι ακόμη αρμόζει την στιγμή του θανάτου ενός πολιτικού προσώπου όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, είναι να υπογραμμιστεί ότι οι κίνδυνοι που διατρέχουν σήμερα Ελλάδα και Κύπρος συνδυάζονται με αναβίωση συνδρόμων εμφυλίου. Ο κίνδυνος κρατικής και κοινωνικής αποδυνάμωσής μας λόγω αναβίωσης εμφύλιων συνδρόμων είναι μεγαλύτερος από τους κινδύνους λόγω σχεδίων των εχθρών της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και πολέμων, τα κράτη στροβιλίζονται μέσα σε πολλές δίνες της διεθνούς πολιτικής οι οποίες κινούνται δυναμικά. Μέσα σε κάθε δίνη όπως στροβιλίζεται εισρέουν απροσμέτρητοι, αστάθμητοι και κυρίως άγνωστοι παράγοντες που σχετίζονται με την ετερογονία των σκοπών των κρατικών και άλλων δρώντων. Αναρίθμητες ορατές και αόρατες σμίλες διαμορφώνουν τις στάσεις, αποφάσεις και ενέργειες των δρώντων οι οποίες εναλλάσσουν φίλους εχθρούς, αποφάσεις, στάσεις και συμπεριφορές, όπως τα πουκάμισά τους. Αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο όσον αφορά τις μεγάλες δυνάμεις οι οποίες ανά πάσα στιγμή διαθέτουν πληθώρα εναλλακτικών στρατηγικών και τακτικών σχεδίων που εφαρμόζονται ανάλογα με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.

Όπως κάθε αναλυτής της στρατηγικής θεωρίας γνωρίζει, οι στρατηγικές προσεγγίσεις  και μεθοδεύσεις όλων των ηγεμονικών δυνάμεων ανά  πάσα στιγμή εντάσσονται σε μια μορφικά πανομοιότυπη τυπολογία. Το κύριο κριτήριο είναι η κατανομή ισχύος και των συμφερόντων, των δικών τους και των άλλων.

Για να αναφερθούμε στο αριστουργηματικό έργο του John Mearsheimer Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, αυτό που διαρκώς έχουμε είναι παίγνια εξισορροπήσεων, εκβιασμών, απειλών χρήσης βίας ή χρήση βίας, εναλλαγή συμμαχιών, φίλων και εχθρών, μπλόφες, πρόκληση διενέξεων ή και πολέμων για κατατριβή τρίτων κρατών, ροκανισμούς εξασθένισης φίλων και εχθρών για «να ρυθμιστεί η κατανομή ισχύος», δολοφονίες κρίσιμων παραγόντων, μαλακή ισχύ (soft power) που κατατρώει τα σωθικά των κοινωνιών που αποτελούν στόχους, πολιτικοοικονομικές μεθοδεύσεις κάθε είδους και αποδυνάμωση του φρονήματος άλλων κοινωνιών και της πίστης των πολιτών στην εθνική ανεξαρτησία, στις εθνικές κοσμοθεωρίες και στους κρατικούς σκοπούς.

Επίσης, μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσαν να αναφερθούν, στρατηγικές και τακτικές προσεγγίσεις οι οποίες παραχωρούν προσωρινά ισχύ σε αυριανούς εχθρούς για να ρυθμιστεί η κατανομή ισχύος, πιο άμεσα μέτρα όπως η κατάκτηση και ο προσωρινός κατασταλτικός έλεγχος πόρων και στρατηγικών «τοποθεσιών» μέχρι να δημιουργηθούν και παγιωθούν πολιτικοοικονομικές δομές έμμεσου ελέγχου και προσπορισμού των πόρων κρατών και περιφερειών. Τα μικρά κράτη, βασικά, βρίσκονται διαρκώς πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.

