Παναγιώτης Ήφαιστος

www.ifestos.edu.gr  ή www.ifestosedu.gr

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ 2007

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2013 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2012 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2011 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2010 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2009 κλικ εδώ

Για μετάβαση της αντίστοιχης σελίδας για το 2008  κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2005-6 κλικ εδώ.

Όποτε κρίνεται σκόπιμο και χρήσιμο και όποτε αυτό είναι πρακτικά εφικτό, θα καταγράφονται "πρόχειρες" γνώμες που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί. Δεν πρόκειται για κανονική ανάλυση αλλά για περίπου "εν θερμώ" κατάθεση σκέψεων οι οποίες ενδέχεται αργότερα να τύχουν επεξεργασίας και να ενταχθούν σε μεγαλύτερο κείμενο.  Οι μικρές καθημερινές "επιφυλλίδες" ή σύντομα σχόλια που ακολουθούν θα παρατίθενται χρονολογικά. Στην κορυφή της σελίδας θα παρατίθεται το τελευταίο και θα ακολουθούν τα υπόλοιπα χρονολογικά. Επειδή τα κείμενα που ακολουθούν δεν θα τυγχάνουν επιμελούς επεξεργασίας και διορθώσεων ίσως υπάρχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Εξάλλου, είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται για αμιγή ακαδημαϊκή ανάλυση και γι' αυτό ενδέχεται σε μερικές περιπτώσεις να μην πληρούν πάντοτε κριτήρια αξιολογικής ελευθερίας. Όπως και για τις υπόλοιπες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου, μπορείτε να αποστείλετε σχόλια στην διεύθυνση: Σχόλια για τα κείμενά σας (κλικ).  Επιστροφή στην κεντρική σελίδα κλικ: Κεντρική σελίδα.

Επιστροφή στην κεντρική σελίδα κλικ: Κεντρική σελίδα www.ifestos.edu.gr

Περιεχόμενα 2007 (κλικ προς και από τον τίτλο στα περιεχόμενα)

31.12.2007. Μεταίχμιο μεταξύ 2007 και 2008: ακάθεκτη διολίσθηση προς τις συμπληγάδες 

30.12.2007. Σχέδιο Άτσεσον και μια δικαστική απόφαση

28.12.2007. Κατευνασμός και ελληνική εθνική στρατηγική

27.12.2007. Συζητήσεις για τον ρόλο του διαδικτύου και τους απανταχού έλληνες

26.12.2007. Μ. Ευρυβιάδης, δύο βιβλία για το κυπριακό

9.12.2007. Έρευνα για μια "προδοσία"

17.11.2007. Το πολυτεχνείο 1973 και η εθνική ανεξαρτησία

12.11.2007. Παναγιώτης Κονδύλης, Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος (Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2007), Προκαταρτικά σχόλια

11.11.2007. Το πολιτικό και ο άνθρωπος του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΝΔΥΛΗ και οι δικές μου δημοσιεύσεις ..

11.11.2007. Κύριε Κολουμπη: θα μας τρελάνετε...

11.11.2007. Παιδιά πνευματικής σκύλας

10.11.2007. Τούρκοι, Κούρδοι και σχέδιο Αναν.

8.11.2007. ρόλος διαδικτύου και οι μνήμες του Πολυτεχνείου και της Κύπρου του 1974

2.11.2007. Το σχέδιο Αναν με απλά λόγια κατανοητά ακόμη και από μωρά.

1.11.2007. Κληρίδης, Σημίτης, Μητσοτάκης, Κουλουμπής (2)

27.10.2007. Κληρίδης, Σημίτης, Μητσοτάκης, Κουλουμπής

25.10.2007. Η αντίστροφη διαδικασία της συγκρότησης των ανθρώπων και των κοινωνιών: Η ισχύς και η θέσμισή της και η οικογένεια

22.10.2007. Μια άλλη Ελλάδα: Αιματολογική κλινική

20.10.2007. Μεγάλε Αμερικάνε ...  

19.10.2007. Ντρέπονται όταν μας βλέπουν ... Τι θα πουν τα παιδιά τους;

14.10.2007. "Το κράτος παραμένει ο κύριος παίκτης". Αλήθεια, τι αποκάλυψη!! Το έλλειμμα επιστημονικής μνήμης

14.10.2007. Οι μηχανισμοί της (ελληνικής) ξένης εξάρτησης και ο Pierre Hassner

9.10.10.2007. Ζεϊμπέκικο, σχέδιο Αναν και ΠΑΣΟΚ.

28.9.2007.Blog - http://ifestos.wordpress.com

 18.9.2007. ΠΑΣΟΚ, Κονδύλης - Η έσχατη πραγματικότητα

17.9.2007. H συλλογική πολιτική σοφία των μελών της ελληνικής κοινωνίας

2.9.2007. Πυρκαγιές. Συνέντευξη Π. Ήφαιστος

29.8.2007. "Ασύμμετρες απειλές"

17.8.2007. καλοκαιρινές ενασχολήσεις

14.7.2007. Λιμενικοί, άσπονδοι φίλοι, φίλοι ή εχθροί

24.6.2007. Ανελέητες στρατηγικές των Μεγάλων Δυνάμεων

9.6.2007. Αντίδοτο στην μπασταρδολογία.

20.5.2007. Πολιτικός στοχασμός, επιστήμες φούσκα και ηχηρές σαπουνόφουσκες

18.5.2007. "Ιστοριογραφικής μπασταρδολογίας" ανάβαση ... ή περί "άσχημου και μπάσταρδου Ελληνικού έθνους".

14.5.2007. "Οι ρατσιστές του άσχημου και μπάσταρδου ελληνικού έθνους" και η νέα επιστήμη της "ιστορικής μπασταρδολογίας"

13.4.2005. Ο Κονδύλης και η ανεπίστροφη στοχαστική σήψη

29.4.2007. Κοινωνικοί Επιστήμονες και νομιμοποίηση στις επιταγές της πολιτικής ορθότητας

22.4.2007. Μπουγιούγκανιτ "Απίθανος ένας πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας"

21.4.2007. Αποφράδα μέρα κάθε χρόνο.

15.4.2007. Διαμάχη για τα βιβλία, Διεθνές Δίκαιο και τα ΜΜΕ.

9.4.2007 «Πυροβολώντας του Ιούδες»

6.4.2007. Ευλάβια και κατάνυξη - Μεγάλη Παρασκευή και ιστοριογραφικές τσαρλατανιές

22.3.2007. Η διαμάχη για τα βιβλία και οι εθνικιστές ...

21.3.2007. Οι συμφωνίες του 1977 και 1979 στο κυπριακό

19.3.2007. Ο Θεοδωράκης ξανά στις επάλξεις της εθνικής ανεξαρτησίας.

18.3.2007. Η διαμάχη των βιβλίων της ιστορίας. Ακαδημία, Θεοδωράκης και η "λίστα των 450"

6.3.2007. νεοφιλελεύθεροι, "κριτικοί", μαλακή ισχύς

5.3.2007. "Έθνος-κράτος ως θεσμός ελευθερίας"

26.2.2006. Τάσσος: Να και ένας που δεν φοβάται να μιλήσεις για (τα) αίματα (της ελευθερίας) ...

25.2.2007. "Μακάρι θεέ μου να επιτεθούν οι Τούρκοι, μακάρι να την πάθει ο Ττάσσος"

22.2.2007. ο απίστευτος τύπος και το "τερατούργημα του σχεδίου Αναν"

15.2.2007. Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20^ο στον 21 Αιώνα, Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000

2.2.2007. Εναντίον του σχεδίου Αναν;; Έλεος

5.2.2007. Η διαμάχη για τα βιβλία της ιστορίας

--------------------------------------------------------------------

31.12.2007. Μεταίχμιο μεταξύ 2007 και 2008: ακάθεκτη διολίσθηση προς τις συμπληγάδες

Ο χρόνος κλείνει. Θα ήταν δονκιχωτικό να γίνει "απολογισμός" ενός ολόκληρου έτους σε μια παράγραφο. Μερικά στοιχεία και ιδιαίτερα όσα αναφέρονται στο σχόλιο της 28ης Δεκεμβρίου ενδεχομένως να ενέχουν βαθύτατες προεκτάσεις. Διαβάζοντας τον τύπο των τελευταίων ημερών βλέπω ότι πολλοί άλλοι ευλόγως διερωτώνται: Τι μπορεί να σημαίνει η μη ακύρωση (μέχρι στιγμής) του ταξιδιού του πρωθυπουργού στην Άγκυρα; Πως είναι δυνατό να σε βρίζουν, να σε απειλούν, να κάνουν διάβημα ότι παραβίασες τα ... δικά σου χωρικά ύδατα, να σου ζητούν και τα ρέστα, και να μην υπάρχει οτιδήποτε σημαντικό να συζητηθεί, αλλά εν τούτοις ο πρωθυπουργός να μην ακυρώνει την επίσκεψη; Στην διπλωματική πρακτική και με τέτοιο ιστορικό σχέσεων μια τέτοια επίσκεψη γίνεται για ένα μόνο λόγο: Να επικυρωθεί μια αλλαγή σχέσεων μετά από μεγάλες συμφωνίες που διανοίγουν μια νέα ιστορική φάση στις διμερείς σχέσεις. Μήπως, ευλόγως διερωτώνται κάποιοι, δεν είμαστε πλέον ανεξάρτητο κράτος και δεν το γνωρίζουμε;  Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά, δηλαδή στην πορεία της εθνικής στρατηγικής που ολοφάνερα διολισθαίνει σε απροσπέραστες συμπληγάδες. Θα αναφέρω μόνο δύο στοιχεία της νεοελληνικής πραγματικότητας τα οποία κάθε νεοέλληνας παρατηρεί (με τα δορυφορικά και το διαδίκτυο όπου και να βρίσκεται στον πλανήτη). Αυτά που βλέπουμε και ακούμε γύρω από την αυτοκτονία του ΓΓ του υπουργείου πολιτισμού επιβεβαιώνουν τους χειρότερους εφιάλτες κάθε ορθολογιστική πολίτη της Ελλάδας αλλά και κάθε Έλληνα που εξαρτάται από το νεοελληνικό κράτος.

    Στην μια πλευρά του παραταξιακού φάσματος βρίσκεται ένα κόμμα που στο παρελθόν ψηφίστηκε από πολλούς έλληνες κυρίως επειδή ο πρώην ιδρυτής και αρχηγός του τάχθηκε και πάλεψε (φαινομενικά τουλάχιστον, για όσους προτάξουν εύλογες αντιρρήσεις) υπέρ της ιδέας της εθνικής ανεξαρτησίας. Τον διαδέχθηκε ένα σύστημα φορέων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων, οι φορείς του οποίου ότι και να λένε ή να πράττουν φανερώνεται πως δεν μπορεί πλέον να διακυβερνήσει μια σύγχρονη χώρα της οποίας κύριος σκοπός της κυβερνήσεώς της πρέπει η στήριξη της εθνικής ανεξαρτησίας. Ως ζήτημα αρχής, αυτό θα ίσχυε σε κάθε χώρα: Ύπαρξη πολιτικών ηγετών που δεν είναι δυνατά και αταλάντευτα δεσμευμένοι στην ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας αποτελούν πολιτικό παράδοξο. Κανένας πολιτικά συνειδητοποιημένος έλληνας δεν θα μπορούσε να ψηφίσει σήμερα ένα κομματικό σχηματισμό που δεν δεσμεύεται ξεκάθαρα και αιτιολογημένα στον σκοπό των εθνικών συμφερόντων που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία (για την τελευταία ανάλυσή μου που εντάσσω αυτή την προβληματική σε θεωρητικό πλαίσιο κλικ εδώ).

   Στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, το κόμμα της αστικής παράταξης που ασθμαίνοντας και χωρίς αντίπαλο κυβερνά με πλειοψηφία δύο μόνο βουλευτών, παραπαίει, τρικλίζει και αργοπεθαίνει. Όχι για τους λόγους που πολλοί πιστεύουν και όχι για τις ατυχίες και αστοχίες, λάθη και παραλήψεις της τραγικής υπόθεσης απόπειρας αυτοκτονίας του φίλου του πρωθυπουργού και πρώην ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού. Η ανεξέλεγκτη πτώση οφείλεται στην αμέλεια του πρωθυπουργού να σκεφτεί και να κατανοήσει ότι αυτός και πολλά υπουργεία (ακόμη και το Υπουργείο Άμυνας) δεν μπορεί να περιβάλλεται από στελέχη του ευαγούς ιδρύματος που ενσαρκώνει την ξένη εξάρτηση. Γιατί; Επειδή, κανονικά, οι ηγέτες μιας χώρας διακηρύττουν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας και τις κοσμοθεωρίες που τους διέπουν για να τύχουν επικύρωση από τους μηχανισμούς άσκησης λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή είναι η ουσία του Πολιτικού γεγονότος και το καθοριστικό χαρακτηριστικό μιας ανεξάρτητης χώρας. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, υπάρχει πολιτικός ανορθολογισμός και η ανεξαρτησία είναι μόνο ονομαστική. Μια τέτοια κατάσταση συμβολίζεται με την δικτύωση εξωπολιτικών ιδρυμάτων "προτάσεων πολιτικής" που αν και τα στελέχη τους στερούνται λαϊκής εντολής ασκούν εν τούτοις τεράστια επιρροή στον προσδιορισμό και την λήψη αποφάσεων. Το επιτυγχάνουν, συνήθως, μεταξύ άλλων, με το να μεταμφιέζουν επιστημονικά την προπαγάνδα τους, με το να προετοιμάζουν συστηματικά την κοινή γνώμη για να χωρέσει ιδεολογικά στα καλούπια ξένων συμφερόντων, με το να διασυνδέονται χρηματοδοτικά ή άλλως πως με ισχυρά ξένα κέντρα αποφάσεων τα συμφέροντα των οποίων αποτελούν φάρο αναλυτικών προσανατολισμών, με το να διεισδύουν στα πανεπιστήμια όπου γαλουχούνται με εξωπολιτικές τσαρλατανιές χιλιάδες νέα βλαστάρια της κοινωνίας, με το να διεισδύουν σε κρατικούς θεσμούς που παραδοσιακά ελέγχονται από μόνιμους κρατικούς λειτουργούς και με το να μεθοδεύουν έλεγχο επιφυλλίδων και άλλων μέσων ενημέρωσης. Ιδιαίτερα όταν ένας τέτοιος ιστός αράχνης ελέγχεται από ξένα κέντρα, εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες ή ακόμη και κερδοσκόπους απατεώνες της διεθνοπολιτικής αλητείας, η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας ουσιαστικά καταργείται. Ο ιστός της εξαρτησιακής αράχνης απλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Το πρωθυπουργικό περιβάλλον, το υπουργείο εξωτερικών, το Υπουργείο Άμυνας, τα πανεπιστήμια, τον δημοσιογραφικό χώρο, τις βιβλιοκριτικές, τους εκδοτικούς οίκους, τους μη κυβερνητικούς οργανισμούς, το Υπουργείο Παιδείας και τα λοιπά και τα λοιπά. Στην στρατηγική των ΗΠΑ, αυτοί είναι και οι στόχοι της στρατηγικής μαλακής ισχύος που αναλύσαμε σε άλλη  περίπτωση.

    Ασφαλώς, αν δεν παραβιάζονται οι νόμοι, δικαίωμα του καθενός είναι να λέει ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει. Δικαίωμα δικό μας είναι, επίσης, να λέμε ότι κανείς για να λειτουργεί διανεμητικά απαιτείται να ζητά προηγουμένως την λαϊκή κυριαρχία, διαφορετικά αποτελεί πολιτική ανωμαλία. Δικαίωμά μας επίσης είναι να πούμε κάτι που ξέρουμε πολύ καλά. Ότι δηλαδή σε ένα κράτος όταν σαράκια ξένης εξάρτησης και κοσμοθεωρητικής αποδόμησης του τρώνε τα σωθικά κάποια στιγμή και χωρίς πολλοί να το αναμένουν είτε διαλύεται πλήρως είτε επέρχονται σοβαρές ζημιές. Η αποσύνθεση, ιδιαίτερα όσον αφορά την διπλωματική ισχύ της χώρας, επέρχεται χωρίς κάποιο μεμονωμένο άτομο να μπορεί να το ελέγξει ή ακόμη και να το προβλέψει. Δικαίωμά μας είναι επίσης να διερωτηθούμε κατά πόσο ένα οποιοδήποτε κράτος μπορεί να επιβιώσει αλώβητο εάν και όταν κυρίαρχοι δρώντες σε ένα τέτοιο ιστό αράχνης είναι πρώην αξιωματούχοι ηγεμονικών δυνάμεων. Κανείς βεβαίως είναι ελεύθερος να φορέσει τα γαλόνια ακόμη και αξιωματούχου του αμερικανικού Πενταγώνου και να έλθει να συνομιλήσει μαζί μας ανοικτά και τίμια. Πρόβλημα υπάρχει όταν έρχεται ... μεταμφιεσμένος με (εξω)πολιτικά ενδύματα για να ελέγξει τον προαναφερθέν ιστό της αράχνης και να περιστείλει ή και καταστείλει τα συμφέροντα μιας χώρας στις εφήμερες ανάγκες της στρατηγικής μιας άλλης χώρας. Σε οποιαδήποτε χώρα και αν συμβαίνουν, τέτοια φαινόμενα ενσαρκώνουν την πολιτική ανωμαλία στο ανώτατο στάδιό της. Διερωτώμαι, επίσης: Τι πολιτικό ή ηθικό δικαίωμα έχει ένας πολιτικά μεταμφιεσμένος (πρώην) αξιωματούχος μιας ηγεμονικής δύναμης να επιστρατεύει τον Κώστα, τον Τάκη ή τον Δημήτρη (ή τον Μεχμέτ, τον Ιβάν ή τον Σμιθ, για να τονίσουμε ότι φαινόμενα "μαλακής ισχύος" παρατηρούνται σε όλα τα  κράτη), να τους μεταμφιέζει ακαδημαϊκά ή να τους εξαποστέλλει στα μέσα ενημέρωσης και να τους μετατρέπει σε θλιβερά παπαγαλάκια μαλακής ισχύος άνομων και καταχρηστικών συμφερόντων! Τι πραγματικά κερδίζει από όλες αυτές τις επιστημονικές αθλιότητες και τι ψυχή θα παραδώσει στον Ύψιστο (είτε Υπάρχει είτε δεν υπάρχει, σημασία έχει ότι τελικά όλοι μας πορευόμαστε Εκείθεν. Εκεί όπου πάρα πολλοί άνθρωποι υποθέτουν ως βρίσκεται ο Ύψιστος. Αυτό το ηθικό, πνευματικό και ταυτόχρονα φιλοσοφικό ζήτημα, έστω και αν εδώ το θίγω με συντομία και προχειρότητα, αφορά εν τούτοις βαθύτατα φιλοσοφικά ερωτήματα για τον επίγειο βίο. Ο ενάρετος πολίτης του Αριστοτέλη ήταν πολιτικό και όχι εξωπολιτικό ζώο και οπωσδήποτε όχι "άτομο" αλλά "πρόσωπο". Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών είναι ακριβώς ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του πολίτη και του κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Ιδιαίτερα σε κράτη που παραπαίουν, τρικλίζουν και εξαρτώνται από θύραθεν δυνάμεις, τα προαναφερθέντα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Όπως όλα δείχνουν το 2008 θα είναι σημαντική χρονιά. Θα μάθουμε μέχρι που οδηγεί ο κατήφορος. Πολλές υπάρξεις είναι δύσκολο ή αδύνατο να βρουν θέση σε οποιαδήποτε από τις περίφημες αριστοτελικές κατηγορίες του ενάρετου πολίτη. Σε περιπτώσεις προϊούσας συνειδησιακής αποκτήνωσης, βεβαίως, ουδόλως ενδιαφέρει τον δράστη κάτι τέτοιο. Η φιλοσοφία ζωής του γνωστού γάλλου μαρκήσιου, είναι αυτό που τους εκφράζει. 

--------------------------------------------------------------------------------------------

30.12.2007. Σχέδιο Ατσεσον και μια δικαστική απόφαση

Στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουν γραφτεί σημαντικά βιβλία για τις πολιτικές και στρατηγικές όψεις του κυπριακού ζητήματος. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένα τεράστιο βιβλιογραφικό έλλειμμα για το μεγαλύτερο ζήτημα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της μεταπολεμικής περιόδου. Για το κυπριακό υπάρχουν μερικά καλά βιβλία με αρχειακό υλικό, μερικά ιστορικά βιβλία νεότερων ιστοριογράφων που θα ήταν πολύ καλύτερα αν οι συγγραφείς τους δεν είχαν ιδεολογικές παρωπίδες (για να δουν για παράδειγμα ότι ο αγώνας του 1955-59 ήταν αγώνας αγώνας ελευθερίας) και μερικά απομνημονεύματα πολιτικών όπως οι Κληρίδης και Βασιλείους από τα οποία αναμενόμενα οι στρεβλώσεις είναι γιγαντιαίες. Ακόμη υπάρχει η πληθώρα ανάξιων αναφοράς ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων τσαρλατανιών που φθάνουν μέχρι του σημείου να υποστηρίξουν τις βρετανικές και τουρκικές προπαγανδιστικές θέσεις (για παράδειγμα, η αποικιοκρατική πολιτική στην Κύπρο ήταν ... προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Αυτά τα επιστημονικά διάτρητα κείμενα χρησιμοποιήθηκαν εκτενέστατα στην διεθνοφασιτική προπαγάνδα στην περίπτωση της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν. Ολοσέλιδες διθυραμβικές βιβλιοκριτικές, μονόλογοι σε τηλεοπτικά πάνελ κτλ. Στο εξαρτώμενο νεοελληνικό κρατίδιό μας όταν ξένοι θέλουν να επιφέρουν ζημιές στα συμφέροντά μας υπάρχει στρατιά ετοιμοπόλεμων ντόπιων να τους παίξει το παιχνίδι. Η επιστήμη καμιά σχέση δεν έχει με τέτοιες ασχήμιες και αλχημείες και ο κυπριακός λαός με το θρυλικό του ΟΧΙ τους αναίρεσε τα μακάβρια σχέδια. Καλά βιβλία για το κυπριακό που θα καταθέτουν και θεμελιώνουν την αλάνθαστη διυποκειμενική εμπειρία θα γραφτούν μελλοντικά (μετά ίσως από ακόμη μεγαλύτερες ζημιές και όταν πλέον η Κύπρος θα έχει καταστραφεί, όπως μάλλον θα συμβεί)

    Μια άλλη πηγή ανορθολογισμού είναι οι θεωρίες περί χαμένων ευκαιριών. Πρόκειται για ανιστόρητες θέσεις ή προπαγάνδα για να αιτιολογηθούν τωρινά εκκολαπτόμενα εγκλήματα. Μια από αυτές τις ψευτοθεωρίες αναφέρεται στο σχέδιο Άτσεσον. Ο Μάριος Ευρυβιάδης, ακαδημαϊκός και ένας από τους καλύτερους γνώστες του κυπριακού -η συνεισφορά του οποίου τα τελευταία χρόνια έχει περισταλεί λόγω κακουχιών του στον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο-, κείμενα του οποίου συχνά αναρτώ εδώ. Σε μια ιστορικής σημασίας δίκη στην Κύπρο, αυτός και ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου κατέθεσαν σημαντικά αδημοσίευτα κείμενα που καταδεικνύουν τις συνομωσίες στο τρίγωνο Ουάσιγκτον, Λευκωσία και εξαρτημένη Αθήνα. Παραθέτω το κείμενο της δικαστικής απόφασης πιο κάτω και ταυτόχρονα συμβούλευσα τον Μάριο Ευρυβιάδη να δημοσιεύσει τα σημαντικά έγγραφα που κατέθεσε στο δικαστήριο. Η απόφαση πάντως μιλάει από μόνη της.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΥΠΟΥ -  ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

 Αγωγή Σωκράτης Ζ. Ηλιάδης ν 1. Κώστα Βενιζέλου 2. Μιχάλη, Ιγνατίου, 3. Εκδοτικού Οίκου Λιβάνη – Αγωγή αρ. 1491/04

 Με σημερινή απόφαση ο Δικαστής Νικόλαος Σάντης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, απέρριψε αγωγή του Ενάγοντα Σωκράτη Ηλιάδη κατά του Εκδοτικού Οίκου Λιβάνη και των δημοσιογράφων Μιχάλη Ιγνατίου και Κώστα Βενιζέλου, με την οποία αξίωνε αποζημιώσεις για δυσφήμιση. Αντικείμενο της αγωγής ήταν η ακόλουθη αναφορά στο εισαγωγικό μέρος του βιβλίου «Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιντζερ», την οποία συνέταξε ο διδάκτωρ, ερευνητής, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, κ Μάριος Ευρυβιάδης:

 “…. Σιγά, σιγά, όμως όταν ο Γρίβας μέσω του αρχισυμβούλου του Σωκράτη Ηλιάδη άρχισε να συνωμοτεί με τον Τζόρτζ Μπόλ για την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου ….».

 Το επίδικο απόσπασμα αναφέρεται στην περίοδο 1964 και στην ύπαρξη σχεδίου για την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου με σκοπό την επιβολή του σχεδίου Άτσεσον. Σύμφωνα με τη δοθείσα μαρτυρία το σχέδιο Άτσεσον προνοούσε για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με παραχώρηση μεγάλης στρατιωτικής βάσης στην Τουρκία, στη χερσόνησο της Καρπασίας.

 Προς δικαιολόγηση της επίδικης αναφοράς ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης στη μαρτυρία του αναφέρθηκε σε πολύ μεγάλο αριθμό αποχαρακτηρισμένων εγγράφων των Εθνικών Αρχείων των Ηνωμένων Πολιτειών και σε άλλες ιστορικές πηγές τις οποίες το δικαστήριο δέχτηκε ως αξιόπιστες. Το δικαστήριο έκρινε τους καθηγητή Μάριο Ευρυβιάδη και δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου ως πλήρως αξιόπιστους μάρτυρες, ενώ αναξιόπιστη έκρινε τη μαρτυρία του Ενάγοντα Σωκράτη Ηλιάδη.

 Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση το επίδικο δημοσίευμα αφορά ιστορικά γεγονότα λόγω της χρονικής απόστασης που χωρίζει τη δίκη από τον επίδικο χρόνο (1964). Το ζητούμενο επομένως ήταν κατά πόσο τα όσα αναφέρονται στο επίδικο απόσπασμα δικαιολογούνται από την υπάρχουσα ιστορική πληροφόρηση. Μεταφέρεται αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα στο οποίο επικεντρώνεται το σκεπτικό της απόφασης (σελ.37):

     «Η ιστορική πληροφόρηση που υπήρχε κατά τον χρόνο σύνταξης του επίδικου δημοσιεύματος ήταν αρκούντως επαρκής για να οδηγήσει στον συνειρμό που διατυπώθηκε στο δημοσίευμα …… Αναμφιβόλως υπήρξε άπλετο ιστορικό υλικό για την εξαγωγή συμπεράσματος ή για την διατύπωση προσεγμένης ιστορικής κρίσης, ότι ο Ενάγων διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο ως άμεσα προσκείμενος στον συνεργαζόμενος με τον Γρίβα σε προσπάθειες που γίνονταν για περιθωριοποίηση του Μακαρίου και ανάληψη της εξουσίας από τον Γρίβα, για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν και που δεν είναι άσχετοι με την επιβολή του σχεδίου (Άτσεσον) στην Κύπρο. Οι Εναγόμενοι αλλά και ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης είχαν κοινωνικό καθήκον ως δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί συγγραφείς, ιστορικοί ερευνητές και εκδότες να προβούν στη δημοσίευση με το κοινό να έχει ανάλογο συμφέρον για σχετική πληροφόρηση». 

 Στη δικαστική απόφαση παρατίθεται αυτούσιος αριθμός σημαντικών εγγράφων από τα Εθνικά Αρχεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Συγκεκριμένα, παρατίθεται αριθμός τηλεγραφημάτων της Αμερικανικής Πρεσβείας στη Λευκωσία την περίοδο Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου 1964, τα οποία αναφέρονται λεπτομερώς σε επαφές τις οποίες είχε ο τότε Αμερικανός Πρέσβης με τον Σωκράτη Ηλιάδη σχετικά με την προετοιμασία του εδάφους για την κάθοδο του Γρίβα στην Κύπρο. Στα τηλεγραφήματα αυτά ο Σωκράτης Ηλιάδης χαρακτηρίζεται ως ο άνθρωπος του Γρίβα στην Κύπρο.

 Σε άκρως μυστικό τηλεγράφημα ημερ. 20.8.1964, το οποίο εστάλη από τον τότε Πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία κ. Taylor Belcher προς το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, διαφαίνεται, σύμφωνα με τη μαρτυρία, ότι ο Σωκράτης Ηλιάδης είχε ενεργό συμμετοχή σε σχεδιαζόμενο πραξικόπημα για παραμερισμό του Μακαρίου και εφαρμογή του Σχεδίου Άτσεσον στην Κύπρο. Μάλιστα στο εν λόγω τηλεγράφημα γίνεται αναφορά σε προγραμματισμένη συνάντηση του Ενάγοντα με πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Αμερικής. 

 Στη δίκη κατατέθηκαν τηλεγραφήματα από τα Εθνικά Αρχεία των Ηνωμένων Πολιτείων, αποκαλυπτικά της ύπαρξης σχεδίου πραξικοπηματικής ανατροπής του Μακαρίου και άμεσης ανάμιξης του Γρίβα σε αυτό. Το σχέδιο πραξικοπηματικής ανατροπής του Μακαρίου είχε ως στόχο την υλοποίηση και εφαρμογή του σχεδίου Άτσεσον, εν όψει του ότι ο Μακάριος αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο στην εφαρμογή του σχεδίου.  

Η πιο πάνω υπόθεση είναι η πρώτη που αφορά στα γεγονότα του 1964 και δη την κάθοδο του Γρίβα στην Κύπρο και την ύπαρξη σχεδίου για πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου με σκοπό την επιβολή του σχεδίου Άτσεσον.

Τους εναγόμενους στην υπόθεση εκπροσώπησε ο δικηγόρος Μιχάλης Πικής.

-------------------------------------------------------------------

28.12.2008. Κατευνασμός και ελληνική εθνική στρατηγική.

Αν και εδώ δεν είναι ο χώρος για να αναλύσω εκτενώς ζητήματα ελληνικής εθνικής στρατηγικής, μερικές εν τούτοις επισημάνσεις μπορούν να φωτίσουν τα αίτια της κλιμάκωσης των τουρκικών προκλήσεων και αναθεωρητικών απειλών. Κάθε καλός διεθνολόγος γνωρίζει πως στις διακρατικές σχέσεις ο κατευνασμός σημαίνει είτε διολίσθηση σε πόλεμο με όρους του αντιπάλου είτε σημαντική ήττα χωρίς πόλεμο. Τα δέκα τελευταία χρόνια η ελληνική διπλωματία δέχτηκε ισχυρά πλήγματα γιατί ιδεολογήματα και τα συνοδευτικά τους ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα θεωρήματα -που θίγονται σε άλλα εκτενέστερα κείμενα και που θα τύχουν εκτενέστερης διερεύνησης μελλοντικά - προκάλεσαν ποταμούς πολιτικού ανορθολογισμού στον ελληνικό πολιτικό σύστημα. Τα Ίμια δεν ήταν παρά μόνο η αρχή. Ακολούθησαν πολλά άλλα με κορύφωση της πλεκτάνης Αναν, την δυστυχέστερη ίσως στιγμή της ελληνικής διπλωματίας μετά το 1922. Εκτίμησή μου είναι ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική λόγω τροχιοδρόμησής της σε πλήρη ανορθολογισμό τα δέκα τελευταία χρόνια οδηγείται προς μοιραίες κατευθύνσεις. Ίσως κανείς να μη αξίζει πλέον να ασχολείται: 1) Οδηγούμαστε προς ένα πολύ δυσκολότερο διεθνές σύστημα (ενώ εγκάθετοι και ή τσαρλατάνοι έπεισαν τους πολιτικούς μας πως οδεύουμε σε ανθόσπαρτους δρόμους). 2) Όλα τα διπλωματικά μας αυγά στηρίζονται στην διάτρητη προπαγανδιστική θέση πως "οι δημοκρατίες δεν πολεμούν" (την στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως κράτη με δημοκρατικά καθεστώτα επιτίθενται, πολεμούν και εγκληματούν). 3) Επενδύσαμε όχι σε μια συμμετοχή στην ΕΕ όπου θα διεκδικούσαμε και θα παλεύαμε για τα εθνικά μας συμφέροντα αλλά όπου θα αναμέναμε μια μεταφυσικά προσδιορισμένη Πολιτική Ένωση (διαθέτω μερικά κιβώτια άρθρων δικών μου και άλλων που δείχνουν πως κάποιοι αποπροσανατόλισαν σκοπίμως την ελληνική διπλωματία γιατί κανείς μορφωμένος άνθρωπος δεν μπορεί να αγνοεί πως το ζήτημα της πολιτικής ένωσης έχει από  καιρό τελειώσει). 4) Νεφελοβατούσαμε για ανθόσπαρτες "βαλκανικές γειτονιές" (την στιγμή που έπρεπε να γνωρίζουμε πως τα Βαλκάνια μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε δοκιμαστικό πεδίο ηγεμονικών ανταγωνισμών). 5) Αφήσαμε την ευκαιρία διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και εξεύρεσης μιας βιώσιμης ισορροπίας συμφερόντων όταν η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ το 2003-4 και οικειοθελώς μπλεχτήκαμε στην πλεκτάνη Αναν (οι ίδιοι προαναφερθέντες εγκάθετοι των πιο σκοτεινών δυνάμεων των κυβερνήσεων των δυτικών ηγεμονικών κρατών και ή τσαρλατάνοι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να μας πείσουν πως η Κύπρος έπρεπε να προηγηθεί της Βοσνίας ως πρωτοπόρος κοινωνία της ... μεταεθνικής εποχής). 6) Ο κατευνασμός της Τουρκίας δεν περιορίστηκε σε τσιφτετέλι και κουμπαριές αλλά επεκτάθηκε στον ιστοριογραφικό χώρο όταν κάποιοι δικτυωμένοι με διεθνικούς εξωπολιτικούς κύκλους επιχείρησαν την χαριστική βολή, δηλαδή την ηθική απονεύρωση των νεαρών βλασταριών που φοιτούν στα δημοτικά (ευτυχώς η κοινωνία το κατάλαβε και αντέδρασε)... 7) Ενώ όλοι (ακόμη και οι χώρες προέλευσης) καταβάλλουν τιτάνιες προσπάθειες να ελέγξουν την λαθρομετανάστευση που ιδιαίτερα με τους ανεξέλεγκτους ρυθμούς που παίρνει σήμερα αυτό το φαινόμενο παγκοσμίως εξ αντικειμένου αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες, στην Ελλάδα, με σαφέστατη για οποιαδήποτε νοήμονα ιδεολογική προαίρεση, η λαθρομετανάστευση ευνοήθηκε για να προκληθεί μια τεχνητή και επίπλαστη πολυπολιτισμικότητα με πολιτειακές πλέον διαστάσεις (ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι είναι ένα πράγμα η φυσιολογική ιστορική πολυπολιτισμικότητα όλων των κοινωνιών και άλλο η επιβολή επίπλαστων καταστάσεων που οδηγούν σε πολιτειακές διαιρέσεις, αποσυνθέσεις, διχοτομήσεις και αποσχίσεις). Για το τελευταίο, ισχύει ίσως η θέση του πλέον διακεκριμένου αμερικανού πολιτικού φιλοσόφου όταν έγραψε (John Rawls, Το δίκαιo των λαών - Εκδόσεις Ποιότητα σ. 25): Καθείς σε μια χώρα πρέπει να αντιληφθεί "ότι δεν μπορεί να επανορθώσει, αν από παράλειψη καθηκόντων του μειωθεί αριθμητικά ο λαός ή αν δεν ενδιαφερθεί για τα εδάφη του που χάθηκαν είτε λόγω πολέμου είτε λόγω μετανάστευσης στα εδάφη ενός άλλου λαού χωρίς την συγκατάθεσή του".

    Για να είμαι τελείως ειλικρινής, στην βάση των πιο πάνω εκτιμήσεων το ενδιαφέρον μου για την ελληνική διπλωματία είναι πλέον αμιγώς επιστημονικού-ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος. Είναι τόσο ευδιάκριτος ο κατήφορος που αναστροφή των ισχυρών δυνάμεων που οδηγούν προς το τέλμα είναι πλέον έργο και υποχρέωση της ελληνικής κοινωνίας και όχι κάποιου ακαδημαϊκού ή μεμονωμένου πολίτη. Απλά, από την σκοπιά του παρατηρητή των διπλωματικών δρώμενων στην περιοχή μας και του αναλυτή της διπλωματίας της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, σημειώνω τα εξής: 1) Πριν μερικές εβδομάδες ο τούρκος υπουργός εξωτερικών ασχημονούσε στην βόρειο Ελλάδα συνοδευόμενος από δεκάδες αξιωματούχους και συμπεριφερόμενος ωσάν να βρίσκεται σε τουρκική επαρχία. 2) Πριν μερικές μέρες ο τούρκος Πρωθυπουργός επισκεπτόμενος τα Σκόπια, μας επιτίμησε σχεδόν απαιτώντας να αναγνωρίσουμε-αποδεχτούμε τις αλυτρωτικές αξιώσεις του παραπαίοντος αναθεωρητικού κρατιδίου. Ο τούρκος Πρωθυπουργός μιλά στους έλληνες ως νέος σουλτάνος προς υπηκόους. 3) Οι παραβιάσεις στο Αιγαίο τις τελευταίες μέρες εντάθηκα και οξύνθηκαν. 4) Σήμερα ακούμε για διάβημα της Άγκυρας γιατί παραβιάστηκαν τα χωρικά της ύδατα στα ... Ίμια. Με φόντο αυτά και πολλά άλλα ο Πρωθυπουργός ακόμη δεν ανέβαλε το ταξίδι του στην Άγκυρα που προγραμματίστηκε για τον επόμενο Φεβρουάριο. Περίεργο γιατί υπό τις περιστάσεις κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αυτονόητο για κάθε σοβαρό κράτος και δεδομένο για κάθε σοβαρό πολιτικό. Υπό τις περιστάσεις νόημα έχουν τέτοια ταξίδια μόνο αν έχουμε παλινόρθωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και οι έλληνες προεστοί και δήμαρχοι επισκέπτονται τον Σουλτάνο να του υποβάλουν τα σέβη τους, να του πάρουν δώρα και να δηλώσουν την υποταγή τους.

    Ας περιμένουμε...  

--------------------------------------------------------------------

27.12.2007. Συζητήσεις για τον ρόλο του διαδικτύου και την επικοινωνία των απανταχού ελλήνων

Σε προγενέστερο σημείωμά μου αναφέρθηκα στον ρόλο του διαδικτύου για την επικοινωνία των ελλήνων. Παραθέτω πιο κάτω το περιεχόμενο δύο μηνυμάτων μου σε επώνυμες λίστες συζητήσεων. Το ζήτημα που θίγω ανέκυψε όταν αποδέκτης των μηνυμάτων ζήτησε να αφαιρεθεί η ηλεκτρονική του διεύθυνση από την λίστα. Το πρώτο μου μήνυμα προκάλεσε πολλές θετικές αντιδράσεις γεγονός που με έκανε να γράψω συμπληρωματικές επισημάνσεις.

1η παρέμβαση: Είναι δίκαιο και σωστό όποιος είναι ο αρχικός κατασκευαστής της παρούσας λίστας αλληλογραφίας να αφαιρέσει το όνομα του κυρίου Β... Λ.... Ταυτόχρονα θα πρέπει να ειπωθεί ότι, τουλάχιστον για όσους από εμάς ζούμε στην Ελλάδα και που έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως κυριαρχεί ένα περιρρέων καθεστώς περίπου πολιτικής λογοκρισίας επί ζητημάτων σύγχρονης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στον δημόσιο διάλογο, το διαδίκτυο αποτελεί πλέον κύριο μέσο επικοινωνίας με άλλους έλληνες, κυρίως της διασποράς. Εγώ τουλάχιστον δέχομαι δεκάδες μηνύματα από τέτοιες λίστες όπου σχεδόν πάντοτε αναπτύσσεται ένας σοβαρός διάλογος, ανταλλάσσονται πληροφορίες και δίνονται σύνδεσμοι για ενδιαφέροντα ζητήματα ελληνικής πολιτικής, ελληνικής διπλωματίας και ελληνικού πολιτισμού. Εάν και όταν αυτό γίνεται κουραστικό ή κάποιοι καταχρώνται την ευκαιρία για γραφικότητες, εξτρεμισμούς και υπερβολές, εύκολα κανείς καταφεύγει στο πλήκτρο delete. Για ένα ακόμη λόγο, όπως υποθέτω όλοι, γίνομαι δέκτης εκατοντάδων μηνυμάτων spam ενώ οι προαναφερθείσες λίστες "δικτυομένων ελλήνων" είναι συγκριτικά ελάχιστες (και δεν είναι τύπου spam μιας και είναι επώνυμες). Διαφορετικές απόψεις, συχνά κάθετα αντίθετες, αποτελούν βάση γόνιμης συζήτησης. Επαναλαμβάνω την άποψή μου, βεβαίως, ότι όταν κάποιος δηλώνει ότι δεν θέλει να είναι αποδέκτης ηλεκτρονικών μηνυμάτων η απαίτησή του πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή και η διεύθυνσή του να αφαιρείται αμέσως από όλους.

Ταυτόχρονα δράττομαι της ευκαιρίας να δώσω το http://www.ifestos.edu.gr/40.htm όπου παρατίθεται με σχόλια βιβλιοκριτική του Μάριου Ευρυβιάδη για δύο νέα βιβλία για το κυπριακό.

27.12.2007

--------------------------------------------------------------------

26.12.2007. Μ. Ευρυβιάδης. Δύο βιβλία για το κυπριακό

Σημείωμα Π.Ήφ.: Συνιστώ να διαβαστούν τα δύο κείμενα που ακολουθούν, τα οποία σχολιάζει ο Μάριος Ευρυβιάδης. Την δεκαετία που διέρρευσε, η βιβλιογραφία περί το κυπριακό έχει γίνει κάλαθος μέσα στον οποίο ρίχνονται πολλά "πνευματικά" σκουπίδια. Δεν είναι τυχαίο και συμβολίζει πολλούς εκτροχιασμούς της ελληνικής διπλωματίας που σύμφωνα με την θέληση των θύραθεν ταγών της ξένης εξάρτησης έπρεπε να πλημμυρίσουν την ελληνική βιβλιογραφία. Έπρεπε να γίνει πιστευτό πως η τουρκική απειλή είναι ανύπαρκτη, πως για το κυπριακό φταίνε οι κύπριοι εθνικιστές, η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα προκαλέσει αυτόματη επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων κτλ. Ειδικά τια το κυπριακό, γράφτηκαν βιβλία που περίπου θεωρούσαν την αποικιοκρατική πολιτική ... προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άλλα που επιχειρούν να πουν ότι για όλα φταίει ο Μακάριος και άλλες ανοησίες που αν και ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Πρόσφατα δοκίμασα να διαβάσω βιβλίο γνωστού τσαρλατάνου-προπαγανδιστή των θέσεων του "Άλλου". Αμέσως αποφάσισα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κριτική με κάποιο άλλο κείμενο εκτός και αν αποφασίσεις να κολυμπήσεις μέσα σε ωκεανούς λαθών, βρώμικης παραπληροφόρησης, ύπουλων ιστορικών στρεβλώσεων, αλμάτων συλλογισμών και ανακριβειών που προσβάλλουν τον κοινό νου. Όταν βρωμίσει το βιβλιογραφικό περιβάλλον σε τέτοιο βαθμό η κοινωνία παθαίνει αυτό που της αξίζει. Μια άλλη επόμενη γενιά και αφού ο τόπος θα υποστεί φοβερές ζημιές από τους ποταμούς ανορθολογισμού, θα τα ανακαλύψει πως αρχές του αιώνα οι έλληνες έπαθαν μεγάλες ζημιές για συγκεκριμένους λόγους. Κυρίως θα οικτίρουν τις προηγούμενες γενιές που άφησαν ένα πρώην αξιωματούχο του αμερικανικού πενταγώνου να κτίσει ένα σύστημα "αναλύσεων" (προτάσεις πολιτικής λένε την ύπουλη προπαγάνδα στις μέρες μας) που υπονόμευε την ελληνική εθνική ανεξαρτησία, τα ζωτικά συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας και τους έλληνες εκτός ελληνικών συνόρων. Παρά αυτό τον κατήφορο προς το τέλμα, όποιος θέλει να μην είναι θύμα πνευματικών σκουπιδιών, μπορεί να ανακαλύψει παλαιότερα βιβλία αλλά και κάποια εξαιρετικής ποιότητας που κυκλοφορούν κατά καιρούς. Τα δύο βιβλία που σχολιάζονται πιο κάτω, ακριβώς, εξηγούν μερικά από τα σημαντικά αίτια της ύστερης κακομοιριάς των ελλήνων. Ο υποφαινόμενος θα επανέλθει κάποια στιγμή με πολύ αιχμηρά κείμενα για τα ζητήματα αυτά. Όχι όμως για να σχολιάσει ή να παραπέμψει τα πολλά πλέον πνευματικά σκουπίδια και τις υποβολές εγκαθέτων της ξένης εξάρτησης.     

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=203&id=526815

Ο Φιλελεύθερος

------------------------------------------------------------------

¨9.12.2007. Έρευνα για μια "προδοσία"

Είναι αλήθεια ότι ένα από τα μεγαλύτερα ελλείμματα στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι οι έλεγχοι και οι εξισορροπήσεις. Στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, πάντως, το έλλειμμα αυτό συνοδεύεται και από μια βολική αναλυτική λήθη. Πολλά άλλα ακαδημαϊκά καθήκοντα καθυστερούν διάφορα κείμενα που ετοιμάζω για δημοσίευση (μεταξύ των οποίων και οι ευθύνες των καλοπληρωμένων ακαδημαϊκών στην υπόθεση της πλεκτάνης Αναν). Ένα από αυτά είναι τα αίτια της καταστροφής της περιόδου 2001-2004 (αντί επίλυσης του κυπριακού προβλήματος ενόψει εντάξεως και μια συνολικότερης διαπραγμάτευσης για ομαλές σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας μας προέκυψε η πλεκτάνη Αναν) είναι η σύμπραξη της πλειονότητας των ελλήνων κοινωνικών επιστημόνων με τις αγγλοσαξονικές διεθνοφασιστικές αξιώσεις. Μου φαίνεται πάντως ότι υπάρχουν ερευνητές που το ψάχνουν και γνωρίζω ότι τα διαμειφθέντα προκαλούν πολύ μεγάλη περιέργεια σε πολλούς νεότερους έλληνες επιστήμονες. Tο κείμενο που παραθέτω πιο κάτω από την Ελευθεροτυπία της 20ης Φεβρ. 2003 μου το έστειλε φοιτητής από την Γερμανία που διεξάγει μια τέτοια έρευνα.

--------------------------------------------------------------------------------------

17.11.2007. Το πολυτεχνείο 1973 και η εθνική ανεξαρτησία

34η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιας σχεδόν επικής εποχής που και εγώ βίωσα στο εσωτερικό της εξέγερσης. Ακούω τηλεόραση, δηλώσεις και συνδηλώσεις και δεν πιστεύω ακόμη αυτά που ακούω. Σχεδόν απόλυτη σύγχυση, σχεδόν απόλυτη οικειοποίηση, σχεδόν απόλυτη διαστροφή της πραγματικότητας και σχεδόν απόλυτα λανθασμένη αναγωγή τους στην σύγχρονες συγκυρίες. Αίσχος. Κυρίως γιατί κανένα δεν άκουσα να αναφέρει το βαθύτερο νόημα της συντριπτικής πλειονότητας των εξεγερθέντων που ήταν κυρίως η εθνική ανεξαρτησία. Ποιοι τολμούν να το πουν όμως σε μια χώρα όπου πριν τρία μόλις χρόνια τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης και η λεγόμενη πνευματική ηγεσία μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε γονατισμένους προσκυνητές της ξένης εξάρτησης, σε υπηρέτες δηλαδή αυτών που επιβουλεύονται την συλλογική ελευθερία της χώρας στην οποία ανήκουν. Μνημείο αποδεικτικό των χαμηλών πλέον αντανακλαστικών όσον αφορά την εθνική ανεξαρτησία είναι οι θέσεις και απόψεις που ακούστηκαν ή γράφτηκαν υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν και υπέρ της αποδομητικής σορικής ιστοριογραφίας. Ευτυχώς σε αμφότερες τις περιπτώσεις η τιμή των Ελλήνων διασώθηκε από το γεγονός ότι για ακόμη μια φορά η συντριπτική πλειονότητα των μελών της ελληνικής κοινωνίας ήταν υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας και της ανθρώπινης ελευθερίας και κατά των εγχώριων μεταπρατικών φωνών. 

-------------------------------------------------------------------

12.11.2007. Παναγιώτης Κονδύλης, Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος (Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2007), Προκαταρτικά σχόλια

Όλα τα κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη είναι μοναδικά και ανεκτίμητα. Ήδη από τα πρώτα βήματά του κατέδειξε ότι αναπτυσσόταν πάνω σε ένα ολοκληρωμένο υπόβαθρο σκέψης που αντλούσε από ένα συγκεκριμένο ολιστικό ερευνητικό πρόγραμμα το οποίο όσο προχωρούσε αναδείκνυε ολοένα και περισσότερο την πνευματική δύναμη του ελληνογερμανού στοχαστή. Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος αποτελεί εξ αντικειμένου το πιο ώριμο κείμενο του Κονδύλη. Παρά το ότι αποτελεί το πρώτο από το πρόγραμμα ζωής ενός πεντάτομου κοινωνικοπολιτικής οντολογίας που προετοίμαζε από καιρό, η σκέψη του στον πρώτο τόμο που πρόλαβε να δημοσιεύσει, ξεδιπλώνεται με δύναμη, καταδύεται σε μεγάλο βάθος και θεμελιώνεται με την απαράμιλλη Κονδύλεια τεκμηρίωση. Σπάνια συναντάς κείμενα τόσο πυκνά και ταυτόχρονα ουσιωδώς περιεκτικά.

Όσοι εδώ και πολλά χρόνια κατανοήσαμε την πνευματική απεραντοσύνη και βαθιά επιστημοσύνη του Παναγιώτη Κονδύλη, αλλά και τον καθολικά πολύτιμο χαρακτήρα των αναλύσεών του λόγω υψηλών βαθμίδων αξιολογικής ελευθερίας όλων ανεξαιρέτως των κειμένων του, αφομοιώνουμε και ενσωματώνουμε το Κονδύλειο στοχαστικό Παράδειγμα στις δικές μας ερευνητικές και συγγραφικές αναζητήσεις. Αξιοποιώντας τον Κονδύλη σε κάθε πιθανή εκδοχή του κοινωνικού επιστητού, σίγουρα μια οποιαδήποτε ανάλυση δυναμώνει, βαθαίνει και τεκμηριώνεται.

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχω καν καλύψει το ήμισυ του έργου που δημοσιεύτηκε στα ελληνικά τον Αύγουστο 2007. Η μελέτη συνεχίζεται. Ακόμη και αυτό που καλύφθηκε μέχρι στιγμής, όμως, αρκεί για να επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί αναμέναμε: Ότι θα μιλήσει για το Πολιτικό γεγονός και τις κοινωνικοοντολογικές του διαστάσεις. Ξεπέρασε όμως τις προσδοκίες γιατί ριψοκινδύνευσε θεωρήσεις ακόμη και στο ναρκοπέδιο των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων του Πολιτικού. Ασφαλώς δεν είναι ο πρώτος που αναλύει ανθρωπολογικά ζητήματα υπό το πρίσμα του Πολιτικού γεγονότος. Αυτό που τον διακρίνει από πλείστες άλλες αναλύσεις, όμως, είναι ότι όχι μόνο αφήνει πίσω μονοσήμαντες θεωρήσεις πλήρεις αυθαίρετων αλμάτων και σφαλμάτων, αλλά επιπλέον κυριολεκτικά κατακρεουργεί στοχαστικά τα αδιέξοδα λειτουργικά και τεχνόμορφα επινοήματα που δονκιχωτικά αναμετρώνται με την πραγματική κοινωνικοοντολογική δομή του κόσμου και τις απορρέουσες πνευματικές δομές.

Μερικά ακόμη σημαντικά στοιχεία που θα μπορούσα να αναφέρω στο παρόν σύντομο και προκαταρτικό σημείωμα, είναι η συνάφεια του με την «συζήτηση αιχμής» των τελευταίων δεκαετιών σε αδιέξοδα πεδία που διαδοχικά έρχονται και παρέρχονται, όπως, μεταξύ άλλων, των λειτουργιστών, επικοινωνιακών, εταιρικών, εξελικτικών, τεχνόμορφων, κριτικών και κριτικών κονστρουκτιβιστικών. Ως συνήθως αναρίθμητες τάσεις και αποχρώσεις στον ευρύτερο χώρο της αμφισβήτησης των ιστορικά διαμορφωμένων κοινωνικοοντολογικών και πνευματικών δομών, κατακλύζουν την διεθνή βιβλιογραφία τις τελευταίες δεκαετίες, δημιουργώντας μια αυτάρεσκη αλλά παντελώς αβάσιμη αυτοπεποίθηση σε αναρίθμητους στοχαστές που ανυποψίαστοι και αμέριμνοι εγκλωβίζονται και κατασπαταλούν τον σύντομο βίο τους. Ως και εάν, θα έλεγε σαρκαστικά και ειρωνικά ο Παναγιώτης Κονδύλης, η επιστημονική εγκυρότητα να είναι υπόθεση αριθμών (ατόμων που συνωστίζονται σε πανεπιστημιακά τμήματα) και όχι βαθμίδων επιστημονικής ποιότητας και συμβατότητας με την ανθρώπινη οντολογία. Έχοντας, για παράδειγμα, μελετήσει πρόσφατα το σύνολο σχεδόν της φλύαρης, έωλης και μεταφυσικά κινούμενης κριτικής και κριτικής κονστρουκτιβιστικής βιβλιογραφίας, γοητεύτηκα γιατί μόνο σε μερικές δεκάδες σελίδες του πρώτου κεφαλαίου, ο Κονδύλης κυριολεκτικά εκθεμελιώνει αυτό το εφήμερης σημασίας «κίνημα». Με χαρακτηριστική άνεση και αυτοπεποίθηση εντοπίζει, ομαδοποιεί και διασυνδέει και κυριολεκτικά εκτελεί τους δράστες τεράστιων επιστημονικών αλμάτων, επιστημονικών σφαλμάτων και επιστημονικής ασυνέπειας. Και όλα αυτά, με την υπεροχή μιας αξιολογικά ελεύθερης ανάλυσης απαλλαγμένης πολιτικών ή ιδεολογικών φορτίων. Θα έλεγα πως αν επείγει κάτι στον ταλαίπωρο επιστημονικό στίβο των κοινωνικών επιστημών, θα ήταν να βληθούν οι περιρρέοντες και εποχιακά αριθμητικά κυρίαρχοι επιστημονικοί παραλογισμοί που εγκλωβίζουν χιλιάδες νεοεισερχόμενους με το να μεταφραστεί στα αγγλικά το τελευταίο έργο του Κονδύλη. Επειδή ακριβώς η αγγλοσαξονική βιβλιογραφία είναι κυρίαρχη στους τομείς αυτούς, μια ανάλυση τέτοιων βαθμίδων δημοσιευμένη στα αγγλικά θα αποτελούσε μια σημαντική και ουσιαστική συνεισφορά. Αυτή, πράγματι, θα ήταν μια επένδυση πολιτισμού και επιστήμης της ελληνικής πολιτείας ή κάποιου ιδρύματος που θα αναλάμβανε μια τόσο γόνιμη πρωτοβουλία.

--------------------------------------------------------------------

11.11.2007. Το πολιτικό και ο Άνθρωπος του Παναγιώτη Κονδύλη και οι δικές μου δημοσιεύσεις

(αναρτημένο επίσης στην διεύθυνση Διαβάζοντας και σχολιάζοντας τον Παν. Κονδύλη - http://www.ifestos.edu.gr/44.htm)

Παίρνω πολλά μηνύματα από φίλους, από αναγνώστες και επισκέπτες της παρούσης ιστοσελίδας που με "κατηγορούν" για ασυνέπεια. Πολλά βιβλία που ανακοίνωσα ήδη εδώ και πολλά χρόνια δεν δημοσιεύτηκαν. Οι "κατηγορίες" είναι αληθείς και κάποιες επεξηγήσεις ίσως φωτίσουν την απόφασή μου να αναβάλω την δημοσίευση νέων μονογραφιών. Καταρχάς, μετά την τελευταία ογκώδη δημοσίευση (Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης ....) όπου έκανα, κατ' εμένα, σημαντικές και τολμηρές τομές (και όπου διαφοροποιήθηκα με τον Κονδύλη στο θέμα της οντοποίησης ηθικών κριτηρίων στην διεθνή πολιτική -αν και για να είμαι ειλικρινής ακόμη δεν έχω στοιχειοθετήσει πλήρως τον βαθμό "διαφωνίας"-, αποφάσισα να προχωρήσω σε δημοσιεύσεις μονογραφιών μικρότερου αριθμού σελίδων. Για ένα ακαδημαϊκό αυτό είναι δυσχερέστερο εγχείρημα, γιατί στις μεγάλες μονογραφίες έχεις την δυνατότητα να ξεδιπλώσεις την σκέψη σου, να θεμελιώσεις περισσότερο και να διερευνήσεις ειδικά ζητήματα και τις αποχρώσεις τους. Πρέπει να πω, επιπλέον, ότι οι μεγάλες μονογραφίες εξυπηρετούσαν και διδακτικούς σκοπούς, δηλαδή να παρακάμψω το δυναστικό σύστημα του "ενός συγγράμματος" και να προσφέρω στους φοιτητές εκτενέστερη ανάλυση επί ενός ευρέως φάσματος θεωρητικών ζητημάτων και περιπτωσιολογικών μελετών.

    Στο πλαίσιο της προαναφερθείσης απόφασης προσάρμοσα το ερευνητικό και συγγραφικό μου έργο και προγραμμάτισα, κατ' αρχάς, την συγγραφή πιο σύντομων και πιο πυκνών κειμένων (και μερικών άλλων πιο "εκλαϊκευμένων"). Γύρω στις πέντε μονογραφίες ήδη συμπληρώθηκαν και είναι έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες δια διαδοχικές δημοσιεύσεις. Το ίδιο ισχύει για ένα εκτενέστερο κείμενο που άρχισα να γράφω με την ευκαιρία της συζήτησης για τους αποδομηστές της ιστορίας, οι οποίοι στην διεθνή βιβλιογραφία εντάσσονται στο ευρύτερο ρεύμα των "κριτικών" και "κριτικών κονστρουκτιβιστών". Σε σχέση με το τελευταίο, αφού μελέτησα εκατοντάδες κείμενα της κριτικής βιβλιογραφίας και των αποδομηστών ιστοριογράφων, την περασμένη άνοιξη, σωρεύτηκε ένα πυκνό κείμενο περίπου 500 σελίδων. Έπρεπε να το ξανακοιτάξω (ένας περίπου μήνας σκληρή και κουραστική δουλειά που πρέπει να "κλαπεί" από άλλες δραστηριότητές μου υψηλότερης προτεραιότητας). Ήδη κυριολεκτικά θυμωμένος και αηδιασμένος  με τα επιστημονικά άλματα, τα επιστημονικά σφάλματα και την σωρεία ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων ιδεολογημάτων που συνάντησα στην πορεία αυτής της μελέτης (συνάδελφος μου διερωτήθηκε αν είμαι ... μαζοχιστής για να προχωρήσω σ' ένα τέτοιο μελετητικό εγχείρημα), αποφάσισα να μην το επεξεργαστώ και μην το δημοσιεύσω (τουλάχιστον τους επόμενους μήνες).

    Ο μεγάλος υπεύθυνος των αναβολών των δημοσιεύσεών μου, όμως, ονομάζεται ... Παναγιώτης Κονδύλης. Εδώ και πολλά χρόνια συνειδητοποίησα ότι στον στίβο του στοχασμού ο Παναγιώτης Κονδύλης είναι πολύ Μεγάλη πνευματική μορφή. Θα έλεγα: Αν και δεν ολοκλήρωσε το έργο του, ίσως είναι μολαταύτα ο σημαντικότερος στοχαστής στον στίβο των ιδεών των  τελευταίων αιώνων. Όταν πριν δέκα περίπου χρόνια άρχισα να τον μελετώ συστηματικά, αντιλήφθηκα αμέσως ότι ήδη έχασα πολλά γόνιμου στοχασμού γιατί επί πολλά χρόνια δεν είχα φροντίσει να ενσωματώσω το επιστημονικό κεκτημένο του Παναγιώτη Κονδύλη στις θεωρητικές μου αναζητήσεις. Αντίστοιχα, ολοένα και περισσότερο αισθάνομαι θλίψη γιατί μιας και έφυγε από τα εγκόσμια δεν μπορώ να τον συναντήσω για να λύσω πολλές απορίες (και κάποιες διαφοροποιήσεις). Λίγο πριν αποβιώσει τον συνάντησα μερικές φορές, αλλά τότε δεν ήμουν υποψιασμένος για τα κείμενά του στον βαθμό που είμαι σήμερα. Αναπολώ όμως με νοσταλγία κάποιες συζητήσεις που κάναμε: Κάποια σημαντικά πράγματα που άκουσα συζητώντας μαζί του (και τα οποία κατέγραψα) ηχούν ολοένα και περισσότερο στα αυτιά μου ενόσω μελετώ τα κείμενά του.

Πριν ένα περίπου χρόνο, λοιπόν, αποφάσισα να μην δημοσιεύσω οτιδήποτε πριν το "αναβαπτίσω" στην κολυμβήθρα των βαθυστόχαστων και πολυδιάστατων ιστορικοφιλοσοφικών θεμελιώσεων του Κονδύλη. Καλύτερα τώρα παρά αργά. Βεβαίως, η τιτάνια προσπάθεια να μελετήσω, παράλληλα με άλλες ενασχολήσεις, τα είκοσι περίπου μεγάλα κείμενα του Κονδύλη, δεν ολοκληρώθηκε ακόμη. Ακόμη "χειρότερα": Όταν πριν μερικές εβδομάδες μπήκα στον πειρασμό να αρχίσω την παράλληλα -με την μελέτη άλλων κειμένων του- μελέτη της Ελληνικής μετάφρασης του τελευταίου του έργου, Ο πολιτικός και ο Άνθρωπος, οι δημοσιεύσεις μου αναβάλλονται επ' αόριστον και μέχρι να ολοκληρώσω την μελέτη της αποκρυσταλλωμένης γνώσης που μας προσέφερε (σημειώνω ότι πρόκειται για τον πρώτο από τους πέντε τόμους του έργου που προετοίμαζε). Αρκεί να σημειώσω εδώ ότι η σαρωτική κριτική των μοντέρνων και μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, η εξονυχιστική διερεύνηση των αλμάτων, σφαλμάτων και ανακολουθιών και τα αριστοτεχνικά και αξιολογικά ελεύθερα διατυπωμένα σοφά συμπεράσματά του, αποτελούν μάννα εξ ουρανού για όποιον μελετητή των κοινωνικών επιστημών θέλει ένα ισχυρό αντίδοτο (ίσως το πιο ισχυρό) στην αγραμματοσύνη, στην επιστημονική κουτοπονηριά και στην επιστημονική επιπολαιότητα. Επιπλέον, το προαναφερθέν τελευταίο έργο του κάνει τον προσεκτικό μελετητή να είναι ταυτόχρονα επιφυλακτικός και προσεκτικός.

Αν και στην ελληνική στοχαστική έρημο των κοινωνικών επιστημών όπου πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο οι πνευματικοί φελλοί αυτό ηχεί περίεργα, εκτιμώ πως όποιος έχει το προνόμιο να διαβάσει το τελευταίο έργο του Κονδύλη, συνειδητοποιεί πως δεν έχει, πλέον, την πολυτέλεια να σχοινοβατεί αμέριμνος προσαρμοστικά, συμβιβαστικά και κατευναστικά ή να παραμένει εγκλωβισμένος στην περιρρέουσα συμβατική σοφία.

Μέχρι νεοτέρας λοιπόν, μέχρι δηλαδή να ολοκληρώσω την μελέτη όλων των έργων του Κονδύλη, δεν αναμένω να δημοσιεύσω οτιδήποτε εκτενές. Ταυτόχρονα, εκτιμώ ότι όσο περισσότεροι έλληνες (κατορθώσουν να) διαβάσουν το τελευταίο και τα άλλα έργα του Παναγιώτη Κονδύλη, τόσο περισσότερο θα μπορούμε να συνεννοούμαστε για ένα μεγάλο αριθμό ζητημάτων που αφορούν την ζωή μας ζωτικά. Αυτή εξάλλου είναι και η μεγάλη αξία έργων όπως αυτά του Κονδύλη: παρά το γεγονός ότι είναι συχνά σχολαστικά και κουραστικά, αποκρυσταλλώνουν γνώση που οδηγεί σε πιο ορθολογιστικούς και κοινωνικά χρήσιμους πνευματικούς προσανατολισμούς ικανούς να στηρίξουν σωστές αποφάσεις καθημερινών ηθικοπρακτικών προεκτάσεων. Τέλος, προσθέτω ότι οι τεράστιοι όγκοι πνευματικών σκουπιδιών που διατυμπανίζονται προπαγανδιστικά στις εφημερίδες επειδή υποτάσσονται σε εφήμερους σκοπούς εξυπηρετικούς της ξένης εξάρτησης, αντισταθμίζονται αποτελεσματικά από ένα μεγάλο πλέον αριθμό βαθυστόχαστων αναλύσεων όπως οι πρόσφατες αναλύσεις του Γιώργου Κοντογιώργη και ασφαλώς του Χρήστου Γιανναρά. Μερικές έξοχες μεταφράσεις ξένων έργων, εξάλλου, εξισορροπούν την παρακμή και θρέφουν μια νέα γόνιμη τάση σοβαρής καλλιέργειας των στρατηγικών προσανατολισμών ενός κράτους. Προσδοκία μου είναι να συμβάλω κατά το δυνατό στην ενίσχυση αυτής της τάσης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό, εκτός ίσως από το εφάμιλλης σημασίας διδακτικό έργο.

--------------------------------------------------------------------

11.11.2007. Κύριε Κολουμπή: θα μας τρελάνετε...

Δεύτερο σημείωμα σήμερα. Αφορμή το άρθρο του διακεκριμένου στοχαστή των προτάσεων πολιτικής κ Θοδωρή Κουλουμπή στην Καθημερινή (11.11.2007). Απλά δύο μόνο ερωτήματα:

    1. Πότε είχατε δίκαιο κ Κουλουμπή; Όταν το 1994 (στο βιβλιαράκι σας Ελληνική Εξωτερική Πολιτική μαζί με τον κ Βερέμη) προβλέπατε ένα αγγελικά φτιαγμένο  ή σήμερα που επιβεβαιώνεται αυτό που εμείς αναλύαμε πριν μια περίπου δεκαετία (για να δεχθούμε μύδρους και χαρακτηρισμούς).

    2. Γιατί τότε γράφατε για έναν δήθεν επερχόμενο αγγελικό κόσμο; Μήπως για να επηρεάσετε την ελληνική εξωτερική πολιτική προς κατευναστικές κατευθύνσεις -που όπως πολύ καλά γνωρίζετε ήταν πάντοτε καταστροφικές και αιτία πολέμου- που εμφανέστατα μας οδήγησαν σε αδιέξοδα σε όλα σχεδόν τα πεδία της ελληνικής διπλωματίας; Δεν είναι επιστημονικά τίμιο και δεοντολογικά ορθό αντί των σπασμωδικών και εξεζητημένα απολογητικών σας επιφυλλίδων να πείτε τίμια στους έλληνες ότι κάνατε λάθος και ότι θα πρέπει να ξανασκεφτούν την ελληνική στρατηγική;

Σε κάθε περίπτωση και επειδή διαπροσωπικά σας συμπαθώ -αντίθετα με εσένα εγώ ποτέ δεν σύγχυσα τις διαπροσωπικές σχέσεις ή τις προθέσεις με τις θεωρητικές διαφορές ή τις πολιτικές σκοπιμότητες, και κράτησα τις συζητήσεις σε πολιτισμένα επίπεδα-, λυπάμαι ειλικρινά γιατί ένα λαμπρό μυαλό όπως εσείς στην δύση μιας διακεκριμένης σταδιοδρομίας αντί να αναλύετε με συνέπεια και σοβαρότητα την διεθνή πολιτική όχι μόνο συνεχίζετε να εκφράζετε ασυνάρτητες γνώμες. Ακόμη χειρότερα, συνεχίζετε να στηρίζετε ένα ένα στρατό νεοεισερχόμενων που αντί ασκητικής επιστημονικής δουλειάς ειδικεύτηκαν στις προπαγανδιστικού χαρακτήρα ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες προτάσεις πολιτικής, δηλαδή, έκφραση γνωμών που αν και πολεμικού χαρακτήρα και μεγάλων διανεμητικών συνεπειών στερούνται κοινωνικοπολιτικών ελέγχων (επειδή ακριβώς, είναι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες). Θα χαρώ πολύ αν έστω και την ύστατη στιγμή συμβουλεύσετε τους νεότερους φίλους σας να εγκαταλείψουν τις προτάσεις πολιτικής και τις αμφιλεγόμενες διεθνοπολιτικές παρέες τους για να επιδοθούν στην ασκητική επιστημονική δουλειά, για τον σκοπό δηλαδή που η κοινωνία στην οποία ανήκουν τους διαθέτει σπάνιους πόρους.

    Πάντως, και επειδή δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, σου υπενθυμίζω ξανά, αγαπητέ Θοδωρή, ότι  -τώρα που μετά από σκληρή έρευνα εντόπισα όσα έγραψες στο παρελθόν -συμπεριλαμβανομένων και των αντιδεοντολογικών και άδικων μύδρων εναντίον μου και άλλων συναδέλφων μου - η κριτική μου θα είναι αμείλικτη. Φιλικά και για την επιστημονική σας υστεροφημία, συνιστώ ένα γενναίο mea culpa για ένα σωρό θέσεις και απόψεις που δυστυχώς για εσάς είναι καταγεγραμμένες.

ΝΒ.

1. Για όσους νομίσουν ότι η γλώσσα που χρησιμοποιώ είναι σκληρή καλύτερα να πληροφορηθούν πότε και με πόσους χαρακτηρισμούς ο κ Κουλουμπής και η ιδρυματική του παρέα έχει ντύσει με ανοίκειους και αντιδεοντολογικούς χαρακτηρισμούς εμένα και μερικούς άλλους συνάδελφούς μου όπως ο κ Πλατιάς. Αυτά είναι καταγεγραμμένα (scripta manent). Χαρακτηρισμούς, απλά και μόνο επειδή με αξιολογική ελευθερία και επιστημονικές προδιαγραφές των πιο υψηλών βαθμίδων (όπως εξάλλου επιβεβαιώθηκε από την εξέλιξη του διεθνούς συστήματος) αναλύαμε την πορεία του μεταψυχροπολεμικού διεθνούς συστήματος.

2. Ο Χρήστος Γιανναράς στην σημερινή οξυδερκή του επιφυλλίδα στην ίδια εφημερίδα, μεταξύ άλλων, σημειώνει: "Σε κοινωνίες παρακμής οι άνθρωποι φτάνουμε να ψηφίζουμε για άρχοντες και εξουσιαστές μας θλιβερά εκτοπλάσματα της κοινωνικής συμβατικότητας, γιατί έχουμε χάσει την ικανότητα να ξεχωρίζουμε τα πρόσωπα από τα προσωπεία, το πραγματικό από το επίπλαστο". Καλά θα ήταν ο εκλεκτός ομότιμος συνάδελφος να έγραφε κάτι αντίστοιχο για τον ακαδημαϊκό χώρο στις κοινωνικές επιστήμες. Χώρο του οποίου τις επίπλαστες κατασκευές γνωρίζει πολύ καλά.

-------------------------------------------------------------------

11.11.2007. Παιδιά πνευματικής σκύλας

-------------------------------------------------------------------

10.11.2007. Τουρκία, Κούρδοι και σχέδιο Αναν

Το αγγλικό κείμενο που ακολουθεί μας πληροφορεί ότι το φιλο-κουρδικό κόμμα τη Τουρκίας ζητεί αυτονομία των κουρδικών περιοχών. Λογικό όσοι εν Ελλάδι υποστήριξαν με φανατισμό το σχέδιο Αναν θα σπεύσουν να δηλώσουν τα ίδια που έλεγαν το 2004: Ότι μια τέτοια λύση (στα πρότυπα του σχεδίου Αναν) επιβάλλεται επειδή ο κόσμος εισέρχεται ... στην μεταεθνική εποχή, ότι επιβάλλεται να την δεχθούν οι εμπλεκόμενοι λόγω αναγκαιότητας και ότι όσοι δεν την δέχονται είναι ... εθνικιστές. Υποθέτω, όμως, ότι στο όνομα της ... ελληνοτουρκικής φιλίας θα σιωπήσουν ... Πάντως, πέραν των χαριτολογημάτων και των υπονοουμένων για την συνέπεια των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, πολλών πολιτικών ηγετών και πολλών λεγόμενων πνευματικών ανθρώπων, η είδηση που ακολουθεί είναι εξαιρετικά σημαντική και δείχνει την πολύ δυσχερή θέση της Τουρκίας.

By Evren Mesci, ANKARA, Nov 8 (Reuters) - Turkey's leading pro-Kurdish party called on the government on Thursday to grant autonomy to the mainly Kurdish southeast as a solution to the violence that has plagued the impoverished region for more than two decades. Nearly 40,000 people have been killed in the conflict since the Kurdistan Workers Party (PKK) guerrillas took up arms to fight for a Kurdish homeland in southeastern Turkey. Tensions have escalated in recent weeks and Turkey has sent tens of thousands of troops to the border region with Iraq where many PKK rebels operate. "A democratic and federal system is the most suitable solution (to Turkey's Kurdish problem)," Aysel Tugluk, an influential Democratic Society Party (DTP) lawmaker, told a party convention in Ankara. The party approved a declaration calling for autonomy for Kurds in the southeast, a move expected to raise tensions further. Calling for greater autonomy for the Kurds remains a highly contentious issue in Turkey and has led to prosecutions. The DTP won 20 seats in elections in July, the first time supporters of more rights for the large ethnic Kurdish minority have been represented in parliament for more than a decade. Turkey's troops on the border are in place to cross into northern Iraq where some 3,000 PKK guerrillas are based. The DTP said a military offensive, approved by Turkey's parliament, was no solution to the long-running problem. "Everyone knows very well that the solution to the Kurdish problem lies in democratic moves rather than (military) operations," Tugluk said. DTP offices have been attacked by ultra-nationalist groups in the past few weeks and calls for the party to denounce the PKK as a terrorist organisation have intensified. Many Turks remain deeply suspicious of the DTP and believe it is just a mouthpiece of the PKK. The DTP rejects any ties to the PKK, which is considered a terrorist organisation by the United States, Turkey and the European Union. Prime Minister Tayyip Erdogan's government, which is seeking European Union membership, has eased some curbs on Kurdish language and culture, but many Kurds say this is not enough. "The most urgent issue that needs to be solved by politics is the Kurdish problem," said Nurettin Demirtas, who is expected to be appointed the DTP's new chairman later on Thursday. The DTP wants the government to ease restrictions on the Kurdish language further, give Kurds the choice about whether to learn Turkish and give them other political and cultural rights. (Reporting by Evren Mesci; Writing by Selcuk Gokoluk; Editing by Robert Woodward)
 

-------------------------------------------------------------------

8.11.2007. ρόλος διαδικτύου και οι μνήμες του Πολυτεχνείου και της Κύπρου του 1974

Όσοι δεν φρόντισαν να αποκτήσουν στοιχειώδεις δεξιότητες χρήσης του διαδικτύου δεν γνωρίζουν, ενδεχομένως, ότι ένα δημιουργείται ένα νέο ελληνικό ανθρωπολογικό σύστημα, αυτό του διαδικτύου. Προσωπικά έχω διαπιστώσει ότι κάποια μηνύματά μου αναμεταδίδονται πολλαπλασιαστικά από άλλους με πιθανό νούμερο τελικών αποδεκτών γύρω στις 300000!!.

    Πρόκειται, κυριολεκτικά για επικοινωνιακή επανάσταση που αποκαθιστά την ισορροπία μεταξύ αδυνάμου και ισχυρού. Αδύναμος εδώ είναι ο πολίτης και ισχυροί όσοι ελέγχουν τα μαζικά μέσα επικοινωνίας είτε αποπροσανατολίζοντας είτε λογοκρίνοντας ή ακόμη και παραπληροφορώντας. Πρόσφατα, για παράδειγμα, "των ελλήνων οι κοινότητες" οργανώθηκαν δικτυακά για να αντισταθούν στην πλεκτάνη Αναν και πρόσφατα στην προσπάθεια αποδόμησης της αληθούς ιστορικής μας μνήμης από οργανωμένα πλέον συστήματα κριτικών κονστρουκτιβιστών που όλως περιέργως -εκτός του ότι συναγελάζονται με υπαλλήλους του διεθνοαπατεώνα Σόρος- έχουν ισχυρές προσβάσεις στα μέσα ενημέρωσης.

    Ένας άλλος τρόπος είναι η οργάνωση ομάδων συζήτησης (κλειστή διεύθυνση των μελών που ανταλλάσουν πληροφορίες και γνώμες) και τα μπλοκ των οποίων η εξάπλωση είναι πλέον ασυγκράτητη και άνευ ορίων.

    Πολύ συχνά, εξάλλου, παίρνω μηνύματα που έχουν εκατοντάδες αποδέκτες και στα οποία ενίοτε συζητούνται εξαιρετικά σημαντικά επίκαιρα ζητήματα. Όταν το κρίνω σκόπιμο παρεμβαίνω. Όταν πρόκειται για ανοησίες χρησιμοποιώ το πλήκτρο ... delete. Πιο κάτω παραθέτω μια σημερινή παρέμβασή μου σε μήνυμα με πολλούς αποδέκτες και που αφορούσε την αντίσταση κατά της Χούντας στο Πολυτεχνείο, την εισβολή στην Κύπρο το 1974 και τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Quote

-------------------------------------------------------------------

2.11.2007. Το σχέδιο Αναν με απλά λόγια κατανοητά ακόμη και από μωρά.