 Ο «ιστορικός ηγέτης» ο οποίος κάποια στιγμή τυγχάνει να ενώνει τα νήματα της εθνικής στρατηγικής μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ικανός αλλά αυτό που θα περιορίσει τις πιθανότητες λαθών δεν είναι το ηγετικό του ύψος αλλά οι ποιοτικές βαθμίδες της πολιτικής συγκρότησης και των πολιτικών αποφάσεων οι οποίες εν τέλει αφορούν όλους τους πολίτες μιας πολιτείας από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Η «ιστορική δίκη» ενός ηγέτη είναι ανέφικτη παρά μόνο ως φαρσοκωμωδία. Κάποιες μόνο περιπτώσεις μπορούν να σταθμιστούν και εκτιμηθούν όταν όπως προαναφέραμε, στάσεις ενός οποιουδήποτε ατόμου δεν υπάρχουν διλήμματα καθότι η απόφαση είναι ελευθερία ή θάνατος, ναι ή ΟΧΙ.

«Ευκολότερα» κρίνονται επίσης στάσεις και συμπεριφορές αναφορικά με αδιαμφισβήτητα πλέον και καταμαρτυρημένα αληθή μακροϊστορικά γεγονότα. Για παράδειγμα, πόσοι έβλεπαν και πόσοι βλέπουν σήμερα το γεγονός ότι το κυπριακό κράτος που επέβαλαν Άγγλοι και η έξωθεν εξαρτημένη Αθήνα το 1959-60, έγινε αμέσως μετά την ανεξαρτησία στόχος ενός μεγάλου φάσματος στρατηγικών δρώντων οι οποίοι έκτοτε θέλουν να το θανατώσουν ή να υποδουλώσουν παντοτινά την κοινωνία του όπως επιχειρήθηκε με το σχέδιο Αναν.

Όπως μακροϊστορικά καταμαρτυρείται, μετά το 1960 πολλοί πασχίζουν με νύχια και με δόντια να κατεδαφίσουν την ΚΔ, να την διαμελίσουν και να την διανέμουν και καταληστεύσουν ως χώρο, ως χώρα, ως στρατηγικό σημείο και ως κοινωνία. Είτε στέκεσαι σωστά πολιτικά επειδή βλέπεις αυτή την καταμαρτυρούμενη αλήθεια είτε είσαι θεόστραβος. Πόσοι λοιπόν κατάλαβαν αυτή την αλήθεια μετά το 1960 μέχρι σήμερα. Πολύ περισσότερο, πόσοι το κατανοούν σήμερα; Ο Μακάριος, για παράδειγμα, το είχε έγκαιρα συνειδητοποιήσει και αν κάτι μπορεί να καταλογιστεί αρνητικά όσον αφορά τις πολιτικές του αποφάσεις από το 1960 μέχρι το 1974 είναι ότι δεν επέδειξε την αναγκαία αποφασιστικότητα αντιμετώπισης της εξαρτημένης Αθήνας πριν και μετά το 1967. Με τον Γρίβα κάτι αντίστοιχο ισχύει, όμως, λόγω ιδιοσυγκρασίας ταλαντεύτηκε περισσότερο. Εν τούτοις, το κατάλαβε όταν όπως φαίνεται αρνήθηκε, τελικά, να συμπράξει σε ένα καλοστημένο εγκληματικό πραξικόπημα κατά της εκλεγμένης ηγεσίας το 1964-65 το οποίο τελικά και δεν εκτελέστηκε. 

            Πέραν τέτοιων ζητημάτων όπου το δίλημμα είναι ξεκάθαρο και τα δεδομένα πασίγνωστα, κάθε προσπάθεια να κριθούν απροσμέτρητα πολύπλοκα και άγνωστα ιστορικά γεγονότα ή να γίνουν ιστορικές καταγγελίες εισαγγελικού χαρακτήρα για τις μύχιες επιθυμίες της μιας ή άλλης πολιτικής προσωπικότητας είναι κατιτί που αποτελεί ύποπτη τσαρλατανιά και ιστοριογραφική φαρσοκωμωδία. Σίγουρα, τέτοιες φαρσοκωμωδίες σε κομβικές μεταβάσεις με τον ένα ή άλλο τρόπο και συνειδητά ή ανεπίγνωστα συνεπικουρούν την λογική ξένων στρατηγικών και τακτικών σχεδίων ελέγχου, πρόκλησης αλλαγών και προσπορισμού οφελών εκ μέρους του ενός ή άλλου ηγεμονικού δρώντα.  