"Άλλος" καθηγητής, με πληροφόρησαν πρόσφατα σε κάποια αίθουσα διδασκαλίας εκτός Αθηνών, "μας είπε [σε μάθημά του] ότι αυτός νομίζει πως μάλλον θα έλεγε ναι στο σχέδιο Αναν". Σε αίθουσες διδασκαλίας ποτέ δεν ασχολούμαι με "Άλλους" ("συναδέλφους" ή συναδέλφους). Απαντώ λοιπόν σ' αυτό, καθώς και σε σχετικό ηλεκτρονικό μήνυμα που πήρα πρόσφατα από φίλο επισκέπτη της σελίδας ο οποίος διερωτάται γιατί τόση επιμονή στην υπόθεση της πλεκτάνης του Σχεδίου Αναν. Σύντομη απάντηση: Η πλεκτάνη του Σχεδίου Αναν, αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής μας, φιλοσοφικά, πολιτικά και ηθικά. Κυρίως αγγίζει κάθε πτυχή που αφορά την Ελευθερία μας. Ανέδειξε, επίσης, όλα τα ελλείμματα των νεοελλήνων: τις αδυναμίες και τις κακίες των νεοελλήνων του νεοελληνικού κράτους, του κυπριακού κράτους και της διασποράς. Εκτενέστερα:

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να νικήσει τα ηλίθια επιχειρήματα. "Τα ηλίθια επιχειρήματα πάντα ακατανίκητα και αήττητα". Όπως θα εξηγήσω αμέσως μετά, τέτοια ηλίθια επιχειρήματα καμιά σχέση δεν έχουν με την αναγκαία και μη εξαιρετέα επιστημοσύνη και την αξιολογική ελευθερία που πρέπει -ανεξαρτήτως εθνικότητας ή ζητήματος για το οποίο μιλά-  να χαρακτηρίζουν ένα ακαδημαϊκό. Δυστυχώς, ακόμη και σε εκπαιδευμένους εγκεφάλους κολλούν προκαταλήψεις, κακίες, έμμονες ανόητες ιδέες και στρεβλές ή λανθασμένες ιδέες που αντιβαίνουν με αντικειμενικά και διυποκειμενικά γνωστά γεγονότα [Για να είμαι δίκαιος, κυρίως σε τέτοιους εγκεφάλους είναι που ενυπάρχουν οι θεμελιώδεις συγχύσεις και οι γιγαντιαίες διαστροφές - όχι στον εγκέφαλο των "απλών" ανθρώπων που είναι εξ ορισμού πατριώτες και ορθολογιστές]. Μια τέτοια δέσμη (στρεβλών) ιδεών και προκαταλήψεων, είναι καλά εμπεδωμένη στο εγκέφαλο πολλών φορέων ακαδημαϊκών που "ειδικεύονται" στην δικαιολόγηση της ξένης εξάρτησης (δηλαδή, της αποδυνάμωσης της εθνικής ανεξαρτησίας της μικρής και ηττημένης ψωροκώσταινας", όπως συνηθίζουν να λένε κατ'  ιδίαν). Έτσι δικαιολογείται το γεγονός πως ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών είτε σιώπησαν ένοχα, είτε μουρμούρισαν ακατανόητες ιδέες είτε υποστήριξαν το εγκληματικό και φασιστικό σχέδιο Αναν. Σ' αυτό εμπίπτει και η ιδέα, πολύ διαδεδομένη πλέον στην Αθήνα, πως πρέπει, δήθεν, να αποκυπριοποιήσουμε τάχιστα την ελληνική εξωτερική πολιτική (από φιλοσοφική άποψη, βεβαίως, κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε ότι μια τέτοια θέση είναι κατάπτυστη, απάνθρωπη, ανθελληνική και ασφαλώς πολιτικά παντελώς ανορθολογική). Έτσι πολλοί "νεότεροι" "εκπαιδεύτηκαν" να είναι "ποντικοί" αποσπασματικών ή λανθασμένων πληροφοριών για την πρόσφατη ιστορία του Κυπριακού (για να είμαστε δίκαιοι μερικοί εξ αυτών εκπαιδεύτηκαν και σε πανεπιστήμια της εσπερίας τα οποία πολύ συχνά ελέγχονται ή ποδογετούνται από "Υπηρεσίες" ή από πανεπιστημιακούς που είναι φορείς νεο-αποικιακών αντιλήψεων). Ασφαλώς, στους παροικούντες την αθηναϊκή Ιερουσαλήμ, δηλαδή, το παρακμασμένο ιδεολογικοπολιτικό περιβάλλον του κέντρου της Αθήνας που περικλείεται από την Αμερικανική Πρεσβεία, την Βρετανική Πρεσβεία και τα Εξάρχεια, τα αίτια και τα αιτιατά είναι πασίγνωστα. Η αναφορά στις τρις γωνιές του τριγώνου που μόλις έκανα μπορεί να φαντάζει ρητορική αλλά είναι ουσιαστική. Σχετίζεται με όλα τα νοσήματα του νεοελληνικού κράτους: Εξάρτηση, σύγχυση, επιστράτευση, αναρρίχηση, αναρχισμός κάθε είδους, πολιτικός ανορθολογισμός. Έτσι, συχνά παρατηρούμε πως κάποιοι "εκπαιδευμένοι" κυριολεκτικά τραβούν από τα μαλλιά "επιχειρήματα" πως στο κυπριακό "φταίνε, δήθεν, οι έλληνες". Στην συνέχεια, αυτά τα "επιχειρήματα" χρησιμεύουν ως εργαλεία προπαγάνδας του ποθητού "ξεφορτώματος του βάρους της Κύπρου από τους ώμους της Ελλάδας". Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε ονόματα. Είναι πολύ γνωστά σε όλους μας. Σε κάθε περίπτωση, οι προθέσεις δεν μας ενδιαφέρουν. Τσουβαλιάστηκαν όλοι, πάντως, και εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα στην υποστήριξη του Σχεδίου Αναν. Αυτό είναι η μια πτυχή. Η άλλη είναι ότι τους φταίει όχι μόνο η Κύπρος αλλά και οτιδήποτε είναι απομακρυσμένο από τον Αθηναϊκό μικρόκοσμο. Πρόκειται για είδος ιδεολογικοπολιτικής διαστροφής που σπάνια συναντά κανείς σε βιώσιμα κράτη. Χαρακτηριστικά, πρόσφατα σε εκλεκτορικό σώμα, κάποιος επιτέθηκε κατά φοιτητή που υποστήριζε την διδακτορική του διατριβή, επειδή έκανε αναφορές στο "ελληνικό Βυζάντιο". Αποτελεί, βλέπεται, ύβρη αν ένας φοιτητής αναφερθεί στην ελληνικότητα του Βυζαντίου. Εξερχόμενος, άλλος κατάπληκτος εκλέκτορας απογοητευμένος και αηδιασμένος είπε: "Μα δεν καταλαμβάνετε κύριοι συνάδελφοι!. Τους φταίει πια ακόμη και αν απλά λέμε ότι είμαστε έλληνες. Ο γάλλοι, άγγλοι, τούρκοι,  κινέζοι, μπορούν να λένε ότι είναι γάλλοι, άγγλοι, τούρκοι και κινέζοι. Εδώ όμως, πια, τους ενοχλεί ακόμη και αν απλά λέμε ότι είμαστε έλληνες". Εκτιμώ πως κάποιοι, φιλοσοφικά είναι έτοιμοι και ικανοί να διανέμουν όλο τον ελληνικό χώρο πλην  Κολωνακίου". Αμήν. Δέος, πάντως, διακατέχει κάθε νοήμονα. Τα εντός εισαγωγικά λεχθέντα κρύβουν βαθιές αλήθειες που θέτουν σε κίνδυνο την συλλογική μας ελευθερία, δηλαδή την εθνική μας ανεξαρτησία. Οι θέσεις, οι στάσεις, τα γραφόμενα και τα λεγόμενα πολλών, αυτό ακριβώς φανερώνουν.

Δεύτερον, όσοι πιάστηκαν στον ιστό της πλεκτάνης Αναν προετοιμάζονταν ή τους προετοίμαζαν από καιρό.

    α) Ο "Άλλος", λοιπόν,  όπως κάθε "κοινωνικός επιστήμονας", πρέπει να ξέρει τι είναι διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Αν δεν τό ξέρει καλύτερα να αυτο-γυμνωθεί από ακαδημαϊκούς τίτλους και να πάει σπίτι του. Για λόγους δεοντολογίας και συνειδήσεως, πάντως, αυτό θα έκανα αν είχα εκτεθεί ως δράστης τέτοιων πνευματικών παρεκτροπών που θίγουν καίρια κάθε πιθανή νοηματοδότηση της έννοιας ελευθερία.  Εξάλλου, ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές πρέπει να μένουν ανεξεταστέοι αν δεν γνωρίζουν τι είναι η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Το ότι δεν το γνώριζε η συντριπτική πλειονότητα δεκάδων βαρυφορτωμένων τιτλούχων είναι το πρόβλημα (δικό τους και όλης της Ελλάδας αλλά εξ αντικειμένου και της υπόλοιπης Ευρώπης της οποίας στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε πως τα αντανακλαστικά ήταν ελλειμματικά ή ελαττωματικά)

    β) Ο "Άλλος" αλλά και κάθε υπεύθυνος πολίτης είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει (ξέρω "απλούς" ανθρώπους που συναντώ στις λαϊκές αγορές όταν ψωνίζω, που έχουν επίγνωση, όπως και ο δωδεκαετής υιός μου που το κατανόησε αμέσως μόλις του το εξήγησα), ότι η πλεκτάνη Αναν έστησε φασιστοειδές σχέδιο που πρότεινε την παραβίαση των Υψηλών Αρχών διεθνούς δικαίου, την παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την καταστολή της συλλογικής και ατομικής ανθρώπινης ελευθερίας των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, την καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ακύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, την καταστολή της δημοκρατίας σε όλες τις πιθανές νοηματοδοτήσεις της και ασφαλώς αφενός τον αφοπλισμό των κυπρίων και αφετέρου την εγκατάσταση πέντε στρατών στο νησί για να εξυπηρετούνται διεθνοφασιστικοί σκοποί στην περιοχή. Αυτά έθιγαν μέχρι εξοντώσεως όχι μόνο την βαθιά Ελλάδα των ενάμιση εκατομμυρίων ελλήνων της Κύπρου αλλά και τους τουρκοκύπριους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

    γ) Δημιουργούσε ένα γόρδιο δεσμό στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με ανυπολόγιστες συνέπειες στο μέλλον.

    δ) Δημιουργούσε προηγούμενο για ελληνικά εδάφη αλλά και εδάφη άλλων χωρών (για παράλληλους βίους βλ. Βοσνία και Κόσσοβο, αλλά ίσως και Ιράκ, Παλαιστίνη και αλλού στην περιφέρειά μας και ευρύτερα).

    ε) Τέτοια γεγονότα, βεβαίως, είναι θανάσιμο πλήγμα κατά κάθε έννοιας πολιτικού πολιτισμού των ενδοκρατικών και διακρατικών σχέσεων.

Τρίτον, τέσσερα χρόνια μετά, οι "κοινωνικοί επιστήμονες" δεν δικαιούνται!!! -εκτός και αν αντιδεοντολογικά ως "επιστήμονες" υπηρετούν τον φασισμό επιστρατεύοντας ψεύδη και μεταμφιεσμένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις- να νομίζουν πως "μάλλον μας συνέφερε το σχέδιο Αναν και πως θα έλεγε Ναι". Δικαιούται μόνο να λέει την αλήθεια ή τουλάχιστον να μην λένε συνειδητά ψέματα. Αυτό γιατί τα α, β, γ, δ, ε στα οποία αναφερθήκαμε μόλις δεν θέτουν ζητήματα για τα οποία χωρούν "πολλές ερμηνείες" ή που δικαιολογούν "πλουραλισμός ιδεών" και "διαφορετικές εκτιμήσεις". Σχετίζονται με τη ανθρώπινη ελευθερία για την οποία η ερμηνεία μπορεί να είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ. Τα προαναφερθέντα είναι πασίδηλα και επαληθεύσιμα γεγονότα αποτελούν μια εξόφθαλμη περίπτωση μελέτης των ελλειμμάτων του διεθνούς δικαίου, μελέτης της αληθούς μορφής του διεθνούς συστήματος, μελέτης των ελαττωμάτων των λειτουργιών των διεθνών θεσμών (συμπεριλαμβανομένης και της ΕΕ) και μελέτης των απειλών κατά της ανθρώπινης ελευθερίας που υποκρύπτουν η αγραμματοσύνη, η επιστρατεύσεις των "επιστημόνων" από κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους "πολιτικούς αλήτες" του διεθνοπολιτικού παρασκηνίου και μελέτης των συνεπειών καλλιέργειας από στρατευμένους στα ΜΜΕ τάσεων ωχαδελφισμού, κόπωσης και αδιαφορίας επί ζητημάτων που είναι ζωτικά για την ανθρώπινη ελευθερία, την δική μας και των άλλων.            

Αυτά λοιπόν εν συντομία. Το δωδεκαετές "μωρό μου", πάντως, τα κατάλαβε. Από εκεί και πέρα ο "διάλογος" σε οποιοδήποτε επίπεδο και αν γίνεται, μπορεί, όπως συχνά συμβαίνει, να μυρίζει χοιροστάσιο. Και μέσα στην βρωμερή λάσπη να κυλίονται άνθρωποι και "επιχειρήματα" ειδικευόμενοι και επιδιδόμενη στην καταπολέμηση της ανθρώπινης ελευθερίας. Όσον με αφορά, θα συνεχίσω, όπως συχνά υπόσχομαι στους αναγνώστες μου, να εκπληρώνω το καθήκον μου συγγράφοντας αναλυτικότερα κείμενα για τα καίρια αυτά ζητήματα. Εδώ και καιρό, βεβαίως, έχω αποφασίσει να μην μπαίνω στην οδυνηρή θέση να καταστήσω επώνυμους συνομιλητές μου όσους συνειδητά ή ανεπίγνωστα έχουν αποφασίσει να κυλίονται στο βρωμερό χοιροστάσιο της λάσπης ανελεύθερων επιχειρημάτων  και των προσωπικών επιθέσεων. Αυτή την λάσπη, μπορούν αυτάρεσκα να την μυρίζονται και να την απολαμβάνουν, μόνοι τους ή με πολλούς "Άλλους" (παρασυρμένους ή μη). Η θλιβερή κατάντια τους με θλίβει αλλά με αφήνει παγερά αδιάφορο και ψύχραιμο. Και όση λάσπη κι αν πετάξουν σε εμένα επιστρέφεται μετά θυμού και μετά βδελυγμίας (στο παρελθόν έκανα το λάθος να αντιδρώ στις χαλκευμένες επιθέσεις λάσπης). Ο καθένας κάνει την δουλειά του και λόγω ανθρώπινης ετερότητας κινείται σε επίπεδο διαφορετικών φιλοσοφικών και επιστημονικών προδιαγραφών. Δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ ατόμων που βρίσκονται σε δύο διαφορετικά αεροπλάνα που κινούνται σε αντίθετες πορείες και που πετούν σε διαφορετικό ύψος. Τώρα, αν η αιχμηρότητα των επιχειρημάτων ενοχλεί, λυπάμαι. Αν επίσης,  ενοχλούν αιχμηρά επιχειρήματα ["μυρίζουν χοιροστάσιο τα επιχείρηματα κατά της ελευθερίας], επίσης λυπάμαι. Τίποτα το προσωπικό δεν υπάρχει και ειλικρινά οι προθέσεις δεν ενδιαφέρουν. Μόνο θλίβει όταν όπως εδώ, στις γραμμές που προηγήθηκαν, κανείς είναι υποχρεωμένος να θίξει τα αυτονόητα, όχι για να πειστεί ο ίδιος αλλά ανυποψίαστα θύματα, φοιτητές, μαθητές και αναγνώστες. Σε κάθε περίπτωση, οι συνειδητές ή ανεπίγνωστες ανελεύθερες στάσεις, δεν αφορούν μόνο τον ταλαίπωρο "επιστημονικό διάλογο" αλλά κάθε νοήμον άτομο και μόνο με αιχμηρά επιχειρήματα μπορείς να αντιμετωπίσεις. Και αυτό για να μην φθάσουμε στην ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε άλλες μεθόδους για να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας, κάτι που δεν είναι και τόσο άγνωστο φαινόμενο στην πρόσφατη ιστορία μας.

-------------------------------------------------------------------

1.11.2007. Κληρίδης, Σημίτης, Μητσοτάκης, Κουλουμπής (2)

Για το προηγούμενο σημείωμά μου 27.10.2007 πήρα πολλά μηνύματα, θετικά στο σύνολό τους, εκτός από ένα. Κάποιος λοιπόν διερωτήθηκε για την οξύτητα των επιχειρημάτων και κατά πόσο μια πιο ήπια ανταλλαγή επιχειρημάτων είναι πιο ενδεδειγμένη. Θα μπορούσα να αντιτάξω χιλιάδες επιχειρήματα, κάτι που θα κάνω, όπως υποσχέθηκα, σε εύθετο χρόνο. Περιορίζομαι στα εξής:

    Πρώτον, σε αντίθεση με ύβρεις, ύπουλους χαρακτηρισμούς, δολοφονίες χαρακτήρα και παραπλανητικές παραπομπές (έχω ένα μεγάλο κιβώτιο με κείμενα αυτού του είδους κατά του υπογράφοντος και μερικών άλλων συναδέλφων μου) οι δικές μου θέσεις μπορεί να περιέχουν επιχειρήματα που χαρακτηρίζονται από αιχμηρότητα και διεισδυτικότητα (αναμφίβολα ενοχλητική) αλλά ΠΟΤΕ ΥΒΡΕΙΣ. Κάποτε προκάλεσα ένα υπερφίαλο συνάδελφο νομικό διεθνολόγο (τώρα μακαρίτη) που έγραψε ολοσέλιδο κατάπτυστο κείμενο εναντίον μου στην Ελευθεροτυπία, να μου προσκομίσει έστω και μια φράση μου σε οποιοδήποτε κείμενό μου με την οποία να ύβριζα κάποιον, έστω και έμμεσα. Ασφαλώς και δεν μου προσκόμισε κάτι γιατί δεν υπάρχει. Απορρίπτω μετά βδελυγμίας, λοιπόν, αντιστροφές ρόλων και στάσεων που μόνο γκαίμπελς του πνεύματος μπορεί να κάνουν. Ούτε και δέχομαι να εξομοιώνονται αμιγώς ακαδημαϊκές αντιλήψεις του ρόλου μου με τις αντίστοιχες αντιλήψεις επιστημονικά μεταμφιεσμένων παρείσακτων του κοινωνικοπολιτικά και επιστημονικά ανεξέλεγκτου διεθνοπολιτικού περίγυρου. 

    Δεύτερον, οι νύξεις στο σημείωμα όπως και σε πολλά βιβλία μου, δεν απευθύνονται (κατά) των νεότερων και νεοεισερχόμενων στελεχών των πολιτικών επιστημών και των διεθνών σχέσεων. Αν και πολλοί από αυτούς τους νέους επιστήμονες ήδη βυθίστηκαν στο τέλμα με διεθνοπολιτικές επιστρατεύσεις, ταυτίσεις και χρηματοδοτήσεις που εξ ορισμού διαφθείρουν τον επιστημονικό στοχασμό, εγώ ως αρχαιότερο στέλεχος τους αντιμετωπίζω με μεγαλοψυχία, κατανόηση για τις καταναγκαστικές σειρήνες που τους παγιδεύουν, ακόμη και για καμιά φορά ασυγχώρητους συμβιβασμούς (όπως νέος επιστήμονας που γράφοντας αθλιότητες για το μακεδονικό μου εξομολογήθηκε πως περίπου εξαναγκάστηκε - εγώ του είπα δεν υπάρχει πρόβλημα αν αφήνοντας πίσω την μαζοχιστική(;) ανθελληνική προπαγάνδα επανέλθει με επιστημονικά βάσιμο και αξιολογικά ουδέτερο κείμενο το οποίο θα εξετάζει το ζήτημα των αναθεωρητικών συμπεριφορών στα Βαλκάνια τις δύο τελευταίες δεκαετίες -κανένα πρόβλημα, του είπα, αν αποδειχθεί ότι η Ελλάδα είναι αναθεωρητικό κράτος και ότι απορρίπτει την αρχή της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών). Αυτό που πάντα λέω σε αυτούς τους νέους επιστήμονες είναι σταθερό και δεδομένο: Επιστρέψτε στον σωστό δρόμο της ασκητικής και αξιολογικά ελεύθερης επιστημονικής ανάλυσης που δεν έχει εθνικό, ιδεολογικό ή συμμαχικό χρώμα. Φτύστε τις ποικιλόμορφες "σορικές" χρηματοδοτήσεις που διαφθείρουν τον στοχασμό σας και σας οδηγεί στην πνευματική και ηθική καταστροφή σας και στην ταύτισή σας με ανελεύθερες και φασιστοειδείς στάσεις και συμπεριφορές (το σχέδιο Αναν είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση). Επομένως, ας κάνουμε διάκριση μεταξύ των νεοεισερχόμενων επιστημόνων προς τους οποίους ως αρχαιότερος ακαδημαϊκός έχω χρέος να τείνω σανίδα πνευματικής σωτηρίας και των ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων προπαγανδιστών των διεθνοπολιτικών παρασκηνίων που σας διαβεβαιώνω είναι διεθνές και όχι ελληνικό φαινόμενο.

    Τρίτον,  και συνέχεια του τελευταίου σημείου, αν διαβάσετε την (όντως κουραστική για τους μη ενδιαφερόμενους) μονογραφία μου Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα  και στο εξωτερικό, θα πειστείτε ότι οι διεθνείς σχέσεις αν και είναι προικισμένες με επιστημονικό κεκτημένο (Θουκυδίδης, Μακιαβέλι, Carr, Morgenthau, Aron, Waltz, Gilpin, Κονδύλης et al.) είναι εν τούτοις καταπλημμυρισμένη από βουνά ευτελών προπαγανδιστικών σκουπιδιών. Ο λόγος είναι απλός: Λόγω του κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτου χαρακτήρα των διακρατικών ανακατανομών ισχύος και συμφερόντων, είναι αναμενόμενο και αναπόδραστο οι μυστικές υπηρεσίες των μεγάλων δυνάμεων να βλέπουν την επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων ως εργαλείο των συμφερόντων τους. Έτσι, αναμενόμενα αν όχι αναπόδραστα επιστρατεύουν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες προπαγανδιστικές αναλύσεις (που αποκτούν έτσι στα όμματα των μη υποψιασμένων μια εγκυρότητα που είναι εν τούτοις κίβδηλη). Σε άλλο σημείο εδώ ανέλυσα την στρατηγική μαλακής ισχύος των ΗΠΑ που αποτελεί και την πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Ερωτώ λοιπόν: Μια χώρα όπως η Ελλάδα με ελάχιστους σπάνιους πόρους έχει την πολυτέλεια να δεσμεύει το ανθρώπινο δυναμικό της σε ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες προπαγάνδες που όχι μόνο στρέφονται κατά των εθνικών της συμφερόντων και της ελευθερίας των πολιτών της αλλά επιπλέον δυναμιτίζουν τις διακρατικές σχέσεις της περιφέρειές της; Δεν πρέπει αυτοί οι σπάνιοι πόροι να εξορθολογίζονται με το να διατίθενται σε καλά οργανωμένα Τμήματα  Διεθνών Σχέσεων, σε ακαδημαϊκούς χωρίς εξωγενείς εισροές που διαφθείρουν τον στοχασμό τους και σε επιστημονικά πεδία που ερμηνεύουν σωστά και όχι στρεβλά το διεθνές σύστημα! Δεν είναι χρέος μας να σκεφτούμε την πνευματική υγεία των χιλιάδων φοιτητών που ανυποψίαστοι συρρέουν στα Τμήματα Ιστορίας, πολιτικής επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων κτλ, εάν το κεφάλι τους μετατρέπεται σε τενεκέ πνευματικών σκουπιδιών;

    Τέταρτον, με νόημα δηλώνω τα εξής: αν έπαιρνα αργύρια μεταμφιεσμένων (υπό μορφή ιδρυμάτων ή ινστιτούτων) αμερικανικών, ρωσικών ή κινέζικων υπηρεσιών ή αργύρια "αγαθοεργών" χορηγιών σορικών κερδοσκοπικών κονδυλίων για να προπαγανδίσω το φασιστοειδές σχέδιο Αναν ή για να αποδομήσω την ιστορία των Βαλκανίων δεν θα βάραινε μόνο η τσέπη μου αλλά και η συνείδησή μου. Καμιά αντίρρηση μήπως; Εδώ που καταντήσαμε δεν αποκλείω να υπάρχουν και αντιρρήσεις, δηλαδή να θεωρείται η ανωμαλία ομαλότητα και η ομαλότητα ανωμαλία.  

    Πέμπτον, τα πιο πάνω αυτονόητα δεν στρέφονται κατά της "πολυφωνίας", του "πλουραλισμού ιδεών", της "ακαδημαϊκής ελευθερίας" κτλ. Αντιθέτως: σκοπός είναι να περιφρουρηθούν από αυτό που τα διαφθείρει: Επιστημονικές στάσεις versus προπαγάνδα / ασκητική επιστημονική έρευνα επί των στοιχειωδών και ουσιαστικών versus αναμασήματα ιδεολογημάτων και θεωρημάτων / υπαρκτά γνωστικά πεδία versus φανταστικές θέσεις του είδους "ο γάιδαρος έχει φτερά και πετάει επειδή ο Σόρος αυτό θέλει και όσοι δεν το βλέπετε είσαστε στραβοί" / αξιολογικά ελεύθερες θεωρήσεις versus στρατευμένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις υπέρ φασιστικών, ανελεύθερων και αντικοινωνικών επιλογών / θεωρήσεις εμπεδωμένες και καθαγιασμένες στην έννοια της ελευθερίας versus φιλοηγεμονικές ασυναρτησίες που θρέφουν τα αίτια πολέμου / περιγραφική ανάλυση των αιτιών πολέμου versus ύπουλες-ψευδείς εκλογικεύσεις του είδους "τέλος της ιστορίας", έφθασε η εποχή των (αμερικανικών) "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", υπάρχει "αναγκαιότητα" μιας "αγαθοεργούς ηγεμονίας" έστω και αν αυτό στρεβλώνει τις κατακτήσεις πολιτικού πολιτισμού των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου, κτλ. Είναι ένα πράγμα για παράδειγμα ο πλουραλισμός ιδεών σε μια συζήτηση υψηλών ποιοτικών προδιαγραφών και άλλο αντιπαράθεση ιδεολογημάτων και ασυναρτησίες περί ανέμων και υδάτων. Όσο και αν αφελείς, συνειδητοί προπαγανδιστές και παγιδευμένοι θολώνουν το μυαλό μας με πνευματικά σκουπίδια που διοχετεύει στην κοινωνία το σύστημα της ξένης εξάρτησης, στην πιο πάνω "αντιπαράθεση"  αντιτίθενται αλήθεια και ψεύδος και άσπρο και μαύρο. Από την μια πλευρά είναι οι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες προπαγάνδες αγράμματων και πολιτικά στρατευμένων που προκαλούν ποταμούς πνευματικού και πολιτικού ανορθολογισμού και από την άλλη πλευρά είναι συνειδητοί και ασκητικοί επιστήμονες που τους λένε "αφήστε μας ήσυχους να υπηρετήσουμε το λειτούργημά μας και μην διαφθείρεται το μυαλό ανυποψίαστων 18αρηδων.

    Η περιφρούρηση μιας τόσο ευάλωτης επιστήμης όπως οι διεθνείς σχέσεις από τους κινδύνους της πνευματικής διαφθοράς μέσω ευτελών ηγεμονικών συμφερόντων ή ασυνάρτητων και φαντασιόπληκτων ιδεολογημάτων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, μιας και πολλά μέλη της κοινωνίας και της πολιτικής ηγεσίας δυστυχώς εντυπωσιάζονται από ακαδημαϊκούς τίτλους για τους οποίους την αλήθεια γνωρίζουμε όσοι παροικούμε την πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ. Αγγίζει επίσης άμεσα και ζωτικά ζητήματα που αφορούν επιλογές στο εσωτερικό του ασύλου της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας όπου η "επιστημονική κρίση" ορθώς βρίσκεται στο απυρόβλητο των κοινωνικών και ποινικών ελέγχων. Η στοχαστική διαφθορά αυτού του ασύλου λόγω εξω-ακαδημαϊκών εισροών δεν είναι μόνο ζήτημα ορθολογιστικής και σύννομης χρήσης των σπάνιων πόρων που η κοινωνία δεσμεύει για την πανεπιστημιακή μόρφωση. Είναι επίσης ζήτημα πνευματικής ζωής ή θανάτου για τους φοιτητές που ανυποψίαστα προσέρχονται να καταρτιστούν επιστημονικά. Το πνεύμα και το γράμμα του "νόμου" απαιτεί η ακαδημαϊκή κρίση εντός του ακαδημαϊκού ασύλου να είναι απαλλαγμένη υποκειμενικών προσωπικών κριτηρίων, εξω-ακαδημαϊκών χρηματοδοτήσεων, πολιτικών-κομματικών κριτηρίων, συμμαχικών κριτηρίων, εθνικών κριτηρίων, ιδεολογικών κριτηρίων ή διεθνοπολιτικών "σορικών" χρηματοδοτήσεων. Σε τελευταία ανάλυση, λόγω ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας, αν ένα Πανεπιστημιακό Τμήμα αλωθεί από "πνευματικούς βρυκόλακες" των κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων διεθνοπολιτικών παρασκηνίων έχει πλέον την δυνατότητα να αυτοτροφοδοτείται και να αυτοαναπαράγεται επ' άπειρον.  Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, επιμένω, αν τελικά, ένα μεγάλο πλήθος αγράμματων και ή στρατευμένων και προπαγανδιστών και ή παγιδευμένων δημοσιοποιεί ή διδάσκει θέσεις και απόψεις που αν και καμιά ουσιαστική σχέση δεν έχουν με επιστημονικά βάσιμες θεωρήσεις είναι εν τούτοις μεταμφιεσμένες με ακαδημαϊκούς μανδύες και επιστημονικά κίβδηλη αξιοπιστία. Δεν ενδιαφέρουν αυτά την κοινωνία που δεσμεύει σπάνιους πόρους ή τους φοιτητές που παγιδεύονται στην πιο γόνιμη φάση της ζωής τους;

    (Για τον αποστολέα του μηνύματος). Όσο για ζήτημα των θέσεων Μητσοτάκη, Σημίτη, Κουλουμπή, καλύτερα να είσαστε πιο πληροφορημένος όταν μιλάτε για τόσο σοβαρά ζητήματα: Διαβάστε τις εκατοντάδες επιφυλλίδες μου, δοκίμια, άρθρα και ένα βιβλίο (σε απάντηση αντίστοιχου βιβλίου του ΕΛΙΑΜΕΠ) από το 1983 μέχρι σήμερα, διερευνείστε τα επιχειρήματα που λέγονταν, αναζητείστε, αντιθέσεις, αντιφάσεις και ντροπιαστικά πισωγυρίσματα, μελετείστε την εμπεριστατωμένη έκθεση εμπειρογνωμόνων για την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα σε συνάρτηση (και) με το σχέδιο Αναν,  αναζητείστε έστω και μια απάντηση σε αυτή την έκθεση των δραστών ντροπιαστικών "ακαδημαϊκών" θέσεων για το φασιστοειδές αυτό σχέδιο, αναζητείστε έστω και ένα συγνώμη των δραστών ντροπιαστικών "αναλύσεων" υπέρ καταστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπέρ καταστολής της ελευθερίας, υπέρ καταστολής της δημοκρατίας και υπέρ ακύρωσης της λαϊκής κυριαρχίας, αναζητείστε ψευτο-επιστημονικές αλλά ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες "ιστορικές μελέτες" ότι οι κύπριοι φταίνε στο κυπριακό και ότι η καταστολή των διεθνοφασιστών αποικιοκρατών στην Κύπρο ήταν πολιτική ... προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κτλ. κτλ. Είναι γνωστό αγαπητέ φίλε πως αυτά είναι πρωτόγνωρα στην ιστορία των ανθρώπων. Ευτυχώς όμως πάντοτε υπάρχει και αντίσταση και εξισορρόπησή τους. Η ζωή συνεχίζεται και όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να καταστεί κανόνας επιστημονικής και κοινωνικής συμπεριφοράς το "anything goes". Αυτά για σήμερα.      

  -------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------

25.10.2007. Η αντίστροφη διαδικασία της συγκρότησης των ανθρώπων και των κοινωνιών: Η ισχύς, η θέσμισή της και η οικογένεια

Τι είναι αυτό που μας ενώνει, λέει το τραγούδι. Τι συγκροτεί τα κράτη και τον κόσμο, απορεί ο Παναγιώτης Κονδύλης ο οποίος δεν θέλησε να απαντήσει ένα τόσο δύσκολο ερώτημα. Ας κάνουν ότι θέλουν, δήλωνε συχνά.

        Κινούμενος αντίστροφα ο ιδιώτης εκτός πολιτικής καμιά συγκρότηση δεν χρειάζεται. Κολυμπά μέσα στην ιδιωτεία εκτός Πολιτικής. Ελάχιστα διαφέρει από τον βάρβαρο. Είναι οτιδήποτε αντιβαίνει στην Πολιτική νοούμενη ως πολιτικός πολιτισμός ο οποίος εντάσσει την ανθρώπινη ετερότητα και την προσαρμόζει στον κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένο συλλογικό τρόπο ζωής.

Δεν υπάρχει τρόπος να σταθεροποιήσεις κατιτί αμετάκλητα και δια νόμου ανεπίστροφα. Οδύσσεια είναι και ταξίδι προς μια Ιθάκη. Άθλημα διαρκούς προσαρμογής του τρόπου ζωής στην συλλογική πολιτική ανθρωπολογία μιας Πολιτείας όπως αυτή εκκίνησε καταστατικά όταν απέκτησε την Ανεθαρτησία της, όπως μετέπειτα διαμορφώθηκε ιστορικά και όπως εξελίσσεται ανά πάσα στιγμή. Από καιρό μελετούμε την κοσμοθεωρητική παράμετρο στο υπόβαθρο αυτής της διαρκούς κίνησης και τα αίτια που συγκροτούν και συγκρατούν την πολιτειακή δομή. Θα συνεχίσουμε να το κάνουμε χωρίς υπέρμετρες φιλοδοξίες.

        Η κλασική πάντως πολιτική συγκρότηση αποτελούσε σύμμειξη και μέθεξη πνευματικών και αισθητών. Στην πορεία ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας με δημοκρατική ροπή αποσκοπούσαν στο τελευταίο, δηλαδή την Πολιτική Ελευθερία. Η ελευθερία ήταν υπέρτατο και έσχατο αίτημα. Συναρτούνταν, εξάλλου, με το αυτεξούσιο του πολίτη, το Αριστοτελικό «μη άρχεσθαι υπό μηδενός». Οι πολίτες ήταν ισότιμοι, άρχοντες του εαυτού τους και έτσι μόνο χρήσιμοι και μέλη του Δήμου και ο ρόλος του εντολέα αδιαπραγμάτευτος.

        Δεν εκθειάζω καμιά κατάσταση ως ιδεατή. Ιδανική πολιτική ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν θα υπάρξει. Την ροπή αναζητούμε και καλλιεργούμε προσανατολισμένοι προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η μεταφυσική, τώρα, στην κλασική εποχή πάντοτε αποτελούσε πολιτειακή εισροή και όχι, κατ’ ανάγκη, θεοκρατική επήρεια. Η κοσμική αρμονία, εξάλλου, τους ενέπνεε για την αρμονία μέσα στην Πολιτεία.  

Η αρμονία μέσα στην Πολιτεία με δημοκρατική ροπή σήμαινε αυτεξούσιους πολίτες με σθένος, αξιοπρέπεια, περηφάνια και αξίωση διαρκούς σμίλευσης μιας διανεμητικής δικαιοσύνης και κοινωνικών ιεραρχιών συμβατών με το ανθρωπολογικό υπόβαθρο όπως αυτό ήταν και όπως εξελισσόταν.

Η διαπάλη ισχύος αντίθετων και αυτεξούσιων θελήσεων κατέληγε στην θέσμιση της ισχύος εντός της Πόλεως. Δηλαδή, στην συγκρότηση μιας διακυβέρνησης που ασκούσε εξουσία σύμφωνα με τον ανά πάσα στιγμή ψηφισθέντα Πολιτειακό τρόπο ζωής. Ένας τέτοιος «νόμος» είναι αφενός προαπαιτούμενο ελευθερίας και αφετέρου αφορμή και ταυτόχρονα αίτιο αυθυπέρβασης και αυτοθυσίας για να τηρείται και εφαρμόζεται η πολιτειακή νομιμότητα (Σωκράτης).

Τα ψυχόρμητα, η πνευματική υπόσταση και η εν γένει αστάθμητη και διαρκώς ανώριμη ατομική οντότητα (διαφορετικά θα είχαμε τέλειους ανθρώπους) διαρκώς προσαρμόζεται στις ανάγκες του συλλογικού βίου. Νομιμοποίηση της ισχύος, νόμος, ελευθερία και αυθυπέρβαση. Στην Βυζαντινή Οικουμένη προστέθηκε και η αγάπη. Η σοφιστική, πρέπει να πούμε εδώ τηλεσκοπικά, είναι εκείνη η αντίληψη της ζωής που αντίβαινε σε αυτή την νοηματοδότηση της πολιτικής και που ροκάνισε και κατέστρεψε τόσο τον Αρχαίο Πολιτισμό όσο και την Βυζαντινή οικουμένη.

Αυτά όσον αφορά τα εντός της Πόλεως. Μια μόνο λέξη για την ισχύ στην διεθνή πολιτική, συγκεκριμένα, στο κλασικό σύστημα των Πόλεων και στο σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο. Η ισχύς εδώ εξ ορισμού είναι αθέσμιστη. Εξ ου και το αλάνθαστο Θουκυδίδειο απόφθεγμα που βρίσκεται στον εσώτερο πυρήνα κάθε θεώρησης της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής, ότι «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Δεν υπεισερχόμαστε εδώ στην συζήτηση περί ενός μελλοντικού μετά-κρατικού συστήματος γιατί δεν ενδιαφέρει η μελλοντολογία.

Ο πυρήνας της ζωής ταυτόχρονα και το έσχατο καταφύγιο του πολιτισμού είναι η οικογένεια. Το Αριστοτελικό αυτεξούσιο είναι θέσφατο και έτσι πρέπει να διαμορφώνονται τα παιδιά που θα είναι και αυριανοί πολίτες. Εντός της οικογένειας δεν τίθεται ζήτημα ισχύος αλλά πειθούς. Εάν υπάρχουν οι σχέσεις ισχύος εντός της οικογένειας πρόκειται για ένα σάπιο σύστημα και μια παρακμασμένη ομάδα, ροκανισμένη και υποψήφια για διάλυση, εκμηδένιση των μελών και δυστυχία για λόγους υπαρξιακούς και αναπόδραστους.

Συγκριτικά, ενώ η ισχύς μέσα στην Πόλη αποτελεί αντικείμενο ενός όπως είπαμε διαρκούς αθλήματος σταθεροποίησης ενός συστήματος συλλογικής δικαιοσύνης και ιεραρχιών, εντός της οικογένειας αυτά λογικά είναι αχρείαστα. Εντός της οικογένειας κυριαρχούν προϋποθέσεις όπως ισοτιμία, αυτεξούσιο, αξιοπρέπεια, αγάπη, αλληλεγγύη, η ελευθερία ακόμη και των αναπτυγμένων παιδιών νοούμενη ως ίση συμμετοχή στις αποφάσεις, συμπαράσταση, ανοχή, συγκατάβαση, κοινές λογικές επί όλων των ζητημάτων, ανιδιοτέλεια, προσκόλληση στην αυτοσυντήρηση-επιβίωση όλης της οικογένειας αλλά και του κάθε μέλους ξεχωριστά, συνεννόηση για τα πάντα και απουσία συγκρούσεων ή και μικρών διενέξεων (μόνο το θυμικό επιτρέπεται και αυτό ποτέ σε σύγκρουση επί ουσιαστικών ζητημάτων διαφορετικά αναιρούνται οι προϋποθέσεις).

Όσο περισσότερο τηρούνται αυτές οι προϋποθέσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα τόσο πιο σταθερή και ευημερούσα, ευδαιμονούσα και ασφαλής είναι μια οικογένεια, και το αντίστροφο.  

Να μην ξεχνάμε ότι η οικογένεια είναι ο μόνος Υπαρξιακά δεμένος και οντολογικά θεμελιωμένος θεσμός. Οι οντολογίες των υπόλοιπων ομάδων όπως κράτη, αυτοκρατορίες και οποιονδήποτε άλλων συλλογικοτήτων είναι και θα είναι πάντα επίκτητες, ασταθείς και ρευστές και η συγκρότησή τους ένα μεγάλο και συχνά άπιαστο στοίχημα. Της οικογένειας είναι εγγενείς και Υπαρξιακά συμπλεγμένες.

Τώρα, γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Επειδή διατρέχω ξανά τις σημειώσεις των συζητήσεών μου με τον Κονδύλη και επειδή στάθηκα στο θέμα της ισχύος. Είναι εκπληκτικό το πόσο ξεκάθαρες σχέσεις είχε ο Κονδύλης για το θέμα αυτό. Συμπεριλαμβανομένων και των πολύ λεπτών ζητημάτων της σχέσης υλικών και πνευματικών για τα οποία ο Κονδύλης είχε μιλήσει μεγαλοπρεπώς κυριολεκτικά αδειάζοντας όσους σπεύδουν κακόπιστα και δολοφονικά να τον κατηγορήσουν για το ένα ή άλλο.

Αυτό που τότε, πριν μια δεκαετία, με εντυπωσίασε και με κατάπληξε, ήταν ο τρόπος που μου μίλησε για την οικογένεια. «Ανακρίνοντάς» τον, ακριβώς, για την ισχύ και τους δεσμούς που ενώνουν, συγκροτούν και συγκρατούν μια ομάδα και ένα κράτος η απάντησή του ήταν καταπέλτης και μοναδικής σημασίας που μελλοντικά θα επεξεργαστώ όσο πιο βαθιά και πλατιά μπορώ. Περίπου είπε τα εξής.

Η Οικογένεια είναι η μόνη ομάδα που διαθέτει γνήσια (όχι επίπλαστη και επίκτητη) οντολογία. Η οντολογική θεμελίωσή της είναι προγραμματική, εγγενής και δεδομένη. Οι υπαρξιακοί δεσμοί είναι εκεί. Μόνο αυτή η ομάδα, υποστήριξε, διαθέτει όλα τα πλεονεκτήματα για μια σταθερή αδιατάραχτη συνοχή, αλληλεγγύη και απουσία σχέσεων ισχύος.

Και αγάπη, τον ρώτησα. Αυτό μου είπε είναι σύμφυτο αλλά αφενός πρέπει να καλλιεργείται και αφετέρου να συνδέεται με την αυτοσυντήρηση σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Βέβαια, με συμβούλευσε να διαβάσω το «παρακμή του αστικού πολιτισμού» –το είχα μόνο διατρέξει τότε και γι’ αυτό δεν γνώριζα το βάθος αυτού του μοναδικού κειμένου– εξηγώντας ότι η οικογένεια είναι κομμάτι ενός ευρύτερου σώματος που υπόκειται τους ροκανισμούς της μεταμοντέρνας ανθρωπολογικής συρρίκνωσης μέχρι και εκμηδένισης. Εάν τα μέλη της οικογένειας χάσουν την ανθρωπολογική τους υπόσταση μέσα στην οικογένεια κινούνται (και εκεί) με όρους ισχύος, πρόσθεσε.

Το ζήτημα με την Οικογένεια δεν είναι η απουσία Υπαρξιακών δεσμών, μου είπε με νόημα, αλλά, το πόσο καλλιεργείται η συνειδητοποίησή τους ενάντια στον περιβάλλοντα ατομισμό και ιδιοτελή χρησιμοθηρία των πολλών επίπλαστων και ρευστών συναναστροφών, συναλλαγών και ομαδοποιήσεων κάθε είδους.

Εν μέρει είναι και συμφέρον με την ευρύτερη και βαθύτερη έννοια του όρου που συμπεριλαμβάνει και την συναισθηματική σταθερότητα, την αισθητική προσαρμογή, σίγουρα την ερωτική προσαρμογή ως κορυφαίο μεταξύ των κορυφών της οικογένειας. Η οικογένεια είναι σίγουρα κάτι πολύ σημαντικό, υπογράμμισε. Είναι το έσχατο και ύστατο όσον αφορά αλληλεγγύη για αυτοσυντήρηση και επιβίωση, ζητήματα πολύ σημαντικά για κάθε άνθρωπο. Οι άνθρωποι όμως δεν το βλέπουν έτσι, εξ ου και οι εμφύλιο εντός της οικογένειας δια ασήμαντον αφορμή, προσθέτω εγώ.

Βέβαια, διέκρινα και μια απαισιοδοξία του Κονδύλη όταν το συνέδεε με την μεταμοντέρνα ανθρωπολογία και τον τρόπο που επηρεάζει την οικογενειακή ανθρωπολογία.

            Ισορροπημένα και σωστά, εν τούτοις, και αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό τώρα που τον γνωρίζω στοχαστικά καλύτερα, έδειξε να διακρίνει πλήρως την οικογενειακή συγκρότηση από την πολιτική συγκρότηση.

            Την Οικογενειακή συγκρότηση την θεωρούσε, όπως κατάλαβα, την έσχατη έπαλξη σταθερής οντολογίας και ισχυρών ακατάλυτων δεσμών.

            Έσχατη έπαλξη που όπως μου εξηγούσε, παλαιόθεν αποτελούσε τον πυρήνα ο οποίος όπως συνεχώς διευρυνόταν σχημάτιζε ευρύτερες ομάδες και οι ποικίλες συγγένειες αυτών των ολοένα μεγαλύτερων οικογενειακών ομάδων οδηγούσαν σε ευρύτερες συλλογικότητες και σε πολιτική συγκρότηση.

Όπως και όσο αυτό διευρυνόταν, μου είπε με νόημα γιατί το υπογράμμισα, τόσο διαφοροποιούνταν και τόσο δυσκόλευε η πολιτική (πλέον) συγκρότηση των ολοένα μεγαλύτερων ομάδων, φατριών και εθνών. Το μεγάλο πλέον και άπιαστο στοίχημα της συγκρότησης χαλάρωνε γιατί όσο απομακρυνόμαστε από τον πρώτο πυρήνα τόσο περισσότερο χαλαρώνει η οντολογία και τόσο περισσότερο οι δεσμοί είναι επιρρεπείς σε κλονισμούς και διάρρηξη. Αυτό συνάγεται επειδή όταν διερωτήθηκα για τους λόγους μου απάντησε, ακριβώς, ότι όσο διευρύνονται οι ομάδες τόσο περισσότερο οι υπαρξιακοί δεσμοί και οι οντολογικές προϋποθέσεις διαφοροποιούνται γιατί τα πάνω στα ευρύτερα οικογενειακά θεμέλια υπάρχουν πολλές οικογένειες και από άποψη συγγένειας και συνάφειας απομακρυσμένες.

Οικογένεια!! Λόιπόν. Συμφωνώ και προσαυξάνω αυτές τις λεπτολόγες αλλά και με τα κριτήρια που είναι γνωστός ο Κονδύλης πολύ προωθημένες θέσεις. Είναι κάτι που θα ψάξω περισσότερο από πολιτικοστοχαστική άποψη συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικής ανθρωποκεντρικής αντίληψης περί αγάπης όπως την νοούσαν στο παρελθόν, ιδιαίτερα με τις πολιτικές προεκτάσεις της στην Βυζαντινή Οικουμένη.

Η Οικογένεια παραμένει το έσχατο, θέσφατο και ύστατο. Εκεί υπάρχουν δεσμοί και οι προϋποθέσεις να είναι ένας ενιαίος συλλογικός οργανισμός γεμάτος αρμονία, αλληλεγγύη, αγάπη και στήριξη αλλήλων. Διαθέτει εγγενή και όχι επίπλαστη και γι’ αυτό αδύναμη οντολογία. Γι’ αυτό δημιουργεί εγγενείς δεσμούς των οποίων η χαλάρωση ή σύσφιγξη είναι τόσο ζήτημα συνειδητοποίησης των Υπαρξιακών μεγεθών όσο και του συμφέροντος με την ευρύτερη και βαθύτερη έννοια του όρου όπου ο έρωτας, η αγάπη, το πνευματικό συμφέρον και το υλικό συμφέρον βρίσκονται σε μια διαρκή σύμμειξη και μέθεξη υπό «καθεστώς» προγραμματικών προϋποθέσεων οι οποίες ευνοούν την συγκρότηση, την συγκράτηση, την ελευθερία, την ευημερία, την ευδαιμονία και την ασφάλεια.

Όσο απομακρύνεσαι από την οικογένεια τόσο περισσότερο η (πολιτική πλέον) συγκρότηση και συγκράτηση γίνεται δύσκολη και ένα μεγάλο άπιαστο στοίχημα. Εξ ου και τα προβλήματα πολλών κρατών Εννοώ το κράτος. Φανταστείτε την παράκρουση κάθε διεθνιστή ή κοσμοπολίτη που θέλει τον πλανήτη ενωμένο με όρους φαντασιόπληκτους εάν όχι αστείους. Πόσοι πέθαναν για αυτούς, όμως. Ερωτώ και απορώ.  

-------------------------------------------------

22.10.2007 Μια άλλη Ελλάδα: Η Αιματολογική κλινική και οι φίλοι της

«Για τον σκοπό ενίσχυσης του “Συλλόγου των Φίλων της Αιματολογίας ΙΑΣΗ” διοργανώνεται στις 15 Νοεμβρίου 2007, ώρα 20:30, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, μουσική εκδήλωση με την Ορχήστρα Μόζαρτ της Βιέννης» Εισιτήρια ευρώ 13 (φοιτ.),22,40,60,80. Σας προσκαλεί ο «Σοροπτιμιστικός Όμιλος Κηφισιά-Εκάλη» (210-6713503) που διοργανώνει την εκδήλωση. Η πρόσκληση είναι λιτή και απέριττη αλλά ο σκοπός σημαντικός: Η ενίσχυση του Αιματολογικού Τμήματος της Α΄ Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σκοπός μου είναι η γνωστοποίηση της εκδήλωσης ευρύτερα και η ευαισθητοποίηση κάθε ενδιαφερομένου.

Όλοι, λίγο πολύ είμαστε θύματα της πανθομολογούμενης ανεπάρκειας του ελληνικού κράτους. Συχνά διερωτόμαστε: Γιατί οι κρατικές υπηρεσίες να είναι για εμάς πηγή ταλαιπωρίας; Γιατί μερικοί κρατικοί λειτουργοί να νομίζουν πως το δημόσιο είναι απυρόβλητη φωλιά κηφήνων ή μέσο πλουτισμού; Γιατί θα πρέπει συχνά να κουβαλούμε «φακέλους» και «φακελάκια»; κ.τ.λ. Και όμως, υπάρχουν επάλξεις δημοσίων λειτουργών όπου η εικόνα είναι διαφορετική.

Μια τέτοια έπαλξη είναι το Αιματολογικό Τμήμα της Α΄ Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επικεφαλής ο διακεκριμένος Έλληνας επιστήμονας Καθηγητής Γεράσιμος Πάγκαλης που περιβάλλεται από ένα καταπληκτικό ιατρικό επιτελείο και ένα πρωτόγνωρα φιλικό και εξυπηρετικό τεχνολογικό και γραμματειακό προσωπικό. Κανείς δεν έχει παρά να περάσει ένα πρωί από το Εξωτερικό Αιματολογικό Τμήμα στην οδό Σεβαστουπόλεως, όπου καθημερινά προσφέρεται ιατρική φροντίδα, θαλπωρή, συμπόνια, ανθρωπιά και σιγουριά σε δεκάδες αν όχι εκατοντάδες ασθενείς συμπολίτες μας. Εμπνέει το υψηλό ήθος, η ασκητική προσήλωση στο καθήκον και η ανιδιοτέλεια του Καθηγητή Πάγκαλη. Ακόμη πιο σημαντικό, η ιατρική περίθαλψη είναι εξειδικευμένη και στην αιχμή της ιατρικής επιστήμης. Αυτό δεν είναι τυχαίο: Παρά τους περιορισμένους πόρους, η επιστημονική παρουσία και η συνεισφορά του Καθηγητή Πάγκαλη και της υπόλοιπης ιατρικής ομάδας είναι αξιοσημείωτη, αξιοζήλευτη και επιστημονικά διεθνώς αναγνωρισμένη. Το καταπληκτικό σ’ αυτή την περίπτωση, πάντως, είναι η σχεδόν ιεραποστολική αφοσίωση των ιατρικών λειτουργών και του υπόλοιπου προσωπικού. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι το έργο ενισχύεται αποφασιστικά από συνδρομές και δωρεές του «Συλλόγου ΙΑΣΗ - Φίλοι της Αιματολογίας» (210-7770204). Ως αποτέλεσμα δρομολογήθηκε η δημιουργία Αιματολογικής Κλινικής στο Λαϊκό και Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών υψηλών προδιαγραφών.

Πραγματικά, οι Έλληνες αιματολόγοι αποτελούν μια αξιοθαύμαστη ομάδα δημοσίων λειτουργών που αξίζει προσοχής και υποστήριξης. Ο Καθηγητής Πάγκαλης και το προσωπικό του Αιματολογικού Τμήματος, όπως και άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες αξίζει και πρέπει να ενισχυθούν. Κανείς απαιτείται να σκεφτεί, ακόμη, πως ανά πάσα στιγμή αιματολογικά προβλήματα μπορούν να πλήξουν οποιοδήποτε άτομο ή κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο ανεξαρτήτως ηλικίας.

Για τους πιο πάνω λόγους, όσοι μπορέσουν να παρευρεθούν στο Μέγαρο Μουσικής στις 15 Νοεμβρίου, θα απολαύσουν ταυτόχρονα, έναντι μικρού αντιτίμου την Συμφωνική Ορχήστρα Μόζαρτ της Βιέννης.

-------------------------------------------------------------------

20.10.2007. Μεγάλε Αμερικάνε ...  

Το παλαιότερο των επαγγελμάτων, συνηθίζουν να λένε πολλοί, είναι η πορνεία. Όμως αυτό δεν είναι αληθές. Προηγήθηκε το πρακτωριλίκη, μπροστά στο οποίο, η πορνεία ως ανθρώπινη δραστηριότητα, αν και θλιβερή υπόθεση, είναι συγκριτικά αθώα πράξη. Πρακτωριλίκια, πάντως, υπάρχουν τριών ειδών. Το πρώτον, είναι η δράση υπέρ των συμφερόντων της χώρας σου (μυστικοί πράκτορες σε αποστολή), ένα μάλλον αναγκαίο κακό μιας και όλα τα κράτη (αν όχι όλες οι ομάδες ανθρώπων) όλων των εποχών χρησιμοποιούσαν ανθρώπους τους για να κατασκοπεύσουν, να μάθουν και να ενεργήσουν προς όφελος της δικής τους ομάδας.  Πρόκειται για την ηπιότερη και πιο λογική μορφή πρακτοριλικιού, μιας και τα κράτη δυστυχώς βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό. Πριν λίγα χρόνια, για παράδειγμα, ακούσαμε ότι, Μεγάλη Βρετανία και Ηνωμένες Πολιτείες διέπρατταν οικονομική κατασκοπεία εις βάρος των ηπειρωτικών μελών της ΕΕ. Τα δύο επόμενα είδη είναι χειρότερη και θλιβερότερη υπόθεση από την πορνεία. Η δεύτερη λοιπόν και χειρότερη περίπτωση είναι ο πράκτορας που αν και πολίτης ενός κράτους υπηρετεί μια ξένη χώρα. Η τρίτη περίπτωση είναι όταν έχει "διπλή" υπηκοότητα. Η μια (υπηκοότητα) μιας ηγεμονικής δύναμης και η άλλη (υπηκοότητα) μιας μικρής και εξαρτημένης χώρας. Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται περί αμιγούς προδοσίας. Για αυτά τα μακάβρια πλάσματα που λέγονται "προδότες", "εφιάλτες", κτλ, πάντοτε ίσχυε και συνεχίζει να ισχύει η ρήση "τους προδότες πολλοί χρησιμοποίησαν αλλά ουδείς αγάπησε". Στην συγκυρία μας, τίποτα δεν έχουμε να πούμε εκτός -εάν και όταν - οι υπηρεσίες ενός κράτους τους συλλάβει. Η τρίτη περίπτωση, όμως, είναι ιδιαίτερη, ιδιόμορφη και η πιο εξεζητημένη. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ένας πρώην αξιωματούχος του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας με διπλή υπηκοότητα, να είναι ένας Μεγάλος Αμερικανός πατριώτης και ταυτόχρονα, όταν ζει σε μια λιγότερο ισχυρή θετή του χώρα, να είναι ένας μεγάλος δολοφόνος της αλήθειας, ένας μεγάλος δολοφόνος χαρακτήρων, ένας μεγάλος διαστροφέας των ιστορικών γεγονότων, ένας μεγάλος δολιοφθορέας της επιστήμης και ένας μεγάλος δολιοφθορέας των κρατικών θεσμών στους οποίους ενσπείρει αγράμματους, φορείς εξωγενών συμφερόντων και παρείσακτους των διεθνοπολιτικών καταγωγίων. Το χειρότερο είναι αν πείσει τον εαυτό του ότι υπηρετεί μεν την θετή λιγότερο ισχυρή χώρα στο όνομα των συμφερόντων της οποίας διαπράττει όλες τις προαναφερθείσες "δολοφονίες". Να πιστεύει, ενδεχομένως, ότι εξυπηρετεί την υποτελή Μεσογειακή χώρα γιατί η τελευταία θα χάσει λίγα και όχι πολλά [Ποτέ δεν καταδικάζω προθέσεις και αυτό ακριβώς κάνω σε αυτό στο σημείο: απαλλάσσω την ανάλυση από οτιδήποτε θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι αναφερόμαστε σε προθέσεις ή "απτά κίνητρα" που σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζονται αποδεικτικά στοιχεία όταν αναλύονται πασίδηλα αίτια και ολοφάνερα αιτιατά-αποτελέσματα].

    Συντομογραφικά, όμως, καλύτερα να τα πιάσουμε με την σειρά: α) Φορώντας πανεπιστημιακούς μανδύες κίβδηλης επιστημονικής εγκυρότητας, θα μπορούσε κάποιος να κυκλοφορεί, να δολοφονεί, να περιπαίζει και να κοκορεύεται. β) Να στήνει ιδρύματα προτάσεων πολιτικής (δηλαδή προπαγανδιστικά εργαλεία) που συνεργάζονται και ή χρηματοδοτούνται από/με Υπηρεσίες, με ινστιτούτα υποτελή σε Υπηρεσίες, με κερδοσκόπους και με ανυποψίαστους θεσμούς, τράπεζες και οργανισμούς. γ) Να στήνει μηχανισμούς "προτάσεων πολιτικής" στους οποίους να καταφέρνει να επιστρατεύει μέρος τουλάχιστον φιλόδοξων νεοεισερχόμενων επιστημόνων, να παγιδεύει μερικούς άλλους αθώων προθέσεων, να  καθιστά συνοδοιπόρους δημοσιογράφους, πρυτάνεις πανεπιστημίων, τράπεζες, ιδιοκτήτες αμερικανικών αναψυκτικών, γραφειοκράτες διεθνών θεσμών στερούμενους κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και να στήνει στρατούς προπαγανδιστών-διαφημιστών ξένων συμφερόντων και αποδόμησης των κοινωνιών στα μέσα ενημέρωσης. δ) Να επιχειρεί να αλώσει τμήματα πολιτικής επιστήμης, ιστοριογραφικά τμήματα και άλλους χώρους διαμόρφωσης γνώμης στην κοινή γνώμη. δ) Να καταχράζεται το πνεύμα και το γράμμα διατάξεων περί εκλεκτόρων και εισηγητών για να προτείνει "ήπιους" τσαρλατάνους ως επιστήμονες (που στην συνέχεια θα λειτουργούν πολλαπλασιαστικά μετατρεπόμενοι σε μηχανές διορισμών άλλων τσαρλατάνων υπηρετών της μαλακής ισχύος και των εν γένει διεθνοφασιστικων συμφεροντων).    

Αυτού του πολύ Μεγάλου Αμερικανού πατριώτη των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της υπερατλαντικής υπερδύναμης, αν βεβαίως είναι υπαρκτό πρόσωπο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα άξιζε να του κτίσει μεγάλο Άγαλμα σε πλατεία της Ουάσινγκτον. Στην επιγραφή να γράφει: "Ένας από τους μεγαλύτερους υπερπόντιους υπηρέτες των ιμπεριαλιστικών μας συμφερόντων και Μέγας Δεξιοτέχνης της στρατηγικής μαλακής ισχύος της χώρας μας". Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς την μαλακή ισχύ των ΗΠΑ θα ξέρει ότι το προαναφερθέν πρότυπο πετυχημένου εργαλείου μαλακής ισχύος, είναι κοινός τόπος σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο που αναλύει την αμερικανική διπλωματία, ιδιαίτερα όταν εξετάζονται οι μεθοδεύσεις και προσεγγίσεις της στρατηγικής μαλακής ισχύος.

    Οι Αμερικανοί και οι άνθρωποί τους κάνουν την δική τους δουλειά και εμείς την δική μας: Γράφουμε για την εξωγενή Μαλακή ισχύ που ροκανίζει την δική μας κυριαρχία και εν γένει την κυριαρχία λιγότερο ισχυρών κρατών. Επισημαίνουμε ότι η χώρας μας, λόγω δράσης που εμπίπτει στην λογική της μαλακής ισχύος ήδη θέτει εις κίνδυνο την ασφάλειά μας και την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Εμείς, γι' αυτό θα γράφουμε ακατάπαυστα κείμενα που θα εξηγούν την μακάβρια δράση των ξενόβαλτων εξτρεμιστικών στοιχείων που παρεισφρέουν στα σωθικά του κοινωνικοπολιτικού συστήματος των χωρών της περιοχής μας. Να το γνωρίζουν αυτό όσοι ενδέχεται να γράψουν "τιμητικά κείμενα" για Μεγάλες Μορφές της Μαλακής Ισχύος. Οι αμερικανοί μάλλον κάνουν ανδριάντες στους ανθρώπους τους. Αυτοί οι κακόμοιροι, πως θα αναγνωρίζονται; Τι θα λένε στα παιδιά τους, οι κακόμοιροι που θα σκύβουν τα κεφάλια όταν μας βλέπουν μη τολμώντας να μας κοιτάξουν κατάματα! Θα τους λένε ότι χέρι χέρι με κάποιο Μεγάλο Αμερικανό και υπαλλήλους του Σόρος συμμετείχαν στην πλεκτάνη του σχεδίου Αναν, ή ότι συνεισέφεραν στην συρρίκνωση της φιλειρηνικής Ελλάδας και των συμφερόντων τους! Κάτι έχουν να πουν, πάντως, αν τελικά στις προσπάθειες στην απόσχιση του Κοσόβου από την Σερβία (που ούτως ή άλλως είναι επικείμενη), θα βοηθήσουν στο να διασωθούν τα ... σερβικά μοναστήρια. Τι μιζέρια ... Τι καντάντια.

-------------------------------------------------------------------

19.10.2007. Ντρέπονται όταν μας βλέπουν ... Τι θα πουν στα παιδιά τους;

Δεν χρειάζεται ψυχολόγος για να γνωρίζουμε ότι πολλοί πάσχουν από σύνδρομα: Σύνδρομα ενοχής, σύνδρομα δυνάμεως, σύνδρομα απληστίας κτλ. Στον διεθνή ακαδημαϊκό χώρο, εν τούτοις, υπάρχει ακόμη μια κατηγορία: Σύνδρομο ντροπής. Εμπειρίες τριών δεκαετιών με κάνουν να πιστεύω ότι αυτό είναι ίσως το πιο διαδεδομένο σύνδρομο στον ελληνικό και διεθνή ακαδημαϊκό χώρο, τουλάχιστον στις λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες. Μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνονται όσοι, όντας στοχαστικά, πνευματικά, γνωστικά και φιλοσοφικά αδύναμοι για να ασχοληθούν με τα σκληρά ερωτήματα των ανθρωπίνων σχέσεων στις ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις, καταδικάζουν τους εαυτούς τους σε παντοτινή αχρηστία: αναμασήματα ασυνάρτητων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων (αντί πρωτότυπων και βάσιμων θεωριών που σέβονται την ανθρώπινη προσωπική και συλλογική Ύπαρξη), σε μεγαλόστομες και δονκιχωτικές αξιώσεις πως αυτοί, δήθεν, γνωρίζουν τι είναι καλό για τις κοινωνίες (αντί με ταπεινότητα να μελετούν το ενδοκρατικό κοινωνικοπολιτικό και διακρατικό γίγνεσθαι) και σε πρατηριούχους διεθνοφασιστικών αξιώσεων εξωπολιτικά προσδιορισμένων (αντί να αφοσίωσης στο πραγματικό αντικείμενο της επιστήμης των διεθνών σχέσεων, δηλαδή, την μελέτη της διεθνούς νομιμότητας-θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και των αιτιών πολέμου που παρεμβάλλονται στην εφαρμογή τους). Όμως, η μελέτη των αιτιών πολέμου είναι απαιτητική. Δεν είναι δυνατό να αφοσιωθούν σ' αυτή ασθενείς και ευάλωτες ψυχές. Δεν μπορούν να αφοσιωθούν σ' ένα τέτοιο ασκητικό έργο άτομα που είναι ευάλωτα στο εύκολο κέρδος (κέρδος που μπορεί να σχετίζεται με πολλούς υλικούς πόρους, προσφωνήσεις του είδους "Κύριε Καθηγητά", ταξίδια αναψυχής σε κοινωνικοπολιτικά "συνέδρια", "ερευνητικά προγράμματα" εξυπηρετικά διεθνοφασιστικών συμφερόντων και "σεμινάρια" κατήχησης αδύναμων κοινωνιών στο πως να προσαρμόζονται, να υποδουλώνονται και να υπηρετούν τα εκάστοτε ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Ανάλογα με την εποχή και την περιοχή, αν και διαφορετικά άτομα είναι εν τούτοις όλοι μορφικά πανομοιότυποι: εξυπηρετούν την ξένη εξάρτηση, γράφουν διδακτορικά για τα έργα των Μακαρέζων και Πατακών της κάθε περιφέρειας, υπηρετούν το αμερικανικό Πεντάγωνο, η Υπηρεσία τους αποστέλλει για να κάνουν συνεντεύξεις ηγετών για μελέτες προσωπικοτήτων που κατάλληλα τροποποιημένες δημοσιεύονται σε βιβλιαράκια με ιστορικές και επιστημονικές αξιώσεις, μετατρέπονται σε "ακαδημαϊκούς" που μαθαίνουν τους υποτελείς του ηγεμονισμού να υποχωρούν και να συρρικνώνονται, βαραίνει η τσέπη του από τα αργύρια των σεμιναρίων στήριξης φασιστοειδών σχεδίων (πχ σχέδιο Αναν), γλυκαίνει ο ουρανίσκος τους από τα ακριβά κρασιά στα θεσπέσια έξωπολιτικά-διεθνοπολιτικά συνέδρια για να διασωθούν τα ... μοναστήρια των θυμάτων του ιμπεριαλισμού (πχ των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο ή οι ναοί των ... Ατζέκων στο Περού), καμιά δεκαριά χρόνια πριν εκδηλωθούν σχέδια όπως αυτό του Αναν στο Κυπριακό προετοιμάζουν το έδαφος στρεφόμενοι κατά του δικαιώματος άμυνας μικρών χωρών (πχ όπως προεκτεταμένη άμυνα στην Κύπρο), πριν ανακοινωθούν διεθνοφασιστικά σχέδια (πχ σχέδιο Αναν) προαναγγέλλουν την αναγκαιότητα συμμόρφωσης των μελλοντικών υποτελών, στρέφονται κατά της αποτρεπτικής στρατηγικής αμυνόμενων φιλειρηνικών κρατών γιατί αυτό ενοχλεί τα στρατηγικά σχέδια των πνευματικών και πολιτικών τους πατρώνων, υποστηρίζουν με φανατισμό συνοδευόμενο με ύβρεις τον κατευνασμό όλων όσων απειλούν την "πατρίδα τους", "δολοφονούν τον επιστημονικό χαρακτήρα" όποιου αντιστέκεται στα διεθνοφασιστικά σχέδια, αφήνουν υπονοούμενα ότι ... το έθνος-κράτος δεν υπάρχει και ότι η παγκοσμιοποίηση μας μετέτρεψε σε πολίτες ενός αγαθοεργού παγκόσμιου ηγεμονισμού (και γι' αυτό όποιος αγαπά την πατρίδα του είναι ... εθνικιστής), δεν διστάζουν να καπηλευτούν ακόμη και μεγάλες πνευματικές μορφές που ενσαρκώνουν την διαχρονική συνείδηση μιας κοινωνίας (για παράδειγμα τον Καβάφη),  συναναστρέφονται "τα παιδιά των ιδρυμάτων του Σόρος" και κρυμμένοι σε καταγώγια ευαγών διεθνοπολιτικών ιδρυμάτων τσεπώνουν βρώμικα κερδοσκοπικά λεφτά, πρωτοστατούν στην διαστρέβλωση της ιστορίας των λαών για να τους προσαρμόσουν στα διεθνοφασιστικά σχέδια και να τους καταστήσουν εύκολη λεία, κτλ, κτλ. κτλ. 

"Μην ανησυχείτε": Όλα αυτά τα φαινόμενα δεν εκδηλώνονται, κατ' ανάγκη, σε κάποια χώρα της "Βαλκανικής γειτονιάς μας" ή της Μεσογειακής "mare nostrum". Συμβαίνουν στην ... Λατινική Αμερική όπου και εκεί (συν)υπάρχουν Μακαρέζοι, Σόρος, αμερικανικές αξιώσεις, σχέδια Αναν, κοινωνίες που αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία, Καβάφηδες και πνευματικοί σκώληκες που υπηρετούν τους εχθρούς της πατρίδας τους και που γι' αυτό συνειδητά ή ασυνείδητα και εξεζητημένα θεραπεύουν ιδεολογήματα και  θεωρήματα που εξυπηρετούν άνομα και καταχρηστικά συμφέροντα. Η πιο πρόσφατη διεθνής μόδα, για παράδειγμα, την οποία πολλοί μιμούνται πιθηκίζοντας, είναι η ειδίκευση στις ... αποσχίσεις και διασπάσεις των κρατών, καθώς και η αποδομητική ιστορική ανεκδοτολογία.

Όπου και να βρίσκονται, πάντως, εύκολα τους αναγνωρίζεις: 1) Έχουν γυαλιστά μάγουλα από την καλοφαγία και τα καλά κρασιά (που εύκολα κοκκινίζουν επειδή συχνά ντρέπονται για τους εαυτούς τους), 2) φορούν κολάρο κάποιου ακαδημαϊκού τίτλου (που αποτελεί μόνιμο βάρος στην συνείδησή τους, όση τέλος πάντων διαθέτουν), 3) είναι ικανοί για μεγαλόστομες ασυναρτησίες που εντυπωσιάζουν ανόητους και αγράμματους (γι' αυτό και τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης του χρησιμοποιούν ευρέως), 4) όταν συναντούν κάποιον που ξέρουν πως γνωρίζει το ποιόν τους σκύβουν με ντροπή το βλέμμα τους και κοιτάζουν το έδαφος αμήχανα (η ατολμία, η προπέτεια και δειλία είναι κύριο γνώρισμά τους), 5) όταν για λόγους πολιτισμένων ανθρωπίνων σχέσεων και για να μην σκανδαλίσεις τους άλλους παρευρισκόμενους τους τείνεις το χέρι σε μια τυπική χειραψία το χέρι τους τρέμει από ντροπή και αμηχανία... Σύνδρομα ενοχών τους κατατρώνε, βράζουν στο ζουμί των "πνευματικών" τους ανομιών και κακών τους συναναστροφών και κάθονται διαρκώς στα κάρβουνα γιατί όπως όλοι και αυτοί κατά βάθος γνωρίζουν πως πουλούν την ψυχή τους έναντι πινακίου φακής. Κατά βάθος κάτω από το κόρδωμα κρύβεται ντροπή, δειλία και κτισμένη ενοχή.

Συμπέρασμα, θέση και προτροπή προς νεοεισερχόμενους ακαδημαϊκούς: Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα ... Αποκολληθείτε από εξωπολιτικά συστήματα που μπορούν να σας πλουτίσουν αλλά που θα σας ρίξουν εφόρου ζωής στο τέλμα ... Η ακαδημαϊκή αποστολή είναι, μεταξύ άλλων, συνώνυμη με την ασκητική αφοσίωση στην μελέτη σοβαρών κειμένων, την αξιολογικά ελεύθερη και απαλλαγμένη κάθε εξάρτησης επιστημονική κρίση, την επιστημονική δεοντολογία που δέχεται-παραδέχεται την ατομική και συλλογική ανθρώπινη οντολογία, την προσκόλληση στον συμβατό με τέτοιες δεοντολογικές στάσεις πολιτικό πολιτισμό των διακρατικών σχέσεων, την αφοσίωση στα διδακτικά καθήκοντα και την αποφυγή κακόφημων εξωπολιτικών και ή διεθνοπολιτικών συναναστροφών (πχ Σόρος και τα παιδιά του, Ντε Σούτου, Χάνεϋ κτλ΄) που διαφθείρουν στοχασμούς και συνειδήσεις. Σ' αντίθετη περίπτωση θα κυρτώσει το πρόσωπό τους από ντροπή  και δεν θα ξέρεται τι θα λένε στα παιδιά τους. Οι γονείς μας ήταν περήφανοι γιατί υπερασπίστηκαν την ελευθερία της πατρίδας τους. Πολλοί σύγχρονοι "ακαδημαϊκοί" τι θα λένε; Ότι για ένα πινάκιο φακής υπηρέτησαν τον Χάνευ, τον Ντε Σότο και τον Σόρος;

-------------------------------------------------------------------

14.10.2007 "Το κράτος παραμένει ο κύριος παίκτης". Αλήθεια, τι αποκάλυψη!! Το έλλειμμα επιστημονικής μνήμης

Το πρωί έγραφα για τον Hassner. Ξεφυλλίζοντας το ίδιο φύλλο το απόγευμα φθάνω στον Ν. Μουζέλη, τον "δημόσιο διανοούμενο" που μας κουφαίνει κάθε τόσο με τα πιο απίθανα πράγματα. Εδώ και πολύ καιρό δεν σπαταλώ χρόνο σε όλες αυτές τις επιφυλλίδες. Ο κύριος αυτός κανονικά δεν έπρεπε να εμφανίζεται δημόσια από τότε που έγραψε στις ίδιες στήλες τα πιο απίθανα πράγματα για τις καταβολές, την διαδρομή και την ιδεολογία του Τάσσου Παπαδόπουλου. Βεβαίως κάτι μουρμούρισε όταν του ψιθύρισαν το ογκωδέστατο σφάλμα του αλλά κρατώντας την ουσία των χαρακτηρισμών. Διαβάζουμε λοιπόν σήμερα: ""... Τα κράτη (συνεχίζουν) να παραμένουν οι κύριοι παίχτες. Η θέση ότι σήμερα το κράτος-έθνος περιθωριοποιείται και ότι μακροπρόθεσμα θα εκλείψει δεν ευσταθεί. Πρόκειται περί μύθου...".

    Στην Ελλάδα δεν θυμόμαστε τίποτα; Αυτό απόπνεαν οι συστηματικές επί έτη επιφυλλίδες και άλλα κείμενά του; Πως σήμερα κάνει αυτό το άλμα; Γιατί αυτός και οι στοχαστικοί του φίλοι μας καταλόγιζαν μύρια όταν ακριβώς αυτό λέγαμε επί δεκαετίες τονίζοντας ταυτόχρονα την ανάγκη ισχυρής θέσης και ρόλου του κράτους στο διεθνές σύστημα. Είναι θλιβερό να γράφουμε επί έτη πολλά και διάφορα -όλα επιστημονικά ελλειμματικά και ολίγιστα, αλλά και απαράδεκτα, όταν κάποιοι υποστήριζαν με ένα περίεργο φανατισμό το φασιστοειδές σχέδιο Αναν- και κάποια στιγμή, έτσι για να είμαστε "in", να πετάμε πράγματα που είναι της μόδας ή που κάπου διαβάσαμε και μας εντυπωσίασαν. Ένας επιστήμονας θα πρέπει να έχει επιστημονική συνέπεια, συνοχή στους συλλογισμούς τους και να βασανίζεται από τον φόβο επιστημονικών και λογικών σφαλμάτων σε κάθε επόμενο κείμενό του. Όλα αυτά είναι θλιβερά και ακόμη πιο θλιβερό το γεγονός ότι η  κατηφόρα του επιστημονικού στοχασμού στην Ελλάδα ανεπίστροφη. Καημένοι αναγνώστες συμβατικά έγκυρων εντύπων ...  Τελικά "anything goes;" διερωτήθηκε κάποτε ο ο μεγάλος εκλιπών, Παναγιώτης Κονδύλης.

-------------------------------------------------------------------

14.10.2007. Οι μηχανισμοί της (ελληνικής) ξένης εξάρτησης και ο Pierre Hassner

Στις σελίδες Νέες Εποχές του Βήματος, σήμερα, δημοσιεύεται, ταυτόχρονα με την Le Monde, ένα κείμενο του Pierre Hassner. Ενός εξαιρετικού αναλυτή, μεταξύ άλλων, των διεθνών σχέσεων. Ενός στοχαστή που γνωρίζω καλά, καθώς τον μελετούσα πριν δύο περίπου δεκαετίες για τις ανάγκες των αγγλικών μου μονογραφιών. Μόλις έχω το ηλεκτρονικό κείμενο θα το παραθέσω στον παρόντα ηλεκτρονικό τόπο για σκοπούς έρευνας και θα συνοδευτεί με δικά μου σχόλια. Συντομογραφικά, θέλω να τονίσω ότι δεν υπάρχει τίποτα από τις εκτιμήσεις του διακεκριμένου διεθνολόγου που να μην έχει αναλυθεί εκτενώς από τον υπογράφοντα και τον συνάδελφο Αθανάσιο Πλατιά ήδη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Hassner, με συντομία συνοψίζει τις θέσεις του αξιολογικά ελεύθερου Πολιτικού Ρεαλισμού, δηλαδή της αξιολογικά ελεύθερης Θουκυδίδειας παράδοσης, για την πορεία του διεθνούς συστήματος μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Ο υποφαινόμενος και ο προαναφερθείς συνάδελφος τις εκφράσαμε σε δεκάδες μονογραφίες, άρθρα και δοκίμια και σε εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες επιφυλλίδες. Δραστηριότητα που μάλλον δεν έπρεπε να είχαμε αναπτύξει, μιας και οι επιφυλλίδες με το πέρασμα του χρόνου εύκολα εξανεμίζονται. Για ακόμη ένα λόγο, το βάθεμα της ξένης της ξένης εξάρτησης μετά το 1996 που σχεδόν έθαψε τα οράματα των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου για μια πιο βαθιά εθνική ανεξαρτησία, έφερε άλωση των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Άλωση που σήμαινε ότι οτιδήποτε λεγόταν ή γραφόταν που θα στήριζε την εθνική ανεξαρτησία έπρεπε είτε να καταδικάζεται σε σιωπή είτε να δολοφονείται ο επιστημονικός χαρακτήρας των συγγραφέων. Δολοφονίες με επιστημονικά αστήρικτα επιχειρήματα, ανοίκειους χαρακτηρισμούς και δεοντολογικά απαράδεκτες προσωπικές επιθέσεις που καμιά σχέση δεν είχαν με την ουσία των γραφομένων και τον βαθμό θεμελίωσής τους. Εξάλλου, η ξένη εξάρτηση και ο Μεγάλος πρώην Αναλυτής του Αμερικανικού Πενταγώνου που έντυσε και συνεχίζει να ντύνει "προτάσεις πολιτικής" με ακαδημαϊκούς μανδύες ("ακαδημαϊκή μόδα" με την οποία, όπως δείχνουν πολλές δημοσιεύσεις έκτοτε, μπολιάστηκαν δεκάδες άλλοι νεοεισερχόμενοι). Κάποιοι, φαίνεται, συνειδητά, δεν ευνοούσαν αναλύσεις από αμερικανοσπουδασμένους διεθνολόγους (που εν τούτοις ως διεθνολόγοι δεν μιλούν μόνο την γλώσσα της επιστήμης αλλά, σε συνάρτηση με την ελληνική διπλωματία, την γλώσσα του διεθνολογικού ορθολογισμού). Έτσι, το επιστημονικά αυτονόητο να αναλυθούν και εκτιμηθούν ορθολογιστικά οι εξελίξεις της μεταβατικής μεταψυχροπολεμικής περιόδου επανειλημμένα στιγματίστηκε (ασφαλώς με όρους ελάχιστα επιστημονικούς και με αντιδεοντολογικούς χαρακτηρισμούς εις βάρος της προσωπικότητάς μας). Ήταν περίπου έγκλημα να γραφτούν κείμενα στην ελληνική γλώσσα που προχωρούσαν σε μια ορθολογιστική εκτίμηση της κατανομής ισχύος, των απειλών και των στρατηγικών και που διερμήνευαν τα κεκτημένα της στρατηγικής ανάλυσης προς την κατεύθυνση μιας πιο ορθολογιστικής ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Χαρακτηρίστηκαν ως περίπου ... εθνικιστικά και πολεμοκάπηλα κείμενα που θεμελίωναν τις προϋποθέσεις μιας, όπως το λέει και η λέξη "αποτρεπτικής" στρατηγικής. Σπρώχνουμε την Ελλάδα, γράφτηκε χωρίς αιδώ, σε ένα, και δύο και τρις πολέμους. Αυτό καταλόγισε ο -με τις προτάσεις πολιτικής αναδειχθείς- διακεκριμένος Ταγός της ελληνικής ξένης εξάρτησης.