 Πότε πάσχει η Πολιτική και οι έσχατες λογικές μιας Πολιτείας

 Ιδιαίτερα όσον αφορά ένα μικρό κράτος όπως ρέει η ιστορία και όπως συγκροτούνται αλλαγές στην διεθνή πολιτική που διανέμουν συμφέροντα και ισχύ, αυτό που μετράει, εξ αντικειμένου, είναι η κρατική ισχύς.

Πέραν των αμιγώς υλικών μέσων, η κρατική ισχύς, αφορά πρωτίστως την κοινωνική συνοχή γύρω από έσχατα εθνικά συμφέροντα (το συμφέρον επιβίωσης είναι το υπέρτατο), την κρατική οργάνωση που διασφαλίζει λειτουργική αποτελεσματικότητα, τις σωστές συμμαχίες που διασφαλίζουν εξωτερική εξισορρόπηση και την «θεωρία του κράτους» που παράγεται τόσο από το πολιτικό προσωπικό όσο και από τους κρατικούς λειτουργούς και την ίδια την κοινωνία. Συνολικά και πέραν των αμιγώς υλικών συντελεστών ισχύος, η κρατική ισχύς απαιτεί σωστές εκτιμήσεις ούτως ώστε να θεμελιώνονται ορθολογιστικές πολιτικές και διπλωματικές αποφάσεις και πολιτικές εθνικής ασφάλειας.

Η οργάνωση του κράτους, της κοινωνίας και της κρατικής ισχύος δεν είναι κατιτί στιγμιαίο. Είναι ο ανά  πάσα στιγμή συμψηφισμός πολύμορφων και ποικιλόμορφων τάσεων των οποίων ο κοινός παρανομαστής είναι το συμφέρον εθνικής επιβίωσης. Οι εξωτερικές εισροές αλληλοδιασταυρώνονται, αλληλοενισχύονται ή αλληλοαναιρούνται χαοτικά. Αυτό που είναι το πλέον προσδιοριστικό είναι η Πολιτική εντός ενός κράτους και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους κινδύνους λόγω ανακατανομών ισχύος στο διεθνές σύστημα. Πόσο καλή στρατηγική διαθέτει!

Η Πολιτική εδώ νοείται με την ευρύτερη δυνατή έννοια ούτως ώστε να συμπεριλαμβάνει όλα τα Πολιτειακά δρώμενα, τις βαθμίδες δημοκρατίας και τις πολιτικές διαδράσεις που προσδιορίζουν τους σκοπούς και τα μέσα, την πολιτική υπόσταση των πολιτών και την ανά πάσα στιγμή διακυβέρνηση. Μια υγιής Πολιτική απαιτείται να έχει πάντοτε τον έλεγχο των πραγμάτων, να οδηγεί στην λήψη βέλτιστων και ορθολογιστικών αποφάσεων και να εδραιώνει στον συλλογικό νου τις έσχατες λογικές, δηλαδή την συλλογική επιβίωσή μας που περνά μέσα από την επιβίωση του κράτους.