    Για τους νεοεισερχόμενους που ενδεχομένως χωρίς να το γνωρίζουν μπήκαν στην τροχιά στήριξης των ίδιων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων που υπονόμευαν την επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα αλλά και την ελληνική εθνική ανεξαρτησία (δηλαδή την συλλογική ελευθερία των ελλήνων), καλά θα κάνουν να ξέρουν ότι τους συμφέρει να επανεξετάσουν θέσεις, απόψεις και στάσεις. Ας μην εκτίθενται ολοένα και περισσότερο και ας μην βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στο τέλμα αντι-επιστημονικών δραστηριοτήτων. Για παράδειγμα, αφιερώνεις σε κάποιον ένα βιβλίο που περιέχει πολλά δοκίμια όταν αυτός έχει συνεισφέρει στην επιστήμη. Όχι όταν διακρίθηκε στις προτάσεις πολιτικής, δηλαδή την προπαγάνδα, και όταν σε όλα τα κείμενά του για τους μεγάλους προσανατολισμούς της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής όλως περιέργως έπεσε έξω. Ας μην ξεχνούν, εξάλλου, ότι και άλλοι γράφουν ή θα γράψουν κείμενα και δεν συμφέρει να εκτεθούν παντοτινά και ανεπίστροφα (όπως είπαμε: scripta manent και η τιμή των ακαδημαϊκών είναι τα κείμενά τους). Όπως βλέπετε, δεν επικαλούμαι κάποιον αλτρουισμό αλλά το καλώς νοούμενο ανθρώπινο συμφέρον, σωστές ακαδημαϊκές στάσεις και κυρίως την οντότητα της επιστήμης στην οποία μελλοντικά χιλιάδες φοιτητές είτε θα παγιδεύονται είτε θα αναπτύσσονται επιστημονικά ορθά και ορθολογιστικά.

    Το κείμενο του Χάσνερ, λοιπόν, έστω και αν συνοψίζει γνωστές θέσεις που μερικοί είχαν ήδη αναλύσει τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αξίζει να διαβαστεί. Να τα διαβάσουν επίσης οι δύο "επίσημοι" αναλυτές της ξένης εξάρτησης που το 1994 έγραψαν ότι το διεθνές σύστημα και η Ελλάδα πορεύεται σε ένα περίπου ανθόσπαρτο διεθνές περιβάλλον...

--------------------------------------------------------------------

9.10.10.2007. Ζεϊμπέκικο, σχέδιο Αναν και ΠΑΣΟΚ.

Τον Γιώργο τον γνώρισα προσωπικά όταν σε κάποια παρελθούσα ανώριμη εποχή νόμιζα πως όποιο πολιτικό πρόσωπο με καλούσε και εγώ πήγαινα θα ήταν για καλό σκοπό. Αποκόμισα και εγώ την ίδια εντύπωση με κάποιο γηραιό πολιτικό με τον οποίο διαφωνώ σε όλα τα άλλα: "είναι καλό παιδί αλλά δεν τραβάει". Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν όταν δονκιχωτικά προσπάθησε τέσσερις ώρες πριν το ιστορικό όχι του Τάσσου Παπαδόπουλου, να σπρώξει τους Έλληνες της Κύπρου στην σκλαβιά, τον φασισμό, στην παντοτινή ξενοκρατία και την Ελλάδα οριστικά στο βάραθρο της ιστορίας. Επειδή εκ πεποιθήσεως είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και επιεικής με όλους τους άλλους, περίμενα ότι κάτι θα αλλάξει με αυτό το καλό παιδί γόνο μεγάλων ελλήνων, και κυρίως υιό του έλληνα του οποίου όλα τα λάθη καθαγιάζονται επειδή ήταν ο μόνος νεοέλληνας που με καθαρότητα διακήρυξε την αλήθεια: Το πρόβλημα της Ελλάδας από καταβολής ανεξαρτησίας είναι η ξένη εξάρτηση. Γι' αυτό η λύση έγκειται σε ένα αέναο αγώνα για να ανήκει "η Ελλάδα στους Έλληνες". Αυτά ξανασκέφτηκα όταν άκουσα τον Γιώργο να λέει (εκπομπή Αλτερ στον κ Χατζηνικολάου στις 8.10.2007) ότι θα ξανάκανε ζεϊμπέκικο αν θα έμπαινε η Κύπρος στην ΕΕ. Δεν κατάλαβε, δυστυχώς, ότι δεν έβαζε τη Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ αλλά την "Νέα Κύπρο" όλων των ιδεολογικοπολιτικά και πολιτικά σιχαμένων υποκειμένων του διεθνοπολιτικού περίγυρου (ΣΙΑ, Χάνευ, ντε Σότο, Σόρος κτλ). Πολιτική παλικαριά θα ήταν να έβαζε την Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ όχι να συναινέσει, προτείνει και στην συνέχεια την σπρώξει στην μαύρη τρύπα των διεθνοφασιστών που θα επέφεραν "τελική λύση". Τελική λύση η οποία, ως έμπνευση, τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από την "τελική λύση" των ναζί. Κατά τα άλλα νομίζω ανήκω στην πλειονότητα των νεοελλήνων που ανεξάρτητα του τι (υπό εκβιασμό) ψηφίζουν, θλίβονται γιατί δεν υπάρχουν κόμματα εξουσίας να στηρίξουν την ελληνική εθνική ανεξαρτησία. Περισσότερα για το τι εννοώ με αυτό βλ. τόσο το τελευταίο σύντομο κείμενό μου Κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου, διεθνής διακυβέρνηση και συλλογική ασφάλεια όσο και το εκτενέστερο τελευταία μονογραφία- "Οι Διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης..."- περιεχόμενα, ευρετήριο, απόσπασμα κεφ. 2.  Υστερόγραφο: Η μεγάλη απογοήτευση, πάντως, είναι ο κατά κοινή παραδοχή ευφυέστατος Βαγγέλης. Μπορεί να "απολογήθηκε", όπως μαθαίνω, από τον Τάσσο, για την στάση του όσον αφορά το σχέδιο Αναν, αλλά ούτε mea culpa ακούσαμε δημόσια ούτε κάποια νύξη για το πως εννοεί την ελληνική εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή το μείζων ζήτημα κάθε κοινωνίας. Επειδή επιπλέον είναι ευφυής, έπρεπε να ξέρει ότι, το τείχος της νομενκλατούρας που άφησε πίσω ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την άδοξη αναχώρησή του είναι μάλλον αδιαπέραστο. Τέλος, όσον αφορά αμφοτέρους, όπως και τα περισσότερα στελέχη του κόμματος αυτού, φαίνεται να μην έχουν κατανοήσει ότι το ΠΑΣΟΚ έπαυσε να υπάρχει από καιρό μιας και στερείται εδραίας κοσμοθεωρίας. Η κοσμοθεωρία που το δημιούργησε ήταν το κάλεσμα ελευθερίας του ιδρυτή του "Η Ελλάδα στους Έλληνες", δηλαδή η άρθρωση βάσιμου πολιτικού λόγου άξιου ενός κυρίαρχου κράτους που στηρίζει την εθνική του ανεξαρτησία. Αυτές οι ιδιότητες του ΠΑΣΟΚ για ποικίλους λόγους εξανεμίστηκαν, ίσως χωρίς επιστροφή. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι αυτή την κοσμοθεωρία, αν και εδραία κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία εδώ και πολλούς αιώνες, καμιά παράταξη δεν φαίνεται να την ενστερνίζεται.    

--------------------------------------------------------------------

28.9.2007.Blog - http://ifestos.wordpress.com

Πληροφορώ τους επισκέπτες ότι ακολουθώντας τις τάσεις στο διαδίκτυο και συμφωνώντας με τις παραινέσεις πολλών επισκεπτών του παρόντος δικτυακού τόπου δημιούργησα μπλοκ συζητήσεων στην διεύθυνση 28.9.2007.Blog - http://ifestos.wordpress.com

-------------------------------------------------------------------

18.9.2007. ΠΑΣΟΚ, Κονδύλης - Η έσχατη πραγματικότητα

Παναγιώτης Κονδύλης: «Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης Ισχύς και απόφαση 1991, σ. 213):

Τίτλος: Βενιζέλος εναντίον Παπανδρέου με «διαιτητή» τον Κ. Σημίτη; In.gr  Αμφισβήτησε Γιώργο ο Βενιζέλος, σφίγγα η Αννα
Ελευθεροτυπία - 17 Σεπτ. 2007 Ο Ε. Βενιζέλος αμέσως μετά τη δήλωση Παπανδρέου πήγε στο Ζάππειο για να προσδώσει αρχηγικό κύρος και βαρύτητα στην υποψηφιότητά του. ... «Πυρετός» στο ΠΑΣΟΚ για εκλογή αρχηγού με διαδικασίες - εξπρές Ο Φιλελεύθερος
Θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ Έθνος Τα στελέχη παίρνουν θέση ενόψει της εκλογής Η Καθημερινή

Ανακοίνωση του Πρώην Πρωθυπουργού Κώστα την επομένη των εκλογών. Στην συνέχεια συνάντησε τον Βαγγέλη Βενιζέλο. "Ήταν μια οδυνηρή ήττα για το ΠΑΣΟΚ.  Οι δημοκρατικές διαδικασίες αμέσως τώρα είναι το μόνο μέσο για ν’ αποφευχθεί μια μακροχρόνια κρίση.  Για να δει το κόμμα και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ προσεκτικά τα αίτια της ήττας.  Για να ανασυγκροτηθεί το συντομότερο δυνατό.  Για να εξασφαλίσει την επιτυχία στην επόμενη αναμέτρηση.  Αναμέτρηση που είναι πιθανό να έρθει πολύ γρήγορα.  Πρώτη προτεραιότητα στην προσπάθεια όλων η ενότητα".

Υστερόγραφο Π.Ήφ.

Για τους παροικούντες στον παρακμασμένο λεγόμενο πνευματικό κόσμο της Ελλάδας ο Κονδύλης δεν είναι άγνωστος. Στέκομαι μόνο στο γεγονός ότι στον ιδεολογικοποιημένο και ειδικευμένο σε θεωρήματα-θεωρήματα ευρύτατο φάσμα διανοουμένων που πρόσκεινται στο Πασόκ της μετά-Ανδρέα Παπανδρέου εποχή και στον Συνασπισμό (και στην κοσμοπολίτικη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας) - ο Κονδύλης είναι κόκκινο πανί (και αυτοί ταύροι). Δεν είναι ανάγκη να ψάχνει κανείς πολύ για να τους βρει. Είναι "συνωστισμένοι" σε λίστες υποστήριξης, μεταξύ άλλων, του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν και της αποδομητικής "σορικής-ιστοριογραφίας". Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς την πολιτική ηγεσία και τους διανοούμενους που τα στηρίζει ξέρει ότι τα σύνορα αυτών των δύο κομμάτων την τελευταία δεκαετία είναι τεχνητά και ουσιαστικά ανύπαρκτα. Βεβαίως, όλα αυτά είναι δονκιχωτικά και ανόητα μιας και το μένος κατά του Κονδύλη εδράζεται σε σπαρακτικής αστειότητας εκλογικεύσεις. Απλά, ο Κονδύλης του χαλάει την επίπλαστη "στοχαστική σούπα" που θρέφει την ξένη εξάρτηση και θίγει συμφέροντα.

    Την φοβερή θέση του Κονδύλη που παραθέτω πιο πάνω μπορεί κανείς να την επαληθεύει καθημερινά σε όλο το φάσμα της διαπροσωπικής, ενδοκρατικής και διακρατικής ζωής. Στην διακρατική ζωή και μέχρι να εξαλειφτούν τα αίτια πολέμου, εξ αντικειμένου, «ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» (όπως με ακρίβεια έγραψε ο Θουκυδίδης αποτιμώντας τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου). Για τις ενδοκρατικές σχέσεις παρατηρώ συντομογραφικά πως μόνο το Πολιτικό γεγονός δαμάζει και οριοθετεί τον αγώνα ισχύος επιχειρώντας να ελέγξει την εγγενή απληστία και αδηφαγία του ανθρώπου (τον άνθρωπο-θηρίο, όπως έγραψε ο Μίκης Θεωδωράκης). Αυτό ήταν και το επίτευγμα του κλασικού συστήματος Πόλεων (αν και ο ομολογουμένως όχι πάντοτε με επιτυχία). Πολιτικός πολιτισμός είναι βασικά ο αγώνας να ελεγχθούν και να οριοθετηθούν οι διανεμητικές συνέπειες της ισχύος.

    Στην σελίδα http://www.ifestos.edu.gr/44.htm του παρόντος δικτυακού τόπου παρατίθενται περιπτώσεις της διακρατικής ζωής. Εδώ πάντως, στην παρούσα σελίδα, τις εβδομάδες και τους μήνες που έπονται, φαντάζει ελκυστικό να παρακολουθήσει την εξέλιξη της διαμάχης στο ΠΑΣΟΚ ως περιπτωσιολογικό πλαίσιο αναφοράς που εξετάζει την θέση του Κονδύλη στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ο περαιτέρω σχολιασμός είναι πραγματικά μια πρόκληση … Όπως έγραψα χθες, μέσα από τις στάχτες των φωτιών που προκαλεί η σύγκρουση ίσως προκύψει κάτι χρήσιμο …

---------------------------------------------------------------------

17.9.2007. H συλλογική πολιτική σοφία των μελών της ελληνικής κοινωνίας

Παρέμβαση 17.8.2007 – αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/58.htm

Εκλογές 2007 – Η συλλογική πολιτική σοφία των μελών της ελληνικής κοινωνίας

-------------------------------------------------------------------

2.9.2007. Πυρκαγιές. Συνέντευξη ...

http://www.simerini.com/nqcontent.cfm?a_id=310630

Πού οφείλεται η παράλυση του ελληνικού κράτους και η τραγωδία του…

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο, αναλύει τις βαθύτερες αιτίες των ολέθριων πυρκαγιών στη χώρα και τις συνέπειές τους

Πώς να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι θεσμοί, όταν καθημερινά βάλλεται ή υπονομεύεται ο πατριωτισμός από πλήθος εγκαθέτων, που καβαλίκεψαν τον νεοελληνικό κρατικό θεσμό;

Για την πλήρη συνέντευξη βλ. είτε τον σύνδεσμο της Σημερινής πιο πάνω ήτο αναδημοσιευμένο κείμενο σε άλλη σελίδα (κλικ εδω για μετάβαση)

-------------------------------------------------------------------

29.8.2007. Ασύμμετρες απειλές

Παρέμβαση 30.8.2007 – αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/58.htm

Ασύμμετρες απειλές

Η –λόγω πυρκαγιών– εισαγωγή του όρου «ασύμμετρη απειλή» στον ελληνικό δημόσιο διάλογο χαρακτηρίζεται από συχνές ασάφειες, ανακριβείς ορισμούς και άλματα συλλογισμών. Όχι για πρώτη φορά στον ευαίσθητο χώρο των διεθνών σχέσεων, ανακρίβειες και θεμελιώδεις συγχύσεις προκαλούν στον ελληνικό δημόσιο διάλογο εισροές ζημιογόνου πολιτικού ανορθολογισμού. Με συντομία, χωρίς να εξαντλώ το θέμα και χωρίς την παραμικρή πρόθεση να αναμιχθώ στην δια-παραταξιακή διαμάχη, θα αναφερθώ στις βασικές πτυχές του ζητήματος αυτού. Γράφοντας από την σκοπιά του διεθνολόγου, αποκλειστικός σκοπός του παρόντος είναι να διασαφηνισθούν οι κύριες και στοιχειώδεις πτυχές της έννοιας «ασύμμετρες απειλές».

Παρά το γεγονός ότι μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τον όρο «ασύμμετρες απειλές» για να περιγράψουν ένα αριθμό προβλημάτων που αφορούν την δική τους εθνική ασφάλεια (διεθνική τρομοκρατία, περιβαλλοντολογικές καταστροφές, απόκτηση μέσων μαζικών καταστροφών από μη κρατικούς δρώντες, παράνομη διακίνηση όπλων, δολιοφθορείς των δικτυακών τόπων και δομών πληροφορικής, κτλ), οι «ασύμμετρες» δράσεις ούτε νέες είναι ούτε περιορίζονται σε μη κρατικούς δρώντες.

Οι ασύμμετρες απειλές είναι διαχρονικό φαινόμενο και στην σύγχρονη εποχή καθημερινό φαινόμενο με δράστες τόσο κρατικούς όσο και μη κρατικούς δρώντες. Λάθος δεν κάνουν αυτοί που επισημαίνουν την ύπαρξη τέτοιων απειλών αλλά όσοι, για κάποιους περίεργους λόγους, καλλιεργούν μια ψευτοσυνείδηση περί ενός αγγελικού κόσμου χωρίς διακρατικές αντιπαραθέσεις, χωρίς μυστικές υπηρεσίες, χωρίς διεθνικούς εγκληματίες, χωρίς αίτια πολέμου και χωρίς έλλειμμα διακρατικής συνεργασίας που θα καθιστούσε τους διεθνείς θεσμούς πιο χρήσιμους και πιο αποτελεσματικούς.

Εδώ, θα περιοριστώ μόνο σε δύο πτυχές: τους κύριους σκοπούς που εξυπηρετούνται από τις ασύμμετρες απειλές και τους φορείς και μεθόδους.

Πρώτον, οι σκοποί που επιδιώκουν να εκπληρώσουν οι δράστες ασύμμετρων απειλών, αν και κυμαινόμενοι και ποικιλόμορφοι, έχουν ως κύρια επιδίωξη την πρόκληση ζημιών δυσανάλογων με τα μέσα που χρησιμοποιούν. Μεταξύ άλλων, κύριοι στόχοι είναι το ηθικό της κοινωνίας, το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς. Ο φορέας της ασύμμετρης απειλής στοχεύει τόσο στην συνολική ψυχολογική αποδυνάμωση των μελών της κοινωνίας-στόχου όσο και στην οργανωτική αποσύνθεση του κράτους. Βασικό κριτήριο που στοιχειοθετεί και τον ασύμμετρο χαρακτήρα είναι το γεγονός ότι εκτελούνται τακτικού χαρακτήρα δράσεις με σκοπό να προκληθούν εκτεταμένα και στρατηγικού χαρακτήρα αποτελέσματα. Σκοποί που εξυπηρετούνται είναι είτε ιδεολογικοί ενδοκρατικών δρώντων (πχ αναρχικοί) είτε διακρατικοί με κύριο στόχο τις ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων με πρόκληση ανακατατάξεων στην διεθνή ιεραρχία ισχύος, αξιοπιστίας, συμφερόντων και συμμαχικών συγκλίσεων. Στην πρακτική των ηγεμονικών δυνάμεων οι υπηρεσίες των οποίων συχνά εμπλέκονται με τον πιο αόρατο τρόπο, στόχοι ασύμμετρων απειλών (πρακτόρων τους ή στρατευμένων ατόμων που δεν γνωρίζουν τον ηθικό αυτουργό ή δεν γνωρίζουν ότι αυτός τους υποκινεί) δυνατό να είναι τόσο (άσπονδα) «φίλια» όσο και εχθρικά κράτη. Ενδοκρατικοί μη κυβερνητικοί «ασύμμετροι δρώντες», εξάλλου, δυνατό άμεσα, εμμέσως ή εκ του αποτελέσματος να εκπληρώνουν τους σκοπούς ξένων κρατικών συμφερόντων που αποβλέπουν στην κατατριβή τρίτων κρατών και στις ανακατανομές ισχύος. Στην σύγχρονη εποχή που η κοινωνικοπολιτική συνοχή και κοσμοθεωρητική ευρωστία ενός κράτους είναι καίριας σημασίας για τις ανακατανομές συμφερόντων, κύριοι σκοποί που εξυπηρετούνται είναι η αποδόμηση των συλλογικών ταυτοτήτων κοινωνιών-στόχων με την ιστοριογραφική αποδόμηση, την καλλιέργεια άτοπων ή και ανόητων κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων που αποδυναμώνουν την πίστη-νομιμοφροσύνη στους θεσμούς του κράτους και την πρόκληση περιβαλλοντολογικών καταστροφών. Ασύμμετρες είναι και οι δράσεις υπόγειων δρώντων με κίβδηλη έξωθεν καλή μαρτυρία όταν αποδομούν τα μυαλά των ανθρώπων με ψευτο επιστημονικά προπαγανδιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα τα οποία υπονομεύουν την πίστη των πολιτών ενός κράτους στην εθνική του ανεξαρτησία κάνοντάς τους να πιστεύουν πως αυτοί και η πολιτεία τους είναι αναλώσιμα αγαθά. Ακόμη, η τεχνολογία και ιδιαίτερα η ηλεκτρονική, που καθιστά εύκολες και αόρατες τις ασύμμετρες απειλές των πιο περίεργων και πιο διεθνικά διαπλεκομένων δρώντων.

            Ολοκληρώνοντας σημειώνω διαφωνίες αναλυτών στην βιβλιογραφία. Η πρωτογενής κλασική αντίληψη στην βιβλιογραφία είναι ότι υπάρχει ασύμμετρη απειλή όταν υπάρχει ασυμμετρία μέσων που χρησιμοποιούνται και αποτελεσμάτων που προκαλούνται. Κάποιοι άλλοι, μεταξύ άλλων επιφυλάξεων, αποδέχονται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής μόνο σε περιόδους ειρήνης και αποκλείουν δρώντες όπως οι αναρχικοί όταν δεν δημοσιοποιούν τους σκοπούς τους. Ο υπογράφων συντάσσεται με την πρώτη κλασικότερη ερμηνεία που αποδέχεται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής σε κάθε περίπτωση κεκαλυμμένης χρήσης μέσων που προκαλούν δυσανάλογα αποτελέσματα.

Απαιτείται, βεβαίως, να γίνεται διάκριση μεταξύ ερμηνειών του σημαντικού αυτού όρου σ’ ένα ακαδημαϊκό πλαίσιο που ορθώς γενικεύει για να τον καταστήσει συναφή σε ένα μεγαλύτερο φάσμα της ανθρώπινης πραγματικότητας και του προσδιορισμού του περιεχομένου του ή τις εκλογικεύσεις που συνοδεύουν την επίκληση ασύμμετρης απειλής ανάλογα με τις πολιτικές ανάγκες κάθε κυβέρνησης ή κράτους (για παράδειγμα: τις αιτιολογήσεις των ΗΠΑ μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ή την διεύρυνση του όρου στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ατλαντικής Συμμαχίας) 

Όσον αφορά τους επίκαιρους εμπρησμούς που προκάλεσαν τεράστιες ανθρώπινες, περιβαλλοντολογικές και οικονομικές καταστροφές, η έκταση, η πυκνότητα, ο συγχρονισμός στην εκδήλωσή τους και η σχέση τους με ζωτικά οικονομικά, ενεργειακά και πολιτισμικά αγαθά, προκαλεί εύλογους λογικούς συνειρμούς. Αναμφίβολα στον αχανή και αόρατο κόσμο των μη κρατικών δρώντων και των συχνά διαπλεκομένων με αυτούς υπηρεσιών διαφόρων κρατών είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν οι δράστες. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να προσδιοριστούν οι αναλογίες μεταξύ «ντόπιων» ασύμμετρων δρώντων (οικοπεδοφάγοι ή πυρομανείς) με τις διεθνικούς ή διακρατικούς ασύμμετρους δρώντες. Γι’ αυτό βεβαίως ευθύνονται όσοι στο παρελθόν περίπου διέλυσαν τις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών με το να δηλώνουν από τηλεοράσεως πως σ’ ένα «σύγχρονο κράτος» στον «σύγχρονο κόσμο όπου η κρατική κυριαρχία είναι ξεπερασμένη» οι μυστικές υπηρεσίες είναι περίπου είδος πολυτελείας και εργαλείο απηρχαιωμένων αντιλήψεων (Σημείωση: απάντηση πρώην πρωθυπουργού σε τηλεοπτική συνέντευξη όταν ρωτήθηκε πως είναι δυνατό να μας πάρουν τον Οτσαλάν μέσα από τα χέρια μας).

ΝΒ 2.9.2007. Αξιωματικός των ΕΔ μου έστειλε μήνυμα όπου ορθά επισημαίνει ότι η μεγαλύτερη ασύμμετρη απειλή είναι η βλακεία του εκάστοτε παθόντος. Το «μέσο» είναι ανύπαρκτα γραμμάρια μυαλού και κατά περίπτωση οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και δυνητικά ανυπολόγιστες. Συμφωνώ απόλυτα. Όπως σε κάθε ζήτημα διεθνών σχέσεων ο Θουκυδίδης παραθέτει τα λόγια του Περικλή όταν είπε: "περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα , παρά των εχθρών τα σχέδια" Περικλής στο Θουκυδίδου Α144.

-------------------------------------------------------------------

17.8.2007. Καλοκαιρινές ενασχολήσεις

Το παρόν είναι είδος απάντησης σε πολλά μηνύματα που επισημαίνουν ότι τα σχόλια στην παρούσα σελίδα αραίωσαν.

Φταίει το καλοκαίρι: Άπειρα βιβλία, δοκίμια και άρθρα για μελέτη που μαζεύτηκαν (για το καλοκαίρι ... που έχω καιρό), διόρθωμα γραπτών διαδοχικών εξεταστικών, προετοιμασία μου για την μετάταξή μου στο πανεπιστήμιο Πειραιώς (για το θέμα αυτό θα επανέλθω σε άλλη σελίδα εξηγώντας τους λόγους), οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις, ταξίδια και ασφαλώς ... ψάρεμα.

Για το τελευταίο και του λόγου το αληθές παραθέτω φωτογραφία με μικρό μόνο δείγμα.

---------------------------------------------------------------------

14.7.2007. Λιμενικοί, άσπονδοι φίλοι, φίλοι ή εχθροί

Φορτωμένο καλοκαίρι: πολλές εξεταστικές, διόρθωση πολλών γραπτών, κείμενα που εκκρεμούν, έρευνα, γράψιμο και ... λιγότερα σχόλια στην παρούσα σελίδα. Στο πνεύμα της εποχής και της θάλασσας βλ. κείμενο για τις σχέσεις λιμενικών και ψαράδων στο περιοδικό Fish Ιουλίου 2007 (κλικ για μετάβαση)

-------------------------------------------------------------------

24.6.207. Ανελέητες στρατηγικές των Μεγάλων Δυνάμεων, Επίθεση-Άμυνα, πυραυλικές ασπίδες και το διεθνές σύστημα,

Τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο ανάπτυξης αντιπυραυλικών συστημάτων στην Ευρώπη που εκτιμούμε ότι αφορά ζωτικά το μέλλον των Διεθνών Σχέσεων. Για ανάλυση κάντε κλικ για μετάβαση στο αναδημοσιευμένο κείμενο: Ανελέητες στρατηγικές των Μεγάλων Δυνάμεων, ,Επίθεση-Άμυνα, πυραυλικές ασπίδες και το διεθνές σύστημα, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 24/06/2007

--------------------------------------------------------------------

Quote

Το καλό βιβλίο είναι πολιτισμός …

Εκδόσεις Ποιότητα

Ζαν Μωρεάς 4, Αθήνα 11741. Tηλ.: 210.92.15.842, φαξ: 210.92.14.693

Web Site: www.piotita.gr    e-mail: info@piotita.gr

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ: Ernest Barker, Ο Πολιτικός Στοχασμός στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Πλάτων και οι καταβολές του (κλικ εδώ για μετάβαση στο διαδίκτυο).

Μετάφραση: Κ. Κολιόπουλος, Επιμέλεια μετάφρασης: Ζωή Κωτούλα – Ηλίας Παπαγιαννόπουλος. Επιστημονική Επιμέλεια: Ηλίας Παπαγιαννόπουλος

 Σχήμα: 14x21. Βιβλιοδεσία: Σκληρό εξώφυλλο    

Λιανική Τιμή: € 38,00. Σελίδες: 856.

ISBN: 978-960-7803-36-8,

κλικ για μετάβαση στο διαδίκτυο: Ταυτότητα-Τιμή,  Περιεχόμενα,  Κριτικές.

Ο συγγραφέας δεν αντιμετωπίζει τη μελέτη της φιλοσοφίας της πόλης-κράτους ως ένα ζήτημα ιστορικού ενδιαφέροντος. Tην αντιμετωπίζει ως τη μελέτη κάποιου πράγματος μέσα στο οποίο εξακολουθούμε να κινούμαστε και να ζούμε. Όπως γράφει ο ίδιος, «η πόλη-κράτος ήταν διαφορετική από το σημερινό έθνος-κράτος, αλλά  μόνο υπό την έννοια ότι ήταν μια περισσότερο ζωτική και έντονη μορφή του ίδιου πράγματος. Σ’ αυτήν το άτομο μπορούσε να συνειδητοποιήσει ευκολότερα και πιο ξεκάθαρα τον εαυτό του ως τμήμα του κράτους, επειδή το μέγεθός  της επέτρεπε μία τέτοια συνειδητοποίηση και το σύστημα της άμεσης διακυβέρνησης την ενθάρρυνε. Μελετώντας την, μελετούμε το ιδεώδες των σύγχρονων κρατών μας. Mελετούμε ένα πράγμα που ανήκει στο σήμερα εξίσου με το χθες, καθώς στα θεμελιώδη του στοιχεία είναι παντοτινό. Έχει ειπωθεί ότι όλη η ιστορία είναι σύγχρονη ιστορία. Όταν μελετούμε ιστορία, προσπαθούμε να καταλάβουμε τους εαυτούς μας και, προκειμένου να επιτύχουμε αυτό τον σκοπό, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις απαρχές μας. Καμία ιστορία δεν είναι στην πραγματικότητα πιο σύγχρονη από αυτήν των αρχαίων Ελλήνων. Σε ένα μεγάλο βαθμό είμαστε αυτοί που είμαστε, επειδή εκείνοι ήταν αυτοί που ήταν».

Τα βιβλία μας μπορείτε να τα προμηθευτείτε από όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας. Τα περιεχόμενα του νέου τίτλου μας και για πληροφορίες για όλους τους τίτλους μπορείτε να ανατρέξετε στον δικτυακό μας τόπο: www.piotita.gr

Unquote

--------------------------------------------------------------------

20.5.2007. Πολιτικός στοχασμός, επιστήμες φούσκα και ηχηρές σαπουνόφουσκες

Τις τελευταίες μέρες αλλά και σε παλαιότερα σημειώματά μου θίγω τις παθογένειες του επιστημονικού τομέα στον οποίο είμαι ενταγμένος, δηλαδή, του πολιτικού στοχασμού και ιδιαίτερα των διεθνών σπουδών στις οποίες και εξειδικεύτηκα. Στα τελευταία μου βιβλία, διεισδυτικά και δεικτικά χρησιμοποιώ τον προσφιλή όρο του Κονδύλη «ηχηρή σαπουνόφουσκα», ενώ συχνά κατ’ αναλογία με τις φούσκες του χρηματιστηρίου αναφέρομαι στις διεθνείς σπουδές ως μια τεχνητά φουσκωμένη επιστήμη που στα μεν μεγάλα κράτη είναι συνειδητά στρατευμένη στις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων στα δε μικρά κράτη συνήθως ανεπίγνωστα, μεταπρατικά και ημιμαθώς υπηρετεί αυτές τις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων. Ασφαλώς και υπάρχει καλός πολιτικός στοχασμός και καλές διεθνείς σπουδές. Η Ελλάδα, με σπάνιους κοινωνικούς πόρους, είναι σημαντικό να αναπτύξει τον πολιτικό στοχασμό των πιο υψηλών προδιαγραφών. Το αντίθετο αποτελεί κοινωνική και πολιτική αυτοκτονία. Τώρα, δεν είναι ανάγκη να επεκταθώ καθότι στην μονογραφία μου Η επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό περίπου εξάντλησε τα ζητήματα αυτά, ταυτόχρονα κάνοντας κρίσιμους ορισμούς όπως «διεθνολογικός τσαρλατάνος» και «ηχηρή σαπουνόφουσκα». Θα επανέλθω με πιο συγκεκριμένους τρόπους καθότι νομίζω πως αυτό αποτελεί ουσιαστικό ζήτημα για την επιστήμη που έτυχε να έχω αφιερωθεί και αφοσιωθεί. Θα επανέλθω όταν μου το επιτρέψουν πυκνά και πολλά καθήκοντα λόγω συντρέχουσας μετακίνησής μου σε άλλο πανεπιστήμιο. Σίγουρα θα προσπαθήσω να δω τις διεθνείς σπουδές στα τρία επίπεδα ανάλυσης και κυρίως υπό μακροϊστορικό πρίσμα. Επίσης, θα πρέπει να επεξεργαστώ τον «εξωπολιτικό» χαρακτήρα της ακαδημαϊκής ζωής (αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε ακαδημαϊκή ανεξαρτησία και που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα) και τις βαθύτατες προεκτάσεις εκ του γεγονότος ότι μια μεγάλη πλέον ομάδα ανθρώπων επικαλούμενη την επιστημονική ανεξαρτησία ασκεί χωρίς αυτό να επικυρώνεται από την λαϊκή κυριαρχία διανεμητικό ρόλο στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Η εκκόλαψη εξωπολιτικών δρώντων που επικυρώνουν τις επιστημονικά μεταμφιεσμένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις τους με δήθεν επιστημονική εγκυρότητα, είναι από τα σημαντικότερα ζητήματα των καιρών μας και αφορά όχι μόνο την επιστήμη αλλά και την κοινωνία ευρύτερα, καθώς επίσης και τις διακρατικές σχέσεις. Οι ρίζες αυτού του φαινομένου όχι μόνο δεν είναι συγκαιρινές αλλά και τους τελευταίους αιώνες στο πλαίσιο του μοντερνισμού αποτελούν, εγγενώς, τον κανόνα. Φαινόμενο ελάχιστα γνωστό ευρύτερα. Εξετάζοντας τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα (τα τρία επίπεδα) υπό το πρίσμα ενός πολιτικού επιστήμονα, εξάλλου, είχα εδώ και πολλές δεκαετίες την έμπνευση να δω τον άνθρωπο (δηλαδή το πρώτο επίπεδο) όχι μόνο ως πολίτη αλλά και εκείνη την ομάδα των εξωπολιτικών πολιτών (δηλαδή τους πολιτικούς επιστήμονες) οι οποίοι δρουν στο εσωτερικό των πανεπιστήμιων φορώντας πολλαπλούς μανδύες ή καπέλα, άλλοτε ορατά και άλλοτε αόρατα. Για το τελευταίο, μάλιστα, έχω ήδη αναφέρει σε κάποιο κείμενό μου πως θέλω να αναπτύξω τον ανθρωποτύπο του εξωπολιτικού δρώντα που εμφανίζεται ως «επιστήμονας» στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Έχει θεσμικό ακαδημαϊκό ρόλο, έχει διαπροσωπικές σχέσεις που επηρεάζουν τον ακαδημαϊκό του ρόλο, διεισδύει στα κοινωνικοπολιτικά πράγματα, είναι υποχρεωμένος να είναι αντικειμενικός, ασκητικός και απαράβατα δεοντολογικός αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Ακόμη, μπορεί να είναι λίγο ή πολύ αρλούμπας με την βαθύτερη ανθρωπολογική και επιστημονική έννοια του όρου και να διαφεύγει των ελέγχων, όχι μόνο των κοινωνικοπολιτικών αλλά και των ακαδημαϊκών. Το τελευταίο μπορεί να οφείλεται σε προπέτεια αλλά και σε δεοντολογική διαφθορά ενός πανεπιστημιακού τμήματος. Ασφαλώς και δεν έχω στο μυαλό μόνο την Ελλάδα αλλά στην  Ελλάδα εκτός της εγγύτητας του γράφοντος έχουμε και το πιο προχωρημένο σύστημα ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας, κάτι που αποτελεί δίκοπο μαχαίρι. Από καιρό συγκροτώ ανώνυμο και απρόσωπο αρχείο με σκοπό να διαμορφώσω μια ιδεοτυπική κατασκευή ανθρωποτύπου που καθεδρεύει στο εσωτερικό των πανεπιστημίων και το εκκρεμές του οποίου κυμαίνεται από τον αρλούμπα μέχρι τον ασκητικό, ευρυμαθή ή ακόμη και σοφό. Αφετηρία ήταν καταπληκτικός ανθρωποτύπος από την Ιβηρική Χερσόνησο τον οποίο συναναστράφηκα θεσμικά στο Βέλγιο εδώ και σχεδόν τρις δεκαετίες. Παρατήρησα ότι ο «κάτοικος στων ιδεών της Πόλις» μπορεί να είναι μια πολύ περίεργη κατασκευή με λίγη, ελάχιστη, καθόλου ή αντίθετα πολύ μεγάλη σχέση με την επιστήμη και την ασκητική-ακαδημαϊκή ιδέα που εγώ πάντα είχα στο μυαλό ακολουθώντας αυτό το λειτούργημα. Διαρκώς επεξεργάζομαι αυτή την κατασκευή, διαρκώς την εμπλουτίζω, ελπίζω να βγάλω τις σκέψεις μου στο διαδίκτυο για να τις εμπλουτίσω με δημόσια συζήτηση και κάποια στιγμή αφού ωριμάσει η σκέψη και αποκρυσταλλώσω τις εκατέρωθεν ιδεοτυπικές κατασκευές –και αφού αποκολληθώ από αρχεία, παραπομπές και αναφορές– να αποτελέσει είτε ξεχωριστή δημοσίευση είτε κείμενο ενσωματωμένο σε μονογραφία για τα τρία επίπεδα. Το ερευνητικό κεκτημένο πάντως διαρκώς μεγαλώνει, ωριμάζει και αποκρυσταλλώνεται, ενώ αποτελεί για εμένα και υπόθεση προτεραιότητας.

---------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------

15.4.2005. Ο Κονδύλης και η ανεπίστροφη στοχαστική σήψη

Το λογικό θα ήταν ο ελληνικός χώρος να είναι το φυτώριο καλλιέργειας των κλασικών ιδεών. Των ιδεών δηλαδή εκείνων που πολύ περισσότερο σε σύγκριση με αρχαιότερα (της κλασικής εποχής) επιτεύγματα επιχείρησαν και σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν να θεμελιώσουν τον πολιτικό πολιτισμό και να καλλιεργήσουν και να ενοποιήσουν την επιστημονική σκέψη. Πάνω σ' αυτά τα θεμέλια οικοδομήθηκε έκτοτε -και, αν και όχι πάντοτε πετυχημένα, με ιδιαίτερη πυκνότητα τα Νέα Χρόνια στην Ευρώπη- το σύνολο των ανθρωπίνων επιτευγμάτων στον χώρο του πολιτισμού και των επιστημών. Αυτά τα επιτεύγματα δεν είναι "ελληνικά" με την νεοελληνική έννοια του όρου, αλλά οικουμενικά και αναλλοίωτης διαχρονικής σημασίας και αξίας. Φυσικό λοιπόν θα ήταν ο λαός που διεκδικεί αυτό το βαρύ κληροδότημα να φροντίσει να γίνει κύριος φορέας καλλιέργειάς του και της ανάπτυξής του. Αντί αυτού συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Στο νεοελληνικό κράτος, ποτέ οι κοινωνικοί επιστήμονες δεν απογειώθηκαν ποιοτικά, οι λιγοστοί αξιοπρεπείς στοχαστές σιγά-σιγά εξαφανίζονται και όσοι συνειδητά ή λόγω λάθους βρεθούν στον παρακμάζοντα χώρο των κοινωνικών επιστημών είτε είναι υποχρεωμένοι να αναλώνονται σε μάχες με άγρια θηρία είτε να τα παρατούν για να ασχοληθούν με κάτι πιο σημαντικό, πιο σοβαρό και πιο αξιοπρεπές. Εξάλλου, μερικοί γενναίοι που επιβιώνουν δουλεύουν σε κυριολεκτικά εχθρικό έδαφος. Μερικοί άλλοι όπως ο Κονδύλης ανθούν στο εξωτερικό και όποτε και εάν οι ιδέες τους κυκλοφορούν στην Ελλάδα, κάποιοι φροντίζουν ούτως ώστε να δολοφονούνται στοχαστικά (γεγονός που ερμηνεύει την ορθότατη απόφαση του Κονδύλη ενόσω ζούσε να γράφει τέτοιες επιθέσεις στα παλαιότερα των υποδημάτων του και να στηλιτεύει τους σπιθαμιαίου στοχαστικού αναστήματος δονκιχώτες με τα πιο υποτιμητικά λόγια). Σε ακόμη πιο ακραίες περιπτώσεις, η αποθράσυνση είναι τόσο μεγάλη που οδηγεί σε υβριστικές κραυγές όπως αυτή που ανέφερα χθες όταν φορέας επιστημονικού τίτλου δήλωσε με προπέτεια χιλίων καρατίων πως είναι δήθεν "ρατσιστική κάθε επίκληση της προσφοράς της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, γιατί έτσι οι σύγχρονοι Έλληνες "θέλουν να κρύψουν τον άσχημο και μπάσταρδο εθνικό τους πρόσωπο". Το μεθερμηνεύω: Βάρβαρες φωνές στον χώρο των ελληνόφωνων κοινωνικών "επιστημόνων" θεωρούν ως κύρια αποστολή τους όχι μόνο την αποδομητική υπονόμευση της ιστορικής γνώσης στο εσωτερικό του πανεπιστημιακού ασύλου -και σε συνεργασία με διεθνικούς σόρους, σοράκια και κοράκια- με προεκτάσεις πλέον ακόμη και στο επίπεδο μαθητών του δημοτικού σχολείου, αλλά επιπλέον την ανάληψη αστυνομικών καθηκόντων κατασταλτικής απαγόρευσης κάθε αξίωσης άντλησης από το κλασικό κεκτημένο. Με πιο απλά λόγια αν και εδώ και χιλιάδες χρόνια όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι ανατρέχουν στις κλασικές ιδέες, όταν οι νεοέλληνες το κάνουν κάποιοι με προπέτεια τους εξυβρίζουν ως ρατσιστές και μπάσταρδους. Η "ιστορική μπασταρδολογία", λοιπόν, είναι το νέο μακάβριο παιχνίδι μερικών "κοινωνικών επιστημόνων". Ενώ λοιπόν αυτά κάνουν οι καλοπληρωμένοι ακαδημαϊκοί μας οι έλληνες (ευτυχώς) μορφώνονται από ξένους. Κανείς δεν έχει παρά να περιδιαβάσει τα ράφια ενός καλού βιβλιοπωλείου για να διαπιστώσει ότι όσοι σύγχρονοι έλληνες θέλουν να καλλιεργηθούν από το οικουμενικής και διαχρονικής αξίας κλασικό κεκτημένο διαβάζουν μεταφρασμένα κείμενα ξένων στοχαστών. Ευτυχώς. Κάποιοι εκδότες φρόντισαν να μεταφράσουν χιλιάδες ξενόγλωσσα κείμενα κλασικών στοχαστών. Αν εισβάλουν και σε αυτό τον χώρο οι πολυπληθείς "κριτικοί" δεν αμφιβάλλω ότι θα χαρακτηρίσουν τον Σωκράτη ... εθνικιστή. Γιατί όχι. Εδώ χαρακτήρισαν εθνικιστές τους ... Μακρυγιάννη και Σεφέρη. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η διαστροφή του μυαλού των ανθρώπων θηρίων εκτός κοινωνικοπολιτικών ελέγχου έχει όριο τον ουρανό.  

Για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους πείθομαι ολοένα και περισσότερο πως οι λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες εξελίσσονται σε δραστηριότητα εν πολλοίς εξαιρετικά επικίνδυνη για τους πολίτες των συγχρόνων κοινωνιών. Τόσο επικίνδυνη που εκτιμώ πως όσοι ακαδημαϊκοί δεν έχουν διολισθήσει στο τέλμα ημιμαθών και προπαγανδιστικών ιδεολογημάτων, έχουν χρέος (αν όχι καθήκον) να καταθέσουν τεκμηριωμένη ανάλυση που να το τεκμηριώνει και να προειδοποιεί. Ο Κονδύλης, εν μέρει το έκανε και πρέπει, λόγω πρόωρου θανάτου του, πολλοί άλλοι να πάρουν την σκυτάλη για να εκπληρώσουν αυτή την αποστολή πληροφόρησης των ανυποψίαστων πολιτών για την χρήση των σπάνιων πόρων που δεσμεύονται στην δημιουργία και λειτουργία τμημάτων κοινωνικών επιστημών στα Πανεπιστήμια. Πρέπει επίσης να διασωθούν τα νεότερα στελέχη των κοινωνικών επιστημών: Όταν μπαίνουν σε ένα καλάθι με σάπια μήλα ανεξάρτητα του πόσο στοχαστικά υγιείς είναι είναι καταδικασμένοι να σαπίσουν και αυτοί. Καμιά αναστολή, κανένας δισταγμός και καμιά αμφιβολία, κατά συνέπεια, δεν πρέπει να στέκεται στον δρόμο για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος. Για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος, εξάλλου, όσοι ακαδημαϊκοί είναι αδιάφθοροι επιβάλλεται να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους συμβατικές κριτικές, υποτιμητικούς μορφασμούς περιπατητών των ακαδημαϊκοπολιτικών καταγωγίων και ένοχα τραβεστί μισόλογα ηθικά συμβιβασμένων, φιλοσοφικά μπερδεμένων και ιδεολογικά απογειωμένων φορέων επιστημονικών τίτλων των οποίων η μόνη ουσιαστική ειδίκευση είναι οι προπαγανδιστικές ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις (δεν εννοώ μόνο την Ελλάδα αλλά και το συνδικάτο στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο που αερολογεί, εκλογικεύει και προπαγανδίζει ιδεολογήματα (το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, απλά εδώ οι συνέπειες είναι μεγαλύτερες). Προσθέτω ότι πρόσφατη εντατική ερευνητική εμπειρία μου για τις αφετηριακές θεωρήσεις και την μετεξέλιξη της λεγόμενης "κριτικής σκέψης" δεν μου αφήνει καμιά απολύτως αμφιβολία για τον κατήφορο των κοινωνικών επιστημών στο τέλμα της αχρηστίας, στην ασχετοσύνη και στον παρασιτισμό. Για να το κατανοήσει κανείς δεν χρειάζεται να έχει παρά μόνο απλή λογική, στοιχειώδη κριτική σκέψη και μάτια για να παρατηρεί τα πασιφανή και πασίδηλα και να τα συγκρίνει με τις απογειωμένες και μεταφυσικά προσδιορισμένες ασυναρτησίες μυριάδων πλέον τιτλοφόρων στον χώρο των κοινωνικών επιστημών. 

Για να καταλήξει κανείς σε συμπεράσματα όπως τα πιο πάνω αρκούν μερικές  μόνο τραυματικές εμπειρίες στο εσωτερικό του ακαδημαϊκού ασύλου όπου ταλαιπωρούνται χιλιάδες άτομα τα οποία χωρίς να γνωρίζουν τι τους περιμένει, μετά από σπουδές δεκαετιών, βλέπουν ευγενείς επιστημονικούς σκοπούς να ματαιώνονται και να εγκλωβίζονται. Για τους φοιτητές που υπόκεινται τις συνέπειες, ούτε λόγος να γίνεται. Ακόμη, όσοι κατοικούμε στο εσωτερικό της κατ' όνομα μόνο διεθνούς "επιστημονικής" Ιερουσαλήμ, γνωρίζουμε ότι η συνήθης φθορά μετατρέπεται σε ανεπίστροφη σήψη που αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται στο εσωτερικό του απυρόβλητου ακαδημαϊκού ασύλου. Πριν μερικές δεκαετίες, στην Ελλάδα, υπήρχαν κάποιοι πυλώνες ακαδημαϊκού ήθους που άγρυπνα περιφρουρούσαν τόσο την στοιχειώδη τήρηση πάγιων ακαδημαϊκών κωδίκων όσο και το δικαίωμα όσων ήθελαν να αποκτήσουν στοιχειώδεις ποιοτικές προδιαγραφές. Έχω την αίσθηση ότι αυτά τα στοιχειώδη είναι πλέον ανέφικτα. Πλέον, μερικοί που ενδημούν στο εσωτερικό του ακαδημαϊκού ασύλου δεν αρκούνται στην μετατροπή της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας σε στοχαστική ασυδοσία. Η προπέτειά τους είναι τόσο μεγάλη, πλέον, ούτως ώστε να επεμβαίνουν ευθέως, κατασταλτικά και διανεμητικά στον ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό σώμα. Έτσι, θα μπορούσε ένας στοχαστής όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης, κλασικής και άφθαρτης αξίας, να "εκτελεστεί" πάραυτα και προληπτικά, γιατί προπετείς "εξωπολιτικοί αλήτες" (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) μπορούν να επηρεάσουν την ζωή και τις αποφάσεις των άλλων και της κοινωνίας ευρύτερα. Αλητεία στην προκειμένη περίπτωση ορίζεται ως η μη τήρηση πάγιων κωδίκων ακαδημαϊκής και στοχαστικής δεοντολογίας, η παρασκηνιακή δράση στην βάση αυθαίρετων εξωακαδημαϊκών κριτηρίων και η ύπουλη δολοφονία χαρακτήρων άλλων στοχαστών στην βάση ιδεολογικών ή ακόμη χειρότερα ιδεολογικοπολιτικών και παραταξιακών κριτηρίων. Τέτοιες στάσεις ίσαμε τις ακραίες συνέπειές τους δημιουργούν αόρατα εκτελεστικά σώματα που είτε ενσυνείδητα είτε υποσυνείδητα δολοφονούν όποιον δεν κατεβαίνει στα πολύ χαμηλά σκαλοπάτια της αθλιότητάς και της κακομοιριάς παρακμασμένων οργανικών στοχαστών του ιδεολογικοπαραταξιακού ενδοκρατικού και διεθνικού περίγυρου. Όταν πλέον αποκτήσουν και "εκλέκτορες", δεν περιορίζονται στην αναπαραγωγή των λαθραίων στοχαστικών τους δραστηριοτήτων στον χώρο των προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων. Ξεθαρρεύουν, εξέρχονται του δικού τους ασύλου, εισβάλλουν σε άλλα άσυλα και διαφθείρουν στοχαστικά, δολοφονούν στοχαστικά και διορίζουν ομοίους τους.

Αυτές οι σκέψεις στριφογυρνούν στο μυαλό μου όταν ξαναδιαβάζω κείμενα που επιτίθονταν κατά του Παναγιώτη Κονδύλη την περασμένη δεκαετία την περίοδο -διόλου τυχαία η χρονική συγκυρία- λίγο πριν και λίγο μετά την στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς άκρατες και άκρως καταστροφικές (για τους έλληνες, τους τούρκους και την περιφέρειά μας ευρύτερα) κατευναστικές κατευθύνσεις.

Έναυσμα για το παρόν σημείωμα, όμως, είναι συνομιλία με συνάδελφο που συνταξιδεύαμε στο εξωτερικό μόλις προχθές. Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, ο εν λόγω συνάδελφος, εντυπωσιασμένος από τα κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη, σκέφτηκε να του προτείνει να τον υποστηρίξει να έλθει στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Όταν το έκανε, ο Μεγάλος έλληνας στοχαστής το απέρριψε ευγενικά και κατηγορηματικά (όπως απέρριψε και δική μου παρότρυνση όταν ο συνάδελφος Θανάσης Πλατιάς τον συναντήσαμε για πρώτη φορά αρχές του 1998 λίγους μήνες πριν αποδημήσει). Αυτό όμως που έχει σημασία είναι η αποκάλυψη που μου έκανε για συνομιλία του με γνωστό τύπο του πολιτικοακαδημαϊκού περιγύρου και πρωταθλητή ρηχών επιφυλλίδων για τον οποίο πριν μερικά χρόνια υποστήριξα ότι πρόκειται για τον πιο τρικυμισμένο εγκέφαλο της Ελλάδας και ίσως της Ευρώπης. Αηδία προκαλούν σε κάθε νοήμονα έλληνα οι ασυναρτησίες του στα μέσα μαζικής στοχαστικής παραπληροφόρησης (μέσω επιστημονικά μεταμφιεσμένων επιφυλλίδων) όταν από το σύνθημα "η ουτοπία στην εξουσία" διολισθαίνει στο ναρκοπέδιο των περί πολέμου αναλύσεων όπου και ανατινάζεται. Με αυτόν λοιπόν τον Κύριο είχε μιλήσει ο συν-ταξιδιώτης συνάδελφος για τις σκέψεις του όσον αφορά τον Κονδύλη. Και ο σπιθαμιαίου στοχαστικού αναστήματος τρικυμισμένος εγκέφαλος του έβαλε τις φωνές μόνο και μόνο γιατί το σκέφτηκε. Ο Κονδύλης, ασφαλώς και ευτυχώς, ούτως ή άλλως αρνητικά απάντησε. Έμεινε στο εξωτερικό όπου πριν ατυχήσει βιολογικά πρόλαβε να γράψει κείμενα που αποτελούν  μεγάλο επιστημονικό κληροδότημα. Παραμένει όμως το γεγονός ότι αποδεικνύεται ολοένα και πιο συχνά πως αυτός ο τόπος είναι πολιορκημένος. Μια πολιορκία όμως ιδιότυπη γιατί είναι "εσωτερικού χαρακτήρα". Πολιορκημένα είναι φαίνεται τα στρατηγικά οχυρά του κοινωνικοπολιτικού συστήματος με αποτέλεσμα η κοινωνία να απονευρώνεται. "Πολιορκημένοι" από πρώην αξιωματούχους του αμερικανικού πενταγώνου που διέσπειραν αμόρφωτα "παιδάκια" στα πανεπιστήμια, στις δημόσιες υπηρεσίες και σ' όλο το πολιτικό φάσμα. "Πολιορκημένοι" ακόμη από "χρήσιμους ηλίθιους" πανέτοιμους να επιστρατευθούν ακόμη και από τον διάολο και από ημιμαθείς αναρριχητές ειδικούς στα ιδεολογήματα, στα άλματα συλλογισμών και στα επιστημονικά σφάλματα που πλέον κανείς δεν ελέγχει. Τι άλλο να πει κάποιος όταν δημόσια υβριζόμαστε ως "άσχημο και μπάσταρδο έθνος" χωρίς κανείς να εξεγερθεί. Εγώ πάντως θα επανέλθω. Απλά διερωτώμαι κατά πόσο έχει κάποιο νόημα. Μερικές φορές ειλικρινά διερωτώμαι μήπως κατά λάθος γίναμε ανεξάρτητοι! Μήπως τελικά δεν αξίζουμε αυτή την ανεξαρτησία; Όμως όποτε μιλήσω με "απλούς ανθρώπους" (τον μέσο δηλαδή ανυποψίαστο έλληνα πολίτη που θέλει να απολαμβάνει την ετερότητά του και να είναι ελεύθερος-ανεξάρτητος) το ξανασκέφτομαι. Διαπιστώνω πλήρη άγνοια γιατί ακριβώς τα μέσα πληροφόρησης που παρακολουθεί περί άλλα τυρβάζουν. Το ζήτημα των βιβλίων της ιστορίας αποτέλεσε, ακριβώς, εξαίρεση. Όπως εξήγησα σε άλλη περίπτωση, οι δράστες έκαναν το λάθος να νομίσουν πως αυτός ο λαός είναι πλέον "φυτό" και πως μπορούν να λένε ότι κατεβάσει ο τρικυμισμένος εγκέφαλός τους. Έτσι, διερωτώμαι: Μήπως τελικά το κύριο πρόβλημα δεν είναι οι εξωτερικές απειλές αλλά το πως θα αφυπνιστεί ο έλληνας πολίτης; Πως θα καταλάβει πως τα μέσα πληροφόρησης σχεδόν καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντά του, με την ανεξαρτησία του και με την ελευθερία του! Όσο και αν μας απογοητεύει η καθημερινή διαπίστωση για το πασίδηλο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος δεν πληροί στοιχειώδη κριτήρια πολιτικής κυριαρχίας-ανεξαρτησίας, μάλλον είμαστε "καταδικασμένοι να το παλεύουμε";

--------------------------------------------------------------------

14.5.2007. "Οι ρατσιστές του άσχημου και μπάσταρδου ελληνικού έθνους" και η νέα επιστήμη της "ιστορικής μπασταρδολογίας"

Νομίζω ότι υπάρχει στην Ελλάδα, μια νέα και ενδεχομένως κυρίαρχη ιστοριογραφική προσέγγιση. Είναι η "ιστορική μπασταρδολογία". Διαβάζω χθες σε κυριακάτικη εφημερίδα: " η κ. Τάδε (σημ. Καθηγήτρια παρακαλώ) δήλωσε στην συγκέντρωση των δραστών των αναθεωρητικών ιστορικών βιβλίων, τα εξής: "χαρακτήρισε ρατσιστική κάθε επίκληση της προσφοράς της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, γιατί έτσι οι σύγχρονοι Έλληνες "θέλουν να κρύψουν το άσχημο και μπάσταρδο εθνικό τους πρόσωπο". Συγχαρητήρια" στους έλληνες ακαδημαϊκούς.... Ο κατήφορος που περιγράφω αλλού με αποτέλεσμα να δυσαρεστήσω αρκετούς, δυστυχώς συνεχίζεται. Ελπίζω να μην ακούσω πολλά παράπονα όταν θα κυκλοφορήσω βιβλίο (που επέρχεται) με το οποίο θα υποστηρίζω ότι οι κοινωνικές επιστήμες όχι μόνο εξελίσσονται σε κοινωνικά άχρηστη δραστηριότητα αλλά επίσης ότι επιπλέον δυνατόν να καταστούν δημόσιος κίνδυνος. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής: όταν γνωστοί δράστες αυτής της παρακμής γλιστρούν και εκδηλώνουν τον πραγματικό τους εαυτό (που συχνά μεταμφιέζουν με τίτλους, κενούς όρους και ιδεαλιστικές διακηρύξεις) τα λόγια τους είναι "βούτυρο στο ψωμί" του προαναφερθέντος βιβλίου που επέρχεται.

-------------------------------------------------------------------

29.4.2007. Κοινωνικοί Επιστήμονες και νομιμοποίηση στις επιταγές της πολιτικής ορθότητας.

Προσπαθώντας να ασκήσει το λειτούργημα του διεθνολόγου ο υπογράφων δουλεύει μέσα σε ένα εργαστήρι. Το εργαστήρι αυτό είναι η ιστορική γνώση. Εξ ου και η ευαισθησία μου για την ιστορική μέθοδο, την πολιτική ορθότητα που διαστρεβλώνει τα ιστορικά βιβλία, την ιδεοληψία που καθιστά την ιστορική αφήγηση επικίνδυνη για την πνευματική υγεία των αναγνωστών, για την σκανδαλώδη στρέβλωση της διϋποκειμενικής ιστορικής γνώσης και για τους ιεραπόστολους ιστοριογράφους που θέλουν να συμμορφώσουν τους πολίτες με τις διεστραμμένες διεθνιστικές ιδεολογίες τους. Η αναπόφευκτη μανία κάθε επίδοξου κοσμοπλάστη τον οδηγεί σε φανατισμό, φασισμό και βίαιες συμπεριφορές (όπως αυτές που μέσα από κατάπτυστες επιφυλλίδες στις οποίες σοι απορρίπτουν την πολιτική ορθότητα χαρακτηρίστηκαν ως "ψυχωτικοί" και περίπου αιμοσταγείς που ... θέλουν την ιστορία να ρέει αίμα).

    Βασικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα κάθε ατόμου που θέλει να είναι "κοινωνικός επιστήμονας" είναι η πολιτική ορθότητα. Για κάποιους περίεργους λόγους οι πλείστοι "κοινωνικοί επιστήμονες" στριμώχνονται εθελοντικά στις συμπληγάδες της πολιτικής ορθότητας. Αναμφίβολα χρειάζεται μεγάλο θάρρος, μεγάλη γενναιότητα, μεγάλη αυτοπεποίθηση και βάσιμη γνωστική επάρκεια για να μπορεί κάποιος να λειτουργεί αξιολογικά ελεύθερα, να πορεύεται ενάντια στο ρέμα και να εκπληρώνει την υποχρέωσή του να είναι αντικειμενικός και πραγματικός. Μεγάλες επιστημονικές μορφές όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης το κατόρθωσαν και γι' αυτό τα κείμενά τους μπορούν να είναι επίκαιρα ακόμη και μετά από χίλια χρόνια. Αυτός ακριβώς είναι συνήθως και ο λόγος που ο Κονδύλης είναι συχνά στόχος της ιστοριογραφικής, διεθνολογικής και φιλοσοφικής τσαρλατανιάς. Πως να δεχθούν μερικοί κάποιον που θέλει να περιγράφει χωρίς αυθαίρετες αξιολογικής κρίσης εάν αυτοί ενδιαφέρονται κυρίως για προπαγανδιστικές ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις που εξυπηρετούν την πολιτική ορθότητα κάθε συγκυρίας.

    Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι κοινωνικοί επιστήμονες -πολύ πιθανόν και ο υπογράφων σε μερικές περιπτώσεις όταν του ξέφυγαν μερικές φράσεις, περισσότερο ως αντίδραση παρά ως επιστημολογική επιλογή, κάτι για το οποίο μελλοντικά θα προσπαθήσω να κάνω αυτοκριτική- υποτάσσονται στην πολιτική ορθότητα της κάθε εποχής. Αν και κανείς μπορεί να αναζητήσει ελαφρυντικά στις ποικίλες βαθμίδες ή αποχρώσεις συμμόρφωσης στην εκάστοτε πολιτική ορθότητα, τέτοιες στάσεις είναι πάντοτε απαράδεκτες και αυτοακυρώνουν τον δράστη. Για να είμαι τελείως ειλικρινής, εκτιμώ τελικά ότι όπως εξελίχθηκαν τα πανεπιστήμια οι πλείστοι λεγόμενοι "κοινωνικοί επιστήμονες" αυτοαχρηστεύονται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο: Παρατηρώντας γύρω μου και μελετώντας την διεθνή βιβλιογραφία εκτιμώ ότι τα φαινόμενα αυτά οφείλονται στους εξής κυρίως λόγους: α) Γιατί πολλοί έχουν οφέλη όταν συμμορφώνονται στην πολιτική ορθότητα, β) γιατί μερικές ασθενείς επιστημονικές ψυχές πρέπει να συμμορφωθούν για να επιβιώσουν στις αναρριχητικές τους δραστηριότητες (βλ. αυτές τις θλιβερές ιστοριογραφικές λίστες υπογραφών που κατά καιρούς κυκλοφορούν), γ) γιατί μερικοί άλλοι έχουν ιδεολογικούς λόγους που τους ωθούν στην εκτροπή χωρίς την παραμικρή αναστολή και δ) γιατί πολλοί απλά πάνε με το ρέμα. Οι κοινωνικές επιστήμες, θα υποστηρίξω σε άλλη περίπτωση, τελικά αυτοκαταδικάζονται σε αχρηστία και κατά κανόνα γίνονται φυτώριο αντικοινωνικών δραστηριοτήτων.

    Αυτά μου ήλθαν στο μυαλό διαβάζοντας σήμερα συνέντευξη στην Καθημερινή για συνέδριο που διοργανώνουν συνάδελφοι του Ιονίου Πανεπιστημίου για την επανάσταση του 1821. Δεν γνωρίζω επιμέρους απόψεις τους γι' αυτό θα είμαι πολύ προσεκτικός σ' αυτό που θα γράψω, ελπίζοντας να μην αδικήσω τους αγαπητούς συναδέλφους. Θα στηριχθώ αυστηρά, ακριβώς, στο κείμενο της συνέντευξής τους. 

    Πρώτον, εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως βρίσκονται προς την ορθή κατεύθυνση, δηλαδή δεν στοχεύουν στην αναίρεση της διϋποκειμενικής ιστορικής γνώσης. Έτσι, εντάσσουν την επανάσταση στην κατηγορία που αυτή ανήκει, δηλαδή μια αξίωση εθνικού-κράτους, δηλαδή μια αξίωση ελευθερίας: "... Για την επαναστατική τάση που επικράτησε μετά τους εμφυλίους, η ελευθερία ενσαρκωνόταν στην διαμόρφωση εθνικού κράτους με όρους ευρωπαϊκούς και ιδίως με όρους που διαμορφώθηκαν κατά την Γαλλική Επανάσταση. Δηλαδή, η ελευθερία για τους ριζοσπάστες Διαφωτιστές και Φιλικούς είναι ένα πολιτικό διακύβευμα".

    Δεύτερον, δεν γνωρίζω αν οι συνάδελφοι το γνωρίζουν -μάλλον δεν το γνωρίζουν μιας και στην Ελλάδα η ύπαρξη επιστημονικών κοινοτήτων που συζητούν και διαλέγονται είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη- αλλά αυτό είναι και το βασικό συμπέρασμα και των δικών μου ιστορικών περιπτωσιολογικών μελετών όταν εξετάζω τις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις των Νέων Χρόνων. Όσοι γνωρίζουν το βιβλίο μου Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης ... το βασικό μου πόρισμα, ακριβώς, είναι ότι το έθνος-κράτος αποτελεί θεσμό συλλογικής ελευθερίας γιατί προέκυψε μέσα από αγώνες πολιτικής κυριαρχίας-ανεξαρτησίας οι οποίοι με φιλοσοφικούς όρους ισοδυναμούν με αξίωση ελευθερίας. Αυτή η αξίωση, συνεχίζω, είναι οντολογικά θεμελιωμένη, γιατί είναι οντολογικού περιεχομένου η ελευθερία. Ο καθείς αντιλαμβάνεται τις βαθύτατες προεκτάσεις αυτού του πορίσματος καθώς και την αναμενόμενη αντιπάθεια όσων "οργανικών διανοουμένων" ή κατά Λένιν "χρήσιμων ηλιθίων" της εκάστοτε "πολιτικής ορθότητας" που σε εξαρτημένα-υποτελή κράτη εκφράζεται με προσπάθειες αποδόμησης, αποδυνάμωσης και κατεδάφισης των θεσμών συλλογικής ελευθερίας των σύγχρονων κοινωνιών, δηλαδή των εθνικών-κρατικών (κοινωνικοπολιτικών) συστημάτων.

    Τρίτον, αυτό που δεν κατανοώ, όμως, οι λόγοι που εξωθούν τους συναδέλφους που δίνουν την συνέντευξη -που φαίνεται πως μάλλον βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση, να κάνουν "δηλώσεις" που μάλλον την πολιτική ορθότητα εξυπηρετούν. Έτσι, διαβάζω, "... δεν είναι η "Παλιγγενεσία" ενός δήθεν προϋπάρχοντος έθνους όπως υποστηρίζει η εθνοκεντρική δοξασία ....". Δεν νομίζω να αγνοούν οι καλοί συνάδελφοι ότι η έννοια "έθνος" είναι πολύ πρόσφατη και ότι οι "ομάδες" που αξίωσαν πολιτική κυριαρχία-ανεξαρτησία ήταν, κατά τον ένα ή άλλο τρόπο, αυτό που κλασικά ονομάζουμε "κοινωνικές ενώσεις". Είναι παράλογο να αναμένει κανείς εκδήλωση αξίωσης κυριαρχίας αν δεν προϋπήρχε μια εύρωστη κοινωνική ένωση ικανή να διεξάγει ένα αγώνα ανεξαρτησίας κατά υπέρτερων δυνάμεων. Ποια είναι η "δοξασία", λοιπόν; Μήπως το γεγονός ότι η κοινωνική ένωση των συγχρόνων ελλήνων (ή κατά άλλους νεοελλήνων) διεκδίκησε την κληρονομιά του κλασικού ιδεώδους; Γιατί αυτό είναι περίεργο; Γιατί αρνούνται τον οντολογικό χαρακτήρα αυτής της αξίωσης από μια ομάδα ανθρώπων που ζούσαν σε αυτή την γη; Μια ομάδα μάλιστα που κανένας Ατατούρκ ή Τίτο δεν τους επέβαλε την άποψη ότι είναι της μιας ή άλλης καταγωγής. Αντίθετα: Εγέρθηκαν μέσα από το σκοτάδι του Μεσαίωνα και της φασιστικής-δυναστικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και δηλώνοντας αυτή την αξίωσή τους μέσα από την αξίωση ελευθερίας (όπως εξάλλου παραδέχονται οι καλοί συνάδελφοι του Ιονίου Πανεπιστημίου). Δεν θα έθετα αυτά τα ερωτήματα και δεν έκανα αυτές τις επισημάνσεις αν γνώριζα ότι και αυτοί οι συνάδελφοι διαπράττουν το θανάσιμο λάθος να ταυτίζουν όποιον περιγράφει το γεγονός της διεκδίκησης της κληρονομιάς του κλασικού ιδεώδους με τις ρατσιστικές γραφικότητες κάποιων μικρών ομάδων ή χουντικών υπολειμμάτων. Επειδή υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί επιστήμονες που δουλεύουν ασκητικά και φιλότιμα καλλιεργώντας την επιστημονική γνώση καλά θα κάνουμε όλοι -ή όσοι τουλάχιστον έχουν επιστημονικές αξιώσεις- να μην διολισθαίνουμε στο τέλμα των οργανικών διανοουμένων της αποδομητικής πολιτικής ορθότητας.

   Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, δεν κατανοώ την αντιπάθεια όσον αφορά τον "εθνοκεντρισμό". Δεν κατανοούν ότι η έννοια "εθνοκεντρισμός" στην διεθνή βιβλιογραφία αλλά και στην κοινωνικοπολιτική πρακτική της νεωτερικότητας είναι συνώνυμος όρος με τον "κρατοκεντρισμό". Ένα κρατοκεντρισμό που έχει ως άξονα κοινωνικοπολιτικής διαμόρφωσης την πολιτική ανεξαρτησία-κυριαρχία και οι οποίος -πως να το κάνουμε, έτσι είναι και πρέπει να το βλέπουμε περιγραφικά- αναπτύσσει ανθρωπολογικές συγκλίσεις σε πολλά επίπεδα, γλωσσικά, πολιτισμικά, ιδεολογικά κτλ, και κυρίως όσον αφορά την πίστη και νομιμοφροσύνη στην κοινή πατρίδα. Ούτε για την διαμορφωτική "διαδικασία" ούτε για το περιεχόμενο υπάρχουν "χρυσές συνταγές" και κυρίως συνταγές "πολιτικής ορθότητας" που φτιάχνουν ημιμαθείς ιστοριογράφοι σε τρικλίζοντα και παραπαίοντα κρατίδια. Αυτά όμως είναι μεγάλα ζητήματα και μάλλον τα ... δολοφονώ αν συνεχίσω να κάνω μικρά σχόλια όπως το παρόν. Τα αναλύω στην επερχόμενη μονογραφία μου γι’ αυτό καλύτερα να σταματήσω εδώ για να μην εκτεθώ περισσότερο με αποσπασματικές αναφορές … στο δικό μου κείμενο.

-------------------------------------------------------------------

22.4.2007. Μπουγιούγκανιτ "Απίθανος ένας πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας"

*Διαβάζουμε στον χθεσινό "Κόσμο του Επενδυτή": "Όποια χώρα θέλει να διεξάγει επιστημονικές έρευνες στο Αιγαίο, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ζητά άδεια και από την Τουρκία! Η Άγκυρα έχει πλέον περάσει το μήνυμα στους ξένους. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών τρέχει μετά να σβήσει τις φωτιές και δημιουργούνται τραγελαφικές καταστάσεις με απίθανες φόρμουλες, για να δικαιολογηθεί η παρουσία Τούρκου παρατηρητή στις επιστημονικές αποστολές -ο οποίος βαφτίζεται "επιστήμονας". Μένει να βαφτιστεί ψαράς, τουρίστας, ναυαγός, μάγειρας, σέρφερ και Φλίπερ το δελφίνι. Τα τουρκικά μαχητικά αναζαιτίζουν τα ελληνικά στον 25ο μεσημβρινό στη μέση του Αιγαίου (!), προσπαθώντας να επιβάλουν de facto διχοτόμηση. Ο Τούρκος ΑΓΕΕΘΑ έρχεται επίσκεψη και μας παίρνει στο "ψιλό", κάνοντας πρόταση καλής θέλησης να πετάνε άοπλα τα μαχητικά στον εθνικό εναέριο χώρο, δηλαδή την απεμπόληση ελληνικού κυριαρχικού δικαιώματος ως Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης! Πάλι καλά που δεν είπε να πετάμε μόνο στο Ιόνιο. Το νησί Άγιος Ευστράτιος εξαιρείται από νατοϊκή άσκηση κατόπιν τουρκικών αντιδράσεων... Και ακόμα η Άγκυρα, όπου και όπως μπορεί, εγείρει θέμα τουρκικής μειονότητας στην Θράκη, καταπαντώντας τη Συνθήκη της Λωζάνης, ενώ παράλληλα ασκεί πιέσεις, εντός ελληνικού εδάφους, σε πομάκους, Αθίγγανους που αντιστέκονται στον εκτουρκισμό τους. Δεν είναι και λίγα όλα αυτά. Η Ελλάδα, πάντως, συνεχίζει να χαμογελά και να διαλαλεί ότι στηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας".  Σε αυτές τις πληροφορίες και σ' αυτά τα σχόλια του "Κόσμου του Επενδυτή", προσθέτω δύο παρατηρήσεις: Πρώτον, πριν τρία ακριβώς χρόνια και παρά το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία ήταν αντίθετη, η πλειονότητα του πολιτικού κόσμου και η συντριπτική πλειονότητα των ούτως καλουμένων "Κοινωνικών Επιστημόνων" τάχθηκαν υπέρ του ανελεύθερου-φασιστοειδούς σχεδίου Αναν που ουσιαστικά οδηγούσε στον τερματισμό της τρισχιλιετούς παρουσίας των ελλήνων στην Κύπρο. Δεύτερον, ενώ όλα δείχνουν ότι τα μεγάλα ενεργειακά αποθέματα που αρχίζουν νοτίως της Κύπρου και φθάνουν βορείως της Κρήτης θα μπορούσαν να αποτελέσουν παράγοντα μελλοντικής ευημερίας, ισχύος και ασφάλειας για την Ελλάδα, ουδέν ακούμε από το ελλαδικό πολιτικό μέτωπο. Αν και υπάρχουν για όλους τους άλλους για εμάς -και παρά το ότι κατά το πλείστον βρίσκονται εντός του ελληνικού κυριαρχικού χώρου- φαίνεται δεν υπάρχουν. Αν πραγματικά δεν υπάρχουν και οι πληροφορίες που όλοι έχουμε είναι λάθος γιατί δεν μιλά κανείς επισήμως για το μέγα αυτό ζήτημα.

Τα πιο πάνω και η επίσκεψη του τούρκου Αρχηγού του Επιτελείου στην Ελλάδα προσφέρεται για μερικά σχόλια. Οι πολλές δηλώσεις και συνεντεύξεις του πανέξυπνου στρατηγού θυμίζουν έντονα κάποια κατασταλαγμένα συμπεράσματα της στρατηγικής ανάλυσης:

    Α. Η αντιμετώπιση των απειλών κατά της Ελλάδας οδηγεί σε κατέβασμα του πήχη των έσχατων λογικών που αφορούν τον κυριαρχικό χώρο ο οποίος (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο) οριοθετεί την ελληνική επικράτεια. Ακόμη, η προαναφερθείσα στάση στο κυπριακό που θεωρεί αναλώσιμους τους κύπριους πολίτες (1.5 εκατομμύρια ευημερούντες και προς το παρόν ελεύθεροι έλληνες), σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον συγκροτημένη αντίληψη εθνικού συμφέροντος στην Ελλάδα και ότι στρατηγική μόνο κατ' όνομα έχουμε. Έτσι, αντί να οριοθετήσουμε τα ζωτικά συμφέροντά μας και ως φιλειρηνική χώρα να υιοθετήσουμε μια αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική, κατεβάζουμε τον πήχη ολοένα και πιο χαμηλά (με απώλειες που κανονικώς εχόντων των πραγμάτων πρέπει να θίγουν κάθε πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας).

    Β. Ακυρώθηκε η ελληνική κοινωνία ως αναγκαίο συστατικό του ελληνικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Έτσι, στην Καθημερινή σήμερα, για παράδειγμα (σ. 13), εξυβρίζονται ως "υπερπατριώτες" και ως "κραυγάζοντες" όσοι νοιάζονται για την ελληνική κυριαρχία. Σε αυτή την εφημερίδα και σε όλες σχεδόν τις υπόλοιπες, η απάντηση κατά τέτοιων άθλιων πολιτικών ύβρεων είναι πλέον σχεδόν αδύνατη. Τα μέσα ενημέρωσης επί αυτών των θεμάτων είναι φαίνεται ένα ερμητικά κλειστό σύστημα. Κάποιες "αόρατες δυνάμεις" το επιβάλλουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, το υπαρκτό φρόνημα του έλληνα πολίτη υπέρ των νομίμων δικαιωμάτων της πατρίδας του είτε βομβαρδίζεται με προκαταρτικά και αποδυναμώνεται είτε καταστέλλεται αυταρχικά και χωρίς δυνατότητα αντίλογου. Μερικοί, ίσως υπερβολικά, λένε ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον κυρίαρχο κράτος μιας και οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι όσον αφορά την κυριαρχία της είναι πλέον υπό καταστολή.