Αμφιρρέπεια, αντιφατικότητα, διαιρέσεις επί θεσφάτων και εσχάτων χαρακτηρίζουν κράτη τα οποία είναι υποψήφια για θανάτωση. Το λειτουργικό ισοζύγιο αν και είναι σχεδόν ανεξάρτητο από τις πράξεις ατόμων επηρεάζεται αρνητικά και  θετικά από το κατά πόσον η ημέτερη Πολιτική πάσχει ή δεν πάσχει. Με προνοητικότητα ο Περικλής και πάλιν αποφαίνεται: ΜΑΛΛΟΝ ΓΑΡ ΠΕΦΟΒΗΜΑΙ ΤΑΣ ΟΙΚΕΙΑΣ ΗΜΩΝ ΑΜΑΡΤΙΑΣ Ή ΤΑΣ ΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΔΙΑΝΟΙΑΣ (Περισσότερο φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια των εχθρών μας), Θουκυδίδου Α144.

 Όπως επιβάλλεται, λοιπόν, στάθηκα νηφάλια και με τον δέοντα σεβασμό μπροστά στον θάνατο ενός από τα τελευταία ιστορικά πολιτικά πρόσωπα της Κύπρου και του Ελληνισμού, του Γλαύκου Κληρίδη. Όπως έγινε αντιληπτό, τιμώντας τον νεκρό με τον τρόπο μας δεν ασκήσαμε κριτική για συγκεκριμένα πράγματα. Θελήσαμε μόνο να υπογραμμίσουμε τρία βασικά ζητήματα τα οποία και συνοψίζουμε.

            Πρώτον, η ιστορική αλήθεια ποτέ δεν είναι δεδομένη ή ακόμη και εφικτή. Οι ιστορικές δίκες είναι στην καλύτερη περίπτωση φαρσοκωμωδία και στη χειρότερη ύποπτη καλλιέργεια εμφύλιων συνδρόμων. Οι ιστορικές στιγμές και ιστορικές εποχές είναι εξ ορισμού χαοτικές και η ιστορική αποτίμηση απαιτεί να λαμβάνει πληθώρα μακροϊστορικών ζητημάτων, λιγότερο στο επίπεδο των ατόμων, περισσότερο στο επίπεδο της κρατικής Πολιτικής και κυρίως στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής.

            Δεύτερον, η κρατική Πολιτική είναι σε κάθε περίπτωση προσδιοριστικής σημασίας καθότι ανεξαρτήτως προσώπων παράγει ορθολογισμό ή ανορθολογισμό, αναιρεί ή δυναμώνει την κρατική ισχύ και ενώνει τα νήματα των συντελεστών ισχύος ή τα κόβει πλήττοντας τον αγώνα επιβίωσης. Ανεβοκατεβάζει καλύτερα ή χειρότερα συστήματα διακυβέρνησης που δύνανται να κινούνται με πολιτικό και διπλωματικό ορθολογισμό ή το αντίστροφο.

            Τρίτον, αν κάτι είναι πιο σίγουρο και πιο κοντά στην αλήθεια είναι στάσεις, συμπεριφορές και αποφάσεις που αφορούν την έσχατη λογική της εθνικής επιβίωσης και της εθνικής ύπαρξης. Και πάλιν όμως, τονίζω, χρειάζεται προσοχή. Κανείς θα πρέπει να είναι επιεικής, καθότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ευμετάβλητα και αστάθμητα, διαφορετικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων, ισχυρές προσωπικότητες ή ασθενείς ψυχές που κάμπτονται ή και εκβιάζονται ή παρασύρονται υπό το κράτος πίεσης και προπαγάνδας σε λιγότερο ή περισσότερο λανθασμένες αποφάσεις.

Υπάρχουν ακόμη και συχνά παρατηρούμενες περιπτώσεις, λέω καταληκτικά, διακριτικά και με νόημα, όταν ένας «καθιερωμένος ηγέτης» βρισκόμενος προς τα τέλη του βιολογικού του τέλους είναι επιρρεπής σε λάθη ακόμη και επί εσχάτων λογικών. Ιδιαίτερα σε μια μεγάλη ηλικία και εάν οι σωματικές ασθένειες μειώνουν το σθένος και την πνευματική ευρωστία, τα πολιτικά αντανακλαστικά αποδυναμώνοντα. Τα πράγματα είναι μοιραία εάν τυγχάνει να περιβάλλεται από σπιθαμιαίου αναστήματος άτομα που δεν ξέρουν τι ρέει μέσα στο αίμα τους. Γνωστά και επαναλαμβανόμενα αυτά τα φαινόμενα στην ιστορία των ανθρώπων.