    Γ. Οι δηλώσεις του Μπουγιούκανιτ είναι καταπληκτικές και επιβεβαιώνουν αυτές τις απαισιόδοξες εκτιμήσεις. Πρωτίστως θυμίζουν την γνωστή ρήση ότι  "ο κατακτητής αγαπάει πάντα την ειρήνη". Έτσι, αφού συρρικνώθηκαν οι ελληνικές αξιώσεις κυριαρχίας ο τούρκος στρατιωτικός δηλώνει ότι είναι "απίθανο ένα πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας". Εγώ προσθέτω ότι αυτό είναι σίγουρο αλλά ότι το σωστό θα ήταν να μην υπάρξει πόλεμος όχι επειδή τον αποφεύγουμε (αφού πριν υποστούμε σταδιακά πολλές ζημιές) αλλά επειδή τον αποτρέπουμε. Αποτροπή που διαφυλάττει την ελληνική κυριαρχία επιδιώκουν τα σύγχρονα κράτη, λοιπόν, και όχι αποφυγή που συνοδεύεται από ζημιές και μάλιστα σωρευτικά τεράστιες. Πάντως, ο τούρκος στρατηγός είναι καταπληκτικός. Με άνεση δηλώνει πολλάκις: "πρέπει να μας πούνε οι πολιτικοί πότε θα δράσουμε στρατιωτικά" (ωσάν και να προσδιορίζονται οι στρατηγικές επιλογές των τούρκων από τους πολιτικούς και όχι από το Γενικό Επιτελείο). Την ίδια στιγμή μας προτρέπει (δηλαδή των ελληνικό τύπο) να συμβάλουν στο να μην ξυπνήσουμε από τον μακάριο ύπνο μας. Δηλώνει: "είμαστε στρατιωτικοί, και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο περιβάλλον που θα έχουν στα χέρια τους οι πολιτικοί για να προχωρήσουν. Εκείνοι είναι που θα λύσουν τα μεγαλύτερα προβλήματα ... Πάρα πολύ μεγάλη είναι η δύναμη των μέσων ενημέρωσης ... (δηλαδή, πρέπει να βοηθήσουν σ' αυτή την πορεία...).

    Εγώ λέω ότι ο τούρκος επιτελάρχης είναι πολύ καλά πληροφορημένος για το τι συμβαίνει στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Μιλά έξυπνα, σαρκαστικά και υποτιμητικά για την αξιοπρέπειά μας.

    Έτσι λοιπόν προχωρούμε: Αντί αποτρεπτικής στρατηγικής εργολαβικό χαμήλωμα του πήχη των εθνικών συμφερόντων. Είναι και αυτό μια "λύση" ή κάτι θα αλλάξει; Οι αντιδράσεις στην υπόθεση των βιβλίων της ιστορίας δείχνει ότι εν δυνάμει τουλάχιστον κάτι μπορεί να γίνει ...

--------------------------------------------------------------------

21.4.2007. Αποφράδα μέρα κάθε χρόνο.

Είναι καταπληκτικό το πόσο μπορεί να διαστραφεί το μήνυμα των επετείων. Την 17 Νοεμβρίου αφού την "ταυτίσαμε" με την τρομοκρατία (η οποία ας μη ξεγελιόμαστε, πολλοί συμπάθησαν τις δύο πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης). Στην συνέχεια την ταυτίσαμε με νεοταξικούς διεθνισμούς επισκιάζοντας το γεγονός ότι, βασικά, ήταν ένας αγώνας ελληνική ανεξαρτησίας. Έτσι, δεκαετίες μετά αυτά τα παράδοξα όχι μόνο αυξάνονται αλλά και εντείνονται. Η γυναικεία φωνή που μίλησε σε κάποιο μικρόφωνο "παράνομου" ραδιοφωνικού σταθμού) έπρεπε να ακούεται στην συνέχεια να λέει εκκοφαντικές πολιτικές ανοησίες απολύτως ανελεύθερες και εξυπηρετικές των νεοταξικών γερακιών (για τις οποίες θα επανέλθουμε όταν θα γράψουμε για την αποφράδα περίοδο 2003-2004 και αυτά που λέχθηκαν για το σχέδιο Αναν). Όποιος έφαγε λίγο ξύλο δικαιούται σήμερα να στρέφεται κατά της πατρίδας μας και να γίνεται προοδευτικά μεταμφιεσμένος νεοταξικός "ανθρωποφύλακας". Ακόμη και νεοφιλελεύθερα πνευματικά περιττώματα μεταμφιέζονται κυριολεκτικά γελοίους μανδύες προοδευτικότητας διερωτώμενοι, παρακαλώ, για το πόσο θα αντέξει ο "αντιφασισμός"! Γιατί παρακαλώ; Μα για να νομιμοποιηθεί το σύστημα που θρέφει το αυγό του φιδιού του φασισμού που αντιμάχεται την ελληνική ανεξαρτησία. Ακόμη, ιοί που παρεισφρέουν στα "μέσα" της παραποίησης, επιχειρούν λαθραία να νομιμοποιήσουν σημερινούς νεοταξικούς σόρους, σοράκια και κοράκια επειδή, τάχατες, καταδικάστηκαν σε δίκη στην Θεσσαλονίκη. Ούτε λίγο ούτε πολύ ξεχαστήκαμε όλοι εμείς, δηλαδή η σιωπηρή πλειονότητα των ανθρώπων που αντισταθήκαμε κατά της χούντας αλλά στην συνέχεια δεν ζητάμε να φορέσουμε δάφνινο στεφάνι. Πολύ περισσότερο δεν ζητάμε δάφνινα στεφάνια που μεταμφιέζουν αποδομητικές λογικές κατά της ελληνικής κυριαρχίας. Στεφάνια που μεταμφιέζουν νεοταξικά δόγματα και που στον αγώνα κατά των ηγεμονικών αξιώσεων μεταμφιέζουν δοσίλογες αντιλήψεις που υπονομεύουν αυτό τον αγώνα. Μήπως εν τέλει, όροι και έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους; Όχι. Κάποιοι διαστρέφουν το νόημα, το καταχρώνται, το εκμεταλλεύονται. Η ουσία έγκειται στο γεγονός ότι στην σωστή πλευρά βρίσκονταν τότε όσοι υπερασπίστηκαν την ελληνική ανεξαρτησία, δηλαδή το δικαίωμα των ελλήνων να είναι ελεύθεροι-ανεξάρτητοι. Στην σωστή πλευρά βρίσκονται σήμερα όσοι κάνουν το ίδιο. Η υπεράσπιση της ελευθερίας μιας κοινωνίας δεν έχει χρώμα και παρελθούσες στάσεις δεν δικαιολογούν κάποιον να είναι σήμερα άμεσα ή έμμεσα υπέρ των ηγεμονικών αξιώσεων και κατά της ελληνικής ανεξαρτησίας. Η ανεξαρτησία-ελευθερία μιας κοινωνίας έχει πάντα το ίδιο νόημα και αυτοί πιστεύουν σ' αυτό βρίσκονται πάντοτε στην μια πλευρά. Στην άλλη πλευρά, την μαύρη, πολλοί πάνε και έρχονται. Το ανησυχητικό για την Ελλάδα είναι το γεγονός ότι -λόγω αφέλειας, λόγω προσχώρησης στα ξένα συμφέροντα ή και λόγω ηλιθιότητας- αυτοί που πέρασαν απέναντι είναι πλέον πολλοί. Γιάννηδες, περικλήδες, "ηρακλειδείς" του νεοταξισμού, αλέξηδες, ριχάρδοι, δηλαδή βαφτιστικά ονόματα που ο καθείς μπορεί να έχει επίκτητα αλλά και -χέρι-χέρι- να προσχωρεί στο μαύρο "εκκολαπτήριο". Εκεί, χέρι-χέρι θα μπορούσαν όλοι μαζί και ανεξάρτητα του τι έτυχε να πουν στο παρελθόν να εκκολάπτουν τα μαύρα αυγά. Αυγά νεοφασισμού, αυγά νεοταξισμού, αυγά υποτέλειας, αυγά εγκατάλειψης πατρογονικών εστιών, αυγά πιθικισμού, αυγά αναξιοπρέπειας και πολλά άλλα παρόμοια αυγά. 

Αυτά λοιπόν σκέφτηκα διαβάζοντας τις εφημερίδες σήμερα και τις πολυτελείς επιφυλλίδες επιδειξιών των μέσων ενημέρωσης που δεν διστάζουν να καπηλευτούν την αντίσταση κατά της χούντας για να υπονομεύσουν στοχαστικά την υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Τελικά αποφράδα μέρα δεν είναι μόνο η 21.4.1967. Είναι και οι επέτειοι που καπηλεύονται οι επιδειξίες κίβδηλων διπλωμάτων σημερινής προοδευτικότητας.

Υστερόγραφο: Η προπέτεια τελικά έχει όριο τον ουρανό. Έφτασαν στο σημείο να πυροβολούν και κατά του Μίκη γιατί ανεξάρτητα προσωπικής ιδεολογίας προασπίζεται την ελληνική ανεξαρτησία (και τα ιερά και τα όσιά της). Γιατί ο Μίκης με τις γνωστές δηλώσεις του δεν υπερασπίστηκε πρόσωπα αλλά μόνο την συλλογική αυτοσυνειδησία και την βιωματική νοηματοδότηση της ελληνικής ετερότητας. Και τάχθηκε κατά των νεοταξικών αντιλήψεων που θέλουν να διαστρέψουν την ιστορία των Βαλκανίων, να εξισώσουν θύτες και θύματα και να αποδομήσουν την οντολογικά θεμελιωμένη ετερότητα της ελληνικής κοινωνίας.   

-------------------------------------------------------------------

15.4.2007. Διαμάχη για τα βιβλία, Διεθνές Δίκαιο και τα ΜΜΕ.

Μερικοί με ρωτούν γιατί σταμάτησα τις επιφυλλίδες στα ΜΜΕ. Μερικώς η απάντηση δίνεται σε άλλη σελίδα όπου εξηγώ ότι ο Ακαδημαϊκός δεν πρέπει να γίνεται μαϊντανός των επιφυλλίδων και των τηλεοπτικών πάνελ. Οι παρεμβάσεις πρέπει να αφορούν τομείς της ειδικότητάς του και να παρεμβαίνει κατ' εξαίρεση επί σημαντικών ζητημάτων που αφορούν την ανθρώπινη ελευθερία (πχ η Χούντα την περίοδο 1967-1974 και το φασιστικό σχέδιο Αναν). Καθήκον του είναι να καλλιεργεί ασκητικά και αφοσιωμένα την βαθύτερη γνώση και να την αποτυπώνει σε εξειδικευμένες αναλύσεις. Ένας ακόμη λόγος είναι γιατί ακόμη και αν αποφασίσεις να γράφεις με σοβαρότητα κάποια επιφυλλίδα για να επικοινωνείς με το ευρύτερο κοινό, κινδυνεύεις "αναμιγνυόμενος με τα πίτουρα να σε φάνε οι κότες". Αυτό βασικά έγραψα στον διευθυντή μεγάλης εφημερίδας όπου δυστυχώς για εμένα (έχανα πολύτιμο χρόνο για κείμενα που εξατμίζονται την επομένη) αρθρογραφούσα επί χρόνια και στην οποία από το "τρίτο" παραθυράκι ούτε φωτογραφικά δεν ήθελα πλέον να συνευρίσκομαι με διεθνολογικές ανοησίες που θεωρώ τσαρλατανιές. Αυτή η άποψή μου ενισχύθηκε σήμερα διαβάζοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες. Στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", για παράδειγμα, σε ένα απίστευτο μονόλογο που δεν τιμά την εφημερίδα, τρις ιστοριογράφοι υποστηρίζουν αμέριμνα την αναθεωρητική βιβλιογραφία. Δεν είναι τόσο πως έχουν όλοι τους εκτεθεί όταν γράφουν αυτά που διάβασα: Σημασία έχει η δυνατότητα μονολόγου και το γεγονός ότι υπονοούν πλέον την αριθμητική τους ισχύ στην παρακμάζουσα ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα των κοινωνικών επιστημών ως δήθεν αμάχητο τεκμήριο αξιοπιστίας (στην επιστήμη οι ποιοτικές βαθμίδες είναι συνάρτηση αριθμών ή αξιόπιστων και αξιολογικά ελεύθερων αναλύσεων;). Για τον πιο ειδικό, βεβαίως, τα τρία κείμενα που διάβασα εκπέμπουν δύσοσμες "κριτικές" απόψεις λόγω του κυριολεκτικά του επιστημονικά μεταπρατικού και απλουστευτικού χαρακτήρα των "επιχειρημάτων". Γιατί το λέω αυτό. Επειδή, αν και στο παρελθόν έχω ασχοληθεί επιστημονικά και γράψει γι' αυτό, τους τελευταίους δύο μήνες διάβασα πάνω από 500 άρθρα και πολλά βιβλία της "κριτικής προσέγγισης" των κοινωνικών επιστημών. Ήδη μερικές εκτιμήσεις καταθέτω σε πρόσφατο δοκίμιό μου σε άλλη σελίδα όπου καταγράφω τις 4 τάσεις. Σκόπευα να συμμετάσχω στον δημόσιο διάλογο με κάπως πιο σοβαρό τρόπο δημοσιεύοντας μικρή μονογραφία αφιερωμένη στην "κριτική" ιστοριογραφία και "κριτική" διεθνολογία. Τα πορίσματα της επιστημονικής μου έρευνας είναι κυριολεκτικά φοβερά γιατί έχω καταγράψει την αφετηρία τους, την εξέλιξή τους, τις αντιφάσεις τους, τους ηγεμονικούς εκτροχιασμούς τους και τελικά την επιστημονική αχρηστία τους στον χώρο των κοινωνικών επιστημών (το τελευταίο αποτελεί πλέον κοινό μυστικό στην διεθνή βιβλιογραφία). Αποφάσισα, όμως, να μην δημοσιεύσω το βιβλίο τώρα. "Μου βγήκε" μεγάλο και θέλω να το επεξεργαστώ ή να το εντάξω σε ευρύτερη μονογραφία με την οποία θα περιγράφω και προειδοποιώ για την διολίσθηση των κοινωνικών επιστημών στο τέλμα της προπαγάνδας και της κοινωνικής αχρηστίας (αν όχι κοινωνικής επικινδυνότητας). Δεν βιάζομαι και μάλλον θα το επεξεργαστώ το καλοκαίρι. Να είναι σίγουροι όμως ότι όταν αυτό γίνει όσοι ταυτίστηκαν με την "κριτική" προσέγγιση θα πρέπει να ξανασκεφτούν κάποια πράγματα πέραν της συνδικαλιστικής αντίληψης περί αριθμητικής συνομάδωσης "κριτικών ιστοριογράφων" σε κάποια γνωστά τμήματα ... Ειδικά νεότερα στελέχη ας ξανασκεφτούν τι σημαίνει για το μέλλον τους και την επιστημονική τους αξιοπρέπεια όταν ταυτίζονται με ιδεοληψίες και ιδεολογικούς φανατισμούς. Τέτοιες συμπεριφορές όσο και να τις μεταμφιέσεις με επιστημονικούς τίτλους δεν κρύβονται και συνιστούν μόνιμη γελοιοποίηση όσων απρόσεκτα εκτίθενται. 

    Η ίδια πεποίθησή μου περί ενδεικνυόμενης αποχής από οχλαγωγικές συζητήσεις φορέων επιστημονικών τίτλων ενισχύθηκε όταν στο ίδιο φύλλο της "Ελευθεροτυπίας" διάβασα μια πομπώδη ... επιστημονική ανακοίνωση. Την "ανακοίνωση" υπογράφει δημοσιογραφικά ο Τάκης Μίχας. "Ανακοινώνει" σοβαροφανή γνώμη!! άγγλου διεθνολόγου νομικού πως: "Το διεθνές δίκαιο εμπόδιο για την λύση του κυπριακού" (αυτός είναι και ο τετράστηλος τίτλος). Τώρα λοιπόν θέλουμε να διχοτομήσουμε την Κύπρο, απλά αποσιωπούμε έγκυρες απόψεις και προβάλλουμε ως είδηση την πολιτική γνώμη κάποιου κυρίου με όνομα λατινικών χαρακτήρων. Ο κ δημοσιογράφος απ' ότι γνωρίζω όπως και πολλοί άλλοι κώφευσε όταν ομάδα από διεθνολόγους-πολιτικούς επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων σύνταξε την επιστημονικά ακλόνητη "έκθεση για μια ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού". Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Θυμήθηκα και τα εξής: Όταν επί πολλά χρόνια έγραφα σ' αυτή την εφημερίδα εξηγώντας πως "δεν υπάρχουν αήττητα νομικά όπλα" (σ' αντίκρουση της γνωστής θέσης στην Γαύδο του πρώην πρωθυπουργού) και πως το ενδοκρατικό δίκαιο δεν είναι το ίδιο με το διακρατικό δίκαιο, έγινα αντικείμενο αναρίθμητων επιθέσεων. "Αποκαλύπτω" μάλιστα σήμερα ότι αυτός ήταν και ο λόγος που με οδήγησε σε σύγκρουση με την τότε ηγεσία της εφημερίδας με αποτέλεσμα τελικά να αποχωρήσω. Το τι γράφτηκε γι' εμένα στην συνέχεια σε αναρίθμητα κείμενα εξειδικευμένα στην "δολοφονία χαρακτήρων" δεν περιγράφεται. Κανένα λόγο δεν έχω, λοιπόν, να ανακατευτώ ξανά με τέτοιες υποθέσεις. Σκοπός του ακαδημαϊκού δεν είναι να "σώζει λαούς". Ας σώσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους ψηφίζοντας. Αυτό βασικά λέει και μια σημερινή επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην "Καθημερινή". Του Χρήστου Γιανναρά, μιας μεγάλης πνευματικής μορφής της σύγχρονης Ελλάδας τον οποίο -έχοντας πείρα του τι σημαίνει αυτό- θαυμάζω για το κουράγιο του να γράφει μια επιφυλλίδα κάθε εβδομάδα.

    Μάλλον μετά το καλοκαίρι ή λίγο πριν όπως και με άλλα κείμενά μου θα δημοσιεύσω την προαναφερθείσα εκτενή και τεκμηριωμένη ανάλυση για τους "κριτικούς" και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να την διαβάσει. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης έγκαιρα προειδοποίησε ότι αυτή η χώρα κατηφορίζει στην παρακμή. Σ' αυτή την χώρα, ουσιαστικά, δεν υπάρχει σοβαρός δημόσιος ή επιστημονικός διάλογος: Κυριαρχούν τα μεταπρατικά αναμασήματα. "Anything goes" και μεταφράσεις ξένων κειμένων για τον κλασικό πολιτισμό από τα οποία μαθαίνουν μερικά πράγματα οι νεοέλληνες. Σ' αντίθεση με τον Κονδύλη εμείς απλά αργήσαμε να καταλάβουμε πόσο βαθειά είναι η αρρώστια. Η αριθμητική αύξησή και η προπέτεια με την οποία μιλούν οι "κριτικοί" στα μέσα ενημέρωσης το επιβεβαιώνει. Το επιβεβαιώνει επίσης η απίστευτη απάθεια της πολιτικής ηγεσίας που δημιουργεί μεγάλες απορίες για το ποιοι κυβερνούν αυτή την χώρα, όπως εύστοχα επισήμανε σήμερα και ο Χρήστος Γιανναράς.

    Έτσι, όταν εμείς λέμε σε τεκμηριωμένες αναλύσεις μας ότι στην εξωτερική πολιτική μια χώρα δεν διαθέτει αήττητα νομικά όπλα ετοιμοπόλεμοι "δολοφόνοι χαρακτήρων" μας λούζουν με ύβρεις. Όταν κάποιος περιφερόμενος άγγλος λέει την γνώμη του με προφανέστατο σκοπό να εξυπηρετήσει τον ιμπεριαλιστικό βρετανικό σκοπό διχοτόμησης της Κύπρου γίνεται τετράστηλη είδηση στην "Ελευθεροτυπία". Μπράβο μας. Αυτή είναι η σημερινή "Ellada (τους)". Έτσι κατάντησε η Ελλάδα (μας).   

--------------------------------------------------------------------

9.4.2007 «Πυροβολώντας του Ιούδες»

 Ειδήσεις: Τηρώντας ένα παμπάλαιο έθιμο στο Ναύπλιο δεκάδες κάτοικοι, πολλοί από αυτούς νέοι, πυροβολούν με κυνηγετικά και εξ αποστάσεως 10 μέτρων σκιάχτρο του Ιούδα. Πολλά άλλα Πασχαλινά έθιμα σε όλη την Ελλάδα που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο,  όπως συμβαίνει με όλους τους λαούς του κόσμου, δείχνουν την προσήλωση του λαού στις παραδόσεις του, στους μύθους του (αχ αυτοί οι μύθοι …) και στην εν γένει διαιώνιση της ετερότητάς του. Γιατί, ρωτήθηκε νοικοκυραίος από το Ναύπλιο: «Για να μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν Ιούδες», απάντησε. «Ιούδες των ιδεών μας, των αξιών μας, των συμφερόντων μας, των παραδόσεών μας και της ιστορίας μας». Ερωτώ και εγώ: Μήπως εννοεί τους κριτικούς; Μήπως εννοεί αυτούς που σκέφτονται περισσότερο τα συμφέροντα «του Άλλου» και όχι τα νόμιμα και φιλειρηνικά συμφέροντα της Ελλάδας; (τον Άγιο Στράτη μας, για παράδειγμα, το νησάκι μας). Κτλ. Εγώ μόνο προσθέτω: Για όνομα του θεού, να πυροβολείτε μόνο το σκιάχτρο. Όχι βία, ούτε καν ως υπονοούμενο. Μπορεί το σύστημα της εξάρτησης να τους προσφέρει μονοπώλιο στα μέσα και πολλά βρώμικα λεφτά. Μπορεί να τους χρηματοδοτούν οι σόροι ή οι αμερικανικές υπηρεσίες ή να διαβάζουν μεταφρασμένα κείμενά τους οι τούρκοι και να χαίρονται. Τα ερείσματά τους στην ελληνική κοινωνία, όμως, είναι μηδέν από μηδέν = μηδέν. Επαρκεί το γεγονός ότι είναι μηδενισμένοι στην συνείδηση της κοινωνίας, μάλιστα, κάθε κοινωνίας. Όπως λέει ο λαός, «τους Ιούδες πολλοί χρησιμοποίησαν κανείς όμως και ποτέ δεν αγαπά». Το πιο θλιβερό, πάντως, είναι να είσαι Ιούδας από αφέλεια ή απροσεξία …           

--------------------------------------------------------------------

6.4.2007. Ευλάβια και κατάνυξη - Μεγάλη Παρασκευή και ιστοριογραφικές τσαρλατανιές

Μεγάλη Παρασκευή στην Βάρκιζα. Η μάλλον ευκατάστατη κοινότητα της Βάρκιζας, δηλαδή του εξω-Αθηναϊκού Αττικού μου χωριού, ήταν όλοι στην Εκκλησία. Συνόδευσαν τον Επιτάφιο στον παραλιακό δρόμο. Κεράκια που φώτισαν την Λεωφόρο Ποσειδώνος. Ευλάβεια και κατάνυξη. Δεν τα γράφω αυτά γιατί διακρίνομαι για την θρησκευτικότητά μου (αυτό εξάλλου κανένα δεν ενδιαφέρει). Όταν με ρώτησε η κόρη μου τι πιστεύω για την θρησκεία, της απάντησα ότι έχω φιλοσοφική απόψεις που κάποια στιγμή ίσως κατορθώσω να αποτυπώσω σε κάποιο χαρτί. Επίσης λόγω πολλών ασχολιών όπως και πολλοί άλλοι έλληνες δεν μετέχουμε πλήρως στο Εκκλησιαστικό γεγονός και πως βασικά μόνο κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα εμπράκτως μετέχουμε σ' αυτές τις εκδηλώσεις πίστης που είναι βαθιά ριζωμένες στην ελληνική μας παράδοση. Την συμβούλευσα λέγοντάς της ότι αφενός η θρησκευτική πίστη δεν είναι ιδεολογία αλλά καίριο συστατικό της συλλογικής ετερότητας μιας κοινωνικής ένωσης και αφετέρου ότι κάθε πρόσωπο ως διακριτή οντότητα προικισμένη με ετερότητα προσλαμβάνει το ζήτημα της πίστης με ιδιαίτερο και ιδιόμορφο τρόπο. Γι' αυτό και κάθε πρόσωπο πρέπει να διαμορφώσει φιλοσοφημένα και ελεύθερα δική του άποψη, στάση και τρόπο ζωής.

    Τα γράφω αυτά για να τονίσω ότι η ελληνική κοινωνία, προσηλωμένη στα κοσμοθεωρητικά της ερείσματα, τις παραδόσεις της και τις ιστορικές ηθικές της διαμορφώσεις καμιά σχέση δεν έχει με τα τις παρωχημένες ακραίες νεωτερικές γνώμες της ιστοριογραφικής τσαρλατανιάς. Σόροι, σοράκια και κοράκια δυνατό να βλάψουν την ελληνική κοινωνία προκαλώντας συρρίκνωση και άλλες ζημιές. Δεν μπορεί όμως να αποδομήσει την ελληνική κοινωνία. Όπως καμιά κοινωνία δεν αποδόμησαν οι κατά χώρα ιστοριογραφικές τσαρλατανιές που κράζουν υπέρ των διεθνοφασιστικών αξιώσεων. Και μια ευχάριστη έκπληξη. Κατά την διάρκεια της πορείας πολλοί άνθρωποι που καλά-καλά δεν ήξερα με χαιρετούσαν θερμά.

    Ευτυχώς υπάρχουν και αντιστασιακοί στην ιδιότυπη δικτατορία του πνεύματος των τελευταίων χρόνων, μου είπε μια εμφανώς μορφωμένη και αξιοπρεπέστατη κυρία. Αντιστασιακοί.... Όντως, όπως έχω γράψει ξανά, η πατερναλιστική και εξεζητημένη καταστολή της ελεύθερης έκφρασης που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα βρίσκω πως είναι πιο στυγερή από αυτή της δικτατορίας. Δεν μπορούσε παρά να ισχύει κάτι τέτοιο μιας και η ιστοριογραφική και διεθνολογική τσαρλατανιά είναι εξωγενούς ηγεμονικής έμπνευσης (σόροι, σοράκια και κοράκια) και προορίζεται για κατανάλωση κοινωνιών-στόχων των διεθνοφασιστικών συμφερόντων.      

-------------------------------------------------------------------

22.3.2007. Η διαμάχη για τα βιβλία της ιστορίας και οι εθνικιστές

Υπάρχει μια συνομοταξία κυρίων που εφαρμόζει αυτό που στην ΣΙΑ ονομάζουν «δολοφονία χαρακτήρων». Την εφαρμόζουν είτε πράκτορες της ΣΙΑ κατά κάθε αντιστασιακού σε χώρες που επιβάλλουν ηγεμονία και επικυριαρχία-δικτατορία είτε «κριτικοί» μεταπράτες ιδεών που συνειδητά ή ανεπίγνωστα και αφελώς στηρίζουν τις ίδιες φασιστοειδείς αξιώσεις αποδυναμώνοντας τις κοινωνίες που τους δίνουν διαβατήριο και τους πληρώνουν. Ιοί ξένων συμφερόντων που το ανοσοποιητικό σύστημα των κοινωνιών δεν μπορεί να τους ελέγξει λόγω … ακαδημαϊκής ελευθερίας. Η τελευταία εκδοχή δολοφονικών πρακτικών συνίσταται στο να δαιμονοποιούνται ως εθνικιστές όσοι δεν δέχονται να υπερασπιστούν τον ... αγαθοεργό χαρακτήρα της Οθωμαντικής Αυτοκρατορίας.

    Σε συνέντευξη καθηγητών Πανεπιστημίου, «ο κ …… χαρακτήρισε “έκρηξη ακραίου ανορθολογισμού” με ιδεολογικές προεκτάσεις την κριτική που ασκείται στο σύγγραμμα (ιστορίας ΣΤ΄Δημοτικού) και κατέληξε λέγοντας ότι ως ιδεολογία που διεκδικεί τα πρωτεία και έχει κατοχυρωθεί τις τελευταίες δεκαετίες έχει οριστεί εθνικιστική». Αυτή η βαρυσήμαντη «επιστημονική-ακαδημαϊκή» δήλωση έγινε μερικές μόνο μέρες πριν την έκθεση καταπέλτη της Ακαδημίας που έκαναν κόσκινο τους αξιοπερίεργους έλληνες ιστοριογράφους που εξισώνουν μια επανάσταση ελευθερίας με την φασιστοειδή Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το πιο πάνω, εντός εισαγωγικών κείμενο, που μου έστειλαν λέγοντάς μου ότι ειπώθηκε από καθηγητή "Μεσογειακής χώρας", του οποίου ούτε καν μπήκαν στον κόπο να μου πουν όνομα, μου θύμισε μια τραυματική εμπειρία, όταν χαμηλόβαθμος ακόμη ακαδημαϊκός βρέθηκα στον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο. Η εμπειρία αυτή είναι διδακτική και αξίζει να την αναφέρω. Συγκεκριμένα, μου έφεραν ελληνόγλωσσα βιβλία για την Τουρκία. Άρχισα να τα ξεφυλλίζω και δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένας ακταρμάς ασύνδετων θεμάτων, ασυνάρτητος και ιδεοληπτικόπληκτος. Το μάτι μου έπεσε πάνω στο ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας και στα θέματα της Κύπρου. Αν και στην αρχή της πανεπιστημιακής μου σταδιοδρομίας, δεν ήμουν επιστημονικά … ανυποψίαστος. Είχα γράψει εκατοντάδες άρθρα, δοκίμια και επιφυλλίδες στην Ελλάδα και στην Κύπρο που δοκιμάστηκαν τόσο στον στίβο των βιβλιοκριτικών όσο και του δημόσιου διαλόγου. Είχα επίσης ήδη γράψει –σε απάντηση βιβλίου με αντίθετη άποψη του περιβόητου ΕΛΙΑΜΕΠ– ένα βιβλίο υπέρ της υποβολής αίτησης ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα υποβάλλοντας ταυτόχρονα διπλωματικούς προσανατολισμούς ειρηνικής επίλυσης του Κυπριακού και ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών. Όποιος το διαβάσει (Εκδόσεις Παπαζήση 1991) θα βρει μια επιστροφή στο μέλλον που διανύσαμε έκτοτε. Γι’ αυτό και τα προαναφερθέντα βιβλία περί Τουρκίας μου προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση. Συμπτωματικά συνάντησα στο Πανεπιστήμιο τον Νεοκλή Σαρρή, διακεκριμένο τουρκολόγο. Ρώτησα την γνώμη του για όσα περιείχε τα βιβλία αυτά, ιδιαίτερα για τα κεφάλαια αυτά που ως τουρκολόγος θα μπορούσε να μου πει κάποιες έγκυρες εκτιμήσεις. Απάντησε με μια γκριμάτσα που με έκανε να καταλάβω ότι ένοιωθε αποσροφή μόνο και μόνο που τα έβλεπε. Ζήτησα εξηγήσεις: ΓΙΑΤΙ; Τον ρώτησα. Μου απάντησε: Λόγω επωνύμου, ακόμη και αν γράψει πως ο γάιδαρος πετά, θα διοριστεί, θα εξελιχθεί και θα «μεγαλουργήσει»!! Προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα του συγγραφέα και ίσως επανέλθω...

--------------------------------------------------------------------

21.3.2007. Οι συμφωνίες του 1977 και 1979 στο κυπριακό

Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων news@cna.org.cy Τετ 21/3/2007 11:36 πμ

«Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ κάλεσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Τάσσο Παπαδόπουλο να συναντηθούν το συντομότερο δυνατόν, ακόμη και αύριο για να ξεκαθαρίσουν τα θέματα, αλλιώς η πλευρά του θα επανεκτιμήσει τη θέση της.   Μιλώντας σε δημοσιογραφική διάσκεψη στην οποία απάντησε στη Δήλωση του Προέδρου Παπαδόπουλου, ο κ. Ταλάτ είπε ότι η τ/κ πλευρά θέλει να επανεκτιμήσει την θέση της σε σχέση με την Συμφωνία της 8ης Ιουλίου επειδή αντιμετωπίζει ''μεθοδεύσεις'' από τις οποίες θέλει να απαλλαγεί.   Σύμφωνα με τον κ. Ταλάτ, η τ/κ πλευρά έχει εργαστεί πολύ και έχει δείξει κάθε είδους ελαστικότητα όσον αφορά τη διαδικασία της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου.   Αναφερόμενος στη διαδικασία είπε ότι η επιστολή του πρώην Βοηθού Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για Πολιτικές Υποθέσεις Ιμπραχίμ Γκαμπάρι δίνει κάποιες πολύ συγκεκριμένες ημερομηνίες και πως ''η επίθεση της ε/κ πλευράς'' γίνεται καθώς πλησιάζουν αυτές οι ημερομηνίες.   ….   Οι δύο πλευρές είπε, συμφώνησαν σε δύο πράγματα: ότι τίποτα δεν συμφωνείται αν δεν συμφωνηθούν όλα και κανένας δεν ανακοινώνει τα συμφωνηθέντα πλην του ειδικού αντιπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ Μάικλ Μόλερ και κάλεσε την ε/κ πλευρά να ανακοινώσει η ίδια την πρότασή της". 

Προσεκτική παρατήρηση των θέσεων της τουρκικής πλευράς δείχνει και την ειδοποιό ποιοτική διαφορά των ελληνικών διπλωματικοπολιτικών θέσεων με τις τουρκικές. Από καιρό παρεμβαίνοντες όπως ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας και ο υποφαινόμενος τονίζαμε ότι οι συμφωνίες του 1977 και 1979 είναι πολιτικές και όχι υποχρεωτικού νομικού χαρακτήρα. Βασικά όλες οι συμφωνίες είναι τέτοιες. Ακόμη και Συμβάσεις-Συνθήκες είπε κάποτε ο Γούντροου Γουίλσον δεν με δεσμεύουν όταν θίγουν τα συμφέροντα της κοινωνίας μας. Στο παρελθόν μάλιστα τονίσαμε ότι οι κατά καιρούς πολιτικές συμφωνίες τερματίζονταν όποτε τις τελευταίες δεκαετίες οι Τούρκοι αδιάλλακτοι και ασυμβίβαστοι τις οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Αντί αυτού, επανερχόμενοι σε διαπραγματεύσεις εκ θέσεως αδυναμίας οι "διαμεσολαβητές" ζητούσαν από τον αδύναμο να αρχίσει διαπραγματεύσεις από εκεί που έμεινε ο τελευταίος γύρος (όπου η μεν ελληνική πλευρά είχε υποχωρήσει αλλά η Τουρκική είχε μείνει αμετακίνητη στην αξίωση αποδοχής των τετελεσμένων της βίας) και όχι από την αρχή και στην βάση αρχών. Στο αρχείο μας, επίσης, έχουμε σημειώσει δεκάδες φορές που η τουρκική πλευρά ζητούσε από τους υπαλλήλους του ΟΗΕ να μην υποβάλλουν προτάσεις αν δεν ήταν της αρεσκείας της. Αντίθετα, οι δικοί μας διαπραγματευτές ως και να είναι υπόδουλοι κάποιου διεθνούς θεσμούς περιδεείς δεσμεύονται από πολιτικές συμφωνίες (1977-79) τις οποίες αν και εμμένουν σε ερμηνείες συμβατές με το διεθνές δίκαιο, αντίπαλοι και διαμεσολαβητές κάνουν σταθερά το αντίθετο (το σχέδιο Αναν ήταν η φυσική κατάληξη αυτής της πορείας). Έχουμε, επιπλέον, επανειλημμένα εξηγήσει -μιας και πρωταγωνιστήσαμε στο πολιτικοδιπλωματικό και συγγραφικό στίβο για αυτό το ζήτημα- πως ο αγώνας υποβολής ένταξης, ένταξης και επιδίωξης λύσης συμβατής με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, αποσκοπούσε, ακριβώς, στην απαλλαγή από τα δεινά αυτής της διολίσθησης. Εν τούτοις, κάποιοι οι οποίοι εργολαβικά υποστηρίζουν τις θέσεις του "Άλλου", δηλαδή τις θέσεις της σοβινιστικής τουρκικής στρατοκρατίας, πιέζουν σαδιστικά (και μαζοχιστικά, αν δεν κρύβονται "άλλοι" λόγοι) όχι μόνο να εμμένουμε σε πολιτικές συμφωνίες άλλων εποχών (αμέσως μετά την εισβολή) που έγιναν με εκβιασμό αλλά επιπλέον να τις ερμηνεύουμε στην βάση της τουρκικής λογικής των τετελεσμένων. Όπως επανειλημμένα έχουμε υποστηρίξει βιώσιμη λύση εκτός της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας ποτέ δεν υπήρχε ως ενδεχόμενο και ούτε ποτέ θα υπάρξει. Κατά τα άλλα ας εμμένουν κάποιοι στις συμφωνίες του 1977 και 1979. Να μην διερωτόμαστε όμως, γιατί οι πιθανότητες βιώσιμης λύσης ολοένα και λιγοστεύουν αν όχι εξαφανίζονται. (βλ. και πρόσφατη ανάλυση στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/40.htm με ημερομηνία 8.3.2007)
 

---------------------------------------------------------------------

19.3.2007. Ο Θεοδωράκης ξανά στις επάλξεις της εθνικής ανεξαρτησίας.

Δεν χρειάζεται κανείς να συμφωνεί με ότι είπε και έκανε στο παρελθόν ο Μίκης -αν και εξ αντικειμένου ο γενικός απολογισμός της διαδρομής του είναι συντριπτικά θετικός- για να τον θαυμάσει στις θέσεις αρχών των τελευταίων χρόνων. Αυτό γιατί θα πρέπει να μάθουμε, τέλος πάντων, ότι σε κάθε βιώσιμη κοινωνία υπάρχουν έσχατες λογικές πάνω στις οποίες δεν χωρεί διαφωνία. Στην πιο υψηλή βαθμίδα βρίσκεται η έσχατη λογική της εθνικής ανεξαρτησίας, δηλαδή η εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία μιας κυρίαρχης κοινωνίας, δηλαδή η συλλογική της ελευθερία. Το 2004 ο Μίκης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ασκώντας σφοδρή κριτική κατά του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν. Χθές, και πάλιν, εύστοχα και επίκαιρα, κατέκρινε με δριμύτητα τις ιστοριογραφικές τσαρλατανιές, οι οποίες, αφού κυριάρχησαν στον χώρο των λεγόμενων κοινωνικών επιστημών, ελισσόμενες στα περιθώρια των ιδιόρρυθμων παραταξιακών συγκλίσεων των τελευταίων χρόνων επιχειρούν να εισρεύσουν στα μαθητικά μυαλά. Όχι έτσι, με κάποιες οριακές "σφήνες". Το επιχειρούν κτυπώντας τον πυρήνα και ταυτόχρονα θεμέλιο της εθνικής ανεξαρτησίας, δηλαδή την Ελληνική Επανάσταση. Ιδού ένα απόσπασμα του κειμένου του Μίκη Θεοδωράκη που ανάρτησα σε άλλη σελίδα: «Ο ελληνικός “προοδευτικός χώρος” … μεγαλούργησε όταν ήταν πράγματι λαϊκός, όταν δηλαδή εξέφραζε σωστά τον ελληνικό λαό (στους καιρούς της εθνικής αντίστασης και των δημοκρατικών αγώνων). Και στη συνέχεια περιθωριοποιήθηκε όταν τον κατέκτησε ο διανοουμενισμός, που ουσιαστικά σημαίνει άρνηση του ίδιου του εαυτού του. Ήταν λοιπόν επόμενο στον διανοουμενίστικο «προοδευτικό χώρο», άρα «ψευτο-προοδευτικό» χώρο πλέον, να ανθίσουν αυτά τα πικρά λουλούδια της άρνησης της πεμπτουσίας αυτού που ήταν και είναι η Ελλάδα του χθες, του σήμερα και του αύριο. Ας μην ψάχνουν, λοιπόν, οι ευαίσθητοι πολίτες να βρουν την αιτία της σημερινής εθνικής παράλυσης σε δευτερεύουσες σχέσεις, πρόσωπα και καταστάσεις. Η πραγματική αιτία είναι ότι ενώ με το λαϊκό στοιχείο και με τη λαϊκή ιδιότητα έγινε ό,τι τέλος πάντων θετικό έγινε σ’ αυτόν τον τόπο από το 1821 έως σήμερα, γιατί απλούστατα όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες, ποιητές, διανοούμενοι, επιστήμονες, πολιτικοί, υπήρξαν «λαϊκοί» ανεξάρτητα από τις λογής λογής κάθετες διαιρέσεις, εδώ και καιρό το λαϊκό, που στη χώρα μας ταυτίζεται με το ελληνικό, νικήθηκε κατά κράτος σε όλους τους τομείς της εθνικής μας ζωής. Εδώ και καιρό κατόρθωσε να επικρατήσει ολοκληρωτικά η άρνηση, τρομοκρατώντας και ξεγελώντας τους πολλούς και αφελείς, κρυμμένη πίσω από τον ψεύτικο μανδύα μιας δήθεν προοδευτικότητας, που έχει στην πραγματικότητα τόση σχέση με την πρόοδο όση μια γάτα με ένα λιοντάρι». Καθημερινή, 18.3.2007 (έμφαση δική μου).