Τέλος, θα ήταν παράλειψη εάν δεν μνημονευτεί ότι ο Γλαύκος Κληρίδης παρά τις αρχικές αμφιταλαντεύσεις του, όταν ανάλαβε πρόεδρος τη δεκαετία του 1990 όταν ήταν ακόμη ανθηρός και παραγωγικός, τάχιστα προχώρησε στην υποβολή αίτησης ένταξης στην ΕΕ και στον ανάπτυξη του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας- Κύπρου. Το γεγονός ότι δεν αποτέλεσαν εφαλτήριο για λύση του κυπριακού και σταθεροποίηση των σχέσεων στην περιφέρειά μας είναι ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας και της Κύπρου και του οποίου η ανάλυση δεν είναι του παρόντος.

Καλό ταξίδι στον Γλαύκο Κληρίδη.

Π. Ήφαιστος -  P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

----------------------------------

Η τερατώδης τεχνόσφαιρα, η υστεροφημία του Προέδρου και η επιβίωση της Ελληνικής Πολιτείας

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Γράφτηκαν πολλά για την τρόικα, για την κυριαρχία των τεχνοκρατών στις Βρυξέλλες, για τους ποταμούς πολιτικού ανορθολογισμού στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, για τις ίντριγκες στις οποίες εμπλέκονται κερδοσκόποι, ηγεμονικά κράτη και γραφειοκράτες και για την ανελέητη θηριωδία κατά του Ανθρώπου-πολίτη από αυτές τις τερατώδεις κατασκευές.

Τα δικά μου τουλάχιστον κείμενα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (http://www.ifestosedu.gr/75ifestosbiblio.htm) ήδη από το 1991-92 προειδοποιούσαν για τον εκτροχιασμό των δημοκρατικών ελέγχων, την ανορθολογικότητα των αποφάσεων που τοποθέτησαν ένα κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτο τερατώδες διανεμητικό οικονομικό σύστημα (της ΟΝΕ) πάνω από ένα εθνικά διαφοροποιημένο χώρο.

Νομισματικό σύστημα το οποίο εξαρχής στερούταν ακόμη και της παραμικρής νομιμοποιητικής βάσης. Σύστημα του οποίου ο στρατηγικός ανορθολογισμός δεν είχε όρια όταν δηλωνόταν πως η «ΟΝΕ είναι ένα μέσο να ελέγξουμε την Γερμανία με νομισματικά δεσμά».

Προειδοποιήσεις επίσης για αποφάσεις-δυναμίτης στα θεμέλια της ΕΕ που απειλούσαν τα κοσμοθεωρητικά θεμέλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δηλαδή, το κεκτημένο της ισοτιμίας και των συναινετικών αποφάσεων μετά το 1966.

Πολιτικοπνευματικά μιλώντας αυτή η ισοτιμία αποτελούσε την Κοσμοθεωρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την έσχατη λογική και το λεπτό νήμα που κρατούσε σε ισορροπία μια εύθραυστη «διακρατική δημοκρατία» στην Ευρώπη. Χωρίς αυτά, υποστηρίχθηκε συχνά επί μια δεκαετία, το οικοδόμημα θα ταρακουνηθεί, θα καταστεί μια υπερκρατική δεσποτεία και ενδεχομένως θα καταρρεύσει καταλύοντας τα όποια επιτεύγματα πολλών δεκαετιών.