--------------------------------------------------------------------

18.3.2007. Η διαμάχη των βιβλίων της ιστορίας. Ακαδημία, Θεοδωράκης και η "λίστα των 450"

Μόλις επέστρεψα από την Κύπρο. Συμμετείχα σε ένα εξαιρετικό συνέδριο για την επίμαχη "κριτική" ιστοριογραφία. Την δική μου παρέμβαση την αναρτώ σε άλλη σελίδα. Όπως συχνά κάνω όταν πάω στην Λευκωσία περνώ από το ιερό της ελευθερίας στα φυλακισμένα τμήματα, στις φυλακές-μνημείο που κάποια ανθρώπινα τέρατα σκότωσαν υπερβατικές ανθρώπινες μορφές όπως τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και άλλους ήρωες της ελευθερίας.

    Στην ίδια προαναφερθείσα σελίδα αναρτώνται οι νέες εύστοχες αναλύσεις περί την διαμάχη για τα βιβλία της ιστορίας, όπως του Χρήστου Γιανναρά, του Μίκη Θεοδωράκη και της Ακαδημίας Αθηνών. Η έκθεση της Ακαδημίας είναι όντως καταπέλτης και αν υπάρχει ακόμη ορθολογισμός σε αυτή την χώρα θα παρέμβει ο Πρωθυπουργός (η εκτίμησή μου είναι ότι δεν θα παρέμβει μιας και περικυκλωμένος από ανθρώπους του γνωστού "ιδρύματος" και περιδεείς διπλωμάτες δυνατό ούτε ακόμη και να πληροφορηθεί για την έκθεση της Ακαδημίας. Απλά επισημαίνω ότι ο παλιός αναγνώστης των βιβλίων μου Κώστας Καραμανλης που με αναζητούσε όταν ερχόταν στο πανεπιστήμιο και στις δεξιώσεις για να τα συζητήσουμε, όταν του έστειλα βιβλίο μου πριν τρία χρόνια δεν μου έστειλε ευχαριστήριο γράμμα. Πληροφορήθηκα από πρώτο χέρι ότι ούτε καν το έλαβε ... Αυτό τα λέει όλα. (δεν του το έδωσαν;). Κάποια στιγμή θα δημοσιεύσω την δεύτερη επιστολή μου σ' αυτό για το ζήτημα αυτό. Αφορά τόσο ζητήματα διαπροσωπικού πολιτισμού και πάγιων κανόνων ευγένειας όσο και το θέμα της οργάνωσης του γραφείου του με τρόπο που ενδεχομένως ενέχει πολιτικές προεκτάσεις. Όχι όμως τώρα γιατί αναφέρεται όνομα τρίτου προσώπου του οποίου δεν πήρα την άδεια να δημοσιευτεί αυτή η επιστολή. Όσον αφορά την έκθεση της Ακαδημίας, μετά από μια ανάγνωση, θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής. Η έκθεση είναι όντως ένας καταπέλτης επειδή, ακριβώς, είναι τεκμηριωμένη. Προς το παρόν τρία μόνο σχόλια: Πρώτον, φαίνεται ότι οι συνάδελφοι της Ακαδημίας, εκτός και αν το δημοσιευθέν κείμενο δεν είναι το πλήρες, αγνοούν τι ακριβώς κρύβεται πίσω από κάθε "κριτική" ανάλυση. Στο θέμα θα επανέλθω εκτενώς. Προς το παρόν, βλ. "Τα βαθύτερα αίτια των αξιώσεων για αναθεώρηση των βιβλίων της ιστορίας", πιο κάτω. Όπως γράφω αλλού ετοιμάζεται μεγαλύτερο κείμενο. Δεύτερον, εκτιμώ ότι δικαιώνεται επιστημονικά η δική μου επιχειρηματολογία τα δύο τελευταία χρόνια (βλ. πολλές άλλες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου) και ελάχιστων άλλων στα μέσα ενημέρωσης ή περιοδικά γενικής ύλης. Τρίτον, για τους κακόπιστους, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, τους ειδικούς της "κριτικής" ιστοριογραφικής τσαρλατανικάς και τους ξεγελασμένους η έκθεση της Ακαδημίας είναι ευκαιρία να διασωθούν με ένα τίμιο και σχετικά εύκολο να ειπωθεί "mea culpa". Τέτοια παραδοχή είναι τιμή όχι ατίμωση. Ιδιαίτερα, θα ήθελα να υπενθυμίσω στους πολλούς ξεγελασμένους της "λίστας των 450" ότι η απόσυρση της υπογραφής τους είναι ζήτημα τιμής και ορθολογισμού (βλ. ανάλυσή μου στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/59.htm με τίτλο "Πότε παρεμβαίνει ο ακαδημαϊκός"). Ιδιαίτερα για τους νεοεισερχόμενους που στους διαδρόμους και τα υπόγεια των πανεπιστημίων νοιώθουν καταναγκασμένοι να υπογράφουν τέτοιες λίστες, να μου επιτρέψουν να τους συμβουλεύσω ότι η απόσυρση της υπογραφής μου από την λίστα των 450 τους συμφέρει αν θέλουν να παραμείνουν στον ακαδημαϊκό χώρο με το κεφάλι ψηλά. Τέτοια λάθη επαναλαμβανόμενα σημαίνει ακαδημαϊκή αυτοεξόντωσή τους.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.3.2007. νεοφιλελεύθεροι, "κριτικοί", μαλακή ισχύς

“More powerful states may be in position to alter the conceptions that the weaker actors have of their own self interests, especially when economic and military power has delegitimated ideological convictions in weaker or defeated societies. The United States, for instance, pressed for a particular vision of the international society should be ordered after World War II and renewed and reinvigorated this project after the en of the Cold War. The goal was not simply to promote a particular set of objectives, but to alter how other societies conceived of their own goals. The emphasis on what Nye has called soft power engages both realist concerns about relative capabilities and constructivism’s focus on beliefs and identity”. [Katzenstein/Keohane/Krasner , International Organization, vol. 52. 4 1998 p. 673] Μετάφραση: "«Iσχυρότερα κράτη είναι δυνατό να κατορθώσουν να αλλάξουν τις παραστάσεις με βάση τις οποίες οριοθετούνται οι ιδεολογικές πεποιθήσεις σε λιγότερο ισχυρά κράτη ή ηττημένες πολιτείες. Oι Hνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, πίεσαν συστηματικά και επίμονα για τη διάδοση συγκεκριμένων πεποιθήσεων ως προς το πώς πρέπει να είναι το όραμα της διεθνούς κοινωνίας [που τις συνέφερε] μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανανέωσαν και το αναζωογόνησαν την  μεταψυχροπολεμική εποχή. O σκοπός δεν ήταν απλώς να προωθήσουν συγκεκριμένους στόχους, αλλά να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο οι συγκεκριμένες κοινωνίες βλέπουν τα οικεία συμφέροντα. H έμφαση αυτού που ο Nye ονομάζει “μαλακή ισχύς” σχετίζεται τόσο με ρεαλιστικούς φόβους [κατανομής ισχύος] για τη σχετική ισχύ όσο και με την [“κριτική”] κονστρουκτιβιστική ανάλυση για συλλογικά πιστεύω, πεποιθήσεις και ταυτότητες» (έμφαση δική μου). Σημείωση: Βασικά, οι διακεκριμένοι συνάδελφοι επισημαίνουν το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της μεταπολεμικής εποχής, κυρίως λόγω της επιρροής «κριτικών» κονστρουκτιβιστών και αναλυτών νεοφιλελεύθερων παραδοχών η φιλελεύθερη θεωρία και κάποιοι στοχαστές (οι οποίοι ταυτόχρονα υπήρξαν ανώτατα στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, (όπως οι Nye, Lake και Ikenberry) αναζητούν μεθόδους και ιδέες οι οποίες εργαλειακά χρησιμοποιούμενες θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα με το να αλλάξουν τις ιδεολογικές πεποιθήσεις σε λιγότερο ισχυρά ή «ηττημένα» κράτη. Ο Nye, σε άλλη περίπτωση είπε: «Εάν καταφέρω να σε κάνω να θέλεις αυτό που θέλω, τότε δεν χρειάζεται να σε αναγκάσω να κάνεις αυτό που δεν επιθυμείς» (Nye) Καθημερινή, «Κ», τεύχος 127 6.11.2005. Το εξαιρετικά θεμελιωμένο δοκίμιο του Jonathan Mowat  που παραθέτω στην αγγλική γλώσσα στην παρούσα σελίδα θεμελιώνει το γεγονός ότι οι νεοφιλελεύθεροι αναλυτές είναι περίπου αμέριμνοι στοχαστές μπροστά στην δομημένη και κάθετα-εγκάρσια εκτεινόμενη ομάδα αναλυτών που στελεχώνουν το αμερικανικό σύστημα αποφάσεων. Οι μίζερες ιθαγενείς υπάρξεις που συσπειρώνονται σε διεθνικά "ιδρύματα" για να προσπορίζονται ψίχουλα του μεγάλου φαγοποτιού είναι είτε οι κατά Λένιν "χρήσιμοι ηλιθιοι" είτε όπως πολλοί άλλοι στην ιστορία των λαών, απλά δοσίλογοι. 

-------------------------------------------------------------------

5.3.2007 "Έθνος-Κράτος ως θεσμός ελευθερίας"

"O ΓΓ του ΑΚΕΛ Δημήτρης Χριστόφιας χαρακτήρισε παράνομη την ενέργεια της Τουρκίας να απειλεί τις εταιρείες που επέδειξαν ενδιαφέρον για ανόρυξη πετρελαίου στον θαλάσσιο χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και πρόσθεσε πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κυρίαρχο κράτος και έχει κάθε δικαίωμα να συνάπτει συμφωνίες με γειτονικές χώρες. Σε δηλώσεις στο Κίτι και σχολιάζοντας τις απειλές της Τουρκίας στο θέμα του πετρελαίου, είπε ότι «η Τουρκία θα τα κάνει όλα αυτά και το θέμα είναι αν θα βρει έδαφος για αυτά που κάνει», προσθέτοντας πως «αυτό είναι παράνομη ενέργεια». Ανέφερε επίσης ότι η Κυπριακή Δημοκρατία «είναι κυρίαρχο κράτος και στον χώρο της θαλάσσιας οικονομικής της ζώνης έχει κάθε δικαίωμα να ερευνά και για την ανόρυξη πετρελαίου, υδρογονανθράκων γενικότερα, αλλά και να συνάπτει συμφωνίες με γειτονικές χώρες». Ο κ. Χριστόφιας σημείωσε πως αυτό ''το έχουμε πει όχι μόνο εμείς, αλλά και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, μη εξαιρουμένων ακόμα και των Αμερικανών και των Βρετανών», καθώς και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Κατά συνέπεια, σημείωσε, αυτές οι απειλές της Τουρκίας «είναι απαράδεκτες και πρέπει να το τονίζουμε συνεχώς». Πηγή: ΚΥΠΕ, 5.3.2007 Σχόλιο: Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ επί δεκαετίες όπως και εκατομμύρια άλλοι (και ο υποφαινόμενος πριν κατανοήσει τον ανεδαφικό χαρακτήρα των αξιώσεων παγκόσμιας ενότητας) ευνόησαν τον κομμουνιστικό διεθνισμό που επαγγελόταν την παγκόσμια αταξική κοινωνία. Κάτι τέτοιο, ισχυρίζονται πολλοί, είναι όχι μόνο ανέφικτο αλλά και παντελώς ανεδαφικό μιας και δεν υπάρχει αξιόπιστη πρόταση δημιουργίας με μη γενοκτονικό τρόπο μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Οι υλικοί παράγοντες, υποστηρίζουν πολλοί, δεν επαρκούν για την κοινωνικοπολιτική νομιμοποίηση ενός περιφερειακού ή παγκόσμιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Μέγιστο και υπέρτατο παράδειγμα η μοναδική περίπτωση διαδικασίας ολοκλήρωσης στην Ευρώπη: Ενώ η ολοκλήρωση στον υλικό τομέα προχώρησε η κοινωνική ολοκλήρωση είναι μηδαμινή ή ανύπαρκτη. Ακόμη και αξιόλογοι ερευνητές που αναλώνονται στην αναζήτηση κάποιου ίχνους νομιμοποιητικού δημόσιου χώρου αποτυγχάνουν στην επαλήθευση ύπαρξής του και προσανατολίζονται για συστήματα "συγκυριαρχίας" κτλ. Κανείς βέβαια σοβαρά σκεπτόμενος δεν διαφωνεί ότι η οικονομική ολοκλήρωση και ο οποισδήποτε νομικός δημόσιος χώρος στην ΕΕ βρίσκεται υπό την αίρεση τόσο αναταράξεων του διεθνούς συστήματος όσο και μελλοντικών έριδων που υποβόσκουν μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Κοινότητας. Σε κάθε περίπτωση, το καίριο ερώτημα ήταν, είναι και θα συνεχίζει να είναι κατά πόσο αυτό που ενώνει τα άτομα και τις ομάδες μιας κοινωνίας είναι μόνο οι υλικοί ή και οι πνευματικοί παράγοντες και κριτήρια. Η ιστορία επαληθεύει ότι είναι αμφότερα αλλά κυρίως οι δεύτεροι. Εκτός του ότι επαληθεύεται καθημερινά πως μόνο τα υλικά κριτήρια δεν επαρκούν να κρατήσουν μια κοινωνία ενωμένη (όπως επαληθεύεται και το αντίστροφο, ότι δηλαδή καθημερινά μέλη κοινωνιών μένουν δεμένα και αλληλέγγυα αν και με μόνο κριτήριο την άθλια υλική τους βάση θα έπρεπε να είχαν από καιρό διαλυθεί ως συλλογικές οντότητες). Σε κάθε περίπτωση, δύο φαίνεται να είναι οι πλέον αξιόπιστες (και αλληλένδετες) προτάσεις -αμφότερες βαθύτατων πολιτικών και ιδεολογικών προεκτάσεων- για τον χαρακτήρα του κόσμου. Πρώτον, η κοινωνική ενοποίηση και κατ' επέκταση η μη κατεξουσιαστική ενοποίηση του κόσμου μπορεί να εξεταστεί μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δεύτερον, ότι γι' αυτό, στο ορατό μέλλον, οι φιλειρηνικές κοινωνίες, θα οχυρώνονται στο εσωτερικό της πολιτειακής τους ανεξαρτησίας για να συναλλάσσονται ισότιμα με τις άλλες κοινωνίες, να παλεύουν για ισόρροπες σχέσεις με τα υπόλοιπα κράτη, να διασφαλίζονται κατά αξιώσεων ισχύος, να αγωνίζονται για την συλλογική τους ελευθερία, να αντιμετωπίζουν αναθεωρητικές και ηγεμονικές απειλές και να απολαμβάνουν την ετερότητά τους και να ευημερούν αξιοποιώντας τους σπάνιους πόρους της επικράτειάς τους. Η Πολιτεία κάθε κοινωνίας, είναι εν ολίγοις, ο θεσμός ελευθερίας τους. Εν τούτοις, οι "κριτικοί" θέλουν να την αποδομήσουν, να την αποδυναμώσουν και να την καταστήσουν έρμαιο των αρπακτικών.  

-------------------------------------------------------------------

26.2.2006. Τάσσος: Να και ένας που δεν φοβάται να μιλήσεις για (τα) αίματα (της ελευθερίας) ...

Την στιγμή που στην μητρόπολη ιστοριογραφικές τσαρλατανιές αξιώνουν να καθαρίσουν τα ιστορικά κείμενα από τα αίματα παραθέτουμε τις χθεσινές δηλώσεις του Προέδρου Παπαδόπουλου. Τα αίματα, όπως γράψαμε σε άλλη περίπτωση το αίμα των αγωνιστών της ελευθερίας είναι η μαγιά της δικής μας ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Μόνο όσοι θέλουν τις κοινωνίες απονευρωμένες, πολιτικά φυτά και εύκολες λείες στα διεθνοφασιστικά αρπακτικά θέλουν να λογοκρίνουν την ιστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι η σε κάθε περίπτωση μεροληπτική προσέγγισή τους είναι και μονομερής. Δεν είναι τυχαίο ότι θέλουν τον λιγότερο ισχυρό που με κόπο κατέκτησε την ανεξαρτησία του και που με κόπο την στηρίζει να στερείται τα κοσμοθεωρητικά και ιδεολογικά του ερείσματα και τον δυνάστη να παίρνει συγχωροχάρτι. Είτε το κατανοούν είτε όχι είναι θιασώτες και νεροκουβαλητές των διεθνοφασιστών και των περιφερειακών τοποτηρητών τους. Οι διεθνοφασιστές και οι περιφερειακοί τους πελάτες δεν θέλουν τους λιγότερο ισχυρούς των Βαλκανίων να αγωνίζονται, να διεκδικούν αυτό που τους δίνει το διεθνές δίκαιο, να αντιστέκονται και να θυσιάζονται αν χρειαστεί για την ανεξαρτησία τους. Θέλουν να τους λούσουν με τους ηγεμονικής έμπνευσης "μεταμοντέρνους χυλούς", όπως θα έλεγε και ο Κονδύλης, για να τους αποδυναμώσουν, να τους απονευρώσουν και να τους παραδώσουν άβουλα φυτά στις ηγεμονικές ορέξεις. Η θέση του Προέδρου της Κύπρου -ενός από τους λίγους εναπομείναντες εν ζωή αγωνιστές αγώνων ελευθερίας των ελλήνων- μιλά από μόνη της. Δεν ξέρουμε αν θα επιτύχει, μιας και βασικά είναι μόνος του με τον φυσικό στρατηγικό του σύμμαχο αποστασιοποιημένο και άβουλο.  

(Κυπριακή Υπηρεσία Πληροφοριών- Δευ 26/2/2007 9:50 πμ.  Μαχαιράς - Πρόεδρος Δημοκρατίας - Αυξεντίου --- Πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτά που δικαιούσαι και δεν μας χαρίζουν τίποτα, ήταν το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου προς τον λαό, με την ευκαιρία της τέλεσης του μνημόσυνου του Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ 1955 - '59 Γρηγόρη Αυξεντίου στη Σταυροπηγιακή Μονή Μαχαιρά. Σε δηλώσεις μετά το μνημόσυνο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε ότι νιώθει πολύ συγκινημένος, «όχι μόνο γιατί τιμούμε τη μνήμη ενός μοναδικού ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα, αλλά για το αγωνιστικό πνεύμα για την πίστη που ακόμα η θυσία του δίνει στο λαό μας». Ερωτηθείς για το μήνυμα της ημέρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε «δεν μας χαρίζουν τίποτα. Πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτά που δικαιούσαι», σημειώνοντας ότι σήμερα «αποδίδουμε τιμή όχι μόνο στον Σταυραετό του Μαχαιρά αλλά σε όλους τους αγωνιστές της απελευθερωτικής οργάνωσης ΕΟΚΑ και σε όσους έπεσαν για την πατρίδα». Ο κ Φωτίου, εξάλλου, υπουργός της Κυπριακής Κυβέρνησης, εξήρε τους αγώνες και την ανεπανάληπτη θυσία του Αυξεντίου στις 3 Μαρτίου, 1957 στα βουνά του Μαχαιρά. Όπως το έθεσε, προτίμησε να καεί ζωντανός παρά να παραδοθεί στους Αγγλους στρατιώτες που περικύκλωσαν το κρησφύγετό του. Στην ομιλία του, ο Υπουργός, μεταξύ άλλων, τόνισε ότι ο Γρηγόρης Αυξεντίου αποτελεί μια από τις πιο ξέχωρες, τις πιο αξιόλογες μορφές, όχι μόνο της κυπριακής αλλά και της ελληνικής ιστορίας. «Ο ελληνισμός στο πρόσωπό του, και ιδιαίτερα μέσα από τη συγκλονιστική θυσία του, συνειδητοποίησε τη διαχρονική του ταυτότητα και την οικουμενική αποστολή του. Στη ζωή και τη δράση του αναγνώρισε τον Μακρυγιάννη και τον Κολοκοτρώνη, και στο ηρωικό πνεύμα του ανάπλασε το Λεωνίδα των Θερμοπυλών, στην υπέρβαση του θανάτου ανάστησε το Διάκο της Αλαμάνας, στη βίωση της εθνικής ιδέας και στην ανασύνταξη των εθνικών του οραματισμών ιχνηλάτησε το Ρήγα Φεραίο».

Υστερόγραφο: Μιας και διαβάζοντας τον ελλαδικό τύπο τις τελευταίες εβδομάδες δεν το πρόσεξα πουθενά, επισημαίνω μονολεκτικά την σημασία των διεκδικήσεων του "ακραίου" και "απορριπτικού" Τάσσου Παπαδόπουλου. Τόσο η διεκδίκηση άσκησης νομιμοποιημένης και νόμιμης κυριαρχίας που προσφέρει το ισχύον διεθνές δίκαιο στην Κύπρο (που επιχειρεί να την ασκήσει αν και "στρατηγικός μπόμπιρας") όσο και η μη διεκδίκηση άσκησης νομιμοποιημένης και νόμιμης κυριαρχίας που προσφέρει το ισχύον διεθνές δίκαιο στην στο ελλαδικό κράτος (που δεν την ασκεί αν και υποτίθεται ότι, με το αίμα του έλληνα φορολογούμενου, περιφερειακός διπλωματικός και στρατιωτικός γίγας) αφορούν σίγουρα το οικονομικό τους μέλλον, την θέση τους στους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος στο απρόβλεπτο μελλοντικό διεθνές σύστημα και την επιβίωσή τους εάν και όταν αντιμετωπίσουν απειλές. Θα προσδιορίσει στο μέλλον, εν ολίγοις, την δυνατότητα να στηρίξει την αξίωση ανεξαρτησίας και επιβίωσης στους μελλοντικούς απρόβλεπτους συσχετισμούς ισχύος και συμφερόντων. Με ποια λογική,΄οι ελλαδικές κυβερνήσεις στερούν στην επόμενη γενιά αυτό που δικαιούνται; Η απάντηση είναι ότι ένα κράτος και οι θεσμοί της στερούνται λογικής και ορθολογισμού όταν επηρεάζονται από έξωθεν χρηματοδοτούμενα "ιδρύματα". Καθόλου τυχαίο δεν πρέπει να ήταν το γεγονός ότι πριν καμιά δεκαριά χρόνια ακόμη και υπαινιγμός μας (βλ. το βιβλίο μου με τον Πλατιά Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική) για ισορροπία δυνάμεων και αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική προκαλούσε ύβρεις ότι σέρνουμε, δήθεν, την Ελλάδα σε ... δύο και τρις πολέμους ...

---------------------------------------------------------------------

25.2.2007. "Μακάρι θεέ μου να επιτεθούν οι Τούρκοι, μακάρι να την πάθει ο Ττάσσος", για να "δικαιωθούμε" ...

Προκαλούν εμετό, κυριολεκτικά, πολλά ρυπογραφήματα που διαβάζω σε "στήλες μέσων μαζικού αποπροσανατολισμού". Πρόκειται για το ίδιο, ή ίδιων νεοφιλελευθεροαναρχικοαριστεροδεξιών καταβολών, τσούρμο τα μέλη του οποίου όλως περιέργως, θα έλεγε ο -εξυβρισθείς από αυτούς- αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης-, είναι πάντα στην λάθος πλευρά του ποταμού αλλά στο ίδιο ρέμα χρηματοδοτήσεων, επιφυλλίδων και κυβερνητικών αξιωμάτων του διπλωματικά εξαρτημένου μας κράτους: Ενάντια στην ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, υπέρ του κατευνασμού των αναθεωρητικών αξιώσεων των Σκοπίων, ενάντια στην αίτηση ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου (ενίσχυση της άμυνας στην Κύπρο και κοινός στρατηγικός σχεδιασμός των δύο χώρων), υπέρ του σχεδίου Αναν, μέλη της αγέλης διανοουμένων που συναγελαζόταν με τον νεοαποικιοκράτη Χάνευ και το τσιράκι του τον ντε Σότο, καταβροχθιστές χρηματοδοτήσεων του Σόρος, καταναλωτές κονδυλίων UNOPS, τακτικοί θαμώνες πλουσιοπάροχων κοινωνικοπολιτικών συνεδρίων του διεθνικού υποκόσμου συναφών με όλα τα πιο πάνω και εσχάτως ειδικοί των περί πετρελαίου κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου. Υπό το πρίσμα της τελευταίας ... επιστημονικής εξειδίκευσής τους, λοιπόν, ως πολιτικές ύαινες μυρίστηκαν ψόφιο και τρέχουν, τρέχουν να ... δικαιωθούν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, μάλλον αποστασιοποιημένος στην από δεκαετίας -ελέω πάλι των ίδιων δραστών- ανενεργή ελληνική διπλωματία, επιχειρεί επικίνδυνες σχοινοβασίες. Σχοινοβασίες όμως με νόημα, σκοπό και ίσως αναπόφευκτες για κάθε κράτος του οποίου η κοινωνία δεν θέλει να μαραθεί, να παραδίδει αμαχητί τον πλούτο των μελλοντικών γενεών και να ζει παντοτινά στην υποτέλεια, στην αναξιοπρέπεια και στην ανυποληψία. Τα διπλωματικά εγχειρήματα του Προέδρου Παπαδόπουλου σχετίζονται με πολλά και ζωτικά πράγματα: Το οικονομικό μέλλον της Κύπρου (και της Ελλάδας, μιας και η έκβαση της αναμέτρησης με την Τουρκία δεν είναι άσχετη με τα κοιτάσματα στο Κρητικό Αρχιπέλαγος), την προσέγγιση των Δυτικών Δυνάμεων μετά το πολιτικό κόστος του σχεδίου Αναν (για το οποίο το προαναφερθέν τσούρμο συμπεριλαμβάνει πολλούς συνειδητούς δράστες), την δημιουργία συνθηκών άσκησης πίεσης πάνω στην Τουρκία για μια πιθανή βιώσιμη λύση και την εν τέλει διασφάλιση του μη κατεχόμενου κομματιού της Μεγαλονήσου αν τελικά όπως φαίνεται μια βιώσιμη λύση είναι εκτός εμβέλειας. Διαβάζοντας λοιπόν λυσσασμένες επιφυλλίδες των νεοφώτιστων ειδικών του πετρελαίου και της στρατηγικής, διακρίνεται μια βαθιά ενδόμυχη επιθυμία. Να αποτύχει ο "ΤΤάσσος" Παπαδόπουλος, να επιτεθούν οι Τούρκοι και να υπάρξει αστάθεια, να επέλθουν καταστροφές που θα προκαλέσει ο ανυπότακτος Παπαδόπουλος. Έτσι μόνο θα έλθει η αυτοδικαίωση των αυτοεκπληρούμενων προσδοκιών τους πως αν οι Κύπριοι δεν δέχονταν το φασιστικό σχέδιο Αναν θα πάθαιναν μύριες καταστροφές.

Αθλιότητες, ακρότητες και εξτρεμισμοί μεταμφιεσμένοι με προβιές αυτοαναφορικής ηπιότητας, νηφαλιότητας και μετριοπάθειας...  Αίσχος.

----------------------------------------------------------------------

22.2.2007. ο απίστευτος τύπος και το "τερατούργημα του σχεδίου Αναν"

Απίστευτο αλλά αληθινό. Όπως σημείωσα και στις 22.1.2005, ο απίστευτος τύπος, ο πρώην αξιωματούχος του αμερικανικού Πενταγώνου που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για τον κατήφορο του ελληνικού διεθνολογικού χώρου και που ως αρχιανανικός "ιδρυματικός" ηγέτης πρωτοστάτησε στην επιχείρηση κατάργησης της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας στην Κύπρο, ο ίδιος λοιπόν συνεχίζει στις ΗΠΑ να λέει, τώρα, ότι το σχέδιο Αναν ήταν τερατούργημα. Εύλογο ερώτημα: Τότε τί είμαστε εμείς που το λέγαμε έγκαιρα και τι είσαι εσύ και η παρέα σου που πάντοτε το υποστήριζαν, μάλιστα, με φανατικό, εξτρεμιστικό και ακραίο τρόπο. Δεν θα είχα την παραμικρή αντίρρηση, ακόμη και να φτιάξεις, κύριε πρώην υπάλληλε του Υπουργείου Άμυνας της Αμερικής, χορωδία με την παρέα σου για να τραγουδάτε την αλήθεια ασταμάτητα. Την επιστημονική και πολιτική αλήθεια που ελάχιστοι φυλάξαμε στις στοχαστικές Θερμοπύλες διασώζοντας την τιμή του ακαδημαϊκού λειτουργήματός μας. Χορωδία για να τραγουδάτε όλοι μαζί αυτό που εμείς από καιρό λέγαμε: Το σχέδιο Αναν ήταν τερατούργημα ... Το σχέδιο Αναν ήταν τερατούργημα ...Το σχέδιο Αναν ήταν τερατούργημα ...Το σχέδιο Αναν ήταν τερατούργημα .... Όχι όμως χωρίς συγνώμη. Στους καλούς ακαδημαϊκούς χώρους η παραδοχή σφάλματος είναι τιμή και όντως τιμάται. Στις διεφθαρμένες ακαδημαϊκές κοινότητες το anything goes σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χωρίς παραδοχή λάθους, αποτελεί επιστημονική ατιμία. Μην ατιμάζεται το ακαδημαϊκό λειτούργημα με αυτό τον τρόπο. Παραδεχθείτε τίμια τα λάθη σας και ζητήστε συγνώμη, αν όχι για τα λάθη σας τουλάχιστον για τις ύβρεις που ακούσαμε μέσα από ... "νηφάλιες φωνές" που διασφάλιζε το "σύστημα". Και μην ξεχνάτε τι έγραψε ο αείμνηστος Κονδύλης: ο θάνατος, "δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής, και δεν συνίσταται απλώς στο βιολογικό τέλος, αλλά και στον αμείλικτα πεπερασμένο και σχετικό χαρακτήρα όλων των ανθρωπίνων εγχειρημάτων". Όπως όλοι, λοιπόν, πρέπει κάθε στιγμή, και εσείς, να σκέφτεστε, τι ψυχή θα παραδώσει κάποιος στον Ύψιστο όταν με βεβαιότητα θα φτάσει το "τέλος". Τι δηλώνει στον Άγιο Πέτρο; "Υποστηρικτής του Σχεδίου Αναν"; "Καλοπερασάκιας ακαδημαϊκός του διεθνικού υποκόσμου όπου κυκλοφορούν σόροι, σοράκια και κοράκια"; "τρωκτικό των κονδυλίων UNOPS"; "Θαμώνας των κοινωνικών συνεδρίων του Χάνευ"; ..... Ποτέ δεν είναι αργά για μια τίμια (ακαδημαϊκή-επιστημονική) μετάνοια. Αν μη τι άλλο, μπορεί να κάνατε πολύ ζημιά αλλά έτσι θα βοηθήσετε τα νεότερα δημιουργήματά σας να σκεφτούν τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας που αρμόζει σε ένα επιστήμονα και ιδιαίτερα σε ένα ακαδημαϊκό.

Υστερόγραφο. Οπωσδήποτε μην ξεχάσεις να στείλεις μήνυμα από την Αμερική στα επιστημονικά σου υποπροϊόντα εδώ στην Ελλάδα. Δεν τα συμφέρει να είναι  "βασιλικότερα του Θεό(δωρου)-Βασιλέως". Εκτίθενται ολοένα και περισσότερο. 

----------------------------------------------------------------------------

15.2.2007Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20^ο στον 21 Αιώνα, Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000

Σχόλιο, κλικ για μετάβαση στην σελίδα όπου αναρτήθηκε. 

... Λίγους σοφούς έχει να επιδείξει η ιστορία των ιδεών. Σοφούς, με την έννοια της κατά το ανθρωπίνως δυνατό ολιστικής, πυκνής, βαθιάς, πλατιάς γνώσης και της διαυγούς και κατασταλαγμένης σκέψης. Για δύο τουλάχιστον λόγους ο Παναγιώτης Κονδύλης ανήκει σ’ αυτή την ολιγάριθμη ομάδα. Αν και είχα την τύχη να τον συναντήσω τρις μόνο φορές, οι καταδύσεις μου στις βαθυστόχαστες αναλύσεις του, μου επιτρέπουν, νομίζω, να πω τα εξής. .......

---------------------------------------------------------------------

5.2.2007. Η διαμάχη για τα βιβλία της ιστορίας

Κλικ στους τίτλους για μετάβαση σε άλλη σελίδα και ανάγνωση του κειμένου

Η διαμάχη για τα βιβλία ιστορίας και οι πανεπιστημιακοί

(Αναρτημένο επίσης στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/59.htm)

 1. «Μαϊντανοί των επιφυλλίδων», μονόλογοι, ιστοριογραφία και δημόσιος διάλογος που θυμίζει χοιροστάσιο.

2. Δογματισμός, ακρότητα και αυτοαναφορικότητα.

3. Η ιστορική και διεθνολογική τσαρλατανιά καθ’ οδό προς τα μαθητικά θρανία και ο παραμερισμός της Θουκυδίδειας παράδοσης

4. «Μεταμοντέρνος χυλός» και ανοίκειες μεθοδεύσεις που … ρίχνουν τον Θουκυδίδη στον Καιάδα

5. Ακαδημαϊκή εγκυρότητα και ο κίνδυνος για ανάδυση ενός επιστημονικού-ακαδημαϊκού τέρατος

6. «Κριτικός κονστρουκτιβισμός»: Η νέα «(διεθνο)αναρχική» μάστιγα και οι «κουκουλοφόροι» του διεθνοφασισμού

7. Η μόδα της «κριτικής» ιστορικής ανεκδοτολογίας: τσαρλατανιές versus επιστήμη

=============================

2.2.2007. Εναντίον του σχεδίου Αναν;; Έλεος

Τις επόμενες λίγες ημέρες θα αναρτήσω-αποστείλω κείμενο που επεξεργάζομαι για την "διαμάχη γύρω από τα βιβλία της ιστορίας". Αναπόφευκτα ανέτρεξα στα ογκώδη αρχεία που περιέχουν τα μαργαριτάρια των υποστηρικτών του φαιστοειδούς σχεδίου Αναν. Αυτή την φορά δεν θα κάνω παραπομπές αλλά ήθελα να σιγουρευτώ για κάποια πράγματα, ιδιαίτερα την συνάφεια προσώπων και ορολογίας στις δύο περιπτώσεις. Εκεί λοιπόν που ένας ολόκληρος φάκελος περιείχε τα κείμενα μόνο του γνωστού ομότιμου ηγήτορα ιδρυμάτων προτάσεων πολιτικής και με δέος τον κοίταζα πριν τον διαβάσω, κτυπάει το τηλέφωνο φίλου δημοσιογράφου από την Αμερική. Ο "φίλος σου ο ομότιμος", μου λέει, γυρνάει από πάνελ σε πάνελ στην Αμερική και τάσσεται εναντίον του σχεδίου Αναν. Λίγο μετά, σε συζήτηση με άλλο συνάδελφό μου, όταν του το είπα με άφησε και αυτός άφωνο λέγοντάς μου πως σε δημόσια συζήτηση με τον κύριο ομότιμο ο τελευταίος χαρακτήρισε το αποκύημα της νοσηρής φαντασίας του Χάνευ ως ... τερατώδες. Πρόκειται για φαιδρότητες, μιας και κανείς δεν ξεφεύγει του αδήριτου "scripta manent". Φροντίζουμε γι' αυτό. Αυτή είναι η αποστολή μας, δηλαδή η έρευνα και ο έλεγχος των επιστημονικών σφαλμάτων, της ασυνέπειας και των αντιφάσεων. Αναμφίβολα, ο καθείς δικαιούται να αλλάξει άποψη. Όμως, μόνο υπό το πρίσμα τριών προϋποθέσεων: Πρώτον, να πει mea culpa για τα επιστημονικά και ηθικά του σφάλματα (είναι ηθικό έγκλημα να τάσσεσαι κατά της ελευθερίας των ανθρώπων) και ταυτόχρονα να αιτιολογήσει επιστημονικά την τότε και σημερινή θέση του. Δεύτερον, να ζητήσει συγνώμη από άτομα όπως ο υπογράφων που έγιναν στόχος ανοίκειων επιθέσεων του ίδιου και της παρέας του. Τρίτον, να εξηγήσει στα νεότερα ή νεοεισερχόμενα στελέχη του ιδρύματος ότι όλοι μαζί έκαναν λάθος και να τα συμβουλεύσει ότι είναι προτιμότερο να μην είναι ευκολόπιστοι, να αφήσουν τις παγιδευτικές ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις, να σταματήσουν να συναναστρέφονται τους υπαλλήλους του Σόρος, να αφοσιωθούν στα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα και να σταματήσουν να αναμασούν τρίτης καί τέταρτης κλάσης ξενόγλωσσα κειμενάκια για να μπορούν έτσι να αποφεύγουν την στιβαρή επιστημονική έρευνα. Η τελευταία όμως θέλει δουλειά, πολύ δουλειά και λιγότερες-καλύτερες διεθνικές εξωακαδημαϊκές παρέες. Στο ίδιο πλαίσιο, αν μου το επιτρέπουν, τους "συμβουλεύω" να προσέξουν λίγο τι θα γράψουν στο "αφιέρωμα" που σκέπτονται ή προετοιμάζουν. Θα αντιπαρατεθεί με άλλα αφιερώματα και είναι κρίμα να εκτίθενται μια ζωή. Ας προσέξουν επιτέλους, είναι πλέον μεγάλα παιδιά και καλό του εαυτού τους κάνουν να απογαλακτιστούν από κάποιους αρχαιότερους βεβαρημένους με πάρα πάρα πάρα πολλά και μεγάλα λάθη, γκάφες και "έργο" που πολλοί από εμάς θεωρούμαι ευλόγως ότι δεν τιμά την υστεροφημία ενός ακαδημαϊκού. Για να μιλήσουμε ακόμη πιο σοβαρά: καλά θα κάνουν να γνωρίζουν όλοι οι δράστες ανελεύθερων ιδεών ότι αργά ή γρήγορα θα ελεγχθούν επιστημονικά. Scripta manent.