Αυτά και πολλά άλλα έχουμε στο μυαλό αυτές τις μέρες όταν ο παραλογισμός και η υποτίμηση της λογικής μας δεν έχει πλέον όρια. Ενώ βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (http://www.ifestosedu.gr/111KatastasiEktaktouAnagkis.htm), όταν εκατομμύρια είναι άνεργοι, χιλιάδες αυτοκτονούν (γενοκτονία μέσω οικονομίας το ονομάζω), η οικονομία καταρρέει και ο πλούτος των Ελλήνων πλησιάζει το σημείο πέραν του οποίου θα επιταχυνθεί η εκποίησή του στα κοράκια της διεθνούς κερδοσκοπίας, ακούμε περί … σκληρών «διαπραγματεύσεων».

Περί 2.9 δις που μπορεί να γίνουν και λιγότερα επειδή, δήθεν, εγχώριοι παλαιστές αντιπρόσωποί μας το αντικρούουν. Πως όμως; Ακούμε για 500 εκατομμύρια εισπράξεων που αναμένονται τα οποία όμως ηρωικά σπρώχνουμε … προς τα πάνω για να ικανοποιήσουμε τη τρόικα (και που δεν θα είναι … οριζόντια). Κτίζεται έτσι παράσταση «αναπόφευκτων συμβιβασμών» που θα περισώσουν, δήθεν, κατιτί από τις υπέρμετρες απαιτήσεις αυτών των άγνωστων και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατικών θηρίων.

Ακούμε για κάτι εγχώρια εξουσιαστικά «παλληκάρια» (της φακής, όμως) που τρίζουν τα δόντια στη τρόικα για να μην είναι τόσα τα μέτρα αλλά «τόσα» και τα οποία επειδή παλεύουν εξ … ονόματός μας δεν θα είναι, δήθεν, τουλάχιστον «τόσα όσα φοβόμαστε» αλλά  … λίγο λιγότερα. Καμιά σημασία βέβαια μεταξύ των τόσων και των «τόσων» ή των «άλλων τόσων».

Προσωπικά ως μέλος διπλωματικών αποστολών επί μια περίπου δεκαετία στις Βρυξέλλες, τυγχάνει να γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο στρεβλός και τερατώδης μπορεί να είναι ο εγκέφαλος ενός πολιτικά αυτονομημένου τεχνοκράτη. Τα ανεξέλεγκτα τεχνοκρατικά μυαλά όσο πιο ανεξέλεγκτα γίνονται τόσο πιο επικίνδυνα είναι. Διαρκώς μαγειρεύουν, μηχανεύονται και «συνωμοτούν».

Μαγειρεύουν εικονικές μάχες, δόντια που τρίζουν (συνήθως άτυπα συνεννοημένα όλα αυτά βέβαια), για να αναγκαστούν να πουν τα υποψήφια θύματα: «η τρόικα θέλει δέκα αλλά εμείς αντιστεκόμενοι ηρωικά δίνουμε μόνο 3 και αυτά όχι … οριζόντια». Επομένως προσωρινά έστω «σωζόμαστε». Ακολουθούν ως συνήθως τα παπαγαλάκια των «8». Επί μέρες θα κράζουν για κατορθώματα της ελληνικής εξουσίας ανάλογα των Θερμοπυλών. Τελικά οι «κράχτες των 8»  θα αναγγείλουν και τον θρίαμβο. «Αντί 10 που μας ζητούσαμε εμείς κατορθώσαμε να τους δώσουμε 5». «Ζήτω μας». Τι κατάντια!!

Και όλα αυτά βέβαια, για το τίποτα. Γιατί η οικονομία και η κοινωνία βουλιάζουν και ο πλούτος των Ελλήνων εκποιείται. Πιάσαμε πάτο, λέει πλέον η πλειονότητα των Ελλήνων. Το ζήτημα είναι εάν θα φύγει και ο πάτος και θα κατακρημνιστούμε στην άβυσσο. Κυριολεκτικά πλέον βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Μετά από μια γνωστή διαδρομή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ας σκεφτεί, τουλάχιστον, την υστεροφημία του. Ας σκεφτεί, ο Πρόεδρος, ότι η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Οι αντοχές της εξαντλήθηκαν και η συνοχή της δοκιμάζεται επικίνδυνα.

Πρέπει πλέον «κάποιοι» να κυβερνήσουν αυτή την χώρα, να διαφυλάξουμε την πολιτειακή μας υπόσταση και την πολιτειακή μας νομιμότητα με την βαθύτερη έννοια του όρου. Αφού οι δράστες της σάπιας μεταπολίτευσης φιλότιμα εξαφανιστούν από μόνοι τους να ανοιχθεί ο δρόμος για ανάκαμψη, για περισσότερη δημοκρατία, νομιμοποίηση της διακυβέρνησης και ορθολογική συμμετοχή στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Τέλος, πολλοί με ρωτούν, μα «ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι που θα κυβερνήσουν μεταβατικά». Ντροπή μας εάν νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν 20 ή 30 υψηλών βαθμίδων Έλληνες να ηγηθούν των διαπραγματεύσεων για έξη μήνες ή ένα χρόνο.

Είναι οι νοικοκυραίοι που δεν μπλέχτηκαν με το σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα των αεριτζήδων του κομματικού περίγυρου, είναι οι δεκάδες χιλιάδες επιστήμονές μας των πιο υψηλών βαθμίδων και είναι οι ανώνυμοι διακεκριμένοι πολίτες κάθε είδους που διαπρέπουν και προοδεύουν εδώ και στο εξωτερικό ερήμην των φαύλων μεταπολιτευτικών δομών. Υπάρχουν χιλιάδες άξιοι Έλληνες οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να συγκροτήσουν μιας πανίσχυρη ομάδα διαπραγματεύσεων με τους τρίτους. Να διαχειριστούν κατ’ εντολή του Προέδρου την οικονομία και να διασφαλίσουν όλους τους πολίτες από τα κοράκια. Για μια μεταβατική περίοδο έξη μηνών ή ενός χρόνου μέχρι να επανέλθουμε στη ομαλότητα.

Είναι εκείνοι οι πατριώτες που ξεκάθαρα και αταλάντευτα γνωρίζουν ότι μετράει μόνο η επιβίωση της Ελληνικής κοινωνίας και η Πολιτειακή υπόστασή της και ότι όλα τα άλλα έπονται. Είναι εκείνοι που θα δηλώσουν αποφασισμένοι να δώσουν εντολή στις ΕΔ να φυλάνε άγρυπνα τα σύνορά μας και στη αστυνομία εντολή ποτέ να μην κτυπηθούν πολίτες παρά μόνο να προφυλαχθούν από τους προβοκάτορες. Προβοκάτορες κάθε είδους, λέμε με νόημα.

Είναι αυτοί που θα πουν στην Ελληνική κοινωνία πειστικά ότι για μια μακρά μεταβατική περίοδο κανένας κερδοσκόπος και κανένα  κοράκι δεν θα αγγίξει τα υποστατικά τους, τα χωράφια τους, τις οικίες τους και τον ιδιωτικό και δημόσιο πλούτο των Ελλήνων.

Είναι αυτοί που αφού έτσι πείσουν τους Έλληνες θα τους συσπειρώσουν σ’ ένα αγώνα επιβίωσης. Αν χρειαστεί διαβίωση σε σημείο ασκητικής αυτοσυντήρησης. Γιατί υπό τις περιστάσεις πλέον αυτό που διακυβεύεται είναι η ελευθερία τους, ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, η δημοκρατία και η ίδια η Πολιτεία.

Κοντεύουμε τη κόκκινη γραμμή και ο Πρόεδρος έχει τον λόγο. Ποιος άλλος θα αναλάβει πρωτοβουλίες διαφύλαξης της πολιτειακής μας υπόστασης και της πολιτειακής μας νομιμότητας!